Για να παρουσιάσω αυτές τις διαταραχές με εντυπωσιακό τρόπο , θα τελειώσω περιγράφοντας μια περίπτωση αποσύνδεσης απολύτως μυστηριώδη : τη νοσοαγνωσία .

Ας στραφούμε όμως πρώτα για λίγο στην πιο πολύμορφη και μυστηριώδη ψύχωση , τη σχιζοφρένεια .

Η σχιζοφρένεια χαρακτηρίζεται από ένα σύνολο παράξενων συμπτωμάτων .

Περιλαμβάνει ακουστικές ψευδαισθήσεις , παραληρητική ιδέα ελέγχου από εξωτερικές δυνάμεις , ιδέες επιρροής , ιδέες συσχέτισης , ηχώ της σκέψης , εκπομπή σκέψης , ανακοπή της σκέψης και απόσυρση της σκέψης .

Στις οξείες φάσεις αυτού του συνδρόμου , τα συμπτώματα συνοδεύονται από μια ονειρική κατάσταση , μια ελαφρά θόλωση της συνείδησης , καθώς και σύγχυση .

Οι ασθενείς κατακλύζονται από σήματα που δεν έχουν νόημα παρά μόνο αποσπασματικά και στο πλαίσιο νησίδων επίγνωσης .

Μερικοί ασθενείς παρουσιάζουν άμβλυνση του συναισθήματος.

Άλλων η προσοχή αποσπάται εύκολα , παρερμηνεύουν αντιληπτικά σήματα , έχουν οπτικές παραισθήσεις και αδυνατούν να διακρίνουν τις μορφές (Gestalt) .

Άλλοι στερούνται την ικανότητα κρίσης , είναι αργοί στις αντιδράσεις τους , ή παρουσιάζουν εμμονή .

Όταν αναρρώνουν από οξέα επεισόδια , μερικοί ασθενείς θυμούνται τι ειπώθηκε ή τι έγινε από άλλους κατά τη διάρκεια της κατατονικής φάσης , ενώ άλλοι δεν έχουν παρά λίγες μόνο αναμνήσεις αυτής της εμπειρίας .

Η σχιζοφρένεια είναι μια πολύμορφη και ευμετάβλητη νόσος της συνείδησης που προσβάλλει την αντίληψη , τη σκέψη και την εμπειρία των ποιοτήτων .

Είναι συγκλονιστική και θλιβερή εμπειρία να βλέπει κανείς έναν ασθενή να υποφέρει από αυτή τη νόσο με την προσωπική του σειρά συμπτωμάτων . Και δεν είναι εύκολο να εξηγήσουμε την ποικιλία των συμπτωμάτων , τα ατομικά χαρακτηριστικά και τις παράξενες ιδιαιτερότητες αυτής της νόσου .

Έχω ήδη υποστηρίξει ότι η σχιζοφρένεια θα μπορούσε να είναι μια γενικευμένη νόσος της επανεισόδου .

Υποθέτω ότι μια διαταραχή στην παραγωγή ή στην απάντηση αρκετών νευροδιαβιβαστών θα μπορούσε να προκαλέσει γενική αδυνατότητα επικοινωνίας μεταξύ χαρτών επανεισόδου .

Το γεγονός ότι οι αντιδράσεις ενός ασθενούς διαφέρουν από εκείνες ενός άλλου , μπορεί να εξηγηθεί από ιστορικούς και προσωπικούς παράγοντες που εμπλέκουν την ποικιλία των ρεπερτορίων .

Κάθε ασθενής παρουσιάζει μια μοναδική διάταξη αντιδράσεων , και οι αντιδράσεις του σε διαταραχές διαφόρων θέσεων επανεισόδου είναι διαφορετικές .

Δεν υποστηρίζω ότι όλοι οι νευρώνες είναι φυσιολογικοί στη σχιζοφρένεια (αυτό είναι κάτι για το οποίο πολύ αμφιβάλλω).

Θέλω απλώς να πω ότι το κύριο ψυχολογικό πρόβλημα προκύπτει από μια ανωμαλία στις επνεισερχόμενες χαρτογραφήσεις .

Κάτι τέτοιο μπορεί να προκαλείται από οποιονδήποτε παράγοντα που μεταβάλλει τους ίδιους τους χάρτες ή τις συνδέσεις τους , συμπεριλαμβανομένης της νευρωνικής δυσλειτουργίας ή του θανάτου των νευρώνων .

http://www.awakengr.com/2014/04/8.html#ixzz39MV0pjSU

Θέλω επίσης να υποδείξω ότι ο μόνος τρόπος με τον οποίο θα μπορούσαμε να ολοκληρώσουμε αποτελεσματικά τη γνώση μας για τον εγκέφαλο , με δεδομένη την πολλαπλότητα των επιπέδων της , συνίσταται στην κατασκευή τεχνημάτων .

Για να επιτύχουμε κάτι τέτοιο , χρειαζόμαστε το πιο εξελιγμένο είδος υπολογιστών .

Οι προσπάθειες να κατασκευαστούν “συνειδητά” τεχνήματα , αν και ολιγάριθμες , έχουν μια ιστορία .

Δεν είναι όμως αντιφατικό να υποδεικνύουμε ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε υπολογιστές σε ένα δοκίμιο όπου υποστηρίζομε ότι ο εγκέφαλος δεν είναι υπολογιστής ;

Για να απαντήσουμε σε αυτή την ερώτηση , πρέπει να πούμε λίγα πράγματα για τους υπολογιστές .

Κατόπιν θα ασχοληθούμε με το αν είναι δυνατόν να κατασκευαστούν ορισμένα είδη τεχνημάτων : μια αντιληπτική μηχανή , ένα τέχνημα με πρωτογενή συνείδηση , και ένα με συνείδηση ανώτερης τάξης .

Αν η απάντηση είναι θετική σε οποιαδήποτε από αυτά τα προβλήματα , τότε υπάρχουν ηθικά ζητήματα που πρέπει να εξεταστούν , κάτι που ισχύει όταν πρόκειται για την εφαρμογή οποιασδήποτε επιστημονικής ανακάλυψης .

Οι υπολογιστές είναι λογικές μηχανές . Μπορούν να εκτελέσουν οποιαδήποτε πραγματική διεργασία καθορίζεται με ακρίβεια από ένα σύνολο οδηγιών , και παράγουν ένα μοναδικό αποτέλεσμα για ένα δεδομένο πρόβλημα .

Ωστόσο , οι υπολογιστές μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να προσομοιώνουν τμήματα του εγκεφάλου και ακόμη για να βοηθούν στην κατασκευή αντιληπτικών μηχανών βασισμένων στην επιλογή μάλλον παρά στην οδηγία .

Για να γίνει μια προσομοίωση , γράφεται ένα πρόγραμμα που καθορίζει τις απαιτούμενες δομικές ιδιότητες και λειτουργικές αρχές της οντότητας που πρόκειται να προσομοιωθεί .

Το πρόγραμμα είναι κατασκευασμένο με τέτοιον τρόπο ώστε όταν εκτελεστεί , κάποια μέρη της οντότητας που προσομοιώνεται στο σύνολό της θα εκτελέσουν τις προσιδιάζουσες λειτουργίες τους .

Αν για παράδειγμα , θέλω να προσομοιώσω ένα αεροπλάνο 747 που πετάει σε κακές καιρικές συνθήκες , πρέπει να εισαγάγω στο πρόγραμμα τα σχεδιαστικά χαρακτηριστικά του αεροπλάνου καθώς και τις αρχές που του επιτρέπουν να πετάει — τις ιδιότητες των πτερύγων , τα χαρακτηριστικά τηε ανυψωτικής δύναμης για δεδομένο βάρος , κ.τ.λ.

Αν το πρόγραμμα είναι καλά σχεδιασμένο , μπορώ να "κάνω το αεροπλάνο να πετάξει" υπό ομαλές αλλά και υπό ταραχώδεις καιρικές συνθήκες .

Θα μπορούσα να δω , για παράδειγμα , αν ο έλεγχος του αεροπλάνου χάνεται υπό ορισμένες συνθήκες ή αν υπάρχει ο κίνδυνος να κοπεί ένα πτερύγιό του υπό την επίδραση ισχυρών δονήσεων .

Αν επιτύχει , η όλη διαδικασία είναι φτηνότερη και παρέχει περισσότερες πληροφορίες απ’ ό,τι οι δοκιμές ενός πραγματικού μοντέλου του αεροπλάνου σε αεροσήραγγα .

Η απάντηση πρέπει να διαιρεθεί σε δύο μέρη .

Αν μελετήσω ένα συγκεκριμένο ζώο , αποτέλεσμα εξελικτικής και αναπτυξιακής επιλογής , έτσι ώστε να γνωρίζω ήδη τη δομή του και τις αρχές που διέπουν τις επιλεκτικές δισδικασίες του , μπορώ να προσομοιώσω τη δομή του ζώου σε έναν υπολογιστή .

Ωστόσο , ένα σύστημα που υφίσταται επιλογή αποτελείται από δύο μέρη : το ζώο ή το όργανο , και το περιβάλλον ή τον κόσμο .

Το σύστημα στο οποίο συντελείται η επιλογή δεν δέχεται καμία οδηγία προερχόμενη από γεγονότα του κόσμου .

Επιπλέον , τα γεγονότα που συμβαίνουν στο περιβάλλον ή τον κόσμο είναι απρόβλεπτα .

Πώς λοιπόν προσομοιώνουμε τα γεγονότα και τα αποτελέσματά τους στην επιλογή ;

Ένας τρόπος είναι ο εξής :

1.Προσομοιώστε το όργανο ή το ζώο όπως περιγράφεται παραπάνω , λαμβάνοντας υπόψη την προϋπόθεση ότι , ως επιλεκτικό σύστημα , περιέχει μια γεννήτρια διαφοροποίησης - μεταλλάξεις , μεταβολές της νευρωνικής καλωδίωσης ή απρόβλεπτες συναπτικές μεταβολές .

2.Προσομοιώστε , ανεξάρτητα , έναν κόσμο ή ένα περιβάλλον που να περιορίζεται από γνωστές φυσικές αρχές , επιτρέποντας όμως την εμφάνιση απρόβλεπτων γεγονότων .

3.Αφήστε το προσομοιωμένο όργανο ή ζώο να αλληλεπιδράσει με τον προσομοιωμένο κόσμο ή τον πραγματικό κόσμο χωρίς οποιαδήποτε προηγούμενη μεταβίβαση πληροφοριών , έτσι ώστε να καταστεί δυνατόν να συντελεστεί η επιλογή .

4.Δείτε τι θα συμβεί .

(Συνεχίζεται , αργότερα , σε επόμενο μήνυμα)

Ανθρώπινοι εγκέφαλοι επικοινωνούν μέσω Διαδικτύου

Επικοινωνία από τη μία άκρη της γης στην άλλη

Δημοσιεύθηκε: 05 Σεπτεμβρίου 2014, 06:10 , Τελευταία Ενημέρωση: 04/09/2014, 16:46

Για πρώτη φορά μία διεθνής ομάδα νευροεπιστημόνων και μηχανικών ρομποτικής κατάφερε να μεταφέρει απευθείας πληροφορίες από έναν εγκέφαλο στον άλλον, οι οποίοι απείχαν μεταξύ τους περίπου 8.000 χιλιόμετρα.

Ένας άνθρωπος σκέφτηκε τη λέξη «γεια» στη μια άκρη της Γης και ένας άλλος την «άκουσε» μέσα στο δικό του κεφάλι στην άλλη άκρη του πλανήτη.επιστήμονες, με επικεφαλής τον ερευνητή του Ιατρικού Κέντρου «Μπεθ Ίσραελ» και καθηγητή νευρολογίας του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, Αλβάρο Πασκουάλ-Λεόνε, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «PLoS One», δήλωσαν ότι το πείραμά τους έδειξε πως είναι εφικτό να «διαβαστεί» η εγκεφαλική δραστηριότητα ενός ανθρώπου και μετά να μεταβιβαστεί διαδικτυακά σε έναν άλλο εγκέφαλο σε μεγάλη απόσταση, χωρίς να χρειάζεται να προηγηθεί πληκτρολόγηση ή εκφώνηση κάποιου κειμένου.

Την πρωτότυπη επιστημονική εργασία μπορείτε να τη διαβάσετε στη διεύθυνση plosone.org

Οι ερευνητές μετέφεραν από εγκέφαλο σε εγκέφαλο τις λέξεις «hola» και «ciao» («γεια» στα ισπανικά και ιταλικά) από μία τοποθεσία στην Ινδία σε μια άλλη στη Γαλλία, χρησιμοποιώντας ασύρματες συσκευές ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος και ρομποτικές συσκευές διακρανιακής μαγνητικής διέγερσης, οι οποίες συνδέονταν μέσω του Ίντερνετ.

Στο παρελθόν τέτοιου είδους διάδραση αφορούσε την επικοινωνία μεταξύ ανθρωπίνου εγκεφάλου και ηλεκτρονικού υπολογιστή.

Σε αυτές τις έως τώρα προσπάθειες, ηλεκτρόδια προσαρτούνταν στο κρανίο ενός ανθρώπου καταγράφοντας τα ηλεκτρικά ρεύματα του εγκεφάλου του, κάθε φορά που σκεφτόταν να κάνει κάτι, όπως να κουνήσει το χέρι του. Στη συνέχεια, το ηλεκτρικό σήμα-εντολή, που αντιστοιχούσε σε αυτή τη σκέψη, μεταφερόταν σε έναν υπολογιστή, ο οποίος το «διάβαζε» και το «μετέφραζε» στην ανάλογη ενέργεια, για παράδειγμα στην κίνηση ενός αναπηρικού αμαξιδίου.

Όμως, στη νέα έρευνα, οι επιστήμονες πρόσθεσαν και άλλους ανθρώπινους εγκέφαλους και μάλιστα πολύ απομακρυσμένους από τον πρώτο. Συγκεκριμένα, συμμετείχαν τέσσερις εθελοντές ηλικίας 28 έως 50 ετών: Ο ένας ήταν ο «πομπός» του εγκεφαλικού μηνύματος και οι άλλοι τρεις οι «δέκτες» του.

Αρχικά, μέσω ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος, οι ερευνητές «μετέφρασαν» τις λέξεις «hola» και «ciao» σε δυαδικό κώδικα πληροφορικής και έστειλαν τα αποτελέσματα, μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, από την Ινδία στη Γαλλία. Εκεί, ένας υπολογιστής μετέφερε το μήνυμα στον εγκέφαλο των «δεκτών» μέσω μη επεμβατικής διακρανιακής διέγερσης.

Οι εθελοντές αντιλήφθηκαν αρχικά το μήνυμα ως λάμψεις φωτός στην περιφερειακή όρασή τους. Οι «δέκτες» τελικά αποκωδικοποίησαν σωστά την πληροφορία του μηνύματος και κατάλαβαν τις σκέψεις-λέξεις που τους έστειλαν από την άλλη άκρη του κόσμου. Ένα δεύτερο παρόμοιο πείραμα διεξήχθη μεταξύ Γαλλίας και Ισπανίας.

Για ένα «αξιοσημείωτο βήμα στην ανθρώπινη επικοινωνία» έκανε λόγο ο Πασκουάλ-Λεόνε, το οποίο ανοίγει το δρόμο, όπως είπε, για την υπέρβαση της παραδοσιακής ανθρώπινης επικοινωνίας που βασίζεται στη γλώσσα και στις κινήσεις.

Αν και η σχετική νευρο-τεχνολογία βρίσκεται ακόμη σε αρχικά στάδια, ο απώτερος φιλόδοξος στόχος της -που θυμίζει επιστημονική φαντασία- είναι ουσιαστικά η μεταφορά της σκέψης από τον έναν άνθρωπο στον άλλο οπουδήποτε στον κόσμο.

quote:

---

Κηφεύς :

Πώς λοιπόν προσομοιώνουμε τα γεγονότα και τα αποτελέσματά τους στην επιλογή ;

Ένας τρόπος είναι ο εξής :

1. Προσομοιώστε το όργανο ή το ζώο όπως περιγράφεται παραπάνω , λαμβάνοντας υπόψη την προϋπόθεση ότι , ως επιλεκτικό σύστημα , περιέχει μια γεννήτρια διαφοροποίησης - μεταλλάξεις , μεταβολές της νευρωνικής καλωδίωσης ή απρόβλεπτες συναπτικές μεταβολές .

2. Προσομοιώστε , ανεξάρτητα , έναν κόσμο ή ένα περιβάλλον που να περιορίζεται από γνωστές φυσικές αρχές , επιτρέποντας όμως την εμφάνιση απρόβλεπτων γεγονότων .

3. Αφήστε το προσομοιωμένο όργανο ή ζώο να αλληλεπιδράσει με τον προσομοιωμένο κόσμο ή τον πραγματικό κόσμο χωρίς οποιαδήποτε προηγούμενη μεταβίβαση πληροφοριών , έτσι ώστε να καταστεί δυνατόν να συντελεστεί η επιλογή .

4. Δείτε τι θα συμβεί .

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Από το Διαδίκυο (καταχωρήθηκε στις 28/09/2014) :

Ερευνητές του Ινστιτούτου Προηγμένης Έρευνας του Καναδά απέδειξαν πειραματικά πως η πληροφορία που είναι αποθηκευμένη σε κβαντικά μπιτ μπορεί να συμπιεστεί εκθετικά δίχως το περιεχόμενό της να υποστεί την παραμικρή απώλεια. Η ανακάλυψη μπορεί να βρει πολλές εφαρμογές στις μελλοντικές κβαντικές επικοινωνίες αλλά και στην αποθήκευση πληροφορίας. Η συμπίεση αποτελεί ένα πολύ σημαντικό τμήμα των […]

Ηλεκτρονική διεύθυνση :

"Συμπιέζοντας την κβαντική πληροφορία

quote:

---

Κηφεύς :

Αν θέλαμε να συλλάβουμε απολύτως την τυχαιότητα , θα έπρεπε να συνδέσουμε , για παράδειγμα , μια ραδιενεργό πηγή που εκπέμπει σωματίδια α με ένα μετρητή , τον οποίο κατόπιν θα συνδέαμε με έναν υπολογιστή .

Φαίνεται πάντως ότι αν διαλέξουμε δύο ξεχωριστές γεννήτριες τυχαίων αριθμών , μία για την εσωτερική ποικιλότητα του ζώου και μία για την ποικιλότητα του περιβάλλοντος , και αφήσουμε να συντελεστεί η επιλογή , θα αποφύγουμε να εισαγάγουμε μια προβλέψιμη πόλωση στο σύστημα .

Σε τελική ανάλυση , αυτά τα δύο συστήματα δεν μπορούν να «γνωρίζουν» ποια ποικιλότητα θα ταιριάζει με ποια , και εμείς μπορούμε πάντοτε να αλλάξουμε τις γεννήτριες τυχαίων αριθμών .

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Η Κοσμολογία αποτέλεσε μέρος της μυθολογίας και της επιστήμης πολλών πολιτισμών .

Ο νους έπαιξε πάντοτε κεντρικό ρόλο σε αυτήν είτε ως εσώτερος είτε ως εξώτερος είτε ως απώτερος νους .

Είναι φυσικό για πλάσματα σαν κι’ εμάς να αναρωτιόμαστε πώς έγιναν όλα αυτά , πώς εμείς οι ίδιοι βρεθήκαμε εδώ , και πώς καταλήξαμε να έχουμε επίγνωση του κόσμου μέσα στον οποίο βρισκόμαστε .

Σε μερικούς πολιτισμούς , οι θρησκευτικές κοσμολογίες του παρελθόντος έχουν αντικατασταθεί από μια επιστημονική κοσμολογία , που συνδέεται σαφώς με τις πιο προχωρημένες κατακτήσεις της θεωρητικής φυσικής .

Ωστόσο , όσο μεγαλειώδης , μυστηριώδης ή όμορφη κι αν είναι αυτή η επιστημονική κοσμολογία , δεν περιέχει καμία εγγενή αρχή ικανή να μας οδηγήσει στον εαυτό μας ως συνειδητό παρατηρητή , που ασχολείται με τη φυσική και τη συνδέει με την κοσμολογία , και προσπαθεί να εντάξει τον εαυτό του στην επιστημονική κοσμοθεωρία την οποία συνέδεσε .

Ακόμη και μια “Θεωρία των Πάντων”, όπως την ονομάζουν ορισμένοι επιστήμονες , θα ήταν ατελής αν δεν προσέφερε μια τέτοια αρχή .

Έχω υποστηρίξει ότι η νόηση προέκυψε από τους μηχανισμούς της εξελικτικής μορφολογίας με έναν σαφώς καθορισμένο τρόπο .

Προσπάθησα να δείξω ότι , τουλάχιστον σε αυτή τη μικρή γωνία του Κόσμου , η συνείδηση εμφανίστηκε σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή της ιστορίας .

Το γεγονός ότι αναδύεται από ακριβείς υλικές διατάξεις μέσα στον εγκέφαλο δεν σημαίνει ότι ταυτίζεται με αυτές , διότι , όπως είδαμε , η συνείδηση εξαρτάται από τις σχέσεις με το περιβάλλον και , στην ανώτερη μορφή της , από τα σύμβολα και τη γλώσσα που χρησιμοποιούνται σε μια κοινωνία .

Η συνείδηση ανώτερης τάξης οδηγεί σε μια πλούσια γνωστική , συναισθηματική και δημιουργική σφαίρα δραστηριοτήτων — αισθήματα (αίσθηση ποιοτήτων) , σκέψη , συναισθήματα , αυτεπίγνωση , βούληση και φαντασία .

Στο πλαίσιο ενός πολιτισμού , οδηγεί στη μελέτη των σταθερών σχέσεων που υπάρχουν ανάμεσα στα γεγονότα (επιστήμη) και ανάμεσα στα νοητικά αντικείμενα (μαθηματικά) , καθώς και στη μελέτη των σχέσεων που υπάρχουν ανάμεσα σε προτάσεις που αναφέρονται σε γεγονότα και νοητικά αντικείμενα (λογική) .

Ο τρόπος με τον οποίο θεωρώ ότι εμφανίστηκε η νόηση στη φύση ίσως φαίνεται παράξενος .

Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι δεν μοιάζει να έχει γεννηθεί με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο δημιουργήθηκαν οι πιο πολύτιμες κατασκευές και επινοήσεις μας — μέσω οργανωμένων σχέσεων , όπως εκείνες που διέπουν τη λογική , την αριθμητική και τη φυσική και μας οδήγησαν στην κατασκευή υπολογιστών και άλλων συσκευών που βασίζονται στην πληροφορία .

Αυτό δεν σημαίνει , πάντως , ότι δεν μπορεί να βρεθεί στη φύση μια βαθύτερη αρχή στην οποία βασίζεται η εξέλιξη της συνείδησης .

Σκοπεύω να προβώ σε διάφορες υποθέσεις όσον αφορά το ποια μπορεί να είναι αυτή η αρχή , και κατόπιν να τη συνδέσω με μια άλλη , σταθερότερα εδραιωμένη αρχή , η οποία , όπως θα συμφωνήσουν όλοι οι φυσικοί , είναι από τις πιο θεμελιώδεις αρχές της φυσικής και της κοσμολογίας .

Κατόπιν , θα προσπαθήσω να διακριβώσω πώς αυτές οι δύο αρχές από κοινού θα μπορούσαν να διέπουν τη μελλοντική επιστημονική σκέψη και την αντίληψή μας για τη θέση που κατέχουμε μέσα στον Κόσμο .

Τουλάχιστον , θα ανταλλάξουν απόψεις για τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος - παρατηρητής επηρεάζει τις φυσικές μετρήσεις και για τον τρόπο με τον οποίο οι αντιλήψεις του παρατηρητή σχετίζονται με τις φυσικές περιγραφές τους .

Πρόκειται για ένα από τα κύρια προβλήματα της κβαντικής μηχανικής .

Αυτές οι προβλέψεις ίσως ακούγονται ασαφείς και ουτοπιστικές , αλλά οι αναγνώστες δεν πρέπει να σχηματίσουν προσωπική γνώμη παρά μόνο αφού στοχαστούν όσα ειπώθηκαν και όσα πρόκειται να λεχθούν εδώ .

Όπως συμβαίνει σε κάθε εξειδικευμένο επιστήμονα , οι γνώσεις και η εμπειρία μου είναι μερικές φορές ανεπαρκείς όταν προσπαθώ να εκτιμήσω τις σχέσεις που υπάρχουν μεταξύ διαφόρων πεδίων της γνώσης .

Πράγματι , μερικές φορές οι συγκρίσεις της ατομικής εξειδικευμένης εμπειρίας μεταξύ των επιστημόνων οδηγούν σε αδιέξοδο .

Ο προηγούμενος αιώνας έζησε τη μεγαλύτερη ίσως επανάσταση όλων των εποχών στην επιστημονική σκέψη .

Η επανάσταση δεν έγκειται απλώς στην αποδοχή ασυνήθιστων εννοιών που μας είναι αναγκαίες για να κατανοήσουμε το σύμπαν και τα στοιχειώδη του συστατικά . Έγκειται επίσης στην αντίληψή μας για τον επιστήμονα - παρατηρητή και στην επέκταση της γενίκευσης στην επιστημονική σκέψη .

Στις κβαντικές μετρήσεις , ο τρόπος τον οποίο επιλέγουν οι παρατηρητές για να διευθετήσουν τα όργανά τους καθορίζει το αποτέλεσμα .

Στη θεωρία της σχετικότητας , οι μετρήσεις του χρόνου και του μήκους από τους παρατηρητές εξαρτώνται από τη σχετική τους ταχύτητα και επιτάχυνση .

Έτσι , οι συνειδητές επιλογές των παρατηρητών στη μια περίπτωση και η φυσική τους θέση στην άλλη πρέπει σαφώς να ληφθούν υπόψη . Το αποτέλεσμα των προσπαθειών να δοθεί λογική εξήγηση σε αυτά τα ευρήματα είναι γνωστό :

Η κβαντική μηχανική και η θεωρία της σχετικότητας είναι οι δύο λαμπρότερες θεωρητικές κατασκευές της επιστήμης .

Το εύρος των περιγραφών τους εκτείνεται από τα μικρότερα και πιο βραχύβια στοιχειώδη σωματίδια μέχρι τις εσχατιές του μετρήσιμου σύμπαντος .

Εκείνο που ίσως δεν γίνεται αντιληπτό έξω από την κοινότητα των φυσικών είναι ότι το υπόβαθρο αυτών των δύο περιγραφών αποτελεί μια θεμελιώδη μαθηματική αρχή : η συμμετρία .

Δεν προτίθεμαι να ασχοληθώ σε αυτό το σημείο λεπτομερώς με τα μαθηματικά , θα προσπαθήσω όμως να σας δώσω μια περιεκτική περιγραφή της εν λόγω αρχής .

Η συμμετρία είναι ένα εντυπωσιακό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο ένα μαθηματικό επιχείρημα που έχει προκύψει ορθολογικά μπορεί να εφαρμοστεί σε περιγραφές της φύσης και να οδηγήσει σε συλλήψεις με πολύ γενική ισχύ .

Θέλω να επιμείνω λίγο στο θέμα της συμμετρίας , διότι σκοπεύω να την αντιπαραβάλω σε μια άλλη αρχή που πιστεύω ότι αποτελεί το υπόβαθρο της νόησης , και στην πραγματικότητα ολόκληρης της βιολογίας .

Αργότερα , θα υποστηρίξω ότι η κατανόηση αυτών των δύο αρχών , που αλληλεπιδρούν με έναν τρόπο ταυτόχρονα τεταμένο και αρμονικό , θα μας επιτρέψει να δούμε πιο καθαρά τη θέση της νόησής μας μέσα στη φύση .

quote:

---

Αργότερα , θα υποστηρίξω ότι η κατανόηση αυτών των δύο αρχών , που αλληλεπιδρούν με έναν τρόπο ταυτόχρονα τεταμένο και αρμονικό , θα μας επιτρέψει να δούμε πιο καθαρά τη θέση της νόησής μας μέσα στη φύση .

---

Και μην ξεχάσεις να βάλεις τις κορυφές n(n-1)/2.

Και τα υπογραφήματα σε παρακαλώ, όπως G'( V', E').

Aα, έχουμε και τα επαγόμενα, μην σου ξεφύγουν, Ε'={ u, υ ) ε Ε:u,υ ε V'}.

Ως όντα , είμαστε κατά προσέγγιση αμφίπλευρα συμμετρικοί .

Γνωρίζουμε ότι το είδωλό μας σε έναν καθρέφτη έχει ορισμένες ιδιότητες , και πως το δεξιό και το αριστερό μας χέρι είναι κατοπτρικά είδωλα το ένα του άλλου .

Καμία χειρουργική επέμβαση δεν είναι δυνατόν να μετατρέψει ένα δεξιό χέρι σε αριστερό χωρίς να το καταστρέψει .

Μπορούμε όμως να μετατρέψουμε ένα δεξιό γάντι σε αριστερό αν το γυρίσουμε «τα μέσα έξω» .

Αυτό υποδηλώνει ότι ορισμένοι μετασχηματισμοί είναι απαραίτητοι προκειμένου να αποκαλυφθούν ορισμένοι τύποι συμμετρίας .

Οι αρχές της συμμετρίας και οι κανόνες που διέπουν αυτούς τους μετασχηματισμούς αποτελούν μέρος της μαθηματικής θεωρίας ομάδων , η οποία έχει έναν βασικό ρόλο στη διαμόρφωση των προχωρημένων θεωριών της φυσικής .

Αυτή η μαθηματική θεωρία διατυπώθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα από έναν νεαρό ιδιοφυή Γάλλο , τον Evariste Galois , ο οποίος έχασε τη ζωή του πρόωρα , σε ηλικία είκοσι και μισού χρόνων , μονομαχώντας για μια γυναίκα .

Αποδεικνύεται όμως ότι η εφαρμοσιμότητα των ιδεών του είναι εξαιρετικά γενική .

Η ομάδα των κατοπτρικών ανακλάσεων σχετίζεται με ασυνεχείς μετασχηματισμούς (εικόνα 1) .

Άλλες ομάδες αφορούν συνεχείς συμμετρίες — για παράδειγμα , παράλληλες μετατοπίσεις στο χώρο . (Αυτή η θεωρία αναπτύχθηκε θεωρητικά κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα από τον νορβηγό μαθηματικό Sophus Lie .

Ως επί το πλείστον , οι ανώτερες συμμετρίες συναντώνται σε αντικείμανα που , σχετικά , στερούνται ιδιαίτερα χαρακτηριστικά , όπως ο κύκλος στον δυσδιάστατο χώρο και η σφαίρα στον τρισδιάστατο .

Γενικά (αλλά όχι πάντοτε) , η προσθήκη χαρακτηριστικών σε τέτοιου είδους αντικείμενα έχει ως αποτέλεσμα μια κατώτερη συμμετρία .

Ερχόμαστε λοιπόν στο σημείο αυτό αντιμέτωποι με έναν τυπικό περιορισμό που μας καθιστά ικανούς να κατανοήσουμε σε βάθος τους νόμους της φυσικής .

Πρόκειται για τη σύνδεση των ιδεών της συμμετρίας με τους λεγόμενους νόμους διατήρησης της φυσικής .

Η μελέτη της φυσικής έχει αποκαλύψει ότι στη μηχανική , καθώς και στα ηλεκτρικά και σωματιδιακά πεδία , ένα πλήθος θεμελιωδών μεγεθών διατηρείται .

Η μάζα - ενέργεια , η ορμή και το σπιν διέπονται ξεχωριστά από νόμους διατήρησης , σύμφωνα με τους οποίους καθένα από αυτά τα μεγέθη ούτε δημιουργείται ούτε καταστρέφεται μέσα στο όλο πλαίσιο μιας φυσικής περιγραφής .

Το ηλεκτρικό φορτίο , επιπλέον , ακολουθεί ένα νόμο διατήρησης : το πλήθος των θετικά φορτισμένων σωματιδίων που υπάρχουν στο σύμπαν ισούται με το πλήθος των αρνητικά φορτισμένων σωματιδίων .

Οι συνέπειες της εφαρμογής των αρχών της συμμετρίας είναι πραγματικά όμορφες , διότι οι διάφοροι νόμοι περιορίζουν τους τρόπους αλληλεπίδρασης , μεταξύ των εν λόγω σωματιδίων .

Με άλλα λόγια , οι κανόνες που περιγράφουν τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ των σωματιδίων περιορίζονται από τις αρχές διατήρησης .

Αυτό έχει αποτέλεσμα σε ορισμένες περιπτώσεις να είναι δυνατόν να δημιουργηθούν ή να καταστραφούν σωματίδια μόνο κατά ζεύγη , ενώ σε άλλες περιπτώσεις σωματίδια μπορούν να δημιουργηθούν ή να καταστραφούν χωρίς αυτούς τους περιορισμούς.

Έτσι φτάνουμε σε ένα από τα μεγάλα θέματα της φυσικής :

Υπάρχει μια βαθιά σχέση μεταξύ των νόμων διατήρησης και της συμμετρίας .

Ο κενός χώρος και ο χρόνος είναι συμμετρικοί , δηλαδή διατηρούν την ίδια μορφή υπό διάφορους μετασχηματισμούς .

Ο χώρος παραμένει ο ίδιος άσχετα από παράλληλες μετατοπίσεις , στροφές και αλλαγές της κατεύθυνσης .

Ο χρόνος , όταν αντιστραφεί , είναι ίδιος σε κατεύθυνση (εννοώ τον χρόνο των φυσικών , όχι την προσωπική αίσθηση του χρόνου) .

Πράγματι , στην κβαντική μηχανική και στη θεωρία της σχετικότητας οι ίδιοι οι νόμοι της κίνησης είναι αναλλοίωτοι από τους μετασχηματισμούς συμμετρίας όπως η στροφή και η παράλληλη μετατόπιση .

Αυτό το αναλλοίωτο εγγυάται ότι τα αποτελέσματα των φυσικών γεγονότων δεν εξαρτώνται από τα συστήματα συντεταγμένων που χρησιμοποιούνται για τη μέτρησή τους .

Η γερμανίδα μαθηματικός Emmy Noether ήταν η πρώτη που κατέδειξε ότι η διατήρηση αυτών των μεγεθών μπορεί τυπικά να αναγνωριστεί με τις αρχές της συμμετρίας .

Για παράδειγμα , η διατήρηση της ορμής αντιστοιχεί στη συμμετρία του χώρου ως προς την παράλληλη μετατόπιση .

Η διατήρηση της στροφορμής αντιστοιχεί στη συμμετρία του χρόνου ως προς την αντιστροφή της κατεύθυνσης . (Αντιστροφή του χρόνου δεν μπορεί να συμβεί στην πραγματικότητα , αλλά οι φυσικοί νόμοι είναι δυνατόν να ελεγχθούν για το αναλλοίωτό τους και ως προς τέτοιους μετασχηματισμούς) .

Ο Αϊνστάιν ήταν εκείνος που κατανόησε πρώτος τη σημασία του αναλλοίωτου των νόμων της φυσικής και , συνεπώς , της συμμετρίας τους .

Πράγματι , η γενική θεωρία του της σχετικότητας μπορεί να θεωρηθεί ως ένα μέσο αναζήτησης συνθηκών απόλυτου αναλλοιώτου !

Πιο πρόσφατα μια σειρά ανακαλύψεων μας επέτρεψε να οραματιστούμε την ενοποίηση όλων των σωματιδιακών αλληλεπιδράσεων σε μία και μόνη θεωρία , τη Μεγάλη ενοποιημένη Θεωρία (GUT) .

Δεν έχει ακόμη επιτευχθεί κάτι τέτοιο και για τις τέσσερις δυνάμεις της φύσης — την ισχυρή πυρηνική , την ασθενή πυρηνική , την ηλεκτρομαγνητική και τη βαρυτική .

Έχουν όμως διατυπωθεί επιμέρους θεωρίες που είναι πράγματι εκπηκτικές , θεωρίες τις οποίες ήταν αδύνατον να οραματιστεί κανείς πριν από είκοσι μόλις χρόνια .

Αν υπάρχει μια κοινή γλώσσα σε αυτές τις θεωρίες , αυτή είναι η γλώσσα της συμμετρίας .

Ελπίζουμε ότι κάποτε η φύση στο σύνολό της (δηλαδή η φυσική) θα περιγραφεί μέσω μιας συμμετρίας που θα μας επιτρέψει να εξηγήσουμε όλα τα πεδία και όλες τις δυνάμεις με ένα μοναδικό τρόπο .

Θα αναφερθώ όμως σε δύο έννοιες που είναι θεμελιώδεις στις προσπάθειες των φυσικών να διατυπώσουν μια ενοποιημένη θεωρία πεδίου .

Αυτές οι έννοιες — που είναι εξίσου ουσιώδεις και για τη σύγχρονη κοσμολογία — είναι οι ιδέες της τοπικής συμμετρίας βαθμίδος και της αυθόρμητης ρήξης της συμμετρίας .

Η τοπική συμμετρία μπορεί να αντπαραβληθεί στη γενική συμμετρία .

Ένας μετασχηματισμός , για να αφήσει αναλλοίωτη μια γενική συμμετρία σε ένα δεδομένο πεδίο , πρέπει να συμβεί παντού .

Η τοπική συμμετρία , αντίθετα , επιτρέπει να συμβαίνουν διάφοροι μετασχηματισμοί σε διαφορετικά σημεία του χώρου και του χρόνου .

Μια θεωρία περί τοπικής συμμετρίας , που αναπτύχθηκε από τον C. N. Yang και τον F. E. Mills , συνέβαλε αποφασιστικά στην επιτυχία των μετέπειτα προσπαθειών για την ενοποίηση .

Για παράδειγμα , αν θεωρήσουμε ένα πεδίο το οποίο θέλουμε να παραμείνει αναλλοίωτο ως προς τη μεταβολή της τοπικής συμμετρίας , τα πράγματα πρέπει να διευθετηθούν κατά τέτοιον τρόπο ώστε ένα άλλο πεδίο να δράσει για να αντισταθμίσει ακριβώς τις τοπικές μεταβολές που εισήχθησαν από τον πρώτο μετασχηματισμό .

Για να καταλάβουμε την ουσία της ρήξης της συμμετρίας , ας φανταστούμε το κάτω μέρος μιας κενής φιάλης κρασιού έναν συμμετρικό θόλο που περιβάλλεται από ένα αυλάκι για τα κατακάθια .

Αν τοποθετηθεί μια σφαίρα ακριβώς στην κορυφή του θόλου , η κατάσταση είναι συμμετρική .

Η σφαίρα όμως μπορεί αυθόρμητα να «σπάσει» αυτή τη συμμετρία και να κυλήσει από το θόλο σε κάποιο σημείο του αυλακιού , στο σημείο της ελάχιστης ενέργειας .

Η συνολική συμμετρία έχει παραβιαστεί αυθόρμητα , παρότι η φιάλη και η σφαίρα διατηρούν την ατομική τους συμμετρία .

Αν η ιδέα αυτή εφαρμοστεί σε οποιαδήποτε θεωρία της φυσικής , συνεπάγεται ότι μια ιδιαίτερη λύση των εξισώσεων της θεωρίας μπορεί να είναι λιγότερο συμμετρική από την ίδια τη θεωρία .

Τέτοιες έννοιες αποτελούν το υπόβαθρο της ηλεκτρασθενούς θεωρίας και της θεωρίας των ισχυρών αλληλεπιδράσεων , δύο πρόσφατων θριάμβων της σύγχρονης φυσικής .

Μια άλλη ανακάλυψη του 20ου αιώνα αποτελεί το γεγονός ότι οι νόμοι της φυσικής είναι εκπληκτικά γενικοί .

Αν εξετάσει κανείς τις σύγχρονες κοσμολογικές θεωρίες (για παράδειγμα , τη θεωρία της πληθωριστικής διαστολής του σύμπαντος και εκείνη της Μεγάλης Έκρηξης) , διαπιστώνει ότι το σύμπαν , ως συνάρτηση της θερμοκρασίας (που μειωνόταν) και του χρόνου (που αυξανόταν) , δημιουργούσε θεμελιώδη σωματίδια , κατά τη διάρκεια της εξέλιξής του , μέσω γεγονότων ρήξης συμμετρίας .

Κάποια στιγμή , πολύ μετά την έναρξη αυτής της διαδικασίας (και πολύ μετά το σχηματισμό των σωματιδίων και των πεδίων που γνωρίζουμε) , εμφανίστηκαν οι γαλαξίες , τα άστρα και το ηλιακό μας σύστημα με τους πλανήτες του .

Στη Γη , με μια διαδικασία της οποίας οι λεπτομέρειες είναι ακόμη άγνωστες , εμφανίστηκε η ζωή και άρχισε η εξέλιξη , που οδήγησε τελικά στην ανάδυση της νόησης .

Ποια νέα αρχή μπορούμε να προσφέρουμε ως υπόβαθρο της ανάπτυξης της νόησης και της προθετικότητας κατά τη διάρκεια της εξέλιξης σε αυτό το σύνολο γεγονότων ;

Πιστεύω ότι αυτή η νέα αρχή είναι η αρχή της μνήμης , η οποία προσλαμβάνει πολλαπλές μορφές αλλά έχει γενικά χαρακτηριστικά που συναντώνται σε όλες της τις παραλλαγές .

Χρησιμοποιώ τη λέξη «μνήμη» εδώ αποδίδοντάς της ένα περιεκτικότερο νόημα από το σύνηθες .

Η μνήμη είναι μια διαδικασία που αναδύθηκε μόνο όταν εμφανίστηκαν η ζωή και η εξέλιξη , οι οποίες δημιούργησαν τα συστήματα που περιγράφονται από τις επιστήμες της αναγνώρισης .

Ο όρος μνήμη , έτσι όπως τον χρησιμοποιώ εδώ , περιγράφει κάποιες πλευρές της κληρονομικότητας , των ανοσολογικών απαντήσεων , της αντανακλαστικής μάθησης , της αντιληπτικής κατηγοριοποίησης και των διαφόρων μορφών συνείδησης .

Όλες αυτές οι δομές διαφέρουν , και οι ιδιότητες της μνήμης εξαρτώνται από το σύστημα στο οποίο εμφανίζεται .

Το κοινό στοιχείο όλων των μνημονικών συστημάτων είναι η εξέλιξη και η επιλογή .

Η μνήμη είναι μια βασική ιδιότητα των βιολογικών προσαρμοστικών συστημάτων .

Αυτή η επέκταση του όρου ίσως φαίνεται απελπιστικά ευρεία .

Ας δούμε τι κοινό έχουν όλα αυτά τα συστήματα , διότι πρόκειται πράγματι για κάτι πολύ συγκεκριμένο .

Αυτό που έχουν από κοινού είναι η σχετική σταθερότητα της δομής κατά τη διάρκεια επιλεκτικών γεγονότων χαρτογράφησης .

Για να γίνω σαφής , θα αναφερθώ εδώ εν συντομία στη δομή , τη σταθερότητα και τη χαρτογράφηση .

Ο φυσικός νόμος που αφορά τη δομή και τη σταθερότητα είναι ο Δεύτερος Νόμος της θερμοδυναμικής .

Σύμφωνα με αυτόν , η εντροπία , το μέτρο της αταξίας ενός συστήματος , πρέπει αυθόρμητα να αυξάνεται ή να παραμένει σταθερή σε ένα απομονωμένο σύστημα , αλλά ποτέ να μη μειώνεται . (Με τον όρο απομονωμένο σύστημα εννοώ ένα σύστημα στο οποίο δεν εισέρχεται και από το οποίο δεν εξέρχεται ούτε ενέργεια ούτε ύλη) .

Το σύστημα που είναι διευθετημένο με τη μεγαλύτερη δυνατή τάξη είναι εκείνο του τέλειου κρυστάλλου (ενός κρυστάλλου τα άτομα του οποίου σχηματίζουν ένα συμμετρικό πλέγμα έχοντας απολύτως ίσες αποστάσεις μεταξύ τους) σε θερμοκρασία απόλυτου μηδενός .

Διάφορες χημικές αλληλεπιδράσεις δημιουργούν σταθερές δομές , συμπεριλαμβανομένων των μορίων των έμβιων όντων .

Η σταθερότητα των δομών και οι ενεργειακές τους συναλλαγές διέπονται από τους νόμους της θερμοδυναμικής , συμπεριλαμβανομένου του Δεύτερου Νόμου (;) .

Πράγματι , τα δεδομένα της παρατήρησης δείχνουν ότι οργανικά μόρια παρόμοια με εκείνα του σώματός μας — μόρια που έχουν σχηματιστεί μέσω σύγκρουσης ατόμων αζώτου , οξυγόνου και άνθρακα , για παράδειγμα — υπάρχουν και στο εξώτερο διάστημα .

Οι συνθήκες του σχηματισμού τους και της διάλυσής τους , καθώς και της σταθερότητάς τους , καθορίζονται από την ενέργεια και την εντροπία .

Εντούτοις , όσο σταθερά κι αν είναι αυτά τα μόρια , στερούνται μια κληρονομική αρχή .

Δεν παρουσιάζουν καμία ικανότητα να αναδιπλασιάζουν τον εαυτό τους , να φτιάχνουν δηλαδή μόρια — τα οποία θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς απογόνους τους — χρησιμοποιώντας τη δομή τους ως μήτρα (;) .

Θέλω να είμαι σαφής όσον αφορά τη χρήση του όρου σταθερότητα σε σχέση με τη μνήμη .

Σε τελευταία ανάλυση , υπάρχουν περιοδικοί κρύσταλλοι στον άβιο κόσμο (για παράδειγμα , σε πετρώματα) οι οποίοι προσθέτουν άτομα στη δομή τους ώστε να γίνουν μεγαλύτεροι , ακολουθώντας τους ίδιους κανόνες συμμετρίας . Σε αυτή την περίπτωση δεν πρόκειται για αναδιπλασιασμό αλλά για αύξηση .

Αυτή η πιστότητα όμως δεν είναι απόλυτη .

Εμφανίζονται μεταλλαγμένες δομές που έχουν επίσης προκύψει από αντιγραφή . Δημιουργείται έτσι ένας ποικίλος πληθυσμός .

Τελικά η σταθερή μη περιοδική δομή χαρτογραφείται , διαμέσου πρόσθετων χημικών αντιδράσεων , για να κατασκευάσει άλλα είδη δομών που την περιέχουν , έτσι ώστε οι επιτυχημένες παραλλαγές να έχουν ένα επιλεκτικό πλεονέκτημα όταν κατασκευαστούν περαιτέρω αντίγραφα .

Αυτή η αφηρημένη περιγραφή αντιστοιχεί με εκείνη ενός έμβιου συστήματος : ενός αναδιπλασιαζόμενου συστήματος που υφίσταται φυσική επιλογή .

Η μη περιοδική δομή είναι το DNA ή το RNA , και οι δομές που τα περιέχουν είναι τα διάφορα πρωτεϊνικά παράγωγα .

Σημειώστε όμως ότι η κύρια διαδικασία , την οποία στερούνται οι άβιες μορφές , είναι η «αρχή της κληρονομικότητας» .

Σημειώστε επίσης ότι αυτή η αρχή , που επιτρέπει την αύξηση του πληθυσμού των πλεονεκτικών παραλλαγών με το χρόνο , εξαρτάται από τη σταθερότητα των χημικών δεσμών .

Στην περίπτωση του DNA , πρόκειται για τους ομοιοπολικούς δεσμούς που , συνδέοντας τις διαφορετικές νουκλεοτιδικές βάσεις μεταξύ τους , σχηματίζουν τον γενετικό κώδικα από συνδεδεμένες τριάδες βάσεων , τα κωδικόνια .

Κάθε κωδικόνιο αντιστοιχεί σε ένα από τα είκοσι αμινοξέα που κατασκευάζουν τις πρωτεϊνικές αλυσίδες .

Η εμφάνιση αυτής της κληρονομικής διαδικασίας είναι ένα νέο είδος γεγονότος — μια μορφή μνήμης .

Πέρα από την εισαγωγή παραλλαγών στην ακολουθία οι οποίες έχουν αποδειχτεί πλεονεκτικές , αυτό που επιτρέπει στα εν λόγω συστήματα να συνεχίζουν είναι η ικανότητα να διατηρούν ένα μεγάλο μέρος της οργάνωσης ή της χαρτογράφησης της γονικής μη περιοδικής δομής .

Παρουσιάζουν σταθερότητα δομής κατά τη διάρκεια επιλεκτικών γεγονότων χαρτογράφησης .

Σημειώστε όμως ότι αυτή η «μνήμη» δεν είναι τέλεια (όπως πρέπει να είναι στα μηνύματα των υπολογιστών) .

Πράγματι , σε κάποιο βαθμό , πρέπει να περιέχει σφάλματα (μεταβολές της εντροπίας) ή μεταλλάγματα για να είναι το σύστημα επιλεκτικό — για να είναι , χάρη στην ποικιλότητα που υπάρχει στον πληθυσμό , ικανό να αντιδρά σε απρόβλεπτα περιβαλλοντικά γεγονότα .

Εφόσον αυτές οι δομές εξελίχθηκαν και οι κυτταρικοί πληθυσμοί διαμορφώθηκαν σε ζώα με πολλά διασυνδεδεμένα κύτταρα και με νευρικά συστήματα , εμφανίστηκε ένα νέο είδος μνήμης .

Αυτό συνέβη ως αποτέλεσμα συναπτικών μεταβολών στα νευρικά συστήματα των ζώων .

Λόγω της επιλογής νευρωνικών ομάδων , οι συμπεριφορές που αποδείχτηκαν προσαρμοστικές σταθεροποιήθηκαν μέσω επιλογής κατά τη διάρκεια της ζωής του καθενός ζώου .

Η μνήμη που βασίζεται σε συναπτικές μεταβολές είναι απαραίτητη γι’ αυτές τις συμπεριφορές .

Επιπλέον , η εξελικτική επεξεργασία αισθητηρίων υποδοχέων και κινητικών στιβάδων σε ζώα με ολοένα πολυπλοκότερους εγκεφαλικούς χάρτες κατέστησε δυνατή την εμφάνιση μνήμης βασισμένης στην αντιληπτική κατηγοριοποίηση .

Με την εμφάνιση ικανοτήτων σχηματισμού εννοιών και ακόμη πιο πολύπλοκων χαρτογραφήσεων , οι συναπτικές μεταβολές που συνέβαιναν μέσα στους πληθυσμούς νευρωνικών ομάδων ως απάντηση στο νεωτερισμό οδήγησαν σε νέες μορφές μνήμης .

Κάθε τύπος μνήμης αντανακλά μια συστημική ιδιότητα ενός σωματικού επιλεκτικού συστήματος .

Κατά την προσωπική μου γνώμη , η «συμβατική κλασική κοσμολογία» , δεν σημείωσε επιτυχία . Ίσως πρόκειται για πολύ σκληρή κρίση εκ μέρους μου . Εξάλλου , πολλοί επιστήμονες του πεδίου , τους οποίους σέβομαι , διαφωνούν με τη γνώμη μου αυτή . Οι δικές μου απόψεις πάνω στο ζήτημα έχουν διαμορφωθεί τόσο μέσα από το στοχασμό όσο και από την όποια εμπειρία μου .

Έτυχε μάλιστα να ρίξω μια ματιά στην ανακάλυψη των λύσεων των εξισώσεων που ορίζουν την ίδια την «κβαντική θεωρία της κοσμολογίας» .

Ονομάζονται εξισώσεις Wheeler – DeWitt ή «εξισώσεις κβαντικών συνδέσμων» . Έχουν ως λύσεις κβαντικές καταστάσεις που προορίζονται να περιγράψουν ολόκληρο το Σύμπαν .

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 , μία ομάδα επιστημόνων με πυρήνα τους Ted Jacobson , τον Carlo Rovelli και τον Lee Smolin , βρήκαν άπειρες σε πλήθος λύσεις για τις εν λόγω εξισώσεις , γεγονός άκρως εκπληκτικό , δεδομένου ότι ελάχιστες εξισώσεις της θεωρητικής φυσικής λύνονται επακριβώς .

Κάποια μέρα λοιπόν το Φεβρουάριο του 1986 , εργαζόμενοι στη Σάντα Μπάρμπαρα , οι Ted Jacobson και Lee Smolin , ξεκίνησαν να αναζητούν προσεγγιστικές λύσεις των εξισώσεων της κβαντικής κοσμολογίας , οι οποίες στο μεταξύ είχαν απλοποιηθεί χάρη στα αποτελέσματα δύο άλλων επιστημόνων , του Amitaba Sen και του Abhay Ashtekar .

Ξαφνικά , στη δεύτερη ή την τρίτη απόπειρά τους να μαντέψουν , αντιλήφθηκαν ότι η έκφραση που είχαν γράψει στο μαυροπίνακα μπροστά τους έλυνε τις εξισώσεις επακριβώς .

Προσπαθούσαν να προσδιορίσουν έναν όρο που αποτελούσε μέτρο του σφάλματος των αποτελεσμάτων τους , μα δεν εντόπισαν τέτοιον όρο .

Και ενώ στην αρχή έψαχναν να βρουν το λάθος τους , εντελώς ξαφνικά διεπίστωσαν ότι η έκφραση που είχαν γράψει έκανε διάνα :

Ήταν μια ακριβής λύση των πλήρων εξισώσεων της κβαντικής βαρύτητας .

Επρόκειτο για το πρώτο βήμα σε ένα ταξίδι που διήρκεσε δέκα χρόνια — άλλοτε χαλαρά , άλλοτε εντατικά και εκνευριστικά χρόνια — μέχρι να κατανοήσουν τι ακριβώς είχαν ανακαλύψει σε εκείνα τα λίγα λεπτά .

Ανάμεσα στις δυσκολίες που είχαν να αντιμετωπίσουν ήταν και οι συνέπειες του γεγονότος ότι στην κβαντική κοσμολογία ο παρατηρητής βρίσκεται μέσα στο Σύμπαν .

Το πρόβλημα έγκειται στο ότι σε όλες τις συνήθεις ερμηνείες της κβαντικής θεωρίας ο παρατηρητής υποτίθεται πως είναι έξω από το παρατηρούμενο σύστημα .

Στην κοσμολογία , ωστόσο , αποκλείεται τέτοια δυνατότητα .

Τούτη είναι η αρχή μας και , όπως έχω ήδη τονίσει , η ουσία του όλου ζητήματος . Αν δεν τη λάβουμε υπόψη , ό,τι κι αν κάνουμε θα είναι άσχετο με μια πραγματική θεωρία της κοσμολογίας .

Αυτά τα συστήματα ανώτερης τάξης είναι επιλεκτικά και βασίζονται στις απαντήσεις , σε περιβαλλοντικούς νεωτερισμούς , πληθυσμών νευρωνικών ομάδων οργανωμένων σε χάρτες .

Είναι συστήματα αναγνώρισης .

Σε κάποια εξαιρετική στιγμή της εξέλιξης εμφανίστηκε μια παραλλαγή με ένα κύκλωμα επανεισόδου που συνέδεε τη μνήμη αξιών - κατηγοριών με τα ζεύγη ταξινόμησης .

Εκείνη τη στιγμή , η μνήμη έγινε υπόστρωμα και ο υπηρέτης της συνείδησης .

Με την ανάδυση της γλώσσας στο είδος Homo sapiens , η επανάληψη της ίδιας αρχής σε εξειδικευμένες γλωσσικές μνήμες κατέστησε δυνατή την εμφάνιση της συνείδησης ανώτερης τάξης .

Και στο πλαίσιο του πολιτισμού , η συνείδηση ανώτερης τάξης δημιούργησε τελικά μια επιστημονική περιγραφή της φύσης , μια περιγραφή που μας επιτρέπει να μελετάμε την απαρχή της ύπαρξής μας μέσα στο σύμπαν .

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr