Κι εδώ επίσης υπάρχει μια παγίδα, να βυθιστείς στην ψευδοεπιστήμη, να αρχίσεις να χρησιμοποιείς αυθαίρετα επιστημονικές έννοιες και αρχές, ειδικά αυτές που δεν έχεις κατανοήσει (λόγω έλλειψης υποβάθρου), κατά το δοκούν. Σε κάποιο άλλο φόρουμ ( metafysiko.gr ) κυκλοφορούσε κάποτε ένας απίθανος τύπος που το έπαιζε (μεταξύ άλλων) ότι είχε σπουδάσει ιατρική και προσπαθούσε να αποδείξει ότι είναι όλα στο μυαλό μας (= είμαστε όλοι τρελοί), τα έχει εξηγήσει όλα η νευροεπιστήμη, αυτός είχε μια απάντηση για όλα και είχε έρθει απλά για να λύσει όλες τις απορίες μας και άλλα τέτοια φαιδρά.

Σε ερώτηση μου ποια είναι η ερμηνεία της δράσης του placebo, αποκαλύφθηκε ότι ο βασιλιάς ήταν γυμνός. Το placebo δεν είναι κάτι στη φαντασία των ασθενών, είναι μια καταγεγραμμένη και αποδεδειγμένη, ανεξήγητη όμως, λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού. Αρχίζει να έχει λογική υπόσταση μόνο με τη λεγόμενη "ολιστική θεώρηση", όρος που αρχικά ακούγεται new age, υιοθετείται όμως όλο και περισσότερο από την επίσημη ιατρική. Δεν απορρίπτουμε τίποτα λοιπόν, αντιπαθούμε όμως την τακτική "έχω μια απάντηση για όλα". Είναι προφανές ότι δεν υπάρχουν απαντήσεις για πολλά πράγματα και πιθανότατα θα σου πω βλακείες αν συννεχίσω.

Τρίστρατα/Εκάτη
Νεράιδες/Ασυνέχεια Χρόνου
Πειράγματα/Πάνας

Βέβαια, λογικά μιλώντας τα λάστιχα απλά μπορεί να μην τα χες φουσκώσει και να φάγανε πολύ λακούβα.
Επίσης μπορεί να ενθουσιάστηκες και να πέρασε η ώρα.
Ακόμα τα δάση έχουν δρόμους που λόγω της κλίσης φαίνονται ότι πάνε προς μια κατεύθυνση, αλλά πάνε σε άλλη.

Ο καθείς όπως το βλέπει, κι όπως αρέσκεται.

Η ιστορία με το τυπάκι που πήγε στο δάσος και μπήκε σε μια εκκλησία, στη μέση του πουθενά, και όταν γύρισε στο χωριό είχαν περάσει χρόνια είναι γνωστή στην παράδοση μας.

Όπως και με τα τρίστρατα που αν πάρεις λάθος δρόμο κάνεις κύκλους.

Κάνοντας πεζές ερωτήσεις... Σεκλέτη συνηθίζεις να μπαίνεις σε στενές σπηλιές με αγνώστους;

Σαν τυπάκια σου φανήκανε νορμάλ οι τρεις και ο ένας;
Εννοώ, νεράκι μαζί τους , σακίδια, ποδήλατα, φακούς είχανε;
Για πόσο μικρής ηλικίας μιλάμε;

Διάβασα την ιστορία σου και σκέφτηκα παλιό καλό Εσωτέρικα. Να σαι καλά φίλε!

Καταρχήν να διευκρινίσω πως στην ιστορία που εγραψα (και σε όσες γράψω στο μέλλον), εξιστορω τα γεγονότα χωρίς να δίνω ερμηνείες. Αφήνω τους αναγνώστες να βγάζουν τα δικά τους συμπεράσματα. Μόνο στο "χάσιμο" του χρόνου έγραψα τι εξήγηση έδωσα και τι διάβασα εδώ μέσα για παρόμοια περιστατικά.
Η παρέα των τριών ατόμων που βρήκα στην σπηλιά ήταν περίπου 20 χρονών. Οι κοπέλες ήταν αραχτες έξω από την σπηλια, κάτω από την σκιά του πλατάνου που είναι εκεί. Δεν ασχολούνταν καθόλου με την σπηλιά που μάλλον ο πιτσιρικάς τις πήγε βόλτα εκεί και δεν έδειχναν κανένα ενδιαφέρον. Μάλλον ως αγγαρεία το έβλεπαν. Είχαν μαζί τους σακίδια, νερό και όλα τα απαραίτητα.
Αυτός που ήρθε μετά (και αυτός με το σακίδιο του) μου έδινε την αίσθηση πως δεν χάρηκε που είδε κόσμο στην σπηλιά, χωρίς όρεξη για συζήτηση (άτυχος όμως γιατί έπεσε στην βδέλλα πιτσιρικάς) και μπήκε στην 2η Αίθουσα με σκοπό να διαλογιστει, να κάνει κάποια τελετή η δεν ξέρω εγώ τι άλλο.
Τώρα για το αν συνηθίζω να μπαίνω σε στενές σπηλιές με αγνώστους, όχι αλλά μπήκα και είχε ως αποτέλεσμα να γνωρίσω μια πανέμορφη σπηλιά που στο επόμενο μήνα επισκέφθηκα άλλες τρεις φορές. Για αυτές τις επισκέψεις θα γράψω στο μέλλον.

Ιταλός, Εκάτη ε; χμμμ

Dion Fortune, η Ιέρεια της Θάλασσας

Μυθιστόρημα είναι, το καλύτερο της, αξιοπρεπές αν διαβάζεις fantasy.
Έχει κάποιες τελετές με επικλήσεις στην Εκάτη, σε κάποιες σπηλιές σε ένα παραθαλάσσιο θέρετρο στην νοτιοδυτική Αγγλία του 38.

Μέχρι Σεκλέτη να συνεχίσεις για το μαγικό βουνό, να γράψω ενδιάμεσα και γω μια ιστορία από άλλο μέρος της Ελλάδας, που μου τυχε σχετικά πρόσφατα, πριν δυο χρόνια, Αύγουστο μήνα. Θα γράφω από τη μια τα γεγονότα και από την άλλη λίγα πράγματα για μένα για να σας βάλω όσο πιο πολυ μπορώ στο κλίμα.

Αν υπάρχει πρόβλημα, μη χαλάω το θέμα, δεν θα γράψω άλλη ιστορία.

Λοιπόν:

Στη Ζάκυνθο έχω πάει αρκετές φορές, και έχω μείνει πολλά καλοκαίρια.
Στα χωριά, έχους πολλές δεισιδαιμονίες, που ενώ τις κοροιδεύουνε πολλές φορές, τις διατηρούνε με το πέρασμα των χρόνων και "σκιάζονται" ιδιαίτερα σε μικρές ηλικίες.

Μια είναι πχ ότι τα μεσημέρια δεν πρέπει να ανεβαίνεις στα δέντρα, γιατί οι νεράιδες θα σου πάρουν τη λαλιά.

Μια πιο γνωστή στο νησί και ευρέως διαδεδομένη, είναι ο Μόρος.
Ο Μόρος, του οποίου το όνομα είναι σαφές ότι προέρχεται από το λατινικό mors-mortis, που σημαίνει θάνατος, με τα χρόνια έχει διάφορες παραλλαγές στα χωριά.

Μια είναι ότι έχει τη μορφή τελώνιου, σε κάθε χωριό θα σου πούνε ότι μένει στο λόφο και τον βλέπουν οι Σαββατογεννημένοι, ενώ αν τον δεις δεν πρέπει ποτέ να του μιλήσεις.

Ο αρχικός (πιθανώς) θρύλος, είναι ότι ο Μόρος ήταν ένας σκύλος. Ήταν πολύ άγριος, και έτρωγε ανθρώπους λόγω και του κακού αφεντικού του, που εν τέλει πέθανε και τον σκύλο τον θάψανε μαζί του.

Έκτοτε λέει η παράδοση, βγαίνει τα βράδυα σέρνοντας την βαριά αλυσίδα του για να βρει ανθρώπους να τους κάνει διάφορα καλούδια (να τους φάει, να τους πάρει την ψυχή, να τους πάρει τη μιλιά, κτλ.)

Την ιστορία αυτή πρόπερσυ δεν την ήξερα, ήξερα την πρώτη εκδοχή, και είχα ρίξει και πολύ γέλιο γιατί είχε ένας μια μάσκα στο χωριό που πήγαινα μικρός και έβγαινε στην πλατεία και τα πιτσιρίκια τρέχανε πανικόβλητα...

Λοιπόν, πάμε στο στόρυ.

Με την συντροφιά μου μέναμε σε ένα σπίτι μέσα σε ελαιώνες.
Ήμασταν τέσσερα άτομα. Εγώ, η κοπέλα μου, άλλος ένας άντρας και η κοπέλα του. Το σπίτι ήταν του άλλου άντρα.

Γυρνώντας ένα βράδυ από τη θάλασσα κάτσαμε λίγο στην αυλή, και μετά με την κοπέλα μου πήραμε σειρά να κάνουμε μπάνιο, στην ντουζιέρα στην πίσω μεριά της αυλής. Το σπίτι είναι μια μονοκατοικία, με ελαφρά ανυψωμένη αυλή με καγκελάκι γύρω γύρω μέχρι ένα σημείο, και από εκεί και πέρα ελαιώνες και πιο πέρα δάσος.

Ήταν και ψιλοσκοτεινά, πήγα μαζί της και περίμενα απ' έξω από την ντουζιέρα να την προσέχω, ενώ αυτή θα έκανε μπάνιο, να πάει μέσα και μετά να κάνω εγώ.

Ενώ κοιτούσα τους ελαιώνες, επηρρεασμένος προφανώς από το ότι την προστάτευα, ένιωσα λίγο "περίεργα". Οι αλαφροίσκιωτοι θα καταλάβουν αυτό το περίεργα. Είναι ένα ανατρίχιασμα στο σβέρκο, σαν όλα να ησυχάζουν και κάθε ήχος να είναι σημαντικός.
Συνήθως όμως είναι απλά ψυχολογικό και δεν σημαίνει τίποτα. Και γενικά δεν δίνω σημασία.

Όμως αυτή τη φορά, αυθόρμητα μου βγήκε να κάνω κάτι που κάνω από μικρός.
Όχι δεν είμαι μάγος

Όταν ήμουν μικρός, αν ένιωθα παρουσία που με φόβιζε, σκεφτόμουν ένα λευκό φως γύρω μου, που φώτιζε τα σκοτάδια και με προστάτευε. Εκανα και την προσευχή μου και μετά το ξεχνούσα.

Για κάποιο λόγο, αποφάσισα ότι αυτό το φως, έπρεπε να είναι μέχρι εκεί που είναι τα κάγκελα του σπιτιού, και ότι από εκεί και μέσα ήμουν προστατευμένος.

Αυτά όσον αφορά την αστεία πλευρά του Ιταλού (ή τα ψυχολογικά απομεινάρια ενός μικρού παιδιού που έβλεπε τον κόσμο λίγο διαφορετικά από τους υπόλοιπους)

Κάναμε λοιπόν το μπανάκι μας, πήγαμε για ύπνο, περιμέναμε δε και την άλλη μέρα πουρνό πουρνό εργάτες να φτιάξουν και κάτι πλακάκια, την πέσαμε με συνοπτικές.
Το δωμάτιο μας ήταν από την μεριά του ντους.

Ύπνος.

Και κάποια στιγμή ξυπνάω.
Απότομα, με τα μάτια ορθάνοιχτα.
Βασικά έκατσα στο κρεβάτι και "κοιτούσα" τα μπατζούρια. Που λέει ο λόγος γιατί ήταν θεοσκότεινα μέσα στο δωμάτιο.

Ησυχία.
Άρχισα να απορώ γιατί ξύπνησα. Μήπως ήταν πρωί; Η κοπέλα μου δίπλα μου κοιμόταν του καλού καιρού.
Και γιατί κοιτούσα τα μπατζούρια;

Και τότε, άκουσα βήματα απ'έξω.
Παίδες, κοκκάλωσα. Βέβαια αν ήταν πρωί θα ταν κόσμος έξω. Περιμέναμε εργάτες.
Αλλά αν ήταν κλέφτες;

Τα βήματα έφτασαν μέχρι εκεί που άρχιζε το κάγκελο και μετά σταμάτησαν.
Δεν έπαιρνα ανάσα.
Και τότε, κάτι μεταλλικό άρχισε να βαράει τα κάγκελα. Μιλάμε για τρελή φασαρία. Ντρααν ντρααν ντραααν.

Η κοπέλα μου χαμπάρι! Μαλάκα σκέφτομαι μπας και είναι οι εργάτες με εργαλεία; τι ώρα είναι;
Κοιτάω το κινητό, η ώρα ήταν 3 και μισή!
Ωπα λέεω κλέφτες είναι. Ο ήχος εντωμεταξύ του κάγκελου που χτυπούσε πήγε μέρχι τη γωνία της μεριάς μας και μετά σταμάτησε. Ήταν όμως από τη μέσα μεριά της αυλής.Μετά άκουσα λίγο κάτι ποδοβολητά και μετά ησυχία.

Αφού ξεκοκκάλωσα, σκέφτηκα να πάω να μιλήσω στον άλλο κύριο που ήταν μαζί μας με την κοπέλα του στο άλλο δωμάτιο, μην κάνει καμιά εξυπνάδα και βγει, άκουσα λίγο, είδα ότι δεν άκουγα φασαρία από το σπίτι, και για κάποιο λόγο (δεν το χω ξανακάνει ποτέ στη ζωή μου), αποφάσισα να αγνοήσω το συμβάν. Δεν ξέρω γιατί το έκανα- ξαναξάπλωσα να κοιμηθώ.

Το πρωί με το καφεδάκι, αποφάσισα να ρωτήσω τους υπόλοιπους αν ακούσανε τίποτα τη νύχτα. Η κοπέλα μου τίποτα. Η άλλη κοπέλα τίποτα.
Ο άλλος κύριος, είχε ακούσει τα ποδοβολητά, όχι όμως αλυσίδα. Τον ξύπνησαν, που πέρασαν από την αυλή στο χώμα αλλά όταν ο ήχος σταμάτησε σκέφτηκε ότι μάλλον θα ήταν κάποιο ζώο- περνάνε πολλά ζα από κει, αγελάδες, κατσίκια, σκύλοι-και ξανακοιμήθηκε.

Πήγαμε για το χαβαλέ να κοιτάξουμε γύρω γύρω την αυλή, και στο χώμα από κει που τελείωνε η μεριά που κοιμόμουν, είχε μείνει το απομεινάρι μιας χοντρής αλυσίδας, μέχρι την πορτίτσα που τελείωνε ο κήπος. Βήματα δεν είχε.

Αποφανθήκαμε ότι μάλλον κάποιος σκύλος θα χε κόψει την αλυσίδα και θα βολόδερνε στους ελαιώνες. Η αλυσίδα που άκουσα μόνο εγώ, θα μάγκωσε κάπως (ξέρω γω) στο κάγκελο, και θα κουδούνιζε μέχρι που ο σκύλος κατέβηκε στον κήπο. Για το ότι δεν άφησε αποτυπώματα μάλλον θα ταν μικρόσωμος.

Το βράδυ πήγαμε σε έναν γνωστό και του την διηγηθήκαμε, και σηχτιρίζοντας (γελώντας φυσικά), μας διηγήθηκε την ιστορία με το Μόρο και το αφεντικό του, λέγοντας μας να μην κάνουμε πλάκα κτλ.

Το υπόλοιπο καλοκαίρι κύλησε ομαλά με μπανάκια.

Αυτή ήταν , η τελευταία ομολογουμένως, παράξενη ιστορία που βίωσα.

Ελπίζω να μην χάλασα το θέμα, Sekleths περιμένω περισσότερα από την Πάρνηθα.

Είναι η τυχαιότητα των συνεχόμενων γεγονότων που το έκανε να φαίνεται περίεργο σαν σκηνικό...

Όταν είχα αρχίσει να ανεβαίνω συστηματικά πλέον στο βουνό, σε μια βόλτα μου με το ποδήλατο και αφού σταμάτησα στις πηγές της μολας για να δροσιστω, πέρναγε ένα πυροσβεστικό όχημα με εθελοντές. Ήταν από τον ΕΔΑΣΑ (εθελοντές δασοπροστασίας Αττικής). Πιάσαμε κουβέντα, έμαθα ποιοι είναι, τι κάνουν και αργότερα έμαθα Περισσότερες πληροφορίες για την δράση τους από το ίντερνετ.
Μέρες αργότερα αποφάσισα να δηλώσω συμμετοχή για μια νυχτερινή πυροφυλαξη. Έφτασε η μέρα που είχα δηλώσει και στις 7 το απόγευμα βρέθηκα στο πάρκινγκ του τελεφερίκ όπου είχαμε δώσει ραντεβού.
Αφού μαζευτήκαμε - γνωριστήκαμε, ξεκινήσαμε για την περιοχή σκαλάκια όπου ξεκινάει το μονοπάτι για το πυροφυλακιο της σκιπιζας.
Το μονοπάτι στην αρχή του είναι στα καμένα αλλά μετά από λίγο διασχίζει ένα πανέμορφο δάσος από έλατα. Διασχίζοντας αυτό το υπέροχο μονοπάτι, περνώντας από τον Νεραϊδότοπο, σε ένα μισάωρο ήμασταν στο πυροφυλακιο.
Τι μαγικό μέρος ήταν αυτό;;; κρίμα που δεν μπορώ να ανεβάσω Φωτογραφίες.
Φτάνοντας στο πυροφυλακιο αφήσαμε τα πράγματα μας, αραξαμε και μέχρι τις 12 η ώρα πέρασε ευχάριστα με χαλαρή κουβεντούλα.
Στις 12 αφού είχαμε ορίσει βάρδιες (ήμασταν 6 άτομα από μια ώρα ο κάθε ένας μέχρι τις 6 το πρωί) πέσαμε για ύπνο. Εγώ είχα την τελευταία βάρδια. Πέντε με έξι το πρωί. Στις 5 με ξυπνάει αυτός που είχε βάρδια ώστε να αναλάβω. Ξυπνάω και αράζω σε αυτό το απίστευτο μπαλόνι κάνοντας την βάρδια μου. Όσο και να προσπαθήσω να περιγράψω αυτή την μαγεία δεν θα τα καταφέρω ούτε στο ελάχιστο.
Άραξα και απολάμβανα την εικόνα που είχα μπροστά μου φορώντας το μπουφάν μου μιας και είχε 12 βαθμούς ενώ στην Αθήνα βαραγε 40ρια. Φεγγαραδα, η θέα απίστευτη. Ολη την βόρεια πλευρά του βουνού, όλη την Βοιωτία, την Εύβοια, μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μου.
Την ησυχία και την ηρεμία το μόνο που την διαταράσσει είναι οι κραυγές από τα αρσενικά ελάφια που έψαχναν για ταίρι. Μαγεία, μαγεία, μαγεία και μόνο μαγεία. Το είχα στο μυαλό μου πως θα ήταν κάτι σαν την σκοπιά του στρατού που δεν πέρναγε η ώρα με τίποτα και αυτή η ώρα πέρασε τόσο γρήγορα που θα ήθελα να είχα άλλο τόσο χρόνο.
Στις έξι όταν είχε ξημερώσει πια ξύπνησα τους υπολοιπους και βλέποντάς την ανατολη, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Όσοι δεν είχαμε δουλειά πήγαμε στο μπαφι για καφέ. Μετά από ένα διπλό εσπρέσο και την περίφημη καρυδοπιτα, πήγα για πεζοπορία προς μολα, μεσιανο νερο, πηγή κορομηλιας όπου την έπεσα για ένα 2δώρο ύπνο στην σκιά ενός τεράστιου πλατάνου και μετά επιστροφή στο μπαφι όπου είχα αφήσει την μηχανή μου για να πάρω τον δρόμο για την τσιμεντούπολη.

Υ.Γ 1: Περιττό να πω πως αυτό το έκανα παρα πολλές φορές ακομα.

Υ.Γ 2: όποιος πάει προς σκιπιζα να κάνει μια μικρή παράκαμψη και να πάει στην πηγή της σκιπιζας που έχει το πιο καθαρό νερό στο βουνό, απίστευτη θετική ενέργεια και πολλά μάτια να σε κοιτάνε καθώς πίνεις νερό από την πηγή.

Είχα ανέβει κάποιες βόλτες στο βουνο, πολλές φορές βόλτα με το αμάξι, βόλτες για παιχνίδι με το χιόνι, είχα περπατήσει και κάνα δυο μονοπάτια αλλά περιστασιακά και χωρίς να νιώθω την μαγεία του βουνού και της φύσης γενικότερα.
Κάποτε είδα ένα όνειρο. Στο όνειρο αυτό μεταξύ άλλων βρέθηκα σε ένα ωραίο μερος, διασχίζοντας έναν δρόμο όπου είχε ρίξει λίγο χιόνι. Το μέρος αυτό το θυμόμουν το πρωί που ξύπνησα και προσπαθούσα να θυμηθώ αν στην πραγματικότητα είχα περάσει από αυτό το μερος αλλά δεν μου ερχόταν κάτι στο μυαλό. Η εικόνα αυτή πάντως μου έμεινε χαραγμένη στο μυαλό και με λεπτομέρειες.
Σε μια άσχετη στιγμή (μετά από μήνες; χρόνια; δεν θυμάμαι) αποφάσισα να πάω μια βόλτα στην Πάρνηθα με το αμάξι που είχα να το κάνω κάποια χρόνια. Μετά την φωτιά του 07 δεν είχα ξαναπάει. Καθώς ανέβαινα με το αμάξι τις στροφές μετά το τελεφερίκ και μόλις πέρασα την τελευταία στροφή και λίγο πριν το Ξένια, ξαφνικά βλέπω μπροστά μου το μερος που είχα δει κάποτε στο όνειρο. Οι γυμνές πλέον πλαγιές (εντελώς διαφορετικό τοπίο καθώς την τελευταία φορά που είχα πάει ήταν πριν την φωτιά, δασωμενο και εντελώς διαφορετικό αδύνατο να το αναγνωρισω) όπως και οι απέναντί πλαγιές που είναι το καζίνο και η ρεματιά ανάμεσα που φτάνει μέχρι την Αγία τριάδα.
Είδα μια εικόνα από την Πάρνηθα όπως ήταν μετά την φωτια μόνο που την είδα πριν καν υπαρξει.

Η συνέχεια στα επόμενα μηνύματα αν και δεν βλέπω ενδιαφέρον για το παρόν θέμα.

Κάποιοι μπορεί και να ντρέπονται να γράψουν, έχουμε και μερικούς read-only

Μυρμηγκολέων ώλετο παρά το μη έχειν βοράν

quote:

---

Συνέχισε έχει ενδιαφέρον , τι ήθελες δηλαδή να κουνάμε την ουρά μας; show must go on

---

Edited by - S3KL3TIS on 23/08/2019 23:27:36

Το φόρουμ αυτό διαμόρφωσε σχετικά πρόσφατα μια πιο σφιχτή πολιτική παρεμβάσεων, η οποία θεωρώ πως είναι ικανοποιητική για τον χώρο που βρισκόμαστε. Αν διάβασες κάποιους έντονους διαλόγους με κάποιους χρήστες, θα ήθελα να κατανοήσεις ότι αυτά ΔΕΝ σε αφορούν. Δεν γίνεται δηλαδή κάποιο "καλωσόρισμα" νέων μελών με αυτόν το τρόπο, ούτε την έχουμε στημένη σε κανέναν, ούτε υπάρχει κάποιο χόμπι εδώ πέρα στο να εκθέτουμε ανθρώπους.

Πιστεύω πως έχεις το απαραίτητο υπόβαθρο για να κρίνεις τι ακριβώς προηγήθηκε, ειδικά στην πρόσφατη ιστορία, και πως πίσω από τις υποτιθέμενες τρολιές (που μπορεί να ερμηνεύσει κάποιος με μια πρώτη ανάγνωση) βρίσκονταν πιθανές προθέσεις για κάποια ηλεκτρονική απάτη. Αφελής μεν υπαρκτή δε. Δεν κάνουμε πάντως τους μπάτσους ή τους ντετέκτιβ εδώ πέρα, η προσβολή της νοημοσύνης μας όμως σε κάποιες περιπτώσεις είναι αρκετά σοβαρή για να παρακαμφθεί και γι αυτό αντιδράμε με αυτόν το τρόπο. Τόσο εγώ, όσο και ο kangaroo (θέλω να πιστεύω) που γράψαμε με έντονο ύφος, θεωρώ ότι έγινε δικαιολογημένα.

Παρόλα αυτά, σε καμιά περίπτωση μη θεωρήσεις ότι ΕΣΥ βρίσκεσαι υπό στενό έλεγχο, υπό δοκιμή ή παρατήρηση ή ότι επίκεινται καψώνια. θεωρώ ότι δεν μας πέφτει λόγος στο τι γράφει κάποιος αφ' ενός, όταν φυσικά κινείται εντός των ορίων μιας αξιοπρεπούς συμπεριφοράς, αφ' εταίρου τα δείγματα γραφής που εσύ έχεις δώσει είναι όλα υψηλού επιπέδου.

Παιδεία δεν είναι τα πτυχία μας, αλλά η αισθητική μας (Αντρέ Μπρετόν)

Συνεχίζω την ιστορία με το όνειρο.

Επιστρέφοντας στην πόλη και καθώς περνούσαν οι μέρες, συνέχεια σκεφτόμουν την βόλτα στην Πάρνηθα και το όνειρο. Προσπαθούσα να δώσω μια λογική εξήγηση πως το καλό είδα το συγκεκριμένο μέρος ενώ δεν είχα πάει ποτέ μετά την φωτιά. Έκανα διαφορά σενάρια στο μυαλό μου όπως πχ να είχα δει το μερος στην τηλεόραση, σε εφημερίδα, στο ίντερνετ και μετα να είδα το μέρος στο όνειρο. Κανένα από αυτά τα σενάρια όμως δεν με έπειθε. Άλλωστε στο όνειρο δεν έβλεπα απλά εικόνες, ήμουν εγώ μαζί με φιλικό μου πρόσωπο όπου σταματήσαμε στην άκρη του δρόμου το αμάξι, κατεβηκαμε και θαυμαζαμε το τοπίο. Ακριβώς οπως έγινε και στην πραγματικότητα με διαφορά ότι ήμουν μόνος μου και δεν είχε χιόνι.
Πολύ "ζωντανό" το όνειρο για να προέκυψε από μια εικόνα που είδα στην τηλεόραση.
Καθώς όλο αυτό ήταν αδύνατο να το ξεχάσω, αποφάσισα να ανεβαίνω στο βουνο, να το περπατήσω, να δω το βουνό πέρα από τους δρομους. Να δω, να γνωρίσω το πραγματικό βουνό.
Αγόρασα ένα χάρτη της Πάρνηθας και άρχισα να τον μελετάω. Επειδή γενικά μου αρέσουν οι χάρτες, μελετούσα με τις ώρες τον χάρτη. Μάθαινα τα μονοπάτια, τους δρόμους, τα τοπωνύμια κτλ. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως η Πάρνηθα δεν είναι μόνο η διαδρομη μέχρι το καζίνο, τα καταφύγια και τις κεραίες στην κορυφή. Μπροστά μου άρχισε να ξεδιπλώνεται το μαγικό βουνό και ακόμα δεν είχα αρχίσει να το επισκέπτομαι.

Δεν σήκωνε άλλη αναβολή. Ανυπομονησία στο φουλ. Επειδή μελετώντας τον χάρτη κατάλαβα πως το βουνό είναι μεγαλύτερο απο ότι νόμιζα, οι αποστάσεις μεγάλες, αγόρασα ποδήλατο και σύντομα βρέθηκα στο μαγικό βουνό.

Συνεχίζεται....

Μυρμηγκολέων ώλετο παρά το μη έχειν βοράν

Edited by - ammophila on 24/08/2019 17:46:42

Edited by - ammophila on 24/08/2019 17:49:14

Μια εμπειρία που είχα στην Πάρνηθα κάποτε ήταν η αιτία να αποκτήσω τον πρώτο μου σκύλο. Αλλά αυτή η ιστορία δεν είναι για να την γράψω τώρα. Την αφήνω για αργότερα. Κάθε πράμα στον καιρο του.

quote:

---

Τώρα, όσον αφορά τα όνειρα ,έχεις φαντάζομε εμπειρία του πόσο βαρετά ακούγεται η αφήγηση τους ε; Αναρωτήσου τι να σημαίνει αυτό για το ας πούμε ονειρευόμενο.
Ένα δεύτερο, να εμπιστεύεσαι χάρτες μόνο σε κλίμακα 1:1

---

Σε μένα συμβαίνει το εξής.
Τα περισσότερα όνειρα που έχω δει, τα έχω ξεχάσει μόλις ξυπνήσω. Κάποια τα θυμάμαι το πρωί και κατά την διάρκεια της μέρας τα ξεχνάω. Κάποια ίσως τα θυμάμαι και λίγο περισσότερο. Κάποια (πολύ λίγα) τα θυμαμαι (αν όχι όλο το όνειρο, εικόνες η στιγμιότυπα από αυτο) για πολύ καιρό η και για πάντα. Πιστευω πως αυτό γίνεται γιατι ξυπνάω βλέποντας αυτό και τότε έχω την τάση να το σκέφτομαι και να το δουλεύω στο μυαλό μου για ώρα. Ειδικά αν είναι πολύ έντονο η μου έκανε εντύπωση.

Δεν σκοπεύω να προσπαθήσω να πείσω κανέναν για το κατά πόσο είναι αλήθεια αυτά που γράφω. Δεν μπαίνω καν σε τέτοια συζήτηση. Όποιος θέλει τα πιστεύει, όποιος δεν θέλει....Καλή καρδιά.
Ότι γράφω προσπαθώ να το γράψω όσο πιο απλά και κατανοητά (και χωρίς γρίφους) μπορω χωρίς να βάζω σάλτσες και να καθοδηγώ τον αναγνώστη εκεί που θέλω εγώ. Ίσα ίσα που σε ότι παράξενη ιστορία εχω γράψει, γράφω και την εξήγηση που δίνω σκεπτόμενος με την λογική (ότι κάνω και στην ζωή μου Δηλαδή) και δεν προσπαθώ να παρουσιάσω δράκους, μάγισσες, φαντάσματα εκεί που δεν υπάρχουν.

Έχοντας λοιπόν αγοράσει ποδήλατο (mountain bike με αναρτήσεις εμπρός πίσω, δισκόφρενα κτλ, κατάλληλο για βουνό και μονοπάτια), ξεκινάω για την 1η μου ουσιαστική βόλτα στο βουνό.
Ένα ηλιόλουστο κυριακάτικο πρωινό παρκάρω το αμάξι στο παρκινγκ του καζίνο, κατεβάζω το ποδήλατο έτοιμος για την βόλτα.
Για 1η βόλτα αποφάσισα να μην κάνω κάτι extreme. Δεν θα έμπαινα σε μονοπάτια. Αποφάσισα να κάνω τον περιφερειακό των υψηλών κορυφών (άσφαλτος). Μια κυκλική διαδρομή. Μελετώντας τον χάρτη είδα πως πρόκειται για μια διαδρομή περίπου 15 χιλιόμετρα. 9 χλμ στα καμμένα και τα υπόλοιπα σε δάσος. Αποφάσισα να την κάνω από άγια τριάδα, φυτώριο, την πίσω πλευρά, μολα, μπαφι, καζίνο και όχι ανάποδα γιατί με αυτή την φορά θα ξεκινούσα από τα καμένα όπου το μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής στα καμένα άρα και με τον ήλιο να με βαραει ήταν κατηφορικό άρα και πιο εύκολο και στο τέλος της διαδρομής όπου θα υπήρχε και κούραση θα ήταν στην σκιά του δάσους.
Δεν θα περιγράψω την διαδρομή, το ποσό ωραία μέρη είδα, την απίστευτη θέα της πίσω πλευράς του βουνού γιατί θα πλατιασω πολύ. Πέρασα τα καμένα (ο ιδρώτας ποτάμι), μπήκα στο δάσος, φτάνω στην μολα. Πάνω από 10 χλμ, ώρα για διάλειμμα σε αυτό το πανέμορφο μέρος. Άνοιξη, η φύση σε οργασμό, μέρος με τρεχούμενα νερά, ψηλά δέντρα, πανέμορφο λιβάδι, μέρος απίστευτης ομορφιάς.
Πάω στις πηγές που είναι δίπλα στον δρόμο να σβήσω την δίψα μου και εκεί καθόταν αραχτός ένας παππούς 70 με 75 χρονών. Τον χαιρετάω, σβήνω την δίψα μου στην πηγή και πιάνω κουβεντα με τον παππού που είχε όρεξη για συζήτηση. Αφού μιλάμε, αφού μου είπε διάφορες ιστορίες για το βουνό, αφού μου είπε πως ανεβαίνει συχνά εκεί τα πρωινά και αράζει και πίνει τον καφέ του γιατί πλέον δεν μπορεί να περπατάει και να διασχίζει το βουνο, μου προτείνει να με κεράσει καφέ. Είχε ένα ξύλινο κουτί όπου μέσα είχε γκαζάκι, καφέ (ελληνικό εννοείται), ζαχαρη και όλα τα απαραίτητα. Μου φτιάχνει καφέ με νερό απο την πηγη. Από τους ωραιότερους που έχω πιεί. Μερακλής ο παππούς. Να είναι καλά όπου και αν είναι.
Αφού έμεινα παρέα με τον παππού πάνω από μια ώρα,αφού ταΐσαμε με φρούτα 2 ελάφια που είχαν πλησιάσει, τον ευχαρίστησα, τον χαιρέτησα, έκανα μια βόλτα να δω την περιοχή της μολας και συνέχισα.
Από μολα προς μπαφι η διαδρομή κυρίως ανηφορική και ζόρικη αλλά με όλες αυτές τις εικόνες που έβλεπα γύρω μου δεν είχα κανένα πρόβλημα. Όταν το μυαλό είναι ξεκούραστο, γεμάτο όμορφες εικόνες, ευχαριστημένο, το κουρασμένο σώμα δεν παραπονιέται. Απλά ακολουθεί.
Μετά το μπαφι η διαδρομή κατηφορική και η βόλτα χαλαρή. Φτάνω στο καζίνο, φορτώνω το ποδήλατο στο αμάξι και ξεκινάω για την επιστροφή στην τσιμεντούπολη. Καθώς προχωράω με το αμάξι σκέφτομαι την βόλτα και την όλη εμπειρία (έκανα ταμειο) και ταυτόχρονα είχα μια θλίψη γιατί γυρναγα στην τσιμεντούπολη.

Κάνοντας λοιπόν ταμείο τα συμπεράσματα ήταν τα εξής

Είδα με άλλη ματιά την Πάρνηθα. Παρόλο που είχα ανεβει πολλές φορές στο παρελθόν, ήταν σαν να ανέβηκα 1η φορά. Για 1η φορά είδα το μεγαλείο της φύσης. Για 1η φορά σεβάστηκα την φύση. Για 1η φορά ένιωσα κομμάτι αυτής.

Για 1η φορά όποιος άγνωστος άνθρωπος με συναντούσε, με χαιρετούσε και τον χαιρετούσα. Στην γειτονιά που έμενα τοτε για χρόνια ζούσαν άνθρωποι δίπλα μου, απέναντί, στην ίδια πολυκατοικία και δεν είχαμε ανταλλάξει ποτέ μια καλημέρα.

Με έκανε να την σκέφτομαι συνέχεια. Να περιμένω πως και πως να ξαναπάω. Να ζήσω την μαγεία της. Μαγεία που δεν έχει να κάνει με το μεταφυσικό. Με παράξενες ιστορίες. Αλλά με απλά πράγματα. Πράγματα που οι άνθρωποι των μεγαλουπόλεων τα έχουν ξεχάσει ή τα αγνοούν εντελώς.

Μετά από άπειρες βόλτες στο βουνό όπου πλέον γνωρίζω και την κάθε πέτρα της, με έκανε άνθρωπο που σέβεται την φύση και απέκτησε οικολογική συνείδηση. Που σέβεται τον συνάνθρωπό του. Που σέβεται τα ζώα. Με έκανε καλύτερο άνθρωπο.

Μετά από άπειρες βόλτες στο βουνό, οπότε είχα πρόβλημα,πηγαινα μια βόλτα στο μαγικό βουνό. Να ξελαμπικαρει το μυαλό μου, να αδειάσει από τα προβλήματα. Να βρει λύση.

Μαγικό βουνό σε ευχαριστώ για όλα όσα μου προσέφερες.
Θα είσαι για πάντα στην καρδιά μου.

quote:

---

Τώρα έχεις και ζωντανό παράδειγμα του τι σημαίνει « κουνάω την ουρά μου.» Παρεκτός και έχεις σκυλιά ο ίδιος.

---

Παιδεία δεν είναι τα πτυχία μας, αλλά η αισθητική μας (Αντρέ Μπρετόν)

Σεκλέτη το να ταίζεις ελάφια (για μένα που αγαπάω τα ζώα) με έκανε να χαμογελάω.

Για το ότι είδες τον κόσμο αλλιώς, και ο κόσμος σε βλέπει όπως νιώθεις νομίζω...

Παρεπιπτόντως έχει γίνει πολύ ντόρος τελευταία για τους λύκους στην Πάρνηθα. Κυνηγετικοί... όμιλοι κυρίως φωνάζουν ότι 33 λύκοι προς χίλια κάτι ελάφια είναι επικίνδυνη αναλογία...

Εχει πάρει κάτι το αυτί σου από κει πάνω;

Για να μην τους ξεκατινιάζω άδικα όπου τους βρίσκω στα φόρα και στα FB...

Έχω μεγάλη αγάπη στους λύκους και στα σκυλιά, και με έχει βολέψει πολύ στις βόλτες μας με τον κολλητό ο λόφος που μένω.

Κάποτε,(νομίζω το χω ξαναγράψει),είχα ακόμα περίπτερο στην Αθήνα, και δούλευα ατελείωτα.
Ενώ γυρνούσα σπίτι από την Βασ.Σοφίας απόγευμα, οδηγούσα τη μηχανή και έβλεπα το δρόμο.

Ξαφνικά εξαφανίστηκε ο δρόμος από τα μάτια μου και μπροστά μου έβλεπα έναν λόφο στο ημίφως με δέντρα, και έναν λύκο να με κοιτάει από το ξέφωτο. Πρέπει να κοιτιόμασταν τρία τέσσερα δεύτερα πριν ξαναδώ το δρόμο.

Ευτυχώς δεν είχε κίνηση ο δρόμος. Τα χασα και ξαφνιάστηκα πάρα πολύ. Η μηχανή στον αυτόματο, άγιο είχα...
Για πολύ καιρό με είχε επηρεάσει το γεγονός. Βέβαια δεν με έλεγες και ξεκούραστο εκείνη την εποχή, κάνανε και πουλάκια τα μάτια μου.

Δεν λέω καλό χειμώνα, έχει πολύ ζέστη ακόμα...

quote:

---

Όσο για το όνειρο εννοείς πως δεν γίνεται να θυμαμαι ένα όνειρο μετά από τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα και σου φαίνεται παράξενο πως γίνεται να θυμήθηκα το όνειρο μετά από τόσο καιρό όταν ανέβηκα στην Πάρνηθα;
Δεν έχεις άδικο. Και εγώ την ίδια απορία η επιφύλαξη για το κατά πόσο είναι αλήθεια θα είχα αν το διάβαζα από κάποιον άλλο.

---

Παιδεία δεν είναι τα πτυχία μας, αλλά η αισθητική μας (Αντρέ Μπρετόν)

quote:

---

Σεκλέτη το να ταίζεις ελάφια (για μένα που αγαπάω τα ζώα) με έκανε να χαμογελάω.

Παρεπιπτόντως έχει γίνει πολύ ντόρος τελευταία για τους λύκους στην Πάρνηθα. Κυνηγετικοί... όμιλοι κυρίως φωνάζουν ότι 33 λύκοι προς χίλια κάτι ελάφια είναι επικίνδυνη αναλογία...

Εχει πάρει κάτι το αυτί σου από κει πάνω;

Για να μην τους ξεκατινιάζω άδικα όπου τους βρίσκω στα φόρα και στα FB...

---

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr