| Συγγραφέας |
 Θέμα  |
|
EPAITHS
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Greece
244 Μηνύματα |
 Απεστάλη: 30/05/2007, 06:12:54
Θα συμφωνήσω στα πάντα με τον Μακεδώνα, το θέμα έχει ήδη παρεκτραπεί απο καιρό απο την αρχική του θέση. Όλες οι αναφορές για τον ρόλο του πατριάρχη Γρηγορίου 5ου στην Ελληνική επανάσταση του 1821 και τον σαφέστατα αρνητικό του ρόλο έχουν κλείσει.
Παρατηρώ στα τελευταία μηνύματα τον Trainman να εξακολουθεί τα κατεβατά γύρω απο το πρόσωπο του Καποδίστρια. Ενδιαφέροντες πληροφορίες, αναγνωρίζω την δουλειά σου μπορώ να σου πώ οτι τα διαβάζω με ενδιαφέρον αλλά ΕΚΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ. Το θέμα μας εδώ είναι ο πατριάρχης Γρηγόριος ο 5ος και όχι ο Καποδίστριας.
Απορώ γιατί διστάζεις τόσο, να ανοίξεις ενα δικό σου θέμα για τον Καποδίστρια και να τα γράψεις όλα αυτά. |
Bartimaeus
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Turks and Caicos Isl
172 Μηνύματα |
Απεστάλη: 31/05/2007, 00:42:04
quote:
Trainman:
Δεν είμαι βέβαιος εάν σε καταλαβαίνω σωστά ή όχι. Αυτό που αντιλαμβάνομαι από τα γραφόμενά σου, είναι ότι θεωρείς πως, εφ’ όσον η αναδυόμενη αστικοεφοπλιστική τάξη δεν είχε πολλά να μοιράσει με την παλαιά αριστοκρατία, (αλλά είχε ως συνεκτικό ιστό τη θρησκεία), τότε, στο πλαίσιο αυτών των δομών, η Εκκλησία είχε μεγαλύτερη δύναμη, οπότε εκείνη είναι που θα είχε το πάνω χέρι στα δύο χέρια του σώματος των Ρωμηών.
Όχι, όχι, με τίποτα δεν εννοούσα κάτι τέτοιο. Και μπορεί η αρχή του αποχρώντος λόγου στο σχόλιό μου να ήταν λιγάκι... χλωμή, αλλά κι εσύ, Ανδρέα, έστειλες τη «βαλίτσα» πολύ μακριά...
quote:
Trainman:
Αν αυτή είναι η θέση σου, επέτρεψέ μου να διαφωνήσω.
Σε μια τέτοια υποθετική περίπτωση, πολύ καλά κάνεις να διαφωνείς. Άλλωστε κι εγώ βρίσκω την προσέγγιση αυτή όχι μόνο ανιστόρητη αλλά και ακραιφνώς ταξικοοικονομική, κινούμενη στον «κοινό τόπο» τόσο της ορθόδοξης μαρξιστικής αντίληψης, όσο και της άκρας αριστεράς. Τώρα το πώς κατάφερες να μου την αποδώσεις, έστω και εξ υποθέσεως, συνιστά... ακατάληπτο μυστήριο!
quote:
Trainman:
Η ανατολική Εκκλησία, δεν είχε Βοργίες, να πέφτει ο ένας και να έρχεται ο άλλος στη θέση του.
Αν έπεφτε το κεφάλι ενός Σούτσου, στο πόστο του θα τον διαδεχόταν ένας άλλος Σούτσος. Αν καθαιρείτο ένας Αγγελόπουλος, δεν επρόκειτο να τον διαδεχθεί κάποιος άλλος Αγγελόπουλος, έστω και στην υποψηφιότητα.
Προσυπογράφω ΚΑΙ αυτό το σχόλιό σου, το οποίο -ιδωμένο έξω απ' το πλαίσιο της υπόθεσής σου- κάθε άλλο παρά συνηγορεί για το υποτιθέμενο «κοινωνικοταξικό» προφίλ του ανώτερου κλήρου («εκ γονέων πτωχών», γράφει για τον Γρηγόριο ο Μαθάς). Δεν το στέλνεις με κανένα email εκεί στα «συντρόφια» του alfavita.gr;
quote:
Trainman:
Κάποιος βλέπει το ποτήρι μισοάδειο, ή μισογεμάτο. Εγώ το βλέπω μισό και προσαρμόζω την στάση μου ανάλογα με τον συνομιλητή μου. Γιατί Bartimaeus, δυστυχώς, το ποτήρι μισό ήταν…
Εάν κι εφόσον το ποτήρι ήταν μισό, Ανδρέα, τότε το ζήτημα «μισοάδειο ή μισογεμάτο» μετατίθεται στον παρατηρητή: είναι «διψασμένος» ή όχι; Εξετάζουμε λοιπόν τι λένε επ' αυτού τα στοιχεία, για ν' αποφανθούμε αναλόγως...Αυτό βέβαια πράττεις κι εσύ μέχρι τώρα, κι εγώ δεν έχω καμία αντίρρηση με την προσέγγισή σου. Η όποια διαφωνία μου στα επιμέρους και δευτερεύοντα ζητήματα -καλή ώρα- θα σου γνωστοποιείται. Αν και αδημονώ για την τελική σου κρίση, νιώθω ωστόσο και μια ακόρεστη δίψα για τα στοιχεία σου. Προφανώς μ' έχεις εθίσει σ' αυτά (θυμάσαι τα κακά ποντίκια του Ερίωπα; Ίσως εγώ να 'μαι το πιο αδηφάγο...  ). Βλέπεις, αν και θαμώνας της υπερταχείας, απολαμβάνω ιδιαίτερα και το ταξίδι με τον καρβουνιάρη!...
quote:
Trainman:
Οι σχέσεις Φαναρίου και Εκκλησίας, δεν ήταν σχέσεις αντίθεσης.
Ώπα, εδώ είμαστε. Ακριβώς τις προκείμενες αυτού του συμπεράσματος προσπάθησα να προσδιορίσω, επειδή υπέθεσα πως είχες διαφορετική άποψη (προφανώς έσφαλα). Επαναδιατυπώνω λοιπόν επιγραμματικά:α. Οι Φαναριώτες δεν είχαν καμιά σχέση με την πάλαι ποτέ -νυν ανύπαρκτη- αριστοκρατία του Βυζαντίου (σιγά μην έμεναν οι αριστοκράτες στην Πόλη μετά την Άλωση). Ήταν κατά βάσιν μεγαλέμποροι και μεγαλοβιοτέχνες από διάφορες περιοχές κι εθνότητες, που πλαισίωσαν το Πατριαρχείο, όταν αυτό εγκαταστάθηκε στο Φανάρι (1601). β. Συνεκτικός δεσμός τους η ορθόδοξη πίστη με κέντρο αναφοράς τους το Οικουμενικό Πατριαρχείο, εξ ου και το γεγονός της συσπείρωσής τους γύρω απ' αυτό. γ. Τα συντεχνιακά τους συμφέροντα δεν ήταν μεταξύ τους ανταγωνιστικά αλλά με εκείνα των αλλόθρησκων Εβραίων και των ετερόδοξων Αρμενίων και Συρίων. δ. Πλαισιώνοντας οι Φαναριώτες το Πατριαρχείο και καταλαμβάνοντας θέσεις της πατριαρχικής αυλής, απέκτησαν πρόσβαση σ' ένα κομμάτι διοικητικής και πολιτικής εξουσίας, απ' αυτή που οι Σουλτάνοι είχαν εκχωρήσει κατά καιρούς σ' αυτό. ε. Ο προσεταιρισμός αυτός του Πατριαρχείου από τους Φαναριώτες ωφέλησε και τα δύο μέρη, δημιουργώντας έτσι ένα σφικτό πλέγμα συνεξαρτήσεων πάνω στη βάση της «συναλληλίας». Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, δεν θα μπορούσε να σταθεί όχι μόνο το Πατριαρχείο και οι Φαναριώτες αλλά κι ο ελληνισμός της Πόλης στο σύνολό του. στ. Οι εσωτερικές διαμάχες στις επιμέρους δομές, εκτός του ότι πρόκειται για κάτι σχεδόν εγγενές στο εσωτερικό κάθε δομής, για μένα δε συνιστούν κάτι το ιδιαίτερα αρνητικό, από τη στιγμή μάλιστα που εκδηλώνονται με βάση τις διαφορετικές αντιλήψεις τους για το κοινό συμφέρον του Γένους. Το κίνητρο μετράει...
quote:
Trainman:
Από κει και πέρα Bartimaeus, μπαίνει ένα πικρό ερώτημα: Δεν χρειαζόταν το Πατριαρχείο κάποιους που να μιλάνε, όχι 5-6 γλώσσες και λατινικά, αλλά έστω σωστά ελληνικά; Γιατί ο κλήρος βρισκόταν σε τέτοια αμάθεια, (όπως είναι τεκμηριωμένο ότι βρισκόταν), μηδέ αρκετών Πατριαρχών εξαιρουμένων;Το παράδοξο δε, είναι ότι στη γλωσσική διαμάχη, οι Φαναριώτες κρατήσαν τη σωστή γραμμή, υπερασπιζόμενοι την δημοτική, σε αντίθεση με τους πατριαρχικούς λογίους, που, αν και είχαν πληβειανική καταγωγή, επέλεξαν την αρχαΐζουσα.
Αυτό, Ανδρέα, χωράει πολλή συζήτηση. Ας το δουν όμως κι ας το εκτιμήσουν καλύτερα (σωθήκαμε τώρα!...) οι οδυρόμενοι για τον αφελληνισμό των ραγιάδων, εξ αφορμής της εγκυκλίου για τα χριστιανικά ονόματα... Πώς συνάδει η γλωσσική εμμονή των πατριαρχικών στην αρχαΐζουσα, με τον υποτιθέμενο «αφελληνισμό» του έθνους; (Άλλη μια ερώτηση κρίσεως εις μάτην αναμένει την απάντηση τους...) © unregistered essence |
Bartimaeus
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Turks and Caicos Isl
172 Μηνύματα |
Απεστάλη: 31/05/2007, 01:38:48
Επαίτη, επέτρεψέ μου ένα κοπλιμέντο! Μπροστά στην αδιαλλαξία του macedon είσαι χίλιες φορές πιο ανοιχτόμυαλος κι ευδιάλλακτος, μια και προσπαθείς να δεις τα πράγματα απροκατάληπτα, όσο μπορείς τουλάχιστον. Εγώ σου το αναγνωρίζω αυτό. Ορίστε και η αιτία του κοπλιμέντου μου. Γράφεις: «Το τελικό συμπέρασμα είναι οτι πρέπει να σκεφτόμαστε και την ουσία, το βαθύτερο εννοιολογικό νόημα όταν βλέπουμε τέτοιες φράσεις. Τόσο ο Καποδίστριας όσο και ο Γρηγόριος εξίσου δέν ήθελαν εκείνη την εποχή την επανάσταση ο καθενας για εντελώς διαφορετικούς λόγους. Αυτό που μετράει είναι τα κίνητρα και όχι οι αποπομπές, ή οι αφορισμοί.». Παρόλο που στη συνέχεια, όπως σωστά επεσήμανε ο Trainman, υποπίπτεις σε μια ατεκμηρίωτη -κι ως εκ τούτου «αξιωματική»- δίκη προθέσεων, ωστόσο η προηγούμενη τοποθέτησή σου συνιστά μια πάρα πολύ καλή βάση διαλόγου. Κι ενώ εσύ, Επαίτη, ψάχνεις τα ΚΙΝΗΤΡΑ πίσω από τα ιστορικά δρώμενα, ο macedon, αντιθέτως, δεν πληρεί καμία -μα καμία- προϋπόθεση διαλόγου καθώς: α. Έχει πιαστεί με νύχια και με δόντια απ' το χαρτί του «αφορισμού», απλούστατα γιατί αυτό -και μόνο αυτό- του φτάνει και του περισσεύει, για να ταμπουρωθεί μέσα στην αυτιστική του ιδεοληψία, όποια και να ΄ναι αυτή... β. Παρόλο που δηλώνει επιστήμων (εκπαιδευτικός), κρατά εξαρχής μια άκρως αντιεπιστημονική θέση, αφού αρνείται να υποβάλει τον «αφορισμό» στα τρία βασικά και θεμελιώδη για την επιστημονική έρευνα ερωτήματα που αφορούν το ΠΩΣ, το ΓΙΑΤΙ και το ΠΛΑΙΣΙΟ συνθηκών. γ. Αρνούμενος τα παραπάνω είναι αναγκασμένος να αναλώνεται σε «επιχειρήματα» τύπου:
- Γιατί συνέταξε ο Γρηγόριος τον αφορισμό, macedon;
«Γιατί ήταν τουρκόδουλος χριστιανός», μας απαντά με αναντίρρητη βεβαιότητα!
- Και από πού διαπιστώνεται πως ο Γρηγόριος ήταν «τουρκόδουλος», macedon;
«Μα, από τον αφορισμό!», ξαναπαντά... και μας αφήνει άναυδους! ----------
ΥΓ_1. Πες μου, Επαίτη, γιατί θεωρείς τα σχόλια του Trainman «εκτός θέματος»; Δεν ανήκουν στο «πλαίσιο»; Αν όχι, γιατί; ΥΓ_2. Επίσης, επέτρεψέ μου σε παρακαλώ μια γλωσσική υπόδειξη: «εννοιολογικά νοήματα» δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο «έννοιες» και «νοήματα εννοιών». Όλοι μας κάνουμε ποικίλα γλωσσικά λάθη, γι' αυτό σε παρακαλώ να δεχθείς άνευ παρεξηγήσεως την παρατήρησή μου. Αν τουλάχιστον σε γλωσσικά θέματα ο ένας διορθώνει τον άλλον, χωρίς αλαζονεία ή διάθεση εμπαιγμού, τόσο το καλύτερο για την ελληνική γλώσσα και το επίπεδο της συζήτησής μας, νομίζω. Διαφωνείς; © unregistered essence |
macedon
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
Greece
7458 Μηνύματα |
Απεστάλη: 31/05/2007, 02:12:28
Αν από τις 26 σελίδες τεκμηρίωση δεν κατάφερες να δεις τίποτε, δικαίως φέρεις τον τίτλο του χριστιανού και του απολογητή του τουρκορθόδοξου πατριαρχείου. macedon |
Bartimaeus
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Turks and Caicos Isl
172 Μηνύματα |
Απεστάλη: 01/06/2007, 01:10:02
quote:
macedon:δικαίως φέρεις τον τίτλο του χριστιανού και του απολογητή...
Απ' το στόμα σου και στου Θεού τ' αυτί, αλλά δεν βλέπω να ιδρώνει (το αυτί Του...)quote:
macedon:
[...] του τουρκορθόδοξου πατριαρχείου
Μακάρι να' σουν ηγετικό στέλεχος των Γκρίζων Λύκων... Θα 'βρισκε επιτέλους την ησυχία του (και τη χαρά του) το «τουρκοορθόδοξο» Πατριαρχείο... Μέχρι και τιμητική πλακέτα θα σου χάριζε ο Πατριάρχης!!...   © unregistered essence |
macedon
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
Greece
7458 Μηνύματα |
Απεστάλη: 01/06/2007, 04:45:00
Ο πατριάρχης σας:- είναι Τούρκος υπήκοος
- υπηρέτησε στον τουρκικό στρατό ως αξιωματικός
- όταν λέει "η πατρίδα μας" εννοεί την Τουρκία ("η πατρίδα μας είναι πολύ σημαντικό να μπει στην ΕΕ", είπε σε συνέντευξή του).
- στον τουρκικό στρατό ορκίστηκε να προστατεύει την Τουρκία από τους εχθρούς της, όπως π.χ. η Ελλάδα. Δε βλέπω κάτι ελληνικό επάνω του, ούτε καν το όνομά του. Εσύ; macedon |
Bartimaeus
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Turks and Caicos Isl
172 Μηνύματα |
Απεστάλη: 01/06/2007, 19:41:29
quote:
macedon:
- είναι Τούρκος υπήκοος
Τώρα μιλάς σωστά! Άλλο «Τούρκος υπήκοος» κι άλλο «τουρκόδουλος».quote:
macedon:
- υπηρέτησε στον τουρκικό στρατό ως αξιωματικός
Να λοιπόν, που έχει κοινά με τον Κολοκοτρώνη...quote:
macedon:
- όταν λέει "η πατρίδα μας" εννοεί την Τουρκία ("η πατρίδα μας είναι πολύ σημαντικό να μπει στην ΕΕ", είπε σε συνέντευξή του).
Απλώς, «έτυχε» στα πάτρια εδάφη του -από αρχαιοτάτων χρόνων ελληνικά- να κυριαρχεί η Τουρκία, όπως επί τουρκοκρατίας (ποιος δεν θα 'θελε τότε να τελεί το οθωμανικό κράτος υπό τη στενή παρακολούθηση των Μεγάλων Δυνάμεων, ως ανασχετικής δύναμης στην τουρκική βαρβαρότητα;)quote:
macedon:
- στον τουρκικό στρατό ορκίστηκε να προστατεύει την Τουρκία από τους εχθρούς της, όπως π.χ. η Ελλάδα.
Αυτά πες τα στα μαθητούδια της Α΄ Δημοτικού, για να κερδίσεις τα επιφωνήματά τους, όχι σε μας.
Και βέβαια, όσο «ορκίστηκε» ο Κολοκοτρώνης, άλλο τόσο «ορκίστηκε» κι ο Πατριάρχης... quote:
macedon:
Δε βλέπω κάτι ελληνικό επάνω του, ούτε καν το όνομά του.Εσύ;
Να υποθέσω πως τουλάχιστον τα τελευταία 12 χρόνια πολιτικού βίου (Σημίτης, Καραμανλής), η Ελλάδα τελούσε υπό ρωμαϊκή διακυβέρνηση;... Μήπως πρέπει να περιμένουμε τον Γιωργάκη να αναλάβει τα ηνία της χώρας, για να νιώσουμε... Έλληνες;;!!!.... -------
ΥΓ. Υπάρχουν χιλιάδες εκπατρισμένοι Έλληνες που έγιναν, αυτοί και τα παιδιά τους, Αμερικανοί, Αυστραλοί, Γερμανοί, Σουηδοί πολίτες κτλ., προκειμένου να βολέψουν καλύτερα το βαλάντιό τους. Ο Πατριάρχης επέλεξε την τουρκική υπηκοότητα, για να υπηρετήσει την Εκκλησία και τον Οικουμενικό Ελληνισμό. Σίγουρα, κανείς εχέφρων δεν θα τολμούσε να μεμφθεί τους πρώτους. Άραγε πόσοι (μετρημένοι στα δάχτυλα) α-νόητοι τολμούν να κατηγορήσουν τον δεύτερο; Αν θες, αρχίνα να μετράς κεφάλια... © unregistered essence |
macedon
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
Greece
7458 Μηνύματα |
Απεστάλη: 01/06/2007, 20:29:24
Ομολογώ πως σπάνια έχω την τύχη να διαβάσω τόσο διασκεδαστικά μηνύματα. Και βέβαια δεν μπορεί να απαντήσει κανείς στη φαιδρότητα - τι να πει άλλωστε... Μόνο ένα σημείο...quote:
Bartimaeus
Υπάρχουν χιλιάδες εκπατρισμένοι Έλληνες που έγιναν, αυτοί και τα παιδιά τους, Αμερικανοί, Αυστραλοί, Γερμανοί, Σουηδοί πολίτες κτλ., προκειμένου να βολέψουν καλύτερα το βαλάντιό τους. Ο Πατριάρχης επέλεξε την τουρκική υπηκοότητα, για να υπηρετήσει την Εκκλησία και τον Οικουμενικό Ελληνισμό
Προφανώς ο Πατριάρχης επέλεξε την τουρκική υπηκοότητα για να βολέψει καλύτερα κι αυτός το βαλάντιό του. Τα περί οικουμενικού ελληνισμού είναι παραμύθια για αφελείς, καλή ώρα... macedon |
Bartimaeus
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Turks and Caicos Isl
172 Μηνύματα |
Απεστάλη: 01/06/2007, 21:26:15
quote:
macedon:
Προφανώς ο Πατριάρχης επέλεξε την τουρκική υπηκοότητα για να βολέψει καλύτερα κι αυτός το βαλάντιό του.
Προφανώς ο Πατριάρχης, αν ήθελε να βολέψει καλύτερα το βαλάντιό του, να ήταν τώρα διπλόμισθος συνάδελφός σου εις τις «Νέες Ινδίες» ή ακόμη καλύτερα να διεκδικούσε μια χρυσοφόρα μητρόπολη στη «Μητέρα Πατρίδα», όπως χαρακτηριστικά αποκαλεί την Ελλάδα - κι ο δυνάμενος νοείν, νοείτω...quote:
macedon:
Τα περί οικουμενικού ελληνισμού είναι παραμύθια για αφελείς, καλή ώρα...
Ή η παραπάνω διατύπωσή σου είναι «ατυχής κι επιπόλαια» ή τα περί θεμελίωσης του ευρωπαϊκού πολιτισμού (και) στον ελληνικό είναι «παραμύθια για αφελείς, καλή ώρα...»Και χαίρομαι ιδιαίτερα που, μετά τον Κολοκοτρώνη και τον Μακρυγιάννη, έχω κι εγώ την τιμή να συγκαταλέγομαι στους «διασκεδαστές» σου... Φυσικά, σου εύχομαι «καλή διασκέδαση... »  © unregistered essence |
macedon
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
Greece
7458 Μηνύματα |
Απεστάλη: 01/06/2007, 23:22:18
quote:
Bartimaeus
Προφανώς ο Πατριάρχης, αν ήθελε να βολέψει καλύτερα το βαλάντιό του, να ήταν τώρα διπλόμισθος συνάδελφός σου εις τις «Νέες Ινδίες»
Δύσκολο, πρέπει να είναι Ελληνας για να το καταφέρει αυτό. quote:
Bartimaeus
να διεκδικούσε μια χρυσοφόρα μητρόπολη στη «Μητέρα Πατρίδα», όπως χαρακτηριστικά αποκαλεί την Ελλάδα
Στη συνέντευξη που μεταδόθηκε από το CNN Turk και αναμεταδόθηκε από την ΕΡΤ σαν "πατρίδα" κατονόμασε τη γείτονα . quote:
Bartimaeus
Και χαίρομαι ιδιαίτερα που, μετά τον Κολοκοτρώνη και τον Μακρυγιάννη, έχω κι εγώ την τιμή να συγκαταλέγομαι στους «διασκεδαστές» σου...
Ο Μακρυγιάννης κι ο Κολοκοτρώνης όχι. Εσύ και κανα δυό άλλοι εδώ μέσα, σίγουρα quote:
Bartimaeus
Φυσικά, σου εύχομαι «καλή διασκέδαση...
Να'σαι καλά που το φροντίζετε σε καθημερινή βάση
macedon |
Συνοδινός
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Germany
165 Μηνύματα |
Απεστάλη: 02/06/2007, 02:28:40
Η κόντρα χριστόδουλου με τον πατριάρχηΗ κόντρα χριστόδουλου με τον Βαρθολομαίο ξεκινά από το 2004.
Από τότε βρίσκονται διαρκώς στα χαρακώματα. Τώρα πιά δεν θέλουν ούτε να βλέπει ο ένας τον άλλον. Αλληλομαχαιρώνονται με επιστολές.
Τι έχουν όμως να χωρίσουν;
Την εξουσία φυσικά, τι άλλο...
Έτρεχε ολόκληρη κυβέρνηση, λες και δεν είχε άλλα προβλήματα ο τόπος, να μεσολαβήσει για να τα βρούν οι δύο Πατέρες.
Άσ΄τους να φάνε τα γένια τους. Άς μεσολαβούσε ο Θεός, που ώς γνωστό, είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Στο κάτω κάτω δεν είναι μικρά παιδιά. Άσε που διαρκώς τους φωτίζει το Άγιο πνεύμα. Που να μην τους φώτιζε κι όλλας...
Ο χριστόδουλος που δεν θα δεχόταν ούτε τον Θεό να κάνει κουμάντο στο δικό του γήπεδο, με επιστολή του στον Βαρθολομαίο, του γράφει μεταξύ άλλων:
«Η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι η ανώτατη διοικητική αρχή στην Ελλάδα»
Ο πατριάρχης τα πήρε στο κρανίο...
Οι προσκείμενοι σ΄αυτόν πατέρες κατηγορούν τον χριστόδουλο για παπισμό. Λένε δηλαδή, ότι θέλει να γίνει, "Πάπας πάσης Ελλάδος".
Ότι αγνοεί την εξουσία του πατριάρχη. Ότι θέλει να βάλει χέρι τις νέες χώρες και ότι καταργεί το πατριαρχείο.!!
Ο χριστόδουλος να θέλει τέτοιο πράγμα;
Το αποκλείω.!!
Δεν είναι στην φύση του...
Έχουν την Ελλάδα μοιρασμένη σε "νέες χώρες" και "παλιές χώρες". Στον πατριάρχη ανήκουν οι νέες χώρες.
Ε, του χριστόδουλου του κακοφαίνεται αυτό. Σου λέει, έρχεσαι εσύ από την Τουρκία, εξουσιάζεις και εκμεταλεύεσαι τις εκκλησίες της δικής μου χώρας; Εγώ έχω το 98 τοις εκατό του Ελληνικού λαού και είμαι αυτοδύναμος!! Μετά έρχεται ο Καραμανλής με 30 και κάτι ψιλά...
Ο πατριάρχης από την άλλη, άν δεν εξουσιάζει τίποτα, τι σόϊ πατριάρχης είναι; Θα καταντήσει πατριάρχης μαριονέτα. Άσε που θα χάσει τα έσοδα εν Ελλάδι...
Εμείς με ποιόν είμαστε ρε παιδιά..;
Με τον δικό μας τον Χριστόδουλο ή με τον άλλον, τον Οικουμενικό;
quote:
macedon:
Τα περί οικουμενικού ελληνισμού είναι παραμύθια για αφελείς, καλή ώρα...
Καλή ώρα και σε σένα Μακεδών... |
macedon
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
Greece
7458 Μηνύματα |
Απεστάλη: 02/06/2007, 02:35:43
macedon |
Bartimaeus
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Turks and Caicos Isl
172 Μηνύματα |
Απεστάλη: 03/06/2007, 01:55:02
quote:
macedon:
Δύσκολο, πρέπει να είναι Ελληνας για να το καταφέρει αυτό.
Το ποιος κατά τη γνώμη σου είναι "Έλληνας" δεν απασχολεί απολύτως κανέναν σε βεβαιώνω, ούτε φυσικά τον Πατριάρχη. Ενδεχομένως να απασχολεί μόνον τα μαθητούδια σου, εάν κι εφόσον δεν σε πήρανε χαμπάρι ακόμα...Όσο για το τι μπορεί να καταφέρει, μερικά από αυτά είναι τα κάτωθι: Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι επίτιμος Διδάκτωρ:
* της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών
* της Θεολογικής Ακαδημίας Μόσχας
* της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης
* του City University του Λονδίνου
* του Τμήματος Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου (Λέσβος)
* του Καθολικού Πανεπιστημίου Leuven του Βελγίου
* του Ορθόδοξου Θεολογικού Ινστιτούτου Αγίου Σεργίου Παρισίων
* της Σχολής Κανονικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Aix-en-Provence στη Γαλλία
* του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου
* της Θεολογικής Σχολής Τιμίου Σταυρού Βοστώνης ΗΠΑ
* του Θεολογικού Ινστιτούτου Αγίου Βλαδίμηρου Νέας Υόρκης
* της Θεολογικής Σχολής Ιασίου Ρουμανίας
* πέντε τμημάτων του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
* του Πανεπιστημίου Yale ΗΠΑ
* του Πανεπιστημίου Georgetown ΗΠΑ
* του Πανεπιστημίου Tufts ΗΠΑ
* του Πανεπιστημίου Southern Methodist ΗΠΑ
* του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης
* του Τμήματος Ιστορίας - Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
* του Τμήματος Ιστορίας και Aρχαιολογίας του Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
* του Τμήματος Λαογραφίας του Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
* του Τμήματος Μηχανικών του Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
* του Τμήματος Mηχανικών Χωροταξίας, Πολεοδομίας και Περιφερειακής Aνάπτυξης του Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
* του Τμήματος Ιστορίας και Aρχαιολογίας του Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
* του Παιδαγωγικού Τμήματος - Προσχολικής Eκπαίδευσης του Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
* και από 21/5/1999 το Πανεπιστήμιο Αθηνών έχει αναγορεύσει τον Oικουμενικό Πατριάρχη σε Eπίτιμο Διδάκτορα όλων των Σχολών και των Tμημάτων του! Επίσης, μιλά επτά γλώσσες: ελληνικά, αγγλικά, τουρκικά, ιταλικά, λατινικά, γαλλικά και γερμανικά (Πηγή: Βικιπαίδεια: Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ Παν. Αθηνών)
quote:
macedon:
Στη συνέντευξη που μεταδόθηκε από το CNN Turk και αναμεταδόθηκε από την ΕΡΤ σαν "πατρίδα" κατονόμασε τη γείτονα
Αν το αμφισβητούσα (τον έχω ακούσει κι εγώ σε συνέντευξή του να αποκαλεί «πατρίδα» την Τουρκία), δεν θα έκανα λόγο προηγουμένως για «πάτρια εδάφη» υπό την κυριαρχία της Τουρκίας, ούτε για τη «Μητέρα Πατρίδα», όπως χαρακτηριστικά αποκαλεί την Ελλάδα. Και απ' όσο παρακολουθώ τον Πατριάρχη, το προσωνύμιο «Μητέρα» το αναφέρει μόνο στις εξής τέσσερεις περιπτώσεις: - για την Παναγία
- για την οικουμενικότητα της Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης
- για την Ελλάδα
- για την μάνα του (με μικρό μ) αλλά είπαμε, ο δυνάμενος νοείν, νοείτω...
αλλά και ο πονηρός, πονηρευέσθω έτι... quote:
macedon:
Ο Μακρυγιάννης κι ο Κολοκοτρώνης όχι. Εσύ και κανα δυό άλλοι εδώ μέσα, σίγουρα
Σίγουρα έχεις (και) πρόβλημα βραχείας μνήμης... quote:
macedon:
Να'σαι καλά που το φροντίζετε σε καθημερινή βάση
Καλωσύνη σου, να 'σαι σίγουρος πως θα το φροντίζουμε κάθε φορά που θα δίνεις αφορμή...
quote:
Συνοδινός:
quote:
macedon:
Τα περί οικουμενικού ελληνισμού είναι παραμύθια για αφελείς, καλή ώρα...
Καλή ώρα και σε σένα Μακεδών...
Βολταίρος, Γκαίτε, Νίτσε, Χέγκελ, Σίλερ, Σέλεϋ, Ράνσιμαν και πάρα πολλοί άλλοι βλέπω να σηκώνονται από τα μνήματά τους...Aντι-Δαυλική γραμμή οσμίζομαι...
Βλέπω τελευταία κερδίζει έδαφος το «Ιχώρ», ως πιο "political correct"!... --------
ΥΓ. Ψυχανεμίζομαι έναν Κάλβο να ψάλλει παραλλαγμένως από το μνήμα του: «Έλληνες, της πατρίδος
και των προγόνων (αν)άξιοι·
Έλληνες σεις, πώς ήθελεν
από σας προκριθείν
(έν)δοξος τάφος;» (Κάλβος: Ωδή Τετάρτη. Eις τον Ιερόν Λόχον - θ΄) © unregistered essence |
macedon
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
Greece
7458 Μηνύματα |
Απεστάλη: 03/06/2007, 02:41:15
quote:
Bartimaeus
Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι επίτιμος Διδάκτωρ:
Γεμάτος ο κόσμος από επίτιμους, εντυπωσιάζουν μόνον αυτούς που δεν γνωρίζουν τι θα πεί η λέξη και πώς γίνεται κανείς "επίτιμος". quote:
Bartimaeus
...δεν θα έκανα λόγο προηγουμένως για «πάτρια εδάφη» υπό την κυριαρχία της Τουρκίας
Μαζί με τη Σικελία υπό την κυριαρχία της Ιταλίας, της Αλεξάνδρειας υπό την κυριαρχία της Αιγύπτου, της Βαβυλώνας υπό την κυριαρχία του Ιράκ (σήμερα των ΗΠΑ) και της Ινδίας. Οσο για τα περί "μητέρας Πατρίδας" και λοιπά γραφικά, είπαμε, παραμύθια για αφελείς. Χαίρομαι που δεν με απογοητεύεις macedon |
Trainman
Μέλος 3ης Βαθμίδας
536 Μηνύματα |
Απεστάλη: 03/06/2007, 16:35:41
quote:
Macedon: Θα μπορούσες ίσως να αντιπαραβάλλεις τις ανθελληνικές ενέργειες του Καποδίστρια (αν βρεις τίποτε) με τις ανθελληνικές ενέργειες του Γρηγορίου πασά (που είναι κάμποσες) και των υπόλοιπων πατριαρχών (που είναι αμέτρητες) αντί να αρέσκεσαι σε φτωχά πυροτεχνήματα εντυπώσεων...
Η πρώτη και μέγιστη ανθελληνική ενέργεια του Καποδίστρια είναι η από πλευρά του καταδίκη της Ελληνικής Επανάστασης – η πρώτη καταδίκη της Επανάστασης που έγινε από έλληνα αξιωματούχο. Φυσικά και θα παρατεθεί όταν έρθει η ώρα της, όποτε εγώ το κρίνω. quote:
Macedon: Πιο ενδιαφέρουσα είναι η προσπάθεια που γίνεται να αθωωθούν οι μόνιμοι πολέμιοι του ελληνισμού από αυτόκλητους συνηγόρους και ακόμη πιο ενδιαφέροντα είναι τα μέσα που χρησιμοποιούνται απ'αυτούς, με αποκορύφωμα την "ιστορική συγκυρία", στο όνομα της οποίας αθωώνονται οι πάντες και δικαιολογούνται τα πάντα (εφόσον εξυπηρετείται ο χριστιανισμός και οι εκπρόσωποί του).
Ομολογώ πως κάποτε μου δημιουργούσε απορία και έκπληξη η στάση αυτών των ανθρώπων, σήμερα μου προξενεί απλά λύπηση για την κατάντια τους...
Αντί να λυπάσαι για τη δική μου «κατάντια», καλύτερο θα ήταν να λυπάσαι για τη δική σου δειλία να αναγνωρίσεις το λάθος στο οποίο σε οδήγησαν τα κολοβά σου στοιχεία: Ότι υποστήριξες στη σελίδα 13, πως οι Έλληνες των Επτανήσων έπρεπε να υπαχθούν στους Γάλλους αντί να αποκτήσουν τη δική τους αυτονομία υπό ελληνική διοίκηση και με ρωσική προστασία. quote:
Macedon: Οσον αφορά στο κυρίως θέμα της συζήτησης, ξεκίνησα με τη βασική αρχή ότι οι Φαναριώτες και ο Πατριάρχες ήταν υπάλληλοι του Σουλτάνου και εξυπηρετούσαν τους σκοπούς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας οι οποίοι (εξ ορισμού) ΔΕΝ ταυτίζονταν μ'αυτούς του ελληνισμού, παραθέτοντας σχετικά μόνο στοιχεία για να υποστηρίξω τα λεγόμενά μου.Μετά από 26 σελίδες παράθεσης σχετικών και άσχετων σεντονιών, και χρησιμοποιώντας κατά κόρον την τεθλασμένη οδό, έφτασες στο σημείο να παραδεχτείς το ίδιο. Για μένα η συζήτηση λοιπόν έχει τελειώσει, γιατί η συζήτηση γίνεται για να εξαχθεί κάποιο συμπέρασμα και κάτι τέτοιο έχει επιτευχθεί. Μπορείς να συνεχίσεις τις προσωπικές σου επιθέσεις - αν δεν έχεις να πεις τίποτε καλύτερο - αλλά δεν υπάρχει ούτε διάθεση ούτε σκοπιμότητα να σε ακολουθήσω.
Ευχαριστώ για τη συμμετοχή σου στη συζήτηση.
Για την συμμετοχή μου στη συζήτηση, να με ευχαριστήσεις όταν γίνεις ιδιοκτήτης της συζήτησης και όταν αυτή τελειώσει. Συμπεράσματα που «εξάγονται» από το πετσόκομμα δικών μου φράσεων στη μέση, καταδεικνύουν τόσο το ήθος, όσο και την ένδεια επιχειρημάτων εκείνου που τα επικαλείται.
|
Trainman
Μέλος 3ης Βαθμίδας
536 Μηνύματα |
Απεστάλη: 03/06/2007, 16:37:33
quote:
EPAITHS: Θα συμφωνήσω στα πάντα με τον Μακεδώνα, το θέμα έχει ήδη παρεκτραπεί απο καιρό απο την αρχική του θέση. Όλες οι αναφορές για τον ρόλο του πατριάρχη Γρηγορίου 5ου στην Ελληνική επανάσταση του 1821 και τον σαφέστατα αρνητικό του ρόλο έχουν κλείσει.Παρατηρώ στα τελευταία μηνύματα τον Trainman να εξακολουθεί τα κατεβατά γύρω απο το πρόσωπο του Καποδίστρια. Ενδιαφέροντες πληροφορίες, αναγνωρίζω την δουλειά σου μπορώ να σου πώ οτι τα διαβάζω με ενδιαφέρον αλλά ΕΚΤΟΣ ΘΕΜΑΤΟΣ. Το θέμα μας εδώ είναι ο πατριάρχης Γρηγόριος ο 5ος και όχι ο Καποδίστριας. Απορώ γιατί διστάζεις τόσο, να ανοίξεις ενα δικό σου θέμα για τον Καποδίστρια και να τα γράψεις όλα αυτά.
Όσοι θεωρούν ότι το θέμα έχει κλείσει, δεν έχουν παρά να κλείσουν και τον υπολογιστή τους και ν’ ασχοληθούν με κάτι καλύτερο.
Κανείς δεν έχει ανάγκη από «συνομιλητές» που προσπαθούν εμμέσως να πιάσουν επαφή και όποτε κατατίθενται τα στοιχεία για τα οποία οι ίδιοι έχουν επιδείξει ενδιαφέρον, δηλώνουν πως το θέμα έχει παρεκτραπεί «από καιρό». quote:
Bartimaeus: α. Οι Φαναριώτες δεν είχαν καμιά σχέση με την πάλαι ποτέ -νυν ανύπαρκτη- αριστοκρατία του Βυζαντίου (σιγά μην έμεναν οι αριστοκράτες στην Πόλη μετά την Άλωση). Ήταν κατά βάσιν μεγαλέμποροι και μεγαλοβιοτέχνες από διάφορες περιοχές κι εθνότητες, που πλαισίωσαν το Πατριαρχείο, όταν αυτό εγκαταστάθηκε στο Φανάρι (1601).
Από μνήμης και πάλι: Ο Γάλλος πρέσβυς Ντελακρουά, αναγνωρίζει σε Έκθεσή του, τέσσερις οικογένειες που είχαν τη διαδοχή της βυζαντινής αριστοκρατίας. Σ’ αυτούς θα πρέπει επίσης να προστεθούν και οι Τραπεζούντιοι Μουρούζηδες και Υψηλάντες. Το αν έμειναν στην Πόλη μετά την Άλωση, μικρή έχει σημασία. Αν ο Σουλτάνος χρειαζόταν κάποιους για να κάνει τη δουλειά του λόγω αγραμματοσύνης, τους έφερνε στην Πόλη από τα πέρατα της Αυτοκρατορίας. Αν με βάλεις να ψάξω να βρω τα ονόματα, θα το κάνω, αλλά σε παρακαλώ να μην το κάνεις… quote:
Bartimaeus: γ. Τα συντεχνιακά τους συμφέροντα δεν ήταν μεταξύ τους ανταγωνιστικά αλλά με εκείνα των αλλόθρησκων Εβραίων και των ετερόδοξων Αρμενίων και Συρίων.
Τα συντεχνιακά συμφέροντα ανάμεσα στους εμπόρους είναι πάντα ανταγωνιστικά εξ ορισμού. Τα συντεχνιακά συμφέροντα ανάμεσα στους Φαναριώτες, ως ελίτ, υπήρξαν όχι απλώς ανταγωνιστικά, αλλά θανάσιμα ανταγωνιστικά. quote:
Bartimeus: δ. Πλαισιώνοντας οι Φαναριώτες το Πατριαρχείο και καταλαμβάνοντας θέσεις της πατριαρχικής αυλής, απέκτησαν πρόσβαση σ' ένα κομμάτι διοικητικής και πολιτικής εξουσίας, απ' αυτή που οι Σουλτάνοι είχαν εκχωρήσει κατά καιρούς σ' αυτό.
Το ποιος διόριζε ποιον και ποιος είχε πρόσβαση σε ποιο κομμάτι διοικητικής και πολιτικής εξουσίας, το ανέπτυξα διεξοδικά και βασανιστικά στην προηγούμενη σελίδα. Μια ματιά στις θητείες των Πατριαρχών (μιλάμε για το μήκος τους) σε σύγκριση με τις θητείες των Φαναριωτών, επιβεβαιώνει τις αναλύσεις της προηγούμενης σελίδας. quote:
Bartimaeus: ε. Ο προσεταιρισμός αυτός του Πατριαρχείου από τους Φαναριώτες ωφέλησε και τα δύο μέρη, δημιουργώντας έτσι ένα σφικτό πλέγμα συνεξαρτήσεων πάνω στη βάση της «συναλληλίας». Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, δεν θα μπορούσε να σταθεί όχι μόνο το Πατριαρχείο και οι Φαναριώτες αλλά κι ο ελληνισμός της Πόλης στο σύνολό του.
Τις σχέσεις συναλληλίας δεν τις αρνήθηκα. Δεν αρνήθηκα επίσης ότι συνεκτικός ιστός όλων των Ρωμηών ήταν το Πατριαρχείο. Αυτό από μόνο του όμως, δεν αρκεί να ερμηνεύσει τα πάντα όπως εσύ το επιθυμείς. Αν ο Σουλτάνος χρειαζόταν έναν μορφωμένο και έμπειρο γραμματικό για να διεξάγει διαπραγματεύσεις, να μεταφράζει κλπ. κλπ. θα τον εύρισκε εκεί που θα τον εύρισκε, ανεξαρτήτως της θρησκείας του, με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποίησε και ξένους αξιωματικούς για το στρατό του. quote:
Bartimaeus: στ. Οι εσωτερικές διαμάχες στις επιμέρους δομές, εκτός του ότι πρόκειται για κάτι σχεδόν εγγενές στο εσωτερικό κάθε δομής, για μένα δε συνιστούν κάτι το ιδιαίτερα αρνητικό, από τη στιγμή μάλιστα που εκδηλώνονται με βάση τις διαφορετικές αντιλήψεις τους για το κοινό συμφέρον του Γένους. Το κίνητρο μετράει...
Όπως κάλεσα τους αντιπάλους μου να τεκμηριώσουν τη δίκη προθέσεων που επιχειρούν κατά του Γρηγορίου, το ίδιο θα καλέσω κι εσένα να τεκμηριώσεις την δική σου δίκη προθέσεων. Δεν νομίζω πως θα τα καταφέρεις καλύτερα απ’ αυτούς. Προσωπική μου άποψη, την οποία πιστεύω πως είμαι και σε θέση να αποδείξω, είναι ότι σχεδόν τίποτα «υπέρ του Γένους» δεν υπήρχε στις εν λόγω διαμάχες στο εσωτερικό του Φαναρίου και των Μητροπολιτών. Μπορεί βεβαίως να υποστηρίξει κανείς, ότι ανάμεσα στους «γαλλόφρωνες» και τους «ρωσίζοντες», θα μπορούσε να υπάρξει η επίκληση ενός άλλοθι, όπως επίσης και να υποστηρίξει ότι ανάμεσα στους «προτεσταντίζοντες» και τους «λατινίζοντες» Μητροπολίτες, η άμιλλα αφορούσε και πάλι συμφέροντα του Γένους (σε ποιον να αποτανθούμε δηλαδή για βοήθεια). Σίγουρα υπάρχουν κάποιες αποχρώσες ενδείξεις, ειδικά στην δεύτερη περίπτωση – όχι όμως αρκετές για να δικαιολογήσει το γιατί έπρεπε να εκθρονιστεί ο Κύριλλος Λούκαρις… πέντε φορές!
|
Trainman
Μέλος 3ης Βαθμίδας
536 Μηνύματα |
Απεστάλη: 03/06/2007, 16:42:25
Η ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (Μέρος 7ον)
ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ (Μέρος 3ον)Φίλε Αναγνώστη Αναπτύξαμε στα προηγούμενα post, μερικές από τις δραματικές όψεις της Φιλικής Εταιρείας και θα δούμε και μερικές ακόμη, όταν μιλήσουμε πιο αναλυτικά για τον Παπαφλέσσα. Είδαμε τα άσχημα μέτρα προφύλαξης, την αθυροστομία, την έλλειψη στιβαρής ηγεσίας, την προβληματική αλλά και το αναγκαίο της στήριξης στη Ρωσία, τόσο για την προετοιμασία, όσο και για τη διεξαγωγή της Επανάστασης. Είδαμε τις δολοφονίες του Καμαρηνού και του Γαλάτη σχετιζόμενες άμεσα ή έμμεσα με την απόκρυψη του μεγάλου μυστικού, ότι η Ρωσία δεν στηρίζει το επαναστατικό εγχείρημα. Πολλά άλλα δεδομένα τα παραλείψαμε για λόγους συντομίας. Παραλείψαμε για παράδειγμα να μιλήσουμε για το εμπόριο του Ξάνθου, τις φήμες για κατάχρηση χρημάτων από πλευράς του, το εσωτερικό παιχνίδι γύρω από την ηγεσία της Εταιρείας – όλα εκείνα τα στοιχεία που συνοδεύουν σχεδόν πάντα μια τέτοια δράση που προέρχεται από τα κάτω. Φαντάσου αναγνώστη τον Πατριάρχη, ή ένα άλλο μέλος της ελληνικής ελίτ, είτε στην Ελλάδα, είτε στον εξωτερικό, (Κοραής, Καρατζάς, Ιγνάτιος κλπ), να κοιτάζει μέσα από ένα καθρέπτη τους πρωταγωνιστές του εγχειρήματος, να διαβάζει τις επιστολές με τα άθλια ελληνικά, να βλέπει τις κινήσεις, τις δολοφονίες, τα ψέματα. Πού θα κατέληγε; • Θα κατέληγε άραγε στα συμπεράσματα που σκοπίμως παραθέτει ο Καποδίστριας στο Υπόμνημά του προς τον Τσάρο, ότι δηλαδή οι Φιλικοί είναι ελεεινοί εμποροϋπάλληλοι με ενδεχόμενο δόλο; • Μήπως θα συνιστούσε ό,τι συνιστούσε ο Καποδίστριας στους συνομιλητές του, δηλαδή παιδεία και όχι όπλα; • Μήπως θα συνιστούσε ό,τι συνιστούσε ο αντεπαναστάτης Ιγνάτιος , δηλαδή, «να παύση το όνομα της Εταιρείας, διότι αυτή η φωνή ενώνει όλας τας Δυνάμεις της Ευρώπης εναντίον μας…»; (Επιστολή του Ιγνάτιου Ουγγαροβλαχία προς την Ελληνική Διοίκηση 28/6/1822). • Ή μήπως θα υποστήριζε όπως ο Κοραής σε επιστολή του: «Εις τας παρούσας περιστάσεις είναι αδύνατον (σ.σ. να επιτύχη εθνική επανάστασις των Ελλήνων) και δια την ανεπιστημοσύνην του Έθνους και διότι εγεννήθη άνθρωπος (σ.σ. ο Ναπολέων) όστις δεν θέλει πλέον αφήσει τίποτε να γένη χωρίς αυτού. Χρειάζεται φίλε, πεντήκοντα τουλάχιστον ακόμη ετών παιδείαν το Γένος, δια να έλθη εις κατάστασιν να κατορθώση τίποτε αυτοκινήτως και αυτουργώς. Μην απατώμεθα με κενάς ελπίδας. Δείξον με τους καλούς να διευθύνωσι τοιαύτην επιχείρησιν εις τρόπον ώστε να ευδοκιμήση, ήγουν να μη γένη με τον όλεθρον του περισσοτέρου μέρους του έθνους. (sic) Η παιδεία θέλει το κατορθώσει χωρίς κανένα κίνδυνον, μάλιστα αν το αϊνί (σ.σ. η συνήθεια) εμποδίση τους αντιπάλους (καθώς τους εμπόδισεν έως τώρα) να μας μιμηθώσι…» (Αχρονολόγητη επιστολή, προφανώς της ναπολεοντείου εποχής. Αναφέρεται στο αναμνηστικό λεύκωμα της Ακαδημίας Αθηνών για τα 150 χρόνια από την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας) Ο Ξάνθος, με όλες τις υποψίες που συνόδευαν και το δικό του όνομα, πιστώνεται τουλάχιστον με την γενναία απόφαση, να δώσει σχεδόν πραξικοπηματικά την ηγεσία της Εταιρείας στον Αλέξανδρο Υψηλάντη, τον απόγονο των Κομνηνών και διάδοχο της αυτοεξόριστης στη Ρωσία, φαναριώτικης οικογένειας. Ποιες θα μπορούσαν να είναι οι αντιδράσεις των Ελλήνων απέναντι σε ένα τέτοιο νέο; Ποιες φαντάζεσαι αναγνώστη πως θα μπορούσαν να είναι οι αντιδράσεις του απλού λαού, των προκρίτων, των ιερωμένων, των αριστοκρατών; Η δική μου φαντασία και λογική, λέει ότι τα συναισθήματα θα έπρεπε να ποικίλλουν μεταξύ ενθουσιασμού και τρόμου. Ενθουσιασμός θα έπρεπε να καταλαμβάνει τον επαναστάτη, ή τον φιλόπατρι πρόκριτο και αριστοκράτη που απλά θα ανέμενε μια σοβαρή ηγεσία για να εμπιστευτεί σ’ αυτήν τη δική του δράση (και το δικό του κεφάλι…) Τρόμος θα έπρεπε να καταλαμβάνει τον βολεμένο, τον ήδη φοβισμένο, τον άνθρωπο που συνειδητά κοιτούσε το ατομικό του συμφέρον και τους ατομικούς του σχεδιασμούς στη δούλεψη της Υψηλής Πύλης. Διχασμός θα έπρεπε να διέπει εκείνον που κάποτε ενδεχομένως να είχε πιστέψει στην Επανάσταση και να είχε αποδεχθεί πως δεν είναι εφικτή. Διχασμός θα έπρεπε να διέπει εκείνον που επιθυμούσε την ελευθερία, αλλά ουδέποτε είχε φανταστεί τον εαυτό του μπροστά σε έναν τέτοιο χαώδη κίνδυνο. Διχασμός θα έπρεπε να διέπει εκείνον που, επιφυλακτικός εκ φύσεως, γνώριζε και την προϊστορία της οικογένειας Υψηλάντη και ενδεχομένως να φοβόταν πως ο Αλέξανδρος και τα αδέλφια του, θα ήθελαν να πάρουν εκδίκηση για το θάνατο του πατέρα τους και την κατακρεούργηση του παππού τους. Περισσότερα σχετικά, αναφέρει ένα λίαν ενδιαφέρον κείμενο, το οποίο έχει απασχολήσει γόνιμα τους ιστορικούς και τους ερευνητές.
ΤΑ ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ (MEMOIRES) ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΥΨΗΛΑΝΤΗ
«Τα απομνημονεύματα του Πρίγκηπος Νικολάου Υψηλάντη» έχουν γραφεί στα γαλλικά δια χειρός του ιδίου, με μονογραφία του ιδίου, σε χαρτί που χρησιμοποιούσε ο ίδιος στις επιστολές του. Το χειρόγραφο ανακαλύφθηκε στην Εθνική Βιβλιοθήκη στα 1901 από τον διευθυντή της, λόγιο Δ.Γ. Καμπούρογλου, ο οποίος και το εξέδωσε.
Η γνησιότητα της πατρότητας των εν λόγω απομνημονευμάτων, αμφισβητήθηκε ένεκα των ανακριβειών που περιέχουν σχετικά με λεπτομέρειες της Φιλικής Εταιρείας, όσο και για την αθυροστομία που διέπει το κείμενο («θυμίζει Σκαρίμπα!» αναφέρει κάποιος μελετητής), η οποία κρίθηκε ανάρμοστη για έναν Υψηλάντη. Επειδή ωστόσο, ο γραφικός χαρακτήρας και οι λοιπές λεπτομέρειες παραπέμπουν στον πρίγκηπα Νικόλαο, έχει διατυπωθεί η άποψη ότι ενδεχομένως, τμήμα του χειρογράφου να είναι αντιγραφή εκ μέρους του Νικολάου, των απομνημονευμάτων που έγραψε κάποιος άλλος. Εγώ βεβαίως, δεν είμαι ο επιστήμονας που θα αποφανθεί για εκείνο που δεν έχουν αποφανθεί άλλοι κι άλλοι πιο αρμόδιοι εμού. Θα αποδεχθώ ωστόσο προσωπικά τα Απομνημονεύματα ως γνήσια, για τους εξής λόγους: • Ο Νικόλαος δεν είχε παρακολουθήσει προσωπικά την προετοιμασία του Αγώνα και τις εσωτερικές εξελίξεις στην Φιλική Εταιρεία • Στα 1820, οπότε ανέλαβε ο Αλέξανδρος την ηγεσία της Οργάνωσης, ήταν νεότατος (24 ετών) • Πέρασε έξι από τα καλύτερα χρόνια της ζωής του κλεισμένος στα αυστριακά μπουντρούμια πλάι στον αδελφό του, έχοντας το συνειδησιακό στίγμα ότι συνέβαλε στην βαριά ήττα της Επανάστασης στη Μολδοβλαχία, βοηθώντας τον απερίσκεπτο Καραβιά – και υπό το βάρος αυτό, οι σχέσεις του με τον Αλέξανδρο δεν ήσαν καλές • Η Κόμισα Τύρχαϊμ, τον περιγράφει ως έναν νέο «που ποτέ δεν χαμογελούσε, έκαμε σαν τρελός και έλεγε τις πιο μεγάλες ανοησίες». Από ένα τέτοιο πρόσωπο, δεν θα περίμενε κανείς κατ’ ανάγκην την πιστότερη ιστοριογράφηση των πρωταγωνιστών του Μεγάλου Έργου. Θα μπορούσε ωστόσο να περιμένει να αναφέρει πιστά, πράγματα που έζησε ο ίδιος πλάι στον Αλέξανδρο, είτε από πρώτο χέρι, είτε ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Ο Νικόλαος Υψηλάντης λοιπόν, κάνει λόγο για μία επιστολή που συνέταξε ο αδελφός του, προκειμένου να βρίσκεται στα χέρια των Εφόρων της Εταιρείας στην Κωνσταντινούπολη και να επιδεικνύεται μονάχα σε έσχατη ανάγκη, όταν κάποια μέλη της Εταιρείας δήλωναν πως «δεν ήθελαν πλέον να τους ακούσουν» - πως παύουν να μετέχουν στο επαναστατικό έργο. Η επιστολή αυτή λοιπόν, θα ήταν για τους «άπιστους Θωμάδες», ή τους ηθικά καταρρακωμένους και θα τους ενημέρωνε πως ο ίδιος ήταν επικεφαλής και να έχουν θάρρος και υπομονή. «Παρ’ όλ’ αυτά, γίνηκε γνωστή σε όλους τους Έλληνες και ίσως ακόμη σε όλη την Κωνσταντινούπολη. Από το κύρος αυτής της επιστολής, αμέσως, ο Κωστάκης Μουρούζης, ο Χαντζερής, ο γραμματεύς του Πατριάρχου, αρκετοί επίσκοποι, όπως ο Εφέσου, ο Φιλιππουπόλεως κλπ, έσπευσαν να λάβουν μέρος. Και αργότερα, μετά την επικοινωνία του γραμματέως, ο ίδιος ο πατριάρχης μ’ έναν ατελείωτο αριθμό άλλων φαναριωτών εξεδήλωσαν μεγάλη διάθεση να γίνουν μέλη. Είναι μία απόδειξις ότι, αν μέχρι τότε όλοι αυτοί οι κύριοι δεν είχαν γίνει εταιρισταί, ήταν από το φόβο μήπως προδοθούν, αλλά μια και έμαθαν ότι μία προσωπικότης τόσο διακεκριμένη, όπως ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ήταν ο πρώτος διευθυντής της Εταιρείας, είναι ολοφάνερο ότι τίποτε δεν τους εμπόδιζε να εταιρισθούν. Η οικογένεια Υψηλάντη φυλάει επιμελώς την αλληλογραφία και τα ντοκουμέντα μερικών απ’ αυτούς τους κυρίους, που μπορούν να επιβεβαιώσουν την πιστότητα της επιχειρήσεώς τους. Ως προς την ύπαρξη μιας επιστολής σαν αυτήν του Αλέξανδρου Υψηλάντη, εκτός από τη μαρτυρία των Εφόρων της Κωνσταντινουπόλεως, επικαλούμαι ακόμη τη μαρτυρία του Γαβριήλ Κατρακάζη, ακολούθου τότε της ρωσικής πρεσβείας. Μόλις είδε την υπογραφή του Αλ. Υψηλάντη στην επιστολή, πήρε τέτοιο φόβο, που δεν τόλμησε επί δύο μήνες να βγει από το σπίτι του. Και επί του θέματος αυτού (μια και αγνοούσε όλα όσα είχαν διαδραματιστεί στην Πετρούπολη) είχε γράψει στον Αλ. Υψηλάντη ότι βρισκόταν σε πλάνη, ότι εξετίθετο άσχημα μ’ αυτά, ότι δεν έπρεπε ν’ αφήνει ν’ άγεται από αγύρτες». Γνωρίζουμε βεβαίως ότι ο γραμματέας του Γρηγορίου, ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας πριν την ανάληψη της αρχηγίας από τον Υψηλάντη. Για τον επίσης μυημένο Χαντζερή και τη δράση του, θα μιλήσουμε αργότερα. Για τον Κωστάκη Μουρούζη και τον αδελφό του, είπαμε ήδη δυο κουβέντες. Λες αναγνώστη τα Memoires του Ν. Υψηλάντη να λαθεύουν μόνον στον Γρηγόριο; Edited by - Trainman on 03/06/2007 16:47:37 |
Trainman
Μέλος 3ης Βαθμίδας
536 Μηνύματα |
Απεστάλη: 03/06/2007, 16:45:08
quote:
MacedonΓια παράδειγμα η έναρξη της επανάστασης και η τραγική της κατάληξη στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες εξετάζεται κατά πόσο ήταν κακή συγκυρία ή μελετημένη κίνηση προς παραδειγματισμό των επαναστατικών κινημάτων εκείνη την εποχή, καθώς η πορεία της ήταν μάλλον προδιαγεγραμμένη για πολλούς στρατηγικούς λόγους τους οποίους μπορούμε να τους συζητήσουμε κάποια άλλη φορά. (σελ. 3)
quote:
Trainman: Αν η πορεία του κινήματός του Υψηλάντη ήταν «προδιαγεγραμμένη για πολλούς στρατηγικούς λόγους» και εσύ εισάγεις και το στοιχείο της «κακής συγκυρίας», άλλο τόσο και ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ προδιαγεγραμμένη έμοιαζε η συγκυρία για μία εξέγερση στον ελλαδικό χώρο. Αν στα δικά σου μάτια, μετά από 200 χρόνια, το κίνημα του Υψηλάντη μπορεί να ήταν αμφιλεγόμενο και καταδικασμένο σε αποτυχία, άλλο τόσο αμφιλεγόμενο και καταδικασμένο δικαιούτο να το αναγνωρίζει ο Πατριάρχης - τόσο το κίνημα καθεαυτό, όσο και την ελλαδική του απόληξη. (σελ.4)
quote:
Trainman: Πολύ συνοπτικά: Το ξέσπασμα της Επανάστασης στο Μωριά δεν είχε κανένα απολύτως διεθνές έρεισμα και γι’ αυτό (όπως προανέφερα), ο Παπαφλέσσας αναγκάστηκε να προβεί σε ψευδείς ισχυρισμούς και απειλές προκειμένου να πείσει τους διστακτικούς προεστούς (και τον Π.Π. Γερμανό).(σελ.4)
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΥΨΗΛΑΝΤΗ Φίλε Αναγνώστη Υπενθυμίζω το σύντομο διάλογο που είχα με τον Macedon στις πρώτες-πρώτες σελίδες του thread, σχετικά με το σωστό ή το λάθος του Υψηλάντη, να επιλέξει τη Μολδοβλαχία για την έναρξη της Επανάστασης – κάτι που ο συνομιλητής μου είχε προκρίνει σωστό να συζητηθεί κάποια άλλη φορά. Μια που φτάσαμε πλέον αισίως στα τέλη του 1820 και στις αρχές του 1821, είναι νομίζω καιρός να παραθέσουμε πλήρες αλλά συνοπτικά το επαναστατικό σχέδιο που κατέστρωσε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης και συζήτησε με τους συμβούλους του – κατ’ αρχήν με τον αξιωματικό του ρωσικού ιππικού και φαναριώτη, Γεώργιο Καντακουζηνό και αργότερα, τους ρώσους Δεκεμβριστές στρατηγούς Ορλόφ και Πούστσιν. Η αξία του να παραθέσω ένα ακόμη μακρυνάρι, θα φανεί πιστεύω στο τέλος. Ο Υψηλάντης, αμφιταλαντεύτηκε, ακριβώς όπως και ο Ρήγας Φεραίος για τον τόπο έναρξης της Επανάστασης. Μπροστά του, είχε ήδη πέντε προτάσεις εξέγερσης: Οι τρεις ήθελαν ως τόπο έναρξης του Αγώνα τη Μολδοβλαχία ή την Κωνσταντινούπολη (στην προοπτική αυτή συμφωνούσε και ο Ξάνθος) και οι άλλες δύο πρότειναν τόπο έναρξης του Αγώνα την Ελλάδα (η μία ανήκε στον Κόντε της Ζακύνθου, Διονύσιο Ρώμα και η άλλη στον Θεόδωρο Νέγρη, μετέπειτα υπουργό Εξωτερικών της επαναστατικής κυβέρνησης). Όπως μπορούμε να δούμε παρακάτω, ο Υψηλάντης καταστρώνει ένα ευέλικτο σχέδιο, του οποίου οι βασικές παράμετροι και στοχεύσεις δεν αλλάζουν, όπως και αν το δει κανείς. Το Σχέδιον Γενικόν παρατίθεται από τον Φιλήμωνα στο Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως και στις βασικές του παραμέτρους έχει ως εξής: 1) Εξέγερση των Σέρβων και, ει δυνατόν, των Μαυροβουνίων: «Δια ν’ αποκοιμήσωμεν το εχθρικόν όμμα (…) φαίνεται και αναγκαίον να εγείρωμεν παντοίοις τρόποις τους Σέρβους κατά του εχθρού, το οποίον πρέπει να θεωρηθή ως το πρώτον μας επιχείρημα (…) Εάν εκλεχθή απόστολος τις, έμπειρος να διεγείρη και τους Μοντενεγρίνους να συμμαχήσουν με ημάς και συγχρόνως με την Σερβίαν να κτυπήσουν την Σκόντραν, ήθελεν είναι δια την Ελλάδα πολυωφελέστερον…» 2) Μύηση των Σουλιωτών στην Εταιρεία – πρόσκλησή τους να ενωθούν με τους (υπολοίπους) Έλληνες: «Ο κος Περραιβός (…) να πορευθή ανυπερθέτως εις Ήπειρον (…) να διδάξη τους Καπετανέους τας αποφάσεις του έθνους και να τους ενώση με τον ιερόν σύνδεσμον, επειδή εις την Ήπειρον είναι έτι ανήκουστοι του ευαγγελίου (…) Ακόμη πρέπει να βάλη υπ’ οψιν αυτών και τα σχέδια της Πόρτας, τα οποία κατασκευάζει εναντίον των, δια να γνωρίσουν ότι άλλος σωτηρίας τρόπος δεν είναι, παρά, όταν ενωθώσι μετά των Ελλήνων και λοιπών συμμάχων, τότε ημπορούν να καταδιώξουν, φθείροντες τον εχθρόν, έως εις αυτήν την μητρόπολιν, όπου ελπίζομεν, Θεού ευδοκούντος να ξεψυχήσει.
3) Ενεργοποίηση πάση θυσία του Αλήπασα, ώστε να διχαστεί ο οθωμανικός στρατός μεταξύ Σερβίας και Ηπείρου : «Αν εισέτι δεν εξέπνευσεν η αληπασσική δύναμις, οπόταν ανελπίστως και οι Σέρβοι οπλοφορήσωσι, πρώτον, ο εχχθρός εκών άκων θέλει βιασθή να διχοτομηθεί. Δεύτερον, οι Ηπειρώται θέλουν αναλάβει. Και τρίτον, ημείς θέλομεν μείνη εις την προτέραν περιφρόνησιν, ως δήθεν αδύνατοι να θαρρήσωμεν κατ’ αυτού, ή ως πιστούς λάτρας της βαρβαρότητός του (sic) θέλει μας πολιτευθή προς καιρόν».
4) Κάθοδος του Αλ. Υψηλάντη και του Παπαφλέσσα στην Πελοπόννησο: «…επειδή ο εμφανισμός αυτών, θέλει εμπνεύσει γενικώς εις όλους τους Πελοποννησίους τόλμην κατά του εχθρού και χωρίς αμφιβολίας θέλει αποδείξει την τωρινήν Πελοπόννησον, ως ήτον η παλαιά πλήρης ευτολμίας και ηρωϊσμού». 5) Πυρπόληση του τουρκικού ναυστάθμου στην Κωνσταντινούπολη: «Εν όσω η ναυτική του εχθρού δύναμις σώζεται, τα πλοία μας αδυνατούν να τολμήσουν, όσω πολλά και αν συναθροισθούν. Όθεν ημείς γνωμοδοτούμεν περί της καταλύσεως αυτής, ότι συμφέρει να κατατεφρωθή εις τον ναύσταθμον, χωρίς να αισθανθή ο τύραννος, ότι ενεργήθη εξ ημών, αλλ’ ως αποτέλεσμα απροσεξίας των φυλάκων της. 6) Προσοχή κατά την πυρπόληση: «Θράσος το να τολμά τις αφρόνως εις τον ισχυρότερόν του. Δεν λέγομεν ότι ο τύραννος επιφέρει βίαν και εμβάζει τον τυχόντα εις τα πλοία του, αγγαρεύων όλον το υπήκοον, όταν θέλη. Διότι τούτο είναι πασίδηλον. Ώστε οι μικραί δυνάμεις ημών δεν συγχωρούν άλλο παρά τον εμπρησμόν του στόλου, όστις να ενεργηθή ολίγον τι πρότερον της αποστασίας της Ελλάδος, δια να έχουν ισχύν υπερτάτην οι Έλληνες εις την Μεσόγειον και Ήπειρον». 7) Μετά την πυρπόληση του στόλου, έξοδος των ελληνικών πλοίων από την Ιωνία μέχρι την Αίγυπτο: «Ώστε εις ολίγον διάστημα θέλει συντεθή στόλος ελληνικός ικανός να φυλάττη τας νήσους, να φοβερίση την Ιωνίαν και όλα τα παράλια μέχρι Συρίας και Αιγύπτου και να ορμήση εν καιρώ αφόβως εις αυτήν την μητρόπολιν». 8) Αντιστοίχως, έξοδος ελληνικών πλοίων στη Μαύρη Θάλασσα: «Κρίνομεν εύλογον το ν’ αναδεχθή την ναυαρχίαν των παραδουναβίων και του Ευξείνου πόντου ο κ. Δημήτριος Καλαματιανός, ως έμπειρος εις τα ναυτικά και ως εγνωρίσαμεν, δυνατός να καθυποτάξη εξ εφόδου όλα τα ευρισκόμενα του εχθρού πλοία εις τα παραδουνάβια». 9) Εξέγερση των Βλάχων με ηγέτη τον μυημένο στη Φιλική Εταιρεία, Θεόδωρο Βλαδιμηρέσκου: «Οι εις Βουκουρέστιον ημέτεροι ταξιάρχοι, ό,τει καπετάν Γεωργάκης, σύμφωνος ων, με κάποιον Θεόδωρον Βλαδιμηρέσκον, διοικητήν των οπλοφόρων της Κραγιόβας και ο πήμπασης Σάββας με τας στρατιωτικάς τάξεις των συνθεμένας από Βουλγάρους, Σέρβους, Βλάχους και Αλβανούς, να βαστάξουν την Βλαχομπογδανίαν». 10) Χειρισμός της εξέγερσης του Βλαδιμηρέσκου αναλόγως αποτελέσματος: «Αν οι εχθροί ορμήσουν κατά των αποστατών εις Βλαχίαν, θέλουν ανοίξει έτερον ρωσσικόν πόλεμον παραβαίνοντες τας συνθήκας, όστις δεν συμφέρει εις την Τουρκίαν. Αν ησυχάσουν προς καιρόν, ημείς θέλομεν έχει από την Βλαχομπογδανίαν, όχι ολίγην χρηματικήν βοήθειαν». 11) Συγκέντρωση χρηματικής βοήθειας από την Αίγυπτο και την Κύπρο. (Θυμήσου αναγνώστη, τις σχετικές επιστολές που παραθέσαμε στη σελίδα 21) 12) Έκκληση στους 200 έλληνες στρατιώτες του Μεχμέτ Αλή Πασσά της Αιγύπτου: «…να παρακινήσουν αυτούς με τρόπους ελκυστικούς και ανεπαισθήτωςνα τους εμβαρκάρουν ως φυγάδας δήθεν, δια την Σπάρτην, εφοδιάζοντες αυτούς με τα χρειώδη χρήματα προς ζωοτροφίαν των». 13) Ει δυνατόν να επιτευχθεί η ουδετερότητα της Αιγύπτου: «Εις Αίγυπτον έτι προς τον Μεχμέτ Αλή Πασσάν το να σταλθή έτερος τις απόστολος πολύγλωσσος και, ως ο Πρωτεύς, να μεταβάλλεται πολυτρόπως εις κάθε περίστασιν, δεν είναι ασύμφορον. Νομίζομεν ότι ο ρηθείς Πασσάς, αισθανόμενος οποίους τρέφει η Πόρτα και κατ’ αυτού σκοπούς και νοστιμευόμενος την ταπείνωσίν της, ημπορεί να κλίνη και να μείνη ουδέτερος. Αλλ’ επειδή ακούομεν ότι είναι άνθρωπος φιλοχρήματος, καταγινόμενος μάλλον εις το εμπόριον παρά εις άλλο τι, και αγαπά την ησυχίαν, ίσως αποφασίσει και να μας βοηθήσει προς όφελός του». 14) Κάθοδος στην Ελλάδα του Ιγνατίου Ουγγροβλαχίας και του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου-Φριαρή και αίτηση για χρηματική βοήθεια προς τον αυτοεξόριστο στην Πίζα, Ιωάννη Καρατζά. 15) Επιστροφή στην Ελλάδα και μετάβαση στην Σπάρτη του ελληνικού σώματος μισθοφόρων που βρίσκεται στη Νάπολη, καθώς και όσων ελλήνων αξιωματικών βρίσκονται στην υπηρεσία της Ρωσίας 16) Μοίρασμα 10.000 όπλων σε όσους Έλληνες δεν έχουν και 500 σπαθιά στους αξιωματικούς. Το «Γενικό Σχέδιο» κλείνει συνοψίζοντας τα παραπάνω ως εξής: «Ταύτα ημείς κρίνομεν ικανήν δύναμιν να κατατροπώση τον εχθρόν. Φθάνει μόνον να επιμεληθώμεν πολυτρόπως, να διεγείρωμεν τους Σέρβους, τους Μοντενέγρους. Να διδάξωμεν τους Έλληνας Καπετανέους να βαστάξουν ταχέως την Ήπειρον. Να κατορθώσωμεν την ανυπαρξίαν της ναυτικής του εχθρού δυνάμεως. Να συναχθώσιν από Κριμαίας και Νεαπόλεως οι ημέτεροι τακτικοί Έλληνες. Να κυριευθή η παραδουνάβιος ισχύς του εχθρού και τέλος η Βλαχομπογδανία να διαξεσχίση το προσωπείον. Φθάνει λέγομεν, να διαπραχθώσι ταύτα πάντα – τότε, ούσης και της Πελοποννήσου διωργανισμένης καθώς είπομεν, μετά της ναυτικής μας δυνάμεως, ο εχθρός αφεύκτως θέλει έμβει εις τα δίκτυά μας και πολλά ευκόλως, εάν προχωρούντες οι ημέτεροι στρατηγοί δεν λησμονήσουν, ότι η ευσπλαχνία προς τους αιχμαλώτους προξενεί ακινδύνους νίκας. Ημείς είπομεν. Η φρόνησις κρινέτω τα επωφελή. Περί δε Κρήτης και λοιπών νήσων της Μεσογείου θέλομεν ομιλήσει τα δοκούντα εν καιρώ πρέποντι». ΣΧΟΛΙΑ: Το παραπάνω Σχέδιο αναγνώστη, μιλά από μόνο του. Ας υπογραμμίσω μόνον τρία σημεία: • Πρώτον, ότι τελικός στόχος, αν και δυσκολότερος, αναγνωρίζεται η Κωνσταντινούπολη.
• Δεύτερον, ότι η εξέγερση στα Βαλκάνια θεωρείται απαραίτητη προκειμένου να απορροφήσει την τουρκική δύναμη και να αφήσει τους Έλληνες στο νότο (όπου είχαν βεβαίως και τη μεγάλη τους συγκέντρωση) να επιτύχουν την απελευθέρωση του Μοριά, της Ρούμελης και ίσως της Θεσσαλίας ακίνδυνα. • Τρίτον και σημαντικότερον, ότι σε περίπτωση που όλα πάνε στράφι, υπάρχει και η εξέγερση του Βλαδιμηρέσκου, η οποία θα προκαλέσει τον τουρκικό στρατό να εισβάλει στην Μολδοβλαχία, ενεργοποιώντας τις ρήτρες της ρωσοτουρκικής Συνθήκης του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή (βλ. σημείο 10). Αυτά αποφασίζει ο Υψηλάντης στο Ισμαήλι τον Οκτώβριο του 1820, με προοπτική να τα πραγματοποιήσει εντός δύο μηνών, κατερχόμενος ο ίδιος στην Ελλάδα. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι η Επανάσταση θα ξεκινούσε το αργότερο τον Ιανουάριο του 1821. Στις 8 Νοεμβρίου του 1820, ο ηγεμόνας της Μολδαβίας, Μιχαήλ Σούτσος (Βόδας) μυείται στην Φιλική Εταιρεία. Σε μια συγκινητική επιστολή του προς τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, ο μεγάλος Μιχαήλ Σούτσος δίνει οριστικό τέλος στην ραγιάδικη διαμάχη μεταξύ των δύο οικογενειών προς όφελος του Γένους. Παραθέτω αναγνώστη, ολόκληρη την επιστολή:
Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΣΟΥΤΣΟΥ ΣΤΟΝ ΥΨΗΛΑΝΤΗ
Τω Εκλαμπροτάτω κα περιβλέπτω Πρίγκιπι και Ιππεί πολλών ταγμάτων κυρίω κυρίω Αλεξάνδρω Υψηλάντη κλπ. κλπ.»
Εκλαμπρότατε Πρίγκιψ περισπούδαστε αδελφέ! Μεταξύ των αοιδίμων πάππων μας υπήρξέ ποτε σχέσις. Αλλά κατά την εποχήν εκείνην, κακή του Γένους τύχη, τα ίδια συμφέροντα, προτιμώμενα παρά την πρόθεσιν της κοινής ωφελείας, έγιναν αίτια μεταβολής της σχέσεως ταύτης, την εψύχραναν και παντελώς την διέλυσαν. Ήδη, ότε πάντες σχεδόν αποτινάξαντες από τους οφθαλμούς των την παχύτητα της αχλύος του ολεθρίου εγωισμού συνείδον, ότι το κοινόν συμφέρον είναι το ιερόν της ολικής σωτηρίας παλλάδιον, και ότι ο Γραικός χρεωστεί να αγαπά τον Γραικόν εν πάση περιστάσει και εν παντί τόπω και καιρώ, ήδη, λέγω, από τοιούτων φρονημάτων και εγώ ορμώμενος, όχι τόσον προς ανακαίνισιον της αρχαίας των προπατόρων μας σχέσεως, αλλά ποθών να συνάψων φιλίαν και αδελφότητα μετ’ ανδρός, οίος η Εκλαμπρότης της, ανδρός δηλαδή Γραικού και πράγματι και ονόματι, πρώτος αρπάζω τον κάλαμον και γράφω προς την Εκλαμπρότητά της, την οποίαν δεν ηξιώθην μεν να γνωρίσω προσωπικώς, έχω δε πληροφορίας αληθείς περί των αρετών της και των ποικίλων της πλεονεκτημάτων. Επειδή δε αρχαίος χαρακτήρ των Γραικών είναι το να προσφέρωσι δώρα τινα εις τιμήν του τερπνοτάτου αμοιβαίου αναγνωρισμού, λαμβάνω την τιμήν να προσφέρω αυτήν ηλέκτρινον ταβακοθήκην και παρακαλώ να τα δεχθή ως σημεία της ήδη τύχη αγαθή συναπτομένης μεταξύ αδελφότητος, ευχόμενος να τα μεταχειρισθή ιγιώς, και επευχόμενος εγκαρδίως έτη μυρία και επιτυχίαν πάντων των εφετών. Το παρόν αφιερώ εις την εχέφρονα εχεμυθίαν των μελλόντων σην Θεώ αγίω αδελφικών τε και φιλικών συνδέσμων μας. Του δε γράφοντος τον χαρακτήρα από κανένα, παρακαλώ, ας μη τον εξετάση, αλλ’ από τον καιρόν ας προσμένη την αγαθήν ή κακήν μαρτυρίαν. Της Εκλαμπρότητός της
Αδελφός ειλικρινής και φίλος
Προθυμότατος
ΜΙΧΑΗΛ ΣΟΥΤΣΟΣ ΒΟΕΒΟΔΑΣ Η επιστολή στέλλεται στις 8 Νοεμβρίου του 1820. Ένα μήνα μετά, ο Γρηγόριος ο Ε’, θα μηνύσει από πλευράς του στον Ησαΐα Σαλώνων, πως «εγγύς δ’ έστι, το του Σωτήρος πάσχα». Δεν έπεφτε έξω ο Παλαιός.
|
EPAITHS
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Greece
244 Μηνύματα |
Απεστάλη: 03/06/2007, 20:33:40
quote:
Όσοι θεωρούν ότι το θέμα έχει κλείσει, δεν έχουν παρά να κλείσουν και τον υπολογιστή τους και ν’ ασχοληθούν με κάτι καλύτερο.Κανείς δεν έχει ανάγκη από «συνομιλητές» που προσπαθούν εμμέσως να πιάσουν επαφή και όποτε κατατίθενται τα στοιχεία για τα οποία οι ίδιοι έχουν επιδείξει ενδιαφέρον, δηλώνουν πως το θέμα έχει παρεκτραπεί «από καιρό».
Δέν έχω κανένα πρόβλημα εγώ, όπως σου δήλωσα θεωρώ τα μηνύματα σου αρκετά ενδιαφέροντα και πηγή γνώσης άσχετα με το εάν διαφωνώ σε πολλά σημεία με τις θέσεις σου.
Μπορείς ανενόχλητα να συνεχίσεις εγώ κάποια στιγμή που θα καταφέρω να βρώ χρόνο να τα διαβάσω θα σου πώ και τα συμπεράσματα μου. |
Bartimaeus
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Turks and Caicos Isl
172 Μηνύματα |
Απεστάλη: 03/06/2007, 23:43:34
quote:
macedon:
Γεμάτος ο κόσμος από επίτιμους, εντυπωσιάζουν μόνον αυτούς που δεν γνωρίζουν τι θα πεί η λέξη και πώς γίνεται κανείς "επίτιμος".
Φαντάζομαι πως, για να μιλάς τόσο απαξιωτικά για τους επιτίμους ενός Yale κι ενός Tufts, θα πρέπει ο ίδιος να είσαι τουλάχιστον... αντεπιστέλλον μέλος στο ΜΙΤ ή στο Harvard!!!
quote:
macedon:
Μαζί με τη Σικελία υπό την κυριαρχία της Ιταλίας, της Αλεξάνδρειας υπό την κυριαρχία της Αιγύπτου, της Βαβυλώνας υπό την κυριαρχία του Ιράκ (σήμερα των ΗΠΑ) και της Ινδίας.
[...??!]  (Τι λέει ο ποιητής;)Κι εγώ που νόμιζα για πατρώα γη του Βαρθολομαίου την Ίμβρο!!...  Εσύ μάλλον θα 'χεις πιο "έγκυρη" πληροφόρηση!...
quote:
macedon:
Οσο για τα περί "μητέρας Πατρίδας" και λοιπά γραφικά, είπαμε, παραμύθια για αφελείς. Χαίρομαι που δεν με απογοητεύεις
Κι εγώ χαίρομαι... για την αγωνία σου να ρεφάρεις... πρώτα όμως πρέπει να ελέγξεις το... ιξώδες (του εγκεφάλου)
© unregistered essence
|
Bartimaeus
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Turks and Caicos Isl
172 Μηνύματα |
Απεστάλη: 05/06/2007, 03:33:13
quote:
Trainman:
quote:
Bartimaeus: α. Οι Φαναριώτες δεν είχαν καμιά σχέση με την πάλαι ποτέ -νυν ανύπαρκτη- αριστοκρατία του Βυζαντίου (σιγά μην έμεναν οι αριστοκράτες στην Πόλη μετά την Άλωση). Ήταν κατά βάσιν μεγαλέμποροι και μεγαλοβιοτέχνες από διάφορες περιοχές κι εθνότητες, που πλαισίωσαν το Πατριαρχείο, όταν αυτό εγκαταστάθηκε στο Φανάρι (1601).
Από μνήμης και πάλι: Ο Γάλλος πρέσβυς Ντελακρουά, αναγνωρίζει σε Έκθεσή του, τέσσερις οικογένειες που είχαν τη διαδοχή της βυζαντινής αριστοκρατίας. Σ’ αυτούς θα πρέπει επίσης να προστεθούν και οι Τραπεζούντιοι Μουρούζηδες και Υψηλάντες.
Επέτρεψέ μου τότε να αναδιατυπώσω επί το ορθότερο: μιλάμε λοιπόν για τους Φαναριώτες, μια νέα αριστοκρατική κοινωνία που, ως επί το πλείστον, δεν αντλεί το γόητρo και την ισχύ της από την καταγωγή της, αλλά από την οικονομική της επιφάνεια. Διαφωνούμε σ' αυτό;quote:
Trainman:
Το αν έμειναν στην Πόλη μετά την Άλωση, μικρή έχει σημασία. Αν ο Σουλτάνος χρειαζόταν κάποιους για να κάνει τη δουλειά του λόγω αγραμματοσύνης, τους έφερνε στην Πόλη από τα πέρατα της Αυτοκρατορίας.
Αυτό, Ανδρέα, ανάγεται στη σφαίρα μάλλον του επιθυμητού παρά του εφικτού. Η απολυταρχική διοίκηση δεν φημίζεται για τις αποκεντρωτικές της αρετές και η όποια εξαίρεση -αν υπήρξε- σίγουρα επιβεβαιώνει τον κανόνα.quote:
Trainman:
Αν με βάλεις να ψάξω να βρω τα ονόματα, θα το κάνω, αλλά σε παρακαλώ να μην το κάνεις…
Αλλοίμονο, Ανδρέα, δεν τολμώ να σε προκαλέσω σε αντιπαράθεση στοιχείων. Ούτε "πρωτευουσιάνος" είμαι, ούτε τόσο μαζοχιστής, όσο ο macedon... Η όποια ιστορική μου γνώση δεν βασίζεται -δυστυχώς ή ευτυχώς- σε δική μου έρευνα πάνω στο πρωτογενές ιστορικό υλικό (αν και διαθέτω κάτι λίγα), αλλά στα παραδεδομένα έγκυρων και καταξιωμένων ιστορικών. Από την άλλη, εσύ έχεις τη δυνατότητα και την ευχέρεια να συνδυάζεις και τα δύο. Δεν έχω λοιπόν κανένα λόγο να σε αμφισβητήσω, ένα παραπάνω που σε "κόβω" για χειραφετημένο άνθρωπο, αποστασιοποιημένο από ιδεολογικοθρησκευτικά καλούπια και στερεότυπα. Κάτι ψιλά κατάλοιπα μαρξικών δοξασιών που διέκρινα -αυτή μάλλον είναι και η ιδιορρυθμία σου- καθιστούν το πρόσωπό σου ακόμα πιο αυθεντικό. Αντιθέτως, μια εντελώς άχρωμη ουδετερότητα θα μ' έβαζε σε υποψίες... quote:
Trainman:
quote:
Bartimaeus: γ. Τα συντεχνιακά τους συμφέροντα δεν ήταν μεταξύ τους ανταγωνιστικά αλλά με εκείνα των αλλόθρησκων Εβραίων και των ετερόδοξων Αρμενίων και Συρίων.
Τα συντεχνιακά συμφέροντα ανάμεσα στους εμπόρους είναι πάντα ανταγωνιστικά εξ ορισμού. Τα συντεχνιακά συμφέροντα ανάμεσα στους Φαναριώτες, ως ελίτ, υπήρξαν όχι απλώς ανταγωνιστικά, αλλά θανάσιμα ανταγωνιστικά.
Τα εμπορικά συμφέροντα είναι οπωσδήποτε ανταγωνιστικά, και ειδικά στις μέρες μας εξοντωτικά σε όλα τα επίπεδα: οικονομικό, πολιτικό, τεχνολογικό, ηθικό. Αυτό όμως δεν αποκλείει τις παρασκηνιακές συμφωνίες και τις συνεργασίες κάτω απ' το τραπέζι, όπως συμβαίνει π.χ με τα καρτέλ. Το θεωρείς λοιπόν αδιανόητο να συνέβαινε μια παρόμοια συνεργασία σε επίπεδο συντεχνιών ή να το θέσω διαφορετικά, πόσο απίθανο είναι η οργάνωση των συντεχνιακών συμφερόντων να γινόταν όχι σε ατομικό ή οικογενειοκρατικό επίπεδο αλλά σε επίπεδο μιλετιού, ειδικά σε μια εποχή που ο θρησκευτικός παράγοντας όχι μόνο προσδιόριζε και οριοθετούσε τις κοινωνικές σχέσεις και συμπεριφορές, αλλά σ' ένα βαθμό ρύθμιζε ακόμα και τους νόμους ζήτησης και προσφοράς; Το αν αργότερα στις πολιτικές διενέξεις τους συμπλέκονται και τα στενά οικονομικά τους συμφέροντα, είναι κατανοητό και εύλογο: ο έχων το πόστο μοιράζει την πίτα κατά το δοκούν. Το να υπάρξουν όμως ευθύς εξαρχής, με το καλημέρα των αφιχθέντων στην Πόλη, «θανάσιμα ανταγωνιστικά» συμφέροντα ανάμεσα σε μια αδιαμόρφωτη ακόμα οικονομική ελίτ, η οποία παρόλα αυτά καταφέρνει να μορφοποιηθεί σε εξέχουσα κοινωνικοπολιτική ελίτ (εδώ τοποθετώ το ρόλο του Πατριαρχείου ως "οχήματος"), αυτό εμένα δε μου φαίνεται καθόλου εύλογο...
quote:
Trainman:
quote:
Bartimeus: δ. Πλαισιώνοντας οι Φαναριώτες το Πατριαρχείο και καταλαμβάνοντας θέσεις της πατριαρχικής αυλής, απέκτησαν πρόσβαση σ' ένα κομμάτι διοικητικής και πολιτικής εξουσίας, απ' αυτή που οι Σουλτάνοι είχαν εκχωρήσει κατά καιρούς σ' αυτό.
Το ποιος διόριζε ποιον και ποιος είχε πρόσβαση σε ποιο κομμάτι διοικητικής και πολιτικής εξουσίας, το ανέπτυξα διεξοδικά και βασανιστικά στην προηγούμενη σελίδα. Μια ματιά στις θητείες των Πατριαρχών (μιλάμε για το μήκος τους) σε σύγκριση με τις θητείες των Φαναριωτών, επιβεβαιώνει τις αναλύσεις της προηγούμενης σελίδας.
Οι συχνές αλλαγές στις θητείες των Πατριαρχών περισσότερο, νομίζω, εξηγούνται κυρίως από τη διαφθορά και την πλεονεξία της ανώτατης οθωμανικής εξουσίας, παρά από την "αλλαγή πλεύσης". Η τελευταία, ως πολιτική επιλογή, σίγουρα επηρέαζε περισσότερο τις θητείες των Φαναριωτών, και στο βαθμό που διετάραζε τη λειτουργία της οθωμανικής διοίκησης, είναι εύλογο να συνέβαινε σε μικρότερη κλίμακα απ' ότι οι αλλαγές στον πατριαρχικό θρόνο.Πάντως, νομίζω, πως αν τοποθετήσουμε το ζήτημα στην εξελικτική του διάσταση (άφιξη μεγαλεμπόρων στην Πόλη, οργάνωση κοινών συμφερόντων, αύξηση οικονομικής ισχύος, ανάπτυξη μορφωτικού κεφαλαίου, υποστήριξη και διοικητική πλαισίωση του Πατριαρχείου, σύνδεση με οθωμανική διοίκηση, εκτίμηση προσόντων από Σουλτάνο, κατάληψη ανώτερων θέσεων, ηγεμονία και κληρονομική διαδοχή παραδουνάβιων περιοχών), οι όποιες αντιφάσεις τελικά, πιστεύω, αίρονται. Δεν πρόκειται για "σόφισμα". Πρόκειται ακριβώς για τη διαδικασία συγκρότησης και μετασχηματισμού μιας κοινωνικής κατηγορίας, κατά βάσιν μεγαλεμπόρων, σε μια ελληνόφωνη ορθόδοξη χριστιανική κοινότητα της Πόλης, η οποία διαδραμάτισε σημαίνοντα ρόλο στα πολιτικοκοινωνικά δρώμενα που καθόρισαν και τις εξελίξεις στην υπόθεση της απελευθέρωσης του Γένους.
quote:
Trainman:
quote:
Bartimaeus: ε. Ο προσεταιρισμός αυτός του Πατριαρχείου από τους Φαναριώτες ωφέλησε και τα δύο μέρη, δημιουργώντας έτσι ένα σφικτό πλέγμα συνεξαρτήσεων πάνω στη βάση της «συναλληλίας». Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, δεν θα μπορούσε να σταθεί όχι μόνο το Πατριαρχείο και οι Φαναριώτες αλλά κι ο ελληνισμός της Πόλης στο σύνολό του.
Τις σχέσεις συναλληλίας δεν τις αρνήθηκα. Δεν αρνήθηκα επίσης ότι συνεκτικός ιστός όλων των Ρωμηών ήταν το Πατριαρχείο. Αυτό από μόνο του όμως, δεν αρκεί να ερμηνεύσει τα πάντα όπως εσύ το επιθυμείς. Αν ο Σουλτάνος χρειαζόταν έναν μορφωμένο και έμπειρο γραμματικό για να διεξάγει διαπραγματεύσεις, να μεταφράζει κλπ. κλπ. θα τον εύρισκε εκεί που θα τον εύρισκε, ανεξαρτήτως της θρησκείας του, με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποίησε και ξένους αξιωματικούς για το στρατό του.
Ταυτιζόμαστε λοιπόν στο κυριότερο, που τελικά είναι και το ζητούμενο: τη σύμπλευση Φαναριωτών και Πατριαρχείου. Ωστόσο βάζεις μια "παράμετρο" που τρόπον τινα μειώνει, αν δεν ακυρώνει, το ρόλο του Πατριαρχείου στο μετασχηματισμό των Φαναριωτών από οικονομική σε πολιτική ελίτ. Κι ενώ το Πατριαρχείο, θεωρώ, ασκούσε διπλωματία μέσω επαφών με τα Προξενεία των Μ. Δυνάμεων (εδώ τοποθετώ και μια συνομωτική διάσταση), σίγουρα δεν ήταν ικανό να προβεί σε "περίτεχνους διπλωματικούς ελιγμούς" σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής για πάρτη των Οθωμανών. Έδωσε όμως την ευκαιρία στους Φαναριώτες, μέσω της διασύνδεσής του με την κεντρική εξουσία, να το πετύχουν, χάρη βέβαια και στα προσόντα που οι ίδιοι διέθεταν. Αλλά ΚΑΙ σε επίπεδο εκπαίδευσης το Πατριαρχείο προετοίμαζε τους Φαναριώτες: οι απόφοιτοι της Μεγάλης του Γένους Σχολής στο Φανάρι (Κουρούτσεσμε), αν μεν ήταν κληρικοί είχαν δικαίωμα προαγωγής σε αρχιερατικές θέσεις, ενώ οι λαϊκοί αποκτούσαν δικαιώματα διεκδίκησης και διορισμού τους σε ανώτερες θέσεις της οθωμανικής διοίκησης και σε αξιώματα των παραδουνάβιων ηγεμονιών.
quote:
Trainman:
quote:
Bartimaeus: στ. Οι εσωτερικές διαμάχες στις επιμέρους δομές, εκτός του ότι πρόκειται για κάτι σχεδόν εγγενές στο εσωτερικό κάθε δομής, για μένα δε συνιστούν κάτι το ιδιαίτερα αρνητικό, από τη στιγμή μάλιστα που εκδηλώνονται με βάση τις διαφορετικές αντιλήψεις τους για το κοινό συμφέρον του Γένους. Το κίνητρο μετράει...
Όπως κάλεσα τους αντιπάλους μου να τεκμηριώσουν τη δίκη προθέσεων που επιχειρούν κατά του Γρηγορίου, το ίδιο θα καλέσω κι εσένα να τεκμηριώσεις την δική σου δίκη προθέσεων. Δεν νομίζω πως θα τα καταφέρεις καλύτερα απ’ αυτούς.Προσωπική μου άποψη, την οποία πιστεύω πως είμαι και σε θέση να αποδείξω, είναι ότι σχεδόν τίποτα «υπέρ του Γένους» δεν υπήρχε στις εν λόγω διαμάχες στο εσωτερικό του Φαναρίου και των Μητροπολιτών. Μπορεί βεβαίως να υποστηρίξει κανείς, ότι ανάμεσα στους «γαλλόφρωνες» και τους «ρωσίζοντες», θα μπορούσε να υπάρξει η επίκληση ενός άλλοθι, όπως επίσης και να υποστηρίξει ότι ανάμεσα στους «προτεσταντίζοντες» και τους «λατινίζοντες» Μητροπολίτες, η άμιλλα αφορούσε και πάλι συμφέροντα του Γένους (σε ποιον να αποτανθούμε δηλαδή για βοήθεια). Σίγουρα υπάρχουν κάποιες αποχρώσες ενδείξεις, ειδικά στην δεύτερη περίπτωση – όχι όμως αρκετές για να δικαιολογήσει το γιατί έπρεπε να εκθρονιστεί ο Κύριλλος Λούκαρις… πέντε φορές!
Αφού μου ζητάς τεκμήρια, θα 'χεις ελπίζω την ευγενή καλωσύνη να μου δώσεις κάποιο περιθώριο χρόνου. Αν και η έκβαση της προσπάθειάς μου θα εξαρτηθεί περισσότερο από τη θέληση τρίτων να με εξυπηρετήσουν μέσω πανεπιστημιακής βιβλιοθήκης, παρά από το δικό μου τρέξιμο. Ίδωμεν... --------
ΥΓ. Ανδρέα, αν με "βασανίζεις" κατ' αυτόν τον ανελέητο τρόπο κάθε φορά που θα 'χω κάποια ένσταση, τότε ή θα με βρίσκεις "σύμφωνο" σε όλα ή η σιωπή μου προς απάντησή σου...  © unregistered essence |
Trainman
Μέλος 3ης Βαθμίδας
536 Μηνύματα |
Απεστάλη: 05/06/2007, 19:44:32
quote:
EPAITHS: Δέν έχω κανένα πρόβλημα εγώ, όπως σου δήλωσα θεωρώ τα μηνύματα σου αρκετά ενδιαφέροντα και πηγή γνώσης άσχετα με το εάν διαφωνώ σε πολλά σημεία με τις θέσεις σου.
Μπορείς ανενόχλητα να συνεχίσεις εγώ κάποια στιγμή που θα καταφέρω να βρώ χρόνο να τα διαβάσω θα σου πώ και τα συμπεράσματα μου.
Αν δεν έχεις πρόβλημα EPAITHS και βρίσκεις τις παραθέσεις μου ενδιαφέρουσες, περιμένω τις αντιρρήσεις σου, έστω και έντονες, εφ’ όσον διατυπώνονται με σεβασμό προς το πρόσωπό μου. Επέτρεψέ μου να σχολιάσω, ότι μέχρι στιγμής δεν διέκρινα κάποια παρατήρηση επί της ουσίας, πλην εκείνης για τον Καποδίστρια – ένα θέμα που στη συνέχεια χαρακτήρισες ως άσχετο με την συζήτηση. Δεν είδα πουθενά, πού ακριβώς διαφωνείς και για ποιον λόγο, πλην της θέσης σου ότι «συμφωνείς σε όλα με τον Macedon». Δεν είδα κανένα σχόλιο στα στοιχεία που παρέθεσα που αφορούν τη συμμετοχή του Πατριαρχείου στην επαναστατική προετοιμασία (επιστολές, ταξιδιωτικά έγγραφα, εχεμύθεια κλπ), αλλά μόνον μια επανάληψη της φράσης περί «ξεκάθαρα αρνητικού ρόλου». Για παράδειγμα, όταν εμφανίζεται ένα κείμενο του Πατριαρχείου που καθυβρίζει τους Γάλλους και επικαλείται θρησκευτικούς λόγους για να αποτρέψει τους Επτανησίους από το να τους υποδεχθούν ως απελευθερωτές, εσύ θα σταθείς στο κείμενο καθεαυτό, ή στις πληροφορίες που παρέθεσα ότι την ίδια ακριβώς εποχή, τα Επτάνησα συμφωνούνται στο παρασκήνιο να δοθούν στους ίδιους τους Έλληνες με την εγγύηση της Ρωσίας; Ή μήπως θεωρείς ότι στα 1798 η Εκκλησία και οι Φαναριώτες έπρεπε να προτιμήσουν να δοθούν τα Επτάνησα στους Γάλλους (όπως υποστήριξε ο Macedon στη σελ.13 βάσει των δικών του πηγών;) Εδώ δεν πρόκειται περί βεντέτας - ούτε δαγκώνω. Γράφε την άποψή σου με τρόπο που να μπορεί να γίνει κατανοητή και να απαντηθεί. Και αν κάνω κάπου λάθος, εγώ τουλάχιστον, το παραδέχομαι. Πολλά από τα στοιχεία που παραθέτω άλλωστε, τα βρήκα προσπαθώντας να αντικρούσω κάποιο άλλο επιχείρημα. Τώρα: Θαρρείς πως είμαι μαζοχιστής να γράφω κατεβατά καλοκαιριάτικα; Πως δεν θέλω να τελειώνω; Γιατί καθυστερώ και κατεβάζω όλα αυτά τα βαρύγδουπα κείμενα; 1) Πρώτ’ απ’ όλα για να απαντήσω σε ζητήματα που τέθηκαν σε προηγούμενες σελίδες και για τα οποία υποσχέθηκα να τοποθετηθώ.
2) Για να καταρρίψω παγιωμένες αντιλήψεις σχετικά με την Επανάσταση, πολλές από τις οποίες είχαμε διδαχθεί στο σχολείο, (όπως π.χ. ότι το Κίνημα του Υψηλάντη ήταν κάτι διαφορετικό από την εξέγερση στο Μοριά)
3) Για να δείξω την συνολική κατάσταση της επαναστατικής προετοιμασίας και πώς αυτήν την αντιλαμβανόταν ένας άνθρωπος σαν τον Πατριάρχη, ή τους φαναριώτες Μεγάλους Διερμηνείς που μπορούσαν να έχουν μία ΣΥΝΟΛΙΚΗ εικόνα επί της οποίας να μπορούν να τοποθετηθούν. Κατέβαλα λοιπόν μία προσπάθεια για να καταδείξω ότι η όλη επαναστατική προσπάθεια κινείτο στη σφαίρα του μύθου περί της ρωσικής βοήθειας και πως οι επαναστάτες, αναγκάστηκαν ακόμη και να προβούν σε δολοφονίες προκειμένου να μην μαθευτεί η στάση του Καποδίστρια. Είναι άσχετο ζήτημα λοιπόν η στάση του; Αν κινήθηκε με διπλό τρόπο, ή με μονοσήμαντο τρόπο, δεν πρέπει να το δούμε; Δεν πρέπει να μετρήσουμε τι επίπτωση είχε η δική του στάση, θέση, ή άρνηση; Ο Γρηγόριος ζούσε σε δικό του κόσμο; Δεν είχε πληροφόρηση; Δεν ζύγιζε τα πράγματα; Δεν είχε επικοινωνία με τους Φιλικούς; quote:
Bartimaeus: Επέτρεψέ μου τότε να αναδιατυπώσω επί το ορθότερο: μιλάμε λοιπόν για τους Φαναριώτες, μια νέα αριστοκρατική κοινωνία που, ως επί το πλείστον, δεν αντλεί το γόητρo και την ισχύ της από την καταγωγή της, αλλά από την οικονομική της επιφάνεια. Διαφωνούμε σ' αυτό;
Συμφωνώ στο «επί το πλείστον», αλλά από κει και πέρα, μην υποτιμάς, ούτε το επώνυμο, ούτε την κοινωνική θέση, ούτε το επίπεδο μόρφωσης, ούτε το επίπεδο των επαφών. Φαντάσου να είσαι ένας Κλέφτης και να μπαίνεις στο σαλόνι ενός Φαναριώτη. Πώς θα ένοιωθες; Πώς θα ένοιωθες αν ήσουν ένας ιερέας σαν τον Αγγελόπουλο, με καταγωγή από την Πελοπόννησο, νοσταλγία για τους βυζαντινούς χρόνους και την «ελέω Θεού χριστιανική βασιλεία» και έμπαινες για παράδειγμα στο σπίτι του Υψηλάντη που έλκυε την καταγωγή του από τους Κομνηνούς; Αριστοκρατία δεν υπήρχε μόνον στο Φανάρι. Για παράδειγμα, στη Μάνη, ο Μούρτζινος, ο φίλος του Κολοκοτρώνη, ήταν απόγονος του Μιχαήλ Παλαιολόγου. Δεν είχε λες, πρόσθετη ισχύ στην περιοχή, λόγω της ιδιότητας αυτής; quote:
Bartimaeus: Αυτό, Ανδρέα, ανάγεται στη σφαίρα μάλλον του επιθυμητού παρά του εφικτού. Η απολυταρχική διοίκηση δεν φημίζεται για τις αποκεντρωτικές της αρετές και η όποια εξαίρεση -αν υπήρξε- σίγουρα επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Δεν είναι αποκέντρωση η συγκέντρωση μορφωμένων στην πρωτεύουσα. Το αντίστροφο συμβαίνει. quote:
Bartimaeus: Αλλοίμονο, Ανδρέα, δεν τολμώ να σε προκαλέσω σε αντιπαράθεση στοιχείων. Ούτε "πρωτευουσιάνος" είμαι, ούτε τόσο μαζοχιστής, όσο ο macedon...
Το γελάκι δεν φτάνει για να απαλύνει την συμπεριφορά σου να μου προσδίδεις κολακείες με τρόπο και ύφος που έχω ήδη απορρίψει. Πολύ περισσότερο από τον Macedon προσβάλλεις εμένα αγνοώντας με. quote:
Bartimaeus: Η όποια ιστορική μου γνώση δεν βασίζεται -δυστυχώς ή ευτυχώς- σε δική μου έρευνα πάνω στο πρωτογενές ιστορικό υλικό (αν και διαθέτω κάτι λίγα), αλλά στα παραδεδομένα έγκυρων και καταξιωμένων ιστορικών. Από την άλλη, εσύ έχεις τη δυνατότητα και την ευχέρεια να συνδυάζεις και τα δύο. Δεν έχω λοιπόν κανένα λόγο να σε αμφισβητήσω, ένα παραπάνω που σε "κόβω" για χειραφετημένο άνθρωπο, αποστασιοποιημένο από ιδεολογικοθρησκευτικά καλούπια και στερεότυπα.
Τέτοιοι έπαινοι με ευχαριστούν. Από κει και πέρα, έχω δηλώσει πως δεν είμαι ειδικός, ούτε ιστορικός, οπότε το περιθώριο σφάλματός μου είναι πάντα μεγάλο. quote:
Bartimaeus: πόσο απίθανο είναι η οργάνωση των συντεχνιακών συμφερόντων να γινόταν όχι σε ατομικό ή οικογενειοκρατικό επίπεδο αλλά σε επίπεδο μιλετιού, ειδικά σε μια εποχή που ο θρησκευτικός παράγοντας όχι μόνο προσδιόριζε και οριοθετούσε τις κοινωνικές σχέσεις και συμπεριφορές, αλλά σ' ένα βαθμό ρύθμιζε ακόμα και τους νόμους ζήτησης και προσφοράς;
Ο συλλογισμός σου είναι πολύ ενδιαφέρων. Ο ανταγωνισμός σε επίπεδο μιλετιού, ήταν (και παραμένει) εξαιρετικά έντονος στη Μέση Ανατολή, στις αρμοδιότητες του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Εκεί ο Σουλτάνος μπορούσε να εκβιάσει τον Πατριάρχη, με την απειλή να δώσει τα προσκυνήματα στους Αρμενίους. Για την κεντρική εξουσία ωστόσο, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Οι Αρμένιοι ήσαν πολύ πιο λίγοι και μάλλον «ριγμένοι», ήδη από την εποχή του Βυζαντίου. Οι Φαναριώτες, πέραν των ονομάτων και τους τίτλους που είχαν (αυθεντικούς ή μη), είχαν και διασυνδέσεις με την ελληνική Ομογένεια, όπως επίσης και με τους εκπατρισμένους αριστοκράτες στην Κρήτη, στην Ιταλία, ή στη Αυστρία. Αυτό για το Σουλτάνο ήταν δίκοπο μαχαίρι, (όπως και απεδείχθη τελικά), οπότε όσο μπόρεσε τους χρησιμοποίησε: Όξυνε τις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις (δεν ήθελε και πολύ…) κι έκοβε τα κεφάλια τους στην παραμικρή παρασπονδία (εκτός κι αν τα κατάφερναν να τα κρατήσουν και πάλι με διπλωματία…) Άλλα μιλιέτ πέραν των Αρμενίων και των Εβραίων δεν υπήρχαν. Μετά τον αποκεφαλισμό των Μουρούζηδων, στη θέση των Μεγάλων Διερμηνέων μπήκαν Αρμένιοι. Τούρκοι δεν υπήρχαν για να διοριστούν – ούτε ένας… quote:
Bartimaeus: Το αν αργότερα στις πολιτικές διενέξεις τους συμπλέκονται και τα στενά οικονομικά τους συμφέροντα, είναι κατανοητό και εύλογο: ο έχων το πόστο μοιράζει την πίτα κατά το δοκούν. Το να υπάρξουν όμως ευθύς εξαρχής, με το καλημέρα των αφιχθέντων στην Πόλη, «θανάσιμα ανταγωνιστικά» συμφέροντα ανάμεσα σε μια αδιαμόρφωτη ακόμα οικονομική ελίτ, η οποία παρόλα αυτά καταφέρνει να μορφοποιηθεί σε εξέχουσα κοινωνικοπολιτική ελίτ (εδώ τοποθετώ το ρόλο του Πατριαρχείου ως "οχήματος"), αυτό εμένα δε μου φαίνεται καθόλου εύλογο...
Με το καλημέρα δεν έγινε τίποτα. Πιστεύω πως τα πρώτα χρόνια της σκλαβιάς, την πλήρη εκπροσώπηση των Ρωμιών είχε το Πατριαρχείο και οι όποιοι γραμματείς του Σουλτάνου λειτουργούσαν καθαρά σε ατομικό επίπεδο. Το Πατριαρχείο έκανε όμως κάκιστη διαχείριση της εξουσίας του. Η νέα αριστοκρατία αναδεικνύεται τουλάχιστον 150 χρόνια αργότερα, όπως ήταν και φυσικό άλλωστε. Τον 18ο αιώνα, τα συμφέροντα μεταξύ των φαναριώτικων οίκων είναι όντως θανάσιμα ανταγωνιστικά, καθώς σ’ αυτούς ανατίθενται και οι Ηγεμονίες. Εξ ου και το μπέρδεμα: Ο λαός, αλλά και λόγιοι του εξωτερικού, βλέπουν τους κυρίους αυτούς να καλοπερνάνε και να κοιτάζουν το συμφέρον τους, ενώ εκείνος πεινούσε. Ο Μαυρογένης πρόλαβε να αποκεφαλίσει μερικούς ανταγωνιστές του πριν πέσει το δικό του κεφάλι. Και όμως, ο Ρήγας τραγουδάει: «Ο Σούτσος κι ο Μουρούζης/ Πετράκης, Σκαναβής/ Γκίκας και Μαυρογένης, καθρέπτης είν’ να ιδής». Πώς αίρεται το μπέρδεμα; Καλές προθέσεις σίγουρα υπάρχουν, συγκεκριμένες στοχεύσεις ίσως υπάρχουν, επιτεύξεις υπέρ του Γένους καταμετρώνται, αλλά ο καθένας θέλει να τις υλοποιήσει με τον εαυτό του στα πράγματα! Και οι εκπρόσωποι, δύο τουλάχιστον, θανάσιμα αντίπαλων οίκων, ο Υψηλάντης και ο Σούτσος, συμμαχούν στο πλαίσιο της Φιλικής Εταιρείας για το καλό του Γένους. Την Εταιρεία όμως, δεν την ιδρύουν οι ίδιοι – ιδρύεται από τους αστούς. Όποιος απαλλαγεί κατά το δυνατόν, από την ανάγκη να γίνει συνήγορος ή εισαγγελέας, μπορεί πιστεύω, να δει ψύχραιμα την εξέλιξη της κάθε κοινωνικής τάξης των ραγιάδων από την Άλωση μέχρι την Επανάσταση. quote:
Bartimaeus: Ταυτιζόμαστε λοιπόν στο κυριότερο, που τελικά είναι και το ζητούμενο: τη σύμπλευση Φαναριωτών και Πατριαρχείου. Ωστόσο βάζεις μια "παράμετρο" που τρόπον τινα μειώνει, αν δεν ακυρώνει, το ρόλο του Πατριαρχείου στο μετασχηματισμό των Φαναριωτών από οικονομική σε πολιτική ελίτ. Κι ενώ το Πατριαρχείο, θεωρώ, ασκούσε διπλωματία μέσω επαφών με τα Προξενεία των Μ. Δυνάμεων (εδώ τοποθετώ και μια συνομωτική διάσταση), σίγουρα δεν ήταν ικανό να προβεί σε "περίτεχνους διπλωματικούς ελιγμούς" σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής για πάρτη των Οθωμανών. Έδωσε όμως την ευκαιρία στους Φαναριώτες, μέσω της διασύνδεσής του με την κεντρική εξουσία, να το πετύχουν, χάρη βέβαια και στα προσόντα που οι ίδιοι διέθεταν. Αλλά ΚΑΙ σε επίπεδο εκπαίδευσης το Πατριαρχείο προετοίμαζε τους Φαναριώτες: οι απόφοιτοι της Μεγάλης του Γένους Σχολής στο Φανάρι (Κουρούτσεσμε), αν μεν ήταν κληρικοί είχαν δικαίωμα προαγωγής σε αρχιερατικές θέσεις, ενώ οι λαϊκοί αποκτούσαν δικαιώματα διεκδίκησης και διορισμού τους σε ανώτερες θέσεις της οθωμανικής διοίκησης και σε αξιώματα των παραδουνάβιων ηγεμονιών.
Θα ξαναπώ λοιπόν Bartimaeus, ότι το Πατριαρχείο έκανε κάκιστη διαχείριση της εξουσίας που διέθετε – με πρώτιστη ένδειξη την οικονομική του χρεοκοπία. Αν το επιθυμείς, μπορώ να παραθέσω έναν συνοπτικό κατάλογο των Πατριαρχών από τον Σχολάριο μέχρι τον Γρηγόριο. Ας έρθουμε ωστόσο στα υστερότερα χρόνια – ας πούμε στην εποχή του Γρηγορίου. Τι είδους διπλωματία θα ασκούσε ο Γρηγόριος; Θα μιλούσε με τους προξένους μέσω μεταφραστή; Για να συζητήσει τι; Την εξέλιξη των ναπολεόντειων πολέμων; Ίσως και να υπάρχουν σχετικές αναφορές, να υπάρχουν συναντήσεις περισσότερο από εθιμοτυπικές, αλλά δεν έχω απαντήσει τέτοια στοιχεία. Η Εκκλησία ως θεσμός, ήταν το πλαίσιο, ο τυπικός εκπρόσωπος του Γένους, ο τυπικός διαχειριστής των ζητημάτων του. Εκ των πραγμάτων ήταν μια «αγκαλιά», ένας «θηλυκός» παράγων. Δεν υποστήριξα πως είχε αμελητέα δύναμη. Αν ο Πατριάρχης κατήγγειλε κάποιον υποψήφιο αξιωματούχο για το άλφα ή το βήτα ζήτημα, εκείνος θα εύρισκε τον μπελά του. Το ζήτημα είναι, ποιος θα έδινε την εντολή για να πράξει κάτι τέτοιο, ποιος θα ήταν ο πρωταγωνιστής. Ακόμα και τη λειτουργία της Μεγάλης του Γένους Σχολής στο Φανάρι, που όντως προσέφερε τεράστιο εκπαιδευτικό έργο, θα πρέπει να την δεις εξελικτικά: Τι πρόγραμμα διδασκαλίας είχε, ποιος ήταν ο εκάστοτε δωρητής, ποιος πίεζε και προς ποια κατεύθυνση. Μην ξεχνάς, ότι οι απόφοιτοι κάποιου μεγάλου ελληνικού σχολείου, συνέχιζαν εφ' όσον μπορούσαν, την εκπαίδευσή τους στο εξωτερικό. Πόσοι Ιεράρχες είχαν τέτοια μεταπτυχιακά; Και πώς θα τα έβγαζαν μετά πέρα με τους...καραβανάδες; Το «Πατριαρχείο» δεν είναι τα ντουβάρια, ούτε μια λέξη καταγεγραμμένη σε ένα σουλτανικό φιρμάνι. Απαρτίζεται από ανθρώπους. Η σύγκριση της ισχύος που είχαν, σε σχέση με την ισχύ που είχαν οι Ηγεμόνες, είναι σε βάρος τους. Αυτό βεβαίως, μπορεί να αναγνωστεί και αντίστροφα: Μικρότερη ισχύς, σημαίνει μικρότερη ευθύνη. Χωρίς την ανάγνωση του γενικότερου πολιτικού πλαισίου του 1807, ο Γρηγόριος που υπερασπίζεται την οθωμανική Κωνσταντινούπολη ενάντια στον αγγλικό στόλο, είναι όντως ένας «σύμμαχος του Σουλτάνου»! quote:
Bartimaeus: ΥΓ. Ανδρέα, αν με "βασανίζεις" κατ' αυτόν τον ανελέητο τρόπο κάθε φορά που θα 'χω κάποια ένσταση, τότε ή θα με βρίσκεις "σύμφωνο" σε όλα ή η σιωπή μου προς απάντησή σου...
Edited by - Trainman on 05/06/2007 20:59:29 |
Trainman
Μέλος 3ης Βαθμίδας
536 Μηνύματα |
Απεστάλη: 05/06/2007, 19:59:03
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΥΨΗΛΑΝΤΗ (Μέρος 2ον)Φίλε αναγνώστη Η συζήτηση σχετικά με τις επιλογές του Υψηλάντη, ξεκίνησε στη σελίδα 4 του παρόντος thread και στο χέρι σου είναι να επιβεβαιώσεις εφ’ όσον τα στοιχεία που παρατίθενται επιβεβαιώνουν πτυχές του τότε διαλόγου και ποιες. Στο προηγούμενο post, με τον τίτλο «Το μεγάλο επαναστατικό σχέδιο του Υψηλάντη», είδαμε τις γενικές παραμέτρους του σχεδίου, με έμφαση στον αντιπερισπασμό, το ξεγέλασμα του εχθρού, την εθνική συσπείρωση απ’ όλες τις περιοχές του Ελληνισμού και την σημείωση της δυνατότητας εκμετάλλευσης της Συνθήκης του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή, που απαγόρευε στρατιωτικές επεμβάσεις της Τουρκίας στη Μολδοβλαχία κατά των χριστιανών, χωρίς την έγκριση της Ρωσίας. Φανερός στόχος σε όλους τους σχεδιασμούς, είναι η απελευθέρωση της Ελλάδας, της Πόλης και της Μικρασίας από τους Τούρκους. Είδαμε επίσης τα διλήμματα του Αλέξανδρου Υψηλάντη, για την επιλογή του τόπου έναρξης της Επανάστασης και την απόφαση που έλαβε, (προβληματιζόμενος με πέντε εισηγήσεις), να πιάσει το νήμα που είχε αφήσει ημιτελές ο Ρήγας Φεραίος – δηλαδή να ξεκινήσει την Επανάσταση από την Πελοπόννησο μαζί με τον Παπαφλέσσα. Έρχεται ωστόσο, ένα νέο που θα ανατρέψει τον αρχικό σχεδιασμό. Και αυτό δεν είναι παρά η εξέγερση των Ναπολιτάνων κατά των Αυστριακών. Η εξέγερση των ιταλών καρμπονάρων, ανέτρεπε τα δεδομένα, καθώς αναμενόταν να αφυπνίσει τις αντεπαναστατικές δυνάμεις της Ιεράς Συμμαχίας και να σκορπίσει απ’ άκρου εις άκρον της Ευρώπης, πως «κάθε Επανάσταση τσακίζεται», ρίχνοντας το ηθικό όλων όσων συμμετείχαν στην επαναστατική προετοιμασία. Το δίλημμα λοιπόν, είναι μεγάλο: • Είτε η Επανάσταση αναβάλλεται επ’ αόριστον • Είτε η Επανάσταση ξεκινά από το Μοριά χωρίς αφορμή, έχοντας όλο τον πολιτισμένο κόσμο εναντίον της και χωρίς την δυνατότητα υλοποίησης των προκαλυμμάτων στη Σερβία, την Ήπειρο και τη Βλαχία, καθώς οι τοπικοί ηγέτες θα αποσύρονταν. Μέγιστος καθίστατο έτσι ο κίνδυνος να επαναληφθούν στο Μοριά όσα είχαν επισυμβεί στο παρελθόν κατά το κίνημα του Κατσώνη, των Ορλωφικών και της εξέγερσης του 1767. • Είτε η Επανάσταση ξεσπά στη Μολδοβλαχία με επικεφαλής τον ίδιο κόντρα στις περί του αντιθέτου προβλέψεις – παρατείνοντας στην πράξη το μύθο περί ρωσικής βοήθειας - και προκαλείται ο τουρκικός στρατός να εισβάλει στην Μολδοβλαχία ενεργοποιώντας τις ρήτρες της Ρωσοτουρκικής Συνθήκης για επέμβαση της Ρωσίας, με την υπεσχημένη (κατά τον Υψηλάντη) βοήθεια του Καποδίστρια.
ΠΑΠΑΡΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ ΠΡΟΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗ: «ΜΗΝ ΕΡΘΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ ΣΥΝΤΟΜΑ»:
Πλάι στα παραπάνω, ο Υψηλάντης δέχεται και μια επιστολή από τον Ιωάννη Παπαρρηγόπουλο, τον επικεφαλής της Εφορίας της Πελοποννήσου, που του γράφει: «Μη κινηθείτε ογλίγωρα από τα μέρη τα γνωστά (σ.σ. «από την Πελοπόννησο» σχολιάζει ο Φιλήμων), διότι και εκεί ευρίσκονται εις ακαταστασίαν. Μάλιστα η Μάνη είναι άνω κάτω, διότι εσκότωσαν έναν από τους πρώτους καπετανέους…»
Η ΣΥΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΥΨΗΛΑΝΤΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΣΤΕΣ – Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗΣ
Ο Υψηλάντης αρχίζει να σκέπτεται την τρίτη εκδοχή. Έρχεται στο Κισινιόφ, σε επαφή με τους φίλους του, τους ρώσους Δεκεμβριστές, τους φιλελεύθερους αξιωματικούς και ευγενείς που βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή του ρωσικού στρατού στο Νότο. Ο στρατηγός Μιχαήλ Ορλώφ, τον διαβεβαιώνει πως προτίθεται να τον στηρίξει σε περίπτωση που ξεκινήσει ο ίδιος την Επανάσταση στη Μολδοβλαχία. Δυστυχώς όμως, το άγρυπνο μάτι της εξουσίας αντιλαμβάνεται στην συνεννόηση: Γράφει σχετικά ο Φιλήμων:
«Επί της εποχής ταύτης, ηγείτο της παρά τον Προύθον εμπροσθοφυλακής (…) ο στρατηγός Μιχαήλ Ορλώφ. Εσχετισμένος μετ’ αυτού δια φιλίας ιδίας, ως θέλομεν ειπείν και όλως βεβαιωμένος περί των φιλελευθέρων του ανδρός αισθημάτων, ο Υψηλάντης εξηγήθη εν εμπιστοσύνη, ους είχε σκοπούς περί της Ελλάδος και μεγάλως επεμελήθη, όπως καταστήση συμμέτοχον τούτον κατά την διάβασιν του Προύθου, μεθ’ οσου ωδήγει στρατού. Βέβαιον δ’ είπετο, ότι δια του μέσου αυτού ενοχοποιείτο ανεπιστρεπτί, ή ο αυτοκράτορ ενώπιον του σουλτάνου επί αθετήσει των συνθηκών, ή ο Ορλώφ ενώπιον του αυτοκράτορος επί απειθεία. Προέκυπτε δε, συνεπώς κατά μεν την πρώτην περίπτωσιν η κήρυξις του πολέμου της Τουρκίας, κατά δε την δευτέραν, η αποκήρυξις του Ορλώφ, λίαν ωφέλιμος και πάλιν καθισταμένη. Ο στρατηγός Κισσελέφ, διευθύνων το επιτελείον, εκτός διετέλει του μυστηρίου. Αλλ’ έφθασεν επί τέλους υπό ύποπτον όμμα τας ιδιαιτέρας του Υψηλάντου και Ορλώφ σχέσεις και συνδιαλέξεις. Ότε δε ο Ορλώφ ετοίμως συναινών κατά πάντα, μόνην εδείκνυτο υπονοών και φοβούμενος την αποκήρυξιν εαυτού, ο Υψηλάντης διεσκέδασε και τούτο, προτείνας, ίνα αυτός μεν διέλθη ευθύς τον Ίστρον μετά των Ελλήνων, εκείνος δε καθέξη τας Ηγεμονείας μετά των Ρώσων ως αυτοκέφαλος κύριος. Αλλά τις περίπτωσις δυστυχής, εματαίωσε το σχέδιον τούτο. Καταγγελθείς ο Ορλώφ, αφηρέθη ευθύς της αρχηγίας της εμπροσθοφυλακής και ανεκλήθη εις Πετρούπολιν». (Στο Κισινιόφ ο Υψηλάντης θα γνωριστεί με τον ρώσο ποιητή, τον Αλέξανδρο Πούσκιν. Ίσως παραθέσουμε και μερικούς από τους στίχους και τα γράμματα του μεγάλου βάρδου της Ρωσίας, για τον οποίον, όπως και τους υπόλοιπους Δεκεμβριστές, η ελληνική Επανάσταση απετέλεσε πηγή έμπνευσης και παρακίνησης για τη δική τους αντιμοναρχική εξέγερση.)
ΤΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΤΕΛΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
Με την μετάθεση του Ορλώφ, ο Υψηλάντης χάνει έναν ακόμη σύμμαχο στον οποίον βάσιζε πολλά. Τα διλήμματα γίνονται ακόμη πιο επιτακτικά. Από το μυαλό του περνά η ιδέα της αναβολής της εξέγερσης. Την ίδια πρόταση για αναβολή της επανάστασης για έναν χρόνο, κάνει και ο Μιχαήλ Σούτσος. Την εσωτερική πάλη του έλληνα ήρωα, περιγράφει στα Απομνημονεύματά της η επιστήθια φίλη του Υψηλάντη, Κόμισσα Τύρχαϊμ:
«Μόλις είχε στείλει ο Υψηλάντης τα γράμματα που θα άναβαν την τεράστια πυρκαγιά, όταν ξαφνικά παίρνει την είδησι ότι είχε ξεσπάσει επανάστασις στη Νεάπολι. Ακριβώς τότε βρισκόταν στη Βεσαραβία, κοντά στην μητέρα του και κατάλαβε αμέσως ότι το γεγονός αυτό θα έπρεπε να έχη κακές συνέπειες για την ελληνική υπόθεσι. Έβλεπε καθαρά, πως η Ιερά Συμμαχία θα ύψωνε την ασπίδα της για να προστατεύση τα δικαιώματα της νομιμότητος. Προέβλεπε ότι θα έβαζαν σε μια γραμμή την άνομον εξέγερσι στην Νεάπολι με τα αγιασθέντα δίκαια ενός λαού που τον μεταχειρίζοντο σαν είλωτα από αιώνων. Με λίγα λόγια, δεν μπορούσε να αμφιβάλη ότι οι δυνατοί θα έβλεπαν την ελληνική επανάστασι σαν μια συνέπεια του φιλελευθέρου πνεύματος που απειλούσε όλη την Ευρώπη. Αυτό θα έκανε τους μικρόψυχους ηγεμόνες να τρέμουν και να καταπολεμούν με πείσμα τα φιλελεύθερα κινήματα των λαών. Έπειτα από αυτά, έσπευσε ο Υψηλάντης αμέσως στην Οδησσό με την ελπίδα ότι θα μπορούσε ν’ ακυρώση τις διαταγές του και ν’ αναστείλει το όλο κίνημα. Είχε φθάσει όμως πολύ αργά. Ένας ευνοϊκός άνεμος είχε αναγκάσει το πρωί κι όλας της ίδιας ημέρας να φύγη από το λιμάνι εκείνο το πλοίο που είχε πάρει μαζί του τις τύχες ενός ολόκληρου λαού. Και ένα άλλο απροσδόκητο γεγονός επετάχυνε την έκρηξι του κινήματος και ανάγκασε τον Υψηλάντη ν’ αλλάξη το σχέδιο των επιχειρήσεων δυσμενώς. Ήταν το εξής: Η Πύλη ήξερε από τον Άγγλο πρεσβευτή λόρδο Στάγκφορντ ότι στην Κωνσταντινούπολιν υπήρχε μια συνωμοτική Εταιρία. Αν και οι Τούρκοι δεν εγνώριζαν λεπτομέρειες, ήταν σε θέσι ωστόσο να λάβουν τα πιο εξοντωτικά μέτρα εναντίον της συνωμοσίας. Ευτυχώς όμως οι Έλληνες τους επρόλαβαν. Σκέφθηκαν δηλαδή οι συνωμόται, ότι θα μπορούσαν να φύγουν από την υποψία της Πύλης αν θα κατεύθυναν τα βλέμματά της μακρυά από την κυρία εστία της συνωμοσίας. Απεφάσισαν λοιπόν να μπη ο Υψηλάντης επί κεφαλής ενόπλων δυνάμεων στις παραδουνάβιες ηγεμονίες για να δεσμεύση στο σημείο εκείνο τις τουρκικές δυνάμεις και να δώση έτσι καιρό στους Έλληνας του Μοριά και τους Φανριώτες να ξεσηκωθούν συγχρόνως και με θάρρος. Ο Υψηλάντης επεδοκίμασε το σχέδιο αυτό, ανέλαβε την αρχηγία του ριψοκίνδυνου αυτού κινήματος και μπήκε στο έδαφος της Μολδαβίας…» (καθ. Π. Ενεπεκίδη: «Ρήγας-Υψηλάντης-Καποδίστριας»).
ΣΟΥΤΣΟΣ ΠΡΟΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗ: «ΒΓΕΣ ΓΡΗΓΟΡΑ – ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΛΛΙΩΣ!»
«Συγχρόνως ο ηγεμών Σούτσος έγραφε συμβολικοίς γράμμασι τω Υψηλάντη: ‘’Ειδήσεις νέας έλαβον από Κωνσταντινουπόλεως, ότι το πράγμα εκεί πλησιάζει να σπάση. Οι δεπουτάτοι των Μωρέως έφυγαν κρυφίως από Κωνσταντινουπόλεως (σ.σ. βλέπε αναγνώστη την φυγή των Δεληγιανναίων, όπως την καταγράψαμε στη σελ. 26 στην παράγραφο «Η προδοσία του Ιανουαρίου του 1821»). Η Πόρτα τους ζητεί. Αυτή κάμνει μεγάλας βιαστικάς ετοιμασίας εις τον τεσανάν. Οι δεπουτάτοι της Σερβίας ετοιμάζονται να αναχωρήσουν. Οι Ηπειρώται εκυρίευσαν την Πρέβεζαν. Οι Πέρσαι εκυρίευσαν το Σιβάς. Μεγάλη αυτή διβερσιόνε. Από Βλαχίαν δεν έχομεν νεωτέραν είδησιν’’. Δια ταύτα αι περιπαθέστεραι εγράφησαν προτροπαί προς τον Υψηλάντην, ίνα εξέλθη άνευ αναβολής και κηρύξη τον πόλεμον. Ο ηγεμών Μολδαυίας Σούτσος, ήθελε την επί τινα χρόνον παράτασιν της ενάρξεως του πολέμου (…)ως σκοπών τον σχηματισμόν ενός ιππικού σώματος και υπενεργών την παράδοσιν του φρουρίου της Ιβραήλας δια τινων εκ των ιδίων Τούρκων φρουρών, ως εσχετισμένων μετ’ αυτού πατρόθεν. Και όμως επί τη ειδήσει της γενομένης προδοσίας, έγραψεν εκ των πρώτων προς τον Υψηλάντην, ίνα ταχύνη την έξοδον αυτού, ως ουκ εξόν άλλως γενέσθαι» (Ι. Φιλήμων: Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως Μέρος Α’ κεφάλαιον Δ’)
Ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΦΑΣΗ: «ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΟΥΘΕΝΑ…»
«Ούτως ενδίδων ο Υψηλάντης τη ακαταμαχήτω ανάγκη και θερμαινόμενα βλέπων πανταχόθεν τα πνεύματα δια τε τον πόλεμον του Αλή πασσά και την επανάστασιν της Νεαπόλεως και του Τουρίνου, αποφασίζει την άμεσον αυτού έξοδον. Σπουδαία αληθώς προπαρασκευή ουδαμού υπήρχε. Αλλ’ εσώζετο η ελπίς περί της συμμετοχής της Σερβίας και οπωσδήποτε περί των πυρκαϊών της Κωνσταντινουπόλεως και των συνεπών καταστροφών
ΣΧΟΛΙΟ: Τα παραπάνω αποσπάσματα αναγνώστη, εξηγούν επακριβώς την αιτία που ο Υψηλάντης επέλεξε την Μολδοβλαχία για την έναρξη της Επανάστασης:
• Τα μηνύματα από τον Μοριά φθάνουν στον Υψηλάντη, δυσάρεστα. • Η εξέγερση των Καρμπονάρων στη Νεάπολη αφυπνίζει την Ιερά Συμμαχία και πρέπει η φωτιά του αντιπερισπασμού στη Μολδοβλαχία να διατηρηθεί. • Η αγγλική πρεσβεία έχει ενημερώσει την Πύλη ότι υπάρχει μια Φιλική Εταιρεία που ετοιμάζει την ανατροπή της, ενώ σχεδόν ταυτόχρονα, προστίθεται και η προδοσία του Ασημάκη Θεοδώρου - και η Επανάσταση πρέπει, είτε να εκβιαστεί, είτε να ματαιωθεί. • Οι πληροφορίες για επαναστατικό αναβρασμό έρχονται πανταχόθεν και είναι δύσκολο να σταματήσει το εγχείρημα χωρίς τεράστιες απώλειες. • Ο Υψηλάντης είναι πεπεισμένος ότι ο Καποδίστριας θα τηρήσει τις υποσχέσεις του για βοήθεια εφ’ όσον παραστεί ανάγκη – υποσχέσεις που ο Υψηλάντης υποστηρίζει μέχρι το θάνατό του, πως δόθηκαν. Το Μεγάλο Επαναστατικό Σχέδιο λοιπόν, θα αλλάξει εν μέρει. Ο Παπαφλέσσας κατέρχεται μεν στην Ελλάδα ως απεσταλμένος του Πατριαρχείου, αλλά μονάχος. Ο Θέμελης, τον οποίον είδαμε στη σελίδα 19 να επαινεί την απόφαση να «κατατραυματισθεί το θηρίον εις την κεφαλήν», θα αναλάβει να δώσει το μήνυμα του Υψηλάντη στους καραβοκυραίους του Αιγαίου. Και ο ήρωας «θα διαβεί τον Ρουβίκωνα». Στο επόμενο post αγαπητέ αναγνώστη, θα δούμε το σχέδιο να ξετυλίγεται στην πράξη – πού πέτυχε, πού απέτυχε και πώς καταλήξαμε στην δήθεν επανάσταση του Μαρτίου του 1821, ώστε να δούμε από κει και πέρα, τον διαβόητο αφορισμό της…
|
Bartimaeus
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Turks and Caicos Isl
172 Μηνύματα |
Απεστάλη: 07/06/2007, 04:23:04
quote:
Trainman:
quote:
Bartimaeus: Επέτρεψέ μου τότε να αναδιατυπώσω επί το ορθότερο: μιλάμε λοιπόν για τους Φαναριώτες, μια νέα αριστοκρατική κοινωνία που, ως επί το πλείστον, δεν αντλεί το γόητρo και την ισχύ της από την καταγωγή της, αλλά από την οικονομική της επιφάνεια. Διαφωνούμε σ' αυτό;
Συμφωνώ στο «επί το πλείστον», αλλά από κει και πέρα, μην υποτιμάς, ούτε το επώνυμο, ούτε την κοινωνική θέση, ούτε το επίπεδο μόρφωσης, ούτε το επίπεδο των επαφών. Φαντάσου να είσαι ένας Κλέφτης και να μπαίνεις στο σαλόνι ενός Φαναριώτη. Πώς θα ένοιωθες; Πώς θα ένοιωθες αν ήσουν ένας ιερέας σαν τον Αργυρόπουλο, με καταγωγή από την Πελοπόννησο, νοσταλγία για τους βυζαντινούς χρόνους και την «ελέω Θεού χριστιανική βασιλεία» και έμπαινες για παράδειγμα στο σπίτι του Υψηλάντη που έλκυε την καταγωγή του από τους Κομνηνούς;Αριστοκρατία δεν υπήρχε μόνον στο Φανάρι. Για παράδειγμα, στη Μάνη, ο Μούρτζινος, ο φίλος του Κολοκοτρώνη, ήταν απόγονος του Μιχαήλ Παλαιολόγου. Δεν είχε λες, πρόσθετη ισχύ στην περιοχή, λόγω της ιδιότητας αυτής;
Εγώ λεώ πως αν η αριστοκρατική καταγωγή δεν έφτανε από μόνη της, για ν' αγοράσει π.χ. έναν πατριαρχικό ή αρχιερατικό θρόνο ή για να παραμείνει το κεφάλι ενός ραγιά στη θέση του, τότε απλά ήταν άνευ αξίας για τους αφεντάδες και ουδεμίας σημασίας για τους ραγιάδες. Ένας Αργυρόπουλος με πουγγί γεμάτο "μετρούσε" περισσότερο σ' αυτή την περίπτωση. Δύσκολα χρόνια, που «τα 'σκιαζε η φοβέρα...» - μην ακούς τον macedon...
quote:
Trainman:
quote:
Bartimaeus: Αυτό, Ανδρέα, ανάγεται στη σφαίρα μάλλον του επιθυμητού παρά του εφικτού. Η απολυταρχική διοίκηση δεν φημίζεται για τις αποκεντρωτικές της αρετές και η όποια εξαίρεση -αν υπήρξε- σίγουρα επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Δεν είναι αποκέντρωση η συγκέντρωση μορφωμένων στην πρωτεύουσα. Το αντίστροφο συμβαίνει.
Ως «αποκεντρωτική αρετή» στο σχόλιό μου -σίγουρα το αντιλαμβάνεσαι- δεν θα μπορούσε να εννοηθεί η συγκέντρωση μορφωμένων στην πρωτεύουσα! Η παροχή όμως ως στα «πέρατα της Αυτοκρατορίας» ίσων ευκαιριών για την κατά κεφαλήν καλλιέργεια των υπηκόων της, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που η απόδοση να υποσκελίζει σε ποιότητα το μορφωτικό προϊόν της Πόλης, όπως και οι διακτινωμένοι μηχανισμοί που απαιτούνται για την άσκηση εποπτείας και την αμφίδρομη ροή πληροφοριών μεταξύ κέντρου και αχανούς περιφέρειας, μπορούν νομίζω να εκληφθούν ως τέτοια. Χάριν οικονομίας συχνά λέμε λίγα, για να εννοηθούν τα υπόλοιπα, αλλά...
quote:
Trainman:
quote:
Bartimaeus: Αλλοίμονο, Ανδρέα, δεν τολμώ να σε προκαλέσω σε αντιπαράθεση στοιχείων. Ούτε "πρωτευουσιάνος" είμαι, ούτε τόσο μαζοχιστής, όσο ο macedon...
Το γελάκι δεν φτάνει για να απαλύνει την συμπεριφορά σου να μου προσδίδεις κολακείες με τρόπο και ύφος που έχω ήδη απορρίψει. Πολύ περισσότερο από τον Macedon προσβάλλεις εμένα αγνοώντας με.
Η ακεραιότητα και το αυστηρό ήθος σου είναι αξιέπαινα μεν, Ανδρέα, αλλά ποιος θα τολμήσει να τα υπογραμμίσει και δεν θα βρει τον μπελά του;...
(Ας εξηγηθώ λοιπόν μιας και το ηθικό "θέμα" επανήλθε στο προσκήνιο)
Καταρχήν, κατανοώ τις μομφές σου περί "κολακείας, τρόπου και ύφους", γι' αυτό και τις αποδέχομαι, αν και ποτέ δε ζήλωσα την "αρετή" ενός γλοιώδη βαθρακού, ούτε τη "δόξα" του!... Δεν νομίζω, όμως, πως κάθε φιλοφρόνηση συνιστά κολακεία, όπως κάθε μομφή δεν είναι και κόλαφος. «Ει τις αρετή και ει τις έπαινος», έλεγε ο Παύλος. Άλλο ο έπαινος, άλλο η φιλοφρόνηση και άλλο η κολακεία...Ο κοινωνικός μου εαυτός λοιπόν δεν αποτρέπει τη φιλό–τιμη πλευρά του να μοιράζει φιλοφρονήσεις ακόμη και στο χειρότερο εχθρό μου. Και είναι γεγονός πως αυτή ακριβώς την πλευρά του εαυτού μου άλλοι την εκλαμβάνουν ως ψυχική αδυναμία κι άλλοι ως ηθική μειονεξία! Οι ίδιοι ακριβώς, με την πρώτη "στριφνάδα" που θα συναντήσουν, διαμαρτύρονται λίαν εντόνως πως χάθηκε το φιλότιμο από τον κόσμο σήμερα!... Ας είναι. Δεν δικαιολογούμαι, ούτε αποποιούμαι τα λάθη μου, απλά υπογραμμίζω... Εν κατακλείδι, προσβλέπω στο πατροπαράδοτο "ΕΥ αγωνίζεσθαι", παρά την αρνητικότητα του περιβάλλοντος στο forum, ακριβώς επειδή θεωρώ τα περί ήθους και πνευματικότητας σοβαρή υπόθεση και, ειδικά στις μέρες μας, εξαιρετικά επικίνδυνη αδολεσχία, ιδίως όταν διεξάγεται και πραγματώνεται με όρους εγωκεντρικότητας και αυτοαναφοράς... quote:
Trainman:
Με το καλημέρα δεν έγινε τίποτα. Πιστεύω πως τα πρώτα χρόνια της σκλαβιάς, την πλήρη εκπροσώπηση των Ρωμιών είχε το Πατριαρχείο και οι όποιοι γραμματείς του Σουλτάνου λειτουργούσαν καθαρά σε ατομικό επίπεδο. Το Πατριαρχείο έκανε όμως κάκιστη διαχείριση της εξουσίας του.
[...]
Θα ξαναπώ λοιπόν Bartimaeus, ότι το Πατριαρχείο έκανε κάκιστη διαχείριση της εξουσίας που διέθετε – με πρώτιστη ένδειξη την οικονομική του χρεοκοπία. Αν το επιθυμείς, μπορώ να παραθέσω έναν συνοπτικό κατάλογο των Πατριαρχών από τον Σχολάριο μέχρι τον Γρηγόριο.
Άκρως αφοριστική απόφανση, Ανδρέα. «Κάκιστη διαχείριση της εξουσίας» ως προς τι; Για ποια ακριβώς περίοδο, από ποιούς και υπό ποιες συνθήκες; Και το κυριότερο, με ποια κριτήρια αξιολογείται ως τέτοια η διαχείριση εκχωρημένης εξουσίας; Επικαλείσαι – ως πρώτιστη ένδειξη – την οικονομική του χρεωκοπία, λες και επρόκειτο περί τραπεζικού ιδρύματος! Ίσα ίσα που η σωστή τακτική ήταν ακριβώς αυτή, δηλ. να εμφανίζεται το Πατριαρχείο μονίμως χρεωκοπημένο, είτε εικονικά είτε κυριολεκτικά. Το χρήμα, με το οποίο καλύπτονταν πάγιες κι έκτακτες ανάγκες και υπηρετούσε και άλλο Σκοπό - όπως τεκμαίρεται από το ταμείο του Ελέους - δεν έπρεπε σε καμιά περίπτωση να περισσεύει για την επόμενη μέρα, το γαρ αύριο άδηλον... Όσο για την αφαίμαξη από τα πεσκέσια και τα διάφορα μπαξίσια-πασπαρτού (αναγκαίο κακό και τα δύο), λες να εγγράφονταν στα λογιστικά έξοδα ως τέτοια; Είναι εύλογο, επομένως, οι οικονομικοί απολογισμοί του Πατριαρχείου να εμφανίζονται σταθερά ελλειμματικοί, όσο χρήμα κι αν έρεε ή δεν έρεε στα ταμεία του, από τη στιγμή που τα εποφθαλμιούσαν ο Μεγάλος Βεζύρης μαζί με τον κάθε Χαλέτ εφέντη του... Δεν νομίζω λοιπόν πως τα όποια επίσημα λογιστικά στοιχεία αποτυπώνουν την παραμικρή ιστορική αλήθεια, αν δεν ληφθούν υπόψη οι προηγούμενες επισημάνσεις. Και βέβαια, σε καμιά περίπτωση δεν θα αρνηθώ το ενδεχόμενο εσωτερικών ατασθαλιών, αλλά θεωρώ πως είμαστε χοντρά γελασμένοι, αν ως «όραμα» του Πατριαρχείου εκλάβουμε έναν «οικονομικό Παράδεισο» του ιδίου εις βάρος των υπόδουλων Ρωμηών! (Σκορδατοκρεμμυδάτες θεωρίες) quote:
Trainman:
Πώς αίρεται το μπέρδεμα; Καλές προθέσεις σίγουρα υπάρχουν, συγκεκριμένες στοχεύσεις ίσως υπάρχουν, επιτεύξεις υπέρ του Γένους καταμετρώνται, αλλά ο καθένας θέλει να τις υλοποιήσει με τον εαυτό του στα πράγματα! Και οι εκπρόσωποι, δύο τουλάχιστον, θανάσιμα αντίπαλων οίκων, ο Υψηλάντης και ο Σούτσος, συμμαχούν στο πλαίσιο της Φιλικής Εταιρείας για το καλό του Γένους. Την Εταιρεία όμως, δεν την ιδρύουν οι ίδιοι – ιδρύεται από τους αστούς.
Την Εταιρία την ιδρύουν «άθλιοι εμποροϋπάλληλοι» κατά τον Καποδίστρια – λέγε καλύτερα... Όσο για τα τεκμήρια που ζητούσες, νομίζω πως μια ματιά στους καταλόγους των μελών της Φιλικής, που έχεις στη διάθεσή σου, θα σε πείσουν για το αντίθετο του ισχυρισμού σου, «ότι σχεδόν τίποτα "υπέρ του Γένους" δεν υπήρχε στις εν λόγω διαμάχες στο εσωτερικό του Φαναρίου και των Μητροπολιτών». Πάρα πολλοί παρέβλεψαν τα προσωπικά τους πάθη και συμφέροντα για το «κοινό καλό», από Φαναριώτες μέχρι αρχιερείς και κοτσαμπάσηδες. quote:
Trainman:
Η Εκκλησία ως θεσμός, ήταν το πλαίσιο, ο τυπικός εκπρόσωπος του Γένους, ο τυπικός διαχειριστής των ζητημάτων του. Εκ των πραγμάτων ήταν μια «αγκαλιά», ένας «θηλυκός» παράγων. Δεν υποστήριξα πως είχε αμελητέα δύναμη. Αν ο Πατριάρχης κατήγγειλε κάποιον υποψήφιο αξιωματούχο για το άλφα ή το βήτα ζήτημα, εκείνος θα εύρισκε τον μπελά του. Το ζήτημα είναι, ποιος θα έδινε την εντολή για να πράξει κάτι τέτοιο, ποιος θα ήταν ο πρωταγωνιστής. Ακόμα και τη λειτουργία της Μεγάλης του Γένους Σχολής στο Φανάρι, που όντως προσέφερε τεράστιο εκπαιδευτικό έργο, θα πρέπει να την δεις εξελικτικά: Τι πρόγραμμα διδασκαλίας είχε, ποιος ήταν ο εκάστοτε δωρητής, ποιος πίεζε και προς ποια κατεύθυνση.Μην ξεχνάς, ότι οι απόφοιτοι κάποιου μεγάλου ελληνικού σχολείου, συνέχιζαν εφ' όσον μπορούσαν, την εκπαίδευσή τους στο εξωτερικό. Πόσοι Ιεράρχες είχαν τέτοια μεταπτυχιακά; Και πώς θα τα έβγαζαν μετά πέρα με τους...καραβανάδες; Το «Πατριαρχείο» δεν είναι τα ντουβάρια, ούτε μια λέξη καταγεγραμμένη σε ένα σουλτανικό φιρμάνι. Απαρτίζεται από ανθρώπους. Η σύγκριση της ισχύος που είχαν, σε σχέση με την ισχύ που είχαν οι Ηγεμόνες, είναι σε βάρος τους. Αυτό βεβαίως, μπορεί να αναγνωστεί και αντίστροφα: Μικρότερη ισχύς, σημαίνει μικρότερη ευθύνη. Χωρίς την ανάγνωση του γενικότερου πολιτικού πλαισίου του 1807, ο Γρηγόριος που υπερασπίζεται την οθωμανική Κωνσταντινούπολη ενάντια στον αγγλικό στόλο, είναι όντως ένας «σύμμαχος του Σουλτάνου»!
Πολύ εύστοχες οι παραπάνω επισημάνσεις σου, μου άρεσαν πολύ. Όμως...Εξακολουθείς, νομίζω, να παρασύρεσαι από τη διαλεκτική σου έφεση:
• γιατί θα έπρεπε οι Ιεράρχες να κοντράρονται με τους «καραβανάδες» και να σχεδιάζουν εκ προοιμίου τις ανώτερες σπουδές τους στο εξωτερικό, για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της πολιτικής κόντρας; Ούτε σύγχυση της κοινωνικής θέσης της Ιεραρχίας με εκείνη των "καραβανάδων" υπήρχε, ούτε σύγκρουση ρόλων. Γιατί να βλέπουμε πολιτικές φιλοδοξίες στους αρχιερείς, που ούτε καν τη θεσμική δυνατότητα δεν είχαν για κάτι τέτοιο; Άλλωστε συμφωνήσαμε στη σχέση συναλληλίας, νομίζω. • η «σύγκριση ισχύος», που επιχειρείς, υφίστατο τω καιρώ εκείνω; Στο θεσμικό επίπεδο, πάντως, σίγουρα όχι. Διακριτοί θεσμοί, ασύμπτωτοι ρόλοι. Απόδειξη η αναφορά που άλλοι (Φαναριώτες) συνέταξαν εναντίον του Μουρούζη και την επέδωσαν στον Πατριάρχη να την διεκπεραιώσει! Αν είχαν την ισχύ και την αρμόδιότητα να το κάνουν μόνοι τους, γιατί δεν το έπραξαν; Προφανώς δεν είχαν τέτοια αρμοδιότητα. Σε προσωπικό επίπεδο έχει νόημα μια τέτοια «σύγκριση ισχύος»; Μπορεί κανείς να διαχωρίσει τα δυο επίπεδα και να ισχυριστεί πως συγκρούστηκε ο Γεώργιος Αγγελόπουλος με τον Κωνσταντίνο Μουρούζη κι επικράτησε ο πρώτος; Οπωσδήποτε όχι. Τι συνέβη λοιπόν εν προκειμένω; Κατά τη γνώμη μου, δεν υπήρχε θέμα συσχετισμού ισχύος ανάμεσα στο Πατριαρχείο και τους Φαναριώτες, αλλά συσσωμάτωσης της ισχύος και των δύο πλευρών στην προοπτική μιας καταρχήν καιροσκοπικής στρατηγικής, "βλέποντας και κάνοντας". Το Πατριαρχείο είχε ανάγκη τους οικονομικά ισχυρούς και σπουδαγμένους Φαναριώτες, και οι Φαναριώτες είχαν ανάγκη το Πατριαρχείο ως εθναρχηγικό – με τη βούλα του Σουλτάνου – θεσμό, για την πρόσβασή τους στο οθωμανικό διοικητικό σύστημα. Στο πλαίσιο αυτό συνυφαίνεται και το πλέγμα των συνεξαρτήσεων ανάμεσά τους: πιέσεις μπορεί να ασκούνται, διλήμματα και τριλήμματα να διχάζουν, ομάδες συμφερόντων (κλίκες) να δημιουργούνται, αλλά ένας Πατριάρχης - αν δεν έδινε "λαβή"- πάρα πολύ δύσκολα θα έπεφτε θύμα εκβιασμού, και ειδικά ο Γρηγόριος Ε΄, άνδρας άμεμπτος σε όλα του. Λαμβάνοντας υπόψη τα προηγούμενα, έρχομαι στο σήριαλ "Μουρούζη". Ο Μαθάς αφήνει επανειλημμένως υπαινιγμούς εις βάρος της εκδοχής Κούμα, η οποία ναι μεν εμφανίζει τον Γρηγόριο κυρίαρχο του "παιχνιδιού" να διενεργεί αυτοβούλως την αναφορά καθαρίζοντας το δρόμο του Αλέξανδρου Σούτσου, σπιλώνει όμως την ηθική του ακεραιότητα, ενώ το κίνητρό του Κούμα, όπως επεσήμανες, δεν το γνωρίζουμε. Κατά τον Μαθά λοιπόν «έργον ανάξιον της εαυτού σταθερότητας έπραξεν εξ άπαντος ο Γρηγόριος, υπογράψας την αναφοράν, και μη μάλλον προτιμήσας την αυτού εξορίαν», που σημαίνει πως η μεν εξορία απέβη σωτήρια για τον Μουρούζη (τον απειλούσε ο Χαλέτ εφέντης), ο δε Γρηγόριος παρασύρθηκε στην υπογραφή της αναφοράς, ακριβώς επειδή πείσθηκε πως ωφελούσε τη ζωή του Μουρούζη. Φοβερό παράπτωμα! Παρόλα αυτά ζήτησε «μετά πολλών δακρύων συγχώρησιν» από τον Μουρούζη... Το συμπέρασμά μου, καμιά «σύγκριση ισχύος» δεν μπορούσε να μετατρέψει τον Γρηγόριο σε πιόνι ή άβουλη μαριονέττα! Ένας λόγος παραπάνω, που δεν ήταν του χαρακτήρα του... -----------
ΥΓ. Ανδρέα, έχεις θίξει και άλλες πάρα πολύ ενδιαφέρουσες πτυχές του thread, γι' αυτό εγώ δεν θα ξανατοποθετηθώ για το συγκεκριμένο ζήτημα. Εξάλλου, την άποψή μου τη διατύπωσα ήδη αρκετά αναλυτικά, πιστεύω. Προσπερνώ... © unregistered essence |
Trainman
Μέλος 3ης Βαθμίδας
536 Μηνύματα |
Απεστάλη: 10/06/2007, 06:21:19
quote:
Bartimaeus: Ανδρέα, έχεις θίξει και άλλες πάρα πολύ ενδιαφέρουσες πτυχές του thread, γι' αυτό εγώ δεν θα ξανατοποθετηθώ για το συγκεκριμένο ζήτημα. Εξάλλου, την άποψή μου τη διατύπωσα ήδη αρκετά αναλυτικά, πιστεύω.
Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να σου δώσω τον τελευταίο λόγο, διότι οφείλω σε κάθε περίπτωση να περιχαρακώνω τον δικό μου χώρο στη συζήτηση, ιδιαιτέρως τώρα που έχουν σιγήσει προσωρινά οι απέναντι φωνές. quote:
Bartimaeus: Η ακεραιότητα και το αυστηρό ήθος σου είναι αξιέπαινα μεν, Ανδρέα, αλλά ποιος θα τολμήσει να τα υπογραμμίσει και δεν θα βρει τον μπελά του;... (…………………….)
Εν κατακλείδι, προσβλέπω στο πατροπαράδοτο "ΕΥ αγωνίζεσθαι", παρά την αρνητικότητα του περιβάλλοντος στο forum, ακριβώς επειδή θεωρώ τα περί ήθους και πνευματικότητας σοβαρή υπόθεση και, ειδικά στις μέρες μας, εξαιρετικά επικίνδυνη αδολεσχία, ιδίως όταν διεξάγεται και πραγματώνεται με όρους εγωκεντρικότητας και αυτοαναφοράς...
Μιλάς απελπιστικά πολύ για να παρακάμψεις τελείως το γεγονός, ότι σου έχω ζητήσει επανειλημμένως να μην απευθύνεσαι σε μένα με κολακείες για να προσβάλλεις κάποιον άλλον - και με έγραψες στ’ αρχαία σου. Το έχεις κάνει κατ’ επανάληψη και διαρκώς επιστρέφεις με δήθεν επαίνους για το ήθος μου, όπως την άλλη φορά στη σελίδα 8 που ζήτησες υποκριτικά συγγνώμη για να επιστρέψω στη συζήτηση. Λυπάμαι για λογαριασμό σου. quote:
Bartimaeus: Εγώ λέω πως αν η αριστοκρατική καταγωγή δεν έφτανε από μόνη της, για ν' αγοράσει π.χ. έναν πατριαρχικό ή αρχιερατικό θρόνο ή για να παραμείνει το κεφάλι ενός ραγιά στη θέση του, τότε απλά ήταν άνευ αξίας για τους αφεντάδες και ουδεμίας σημασίας για τους ραγιάδες. Ένας Αργυρόπουλος με πουγγί γεμάτο "μετρούσε" περισσότερο σ' αυτή την περίπτωση. Δύσκολα χρόνια, που «τα 'σκιαζε η φοβέρα...» - μην ακούς τον macedon...
Το πουγκί ήταν προνόμιο της αριστοκρατίας, γνήσιας ή επίκτητης. Κι από την ώρα που ο αριστοκράτης έγινε αξιωματούχος της Αυτοκρατορίας, το δικό του πουγκί μετρούσε περισσότερο από το πουγκί ενός κοινού θνητού. quote:
Bartimaeus: Άκρως αφοριστική απόφανση, Ανδρέα. «Κάκιστη διαχείριση της εξουσίας» ως προς τι; Για ποια ακριβώς περίοδο, από ποιούς και υπό ποιες συνθήκες; Και το κυριότερο, με ποια κριτήρια αξιολογείται ως τέτοια η διαχείριση εκχωρημένης εξουσίας;
Νομίζω λοιπόν τελικά, πως δεν θα αποφύγουμε πριν από τη λήξη της συζήτησης, να παραθέσουμε έναν κατάλογο των πατριαρχικών θητειών από τον Σχολάριο μέχρι τον Γρηγόριο. Οψόμεθα… quote:
Bartimaeus: Όσο για την αφαίμαξη από τα πεσκέσια και τα διάφορα μπαξίσια-πασπαρτού (αναγκαίο κακό και τα δύο), λες να εγγράφονταν στα λογιστικά έξοδα ως τέτοια; Είναι εύλογο, επομένως, οι οικονομικοί απολογισμοί του Πατριαρχείου να εμφανίζονται σταθερά ελλειμματικοί, όσο χρήμα κι αν έρεε ή δεν έρεε στα ταμεία του, από τη στιγμή που τα εποφθαλμιούσαν ο Μεγάλος Βεζύρης μαζί με τον κάθε Χαλέτ εφέντη του...
Η επέμβαση του Σουλτάνου στα οικονομικά του Πατριαρχείου για να τα φάει, είναι μια εικασία. Όσο για τα μπαξίσια, είναι εξαιρετικά ευπρόσδεκτα εάν χρησιμοποιούνται για να σώσουν έναν Παπαφλέσσα, ή κάποιον ρωμιό που συνθλιβόταν από το στιβαρό χέρι του οθωμανικού νόμου. Όχι όμως για την διατήρηση του Πατριάρχη στο θρόνο, ή την εξασφάλιση της μιας φατρίας κόντρα στην άλλη. Όσο κι αν καταλαβαίνει κανείς ότι πολλά πράγματα ήσαν απλά υποπροϊόντα της βυζαντινής παρακμής (στην αρχή) και της σκλαβιάς στη συνέχεια, δεν νομίζω πως είναι κανείς υποχρεωμένος σήμερα να σέβεται και να τιμά καταστάσεις που ντροπιάζουν, τόσο το ελληνικό όνομα, όσο και την χριστιανική ηθική. Λίγη αυτοκριτική δεν βλάπτει – και αυτοκριτική δεν βλέπουμε… quote:
Bartimaeus: Όσο για τα τεκμήρια που ζητούσες, νομίζω πως μια ματιά στους καταλόγους των μελών της Φιλικής, που έχεις στη διάθεσή σου, θα σε πείσουν για το αντίθετο του ισχυρισμού σου, «ότι σχεδόν τίποτα "υπέρ του Γένους" δεν υπήρχε στις εν λόγω διαμάχες στο εσωτερικό του Φαναρίου και των Μητροπολιτών». Πάρα πολλοί παρέβλεψαν τα προσωπικά τους πάθη και συμφέροντα για το «κοινό καλό», από Φαναριώτες μέχρι αρχιερείς και κοτσαμπάσηδες.
Παράλογο επιχείρημα: Η τελική συνεργασία των διαφόρων φατριών στο πλαίσιο της Φιλικής Εταιρείας, δεν συνδέεται σε καμία περίπτωση με τις φαγωμάρες του παρελθόντος. Η επιστολή συμφιλίωσης του Μ. Σούτσου προς τον Υψηλάντη, είναι ενδεικτική. quote:
Bartimaeus: γιατί θα έπρεπε οι Ιεράρχες να κοντράρονται με τους «καραβανάδες» και να σχεδιάζουν εκ προοιμίου τις ανώτερες σπουδές τους στο εξωτερικό, για να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της πολιτικής κόντρας; Ούτε σύγχυση της κοινωνικής θέσης της Ιεραρχίας με εκείνη των "καραβανάδων" υπήρχε, ούτε σύγκρουση ρόλων. Γιατί να βλέπουμε πολιτικές φιλοδοξίες στους αρχιερείς, που ούτε καν τη θεσμική δυνατότητα δεν είχαν για κάτι τέτοιο; Άλλωστε συμφωνήσαμε στη σχέση συναλληλίας, νομίζω.
Όταν μιλώ για «καραβανάδες», μιλώ για τους αρχιερείς που ανέβηκαν τα σκαλιά της Ιεραρχίας, ένεκα επετηρίδας. Όσοι ιεράρχες σπούδασαν στη Δύση και επέστρεψαν με προοδευτικές ιδέες, αναγκάστηκαν, είτε να στραφούν προς την εκπαιδευτική δραστηριότητα, είτε να εκπατριστούν. Κανείς δεν θα ήθελε έναν Ευγένιο Βούλγαρι στον πατριαρχικό θρόνο – και δεν ξέρω αν θα το επιθυμούσε και ο ίδιος… quote:
Bartimaeus: «Η «σύγκριση ισχύος», που επιχειρείς, υφίστατο τω καιρώ εκείνω; Στο θεσμικό επίπεδο, πάντως, σίγουρα όχι. Διακριτοί θεσμοί, ασύμπτωτοι ρόλοι. Απόδειξη η αναφορά που άλλοι (Φαναριώτες) συνέταξαν εναντίον του Μουρούζη και την επέδωσαν στον Πατριάρχη να την διεκπεραιώσει! Αν είχαν την ισχύ και την αρμόδιότητα να το κάνουν μόνοι τους, γιατί δεν το έπραξαν; Προφανώς δεν είχαν τέτοια αρμοδιότητα».
Αν δεν μπορώ να σε βλάψω αμέσως, ή δεν θέλω να φανεί ότι σε βλάπτω αμέσως, ή θέλω να δέσω αποδοτικά και οικονομικά τη συνομωσία μου, χωρίς μπαξίσια κλπ., βάζω κάποιον άλλον να το κάνει στο πλαίσιο της δικής του ευχέρειας. quote:
Bartimaeus: η «σύγκριση ισχύος», που επιχειρείς, υφίστατο τω καιρώ εκείνω; Στο θεσμικό επίπεδο, πάντως, σίγουρα όχι. Διακριτοί θεσμοί, ασύμπτωτοι ρόλοι.
Υπενθυμίζω το απόσπασμα της επιστολής του Γρηγορίου προς τον Κ. Υψηλάντη, που παρέθεσα στη σελίδα 26 και πέρασε απαρατήρητη: ««Εγώ τον μόνον σκοπόν οπού τρέφω, δεν είνε άλλος, ειμή να φυλάσσωνται αμετάτρεπτα τα ελέη της Βασιλείας, όπου έχει το Γένος μου και να φυλάττω ειλικρινές και ανόθευτον το σαδακάτι μου εις την αήττητον ταύτην Βασιλείαν και το δουλικόν μου χρέος, υπερασπιζόμενος από την εύνοιαν του υπερτάτου αφέντου μας δια της εκλαμπρότητός σου, όπερ είνε το μόνον οπού με δίδει θάρρος και ενισχύει με. Τούτου δε ελλείποντος, εγώ μένω πλέον ένας νεκρός αναίσθητος, χωρίς να ειμπορώ να βάλω εις πράξιν κανένα από τα καθήκοντα του αϊνιού». quote:
Bartimaeus: (…) Κατά τον Μαθά λοιπόν «έργον ανάξιον της εαυτού σταθερότητας έπραξεν εξ άπαντος ο Γρηγόριος, υπογράψας την αναφοράν, και μη μάλλον προτιμήσας την αυτού εξορίαν», που σημαίνει πως η μεν εξορία απέβη σωτήρια για τον Μουρούζη (τον απειλούσε ο Χαλέτ εφέντης), ο δε Γρηγόριος παρασύρθηκε στην υπογραφή της αναφοράς, ακριβώς επειδή πείσθηκε πως ωφελούσε τη ζωή του Μουρούζη. Φοβερό παράπτωμα! Παρόλα αυτά ζήτησε «μετά πολλών δακρύων συγχώρησιν» από τον Μουρούζη...
Το συμπέρασμά μου, καμιά «σύγκριση ισχύος» δεν μπορούσε να μετατρέψει τον Γρηγόριο σε πιόνι ή άβουλη μαριονέττα! Ένας λόγος παραπάνω, που δεν ήταν του χαρακτήρα του...
Μια ματιά στην αντιστοίχηση των φατριών της εποχής, όπως την παρέθεσα στη σελίδα 26 του thread, μαρτυρεί πως ο Γρηγόριος ανήκε στη «γαλλίζουσα» φατρία, με επικεφαλής τον Αλέξανδρο Σούτσο, ενώ ο Κωνσταντίνος Μουρούζης, ήταν το πουλέν των «ρωσιζόντων». Η συκοφαντία λοιπόν, διεκπεραιώθηκε από τη μία φατρία ενάντια στην άλλη – και ο Γρηγόριος ανήκε στην «γαλλίζουσα» φατρία. Επαναλαμβάνω το σχετικό απόσπασμα του Μαθά: «Αληθώς, δι’ αναφοράς του Γρηγορίου τω 1819, εξωρίσθη αδίκως, ανόμως, απανθρώπως, ο φιλογενέστατος Κωνσταντίνος Μουρούζης εις Μυτιλήνην, όπου μείνας ολίγους μήνας, επανήλθε πάλιν εντίμως, έσχατος γενόμενος Διερμηνεύς του τουρκικού Κράτους, αποκεφαλισθείς δε ο μακάριος τω 1821 Απριλίου 2, ως συμπράκτωρ και συμμέτοχος της Ελληνικής Επαναστάσεως, αλλά γελά, όστις ακούει ότι οστισδήποτε Πατριάρχης υπήρξε τοσούτον ισχυρός πολιτικώς, ώστε δια μόνης απλής αναφοράς προς την εξουσίαν απέπεμπεν εις εξορίαν τους Μουρούζας, ή και άλλους των επιφανών και παρά τοις Τούρκοις μέγα δυναμένων Ηγεμονικών οικογενειών! Άλλοι έγραψαν ταύτην την αναφοράν…». Πώς υπέγραψε κατά τον Μαθά ο Γρηγόριος την κατάπτυστη αναφορά; «Είτε υπό δειλίας, είτε παρασυρθείς εκ της τότε των πολιτικών προς αλλήλους αντιπαθείας…» Κατανοώ την προσπάθειά σου να βγάλεις λάδι έναν μετέπειτα «άγιο», αλλά το μόνο που μπορεί να μετριάσει τις εντυπώσεις είναι, ότι το ίδιο θα έκανε και ο «ρωσσίζων» Πατριάρχης αν ήταν στη θέση του και έπρεπε να εξορίσει κάποιον Σούτσο.
|
Trainman
Μέλος 3ης Βαθμίδας
536 Μηνύματα |
Απεστάλη: 10/06/2007, 06:30:13
quote:
pr_gid (σελ.2): «Δεν κάνουν λόγο τα βιβλία της εποχής για τον σεβασμό του «αφορισμένου» Υψηλάντη για τον πατριαρχη; Καμιά πικρία και στεναχώρια πια αυτός ο χριστιανός; Τα παρακάτω λόγια δεν τα είπε ο Υψιλάντης; «Ο Πατριάρχης βιαζόμενος υπό της Πόρτας σας στέλνει αφοριστικά και εξάρχους παρακινώντας σας να ενωθήτε με την Πόρταν. Εσείς όμως να τα θεωρείται αυτά ως άκυρα, καθότι γίνονται με βίαν και δυναστείαν και άνευ της θελήσεως του Πατριάρχου». Το ότι ο Υψηλάντης ήθελε οι στρατιώτες να πολεμήσουν και για το αίμα του αδικοχαμένου πατριάρχης δεν σημαίνει τίποτα;» Macedon (σελ.2): Σου απάντησα σ'αυτό, στο απαντώ και πάλι. Ο Υψηλάντης ήταν χρόνια διπλωμάτης. Γνώριζε πολύ καλά την επίδραση που θα είχε πάνω στους αγωνιστές ο αφορισμός του πατριαρχείου. Προσπαθώντας να αμβλύνει τις εντυπώσεις, τους λέει αυτά που τους λέει. Προσπαθεί να τους πείσει πως ο αφορισμός είναι ψεύτικος και να μη δώσουν σημασία. Αυτά στο στρατό ονομάζονται ΨΕΠ (Ψυχολογικές Επιχειρήσεις).
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΥΨΗΛΑΝΤΗ (Μέρος 3ον) ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ «ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ»
Φίλε αναγνώστη
Λίγο πιο ψηλά στη σελίδα, στο πρώτο μέρος του αφιερώματος στο Μεγάλο Επαναστατικό Σχέδιο του Υψηλάντη, είδαμε τα κύρια σημεία του σχεδίου, το οποίο προέβλεπε έναρξη της Επανάστασης στο Μοριά και κινήσεις αντιπερισπασμού στην Μολδοβλαχία και την Ήπειρο. Στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος, είδαμε τις αναποδιές, τα διλήμματα και τις αιτίες για τις οποίες ο Υψηλάντης αναγκάστηκε να αλλάξει την απόφασή του και να ξεκινήσει την Επανάσταση από τη Μολδοβλαχία, ως αντιπερισπασμό σε εκείνο που είχε σχεδιαστεί να ακολουθήσει στην Πελοπόννησο. Νομίζω πως είναι εξαιρετικά χρήσιμο, να δούμε τώρα, τι πήγε καλά, τι πήγε στραβά και τι ενέργειες γίνονται στο τρίμηνο που προηγείται της εξέγερσης στο Μοριά – σε σχέση με τα κυριότερα σημεία του Σχεδίου. 1) Εξέγερση των Σέρβων και, ει δυνατόν, των Μαυροβουνίων: Για την εξέγερση των Σέρβων, ο Υψηλάντης έστειλε τον Φιλικό αγωνιστή και λόγιο (της αντικοραϊκής μερίδας), Αριστείδη Παπά, να συναντήσει τον σέρβο ηγέτη Μίλος Ομπρένοβιτς, (επαφές με τον οποίον είχαν προϋπάρξει στο παρελθόν) προκειμένου να υπογράψουν συμφωνία επαναστατικής συνεργασίας. Δυστυχώς, ο πρώτος αυτός και κυριότερος όρος του σχεδίου, δεν εκπληρώθηκε, καθώς τον Ιανουάριο του 1821, ο Παπάς συνελήφθη από τους Τούρκους για να θανατωθεί από τον πασά του Βιδινίου, ύστερα από φριχτά βασανιστήρια. Το υλικό που κουβαλούσε ο Παπάς μαζί του, έπεσε στα χέρια των Τούρκων (αν και μερικές πηγές αναφέρουν ότι προσπάθησε να το πετάξει στο Δούναβη). Αξίζει ωστόσο να καταγραφεί, πως ο ενθουσιασμός που προκάλεσε η κινητοποίηση του Υψηλάντη, μεταφέρθηκε και στους Βουλγάρους: Όπως αναφέρει ο Φιλήμων, «υπό του αυτού εκυριεύθησαν ενθουσιασμού και οι Βούλγαροι της περιφερείας Ισμαηλίου, υπό τον οπλαρχηγόν δε αυτών Κογίτσον, συγκεντρωθέντες ικανοί εις Κομπράτιον, ήρξαντο διαβαίνοντες τον Προύθον, οι μεν υπό διαφόρους προφάσεις, οι δε λαθραίως. Επί του προκειμένου, ενήργει επιτυχώς ο Μαρίνος Στρατής, εις των αξιολόγων πατριωτών…» 2) Μύηση των Σουλιωτών στην Εταιρεία – πρόσκλησή τους να ενωθούν με τους (υπολοίπους) Έλληνες: Ο όρος αυτός επετεύχθη χωρίς δυσκολία, καθώς οι ίδιοι οι Σουλιώτες με επιστολή τους προς τον Υψηλάντη, δήλωσαν «απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου»! 3) Ενεργοποίηση πάση θυσία του Αλήπασα, ώστε να διχαστεί ο οθωμανικός στρατός μεταξύ Σερβίας και Ηπείρου : Για το σκοπό αυτό αποστέλλεται στην Ήπειρο ο απόστολος Δημήτριος Ύπατρος (σ.σ. τον είδαμε αναγνώστη στη σελ. 21, γραμμένο με…άλλη ορθογραφία, να μυεί τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόφιλο Β’ στον Αγώνα). Ο Ύπατρος δυστυχώς, δεν θα φτάσει στον Αλή Πασά, καθώς τον Δεκέμβριο του 1820, την αποστολή του στην Ήπειρο ανακαλύπτει ο πρόκριτος της Νάουσας Λογοθέτης Ζαφειράκης, ο οποίος τον παραδίδει στους Τούρκους, μαζί με τα έγγραφά του! Είναι λοιπόν φανερό, ότι η Πύλη τον Ιανουάριο, έχει πολλαπλή πληροφόρηση ότι οι Έλληνες σκαρώνουν κάτι, αλλά το συνδέει με το ήδη εκδηλωμένο Κίνημα του Αλήπασα. Έτσι, ο Σουλτάνος δίνει εντολή στον Πατριάρχη να καταδικάσει όσους Έλληνες θα σκέφτονταν να βοηθήσουν τον Αλήπασα στην ανταρσία του κατά της Πύλης. Θορυβημένος επίσης από την εξέγερση των Καρμπονάρων στη Νάπολη, καλεί τον Πατριάρχη να αφορίσει τους «εν τη αλλοδαπή εκδίδοντες φιλελεύθερα συγγράμματα Έλληνες, εν οις ωνομάζοντο ρητώς άλλοι τε και ο εν Παρισίοις Πίκολος». Αν και δεν σώζονται τέτοιου είδους αφορισμοί, μπορεί να υποθέσει κανείς πως καταδικαστικές εγκύκλιοι εξεδόθησαν.
Η Εφορία της Φιλικής Εταιρείας στην Κωνσταντινούπολη μαθαίνει (από πού αλλού, αν όχι από το ίδιο το Πατριαρχείο;) την διαταγή του Σουλτάνου και σπεύδει να ενημερώσει τον Υψηλάντη: ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΩΝ ΕΦΟΡΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΨΗΛΑΝΤΗ (12/1/1821): «Η Πόρτα, μαθούσα παρά των εν Ιωαννίνοις διοικητών αυτής την μετά του Αλή Πασσά συμμαχίαν των Σουλιωτών και των περιχώρων και τον ακροβολισμόν αυτών κατά των βασιλικών, εμήνυσε τη Εκκλησία και έγιναν δις σφοδροί αφορισμοί κατά των ρηθέντων και όσων προσέτι φρονούσι τα υπέρ του αποστάτου και εναντίων των βασιλικών» Ο ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΙ ΤΟΝ Θ. ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΘΕΚΑΣΤΑ (20/1/1821): «Ο μεν Πατριάρχης βιαζόμενος παρά της Πόρτας, σας στέλλει αφοριστικά και εξάρχους, παρακινώντας σας να ενωθήτε με την Πόρταν. Εσείς όμως να τα θεωρείτε ταύτα ως άκυρα, καθότι γίνονται με βίαν και δυναστείαν και άνευ θελήσεως του Πατριάρχου».
Ο πρίγκηπας Νικόλαος Υψηλάντης, αδελφός του Αλέξανδρου, γράφει στον αρχιφιλικό, Ηπίτη: «Πρέπει να πιστεύωμεν ως εις ένα Θεόν, ότι η Πόρτα καταφρονεί και περιγελά τους ειδοποιούντας εις αυτήν τους διαλογισμούς ημών, ως μη όντες ημείς άξιοι και τόσον τολμηροί, δια να λάβωμεν κατ’ αυτής τα άρματα, και ότι εδόθησαν μεγάλαι ανταμοιβαί εις όλους τους Καπετανέους της Ηπείρου, ως αίτιοι της καταστροφής του Αλή πασσά. Ούτος δε, σώζεται και θέλει καταπολεμά τον εθχρόν όλον τον χειμώνα, με το να βοηθήται ήδη εκ των ιδίων αυτών Καπετανέων, πλην κρυφίως, δια να γίνηται η βλάβη του εχθρού σφοδροτέρα…». Τελικώς, οι Έλληνες θα καταφέρουν να ξεγελάσουν τον Αλήπασα και να τον χρησιμοποιήσουν στα δικά τους σχέδια. Ο υπάλληλος του ρωσικού προξενείου στην Πάτρα (και εξέχων Φιλικός του Μοριά) Ιωάννης Παπαρηγόπουλος, θα καταφέρει να πείσει τον πανούργο αρβανίτη ηγεμόνα, ότι η Ρωσία στηρίζει την δική του προσπάθεια και πως θα επέμβει υπέρ του σε περίπτωση που κλιμακωθεί η κόντρα του με τον Σουλτάνο. Όταν ο Αλής θα καταλάβει την μπλόφα, θα είναι πολύ αργά – αρχές 1822, λίγο πριν από τον αποκεφαλισμό του… 4) Κάθοδος του Αλ. Υψηλάντη και του Παπαφλέσσα στην Πελοπόννησο: Όπως είδαμε, ο Υψηλάντης δεν κατέβηκε στην Πελοπόννησο. Έστειλε όμως τον απεσταλμένο του, Γρηγόριο Δικαίο-Παπαφλέσσα, ο οποίος μάλιστα, εφοδιάστηκε από το Πατριαρχείο με χαρτιά πατριαρχικού έξαρχου.
Στο άμεσο μέλλον αναγνώστη θα μιλήσουμε για τον Παπαφλέσσα και της υποδοχής που έτυχε από τους προκρίτους της Πελοποννήσου και τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, για να καταρριφθεί και ο μύθος περί του «αντεπαναστάτη» Γερμανού. Παράλληλα με τον Παπαφλέσσα, στην Ελλάδα κατήλθε ο Φιλικός Δ. Θέμελης, προκειμένου να ξεσηκώσει τους προκρίτους του Αιγαίου. Φέρει μαζί του, συστατικές επιστολές του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε’ και του έλληνα Δραγουμάνου του Στόλου Νικολάου Μουρούζη: Η ΣΥΣΤΑΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ Ν. ΜΟΥΡΟΥΖΗ ΓΙΑ ΤΟΝ Δ. ΘΕΜΕΛΗ (7/1/1821) «Τίμιοι κοτζαπάσηδες, προεστώτες και επιστάται των εν τη Άσπρη Θαλάσση νήσων και λοιπών περί αυτά μερών και τόπων, την τιμότητά σας ηδέως προσαγορεύομεν, υγιαίνοντες είητε εν ευημερία και μακροβιότητι! Επειδή ο επιφέρων το παρόν, άρχων ισπράβνικος Δημήτριος Θέμελης απέρχεται εις τα μέρη υμών προςς αισίαν εκτέλεσιν ιδίων του υποθέσεων, δια τούτο συνιστώντες αυτόν αξιούμεν τη τιμιότητί σας, όπως γνωρίσαντες αυτόν εκ των εξιδιασμένων ημίν ανθρώπων, υποδεχθήτε ευνοϊκώς και φιλοφρόνως και χαριζόμενοι ημίν παράσχητε αυτώ χείρα βοηθείας δια τε την επικερδήν πώλησιν του ούπερ συνεπιφέρει πράγματος και αγοράν άλλων προϊόντων των μερών σας, ουμήν αλλά καθοδηγούντες, ίνα μη περιπλεχθή τινι, ως ανίδεος των αυτού μερών τε και ανθρώπων, και συντρέχοντες εις άλλας ωφελίμους υποθέσεις του. Γνωρίζοντες δε και ημάς όλως ετοίμους εις υπεράσπισιν των τυχουσών υποθέσεών σας, γράφετε ημίν αμοιβαίως, εξαιτούμενοι την συνδρομήν ημών εις τα ενόντα. Ποιήσατε τοίνυν, ως αξιούμεν υμίν και επί τοσούτον ευτυχούντες υγιαίνετε» Αντίστοιχη υπήρξε και η συστατική επιστολή του Γρηγόριου για τον Θέμελη: Τον παρουσιάζει με τα καλύτερα λόγια («χαρακτήρος τιμίου, αξιοπίστου και αξίου υποδοχής και περιποιήσεως») και καλούνται οι πρόκριτοι του Αιγαίου να συντελέσουν «το κατά δύναμιν εις τας διευθετήσεις των υποθέσεών του». Ο Θέμελης, όπως σημειώνει ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος στο βιβλίο του «Γρηγόριος Ε’, ο Εθνάρχης της οδύνης», προδόθηκε σε κάποιο σημείο από Μητροπολίτη και δημογέροντες Σμύρνης και, όπως αναφέρει ο Φιλήμων, «εβιάσθη να περιορισθή εις την Πάτμον μέχρι της κινήσεως των όπλων». Στην Πάτμο θα δει την σημαία της Επανάστασης να υψώνεται με τις ευλογίες του Πατριάρχη Αλεξανδρείας, Θεόφιλου Β’. 5) Πυρπόληση του τουρκικού ναυστάθμου στην Κωνσταντινούπολη: Δυστυχώς, δυστυχέστατα, η ενέργεια αυτή δεν κατέστη δυνατόν να πραγματοποιηθεί, αν και σ’ αυτήν επέμεινε ιδιαίτερα ο Υψηλάντης. Όπως είπαμε, στο πλαίσιο του Γενικού Σχεδίου, υπήρχε και ένα Μερικό περί της Κωνσταντινούπολης Σχέδιο, το οποίο περιελάμβανε γενική εξέγερση (βλ. σελ. 25 την παράγραφο «ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ»). Η εξέγερση στην Κωνσταντινούπολη δεν θα πραγματοποιηθεί, αν και υπήρξε σαφώς προσπάθεια επίτευξης και του στόχου αυτού. Οι έφοροι της Κωνσταντινούπολης, ζήτησαν οικονομική βοήθεια από Οδησσό και Μόσχα καθώς και την αποστολή τριών εμπειροπόλεμων πολεμάρχων, δύο της ξηράς και έναν θαλασσόλυκο, προκειμένου να οργανώσουν την εξέγερση. Την αίτησή τους προσυπέγραψε και ο Παπαφλέσσας. Η προδοσία ωστόσο της Φιλικής Εταιρείας, έριξε βαρύ τον πέπλο της και σ’ αυτήν την περίπτωση: Οι Έφοροι της Κωνσταντινούπολης εκ των πραγμάτων έπρεπε να κινούνται τελείως ανύποπτα στο στόμα του θηρίου, ενώ και ο Περραιβός ο οποίος εκλήθη στην Πόλη ως εμπειρογνώμων (και πού δεν πήγε ο άνθρωπος αυτός!) γνωμοδότησε πως το εγχείρημα ήταν ακατόρθωτο. Ο Υψηλάντης είχε εναποθέσει πολλές ελπίδες στην Πόλη - και απείλησε μάλιστα να παραιτηθεί της Αρχηγίας εάν δεν είχε σαφή δείγματα της επαναστατικής κινητοποίησης των εκεί Φιλικών. Οι άνθρωποι όμως δεν μπόρεσαν. Τι πείρα είχαν άλλωστε, έμποροι, δάσκαλοι, γραμματικοί, ιερείς… (Αξίζει να σημειώσουμε εδώ, πως το σχέδιο της εξέγερσης στην Πόλη, όπως καταγράφεται στον Φιλήμωνα (με τις κάπως απαξιωτικές αναφορές στον Πατριάρχη), έχει δεχθεί αμφισβητήσεις σε ότι αφορά την γνησιότητά του (βλ. Ελευθέριος Μωραϊτίνης Πατριαρχέας : «Αλέξανδρος Υψηλάντης»), αλλά εμείς παρά ταύτα το παραθέσαμε στη σελίδα 25, χωρίς φόβο και πάθος!...) Τέλος, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είναι και η άποψη των τούρκων ιστοριογράφων, οι οποίοι παραθέτουν μαρτυρίες για ισχυρότατες ενδείξεις οργάνωσης εξέγερσης των Ρωμιών της Πόλης, ήδη από το 1819. 6) Μετά την πυρπόληση του στόλου, έξοδος των ελληνικών πλοίων από την Ιωνία μέχρι την Αίγυπτο: Με δεδομένο ότι ο τουρκικός στόλος δεν πυρπολήθηκε, οι πρόκριτοι της Ύδρας αρνήθηκαν την κινητοποίησή τους. Γενικά οι καραβοκυραίοι του Αιγαίου ήσαν ιδιαίτερα απρόθυμοι να βγουν στον πόλεμο, καθώς είχαν πολύ μεγάλα συμφέροντα και απολαβές να διακυβεύσουν. Αναγκάστηκαν από τα κάτω – από την αξίωση των ίδιων των νησιωτών. 7) Εξέγερση των Βλάχων με ηγέτη τον μυημένο στη Φιλική Εταιρεία, Θεόδωρο Βλαδιμηρέσκου: Ο στόχος της εξέγερσης του Βλαδιμηρέσκου επετεύχθη πλήρως, αλλά στη συνέχεια υπήρξε δραματική ρήξη με τον Υψηλάντη. Αυτό που μας αφορά εδώ ωστόσο, είναι ο τρόπος που επετεύχθη η συνεννόηση αυτή: Ο βλάχος ηγέτης, Θεόδωρος Βλαδιμηρέσκου, τον Ιανουάριο του 1821, με επιστολή του προς τον Σουλτάνο δηλώνει πως είναι νομοταγής υπήκοός του και πως εξεγείρεται εν ονόματι του βλαχικού έθνους εναντίον των ελλήνων Ηγεμόνων της χώρας του. Κι εδώ έχουμε μία ακόμη απόδειξη της διπλής συμπεριφοράς τόσων και τόσων προσωπικοτήτων της περιοχής – γιατί ο Βλαδιμηρέσκου κινήθηκε βάσει του σχεδίου της Εταιρείας, της οποίας υπήρξε και μέλος: Μετά το θάνατο του εχθρικού προς την Εταιρεία, ηγεμόνα της Βλαχίας, Αλέξανδρου Σούτσου (κατά πάσα πιθανότητα δολοφονηθέντα από τους Φιλικούς, όπως δείξαμε στη σελίδα 26), διορίζεται στη θέση του ο ελληνομολδαβός Σκαρλάτος Καλλιμάχης, ο οποίος ωστόσο αναβάλει την μετάβασή του στη Βλαχία και στέλνει στη θέση του τρεις μυημένους τοποτηρητές – τον Στέφανο Βογορίδη, τον Κωνσταντίνο Νέγρη και τον Ιωάννη Σαμουρκάση. Το μαρτυρά αυτό, η σύζυγος του Μιχαήλ Σούτσου, Ρωξάνδρα Καρατζά, σε επιστολή προς στον πατέρα της, τον αυτοεξόριστο Φαναριώτη, Ιωάννη (Γιάγκο) Καρατζά που έμενε στην Πίζα: «Οι Καϊμακάμηδες στο Βουκουρέστι εδήλωσαν αμέσως μόλις ήρθαν, ότι είναι κι αυτοί μέλη της Εταιρείας και ότι τα ήξεραν όλα σχετικά με το Θεόδωρο. Έτσι καθησύχασαν τα πνεύματα. Ποιος το ήλπιζε ότι ο Νέγρης, ο Βογορίδης, ο Γιάγκος Σαμουρκάσης ήταν από καιρό μέλη της Εταιρείας;» (καθ. Π. Ενεπεκίδη: «Ρήγας – Υψηλάντης – Καποδίστριας») Οι τούρκοι ιστοριογράφοι, μας δίνουν ακόμα μία ενδιαφέρουσα εκδοχή. Θα θυμάσαι ίσως, αναγνώστη, τον Κωνσταντίνο Χαντζερή, τον προστάτη του Γρηγορίου κατά την πρώτη του πατριαρχική θητεία. Ένα άλλο μέλος της ίδιας μεγάλης φαναριώτικης οικογένειας, την εποχή εκείνη είναι γραμματέας του Αλήπασα. Όπως αναφέρει ο Ν. Μοσχόπουλος στο σύγγραμμά του με τίτλο «Η Ελληνική Επανάστασις κατά τους Τούρκους Ιστοριογράφους», ο οθωμανός ιστορικός, Σανί-ζαντέ, «λέγει σχετικώς, ότι ο εκ των γραμματέων του Αλή πασά Χαντζερής, τον οποίον ούτος απέστειλεν εις Βλαχίαν προς υποκίνησιν επαναστάσεως, φθάσας εις Βουκουρέστιον, υπεκίνησε τους ανωτέρω αναφερομένους μπεσλήδες, οι οποίοι απετελούντο κατά μέγα μέρος εξ Ελλήνων και Τουρκαλβανών της Ηπείρου, και προκαλέσας την επαναστατικήν στάσιν του Βλαδιμηρέσκου, μετέβη εις Μολδαβίαν παρά τω ηγεμόνι Μιχαήλ Σούτσω, αφού προηγουμένως συνεννοήθη μετ’ αυτού... 10) Χειρισμός της εξέγερσης του Βλαδιμηρέσκου αναλόγως αποτελέσματος: «Αν οι εχθροί ορμήσουν κατά των αποστατών εις Βλαχίαν, θέλουν ανοίξει έτερον ρωσσικόν πόλεμον παραβαίνοντες τας συνθήκας, όστις δεν συμφέρει εις την Τουρκίαν. Αν ησυχάσουν προς καιρόν, ημείς θέλομεν έχει από την Βλαχομπογδανίαν, όχι ολίγην χρηματικήν βοήθειαν». Χρηματικής βοήθειας έτυχε ο Υψηλάντης και συρροή ελλήνων πατριωτών και γενικό ενθουσιασμό. Οι Ρώσοι βεβαίως δεν επενέβησαν. Τις επιπτώσεις της στάσης τους αυτής, θα τις δούμε αργότερα. Θα δούμε αργότερα επίσης, το διπρόσωπο του ίδιου του Μιχαήλ Βόδα, για να υπογραμμίσουμε για μία ακόμα φορά, το πόσο δύσκολο είναι να κριθεί η στάση ενός ανθρώπου στο πλαίσιο της εποχής, χωρίς την πλήρη εικόνα της δραστηριότητάς του. 11) Συγκέντρωση χρηματικής βοήθειας από την Αίγυπτο και την Κύπρο. Ο στόχος επετεύχθη.(Θυμήσου αναγνώστη, τις σχετικές επιστολές που παραθέσαμε στη σελίδα 20 και 21). Την κυπριακή βοήθεια προς τον Αγώνα, πλήρωσε ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου με απαγχονισμό. 12) Ει δυνατόν να επιτευχθεί η ουδετερότητα της Αιγύπτου: Η ουδετερότητα αυτή δεν επετεύχθη και ο διάδοχος του θρόνου της Αιγύπτου, Ιμπραήμ, τάχθηκε στο πλευρό των Οθωμανών. 13) Επιστροφή στην Ελλάδα και μετάβαση στην Σπάρτη του ελληνικού σώματος μισθοφόρων που βρίσκεται στη Νάπολη, καθώς και όσων ελλήνων αξιωματικών βρίσκονται στην υπηρεσία της Ρωσίας: Λεπτομέρειες σε σχέση με αξιωματικούς που να κατέβηκαν από τη Ρωσία στη Σπάρτη, δεν γνωρίζω. Το γενικότερο κλίμα ενθουσιασμού ωστόσο, περιγράφει η σύζυγος του Μιχαήλ Βόδα και κόρη του Ιωάννη (Γιάγκου) Καρατζά, σε επιστολή της από το Ιάσιο, προς τον πατέρα της στην Πίζα: «Δεν ξέρετε τι ενθουσιασμός επικρατεί ανάμεσα στους Χριστιανούς. Κατά εκατοντάδες έρχονται από την Οδησσό, πολλοί απ’ αυτούς πεζή, άλλοι έρχονται από τις γερμανικές περιοχές, γενικά από όλες τις μεριές προστρέχουν Έλληνες και περνούν καθημερινά ανεμπόδιστα τα σύνορα. Σίγουρα έχει βάλει ο Θεός το χέρι του σ’ αυτήν την υπόθεση και θα τη βγάλει πέρα. Τρία εκατομμύρια πιάστρα έχουν μαζευτεί από τις μέχρι τούδε συνεισφορές μόνο στο Ιάσιο. Σκεφθήτε λοιπόν τι γίνεται στις άλλες περιοχές. Πρέπει να ξέρετε ότι από τα χρήματα αυτά δεν προέρχεται ούτε λεφτό από τους Μολδαυούς, όχι! Όλα μόνο από τους Έλληνες. Αυτό είναι μια μεγάλη υπόθεση!» 14) Κάθοδος στην Ελλάδα του Ιγνατίου Ουγγροβλαχίας και του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου-Φριαρή και αίτηση για χρηματική βοήθεια προς τον αυτοεξόριστο στην Πίζα, Ιωάννη Καρατζά: Ούτε ο Ιγνάτιος, ούτε ο Φριαρής κατέβηκαν στην Ελλάδα. Ο Ιγνάτιος, καίτοι πολέμησε την ιδέα της Επανάστασης, βοήθησε αργότερα σημαντικά την εθνική υπόθεση. Ο Καρατζάς, έδωσε πάρα πολύ λίγα χρήματα για τον Αγώνα σε σχέση με τα όσα είχε ήδη καβατζώσει από την Ηγεμονία του στη Βλαχία. Πολιτικά αντιδραστικός, αλλά και με την κόπωση της ηλικίας του, αναφέρει σε επιστολή του προς τον φίλο του το βαρώνο Κωνσταντίνο Μπέλλιο στη Βιέννη: «Σύμφωνα με τις τελευταίες επιστολές, βλέπω την επανάσταση στη Βλαχία πάλι σε αποθάρρυνση, με ένα λόγο πραγματικά «βλάχικη» χωρίς ενότητα, όπως όλες οι επιχειρήσεις και τα διαβήματα αυτού του έθνους». Αφού δε, εκφράσει την ευχή να κατασταλεί η επανάσταση των Καρμπονάρων στην Ιταλία, καταλήγει: «Ας ανυψώσουμε τα μάτια μας προς τον πανάγαθο Θεό, να μας αξιώσει να φτάσωμε εκεί που εδπιναι το πιο συμφέρο για μας, να έχωμε την ησυχία μας στην ηλικία που βρισκόμαστε, και ο Θεός να μας φυλάξει από τις συχνές μετακινήσεις, που είναι τόσο δαπανηρές, όσο και επίπονες για την ηλικία μας» (Γεωργίου Λάιου: «Ανέκδοτες Επιστολές και Έγγραφα του 1821 – Ιστορικά Δοκουμέντα από τα Αυστριακά Αρχεία» – Εκδόσεις Δίφρος 1958). Ο παλαιάς κοπής ηγεμόνας, θα φανεί άθελά του, ευεργετικός για τον Αγώνα. Στο σαλόνι του στην Πίζα, ο ανηψιός του, Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, θα γνωριστεί με τους ποιητές Πέρσεϋ Σέλλεϋ και Λόρδο Μπάυρον: Ο Σέλλεϋ θα αφιερώσει στον Μαυροκορδάτο το περίφημο ποίημά του με τίτλο «Ελλάς» - και ο Μπάυρον θα αφιερώσει στην Ελλάδα τη ζωή του την ίδια. Ο γιός του ηγεμόνα, ο Κωνσταντίνος Καρατζάς, θα κατεβεί στην Ελλάδα με χρήματα και πολεμοφόδια, δείγμα πως ακόμα και στην αριστοκρατία μπορεί να υπάρξει χάσμα γενεών. Και η εγγονή του Καρατζά, η Ραλλού, θα παντρευτεί το γιό του Γέρου του Μοριά, τον Κολλίνο Κολοκοτρώνη, δείγμα πως ακόμα και η ταξική συμφιλίωση είναι δυνατή, όπου υπάρχει ο έρωτας - ή το συμφέρον… ΣΧΟΛΙΟ: Ανατρέχοντας κανείς στα γεγονότα, είναι ν’ απορεί για το πώς η Πύλη, παρά τις τόσες προειδοποιήσεις που είχε πανταχόθεν (προδοσίες, ενημέρωση από την αγγλική πρεσβεία, κατασχεμένα έγγραφα), υποτίμησε τον κίνδυνο. Ο Νικόλαος Υψηλάντης δίνει τη δική του εκδοχή: Η Θεία Πρόνοια προστατεύει τους Έλληνες. Μια αληθοφανέστερη εκδοχή, μας δίνει ωστόσο η τουρκική ιστοριογραφία: «Όλα αυτά τα ύποπτα συμπτώματα είλκυον την προσοχήν των αρμοδίων, αλλ’ ούτοι εσιώπων, αποφεύγοντες να εκτεθούν εις την δυσμένειαν του Χαλέτ εφέντη. Και όμως, αυτός ήτο ο κρατών το πηδάλιον του κυβερνητικού σκάφους και αυτός είχε χρέος να παρακολουθή τα προμηνύματα της προσεγγιζούσης θυέλλης και να οδηγήση το πλοίον εις λιμένα σωτηρίας. Εκείνος όμως, εξαπατώμενος με τα ωραία λόγια των Φαναριωτών, είχεν απομακρυνθή από της αληθούς οδού και δεν εσκέπτετο άλλο, ει μη μόνον την εξόντωσιν του Αλή πασά. Δεν ήθελε να γίνεται ο ελάχιστος λόγος περί των υπόπτων κινήσεων των Ελλήνων. Και αν ακόμη ηκούετο κάτι περί της παρασκευαζομένης εξεγέρσεως, αυτός ανέθετε τας ανακρίσεις εις τους Φαναριώτας, οίτινες ήσαν μέλη της Φιλικής Εταιρείας». Και το ερώτημα, προκύπτει πλέον αβίαστα: Αν δεν είχε εκδώσει το Πατριαρχείο τις καταδικαστικές εγκυκλίους που αναφέραμε στο σημείο 3 (ενημερώνοντας όμως παράλληλα την Φιλική Εταιρεία για τον επικείμενο «αφορισμό», ώστε να προλάβει τις αντιδράσεις) και αν οι Μουρούζηδες δεν είχαν πείσει την τουρκική εξουσία πως όλα ήταν υπό έλεγχο, θα είχε άραγε αιφνιδιαστεί η Πύλη; Ή μήπως θα σταματούσαν όλα πριν καν αρχίσουν; Αλλά κι από την άλλη, μήπως οι ενέργειες του Πατριάρχη και των Φαναριωτών, έγιναν από συνήθεια, χωρίς πατριωτική σκοπιμότητα; Μήπως ήταν απλά τακτική του Φαναρίου να πετά απλά τις στάχτες κάτω από το χαλί και τακτική του Πατριαρχείου απλά να υπακούει σε όλα στο Σουλτάνο – και απλώς συνέπεσε η πρακτική αυτή να ήταν ωφέλιμη για τον Αγώνα; Μήπως το Πατριαρχείο και το Φανάρι ήθελαν απλώς να τα έχουν καλά και με τους εξεγερμένους και με την Πύλη; Και γιατί;
Όλ’ αυτά αναγνώστη, είναι λογικά ερωτήματα, που κανείς μπορεί να θέσει και να απαντήσει κατά την κρίση του. Εμείς θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια τελική απάντηση. Άλλοι δεν έχουν καμία ανάγκη να επεξεργάζονται τέτοιου είδους ερωτήματα. Τραβούν μια μονοκονδυλιά και ξεμπερδεύουν… Υ.Γ. Στο επόμενο post, θα αναφερθούμε στο στρατό του Υψηλάντη, τη διπλή συμπεριφορά του «αφορισμένου» Μιχαήλ Σούτσου αλλά και με τον «ιστορικό Κορδάτο» του EPAITH!
|
Bartimaeus
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Turks and Caicos Isl
172 Μηνύματα |
Απεστάλη: 11/06/2007, 02:03:32
quote:
Trainman:
Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να σου δώσω τον τελευταίο λόγο, διότι οφείλω σε κάθε περίπτωση να περιχαρακώνω τον δικό μου χώρο στη συζήτηση, ιδιαιτέρως τώρα που έχουν σιγήσει προσωρινά οι απέναντι φωνές.
Δεν θυμάμαι να απαίτησα τον «τελευταίο λόγο» επί του ζητήματος. Απλά, διατύπωσα συμπερασματικά την άποψή μου για τον Γρηγόριο και σχολίασα τη σχέση Πατριαρχείου - Φαναριωτών. Αν εσύ θέλεις να συνεχίσεις τον προκείμενο αγώνα, σε "ακούω" ευχαρίστως...quote:
Trainman:
Μιλάς απελπιστικά πολύ για να παρακάμψεις τελείως το γεγονός, ότι σου έχω ζητήσει επανειλημμένως να μην απευθύνεσαι σε μένα με κολακείες για να προσβάλλεις κάποιον άλλον - και με έγραψες στ’ αρχαία σου. Το έχεις κάνει κατ’ επανάληψη και διαρκώς επιστρέφεις με δήθεν επαίνους για το ήθος μου, όπως την άλλη φορά στη σελίδα 8 που ζήτησες υποκριτικά συγγνώμη για να επιστρέψω στη συζήτηση.
Έχω κατεβάσει πολλά πικρά ποτήρια, για να μάθω να ξεχωρίζω τον εγωισμό μου από τον εαυτό μου – κι ακόμα το μαθαίνω. Άλλο ένα σπέσιαλ σερβιρισμένο από σένα, αγαπητέ Ανδρέα, («υποκριτική» η κλητική, κατ' εσένα βεβαίως...) θα το πιω αγόγγυστα σαν cyber-σφηνάκι, για τις «υγείες» μας!... Eviva! (Μου επιτρέπεις τουλάχιστον να φορώ τα γυαλιά μου, όταν θα τα πίνω;...)
quote:
Trainman:
Λυπάμαι για λογαριασμό σου.
Τα... ειλικρινή μου συλλυπητήρια, Ανδρέα!quote:
Trainman:
Το πουγκί ήταν προνόμιο της αριστοκρατίας, γνήσιας ή επίκτητης. Κι από την ώρα που ο αριστοκράτης έγινε αξιωματούχος της Αυτοκρατορίας, το δικό του πουγκί μετρούσε περισσότερο από το πουγκί ενός κοινού θνητού.
Της επίκτητης, ναι. Της γνήσιας, όχι πάντα. Είδες λοιπόν που συμφωνούμε, πως πάνω απ' όλα μετρούσε, τελικά, περισσότερο το πουγγί; Γιατί αν ο Τροχός το έφερνε έτσι, ώστε ένας πρώην αριστοκράτης να μείνει χωρίς το πουγγί του, τότε... «περάστε, αφέντη Αργυρόπουλε»!quote:
Trainman:
Νομίζω λοιπόν τελικά, πως δεν θα αποφύγουμε πριν από τη λήξη της συζήτησης, να παραθέσουμε έναν κατάλογο των πατριαρχικών θητειών από τον Σχολάριο μέχρι τον Γρηγόριο.
Μαζί με τους οικονομικούς απολογισμούς ή χωρίς;... quote:
Trainman:
Η επέμβαση του Σουλτάνου στα οικονομικά του Πατριαρχείου για να τα φάει, είναι μια εικασία.
Εγώ πάντως για «Σουλτάνο» δεν μίλησα. Τον Μεγάλο Βεζύρη ανέφερα και τον γ.γ. (Ρεΐς εφέντη). Ο Σουλτάνος ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος ή σχεδόν τουλάχιστον. Όπερ σημαίνει πως, αν και αιμοβόρο αρπακτικό, είχε την πολυτέλεια να είναι (ή να το παίζει) κουβαρντάς! Ευτυχώς όμως που το Πατριαρχείο ήταν ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΚΑΙ για τον Σουλτάνο, όχι μόνο για τους Φαναριώτες... quote:
Trainman:
Όσο για τα μπαξίσια, είναι εξαιρετικά ευπρόσδεκτα εάν χρησιμοποιούνται για να σώσουν έναν Παπαφλέσσα, ή κάποιον ρωμιό που συνθλιβόταν από το στιβαρό χέρι του οθωμανικού νόμου. Όχι όμως για την διατήρηση του Πατριάρχη στο θρόνο, ή την εξασφάλιση της μιας φατρίας κόντρα στην άλλη.
Συμφωνώ, αν συμφωνήσεις κι εσύ πως ο ηθικός καταλογισμός αφορά στο πρόσωπο που εκβιάζει το μπαξίσι κι όχι εκείνον που υποχρεώνεται στην καταβολή του. Ηθική ευθύνη θα μπορούσε ενδεχομένως να καταλογιστεί στον οιονδήποτε αναδειχθέντα Πατριάρχη, αν ανάμεσα από δύο ή τρεις διεκδικητές του πατριαρχικού θρόνου, ο Σουλτάνος αξίωνε πεσκέσια μόνο από τον έναν! Όπερ έδει δείξαι...Όσο για την «εξασφάλιση της μιας φατρίας κόντρα στην άλλη», αυτή ήταν -εκτός των άλλων- εμπράγματη, συνεξαρτημένη από το ΤΖΟΓΚ του πλειστηριασμού. Και στο κάτω κάτω είπαμε... εγγενής η παθογένεια του φαινομένου, τρις χειρότερη στις μέρες μας. Σαν να κατηγορείς τη Μητέρα Φύση για τα γεράματα... quote:
Trainman:
Όσο κι αν καταλαβαίνει κανείς ότι πολλά πράγματα ήσαν απλά υποπροϊόντα της βυζαντινής παρακμής (στην αρχή) και της σκλαβιάς στη συνέχεια, δεν νομίζω πως είναι κανείς υποχρεωμένος σήμερα να σέβεται και να τιμά καταστάσεις που ντροπιάζουν, τόσο το ελληνικό όνομα, όσο και την χριστιανική ηθική. Λίγη αυτοκριτική δεν βλάπτει – και αυτοκριτική δεν βλέπουμε…
Αν διευκρίνιζες τις παρακμιακές καταστάσεις που υπαινίσσεσαι, θα μπορούσα κι εγώ επιτέλους να καταλάβω τι είναι αυτό που - ενώ το σέβομαι και το τιμώ - με ντροπιάζει ως Έλληνα και χριστιανό! Με την αυτοκριτική, ακόμη και με την κατ' απαίτησιν αυτοκριτική, δεν έχω πρόβλημα. Με την υποκριτική τέχνη της αυτοκριτικής όμως αναγουλιάζω... (βλ. π.χ. την "αυτοκριτική" του Πάπα στην προσπάθειά του να εξευμενίσει τους θιγμένους μουσουλμάνους) quote:
Trainman:
Παράλογο επιχείρημα: Η τελική συνεργασία των διαφόρων φατριών στο πλαίσιο της Φιλικής Εταιρείας, δεν συνδέεται σε καμία περίπτωση με τις φαγωμάρες του παρελθόντος. Η επιστολή συμφιλίωσης του Μ. Σούτσου προς τον Υψηλάντη, είναι ενδεικτική.
Δεν αρνήθηκα τις «φαγωμάρες του παρελθόντος». Αν δεν υπήρχαν φαγωμάρες, δεν είχε νόημα να μιλάμε για συμφιλίωση και παράβλεψη παθών ενόψει της «τύχης του Γένους», είτε πρόκειται για εντός είτε για εκτός πλαισίου της Φ.Ε. Εν πάσει περιπτώσει, έχεις δίκιο να συμπεραίνεις: «Καλές προθέσεις σίγουρα υπάρχουν, συγκεκριμένες στοχεύσεις ίσως υπάρχουν, επιτεύξεις υπέρ του Γένους καταμετρώνται, αλλά ο καθένας θέλει να τις υλοποιήσει με τον εαυτό του στα πράγματα!». Εγώ όμως ερωτώ πόσο εφικτό μπορούσε να ήταν το ιδεατό; Αν γνωρίζεις έστω και μία ιδεατή εθνική επανάσταση να έχει λάβει χώρα στην ιστορία, ορίστε είμαι όλος "αυτιά"... Εδώ οι Έλληνες τρώγωνταν μεταξύ τους απ' το δεύτερο κιόλας χρόνο της Επανάστασης για τις «δικαιοδοσίες» και τις θέσεις των Μινίστρων, δηλ. για ανύπαρκτες θέσεις και αέρα κοπανιστό, και θα ήταν δυνατόν να διάγουν εν πλήρη αρμονία μεταξύ τους, έχοντες και κατέχοντες μεγάλα και ζουμερά πόστα με λίαν ανταγωνιστικά συμφέροντα; Νομίζω, Ανδρέα, κάπου η κριτική σου είναι υπερβολική και άδικη... quote:
Trainman:
Όταν μιλώ για «καραβανάδες», μιλώ για τους αρχιερείς που ανέβηκαν τα σκαλιά της Ιεραρχίας, ένεκα επετηρίδας. Όσοι ιεράρχες σπούδασαν στη Δύση και επέστρεψαν με προοδευτικές ιδέες, αναγκάστηκαν, είτε να στραφούν προς την εκπαιδευτική δραστηριότητα, είτε να εκπατριστούν. Κανείς δεν θα ήθελε έναν Ευγένιο Βούλγαρι στον πατριαρχικό θρόνο – και δεν ξέρω αν θα το επιθυμούσε και ο ίδιος…
Καταρχήν, ο Ευγένιος Βούλγαρης δεν έχει καμία σχέση με τους «δυτικίζοντες». Ίσα ίσα που, μαζί με τον Δημήτριο Καταρτζή, αποτελούν παραδείγματα πρόσληψης και αφομοίωσης του Γαλλικού Διαφωτισμού από τη Βυζαντινορθόδοξη παράδοση, παρόλο που στο γλωσσικό ήταν σε αντίπαλα στρατόπεδα! Όσο για την προσέγγιση των «νεωτεριστών» στον πατριαρχικό θρόνο, αναρωτιέμαι μήπως τελικά το μόνο που έφταιγε ήταν τα πολύ στενά χρονικά περιθώρια, για να έλθει και η σειρά τους μέσω «επετηρίδας»... Τι λες, δεν χρειάζονταν τουλάχιστον 50 χρόνια ζύμωσης, για να μπει ο νέος οίνος σε παλιά ασκιά; quote:
Trainman:
Αν δεν μπορώ να σε βλάψω αμέσως, ή δεν θέλω να φανεί ότι σε βλάπτω αμέσως, ή θέλω να δέσω αποδοτικά και οικονομικά τη συνομωσία μου, χωρίς μπαξίσια κλπ., βάζω κάποιον άλλον να το κάνει στο πλαίσιο της δικής του ευχέρειας.
Συμφωνώ. Τέτοια σενάρια δεν ήταν διόλου απίθανα. Οι δρόμοι όμως ήταν ουσιαστικά δύο: ή ακολουθούσες το σίγουρο δρόμο που ήταν το μπαξίσι, παρακάμπτοντας ή και εξαγοράζοντας τους θεσμικά αρμόδιους ή ακολουθούσες τη θεσμική οδό, με την οποία όμως έπρεπε να σε συνδέουν πάρα πολλά κοινά και «διαπλεκόμενα» (ειδικά αν είχες λόγους σαν αυτούς που επικαλέστηκες). Και στην προκειμένη περίπτωση, το Πατριαρχείο αποτελούσε τη θεσμική οδό, που θα διεκπεραίωνε την υπόθεση χωρίς μπαξίσια, αντιληπτές μεθοδεύσεις κτλ. Επομένως, οι παραπάνω αιτιάσεις σου δεν αναιρούν ούτε μειώνουν τον ζωτικής σημασίας θεσμικό ρόλο του Πατριαρχείου ΚΑΙ για τους Φαναριώτες. Γιατί αρνείσαι τόσο πεισματικά να τον αποδεχτείς; quote:
Trainman:
Πώς υπέγραψε κατά τον Μαθά ο Γρηγόριος την κατάπτυστη αναφορά; «Είτε υπό δειλίας, είτε παρασυρθείς εκ της τότε των πολιτικών προς αλλήλους αντιπαθείας…»
Να σου θυμίσω πως συνεχίζει και τελειώνει στην ίδια παράγραφο ο Μαθάς ή θα το διαβάσεις μόνος σου; quote:
Trainman:
Κατανοώ την προσπάθειά σου να βγάλεις λάδι έναν μετέπειτα «άγιο», αλλά το μόνο που μπορεί να μετριάσει τις εντυπώσεις είναι, ότι το ίδιο θα έκανε και ο «ρωσσίζων» Πατριάρχης αν ήταν στη θέση του και έπρεπε να εξορίσει κάποιον Σούτσο.
Σου επαναλαμβάνω: ΔΕΝ κόπτομαι ν' αποδείξω την αγιότητα του Γρηγορίου. Η αποδοχή της αγιότητάς του δεν είναι αμιγώς ιστορικό ζήτημα, αλλά πρωτίστως εκκλησιαστικό. Μη τα συγχέεις.
Και τέλος πάντων, Ανδρέα, αν δεν είσαι μέλος της Εκκλησίας, τι κόπτεσαι για τους «αγίους» της (με ή χωρίς εισαγωγικά); Αν πάλι είσαι μέλος της Εκκλησίας και σε σκανδαλίζει η αγιοποίηση του Γρηγορίου, μελέτησε κάποιους «παραδειγματικά» σκανδαλώδεις βίους αγίων της αρχαίας εκκλησίας και θα αντιληφθείς το συντριπτικό πλεονέκτημα του Γρηγορίου (ενν. με τα κοσμικά σου κριτήρια, τουτέστιν ορθολογικά). Αν και τότε συνεχίζεις να σκανδαλίζεσαι, ίδρυσε τη δική σου "εκκλησία", προλαβαίνεις... (Εε, πια... μ' έσκασες!!)---------
ΥΓ. Δεν πρόλαβα να διαβάσω το τελευταίο σχόλιό σου για τους πρώτους «αφορισμούς». Μια χαρά διυλίζουμε οι δυο μας το κουνούπι... © unregistered essence |
Trainman
Μέλος 3ης Βαθμίδας
536 Μηνύματα |
Απεστάλη: 12/06/2007, 19:09:51
quote:
Bartimaeus: Σου επαναλαμβάνω: ΔΕΝ κόπτομαι ν' αποδείξω την αγιότητα του Γρηγορίου. Η αποδοχή της αγιότητάς του δεν είναι αμιγώς ιστορικό ζήτημα, αλλά πρωτίστως εκκλησιαστικό. Μη τα συγχέεις.Και τέλος πάντων, Ανδρέα, αν δεν είσαι μέλος της Εκκλησίας, τι κόπτεσαι για τους «αγίους» της (με ή χωρίς εισαγωγικά); Αν πάλι είσαι μέλος της Εκκλησίας και σε σκανδαλίζει η αγιοποίηση του Γρηγορίου, μελέτησε κάποιους «παραδειγματικά» σκανδαλώδεις βίους αγίων της αρχαίας εκκλησίας και θα αντιληφθείς το συντριπτικό πλεονέκτημα του Γρηγορίου (ενν. με τα κοσμικά σου κριτήρια, τουτέστιν ορθολογικά). Αν και τότε συνεχίζεις να σκανδαλίζεσαι, ίδρυσε τη δική σου "εκκλησία", προλαβαίνεις... (Εε, πια... μ' έσκασες!!)
Τα «εκκλησιαστικά κριτήρια» ανακήρυξης των αγίων, τα είδαμε αναλυτικά και ανάγλυφα στη σελ.23 ώστε να μην χρειαστεί να επανέρχομαι. Όλες οι υπόλοιπες ερωταποκρίσεις - θέσεις, αιτιάσεις και συμπεριφορές - επαφίενται στην κρίση του αναγνώστη.
Edited by - Trainman on 12/06/2007 21:34:51
|
Trainman
Μέλος 3ης Βαθμίδας
536 Μηνύματα |
Απεστάλη: 12/06/2007, 19:12:28
quote:
Agnostic (σελ.2): 25η Μαρτίου: μία ημερομηνία-ψέμα (…)Κανείς δεν ήταν στην Αγία Λαύρα εκείνη την ημέρα. Η επανάσταση είχε ξεκινήσει τρεις μέρες πριν, στη Μάνη.
quote:
kitkat(σελ.14) Το ιστορικο κρυφο σχολειο το οποιο "υποτιθεται" οτι επισκευτηκα , οπως το "λαβαρο" της επαναστασης και η 25η ως ημερα επαναστασης, με κανουν πολυ , παρα πολυ δυσπιστο στα οσα εχω μαθει , στα οσα μου λεει η εκκλησια και το εκπαιδευτικο συστημα, καθως ολα αυτα ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΑ ΕΙΠΑΝ ΣΩΣΤΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΠΗΓΑ, ετσι απο μεσα μου προκυπτει ενα τεραστιο ΓΙΑΤΙ ? γιατι μας κρυψαν ολα αυτα ?
quote:
EPAITHS: Η ιστορία γράφεται απο τους νικητές, και η εκκλησία που είχε καθοριστική εξουσία στην διάρκεια της Τουρκοκρατίας συγκεντρώνοντας αχανείς περουσίες κατόρθωσε να διατηρήσει την εξουσία της και μετά αφού την περιουσία της δέν την πείραξε κανένας. Με τον τρόπο αυτό έγραψε τα ιστορικά γεγονότα όπως ήθελε φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να συνταυτίσειτην ημέρα εξέγερσης του γένους μας με μιά απο τις δικές της μεγαλύτερες γιορτές΄, άσχετα με το εάν η συνταύτιση αυτή είναι εκτός πραγματικότητας.
22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1821: Η ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΕΝΑΡΞΗΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ – Ο ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΤΟΝ ΠΡΟΥΘΟ Φίλε Αναγνώστη Εδώ και 150 χρόνια, η πατρίδα μας γιορτάζει ως ημερομηνία έναρξης της Επανάστασης την 25η Μαρτίου 1821 – την ημερομηνία, που είχε ορίσει ο Υψηλάντης για την επαναστατική έκρηξη στην Πελοπόννησο (βλ. μια μικρή αναφορά αναγνώστη, στη σελ.19). Το ότι ο Υψηλάντης είχε προσδιορίσει την 25η Μαρτίου ως ημέρα έναρξης της Επανάστασης στο Μοριά, δεν χωρεί πιστεύω αμφιβολία. Περί αυτού μαρτυρά τόσο ο Κολοκοτρώνης στα Απομνημονεύματά του, όσο και ο Φωτάκος στα δικά του, ο αγωνιστής Ηλίας Φωτεινός αλλά και ο Νικόλαος Σπηλιάδης. Γνωρίζουμε όμως, ότι η συμφωνία δεν τηρήθηκε και πως η εξέγερση στην Πελοπόννησο ξεκίνησε πρωτύτερα. Τα τελευταία χρόνια, το αντιεκκλησιαστικό και αντιχριστιανικό κίνημα, δίνει ιδιαίτερη έμφαση στο μυθώδες της ευλογίας της Επανάστασης από τον Π.Π. Γερμανό στην Αγία Λαύρα την 25η Μαρτίου, ανοίγοντας ξανά το πανέρι του τοπικισμού: Τη άγονη συζήτηση για το αν η Επανάσταση ξεκίνησε στην Πάτρα, στην Καλαμάτα, στη Μάνη, ή στην Αρκαδία. Όποιος θεωρεί πως έχει νόημα μια τέτοια έρευνα, μπορεί να την πραγματοποιήσει. Το σύνολο των αντιμαχομένων, μαζί βεβαίως με το πολιτικό και εκκλησιαστικό κατεστημένο της χώρας, επιμένει ωστόσο, να αγνοεί, ότι η έναρξη της Επανάστασης, όπως αυτή σχεδιάστηκε, ποδηγετήθηκε, αποφασίστηκε και εξελίχθηκε, έγινε την 22α Φεβρουαρίου του 1821, όταν ο Αλέξανδρος Υψηλάντης με το στρατό του, πέταξε το γάντι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, περνώντας τον Προύθο ποταμό. Και αυτό για προφανείς λόγους: Όχι τόσο γιατί ο επαναστατικός κλάδος του Υψηλάντη έσπασε νωρίς και άσχημα, αλλά γιατί ξεκίνησε σε μια ξένη χώρα, με έναν στρατό που σε πολύ μεγάλο βαθμό αποτελείτο από ξένους αγωνιστές και μ’ ένα επαναστατικό μανιφέστο πρωτίστως πολιτικό.
Η Επανάσταση της 22ας Φεβρουαρίου, είναι μια Επανάσταση, που για πρώτη φορά από την πτώση της Βασιλεύουσας, αφορά το σύνολο του Ελληνισμού και στηρίζεται απ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα - αν και όχι από το σύνολο των μελών τους. Χαρακτηρίζεται από φιλοπατρία και ευσέβεια, αλλά και από φιλελευθερισμό. Δεν καλεί μονάχα τους Έλληνες, αλλά και τους Βαλκάνιους. Πρόκειται για μια κατ’ εξοχήν ρομαντική επανάσταση, με διαρκείς αναφορές στο απώτατο παρελθόν της Ελλάδας, αλλά και την χριστιανική της πίστη. Στην επανάσταση της 22ης Φεβρουαρίου, παίρνει και πάλι ζωή το όραμα του Ρήγα Φεραίου, τα δημοκρατικά οράματα των ιταλών καρμπονάρων, των άγγλων λουδδιτών, των γάλλων πατριωτών και των ρώσων δεκεμβριστών - και έντρομη η ένωση των δυναστών, η Ιερά Συμμαχία, θα σπεύσει να την καταδικάσει. «Η Φιλική Εταιρεία συνεκροτήθη, ουχί προς κατήχησιν, διότι κατηχήσεως ανάγκην δια την ελευθερίαν και ανεξαρτησίαν αυτού, ούτε ο Έλλην, ούτε ο Βούλγαρος, ή ο Σέρβος είχον – αλλά προς την μόρφωσιν ενός του γενικού πνεύματος κέντρου, εις ο απέκειτο η προπαρασκευή προς τον πόλεμον» σημειώνει εύστοχα ο Ιωάννης Φιλήμων. Και το κέντρο αυτό, ενσαρκώνει αντιμέτωπος με την Ιστορία, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης. Στο Ιερό Λόχο, ο Ελληνισμός αντιπροσωπεύεται συνολικά, όχι μόνον σε συμβολικό επίπεδο, αλλά και σε τελείως πραγματικό: * Διοικητής και εκπαιδευτής του ορίζεται ο πρίγκηπας Γεώργιος Καντακουζηνός, Φαναριώτης και αξιωματικός του ρωσικού ιππικού * Χιλίαρχος και πρώτος υπασπιστής, ορίζεται ο κοζανίτης αγωνιστής Γιώργος Λασσάνης, ενώ ανάμεσα στους πέντε υπόλοιπους χιλιάρχους, συγκαταλέγεται και ο Γιάννης Κολοκοτρώνης – Ντασκούλιας, ξάδελφος του Γέρου. * Εκατόνταρχοι είναι ο Σπυρίδων Δρακούλης (Ιθακιός), ο Δημήτριος Σούτσος Κεμπάμπης (Φαναριώτης), ο Λουκάς Βαλσαμάκης (Κεφαλλονίτης), ο Ανδρόνικος (Πελοποννήσιος), ο Ρίζος (Γιαννιώτης) και ο Ιωάννης Κρόκιας (Χιώτης). * Παράλληλα, στις αρχές του Απριλίου, θα σχηματιστεί ένα «Γενικόν Βουλευτήριον», μια πρώτη υποτυπώδης Βουλή του ελεύθερου ελληνικού έθνους, (κυρίως για τις διπλωματικές ανάγκες) με μέλη τον ίδιο τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και τα αδέλφια του Γεώργιο και Νικόλαο, τον Γεώργιο Καντακουζηνό, τον αρχιμανδρίτη Περραιβό, (αδελφό του πρωτεπαναστάτη Χριστόφορου Περραιβού), τον αγωνιστή αρματωλό Γεωργάκη Ολύμπιο, τον Βασίλειο Καραβιά και τον ίδιο τον συνιδρυτή της Φιλικής Εταιρείας, Αθανάσιο Τσακάλωφ.
Τέσσερις μέρες πριν το εγχείρημα, ο Υψηλάντης θα γράψει στο φίλο του Ιωάννη Μακρή στην Οδησσό:
«Η Πατρίς προσκαλεί τα τέκνα της. Όσοι νέοι θελήσωσι να ακολουθήσωσι μετ’ εμούς, ας τρέξωσιν εις τας αγκάλας μου. Θέλουσι με εύρει πάντοτε εις την οδόν της αρετής και της τιμής. Οι δε άλλοι, ας σπεύσωσιν εις την Πατρίδα. Ανάγκη πάσα να πολλαπλασιάζωνται οι προτρεπτικοί λόγοι των καλών. Όθεν συ ο καλός γράφε και λέγε εις την Οδησσόν, όσον και εις όλα τα μέρη, όπου ευρίσκονται Έλληνες: εις τα Παρίσια, εις την Ιταλίνα και Γερμανίαν και όπου αλλού. Εάν ευρεθώσι κατά τύχην εις Οδησσόν τινε καλοί Οφφικιάλοι του Ναπολέοντος Γάλλοι, ή Ιταλοί, με χαρακτήρα τίμιον και με μάθησιν εις τα πολεμικά, ας προκληθώσι. Και οι έχοντες χρείαν, ας εφοδιάζωνται με τα αναγκαία χρήματα. Ομοίως και όσοι Γραικοί, Σέρβοι, Βούλγαροι αρματωλοί ας λαμβάνωσι τα Πασπόρτιά των, και ας διευθύνωνται προς με εις Βλαχομπογδανίαν. Δεν έχω χρείαν να συμβουλεύσω, ότι ταύτα πάντα να γίνωνται μετά φρονήσεως και ησυχίας άνευ θορύβου». Η προετοιμασία και η μετακίνηση των πολεμιστών έπρεπε να γίνει χωρίς θόρυβο. Αλλά ο ξεσηκωμός των Ελλήνων, το σύνθημα για την εξέγερσή τους ένα μήνα μετά (την 25η Μαρτίου, σύμφωνα με το αρχικό πλάνο), δεν θα μπορούσε να γίνει αθόρυβα. Το στίγμα λοιπόν κοινοποιείται με την περίφημη προκήρυξη με τίτλο «Μάχου Υπέρ Πίστεως και Πατρίδος!», την οποίαν συνέταξε ο κεφαλλονίτης ριζοσπάστης, Γεώργιος Τυπάλδος-Κοζάκης. Η επαναστατική προκήρυξη του Υψηλάντη, είναι αναγνώστη, εύκολο να βρεθεί στο Διαδίκτυο για όποιον επιθυμεί να τη διαβάσει ολόκληρη. Εδώ, για τις ανάγκες του thread μας, αξίζει να παραθέσουμε μερικά αποσπάσματα που κατά τη γνώμη μας βαραίνουν καταλυτικά στη διαμόρφωση της φυσιογνωμίας της: 1) «Η ώρα ήλθεν ω άνδρες Έλληνες! Προ πολλού, οι λαοί της Ευρώπης πολεμούντες υπέρ των ιδίων δικαιωμάτων και ελευθερίας αυτών, μας επροσκάλουν εις μίμησιν. Αυτοί, καίτοι οπωσούν ελεύθεροι, επροσπάθησαν όλαις δυνάμεσι να αυξήσωσι την ελευθερίαν και δι’ αυτής πάσαν αυτών την ευδαιμονίαν (…) 2) Οι φωτισμένοι λαοί της Ευρώπης ενασχολούνται εις την αποκατάστασιν της ιδίας ευδαιμονίας. Και πλήρεις ευγνωμοσύνης δια τας προς αυτούς των προπατόρων μας ευεργεσίας, επιθυμούσι την ελευθερίαν της Ελλάδος(…) 3) Κινηθήτε ω φίλοι και θέλετε ιδεί μίαν κραταιάν δύναμιν να υπερασπισθή τα δίκαιά μας!(…) Εις την φωνήν της σάλπιγγός μας όλα τα παράλια του Ιονίου και Αιγαίου πελάγους θέλουσιν αντηχήσει. Τα ελληνικά πλοία, τα οποία εν καιρώ ειρήνης, ήξευραν να εμπορεύωνται και να πολεμώσι, θέλουσι σπείρει εις όλους τους λιμένας του τυράννου με το πυρ και την μάχαιραν, την φρίκην και τον θάνατον(…) 4) Είναι καιρός να αποτινάξωμεν τον αφόρητον τούτον ζυγόν, να ελευθερώσωμεν την πατρίδα, δια να υψώσωμεν το σημείον δι ου πάντοτε νικώμεν, λέγω τον Σταυρόν, και ούτω να εκδικήσωμεν την πατρίδα και την ορθόδοξον ημών πίστιν από την ασεβή των ασεβών καταφρόνησιν(…) 5) Μεταξύ ημών ευγενέστερος είναι όστις ανδρειοτέρως υπερασπισθή τα δίκαια της πατρίδος και ωφελιμωτέρως την δουλεύση. Το έθνος συναθροιζόμενον θέλει εκλέξει τους Δημογέροντάς του και εις την ύψιστιν ταύτην Βουλήν θέλουσιν υπείκει όλαι μας αι πράξεις(…) 6) Ας κινηθώμεν λοιπόν με εν κοινόν φρόνημα! Οι πλούσιοι ας καταβάλωσι μέρος της ιδίας περιουσίας. Οι ιεροί ποιμένες ας εμψυχώσωσιν τον λαόν με το ίδιόν των παράδειγμα, και οι πεπαιδευμένοι ας συμβουλεύσωσι τα ωφέλιμα. Οι δε εν ξέναις Αυλαίας υπουργούντες στρατιωτικοί και πολιτικοί ομογενείς, αποδίδοντες τας ευχαριστίας, εις ην έκαστος υπουργεί δύναμιν, ας ορμήσωσιν όλοι εις το ανοιγόμενον ήδη μέγα και λαμπρόν στάδιον και ας συνεισφέρωσιν εις την πατρίδα τον χρεωστούμενον φόρον, και ως γενναίοι ας ενοπλισθώμεν όλοι, άνευ αναβολής καιρού, με το ακαταμάχητον όπλον της ανδρείας και υπόσχομαι εντός ολίγου την νίκην και μετ’ αυτήν παν αγαθόν (…) 7) Ας καλέσωμεν λοιπόν εκ νέου, ω ανδρείοι και μεγαλόψυχοι Έλληνες, την ελευθερίαν εις την κλασικήν γην της Ελλάδος! Ας συγκροτήσωμεν μάχην μεταξύ του Μαραθώνος και των Θερμοπυλών! Ας πολεμήσωμεν εις τους τάφους των πατέρων μας, οι οποίοι, δια να μας αφήσωσιν ελευθέρους, επολέμησαν και απέθανον εκεί! Το αίμα των τυράννων είναι δεκτόν εις την σκιάν του Επαμεινώνδου Θηβαίου και του Αθηναίου Θρασυβούλου, οίτινες κατετρόπωσαν τους τριάκοντα τυράννους. Εις εκείνας του Αρμοδίου και Αριστογείτονος, οι οποίοι συνέτριψαν τον Πεισιστρατικόν ζυγόν. Εις εκείνην του Τιμολέοντος, όστις αποκατέστησε την ελευθερίαν εις την Κόρινθον και τας Συρακούσας – μάλιστα εκείνας του Μιλτιάδου και Θεμιστοκλέους, του Λεωνίδου και των τριακοσίων, οίτινες κατέκοψαν τοσάκις τους αναριθμήτους στρατούς των βαρβάρων Περσών, των οποίων τους βαρβαρότερους και ανανδροτέρους απογόνους πρόκειται εις ημάς σήμερον με πολλά μικρόν κόπον να εξαφανίσωμεν εξ ολοκλήρου…» Πρόσεξε τώρα αναγνώστη: • Η πρώτη παράγραφος, παραπέμπει ευθέως στις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης, καθώς λέει πως «οι λαοί της Ευρώπης, παρότι ήσαν ελεύθεροι, προσπάθησαν να αυξήσουν την ελευθερία τους με όλους τους τις δυνάμεις». Αλλά η Γαλλική Επανάσταση ήταν ηττημένη - και στην Ευρώπη για τους φιλελεύθερους «το ‘να χέρι κτύπαε τ’ άλλο από την απελπισιά»… • Η δεύτερη παράγραφος παραπέμπει ευθέως στις ιδέες του Διαφωτισμού, κάνοντας λόγο για τους «φωτισμένους λαούς της Ευρώπης, που είναι ευγνώμονες για τις ευεργεσίες των αρχαίων Ελλήνων και επιθυμούν την ελευθερία της Ελλάδας». Η Ευρώπη όμως δεν είχε μόνον τους φωτισμένους λαούς – είχε και τις τυραννικές ηγεσίες, οι οποίες δεν είχαν εκφραστεί υπέρ της ελευθερίας της Ελλάδας, αλλά εναντίον της πάσης φύσεως επανάστασης και είχαν σε πολλές χώρες (με πρώτη τη δήθεν δημοκρατική Αγγλία) ανοίξει μέτωπο εναντίον των ίδιων τους των λαών. • Η τρίτη παράγραφος «φωτογραφίζει» εμμέσως πλήν σαφέστατα, τον συνήθη ύποπτο – την παραδοσιακή εχθρό της Τουρκίας και κραταιά δύναμη – τη Ρωσία. Αναγκαστικά λοιπόν, από τις πρώτες στιγμές της έναρξης της Επανάστασης, η Ρωσία θα κληθεί να τοποθετηθεί. Υπάρχει ωστόσο και κάτι ακόμα: Η αναφορά στα παράλια του Ιονίου, που κατά το ήμισυ τουλάχιστον, την εποχή εκείνη στέναζαν υπό το κνούτο του Μαίτλαντ! Με διακαή πόθο για την απελευθέρωση και της δικής του γης, ο ριζοσπάστης κεφαλλονίτης συντάκτης της Προκήρυξης, δεν μπορούσε να αποφύγει τη σχετική αναφορά – και αν και είναι φανερό πως το Ιόνιο Πέλαγος καλείτο σε αγώνα κατά των Τούρκων (και όχι των Άγγλων), είναι απολύτως βέβαιο πως οι τελευταίοι που θα χαίρονταν με τη συγκεκριμένη αναφορά της Προκήρυξης, θα ήταν οι αφέντες των Επτανήσων! • Η τέταρτη παράγραφος, αναφέρεται στο «εν τούτω Νίκα» του Μεγάλου Κωνσταντίνου και αποτελεί παραπομπή στην πάλαι ποτέ Βυζαντινή Αυτοκρατορία, η οποία εξακολουθούσε να ζει στις καρδιές των Ελλήνων. Αν όμως κάποιος ξένος ηγεμόνας διάβαζε την σχετική παράγραφο (και παρά τη σαφέστατα θρησκευτική της χροιά), ακόμα κι αν επιθυμούσε την «ελευθερία της Ελλάδος», δεν είναι διόλου βέβαιο ότι θα ευαρεστείτο στην ιδέα μιας ενδεχόμενης ανασύστασης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, έστω και ως μακρινής προοπτικής, έγκλειστης σε μια απλή νύξη… • Η πέμπτη παράγραφος, αναφέρεται ξεκάθαρα στο δημοκρατικό πολίτευμα το οποίο οι Έλληνες καλούνταν να επανιδρύσουν – ένα πολίτευμα το οποίο πολεμιόταν παντού. • Η έκτη παράγραφος, μιλά για τους πολιτικούς σε ξένες Αυλές. Ποιος όμως ήταν ο πρώτιστος των αντιστοίχων ελλήνων πολιτικών; Μα φυσικά, ο Καποδίστριας! – ο οποίος καλείται να πει «ευχαριστώ» στη Ρωσία που τον εμπιστεύτηκε και να οπλιστεί ο ίδιος! Το λιγότερο που θα μπορούσε να ανιχνεύσει κανείς στην παράγραφο αυτή, με την ελαστικότερη δυνατή ερμηνεία, είναι μια έκκληση προς τους έλληνες πολιτικούς της αλλοδαπής, να στηρίξουν έστω και από το δικό τους πόστο τον Αγώνα. Κάτι που αυτομάτως βέβαια, στρέφει τα όμματα όλων των συναδέλφων τους προς εκείνους! • Η έκτη παράγραφος, κατεξοχήν ρομαντική στην επίκληση των μεγάλων προγόνων, καταλήγει στο στόχο της «ολοκληρωτικής εξαφάνισης» των βαρβάρων Τούρκων από την κλασσική γη της Ελλάδας (ούτε καν λόγος περί «διωγμού», ή της ρεπούσειας «απομάκρυνσης»!). Και μόνον η διατύπωση, προκαλεί ρίγη, ειδικά σε ανθρώπους που έχουν μάθει να συνομιλούν επισήμως με τους… «υπό εξαφάνισιν»!...
Η προκήρυξη του Τυπάλδου, αποτελεί λαμπρό δείγμα ρομαντικής, επαναστατικής γραφής κι ένα λαμπρό υπόδειγμα προς αποφυγήν, για όσους θα ήλπιζαν ότι τα πολιτισμένα χριστιανικά κράτη της Δύσης (και πρώτιστα η Ρωσία) θα έσπευδαν να αγκαλιάσουν την ελληνική υπόθεση. Από την προκήρυξη, όχι μόνον απουσιάζει οιαδήποτε έκκληση προς τους ηγεμόνες της Δύσης αλλά και με ένα θρασύτατο ύφος, (που αρμόζει βεβαίως, σε πραγματικούς επαναστάτες) η βοήθεια αυτή αξιώνεται εν ονόματι των λαών τους!
Ο Υψηλάντης έχει κατηγορηθεί από αρκετούς για την υιοθέτηση της προκήρυξης του Τυπάλδου, ειδικά σε ό,τι αφορά τα της «κραταιάς δύναμης». Κοινή είναι όμως η διαπίστωση, ότι οι Έλληνες δεν θα κινούνταν αλλιώς. Ενδεικτική είναι και η παρακάτω επιστολή του Παπαφλέσσα προς τον Ξάνθο (που διστάζει και συστήνει προς τον Δικαίο «σύνεση»), να πιεστεί ο Υψηλάντης να ξεκινήσει την Επανάσταση μια ώρα αρχύτερα. Η επιστολή περιλαμβάνεται στο έργο του Φιλήμωνα «Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Φιλικής Εταιρείας»: ΔΙΚΑΙΟΣ ΠΡΟΣ ΞΑΝΘΟ: ΠΙΕΣΕ ΤΟΝ ΥΨΗΛΑΝΤΗ ΝΑ ΒΓΕΙ. ΧΩΡΙΣ ΥΨΗΛΟ ΟΝΟΜΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ! «Δεν ηξεύρω δια τι περιωρίσθης εις τον ορίζοντά σου αδελφέ Θυμείδη (σ.σ. κωδικός για τον Ξάνθο) και άλλο δεν ηξεύρεις πλέον, παρά να συμβουλεύης τον Δικαίο να μην ορμά κατά την συνήθειάν του και άλλα κουραφέξαλα. Ο Δικαίος φίλε, έκαμεν ως επροστάχθη. Τα δανείσματα έγειναν προς τα σύνεφα από μέρος της βροχής. Αυτά βιαζόμενα επολλαπλασιάσθησαν. Τι θέλεις η ευγενεία σου; Να μην ακουσθή μικρός καν δούπος; Οι φρόνιμοι πρότερον σκέπτονται ταύτα και ύστερον αποφασίζουν και εις τας αποφάσεις μένουν σταθεροί (…) Λοιπόν φίλε, δια τους οικτιρμούς του Θεού, επιταχύνατε τον σεβαστόν Καλόν (σ.σ. ο Υψηλάντης), ότι αν παρέλθη εορτή μία και δεν φανή, τα αγκάθια ως σκοτινιασμένα δύνανται να κεντήσουν τους προθύμους μας ανεπαισθήτως και τότε η αμαρτία ας ήναι εις τον λαιμόν σας. Επειδή άνευ υψηλού ονόματος δεν ηξεύρω αν κατορθώσωμεν βιασμένοι όσον πρέπει…». ΣΧΟΛΙΟ: Εδώ είμαστε λοιπόν αναγνώστη. Για να κινητοποιηθεί ο λαός χρειαζόταν ένα «υψηλό όνομα» σαν του Υψηλάντη. Και για να είναι ισχυρό το «υψηλό όνομα», έπρεπε να φέρει και το μήνυμα της στήριξης από κάποια «κραταιά δύναμη» – τη Ρωσία του Καποδίστρια. Τη στάση του Καποδίστρια όμως, μέχρι την έκρηξη της Επανάστασης, την είδαμε. Και βλέπουμε και στην προκήρυξη εδώ, όλα εκείνα τα στοιχεία που συνάρπασαν τους λαούς όλου του κόσμου, αλλά και που εξόργισαν τους Ηγεμόνες τους. Όσοι αγαπήσαμε την προκήρυξη των Τυπάλδου και Υψηλάντη, αγαπήσαμε όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν το όνομα της Ελλάδας να σιγοψιθυρίζεται ή να βροντοφωνάζεται στις πέντε ηπείρους του κόσμου από φιλελεύθερους, ρομαντικούς και επαναστάτες, κάθε φυλής, χρώματος και θρησκείας. Δεν μετανιώνουμε που συνεγράφη, δεν μετανιώνουμε για την επαγγελία της που επιχειρήθηκε, δεν μετανιώνουμε και για το τέλος που επεφύλαξε η μοίρα στο εγχείρημα που διήγγειλε. Όσοι όμως ψύχραιμα και με γνώση θα διάβασαν την επαναστατική προκήρυξη, είναι απολύτως σίγουρο πως θα τράβαγαν τα μαλλιά τους. Και θα αναρωτιόνταν: «Πώς είναι δυνατόν ένας Υψηλάντης να υπέγραψε ένα τέτοιο κείμενο, εάν δεν έχει από πίσω του, στέρεες βάσεις, υποσχέσεις και συμφωνίες;» Ένας απ’ αυτούς τους αναγνώστες, ήταν σίγουρα ο Σουλτάνος. Ένας άλλος ήταν ο Γρηγόριος ο Ε’. Και ένας τρίτος ήταν και ο Ηγεμόνας της Μολδαυίας, ο Μιχαήλ Σούτσος – Βόδας, ο δεύτερος «αφορισμένος»…
|
Bartimaeus
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Turks and Caicos Isl
172 Μηνύματα |
Απεστάλη: 13/06/2007, 00:23:31
quote:
Trainman:
Όλες οι υπόλοιπες ερωταποκρίσεις - θέσεις, αιτιάσεις και συμπεριφορές - επαφίενται στην κρίση του αναγνώστη.
[...] (no comments)
Φίλοι Αναγνώστες, μ' ένα κλικ στην παρακάτω εικόνα μπορείτε να χαλαρώσετε μ' ένα ευχάριστο μουσικό διάλειμμα... 
(Mark Knopfler & Eric Clapton - "Sultans of Swing" - Mandela show (1988))© unregistered essence |
|
| Το Θέμα καταλαμβάνει 39 Σελίδες: |
|
|
|
|
|
ESOTERICA.gr Forums !
|
© 2010-11 ESOTERICA.gr
|
|
|
|
Ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο 5ος κι η Ελληνική Επανάσταση
