Ζόρικος κρεμανταλάς
ο καιρός που κουβαλάς
η ζωή σου μια νταλίκα
με μπαγάζια και με Ι.Κ.Α

Τώρα απόκτησες καβούκι
και αμάξι σπορ μοντέλο
τώρα σκάλωσες στο λούκι
κι είσαι αλλιώτικο καπέλο

Τη ζωή σου ντουμπλεφάς
μέσα κι έξω την φοράς
η καρδούλα σου γκαζιέρα
δίχως γκάζι και αγέρα

Μέσ' στο κόλπο είσαι χωμένη
και γλυτώνεις παρά τρίχα
τώρα είσαι βολεμένη
και σου κόψανε τον βήχα

Κι αν θυμάσαι τα παλιά
ψέμματα και μπλα, μπλα, μπλα
η μαγκιά σου ναφθαλίνη
με κασμίρι και λουστρίνι

Τώρα κάνεις μαύρη πλάκα
κι όλο τρως απ' την κουτάλα
τώρα μάγκωσε η φάκα
και σε κλείσανε στη γυάλα!

(αφιερωμένο ... )

Εργολάβοι, δικηγόροι
και του Εωσφόρου η κόρη
συναντήθηκαν
είπαν το 'να, είπαν τ' άλλο
είπαν και για το παρ' άλλο
και ξεντύθηκαν

Ήρθε και ο Εφραιμάκος
ένας άγιος ανθρωπάκος
την κουρσάρα του ιππεύει
κι όλους τους χοντρομπερδεύει

πω, πω, πω, τι γίνεται
παράβρασε και χύνεται
μες στην Εθνική μας μούρλα
ζαμάν φου κι απάνω τούρλα

Δικαστές, δημοσιογράφοι
της βουλής μας το συνάφι
ντουλαπιάστηκαν
απο 'κει να κάνουν μάτι
να τους φύγει το γινάτι
κώτσοι πιάστηκαν

Ήρθε και ο Εφραιμάκος
ένας άγιος ανθρωπάκος
την κουρσάρα του ιππεύει
κι όλους τους χοντρομπερδεύει

πω, πω, πω, τι γίνεται
παράβρασε και χύνεται
μες στην Εθνική μας μούρλα
ζαμάν φου κι απάνω τούρλα

Πήραν φωτιά τα καύσιμα
κι ο κόσμος τα 'χει χάσει
τα πράματα είναι άσχημα
περνάμε μαύρη φάση

Και σβήσανε τα τζάκια μας
κι αρπάξαν τα μπατζάκια μας
φουντώνουνε οι πυρκαγιές
καιγόμαστε απ' τις δυο μεριές

Πήραν φωτιά τα καύσιμα
μα λείπει ο πυροσβέστης
ν΄ ασπρίσει το μαύρο χάλι μας
μπορεί μόνο ο ασβέστης

Και σβήσανε τα τζάκια μας
κι αρπάξαν τα μπατζάκια μας
φουντώνουνε οι πυρκαγιές
καιγόμαστε απ' τις δυο μεριές

Πήραν φωτιά τα καύσιμα
τρέχα να βρεις τον φταίχτη
και κάψε του την γούνα του
τ' άτιμου θεοπαίχτη

Και σβήσανε τα τζάκια μας
κι αρπάξαν τα μπατζάκια μας
φουντώνουνε οι πυρκαγιές
καιγόμαστε απ' τις δυο μεριές

Με τον Ομπάμα
αντάμα
πάμε προς την αυγή
να σώσουμε τον κόσμο
την Γη και την ζωή

Καλύτερα με μαύρο στον οίκο τον λευκό
παρά παντού μαυρίλα, με βλάκα και λευκό
Με τον Ομπάμα
δικαίωμα στο θάμα
και πάμε προς τα εκεί
στη νέα λογική

Με τον Ομπάμα
αντάμα
χτυπιέται ο ρατσισμός
σκάει χαμόγελο ο κάθε ταπεινός
Στο Γκλόμπαλ Βίλατζ ζούμε
θα καταφέρουμε
ειρήνη αν ποθούμε
my friends να φέρουμε

Με τον Ομπάμα
δικαίωμα στο θάμα
και πάμε προς τα εκεί
στη νέα Αμερική

Ταρά, ταρά, ταρά, ταράζεις τον πλανήτη
είναι ο μαύρος π' άσπρισε
την μοίρα μας μια Τρίτη
Πέφτουν στη Γη οι φλούδες,
πέφτουνε οι πεταλούδες
κρατιούνται οι κουρτίνες
χορεύουν οι ακτίνες.

Η Δραπετσώνα, Μίκη μου
δεν είναι όπως παλιά
χτίστηκε και ξανοίχτηκε
στα περσικά χαλιά
Τι ήταν τότε, τι είναι τώρα
το κουτί και η Πανδώρα
αν ήταν τότε πιο καλά
δεν θα σου απαντήσω
αν είναι τώρα πιο καλά
το στόμα θα το κλείσω

Γιατί δεν ξέρω, σύντροφε
η άκρη πως υφαίνει
να ζει κανείς ή να μη ζει
το ερώτημα επιμένει

Η Ιωνία, Στέλιο μου
δεν είναι όπως παλιά
Βρυξέλλες, κέντρο έγινε
και σούπερ αγορά
Τι ήταν τότε, τι είναι τώρα
το κουτί και η Πανδώρα
αν ήταν τότε πιο καλά
δεν θα σου απαντήσω
κι αν είναι τώρα πιο καλά
το στόμα θα το κλείσω

Γιατί δεν ξέρω, σύντροφε
η άκρη πως υφαίνει
να ζει κανείς ή να μη ζει
το ερώτημα επιμένει

Βρέθηκε ένα ντιβιντί που δείχνει ιστορίες
και μένα μου δημιουργεί άγχος και απορίες

Φέρε να δω, να δω το ντιβιντί
μα δώσε μου ένα γκαραντί
πως δεν θα δω εσένα
να 'σαι με άλλον αγκαλιά
να αλληλο-δίνεις τα φιλιά
κι αλίμονο σε μένα

Σε συγχωρώ πρώτη φορά
κι αυτό ας το εμπεδώσεις
άμα με ξανα-προδώσεις
θα φας μπουνιές.
Όχι στον Πούτιν πουτινιές
και βρωμο-Αμερικανιές

Αμάν, μεγάλη συμφορά
δείχνει εσένα φανερά
να κάνεις sex με άλλον
σβήσε την λέξη μάλλον

Φέρε να δω, να δω το ντιβιντί
μα δώσε μου ένα γκαραντί
πως δεν θα δω εσένα
να 'σαι με άλλον αγκαλιά
να αλληλο-δίνεις τα φιλιά
κι αλίμονο σε μένα

Σε συγχωρώ πρώτη φορά
κι αυτό ας το εμπεδώσεις
άμα με ξανα-προδώσεις
θα φας μπουνιές.
Όχι στον Πούτιν πουτινιές
και βρωμο-Αμερικανιές

Η κυρία
ήτανε Κυπρία
κι ήταν απ' τη Λάρνακα
φαρμακοποιός η ίδια
η κουβέντα για τα φάρμακα :
"κάθε μέρα ακριβαίνουν,
οι εταιρείες τους πλουτένουν"
έδειχνε να συμφωνεί
και στο ραντεβού να 'ρθει.

Ήταν μια γλυκιά, θερμή γυναίκα
απ' αυτές που κάνουν δέκα
έφυγε για εφημερία
κι έτσι τέλειωσ' η ιστορία.

Η Κυπρία
ήτανε κυρία
σ' όλα της μελετημένη
είπε : "έχω εφημερία"
και φαινόταν να επιμένει
μα επέμενα κι εγώ
και βρεθήκαμε κι οι δυο
σε καλό ξενοδοχείο
λέγε ερωτοποιείο

Ήταν μια γλυκιά, θερμή γυναίκα
απ' αυτές που κάνουν δέκα
έφυγε για εφημερία
κι έτσι τέλειωσ' η ιστορία.

Ήταν μια γλυκιά, θερμή γυναίκα
απ' αυτές που κάνουν δέκα
έφυγε για εφημερία
μα δεν τέλειωσ' η ιστορία ...

Άσε τα Μ.Μ.Ε να λένε τις ειδήσεις
εμείς δεν θ' αλλάξουμε μυαλά & συνειδήσεις
κι αν δεις το λάθος πες το μας
ιδού το μανιφέστο μας :

Είμαστε εκείνοι που είμαστε
κι εμείς και τα παιδιά μας
ευγένεια στους τρόπους μας
απ' Άγιο στην καρδιά μας

Άλλοι χαθήκαν στους ρυθμούς
που τρέχουν οι καιροί μας
άλλοι στους δόλιους αριθμούς
μα εμάς, να! το σκαρί μας

κι αν δεις το λάθος πες το μας
ιδού το μανιφέστο μας :

Είμαστε εκείνοι που είμαστε
κι εμείς και τα παιδιά μας
ευγένεια στους τρόπους μας
απ' Άγιο στην καρδιά μας

Εμείς δεν ξανοιχτήκαμε στο χρήμα και στα πλούτη
μας έφτανε ένα τρίχορδο, δυο ούζα κι ένα ούτι.

Ο Ομάρ Καγιάμ μεθυσμένος κι απόψε
στη ακτή του Ναυπλίου
περπατάει αργά
κι εσύ, επιτάχυνε, δρόμο κόψε
μήπως και τον προλάβουμε στα στενά

Ένα ούζο
στο Νίκο Καρούζο
λέω στη μπαργούμαν να φέρει
στην ράμπα των εσαρχείων και πάλι
να δούμε η νύχτα τι θα μας καταφέρει

- Σαν να αγαλμάτισε ξαφνικά η θωριά του.
Ορυχάλκινο βλέμμα στραμμένο, προς που ;
Σπάνια πια παραπονιέται η σκιά του.
Μα η ρήμα του, ροβολάει, πάντα, παντού ...

Κι αντί να ρίχνεις λάδι στη φωτιά
ρίξε μια ζεμπεκιά, ρίξε μια ζεμπεκιά !

Ένα ούζο
στο Νίκο Καρούζο
λέω στη μπαργούμαν να φέρει
στην ράμπα των εσαρχείων και πάλι
να δούμε η νύχτα τι θα μας καταφέρει

Θέλω να σου γράφω τακτικά, τακτικά,
αλλά πως τα γράμματα να στείλω
στο δικό μου σύμπαν εξωκείλω
στα δικά σου χάθηκες νερά

Στέλνω ένα SOS διαπασών
σε κωφάλαλων χαμένο ασκέρι
θεέ μου, ας το πάρει ένας που ξέρει
να διαβάσει μάτια ναυαγών

Πάλι απ' το τέλος αρχινώ
μόνον όσα χάσαμε πονάνε
τάχα θα τα βρούμε να γυρνάνε
ήσυχα στο απόλυτο κενό

Στέλνω ένα SOS διαπασών
σε κωφάλαλων χαμένο ασκέρι
θεέ μου, ας το πάρει ένας που ξέρει
να διαβάσει μάτια ναυαγών

Σήματα λαβαίνω σκοτεινά
μοιάζουνε με χάους θεωρία
δείχνουν αζιμούθιο και πορεία
από το μηδέν στο πουθενά

Στέλνω ένα SOS διαπασών
σε κωφάλαλων χαμένο ασκέρι
θεέ μου, ας το πάρει ένας που ξέρει
να διαβάσει μάτια ναυαγών

Σου λέω πάλι
πως ξέρω να φιλώ όπως κι οι άλλοι
τέλειωσ' ο δρόμος
ατέλειωτο το δράμα μένει όμως

Μ' έχει στο στόμα
κι αυτός που δεν προδώθηκε ακόμα
μείνει κοντά μου
αντικατοπτρισμός στην ερημιά μου

Εμένα στοχάσου
πονάνε την ψυχή μου τα καρφιά σου

Γυρίζω πίσω
το στίγμα του προδότη για να σβήσω
είμ' ο χαμένος,
προδότης και μαζί ο προδωμένος

Ήταν να ζήσω
χολή αγαπημένους να ποτίσω
αυτό είναι όλο
Εσύ μου όρισες προδότη ρόλο

Συμμαθητές μου,
πιστέψτε με, δεν μίσησα ποτές μου
να με λυπάστε,
ότι είστε σαν κι εμένα να θυμάστε

Να μ' αγαπάτε
την σωτηρία σας σε μένα την χρωστάτε

Γυρίζω πίσω
το στίγμα του προδότη για να σβήσω
είμ' ο χαμένος,
προδότης και μαζί ο προδωμένος

Το παράπονο του Ιούδα

Λένε πως θα 'ρθούνε θύελλες
κρίση, αναστατώσεις
φοβάσαι, κάθεσαι και κλαις
και τρέχεις πανικόβλητη
την σχέση μας να σώσεις

Δεν έχει ανάγκη αγάπη μου
καλό η δοκιμασία
πύργος στο βράχο η σχέση μας
θα βγει δυναμωμένη
είναι θεμελιωμένη
κι αυτό έχει σημασία

Συνωμότησε το Σύμπαν
να βρεθούμε, να ενωθούμε
όλα τ' άλλα βοηθούνε
πιο βαθιά ν' αγαπηθούμε
Ας έρθει κι η μεγάλη κρίση
η αγάπη μας είναι η λύση
κι όλοι που αγωνιούνε
απο μας να εμπνευστούνε

Ας έρθουν χίλιες θύελλες
ας έρθει κι η συντέλεια
ο έρωτας μας άτρωτος
θα λάμπει πάντα τέλεια

Δεν έχει ανάγκη αγάπη μου
καλό η δοκιμασία
πύργος στο βράχο η σχέση μας
θα βγει δυναμωμένη
είναι θεμελιωμένη
κι αυτό έχει σημασία

Συνωμότησε το Σύμπαν
να βρεθούμε, να ενωθούμε
όλα τ' άλλα βοηθούνε
πιο βαθιά ν' αγαπηθούμε
Ας έρθει κι η μεγάλη κρίση
η αγάπη μας είναι η λύση
κι όλοι που αγωνιούνε
απο μας να εμπνευστούνε

Δεν ξέρω τι να παίξω στο λαό
κι εκείνος περιμένει
να παίξω κάτι χαρωπό ;
το βύσσινο ας μένει
να παίξω κάτι τραγικό ;
κανείς δεν το αντέχει
πως είναι όλα τραγικά
αυτός δεν το κατέχει

Να παίξω κάτι ουδέτερο,
ανούσιο, στημένο ;
θα πάρω πιο πολύ μπαξίσ'
μα θα 'ναι προδωμένο

Αν βρω το μαγικό αυλό
ίσως και κάτι γίνει ...
ωστόσο βλέπω τον Θεό
την κούτρα του να ξύνει
Θα παίξω εκείνο το παλιό
που σαν κρασί γλυκαίνει
"οι κυβερνήσεις πέφτουνε
μα η αγάπη μένει"

Να παίξω κάτι ουδέτερο,
ανούσιο, στημένο ;
θα πάρω πιο πολύ μπαξίσ'
μα θα 'ναι προδωμένο

Αυτή η εποχή,
θ' αφήσει εποχή
δεν μοιάζει με καμία
κι ώσπου να πει να φύγει
θα 'χουμε μείνει λίγοι
κι όχι λίγοι κι οι καλοί
δεν ξέρουμε ποιοι θα 'ναι ποιοι

Πολύ παράξενη εποχή
με μια πολύ τρελή ψυχή
αυτή η εποχή
θυμίζει ιαχή
ενός απελπισμένου
βαθιά ξεγελασμένου

Αυτή η εποχή
θ' αφήσει εποχή
αν θα υπάρχουν άνθρωποι
ωραίοι ή ξεδιάντρωποι
κι εγώ νωρίς που κίνησα
στο σπίτι μου να πάω
πολύ αργά θυμήθηκα
το πόσο σ' αγαπάω

Πολύ παράξενη εποχή
με μια πολύ τρελή ψυχή
αυτή η εποχή
θυμίζει ιαχή
ενός απελπισμένου
βαθιά ξεγελασμένου

Μια ιστορία θα σας πω
μία μικρή ιστορία
για έναν γέρο ναυτικό
που γνώρισα παλιά
Για σένα γέρο, μαραμπού,
μαρκόνι Καββαδία
λευκό πουλί της θάλασσας
τα λόγια που θα πω

Δίχως σκοπό τριγύριζες
στα πέλαγα του κόσμου
με ρίγμα στα βρεχάμενα
βαθύ σαν μυστικό
κι έλεγες πάντα πως η γη
και το άρωμα του διόσμου
τόπο δεν έχουν να σταθούν
και σπίτι πατρικό

Μα θες, το πείσμα του καιρού ;
της μοίρας το γραμμένο ;
που θέλει όλα να 'ρχονται στο φως κάποια στιγμή
ξερνάει το κύμα στην ακτή μια μέρα τον πνιγμένο
τον έρωτα που ναυάγησε χωρίς καμιά αφορμή

Κι όλο κεντούσε η θάλασσα
δαντέλα στ' ακρογυάλι
αλοπαρμένη αρχόντισσα
καρδιά παράξενη
Να 'ρθει η ψυχή να τυλιχτεί
μες στ' ασημένιο σάλι
και το βαθύ της μυστικό
ποτέ να μην φανεί

Μα θες, το πείσμα του καιρού ;
της μοίρας το γραμμένο ;
που θέλει όλα να 'ρχονται στο φως κάποια στιγμή
ξερνάει το κύμα στην ακτή μια μέρα τον πνιγμένο
τον έρωτα που ναυάγησε χωρίς καμιά αφορμή

Από παιδί μου λένε τι να κάνω
να το βουλώνω, να μπαίνω στη σειρά
έτσι να ζήσω, κάπως έτσι να πεθάνω
πατέρας, δάσκαλοι και χίλια αφεντικά

Μα στην ψυχή μου φυσούσε ένας αέρας
τον όρκο έγραφα στο τοίχο με καρφί
την φυλακή μου να μην την συνηθίσω
να μην ξεχάσω ότι είχα ορκιστεί

Το ξέρω για σένα δεν τραγούδησα ποτέ
για σένα που ποτέ, ποτέ δεν διάλεξες
η άναγκη μόνο διάλεγε για σένα μια ζωή
στην ίδια φυλακή κι εγώ που πάλεψες

Το ίδιο κτήνος, η ίδια μηχανή
που σ' είχε μέσα της και σ' έλιωνε και σένα
τώρα ζητάει την δική μου την ζωή
πατέρα σ' άφησε, μα τώρα έχει εμένα

Το ξέρω πως μου 'πες αυτά που σου 'χαν πει
το ξέρω πως εσύ ποτέ δεν διάλεξες
η άναγκη μόνο διάλεγε για σένα μια ζωή
στην ίδια φυλακή κι εγώ που πάλεψες

Το ξέρω για σένα δεν τραγούδησα ποτέ
για σένα που ποτέ, ποτέ δεν διάλεξες
η άναγκη μόνο διάλεγε για σένα μια ζωή
στην ίδια φυλακή κι εγώ που πάλεψες

Μα στην ψυχή μου φυσάει ένας αέρας
τον όρκο γράφω στην καρδιά μου με καρφί
την φυλακή μου δεν θα συνηθίσω
δεν θα ξεχάσω ότι είχα ορκιστεί

στον πατέρα μου, που ποτέ μου δεν τραγούδησα γι' αυτόν

Και ποιος να ξέρει που ;
και ποιος να ξέρει τι;
σε τι σενάριο θα μπλεχτεί, ποιος ξέρει ;

Και που να ξέρεις τι θα 'ρθει
όταν θα πάρεις την στροφή
και που να ξέρεις η στροφή τι θα σου φέρει ;

Μπορεί να έρθει ο Χάρος ξαφνικά μ' ένα φιλί
μπορεί να έρθει εκείνη που περίμενες
μπορεί να έρθει ξαφνικά, μπορεί να είν' αυτή
μπορεί να είν' αυτή!

Μπορεί να κάτσει δίπλα σου τυχαία σ' ένα ταξί
μπορεί να πίνει δίπλα τον καφέ της βιαστικά
μια μέρα που βαριότανε και είχε κάτι κέφια ο Θεός
μας παίζει με το χρόνο μια τρελή ζαριά

Και τ' απαντήσαμε κι εμείς με σεξ και με φιλιά
και σπάει πλάκα ο παππούς μαζί μας
και σπάει πλάκα ο Θεός, γελάει από ψηλά
μια τρελή ζαριά

ειν' η ζωή μας!

Μάνα μ' εγώ είμαι τ' άμοιρο
το σκοτεινό τρυγόνι
ω που το δέρνει ο άνεμος
βροχή που το πληγώνει

Το δόλιο όπου κι αν στραφεί
απ' όπου κι αν περάσει
δε βρίσκει πέτρα να σταθεί
κλονάρι να πλαγιάσει

Εγώ βαρκούλα μοναχή
βαρκούλα αποδαρμένη
μέσα σε πέλαγο ανοιχτό
σε θάλασσ' αφρισμένη

Παλεύω με τα κύματα
χωρίς πανί, τιμόνι
κι άλλη δεν έχω άγκυρα
πλην την ευχή σου μόνη

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, "Το σκοτεινό τρυγόνι", Μουσική : Αντώνης Λιαπάκης, CD 16629

Στα κακοτράχαλα τα βουνά
με το σουράβλι και το ζουρνά
πάνω στη πέτρα την αγιασμένη
χορεύουν τώρα τρεις αντριωμένοι
Ο Νικηφόρος κι ο Διγενής
κι ο γιος της Άννας της Κομνηνής

Δίκη τους είναι μια φλούδα γης
μα εσύ Χριστέ μου τους ευλογείς
για να γλυτώσουν αυτή την φλούδα
απ' το τσακάλι και την αρκούδα
Δες πως χορεύει ο Νικηταράς
κι αηδόνι γίνεται ο ταμπουράς

Άπο την Ήπειρο στο Μοριά
κι απ' το σκοτάδι στη λευτέρια
το πανηγύρι κρατάει χρόνια
στα μαρμαρένια του Χάρου αλώνια
κριτής κι αφέντης είν' ο Θεός
και δραγουμάνος του ο λαός

Τσιγαράκι μου στριφτό
της ζωής μου το γραφτό
παίζω μες στο χέρι μου
όπως το μαχαίρι μου

Τσιγαράκι μου στριφτό
το φίλι της το καυτό
και παλτό στο ώμο μου
πήρα για το δρόμο μου

Τσιγαράκι μου στριφτό
πια δεν θέλω να σκεφτώ
φίλους που διαβήκανε
κι ύστερα χαθήκανε

Τσιγαράκι μου στριφτό
έφυγα για να κρυφτώ
απ' του κόσμου τ' άδικο
και από το τρελάδικο