Από πού συνάγεται (και συνάγετε) το συμπέρασμα σχετικά με το ότι είναι ΠΙΘΑΝΟΤΕΡΟ να 'μη δημιουργηθήκαμε' αλλά να 'τροποποιηθήκαμε' ???

Εμένα μου φαίνεται περισσότερο ως "δοκιμή και πλάνη" το όλο παιχνίδι της Δημιουργίας/Εξέλιξης.

Η τροποποίηση προϋποθέτει γνώση υπερτέρα του υποκειμένου, και γίνεται για κάποιο σκοπό (συνήθως για Βελτίωση, χαρακτηριστικών, επιδόσεων, κλπ) και όχι στα κουτουρού...

Αν θες πχ. το αυτοκίνητό σου να "τουρμπιάζει" και να βγαζει 300 άλογα δεν αρχίζεις να κόβεις και να ραβεις σωληνάκια και βίδες εδώ κι εκεί.... πρέπει να ξέρεις τί κάνεις και πού το κάνεις παρεμβατικά/τροποποιητικά...

Έτσι λοιπόν,
αν "σκοπός" σου είναι να φτιάξεις στο τέλος τον Homo Sapiens Sapiens ας πούμε,
δεν πετάς δεξιά κι αριστερά Homo Erectus, Homo Australopithecus, Homo Rudolfensis, Homo Neaderthalis, κλπ,κλπ, γοριλοειδείς, πιθηκοειδείς και ανθρωποειδείς,
πολλοί (ή οι περισσότεροι εκ των οποίων) έζησαν και κάποιες κοινές περιόδους και δεν ήταν απαραίτητα ο ένας συνέχεια του άλλου, άρα συνυπήρχαν και ήταν ανταγωνιστικά είδη, και μάλιστα με τις πρόσφατες ανακαλύψεις σκελετών, κρανίων, κλπ, η ιστορία πάει όλο και πιο ...πίσω για μερικούς από αυτούς...

Δηλαδή αν 'τροποποιηθήκαμε',
μάλλον τα 'μαστόρια' ήταν μαθητευόμενοι μάγοι....

.
.
.
" Υπάρχει ο σωστός τρόπος, ο λάθος τρόπος, και ο ...δικός μου τρόπος! "

Θα μπορούσα να αντιτάξω,Πυθαγόρα,στο ανωτέρω,τα πειράματα που προηγήθηκαν της "κατασκευής" της Ντόλλυ.

Μέχρι να καταφέρουμε εμείς να αναπαράγουμε κλώνους ζώων,υπήρξαν πολλές "αποτυχίες" με δημιουργήματα που είτε πέθαιναν νωρίς,είτε ήταν παραμορφωμένα.

Αλλωστε κανείς δεν ισχυρίζεται ότι οι "Σπορείς",άν υπήρξαν,ήταν θεοί.
Γενετιστές ήταν,μιας πιο προηγμένης φυλής.Και σαν επιστήμονες,θα είχαν τα επιτυχημένα και μη πειράματά τους.

Σε αυτο οδηγούμαι υποθετικά και όχι με απόλυτη σιγουριά.Το καταλαβαίνεις έτσι?

Το να υπήρξε παρεμβατική εξέλιξη,λύνει μεν κάποια προβλήματα,όπως τον "χαμένο" κρίκο και την ταυτόχρονη αναφορά σε όλες τις μυθολογίες του κόσμου,αλλά γεννά και μεγάλη σειρά νέων προβλημάτων.

Ακριβώς όπως η Μεγ.Εκρηξη.Και αυτο είναι θεωρία και έχει υποστηρικτές και πολέμιους.

Νομίζω ότι η σωστότερη στάση,είναι αυτή που έχουμε εδώ στις συζητήσεις μας.Δεν παίρνουμε θέση υπερ ή κατά,μέχρι να αποδειχθεί το ένα απο τα δυο.

Ίσως η ζωή να μην άρχισε πάνω στη Γη , αλλά σπόροι κάποιου είδους να έφτασαν από αλλού .

Στις αρχές του 20ου αιώνα , ο σουηδός χημικός Σβάντε Αρρένιους (Svante August Arrhenius, 1859-1927) , διατύπωσε την εικασία ότι η πίεση των φωτεινών κυμάτων μπορούσε να προωθήσει σπόρους από ένα πλανητικό σύστημα σε ένα άλλο . Έχουν επίσης προταθεί , ως εναλλακτική εκδοχή , οι μετεωρίτες , που μπορούν ταξιδεύοντας να μεταφέρουν τους σπόρους , θαμμένους μέσα τους , οι οποίοι έτσι προστατεύονται από την καταστροφική ακτινοβολία .

Το ζήτημα του κατά πόσον οι σπόροι πράγματι θα επιβίωναν σε παρόμοια ταξίδια ή αν θα μπορούσαν να βρουν άλλα καταλληλότερα μέρη , σχετίζεται με πρακτικά προβλήματα . Μια παραπέρα αντίρρηση στην εν λόγω ιδέα είναι ότι σε αυτή την περίπτωση το πρόβλημα απλώς μετατίθεται , Αν μη τι άλλο , γνωρίζουμε ότι η ζωή μπορεί να ευδοκιμήσει πάνω στη Γη , και από αυτή την άποψη η Γη φαίνεται να είναι εξίσου πρόσφορος τόπος για την απαρχή της ζωής όσο και οποιοσδήποτε άλλος .

Πρόσφατα , οι Φρεντ Χόυλ και Τσάντρα Γουϊκραμάσινγκε διατύπωσαν την υπόθεση ότι στις τεράστιες εκτάσεις του μεσοαστρικού χώρου ίσως υφίστανται ιδιαίτερα κατάλληλες συνθήκες για την αρχή της ζωής .

Ενδέχεται , λοιπόν , το διάστημα να είναι γεμάτο σπόρους που ποτέ δεν βρέθηκαν πάνω σε πλανήτη .

Εντούτοις , τέτοιοι οργανισμοί γεννημένοι στο Διάστημα πιθανόν να “μόλυναν” έναν πλανήτη όπως η Γη .

Αυτή τη φορά όμως το πρόβλημα μετατίθεται με πιο ριζικό τρόπο , αφού εισάγεται η ιδέα ότι το Διάστημα ενδέχεται να είναι καλύτερος τόπος για τις κρίσιμες αρχικές φάσεις της εξελικτικής διαδικασίας .

Αλλά αυτό δεν είναι καθόλου σαφές . Όπως δεν είναι επίσης σαφές ότι οι οργανισμοί που εξελίχθηκαν στο Διάστημα θα επιβίωναν στις πολύ διαφορετικές συνθήκες που επικρατούν στην επιφάνεια του πλανήτη . Η άποψη ότι οι κομήτες ή μετεωρίτες ενδέχεται να αποτέλεσαν χώρους εκκίνησης της εξέλιξης εμπεριέχει παρόμοια πλεονεκτήματα και δυσκολίες .

Ο Φράνσις Κρικ και ο Λέσλι Όργκελ διατύπωσαν μια Τρίτη άποψη : την κατευθυνόμενη πανσπερμία. Ίσως είμαστε το αποτέλεσμα ενός ερευνητικού προγράμματος που το επεξεργάστηκαν άλλα έλλογα όντα .
Η Γη ενδέχεται να σπάρθηκε σκόπιμα κάποια χρονική στιγμή στο απώτατο παρελθόν . Πρόκειται για μια ακόμη μετάθεση :πώς εξελίχθηκαν άραγε αυτά τα έλλογα όντα ;

Για την ώρα , hunter1 , με τα μέχρι τώρα ανακαλυφθέντα ευρήματα , όσον αφορά την αρχή της ζωής στη Γη , μπορούμε να αρκεστούμε σε ένα χρονικό διάστημα με μέγιστο τα 4,5 (ή και λιγότερο) και ελάχιστο τα 2,8 (ή και περισσότερο) δισεκατομμύρια χρόνια πριν .

Σχετικά με τις συνθήκες που επικρατούσαν στη Γη κατά τη γένεση της ζωής , οι καλύτερες μαρτυρίες που διαθέτουμε προέρχονται από πετρώματα της Γροιλανδίας , ηλικίας 3,8 δισεκατομμυρίων ετών .

Η χρονολογία αυτή βρίσκεται μέσα στα όρια του χρονικού διαστήματος που προσδιορίσαμε για την απαρχή της ζωής . Τα εν λόγω πετρώματα δείχνουν πως τότε η Γη δεν διέφερε ιδιαίτερα από τη σημερινή ..

Ενδεχομένως υπήρχε και έδαφος , για να προμηθεύει τα υλικά καθίζησης . Τα πετρώματα της Γροιλανδίας περιέχουν ανθρακικά άλατα – άρα , η ατμόσφαιρα είχε ίσως διοξείδιο του άνθρακα – και σιδηρούχα ιζήματα τέτοιου τύπου , που πιθανότατα θα μπορούσαν να έχουν σχηματιστεί μόνο αν υπήρχε ελάχιστο ή καθόλου ελεύθερο οξυγόνο στην ατμόσφαιρα . Επίσης , υποτίθεται γενικά ότι στην πρώιμη ατμόσφαιρα υπήρχε ως κύριο συστατικό στοιχείο το άζωτο , πράγμα που συμβαίνει και σήμερα .

Τα πανάρχαια πετρώματα δεν παρέχουν , λοιπόν , καμιά ένδειξη για την ύπαρξη εκείνης της πρώιμης , βαριάς ατμόσφαιρας που μοιάζει με την ατμόσφαιρα του Δία , γεμάτη μεθάνιο , αμμωνία και παρεμφερείς ενώσεις .

Και σήμερα , ούτε οι γεωλόγοι ούτε οι γεωχημικοί αλλά ούτε και οι πλανητικοί αστρονόμοι είναι ιδιαίτερα ενθουσιώδεις με την ιδέα .

Στο προηγούμενο μήνυμά μου ανέφερα μία από τις ακραίες προσεγγίσεις του προσδιορισμού της απαρχής της ζωής στον πλανήτη μας .

Ας ρίξουμε μια ακόμη σύντομη ματιά σε μια άλλη προσέγγιση του θέματος της απαρχής της ζωής :

Μήπως παραβιάστηκε ο νόμος ;

Τι θέλω να πω μ’ αυτό το ερώτημα :

“Η λογική που δέχεται το θαύμα για να γεφυρώσει το άγνωστο είναι στείρα .” Προβλήματα που επιδέχονται λύση συχνά προκαλούν αμηχανία όταν καταπιανόμαστε μαζί τους . Ποιος θα φανταζόταν πριν από χίλια χρόνια ότι κάποτε θα ανακαλύπτονταν το μέγεθος του ατόμου ή η ηλικία της Γης ; Αν δεν μπορούμε να βρούμε μια φυσική εξήγηση για ένα φαινόμενο , είναι ανόητο να λέμε ότι πρέπει να αναζητήσουμε μια υπερφυσική ερμηνεία (εξάλλου , είναι γενικά ανόητο) . Όταν σήμερα έχουν διαλευκανθεί τόσοι επιστημονικοί γρίφοι του παρελθόντος , τότε , θα πρέπει να υπάρχει σοβαρός λόγος για να μην υποθέσουμε την ύπαρξη φυσικών αιτίων . Ας μην ισχυριστούμε λοιπόν ότι παραβιάστηκε ο νόμος .

Οχι επειδή δεν είναι υλική.
Είναι ακόμη άγνωστα τα "υλικά" κατασκευής της.

Η θεωρία της πανσπερμίας,που πολύ όμορφα ανέφερε ο Κηφέας,μας εξηγεί [ αν ισχύει],την κατασκευή των "δοχείων" όπου η ψυχή κατοικεί προσωρινά.
Είτε πρόκειται για ανθρώπους,είτε για άλλους οργανισμούς.

Δεν μας λέει τίποτα για την ψυχή.Οχι μόνο αυτή η θεωρία,αλλά καμμία, δεν παρέχει επαρκείς αποδείξεις.Ισως επειδή αγνοούμε ακόμη τι ακριβώς είναι η ψυχή.

Εξαιρούνται οι θρησκείες.
Αυτές τα ξέρουν...όλα!!!

Σύμφωνα με την διαίσθηση,σε συνδυασμό με την λογική,που λέγαμε πιο πάνω,η ψυχή προϋπήρχε.Είναι ένα λογικό συμπέρασμα και δεν αποτελεί σιγουριά.

Κατα τα φαινόμενα,τα δοχεία δημιουργήθηκαν επι σκοπού.
Τίποτα όμως δεν μπορεί να αποκλείσει και την τυχαία δημιουργία τους.
Η ψυχή θα μπορούσε κάλλιστα,να μην είναι η δημιουργός αιτία των "δοχείων",αλλά να τα βρήκε έτοιμα και θεώρησε ότι μπορεί να της χρησιμεύσουν.

Ολα αυτα είναι απλές σκέψεις,που ανάλογα με την παίδευση του κάθε νου,ανταποκρίνονται ή οχι στο final point,της πραγματικότητας που,σημειωτέον,ενδέχεται να είναι διαφορετική για τον κάθε ένα μας.

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η τοποθέτησή σου , φίλε Notirk , αλλά ο όγκος των θεμάτων που θίγεις είναι τόσο μεγάλος που είναι πολύ δύσκολο να απαντηθεί μέσω μηνυμάτων . Θα προσπαθήσω πάντως να απαντήσω , αργότερα στα γραφόμενά σου , αποσπασματικά . . .

Ας δεχθούμε ότι αληθεύει η υπόθεση της υβριδικής υπόστασης του ανθρώπου (πράγμα το οποίο εγώ το θεωρώ πολύ πιθανό) , και ας θέσουμε το ερώτημα :

Ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης μιας περιόδου σαν αυτή που ζούμε ;

Πραγματικά , όσο ανώμαλες και αν είναι οι παρούσες συνθήκες καθαυτές , οφείλουν ωστόσο να ενταχθούν στη γενική τάξη πραγμάτων , σε αυτή την τάξη που , σύμφωνα με μια ρήση απω – ανατολίτικη , αποτελείται από το άθροισμα όλων των ανωμαλιών .

Αυτή η εποχή , όσο κι αν είναι οδυνηρή και ταραγμένη , πρέπει να έχει κι’αυτή , όπως όλες οι άλλες , τη συγκεκριμένη θέση της στο σύνολο της ανθρώπινης εξέλιξης , και άλλωστε το ίδιο το γεγονός ότι είχε προβλεφτεί από τις παραδοσιακές διδασκαλίες , είναι από αυτή την άποψη μια επαρκής ένδειξη .

Αναφέρεται συχνά , ότι ο γενικός βηματισμός ενός κύκλου εκδήλωσης , που ακολουθεί την κατεύθυνση της προοδευτικής επικράτησης της ύλης , δίνει αμέσως την εξήγηση μιάς τέτοιας κατάστασης και δείχνει αρκετά ότι αυτό που είναι ασυνάρτητο και ανώμαλο από μια ιδιαίτερη άποψη δεν είναι ωστόσο παρά η συνέπεια ενός νόμου που αναφέρεται σε μια ανώτερη ή ευρύτερη άποψη .

Θα προσθέσω , χωρίς να επιμείνω , ότι , όπως κάθε αλλαγή κατάστασης , το πέρασμα από έναν κύκλο σε άλλο δεν μπορεί να ολοκληρωθεί παρά μόνο μέσα στο σκοτάδι .

Υπάρχει εδώ ακόμη ένας νόμος πολύ σημαντικός και του οποίου οι εφαρμογές είναι πολλαπλές , αλλά που , γι’αυτό ακριβώς , μια έκθεσή του κάπως λεπτομερής θα μας οδηγούσε πολύ μακριά .

Δεν αρκούν αυτά : Η σύγχρονη εποχή οφείλει απαραίτητα να αντιστοιχεί στην ανάπτυξη ορισμένων δυνατοτήτων που , από την αρχή , είχαν συμπεριληφθεί στο (δυνάμει) περιεχόμενο του παρόντος κύκλου . Και , όσο και αν είναι κατώτερη η σειρά που καταλαμβάνουν αυτές οι δυνατότητες μέσα στο σύνολο της ιεραρχίας , δεν θα όφειλαν λιγότερο , όπως και οι άλλες , να κληθούν να εκδηλωθούν κατά την τάξη που τους είχε οριστεί .

Υπό αυτόν τον όρο , αυτό που σύμφωνα με την παράδοση , χαρακτηρίζει την ύστατη φάση του κύκλου , είναι , θα μπορούσαμε να πούμε , η εκμετάλλευση όλων όσων είχαν παραμεριστεί και απορριφθεί κατά τη διάρκεια των προηγούμενων φάσεων .

Και , πραγματικά , εδώ βρίσκεται αυτό που μπορούμε να διαπιστώσουμε μέσα στο σύγχρονο πολιτισμό , που κατά κάποιο τρόπο δεν ζει παρά από αυτά που οι προηγούμενοι πολιτισμοί είχαν απαρνηθεί . Δεν έχουμε , για να το αντιληφθούμε , παρά να δούμε πώς οι εκπρόσωποι αυτών των πολιτισμών που διατηρήθηκαν ως τις μέρες μας στον κόσμο της ανατολής εκτιμούν τις δυτικές επιστήμες και τις βιομηχανικές εφαρμογές τους .

Αυτές οι υποδεέστερες γνώσεις , τόσο μάταιες στα μάτια εκείνου που κατέχει μια γνώση άλλης τάξης , όφειλαν ωστόσο να “πραγματωθούν”, και αυτό δεν θα ήταν δυνατό παρά σε ένα στάδιο όπου η αληθινή διανοητικότητα θα είχε εξαφανισθεί.

Αυτές οι αναζητήσεις μιας αποκλειστικά πρακτικής αξίας , με τη στενότερη έννοια της λέξης , όφειλαν να συμπληρωθούν , αλλά δεν θα το μπορούσαν παρά ως μια ακραία αντίθεση της πρωταρχικής πραγματικότητας ,από ανθρώπους βυθισμένους μέσα στην ύλη σε σημείο που να μην αντιλαμβάνονται τίποτε πιο πέρα από αυτή και που καταντούν τόσο περισσότερο σκλάβοι της , όσο περισσότερο επιζητούν να την χρησιμοποιήσουν , πράγμα που τους οδηγεί σε μια διαρκώς αυξανόμενη ταραχή, χωρίς κανόνα και χωρίς σκοπό , στη διασπορά μέσα στην καθαρή πολλαπλότητα , μέχρι την τελική διάλυση .

Αυτή είναι , σκιαγραφημένη σε γενικές γραμμές και συνεπτυγμένη στα πιο ουσιαστικά σημεία της , η αληθινή ερμηνεία του σύγχρονου κόσμου . Αλλά ας το δηλώσουμε ξεκάθαρα , αυτή η εξήγηση δεν πρέπει καθόλου να ληφθεί σαν δικαίωση .

Μια αναπόφευκτη συμφορά δεν παύει να είναι συμφορά .

Ακόμη και αν από το κακό μπορεί να βγεί κάτι καλό , αυτό καθόλου δεν αναιρεί τον χαρακτήρα του κακού .

Δεν μεταχειρίζομαι άλλωστε εδώ , εννοείται , αυτούς τους όρους “καλό” και “κακό”, παρά για να γίνω σαφής , και από κάθε ειδική πρόθεση “ηθικής”.

Οι μερικές ανωμαλίες δεν μπορούν να μην υπάρχουν , γιατί αποτελούν απαραίτητα στοιχεία της ολικής τάξης .

Αλλά , παρ’όλα αυτά , μια εποχή αταξίας είναι , αυτή καθαυτή , κάτι που μπορεί να παρομοιαστεί με ένα τερατούργημα , που , όντας η συνέπεια ορισμένων φυσικών νόμων , δεν παύει να είναι μια παρέκκλιση και ένα είδος σφάλματος , ή (να παρομοιαστεί) με έναν κατακλυσμό που , όντας αποτέλεσμα της κανονικής πορείας των πραγμάτων , είναι παρ’όλα αυτά , αν το αντικρίσουμε ξέχωρα , μια ανατροπή και μια ανωμαλία .

Ο σύγχρονος πολιτισμός, όπως κάθε πράγμα , έχει αναγκαστικά λόγο ύπαρξης , και αν με αυτόν τελειώνει αληθινά ένας κύκλος, μπορούμε να πούμε, πως είναι αυτό που οφείλει να είναι , πως έρχεται στην ώρα του και στον τόπο του . Αλλά δεν οφείλει γι’αυτό λιγότερο να κριθεί .