Σ'ενα διάλλειμα δουλειάς, μιλώντας με εμένα! 15/2/2011 14.20Όταν μιλάμε για κάτι που γνωρίζουμε, παράδειγμα Ένα αυτοκίνητο, έχουμε στο μυαλο μας τη λέξη και την συγκεκριμενη υπαρκτη εικονα του συγκεκριμένου αυτοκινήτου.
Όταν όμως μιλάμε π.χ για το Θεό, η το αχρονο, ο καθε ένας ανάλογα με την διαμόρφωση και παιδεία, θα δει την λέξη και το σύμβολο με τον τροπο του.
Αλλιώς ο πιστός, αλλιώς ο φυσικός, αλλιώς ο διανοούμενος.
Όπως η λέξη δηλώνει κάτι συγκεκριμένο στην πρώτη περίπτωση, στη δεύτερη, η λέξη θεός, που δεν βλέπεις, ούτε γνώριζεις, δημιουργείται απο κάτι.
Οταν ρωτησεις τον πιστο, που ειναι ο θεος, Ο πιστός θα σου πει, πίστεψε για να δεις,
ενας αθεος (που είναι η αλλη οψη μα η ιδια κίνηση) και πιστεύει σε κάτι άλλο, με την ίδια ευκολία θα σου πει, δεν υπάρχει τίποτα, εκτός της ύλης, η κάποιας διαφωρετικης Θεωρίας.
Αυτές είναι διάφορες θέσεις, και όταν λέω να επικεινωνησω με κάποιον, (σαν ανθρωπινο ων) εννοώ να βρεθουμε στο ίδιο επίπεδο, αφηνωντας στην άκρη τις πεποιθησεις, τα πιστευω και τις γνώσεις, γιατί διαφορετικα, στην έρευνα η στο διάλογο, αυτές θα προβάλουν συνεχώς τα συμπεράσματα τους.
Έτσι λοιπόν όταν λέμε πειναω, δηλώνει κάτι συγκεκριμένο, κάτι που όσες άλλες λέξεις πω για την πείνα, δεν μου περνάει, παρα μονο οταν δώσω τροφή. Άλλο είναι η λέξη, άλλο αυτό που δείχνει.
Τώρα έρχονται μια σειρά από σκέψεις, (γνωρίζοντας με λίγο) παρακαλώ οποίος είναι πολυ πιστός, να τα προσπεράσει.
Όταν κάτι δεν είναι συγκεκριμένο, όπως η λέξη θεός, πρέπει πρωτα να κατανοήσω το πως δημιουργήθηκε. Δεν τον είδε ο Α, ο Β, ο Γ, και συμφώνησαν αυτό το ονομάζουμε Θεό, όπως ένα αυτοκίνητο.
Ενα πραγμα που μπορω να κανω, και στις δυο περιπτωσεις, ειναι να δω αν γινεται να ελευθερωθω απο τη λεξη.
Χωρίς λέξεις βλέπω?
Χωρίς λέξεις κατανοώ?
Χωρίς λέξεις αντιλαμβάνομαι?
Αν ναι, μπορώ να δω και τις καταστάσεις, όπως
φόβος, ανάγκη, απελπισία, συνχυση, πόνος.
Το μπορώ?
Αν ναι, τι από αυτά γεννάει την ελπίδα?
Λίγο απ' όλα? περισσότερο η απελπισία?
Ετσι, μεσα μου κοιτώντας προσεχτικα, βλεπω πως η ελπιδα δημιουργει την πίστη, η πίστη δημιουργεί το Θεό, που στο νου, δεν είναι κάτι συγκεκριμένο, μα μια ιδέα, που σαν κίνηση δημιουργήθηκε όπως ακριβως η εικόνα και το σύμβολο του αυτοκινήτου.
Τώρα πρέπει να καταπιασθουμε, με κάτι σπουδαίο,
Τι ειναι η γνώση και τι ειναι η μάθηση?
Ποιο είναι ποιο σπουδαίο?
Και τα δυο θα μου πείτε,
μα για μένα η μάθηση είναι ασυγκριτα σπουδαιωτερη.
Μαθαίνω, θα πει τελειωνω.
Ιδιαίτερα για όσα δημιουργήσαμε στο νου μας.
Μαθαίνω τι είναι πίστη, θα πει τελείωνω μαζί της.
Έτσι και με τα δημιουργημενα εγω. Μαθαίνω για κάποια μου συνήθεια, θα πει πως τελείωνω με τη συνήθεια.
Αν η συνήθεια συνεχίζει, ας πούμε πίνεις, καπνιζεις, καταλαβαίνεις πως κατι σου κάνει κακό, μα συνεχίσεις, γιατι σου αρεσει, τοτε ακομα δεν έμαθες.
Μπορεί να υπάρχουν στο μυαλό σου σαν γνώσεις, μα βρισκονται σε ενα επιφανειακο επιπεδο, ακομα δεν έμαθες. Ένα τρανταχτο πράγμα που έχουμε σαν ανθρωπότητα, είναι πως ενώ γνωριζουμε την καταστροφικοτητα του πολέμου, έχουμε κανει (σαν ανθρωποτητα) χιλιάδες τέτοιους, ακομα δεν μαθαμε να μην πολεμάμε.
Η ειρήνη η ότι ονομαζουμε ειρήνη, είναι απλά ένα διάλλειμα, γιατί μέσα μας ο πόλεμος ποτέ δεν σταμάτησε! Και το έξω, είναι η προέκταση του μέσα μας.
Όταν μάθω πραγματικα για τα εγώ μου, όταν κατανοήσω τον μηχανισμο την σκέψη και τον εαυτό μου, τι άλλο μένει?
Αυτο που είναι, έτσι δεν είναι?
Όταν λοιπον μάθω τα μέσα μου, τον εαυτό μου, όταν τελειώσω με όλα,
Υπάρχει διάφορα του μέσα απο το έξω?
Σε μια τέτοια κατάσταση, αυτό που ΕΙΝΑΙ (όχι η περιγραφή, ούτε τι προσπαθει να συλλάβει ο νους) ο χρόνος τελειώνει. Τελειώνει οποιαδήποτε σύγκρουση, σε οποιοδήποτε επίπεδο.
Μα είσαι νεκρός?
Κάθε άλλο!
Αν υπάρξει πρόκληση, υπάρχει ανταπόκριση (ένωση) που ξεδιπλώνεται στη συνείδηση σαν ΕΝΑ, όχι μεμονομενα.
Όταν δεν υπάρχει η λεξη, η σκιά το σύμβολο, ουδεμία ψευδαίσθηση στο μυαλό, υπαρχει αυτο που ΕΙΝΑΙ,(θεός, αγάπη, αχρονο)
οταν υπαρχει στο νου το ονομα Θεός, αγαπη, αχρονο, η σκεψη, η περιγραφή, τα πιστευω,τα σύμβολα, τότε υπάρχει ψευδαίσθηση.
Αταραξια και Ευημερία.
Απεστάλη: 15/02/2011, 16:29:15
