Για αυτο βάζω και τη λέξη ίσως.

Πάντως ξέρεις πώς λειτουργεί η σκέψη μου και έτσι αφήνω ανοικτό και αυτο το παράθυρο,μη ασπαζόμενος καμμία άποψη,ούτε κάν την δική μου,μέχρις αποδείξεως πέραν πάσης αμφιβολίας.

Οφείλω ακόμη μια φορά,να χαιρετήσω την προσπάθεια που καταβάλεις,συγκεντρώνοντας και παρουσιάζοντας τα κείμενά σου.

πολλά απο αυτά μου είναι ήδη γνωστά,αλλά και αρκετά τα διαβάζω πρώτη φορά.

Χαίρομαι πολύ,να σε παρακολουθώ.

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

Ο Δαρβίνος υιοθέτησε την αντίθετη άποψη .

Δεν έβλεπε κανένα λόγο για τον οποίο να μην μπορεί η φυσική επιλογή να δημιουργήσει τα βασικά χαρακτηριστικά που αποτελούν το υπόβαθρο της ανθρώπινης σκέψης . Τα βιβλία του “The Descent of Man” (Η καταγωγή του ανθρώπου) και “The Expression of the Emotions in Man and Animals” (Η εκδήλωση των συγκινήσεων στον άνθρωπο και στα ζώα) είναι αφιερωμένα σε αυτή την ιδέα .

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τις ιδέες του Δαρβίνου όσον αφορά την εξέλιξη και τη φυσική επιλογή .

Διατυπωμένες απλά , οι ιδέες αυτές δηλώνουν ότι η εξέλιξη είναι αποτέλεσμα ανταγωνισμού και περιβαλλοντικών αλλαγών που επενεργούν στην ποικιλότητα των πληθυσμών .

Η ποικιλότητα υφίσταται πάντοτε σε έμβιους πληθυσμούς , και έχει ως αποτέλεσμα διαφορές στην προσαρμοστικότητα .

Η φυσική επιλογή οδηγεί στη διαφορική αναπαραγωγή εκείνων των ατόμων των οποίων οι παραλλαγές (δηλαδή οι “δομικές και λειτουργικές δυνατότητες” – ο φαινότυπός τους ) παρέχουν σε αυτά και στους απογόνους τους στατιστικά πλεονεκτήματα όσον αφορά την προσαρμογή τους στις περιβαλλοντικές αλλαγές ή τον ανταγωνισμό με άτομα του ίδιου ή διαφορετικού είδους .

Η διαφορική αναπαραγωγή και η κληρονομικότητα αυξάνουν την πιθανότητα να διατηρηθούν εκείνα ακριβώς τα χαρακτηριστικά που βελτιώνουν την προσαρμοστικότητα .

quote:

---

Κηφέας

".... η συνείδηση είναι διαδικασία και όχι ουσία"

---

quote:

---

gianipseftis :

quote:
--------------------------------------------------------------------------------

Κηφέας

".... η συνείδηση είναι διαδικασία και όχι ουσία"

--------------------------------------------------------------------------------

Αυτό ακριβώς είναι το σωστό, και γιαυτό ακριβώς τον λόγο φίλε Κηφέα κατα την γνώμη μου η ανθρώπινη συνείδηση είναι επίκτητος, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο μέρος της, αν απαλείψουμε τις ασυνείδητες πληροφορίες που μεταφέρονται γονιδιακά σε κάθε άτομο .

Ενδεχομένως βέβαια να ερμηνεύουμε διαφορετικά το νόημα της λέξης “συνείδηση”

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Το γεγονός ότι η εξέλιξη έχει συμβεί αποδεικνύεται από την αλλαγή των γονιδιακών συχνοτήτων . Το μέσο όμως με το οποίο συντελείται η εξέλιξη είναι η φυσική επιλογή του φαινοτύπου (των ολικών δομικών και λειτουργικών δυνατοτήτων) των ατόμων .

Το κύριο επίπεδο στο οποίο συντελείται η επιλογή είναι το άτομο και η συμπεριφορά του . Εκείνο που πρέπει να κατανοήσουμε είναι οι κανόνες που συνδέουν τους τρόπους με τους οποίους τα γονίδια ταξινομούνται και εκφράζονται , με τους τρόπους με τους οποίους αυτά οδηγούν σε αλλαγές του φαινοτύπου . Πρόκειται για ένα εξαιρετικά δύσκολο έργο , το οποίο παραμένει ακόμη ημιτελές .

Μολονότι ο Δαρβίνος δεν συνέλαβε ορθά τους γενετικούς μηχανισμούς , συνέλαβε σωστά τη γενική αρχή .

Κατάλαβε , για παράδειγμα , ότι υπάρχουν φαινοτυπικές ομοιότητες μεταξύ των συγκινησιακών εκφράσεων ορισμένων ζώων και των συγκινησιακών εκφράσεων των ανθρώπων .

Επίσης , κατανόησε ότι η φυσική επιλογή δεν είναι απαραίτητο να έχει επιλέξει όλες τις συγκινησιακές εκφράσεις άμεσα .

Το ίδιο ισχύει και για τη σκέψη και τη συμπεριφορά .

Η θέση του ήταν ότι βαθμιαίες αλλαγές στους πληθυσμούς ήταν δυνατόν να εξηγήσουν ακόμη και την εμφάνιση και την καταγωγή των ανθρώπινων όντων .

Ωστόσο , την εποχή του Δαρβίνου αυτή η ιδέα ως έναν μεγάλο βαθμό δεν μπορούσε να αποδειχτεί .

Πολλά στοιχεία , του ήταν άγνωστα , συμπεριλαμβανομένης της αληθούς φύσης της γενετικής κληρονομικότητας , βασικών δεδομένων που αφορούν λείψανα απολιθωμάτων ανθρωπιδών , και ενός μεγάλου πλήθους σπουδαίων πληροφοριών σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσονται τα ζώα .

Εντούτοις , αποδεικνύεται ότι η βασική του προσέγγιση ήταν σωστή .

Συνίστατο στην κατανόηση αυτού που έπρεπε να γνωρίζουμε ώστε να εξηγήσουμε την προέλευση της ανθρώπινης νόησης – σε αυτό που ονομάζουν οι περισσότεροι βιολόγοι πρόγραμμα του Δαρβίνου .

Το ονομάζουν πρόγραμμα του Δαρβίνου όχι επειδή αντιπροσωπεύει οτιδήποτε ήθελε να γνωρίζει εκείνος , αλλά επειδή αυτό ήταν ό,τι τον απασχολούσε περισσότερο στα τέλη της ζωής του .

Βέβαια ο Δαρβίνος δεν ολοκλήρωσε το πρόγραμμά του . Αν δεχτούμε την ιδέα του ότι δεν υπάρχει κάποια πλευρά της ανθρώπινης συμπεριφοράς που να μην μπορεί τελικά να εξηγηθεί εξελικτικά , τότε αποστολή μας είναι να προσπαθήσουμε να το ολοκληρώσουμε .

Τι θα χρειαζόταν για να ολοκληρωθεί το εν λόγω πρόγραμμα ;

Πρώτον , ανάλυση των αποτελεσμάτων της κληρονομικότητας στη συμπεριφορά , και το αντίστροφο .

Δεύτερον , προσδιορισμός του τρόπου με τον οποίο η συμπεριφορά επηρεάζεται από τη φυσική επιλογή και , με τη σειρά της , την επηρεάζει .

Τρίτον , κατανόηση του τρόπου με τον οποίο η ζωική μορφή ή μορφολογία περιορίζει και καθιστά δυνατή τη συμπεριφορά και

Τέταρτον (και το σπουδαιότερο) , κατανόηση του τρόπου με τον οποίο η ζωική μορφή δημιουργείται και μεταβάλλεται κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης . (Με τον όρο μορφή δεν εννοώ μόνο το σχήμα – άκρα , συμμετρία κ.τ.λ. – αλλά και τις μικροσκοπικές λεπτομέρειες των ιστών και των οργάνων , όπως του εγκεφάλου που τους παρέχουν τις λειτουργίες τους) .

Αυτή η τελευταία συνθήκη συνεπάγεται κατανόηση της σχέσης που υπάρχει μεταξύ της εξέλιξης και της μορφογένεσης κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης . Η φύση αυτής της σχέσης συνιστά τον σημαντικότερο και κυριότερο γρίφο της σύγχρονης βιολογίας , το γρίφο της μορφολογικής εξέλιξης .

Γνωρίζουμε ότι η βάση της κληρονομικότητας βρίσκεται στα γονίδια και κατανοούμε αρκετά τον τρόπο με τον οποίο τα γονίδια μεταβιβάζονται , τροποποιούνται και εκφράζονται .

Η συνεργασία των γενετιστών και των εξελικτιστών κατά τη δεκαετία του 1940 επέτρεψε τη σύνδεση των ανακαλύψεων του Gregor Mendel όσον αφορά τη γενετική με τη θεωρία της εξέλιξης, με έναν τρόπο εξαιρετικά γόνιμο .

Αυτή η “σύγχρονη σύνθεση” εξήγησε (όπως δεν μπόρεσε να εξηγήσει ο Δαρβίνος) ότι αιτία της γενετικής ποικιλότητας είναι οι μεταλλάξεις στο DNA καθώς και ότι οι γενετικές δομές αναδιατάσσονται κατά τη διάρκεια μιας διαδικασίας που ονομάζεται ανασυνδυασμός.

Εν ολίγοις , άρχισε να καταγράφει με επιτυχία τα αποτελέσματα της φυσική επιλογής σε συνάρτηση με τις μεταβολές των γονιδιακών συχνοτήτων σε πληθυσμούς .

Μεταγενέστερες ανακαλύψεις σχετικά με τη φύση του DNA, καθώς και η δυνατότητα επέμβασης σε αυτό το μόριο , ακόμη και ως το σημείο να εισάγονται ξένα γονίδια με αποτέλεσμα την αλλαγή της μορφής ή της συμπεριφοράς τους , επιβεβαίωσαν θριαμβευτικά την ορθότητα των απόψεων της σύγχρονης σύνθεσης . Επιπλέον , επιτεύχθηκε μεγάλη πρόοδος στην επέκταση των ιδεών του Δαρβίνου , σύμφωνα με τις οποίες η εμφάνιση διαφόρων ειδών οφείλεται σε σεξουαλική ή γεωγραφική απομόνωση αναπαραγόμενων ομάδων ατόμων .

Η Σύγχρονη σύνθεση : Κατά τη δεκαετία του 1940 , μια ομάδα εξελικτιστών και γενετιστών συμβίβασε τις αρχικές ανακαλύψεις του Gregor Mendel (1822 – 1884) όσον αφορά την κληρονομικότητα με τη θεωρία της εξέλιξης που περιγράφτηκε από τον Δαρβίνο (1809 – 1882).

Η αρχική θεωρία του Δαρβίνου περιείχε μια εσφαλμένη αντίληψη περί κληρονομικότητας . Ο Mendel , αυγουστιανός μοναχός από την Αυστρία , έθεσε τις βάσεις της νεότερης γενετικής , αλλά η συμβολή του δεν αναγνωρίστηκε αρχικά , παρά μόνο το 1901 , όταν τα συμπεράσματά του ανακαλύφθηκαν εκ νέου .

Η σύνδεση αυτών των δύο θεωριών δημιούργησε τον Νεοδαρβινισμό , ο οποίος , μεταγενέστερα , με την προσθήκη των ανακαλύψεων της φύσης του DNA, οδήγησε στην αποτύπωση της σύγχρονης σύνθεσης .

Γεννήθηκε έτσι η επιστήμη της ηθολογίας , τα δεδομένα της οποίας υποστηρίζουν την ιδέα ότι μερικοί τύποι συμπεριφοράς είναι χαρακτηριστικοί ορισμένων ειδών και έτσι υπόκεινται σε γενετική επίδραση .

Τα ευρήματα όμως των ηθολόγων είναι πολύ πιο λεπτά .

Καταδεικνύουν ότι πολύπλοκες συμπεριφορές , όπως το κελάηδημα των πουλιών , έχουν και γενετικές και επιγενετικές συνιστώσες .

Για παράδειγμα , μερικές πλευρές της κινητικής συμπεριφοράς στην οποία οφείλεται το κελάηδημα ορισμένων ειδών όπως των σπουργιτών είναι δεδομένες από τη γέννηση , ως μέρος του φαινοτύπου .

Το ίδιο συμβαίνει με μερικές παραλλαγές και τροποποιήσεις των τύπων φωνισμού .

Για να μπορέσει όμως ένας σπουργίτης να κελαηδήσει το χαρακτηριστικό για το είδος του κελάηδημα σε μια δεδομένη περιοχή , πρέπει να ακούσει το κελάηδημα των ώριμων πουλιών του ίδιου είδους .

Σε ορισμένα είδη όπως οι σπουργίτες πουλιά που έχουν χάσει την ακοή τους από τη γέννησή τους δεν καταφέρνουν ποτέ να αναπτύξουν πλήρως ρο κελάηδημα των ώριμων πουλιών που χαρακτηρίζει το είδος .

Είναι γι’ αυτό απαραίτητα επιγενετικά γεγονότα που συμπεριλαμβάνουν αλληλεπιδράσεις με άλλα πουλιά του είδους .

Δεν είναι πολύ δύσκολο να διαπιστώσει κανείς πώς είναι δυνατόν οι διάφοροι τύποι συμπεριφοράς να επηρεάσουν τη γενετική ποικιλότητα και τη φυσική επιλογή και να επηρεαστούν από αυτές .

Μελέτες αυτού του είδους , που συνδέουν τις λειτουργίες περιοχών του εγκεφάλου με το υπόλοιπο μέρος του φαινοτύπου , συμβάλλουν στην ολοκλήρωση κάποιων μερών του προγράμματος του Δαρβίνου .

Οι εξελίξεις στον τομέα της κοινωνιοβιολογίας επέχουν θέση προειδοποίησης .

Οι κοινωνιοβιολόγοι ενδιαφέρονται για τον τρόπο με τον οποίο οι συμπεριφορές μπορούν να εξηγηθούν από τη φυσική επιλογή – όπως για παράδειγμα ο αλτρουισμός .

Αν η φυσική επιλογή επιφέρει αύξηση της προσαρμοστικότητας των ατόμων , είναι δύσκολο να διαπιστώσουμε πώς μεταβιβάζονται τα γονίδια των ατόμων που θυσιάζονται πριν αναπαραχθούν ή που χάνουν την αναπαραγωγική τους ικανότητα στην υπηρεσία άλλων ατόμων.

Η γενετική ανάλυση μελισσών οι οποίες υφίστανται μια διαδικασία που ονομάζεται επιλογή του συγγενούς δείχνει ότι οι θηλυκές μέλισσες που υπηρετούν μια αδερφή βασίλισσα μπορούν , παραιτούμενες από τη δική τους αναπαραγωγή , να αυξήσουν τη συχνότητα των γονιδίων τους σε έναν πληθυσμό .

Αυτό το εύρημα που βασίζεται σε ασυνήθη χαρακτηριστικά της γενετικής των μελισσών , είναι ένας κομψός πειραματικός θρίαμβος .

Οι προσπάθειες όμως να εξηγηθεί ο ανθρώπινος αλτρουισμός ως άμεση συνέπεια της ύπαρξης “γονιδίων αλτρουισμού” είναι άλλο θέμα – και πολύ σκοτεινό .

Τα γονίδια δεν δρουν άμεσα , αλλά μάλλον σε πολύπλοκους συνδυασμούς , για να μεταβάλλουν τη μορφή .

Η δε μορφή μεταβάλλει τη συμπεριφορά με λεπτούς τρόπους .

Περισσότερο αποκαλυπτικό είναι το γεγονός ότι οι λεπτές αλλαγές στη μορφή οδηγούν μερικές φορές σε μάλλον ασυνήθεις αλλαγές στη συμπεριφορά . Αυτό που θέλουμε να γνωρίζουμε είναι πώς οι μορφολογικές αλλαγές , είτε σε ολόκληρο το ζώο είτε στα μικροσκοπικά επίπεδα του εγκεφάλου , των μυών ή των οστών , επηρεάζουν τη συμπεριφορά και πώς η συμπεριφορά μεταβάλλει τη μορφή .

Αυτό είναι το μέρος του προγράμματος του Δαρβίνου που παραμένει ημιτελές .

“Η προέλευση του ανθρώπου , τώρα είναι αποδεδειγμένη – Η μεταφυσική πρέπει να ανθήσει . – Αυτός που καταλαβαίνει το βαβουίνο , θα κάνει πολύ περισσότερο για τη μεταφυσική απ’ ότι ο Locke” .

Τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του , θλιμμένος και λίγο – πολύ αποτραβηγμένος από τον κόσμο , συνέχιζε ακλόνητα τις ακαταπόνητες έρευνές του . Μόνο τώρα γίνεται φανερό πόσο πολλά γνώριζε στην πραγματικότητα .

Οι στοχασμοί του σχετικά με τη συμπεριφορά ήταν τόσο βαθείς όσο και εκείνοι που αφορούσαν τη μορφή .

Ήταν ένας εμβριθής διανοητής , και δεν προσπάθησε ποτέ να δείχνει “έξυπνος” .

Παρεμπιπτόντως , είναι αδύνατον να παρακάμψουμε τη δυσκολία που δημιουργεί η ιδέα ότι τα γονίδια καθορίζουν άμεσα την πολύπλοκη συμπεριφορά προσπαθώντας να επικαλεστούμε την “επιλογή ομάδας”.

Σύμφωνα με αυτή την ιδέα , για παράδειγμα , η φυσική επιλογή ευνοεί μάλλον γρήγορες αγέλες ζώων παρά γρήγορα μεμονωμένα ζώα που συνιστούν μια αγέλη .

Ο Δαρβίνος επισήμανε και ανέλυσε αυτή την πιθανότητα . Εκτός όμως από λίγες εξαιρέσεις , φαίνεται ότι η φυσική επιλογή συντελείται κυρίως στο επίπεδο των ίδιων των ατόμων και όχι στο επίπεδο των γονιδίων ή των ομάδων ατόμων .

83 e : Η πιθανότητα να εκτυλίσσονται μέσα στη νόηση δύο εντελώς διακεκριμένες αλληλουχίες , όπως κατά το διχασμό της συνείδησης, ίσως εξηγεί πραγματικά τι είναι η συνήθεια – Στη συνήθη αλληλουχία της σκέψης μια ιδέα επαναφέρει την άλλη , & η συνείδηση του διχασμένου ατόμου δεν ξυπνά . – Το σύνηθες άτομο θυμάται πράγματα που έχουν γίνει στην άλλη συνήθη κατάσταση επειδή θα αλλάξει (χωρίς άμεση συνείδηση ;) τις συνήθειές του . – 16 Αυγ. Παράδειγμα κληρονομικής νόησης . Είμαι ένας Darwin και μοιάζω στον πατέρα μου για λόγους εραλδικής αρχής . & Eras ένας Wedgwood από πολλές απόψεις & λίγο από τη θεία Sarah , εκκεντρικοί , & έτσι είναι η Catherine πό κάποιες απόψεις – καλά παραδείγματα – όταν η εκπαίδευση είναι η ίδια . – Ο γραφικός μου χαρακτήρας ίδιος όπως του παππού .

84 e : 16 Αυγ. Ο θυμός “Μανία” στη χειρότερη μορφή περιγράφεται από τον Spencer ( Faery Queene . CD25 [Περιγραφή της Βασίλισσας] “O” του Hell Cant IV ή V. ) ως ωχρός & τρεμάμενος , & όχι ως ερυθρότητα του προσώπου & με άκαμπτους μυς . – Πώς γίνεται αυτό ; . Η προέλευση του ανθρώπου , τώρα αποδεδειγμένη . – Η μεταφυσική πρέπει να ανθήσει . – Αυτός που καταλαβαίνει το βαβουίνο (θα κάνει) θα έκανε περισσότερα για τη μεταφυσική απ’ ό,τι ο Locke .

Αυτές οι σκέψεις , για άλλη μια φορά , δείχνουν καθαρά το μέρος του προγράμματος του Δαρβίνου που χρειάζεται περισσότερο να ολοκληρωθεί .

Αυτό το μέρος αφορά τον τρόπο με τον οποίο η ζωική μορφή καθώς και η δομή και η λειτουργία των ιστών προκύπτουν από του προγόνους – το πρόβλημα δηλαδή της μορφολογικής εξέλιξης.

Για να διαπιστώσει κανείς πόσο σημαντικό είναι το εν λόγω πρόβλημα , αρκεί μόνο να σκεφτεί τις εκπληκτικές ενδείξεις που προκύπτουν από δεδομένα τα οποία αφορούν απολιθώματα ανθρωπιδών και φανερώνουν τη μεγάλη αύξηση της κρανιακής χωρητικότητας και του μεγέθους του εγκεφάλου των ανθρωπιδών, που συντελέστηκε σε λιγότερο από ένα εκατομμύριο χρόνια εξέλιξης .

Πώς μπόρεσε άραγε να συμβεί κάτι τέτοιο τόσο γρήγορα ;

Πώς σχετίζεται αυτή η αύξηση με άλλα χαρακτηριστικά των ανθρωπιδών τα οποία μπορούμε να μαντέψουμε από τα δεδομένα των απολιθωμάτων και των αρχαιολογικών ευρημάτων ;

Ποια είναι η σχέση της ολικής μορφολογίας και συμπεριφοράς με τη μικροσκοπική μορφολογία του εγκεφάλου ;

Πώς συνδέονται αυτά τα εξελικτικά γεγονότα με την ομαδική συμπεριφορά των ανθρωπιδών και με την ανάπτυξη της γλώσσας ;

Η δυσκολία τους έγκειται στο γεγονός ότι τα ευρήματα που διαθέτουμε είναι αποσπασματικά .

Οι μαλακοί ιστοί έχουν εξαφανιστεί , απέμειναν κυρίως οστά , κι έτσι η δομή και η λειτουργία μόνο έμμεσα μπορούν να συνδεθούν . Ένα πράγμα όμως είναι ξεκάθαρο .

Ακόμη κι αν είχαμε ενδείξεις καλύτερης ποιότητας , θα χρειαζόμαστε ακόμη μια θεωρία για τον τρόπο με τον οποίο εμφανίζεται και μεταβάλλεται η μορφολογία κατά τη διάρκεια της εξέλιξης .

Γιατί ;

Η μορφολογία – το σχήμα των κυττάρων , των ιστών , των οργάνων και τελικά όλου του ζώου – είναι η βάση της συμπεριφοράς .

Υπάρχουν πολλές ενδείξεις που στηρίζουν αυτή την άποψη με τρόπο καταφανή , ακόμη και τετριμμένο .

Για να πετάξει κανείς χρειάζεται φτερά , για να σκεφτεί χρειάζεται εγκέφαλο .

Σε ένα άλλο επίπεδο , όμως , η μορφολογία είναι εξαιρετικά λεπτό ζήτημα .

Ελάχιστη αλλαγή στη θέση της κατάφυσης ενός ανελκυστήρα μυός της γνάθου ενός ψαριού της οικογένειας των κιχλιδών επέτρεψε να γίνεται κατάποση της τροφής ανεξάρτητα από το άρπαγμα της λείας .

Αυτό αποτέλεσε την αρχή για μια εκρηκτική αύξηση της κατάληψης διαφορετικών οικοθέσεων από τους απογόνους του ψαριού , μια εκρηκτική ακτινωτή προσαρμογή που κατέστησε τους απογόνους υπέρτερους πολλών ανταγωνιστών .

Η μορφολογία έχει σημασία και για μας .

Αν συγκρίνει κανείς τους ανθρώπους και τους χιμπαντζήδες σε γονιδιακό επίπεδο , θα δει ότι ταυτίζονται κατά 99% .

Ωστόσο , οι μορφολογικές αλλαγές οι οποίες οδήγησαν στη μόνιμη διποδία , στις τροποποιημένες καταφύσεις των μυών της γνάθου μέσα στο κρανίο , στη μεγέθυνση του κρανίου , στην εμφάνιση ενός υπερλαρυγγικού χώρου που περιέχει φωνητικά όργανα καθώς και ενός τμήματος του εγκεφαλικού φλοιού που ονομάζεται κροταφικό πεδίο , φαίνεται ότι είχαν αποφασιστικό ρόλο στην εμφάνιση της χαρακτηριστικής ανθρώπινης συμπεριφοράς .

Υπάρχουν επίσης πολλές ενδείξεις όσον αφορά τη σύζευξη των λειτουργιών συγκεκριμένων τμημάτων του εγκεφάλου με ορισμένες δεξιότητες .

Κλινικά ευρήματα σε εγκεφάλους που έχουν υποστεί βλάβη δείχνουν ότι συγκεκριμένη , αναγνωρίσιμη απώλεια λειτουργιών της νόησης επισυμβαίνει όταν συγκεκριμένες περιοχές του εγκεφάλου υφίστανται βλάβη .

Αυτά τα ποικίλα ευρήματα υποδεικνύουν ότι για να κατανοήσουμε την εξέλιξη της νόησης και της συμπεριφοράς πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τις βάσεις της μορφολογικής εξέλιξης .

Τέτοιου είδους αποτελέσματα στηρίζουν την υπόθεση του Δαρβίνου ότι οι ανθρώπινες νοητικές ικανότητες προέκυψαν μέσω της φυσικής επιλογής .

Πάρα πολλά παλαιοντολογικά και αρχαιολογικά ευρήματα μαρτυρούν την ύπαρξη νοητικών δραστηριοτήτων .
Για παράδειγμα , το γεγονός ότι οι άνθρωποι έθαβαν τους νεκρούς μπορεί να θεωρηθεί ένδειξη ανθρώπινης συνείδησης και πιθανόν αυτοσυνείδησης .

Ίσως όμως μπορεί να στηριχτεί ένα περισσότερο βαρύνουσας σημασίας επιχείρημα αν παρατηρήσουμε πώς δομείται ο ανθρώπινος εγκέφαλος , πώς λειτουργεί , πώς δημιουργήθηκαν τα κύτταρά του , τι κοινό έχουν με τα κύτταρα άλλων ειδών – και τι είναι διαφορετικό και ειδικό σε σχέση με αυτόν.

Για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο , είναι απαραίτητη μια θεωρία της εξέλιξης και της ανάπτυξης της μορφής των ζώων και των ιστών .

Στη συνέχεια , απαιτείται η επεξεργασία μιας θεωρίας της λειτουργίας του εγκεφάλου η οποία βασίζεται στην πρώτη θεωρία .

Δύσκολο έργο , το οποίο όμως πρέπει να γίνει αν θέλουμε να ολοκληρώσουμε το πρόγραμμα του Δαρβίνου .

Ό,τι καθιστά το εν λόγω εγχείρημα εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι δεν αφορά ειδικά τους εγκεφάλους .

Για να τα φέρουμε εις πέρας είναι αναγκαίο να δείξουμε τον τρόπο με τον οποίο η ανάπτυξη (εμβρυολογία) σχετίζεται με την εξέλιξη .

Πρέπει να ξέρουμε πώς τα γονίδια επηρεάζουν την μορφή μέσω της ανάπτυξης .

Πρέπει , τώρα , να δούμε τον τρόπο με τον οποίο η εμβρυολογία και η εξέλιξη αλληλεπιδρούν για να δημιουργήσουν εγκεφάλους και σώματα .

Ας μην περιμένουμε , όμως , το θαύμα των απλών εξηγήσεων .

Με βάση ό,τι γνωρίζουμε σχετικά με την εξέλιξη , το να βρούμε κάποιο γονίδιο αλτρουισμού δεν είναι περισσότερο πιθανό από το να βρεθεί μια βιοχημική ουσία που διαφοροποιεί τον άνθρωπο από τον πίθηκο .

Οι διασυνδέσεις μεταξύ μορφολογίας και νόησης που θα ολοκληρώσουν το πρόγραμμα του Δαρβίνου θα είναι πολύ πιο έμμεσες και πλάγιες .

Ωστόσο η περιπλοκή τους θα τις καταστήσει περισσότερο γοητευτικές .

Είναι όντως γοητευτικός ο τρόπος με τον οποίο ένα γονιμοποιημένο ωάριο δημιουργεί ένα λειτουργικό ζώο , συμπεριλαμβανομένου του εγκεφάλου .

Αυτό θα δικαιολογήσει , ελπίζω , την αλλαγή του ρυθμού με τον οποίο παρουσιάζουνε εν συντομία τη σύγχρονη μοριακή βιολογία και εμβρυολογία .

Μερικά από τα συμπεράσματά τους είναι απαραίτητα για την αντιμετώπιση του προβλήματος της διαμόρφωσης μιας θεωρίας του εγκεφάλου η οποία να είναι συνεπής με την εξέλιξη και την ανάπτυξη .

Θα πρέπει να ασχοληθούμε μαζί τους για δύο λόγους :

Πρώτον , επειδή είναι επικίνδυνα δελεαστικές .

και δεύτερον , επειδή η κριτική ανάλυση αυτών των ιδεών θα μας βοηθήσει να προσδιορίσουμε καλύτερα τη φύση της προσπάθειάς μας , που έγκειται στο να δείξουμε πώς ενσαρκώνεται η νόηση .

Υπάρχει και ένας τρίτος λόγος . Όσο εσφαλμένες κι αν είναι αυτές οι απόψεις – ότι το κλειδί το κατέχουν μάλλον κάποιες παράξενες θεωρίες της φυσικής , ότι ο εγκέφαλος είναι ένας υπολογιστής , ότι έχουμε ένα είδος έμφυτης γλωσσικής μηχανής μέσα στο κεφάλι μας – είναι ενδιαφέρουσες, παρά τις ανεπάρκειές τους .

Για να μεταδώσω όμως αυτό το ενδιαφέρον , πρέπει να παρουσιάσω κάποιες ανιαρές λεπτομέρειες και μερικά μάλλον αφηρημένα επιχειρήματα .

Θα συμπεριληφθούν στη συνέχεια διάφοροι επιστημονικοί κλάδοι , από τους οποίους οι πιο δυσνόητοι είναι ίσως εκείνοι της γνωσιακής επιστήμης και της γλωσσολογίας , όντας και οι δύο αφηρημένοι και αποτελούμενοι από πολλούς επιμέρους κλάδους .

Από τη στιγμή όμως που τα εμπόδια παραμερίζονται , αποδεικνύεται ότι είναι επίσης γοητευτικοί και γεμάτοι προκλήσεις .

Εντούτοις , πριν ασχοληθούμε με αυτούς , ας επανέλθουμε στη φυσική .

Θα πρέπει να ασχοληθούμε μαζί τους για δύο λόγους :

Πρώτον , επειδή είναι επικίνδυνα δελεαστικές .

και δεύτερον , επειδή η κριτική ανάλυση αυτών των ιδεών θα μας βοηθήσει να προσδιορίσουμε καλύτερα τη φύση της προσπάθειάς μας , που έγκειται στο να δείξουμε πώς ενσαρκώνεται η νόηση .

Υπάρχει και ένας τρίτος λόγος . Όσο εσφαλμένες κι αν είναι αυτές οι απόψεις – ότι το κλειδί το κατέχουν μάλλον κάποιες παράξενες θεωρίες της φυσικής , ότι ο εγκέφαλος είναι ένας υπολογιστής , ότι έχουμε ένα είδος έμφυτης γλωσσικής μηχανής μέσα στο κεφάλι μας – είναι ενδιαφέρουσες, παρά τις ανεπάρκειές τους .

Για να μεταδώσω όμως αυτό το ενδιαφέρον , πρέπει να παρουσιάσω κάποιες ανιαρές λεπτομέρειες και μερικά μάλλον αφηρημένα επιχειρήματα .

Θα συμπεριληφθούν στη συνέχεια διάφοροι επιστημονικοί κλάδοι , από τους οποίους οι πιο δυσνόητοι είναι ίσως εκείνοι της γνωσιακής επιστήμης και της γλωσσολογίας , όντας και οι δύο αφηρημένοι και αποτελούμενοι από πολλούς επιμέρους κλάδους .

Από τη στιγμή όμως που τα εμπόδια παραμερίζονται , αποδεικνύεται ότι είναι επίσης γοητευτικοί και γεμάτοι προκλήσεις .

Εντούτοις , πριν ασχοληθούμε με αυτούς , ας επανέλθουμε στη φυσική .

Θα μπορούσε να έχει βάση μια θεωρία "μερικού δαρβινισμού";
Εννοώ με τον αδόκιμο αυτόν όρο (συγχωρείστε τον, μου), ότι μπορεί η εξέλιξη του ανθρωπίνου εγκεφάλου να ακολούθησε την εξελικτική θεωρία μέχρι του σημείου που ήταν ήδη αρκετά ικανός να διαχωρίζει συνειδητά την εξελικτική του πορεία.
Παράδειγμα θα μπορούσε να φέρω την ευγονική(ασχέτως ηθικών προεκτάσεων που προφανώς υπάρχουν).
Αν η ευγονική (καλώς ή κακώς ηθικά) έπαιρνε μορφή χιονοστιβάδας,300 χρόνια από σήμερα θα θεωρούσαν οι τότε ανθρωπολόγοι την μεταστροφή αυτή,μέρος της εξελικτικής θεωρίας;

ΥΣ: αποφεύγω να θεωρήσω ότι αυτό μπορεί να έχει ήδη γίνει,για να μην εκτροχιάσω το θέμα.Θα ήθελα όμως τη γνώμη σου πάνω στην υπόθεση της μελλοντικής παρέμβασης,που είναι πιθανότερη προφανώς.Θα τελείωνε την εξελικτική δαρβινική γραμμή ή όχι;

quote:

---

@ΑΜΕΙΝΙΑΣ :

Κηφέα,
Θα μπορούσε να έχει βάση μια θεωρία "μερικού δαρβινισμού";
Εννοώ με τον αδόκιμο αυτόν όρο (συγχωρείστε τον, μου), ότι μπορεί η εξέλιξη του ανθρωπίνου εγκεφάλου να ακολούθησε την εξελικτική θεωρία μέχρι του σημείου που ήταν ήδη αρκετά ικανός να διαχωρίζει συνειδητά την εξελικτική του πορεία.
Παράδειγμα θα μπορούσε να φέρω την ευγονική(ασχέτως ηθικών προεκτάσεων που προφανώς υπάρχουν).
Αν η ευγονική (καλώς ή κακώς ηθικά) έπαιρνε μορφή χιονοστιβάδας,300 χρόνια από σήμερα θα θεωρούσαν οι τότε ανθρωπολόγοι την μεταστροφή αυτή,μέρος της εξελικτικής θεωρίας;
ΥΣ: αποφεύγω να θεωρήσω ότι αυτό μπορεί να έχει ήδη γίνει,για να μην εκτροχιάσω το θέμα.Θα ήθελα όμως τη γνώμη σου πάνω στην υπόθεση της μελλοντικής παρέμβασης,που είναι πιθανότερη προφανώς.Θα τελείωνε την εξελικτική δαρβινική γραμμή ή όχι;
Με καλύτερό σου φάε,πιε και νηστικός κοιμήσου.

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Αυτή θα μπορούσε να πρεσβεύει π.χ. ότι το άθροισμα απλών οργανισμών γι' αυτήν είναι εξ' ίσου απλό. Αν σε έπιασα σωστά,αποτελεί το ένα από τα δυο σου "είτε".

Μάλλον όμως όλοι δεχόμαστε ότι η φυσική επιλογή(δια της κληρονομικής μνήμης ή όχι και ο παρεμβατισμός(από φυσικό ατύχημα ή εξωτερική επέμβαση είναι οι μόνοι αλλοιωτές του DNA, ή κάνω κάπου λάθος;

quote:

---

@ΑΜΕΙΝΙΑΣ :

Ίσως στην ανθρώπινη προσέγγιση,που πολύπλοκο είναι μεταξύ άλλων και το άθροισμα πολλών απλών,να μας κρύβεται η αλήθεια.
Αυτή θα μπορούσε να πρεσβεύει π.χ. ότι το άθροισμα απλών οργανισμών γι' αυτήν είναι εξ' ίσου απλό. Αν σε έπιασα σωστά,αποτελεί το ένα από τα δυο σου "είτε".
Μάλλον όμως όλοι δεχόμαστε ότι η φυσική επιλογή(δια της κληρονομικής μνήμης ή όχι και ο παρεμβατισμός(από φυσικό ατύχημα ή εξωτερική επέμβαση είναι οι μόνοι αλλοιωτές του DNA, ή κάνω κάπου λάθος;
Με καλύτερό σου φάε,πιε και νηστικός κοιμήσου.

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

quote:

---

Ακριβώς πριν από τη διχοτόμηση του κυττάρου εμφανίζονται ζεύγη κοντόχοντρων νηματοειδών κατασκευών που φαίνεται να είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους σε κάποιο σημείο κατά μήκος του νηματίου .

Έπειτα , όταν το κύτταρο έχει διαιρεθεί . ένα από τα νημάτια κάθε ζεύγους καταλήγει σε καθένα από τα δύο νέα κύτταρα . Κάθε νημάτιο είναι ένα εγχειρίδιο με κατασκευαστικές οδηγίες , ένα από τα τεράστια βιβλία της Βιβλιοθήκης.

Και τα δύο ζεύγη αποτελούν αντίγραφα του ίδιου βιβλίου . Προφανώς , συναπαρτίζουν ένα σύστημα δίκαιης μοιρασιάς .

---

Edited by - PanosT on 21/11/2012 22:46:26

Στην πιο ακραία της μορφή , η άποψη αυτή αποτελεί τη φιλοσοφική θεωρία του παμψυχισμού .

Ο παμψυχισμός προτείνει ότι όλη η ύλη , ακόμη και το μικρότερο σωματίδιο , έχει συνείδηση , ή ακόμη και ότι ολόκληρο το σύμπαν έχει συνείδηση . Σε τελευταία ανάλυση , σύμφωνα με αυτό το συλλογισμό , θέλουμε να μπορούμε να λέμε ότι η ύλη και η νόηση συνδέονται . Αν συγκεντρώσουμε σωστά ένα πλήθος ελάχιστα συνειδητών σωματιδίων , το αποτέλεσμα θα είναι ένα συνειδητό ανθρώπινο όν .

Αυτή η άποψη δεν διευκρινίζει πώς θα μπορούσε κανείς να επιβεβαιώσει ότι ένα σωματίδιο είναι συνειδητό – για να μη μιλήσουμε για ένα ανθρώπινο όν .

Αυτή η θέση “επιστημονικοποιεί” μια άλλη άποψη , που αρχικά βασίστηκε στη φιλοσοφία του ιδεαλισμού .

Σύμφωνα με αυτήν , ο κόσμος δεν γίνεται αντιληπτός παρά μόνο μέσω της νόησης . Έτσι , ίσως δεν υπάρχει ύλη , παρά μόνο νους , όπως πρότεινε ο Berkeley .

Η θεωρία της εξέλιξης , όμως , μας προσφέρει μια καλή άρνηση στο παραπάνω σκεπτικό :

Αν η φυσική επιλογή οδηγεί σε ζώα ικανά να αισθάνονται , είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πώς το επιλέγον περιβάλλον και ο εγκέφαλος μπορούν να είναι νοητικά γεγονότα που εκτυλίσσονται στο νου ενός και μόνο ζώου που αισθάνεται , οι απόγονοι του οποίου θα υφίστανται επίσης φυσική επιλογή . Ο νους μας κλονίζεται όταν προσπαθεί να κατανοήσει μια τέτοιου είδους περιπλοκή .

Τα ζωικά είδη δεν είναι ούτε ουσίες ούτε τύποι . Είναι αποτέλεσμα επιλογής μέσα στην ποικιλότητα .

Κάποιοι πολύ ευφυείς άνθρωποι προσελκύστηκαν από τον παμψυχισμό , τον ιδεαλισμό και τον εσσενσιαλισμό (η εσσενσιαλιστική προσέγγιση τείνει προς την άποψη ότι οι ορισμοί της επιστήμης είναι -τουλάχιστο εν μέρει- μια αντανάκλαση των χαρακτηριστικών ενός πραγματικού αντικειμένου που ονομάζεται ‘’επιστήμη’’) .

Ένας από αυτούς ήταν και ο Ιρλανδός ποιητής William Butler Yeats , που συνέγραψε τη μυστικιστική πραγματεία “A Vision” (Ένα όραμα) και μερικά εξαιρετικά ποιήματα που αντανακλούν τις σκέψεις του όσον αφορά απόκρυφα ζητήματα .

Τα διανοητικά χαρίσματα δεν αποτελούν ασπίδα έναντι της έλξης που ασκείται από το υπερφυσικό και το μυστηριώδες .

Οι περισσότεροι καλοί φυσικοί δεν πιστεύουν καθόλου στις ιδέες του παμψυχισμού ή στα άυλα πνεύματα .

Εντούτοις , μερικοί πολύ καλοί φυσικοί έχουν αναζητήσει τις απαντήσεις του αινίγματος της συνείδησης έξω από τα βιολογικά δεδομένα .

Για παράδειγμα , έχουν υποθέσει ότι αυτές οι απαντήσεις θα δοθούν από μια νέα θεωρία της φυσικής , όπως , λόγου χάρη , μια θεωρία της κβαντικής βαρύτητας .

Για να εξηγήσω γιατί έχουν αυτή την τάση , και για ποιο λόγο θεωρώ ότι κατ’ αυτό τον τρόπο μας προτείνουν απλώς να επικαλούμαστε ένα φάντασμα , πρέπει να προσθέσω λίγες ακόμη παρατηρήσεις σχετικά με τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ βιολογίας και φυσικής .

Η φυσική είναι η μητέρα όλων των επιστημών . Η αρχαιότερη , η θεμελιωδέστερη , εκείνη με τη μεγαλύτερη εμβέλεια .

Διαφέρει από τη βιολογία ως προς τη γενικότητά της . Έχει την ίδια ισχύ για όλα τα προθετικά αντικείμενα (συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπινων όντων) και τα μη προθετικά αντικείμενα .

Αντίθετα , η βιολογία όπως τη γνωρίζουμε είναι εξειδικευμένη.

Αφορά γεγονότα που συμβαίνουν μέσα σε ένα πολύ στενό εύρος θερμοκρασιών (ή ενέργειας) και πίεσης , και εξαρτώνται από μια πολύ ειδική χημεία .

Ακόμη πιο εξειδικευμένο είναι το γεγονός ότι η βιολογία είναι ιστορική .

Ο 20ος αιώνας έζησε μια εκπληκτική πνευματική επανάσταση , που βασίστηκε αφενός στην ανακάλυψη του Planck ότι η ύλη ακτινοβολεί ενέργεια σε μικρά και διακριτά πακέτα , ή κβάντα , και αφετέρου στη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν , η οποία αντικατέστησε το χώρο και το χρόνο με την έννοια του χωροχρόνου και προώθησε την ιδέα ότι η βαρύτητα και η ύλη αντιπροσωπεύουν την καμπυλότητα μιας τετραδιάστατης χωροχρονικής πολλαπλότητας .

Η επεξεργασία αυτών των επαναστατικών ιδεών άλλαξε τις απόψεις μας για τη μέτρηση και αμφισβήτησε ριζικά τις συνήθεις αντιλήψεις για τον ταυτοχρονισμό των γεγονότων και την αιτιότητα . Αυτές οι συνήθεις έννοιες αντικαταστάθηκαν από άλλες , παράξενες ή τουλάχιστον ασυνήθεις .

Η επεξεργασία των εργασιών του Planck και του Αϊνστάιν οδήγησε επίσης σε μερικά ιδιόμορφα προβλήματα που παραμένουν άλυτα μέχρι σήμερα .

Η “παραδοξότητά” τους , ώθησε κάποιους επιστήμονες να τα συνδέσουν με το πρόβλημα της συνείδησης .

Οι ιδέες πίσω από αυτούς τους βασικούς φυσικούς νόμους κάποιες φορές είναι πράγματι παράξενες (διάβαζε “ασυνήθιστες” , με την έννοια “αντίθετες προς την κοινή λογική”) . Σε αντίθεση με τις ιδέες της βιολογίας , είναι πολύ γενικές και συχνά , ο καλύτερος τρόπος να τις εκφράσει κανείς είναι να επικαλεστεί μαθηματικές θεωρίες μεγάλης ισχύος και ομορφιάς .

Οι έννοιες αυτές της φυσικής , δεδομένης της γενικότητας και της προβλεπτικής τους ισχύος , είναι δελεαστικές .

Εντούτοις , παρά την ισχύ τους , ανακύπτουν μεγάλα προβλήματα όταν πρόκειται για την κατανόηση της εφαρμογής τους .

Ένα παράδειγμα προέρχεται από τη θεωρία της κβαντικής μέτρησης , που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη σε κάθε προσπάθεια να μετρηθεί η θέση ή η ορμή ενός θεμελιώδους σωματιδίου .

Αντιμετωπίζοντας τα παράδοξα που εμφανίζονται σε αυτές τις προσπάθειες , διακεκριμένοι μαθηματικοί , όπως ο John von Newmann, και εξίσου διαπρεπείς φυσικοί , όπως ο Eugene Wigner, μπήκαν στον πειρασμό να εισηγηθούν ότι η ίδια η συνείδηση παρεμβαίνει αιτιωδώς στη διαδικασία της κβαντικής μέτρησης .

Επιτρέψτε μου όμως να περιγράψω σε αδρές γραμμές μια πλευρά του προβλήματος της κβαντικής μέτρησης για να δείξω γιατί οι εν λόγω επιστήμονες μπήκαν στον πειρασμό να εμπλέξουν τη συνείδηση στη φυσική .

Ας έχουμε όμως κατά νου ότι η φυσική ασχολείται με τυπικές συσχετίσεις των πιο γενικών ιδιοτήτων των πραγμάτων στο χωρόχρονο , Οι θεωρίες της φυσικής δεν ασχολούνται με τις καθαυτό αισθήσεις , με την κατηγοριοποίηση κατονομάσιμων μακροσκοπικών αντικειμένων ή με την προθετικότητα .

Όταν αφοσιώνεται κανείς στην κβαντική μηχανική , είναι εύκολο να ξεχάσει αυτούς τους περιορισμούς , διότι οι αποφάσεις του παρατηρητή φαίνεται να επηρεάζουν τις μετρήσεις που εκτελεί . Για να κατανοήσουμε , πρέπει να εξετάσουμε μερικά εξέχοντα χαρακτηριστικά της κβαντικής θεωρίας .

Η κβαντική μηχανική είναι η θεωρία με την γενικότερη εφαρμοσιμότητα .

Επειδή αφορά τεράστιες ενέργειες και πολύ μικρά σωματίδια , έχει αποκαλύψει συμπεριφορές που αντιβαίνουν σε ό,τι θα περίμενε κανείς συνήθως ..

Για παράδειγμα , ένα σωματίδιο δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί ως διαφορετικό από ένα άλλο .

Τα σωματίδια εκδηλώνουν δυαδική συμπεριφορά : Κάτω από ορισμένες συνθήκες περιγράφονται καλύτερα ως κύμα , ενώ κάτω από άλλες ως σωματίδια .

Πράγματι , όπως πρώτος εισηγήθηκε ο Max Born , η θεμελιώδης κυματοσυνάρτηση ψ στην κυματική εξίσωση του Shrödinger , όταν θεωρήσουμε την απόλυτη τιμή της υψωμένη στο τετράγωνο , αποτελεί μέτρο της πιθανότητας να βρεθεί το σωματίδιο σε μια δεδομένη θέση του χώρου – οπουδήποτε !

Αν όμως προσπαθήσει κανείς να προσδιορίσει αυτή τη θέση πειραματικά , χάνει για πάντα τη δυνατότητα να προσδιορίσει την ορμή με την ίδια ακρίβεια .

Αυτή η αρχή , που ονομάζεται αρχή της απροσδιοριστίας του Heisenberg , είναι θεμελιώδης .

Και αυτό όχι μόνο επειδή για να μετρήσει κανείς την ακριβή θέση ενός σωματιδίου πρέπει να χρησιμοποιήσει σωματίδια ή κύματα πολύ μικρότερου μήκους – και άρα μεγαλύτερης ενέργειας – , πράγμα που αναπόφευκτα αλλοιώνει την ορμή του σωματιδίου .

Πρόκειται για μια θεμελιώδη ιδιότητα της θεωρίας .

Όταν σκέφτεται κανείς τις πρακτικές συνέπειες αυτής της σχέσης , αρχίζει να αισθάνεται κάτι από την παράξενη γεύση της κβαντικής θεωρίας .

Αν κάποιος (ο παρατηρητής φυσικός) επιλέξει να μετρήσει τη θέση ενός σωματιδίου με ακρίβεια , η πράξη της προετοιμασίας και διεξαγωγής της μέτρησης αποκλείει για πάντα και μη αναστρέψιμα τη μέτρηση της ορμής με την ίδια ακρίβεια .

Σύμφωνα με τη θεωρία , ωστόσο , πριν από τη μέτρηση δεν υπάρχει καμία προδιάθεση :

Η κυματοσυνάρτηση ψ είναι γραμμικός συνδυασμός συναρτήσεων οι οποίες περιγράφουν όλα τα πιθανά αποτελέσματα της μέτρησης , και , όταν πραγματοποιείται μια μέτρηση , η κυματοσυνάρτηση “καταρρέει” ή “προβάλλεται σε” ένα από τα πιθανά αποτελέσματα .

Ο von Neumann επισήμανε ότι το μακροσκοπικό όργανο μέτρησης περιγράφεται επίσης από μια κβαντομηχανική κυματοσυνάρτηση (πρακτικά , δεν χρειαζόμαστε την κβαντική θεωρία για να περιγράψουμε από φυσική άποψη τέτοια αντικείμενα) . Κατόπιν έδειξε τυπικά ότι είναι αδύνατον να συνδέσει κανείς άμεσα την κυματοσυνάρτηση του σωματιδίου με τη δράση του παρατηρητή για να καθορίσει την τιμή του ψ σε οποιαδήποτε κλίμακα .

Η “κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης” καθορίζεται όταν ακριβώς η συσκευή και το σωματίδιο αλληλεπιδρούν για να δώσουν μια ορισμένη μέτρηση .

Ο Wigner θεώρησε αυτή την κατάρρευση αποτέλεσμα της παρέμβασης της συνείδησης του παρατηρητή .

Σε τελευταία ανάλυση , ο παρατηρητής είναι εκείνος που αποφασίζει να εγκαταστήσει τη συσκευή , αποφασίζει αν ενδιαφέρεται για τη θέση ή την ορμή , και πραγματοποιεί τη μέτρηση .

Σύμφωνα με το σχήμα του Wigner , ένα φαινόμενο γίνεται πραγματικό (δηλαδή διακόπτεται αυτή η άπειρη ακολουθία) μόνο όταν ο παρατηρητής αποκτά συνείδηση του φαινομένου .

Για να είμαστε δίκαιοι , πρέπει να πούμε ότι άλλοι διακεκριμένοι φυσικοί ερμήνευσαν το πρόβλημα της κβαντικής μέτρησης χωρίς να αναμείξουν τη συνείδηση του παρατηρητή .

Ο Niels Bohr , ο πατέρας της κβαντικής θεωρίας , διακήρυξε ότι δεν υπάρχει καμία έσχατη ή βαθιά πραγματικότητα . Απλώς εφαρμόζουμε την αρχή της συμπληρωματικότητας (η κομψότερη έκφραση της οποίας είναι ίσως η αρχή του Heisenberg) και κατόπιν βρίσκουμε το αποτέλεσμα που υπαγορεύεται από το σύνολο της κατάστασης : από τη μέτρηση , το σωματίδιο , τη συσκευή και τον παρατηρητή .

Η “ερμηνεία της Κοπεγχάγης” που οφείλεται στον Bohr , είναι η άποψη την οποία έχουν αποδεχτεί οι περισσότεροι φυσικοί που χρησιμοποιούν τη θεωρία . Δίνει μια λύση περιγράφοντας τι παρατηρεί κανείς με μια συσκευή , η οποία σε τελευταία ανάλυση συνίσταται από κβαντικά σωματίδια του ίδιου είδους με εκείνα που μετράει .

Άλλοι φυσικοί έχουν προτείνει ακόμη και ότι δεν υπάρχει “κατάρρευση” της κυματοσυνάρτησης . Αντίθετα υποθέτουν πως υπάρχουν “πολλοί κόσμοι”, σε καθέναν από τους οποίους η συνάρτηση λαμβάνει μία από τις δυνατές τιμές , και ότι η τιμή της σε αυτό τον κόσμο είναι εκείνη που λαμβάνει για τον συγκεκριμένο παρατηρητή .

Άλλοι έχουν προτείνει ένα “κβαντικό δυναμικό” που συνεπάγεται σήματα η ταχύτητα των οποίων είναι και μεγαλύτερη του φωτός , κάτι που αντιβαίνει στη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν .

Πρόκειται για έναν έξυπνο αλλά και πιο αποκρουστικό τρόπο να γίνεται η φυσική φάντασμα – υποκατάστατο . Ένα καλό παράδειγμα είναι η άποψη που υιοθετεί ο μαθηματικός και κοσμολόγος Roger Penrose στο ογκώδες βιβλίο του “The Emperor’s New Mind” (η καινούργια νόηση του αυτοκράτορα) , θέμα του οποίου είναι η φύση της συνείδησης . Το βιβλίο περιέχει άφθονα παραδείγματα παραδόξων της φυσικής και πολλές περιγραφές των αξιωματικών περιορισμών των μαθηματικών .

Με οδηγό την ενόρασή του και μόνο , βασιζόμενος στην προσωπική του πείρα ως μαθηματικού και στην εκτίμηση αυτών των αξιωματικών περιορισμών , ο Penrose απορρίπτει την ιδέα ότι ο εγκέφαλος είναι ένας υπολογιστής .

Επισημαίνει τους περιορισμούς της κβαντικής μηχανικής και της σχετικότητας σε περιοχές όπου οι διαστάσεις είναι τόσο μικρές (κάτω από το μήκος Planck, των 10 <– 33> cm) ώστε τέτοιες θεωρίες δεν είναι δυνατόν να ισχύουν .

Επικαλείται μια θεωρία της κβαντικής βαρύτητας που θα επέτρεπε την επέκταση αυτών των θεωριών . Στη συνέχεια , με ένα εντυπωσιακό άλμα , προτείνει ότι το μυστήριο της συνείδησης θα λυθεί όταν διαμορφωθεί μια ικανοποιητική θεωρία της κβαντικής βαρύτητας .

Υποθέτω ότι ο συλλογισμός του έχει ως εξής :

Οι αποφάσεις του παρατηρητή και του χειριστή εμπλέκονται άμεσα στις κβαντομηχανικές και σχετικιστικές μετρήσεις .

Ο νους του παρατηρητή διαμορφώνει και εφαρμόζει μαθηματικές θεωρίες , οι αποφάνσεις των οποίων ξεπερνούν την ικανότητα του τυπικού αξιωματικού συστήματος να τα αποδείξει ή να τα αναιρέσει .

Ωστόσο , αντίθετα απ’ ό,τι ένας υπολογιστής , αυτός μπορεί να ελέγξει την αλήθεια και τη σημασία τους .

Όπως καθετί άλλο , ο εγκέφαλος του παρατηρητή και ιδιαίτερα οι συνάψεις του – όπου συντελείται η μεγαλύτερη δραστηριότητα – απαρτίζονται σε τελευταία ανάλυση από σωματίδια που υποτάσσονται στους κβαντικούς νόμους .

Οι φυσικοί νόμοι όπως είναι διατυπωμένοι σήμερα δεν εξηγούν τη συνείδηση , ούτε την κβαντική βαρύτητα .

Ίσως μια εξήγηση της κβαντικής βαρύτητας μας προσφέρει τη λύση του προβλήματος της συνείδησης , που φαίνεται να πλανάται γύρω από όλες τις θεωρίες μας !

Πράγματι , ενώ ο Penrose περιλαμβάνει στο βιβλίο του πολλές εξαίρετες περιγραφές της φυσικής , ασχολείται ελάχιστα με το πρόβλημα της συνείδησης ως προθετικότητας , διότι αγνοεί τόσο την ψυχολογική όσο και τη βιολογική γνώση που είναι απαραίτητες για την κατανόηση του προβλήματος .

Αυτό που λείπει από την περιγραφή του , καθώς και από άλλες παρόμοιες , είναι μια νηφάλια επιστημονική ανάλυση των δομών και των λειτουργιών που σχετίζονται άμεσα με την επίγνωση : μια περιγραφή της πραγματικής ψυχολογίας , των πραγματικών εγκεφάλων και της υποκείμενης βιολογίας τους .

Ενώ η φυσική προσφέρει προφανώς τις απαραίτητες βάσεις της βιολογίας , αυτή καθεαυτήν δεν αφορά βιολογικές δομές , διαδικασίες και αρχές .

Αυτές είναι πολύ ειδικές και πολύ πιο έκδηλα συνδεδεμένες με τη νόηση απ’ ό,τι οι γενικές ιδέες της συμμετρίας και της κβαντικής μέτρησης , όσο σημαντικές κι αν είναι οι τελευταίες για την κατανόηση της ύπαρξης όλων των πραγμάτων .

Πράγματι είναι πολύ πιο λογικό να διαμορφώνει και να δοκιμάζει κανείς μια θεωρία της νόησης βασισμένη σε βιολογικές διαδικασίες παρά να διατυπώνει εξωτικές θεωρίες της φυσικής ως εξηγήσεις .

Σε τελευταία ανάλυση , υπάρχουν άφθονες άμεσες ενδείξεις ότι η ανατομία επενεργεί στη συνείδηση .

Συνεπώς , μέχρι να φτάσουμε σε ένα βιολογικό αδιέξοδο , είναι καλό να απορρίπτουμε ως κατηγορικό σφάλμα την ιδέα ότι η ίδια η εξωτική φύση θα παράσχει μια περιγραφή της συνείδησης του παρατηρητή .

Πρέπει , ωστόσο , να είμαστε ευγνώμονες στον μεγάλο επιστήμονα Penrose, τουλάχιστον για το γεγονός ότι επέσυρε εκ νέου την προσοχή σε ένα κατηγορικό σφάλμα που γίνεται ακόμη πιο συχνά : εκείνο σύμφωνα με το οποίο υποτίθεται ότι ο εγκέφαλος μοιάζει με έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή .

Ας στραφούμε λοιπόν σε αυτό .

Εξετάζοντάς το , θα έρθουμε πολύ εγγύτερα στο κύριο θέμα μας από όσο θα πλησιάσουμε σε αυτό αν ασχοληθούμε περισσότερο με τη φυσική .

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr