Φίλε Κηφέα

Η εισαγωγή της έννοιας του “απείρου” στους συλλογισμούς μας, πράγματι θα οδηγούσε σε αυτά τα - “τρελά” - συμπεράσματα.
Τρελά γιατί δεν αποκλείουν εμείς όλοι, και υπό τις ίδιες ακριβώς συνθήκες , να υπάρχουμε τώρα, άπειρες φορές σε άπειρα άλλους κόσμους, μια και κάθε περιστατικό – όπως πολύ σωστά λες – πεπερασμένης πιθανότητας – (και ένα τέτοιο είναι αυτό που τώρα ζούμε) μπορεί να υπάρχει άπειρες φορές.

Η λύση αυτή όσο τρελή και αν φαίνεται, είναι πολύ λογικά πιθανή υπό την προϋπόθεση πως το σύμπαν ή “κόσμος” είναι “'άπειρα στο χώρο και το χρόνο”

Μια άλλη λύση υπό τις ίδιες προϋποθέσεις (του απείρου) είναι το “σύμπαν του Σπινόζα” όπου ο κόσμος που παρατηρούμε και μπορούμε με τις ανθρώπινες αισθήσεις να προσπελάσουμε, είναι μέρος μιας απροσπέλαστης ουσίας, που αδυνατούμε να κατανοήσουμε.

Ο κόσμος/σύμπαν , σε αυτή την περίπτωση, δεν είναι δημιούργημα της ουσίας, αλλά μέρος της, είναι άπειρος και άναρχος όπως και η “ουσία”

Κατά την δική μου γνώμη, και οι δύο περιπτώσεις, είναι λογικά σωστές, δηλαδή δεν εμπεριέχουν αντιφάσεις και παραλογισμούς , όπως η θεωρία ύπαρξης ενός θεού προσωπικού, δημιουργού του κόσμου με μόνο τελικό σκοπό την δημιουργία του ανθρώπου κατ εικόνα και ομοίωση του,

Είδες φίλε gianipseftis, τι παθαίνει όποιος εισάγει την έννοια του απείρου σε οποιονδήποτε συλλογισμό (όπως έκανα εν προκειμένω εγώ) ;

quote:

---

Κατά την δική μου γνώμη, και οι δύο περιπτώσεις, είναι λογικά σωστές, δηλαδή δεν εμπεριέχουν αντιφάσεις και παραλογισμούς , όπως η θεωρία ύπαρξης ενός θεού προσωπικού, δημιουργού του κόσμου με μόνο τελικό σκοπό την δημιουργία του ανθρώπου κατ εικόνα και ομοίωση του,

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Το έχω διαπιστώσει φίλε Κηφέα, εδώ και 30 χρόνια.
Τότε και μόνο η σκέψη αυτή από μόνη της , με τρέλαινε , τώρα κατάλαβα πως απλά είμαι «άπειρος» σε αυτά γιατί είμαι «άνθρωπος» κολλημένος στην γη.

quote:

---

Νικόμαχος

Που ήσουνα βρε αχαϊρευτε,τόσο καιρό?

Πήρες κίτρινη...διαρκείας?

Καλώς ήλθες πάντως.Εμένα μου έλλειψες!

---

Αρχικά , υπήρχε η Αρχή .

Σ’αυτή την αρχή δεν υπήρχε τίποτε.

Απόλυτο κενό , όχι απλώς κενός χώρος . Δεν υπήρχε χώρος .

Ούτε χρόνος υπήρχε , διότι αυτό συνέβη πριν από τον χρόνο .

Το Σύμπαν ήταν κενό και άμορφο .

Έπειτα από μια τυχαία διακύμανση αναδύθηκε από το τίποτε ένα σύνολο σημείων τα οποία αποκτώντας υπόσταση από τον συνδυασμό τους σε μορφώματα προσδιόρισαν τον χρόνο .

Ο τυχαίος σχηματισμός μορφωμάτων είχε αποτέλεσμα την ανάδυση του χρόνου από την συγχώνευση αντιθέτων πραγμάτων , δηλαδή από το τίποτε .

Από το απόλυτο τίποτε , χωρίς απολύτως καμία παρέμβαση , γεννήθηκε η υποτυπώδης ύπαρξη . Η ανάδυση της σκόνης των σημείων και η τυχαία οργάνωσή τους σε χρόνο ήταν η συμπτωματική , χωρίς κίνητρα πράξη που τους έδωσε υπόσταση .

Εξαιρετικά απλά πράγματα αναδύθηκαν από το τίποτε .

Ωστόσο , η γραμμή του χρόνου διαλύθηκε και το αρτιφανές Σύμπαν εξατμίστηκε , διότι ο χρόνος από μόνος του δεν είναι τόσο πλούσιος ώστε να διατηρήσει την ύπαρξή του .

Κάπου αλλού αναδύθηκε χρόνος και χώρος αλλά και εκεί διαλύθηκαν στη σκόνη τους , στα συγχωνευμένα αντίθετα , με άλλα λόγια στο τίποτε .

Τα σημειομορφώματα αναδύθηκαν πάλι και πάλι και πάλι .

Κάθε φορά το μόρφωμα σχημάτιζε χρόνο , και μέσω αυτού του μορφώματος τα σημεία εξασφάλιζαν την υπόστασή τους .

Μερικές φορές η τύχη οδηγούσε στο σχηματισμό δισδιάστατων μορφωμάτων χρόνου .

Επειδή όμως το εμπρός και το πίσω ήταν το ίδιο , τα αντίθετα δεν διακρίνονταν μεταξύ τους .

Δεν υπήρχε ευστάθεια , και τα αντίθετα συγχωνεύονταν και πάλι στο τίποτε .

Μερικές φορές η τύχη διαμόρφωνε τα σημεία σε χώρο και χρόνο .

Δεν υπήρχε όμως δυνατότητα για πολυπλοκότητα , και το μόρφωμα σκόνταφτε και κατέρρεε .

Έχανε το χρόνο , και χάνοντάς τον έχανε και την υπόστασή του .

Κατόπιν , τυχαία , ήρθε η δική μας διακύμανση .

Τα σημεία απέκτησαν υπόσταση διότι συνέστησαν χρόνο που αυτή τη φορά , σ’αυτό το μόρφωμα , συνοδευόταν από τρισδιάστατο χώρο .

Έτσι , γεννήθηκε μια γεωμετρία πολύπλοκη και εκλεπτυσμένη .

Η πολυπλοκότητά της πηγάζει από την πυκνότητα των γειτονικών σημείων και της εξασφαλίζει επαρκή εκλέπτυνση ώστε να υπάρξει ύλη , ενέργεια και δυνάμεις .

Και μαζί τους έρχεται η ευστάθεια , αργότερα τα χημικά στοιχεία και πολύ αργότερα τα έμβια όντα .

Τώρα γνωρίζουμε ότι αυτή η διαταραχή επιβιώνει .

Η γένεση του χωρόχρονου τον άφησε περιελιγμένο και συνεστραμμένο . Οι τοπικές συστροφές που αποτέλεσαν σταθερούς κόμβους είναι τα σωματίδια τα οποία σήμερα συνιστούν πράγματα όπως είναι τα έμβια όντα .

Διαφορετικά είδη σωματιδίων είναι διαφορετικά είδη κόμβων στη δομή του χωρόχρονου , ενώ διαφορετικοί κόμβοι είναι διαφορετικά συναθροίσματα (όπως οι συνηθισμένοι κόμβοι είναι διαφορετικά μπερδέματα σκοινιού) δυαδικών οντοτήτων που αποκτούν υπόσταση με τη δημιουργία . Συνεπώς , τα διαφορετικά σωματίδια είναι διαφορετικές τοπικές τοπολογικές δομές του χωρόχρονου . Η ενσωμάτωση αυτών των τοπικών δομών στο χωρόχρονο έχει απώτερες συνέπειες . Ειδικότερα , προκαλεί το φαινόμενο της βαρύτητας , τη συμπαντική παραμόρφωση του χωρόχρονου .

Η τάση του σύμπαντος είναι να αποκτήσει μια κοσμική ομοιομορφία , μια τρισδιάστατη "επιπεδότητα" .

Η ενέργεια που περιλαμβάνει ύλη είναι περιελιγμένος χωρόχρονος .

Ο περιελιγμένος χωρόχρονος είναι το ελατήριο του σύμπαντος ενώ όλες οι δραστηριότητές μας , όπως κάθε είδους δραστηριότητα , είναι όψεις της εκτύλιξής του .

Η εξέλιξη του σύμπαντος είναι η διασπορά των πτυχώσεων του χωρόχρονου .

Μέχρι να βρεθεί ικανοποιητική θεωρία
(και κάπως ευρέως αποδεκτή) για την προ-Μ.Ε. κατάσταση
τότε κι εσύ κι εγώ και όλοι μας, βαδίζουμε στο άγνωστο με βάρκα την Ελπίδα.... Τώρα είτε το πεις Χάος, είτε Άγνωστο, είτε Μηδενικό, είτε Τίποτα, είτε Κουλούρι είτε Καρύδι, το ίδιο και το αυτό είναι...

Δεν Ξέρω /Δεν Γνωρίζω / Δεν Απαντώ... που λενε και στα γκάλοπ.

Απλώς ελπίζω στα επόμενα χρόνια? δεκαετίες? κλπ, να δώ και να ακούσω κάτι περισσότερο επ'αυτού....

quote:

---

Αρχικά , υπήρχε η Αρχή .

Σ’αυτή την αρχή δεν υπήρχε τίποτε.

Απόλυτο κενό , όχι απλώς κενός χώρος . Δεν υπήρχε χώρος .

Ούτε χρόνος υπήρχε , διότι αυτό συνέβη πριν από τον χρόνο .

Το Σύμπαν ήταν κενό και άμορφο .

Έπειτα από μια τυχαία διακύμανση αναδύθηκε από το τίποτε ένα σύνολο σημείων τα οποία αποκτώντας υπόσταση από τον συνδυασμό τους σε μορφώματα προσδιόρισαν τον χρόνο .

Ο τυχαίος σχηματισμός μορφωμάτων είχε αποτέλεσμα την ανάδυση του χρόνου από την συγχώνευση αντιθέτων πραγμάτων , δηλαδή από το τίποτε .

Από το απόλυτο τίποτε , χωρίς απολύτως καμία παρέμβαση , γεννήθηκε η υποτυπώδης ύπαρξη . Η ανάδυση της σκόνης των σημείων και η τυχαία οργάνωσή τους σε χρόνο ήταν η συμπτωματική , χωρίς κίνητρα πράξη που τους έδωσε υπόσταση .

Εξαιρετικά απλά πράγματα αναδύθηκαν από το τίποτε .

---

.
.
.
" Υπάρχει ο σωστός τρόπος, ο λάθος τρόπος, και ο ...δικός μου τρόπος! "

Ναι , Πυθαγόρα , θεωρίες. Τι άλλο να αναπτύξουμε σαν άνθρωποι . . . ;

Όσον αφορά το ερώτημα : "Γιατί να πχ να μην υπάρχει χώρος χωρίς το χρόνο και το αντίστροφο?" . . .
Τι μας εμποδίζει να το συζητήσουμε και αυτό , ιδιαίτερα όταν βρισκόμαστε σ' ένα topic που το θέμα που πραγματεύεται είναι : "Μηδεμία τεκμηρίωση ανεκτή αφρόνως . . ."

Για το αν έχομε ορίσει την έννοια του ΧΡΟΝΟΥ , νομίζω πως το προσπαθήσαμε αυτό για κάμποσα χρόνια . . . στο topic "Τι είναι ΧΡΟΝΟΣ" , μέχρι πρόσφατα .

Ας συνεχίσω τον συλλογισμό που ανέπτυξα στο προηγούμενο μήνυμά μου :

Όσον αφορά το μέλλον του σύμπαντος , υπάρχουν δύο ενδεχόμενα :

Σύμφωνα με το πρώτο , οι κόμβοι χαλαρώνουν και λύνονται , οι τοπικές πτυχώσεις διασκορπίζονται και εν καιρώ ο χωρόχρονος γίνεται παντού ομοιόμορφος και αιώνια επίπεδος . Το σύμπαν συνεχίζει να υπάρχει αλλά είναι πια εντελώς ξεκούρδιστο . Δεν εκδηλώνει καμία δραστηριότητα , διότι είναι ομοιόμορφα και αμετάκλητα νεκρό . Όλα τα ίχνη των επιτηδευμάτων μας – η τέχνη και η γνώση μας – θα έχουν απαλειφθεί και θα είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ .

Σύμφωνα με το δεύτερο , μπορεί να υπάρχουν τόσο πολλοί κόμβοι και το λύσιμό τους να είναι τόσο βραδύ ώστε οι συνδυασμένες και πολύ μακρινές περιελίξεις τους να ξανατυλίξουν το ελατήριο σε τέτοιο σημείο ώστε το σύμπαν να εκτιναχθεί εκ νέου. Αυτή η εκτίναξη δεν είναι δημιουργία αλλά ανανέωση . Πράγματι , ίσως σήμερα ζούμε σε ανανεωμένο σύμπαν , ενώ η πραγματική δημιουργία συντελέστηκε πριν από γενεές συμπάντων . Τα σύμπαντα που αναπλάθονται περιοδικά ίσως συνιστούν μια συνεχή , ατέρμονη κατάσταση για το μέλλον , αλλά στο μακρινό παρελθόν το σύμπαν πρέπει να εκτινάχθηκε κάποτε από μία μοναδική πραγματική δημιουργία (εφόσον ο χρόνος δεν είναι κυκλικός).

Και τελικά υπάρχει το παρόν .

Το σύμπαν μας είναι ζωντανό . Η ζωή του – η κάθε είδους δραστηριότητά του – εξασφαλίζεται από την ισορροπία των εντάσεων των δυνάμεων που διέπουν την κίνηση , των δυνάμεων που συγκροτούν τα άτομα , και εκείνων που συνενώνουν τα άτομα σε ελέφαντες και γαλαξίες .

Προσωπικά είμαι υπέρ της δεύτερης υπόθεσης.
Υπέρ ενός φρακταλικού Σύμπαντος.
Ενός Σύμπαντος "ζωντανού",που μοιραία,ακολουθεί και αυτο,την πορεία της ζωής.

Γέννηση-Θάνατος.

Ενός συνεχώς αναδημιουργούμενου Σύμπαντος.
Ενός μη ομοιογενούς Σύμπαντος.

Αν ζούσα πριν 300-400 χρόνια και τα έλεγα αυτά,θα με έψηναν στα κάρβουνα?

Δε διαφωνώ... Βασικά το "θεωρίες..." δεν το είπα υποτιμητικά.
Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό είναι πάντα το πρώτο μας βήμα και η πρώτη συγκροτημένη νοητική επεξεργασία ενός φαινομένου.

Από κει και πέρα ακολουθεί η γνωστή διαδικασία παγίωσης ή απόρριψης....(να μη τα ξαναλέμε κι εδώ...)

quote:

---

Όσον αφορά το ερώτημα : "Γιατί να πχ να μην υπάρχει χώρος χωρίς το χρόνο και το αντίστροφο?" . . .
Τι μας εμποδίζει να το συζητήσουμε και αυτό , ιδιαίτερα όταν βρισκόμαστε σ' ένα topic που το θέμα που πραγματεύεται είναι : "Μηδεμία τεκμηρίωση ανεκτή αφρόνως . . ."

---

Πυθαγόρα , το link , που . . . σου χρωστάω :

Πάτα εδώ : Τι είναι ο χρόνος ?

Εγώ πάλι δεν θυμάμαι τόσο συχνά τα περισσότερα όνειρα από αυτά που βλέπω.
Δεν θυμάμαι όμως καμία φορά να υπάρχει η αίσθηση της όσφρησης σε κανένα από τα όνειρα.
Μπορώ να θυμηθώ ότι οι υπόλοιπες αισθήσεις μου στα όνειρα μου λειτουργούν κανονικά αλλά η όσφρηση ποτέ, εκτός κι αν δεν το θυμάμαι.

In anticipation of my resurrection...

Η νοοτροπία του ασυνείδητου είναι ενστικτώδης .

Δεν έχει διαφοροποιημένες λειτουργίες και δεν “σκέφτεται” με την έννοια που γνωρίζουμε εμείς τη “σκέψη” .

Απλά δημιουργεί μια εικόνα που απαντά στη συνειδητή κατάσταση .

Αυτή η εικόνα περιέχει τόσο σκέψη όσο και συναίσθημα και είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από προϊόν λογικού στοχασμού . Μια τέτοια εικόνα θα μπορούσε να περιγραφεί καλύτερα σαν το όραμα ενός καλλιτέχνη .

Τα άτομα με πλουσιότερο και ευρύτερο χαρακτήρα μπορούν δικαιολογημένα να ασχολούνται με ένα απρόσωπο πρόβλημα και , στο βαθμό που συμβαίνει κάτι τέτοιο , το ασυνείδητό τους είναι σε θέση να τους απαντήσει με τον ίδιο τρόπο .

Και όπως ακριβώς ο συνειδητός νους μπορεί να θέσει το ερώτημα : “Γιατί υπάρχει αυτή η φρικτή σύγκρουση ανάμεσα στο καλό και το κακό” έτσι το ασυνείδητο θα απαντήσει : “Κοίταξε πιο προσεχτικά ! Το ένα χρειάζεται το άλλο . Το καλύτερο , επειδή ακριβώς είναι το καλύτερο , περιέχει το σπέρμα του κακού και δεν υπάρχει τίποτε τόσο κακό που να μην μπορεί να γεννήσει κάτι καλό” .

quote:

---

DSM :

Παρακολουθώ την εξέλιξη του topic και θα ήθελα να παραθέσω ένα όνειρο της περασμένης Παρασκευής:

Ονειρεύομαι πως ετοιμάζομαι να ξυπνήσω από ένα όνειρο. Έχω γείρει στο αριστερό πλευρό κι ανασηκώνω το κεφάλι με διάθεση να ανοίξω τα μάτια. Σίγουρος πως θυμάμαι την πλοκή του ονείρου μέσα στο όνειρο, προσπαθώ να ανακαλέσω την πλοκή. Εδώ είναι που συμβαίνει το ασυνήθιστο: ανακαλώ την πρώτη εικόνα, αλλά καθώς προχωρώ στη δεύτερη, η πρώτη χάνεται και ξεχνιέται, πράγμα που συνεχίζεται για δύο ακόμα εικόνες. Αισθάνομαι πως αυτό είναι κάτι εντελώς καινούργιο για μένα, απορώ και ξυπνώ απο το εντός του ονείρου όνειρο. Κατά τα λοιπά συνέχισα με νέο όνειρο. Τα θυμάμαι οπωσδήποτε και τα δύο.

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Αγαπητέ Notirk

Έχω την εντύπωση ότι οι σκέψεις σου αφορούν στην γνήσια παραδοσιακή αντίληψη των επιστημών που βρίσκεται σε αντίθεση με τη σύγχρονη επιστήμη .

Και εξηγούμαι :

Στους πολιτισμούς που διατηρούν τον παραδοσιακό χαρακτήρα , η διανοητική ενόραση άρχει των πάντων .

Με άλλους όρους , εκείνο που συνιστά την ουσία είναι η καθαρή μεταφυσική διδασκαλία , και όλα τα άλλα συνδέονται μαζί της εν είδει συνεπειών ή εφαρμογών στις διάφορες τάξεις της τυχαίας πραγματικότητας.

Αυτό ισχύει ιδίως για τους κοινωνικούς θεσμούς .

Και από την άλλη μεριά , το ίδιο πράγμα αληθεύει επίσης όσον αφορά τις επιστήμες, δηλαδή τις γνώσεις που αναφέρονται στο πεδίο του σχετικού , και που , σε παρόμοιους πολιτισμούς , δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν παρά σαν απλές εξαρτήσεις , κάτι σαν προεκτάσεις ή αντανακλάσεις της απόλυτης αρχικής γνώσης .

Έτσι η αληθινή ιεραρχία τηρείται παντού και πάντοτε .

Το σχετικό δεν θεωρείται καθόλου ανύπαρκτο , γιατί αυτό θα ήταν άτοπο .

Λαμβάνεται υπόψη στο βαθμό που το αξίζει , αλλά του δίνεται η αρμόζουσα θέση , που δεν μπορεί παρά να είναι μια θέση δευτερεύουσα και υποτακτική . Και μέσα σε αυτό το ίδιο το σχετικό υπάρχουν μεγάλες διαβαθμίσεις , ανάλογα με το αν τα πράγματα απέχουν λιγότερο ή περισσότερο σε σχέση με το πεδίο των αρχών .

Υπάρχουν λοιπόν , όσον αφορά τις επιστήμες , δύο ριζικά διαφορετικές αντιλήψεις , και μάλιστα ασυμβίβαστες μεταξύ τους , τις οποίες μπορούμε να ονομάσουμε : παραδοσιακή αντίληψη και σύγχρονη αντίληψη .

Οι "παραδοσιακές επιστήμες" που υπήρξαν στην αρχαιότητα και στον μεσαίωνα , υπάρχουν ακόμη στην Ανατολή , των οποίων όμως και αυτή ακόμη η ιδέα είναι εντελώς ξένη στους Δυτικούς του καιρού μας .

Απ’όλες τις δυνάμεις , οι βαθύτερες αλλά και ισχυρότερες συνδέουν στενά τα βασικά συστατικά του αισθητού κόσμου , τα κουάρκ .

Τα κουάρκ , ή τουλάχιστον τα υποθετικά συστατικά τους , φαίνεται πως δεν έχουν καμία εσωτερική δομή , και γι’αυτό ακριβώς αρχίζουμε να πιστεύουμε πως το κρεμμύδι πλέον ξεφλουδίστηκε . Είναι πράγματα χωρίς έκταση . Παρουσιάζονται πάντα κατά τριάδες και οι δυνάμεις που τα συγκρατούν είναι τόσο ισχυρές ώστε ο χωρισμός τους φαίνεται σαν μια προοπτική τόσο μακρινή όσο ο χωρισμός των τριών διαστάσεων του χώρου . Ίσως γι’αυτό ακριβώς δεν είναι δυνατόν να χωριστούν .Στα κουάρκ βρίσκουμε την (ή περίπου την) πρωταρχικότερη εκδήλωση της υποκείμενης διασύνδεσης των θεμελιωδών συστατικών , και το να χωριστούν τρία κουάρκ ίσως είναι τόσο δύσκολο όσο το να ξεμπερδευτεί ο χώρος .

Υπάρχουν ζεύγη αποτελούμενα από ένα κουάρκ και ένα αντικουάρκ , υπεύθυνα για τις ισχυρές πυρηνικές δυνάμεις . Ως τώρα έχουν παρατηρηθεί μόνο τριάδες κουάρκ ή αντικουάρκ . Η ύπαρξη των κουάρκ δεν αμφισβητείται πια σοβαρά : πειράματα με πρωτόνια απέδειξαν την εσωτερική δομή των πρωτονίων , ότι δηλαδή συμπεριφέρονται όπως θα περιμέναμε από μία τριάδα κουάρκ . Φαίνεται πως τα κουάρκ δρούν ως αδιάστατα σημεία (όπως τα ηλεκτρόνια) . Έχουν επίσης διατυπωθεί υποθέσεις σχετικά με την πιθανή εσωτερική δομή του κουάρκ .

Υπάρχουν και άλλες δυνάμεις . Υπάρχει η βαρύτητα , που ασκείται ανάμεσα στα πάντα – ανάμεσα σε κόκκους ενέργειας και ύλης καθώς και ανάμεσα σε διαφορετικούς κόκκους ύλης – και , μολονότι εξαιρετικά ασθενής , με την αναγκαιότητά της και την πανταχού παρουσία της συγκρατεί το σύμπαν σε μία ενότητα . Υπάρχει επίσης η ηλεκτρική δύναμη , που συγκρατεί τα ηλεκτρόνια χαλαρά γύρω από τους πυρήνες σχηματίζοντας άτομα , τις ιδιαίτερες αυτές δομές οι οποίες διαθέτουν την κατάλληλη ευαισθησία και πλαστικότητα που χρειάζονται για την εξέλιξη της λεπτεπίλεπτης ιδιότητας την οποία ονομάζουμε ζωή . Υπάρχουν ακόμη οι ισχυρές και οι ασθενείς δυνάμεις , αυτές δηλαδή που ασκούνται ανάμεσα στα στοιχειώδη σωματίδια , τους θεμελιώδεις κόμβους του χωρόχρονου .

Εστιάζω , φίλε Πλάτωνα , την προσοχή μου στις λέξεις που έχω σημειώσει με έντονα γράμματα , στο παραπάνω μήνυμά σου : Στον εγκέφαλο και στον σκοπό :

Η χαρακτηριστική ιδιότητα του εγκεφάλου είναι ότι η απόκρισή του στις εκάστοτε περιστάσεις βρίσκεται υπό τον έλεγχό του .

Μπορεί να εκμεταλλευτεί ευκαιρίες και να διαλέξει δρόμους που οδηγούν στην αυτοκαταστροφή του , όπως στην απόγνωση ή στην ροπή προς το μαρτύριο .

Μπορεί όμως και να εκμεταλλευτεί ευκαιρίες διαλέγοντας δρόμους που οδηγούν στην εκπλήρωση των δυνατοτήτων του , λόγου χάρη σε πράξεις κατανόησης και δημιουργίας .

Αυτές οι ροπές είναι συνέπειες της προϋπάρχουσας κατάστασης του εγκεφάλου , της χημικής σύνθεσής του τη στιγμή κατά την οποία η εμφάνιση της σκέψης ή της διάθεσης υλοποιείται σε πράξη .

Η ελεύθερη βούληση είναι απλώς η ικανότητα να παίρνουμε αποφάσεις . Αυτή η ικανότητα δεν είναι τίποτε άλλο από την οργανωμένη αλληλεπίδραση μετατοπίσεων ατόμων που αποκρίνονται στην ελευθερία , αφού η τύχη πρώτα τα προικίζει με ενέργεια για να δοκιμάζουν ποικίλες διατάξεις και ύστερα τα παγιδεύει σε νέες διατάξεις , καθώς η ενέργειά τους χάνεται με φυσικό και τυχαίο τρόπο . Ακόμη και η ελεύθερη βούληση , σε έσχατο επίπεδο , δεν είναι παρά φθορά .

Το κίνητρο όλων των αλλαγών είναι η φυσική διασπορά της ενέργειας , η αυτόματη κατάρρευσή της στο χάος .

Ο πλούτος των ιδιοτήτων του κόσμου , η εμφάνιση στον κόσμο της τέχνης , τεχνουργημάτων , γνωμών και θεωριών , είναι δυνατόν να σκιαγραφηθούν με τέτοιον τρόπο ώστε να φανούν ως εναρμονισμοί απλών βημάτων προς τη διασπορά .

Οι πράξεις δημιουργίας είναι τοπικές και πρόσκαιρες ανασχέσεις του χάους , ενώ κάθε ανάσχεση είναι αποτέλεσμα μιας μεγαλύτερης θύελλας χάους κάπου αλλού .

Όλες οι αλλαγές , σε όλες τις εκδηλώσεις τους , είναι αποτέλεσμα ενός περίπλοκου ιστού διασυνδέσεων που διοχετεύουν τυχαία την εκτύλιξη του σύμπαντος σε ευδιάκριτα γεγονότα .

Πίσω από τις γνώμες και τις πράξεις δεν υπάρχει τίποτε που να χρειάζεται να εξηγηθεί εκτός από το ξεμπέρδεμα του δικτύου των συνδέσεων που μετασχηματίζει το φυσικό και κατανοητό σε απρόβλεπτο και φαντασιώδες .

Τελικά , υπάρχει μόνο χάος και όχι σκοπός.

Το ασυνείδητο είναι κατά την γνώμη μου οι στοιχειώδεις γονιδιακά μεταφερόμενες πληροφορίες απαραίτητες για την επιβίωση του κάθε ζωντανού οργανισμού, που από πολλούς ονομάζονται ενστικτώδης.
Υπό αυτή την έννοια ΟΛΟΙ οι ζωντανοί οργανισμοί διαθέτουν κάποιας μορφής “ασυνείδητο”

quote:

---

Εντούτοις , τίποτε δεν είναι ανεξήγητο .

---

Ας το αναλύσουμε αυτό , λίγο παραπάνω , φίλε giannipseftis

Το ασυνείδητο περιέχει δύο στρώματα , το προσωπικό και το συλλογικό .

Το προσωπικό στρώμα τελειώνει με τις παλαιότερες αναμνήσεις της βρεφικής ηλικίας .

Το συλλογικό στρώμα συνιστά την προβρεφική περίοδο , δηλαδή τα κατάλοιπα της προγονικής ζωής .

Ενώ οι εικόνες της μνήμης του προσωπικού ασυνειδήτου είναι συμπληρωμένες , επειδή είναι εικόνες που έχουν βιωθεί προσωπικά από το άτομο , τα αρχέτυπα του συλλογικού ασυνειδήτου δεν είναι συμπληρωμένα , επειδή είναι μορφές που δεν έχουν βιωθεί προσωπικά .

Όταν , όμως , οπισθοδρομεί η ψυχική ενέργεια και φτάνει στην προβρεφική περίοδο , τότε εισχωρεί στην κληρονομιά της προγονικής ζωής αφυπνίζοντας τις μυθολογικές εικόνες, δηλαδή τα αρχέτυπα .

Τότε ανοίγει ένας εσωτερικός πνευματικός κόσμος που ποτέ δεν υποψιαζόμαστε την ύπαρξή του και μας δείχνει τα περιεχόμενά του , τα οποία φαίνονται να βρίσκονται σε έντονη αντίθεση με τις παλιές μας ιδέες .

Ας παρατηρήσουμε τώρα κάτι άλλο :

Πολλά άτομα (αν όχι τα περισσότερα) , στα θρησκευτικά θέματα , τηρούν μια κριτική στάση και θεωρεί ασύλληπτη την έννοια μιας θεότητας .

Πέρα από την καθαρά προσωπική μορφή , τα όνειρα , αναπτύσσουν μια αρχαϊκή θεϊκή εικόνα που απέχει πάρα πολύ από τη συνειδητή ιδέα του Θεού .

Εδώ όμως δεν υπάρχει μια συναισθηματική στάση . Στη θέση της έχουμε μια αρχέγονη ιδέα , η οποία μπορεί να αντιστοιχεί μόνο σε κάποια αρχαϊκή νοοτροπία .

Το παράδειγμα με την αρχαϊκή ιδέα του Θεού , δείχνει ότι το ασυνείδητο περιέχει και άλλα στοιχεία πέρα από προσωπικές εμπειρίες και βιώματα του ατόμου .

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια γνήσια και εντελώς πρωτόγονη θεϊκή εικόνα , η οποία αναπτύσσεται στο ασυνείδητο ενός πολιτισμένου ατόμου – ένα αποτέλεσμα που θα μπορούσε να δώσει τροφή στην ψυχολογία της θρησκείας .

Δεν υπάρχει τίποτε στην εικόνα που να τη χαρακτηρίζει σαν προσωπική .

Είναι μια εντελώς συλλογική εικόνα , της οποίας η εθνολογική προέλευση μας είναι γνωστή από καιρό .

Έχουμε λοιπόν την περίπτωση μιας ιστορικής εικόνας , η οποία απαντάται σε όλο τον κόσμο και εμφανίζεται πάλι μέσα από μια κανονική ψυχική λειτουργία .

Αυτό δεν είναι τόσο παράξενο , αφού το άτομο γεννήθηκε με ανθρώπινο εγκέφαλο , ο οποίος εξακολουθεί να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο και σήμερα όπως και παλαιότερα .

Επομένως , πρόκειται για την ενεργοποίηση ενός αρχέτυπου , όπως πολλοί ονομάζουν αυτές τις αρχέγονες εικόνες , οι οποίες ξαναζωντανεύουν από τον πρωτόγονο αναλογικό τρόπο σκέψης των ονείρων .

Δεν έχουμε να κάνουμε με ιδέες που μεταβιβάζονται , αλλά με νοητικά πρότυπα που κληρονομούνται .

Με βάση τα παραπάνω πρέπει να δεχθούμε ότι το ασυνείδητο δεν περιέχει μόνο προσωπικά , αλλά και διαπροσωπικά συλλογικά στοιχεία με τη μορφή κληρονομούμενων κατηγοριών ή αρχέτυπων.

Γι’αυτό , φαίνεται να ευσταθεί ότι , το ασυνείδητο , στα βαθύτερα επίπεδά του , περιλαμβάνει συλλογικά στοιχεία , σε μια σχετικά ενεργή κατάσταση .

Αυτός είναι και ο λόγος που μας κάνει να μιλούμε για συλλογικό ασυνείδητο .

(συνεχίζεται)