quote:

---

Δεν είναι από κακία αλλά από αδυναμία ψευδόμαστε. Ναι, αλλα το "αδύναμοι" είναι συγκριτικό. Δηλαδή δε μπορούμε να πούμε σκέτο, οτι είμαστε αδύναμοι. Αδύναμοι σε σχέση με τι; Επομένως τι ειναι ή δεν ειναι αυτό που είναι πιο δυνατό;

---

ΟΡΙΣΜΟΙ

1. Ον είναι κάθε τι που έχει ύπαρξη και κάθε τι που υπάρχει, ανεξαρτήτως τρόπου ύπαρξης, είναι ον.

Συνέπεια 1η: κάθε αφηρημένη έννοια αλλά και κάθε νοούμενο είναι ον επειδή έχει ύπαρξη.
Συνέπεια 2η: κάθε μέρος όντος είναι ον επειδή μπορεί να νοηθεί και επειδή κάθε νούμενο είναι ον
Συνέπει 3η: καθε σύνολο ιδιοτήτων είναι ον
Συνέπεια 4η: κάθε σύνολο ιδιοτήτων ονομάζεται από κάποια χαρακτηριστική ιδιότητα αυτού του συνόλου και θα είναι εκείνη που το διακρίνει από τα άλλα όμοια ή παρόμοια Πχ. ο άνθρωπος Χ χαρακηρίζεται όχι από το κοινό σύνολο ιδιοτήτων όλων των ανθρώπων αλλά από τις δικές του ιδιάιτερες ιδιότητες
Συνέπεια 5η :Ο ο νους είναι ον και ο άνθρωπος είναι σύνθετο ον
Συνέπεια 6η: το εγώ , όπως και αν νοηθεί είναι ον.
Συνέπεια 7η:οι ιδιότητες είναι και αυτές όντα και ισχύουν για όντα και ιδιότητες και για τα σύνολα και τα στοιχεία τους

Οι κοινές ιδιότητες δύο όντων είναι η τομή τους ως σύνολα. αν η τομή τους είναι το κενό σύνολο τότε δεν έχουν τίποτε κοινό.

2. Κάθε ον δημιουργείται από συνδυασμό ιδιοτήτων , δηλαδή όντων.

Συνέπειες:
Αν μια ιδιότητά του όντος Α έστω Χ είναι αποκλειστικά δική του , στο ον Α, τότε αυτό το Χ είναι ένα υποσύνολό του και μόνο δικό του και δεν επηρρεάζεται από τίποτε άλλο. Αλλιώς είναι μεν υποσύνολο του Α αλλά ταυτόχρονα υποσύνολο με άλλο ον έστω Β.
Αυτό το κοινό σύνολο που είναι υποσύνολο και των δύο (μπορεί και περισσοτέρων σε απεριόριστο αριθμό ανάλογα με την περίπτωση) είναι η ουσία του ζεύγους (Α,Β) και όλων όσων το έχουν υποσύνολο. Όχι όμως εκείνων που το έχουν εν μέρει υποσύνολο.

Παράδειγμα 1:
Α={1,2,3,4,5,6,7,8,9,0}
Β={2,4,6,8,0,10,11,12,13}
Γ={2,4,6,11}
Ουσία του ζεύγους (Α,Β)είναι το σύνολο Χ={2,4,6,8,0}
Ουσία του ζεύγους (Β,Γ) το Χ'={2,4,6,11}
Ουσία της τριάδας (Α,Β,Γ) είναι το Χ''={2,4,6}

Αυτό το κοινό σύνολο Χ'' στην τριάδα είναι κοινός κρικος σύνδεσης των τριών ενώ το Χ' μόνο για τα δύο όπως και το Χ , διαφορετικά δύο κάθε φορά. Πιστεύω ότι είναι σαφές τώρα.

Για αποφυγή παρανοήσεων παραθέτω και ένα 2ο παράδειγμα με άλλη ορολογία για σύνδεση με τους αρχαίους.

Παράδειγμα 2:
Αν σχεδιάσουμε έναν κύκλο αυτός θα έχει:
α.μέγεθος (ορίζεται από την ακτίνα),
β.πλάτος γραμμής,χρώμα κλπ ,
γ.επίπεδο στο οποίο βρίσκεται
δ.θέση κέντρου και
ε.επιπλέον κάποια ιδιότητα ή σύνολο που τον κάνει "κύκλο" και όχι έλλειψη ή κάτι άλλο (ας την ονομάσουμε κυκλικότητα).Είναι η ιδιότητα του να απέχουν όλα τα σημεία του εξίσου από ένα σημείο Ο ενώ βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο.

Ο κύκλος λοιπόν μπορεί να σχεδιαστεί άπειρες φορές με άπειρες επιλογές από τις α ως και δ ιδιότητες αλλά όχι χωρίς την (ε). Προσέξτε το εξής περίεργο τώρα που θα απαντήσει πολλά ερωτήματα: αν από το άπειρο πλήθος κύκλων που υπάρχουν αρχίσουμε να αφαιρούμε όλες τις ιδιότητες που δεν επηρρεάζουν την κυκλικότητα τι θα μείνει;

Εφαρμογή:
Το μέγεθος επηρρεάζει την κυκλικότητα; Όχι γιατί ο μεγάλος κύκλος είναι εξίσου κύκλος με το μικρό. Άρα αφαιρείται. Oμοίως και το β και το γ.
Και φθάνουμε στο δ το οποίο προφανώς ΔΕΝ επηρρεάζει την κυκλικότητα! Οπότε ΠΟΥ βρίσκεται η έννοια "κύκλος"; ΠΑΝΤΟΥ! Είναι πανταχού παρούσα η έννοια "κύκλος" στο σύμπαν όπως και πολλές άλλες έννοιες (όχι όλες!)! Ο συγκεκριμένος κύκλος Κ παρήχθη από το συνδυασμό των 5 ιδιοτήτων και θα μπορούσε να έχει και άλλες. Αυτός ο κύκλος, ο Κ είναι μια υπόστασητης ουσίας του κύκλου η οποία είναι η ιδιότητα (ε). Ταυτόχρονα ο κύκλος Κ είναι υπόσταση και της έννοιας "επίπεδο σχήμα" γιατί την κληρονομεί ως ιδιότητα από την έννοια "κύκλος" μέσω της (ε). Ο κύκλος είναι το αρχέτυπο, η ιδέα του κύκλου που έλεγε ο Πλάτωνας και υποστασιάζεται κάθε φορά που δημιουργείται κύκλος. Το ίδιο ιχύει για κάθε έννοια. Από τα γεωμετρικά σχήματα μέχρι πιο σύνθετες έννοιες όπως άνθρωπος, πλανήτης κλπ. Βασική προυπόθεση όμως για τον κύκλο είναι να έχει την (ε) ιδιότητα. Καμμιά από τις άλλες 4 ιδιότητες δεν κάνει το σχήμα κύκλο!!!

Ας έρθουμε στην έννοια "εγώ" και να κάνουμε εφαρμογή. Αν προκύψει κάτι αδύνατο τότε πετάμε στον κάλαθο των αχρήστων τις βαρύγδουπες διδασκαλίες και πάμε γι'άλλα. Τα μικρά εγώ θα είναι υποστασιοποιήσεις της έννοιας "εγώ" υποχρεωτικά , σύμφωνα με τα παραπάνω. Εφόσον είναι "δικά μας μικρά εγώ" θα είναι προέκταση και υποστασιοποιήσεις του ενός και κεντρικού δικού μας "εγώ" αναγκαστικά. Ποιο είναι το πρόβλημα; Ότι είναι άτακτα; ανεξέλεγκτα; αν συμβαίνει αυτό σημαίνει ότι το πρόβλημα το έχει το ένα και κεντρικό Εγώ και όχι τα παιδιά του. Αυτά γεννήθηκαν από αυτό και πήραν τα κουσούρια του και τα θετικά του. ΑΥΤΟ πρέπει να θεραπευτεί και τα μικρά εγώ θα θεραπευτούν αμέσως. Επομένως ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΝΟΗΜΑ να ασχοληθεί κανείς με τα μικρά και να αφήσει το μεγάλο ΣΑΝ το μεγάλο να ήταν υγιές!!! Είναι καθαρή βλακεία! Δε μπορεί το ασθενές μεγάλο εγώ να θεραπεύσει τα ασθενή μικρά, τα οποία είναι ασθενή παιδιά του αφού η πηγή της ασθένειας είναι το ίδιο! Ότι και να κάνει το μεγάλο εγώ είναι ενέργεια που θα ΔΙΑΤΗΡΕΙ και θα ΕΝΙΣΧΥΕΙ την ασθένεια και δεν θα τη θεραπεύει επειδή θεραπεύει το σύμπτωμα και όχι την αιτία. Η αιτία είναι η κακή σχέση του με τη δική του πηγή, το μεγαλύτερο κέντρο από το οποίο προέκυψε ως υπόσταση. Αυτό που λέμε "Θεός" αν θέλεις και ότι ενδιάμεσο υπάρχει μέχρις εμάς.Ή και προσωπικός Θεός με την έννοια του αμέσως προϊσταμένου μας όντος του οποίου είμαστε προέκταση και υπόσταση.

Αν θεωρησουμε οτι τα μικρά εγώ δεν είναι δικά μας τότε θα είχαμε πεθάνει ήδη προ πολλού γιατί θα έπαιρναν την εξουσία, κάποιες στιγμές την έχουν, και θα μας είχαν διαλύσει σύμφωνα με τη βούληση του όντος από το οποίο πηγάζουν ως υποστάσεις.
Συνεπώς δε χρειάζεται να ενοποιήσουμε τα πολλά μικρά εγώ αφού είναι από γεννησιμιού τους ενοποιημένα και ένα με το μεγάλο, ως υποστάσεις του. Αν δεν είναι ενοποιημένα με αυτό τότε δεν είναι μικρά "εγώ". Αν είναι μιρκά εγώ τότε είναι ήδη ένα. Οπότε όλες οι προσπάθειες για κάτι που ήδη υπάρχει θα αποτυγχάνουν επειδή είναι ήδη τετελεσμένο και δεν μπορεί να γίνει αυτό που ήδη υπάρχει.Ούτε να χωριστούν μπορούν επίσης εκ φύσεως. Συνεπώς δεν κινδυνεύουμε από αυτά. Από την αδυναμία αναγνώρισης της καταστασης του μεγάλου εγώ κινδυνεύουμε γιατί τη διατηρούμε, λόγω αγνοιας και τυφλότητας.

quote:

---

Γιατί υπάρχουν κάποιοι εσωτεριστές που μιλάνε για θάνατο (ο οποίος ακολουθείται απο αναγέννηση) και αυτός ο θάνατος έχει να κάνει με όλα τα ψυχολογικά στοιχεία, τα εγώ, που καταλαμβάνουν ενέργεια, ρουφάνε ενέργεια και γενικά χρησιμοποιούν την ανθρώπινη μηχανή. Π.χ. εγώ του θυμού, εγώ της ζήλειας, της λαγνείας κλπ.. όλα αυτά είναι οι κεφαλές. Κάθε ένα απο αυτά έχει άπειρα μικρότερα τα οποία το τρέφουν.

---

quote:

---

Ναι ρουφάνε ενέργεια αποδυναμώνοντας το άτομο,αλλά δεν είναι "αυτόχθονα" κομμάτια,του ιδίου του ατόμου.Θεωρώ ότι είναι διαφορετικές οντότητες, οι οποίες "συγκατοικούν" μαζί μας σαν παράσιτα.

---

quote:

---

Στον Ντοτόρο απευθύνθηκα και οχι σε εσένα.Είσαι μακρυά νυχτωμένος ακόμη για να συζητήσω μαζί σου!!

---

Το εγώ πάντα είναι παράλογο.

Π.χ. κάποιος έχει ένα εγώ καπνίσματος. Άκουγε απο μικρός οτι το κάπισμα σε βοηθάει στα βάσανα. Ενστικτωδώς σε μια δύσκολη φάση είχε την επιθυμία να καπνίσει γιατί στο υποσυνείδητό του κυκλοφορούσε η ιδέα οτι το τσιγάρο κάνει καλό "στα δύσκολα". Στην ουσία αυτό δεν ισχύει, είναι ένα εγώ.Το εγώ αυτό μέσω του νου, μπορεί να αρχίζει να λέει δικαιολογίες (να μας λέει ψέματα) π.χ. το τσιγάρο κάνει αυτό το καλο, το τσιγάρο κάνει το άλλο καλό κλπ... αλλά στην ουσία παραποιεί την πραγματικότητα

Έπειτα πάμε να εξηγήσουμε σε γενικές γραμμές το όλο σύστημα της διδασκαλίας του εγώ.
Ο άνθρωπος έχει: ικανότητα σκέψεις (νου), συνείδηση (ή ουσία), εγώ (ελαττώματα) και ενέργεια.
Απλοϊκά μιλώντας, το εγώ είναι κάθε ελαττωματικό στοιχείο του ανθρώπου και συνείδηση είναι κάθε θετικό, θεϊκό στοιχείο του ανθρώπου.
Και η συνείδηση και το εγώ, χρησιμοποιούν ενέργεια. Αν το εγώ μείνει χωρίς ενέργεια, πεθαίνει. Η συνείδηση δεν μπορεί να πεθάνει γιατί είναι θεϊκή.
Είναι σαν δύο λύκοι, ένας λευκός, ένας μαύρος: Όποιον ταΐσεις περισσότερο νικάει.
Το πρόβλημα (κατα αυτή τη διδασκαλία) είναι οτι το εγώ χρησιμοποιεί τον νου (όχι όπως τον εννοείς εσύ), δηλ. τις συνειδητές και υποσυνείδητες διαδικασίες σκέψεις, για να περάσει τα δικά του. Όχι βέβαια μόνο τον νου σαν σκέψη, αλλά και συναισθήματα, ακόμα και αισθήματα σωματικά.
Π.χ. μπορεί κάποιος να έχει την παρόρμηση να χτυπήσει κάποιον και αυτό να εκδηλωθεί ως σκέψη και έπειτα ως λόγος π.χ. βρισιές και μετά μπορεί και να γίνει πράξη. Αυτό είναι το εγώ του θυμού που ωθεί το άτομο προς αυτές τις σκέψεις, λέξεις και πράξεις.
Υπάρχει και ένα βίντεο σχετικά με το εγώ αρκετά κατατοπιστικό (στα αγγλικά): http://www.youtube.com/watch?v=kV9DWbCtERo

Αν λοιπόν κάποιος "σκότωνε" το εγώ του θυμού, αυτομάτως θα επανακτούσε μέρος της ουσίας του, θα επανακτούσε την ιδιότητα π.χ. της γαλήνης.
Για να το σκοτώσει όμως, πρέπει πρώτα να το κατανοήσει. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι να γίνει αυτό. Θα δώσω ένα παράδειγμα.
Το βράδυ κάποιος κάθεται να κάνει διαλογισμό. Κάνει μια αναδρομή μέσα στη μέρα (ή μέσα στη ζωή του) και ανακαλεί ένα γεγονός π.χ. που κάτι τον έκανε να θυμώσει. Αναπαράγει στο μυαλό του την κατάσταση. Εκείνη τη στιγμή το "εγώ" θυμού, που είχε εμφανιστεί σε εκείνη τη περίσταση, εμφανίζεται πάλι. Τότε ξεκινά ο διαλογισμός πάνω στο εγώ, δηλαδή κρατάει κάποιος το 'εγώ' στην "οθόνη" του μυαλού του, και το αναλύει. Σε αυτό το σημείο μπορεί καποιος αναλύοντάς το, να βρεθεί πίσω στο χρόνο όπου αυτό το εγώ άλλοτε είχε εκδηλωθεί. Ακόμα και σε άλλες ζωές. Μόλις κάποιος αναλύσει αυτό το εγω και το κατανοήσει, ζητά απο τη Θεότητα να το διαλύσει (ή στέλνει την ενέργειά του προς αυτό). Υπο τη προϋπόθεση οτι κάποιος έχει αρκετή ενέργεια για να διαλύσει το εγώ-κέλυφος, το εγώ διαλύεται, και απελευθερώνεται το αντίστοιχο κομμάτι της συνείδησης-ουσίας.

Πάμε παρακάτω. Με βάση όμως αυτά που λες φίλε regulus όταν κάποιος έχει την παρόρμηση να επιτεθεί σε κάποιον ή να το βρίσει, αυτό δεν οφείλεται σε κάπιο εγώ, αλλά στην άγνοια. Υποθέτω οτι όταν μιλάμε για άγνοια, εννοούμε στην πραγματικότητα έλλειψη κατανόησης.
Αν άγνοια=έλλειψη κατανόησης, τότε μπορούμε να πούμε οτι εν μέρει υπάρχει συμφωνία με την διδασκαλία των εγώ, γιατι και αυτή λέει οτι το πρόβλημα είναι η έλληψη κατανόησης. Αλλά επιπροσθέτως μιλάει και για διάλυση του ίδιου του ψυχολογικού στοιχείου που κατανοήθηκε, με τη χρήση της ενέργειάς (μας). Ο Ρέγκουλους δε μιλάει για διάλυση, μιλαέι μόνο για άγνοια.
Το θέμα όμως που θέτω στο Ρέγκουλους είναι το εξής.
Έστω οτι κάποιος κατανοεί οτι π.χ. το να χτυπήσει ή να βρίσει κάποιον, δε θα λύσει τίποτα. Αυτό πάει να πει, οτι θα του φύγει και η επιθυμία να το κάνει;
Δηλ. ωραία, π.χ. τον άλλον τον απάτησε η γυναίκα του, και κάνει μια αυτοανάλυση και ξέρει οτι ούτε ο θυμός ούτε η λύπη θα αλλάξει κάτι. Αυτό πάει να πει οτι φεύγει ακόμα και η σκιά της επιθυμίας π.χ. να βλάψει την γυναίκα του; ή συνεχίζει να υπάρχει σε υποσυνείδητα ή συνειδητά επίπεδα; Ιδού η απορία.

Αν συνεχίσει να υπάρχει, τότε τι χρειάζεται για να φύγει;

quote:

---

Περίμενε περίμενε περίμενε. Δεν είεπε κανείς οτι τα εγώ δεν είναι δικά μας, είπε όμως οτι πρέπει να τα διαλύσουμε, ναι. Τι εννοούμε όμως μικρά εγώ; Έστω το εγώ της λαγνείας (κεφαλή εγώ) που ξέρουμε οτι σχετίζεται με την σαρκική επιθυμία, ναι. Μια εκδήλωση αυτού του εγώ μπορεί να είναι π.χ. η προτίμηση στο στήθος. Ας πούμε σε λαούς πρωτόγονους δεν ενδιαφέρονται οι άνδρες για το στήθος μιας γυναίκας (και άλλα σημεία του σώματος) γιατί απλούστατα επειδή εκεί όλες οι γυναίκες κυκλοφορούν γυμνές, και αυτό ήταν απο πάντα έτσι, δεν έχουν αναπτύξει το εγώ της "στηθαρέσκειας". Μπορεί να έχουν όμως άλλα εγώ. Π.χ. σε μια πρωτόγονη φυλή, θεωρείται "σέξυ" η γυναίκα να χει μακρύ λαιμό, οπότε οι γυναίκες βάζουν έναν χαλκά στο λαιμό τους απο μικρή ηλικία, για να μακραίνει ο λαιμός (πράγμα παράλογο).
Το εγώ πάντα είναι παράλογο.

---