Τότε ο νέος πηγαίνει αμέσως στη μάγισσα και συμφωνεί να την υπηρετήσει , με την προϋπόθεση να του δώσει όχι μόνο το άλογο που θα διάλεγε αλλά και δώδεκα αρνιά .

Η μάγισσα δέχεται .

Αμέσως μετά όμως διατάζει τα πουλάρια να το σκάσουν και για να κάνει τον ήρωα να κοιμηθεί του δίνει ποτό .

Αυτός πίνει , αποκοιμιέται και τα πουλάρια φεύγουν .

Την πρώτη μέρα τα πιάνει με τη βοήθεια του λύκου , τη δεύτερη τον βοηθά η αρκούδα και την τρίτη το λιοντάρι .

Τώρα μπορεί να διαλέξει το άλογο που θα είναι η ανταμοιβή του .

Η μικρή κόρη της μάγισσας του λέει ποιο είναι το άλογο της μητέρας της . Αυτό είναι φυσικά το καλύτερο άλογο και είναι κι αυτό άσπρο .

Μόλις όμως το βγάζει από το στάβλο , η μάγισσα τρυπά τις τέσσερις οπλές του και ρουφά το μεδούλι από τα κόκαλα του αλόγου .

Από το μεδούλι ψήνει μια πίτα και τη δίνει στο νέο για το ταξίδι του .

Το άλογο εξασθενεί σε σημείο που να κοντεύει να πεθάνει , αλλά ο νέος του δίνει να φάει την πίτα και το άλογο ξαναβρίσκει τις δυνάμεις του .

Ο ήρωας καταφέρνει να βγει από το δάσος σώος και αβλαβής αφού ησυχάζει τους δώδεκα λύκους με τα δώδεκα αρνιά . Μετά παίρνει την προγκίπισσα και φεύγει μαζί της καβάλα στο άλογο .

Αλλά το τρίποδο άλογο ειδοποιεί τον κυνηγό που τους παίρνει στο κατόπι και γρήγορα τους φτάνει , γιατί το τετράποδο άλογο αρνείται να καλπάσει . Καθώς πλησιάζει ο κυνηγός , το τετράποδο άλογο φωνάζει στο τρίποδο “Αδερφή πέταξέ τον κάτω !” Το τρίποδο άλογο ρίχνει κάτω τον κυνηγό και τα δυο άλογα μαζί τον ποδοπατούν και τον κάνουν κομμάτια .

Ο νέος βάζει την πριγκίπισσα στο τρίποδο άλογο και πηγαίνουν μαζί στο βασίλειο του πατέρα της , όπου παντρεύονται .

Ο νέος το κάνει αυτό και τα άλογα μεταμορφώνονται σε έναν όμορφο πρίγκιπα και μια υπέροχη πριγκίπισσα που μετά από λίγο φεύγουν “για το δικό τους βασίλειο” .

Ο κυνηγός τους είχε μετατρέψει σε άλογα πριν από πολύ καιρό .

Πέρα από το θηριομορφικό συμβολισμό του πνεύματος σε αυτό το παραμύθι , είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι η λειτουργία της γνώσης και της διαίσθησης αντιπροσωπεύεται από ένα άλογο , ένα ζώο που καβαλικεύεται .

Είναι σαν να λέμε πως το πνεύμα μπορεί να είναι ιδιοκτησία κάποιου .

Έτσι το τρίποδο λευκό άλογο είναι ιδιοκτησία του δαιμονικού κυνηγού και το τετράποδο άλογο είναι ιδιοκτησία της μάγισσας.

Το πνεύμα εδώ αντιπροσωπεύει μερική λειτουργία η οποία , όπως και κάθε άλλο αντικείμενο (άλογο) , μπορεί να αλλάξει ιδιοκτήτη , και μερικό αυτόνομο υποκείμενο (ο μάγος σαν ιδιοκτήτης του αλόγου) .

Παίρνοντας το τετράποδο άλογο από τη μάγισσα , ο νέος απελευθερώνει ένα πνεύμα ή μια σκέψη κάποιου ιδιαίτερου είδους από τα δεσμά του ασυνείδητου .

Εδώ όπως και αλλού , η μάγισσα αντιπροσωπεύει τη mater natur , δηλαδή την αρχική “μητριαρχική” κατάσταση της συνείδησης που χαρακτηρίζεται από μια ψυχική συγκρότηση στην οποία το ασυνείδητο έχει σαν αντίθετό του μια αδύναμη και εξαρτημένη ακόμη συνείδηση .

Το τετράποδο άλογο αποδείχνεται ανώτερο από το τρίποδο , αφού μπορεί να το διατάζει .

Και αφού η τετραπλότητα είναι ένα σύμβολο πληρότητας και η πληρότητα παίζει ένα σημαντικό ρόλο στον κόσμο των εικόνων του ασυνείδητου , η νίκη του τετράποδου πάνω στο τρίποδο δεν είναι παράξενη .

Όμως , ποια είναι η σημασία της αντίθεσης ανάμεσα στην τριάδα και την τετράδα , ή μάλλον , τι σημαίνει η τριάδα σε σχέση με την τετράδα ;

Στην αλχημεία αυτό το πρόβλημα είναι γνωστό σαν αξίωμα της Μαρίας και διατρέχει όλη την αλχημική φιλοσοφία για περισσότερα από χίλια χρόνια , για να επανεμφανιστεί τελικά στη σκηνή των Καβείρων στο Φάουστ .

Η πρώτη λογοτεχνική διατύπωση του θέματος βρίσκεται στις πρώτες σειρές του Τίμαιου του Πλάτωνα , τον οποίο μας υπενθυμίζει και ο Γκαίτε .

Τα τρία που είναι ένας αρσενικός αριθμός συνδέεται λογικά με τον κακό κυνηγό , τον οποίο μπορούμε να θεωρήσουμε από αλχημική άποψη σαν την κατώτερη τριάδα . Το τέσσερα που είναι θηλυκός αριθμός αποδίδεται στη γριά μάγισσα .

Τα δυο άλογα είναι θαυματουργά ζώα που μιλούν και καταλαβαίνουν , αντιπροσωπεύοντας έτσι το ασυνείδητο πνεύμα , το οποίο στη μια περίπτωση είναι υποταγμένο στον κακό μάγο και στην άλλη στη γριά μάγισσα .

Ανάμεσα στο τρία και το τέσσερα υπάρχει η πρωτεύουσα αντίθεση του αρσενικού και του θηλυκού , ενώ όμως η τετράδα είναι σύμβολο ολότητας η τριάδα δεν είναι . Η δεύτερη , σύμφωνα με την αλχημεία υποδηλώνει πολικότητα , αφού μια τριάδα προϋποθέτει πάντα και μια δεύτερη , όπως ακριβώς το ανώτερο προϋποθέτει το κατώτερο , το φως το σκοτάδι , το καλό το κακό .

Από πλευράς ενέργειας , η πολικότητα υπονοεί ένα δυναμικό και όπου υπάρχει δυναμικό υπάρχει και η δυνατότητα σχηματισμού ενός ρεύματος , μιας ροής συμβάντων , αφού η ένταση των αντιθέτων επιδιώκει την ισορροπία .

Αν φανταστούμε την τετράδα σαν ένα τετράγωνο που διαιρείται σε δυο μισά από μια διαγώνιο , παίρνουμε δύο τρίγωνα που οι κορυφές τους δείχνουν προς αντίθετες κατευθύνσεις .

Θα μπορούσαμε επομένως να πούμε μεταφορικά ότι αν η ολότητα που συμβολίζεται από την τετράδα διαιρεθεί σε δύο ίσα μέρη , παράγει δυο αντίθετες τριάδες . Αυτή η απλή σκέψη μας δείχνει πώς μπορούμε να παράγουμε το τρία από το τέσσερα .

Με τον ίδιο τρόπο ο κυνηγός της αιχμάλωτης πριγκίπισσας εξηγεί ότι το άλογό του , ενώ ήταν τετράποδο έγινε τρίποδο , επειδή του έκοψαν τη μια οπλή οι δώδεκα λύκοι . Το γεγονός ότι είναι τρίποδο οφείλεται , επομένως , σε ένα ατύχημα που συνέβη ακριβώς τη στιγμή που το άλογο έβγαινε από την περιοχή της σκοτεινής μητέρας .

Στην ψυχολογική γλώσσα θα λέγαμε πως όταν η ασυνείδητη ολότητα εκδηλωθεί , δηλαδή , όταν αφήσει το ασυνείδητο και περάσει στη σφαίρα της συνείδησης το ένα από τα τέσσερα μένει πίσω δεσμευμένο από τον horror vacui (ο τρόμος του κενού) του ασυνείδητου .

Έτσι στο συνειδητό φτάνει μια τριάδα , κι αυτό όπως ξέρουμε — όχι από το παραμύθι αλλά από την ιστορία του συμβολισμού — έχει σαν αποτέλεσμα την ύπαρξη μιας αντίστοιχης τριάδας αντίθετης με την πρώτη — με άλλα λόγια , δημιουργείται μια σύγκρουση .

Εδώ θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε κι εμείς μαζί με τον Σωκράτη . “Ένας , δύο , τρεις — μα αγαπητέ μου Τίμαιε , από εκείνους που χτες ήταν οι συμποσιαζόμενοι και σήμερα οι συμποσιάζοντες , πού είναι ο τέταρτος ;”

Ο τέταρτος έχει μείνει στο χώρο της σκοτεινής μητέρας , πιασμένος από την αρπαχτική (σαν του λύκου) απληστία του ασυνείδητου , που δε θέλει να αφήσει τίποτε να ξεφύγει από το μαγικό του κύκλο , παρά μόνο με το κόστος μιας θυσίας .

Έχει κλέψει την πριγκίπισσα και την κρατά φυλακισμένη .

Εκείνη τον ονομάζει «διάβολο» .

Αλλά είναι πολύ παράξενο το γεγονός ότι και ο ίδιος είναι κλειδωμένος μέσα σε ένα απαγορευμένο δωμάτιο του κάστρου , καρφωμένος στον τοίχο με τρία καρφιά σαν να είναι σταυρωμένος .

Είναι φυλακισμένος σαν όλους τους δεσμοφύλακες μέσα στην ίδια του τη φυλακή και δεμένος και ο ίδιος όπως όλοι όσοι καταριούνται .

Η φυλακή και των δύο είναι ένα μαγικό κάστρο στην κορυφή ενός γιγάντιου δέντρου , μάλλον του κοσμικού δέντρου .

Η πριγκίπισσα ανήκει στο επάνω τμήμα του φωτός , που βρίσκεται κοντά στον ήλιο . Μένοντας έτσι αιχμάλωτη στο δέντρο του κόσμου είναι ένα είδος anima mundi που έχει φέρει τον εαυτό της μέσα στη δύναμη του σκότους . Όμως η αιχμαλωσία αυτή δε φαίνεται να ωφέλησε το δεσμοφύλακα αφού είναι σταυρωμένος και μάλιστα με τρία καρφιά .

Η σταύρωση προφανώς συμβολίζει μια κατάσταση αγωνιώδους αιχμαλωσίας και ακινησίας , μια ταιριαστή τιμωρία για όποιον είναι ανόητος ώστε , σαν τον Προμηθέα , να σταθεί στην τροχιά της αντίθετης θεμελιώδους αρχής .

Και αυτό ακριβώς έκανε το κοράκι , που ταυτίζεται με τον κυνηγό , όταν άρπαξε την πολύτιμη ψυχή από τον ανώτερο κόσμο του φωτός . Για τιμωρία του , καρφώνεται στον τοίχο αυτού του πάνω κόσμου .

Είναι φανερό πως πρόκειται για μια ανεστραμμένη αντανάκλαση της αρχέγονης Χριστιανικής εικόνας .

Ο Σωτήρας που ελευθέρωσε την ψυχή της ανθρωπότητας από την κυριαρχία του πρίγκιπα αυτού του κόσμου καρφώνεται σε ένα σταυρό κάτω στη γη , όπως ακριβώς το κοράκι - κλέφτης καρφώνεται στον τοίχο των ουράνιων κλαδιών του κοσμικού δέντρου για την αλαζονική του παρέμβαση .

Στο παραμύθι μας , το μαγικό ξόρκι έχει σαν όργανό του την τριάδα των καρφιών . Η ιστορία δε μας πληροφορεί ποιος αιχμαλώτισε το κοράκι , φαίνεται όμως πως του έχουν κάνει ένα ξόρκι στο όνομα της τριάδας .

Αφού ανεβαίνει το δέντρο του κόσμου και μπαίνει στο μαγικό κάστρο όπου πρέπει να σώσει την πριγκίπισσα , ο νεαρός μας ήρωας μαθαίνει ότι μπορεί να μπει σε όλα τα δωμάτια εκτός από ένα , το δωμάτιο στο οποίο είναι φυλακισμένο το κοράκι .

Τα τρία καρφιά πέφτουν και το κοράκι ξεφεύγει από το ανοιχτό παράθυρο . Έτσι το κακό πνεύμα ξαναβρίσκει την ελευθερία του και αλλάζει μορφή , γίνεται ο κυνηγός και κλέβει την πριγκίπισσα για δεύτερη φορά .

Τώρα όμως την κλειδώνει στην κυνηγετική του καλύβα πάνω στη γη .

Το μυστικό σχέδιο αποκαλύπτεται εν μέρει .

Η πριγκίπισσα πρέπει να κατεβεί από τον πάνω κόσμο στον κόσμο των ανθρώπων , κάτι που δεν ήταν δυνατόν να γίνει χωρίς την βοήθεια του κακού πνεύματος και της ανυπακοής του ανθρώπου .

Όμως αφού και στον ανθρώπινο κόσμο ο κυνηγός των ψυχών είναι ο κύριος της πριγκίπισσας , ο ήρωας πρέπει να επέμβει και πάλι .

Για αυτό όπως είδαμε , αρπάζει το τετράποδο άλογο και σπάει το τρίποδο ξόρκι του μάγου .

Η τριάδα ήταν εκείνη που αρχικά κάρφωσε το κοράκι και η τριάδα αντιπροσωπεύει επίσης τη δύναμη του κακού πνεύματος . Αυτές είναι οι δύο τριάδες που δείχνουν προς αντίθετες κατευθύνσεις .

Η τριάδα ήταν εκείνη που αρχικά κάρφωσε το κοράκι και η τριάδα αντιπροσωπεύει επίσης τη δύναμη του κακού πνεύματος . Αυτές είναι οι δύο τριάδες που δείχνουν προς αντίθετες κατευθύνσεις .

Αυτή είναι η αχίλλειος πτέρνα και της πιο ηρωικής συνείδησης . Κάπου ο δυνατός άνθρωπος είναι αδύνατος , ο έξυπνος είναι ανόητος , ο καλός είναι κακός και το αντίστροφο .

Στο παραμύθι μας η τριάδα εμφανίζεται σαν ακρωτηριασμένη τετράδα . Αν ήταν δυνατόν να προστεθεί ένα πόδι στα άλλα τρία θα είχαμε ένα όλο .

Αυτή τη δήλωση πρέπει να τη διευκρινίσουμε περισσότερο . Είναι εμπειρικό γεγονός πως μόνο μία λειτουργία μπορεί να διαφοροποιηθεί με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία . Γι’αυτό είναι γνωστή σαν ανώτερη ή κύρια λειτουργία και μαζί με την εξωστρέφεια ή την εσωστρέφεια συνθέτει τον τύπο της συνειδητής στάσης του ατόμου .

Με αυτή τη λειτουργία συνδέονται μία ή δύο μερικά διαφοροποιημένες βοηθητικές λειτουργίες οι οποίες πολύ δύσκολα αποκτούν τον ίδιο βαθμό διαφοροποίησης με την κύρια λειτουργία (δηλαδή , την ίδια ευχέρεια χειρισμού τους από τη θέληση) . έτσι διαθέτουν ένα μεγαλύτερο βαθμό αυθορμητισμού από την κύρια λειτουργία η οποία χαρακτηρίζεται από μεγάλη αξιοπιστία και υπακούει στις προθέσεις μας .

Η τέταρτη κατώτερη λειτουργία είναι απρόσιτη στη θέλησή μας .

Εμφανίζεται πότε σαν ένα δαιμόνιο που μας πειράζει και παρενοχλεί και πότε σαν “από μηχανής θεός” . Όμως πάντοτε έρχεται και χάνεται με τη δική της θέληση .

Από τα παραπάνω είναι φανερό ότι ακόμη και σε διαφοροποιημένες λειτουργίες έχουν απελευθερωθεί μόνο μερικά από το ασυνείδητο .

Κατά ένα μέρος τους εξακολουθούν να είναι ριζωμένες σε αυτό και στο βαθμό αυτό λειτουργούν κάτω από την κυριαρχία του .

Επομένως οι τρεις διαφοροποιημένες λειτουργίες που βρίσκονται στη διάθεση του “εγώ” έχουν και τρεις ασυνείδητες λειτουργίες που δεν έχουν ξεφύγει ακόμη από το ασυνείδητο .

Και όπως ακριβώς τα τρία συνειδητά και διαφοροποιημένα τμήματα αυτών των λειτουργιών έρχονται αντιμέτωπα με την τέταρτη , που δρα σαν ένας οδυνηρά αστάθμητος παράγοντας , έτσι και η ανώτερη λειτουργία φαίνεται να έχει το χειρότερο εχθρό της στο ασυνείδητο .

Εδώ δε θα πρέπει να παραλείψουμε βέβαια και την τελευταία «στροφή της βίδας» : όπως ο διάβολος μεταμφιέζεται σε άγγελο του φωτός , έτσι και η κατώτερη λειτουργία επηρεάζει περισσότερο την ανώτερη — μυστικά και σκόπιμα θα έλεγε κανείς — όπως άλλωστε η ανώτερη καταπιέζει περισσότερο από όλες τις κατώτερες .

Αυτές οι κάπως αφηρημένες , δυστυχώς , σκέψεις ήταν απαραίτητες για να ρίξουμε κάποιο φως στα στοιχεία του — συγχωρείστε μου την έκφραση — «παιδιάστικά απλού» παραμυθιού μας .

Οι δύο αντίθετες τριάδες , που η μια εξαλείφει και η άλλη αντιπροσωπεύει τη δύναμη του κακού , αντιστοιχούν τέλεια στη λειτουργική δομή της συνειδητής και της ασυνείδητης ψυχής .

Το παραμύθι , όντας αυθόρμητο , αφελές και ανεπεξέργαστο προϊόν της ψυχής , δεν μπορεί να εκφράσει τίποτε άλλο από εκείνο που πραγματικά είναι η ψυχή .

Αυτές οι δομικές ψυχικές σχέσεις απεικονίζονται όχι μόνο από αυτό το συγκεκριμένο παραμύθι , αλλά και από άλλα αμέτρητα παραμύθια .

Όταν η αρσενική συνείδηση φτάσει σε αυτό το ύψος , βρίσκεται πρόσωπο με πρόσωπο με το θηλυκό της αντίστοιχο , την άνιμα .

Η άνιμα είναι μια προσωποποίηση του ασυνείδητου .

Η συνάντηση αυτή δείχνει πόσο αδόκιμος είναι ο χαρακτηρισμός “υποσυνείδητος” για την άνιμα , αφού δε βρίσκεται μόνο "κάτω από τη συνειδητότητα αλλά και "πάνω" από αυτή , τόσο πάνω της μάλιστα ώστε ο ήρωας να πρέπει να αναρριχηθεί στο επίπεδό της με μεγάλη προσπάθεια .

Αυτό το «πάνω» ασυνείδητο , όμως , απέχει πολύ από το να είναι «υπερσυνείδητο», με την έννοια πως όποιος το φτάσει , σαν τον ήρωά μας , θα βρίσκεται τόσο ψηλά από το «υποσυνείδητο» όσο ψηλά στέκει πάνω από την επιφάνεια της γης .

Η υψηλή και ισχυρή του άνιμα , η Πριγκίπισσα Ψυχή , είναι μαγεμένη και δεν είναι πιο ελεύθερη από ένα πουλί μέσα στο χρυσό κλουβί του .

Μπορεί να συγχαρεί τον εαυτό του που κατάφερε να εξυψωθεί πάνω από τους κάμπους και τη σχεδόν κτηνώδη ηλιθιότητα , αλλά η ψυχή του είναι δέσμια ενός κακού πνεύματος .

Μια απαίσια πατρική εικόνα υποχθόνιας φύσης με μορφή κόρακα , που είναι μια γνωστή θηριομορφική απεικόνιση του διαβόλου .

Σε τι θα του χρησιμέψει τώρα η υψηλή του θέση και ο πλατύς του ορίζοντας , όταν η ίδια του η αγαπημένη ψυχή λιώνει στη φυλακή ;

Ακόμη χειρότερα , εκείνη παίζει το παιχνίδι του κάτω κόσμου και φαινομενικά προσπαθεί να εμποδίσει το νέο από το να ανακαλύψει το μυστικό της φυλάκισής της , απαγορεύοντάς του να μπει στο ένα εκείνο δωμάτιο .

Όμως τον οδηγεί μυστικά κατευθείαν στο δωμάτιο μέσα από το ίδιο το γεγονός της απαγόρευσής της . Είναι λες και το ασυνείδητο έχει δυο χέρια που το ένα κάνει το αντίθετο από το άλλο .

Η πριγκίπισσα θέλει και δε θέλει να σωθεί .

Όμως και το κακό πνεύμα βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση .

Ήθελε να κλέψει μια υπέροχη ψυχή από το φωτεινό πάνω κόσμο — πράγμα που μπορούσε εύκολα να κάνει αφού ήταν ένα φτερωτό όν — αλλά δεν είχε υπολογίσει ότι θα φυλακιζόταν εκεί και το ίδιο .

Μολονότι είναι μαύρο πνεύμα λαχταρά για το φως . Αυτή είναι η κρυφή του δικαίωση , όπως ακριβώς το γεγονός της φυλάκισης και ακινητοποίησής του από κάποιο ξόρκι είναι η τιμωρία για το παράπτωμά του .

Όσο όμως είναι φυλακισμένο το κακό πνεύμα στον πάνω κόσμο , η προγκίπισσα δεν μπορεί να κατεβεί στη γη και ο ήρωας παραμένει χαμένος στον παράδεισο .

Αλλά αντίθετα από τον ήρωα ο κυνηγός δεν είχε στη διάθεσή του τα δώδεκα αρνιά για να ταΐσει τους λύκους , οι οποίοι τότε τραυματίζουν το άλογό του .

Με άλλα λόγια , ο κυνηγός ξέχασε να πληρώσει φόρο στις χθόνιες δυνάμεις γιατί και ο ίδιος δεν είναι παρά ένας κλέφτης .

Μέσα από αυτή την παράλειψη του κυνηγού ο ήρωας μαθαίνει ότι το ασυνείδητο αφήνει τα πλάσματά του να φύγουν μόνο με το κόστος μιας θυσίας .

Το αρχέτυπο του πνεύματος σε αυτό το παραμύθι — που θα πρέπει ναπούμε πως δεν είναι καθόλου πρωτόγονο — εκφράζεται θηριομορφικά σαν ένα σύστημα τριών λειτουργιών που είναι υποταγμένο σε μια ενότητα , το κακό πνεύμα , με τον ίδιο τρόπο που κάποια άγνωστη δύναμη έχει σταυρώσει το κοράκι με μια τριάδα καρφιών .

Στην πρώτη περίπτωση , οι δύο υπεριστάμενες ενότητες αντιστοιχούν στην κατώτερη λειτουργία που είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της κύριας λειτουργίας (δηλαδή στον κυνηγό) , ενώ στη δεύτερη αντιστοιχούν στην ίδια την κύρια λειτουργία (δηλαδή στον ήρωα) .

Ο κυνηγός και ο ήρωας εξισώνονται τελικά μεταξύ τους , έτσι που η λειτουργία του κυνηγού επιλύνεται στον ήρωα .

Ουσιαστικά , ο ήρωας βρίσκεται από την αρχή μέσα στον κυνηγό σε λανθάνουσα κατάσταση ωθώντας τον να προχωρήσει με όλα τα ανήθικα μέσα που έχει στη διάθεσή του και να αρπάξει την ψυχή , για να τον κάνει στη συνέχεια να την παραδώσει , παρά τη θέλησή του , στα χέρια του ήρωα .

Επιφανειακά μαίνεται ανάμεσά τους μια άγρια σύγκρουση , κατά βάθος όμως ο ένας βοηθά τον άλλο .

Έτσι η άνιμα είναι και παραμένει η εκπρόσωπος εκείνου του τμήματος του ασυνείδητου και δεν μπορεί ποτέ να αφομοιωθεί σε ένα εφικτό σύνολο .

Υστερόγραφο : Υπάρχει μια ρωσική παραλλαγή αυτού του παραμυθιού . Ο τίτλος του είναι “Μαρία Μορέβνα” .

Ο ήρωας του παραμυθιού δεν είναι χοιροβοσκός , αλλά ο Τσάρεβιτς Ιβάν .

Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα εξήγηση των τριών ζώων που βοηθούν τον ήρωα : αντιστοιχούν στις τρεις αδερφές του Ιβάν και στους άντρες τους , που στην πραγματικότητα είναι πουλιά .

Οι τρεις αδερφές αντιπροσωπεύουν μια ασυνείδητη τριάδα λειτουργιών που σχετίζονται και με το ζωώδη και τον πνευματικό χώρο .

Οι άνθρωποι - πουλιά είναι ένα είδος αγγέλων και τονίζουν τη βοηθητική φύση των ασυνείδητων λειτουργιών .

Στην ιστορία επεμβαίνουν την κρίσιμη στιγμή όταν ο ήρωας — αντίθετα από το γερμανικό του αντίστοιχο — πέφτει στα χέρια του κακού πνεύματος που τον σκοτώνει και τον διαμελίζει ] (η τυπική μοίρα του Θεάνθρωπου ! (η τυπική μοίρα του Θεάνθρωπου !) .

Το κακό πνεύμα είναι ένας γέρος που εμφανίζεται συχνά γυμνός και ονομάζεται Κοσάι (Koschei) , ο Αθάνατος .

Η αντίστοιχη μάγισσα είναι η γνωστή Μπάμπα Γιάγκα .

Τα τρία ζώα που βοηθούν στη γερμανική παραλλαγή διπλασιάζονται εδώ και εμφανίζονται σαν άνθρωποι-πουλιά και μετά σαν λιοντάρι , παράξενο πουλί και μέλισσες .

Μόλις έχω κάτι καινούργιο , θα σ'ενημερώσω . . .

Οι παραπάνω παρατηρήσεις έχουν στο μεγαλύτερο μέρος τους τεχνικό χαρακτήρα και γι’αυτό δεν παρουσιάζουν γενικό ενδιαφέρον . Στην αρχή ήθελα να τις παραλείψω , αλλά μετά άλλαξα γνώμη και τις πρόσθεσα .

Ο αναγνώστης που δεν ενδιαφέρεται ειδικά για την ψυχολογία μπορεί να παραλείψει αυτό το τμήμα , μια και εξετάζει το φαινομενικά σκοτεινό πρόβλημα των τριών και των τεσσάρων ποδιών των μαγικών αλόγων παρουσιάζοντας τις σκέψεις μου με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνεται καθαρά η μέθοδος που ακολουθώ .

Αυτοί οι ψυχολογικοί συλλογισμοί στηρίζονται πρώτα στα μη λογικά στοιχεία του υλικού , δηλαδή του παραμυθιού , του μύθου ή του ονείρου και δεύτερο στο συνειδητό προσδιορισμό των λογικών συνδέσεων που υπάρχουν , σε λανθάνουσα μορφή , ανάμεσα σε αυτά τα στοιχεία .

Η παραδοχή ότι υπάρχουν τέτοιες σχέσεις είναι ουσιαστικά μια υπόθεση , σαν εκείνη που δέχεται ότι τα όνειρα έχουν κάποιο νόημα .

Η αλήθεια αυτής της παραδοχής δεν αποδεικνύεταο a priori — η χρησιμότητά της μπορεί να αποδειχτεί μόνο με την εφαρμογή .

Επομένως απομένει να δούμε αν η μεθοδική εφαρμογή της στο μη λογικό υλικό θα μας επιτρέψει να το ερμηνεύσουμε εξάγοντας κάποιο νόημα .

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Τα άλογα με τα τρία και τα τέσσερα πόδια είναι στην πραγματικότητα ένα μυστηριώδες θέμα που αξίζει να διερευνήσουμε πιο λεπτομερειακά .

Το τρία και το τέσσερα μας θυμίζει όχι μόνο το δίλημμα που έχουμε ήδη δει στη θεωρία των ψυχολογικών λειτουργιών , αλλά και το αξίωμα της Μαρίας της Προγκήπισσας , που παίζει σημαντικό ρόλο στην αλχημεία .

Επομένως ίσως αξίζει τον κόπο να εξετάσουμε πιο προσεκτικά τη σημασία των θαυματουργικών αλόγων .

Το πρώτο που πρέπει να προσέξουμε είναι ότι το τρίποδο άλογο που δίνεται στην πριγκίπισσα είναι μια φοράδα και επιπλέον μια μαγεμένη πριγκίπισσα .

Η τριάδα συνδέεται εδώ αναμφίβολα με τη θηλυκότητα , μολονότι από την κυρίαρχη θρησκευτική άποψη της συνειδητότητας το 3 είναι ένα καθαρά αρσενικό σύμβολο (πέρα από το γεγονός ότι σαν περιττός αριθμός είναι εξαρχής αρσενικός) .

Επομένως θα μπορούσαμε να μεταφράσουμε κατευθείαν την τριαδικότητα σαν “αρσενικότητα” , πράγμα που γίνεται ακόμη πιο σημαντικό αν θυμηθούμε την αρχαία αιγυπτιακή τριάδα του Θεού , του “Κα-Μουτέφ” , και του Φαραώ .

Τα τρία πόδια , σαν ιδιότητα ζώου , υπονοούν την ασυνείδητη αρσενικότητα που περιέχεται σε ένα θηλυκό πλάσμα .

Σε μια πραγματική γυναίκα θα αντιστοιχούσε στον άνιμους που , όπως και το μαγικό άλογο , αντιπροσωπεύει το “πνεύμα” .

Στην περίπτωση της άνιμα όμως η τριαδικότητα δεν συμπίπτει με τη χριστιανική ιδέα της Τριάδας , αλλά με το «κατώτερο τρίγωνο» , την τριάδα της κατώτερης λειτουργίας που αποτελεί τη «σκιά» .

Το κάτω μισό της προσωπικότητας είναι στο μεγαλύτερο μέρος του ασυνείδητο . Δεν υποδηλώνει ολόκληρο το ασυνείδητο παρά μόνο το προσωπικό τμήμα του .

Αφού ο ήρωας της δίνει την τριαδικότητα σαν ένα υποζύγιο , αυτό σημαίνει ότι η άνιμα “ιππεύει” τη σκιά και συνδέεται μαζί της .

Σε αυτή την περίπτωση έχει στην κατοχή της την σκιά , την έχει καταλάβει .

Αλλά αν η ίδια είναι το άλογο , αυτό σημαίνει ότι έχει χάσει την κυρίαρχη θέση της σαν προσωποποίηση του συλλογικού ασυνείδητου και “ιππεύεται” — έχει καταληφτεί —από την Πριγκίπισσα Α , τη σύζυγο του ήρωα . Όπως πολύ σωστά λέει το παραμύθι , έχει μετατραπεί με μάγια στο τρίποδο άλογο (Πριγκίπισσα Β) .

Μπορούμε να ξεδιαλύνουμε κάπως αυτό τον κυκεώνα ως εξής :

Η Πριγκίπισσα Α είναι η άνιμα του ήρωα . Αυτή ιππεύει δηλαδή κυβερνά — το τρίποδο άλογο , που είναι η σκιά , η κατώτερη λειτουργική τριάδα του μέλλοντα συζύγου της .

Για να το πούμε πιο απλά : η Πριγκίπισσα Α έχει κάτω από τον έλεγχό της το κατώτερο μισό της προσωπικότητας του ήρωα . Τον έχει πιάσει από την αδύνατη πλευρά του , όπως συμβαίνει συχνά στην καθημερινή ζωή , γιατί το σημείο που είναι κάποιος αδύνατος χρειάζεται υποστήριξη και ολοκλήρωση . Πραγματικά , η θέση της γυναίκας είναι στην αδύνατη πλευρά του άντρα .

Έτσι θα έπρεπε να διατυπώσουμε την κατάσταση αν βλέπαμε τον ήρωα και την Πριγκίπισσα Α σαν δύο συνηθισμένα άτομα .

Αλλά αφού έχουμε να κάνουμε με ένα παραμύθι που εκτυλίσσεται στον κόσμο της μαγείας , θα ήταν ίσως πιο σωστό να θεωρήσουμε ότι η Πριγκίπισσα Α είναι η άνιμα του ήρωα .

Σε αυτή την περίπτωση ο ήρωας βγαίνει από τον κατώτερο κόσμο μέσα από την άνιμα , όπως ακριβώς έγινε με το Μέρλιν και τη νεράιδά του . Αν τον δούμε σαν συνηθισμένο άνθρωπο μοιάζει να είναι χαμένος μέσα σε ένα υπέροχο όνειρο και να βλέπει τον κόσμο μέσα από ένα πέπλο ομίχλης .

Το πράγμα περιπλέκεται τώρα από το απροσδόκητο γεγονός ότι το τρίποδο άλογο είναι φοράδα , ένα αντίστοιχο της Πριγκίπισσας Α .

Η φοράδα είναι η Πριγκίπισσα Β , που με τη μορφή του αλόγου αντιστοιχεί στη σκιά της Πριγκίπισσας Α (δηλαδή στην κατώτερη λειτουργική τριάδα της) . Η Πριγκίπισσα Β , όμως διαφέρει από την Πριγκίπισσα Α στο ότι δεν ιππεύει το άλογο αλλά περιέχεται μέσα του . Είναι μαγεμένη , βρίσκεται κάτω από τη μαγική επίδραση της αρσενικής τριάδας . Επομένως έχει καταληφθεί από μια σκιά .

Το ερώτημα τώρα είναι , ποιανού τη σκιά ;

Δεν μπορεί να είναι η σκιά του ήρωα , γιατί έχει καταληφτεί από την άνιμα του ίδιου . Το παραμύθι μας δίνει την απάντηση .

Εκείνος που της έχει κάνει τα μάγια είναι ο κυνηγός ή ο μάγος .

Όπως έχουμε δει , ο κυνηγός συνδέεται κατά κάποιο τρόπο με τον ήρωα , αφού ο δεύτερος παίρνει σταδιακά τη θέση του κυνηγού .

Επομένως μπορούμε να φτάσουμε εύκολα στην υπόθεση ότι ο κυνηγός κατά βάθος δεν είναι άλλος από τη σκιά του ήρωα .

Δηλαδή ο κυνηγός τους έχει κατεβάσει στο ζωώδες επίπεδο , στο χώρο του ασυνείδητου .

Το συμπέρασμα εδώ είναι πως όταν είχαν τη σωστή ανθρώπινη μορφή τους ανήκαν και οι δύο στη σφαίρα του συλλογικού ασυνείδητου .

Αλλά ποιοι είναι ;

Για να δώσουμε απάντηση σε αυτό το ερώτημα πρέπει να ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι αυτοί οι δύο αντιστοιχούν αναμφίβολα στον ήρωα και την Πριγκίπισσα Α .

Συνδέονται επίσης μαζί τους επειδή χρησιμεύουν σαν υποζύγια και κατά συνέπεια εμφανίζονται σαν τα κατώτερα , ζωώδη μέρη τους .

Το ζώο , εξαιτίας της σχεδόν ολοκληρωτικής του έλλειψης συνειδητότητας συμβόλιζε πάντα την ψυχική σφαίρα του ανθρώπου που βρίσκεται κρυμμένη μέσα στο σκοτάδι της ενστικτώδους ζωής του σώματος .

Ο ήρωας ιππεύει τον κύλωνα (το αρσενικό άλογο) που χαρακτηρίζεται από το ζυγό (θηλυκό) αριθμό 4 .

Η Πριγκίπισσα Α ιππεύει τη φοράδα που έχει μόνο τρία πόδια (το 3 είναι αρσενικός αριθμός) .

Αυτοί οι αριθμοί δείχνουν καθαρά ότι η μεταμόρφωσή τους σε άλογα έφερε μαζί της και μια τροποποίηση του χαρακτήρα του φύλου τους , ο κύλωνας έχει μια θηλυκή ιδιότητα , η φοράδα μια αρσενική .

Η ψυχολογία μπορεί να επιβεβαιώσει αυτή την εξέλιξη ως εξής :

Στο βαθμό που κυριαρχείται η μορφή από το (συλλογικό) ασυνείδητο παρατηρείται μια αχαλίνωτη εισβολή της ενστικτώδους σφαίρας και κάνει την εμφάνισή του ένας ορισμένος θηλυκός χαρακτήρας , τον οποίο ονομάζουμε “άνιμα” .

Αν , από την άλλη βρεθεί μια γυναίκα κάτω από την κυριαρχία του ασυνείδητου , η σκοτεινή πλευρά της θηλυκής της φύσης αναδύεται πολύ πιο έντονα , συνδυασμένη με σαφώς αρσενικά χαρακτηριστικά . Αυτά τα χαρακτηριστικά περικλείονται στον όρο “άνιμους” .

Αλλά στο βαθμό που ο κυνηγός είναι παγανιστική εικόνα του Θεού και επομένως εξυψώνεται πάνω από τους ήρωες και τις αγαπημένες των θεών , ο παραλληλισμός προχωρεί πέρα από τον απλά μαγικό χώρο και μπαίνει σε μια θεϊκή και πνευματική σφαίρα , όπου το κακό πνεύμα , ο ίδιος ο Διάβολος — ή τουλάχιστον ένας διάβολος — είναι δεμένος από το ξόρκι μιας εξίσου ισχυρής ή ακόμη ισχυρότερης αντίθετης αρχής που αντιπροσωπεύεται από τα τρία καρφιά .

Αυτή η υπέρτατη ένταση των αντιθέτων , που είναι η βασική κινητήρια δύναμη όλου του δράματος , είναι προφανώς η σύγκρουση ανάμεσα στην ανώτερη και την κατώτερη τριάδα ή για να το εκφράσουμε με θεολογικούς όρους , ανάμεσα στον χριστιανικό Θεό και το διάβολο που έχει πάρει τα χαρακτηριστικά του Βοτάν .

Σίγουρα δεν στερείται βαθύτερης σημασίας το γεγονός ότι ο σωτήρας ή λυτρωτής είναι ένας χοιροβοσκός . Έχει ταπεινή καταγωγή και αυτό είναι ένα στοιχείο που το έχει κοινό με την περίεργη αντίληψη του λυτρωτή στην αλχημεία .

Η πρώτη του πράξη απελευθέρωσης είναι να λυτρώσει το κακό πνεύμα από τη θεϊκή τιμωρία που του έχει επιβληθεί . Από αυτή την πράξη , που αντιπροσωπεύει το πρώτο στάδιο της λύσης , αναπτύσσεται ολόκληρη η δραματική πλοκή .

Το κλείσιμο ικανοποιεί στο βαθμό που ο χοιροβοσκός και η Πριγκίπισσα Α παντρεύονται και γίνονται το βασιλικό ζευγάρι .

Ο Πρίγκιπας και η Πριγκίπισσα Β ενώνονται με τα δεσμά του γαμού , αλλά ο γάμος αυτός — σύμφωνα με το αρχαϊκό προνόμιο των βασιλιάδων — παίρνει τη μορφή αιμομιξίας .

Η αιμομιξία αν και κάπως απωθητική πρέπει να θεωρείται σαν κάτι λίγο πολύ συνηθισμένο στους κύκλους των ημιθέων .

Αλλά θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε , τι συμβαίνει στο κακό πνεύμα του οποίου η διάσωση από τη δίκαιη τιμωρία θέτει σε κίνηση την όλη ιστορία .

Ο κακός κυνηγός ποδοπατιέται από τα άλογα μέχρι που κομματιάζεται , πράγμα που μπορούμε να θεωρήσουμε ότι δεν προκαλεί σοβαρές βλάβες σε ένα πνεύμα .

Φαινομενικά ο κυνηγός εξαφανίζεται χωρίς ίχνη , αλλά μόνο φαινομενικά , γιατί τελικά αφήνει ένα ίχνος πίσω του . Μια ευτυχία που αποκτήθηκε με μεγάλους κόπους και απλώνεται τόσο στο χυδαίο όσο και στο μαγικό κόσμο .

Τα δύο μισά της τετραπλότητας , που τα αντιπροσωπεύουν από τη μια ο χοιροβοσκός και η Πριγκίπισσα Α και από την άλλη ο Πρίγκηπας και η Πριγκίπισσα Β , έχουν ενωθεί .

Δύο παντρεμένα ζευγάρια στέκουν τώρα αντιμέτωπα , παράλληλα μεταξύ τους αλλά διαχωρισμένα , στο βαθμό που το ένα ζευγάρι ανήκει στο χυδαίο και το άλλο στο μαγικό κόσμο .

Όμως παρά την αναμφίβολη διαίρεση , όπως έχουμε δει , υπάρχουν μυστικές ψυχολογικές συνδέσεις ανάμεσά τους οι οποίες μας επιτρέπουν να συνάγουμε το ένα ζευγάρι από το άλλο .

Μιλώντας σύμφωνα με το πνεύμα του παραμυθιού , του οποίου το δρόμο ξεκινά και εκτυλίσσεται από το ανώτερο σημείο , θα πρέπει να πούμε ότι ο κόσμος των ημιθέων είναι ανώτερος από τον φυσικό κόσμο και τον παράγει από τον εαυτό του , όπως ακριβώς εκπορεύεται από τον κόσμο των θεών ο κόσμος των ημιθέων .

Αν δούμε έτσι τα πράγματα , ο χοιροβοσκός και η Πριγκίπισσα Α δεν είναι τίποτα λιγότερο από τα γήινα ομοιώματα του Πρίγκιπα και της Πριγκίπισσας Β , οι οποίοι με τη σειρά τους είναι απόγονοι θεϊκών πρωτοτύπων .

Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι η μάγισσα που εκτρέφει τα άλογα ανήκει στον κυνηγό σαν θηλυκό του αντίστοιχο , μοιάζοντας με την αρχαία Επόνα (την κέλτικη θεά των αλόγων) .

Αν θέλαμε να εξηγήσουμε το παραμύθι περσοναλιστικά , η προσπάθεια θα σκόνταφτε στο γεγονός [ ότι τα αρχέτυπα δεν είναι αλλόκοτα επινοήματα αλλά αυτόνομα στοιχεία της ασυνείδητης ψυχής , που υπήρχαν πριν ακόμη σκεφτεί ή επινοήσει κανείς οτιδήποτε . ]

Τα αρχέτυπα αντιπροσωπεύουν την αναλλοίωτη δομή ενός ψυχικού κόσμου του οποίου η “πραγματικότητα” επιβεβαιώνεται από τις καθοριστικές επιδράσεις που ασκεί πάνω στο συνειδητό νου .

Έτσι είναι μια σημαντική ψυχική πραγματικότητα το γεγονός ότι το ανθρώπινο ζευγάρι έχει σαν αντίστοιχό του ένα άλλο ζευγάρι στο ασυνείδητο , ένα ζευγάρι που φαινομενικά είναι αντανάκλαση του πρώτου .

Στην πραγματικότητα το βασικό ζευγάρι έρχεται πάντα πρώτο a priori έτσι που το ανθρώπινο ζευγάρι έχει πολύ περισσότερο τη σημασία της ατομικής συγκεκριμενοποίησης μέσα στο χώρο και το χρόνο , της αιώνιας και αρχέγονης εικόνας — τουλάχιστον ως προς τη νοητική της δομή , η οποία είναι αποτυπωμένη πάνω στο βιολογικό συνεχές .

Θα μπορούσαμε να πούμε λοιπόν ότι ο χοιροβοσκός αντιπροσωπεύει το “ζωώδη” άνθρωπο που έχει μια αδερφή - ψυχή κάπου στον πάνω κόσμο .

Η βασιλική της καταγωγή προδίνει τη σύνδεσή της με το προϋπάρχον , ημιθεϊκό ζευγάρι . Αν δούμε τα πράγματα από αυτή την άποψη , αυτή η αδερφή - ψυχή εκπροσωπεί όλα όσα μπορεί να γίνει ένας άντρας αν καταφέρνει να αναρριχηθεί αρκετά ψηλά στο δέντρο του κόσμου .

Γιατί στο βαθμό που ο νεαρός χοιροβοσκός καταφέρνει να κατακτήσει το ευγενικό , θηλυκό μισό του εαυτού του , πλησιάζει το ζευγάρι των ημιθέων και εξυψώνεται στη σφαίρα της βασιλικής οικογένειας — που σημαίνει στο χώρο της συμπαντικής πραγματικότητας .

Ο Μαύρος αντιπροσωπεύει το αλχημικό nigredo στο οποίο βρίσκεται κρυμμένη η μυστηριακή ουσία , μια ιδέα που αποτελεί έναν ακόμη παραλληλισμό του μυθολογήματός μας ή όπως θα λέγαμε στην ψυχολογική γλώσσα , μια ακόμη παραλλαγή αυτού του αρχέτυπου .

Όπως συμβαίνει και στην αλχημεία το παραμύθι μας περιγράφει τις ασυνείδητες διεργασίες που αντισταθμίζουν τη συνειδητή , χριστιανική κατάσταση .

Απεικονίζει τη λειτουργία ενός πνεύματος που μεταφέρει τη χριστιανική σκέψη πέρα από τα όρια που θέτουν οι εκκλησιαστικές έννοιες , αναζητώντας μια απάντηση σε προβλήματα που ούτε ο Μεσαίωνας ούτε η σύγχρονη εποχή έχουν καταφέρει να λύσουν .

Δεν είναι δύσκολο να δούμε στην εικόνα του δεύτερου βασιλικού ζευγαριού μια αντιστοιχία με την εκκλησιαστική αντίληψη του νυμφίου και της νύμφης και στο ζευγάρι του κυνηγού και της μάγισσας μια διαστρέβλωσή της , που κλίνει προς τον αταβιστικό , ασυνείδητο Βοτανισμό .

Το γεγονός ότι το παραμύθι αυτό είναι γερμανικό κάνει τη θέση αυτή ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα , αφού αυτός ο ίδιος ο Βοτανισμός ήταν ο ψυχολογικός πνευματικός πατέρας του Εθνικοσοσιαλισμού , ενός φαινομένου που μετέφερε αυτή τη διαστρέβλωση στο κατώτερο δυνατό επίπεδο μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου .

Από την άλλη το παραμύθι δηλώνει καθαρά ότι ο άνθρωπος μπορεί να φτάσει στην κατάσταση της ολότητας , να ολοκληρωθεί , μόνο με τη συνεργασία του πνεύματος του σκότους .

Επιπλέον , ότι αυτό το πνεύμα είναι μια causa instrumentalis (λειτουργική αιτία) , είναι αίτιο που συντελεί στη λύτρωση και την εξατομίκευση .

Σε μια ολοσχερή διαστρέβλωση αυτού του στόχου της πνευματικής ανάπτυξης , στον οποίο αποσκοπεί όλη η φύση και ο οποίος προεικονίζεται και στη χριστιανική διδασκαλία , ο Εθνικοσοσιαλισμός κατέστρεψε την ηθική αυτονομία του ανθρώπου και δημιούργησε τον παράλογο ολοκληρωτισμό του Κράτους .

quote:

---

kost
Κηφέα νομίζω καλό θα ήταν να πούμε ότι τα κείμενά σου σ'αυτό το θέμα αποτελούν ακριβείς μεταφράσεις κειμένων του Jung σχετικά με τα Αρχέτυπα και το Συλλογικό Ασυνείδητο. Eκτός αν το έχεις αναφέρει ήδη κάπου πιο πάνω και δεν το βλέπω.

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr