quote:

---

Στην παρούσα φάση της ανθρωπότητας αγαπητέ αγνοών, μόνο και μόνο να συνειδητοποιήσεις ότι ζεις σε μία πλάνη είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΒΗΜΑ.

---

Real stupidity beats artificial intelligence any time.

ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ Dying_Incubus ΝΑ ΘΕΣΩ ΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑ??

ΠΟΣΟΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΦΥΠΝΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΥΠΕΡΒΟΥΝ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΕΓΩΙΣΜΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΒΟΗΘΕΙΑ??

ΑΝ ΠΕΙΣ ΕΣΥ Π.Χ. ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΑΦΥΠΝΙΣΤΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΟΥΝ ΘΑ ΣΟΥ ΖΗΤΗΣΟΥΝ "ΘΑΥΜΑΤΑ"...
ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΘΑ ΓΥΡΙΣΟΥΝ ΝΑ ΠΟΥΝΕ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΨΕΥΤΙΚΟΣ...
ΑΝ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΛΙ ΘΑ ΣΕ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΚΑΤΙ....
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΠΕΙΔΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ....
ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΛΕΜΕ ΩΜΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΣΟΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΣΩΤΕΡΙΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΦΥΠΝΙΣΜΕΝΟΙ...???
ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ?? ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΣΒΛΗΘΟΥΝ, ΝΑ ΕΝΟΧΛΗΘΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΕΝΟΧΛΗΣΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ΤΡΟΠΟ.......

ΦΤΙΑΞΕ ΛΙΣΤΑ ΛΟΙΠΟΝ ΦΙΛΕ....

Ο ΑΦΥΠΝΙΣΜΕΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ...
ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ""ΣΚΟΥΠΙΖΕΙ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙ.....""
ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΝ ΕΝΑΣ "ΚΟΥΡΕΛΗΣ" ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΦΥΠΝΙΣΜΕΝΟΣ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΑΘΟΤΑΝ ΝΑ ΤΟΝ ΑΚΟΥΣΕΙ......????
ΑΣ ΤΟ ΑΝΑΡΩΤΗΘΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ """ΜΕΓΑΛΟΙ""" ""ΕΣΩΤΕΡΙΣΤΕΣ"".....
ΤΩΡΑ ΩΣ ΠΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ...???

ΚΑΠΟΙΟΙ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΥΠΗΡΞΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ..............

ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΤΟ ΘΕΜΑ ΣΟΥ ΡΕ ΦΙΛΕ ΜΠΡΑΒΟ...

quote:

---

Δηλαδή ποια είναι αυτή η πλάνη;

---

O Πλατων στην διηγηση του παρουσιαζει τους δεσμωτες του σπηλαιου ωσαν σκιες κενες περιεχομενου, με φανταστικη και μολις σκιωδη γνωση των πραγματων. Οι δεσμωτες δεν γνωριζουν ο ενας τον αλλον, καθ’ οσον μεσα στο σπηλαιο διχως το φως του ηλιου δεν μπορουν να δουν και να ξεχωρισουν το προσωπο του καθενος. Καιτοι μπορει να γνωριζουν λεπτομερειες των σχεσεων τους απο πληθος αλλα σημαδια, παραμενουν κυριολεκτικως αγνωστοι επειδη αναμεσα τους κυριαρχει το ημιφως του σκοτεινου θολου.

Το σκοταδι

Το σκοταδι υπαρχει ως απουσια φωτος και στην πραγματικοτητα μεσα στο σπηλαιο μολις που φαινεται κατι ελαχιστο. Το σπηλαιο κρυβει τον ηλιο, το φως δεν εισερχεται μεσα και οι χρηστες του σπηλαιου δεν βλεπουν σχεδον τιποτα.

Αποτελεσμα
Οι ανθρωποι που ζουν μεσα στο σπηλαιο δυναται να ορισθουν με δυο τροπους.
- Κατα την φυσικην ακολουθιαν ειναι ανθρωποι κανονικοι που εχουν ματια και βλεπουν κανονικοτατα. Επειδη ομως δεν υπαρχει φως μεσα στο σπηλαιο αυτο το οποιο βλεπουν ειναι το σκοταδι.
Η οραση τους λειτουργει ομαλως και οποιοσδηποτε αμα εξερχομενος του σπηλαιου καθισταται ικανος να ευρει πασαν την ανθρωποτητα.
Οταν λοιπον αναφερομε και λεμε οτι οι ανθρωποι δεν βλεπουν, με αυτο εννοουμε οτι οι ανθρωποι δεν βλεπουν τον ηλιο και οχι οτι δεν μπορουν να δουν επειδη τους εχει αφαιρεθει η οραση.

- Στην δευτερη περιπτωση οι ανθρωποι του σπηλαιου επι μακρο χρονικο διαστημα βλεπουν μονο σκιες, η οραση τους εχει αλλοιωθει και παρ’ολο οτι διατηρουν την αφηρημενη εντος του σκοτους φυσικη ανθρωπινη οντοτητα δεν εφαπτονται της υποστασεως του ανθρωπου και δεν γνωριζουν ουτε κατα διανοιαν και με την σκεψη τους οτι ειναι ανθρωποι.
Οι ανθρωποι ειναι ανευ της ουσιας του ανθρωπου και εις αυτους αναγνωριζεται μονον μια σκια και τιποτα αλλο.
Σε αυτην την εκδοχη οι ανθρωποι του σπηλαιου ταυτιζονται με τις σκιες και οταν λεμε οτι οι ανθρωποι δεν βλεπουν εννοουμε οτι οι σκιες των ανθρωπων δεν βλεπουν.

Οταν εννοουμε το σκοταδι του ανθρωπου-σκια εννοουμε κατι τελειως διαφορον απο το σκοταδι του ανθρωπου που δεν βλεπει.
Ο τυφλος (ή ο ανθρωπος που βλεπει σκοταδι μονο ) εχει προσωπο ως ανθρωπος, εχει ματια αλλα δεν βλεπει και πασχει που δεν βλεπει. Δεν βλεπει αλλα εννοει τον ηλιο και εις το προσωπον του ηλιου εννοει το προσωπον το ιδικον του και ελπιζει.
Ο ανθρωπος-σκια δεν εχει προσωπο, ουτε οφθαλμους εχει και δεν θα αναρωτηθει ποτε κανεις γιατι η σκια δεν βλεπει, διοτι θα γινει ιδιος με εκεινον που ρωτα γιατι δεν μιλαν τα ντουβαρια.

Συμπερασμα
- Το σκοταδι ειναι ο εξωτερικος φυσικος και αμεταβλητος παραγοντας του σπηλαιου. Στο μυθο ειναι και το κυριο χαρακτηριστικο της απανθρωπησεως του ανθρωπου.

- Ο ανθρωπος-σκια του σπηλαιου δεν εχει προβλημα που δεν βλεπει και το γεγονος οτι δεν βλεπει χωρις να αισθανεται οτι δεν βλεπει, σημαινει τελικα οτι ο ανθρωπος – σκια, αυτος δηλαδη που ταυτιζεται πληρως με τη σκια του, χωρις να πασχει δεν εχει καμμια απολυτως ελπιδα να δει και δεν θα δει ποτε !

- Το φως πρωτοστατει. Δεν υπαρχει σκια χωρις να υπαρχει φως. Πρωτον το φως και δευτερον η σκια. Επομενως το φως πρεπει να κατανοηθη σαν πρωτη κατοικια και η εξοδος απο το σπηλαιο στο φως σαν επιστροφη στην χαμενη πατριδα.

Οι αλυσιδες

Οι ανθρωποι δεν γεννιουνται με αλυσιδες. Κανενας ανθρωπος δεν γεννιεται απο την μητερα του κουβαλωντας αλυσιδες. Οι αλυσιδες εχουν προστεθει μεταγενεστερα για εκεινους που προβληματιζονται που δεν βλεπουν και θα θελησουν να βγουν εξω απο το σπηλαιο για να δουν.

Οι αλυσιδες συμβολιζουν :
την αποφαση του ανθρωπου να ευρισκεται πεσμενος στο σκοταδι και να περιπλεκεται στην δυστυχια με την δικη του θεληση,
την κρατικη μηχανη δηλ.την κατοπιν συνεννοησεως και συμφωνιας επιβουλη,
τα παναρχαια δεσμα του Αδη δηλ.το συμβολαιον εξουσιας πανισχυρης και ακαταλυτης ως η δυναμις της αλυσσου.

Συμπερασμα
Οι αλυσιδες αποτελουν την εξωθεν μαρτυρια οτι ενω η σκια του ανθρωπου δεν εχει προβλημα που δεν βλεπει, ο ιδιος ο ανθρωπος εχει προβλημα και πασχει.

Ο ανθρωπος μονος αφηνει το σπηλαιο και αναχωρει. Βγαινει εξω και φθανει στο σταδιο για να παρακολουθησει την συναυλιαν του φωτος. Εκει δεν θα συναντησει κανενα. Δεν υπαρχουν ουτε θεατες ουτε κερκιδες. Κανεναν δεν ειδε και κανενας δεν τον ειδε.

Αποτελεσμα
Συμφωνα με τον μυθο κατα την αποκαλυψη του φωτος, ο ανθρωπος ειναι μοναχος και δεν υπαρχει κανενας εκτος απο εκεινον στον οποιο αποκαλυπτεται το φως. Κοντα σ’ αυτον δεν παρευρισκεται αλλος δευτερος στη σειρα, τριτος κοκ.
Μονος σημαινει εδω μοναδικος, οχι ο περιορισμενος στην απομονωση. Μοναχος σημαινει το υποκειμενο λαμβανων γνωση της μοναδικοτητος.

Οπως ο ηλιος ετσι και η θεα του ηλιου ειναι μοναχικη και μοναδικη για τον καθενα. Υπαρχει τη μια και μοναδικη φορα και καθε φορα βλεπομε τον ηλιο κατα την μια και μοναδικη φορα.
Ομοιως μπορουμε να πουμε οτι η αληθεια ειναι μια και μοναδικη. Καθε φορα που αντικρυζομε την αληθεια εις το φως του ηλιου, την αντικρυζομε με την μια και μοναδικη φορα που υπαρχει.

Η μαρτυρια περι της υπαρξεως του ηλιου, συμφωνα με την γενικη περιγραφη που κανει ο Πλατων, πρεπει να κατανοηθει ως εσω μαρτυρια και να θεωρηθει αδιαμεσολαβητη.
Υπαρχει ο ηλιος, φανός αψευδης, και αυτος που βλεπει τον ηλιο. Αναμεσα σ’αυτα τα δυο δεν μεσολαβει αλλη ανθρωπινη υπαρξη παρα μονον η αληθεια. Στη εκβαση του μυθου καταδεικνυεται (εξωτερικως) οτι η αληθεια δεν περιαγεται εις καταληψην για να συρεται αιχμαλωτη υπο των πολλων.

Συμπερασμα
Ο ανθρωπος γνωριζει την αληθεια, η οποια υπαρχει ως γνωση και η γνωση της αληθειας ειναι η γνωση του αληθινου. Η αληθεια που υπαρχει, οταν υπαρχει, υπαρχει ως γνωση της αληθειας και ως επιγνωση (=ακριβης γνωση.)
Περαν αυτης της γνωσεως, η αληθεια αυτη καθεαυτη ειναι ακαταληπτη, δεν καταλαμβανεται εξ ενος εκαστου και δεν μετακομιζεται εις τριτους.

Ο ανθρωπος γυριζει στο σπηλαιο γεματος συγκινηση, μαλλον κατα τη δυση του ηλιου γιατι δεν θα αντεχε να φυγει «αμα ηιοι φαινομένηφι» (την αυγη, με το γλυκοχαραμα.)

1) Το προσωπο του χανεται και βυθιζεται εκ νεου στο σκοταδι.

Αποτελεσμα
Το κομματι αυτο του μυθου ειναι πολυ σημαντικο και δηλωνει τα εξης.

Τωρα δα, εβλεπα γυρω μου και ξεχωριζα με τις αισθησεις μου συμπαθητικως το καθενα απο αυτα που εβλεπα. Ηρθε το σκοταδι. Και να, δεν βλεπω πια τιποτα ! Ουτε το ιδιο το σωμα μου δεν φαινεται.

Ετσι θα πω στον εαυτο μου : δεν εβλεπα και τωρα βλεπω, και εβλεπα και τωρα δεν βλεπω. Αραγε ποιο απο τα δυο θα απαντησω αν με ρωτησουν ; Οτι βλεπω ή οτι δεν βλεπω ;

Και παλι τι θα πω ; Πως βλεπω επειδη εχει φως και πως δεν βλεπω επειδη εχει σκοταδι, ή μηπως θα πω πως βλεπω και πως δεν βλεπω χωρις το φως και χωρις το σκοταδι ;

Συμπερασμα
Το φως του ηλιου μενει ακινητο. Διοτι ο ανθρωπος γυριζει στο σπηλαιο και ο Πλατων δεν ερωτα να μαθει σαν να εχει μετακινηθει φως μεσα στο σπηλαιο.
Ωστοσο ο ανθρωπος εχει κερδισει γνωση απο αυτα που προλαβε και ειδε εξω. Και ακριβως γι’ αυτα ερωτα ο Πλατων να μαθει υπο το πρισμα του νοητου φωτος, οχι υπο την οπτικην της σκιας και του σκοτους το οποιον δεν αλλαξε και συνεχιζει να επικρατει εντος του σπηλαιου παρα την επανοδο του φαινωπος ( = του οποιου φαινεται το προσωπο, του ορατου, οπως ηταν εξω απο το σπηλαιο.)

2) Τρομαγμενος φθανει στο θρονι του που καθοταν ετσι κενο και καθεται. Πριν τακτοποιηθει καλα ακομα στη θεση του ακουει μια φωνη.
- Χρειαστηκε να προφυλαχτεις απο κανενα κακο κει πανω και γυρισες πισω ;
– Οχι ! Μα πως να προλαβω να σκεφτω κακο, που οσα εβλεπα φαινοταν ομορφα και περιστοιχισμενα απο αγαθη αρμονια ;
- Τιποτε αλλο δεν εχεις να πεις ; Βλεπεις τα ωραια εσυ μονος και μας λες αισχρους και τιποτενιους. Εμας που ψαχναμε για το θρονο σου μηπως ξαναρθεις ! Γιατι διχως αλλο θα στεκοσουν να περιμενεις ωρα πολυ.
- Εννοεις βεβαια να περιμενω σαν τον σκυλο ;
- Περιμεναν πολλοι τετοιοι να σου παρουν τη θεση.
- Σαν κι αυτον που ειδα δεν εχει αλλον.
- Για ποιον λες ;
- Εναν κατασπρο σκυλο με δυο νησια ζωγραφισμενα τελεια και συμμετρικα να καμαρωνουν πανω στ’ αυτια του.
- Μα το θεο ! Δεν ειδα τετοιο σκυλο ποτε. Ειδα ομως εναν που χε φτερα και πεταγε κιολας ! Μπας και τον ειδες να τον πνιγει καμμια γατα ; Γιατι για ναναι φτερωτος θα φοβαται πιο πολυ τις αγριογατες ! Κι αρχισαν να γελουν ολοι μαζι κι ενας-ενας με τη σειρα να κανουν ερωτησεις.

Αυτος κατηχημενος οπως ηταν απο τον ηλιο, ελεγε για το χρωμα του ουρανου, για τα ανεμοχαρη βουνα, τον κοκκινο πηλο πριν ξεραθει μεσ’ τα ρυακια, τον κοτσυφα τον μελανο, τον αχινιο συλλογισμενο διπλα στην θαλασσα την ιερη και τοσα αλλα, χωρις να σταματουν αυτοι να ξεκαρδιζονται στα γελια.

Αφου χορτασαν με τ’ αστεια και αηδιασαν ολοι, σκεφτηκαν τωρα σοβαρα που δεν θ’αντεξουν για πολυ να ακουν τοσο μεγαλα ψεμματα να τους τρομαζουν.
Κι ειπαν να εξηγησουν στον ανθρωπο με το καλο, οτι αν θελει να μεινει μαζι τους θα πρεπει να παραδεχτει μπροστα σε ολους και στον εαυτο του πως λεει ψεμματα, μηπως τον πιστεψει κανεις και αρρωστησουν ολοι.
Και αν σηκωσει κανεναν για να τον παρει μαζι του και να τον οδηγησει εξω, θα αναγκαστουν να τον περιορισουν και να τον σκοτωσουν.

Αποτελεσμα
Ο ανθρωπος ζητα απο τους δεσμωτες να μαθουν το πως ειναι αυτα τα οποια δεν βλεπουν και δεν εχουν δει και δεν θα δουν ποτε σαν σκιες.
Στην ουσια χωρις να το θελει, αυτο το οποιο ζητα απο τους ανθρωπους-σκιες ειναι να πιστεψουν σε αυτον τον ιδιον προσωπικα, διοτι δεν υπαρχει αλλη μαρτυρια περι της υπαρξεως του ηλιου εκτος απο την δικη του.

Ο Πλατων μιλαει για «ολους» που δεν βλεπουν και για «εναν» που βλεπει.
Αυτο δειχνει οτι,
οι δυσκολιες στην επιχειρηματολoγια του ενος ειναι αξεπεραστες και το εγχειρημα να πεισθουν οι αλλοι ακατορθωτο,
τα μπουλουκια, και μεσα στα μπουλουκια ο καθεις, δεν μπορουν να δουν τον ηλιο,
η θεση (θέα) του ηλιου υπαρχει για τον εναν που ειναι ο καθενας,
η θεση αυτη του ηλιου που ειναι η θεση του ενος-καθενος δεν αποκαλυπτεται στους αλλους, οι οποιοι εφ’ οσον αυτος ειναι ενας-καθενας οι αλλοι ειναι ολοι οι αλλοι και καθε αλλοι,
ο ενας μπορει να εννοειται απολυτως, δηλ. ενας και κανενας αλλος εκτος απο αυτον.

Συμπερασμα
Η υποθεση του σπηλαιου εμφανιζει δυο κατηγοριες ατομων.
- Η μια κατηγορια περιλαμβανει ολα τα ατομα-σκιες τα οποια δινουν μαρτυρια οτι ο ηλιος δεν υπαρχει ( ηλιος = η ιδεα του αγαθου.) Η (πιθανη) θανατωση του ανθρωπου που ειδε τον ηλιο αποδεικνυει, για την κατηγορια αυτη, οτι ο ηλιος δεν υπαρχει.
- Η αλλη κατηγορια περιλαμβανει ενα μονο ατομο που δινει την μαρτυρια οτι ο ηλιος υπαρχει. Η μαρτυρια οτι ο ηλιος υπαρχει προερχεται απο τον εναν, ειναι μοναδικη και κατανοειται ως ομολογειν τον ηλιον.
Η μαρτυρια αυτη αποτελει αποδειξη οτι ο ηλιος δεν γινεται να μην υπαρχει σε εκεινον που δεν βλεπει χωρις να υπαρχει σε αυτον που βλεπει.

Καθως η ουσιαστικη γνωση λαμβανει χωρα αποκλειστικα και μονον κατα την αποκαλυψην του ηλιου, δημιουργειται ενα αδιεξοδο ως προς το τι μελλει γενεσθαι.
Πως θα γνωρισουν οι κατοικοι του σπηλαιου ελλείψει φωτος αυτο το οποιο γνωριζεται εις το πληρωμα του φωτος ; Η απαντηση ειναι, οτι ειναι τελειως αδυνατον εις αυτους να γνωρισουν.
Η μονη λυση ειναι οτι πρεπει να βγουν εξω. Για να βγουν εξω ομως πρεπει να πιστεψουν πρωτα. Για να πιστεψουν πρεπει να δουν. Και για να δουν πρεπει να βγουν εξω. Φαυλος κυκλος και αδιεξοδο.

Δεδομενου του αδιεξοδου τι πρεπει να πραξει ο ανθρωπος που επιστρεφει μοναχως απο το φως της ανοιξεως εις το σκοτος του σπηλαιου ;

Ως προχειροτατη και κωμικοτραγικοτατη υποθεση, το καλυτερο (το μη χειρον) που εχει να κανει ο ανθρωπος υποδυομενος τον ανθρωπο-σκια ειναι να αδιαφορησει για τους αγνωστους δεσμωτες συγκατοικους, οφειλοντας ομως να μην εξαντλει τα ορια και η αδιαφορια του να ειναι εξωτερικη και αυτη που χρειαζεται, χλιαρη και μετριοπαθης οπωσδηποτε ομως οχι αναγκαστικη και πληρης.

Προς τουτο για να μην προκαλεσει κακες και χειροτερες υποψιες στο ονομα του, συμμετεχει διακριτικως στα οσα ευχαριστα και δυσαρεστα παθαινει κατα καιρους ο θορυβωδης θιασος των σκιων, και πασχει και ο ιδιος χωρις να θελει να υπερτερει ή να υστερει.

Οσον διακυβευεται και αμφισβητειται εντονα η φημη του και η σκιωδης παρουσια του γενικοτερα, ενεργει ελιγμους για να ξεφυγει σαν να ευρισκεται σε ναρκοπεδιο σκιων και μαθαινει να προχωρα προσεκτικα χωρις να θετει σε αμμεσο κινδυνο την πορεια του.

Επειδη δεν υπαρχει της προσποιησεως αλλον τι σπουδαιοτερο να πραξη εντος του σπηλαιου, οπως και οι υπολοιποι, προσποιειται και αυτος οτι δεχεται τα καθεστωτα και το υπο της δεσμωτικης αρχης οριοθετημενο κακο για να διατηρει την εξοδον του καθαραν και ελευθεραν.

Με δυο λογια. Η εντος του σπηλαιου διαγωγη του, παρατηρουμενη εναντι των υπολοιπων αγνωστων, αποβλεπει στο να συντηρει συνεχισην κλιματος εξωτερικης αδιαφοριας. Εως οτου εξαντληθεις παντελως εις το αδιαφορον κακον, αναζητησει την υστατη στιγμη για να παρακαμψει το σπηλαιον.

Η εντος του σπηλαιου ενοχλητικη και ασκοπη περιφορα της σκιας θα σταματησει, και διερχομενος εις το εξης εκτος σπηλαιου μ’ ενα σπηλαιο στο τοπιο, θα ιδει εκει ζωντανα τα πουλια και θα πεταξει απο την χαρα του, προσδοκωντας και ελπιζοντας στο πληρωμα του Λογου.

Λιγο αστεια αλλα δεν λειπει και η σοβαροτητα.

Ο Πλατων φαινεται οτι δεν ομιλει ανευ λογου περι σκιων. Η σκια ουδεμιαν αλλοιωση δυναται να υποστει. Απηλλαγμενη ιδιας κινησεως και στασεως κρινεται απολυτως ανικανη να παραδεχεται οποιαδηποτε ασημαντοτερη αλλαγη της αναθεσομε. Ως ειδωλον προβαλων κατωθεν την πραγματικοτητα, αφ’ εαυτης ειναι τελειως ανεπιδεκτη αλλαγης και διορθωσεως.

Ουδεν εφαρμοζεται στις σκιες. Ουδεμιαν αλλαγη δυναται να φερουν που να τις καθιστα εστω και στο παραμικρο ανεξαρτητες και ικανες να ελευθερωθουν απο το αντικειμενο ον ευρισκονται ανα πασα στιγμη συνδεδεμενες. Αν θελησομε να αλλαξομε τις σκιες, ειναι αυτονοητο οτι θα πρεπει οπωσδηποτε να αλλαξομε εν πρωτοις τα αντικειμενα και τους ανθρωπους.

Ευκολως εννοουμε οτι η ματαιωση της προσπαθειας για αλλαγη στο βασιλειο των σκιων, δεν μπορει να ειναι αποτελεσμα υπαρκτων εμποδιων. Δεν υπαρχει αυτο ή εκεινο το εμποδιο για να το αναζητησομε και να το ευρομε ετσι ωστε αναιρωντας το, να επιτυχομε την πολυποθητη αλλαγη. Πιπτουσα αθορυβως εις το εδαφος η σκια ακολουθει οπως πρεπει, πιστα τον κυριο της.

Κατ’ απολυτον βαθμον εκφραζομενοι (χωρις να αντιστοιχει βεβαια ο βαθμος αυτος με το απολυτως αληθες) δεν υπαρχει λογος να ομιλουμε περι ματαιωσεως διοτι δεν υπαρχουν εμποδια που να επιφερουν την ματαιωση και αν υπαρχουν ειναι εξισου ματαια.

«Ενθουσιασμον» της απαισιοδοξιας ομως αποτελει η διαπιστωση οτι οι σκιες γνωριζουν αυτο που φαινεται να αγνοουν οι κυριοι τους : ουτε αλλαζουν ουτε εμποδιζονται να αλλαξουν. Αλλα πως ! Και ο μεγας Βαμβακαρης ενθυμουμενος στιχον της Γραφης μηπως δεν εψαλλε «ολα στο κοσμο ματαια τα παντα ματαιοτης » ; Παραλειποντας βεβαια να πει οτι ο κοσμος ουδεν αλλον εστι ει μη το σπηλαιον του Πλατωνος.

Εχουν περασει δυομιση χιλιαδες χρονια. Οι ανθρωποι του σπηλαιου δεν θα εχουν πλεον ματια και η οραση τους θα εχει καταστραφει πληρως. Ακομη κι εξω που θα βγαινουν δεν θα βλεπουν τιποτα.
Για να μην ταλαιπωρουνται οι αρχες του σπηλαιου, τα κλειδια των αλυσσων θα εχουν παραδωθει στους αλυσοδεμενους μετα των αντικλειδιων ωστε οταν χασουν το προτυπο να ανευρουν ανετως τας αλυσσους και να μην παψει διαρκης η δουλεια.

Ειναι φαεινοτερον του ηλιου οτι η εποχη μας εχει τελειοποιησει το σπηλαιον του Πλατωνος εις το αρτιοτερον μεχρι τουδε δειγμα του διαδικτυου. Η σπηλια ειναι να βρισκεσαι μεσα στους αλλους και οι αλλοι μεσα σ’εσενα ως φαντασμα.
Λυσσαζει η πραγματικοτητα. Παντως τα χελιδονια ανοιξεως θριαμβος γυρισαν αγκαλια με τις φωλιες τους το σωτηριον ετος 2006 στις 17 Μαρτιου !......................tELos

quote:

---

Περιττο αλλα το προσθετω οτι ειναι ευπροσδεκτα σχολια και ενστασεις. Καλη αναγνωση (αν και δεν θα το διαβασει κανεις.)

---

In anticipation of my resurrection...

quote:

---

Αν αυτό το αγαπημένο του πρόσωπο ήταν έτοιμο κι ήθελε να σωθεί δεν θα άπλωνε το χέρι προς τον διασωθέντα για να τον τραβήξει?
Αν το πρόσωπο αυτό δεν είναι έτοιμο να σωθεί κι απλά παρασύρεται από το ποτάμι, ο διασωθείς που θα βουτήξει πάλι δεν θα χαθεί μαζί του την στιγμή που θα μπορούσε να σώσει κι άλλα άτομα?

---

Trovadouros

Να πω ότι οι διασωθέντες πάνω στα κλαδιά, ταυτίζονται με όσους βγήκαν από το σπήλαιο και επέστρεψαν.

Δηλαδή μιλάμε για μύστες και διδάσκαλους, για οντότητες όπως ο Χριστός, ο Βούδας κ.λ.π.

Τέτοια όντα φυσικά δεν πέφτουν στο ποτάμι για να σώσουν κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, αλλά από αγάπη προς το σύνολο της ανθρωπότητας.

Η αυταπάρνηση και η αγνή αγάπη και η αποκόλληση από τα γήινα προσωπία είναι τέτοια που ακόμα και η μητέρα τους να ήταν στο ποτάμι θα την εξίσωναν με ένα οποιοδήποτε ανθρώπινο ον γιατί έχουν ξεπεράσει τις προσωπικές σχέσεις.

"ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ"

Σίγουρα μιλάμε για ένα άτομο το οποίο έχει ξεφύγει από τα ανθρώπινα πλαίσια κι έχει φτάσει σε ένα άλλο επίπεδο.

Η σωστοτερη βεβαια μελετη (και ερμηνεια) παραδεχομαι οτι ειναι αυτη που παρακολουθει αυστηρως τα σημειουμενα υπο του συγγραφεως και δεν παρεκλινει σε φαντασιες και νοθες προσμιξεις.
Αλλα αυτο αφ’ενος ειναι εργο κοπιωδες και χρειαζεται καθοδηγηση, ερευνα και βασανος πολυς (αλλα ας μη τα παραλεμε κιολας) και αφ’ετερου ολοι θελομε να τραγουδησομε αυτοσχεδιαζοντας λιγο-πολυ πανω στην μελωδια του συγγραφεα και να παρακινηθουμε πνευματικως.

Ειναι γνωστο οτι ο μυθος αφορα την παιδεια εννοημενη ως «στροφη των οφθαλμων της ψυχης προς τη γνωση και το ειναι» (Γεωργουλης.)
Η παιδεια επιτελει το εργο του ξεσκλαβωματος απο την ακουσιαν αμαθεια βγαζοντας στον αιχμαλωτο απο μεσα του τις πλανες που εμποδιζουν την αληθινη μαθηση, (μαθημασιν εμποδιους δοξας εξελων) ετσι ωστε να ξερει στερεως και δια της γνωμης του πως γνωριζει μονο αυτα που πραγματικα γνωριζει και τιποτα περισσοτερο (απερ οιδεν ειδεναι μονα, πλειω δε μη.)
Οι φιλοσοφοι θα εξαναγκαστουν να καταβουν στο σπηλαιο για να αναλαβουν το εργο της παιδειας προς αποτιναξην του ζυγου της αμαθειας οχι μονο καθοδηγων πνευματικως αλλα και κυβερνων σαν αρχοντες της πολιτικης εξουσιας.

Το κειμενο που εστειλα ειναι δικη μου εργασια. Διαβασα την αξιολογη αναλυση που κανεις. Φυσικα οπως ολες οι αναλυσεις δημιουργει νεα ενδειαφεροντα θεματα προς συζητησην.
Αν πεις στους δεσμωτες οτι εγω ξερω ενω εσεις δεν ξερετε, με αυτο δεν περιφρονεις την δυστυχια τους ; Δεν περιφρονεις αυτην την αληθεια πως ζουν δυστυχισμενοι μεσα στο σκοταδι ;
Ευχαριστω.

Εφόσον λοιπόν η εργασία που μας παρέθεσες είναι δική σου οφείλω να σου πώ οτι είναι αρκετά καλή και σ' ευχαριστώ που δέχθηκες να την φιλοξενήσεις σ' αυτό το θέμα.

Καταρχάς πρέπει να σου πώ οτι συμφωνώ μαζί σου πως η κοινωνία μας και γενικότερα ο κόσμος μας όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα ανταποκρίνεται (δυστυχώς) στο συγκεκριμένο μύθο του μεγάλου μας φιλοσόφου.
Η σωστή παιδεία, όπως πολύ σωστά αναφέρεις κι εσύ, φίλε μου, θα ήταν ένα βασικό "φάρμακο" για να αλλάξει πρός το καλύτερο αυτή η κατάσταση.
Αυτό όμως που μου έρχεται στο μυαλό αμέσως μόλις αναφέρω τη λέξη "παιδεία" είναι το που μπορεί αυτή να βρεθεί και πως μπορούμε να τη λάβουμε.
Νομίζω πως η "εκ-παίδευση" είναι ένα πρώτο βήμα που μας οδηγεί πρός την παιδεία.
Όμως πιστεύεις πως η εκπαίδευση θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες μας, θα μπορούσε να μας "ανοίξει" τα μάτια και να εκπαιδεύσει το νού μας?
Εγώ, φίλτατε, δεν το πιστεύω...

Με ποιό τρόπο λοιπόν θα λάβουμε την παιδεία ώστε να κατανοήσουμε την αναγκαιότητα της αλλαγής και της εξόδου μας από το σπήλαιο?
Από μόνοι μας?
Γιατί αν συμβεί κάτι τέτοιο αυτό σημαίνει οτι πρέπει να έχουμε κατανοήσει την ανάγκη της αλλαγής και των "δεσμών" που έχουμε.

quote:

---

Αν πεις στους δεσμωτες οτι εγω ξερω ενω εσεις δεν ξερετε, με αυτο δεν περιφρονεις την δυστυχια τους ; Δεν περιφρονεις αυτην την αληθεια πως ζουν δυστυχισμενοι μεσα στο σκοταδι ;

---

In anticipation of my resurrection...

ΤΟ ΑΡΘΡΟΝ ΕΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ
ΣΤΗΝ "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ"
ΜΗΝΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2003

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ
ΕΙΣ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗΝ ΧΙΛΙΕΤΙΑΝ
(Ζ' Βιβλίον Πολιτείας Πλάτωνος)

Ο αναγνώστης του παρόντος άρθρου, δια να παρακολουθήση την εξέλιξιν των συλλογισμών, είναι αναγκαίον να έχη μελετήση το Σ π ή λ α ι ο ν του Πλάτωνος (Το πρώτον μέρος του Ζ' Βιβλίου της Πολιτείας, 514 – 519C, το κείμενον του Σπηλαίου υπάρχει εις το βιβλίον ΑΡΡΗΤΟΙ ΛΟΓΟΙ, Επίδαυρος, Θόλου Αποκάλυψις, κεφ. 5ον, σελ. 52 - 56) και να έχη διακρίνει την προτεινομένην κυκλικήν πορείαν του αφυπνισθέντος ατόμου. Ο κύκλος αφορά εις την καταλυτικήν δύναμιν της παιδείας δια την εξέλιξιν του ανθρωπίνου γένους....

Το κείμενον προσεγγίζεται με βάσιν την κατωτέρω ερώτησιν, η οποία ετέθη από τηλεθεατήν μετά την δευτέραν εκπομπήν της 15ης Ιανουαρίου επί του θέματος εις τον τηλεοπτικόν σταθμόν BLUE SKY, καθώς επίσης και από ακροατάς εις την αίθουσαν διαλέξεων της ΑΛΟΣ εις μίαν εκ των τεσσάρων εβδομαδιαίων ομιλιών του μηνός Ιανουαρίου ε.έ. Ο μύθος έχει ήδη αναπτυχθή. Κατόπιν αιτήσεως των φίλων τηλεθεατών και ακροατών εκρίθη σκόπιμον όπως δοθή και μέσω του περιοδικού της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ μία συνοπτική απάντησις, καλύπτουσα την ερώτησιν:

ΠΟΙΑ ΤΑ Ε Σ Ω Τ Ε Ρ Ι Κ Α ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
ΔΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΗ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΤΟΥ
ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΤΑ Ε Ξ Ω Τ Ε Ρ Ι Κ Α
ΔΙΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΗ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ
ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΙΑΝ ΤΩΝ ΕΞΕΛΙΚΤΙΚΩΝ ΦΑΣΕΩΝ
ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ

Η ερώτησις δεν άπτεται αμέσως της παιδείας και της απαιδευσίας, - το κυρίως θέμα του Σπηλαίου -, αλλά της ωφελείας, η οποία προκύπτει εκ της παιδείας, ως αναπτύσσεται υπό του Θείου Πλάτωνος η σπουδαιοτάτη αύτη μυθοπλασία.

Η προσέγγισις αφορά εις την αλληγορίαν φωτός / παιδείας και σκότους / απαιδευσίας. Πλήν του ατομικού επιπέδου ερμηνείας, το οποίον αναπτύσσεται εις το παρόν άρθρον, υπάρχει το πολιτικόν και το θεολογικόν και ασφαλώς, λόγω της αρχετυπικής φύσεως του Σπηλαίου, είναι δυνατόν να δοθούν και άλλαι ερμηνείαι.

ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ

1. Τα χαρακτηριστικά των δεσμωτών είναι κοινά. Όλοι ευρίσκονται εις κατάστασιν ύπνου/ψεύδους, λόγω της γενικής απαιδευσίας, εις την οποίαν είναι καταδικασμένοι από την παιδικήν των ηλικίαν ("εκ παίδων όντας εν δεσμοίς", 514). Δεμένοι και ακινητοποιημένοι, τόσον σωματικώς όσον και νοητικώς, βλέπουν τας ιδίας σκιάς των προβαλλομένων ειδώλων εις το βάθος του σκοτεινού Σπηλαίου (514Β). Είναι η μονοδιάστατος θέασις του ψεύδους, η οποία δεν επιτρέπει τον δεύτερον όρον συγκρίσεως. Το ψεύδος είναι ο ύπνος της ψυχής (Ψ + εύδος = ύπνος της ψυχής, Κρατ. 421b).

Εις την φάσιν της απαιδευσίας, άνευ συγκρίσεων, η ψυχή ουδέν αντιλαμβάνεται εκ των εσωτερικών της χαρακτηριστικών και ουδεμίαν αντικειμενικήν γνώμην έχει δια την κατάστασιν των άλλων.

Οι δεσμώται δεν είναι εις θέσιν να διακρίνουν τον "εαυτόν" από "τους άλλους". Τά κοινά χαρακτηριστικά των είναι γενικώς: η απάθεια, αδιαφορία, δοκησισοφία και ο, άνευ ορίων, αυτάρεσκος εφησυχασμός. Ουδέν χαρακτηριστικόν γίνεται αντιληπτόν, διότι οι π ά ν τ ε ς κ ο ι μ ο ύ ν τ α ι.

2. Η αλλαγή της θέσεως του, "εξαίφνης και εξ ανάγκης" (515D), απελευθερωθέντος δεσμώτου είναι η "γοητεία" της φωτιάς, δηλαδή του νέου "πιστεύω" δια των "θαυμάτων/ψευδών", πού τώρα βλέπει απ' ευθείας και το οποίον "πιστεύω" θέλει πολύ συχνά να επιβάλη εις τους άλλους δια να τους προσηλυτίση και να καλύψη την ανασφάλειαν της μοναξιάς του.

Η μεταφορική σημασία της φωτιάς είναι το θνησιγενές, δηλαδή η φωτιά πρέπει να τροφοδοτήται συνεχώς με νέα ξύλα, με ύλην και όχι με την αφθαρσίαν του πνεύματος. Άρα επισημαίνει το φθαρτόν και παροδικόν της πίστεως (Θρησκευτικής, πολιτικής, ιδανικόν κλπ.), εις την οποίαν έχει το άτομον αφιερωθεί, ενώ το φως του Ηλίου/Αληθείας, το οποίον δεν γνωρίζει, δεν έχει ανάγκην εξωτερικής τροφοδοσίας, ον αγέννητον, άφθαρτον και αιώνιον.

Επειδή είναι μόνος εκ της αναγκαστικής αλλαγής της θέσεως, ο κρυφός θυμός δια την μοναξιάν και την απώλειαν, που υπέστη, τον κάνουν φανατικόν και εκδικητικόν, αυτόκλητον τιμωρόν και δυνάστην "των άλλων". Η φάσις αύτη δεν αναφέρεται αναλυτικώς εις το κείμενον. Προκύπτει εκ των κινήσεων και της αλλαγής της θέσεως του δεσμώτου.

Το άτομον παρουσιάζεται διχασμένον ως προς τον εαυτόν του και αλλοπρόσαλλον ως προς τους άλλους. Οι άλλοι αντιλαμβάνονται τον διχασμόν και την αστάθειαν και απομακρύνονται.

Είναι η δύσκολος φάσις: της αδιαλλαξίας και ασυνεννοησίας, με εξάρσεις αισιοδοξίας και απαισιοδοξίας ως προς τον εαυτόν του.

Εμφανίζεται εις τους άλλους: απροσάρμοστος και αγχώδης, κακοδιάθετος και μεμψίμοιρος, υπεροπτικός και πιεστικός, εκρηκτικός και αλλοπρόσαλλος.

Η ΕΚΤΟΣ ΣΠΗΛΑΙΟΥ ΕΝΑΛΛΑΓΗ ΣΚΟΤΟΥΣ/ΦΩΤΟΣ

3. "Συρθείς βιαίως από δρόμον δύσκολον και ανηφορικόν" (515Ε) είναι η τρίτη φάσις, την οποίαν αντιλαμβάνεται το άτομον, με την αναγκαστικήν αλλαγήν της θέσεως, η οποία τον εκτινάσσει εκτός Σπηλαίου. Η ψυχική κατάστασις είναι η εκ νέου βύθισις εις το σκότος, που του προξενεί το εκτυφλωτικόν φως της ημέρας. Αναγκάζεται συνεπώς δια της ριζικής μεταβολής των συνθηκών του βίου του, να απαλλαγή από κάθε είδους γοητείας και "Πιστεύω".

Όμως κατά το λυκόφως και το λυκαυγές αρχίζει να βλέπη τας σκιάς των πραγματικών όντων, δηλ. αποκτά σταδιακώς την αντίληψιν της αντικειμενικής πραγματικότητος δια της παιδείας. Είναι η μακρά διακεκομμένη και εναλλασσομένη χρονική περίοδος, η μεταξύ ημέρας και νυκτός, των αναζητήσεων, αμφιβολιών, αμφιταλαντεύσεων μεταξύ σκότους και φωτός, μεταξύ καταλοίπων της απαιδευσίας και αρχής της πραγματικής αντιληπτικότητος της αληθούς παιδείας.
Τα πραγματικά όντα διαγράφουν τας σκιάς των πρώτον επί του εδάφους και εν συνεχεία εντός των υδάτων. Έχει ήδη αντίληψιν των σκιών, των προερχομένων εκ των ειδώλων. Αι σκιαί όμως αύται είναι σκιαί πραγματικών όντων, αλληγορουμένων δια του σχήματος, μεγέθους, μετά του ελαχίστου χρώματος, αλλά άνευ όγκου.

Η επομένη φάσις είναι η αντανάκλασις των πραγματικών όντων εντός των υδάτων. Εις τον συμβολισμόν το ύδωρ εκπροσωπεί το συναίσθημα. Επίκειται η πρώτη επαφή με το συναίσθημα δια της αλληγορίας των εικόνων εντός των υδάτων (516Α - Β). Η "ευσπλαχνία" (516C "Το ελεείν") του πρώην δεσμώτου δια τους άλλοτε συνδεσμώτας του έχει την αρχήν της εις αυτήν την θέσιν, την οποίαν προσδιορίζει το υγρόν στοιχείον. Η λειτουργία του συναισθήματος προηγείται της λειτουργίας της νοήσεως. Δια της βίας παιδεία δεν λειτουργεί εις την ψυχήν, είπεν ο Πλάτων. Εν συνδυασμώ, συναίσθημα και νόησις διεγείρουν το Είναι του ατόμου και επιτρέπουν δια της ευσυγκινησίας την πρόσληψιν της ουσιαστικής παιδείας με ενθουσιασμόν.

Η φάσις αύτη εμφανίζει το άτομον έχον εσωτερικώς και εξωτερικώς τα ίδια χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Ο ίδιος και οι άλλοι αποδέχονται δι αυτόν τα κάτωθι χαρακτηριστικά:

Το άτομον είναι εσωστρεφές, άνευ εξάρσεων ενθουσιασμού η καταθλίψεως, επιφυλακτικόν, σοβαρόν, μετρημένον, με εναλλαγάς κοινωνικότητος και απομονώσεως, ανεκτικόν, αλλά και αποστασιοποιημένον.

ΦΩΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ - Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α ΒΟΥΛΗΣΕΩΣ

4. Κατά την τετάρτην φάσιν το άτομον "βλέπει" απ' ευθείας τα πραγματικά όντα, πραγματικά αντικείμενα, πραγματικάς καταστάσεις. Δηλαδή διδάσκεται και προσλαμβάνει πραγματικήν παιδείαν, ελθών δια πρώτην φοράν εις νοητικήν επαφήν με "τους άλλους", οι οποίοι είναι άνευ δεσμών, ως είναι και ο ίδιος. Αναγνωρίζει εκ των αποτελεσμάτων το αίτιον των πραγμάτων. Αλληγορικώς αναγνωρίζει τον ήλιον εις την πραγματικήν του θέσιν και όχι τα είδωλά του εντός των υδάτων και εις θέσιν ξένην (516B). Έχει αποκτήσει δηλαδή την ικανότητα της διακρίσεως.

Η ώρα της επιλογής της τελικής κατευθύνσεως έφθασε, διότι μόνον το ελεύθερον άτομον, το οποίον συγκινείται (συν + κινείται) μετά των άλλων και έχει λάβει πραγματικήν παιδείαν, έχει την ικανότητα της ε λ ε υ θ ε ρ ί α ς της βουλήσεως. Χαρακτηριστικόν της είναι η σταθερότης των αποφάσεων με επίγνωσιν των συνεπειών των πράξεων, διότι άνευ ορθής παιδείας ο νους κατά τας προγενεστέρας φάσεις αμφιταλαντεύεται συνεχώς μεταξύ αγνοίας και απαιδευσίας. Η αστάθεια είναι χαρακτηριστικόν της ψυχής, η οποία ευρίσκεται υπο το κράτος της δουλείας και των δεσμών της απαιδευσίας.

Αρετή ή κακία; προς τα κάτω ή προς τα άνω θα στρέψη "Το της ψυχής όμμα"; (519B). Η λογική κρίσις δια της παιδείας ανεπτύχθη και η γνώσις των πραγματικών όντων και καταστάσεων, επιτρέπει εις το άτομον την ορθήν αξιολόγησιν. Ο δρόμος καθίσταται ολοέν και πλέον ανηφορικός (519D).

Διά της ελευθέρας βουλήσεώς του αντιμετωπίζει το δίλημμα της περαιτέρω πορείας, διότι έχει διδαχθή και αναγνωρίζει την αλήθεια από το ψεύδος. Είναι η ώρα των αποφάσεων.

Η ποιότης της διαμορφωθείσης μέχρι τούδε ψυχής, όχι μόνον εκ της προσφάτως προσληφθείσης γνώσεως κατά την τρέχουσαν ενσάρκωσιν, αλλά εκ του συνόλου των προβιωτών της (Ορφικαί Πινακίδες, τεύχος 15ον περιοδικόν ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ,σελ. 5 - 15) είναι εκείνη, η οποία προσδιορίζει την τελικήν επιλογήν.

Εάν το άτομον προτιμήση

α. την κακίαν στρέφει "Το της ψυχής όμμα" προς τα κάτω και επιστρέφει εις το Σπήλαιον, όχι όμως πλέον εντός, αλλά εκτός και όπισθεν του τοιχείου, προς ίδιον όφελος. Μεταφορικώς αύτο σημαίνει, ότι "εκτός του τοιχείου" (515) ουδείς τον "βλέπει". Είναι "ώσπερ θαυματοποιός" (514Β), που πραγματοποιεί "τα θαύματα" του όπισθεν των παρευρισκομένων εν τω Σπηλαίω δεσμωτών. Προβάλλει δηλαδή την απάτην και το ψεύδος, ομοιώματα και είδωλα εις "τους δεσμώτας" με επίγνωσιν πλέον της καταστροφής, την οποίαν επιφέρει.

Γοητεύει τον εκάστοτε λυθέντα εκ των δεσμών και συνεχίζει την παραπλάνησιν και καταδυνάστευσιν των υπολοίπων δια των σκιών των ειδώλων, δηλ. της ψευδούς παιδείας. Οι δεσμώται δεν είναι εις θέσιν να διακρίνουν τον "θαυματοποιόν", εφ' όσον δεν τον "βλέπουν", διότι δεν έχουν την ανάλογον παιδείαν.

Ο θαυματοποιός ευρίσκεται οπίσω από τοιχείον. Δεν φαίνεται η ποιότητα της ψυχής του. Αναλαμβάνει την "σωτηρίαν" των άλλων, επιδεικνύων σκιάς ειδώλων, "παντοία ειργασμένα" (515), δηλαδή ψευδόμενος ασυστόλως. Εις τον λυθέντα δεσμώτην παρουσιάζει ομοιώματα από την σκοτεινήν των πλευρά μόνον, η άλλη είναι αθέατος, δηλαδή προβάλλει αληθείας μόνον κατά το ήμισυ. Το χείριστον της ημιμαθείας.

Το άτομον έχει εσωτερικώς και εξωτερικώς α ρ ν η τ ι κ ά χαρακτηριστικά. Αισθάνεται αυτοπεποίθησιν και αυτοικανοποίησιν δια τα "επιτεύγματά του", τά "θαύματά" του. Οι άλλοι βλέπουν εις αυτόν έναν "σωτήρα".

Ο ίδιος είναι κακοήθης απατεών, ασυνείδητος, σκληρός, ιδιοτελής μέχρι σημείου εγκληματικότητος. Είναι ο άνθρωπος/"γόης"/θαυματοποιός, ο οποίος δρα αυτοβούλως και άνευ των ελαφρυντικών της αγνωσίας/απαιδευσίας, μεταφέρων εις το πραγματικόν ψυχικόν σκότος τους δεσμώτας. Είναι ύπουλος, υποκριτής και αδέσμευτος.

Δια τους άλλους έχει προσωπείον γλυκύτατον, ευπροσήγορον, προστατευτικόν, καταδεκτικόν. Τας υπηρεσίας, τας οποίας με διάφορα προσχήματα ανιδιοτελώς υποτίθεται ότι προσφέρει με την παροχήν της γνώσεως (φωτιάς και ειδώλων, τα οποία αυτός και οι όμοιοι του τροφοδοτούν και κινούν εντέχνως), είναι αδρότατα αμοιβόμεναι. Άλλοτε εις είδος

α. μεταχειριζόμενος τους άλλους ως υπηρετικόν προσωπικόν,
β. δια την ικανοποίησιν των ορέξεών του, ή
γ. δια παρανόμους πράξεις,
Άλλοτε εισπράττει εις χρήμα και άλλοτε παντοιοτρόπως.
Εάν τά συμφέροντά του υπονομευθούν, θα αποβάλη το προσωπείον και θα φανή η σκληρότης, η πλήρης αδιαφορία και η ασυγκράτητος εκδικητικότης του.

Ο όρος "θαυματοποιός" συνοδευόμενος εκ των "θαυμάτων" εις την αρχήν της μυθοπλασίας του Πλάτωνος, προσδιορίζει τους ανωτέρω συλλογισμούς.

β. εάν το άτομον στρέψη το της ψυχής όμμα προς τα άνω, επιλέγει την αρετήν και συνεχίζει την ανηφορικήν του πορείαν προς το φώς. Είναι δυσδιάκριτος, σχεδόν αόρατος εις τους συνανθρώπους του, λόγω της αποστάσεως των νοητικών πεδίων εις τα οποία μετέρχεται εξ αιτίας του ότι το άτομον αποσύρεται εις την αναζήτησιν της αληθείας και του Αγαθού. Δεν συμμετέχει εις τας κοινωνικάς συγκεντρώσεις των ανθρώπων και δεν έχει συζητήσεις μετ' αυτών, ως εκ τούτου διέρχεται απαρατήρητος εν μέσω γενικής συγχήσεως και αταξίας. Συναναστρέφεται με τους "ελαχίστους", τους πραγματικώς εγρηγορότας, τους εκτός Σπηλαίου ελευθέρους αναζητητάς, και παρατηρεί τα πάντα μελετών την φύσιν εν τω συνόλω της υπό την σκέπην του ουρανίου θόλου.

Το άτομον έχει εσωτερικώς και εξωτερικώς θ ε τ ι κ ά χαρακτηριστικά. Είναι ήρεμον, αυτάρκες και κρατεί την στάσιν του "παρατηρητού" ως προς την γνώσιν και τα γεγονότα. Οι πολλοί δεν αναγνωρίζουν την φύσιν του εν λόγω όντος, εφ' όσον δεν το "βλέπουν", αν και ευρίσκεται μεταξύ των.

Το άτομον "αναθρεί ά όπωπεν" (Κρατ.399c). Αλληγορικώς μελετά την αστρονομία, πού ασχολείται με τα κινούμενα στερεά (529B). Η Ιδέα του Όγκου εν κινήσει είναι η Επιστήμη της Αστρονομίας, "η οποία αναγκάζει την ψυχήν να βλέπη προς τα επάνω και οδηγεί από τα πράγματα του εδώ κόσμου εις τα πράγματα του νοητού". (529Β). Tο άτομον δεν ακολουθεί, αλλά ούτε και προπορεύεται της Επιστήμης. Συν + κινείται μετ' αυτής. "Το μάθημα, που επιτρέπει εις την ψυχήν να βλέπη τα άνω δεν είναι άλλον από εκείνον, το οποίον από τα εδώ πράγματα οδηγεί εις το αόρατον και το όν" ... Διότι "κανέν μάθημα εκ των αισθητών δεν περιέχει Επιστήμην" (529C).

Η ΘΕΑΣΙΣ "ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΑΓΑΘΟΥ"

5. Η πέμπτη φάσις της σταθεράς γνώσεως μετά της Επιστήμης της Διαλεκτικής είναι η επίσκεψις του ατόμου εις τον πραγματικόν, σταθερόν, αγέννητον, αιώνιον, ακατάλυτον κόσμον των Ιδεών ("ιδείν τε το αγαθόν" 519D). Η ψυχή "αχρωμάτιστος, ασχημάτιστος και αψηλάφητος" κατοικεί εις τον Υπερουράνιον Τόπον του Φαίδρου (247 - 248). Γνωρίζει την ευδαιμονίαν και επιθυμεί να παραμείνη δια παντός μετά των μακαρίων όντων. Όμως η Πολιτεία, η έχουσα καταβάλει προσπαθείας, χρήμα και χρόνον δια την εκπαίδευσίν του, προκειμένου να γίνη ""ξύνδεσμος" της πόλεως απαιτεί την επιστροφήν του εις τους δεσμώτας (520B - Ε).

Εις την τελευταίαν φάσιν η προσωπικότης του ατόμου εξαφανίζεται και προβάλλεται η ατομικότης εις εκείνους μόνον, που είναι εις θέσιν να τον αναγνωρίσουν.

Προ της επιστροφής εις "Το αύτο σημείον του κύκλου", δηλ. εκ νέου εις το Σπήλαιον, το άτομον και είναι και εμφανίζεται εις τους δεσμώτας απόμακρον, αμέτοχον, άνευ επαφών, αλλά γαλήνιον, ευτυχές και πράον μετά σοφίας και αγαθότητος. Εις "τους ολίγους" εμπνέει τον σεβασμόν και τον θαυμασμόν.

ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟΝ ΤΟΥ ΚΥΚΛΟΥ, ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΕΙΣ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ ΤΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ

6. Η έκτη βαθμίς είναι η "επιστροφή" του ατόμου εις το σκότος του Σπηλαίου και εις τους δεσμώτας...Είναι ο "ξυναρμόττων...ο ξύνδεσμος της πόλεως" (520). Κατά την επιστροφήν

"... τον επιχειρούντα λύειν τε και ανάγειν, εί πως εν ταίς χερσί δύναιντο λαβείν, κάν αποκτείνειαν;"
(... όποιον επιχειρήση να λύση τους δεσμώτας και να τους φέρη εις τον επάνω κόσμον, δεν θα τον εφόνευαν, αν μπορούσαν να τον πιάσουν στα χέρια και να τον φονεύσουν); (517).

Η επιστροφή του φιλοσόφου ή του "παντελούς φύλακος" εις το δεσμωτήριον και η προσφορά του εις τους δεσμώτας, σπανίως αναγνωρίζεται, όσον το άτομον είναι εν ζωή. Διότι οι δεσμώται δεν επιθυμούν ουδεμίαν αλλαγήν της θέσεώς των και αι προσφερόμεναι υπηρεσίαι του αφυπνισθέντος είναι μισηταί εις αυτούς. Άλλοτε η προσφορά του ατόμου αναγνωρίζεται μετά τον φυσικόν θάνατον του φθαρτού σώματος, είτε αυτός έχει επέλθει βιαίως, είτε ομαλώς, αναλόγως του επιτελουμένου έργου. Άλλοτε πάλιν η αναγνώρισις δεν επέρχεται ποτέ. Η εκθεουμένη όμως ψυχή, η οποία έχει αναλάβει το έργον του διαφωτισμού των δεσμωτών γνωρίζει, ότι το έργον προηγείται, καθώς αύτη είναι η επιλεγμένη εκ της ποιότητος και της ταυτότητος της ουσίας της να φέρη εις πέρας την αποστολήν της.

Ο κύκλος πάντως πρέπει να κλείση, αφού ο πρώην δεσμώτης και νύν "παντελής φύλαξ" αφήσει αντικαταστάτην εις το έργον του. Ο ίδιος δε αναχωρών θα κατοικήση εις τας Νήσους των Μακάρων, λέγει ο Πλάτων... "Αντικαταλιπόντας της πόλεως φύλακας, εις μακάρων νήσους απιόντας οικείν" (540B).

Μεταφερόμενοι εις την τρίτην χιλιετίαν, οι "παντελείς φύλακες" είναι σήμερον οι μεγάλοι, οι "σοφοί", οι οραματισταί, οι δημιουργοί του πνεύματος και της τέχνης, οι πρωτεργάται της επιστήμης. Αυτοί είναι οι "δάσκαλοι" της ανθρωπότητος. Χάριν αυτών η ανθρωπότης πραγματοποιεί τα εξαιρετικώς αργά εξελικτικά της βήματα.

Αυτός είναι ο ουσιαστικός λόγος "της επιστροφής" εκείνων, που επεκοινώνησαν με τας Ιδέας και το Αγαθόν του Πλάτωνος ή με την Θεολογίαν, (ανεξαρτήτως θρησκειών και απηλλαγμένην δογμάτων), την Ουσίαν δηλαδή της Πραγματικής Παιδείας.

Η πραγματική Παιδεία διδάσκει την Αιτίαν, την αεί υπάρχουσα και εκπορευομένην εκ των Αεί Αοράτων Όντων εις τον εκτός του Σπηλαίου χώρον (ήλιος / Αγαθόν), τον κεκρυμμένον δια των συμβόλων και των αναλογιών εντός των φθαρτών, ορατών Αποτελεσμάτων (των σκιών) εντός του Σπηλαίου.

Αυτοί οι σπάνιοι Άνθρωποι συχνά ευρίσκονται και κινούνται ελευθέρως αλλάζοντες θέσιν, απαρατήρητοι, άγνωστοι, ανώνυμοι, ανεμεμειγμένοι μετά του πλήθους των δεσμωτών.

Το μήνυμα του Πλάτωνος είναι, ότι μόνον δια της αληθούς παιδείας ήτο, είναι και θα είναι δυνατή η θέασις του Όντος και του Αγαθού. Υποχρέωσις δε της ψυχής, η οποία ατένισεν τας Ιδέας, είναι η επιστροφή της εις το σκοτεινόν κατοικητήριον των δεσμωτών δια να συμβάλη, κατά το δυνατόν, εις την ανέλιξίν των εις φωτεινότερα πεδία.

"Η ψυχή η πλουσία όχι εις χρυσόν, αλλά εις εκείνο πού πρέπει να είναι πλούσιος κάθε ευδαίμων, εις την αγαθήν και φρόνιμον ζωήν", (521) η ψυχή αύτη γνωρίζει την κυκλικήν πορείαν εκ του σκότους εις το Φώς και το Αγαθόν και την επιστροφήν εκ του Αγαθού και του Φωτός εις το σκότος του Σπηλαίου, η οποία "επιστροφή" σκοπόν έχει την αφύπνισιν της ανθρωπότητος...

Α λ τ ά ν η
23.12.2003
2.677 λέξεις
www.altani.gr

Ένα δυνατό νοητικό, μπορεί σίγουρα να φανεί χρήσιμο στο να σπάσουμε τα δεσμά μας, μπορεί όμως και να αποτελέσει τροχοπέδι εάν προσκολληθούμε σε αυτό.

Θέλω απλά να τονίσω αυτό που είπε η amalia.

Νομίζω μάλιστα πως στην τρίτη χιλιετία οι ανάγκες για έξοδο από το σπήλαιο των σκιών είναι μεγαλύτερες...

quote:

---

Αγαπητέ τζίτζικα, σε χαιρετώ κι εγώ με την σειρά μου!

Εφόσον λοιπόν η εργασία που μας παρέθεσες είναι δική σου οφείλω να σου πώ οτι είναι αρκετά καλή και σ' ευχαριστώ που δέχθηκες να την φιλοξενήσεις σ' αυτό το θέμα.

---

Δεν ξέρω, φίλε μου, αν είναι όντως διαφορετικό το να μιλήσουμε για την παιδεία και την απαιδευσία ή για την ωφέλεια που προκύπτει από την παιδεία.
Νομίζω οτι από όποια σκοπιά κι αν το αναλύσουμε το θέμα θα φτάσουμε σχεδόν στα ίδια συμπεράσματα.
Αλήθεια, εσύ τι γνώμη έχεις φίλε μου, για την χρησιμότητα της παιδείας όσον αφορά την έξοδο μας από το σπήλαιο - κόσμο των σκιών?

Φίλε μου τζίτζικα, αναφέρεις:

quote:

---

Ο Πλατων λεει ξεκαθαρα οτι η παιδεια δεν ειναι αυτη που ισχυριζονται μερικοι που την εχουν για επαγγελμα. Οι επαγγελματιες ισχυριζονται οτι δεν υπαρχει επιστημη μεσα στην ψυχη και την βαζουν αυτοι σαν να βαζουν οραση στα ματια των τυφλων.

---

quote:

---

Φίλε μου, δεν ξέρω αν η μέθοδος είναι η "σώζων εαυτόν σωθήτω"...
Θα ήθελες να μου αναλύσεις λίγο περαιτέρω πως την εκλαμβάνεις εσύ ώστε να αποφύγουμε μια πιθανή παρανόηση εκ μέρους μου?

---

quote:

---

Εχεις δικιο. Καλυτερα να το εξηγησω με λιγα λογια.
Αυτος που εργαζεται και φροντιζει για να σωσει την ιδικην του ψυχη, την ιδικην του ψυχη σωζει και θα σωθει.
Αυτος ο οποιος, αδιαφορων για την ιδικην του η ψυχη, προσπαθει να σωσει αλλον, ο αλλος μπορει να σωθει αυτος ο ιδιος δεν σωζεται.

---

quote:

---

Κι εφόσον έφτασε στο φώς, όταν κατέβει δεν θα ξεχάσει τι είδε.
Η Αλήθεια, καλέ μου φίλε, όταν κατακτιέται από ένα άτομο δεν πρέπει να μένει μόνο σ' αυτόν.
Και νομίζω πως αν κι εκείνος την καταλάβαινε σε όλο της το μεγαλείο θα ένιωθε οτι η Αλήθεια δεν του αποκαλύφθηκε για να γίνει προσωπικό του απόκτημα αλλά για να τον κάνει αγωγό της και στους υπόλοιπους.

---

Trovadouros

Νομίζω πως καταλαβαίνω τι θέλεις να πείς αλλά αν κάνω κάποιο λάθος θα σε παρακαλούσα να με διορθώσεις.

Πιστεύω, όπως κι εσύ, πως η αποκάλυψη της Αλήθειας είναι δώρο για κάποιον, ένα δώρο πολύ μεγάλο το οποίο όμως μπορεί να γίνει και κατάρα, αν το χρησιμοποιήσει λάθος αυτός στον οποίο δόθηκε.

Εάν λοιπόν αυτός ο άνθρωπος μείνει εκτός σπηλαίου για να μην "αλλοιώσει" την Αλήθεια, η Αλήθεια δεν γίνεται ένα προσωπικό κτήμα του?
Νομίζω πως αυτή λοιπόν είναι μία και πρέπει να μεταδοθεί ολοένα και σε περισσότερους ανθρώπους όταν αυτοί είναι έτοιμοι.
Πως λοιπόν θα γνωστοποιηθεί στους δεσμώτες αν ο φωτισμένος δεν τους δώσει τα κατάλληλα ερεθίσματα για να θελήσουν και να μπορέσουν μόνοι τους να σπάσουν τα δεσμά τους για να τη γνωρίσουν?

quote:

---

Πως λοιπόν θα γνωστοποιηθεί στους δεσμώτες αν ο φωτισμένος δεν τους δώσει τα κατάλληλα ερεθίσματα για να θελήσουν και να μπορέσουν μόνοι τους να σπάσουν τα δεσμά τους για να τη γνωρίσουν?

---

quote:

---

Πως λοιπόν θα γνωστοποιηθεί στους δεσμώτες αν ο φωτισμένος δεν τους δώσει τα κατάλληλα ερεθίσματα για να θελήσουν και να μπορέσουν μόνοι τους να σπάσουν τα δεσμά τους για να τη γνωρίσουν?

---

Trovadouros

Φίλε μου allzzaro, καταρχάς να σε καλωσορίσω στο topic αυτό.

Αγαπητέ, σαφώς και πρόκειται για ένα μύθο.
Πιστεύω όμως πως ο μύθος είναι διαχρονικότατος κι έχει απήχηση στις μέρες μας σε μεγάλο βαθμό.
Οι περισσότεροι άνθρωποι ίσως να μην δεχτούμε οτι είμαστε "δεσμώτες" γιατί ζούμε στην "πραγματικότητα" που νομίζουμε οτι είναι αληθινή.
Όταν λοιπόν κάποιος/οι μας πεί/ούν οτι είμαστε σε μια πλάνη τα πάντα γύρω μας αλλά και μέσα μας γκρεμίζονται.
Οπότε δεν είναι λογικό να υπάρξουν αντιδράσεις?

Φίλε μου Trovadouros, σαφώς κι οι δεσμώτες πρέπει να ακούσουν.
Για αυτό το λόγο οι φωτισμένοι χωρίζονται (κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα) σε 2 κατηγορίες:

• σε αυτούς που μένουν στο φώς και ξεχνούν τους δεσμώτες
• και σε αυτούς που πραγματικά ενδιαφέρονται για τους υπόλοιπους και γυρίζουν στο σπήλαιο για να προσπαθήσουν να τους σώσουν.

Ποιοί πιστεύεις λοιπόν οτι έχουν κατανοήσει καλύτερα την Αλήθεια που αμφότεροι γνώρισαν?

quote:

---

σε αυτούς που μένουν στο φώς και ξεχνούν τους δεσμώτες
και σε αυτούς που πραγματικά ενδιαφέρονται για τους υπόλοιπους και γυρίζουν στο σπήλαιο για να προσπαθήσουν να τους σώσουν.

---

Εδώ λοιπόν έρχεται στο μυαλό μου ο Τιτάνας Προμηθέας.
Ο πρώτος φωτισμένος που μεταλαμπάδευσε τη Γνώση στο ανθρώπινο είδος.

quote:

---

Φίλε μου allzzaro, ειλικρινά απορούσα αν κάποιος θα ανέφερε τον Προμηθέα σε αυτό το topic.

---

quote:

---

Η Αλήθεια, καλέ μου φίλε, όταν κατακτιέται από ένα άτομο δεν πρέπει να μένει μόνο σ' αυτόν.
Και νομίζω πως αν κι εκείνος την καταλάβαινε σε όλο της το μεγαλείο θα ένιωθε οτι η Αλήθεια δεν του αποκαλύφθηκε για να γίνει προσωπικό του απόκτημα αλλά για να τον κάνει αγωγό της και στους υπόλοιπους.

---

Ετσι λοιπόν ο συσκοτισμένος .. είχε κάποιες αναλαμπές.. αναλαμπές οι οποίες καλύπτονται πίσω απο παραπετάσματα μύθων, εικασιών, δογμάτων, διαστρεβλώσεων κλπ..

Δεν ξέρω αν είχε να κερδίσει κάτι όμως αυτό νομίζω οτι κάνει και το δόσιμο πιο αγνό.
Το να δίνεις κάτι χωρίς να περιμένεις κάποιο αντάλλαγμα.
Ο Προμηθέας λοιπόν όχι μόνο δεν έλαβε κάποιο αντάλλαγμα αλλά τιμωρήθηκε κιόλας.
Παρόλα αυτά έκανε την επιλογή του και δε μετάνιωσε για αυτήν.

quote:

---

Eδω λοιπόν αγαπητέ DI.. στη σημερινή μας εποχή.. ο φωτισμένος δεν καλείται απλά να φωτίσει.. καλείται να πεί την αλήθεια.

---

In anticipation of my resurrection...

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr