Η περίπτωση ενός παπαγάλου με μία σχεδόν απαράμιλλη ικανότητα να επικοινωνεί με ανθρώπους, έχει κινήσει το ενδιαφέρον σε επιστήμονες. Το όνομά του είναι N'kisi και έχει ένα λεξιλόγιο 950 λέξεων.

Ο παπαγάλος, ένας κατοικίδιος African grey που ονομάζεται N'kisi, κατέχει λεξιλόγιο που αποτελείται από 950 λέξεις και εμφανίζει σημάδια αίσθησης του χιούμορ.
Στην προσπάθειά του να αντιδράσει σε ιδέες και καταστάσεις, επιλέγει λέξεις και σχηματίζει φράσεις, όπως θα έκανε ένα μικρό ανθρώπινο παιδί.

Ο παπαγάλος που ακούει στο όνομα N'kisi, θεωρείται πως είναι ένας από τους καλύτερους ομιλητές της ανθρώπινης γλώσσας στον κόσμο των ζώων. Περίπου 100 λέξεις είναι απαραίτητες για τα μισά συνήθη αγγλικά αναγνώσματα, έτσι εάν ο N'kisi μπορούσε και να διαβάσει, θα ήταν ικανός να εντρυφήσει σε μια διόλου ευκαταφρόνητη βιβλιοθήκη.

Χρησιμοποιεί λέξεις σα να γνωρίζει το ρόλο που παίζουν σε μία πρόταση, με ικανότητα να χειρίζεται παρελθόντα, ενεστώτα και μέλλοντα χρόνο και πολύ συχνά παρουσιάζει μεγάλη εφευρετικότητα. Έτσι, αναφώνησε «μοσχομυριστό φάρμακο» (pretty smell medicine) για να περιγράψει τα αρωματοθεραπευτικά έλαια που χρησιμοποιούσε η ιδιοκτήτρια του παπαγάλου, μία καλλιτέχνης που εδρεύει στη Νέα Υόρκη.

Όταν πρωτοσυναντήθηκε με τη δόκτορα Jane Goodall, διάσημη ειδικό στη μελέτη των χιμπατζήδων, μόλις την είδε σε μία φωτογραφία με πιθήκους σχολίασε: «έχεις χιμπατζή;»

Φαίνεται πως του αρέσει να παίζει το ρόλο του χιουμορίστα. Όταν ένας άλλος παπαγάλος κρεμόταν ανάποδα από την κούρνια του, πρότεινε: «Πρέπει να τραβήξεις αυτό το πουλί με την κάμερα!»

Η Δρ Goodall δηλώνει ότι τα λεκτικά «πυροτεχνήματα» του N'kisi αποτελούν αξιοσημείωτο παράδειγμα της επικοινωνίας μεταξύ διαφορετικών ειδών. Σε ένα πείραμα, ο παπαγάλος και η ιδιοκτήτριά του τοποθετήθηκαν σε διαφορετικά δωμάτια και κινηματογραφήθηκαν, ενώ η ιδιοκτήτρια άνοιγε τυχαία επιλεγμένους φακέλους που είχαν μέσα φωτογραφίες. Η ανάλυση έδειξε ότι την ίδια στιγμή ο παπαγάλος ανταποκρίθηκε με τις κατάλληλες λέξεις-κλειδιά, σε συχνότητα τρεις φορές μεγαλύτερη απ' όση θα περίμενε κανείς να προκύψει λόγω τύχης.

«Τι κάνεις στο τηλέφωνο» ρώτησε ο N'kisi όταν είδε μία φωτογραφία που απεικόνιζε έναν άντρα με ένα τηλέφωνο και επίσης «μπορώ να σε αγκαλιάσω;» ήταν η πρότασή του στη θέαση μίας φωτογραφίας που έδειχνε ένα αγκαλιασμένο ζευγάρι.

Ο καθηγητής Donald Broom της κτηνιατρικής σχολής του πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ δήλωσε: «όσο περισσότερο μελετάμε τις γνωστικές δυνατότητες των ζώων, φαίνονται όλο και πιο αξιοθαύμαστες και οι πιο αξιοσημείωτες πρόοδοι αφορούν παπαγάλους».

Η Alison Hales, εκπρόσωπος της παγκόσμιας επιτροπής παπαγάλων σχολίασε σχετικά με το εντυπωσιακό λεξιλόγιο του N'kisi, καθώς και την ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ που τον χαρακτηρίζει, πως θα έπρεπε να κάνει κάθε ιδιοκτήτη παπαγάλου να αναρωτηθεί, εάν πραγματικά του παρέχει όση προσοχή και φροντίδα χρειάζεται ένα ζώο, του οποίου η νοημοσύνη είναι από τις υψηλότερες στο ζωικό βασίλειο.

Η έλλειψη ύπνου, ίσως προκαλεί στον εγκέφαλο την παύση της παραγωγής νέων κυττάρων, υποδηλώνει μια μελέτη. Η έρευνα σε ποντίκια, που πραγματοποιήθηκε από μια ομάδα του πανεπιστημίου του Princeton, έδειξε ότι η έλλειψη ύπνου επηρέαζε τον ιππόκαμπο, μια περιοχή του εγκεφάλου που συνδέεται με το σχηματισμό αναμνήσεων. Η σχετική έρευνα της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών υπέδειξε την εμπλοκή μία στρεσογόνου ορμόνης, που πιθανότατα προκαλεί το φαινόμενο.

Οι ερευνητές συνέκριναν ζώα που τους στερήθηκε ο ύπνος για 72 ώρες, με άλλα που κοιμόντουσαν κανονικά. Βρήκαν ότι τα ζώα που δεν κοιμόντουσαν είχαν υψηλότερα επίπεδα της ορμόνης κορτικοστερόνης, που συνδέεται με την ένταση και το στρες. Παρήγαγαν επίσης σημαντικά μικρότερο αριθμό νέων εγκεφαλικών κυττάρων σε μια συγκεκριμένη περιοχή του ιππόκαμπου. Όταν τα επίπεδα της κορτικοστερόνης παρέμεναν σε σταθερό επίπεδο, η μείωση του πολλαπλασιασμού των κυττάρων σταματούσε. Τα αποτελέσματα υπέδειξαν ότι τα αυξημένα επίπεδα της ορμόνης αυτής που προέρχονταν από έλλειψη ύπνου, θα μπορούσαν να εξηγήσουν τη μείωση στην παραγωγή κυττάρων στον εγκέφαλο ενός ενήλικου ατόμου.

Τα πρότυπα του ύπνου αποκαταστάθηκαν στο φυσιολογικό μέσα σε μια εβδομάδα. Ωστόσο, τα επίπεδα της παραγωγής νευρικών κυττάρων (νευρογένεση) δεν είχαν αποκατασταθεί για δύο εβδομάδες και φαινόταν ότι ο εγκέφαλος αύξησε την προσπάθεια του ώστε να αντισταθμίσει την έλλειψη.

Οι ερευνητές υπό την καθοδήγηση της Δρ. Elizabeth Gould, δήλωσαν ότι παρότι ο ρόλος της παραγωγής νευρικών κυττάρων στους ενήλικες παραμένει άγνωστος, «η καταστολή της νευρογένεσης στον ενήλικα ίσως αποτελεί τη βάση για μερικές από τις γνωστικές ελλείψεις, που σχετίζονται με παρατεταμένη στέρηση του ύπνου». Τα άτομα που στερούνται τον ύπνο, υποφέρουν από προβλήματα συγκέντρωσης, καθώς και από άλλες γνωστικές δυσκολίες.

Ο ειδικός σε θέματα ύπνου Δρ. Neil Stanley, που συνεργάζεται με τα επιστημονικά νοσοκομεία του Norfolk και του Norwich, είπε ότι τα ευρήματα της έρευνας δε θα έπρεπε να αντιστοιχηθούν άμεσα στους ανθρώπους, διότι οι άνθρωποι δε στερούνται τον ύπνο για 72 συνεχόμενες ώρες, εκτός αν βρίσκονται κάτω από ακραίες συνθήκες. Αλλά πρόσθεσε: "Είναι μια ενδιαφέρουσα ανακάλυψη. Θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε αν η μερική στέρηση του ύπνου μια μικρή μείωση του ύπνου κάθε βράδυ σε ένα επίπεδο λίγο λιγότερο από αυτό που χρειαζόμαστε θα έφερε τα ίδια αποτελέσματα".

Τα φαινόμενα πόλτεργκαϊστ είναι σπάνια, αλλά για πολλούς ανθρώπους η ύπαρξή τους είναι αναμφισβήτητη. Θορυβοποιό πνεύμα ή πόλτεργκαϊστ, είναι ένα πνεύμα ή μια ανεξήγητη δύναμη, που μετακινεί αντικείμενα όπως κούπες, τηλεοράσεις, έπιπλα, ή ανοίγει πόρτες και παράθυρα.

Θόρυβοι όπως κρότοι, ξυσίματα, μακρόσυρτοι ήχοι, χτυπήματα σε τοίχους, έπιπλα, παράθυρα και πόρτες - είναι παραδείγματα της δράσης ενός θορυβοποιού πνεύματος. Βέβαια, όλα τα παραπάνω είναι άκρως φυσιολογικά, εάν έχουν προέλθει από τη δράση κάποιου ανθρώπου, ζώου, μηχανήματος, γενικότερα κάποιας φυσικής αιτίας. Παρολαυτά, όλα τα προαναφερθέντα φαινόμενα ανήκουν στην κατηγορία των πόλτεργκαϊστ, όταν δεν τα έχει προκαλέσει ούτε η βροχή, ούτε ο αέρας, ούτε το χέρι ενός ανθρώπου ή η ουρά ενός περαστικού ζώου. Το ποιος τα έχει προκαλέσει είναι ανεξήγητο.

Στην αρχαία Αίγυπτο έχουν αναφερθεί περιπτώσεις από κλίνες που κινιόντουσαν χωρίς φανερή αιτία ή από πτώση βράχων. Σ' αυτές τις αναφορές, θα μπορούσε εύκολα κάποιος να υποθέσει πως οφειλόντουσαν στην ολισθηρότητα της λάσπης ή σε σεισμούς. Δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε πως πολλοί πολιτισμοί του παρελθόντος και του σήμερα, έχουν αναφορές από πνεύματα που αλληλεπιδρούν με τους ζωντανούς μέσω της εκδήλωσης παρόμοιων φαινομένων.

Κάποιοι παραψυχολόγοι ερμηνεύουν τα περίεργα αυτά γεγονότα ως έναν ιδιόμορφο και ανεξήγητο τρόπο έκφρασης που υιοθετούν άτομα στα οποία έχει συμβεί κάποιο ψυχολογικό τραύμα. Άλλοι ερευνητές έχουν προσπαθήσει να ερμηνεύσουν το φαινόμενο πόλτεργκαϊστ αναφερόμενοι σε μπάλες φωτός, στατικό ηλεκτρισμό, ηλεκτρομαγνητικά πεδία, ιονισμένο αέρα, κατασκευασμένες ιστορίες (απάτες), εχθρικά πνεύματα, ή ακόμα και σε αρνητική ενέργεια που δεν υποχωρεί μετά από το θάνατο κάποιου που ήταν φορέας της. Σύμφωνα με την τελευταία ερμηνεία, οι αρνητικού τύπου συγκινήσεις μπορούν να έχουν τέτοια ισχύ, που φτάνουν να αποτελούν από μόνες τους μία οντότητα, η οποία δρα πλέον ανεξάρτητα και μετά το θάνατο του ανθρώπου, μέσω του οποίου είχε δημιουργηθεί. Φυσικά, όλα αυτά είναι μόνο υποθέσεις.

Κάποιοι άνθρωποι που εξασκούνται στην αστρική προβολή (εξωσωματική εμπειρία, κατά την οποία ένας μη υλικός φορέας του ανθρώπου ταξιδεύει εκτός του σώματος επισκεπτόμενος πεδία του φυσικού κόσμου, αλλά και άλλα αόρατα πεδία που συχνά ονομάζονται ως αστρικά) έχουν αναφέρει πως «είδαν» κακά πνεύματα. Κάποιοι άλλοι που αποτελούν τη μειοψηφία αυτών των περιπτώσεων, έχουν αναφερθεί σε παρόμοια οράματα, αλλά επειδή οι εμπειρίες τους έχουν προκληθεί από χρήση παραισθησιογόνων ουσιών, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η αντίληψή τους να έχει διαστρεβλωθεί από την επίδραση των ουσιών αυτών.

Εδώ και πολλά χρόνια, έχουν υπάρξει αμέτρητες αναφορές από στοιχειωμένα σπίτια, εγκαταλειμμένες κατοικίες και άλλα χτίσματα. Οι περισσότερες τέτοιες μαρτυρίες συνήθως παραμένουν στην αφάνεια, απασχολώντας το πολύ κάποιες τοπικές εφημερίδες, ή αποτελούν μικρές αναφορές σε εσωτερικές σελίδες από μεγαλύτερες εφημερίδες κι έτσι χρειάζεται να ψάξει κανείς πολύ για να τις ανακαλύψει. Ωστόσο κάποιες από αυτές είναι αρκετά γνωστές. Πρέπει βέβαια να ληφθεί υπόψη, πως πολλές από τις ιστορίες αυτές παρουσιάζουν αρκετές ασυνέπειες, αλλά υπάρχουν και μερικές που είναι πειστικές.

Μία από τις παλαιότερες τέτοιες ιστορίες τοποθετείται χρονικά στο 858 μ.Χ. και σύμφωνα με αυτήν, κάποιο κακό πνεύμα εκσφενδόνιζε βαριές πέτρες σε ένα αγροτόσπιτο και προκαλούσε βίαιους κραδασμούς στους τοίχους από τη δύναμη των χτυπημάτων αυτών. Άλλες αναφορές περιλαμβάνουν τον «δαιμονικό τυμπανιστή» (Demon Drummer) στο Tedworth το 1661, έναν μάγο με το όνομα Livingston το 1797, το κυνήγι των αδελφών μαγισσών το 1848, το συμβάν του Borley Rectory του 1929, καθώς και τις περιπτώσεις των Enfield, Mackenzie και Entity στα τέλη του 20ου αιώνα. Με μία σχετική έρευνα μπορεί κανείς να ανακαλύψει αρκετές τέτοιες ιστορίες, σε πολλές από τις οποίες η αστυνομία, διάφοροι παραψυχολόγοι-ερευνητές, ή ακόμα και επιστήμονες δεν μπόρεσαν να βρουν μία φυσική αιτία που να προκάλεσε τα αναφερόμενα φαινόμενα.

Όπως και πολλά άλλα ανεξήγητα φαινόμενα, οι περιπτώσεις της δράσης των θορυβοποιών πνευμάτων εξάπτουν το νου των ανθρώπων που έχουν την τάση να ενδιαφέρονται για τα παράξενα πράγματα, αλλά αμφισβητούνται συνάμα από πολλούς άλλους που δε δέχονται οτιδήποτε δεν μπορεί να ερμηνευτεί με φυσικά αίτια. Προτείνονται έτσι φυσικές λύσεις ως αιτίες για τη δημιουργία των φαινομένων αυτών και εάν δεν υπάρχει μία τέτοια λύση, οι ίδιες οι μαρτυρίες θέτονται υπό αμφισβήτηση. Η επιστήμη ωστόσο συνεχώς εξελίσσεται και κάτι το οποίο άνηκε παλαιότερα στη σφαίρα του ανεξήγητου, σήμερα μπορεί κάλλιστα να αιτιολογηθεί και κάτι που σήμερα μας φαίνεται αινιγματικό, μπορεί να συναντήσει την εξήγησή του στο μέλλον. Έτσι, ίσως είναι προτιμότερο να επιλέξει κανείς μία μέση θέση στην θέαση των φαινομένων αυτών: ούτε να απορρίπτει το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι τα βίωσαν, αλλά ούτε και να επιλέγει ακραίες ερμηνείες και θεωρίες, χρησιμοποιώντας ακόμα και αυτές τις ίδιες τις μαρτυρίες για να υποστηρίξει τις θεωρίες που δημιούργησε για να τις εξηγήσει.

"Όταν ήμουν 8 μηνών έγκυος στην κόρη μου, ήμουν πάρα πολύ κουρασμένη κι απογοητευμένη από τον δίχρονο γιο μου. Η συμπεριφορά του ήταν διαφορετική από αυτή των υπολοίπων παιδιών. Αργότερα, στα 4 του χρόνια, διαγνώστηκε ότι έπασχε από A.D.H.D. που εκδηλωνόταν με εξασθένιση του νευρικού συστήματος κι επιθετική συμπεριφορά. Πριν από αυτό όμως δεν ήξερα τι συνέβαινε μ' εκείνον.

Ήμουν τόσο φοβισμένη για το ότι θα μπορούσε και το άλλο μου παιδί να έχει παρόμοιο πρόβλημα. Ένιωθα κουρασμένη επειδή ο γιος μου δεν κοιμόταν σχεδόν ποτέ τα βράδια κι είχα έναν σύζυγο στον οποίον δε μπορούσα να βασιστώ. Ένιωθα αποτυχημένη.

Στις 7 περίπου το πρωί άκουσα ένα χτύπημα στην πόρτα παρόλο που ήταν πολύ νωρίς για κάποια επίσκεψη. Σηκώθηκα, αλλά ή πόρτα ήταν ήδη ανοιχτή. Τρομοκρατήθηκα επειδή οι μόνοι άνθρωποι που είχαν κλειδί ήταν δύο ο τότε σύζυγος μου κι ο σπιτονοικοκύρης. Ο σύζυγος μου όμως δούλευε κι ο σπιτονοικοκύρης μας δεν θα τολμούσε να κάνει κάτι τέτοιο.

Ποιόν αντίκρισα όμως; Τον παππού μου, που ανέβαινε τις σκάλες χαμογελώντας και τότε ούρλιαξα από χαρά. Τον ρώτησα πως το έκανε αυτό, ποιος τον έφερε και γιατί δεν τηλεφώνησε. Τα πιο πρόσφατα νέα που είχα για εκείνον ήταν πριν από μερικές μέρες που έμαθα πως ήταν άρρωστος στο κρεβάτι. Μου απάντησε πως ήρθε να με δει για λίγο, κάτι το οποίο με αναστάτωσε.

Με ρώτησε: «που είναι ο γιος σου;» Του απάντησα πως επιτέλους κοιμόταν και πως ένιωθα πολύ μόνη, απογοητευμένη σα μητέρα και φοβισμένη. Με διέκοψε αγκαλιάζοντας με και μου είπε να κάνω έναν καφέ. «Τώρα είναι ώρα να φύγω. Ήρθα μόνο για να δώσω την ευχή μου στο γιο σου», μου είπε. Όταν ξάπλωσα πάλι, με σκέπασε και με κοίταξε με πολλή αγάπη, λέγοντας μου: «Αγκάλιασε με! Θα γεννήσεις μια κόρη και θα είστε καλά κι οι δυο σας». Χαμογέλασα και μου είπε ξανά να τον αγκαλιάσω και πως με αγαπάει πολύ. Όταν το έκανα όμως, κατάλαβα πως αγκάλιασα το κενό! Δεν ήταν κανείς μαζί μου. Η πρώτη μου σκέψη ήταν πως ο παππούς μου πέθανε και τηλεφώνησα στην γιαγιά μου. Της είπα κλαίγοντας τι συνέβη αλλά εκείνη επέμεινε πως ο παππούς μου ζούσε κι ήταν καλά. Όταν της ζήτησα να πάει να κοιτάξει μου τον έδωσε στο τηλέφωνο.

Ποιος με επισκέφθηκε όμως εκείνο το πρωί; Γιατί έμοιαζε στον παππού μου;"

Πάρα πολλά βιβλία και διάφορες ιστοσελίδες που έχουν ως κύριο θέμα τους αγγέλους βρίθουν από διηγήσεις όπως η παραπάνω, καθώς κι από κάποιες πιο απίστευτες ακόμα.

• Υπάρχουν οι φύλακες άγγελοι;
• Έρχονται κάποιες φορές για να βοηθήσουν και να παρηγορήσουν τους ανθρώπους που βρίσκονται σε κάποια ανάγκη;
• Γιατί εμφανίζονται και βοηθούν κάποιους ανθρώπους μόνο κι όχι κάποιους άλλους;
• Εσείς έχετε κάποιον φύλακα άγγελο;
• Αν ναι, πως μπορείτε να τον ανακαλύψετε και πως επικοινωνείτε μαζί του;

Μια πρόσφατη δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Time αποκάλυψε πως το 69% των Αμερικανών πιστεύουν στους αγγέλους και το 40% απ' αυτούς πιστεύουν πως έχουν έναν προσωπικό φύλακα άγγελο. Φυσικά, δεν υπάρχει καμία επιστημονική απόδειξη για την ύπαρξη των αγγέλων. Η μόνη «απόδειξη» που έχουμε για την ύπαρξη τους είναι η μακρά θρησκευτική παράδοση, περιστατικά από την Βίβλο κι οι πολλές διηγήσεις όπως η παραπάνω από ανθρώπους οι οποίοι πιστεύουν πως αυτά τα πνευματικά όντα έχουν επηρεάσει τις ζωές τους. Εν κατακλείδι, οι άγγελοι είναι τις πιο πολλές φορές ένα θέμα πίστης και πολλοί πιστοί έχουν εκφράσει τις απόψεις τους για το ποιος μπορεί να είναι ο ρόλος του φύλακα αγγέλου στην ζωή κάποιου ανθρώπου καθώς και πως μπορεί κάποιος να τους προσεγγίσει για να ζητήσει βοήθεια.

Τι είναι οι Φύλακες Άγγελοι;

Οι φύλακες άγγελοι θεωρούνται πως είναι κάποια πνευματικά όντα τα οποία έχουν αναλάβει να βοηθούν τους ανθρώπους στη Γη με διάφορους τρόπους. Το κατά πόσο υπάρχει ένας φύλακας άγγελος για έναν άνθρωπο, ένας άγγελος για πολλούς ανθρώπους, ή πολλοί άγγελοι για έναν άνθρωπο, μας είναι άγνωστο. Όμως είτε πιστεύετε ή όχι σ' αυτούς, είτε θέλετε έναν ή όχι, οι πιστοί επιμένουν πως έχετε ήδη ένα φύλακα άγγελο.

Ποια είναι η εντεταλμένη αποστολή τους; Σύμφωνα με τους «Υποστηρικτές του Αγγελικού Είδους» (τώρα εκλιπόντες), έχουν αναχαιτίσει πολλές κρίσιμες περιστάσεις στην ζωή μας και βοηθούν όποτε μπορούν για να κάνουν την ζωή μας να κυλήσει πιο ήρεμα. Μερικές φορές αυτό γίνεται είτε με το να εμπνέουν κάποιον ωθώντας τον σε δράση, είτε με το να μας δανείζουν κάποια υπερανθρώπινη δύναμη, όπως συνέβη στην περίπτωση μιας γυναίκας που κατάφερε να σηκώσει ένα ολόκληρο αυτοκίνητο για να απεγκλωβίσει τον γιο της. Έχουμε ακούσει επίσης για ένα φορτηγό που ήταν εκτός ελέγχου με έναν αναίσθητο οδηγό στο τιμόνι το οποίο άλλαξε κατεύθυνση την τελευταία στιγμή, αποφεύγοντας έτσι να πέσει σε μια στάση λεωφορείου που ήταν κατάμεστη από κόσμο. Στην πραγματικότητα υπάρχουν πολλά τέτοια περιστατικά που αποδίδονται στην τύχη, σε κάποια σύμπτωση ή ακόμα και σε θαύμα, τα οποία όμως έχουν μοιάζουν σα να έχουν δεχτεί μία «χείρα βοηθείας».

Οπότε γιατί οι άγγελοι δεν έρχονται για να συνδράμουν τους ανθρώπους όποτε τους ζητείται; Μερικές φορές αναφέρεται ότι οι άγγελοι πρέπει να μένουν στο προσκήνιο και να παρέχουν μόνο υποστήριξη και αγάπη, όσο εμείς κάνουμε πράγματα για τους εαυτούς μας. Αυτό συμβαίνει όταν νιώθουμε μόνοι τη νύχτα πριν ξημερώσει.

Πως γνωρίζουμε ότι οι Άγγελοι υπάρχουν;

Ακόμη κι εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν στην ύπαρξη των αγγέλων παραδέχονται πως οι άγγελοι σπάνια εμφανίζονται ως φυσικές υποστάσεις. Παρόλα αυτά, αναφέρουν πως υπάρχουν άλλοι τρόποι ώστε οι φύλακες άγγελοι να κάνουν γνωστή την παρουσία τους.

Μερικοί άνθρωποι λένε πως ακούν αγγελικούς ήχους οι οποίοι δε μπορούν να αποδοθούν με μια ανθρώπινη περιγραφή, σύμφωνα με το άρθρο «Άγγελοι» στο περιοδικό Future365. Άλλοι έχουν την αίσθηση μιας ξαφνικής ζεστασιάς ή άνεσης ή - σε μερικές περιπτώσεις ακόμα λύπης και θλίψης, ενώ μερικοί ακούν έναν ξαφνικό ήχο από φτερά που ανοιγοκλείνουν απαλά γύρω τους. Ορισμένες φορές η αγγελική ενέργεια μπορεί να γίνεται αισθητή εντελώς διαφορετικά, σαν ένα αναπάντεχο κύμα αέρος που δημιουργείται από το πέρασμα ενός αγγέλου σε «ώρα αποστολής» με την ταχύτητα του φωτός. Αυτό συμβαίνει συνήθως σε στιγμές μιας επικείμενης καταστροφής. Άλλες φορές πάλι, νοείται απλά από τον άνθρωπο ως μια ανεξήγητη παρουσία.

Πως να επικοινωνήσετε με τον Φύλακα Άγγελος σας

Ο Robert Graham, στο άρθρο του «Οι Άγγελοι μιλάνε: Εσείς ακούτε;» αναφέρει πως όλοι μας έχουμε έναν φύλακα άγγελο που επιθυμεί να επικοινωνήσει μαζί μας, τις περισσότερες φορές όμως είμαστε πολύ απασχολημένοι για να τους ακούσουμε Αν είμαστε προσεκτικοί όπως λέει, και πρόθυμοι να παραμείνουμε ανοιχτοί σε αυτήν την επικοινωνία, θα λάβουμε ξεκάθαρα μηνύματα που θα μας βοηθήσουν στην καθημερινή μας ζωή.

«Αν θέλετε ένα ξεκάθαρο κι ακριβές μήνυμα από τον άγγελο σας», λέει ο Graham, «πρέπει να θέσετε μια ευθεία ερώτηση. Πρέπει να ρωτήσετε δυνατά. Οι ξεκάθαρες κι ακριβείς ερωτήσεις θα φέρουν ξεκάθαρες κι ακριβείς απαντήσεις. Αυτές θα είναι πάντοτε απτές και συγκεκριμένες, κάτι στο οποίο θα μπορείτε να βασιστείτε. Όταν κάνετε μια επιπόλαια ερώτηση θα λάβετε μια χαζή απάντηση. Το σύμπαν θα ανταποκριθεί στο δικό σας επίπεδο αγνότητας».

Οι άγγελοι είναι πάντοτε πρόθυμοι να μας βοηθήσουν, σύμφωνα με τη Doreen Virtue στο άρθρο της «Καλώντας όλους τους Αγγέλους» που δημοσιεύτηκε στο beliefnet, όμως θα πρέπει να είμαστε κι εμείς πρόθυμοι να δεχθούμε την βοήθεια από την στιγμή που έχουμε ελεύθερη βούληση. Η Virtue αναφέρει: «Για να ζητήσεις κάποια αγγελική βοήθεια δεν είναι απαραίτητο να έχεις κάνει μια τελετή επίκλησης». Οι μέθοδοι που προτείνει είναι πιθανότατα πιο βολικοί αλλά και πιο οικείοι στους περισσότερους ανθρώπους, όπως:

1. Να γράψετε ένα γράμμα στον φύλακα άγγελο σας αναφέροντας καθαρά το πρόβλημα σας και την ανάγκη σας.

2. Σχηματίστε μια νοερή εικόνα «βλέποντας» δηλαδή τον φύλακα άγγελο σας γύρω σας με τα μάτια της ψυχής σας.

3. Kαλέστε τους πνευματικά σκεφθείτε πως κάνετε την έκκληση σας προς τον άγγελο

4. Mιλήστε δυνατά, ορίστε το πρόβλημα σας λεκτικά

Το άρθρο «Συνδεθείτε με τον Άγγελο σας» προτείνει ακόμη έναν τρόπο: τον διαλογισμό. «Νιώστε άνετα, όντας καθισμένος κάτω ή ξαπλωμένος. Αποκτήστε επίγνωση της αναπνοής σας. Αφήστε το σώμα σας χαλαρό, αδειάστε το μυαλό σας αφήνοντας του τέτοιο χώρο σαν να ήταν ολόκληρο το σύμπαν μέσα σας. Τώρα απλά υπάρχετε, δεν κάνετε κάτι. Επικοινωνήστε με τον άγγελο με τον οποίο θέλετε να συνδεθείτε. Περιμένετε γαλήνιοι κι έχοντας συνείδηση του τι συμβαίνει. Μπορεί να μην σας φανεί αρκετό αυτό στην αρχή. Να είστε υπομονετικοί καθώς κάποιες ανεπαίσθητες αλλαγές θα συμβούν, όπως το να δείτε κάποιο φως, χρώματα ή μορφές. Μπορεί να αισθανθείτε μια παρουσία και να νιώσετε ένα ρίγος. Ίσως νιώσετε μια συγκίνηση και θα γεμίσετε με αγάπη».

Είναι όλο αυτό μια απερισκεψία που πηγάζει από την δεισιδαιμονία; Μήπως η ιδέα του φύλακα αγγέλου είναι ένα ανθρώπινο επινόημα, σχεδιασμένο έτσι ώστε να βοηθάει τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν δυσεπίλυτα προβλήματα; Ή είναι υπαρκτά όντα; Το όλο θέμα δε μπορεί ούτε να αποδειχθεί ούτε να απορριφθεί οριστικά. Ίσως η προσωπική σας πίστη ή εμπειρία να είναι αυτό που ορίζει την αλήθεια για εσάς.

Κατά μέσον όρο η διάρκεια ζωής ενός ανθρώπου είναι περίπου 75 χρόνια. Αυτή μπορεί να φαίνεται αρκετά μεγάλη, ωστόσο η έρευνα για την επιμήκυνση της ζωής δεν σταματά ποτέ. Ίσως ένας πιο εσωτερικός στόχος είναι η αναζήτηση του κλειδιού της αθανασίας. Σχεδόν όλοι οι πολιτισμοί έχουν μύθους και παραδόσεις για άτομα που έψαχναν για την παροιμιώδη «πηγή της νεότητας», ή ακόμη για άτομα που τη βρήκαν. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι γνωρίζουν τα μυστικά της αθανασίας και τον τρόπο που ο καθένας θα μπορούσε να την κερδίσει. Μια κοντινή ματιά στις Ουπανισάντ μπορεί να αποκαλύψει τον τρόπο, που η φύση της αθανασίας αντιμετωπίζεται από την οπτική του Ινδουισμού. (Οι Ουπανισάντ είναι αρχαία φιλοσοφικά σχόλια, ερμηνείες και μελέτες επάνω στα αρχαϊκά μυστικιστικά βεδικά κείμενα κομμάτι της φιλοσοφίας «Βεδάντα»).

Από την οπτική του δυτικού πολιτισμού, η ιδέα της μετενσάρκωσης θα μπορούσε να υποδηλώνει την αθάνατη φύση της ζωής. Η ψυχή ακολουθώντας τον κύκλο της γέννησης και του θανάτου, γεννιέται ξανά και ξανά. Ως εκ τούτου, αν ένα άτομο γεννιέται ξανά μετά το θάνατό του, αυτό τον καθιστά αθάνατο. Η Μπρανταρανυάκα Ουπανισάντ στην παράγραφο 4.4.6 περιγράφει ότι το άτομο που ταξιδεύει μέσα στον κύκλο των μετενσαρκώσεων είναι το άτομο που έχει επιθυμία. Η προσκόλληση στη δράση φέρνει το άτομο πίσω στον κόσμο της δράσης, επειδή το μυαλό και ο χαρακτήρας του ατόμου προσκολλούνται σε αυτή.

Η Κάθα Ουπανισάντ βεβαιώνει ακόμη ότι «οι ανόητοι ακολουθούν εξωτερικές επιθυμίες και πέφτουν στην παγίδα του θανάτου καθολικά» (4.2). Ο κύκλος των μετενσαρκώσεων είναι η παγίδα, στην οποία αναφέρεται το κείμενο. Οι Κάθα (4.10) και Μπρανταρανυάκα (4.4.19) Ουπανισάντ περιγράφουν επίσης ότι οποιοσδήποτε αναζητά ποικιλία σε αυτό τον κόσμο, αναπόφευκτα πηγαίνει από θάνατο σε θάνατο στον κύκλο των μετενσαρκώσεων. Η διαδικασία της μετενσάρκωσης ακόμη περιγράφεται με λεπτομέρειες στην Σαντόγυα Ουπανισάντ (5.10.3-8) για άτομα που έχουν είτε ευχάριστη, είτε δυσάρεστη συμπεριφορά, ακόμη και για αυτούς που γεννήθηκαν εν μέρη ως μικροσκοπικά πλάσματα, μόνο για να πεθάνουν.

Κρίνοντας από τα παραπάνω αποσπάσματα, η δυτική αντίληψη ότι ο κύκλος της μετενσάρκωσης ταυτίζεται με την αθανασία, φαίνεται να είναι καθόλα ανακριβής. Αυτοί που γυρνούν πίσω το χρόνο ώστε να ζήσουν περισσότερο τη μια ζωή εδώ, δεν είναι παρά φιλόδοξοι ανόητοι. Αν λοιπόν οι διαδοχικές μετενσαρκώσεις δεν συνιστούν αθανασία, περιέχεται τότε η ιδέα της αθανασίας στις Ουπανισάντ;

Ο Νασικέτας λέει στο Θάνατο: «οι άνθρωποι που είναι στον παράδεισο απολαμβάνουν την κατάσταση της αθανασίας... αυτό είναι που επέλεξα με τη δεύτερή μου επιθυμία» (Κάθα Ουπανισάντ 1.13). Προφανώς η φύση της αθανασίας έχει τη θέση της μέσα στα κείμενα. Μια εξέταση των κειμένων μπορεί να αποκαλύψει ποιος και πως μπορεί να την κατορθώσει.

Ο Θάνατος λέει στον Νασικέτας (Κάθα Ουπανισάντ 2.18)

Ο σοφός...
Δεν έχει γεννηθεί, δεν πεθαίνει,
δεν ήρθε από πουθενά,
δεν έγινε κάποιος.
Αυτός είναι αγέννητος και αιώνιος, πρωταρχικός και παντοτινός.
Και δεν σκοτώνεται, όταν το σώμα σκοτώνεται.

Πιο κάτω στο ίδιο κείμενο (4.2), λέγεται ότι «ο σοφός γνωρίζει τη σημασία της αθανασίας». Αυτά τα δύο αποσπάσματα αποσαφηνίζουν το ποιος γνωρίζει την φύση της αθανασίας. Μόνο ο σοφός γνωρίζει το αληθινό μυστικό που του χαρίζει την αθανασία.
Πώς μπορεί κάποιος να φτάσει σε ετούτη την κατάσταση της σοφίας; Οι Ουπανισάντ δίνουν άφθονες πληροφορίες σχετικά με αυτή την ερώτηση. Ο Θάνατος εξηγεί στον Νασικέτας ότι για να γίνει ο σοφός, ο άνθρωπος είναι τυχερός αν διδάσκεται και αν αγκαλιάζει τις διδασκαλίες, ώστε να φτάσει στην κατάσταση της αθανασίας. (2.7).

Αυτό το πέρασμα, όπως το αποκαλεί, είναι πιο μικρό από ένα ατομικό σωματίδιο και βρίσκεται κρυμμένο από τον ανόητο. Ο Θάνατος ακόμη λέει ότι πολλοί ποτέ δεν θα ακούσουν για το πέρασμα, ούτε και θα το αντιληφθούν, όταν θα το ακούσουν. Το μυστικό της αθανασίας φαίνεται να προορίζεται μόνο σε εκείνους τους λίγους συνετούς ανθρώπους, που κατανοούν τις διδασκαλίες.

Η Μπρανταρανυάκα Ουπανισάντ περιγράφει αυτή τη διδασκαλία ως μια μακρόχρονη και αρχαία ατραπό. Στο απόσπασμα 4.4.8-9 εξηγεί ότι οι συνετοί ταξιδεύουν σε ετούτη την ατραπό, που ανακάλυψαν από το Βραχμάν, ώστε να απελευθερωθούν από τον κύκλο των μετενσαρκώσεων. Το Βραχμάν λέγεται ότι είναι «η ασώματη και αθάνατη αναπνοή της ζωής». Παρακάτω εξηγείται ως: «ο απέραντος και αγέννητος εαυτός, αγέραστος, άσβεστος, αθάνατος...». Γνωρίζοντας κάποιος το Βραχμάν μπορεί να βρει το δρόμο για την αθανασία. Ταυτόχρονα το Βραχμάν είναι η αθανασία. Αυτό μοιάζει με μια κυκλική ιδέα: για να φτάσει κάποιος στην αθανασία, χρειάζεται να γνωρίσει την αθανασία.

Στην Κάθα Ουπανισάντ ο Θάνατος λέει στον Νασικέτας, «για την επίτευξη του ατέρμονου κόσμου... γνώριζε ότι αυτό βρίσκεται κρυμμένο, στη σπηλιά της καρδιάς». Τι ακριβώς είναι το «αυτό»; Παρακάτω ο Θάνατος λέει: «είναι το Ατμάν». Το αποκαλεί, «λεπτότερο από το πιο λεπτό, μεγαλύτερο από το πιο μεγάλο». Το πέρασμα είναι μικρότερο από ένα ατομικό σωματίδιο και απείρως λεπτό: Ατμάν. Ταυτόχρονα είναι το άπειρο, ή το Βραχμάν. Μέσα στην καρδιά του ανθρώπου βρίσκεται το Ατμάν, που είναι η αντανάκλαση του Βραχμάν. Η ατραπός της αθανασίας βρίσκεται ήδη μέσα στον εαυτό του ατόμου.

Στην Κάθα Ουπανισάντ (5.12) διαβάζουμε:

Ο ένας «ελεγκτής», ο εαυτός μέσα σε κάθε ύπαρξη
που κάνει πολυσύνθετη την απλή του παρουσία.
Οι σοφοί, που τον αντιλαμβάνονται ως αμετάβλητο μέσα στον εαυτό τους,
Μόνο αυτοί, όχι άλλοι, θα απολαύσουν αιώνια ευτυχία.

Για να φτάσει στην αθανασία το άτομο χρειάζεται απλά να αναγνωρίσει το Βραχμάν μέσα στον εαυτό του. Στην Κάθα Ουπανισάντ (6. 14 -15) εξηγείται ακριβώς ο τρόπος που μπορεί κάποιος να φτάσει στο Βραχμάν σε αυτό τον κόσμο. Αν απελευθερωθεί από τις προσκολλήσεις σε αυτό τον κόσμο. Αυτές οι προσκολλήσεις είναι οι επιθυμίες και οι δράσεις, που κρατούν τον ανόητο στέρεα οχυρωμένο στον κύκλο των μετενσαρκώσεων.

Στην Μπρανταρανυάκα Ουπανισάντ φαίνεται ξεκάθαρα:

ο άνθρωπος που δεν επιθυμεί... που είναι χωρίς επιθυμίες,
που είναι ελεύθερος από επιθυμίες, που οι επιθυμίες του είναι
εκπληρωμένες, που ό,τι επιθυμεί είναι μόνο ο εαυτός του...
Αυτός είναι το Βραχμάν και στο Βραχμάν πηγαίνει.

Η επιθυμία να γνωρίζει κάποιος το Ατμάν είναι αυτό που τον συνδέει με το Βραχμάν. (Το Ατμάν είναι ο συνειδητός Εαυτός, που έχει αντιληφθεί το ρόλο του μέσα στο σύμπαν και τη σύνδεσή του με το Βραχμάν το Παν ή κοσμική Συνείδηση).

Από τη στιγμή που κάποιος έχει αναγνωρίσει το Ατμάν και μέσω αυτού το Βραχμάν, έχει γίνει ένας από τους σοφούς. Στην Κένα Ουπανισάντ διαβάζουμε ότι από τη στιγμή που αναγνωρίζεται η σύνδεση μεταξύ του Ατμάν και του Βραχμάν, είναι σίγουρο ότι κάποιος θα γίνει αθάνατος. Στην Μπρανταρανυάκα Ουπανισάντ ακόμη λέει ότι από τη στιγμή που ο άνθρωπος αναγνωρίσει το Ατμάν μέσα στον εαυτό του θα γίνει αθάνατος. Στην Κένα και στην Κάθα Ουπανισάντ τονίζεται ότι αυτή η κατάσταση αναγνώρισης έρχεται όταν το άτομο απελευθερώνεται από το νου και τις αισθήσεις.

Το μονοπάτι του ανόητου και του συνετού καλύτερα περιγράφονται στο τρίτο κεφάλαιο της Κάθα Ουπανισάντ. Το σώμα είναι ένα άρμα. Ο εαυτός είναι ο καβαλάρης και η νόηση είναι ο αρματηλάτης. Ο νους είναι τα ηνία. Οι αισθήσεις είναι τα άλογα και τα αισθητά αντικείμενα είναι τα μονοπάτια γύρω από αυτά. Ο άνθρωπος, που δεν έχει αντίληψη έχει έναν απειθάρχητο νου και δεν έχει έλεγχο πάνω στις αισθήσεις. Αυτή η μη ελεγχόμενη συμπεριφορά οδηγεί στην επαναγέννηση. Εξηγεί ακόμη το κείμενο παρακάτω τον τρόπο που ένας άνθρωπος που αντιλαμβάνεται, έχει έναν πειθαρχημένο νου και ελέγχει τις αισθήσεις του. Μέσω αυτής της πειθαρχίας μπορεί να φτάσει στο Βραχμάν.

Αυτό το κεφάλαιο ακόμη περιγράφει το Βραχμάν:

Δεν έχει ήχο, μήτε αφή,
δεν έχει εμφάνιση, γεύση ή μυρωδιά,
είναι χωρίς αρχή ή τέλος,
αναλλοίωτο και αιώνιο.
Όταν ο άνθρωπος το αντιλαμβάνεται,
σταθερό και πέρα από το απέραντο,
είναι ελεύθερος από τα σαγόνια του θανάτου» (3.15)

Αυτό το απόσπασμα ακόμη μια φορά επιβεβαιώνει ότι αναγνωρίζοντας το Βραχμάν κάποιος μπορεί να απελευθερωθεί από τον κύκλο των μετενσαρκώσεων και να γίνει αθάνατος.

Είναι προφανές από τις μαρτυρίες των Ουπανισάντ ότι ο Ινδουισμός έχει σαφείς ιδέες για τον τρόπο προσέγγισης της αθανασίας. Ο κύκλος των μετενσαρκώσεων για τον δυτικό τρόπο σκέψης, μπορεί να φαίνεται ότι είναι η αθανασία, αλλά οι Ουπανισάντ δείχνουν ότι η πραγματική αθανασία είναι μια πολύ πιο υπερβατική έννοια. Η κατανόηση του Βραχμάν οδηγεί στην αληθινή αθανασία, που είναι η ατραπός του σοφού. Μόνο ο ανόητος παραμένει στον κύκλο των μετενσαρκώσεων.

Η απάντηση, σύμφωνα με μία έρευνα του πανεπιστημίου της Αριζόνα που δημοσιεύτηκε στο journal Research on Social Work Practice του Μαρτίου, είναι: ναι. Ο David R. Hodge, επίκουρος καθηγητής στον τομέα των κοινωνικών λειτουργών του κολεγίου ανθρώπινων υπηρεσιών στο πανεπιστήμιο της Αριζόνα, συνέταξε μία περιεκτικότατη ανάλυση 17 μεγάλων μελετών, που αφορούν τα αποτελέσματα προσευχών που επικαλούνται θεία παρέμβαση - ή των προσευχών που αποσκοπούν στη βοήθεια άλλων ανθρώπων μεταξύ ανθρώπων που έχουν ψυχολογικά ή ιατρικά προβλήματα. Βρήκε θετικό αποτέλεσμα.

Arizona State University:

«Έχει υπάρξει ένας αριθμός μελετών σχετικά με τις προσευχές που επικαλούνται θεία μεσολάβηση, ή προσευχές που προσφέρονται για να ωφεληθεί κάποιο άλλο πρόσωπο» είπε ο Hodge, που έχει ειδικευτεί στην πνευματικότητα και τη θρησκεία. «Κάποιοι βρήκαν θετικά αποτελέσματα για την προσευχή. Κάποιοι άλλοι δε βρήκαν κανένα αποτέλεσμα. Μία μετα-ανάλυση λαμβάνει υπόψη της όλο τον όγκο των δεδομένων που προέρχονται από εμπειρικές μελέτες σ' αυτού του είδους την προσευχή. Χρησιμοποιώντας αυτή τη διαδικασία βρήκαμε ότι ο βαθμός απόδοσης της προσευχής είναι αισθητά σημαντικός».

Ο Hodge τόνισε ότι αυτή η μελέτη είναι σημαντική, επειδή αποτελεί μια μεθερμηνεία των διαθέσιμων μελετών και δεν είναι μία απλή έρευνα με ένα μόνο συμπέρασμα. Η συστηματική του ανασκόπηση συμπεριλαμβάνει τα ευρήματα 17 μελετών, που χρησιμοποίησαν την προσευχή ως τρόπο αντιμετώπισης πρακτικών ζητημάτων.

«Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν, πως η έρευνα του Benson και των συνεργατών του που έγινε τον περασμένο χρόνο και δεν έδειξε θετικά αποτελέσματα στην προσευχή, αποτελεί την τελευταία λέξη στο θέμα», είπε ο Hodge αναφερόμενος σε ένα άρθρο του 2006 που συντάχθηκε από τον Δρ. Herbert Benson της ιατρικής σχολής του Harvard. Στο άρθρο αυτό αναφερόντουσαν μετρήσεις του θεραπευτικού αποτελέσματος της προσευχής σε ασθενείς που είχαν κάνει bypass στην καρδιά. «Αλλά η παρούσα έρευνα προτείνει κάτι διαφορετικό. Μας δίνει τη δυνατότητα να δούμε τη γενικότερη εικόνα. Όταν μετράμε τον μέσο όρο και από τις 17 μελέτες, ελέγχοντας για διαφορές στα μεγέθη των ομάδων δοκιμής, διαπιστώνουμε πως προκύπτει ένα καθαρά θετικό αποτέλεσμα συνολικά για όλες τις ομάδες».

«Απ 'όσο γνωρίζω, αυτή είναι η πιο εκτενής και ολοκληρωμένη μελέτη του είδους σ' αυτό το αμφισβητούμενο ζήτημα» δήλωσε ο Hodge. «Προτείνει πως χρειάζεται μεγαλύτερη έρευνα σχετικά με αυτό το αντικείμενο και πως όντως, άνθρωποι με ιατρικής φύσεως προβλήματα μπορούν να ωφεληθούν από την προσευχή».

Η χρήση της προσευχής ως θεραπευτική μεσολάβηση είναι αντιφατική. Ωστόσο, ο Hodge σημειώνει πως σύμφωνα με την ανασκόπηση διάφορων ερευνών, πολλοί άνθρωποι τη χρησιμοποιούν για να θεραπευτούν, πράγμα που προκαλεί ερωτήματα για την αποτελεσματικότητά της, ως μία μεσολαβητική στρατηγική.

«Γενικότερα, η μετα-ανάλυση υποδεικνύει ότι η προσευχή είναι αποτελεσματική. Είναι όμως αρκετά αποτελεσματική, όσον αφορά τα στάνταρτ του τμήματος 12 της Αμερικανικής Ψυχολογικής Ένωσης (American Psychological Association), που αναφέρονται σε εμπειρικά επιβεβαιωμένες μεσολαβήσεις; Όχι. Γι' αυτό το λόγο, δε θα έπρεπε να θεραπεύουμε ασθενείς που πάσχουν από κατάθλιψη για παράδειγμα μόνο με την προσευχή. Για να θεραπευτεί η κατάθλιψη, θα πρέπει να ανατρέξουμε πρώτα σε κλασικές θεραπευτικές μεθόδους»

Ιδέες που ακούγονται τρελές και που αποσκοπούν στο να σώσουν τον πλανήτη μας, εξετάζονται πλέον σοβαρότερα από κορυφαίους επιστήμονες, πράγμα που αποτελεί σημάδι της γενικότερης ανησυχίας τους για υπερθέρμανση της γης και επιθυμία για ένα εναλλακτικό σχέδιο, στην περίπτωση που τα πράγματα πάνε πολύ στραβά με τη γη. Πόσο τρελές όμως είναι αυτές οι ιδέες;

Υπάρχει η ιδέα του τεχνητού ηφαιστείου, που εκσφενδονίζει γιγατόνους από θειάφι στον αέρα. Η διαστημική ηλιακή ασπίδα, κατασκευασμένη από τρισεκατομμύρια μικρών ανακλαστήρων μεταξύ της γης και του ήλιου, φιλοδοξεί να μειώσει ελαφρώς τη θερμοκρασία του πλανήτη. Ή το δάσος που αποτελείται από ακαλαίσθητα τεχνητά δέντρα, που σκοπεύουν να «ρουφάνε» το διοξείδιο του άνθρακα από τον αέρα. Και τέλος, το σχέδιο Geritol, το οποίο αφορά τη ρήψη σκόνης σιδήρου στους ωκεανούς, ώστε να αναπτυχθεί το φυτοπλαγκτόν που απορροφά το διοξείδιο του άνθρακα.

«Βέβαια, αυτές είναι λύσεις απόγνωσης», δήλωσε ο Stephen Schneider, καθηγητής του πανεπιστημίου του Stanford. «Μοιάζει με πλανητική μεθαδόνη για τον εξαρτημένο από ηρωίνη πλανήτη μας. Είναι μία πεσιμιστική οπτική, που αποκλείει ακόμα και την άποψη ότι μπορούμε να εμπιστευτούμε τις αντιδράσεις του πλανήτη μας, που δε θα αφήσουν τίποτε να πάει στραβά».

Η NASA ολοκληρώνει μία αναφορά, που περιλαμβάνει πολλές από αυτές τις ιδέες και έχει ξοδέψει 75.000 δολάρια για να σχεδιάσει έστω και χονδροειδώς, λεπτομέρειες για την κατασκευή μιας ηλιακής ασπίδας. Ένα από τα κορυφαία κέντρα κατασκευής μοντέλων του κλίματος στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Εθνικό Κέντρο Ατμοσφαιρικής Έρευνας (National Center for Atmospheric Research), τρέχει εδώ και έξι βδομάδες προσομοιώσεις μέσω ηλεκτρονικών υπολογιστών του σεναρίου για το τεχνητό ηφαίστειο και σύντομα θα στραφεί και στη μελέτη του σχεδίου της διαστημικής ομπρέλας.

Και τον τελευταίο μήνα, ο δισεκατομμυριούχος Richard Branson προσέφερε βραβείο αξίας 25 εκατομμυρίων δολαρίων για την πρώτη εφαρμόσιμη τεχνολογική μέθοδο, που θα μπορεί να μειώσει τα επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα στον αέρα.

Ο Simon "Pete" Worden, ένας από τους βασικότερους επικεφαλείς ερευνητές της NASA, δηλώνει ότι κάποιες από αυτές τις προτάσεις που αντιπροσωπεύουν ένα πεδίο γνωστό με το όνομα γεωμηχανική, έχουν χαρακτηριστεί γενικότερα από μεγαλειώδεις ως ηλίθιες.

Οι επιστήμονες μέχρι προσφάτως ήταν απρόθυμοι να εξετάσουν τόσο παράδοξα σχέδια. Πολλοί φοβούνται ότι θα υπάρχουν απρόσμενες παρενέργειες, ενώ κάποιοι άλλοι ανησυχούν πως οι μέθοδοι αυτοί θα εμποδίσουν τη μείωση του φαινομένου του θερμοκηπίου, που αποτελεί και τον πραγματικό τρόπο για να καταπολεμηθεί η υπερθέρμανση του πλανήτη. Σύμφωνα με τον καθηγητή του Πανεπιστημίου του Calgary, και κορυφαίου ερευνητή στην γεωμηχανική David Keith, αυτές οι προσεγγίσεις δεν αποτελούν εναλλακτικές λύσεις για να μειωθεί η μόλυνση.

Τον περασμένο μήνα, ο Ralph Cicerone, πρόεδρος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών (National Academy of Sciences) δήλωσε στο μεγαλύτερο εθνικό συνέδριο για την επιστήμη, πως πρέπει να γίνει μεγαλύτερη έρευνα στο πεδίο αυτό, αλλά δε θα πρέπει ακόμα να γίνει κάποια δράση.

Ας δούμε όμως στη συνέχεια, κάποιες από τις «τρελές» ιδέες:

Το σχέδιο Geritol

Μια ιδιωτική εταιρία εργάζεται ήδη μ' αυτό το σχέδιο. Κάποιοι ερευνητές το χαρακτηρίζουν ως πολλά υποσχόμενο, ενώ άλλοι ανησυχούν για τα κατάλοιπα που μπορεί να αφήσει στην ατμόσφαιρα.

Η Planktos Inc. στο Foster City στο Calif, πριν από λίγο καιρό παρουσίασε το σκάφος της το Weatherbird II, σε μία διαδρομή στο ειρηνικό ωκεανό, με στόχο να ρίξει 50 τόνους σκόνης σιδήρου. Ο σίδηρος θα ανέπτυσσε πλανκτόν σε άνθη φυκιών, που θα απορροφούσαν το διοξείδιο του άνθρακα από την ατμόσφαιρα.

Η ιδέα της διασποράς σιδήρου στον ωκεανό, ώστε να ενισχυθεί η ανάπτυξη φυσικού πλανκτόν σε ένα σύστημα από φύκια, είχε δοκιμαστεί σε μικρή κλίμακα αρκετές φορές από το 1990 και μετά. Είχε σημειώσει και επιτυχίες αλλά και αποτυχίες.

Ο George Russ, που είναι υπαρχηγός της επιχείρησης για την εταιρία Planktos, είπε ότι το σκάφος θα δοκιμάσει το σχέδιο σε μεγαλύτερη κλίμακα, ρίχνοντας με τη βοήθεια μιας μάνικας, ένα μείγμα από σκόνη κόκκινου σιδήρου και νερού μέσα στη θάλασσα.

Το σχέδιο κέρδισε κάποια αξιοπιστία, όταν μνημονεύτηκε στην επίσημη αναφορά που έγινε το 2001 από το διακυβερνητικό πάνελ για την αλλαγή του κλίματος, που το χαρακτήρισε ως πιθανό τρόπο για τη μείωση του διοξειδίου του άνθρακα.

Σύμφωνα με την παραπάνω αναφορά, μικρά πειράματα έδειξαν χωρίς αμφιβολία, πως υπήρχε βιολογική απόκριση στην προσθήκη του σιδήρου σε θαλάσσιες περιοχές. Το πλανκτόν χρησιμοποίησε τον σίδηρο για να φωτοσυνθέσει, απορροφώντας αέρια που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου από την ατμόσφαιρα και αναπτύχθηκε ταχύτατα. Σχηματίζει έναν πηχτό πράσινο χυλό από κάθε είδους φύκια που απορροφούν το διοξείδιο του άνθρακα, φιλοξενεί θαλάσσια ζωή και έλκει το διοξείδιο.

Ωστόσο, στην διεθνή αναφορά για το κλίμα, δόθηκε επίσης σημασία για τις οικολογικές συνέπειες μίας μεγάλης κλίμακας υλοποίησης του σχεδίου αυτού.

Ο Tim Barnett, φυσικός θαλάσσης στο ινστιτούτο ωκεανολογίας του Scripps, ανέφερε πως η σπορά σιδήρου σε μεγάλη κλίμακα, θα μπορούσε να μεταβάλλει την κρίσιμη διαφορά θερμοκρασίας μεταξύ της επιφάνειας της θάλασσας και των βαθύτερων υδάτων και να προκαλέσει δραματικές επιπτώσεις στη θαλάσσια ζωή.

Την ίδια στιγμή, ο Cicerone, κλιματολογικός επιστήμονας και πρόεδρος της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών, που είναι επίσης υποστηρικτής της έρευνας στη γεωμηχανική, δήλωσε ότι το σχέδιο Geritol είναι πολλά υποσχόμενο. Παρολαυτά σημείωσε πως τέτοιες δράσεις που μπορεί να γίνουν από μία εταιρία ή μια χώρα, θα έχουν διεθνείς επιπτώσεις.

Ο George Russ της Planktos είπε πως η εταιρία του έχει προβεί σε διαβουλεύσεις με πολλές κυβερνήσεις και ακολουθεί απλά την προηγηθείσα επιστημονική έρευνα. Δήλωσε, πως η εταιρία του θα ρίξει τη σκόνη σιδήρου σε ανοιχτές διεθνείς θάλασσες κι έτσι δε χρειάζεται να πάρει άδειες. Ακόμα σημαντικότερο είναι, σύμφωνα με τον George Russ, ότι η ποσότητα της σκόνης σιδήρου που σχεδιάζει να διοχετεύσει στη θάλασσα είναι ελάχιστη αν συγκριθεί με τον όγκο των ωκεανών και δεν παρουσιάζει κάποια απειλή. Θεωρεί ότι είναι άδικο να κατακρίνεται το σχέδιο αυτό μέσω της γεωμηχανικής, δηλώνοντας συνάμα ότι η εταιρία του προσπαθεί απλώς να επαναφέρει τον ωκεανό σε μία «πιο οικολογική, φυσιολογική και ισορροπημένη κατάσταση».

«Είμαστε μια 'πράσινη' λύση» πρόσθεσε.

Υπάλληλοι της εταιρίας Planktos λένε, πως για κάθε τόνο σιδήρου που θα χρησιμοποιηθεί, θα απορροφηθούν 100.000 τόνοι άνθρακα στον ωκεανό. Τελικά, εάν αυτή η πρώτη μεγάλης κλίμακας δοκιμή πετύχει, ο Russ ελπίζει να αφαιρέσει 3 δισεκατομμύρια τόνους άνθρακα από την ατμόσφαιρα της γης, το μισό δηλαδή από όσο χρειάζεται να αφαιρεθεί. Κάποιοι επιστήμονες θεωρούν τη δήλωση αυτή υπερβολική.

Τεχνητό ηφαίστειο

Όταν πριν από 16 χρόνια στις Φιλιππίνες έγινε έκρηξη στο βουνό Pinatubo, το αποτέλεσμα ήταν να κρυώσει η γη για περίπου έναν χρόνο, διότι τα μικροσκοπικά θειούχα σωματίδια που μαζεύτηκαν στα ψηλά στρώματα της ατμόσφαιρας αντανακλούσαν ποσοστό της ηλιακής ακτινοβολίας.

Αρκετοί κορυφαίοι επιστήμονες, από τον νομπελίστα Laureate Paul Crutzen μέχρι τον σύγχρονο πολεμιστή του πυρηνικού ψυχρού πολέμου Edward Teller, πρότειναν πως θα μπορούσε να γίνει κάτι παρόμοιο με τεχνητό τρόπο, ώστε να μειωθεί η υπερθέρμανση της γης.

Χρησιμοποιώντας μηχανές εκτόξευσης, κανόνια ή μπαλόνια για να διοχετεύσουν θειούχα σωματίδια στον αέρα, οι άνθρωποι θα μπορούσαν να μειώσουν τη θερμότητα που δέχεται η γη από τον ήλιο, αυξάνοντας την τρέχουσα θειούχα μόλυνση μόνο κατά ένα μικρό ποσοστό, είπε ο Tom Wigley του Εθνικού Κέντρου Ατμοσφαιρικής Έρευνας National Center for Atmospheric Research).

«Είναι ζήτημα που αφορά τη λιγότερο κακή, από δύο δεδομένα άσχημες λύσεις» δήλωσε.

Επιστήμονες του Κέντρου Ατμοσφαιρικής Έρευνας μελετούν την ιδέα αυτή, μέσω ενός κλιματολογικού μοντέλου που τρέχει σε υπολογιστή. Σύμφωνα με τον επιστήμονα Caspar Ammann, τα αποτελέσματα δεν είναι εγγυημένα και σίγουρα καθόλου εύκολα, ιδιαίτερα αν υπολογιστεί ότι θα χρειαστούν δεκάδες χιλιάδων τόνοι θειούχων σωματιδίων, που θα διοχετεύονται στον αέρα κάθε μήνα. Επίσης ως λύση δεν είναι οικονομική και όπως λέει ο Amman, αντί να επενδυθούν τόσα πολλά σε μια τέτοια λύση, θα ήταν πολύ πιο απλό και πρακτικό να γίνουν επεμβάσεις στους παράγοντες εκείνους που δημιουργούν πρωτογενώς το πρόβλημα.

Και αυτή η λύση, όπως και η λύση της ηλιακής ομπρέλας, ενώ θεωρείται ότι μπορούν να μειώσουν τη θερμοκρασία της γης, δε θα μπορούσαν να μειώσουν το διοξείδιο του άνθρακα. Έτσι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την δραματική αύξηση της οξύτητας των ωκεανών της γης, η οποία αποτελεί επίπτωση της υπερθέρμανσής της, λένε επιστήμονες. Πράγμα που βλάπτει τη θαλάσσια ζωή και ιδιαίτερα τους κοραλλιογενείς υφάλους.

Παρολαυτά, ο David Keith των Calgary εξετάζει σοβαρά το όλο σχέδιο. Ελπίζει να βρει ένα πιο αποδοτικό χημικό, για να διοχετευθεί στην ατμόσφαιρα εάν υπάρξει επείγουσα ανάγκη.

Ηλιακή ομπρέλα

Όσον αφορά τα πιο ριζοσπαστικά σχέδια, δύσκολο είναι να συναγωνιστή κανείς αυτά του Roger Angel. Το περασμένο φθινόπωρο, ο αστρονόμος του πανεπιστημίου της Αριζόνα πρότεινε μια λύση που ο ίδιος αποκάλεσε «ηλιακή σκιά» (sun shade). Θα απαρτιζόταν από ένα σύννεφο μικρών διαστημικών σκαφών σε σχήμα μπάλας του Frisbee, τα οποία θα παρεμβαλλόντουσαν μεταξύ της γης και του ήλιου σχηματίζοντας μια ομπρέλα, μειώνοντας έτσι τη θερμότητα που έρχεται από τον ήλιο.

«Στην πραγματικότητα μοιάζει σαν έναν διακόπτη που θα μπορεί να μειώσει κατά δύο τις εκατό την ακτινοβολία που έρχεται από τον ήλιο» δήλωσε.

Το επιστημονικό υπόβαθρο που απαιτείται για την κατασκευή των σκαφών, η πυραυλική τεχνολογία για την εκτόξευσή τους και τα υλικά για την κατασκευή της ηλιακής ασπίδας έχουν καθοριστεί, σύμφωνα με τον Angel.

Αυτοί οι σχεδόν επίπεδοι δίσκοι θα ζυγίζουν λιγότερο από 30 γραμμάρια ο καθένας, θα έχουν πλάτος 3 εκατοστά και θα διαθέτουν τρεις μικρές προεξοχές που θα εξυπηρετούν τον έλεγχο των σκαφών αυτών. Περίπου 800.000 από αυτά θα είναι συνδεδεμένα με κάθε πυραυλική άκατο. Θα χρειαστούν 16 τρισεκατομμύρια τέτοιων μικρών σκαφών, που αντιστοιχούν σε 20 εκατομμύρια πυραύλων που θα τα μεταφέρουν. Ο Angel υπολογίζει ότι το συνολικό βάρος του υλικού που θα χρειαστεί για να σχηματιστεί η ηλιακή ομπρέλα θα είναι 20 εκατομμύρια τόνοι. Το συνολικό κόστος υπολογίζεται ότι θα φτάσει τουλάχιστον τα 4 τρισεκατομμύρια δολάρια, εάν εφαρμοστεί το σχέδιο για 30 χρόνια.

«Το συγκρίνω με την αποστολή ανθρώπων στον Άρη. Πιστεύω ότι και τα δύο αυτά σχέδια είναι της ίδιας κλίμακας», δήλωσε ο Angel. Δεδομένου του κινδύνου που διατρέχει η γη, ο Angel πιστεύει ότι το συγκεκριμένο σχέδιο είναι σχεδόν τόσο σημαντικό όσο η αποστολή ανθρώπων στον Άρη.

Τεχνητά δέντρα

Στην επιστημονική ορολογία το σχέδιο αυτό είναι γνωστό ως «συλλογή αέρος». Τα μηχανήματα όμως που χρησιμοποιούνται για το σκοπό αυτό ονομάζονται τεχνητά δέντρα, αν και οι συσκευές αυτές δε μοιάζουν καν με δέντρα. Έχουν σχεδιαστεί για να μιμηθούν το ρόλο των δέντρων στην απορρόφηση του διοξειδίου του άνθρακα, αλλά σε μία προσομοίωση της εικόνας τους φαίνονται σα μια χονδροειδής μηχανή φτιαγμένη με αρκετό ατσάλι.

Σχεδόν πριν από μία δεκαετία, ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Columbia Klaus Lackner, είχε αυτήν την ιδέα στα πλαίσια μιας απλής επιστημονικής εργασίας που έπρεπε να κάνει η κόρη του για το σχολείο της: να δημιουργηθούν φίλτρα αέρος που θα απορροφούσαν το διοξείδιο του άνθρακα από τον αέρα, χρησιμοποιώντας χημικούς απορροφητήρες και ακολούθως να συμπιέζουν το διοξείδιο του άνθρακα σε υγρή μορφή ή συμπιεσμένο αέριο, που θα μπορεί να μεταφερθεί αλλού. Όταν η κόρη του μπόρεσε να εφαρμόσει το σχέδιο αυτό σε μικρή κλίμακα, ο Lackner αποφάσισε να ερευνήσει εάν κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει για ολόκληρο τον πλανήτη.

Αντλώντας έμπνευση από το βραβείο 25 εκατομμυρίων δολαρίων που προσφέρει ο Richard Branson, ο Lackner εργάστηκε στην προσαρμογή της ιδέας. Θέλει να αναπτύξει ένα μεγαλύτερο φίλτρο, που θα μπορούσε να απορροφήσει το διοξείδιο του άνθρακα από τον αέρα. Μια άλλη χημική αντίδραση θα προσλαμβάνει τον άνθρακα από το απορροφητικό υλικό και μετά μία τρίτη διαδικασία θα αλλάζει το αέριο του θερμοκηπίου σε μία μορφή που θα μπορεί να απορριφθεί.

Θεωρητικά θα χρειαστεί να υπάρχει άνεμος και αρκετή ποσότητα ενέργειας για να λειτουργήσουν οι συσκευές συλλογής αέρα. Θα υψώνονται σαν πύργοι κινητής τηλεφωνίας, φτάνοντας περίπου τα 60 μέτρα, με διαφόρων μεγεθών τετράγωνα φίλτρα στην κορυφή. Ο Lackner οραματίζεται να τοποθετήσει πιθανότατα 100.000 από τα «δέντρα» αυτά κοντά σε τουρμπίνες αιολικής ενέργειας.

Ακόμα κι αν κάθε φίλτρο είχε μονάχα το μέγεθος μιας τηλεόρασης, θα μπορούσε κάθε χρόνο να αποσπάσει περίπου 25 τόνους διοξειδίου του άνθρακα από το αέρα, που είναι περίπου όσο παράγει ένας αμερικάνος κάθε χρόνο. Το διοξείδιο του άνθρακα θα μετατρεπόταν στη συνέχεια σε υγρό ή αέριο και θα απομακρυνόταν από τις συσκευές συλλογής αέρος. Σύμφωνα με τον Lackner, το μεγαλύτερο κόστος του σχεδίου βρίσκεται πιθανότατα στην απόρριψη του διοξειδίου που θα έχει συλλεχθεί.

Η απόρριψη του διοξειδίου του άνθρακα, συμπεριλαμβανομένου και εκείνου που προέρχεται από τα καύσιμα που γίνονται από απολιθώματα, είναι ένα σημαντικό ζήτημα που απασχολεί την επιστημονική και τεχνολογική έρευνα. Συζητείται να θαφτεί κάτω από το έδαφος, κάτω από παλιές πετρελαιοπηγές ή βαθιά κάτω από το βυθό της θάλασσας. Η κυβέρνηση του Bush, που δεν αρέσκεται σε πολλές από τις ιδέες της γεωμηχανικής, ξοδεύει εκατοντάδες εκατομμύρια δολαρίων για την απόρριψη του διοξειδίου του άνθρακα, κυρίως όμως όσον αφορά τα κατάλοιπα των καυσίμων.

Η εξαφάνιση των δεινοσαύρων πιθανότατα προκλήθηκε από την σύγκρουση ενός αστεροειδή με τη Γη, αλλά τι θα γινόταν αν ο αστεροειδής αστοχούσε;

Για πολύ καιρό κυριαρχούσε η άποψη ότι οι δεινόσαυροι κατά την εξαφάνισή τους ήταν ένα είδος που βρισκόταν ήδη στο χείλος της παρακμής του. Ακόμη και η λέξη δεινόσαυρος κατέληξε να σημαίνει κάτι, που είναι εκτός της εποχής του. Το επιστημονικό επιχείρημα ήταν ότι ως ψυχρόαιμα είδη, οι δεινόσαυροι δε θα μπορούσαν να επιβιώσουν σε μια εποχή των πάγων. «Σύμφωνα με τις πρώτες υποθέσεις των παλαιοντολόγων και την κοινή γνώμη, θεωρούσαμε τους δεινοσαύρους ότι είναι ερπετά», εξηγεί η Kristi Curry-Rogers από το Μουσείο Επιστήμης της Minnesota. Η λέξη «ερπετό» έχει αρκετές δευτερεύουσες σημασίες, όπως ψυχρόαιμο, αργοκίνητο, ξαπλωμένο, με λεπιδωτό δέρμα, κάπως ανόητο». Αλλά πιο πρόσφατες ανακαλύψεις, όπως απολιθώματα δεινοσαύρων και στις δύο πολικές περιοχές, αποκαλύπτουν ότι εκείνα τα ζώα ήταν πολύ περισσότερο ευπροσάρμοστα, από τις εικασίες που κάναμε στο παρελθόν.

Η Δρ. Curry-Rogers ανέλυσε απολιθωμένα κοκάλα από δεινόσαυρους της κρητιδικής εποχής (ηλικίας 65-99 εκατομμύρια χρόνια) και βρήκε ότι έχουν περισσότερα κοινά με θηλαστικά και πουλιά, παρά με ερπετά. Τα ευρήματα αποκάλυψαν ότι αναπτύσσονταν γρήγορα και, το σημαντικότερο, τουλάχιστον κάποια από αυτά ήταν θερμόαιμα σε κάποιο βαθμό. «Ήταν τέλεια προσαρμοσμένα στο να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της διατήρησης της σωματικής θερμότητας», είπε η Δρ. Curry-Rogers στο πρόγραμμα Horizon του BBC. Με άλλα λόγια, κάποιοι από τους δεινόσαυρους ήταν πλήρως εφοδιασμένοι για να επιζήσουν σχεδόν από οτιδήποτε θα μπορούσε να συμβεί κατά την εξέλιξη του πλανήτη.

Αυξανόμενη κυριαρχία

«Ήταν οι υπέρτατοι, ήταν οι μεγαλύτεροι, οι πιο βαρείς, οι πιο μοχθηροί, οι μακρύτεροι. Και το όνομά τους: δεινόσαυροι», λέει ο συνάδελφος παλαιοντολόγος Phil Currie, από το πανεπιστήμιο της Alberta στον Καναδά, ο οποίος έχει πρόσβαση σε μια από τις πλουσιότερες περιοχές έρευνας δεινοσαύρων στον κόσμο. «Τα Badlands της Alberta δείχνουν ότι κατά το τέλος της κρητιδικής εποχής, οι δεινόσαυροι ήταν ακόμη σε εξαιρετική ακμή», λέει ο καθηγητής Currie, που κατονομάζει πάνω από δέκα διαφορετικά είδη δεινόσαυρων, που ζούσαν σε εκείνο το περιβάλλον ταυτόχρονα εκείνη την εποχή. Αν αστοχούσε ο αστεροειδής, πιστεύει ο καθηγητής, οι δεινόσαυροι θα εξακολουθούσαν να κυριαρχούν. «Δε θα είχαμε τα σύγχρονα ζώα, που έχουν συνηθίσει να βλέπουμε γύρω μας. Καμηλοπαρδάλεις, ελέφαντες και τα παρόμοια είδη δε θα μπορούσαν να έχουν εξελιχθεί, επειδή οι δεινόσαυροι θα ήταν ακόμη εδώ», λέει ο καθηγητής Currie. Στη θέση των ελεφάντων θα υπήρχαν τεράστια φυτοφάγα σαυρόποδα. Στη θέση των λιονταριών στις εκτάσεις της Αφρικής θα υπήρχαν τυραννόσαυροι.

Οι ευπροσάρμοστοι δεινόσαυροι θα τα είχαν καλύψει όλα. Οι δεινόσαυροι θα είχαν αποικήσει με την άνεσή τους ποικίλα περιβάλλοντα, πολικές εκτάσεις, εκτάσεις με ποταμούς και δάση, ζούγκλες και ερήμους. Ένας κόσμος με δεινόσαυρους δε θα περιείχε σχεδόν κανένα θηλαστικό, από αυτά που γνωρίζουμε σήμερα και από τα οποία εξαρτόμαστε. Δε θα υπήρχαν αγελάδες, πρόβατα, γάτες, δε θα υπήρχε γάλα, δέρμα, μαλλί, κατοικίδια ζώα. Αλλά, αν εξαιρέσουμε την έλλειψη γάλακτος, θα υπήρχαν παντού γύρω μας δεινο-υποκατάστατα όλων των ειδών. Ένας Πρωτοκεράτωψ θα μπορούσε να εκτραφεί σε φάρμες όπως ένα γουρούνι με το επιπλέον πλεονέκτημα της παραγωγής αυγών. Και ένας Ετεροδοντόσαυρος θα μπορούσε να είναι το τέλειο κατοικίδιο, υπέροχο με τα παιδιά. Θα είχαν προσαρμοστεί ακόμη και με τις σύγχρονες κατοικίες και θα τρέφονταν από προαστιακούς σκουπιδοτενεκέδες.

Κάτι σαν εμάς

Ίσως ο πιο εξελιγμένος δεινόσαυρος κατά την εποχή της εξαφάνισής τους ήταν ο Τρόοδον, ο οποίος ήταν «τόσο επιδέξιος όσο μια αλεπού», σύμφωνα με τον παλαιοντολόγο Larry Witmer του πανεπιστημίου του Ohio. Οι Τρόοδον ήταν μικροί, ευθυτενείς, δίποδοι δεινόσαυροι, που ζούσαν σε μεγάλες ομάδες. Εξετάζοντας την εγκεφαλική κοιλότητα, ο Witmer βρήκε στοιχεία που αποδεικνύουν ότι είχαν καλή όραση, και ακόμη ενδείξεις, ότι η εγκεφαλική δομή τους, μπορούσε να τους οδηγήσει στη επίλυση προβλημάτων. «Αν οι Τρόοδον ήταν σήμερα εδώ και συνυπήρχαν με τους ανθρώπους, πιθανότατα θα τους θεωρούσαμε ως ένα μπελά», λέει ο καθηγητής Witmer. Με έναν σημαντικό εγκέφαλο, μακριά, άπληστα χέρια και μεγάλα μάτια, οι Τρόοδον θα μπορούσαν άραγε να εξελιχθούν και να γίνουν πιο ευφυείς; Ο εξελικτικός παλαιο-βιολόγος Δρ. Simon Conway Morris πιστεύει ότι θα μπορούσαν ακόμη και να έχουν εξελιχθεί στο μέτρο των πρωτευόντων θηλαστικών, ή των ανθρώπων.

«Ο άνθρωπος είναι ασυνήθιστα καλά σχεδιασμένος», εξηγεί. Η όλη διευθέτηση των χαρακτηριστικών του έχει ουσιαστικά σχεδιαστεί για ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής, και όπως κάποιος μπορεί να παρατηρήσει είναι εξαιρετικά επιτυχημένη. «Αν αυτός ο σχεδιασμός είναι τόσο λειτουργικός για εμάς, είναι πολύ δύσκολο αλήθεια να φανταστούμε ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει εξίσου καλά ο σχεδιασμός που αφορά έναν δεινόσαυρο, σε αυτή την περίπτωση ένα δεινοσαυροειδές». Αλλά οι περισσότεροι παλαιοντολόγοι βλέπουν τον χαρακτηρισμό «δεινοσαυροειδές» ως μια προσβολή για τους δεινόσαυρους. «Οι δεινόσαυροι πιθανότατα θα συνέχιζαν να εξελίσσονται στην δεινοσαυρική τροχιά τους, αναπτύσσοντας μεγαλύτερους εγκεφάλους και μεγαλύτερα μάτια», λέει η Kristi Curry-Rogers. «Αλλά αμφιβάλω σοβαρά για το ότι κάποιος δεινόσαυρος θα μπορούσε ποτέ να μοιάσει με έναν άνθρωπο και είναι δικαίως υπεροπτική η σκέψη, ότι στο τέλος όλων των εξελικτικών τροχιών τα είδη θα έφταναν να μιμούνται τα ανθρώπινα όντα».

Αν ο αστεροειδής αστοχούσε, το πιο πιθανό θα ήταν ότι δε θα υπήρχαν άνθρωποι εδώ πέρα για να αναρωτιούνται τι θα γινόταν αν... Η σύγκρουση, που έθεσε τέλος στη χρυσή εποχή των δεινοσαύρων 65 εκατομμύρια χρόνια πριν, αποτέλεσε μια άτυχη στιγμή για τους δεινόσαυρους, αλλά μια εξαιρετικά τυχερή στιγμή για τα θηλαστικά.

Η οικία του εφημέριου του Borley

Στην Αγγλία, μια χώρα η οποία είναι συνδεδεμένη με αναφορές σε φαντάσματα, στοιχειωμένες επαύλεις και πύργους, η οικία του εφημέριου του Borley θεωρείται πως είναι το πιο γνωστό στοιχειωμένο σπίτι στην Αγγλία. Κι υπάρχουν πράγματι κάποιες πολύ ισχυρές ενδείξεις που στηρίζουν αυτόν τον ισχυρισμό.

Το οίκημα χτίστηκε το 1863 δίπλα από την εκκλησία του Borley σαν κατοικία του αιδεσιμότατου Henry Bull. Με το πέρασμα των χρόνων έγινε ένα μέρος όπου συνέβαιναν φαινόμενα πόλτεργκαϊστ, εξαφανίζονταν διάφορα αντικείμενα, υπήρχαν παράξενες μυρωδιές, ρεύματα παγωμένου αέρα, ήχοι από οπλές αλόγων και φαντάσματα. Ακόμη κι όταν καταστράφηκε το 1939 από πυρκαγιά, οι φωτογραφίες που πάρθηκαν στα ερείπια του κτιρίου και στην εκκλησία συνέχιζαν να δείχνουν ανεξήγητα φαινόμενα. Ένας από τους τελευταίους ενοίκους, ο καπετάνιος W. H. Gregson, ανέφερε ότι έβλεπε πολλές φορές το πνεύμα μιας καλόγριας να περιφέρεται.

Αφού η καλόγρια εθεάθη να ξεπετάγεται έξω από ένα παράθυρο αρκετές φορές, το παράθυρο αυτό χτίστηκε. Ο Gregson έγραψε: "Η καταστροφική πυρκαγιά ενδεχομένως να επέφερε κάποια δυσάρεστα αποτελέσματα, επειδή τη νύχτα της πυρκαγιάς αρκετοί άνθρωποι ανέφεραν ότι με είχαν δει μαζί με 2 ξένους, μια κυρία ντυμένη με ένα γκρίζο μανδύα κι έναν κύριο χωρίς μαλλιά, ο οποίος φορούσε ένα μακρύ μαύρο κοστούμι".

Μερικά πολύ ανατριχιαστικά γεγονότα συνέβησαν σε σχέση με τη Marianne, τη σύζυγο του Reverend Lionel Foyster, η οποία μετακόμισε στο σπίτι στις 16 Οκτωβρίου του 1930. Μια οντότητα επιχείρησε να επικοινωνήσει μαζί της γράφοντας και σκαλίζοντας στους τοίχους, κάτι το οποίο φωτογραφήθηκε. Κάποιες άλλες περίεργες φωτογραφίες δείχνουν ένα αιωρούμενο τούβλο, ένα άγνωστο αντικείμενο με σχήμα κορδέλας που επίσης αιωρούνταν κι άλλες φιγούρες φαντασμάτων. Περίεργες εικόνες συνεχίζουν να εμφανίζονται σε φωτογραφίες που τραβιούνται στην Κατοικία του Borley μέχρι σήμερα. Τον Ιούλιο του 2002 μάλιστα, μια φωτογραφία που πάρθηκε πίσω από την εκκλησία δείχνει ένα μυστηριώδες orb.

Ο Πύργος του Λονδίνου

Ο Πύργος του Λονδίνου, ένα από τα πιο γνωστά και καλοδιατηρημένα ιστορικά κτίρια του κόσμου, μπορεί επίσης να θεωρηθεί στοιχειωμένος. Αυτό οφείλεται αναμφίβολα στο μεγάλο αριθμό εκτελέσεων, φόνων και βασανιστηρίων που συνέβησαν μέσα σ' αυτόν στο πέρασμα των τελευταίων 1000 χρόνων. Έχουν αναφερθεί πάρα πολλές θεάσεις φαντασμάτων μέσα και γύρω από τον Πύργο.

Μια μέρα του χειμώνα του 1957 στις 3 μετά τα μεσάνυχτα, ένας φρουρός θορυβήθηκε ακούγοντας κάτι να χτυπάει την οροφή του φυλακίου του. Όταν βγήκε έξω για να διαπιστώσει τι συμβαίνει, είδε μια άμορφη λευκή φιγούρα στην κορυφή του Πύργου. Τότε συνειδητοποίησε ότι εκείνη ακριβώς την ημερομηνία, στις 12 Φεβρουαρίου του 1554, αποκεφαλίστηκε η Jane Grey. Πιθανότατα το πιο γνωστό φάντασμα που "κατοικεί" στον Πύργο να είναι αυτό της Ann Boleyn, μιας από τις συζύγους του Ερρίκου του 8ου, η οποία επίσης αποκεφαλίστηκε στον Πύργο το 1536. Πολλές φορές έχει θεαθεί το φάντασμα της να μεταφέρει το κεφάλι της στον Πράσινο Πύργο καθώς και στο Βασιλικό Παρεκκλήσι του Πύργου. Ανάμεσα στα άλλα φαντάσματα του Πύργου είναι αυτά του Ερρίκου του 8ου, του Thomas Becket και του Sir Walter Raleigh.

Μια από τις πιο φρικτές ιστορίες φαντασμάτων που συνδέονται με τον Πύργο είναι αυτή που περιγράφει τον θάνατο της Κόμισσας του Σάλσμπουρι. Σύμφωνα με μια μαρτυρία, η Κόμισσα καταδικάστηκε σε θάνατο μαζί με τους φερόμενους ως συνενόχους της σε διάφορες εγκληματικές ενέργειες (παρόλο που πλέον πιστεύεται ότι ήταν μάλλον αθώα). Καθώς ανέβαινε στο ικρίωμα, πάλεψε και ξέφυγε από τους φρουρούς και κυνηγήθηκε από τον δήμιο ο οποίος την διαμέλισε. Η διαδικασία του θανάτου της έχει ιδωθεί να αναπαρίσταται από αύλες οντότητες στον Πράσινο Πύργο.

Το πλοίο "Queen Mary"

Παρόλο που αυτό το μεγάλο παλιό πλοίο δεν υπολογίζεται ως σπίτι φυσικά, είναι επίσης στοιχειωμένο. Αν και κάποτε εγκαινιάστηκε ως ένα κρουαζιερόπλοιο πολυτελείας, όταν αποσύρθηκε το Queen Mary, αγοράστηκε το 1967 από την πόλη του Long Beach της Καλιφόρνια και μετατράπηκε σε ξενοδοχείο. Η περιοχή του πλοίου που θεωρείται ως η περισσότερο στοιχειωμένη είναι το μηχανοστάσιο όπου ένας 17χρονος ναύτης παγιδεύτηκε ενώ προσπαθούσε να αποφύγει μια φωτιά. Έχουν ακουστεί από πολλούς ανθρώπους χτυπήματα και κρότοι στις σωλήνες γύρω από την πόρτα. Σε αυτό που σήμερα πλέον είναι το μπροστινό γραφείο του ξενοδοχείου, επισκέπτες έχουν δει το φάντασμα μιας "κυρίας στα λευκά".

Φαντάσματα παιδιών λέγεται ότι στοιχειώνουν την πισίνα του πλοίου ενώ το πνεύμα ενός νεαρού κοριτσιού που προφανώς έσπασε το λαιμό της σε ένα ατύχημα στην πισίνα έχει ακουστεί να φωνάζει τη μητέρα της ή να ζητάει την κούκλα της. Ο διάδρομος των αποδυτηρίων της πισίνας είναι ένας χώρος με ανεξήγητη δραστηριότητα. Τα έπιπλα μετακινούνται από μόνα τους, άνθρωποι νιώθουν το άγγιγμα ενός αόρατου χεριού κι εμφανίζονται άγνωστες οντότητες. Στο μπροστινό κέλυφος του πλοίου ακούγεται μερικές φορές το ουρλιαχτό ενός φαντάσματος. Μερικοί πιστεύουν πως αυτή η - γεμάτη πόνο - φωνή είναι ενός ναύτη που σκοτώθηκε κατά την σύγκρουση του Queen Mary με ένα μικρότερο πλοίο.

Το σπίτι του Whaley

Το σπίτι του Whaley βρίσκεται στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια κι έχει κερδίσει τον τίτλο του πιο στοιχειωμένου σπιτιού των Ηνωμένων Πολιτειών. Χτίστηκε το 1857 από τον Thomas Whaley σε γη που κάποτε ήταν νεκροταφείο κι από τότε στην έπαυλη έχουν θεαθεί πάρα πολλά φαντάσματα. Η συγγραφέας deTraci Regula αναφέρει τις εμπειρίες που είχε στο σπίτι.

"Όσο περνούσαν τα χρόνια, καθώς δειπνούσα απέναντι από τον δρόμο στο Old Town Mexican Cafι, άρχισα να παρατηρώ ότι τα παραθυρόφυλλα στον δεύτερο όροφο του σπιτιού του Whaley μερικές φορές άνοιγαν την ώρα που τρώγαμε, αρκετή ώρα αφότου το σπίτι είχε κλείσει. Σε μια πρόσφατη επίσκεψη μου μπορούσα να αισθανθώ την ενέργεια σε διάφορα σημεία του σπιτιού, ειδικά στο προαύλιο στο οποίο μπορούσα κιόλας να μυρίσω μια ελαφριά οσμή πούρου, μάλλον από τις επισκέψεις του Whaley. Στην αίθουσα υποδοχής μύριζα ένα άρωμα που αρχικά νόμιζα ότι ήταν της νεαρής γυναίκας που συμπεριφερόταν σαν ξεναγός, όμως όταν προσπάθησα λίγο αργότερα να μυρίσω ελαφρά προς την κατεύθυνση της καθώς συνομιλούσαμε, κατάλαβα ότι δεν φορούσε άρωμα".

Ανάμεσα σε άλλα φαντάσματα είναι αυτό ενός κοριτσιού που κρεμάστηκε κατά λάθος, ενός κλέφτη που χτυπήθηκε με ρόπαλο μέχρι θανάτου κι ο οποίος μπορεί να ακουστεί στις σκάλες του σπιτιού όπου πέθανε μερικές φορές μάλιστα έχει θεαθεί κατά την διάρκεια ξεναγήσεων στο σπίτι και της κοκκινομάλλας κόρης του Whaley που συχνά εμφανίζεται τόσο αληθοφανής, ώστε κάποιοι νομίζουν πως είναι ένα ζωντανό παιδί. Το γνωστό μέντιουμ Sybil Leek ισχυρίστηκε ότι αισθάνθηκε αρκετά πνεύματα εκεί κι ο διάσημος κυνηγός φαντασμάτων Hanz Holzer θεώρησε πως το σπίτι του Whaley αποτελεί πράγματι ένα από τα περισσότερο στοιχειωμένα κτίσματα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Raynham Hall

Το Raynham Hall στο Norfolk της Αγγλίας είναι πολύ γνωστό για το φάντασμα της "Καφέ Κυρίας", το οποίο φωτογραφήθηκε το 1936 κι οι φωτογραφίες αυτές είναι ανάμεσα στις πιο αυθεντικές φωτογραφίες φαντασμάτων που πάρθηκαν ποτέ. Το "Unexplained Site" περιγράφει μια από τις πρώτες επαφές με το πνεύμα:

"Η πρώτη θέαση έλαβε χώρα την εποχή των Χριστουγέννων το 1835. Ο Συνταγματάρχης Loftus, που τύχαινε να έχει επισκεφτεί το σπίτι για τις διακοπές, περπατούσε προς το δωμάτιο του μια νύχτα όταν είδε μια παράξενη φιγούρα απέναντι του. Στην προσπάθεια του να κοιτάξει καλύτερα τη μορφή, εκείνη εξαφανίστηκε. Την επόμενη εβδομάδα ο Συνταγματάρχης συνάντησε ξανά την γυναίκα, περιγράφοντας την ως μια κυρία ευγενικής καταγωγής που φορούσε ένα καφέ σατέν φόρεμα. Το πρόσωπο της έδειχνε να λάμπει, το οποίο φώτιζε τις άδειες κοιλότητες των ματιών της".

Ο Λευκός Οίκος

Κι όμως, είναι αλήθεια!
Στον αριθμό 1600 της Pennsylvania Avenue στην Ουάσινγκτον δεν είναι μόνο το σπίτι του τωρινού Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά και το σπίτι αρκετών προηγούμενων Προέδρων οι οποίοι κατά καιρούς αποφασίζουν να κάνουν γνωστή την παρουσία τους εκεί, παρά το γεγονός ότι είναι νεκροί. Ο Πρόεδρος Harrison έχει αναφερθεί πως περιφέρεται στην σοφίτα του Λευκού Οίκου, ψάχνοντας να μάθει ποιος γνωρίζει, αν ο Πρόεδρος Andrew Jackson στοιχειώνει την κρεβατοκάμαρα του. Επιπλέον, το φάντασμα της Πρώτης Κυρίας Abigail Adams έχει ιδωθεί να αιωρείται σε έναν από τους διαδρόμους του Λευκού Οίκου κρατώντας κάτι.

Το φάντασμα του Προέδρου που έχει θεαθεί πιο πολλές φορές, είναι αυτό του Abraham Lincoln. Η Eleanor Roosevelt ισχυρίστηκε κάποτε ότι πίστεψε πως ένιωθε την παρουσία του να την παρακολουθεί καθώς εργαζόταν στο υπνοδωμάτιο του Lincoln. Κατά την προεδρεία του Roosevelt επίσης, ένας υπάλληλος ανέφερε πως είδε πράγματι το φάντασμα του Lincoln να κάθεται σε ένα κρεβάτι και να βγάζει τις μπότες του. Σε μια άλλη περίπτωση, ενώ η Βασίλισσα Βιλελμίνα της Ολλανδίας πέρασε μια νύχτα στο Λευκό Οίκο, ξύπνησε από ένα χτύπημα στην πόρτα του υπνοδωματίου της. Αποκρινόμενη σ' αυτό, συναντήθηκε με το φάντασμα του Abraham Lincoln το οποίο την κοίταζε έντονα από τον διάδρομο. Η σύζυγος του Calvin Coolidge ανέφερε πως είδε αρκετές φορές το φάντασμα του Lincoln να στέκεται με τα χέρια ενωμένα πίσω από την πλάτη του σε ένα από τα παράθυρα του Οβάλ Γραφείου, κοιτάζοντας έξω σε βαθύ στοχασμό προς το αιματοβαμμένο πεδίο μάχης του Potomac.

Γιατί φαίνεται ότι το σύμπαν είναι τόσο καλά ρυθμισμένο για να φιλοξενεί τη ζωή, συμπεριλαμβάνοντας και την νοητική ζωή, αυτή που εκφράζει τη συγκεκριμένη ερώτηση; Οι πιστοί απαντούν απλά, ότι το σύμπαν έχει κατασκευαστεί με τον τρόπο αυτό από τον Θεό, ενώ οι επιστήμονες από την άλλη μεριά προσπαθούν να απαντήσουν στην ερώτηση, χρησιμοποιώντας περίπλοκες θεωρίες πολλαπλών συμπάντων και άγνωστων σε εμάς διαστάσεων, που εξηγούν γιατί έχουμε αυτήν την τύχη: να ζούμε.

Ο Paul Davies θεωρητικός φυσικός, στρέφεται σε μία νέα ερμηνευτική κατεύθυνση στο νέο του βιβλίο που έχει τίτλο «Κοσμικό Τζακ-ποτ» (Cosmic Jackpot). Γυρνώντας πολύ πίσω στο χρόνο, στα πρώτα κλάσματα του δευτερολέπτου μετά τη δημιουργία του σύμπαντος, μέσα από τον όρο «βιο-φιλικότητα» (bio-friendliness) υποστηρίζει ότι ο κόσμος έχει γίνει μόνος του αυτός που είναι.

Ο Davies παραδέχεται πως η ιδέα αυτή έχει θεολογικούς απόηχους, αλλά αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο για τον λονδρέζο στοχαστή. Ούτως ή άλλως έχει γίνει ευρύτερα γνωστός με τη συγγραφή βιβλίων όπως «ο Νους του Θεού» (The Mind of God) και το «Θεός και Μοντέρνα Φυσική» (God and the New Physics) και για το ενδιαφέρον του για περίεργα ζητήματα, όπως το εάν οι φυσικές σταθερές είναι στην πραγματικότητα ασταθείς.

Μετά από χρόνια που διδάσκει σε πανεπιστήμια της Βρετανίας και της Αυστραλίας, ο Davies εγκαταστάθηκε στην Arizona τον τελευταίο χρόνο για να ξεκινήσει το «Beyond», ένα ερευνητικό κέντρο που στοχεύει στην εξέταση θεμελιωδών επιστημονικών ερωτημάτων:

• Πως ξεκίνησε το σύμπαν;


• Πως εμφανίστηκε η ζωή;


• Ποιος είναι ο ρόλος της ανθρωπότητας στην κοσμική σκηνή;


• Τι σημαίνουν όλα αυτά;

«Ξεκινήσαμε και λειτουργούμε για 3 μήνες μέχρι στιγμής κι έτσι είναι ακόμα νωρίς», δήλωσε στον Alan Boyle. «Αλλά έχουμε μεγάλες ελπίδες, ότι θα γίνουμε ένα από τα κορυφαία κέντρα μελετών, που ασχολούνται με τα θεμελιώδη αυτά ερωτήματα».

Στη συνέχεια, παρουσιάζεται τηλεφωνική συνέντευξη που δόθηκε από τον Paul Davies (ο εικονιζόμενος Paul Davies, διευθύνει το κέντρο θεμελιωδών ερευνών Beyond, στο πανεπιστήμιο της Αριζόνα) στον Alan Boyle (Cosmic Log), σχετικά με τη νέα θεωρία που εξετάζει τη δημιουργία του σύμπαντος.

Paul Davies:

Alan Boyle, Cosmic Log:
Γιατί είναι το σύμπαν βιο-φιλικό; Οφείλεται σε ένα νοήμον σχέδιο, τυφλή τύχη, ή τίποτε από τα παραπάνω;

Paul Davies:
Υπάρχουν τρεις δημοφιλείς αποκρίσεις για το γεγονός ότι το σύμπαν μοιάζει να είναι σχεδιασμένο για να φιλοξενεί και να αναπτύσσει ζωή. Και πιστεύω πως και οι τρεις είναι αξιόλογες.

Αυτές είναι, η θεωρία του ευφυούς σχεδιασμού του σύμπαντος, η ιδέα ότι εάν είχαμε μία τελική θεωρία φυσικής θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε όλες τις ακαθόριστες παραμέτρους που σχετίζονται με το σύμπαν και η τρίτη είναι η θεωρία των πολλαπλών συμπάντων, η αντίληψη ότι υπάρχουν πολλά σύμπαντα με νόμους που ποικίλλουν από το ένα στο άλλο.

Πιστεύω πως και οι τρεις αυτές ερμηνείες μπορεί να είναι βάσιμες και έχω τη δική μου οπτική την οποία προτιμώ, που είναι ότι το σύμπαν δημιούργησε μόνο του τη δική του βιο-φιλικότητα, μέσω ενός βρόγχου ανατροφοδότησης που λειτουργεί και στις δύο κατευθύνσεις του χρόνου.

Έχετε πει ότι κάποια πειράματα έχουν ήδη διεξαχθεί. Το πείραμα του John Wheeler σχετικά με την οπισθοδρομική αιτιότητα, για παράδειγμα. Και υπάρχει ακόμα ένα πείραμα, που σκοπεύει να κάνει ο John Cramer από το πανεπιστήμιο της Washington, αν και δεν έχει ακόμα βρει το κεφάλαιο για να το υλοποιήσει. Είναι αυτά τα πειράματα τέτοια, που να μπορέσουν να δώσουν φως στο φαινόμενο με το οποίο ασχολείστε;

Ναι, υπάρχουν πολλά παραδείγματα που αφορούν την αποκαλούμενη οπισθοδρομική αιτιότητα. Πρέπει να είναι κανείς πολύ προσεχτικός στη χρήση του όρου αυτού, γιατί το είδος των πειραμάτων που συζητώ στο βιβλίο μου δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αποσταλούν πληροφορίες πίσω στο χρόνο. Είναι το απόσταγμα της κβαντικής φυσικής στις αρχές της αβεβαιότητας του Heisenberg. Αυτό λειτουργεί και στις δύο κατευθύνσεις του χρόνου. Οι καταστάσεις στο μέλλον είναι αβέβαιες, αλλά και οι καταστάσεις στο παρελθόν είναι και αυτές επίσης αβέβαιες.

Στον συμβατικό τρόπο για να διεξάγεις ένα κβαντικό πείραμα, προετοιμάζεις μία αρχική κατάσταση και κάνεις κάποιες μετρήσεις σ' αυτήν, σε ότι έχει σχέση με τον χρόνο. Αλλά στην περίπτωση που εφαρμόζεις κβαντική φυσική στο σύμπαν ως ολότητα, δεν είναι απαραίτητα αυτός ο κατάλληλος τρόπος για να το εξετάσεις. Επειδή δε γνωρίζουμε ποια ήταν η αρχική κατάσταση του σύμπαντος και σίγουρα δεν μπορούμε να φτιάξουμε μια τέτοια κατάσταση. Κάνουμε παρατηρήσεις τώρα και συνάγουμε πράγματα που αφορούν το παρελθόν.

Ο καλύτερος τρόπος για να σκεφτεί κανείς επάνω σ' αυτά τα ζητήματα είναι, ότι στην κβαντομηχανική συνδυάζονται πολλές πιθανότητες μαζί για να σχηματίσουν ένα αμάλγαμα και πως η παρούσα κατάσταση του σύμπαντος έχει προκύψει από όλες τις πιθανές παρελθοντικές του ιστορίες, που έχουν αναμειχθεί σε ένα τέτοιο αμάλγαμα, δίνοντάς μας αυτό που παρατηρούμε. Έτσι εάν σκεφτούμε για το σύμπαν με το πρίσμα αυτών των πολλαπλών ιστοριών του, θα πρέπει προφανώς να περιοριστούμε σε εκείνες τις ιστορίες που επέτρεψαν να υπάρξει ζωή και παρατηρητές, επειδή σ' αυτό ακριβώς το σύμπαν είναι που ζούμε.

Στην ουσία, αυτό που συμβαίνει όταν κάνουμε μετρήσεις και παρατηρήσεις του σύμπαντος σήμερα, είναι ότι λύνουμε ένα μέρος της κβαντικής αμφιβολίας που υπάρχει στο παρελθόν του, ως τμήμα ή συστατικό της κβαντικής του αβεβαιότητας. Ο Stephen Hawking το έκανε πολύ σαφές, μόλις πριν από λίγους μήνες σε μία εργασία που δημοσίευσε μαζί με τον Thomas Hertog, στην οποία αναφέρει ότι ο τρόπος για να εφαρμόσουμε κβαντομηχανική σε ολόκληρο το σύμπαν είναι να προβληθούμε πίσω στο χρόνο, μέσα από τις παρούσες παρατηρήσεις μας. Αυτό φέρνει το ρόλο του παρατηρητή σε μία πολύ θεμελιώδη θέση.

Έτσι, αν και φαίνεται πως το όλο θέμα έχει βασιστεί στην γλώσσα της οπισθόδρομης αιτιότητας αυτό που συμβαίνει τώρα, αλλάζει με κάποιον τρόπο το παρελθόν εξαρτάται και συνδέεται με την κατανόησή μας για την κβαντομηχανική. Δεν υπάρχει κάτι καινούργιο. Ο Αϊνστάιν το εξέφρασε πολύ καλά: είπε ότι η κβαντομηχανική είναι ένας τρόπος για να δράσουν φαντάσματα σε απόσταση. Λοιπόν, δράση σε απόσταση θα μπορούσε να σημαίνει και δράση μέσα στο χρόνο επίσης. Το ένα πάει μαζί με το άλλο. Αυτή η δράση πάει και μπροστά και πίσω στο χρόνο. Η κβαντομηχανική στη φύση της γεφυρώνει το παρελθόν με το μέλλον και διαφορετικά σημεία στον χώρο διάστημα.

Με το που υπάρξει αυτή η σύνδεση, εμφανίζεται η βάση της θεωρίας ότι το σύμπαν μπορεί να δημιουργήσει από μόνο του την βιο-φιλικότητά του, μέσα από αυτού του είδους την κβαντική ανάδραση.

Θα έπρεπε μάλλον να αφιερώσουμε λίγο περισσότερο χρόνο σ' αυτήν την ιδέα και στην δημοφιλή άποψη ότι ανοίγει το δρόμο για ταξίδι πίσω στο χρόνο. Το παράδοξο σύμφωνα με το οποίο μπορεί να γυρίσεις πίσω και να σκοτώσεις τον παππού σου, πριν γεννηθεί ο πατέρας σου. Τέτοιες ιδέες παίρνουν ως αφορμή την σύγχρονη πραγματικότητα της επιστήμης, είναι κατάλληλες για κινηματογραφικές επιτυχίες, αλλά μπορεί να μην αντανακλούν επακριβώς την αλήθεια.

Δεν συζητάμε για ταξίδι στον χρόνο. Δεν συζητάμε για αλλαγή του παρελθόντος ή αποστολή πληροφοριών πίσω στο χρόνο. Στην ουσία μιλάμε για χρήση της υπάρχουσας κβαντικής αμφιβολίας. Όταν κάνουμε παρατηρήσεις, από τη δική μας πλευρά επιλύουμε κάποιες αβεβαιότητες που ενυπάρχουν στο σύστημα.

Θα δώσω ένα παράδειγμα: προετοιμάζεις ένα άτομο σε μία αρχική κατάσταση, να κινηθεί π.χ. κατά έναν συγκεκριμένο τρόπο και σύμφωνα με την κβαντομηχανική, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα το άτομο αυτό θα μπορεί να έχει μία γκάμα από συμπεριφορές. Όταν γίνονται παρατηρήσεις στην δεύτερη χρονική στιγμή, βρίσκεται μία συγκεκριμένη συμπεριφορά. Έχει επιλυθεί η αβεβαιότητα που ενυπήρχε στην αρχική κβαντική κατάσταση. Αλλά αυτό μπορεί να προβληθεί και πίσω στο χρόνο επίσης, και όταν κάνουμε παρατηρήσεις σήμερα, μπορούν να επιλύσουν αβεβαιότητες σχετικές με το παρελθόν.

Μ' αυτή την έννοια, αυτό που πρέπει να φανταστούμε είναι ότι η πηγή του σύμπαντος είναι ένα αμάλγαμα από πραγματικότητες και τελικά επιλέγονται μόνο αυτές οι πραγματικότητες που οδηγούν σε παρατηρητές οι οποίοι μπορούν να επιλύσουν τις αβεβαιότητες. Έτσι το σύμπαν μπορεί να σχεδιάσει τη βιο-φιλικότητά του, επειδή οι κύριοι παρατηρητές που εμφανίζονται από μία μεταγενέστερη κατάστασή του, είναι αυτοί που προκύπτουν από τις εναλλακτικές βιο-φιλικές ιστορίες του. Το σύμπαν εξηγεί την ύπαρξη των παρατηρητών και οι παρατηρητές εξηγούν την ύπαρξη του σύμπαντος.

Αν και αυτό φαίνεται πολύ ριζοσπαστικό, είναι μια πολύ παλιά ιδέα. Μας πάει τουλάχιστον 30 χρόνια πίσω, στις μελέτες του John Wheeler. Ένας αριθμός από άλλους γνωστούς φυσικούς συμπεριλαμβανομένων των Hawking, Murray Gell-Mann και Jim Hartle πρότειναν κάτι παρόμοιο. Είμαι στο πανεπιστήμιο του George Mason με τον Yakir Aharonov, ο οποίος επίσης προτείνει κάτι παρόμοιο. Το αποκαλεί, λειτουργία του κύματος της μοίρας από το μέλλον (destiny wave function from the future).

Αυτοί είναι απλώς τρόποι για να επαναδιαμορφωθεί η κλασική κβαντομηχανική, ώστε να προκύψει με δραματικό τρόπο ότι δεν μπορεί κανείς να τεμαχίσει τον χρόνο σε κομμάτια και να μην περιμένει ότι θα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους. Αυτό που συμβαίνει τώρα μας οδηγεί πίσω στο παρελθόν, όπως μας οδηγεί στο μέλλον. Και στην κβαντομηχανική, υπάρχει πάντα ένας τόσο έξυπνος μηχανισμός, που αποτρέπει πλήρως τη χρήση της παραπάνω αρχής για να στείλει κανείς πληροφορίες στο παρελθόν και να το αλλάξει.

Σωστά, και δεν αναφέρεστε σε κάποιο υπερνοήμον ον, που είναι σε θέση να επηρεάσει το παρελθόν, πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο.

Κάποιοι άνθρωποι το πρότειναν. Πρότειναν ότι η κοσμική βιο-φιλικότητα οφείλεται ακριβώς σε κάποια υπερ-νοημοσύνη, που προβλήθηκε στο παρελθόν και ρύθμισε τη δύναμή της, ή κάτι τέτοιο. Ή ότι μια υπερ-νοημοσύνη σε κάποιο άλλο σύμπαν δημιούργησε το δικό μας σύμπαν με παραμέτρους βιο-φιλικότητας. Όλες αυτές οι θεωρίες έχουν εξεταστεί υποθετικά ασφαλώς. Αλλά αυτό που βρίσκω ότι λείπει σ' αυτές τις θεωρίες, συμπεριλαμβανομένου του πλέον πειστικού επιχειρήματος για σχεδιασμό του σύμπαντος από κάποια διάνοια, είναι ότι επικαλούνται κάτι εκτός του σύμπαντός μας, το οποίο πρέπει να το δεχτούμε ως έχει και δεν μπορεί να αποδειχθεί. Θα προτιμούσα να προσπαθήσω να εξηγήσω όσα περισσότερα μπορώ για το σύμπαν, μαζί και τους βιο-φιλικούς φυσικούς του νόμους, ψάχνοντας μια αιτία που βρίσκεται μέσα στο σύμπαν και όχι μέσω μιας ερμηνείας που επικαλείται κάτι έξω από αυτό.

Ακόμα και οι συμβατικοί φυσικοί αναγνωρίζουν ότι οι νόμοι της φύσης είναι φιλικοί χωρίς να ξέρουμε το γιατί, αλλά έχουν ξεπηδήσει από το τίποτα στο σύμπαν από την εποχή του big bang, μέσω ενός άγνωστου μηχανισμού. Και πάλι, το επιχείρημα επικαλείται κάτι εκτός του σύμπαντος και όχι μια εγγενή του ιδιότητα.

Στο βιβλίο σας αναφέρατε ότι το σενάριο του Hawking προϋποθέτει ότι η προέλευση του σύμπαντος είναι ασαφής με έναν κβαντικό τρόπο. Δεν είναι απαραίτητη κάποιου είδους «ισχυρή έναρξη» για το σύμπαν.

Σωστά. Εάν εφαρμόσουμε κβαντομηχανική για το σύμπαν ως ολότητα, καθετί γίνεται ασαφές. Αλλά θέλω να πάω πέρα από τη συνηθισμένη κβαντική αβεβαιότητα, η οποία πιστεύω ότι χρειάζεται ένα πρόσθετο βήμα, και να εισάγω την ασάφεια ή αβεβαιότητα στους ίδιους τους νόμους.

Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι παρόλο που υπάρχουν πολλές κβαντικές (εν δυνάμει πιθανές) ιστορίες, οι φυσικοί νόμοι που βρίσκονται πίσω από όλες είναι οι ίδιοι. Αλλά υποστηρίζω στο βιβλίο μου ότι θα πρέπει να εγκαταλείψουμε την αντίληψη των αμετάβλητων και θεμελιωδών νόμων και άντ' αυτού να στραφούμε στην ιδέα ότι και οι ίδιοι οι νόμοι διέπονται από ασάφεια και αβεβαιότητα. Μπορούμε ακόμα να επικαλεστούμε τον μηχανισμό ανάδρασης που έχω προτείνει εγώ ο ίδιος καθώς και ο Cramer και που προκύπτει από την κβαντομηχανική, αλλά να τον εφαρμόσουμε και στους νόμους επίσης, όπως και στις πιθανές καταστάσεις του σύμπαντος. Έτσι, αυτό είναι το ριζοσπαστικό βήμα: η σκέψη ότι υπάρχουν ασαφείς νόμοι, όπως και ασαφείς καταστάσεις.

Και καθώς οι φυσικοί παρατηρούν τη λειτουργία αυτών των νόμων, διαδραματίζεται συγχρόνως μία ασυνέπεια σ' αυτούς; Και τι είναι αυτό που τους κάνει να φαίνονται ότι είναι σταθερά καθορισμένοι;

Δε θα χρησιμοποιούσα τον όρο «ασυνεπείς», διότι έχει μια συγκεκριμένη δευτερεύουσα σημασία, που συνδέεται με την κβαντική εναπόθεση. Το όλο θέμα είναι ότι υπάρχει μία έμφυτη ασάφεια στην απολύτως μαθηματική φύση των νόμων, που είναι χρόνο-εξαρτώμενη.

Σύμφωνα με την παραδοσιακή αντίληψη οι φυσικοί νόμοι είναι απόλυτες, παγκόσμιες και αμετάβλητες μαθηματικές σχέσεις που υπάρχουν σε κάποια πλατωνική σφαίρα, η οποία διαπερνά το φυσικό σύμπαν, μέσα από έναν κόσμο μαθηματικών μοντέλων. Η ορθόδοξη ερμηνεία των νόμων είναι ότι αποτελούν άπειρους, ακριβείς, εξωτερικούς καθορισμούς. Αλλά ένας αυξανόμενος αριθμός θεωρητικών φυσικών, έχουν μία τελείως διαφορετική θέαση για τη φύση των φυσικών νόμων, σύμφωνα με την οποία οι νόμοι μοιάζουν περισσότερο με ένα λειτουργικό πρόγραμμα, που τρέχει στον γιγάντιο κβαντικό υπολογιστή που λέγεται σύμπαν.

Έτσι αντιλαμβανόμαστε το σύμπαν σαν ένα σύστημα που εξάγει πληροφορίες, έναν γιγάντιο υπολογιστή και οι φυσικοί νόμοι είναι απλώς ο αλγόριθμος που τρέχει σ' αυτόν.

Και όλοι ξέρουμε ότι η απάντηση στο θεμελιώδες ερώτημα είναι 42.
(Αναφορά στην γνωστή ταινία «Γυρίστε το Γαλαξία με Οτοστόπ» του Douglas Adams, όπου κατασκευάστηκε ένας γιγάντιος υπολογιστής για να απαντήσει στο θεμελιώδες ερώτημα, σχετικά με τη δημιουργία και το σκοπό του σύμπαντος. Ο υπολογιστής απάντησε στην ερώτηση αυτή: 42)

Σωστά. Οποιοσδήποτε έχει υπολογιστή γνωρίζει ότι όλοι οι υπολογιστές έχουν περιορισμούς που αφορούν τους πόρους τους και την υπολογιστική τους ταχύτητα και το σύμπαν δεν αποτελεί εξαίρεση. Μπορούμε να συμπεράνουμε ποια είναι η δυνατότητα επεξεργασίας πληροφοριών που έχει το σύμπαν. Είναι πεπερασμένη, με έναν πολύ μεγάλο αριθμό, περίπου 10122. Αυτός ο αριθμός είναι τόσο μεγάλος, που σχεδόν για κάθε πρακτικό σκοπό δεν έχει καμία διαφορά από το εάν σκεφτόμαστε τη Μητέρα Φύση να διοικεί αυτόν τον περιορισμένων πόρων υπολογιστή, ή να σκεφτόμαστε ότι η Μητέρα Φύση υπολογίζει όλα τα πράγματα μέσα από έναν πλατωνικό ουράνιο κόσμο με άπειρη ακρίβεια.

Υπάρχει συγκεκριμένη λογική, σύμφωνα με την οποία υπάρχει διαφορά συμπεριλαμβανομένης της λογικής που προκύπτει από πειράματα που μπορούν να γίνουν στο εργαστήριο αυτή τη στιγμή. Αλλά το σημαντικό είναι, πως στο παρελθόν ο αριθμός ήταν πολύ μικρότερος. Εάν πάει κανείς πίσω στο παρελθόν, όπου η περιπλοκότητα της δομής του σύμπαντος δεν είχε ακόμα εξελιχθεί, τη στιγμή της εκτόνωσής του στα 10-34 δευτερόλεπτα, τα bits που θα μπορούσαν να περιέχονται στο σύμπαν ήταν μόνο περίπου 1020 . Έτσι, εάν περιορίσουμε την περιγραφή των φυσικών νόμων με τέτοια ακρίβεια ένα τμήμα στα 1020 τότε αρχίζει να αποκτάει η λογική αυτή νόημα.

Η εικόνα που έχουμε για τους φυσικούς νόμους είναι ότι στην αρχή, ήταν τελείως ασαφείς, ακαθόριστοι και χωρίς συγκεκριμένη εστίαση. Μετά, ενώ το σύμπαν άρχισε να διαστέλλεται και η δυνατότητά του να επεξεργάζεται πληροφορίες μεγάλωσε, οι νόμοι άρχισαν να αποκτούν νόημα και εστίαση. Απλά δεν έχει νόημα να εφαρμόζονται φυσικοί νόμοι με μεγαλύτερη ακρίβεια από αυτή που θα μπορούσε να υπολογίσει και να επεξεργαστεί ολόκληρο το σύμπαν. Με αυτήν την οπτική, οι νόμοι εστιάζονται σταδιακά μέσα από μία «φύρδην-μίγδην προέλευση», όπως έχει πει χαρακτηριστικά ο John Wheeler.

Τότε το ζήτημα που αντιμετωπίζουμε είναι, γιατί οι νόμοι έχουν εστιαστεί σε μία τέτοια βιο-φιλική ρύθμιση; Εδώ είναι που υπεισέρχεται ο βρόχος της ανατροφοδότησης. Εάν αποδεχτεί κανείς ότι οι ίδιοι οι νόμοι δεν είναι κάτι το στατικό, εξαιτίας της περιορισμένης επεξεργαστικής δυνατότητας του σύμπαντος, τότε ο δρόμος μένει ανοιχτός για το σύμπαν, ώστε να σχεδιάσει αυτές τις βιο-φιλικές παραμέτρους μέσα από αυτόν τον βρόχο ανατροφοδότησης.

Ένα από τα θέματα που ερευνάτε εδώ και χρόνια είναι η διασταύρωση της επιστήμης με τη θρησκεία. Πιστεύετε πως αυτές οι νέες ιδέες σχετικά με τη διαμόρφωση του κοσμικού τοπίου για παράδειγμα, ή την κβαντική φύση του σύμπαντος μπορούν να τροφοδοτήσουν επίσης και τον θρησκευτικό ή πνευματικό στοχασμό;

Υπάρχει μεγάλος συσχετισμός αλλά και σύγκρουση μεταξύ των δύο αυτών πεδίων, διότι το ερώτημα που ερευνάται είναι, γιατί το σύμπαν μοιάζει να έχει σχεδιαστεί έτσι ώστε να μπορεί να φιλοξενήσει τη ζωή. Για τους περισσότερους ανθρώπους, η πρώτη ερμηνεία είναι ότι το έχει φτιάξει έτσι ο Θεός. Αυτό που θέλω να πω εγώ είναι, πως μια τέτοια απάντηση δεν μπορεί να μας διαφωτίσει, δε μας βγάζει πουθενά. Απλώς μεταθέτει το πρόβλημα σε μία άλλη σφαίρα επιρροής. Το να λέει κανείς ότι το έφτιαξε έτσι ο Δημιουργός, δεν διαφέρει και πολύ από το να λέμε ότι το έφτιαξαν έτσι οι φυσικοί νόμοι. Και οι δύο ερμηνείες επικαλούνται κάτι που είναι εκτός του σύμπαντος.

Το πρόβλημα με το να απαντάμε ότι έχει σχεδιαστεί έτσι από τον Θεό τον ίδιο είναι ότι δεν δίνεται κάποια εξήγηση, απλώς επικαλούμαστε έναν ανεξήγητο σχεδιαστή. Δεν απαντάει τίποτε, απλώς μεταθέτει το πρόβλημα. Αλλά και το να δηλώνουμε ότι οι φυσικοί νόμοι απλώς έτυχε να επιτρέπουν τη ζωή, δεν αποτελεί επίσης εξήγηση.

Αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να προχωρήσω πέρα από αυτό το στείρο πηγαινέλα μεταξύ της θρησκείας και της επιστήμης, που προσπαθούν να διερευνήσουν αυτά τα έσχατα ερωτήματα. Προσπαθούμε να στοχαστούμε και να ερευνήσουμε κάποιες καινούργιες ιδέες, μέσα από τις οποίες δοκιμάζουμε να φανταστούμε ότι το σύμπαν σχεδίασε από μόνο του τη βιο-φιλικότητά του. Ψάχνουμε δηλαδή να βρούμε την απάντηση μέσα στο ίδιο το σύμπαν. Τώρα, αυτό είναι τελείως σύμφωνο με το να θεωρούμε ότι το σύμπαν έχει κάποιου είδους βαθύτερη σημασία και σκοπό, αλλά αυτή η σημασία και ο σκοπός είναι ένα εγγενές χαρακτηριστικό του. Δεν έχει επιβληθεί σ' αυτό από κάποια εξωτερική θεία δύναμη. Συνεπώς αυτές οι ιδέες εμπλέκονται με τα θεολογικά ζητήματα.

Στις 5 Δεκεμβρίου του 1945 καταστροφή έμελλε να πλήξει το πλήρωμα του Fort Lauderdale στην Φλόριντα. Εκείνο το απόγευμα, πέντε μαχητικά αεροσκάφη υψώθηκαν για να εκτελέσουν μία εκπαιδευτική πτήση ρουτίνας. Σύντομα τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν στραβά. Ο αρχηγός του σμήνος ανέφερε δυσλειτουργίες του εξοπλισμού, τα γυροσκόπια άρχισαν να τρελαίνονται και έχασε τον ορίζοντα. Τελικά, ανέφερε πως είχε χαθεί. Αυτό συνέβη λίγο έξω από την ακτή της Φλόριντα και καθώς η ημέρα εξελισσόταν, ο καιρός επιδεινώθηκε ραγδαίως. Μετά από δύο ώρες, τα αεροσκάφη εξαφανίστηκαν και δεν τα ξαναείδε κανείς ποτέ πια. Δεν βρέθηκαν ούτε νεκρά σώματα, ούτε ποτέ εντοπίστηκαν συντρίμμια.

Αν απομονώσουμε το γεγονός, η τραγωδία αυτή δεν ήταν κάτι το πρωτοφανές. Ο αποπροσανατολισμός είναι εύκολο να συμβεί επάνω από τη θάλασσα εάν κάποιος έχει χαθεί και είναι εύκολο κάποιος να πετάει συνεχώς μέχρι να εξαντληθούν τα καύσιμα και τέλος να πέσει από τον αέρα. Η έλλειψη στοιχείων για συντριβή ήταν βέβαια ασυνήθιστη, αλλά και πάλι δεν ήταν κάτι που δεν έχει συμβεί παρομοίως στο παρελθόν. Αλλά τι μπορεί να πει κανείς για ένα έκτο αεροπλάνο μέρος της επιχείρησης ανεύρεσης και διάσωσης του χαμένου σμήνους που ανατινάχθηκε σε λιγότερο από μισή ώρα αφότου σηκώθηκε στον αέρα με ολοκληρωτική απώλεια ζωών;

Κατάλογος καταστροφών

Το προαναφερόμενο είναι ένα από τα σημαντικότερα περιστατικά που αφορούν αυτό, που είναι γνωστό ως το μυστήριο του τριγώνου των Βερμούδων. Άλλα περιστατικά συμπεριλαμβάνουν την εξαφάνιση δύο αεροσκαφών το 1948 με απώλεια εξήντα ανθρώπινων ζωών. Το 1950 ένα φορτηγό σκάφος εξαφανίστηκε ολοκληρωτικά. Το 1963 συνέβη μια διπλή τραγωδία, με την εξαφάνιση ακόμα ενός φορτηγού και τριών μεγάλων αεροσκαφών.

Πράγματι εάν κανείς υπολογίσει και άλλα μικρότερα περιστατικά θα προκύψει μια συνεχόμενη λίστα μυστηριωδών εξαφανίσεων που περιλαμβάνει πάνω από 140 πλοία και αεροπλάνα και χιλιάδες ζωές. Η μεγαλύτερη τραγωδία συνέβη τον Μάρτιο του 1918. Ένα αμερικάνικο πλοίο εφοδιασμού που έπλεε από τα νησιά Barbados προς το Norfolk της Βιρτζίνια χάθηκε χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος, μαζί με τους τριακόσιους ανθρώπους που επέβαιναν σ' αυτό.

Το τρίγωνο των Βερμούδων εκτείνεται από τις Βερμούδες προς την Κούβα και κατά μήκος των ακτών από το Μαϊάμι προς τη Νέα Υόρκη. Οι σκεπτικιστές θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν την όλη υπόθεση: δεν υπάρχει κάποιο μυστήριο εφόσον η κυκλοφορία στην περιοχή είναι πολύ μεγάλη και κάποιες καταστροφές είναι αναπόφευκτες. Αλλά επάνω σ' αυτήν την υπόθεση έχει στηθεί εδώ και χρόνια μια ολόκληρη σειρά προσπαθειών για να εξηγήσουν τις εξαφανίσεις.

Διάφορες θεωρίες που έχουν προταθεί για να εξηγήσουν το φαινόμενο

Ο Vincent Gaddis πρότεινε ως αιτία του μυστηρίου την ύπαρξη μία χωροχρονικής ανωμαλίας που αγγίζει το συγκεκριμένο σημείο μέσω άλλων διαστάσεων. Ο Charles Berliz θεώρησε πως το ζήτημα οφείλεται σε δράσεις που προέρχονται από UFO και στρεβλώσεις του χρόνου. Ακόμα, ο Dr Kenneth McCall υπέθεσε πως οι βασανισμένες ψυχές των νέγρων σκλάβων έχουν στοιχειώσει την περιοχή. Ο Ivan Sanderson πρότεινε μία ελαφρώς λιγότερο εκκεντρική θεωρία που βασίζεται σε στρεβλώσεις του μαγνητικού πεδίου. Αναγνωρίζοντας παρόμοιες περιοχές σε διάφορα μέρη της γης, τέτοιοι μαγνητικοί στρόβιλοι σχηματίζονται όταν συγκρούονται θερμά και ψυχρά ρεύματα.

Μία επέκταση της ιδέας προέρχεται από τον γεω-χημικό Dr Richard McIver, που θεωρεί πως τα μυστηριώδη φαινόμενα οφείλονται σε υδρατμούς που είναι παγιδευμένοι στον πυθμένα της θάλασσας. Γεωλογικές διαταραχές μπορούν να προκαλέσουν την απελευθέρωση μεγάλων ποσοτήτων μεθανίου. Όταν συμβαίνει αυτό, η θάλασσα μπορεί να αντιδράσει με εκρήξεις αφρού, όπως στο λαιμό ενός μπουκαλιού μπύρας, «καταπίνοντας» τα πλοία που περνούν από το σημείο αυτό. Όταν το μεθάνιο φτάνει στον αέρα, μπορεί να αναφλεχθεί από την μηχανή ενός αεροσκάφους και τα συντρίμμια πιθανώς πέφτουν στην αφρώδη θάλασσα και εξαφανίζονται. Ωστόσο, ενώ η τελευταία αυτή θεωρία αναφέρεται σε πιο πιθανές εξηγήσεις, ίσως να θεωρούμε το μυστήριο από μία λανθασμένη οπτική γωνία.

Καθαρίζοντας την ομίχλη

Από τις χιλιάδες περιπτώσεις που κάπου έχει συμβεί κάποια καταστροφή και από περιπτώσεις που κάποιος έχει καταφέρει να διασωθεί, υπάρχει μια σειρά παραγόντων που δίνουν φως στα αίτια τέτοιων συμβάντων. Για παράδειγμα, άνθρωποι που γλίτωσαν έχουν μιλήσει, σχεδόν ανώνυμα, για χαλασμένα γυροσκόπια, προβλήματα στη λειτουργία του εξοπλισμού, απώλεια του ορίζοντα, έλλειψη συντριμμιών, αεροπλάνα που ανατινάζονται, νερό που φαίνεται πως υψώνεται προς τα πάνω σα να εκρήγνυται, πυκνές κουρτίνες ομίχλης που εμφανίζονται από το πουθενά και ξαφνική αναταραχή των νερών.

Κάθε ένα από τα παραπάνω συμβάντα έχουν αναφερθεί κατά καιρούς από ναύτες και αεροπόρους ανά τον κόσμο. Δεν υπάρχει κάτι το μυστηριώδες σε κανένα από όλα αυτά, εάν τα εξετάσει κανείς απομονωμένα. Αυτό που είναι πραγματικά ασυνήθιστο και που αφορά το τρίγωνο των βερμούδων είναι, πως τα παραπάνω φαίνεται πως συμβαίνουν όλα μαζί σε κάθε περίπτωση καταστροφής και εξαφάνισης. Υπάρχει μία λέξη που χρησιμοποιούμε συνήθως για να περιγράψουμε αυτή τη συνάθροιση τυχαίων παραγόντων: σύμπτωση.

Αλλά ακόμα και αυτοί που εξετάζουν το φαινόμενο με σκεπτικισμό, δεν μπορούν με ευκολία να χρησιμοποιήσουν τη λέξη αυτή για να εξηγήσουν τι συμβαίνει στο τρίγωνο των Βερμούδων. Προτιμούν καλύτερα, να μη σκέφτονται καν την όλη υπόθεση. Πέρα από όλα, θεωρούν ότι η υπόθεση του μυστηρίου είναι από μόνη της γελοία. Αλλά αυτό δεν είναι αναγκαία σωστό. Ακόμα και η δικαιολογία της σύμπτωσης δεν αποτελεί ένα πόρισμα, που για να το βγάλει κανείς χρειάζεται να μελετήσει πολλές περιπτώσεις και μετά να καταλήξει σ' αυτό. Η συνάθροιση πολλών μικρών λαθών και ατυχιών μαζί, είναι εύλογο πως σε πολλές περιπτώσεις θα προκαλέσουν μια μεγάλη καταστροφή.

Μια θεωρία για το αναπόφευκτο

Προφανώς το σύμπαν είναι σχεδιασμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε να αφήνει να συμβούν γεγονότα που οφείλονται σε συμπτώσεις. Εάν δεν ήταν έτσι σχεδιασμένο, δεν θα συνέβαιναν. Και ο ίδιος ο νόμος της τυχαιότητας επιτρέπει κάτι τέτοιο. Στην πραγματικότητα, σε ένα τέτοιο σύμπαν συμπτώσεων, το τρίγωνο των Βερμούδων θα μπορούσε να αποτελέσει ένα αναπόφευκτο δείγμα σύμπτωσης, περιγράφοντας ένα σημείο όπου συμπτωματικά πολλές συμπτώσεις μπορούν να αθροιστούν και να προκαλέσουν συγκεκριμένα συμβάντα.

Κάποιοι θα μπορούσαν να αναφερθούν στο παραπάνω, χαρακτηρίζοντάς το ως μια περίπτωση μεγάλης γρουσουζιάς. Και αυτή η οπτική έχει ενδιαφέρον. Γιατί κάτι το οποίο θεωρούμε ότι είναι αναπόφευκτο ότι θα συμβεί, μπορεί να έχει αξιοσημείωτο αποτέλεσμα στο ανθρώπινο μυαλό, προκαλώντας ακόμα και ανθρώπους να κάνουν λάθη για να επιβεβαιώσουν αυτό που φοβούνται ότι θα συμβεί, που σε άλλες περιπτώσεις δε θα έκαναν. Για παράδειγμα, εάν κάποιος σκέφτεται ότι θα του συμβεί ένα ατύχημα, θα ανησυχεί και θα συμπεριφέρεται διαφορετικά από ότι συνήθως και φυσιολογικά, αυξάνοντας στην ουσία τις πιθανότητες για να συμβεί το ατύχημα. Θα μπορούσε λοιπόν να συμβαίνει ακόμα κι αυτό, σαν μία προδιάθεση για καταστροφές στο συγκεκριμένο σημείο, μία προδιάθεση που προκαλεί τους ανθρώπους να κάνουν περισσότερα λάθη όταν περνούν από το τρίγωνο των Βερμούδων;

Σύμφωνα με τη λεπίδα του Ockham, για την ερμηνεία οποιουδήποτε φαινομένου, η απλούστερη ή πιο προφανής λύση τείνει να είναι και η καλύτερη. Έτσι στην περίπτωση του τριγώνου των Βερμούδων, από μόνα τους κάποια γεγονότα που σχετίζονται με τις εξαφανίσεις θα μπορούσαν να τις δικαιολογήσουν, χωρίς να χρειαστεί να ανατρέξει κανείς σε όλες τις περιρρέουσες συμπτώσεις που συνυπάρχουν στα περιστατικά. Ωστόσο, αν και θα μπορούσαν με αυτόν τον τρόπο να εξηγηθούν πολλές μυστηριώδεις εξαφανίσεις στην περιοχή, εάν κανείς μελετήσει στο σύνολό της την υπόθεση, διαπιστώνει πως χαρακτηρίζεται από ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο συνάθροισης συμβάντων, με μία μοναδικότητα που αξίζει να την ερευνήσει κανείς.

Μπορεί να μοιάζει ότι είναι στρογγυλή όταν την κοιτά κανείς από το διάστημα, αλλά στην πραγματικότητα ο πλανήτης μας είναι ένα όχι τελείως ομοιόμορφο σφαιροειδές. Όπως μπορούν να επιβεβαιώσουν αμέτρητες διαστημικές φωτογραφίες, η Γη είναι στρογγυλή η «γαλάζια σφαίρα» όπως την αποκαλούν οι αστροναύτες. Τα φαινόμενα όμως απατούν. Ο πλανήτης Γη δεν είναι στην πραγματικότητα τελείως στρογγυλός.

Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι η Γη είναι επίπεδη. Αρκετά πριν να πλεύσει ο Κολόμβος στον ωκεανό, ο Αριστοτέλης και άλλοι μορφωμένοι αρχαίοι Έλληνες είχαν προτείνει πως η Γη είναι στρογγυλή. Αυτό είχε βασιστεί σε έναν αριθμό παρατηρήσεων, όπως το γεγονός ότι τα πλοία που απομακρύνονται από το λιμάνι δεν φαίνονται μόνο μικρότερα καθώς φεύγουν, αλλά φαίνονται επίσης ότι βουλιάζουν στον ορίζοντα. Όπως δηλαδή θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι συμβαίνει εάν κάτι επιπλέει επάνω σε μία σφαίρα, δηλώνει ο γεωγράφος Bill Carstensen του πολυτεχνείου της Virginia στο Blacksburg.

Ο Ισαάκ Νεύτων πρώτος σκέφτηκε την ιδέα ότι η Γη δεν είναι τελείως σφαιρική. Αντίθετα πρότεινε ότι είναι ένα πεπλατυσμένο σφαιροειδές μία σφαίρα που είναι πιεσμένη στους πόλους και φουσκωμένη στον ισημερινό. Είχε δίκιο και επιπλέον, εξαιτίας αυτής της ασυμμετρίας η απόσταση μεταξύ του κέντρου της Γης και του επιπέδου της θάλασσας είναι περίπου 21 χιλιόμετρα μεγαλύτερη στον ισημερινό, απ' ότι είναι στους πόλους.

Αντί να είναι η Γη σαν μια σφαιρική σβούρα φτιαγμένη από ατσάλι, όπως εξηγεί ο Vic Baker του πανεπιστημίου της Arizona στην Tuscon, «έχει κάποιο βαθμό πλαστικότητας, που επιτρέπει στο σχήμα της να αλλάζει απειροελάχιστα. Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να παρομοιαστεί με μία εύκαμπτη μπάλα σαν αυτές που χρησιμοποιούν για να παίξουν τα παιδιά, αλλά η πλαστικότητα της Γης είναι πολύ μικρότερη».

Η υδρόγειος ωστόσο, δεν είναι καν ένα τέλειο πεπλατυσμένο σφαιροειδές γιατί η μάζα της είναι ανομοιόμορφα κατανεμημένη. Όσο μεγαλύτερη είναι η μάζα σε κάποιο σημείο, τόσο μεγαλύτερη είναι η βαρυτική έλξη, «δημιουργώντας έτσι ανομοιομορφίες στην περιφέρεια της σφαίρας» λέει ο γεωλόγος Joe Meert του πανεπιστημίου της Florida στο Gainesville.

Το σχήμα της Γης αλλάζει επίσης κατά τη διάρκεια των χρόνων, εξαιτίας του συνδυασμού άλλων δυναμικών παραγόντων. Μετακινήσεις μάζας στο εσωτερικό του πλανήτη, μεταβάλλουν τις βαρυτικές ανωμαλίες. Βουνά και κοιλάδες αναδύονται εξαιτίας της μετακίνησης των τεκτονικών πλακών. Κάποιες φορές ακόμα, μπορεί η επιφάνεια της Γης να χτυπηθεί από μετεωρίτες και να σχηματιστούν κρατήρες. Και η βαρυτική έλξη από τη Σελήνη και τον Ήλιο δεν προκαλεί μόνο παλίρροιες στα νερά, αλλά έχει επίδραση και στο έδαφος.

Επιπρόσθετα, η αλλαγή του βάρους των ωκεανών και της ατμόσφαιρας μπορεί να προκαλέσει αλλαγές στο σχήμα του φλοιού «σε κλίμακα ενός εκατοστού περίπου», σημειώνει ο γεωφυσικός Richard Gross του εργαστηρίου προωθητικών αερίων στο Calif (Pasadena). «Υπάρχει επίσης και η μετα-παγετωνική αναπήδηση, όπου ο φλοιός και ο μανδύας της Γης που ήταν καταπιεσμένοι από γιγάντια κομμάτια πάγου τα οποία βρισκόντουσαν στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια της τελευταίας εποχής των πάγων, τώρα αναδύονται προς τα πάνω με ρυθμό ένα εκατοστό το χρόνο».

Ακόμα περισσότερο, για να εξισορροπηθεί η ανομοιόμορφη κατανομή της μάζας της Γης και να σταθεροποιηθεί η περιστροφή της, «ολόκληρη η επιφάνεια της Γης προσπαθεί κατά τη διάρκεια της περιστροφής να ανακατανείμει την μάζα της κατά μήκος του ισημερινού, μία διαδικασία που καλείται πλήρης πολική περιστροφή - true polar wander», λέει ο Meert.

Για να παρακολουθούν το σχήμα της Γης οι επιστήμονες τοποθετούν χιλιάδες συσκευές ανίχνευσης στο έδαφος, που μπορούν να ανιχνεύσουν αλλαγές στο ύψος του, της τάξης λίγων χιλιοστών, λέει ο Gross. Μια άλλη μέθοδος, χρησιμοποιεί εκπομπές λέιζερ στο οπτικό φάσμα, που προέρχονται από κάποιους σταθμούς στη Γη και κατευθύνονται σε δορυφόρους. Οποιεσδήποτε αλλαγές που παρατηρούνται στις τροχιές των δορυφόρων αυτών αντιστοιχούν σε βαρυτικές ανωμαλίες και σε ανακατανομή της μάζας στο εσωτερικό του πλανήτη. Μία ακόμα τεχνική, βασίζεται στη χρήση ραδιο-τηλεσκοπίων εδάφους, που παρακολουθεί ραδιοκύματα προερχόμενα έξω από τον γαλαξία και συνάγει έτσι την αλλαγή στη θέση των σταθμών του εδάφους. Δεν χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να συνειδητοποιήσουμε ότι η Γη δεν είναι στρογγυλή, σίγουρα όμως χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη για να καθορίσουμε το ακριβές της σχήμα.

Ο Charles F. Hildebolt, οδοντίατρος και ανθρωπολόγος στο Ινστιτούτο Ραδιολογίας Mallinckrodt του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον, μιλά για την έρευνα, της οποίας την διεξαγωγή βοήθησε, σχετικά με τη μούμια ενός μωρού, όπως αυτό εκτίθεται στο κέντρο επιστημών του St. Louis (15 Μαρτίου 2007, St. Louis). Η μούμια δωρίθηκε στο κέντρο επιστημών το 1985, όταν ήρθε στην κατοχή ενός οδοντίατρου του Missouri στη Μέση Ανατολή στις αρχές του 1900. Λίγα είναι γνωστά για τη μούμια, αλλά οι ερευνητές πιστεύουν ότι πρόκειται για ένα αγόρι, που πέθανε σε ηλικία επτά έως οκτώ μηνών, πριν 2000 χρόνια περίπου.

ST. LOUIS:

Το μουμιοποιημένο μωρό είχε μια Ευρωπαία μητέρα και πιθανότατα προερχόταν από πλούσια οικογένεια. Αλλά το πού ζούσε και γιατί πέθανε σε τέτοια νεαρή ηλικία παραμένει μυστήριο. Η μούμια, που εκτέθηκε για πρώτη φορά στο Κέντρο Επιστημών του Saint Louis, ήταν για χρόνια το κέντρο εστίασης μιας διεθνούς ομάδας ερευνητών. Το μουσείο επικυρώνει ότι αυτό ήταν ίσως το πιο εκτεταμένο ερευνητικό πρόγραμμα που έγινε ποτέ σε μουμιοποιημένο παιδί.

Αφότου αποκτήθηκε από τον οδοντίατρο Hermann, Mo. στις αρχές του αιώνα στη Μέση Ανατολή, η μούμια κατέληξε στη σοφίτα κάποιων συγγενών του, πριν δωριθεί στο Κέντρο Επιστημών το 1985. Ήταν τοποθετημένη στην αποθήκη του μουσείου, μέχρι που ο Al Wiman έγινε αντιπρόεδρος του Κέντρου Επιστημών εδώ και δύο χρόνια και υπέθεσε ότι η σύγχρονη ιατρική τεχνολογία, θα μπορούσε να ξεκλειδώσει τα μυστικά της μούμιας. Ηγήθηκε των προσπαθειών να συγκεντρωθούν ειδικοί στην ιατρική, στην επιστήμη και στην τέχνη στο St. Louis, τις Ηνωμένες πολιτείες και την Αίγυπτο για να ανακαλύψουν το παρελθόν της μούμιας.

«Είδα την πιθανότητα να γίνει μια επιστημονική ανακοίνωση», είπε ο Wiman, που ήταν για 30 χρόνια ιατρικός και επιστημονικός δημοσιογράφος στους τηλεοπτικούς σταθμούς του St. Louis.

Μια ομάδα ραδιολόγων και γενετιστών από το πανεπιστήμιο της Washington εξέτασε τη μούμια. Η Salima Ikram, αιγυπτιολόγος και εμπειρογνώμων για τις μούμιες στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Καΐρου, ο ανθρωπολόγος Dean Falk, στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα και η συντηρήτρια Emilia Cortes του μουσείου τεχνών Metropolitan στη Νέα Υόρκη, συμφώνησαν επίσης να βοηθήσουν.

Ένα μικρό κομμάτι από το περίβλημα της μούμιας εξετάστηκε και χρονολογήθηκε με άνθρακα, αποκαλύπτοντας ότι το παιδί είχε ζήσει μεταξύ του 30 π.Χ. και 130 μ.Χ. στη Ρωμαϊκή περίοδο της Αιγύπτου, περίπου την εποχή του Μάρκου Αντώνιου και της Κλεοπάτρας. Τρισδιάστατες εικόνες από σαρωτές CT των οστών, του κρανίου, των δοντιών και των σωματικών κοιλοτήτων του παιδιού, οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι το παιδί έζησε μέχρι την ηλικία των επτά ή οκτώ μηνών. Η σάρωση CT αποκάλυψε μια μακριά, ξύλινη ράβδο στην πλάτη του παιδιού, που στήριζε την περιτύλιξη της μούμιας. Όλες οι σαρώσεις έγιναν χωρίς να χρειαστεί να αφαιρεθεί η περιτύλιξη.

Οι σαρώσεις εντόπισαν μια τρύπα στο κρανίο του παιδιού. Ο εγκέφαλος, σαν ζελέ, θα είχε τρέξει από την τρύπα μέσω ενός είδους «ρουθουνιού», ως μέρος της διαδικασίας της μουμιοποίησης, είπε ο οδοντίατρος και ανθρωπολόγος Charles Hildebolt του πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον. Οι σαρώσεις ακόμη αναγνώρισαν μικρές τομές στην αριστερή πλευρά του σώματος, από τις οποίες τα εσωτερικά όργανα του παιδιού θα πρέπει να αφαιρέθηκαν και να τοποθετήθηκαν σε δοχεία. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ευρήματα ήταν μια σειρά από φυλακτά στις κοιλότητες του σώματος του παιδιού και στο περίβλημα, υποδεικνύοντας την εύπορη κατάσταση της οικογένειάς του.

«Το περίβλημα ήταν ένα προστατευτικό κουκούλι για το σώμα», λέει ο Hildebolt. «Προσευχές και φυλακτά αποτελούσαν ένα προστατευτικό κουκούλι για τη μεταφυσική ψυχή».

Τα νεκρά σώματα που προετοιμάζονταν για μουμιοποίηση εμβαπτίζονταν σε ένα διάλυμα άλατος και σόδας για 40 μέρες, μετά διατηρούνταν σε έλαια για 30 μέρες. Η γενετίστρια Anne Bowcock του πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον είπε ότι φοβόταν ότι το DNA θα είχε υποστεί χημικές αλλαγές, ή θα είχε «μολυνθεί» από αυτούς, που χειρίζονταν το πτώμα. Αλλά αυτό δεν αποδείχτηκε τελικά πρόβλημα.

Η πρόκληση ήταν μεγάλη, να εξεταστεί από μέσα η μούμια, που είχε πετρώσει. Έπρεπε να παρθούν τρία δείγματα από εκφυλισμένους μυς, ιστούς και οστά. Η ερευνήτρια τα κατάφερε εισάγοντας μια χοντρή βελόνα μέσα από το θώρακα και τους ώμους. Μετά από αυτή τη διαδικασία, εξήγαγε DNA χρησιμοποιώντας κοινές μεθόδους. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι η μητέρα του αγοριού ήταν Ευρωπαία. Η γενετίστρια Anne Bowcock σχεδιάζει και άλλες εξετάσεις, ώστε να εξακριβώσει τους προγόνους του πατέρα του αγοριού.

Η Anne Bowcock είπε ότι ήταν καταπληκτικό να βρει έστω την οποιαδήποτε πληροφορία από ένα DNA με ηλικία 2000 χρόνων.

Το προσωπικό του Κέντρου Επιστημών ανησυχούσε ότι η έκθεση της μούμιας θα αποτελούσε έλλειψη σεβασμού για το νεκρό. Αλλά ο αιγυπτιολόγος Ikram είπε ότι ήλπιζε πως αντιθέτως, αυτό θα αποτελούσε τιμή για τη ζωή του παιδιού. Μια «προσευχή της μούμιας», που συνοδεύει το έκθεμα μιλά για το εξής:

"Όλα τα πράγματα, τα καλά και τα αγνά, μέσα από τα οποία ζει ένας θεός, μέχρι το πνεύμα του τιμημένου Παιδιού, του δικαιωμένου"

Πολύ θέλουν να εντρυφήσουν στα μυστήρια των καρτών της ταρώ, αλλά λίγοι καταφέρνουν να τα αποκαλύψουν. Λέγεται ότι η ταρώ προειδοποιεί για απρόβλεπτες καταστάσεις και αποκαλύπτει το μέλλον. Ωστόσο, η πρόβλεψη του μέλλοντος δεν είναι η βασική σκοπιμότητα και ο κύριος λόγος ύπαρξης της ταρώ. Υπάρχουν πολλά περισσότερα στην ταρώ, από την απλή ερμηνεία των καρτών της.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δε γνωρίζουν να διαβάζουν τις κάρτες ταρώ και θεωρούν την ανάγνωσή της ως υπόθεση που είναι μυστηριώδης. Πολλοί πιστεύουν ότι ένα σύνολο καρτών μπορεί να προσδιορίσει ή να προβλέψει με ακρίβεια τη μοίρα τους. Αλλά η ταρώ δε δίνει τις έσχατες απαντήσεις, απλά «ανιχνεύει και αποτυπώνει» την κατάσταση του νου, ή της διάθεσης του ανθρώπου, που αντιμετωπίζει προβλήματα. Πολλοί άνθρωποι είναι μπερδεμένοι σχετικά με την έννοια των καρτών της ταρώ. Στη συνέχεια θα εξεταστούν κάποιες συνήθεις ερωτήσεις που αφορούν την ταρώ:

Αποφασίζει η Ταρώ για τη μοίρα;

Η Ταρώ δεν αποφασίζει για τη μοίρα μας και ούτε αποτελεί την έσχατη απάντηση για την έκβαση μιας κατάστασης. Η ταρώ περιγράφει τη γενική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο ερωτών και του δίνει μια κατεύθυνση, έτσι ώστε να μπορεί να επιτευχθεί το καλύτερο αποτέλεσμα. Από τη στιγμή που κάποιος γνωρίζει ποιο είναι το πρόβλημα, είναι εύκολο να βρει τον τρόπο να αποφύγει δύσκολες καταστάσεις.

Είναι εύκολο να μάθει κάποιος την τράπουλα ταρώ;

Δεν είναι δύσκολο να μάθει κάποιος την ταρώ, θέλει όμως εξαιρετική προσπάθεια για να κατανοήσει κανείς τον συμβολισμό της σε βάθος. Η ερμηνεία των συμβόλων που υπάρχουν στις κάρτες ταρώ, εξελίσσει την πνευματικότητα και προσφέρει μια καλύτερη κατανόηση του εαυτού. Ο άνθρωπος που ενδιαφέρεται για αυτο-βελτίωση και αναζητά έναν οδηγό, συχνά έλκεται προς τη διαδικασία της ανάγνωσης της ταρώ.

Πού βρίσκει κανείς μια τράπουλα ταρώ;

Η τράπουλα ταρώ μπορεί να βρεθεί σε πολλά βιβλιοπωλεία. Υπάρχουν διαθέσιμα πάνω από 2000 διαφορετικά είδη τραπουλών ταρώ και τα πιο συνηθισμένα έχουν 78 κάρτες. Οι κάρτες συνοδεύονται συχνά από κάποιο βιβλίο, που εξηγεί τη σημασία κάθε κάρτας, καθώς και τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους μπορούν να χρησιμοποιηθούν για προβλέψεις. Είναι ωστόσο πάντα καλύτερο να μάθει κάποιος την ερμηνεία της ταρώ με την καθοδήγηση κάποιου ειδικού και να εξασκήσει τη διαίσθησή του μέσα από τη βαθιά μελέτη των συμβόλων.

Μπορεί η ανάγνωση της ταρώ να αποτελέσει επάγγελμα;

Η ερμηνεία της ταρώ σε άλλους ανθρώπους συνεπάγεται υπευθυνότητα από την πλευρά του ερμηνευτή για το περιεχόμενο της ερμηνείας του. Οι άνθρωποι που αναζητούν ερμηνεία ταρώ κατά κάποιον τρόπο βρίσκονται σε μια προβληματική κατάσταση. Οφείλει κανείς πρώτα να είναι πολύ σίγουρος για τον εαυτό του, πριν επιχειρήσει να βοηθήσει άλλους.

Μπορεί η ταρώ να αλλάξει τη μοίρα μας;

Η ταρώ δε μπορεί να αλλάξει τη μοίρα μας. Μόνο εμείς μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Η μοίρα στηρίζεται στο Κάρμα (νόμος της ανταποδοτικής δικαιοσύνης). Πρέπει να θυμόμαστε ότι ότι δίνουμε, αυτό παίρνουμε, τα αποτελέσματα των δράσεών μας επιστρέφουν σε εμάς και μέσα από τη διαδικασία αυτή μαθαίνουμε. Η τράπουλα ταρώ απλά βοηθά κάποιον να καθορίσει τον τρόπο δράσης του. Δίνει κατευθύνσεις σχετικά με το πώς οι δράσεις του μπορεί να επηρεάσουν τη ζωή του στο μέλλον, ή αποκαλύπτει το πώς οι δράσεις κάποιου στο παρελθόν οδήγησαν σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να επανορθώσει τα λάθη του, αν έχει σφάλει κάπου.

Μπορούν κάποιοι από εμάς να προβλέψουν και να αποφύγουν κάποια δυσάρεστα γεγονότα; Κάποιοι επιστήμονες πιστεύουν ότι ο εγκέφαλος μπορεί στα αλήθεια να προβλέψει γεγονότα πριν αυτά συμβούν.

Ο καθηγητής Dick Bierman είναι σκυφτός μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή του σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Το χαμηλό βουητό των μηχανημάτων ακούγεται αμυδρά στον χώρο. Χαμογελάει και πιέζει ένα κόκκινο κουμπί.

Στο διπλανό δωμάτιο ένας ασθενής γλιστράει αργά μέσα σε έναν νοσοκομειακό σαρωτή εγκεφάλου. Εάν δεν έβλεπε κανείς το παράξενο χαμόγελο και τις γκριμάτσες στο πρόσωπο του ασθενή, θα πίστευε ότι πρόκειται για ένα κανονικό ιατρικό τσεκ-απ.

Αλλά αυτός ο σαρωτής χρησιμοποιείται για ένα από τα πιο εμβριθή υπερφυσικά πειράματα που έχουν γίνει ποτέ, πείραμα που μπορεί να αποτελέσει απόδειξη για το εάν είναι δυνατόν να προβλεφθεί το μέλλον. Το πείραμα έχει σκοπό να αποδείξει ότι φυσιολογικοί άνθρωποι, έχουν πραγματικά μία έκτη αίσθηση που τους βοηθάει να «δουν» το μέλλον.

Τέτοιες εκπληκτικές μελέτες, σε περίπτωση που επαληθευτούν, μπορούν πιθανώς να εξηγήσουν τις προγνωστικές δυνάμεις των διάμεσων και μια σειρά από άλλα ψυχικά φαινόμενα όπως η εξωαισθητήρια αντίληψη, το deja vu και η μαντεία.

Ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από τα πειράματα είναι σαφώς πεπεισμένος. «Είμαστε ικανοποιημένοι με το γεγονός ότι άνθρωποι μπορούν να διαισθανθούν το μέλλον πριν αυτό συμβεί» δηλώνει ο καθηγητής Bierman, ψυχολόγος του πανεπιστημίου του Άμστερνταμ. «Τώρα στόχος μας είναι να προχωρήσουμε και να διαπιστώσουμε ποιο είδος ανθρώπου είναι ικανός στο να πετύχει κάτι τέτοιο».

Και ο Bierman δεν είναι μοναχός του: τα ευρήματά του αντικατοπτρίζουν τα στοιχεία που συλλέχθηκαν από άλλους επιστήμονες και ερευνητές του υπερφυσικού. Ο καθηγητής Brian Josephson, νομπελίστα φυσικός από το πανεπιστήμιο του Cambridge δηλώνει:

«Mέχρι στιγμής τα στοιχεία μας αναγκάζουν να πιστέψουμε, ότι σύμφωνα με τα φαινόμενα, υπάρχουν πληροφορίες που έρχονται από το μέλλον. Στην πραγματικότητα, δεν είναι σαφές ση φυσική, το γιατί δεν μπορεί να δει κάποιος το μέλλον. Στην φυσική, δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει εντελώς αυτό το ενδεχόμενο».

Στην πραγματικότητα, όλες οι μεγάλες επιστημονικές φόρμουλες που εξηγούν τη λειτουργία του κόσμου, επιτρέπουν τη ροή της πληροφορίας μπροστά και πίσω μέσα στον χρόνο η πληροφορία μπορεί να ρέει προς κάθε κατεύθυνση.

Λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 άρχισαν να κυκλοφορούν διάφορες παράξενες ιστορίες σχετικά με κάποιους λίγους τυχερούς που γλίτωσαν από την καταστροφή. Διέρρευσε η πληροφορία ότι πολλοί από τους επιζώντες άλλαξαν τα σχέδιά τους την τελευταία στιγμή, ύστερα από ακαθόριστα αισθήματα ανησυχίας. Υπήρχε ένα ανεπαίσθητο, βασανιστικό αίσθημα, ότι 'κάτι' δεν πήγαινε καλά. Κανείς δεν το είχε κατονομάσει, αλλά λίγο πριν από τις επιθέσεις κάποιοι άνθρωποι άρχισαν να αλλάζουν τα σχέδιά τους εξαιτίας ενός σιωπηρού ενστίκτου.

Μία γυναίκα ένιωσε ξαφνικό δυνατό πόνο στο στομάχι την ώρα που της έκαναν έλεγχο στο εισιτήριό της, σε ένα από τα δύο αεροπλάνα που πέταξαν εναντίον των Διεθνών Κέντρων Εμπορίου. Κατευθύνθηκε για λίγο στο μπάνιο για να συνέλθει. Έχασε την πτήση της, αλλά επέζησε από την ατυχή εκείνη ημέρα. Παρόλα αυτά, τέτοιου είδους ιστορίες, μπλεγμένες μέσα στα τραγικά συμβάντα των ημερών αυτών, ήταν εύκολο να χαθούν στην αφάνεια ή να θεωρηθούν ως συμπτώσεις.

Στην πραγματικότητα, τέτοιου είδους ιστορίες υποδεικνύουν μία πολύ ενδιαφέρουσα και βαθιά αλήθεια, για όσους θέλουν να τη δουν. Εάν για παράδειγμα αποφάσιζαν λιγότεροι άνθρωποι να πετάξουν με ένα αεροσκάφος το οποίο ακολούθως συντρίφθηκε, αυτό θα υποδήλωνε μία υποσυνείδητη δυνατότητα να καθοριστεί το μέλλον. Λοιπόν, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, αυτό είναι που συμβαίνει.

Τα αεροσκάφη που πέταξαν προς τους Δίδυμους Πύργους στις 11 Σεπτεμβρίου, ήταν ασυνήθιστα άδεια. Σε όλα τα αεροπλάνα που καταλήφθηκαν από τους αεροπειρατές, υπήρχε μόνο ο μισός αριθμός από τον συνήθη αριθμό επιβατών. Ίσως, ένα αεροσκάφος που είναι ασυνήθιστα άδειο να μπορούσε να εξηγηθεί, αλλά και τα τέσσερα;

Και δεν είναι μόνο η περίπτωση της 11ης Σεπτεμβρίου, που άνθρωποι φαίνεται πως υποσυνείδητα απέφυγαν μια καταστροφή. Ο επιστήμονας Ed Cox ανακάλυψε ότι τραίνα που έμελλε να συντριβούν, είχαν λιγότερους επιβάτες από όσους θα επέβαιναν σε άλλες περιπτώσεις. Η Δρ. Jessica Utts, στατιστικός στο πανεπιστήμιο της California, βρήκε ακριβώς το ίδιο παράδοξο αποτέλεσμα.

Εάν ήταν δυνατό να προβλεφθεί το μέλλον, θα περίμενε κανείς τους ανθρώπους που ζουν στην 'κόψη του ξυραφιού' όπως οι πιλότοι, να έχουν τα πιο καλορυθμισμένα - τέτοιου είδους - ένστικτα από όλους. Και πάλι, αυτό είναι που συμβαίνει. Όταν το 2000 συντρίφθηκε το Concorde της Air France, οι συνάδελφοι αυτών που σκοτώθηκαν μίλησαν για ένα κακό προαίσθημα που είχαν τα μέλη του πληρώματος και οι μηχανικοί πτήσης, πριν συμβεί το ατύχημα.

Μιλώντας ανώνυμα στην γαλλική εφημερίδα Le Parisien, ένας από τους ανθρώπους αυτούς αναφέρθηκε σε μια 'μακάβρια προσμονή για ατύχημα'. «Είχα την αίσθηση ότι κάτι πολύ κακό θα συνέβαινε» αναφέρει. «Η ατμόσφαιρα στην ομάδα του Concorde διαπνεόταν τους τελευταίους μήνες από μία γενική αίσθηση ότι κάποιο ατύχημα θα συνέβαινε».

Όλες αυτές οι ιστορίες μας υποδείχνουν να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη μας τα προαισθήματα για γεγονότα που πρόκειται να συμβούν. Αν και δεν είναι αυτά τα προαισθήματα τόσο έντονα και εμφανή, είναι συχνά αρκετά ισχυρά από συναισθηματικής απόψεως ώστε να μας αναγκάσουν να δράσουμε με ανάλογο τρόπο. Η ονομασία 'προαίσθημα' βασίζεται στο γεγονός ότι κυρίως συναισθήματα είναι αυτά που μπορεί να δεχτεί κανείς από το μέλλον και όχι σαφή γεγονότα και πληροφορίες.

Ο στρατός εδώ και πολύ καιρό έχει ενδιαφερθεί για τέτοιου είδους φαινόμενα. Για πολλά χρόνια ο αμερικανικός στρατός σε συνεργασία με τη CIA χρηματοδότησαν ένα μυστικό πρόγραμμα που είναι γνωστό με το όνομα Stargate, που είχε ως στόχο να μελετήσει υπερφυσικά φαινόμενα όπως η πρόγνωση και η εξ αποστάσεως όραση.

Ο Δρ. Dean Radin εργάστηκε στο πρόγραμμα Stargate και ενθουσιάστηκε από την ικανότητα κάποιων στρατιωτών να προβλέπουν το μέλλον. Αυτοί είναι άνθρωποι που επιβίωσαν από πολύ δύσκολες αποστολές. Ο Radin πείστηκε ότι οι σκέψεις και τα συναισθήματα και κάποιες φορές καθαρές εικόνες από το μέλλον μπορούν να ρέουν οπισθοδρομικά στο χρόνο και να δίνουν σημάδια στους στρατιώτες. Τους βοήθησαν να πάρουν ζωτικές αποφάσεις, συχνά με την έννοια μιας έντονης ώθησης.

Σχεδίασε ένα πείραμα για να ελέγξει αυτές τις υποθέσεις. Ζήτησε κάποιους εθελοντές να συνδεθούν με έναν ανιχνευτή ψεύδους, ο οποίος μετρούσε την ηλεκτρική δραστηριότητα στην επιφάνεια του δέρματος. Το ηλεκτρικό ρεύμα αλλάζει κάθε φορά που το άτομο αντιδρά σε ένα γεγονός, όπως εάν βλέπει μία πολύ βίαια εικόνα ή ταινία. Είναι το ηλεκτρικό αντίστοιχο μίας απότομης σύσπασης.

Ο Radin έδειξε στους εθελοντές εικόνες με αισθησιακές σκηνές, με βία και καταπραϋντικές εικόνες, σε μία τυχαία ακολουθία που καθοριζόταν από έναν υπολογιστή. Σύντομα ανακάλυψε ότι οι εθελοντές άρχισαν να αντιδρούν στις εικόνες πριν αυτές εμφανιστούν. Η παρατήρηση αυτή ήταν αναμφίβολη. Οι εθελοντές παρουσίαζαν τις συσπάσεις λίγα δευτερόλεπτα πριν εμφανιστεί η εικόνα. Και έγινε αυτό τόσες φορές, που δεν μπορούσε να αναχθεί στον παράγοντα τύχη.

Ήταν τόσο εντυπωσιακά τα αποτελέσματα του Radin, ώστε ενδιαφέρθηκε για το θέμα ο Δρ. Kary Mullis, νομπελίστας χημικός. Συνδέθηκε με το μηχάνημα που χρησιμοποιούσε ο Radin και είδε τις εικόνες που αντιστοιχούσαν σε διάφορα συναισθήματα. «Ήταν απίστευτο» δήλωσε, «μπορούσα να δω περίπου 3 δευτερόλεπτα μπροστά στο χρόνο».

Άλλοι ερευνητές από διάφορα μέρη του κόσμου, από το πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου μέχρι το Cornell στις Ηνωμένες Πολιτείες, προσπάθησαν να επαναλάβουν τα πειράματα του Radin και να τα βελτιώσουν. Και πήραν παρόμοια αποτελέσματα. Σύντομα αποκαλύφθηκε ότι αυτοί που ασχολούνται με το τζόγο παρουσιάζουν κάποιες υποσυνείδητα δημιουργημένες ενδείξεις πριν κερδίσουν ή χάσουν. Το ίδιο αποτέλεσμα παρατηρήθηκε σε όσους τρομοκρατούνται από κάποια ζώα, λίγες στιγμές πριν την εμφάνιση του ζώου.

Είναι πολύ λίγες οι πιθανότητες, οι έρευνες αυτές να κάνουν όλες μαζί λάθος.

Ο καθηγητής Dick Bierman αποφάσισε να προχωρήσει τη μελέτη του ακόμα παρά πέρα. Είναι ψυχολόγος και έχει πειστεί ότι ο χρόνος με τον τρόπο που τον αντιλαμβανόμαστε είναι μια ψευδαίσθηση. Δεν βλέπει κανέναν λόγο, γιατί να μη μπορούν οι άνθρωποι να δουν στο μέλλον, όσο εύκολα βυθίζονται στις αναμνήσεις του παρελθόντος.

Ο ίδιος ο Αϊνστάιν περιέγραψε τη διαφορά μεταξύ του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος ως μία 'πεισματάρικη και επίμονη ψευδαίσθηση'. Για να αποδείξει τη θέση αυτή του Αϊνστάιν ο Bierman ερεύνησε τους εγκεφάλους από εθελοντές, χρησιμοποιώντας έναν μαγνητικό τομογράφο (MRI: μέθοδος απεικόνισης ενός εγκεφάλου που βρίσκεται εν ζωή, με τη βοήθεια μαγνητικού πεδίου και πεδίου ραδιοσυχνοτήτων που προσανατολίζουν την περιστροφή των ατόμων με περιττό αριθμό πρωτονίων, στην ίδια κατεύθυνση. Η απομάκρυνση αυτών των πεδίων προκαλεί απελευθέρωση ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας, την οποία μετράει ο μαγνητικός τομογράφος). Χρησιμοποίησε τον τομογράφο ενώ συγχρόνως επανέλαβε τα πειράματα του Radin.

Αυτός ο τομογράφος μπορεί να δείξει ποια τμήματα του εγκεφάλου είναι ενεργά, όταν εκτελούμε κάποιες συγκεκριμένες δραστηριότητες ή όταν νιώθουμε κάποια συγκεκριμένα συναισθήματα. Παρόλο που η διαδικασία ήταν υπερβολικά περίπλοκη και κάθε ανάλυση χρειάστηκε αρκετές βδομάδες εργασίας στον υπολογιστή, έκανε τα πειράματα αυτά δύο φορές, χρησιμοποιώντας πάνω από είκοσι εθελοντές.

Τα αποτελέσματα υποδηλώνουν αρκετά καθαρά, ότι φαινομενικά συνηθισμένοι άνθρωποι έχουν σαφέστατα την ικανότητα να βλέπουν στο μέλλον. Ο Bierman τονίζει ότι οι άνθρωποι δέχονται κυρίως συναισθήματα από το μέλλον, παρά συγκεκριμένες εικόνες. Είναι εύλογο ωστόσο, το ότι εάν συνηθισμένοι άνθρωποι μπορούν να δεχτούν συναισθήματα από το μέλλον, τότε πιθανότατα οι άνθρωποι που έχουν κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα, μπορεί να προσλαμβάνουν εικόνες από πράγματα που δεν έχουν ακόμα γίνει.

Μπορεί επίσης να υποτεθεί, ότι πολλά υπερφυσικά φαινόμενα όπως η εξωαισθητήρια αντίληψη και η μαντεία, έχουν τις ρίζες τους στην προ-αίσθηση. Άλλωστε, εάν μπορεί κανείς να δει μερικά δευτερόλεπτα μπροστά στο μέλλον, γιατί να μην μπορεί να δει μερικές μέρες ή ακόμα και χρόνια;

«Πιστεύω ότι μπορούμε να 'νιώσουμε' το μέλλον» λέει ο νομπελίστα φυσικός Brian Josephson. «Απλώς δεν έχουμε ακόμα εδραιώσει τον μηχανισμό που θα μας επιτρέψει να το κάνουμε. Και το ότι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε κάτι, δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε κιόλας».

Εάν όλοι έχουμε τη δυνατότητα να νιώσουμε το μέλλον και κάποιες φορές να έχουμε ακόμα και εικόνες από αυτό, όπως ισχυρίζονται ότι έχουν μερικά μέντιουμ, αυτό δε σημαίνει ότι μπορούμε να αλλάξουμε το μέλλον και να επαν-εγγράψουμε την πρόγνωση που κάναμε; Ή μπορούμε απλά και μόνο να προσλάβουμε το προαίσθημα και να δράσουμε σύμφωνα με αυτό;

Αυτά είναι κάποια από τα παράδοξα που έρχονται στην επιφάνεια όταν τίθεται το θέμα για την πρόβλεψη του μέλλοντος. Ο Bierman πιστεύει ότι το μέλλον διαπλέκεται με το παρελθόν. Αφήνει όμως την απάντηση των παραδόξων αυτών, όπως επίσης και το μεγάλο θέμα της ελεύθερης βούλησης στους φιλοσόφους.

Το πρόβλημα με την προαίσθηση συνίσταται επίσης, στο ότι είναι τόσο νεφελώδης, που δεν μπορεί κανείς να βασιστεί επάνω σε ένα προαίσθημα για να πάρει υπεύθυνες αποφάσεις. Παρόλα αυτά όμως, υπάρχουν πάμπολλες περιπτώσεις ανθρώπων, που εύχονται να είχαν πιστέψει στα προαισθήματα ή τη διαίσθησή τους πριν κάνουν κάποια επιλογή.

Ένα από τα πιο θλιβερά τέτοια παραδείγματα είναι η καταστροφή του Aberfan. Έγινε το 1966 όταν ένας σωρός από κάρβουνο γκρεμίστηκε και πλάκωσε ένα σχολείο της Ουαλίας σκοτώνοντας 144 άτομα, τα 116 από τα οποία ήταν παιδιά. Προέκυψε ότι 24 άτομα είχαν προαισθήματα σχετικά με την τραγωδία.

Μία περίπτωση αφορά ένα μικρό κορίτσι που σκοτώθηκε. Λίγο πριν πάει στο σχολείο είπε στη μητέρα της: «Είδα στον ύπνο μου ότι πήγα στο σχολείο, αλλά δεν υπήρχε σχολείο. Κάτι μαύρο το είχε σκεπάσει».

Πρέπει τελικά να ακούμε τα ένστικτα, τα προαισθήματα και τα όνειρά μας; Κάποιοι ειδικοί λένε, ότι πιθανότατα το κάνουμε αυτό ούτως ή άλλως στην καθημερινή μας ζωή σε έναν εκπληκτικά μεγάλο βαθμό. Η Δρ. Jessica Utts του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, που έχει εργαστεί για τον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών και τη CIA ως ανεξάρτητη συνεργάτης στις έρευνές τους σχετικά με το υπερφυσικό, πιστεύει ότι διαρκώς λαμβάνουμε μικρές εκλάμψεις από το μέλλον και αυτό μας βοηθάει στις αποφάσεις μας. «Πιστεύω ότι αυτό το κάνουμε κάθε στιγμή» δηλώνει. «Σύμφωνα με τα δεδομένα που έχουμε, είναι πολύ πιθανό κάτι τέτοιο να συμβαίνει».

Ίσως λοιπόν η Βασίλισσα στην «Αλίκη μέσα απ' τον καθρέφτη» να είχε δίκιο:

Είναι ένα ανεπαίσθητο είδος μνήμης, μόνο που λειτουργεί ανάποδα...

Μια εταιρία διοργάνωσης κρουαζιέρων σκοπεύει να εγκαταστήσει εξοπλισμό σόναρ στη ναυαρχίδα της, για την περίπτωση που θα συναντήσει το Τέρας του Λοχ Νες. Ο εξερευνητικός εξοπλισμός του πλοίου παρουσιάστηκε στο Royal Highland Centre του Εδιβούργου. Ο εξοπλισμός θα εγκατασταθεί στο Jacobite Queen στο οποίο επιβιβάζονται τουρίστες για μια βόλτα στη λίμνη.

Για το σκοπό της παρουσίασης του εγχειρήματος, η εταιρία δημιούργησε ένα ψεύτικο βίντεο της Nessie να διασχίζει την οθόνη ενός συστήματος σόναρ, ώστε να γίνει εμφανής ο τρόπος λειτουργίας του προγράμματος. Η Freda Rapson, ιδιοκτήτρια του Jacobite, είπε:

"Έχουμε αγοράσει ένα γνήσιο σύστημα σόναρ και με την βοήθεια των εξειδικευμένων τεχνικών μας προσθέσαμε στην οθόνη αυτό που κάθε τουρίστας ελπίζει να δει, δηλαδή τη Nessie. Έχει περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία θέαση του Τέρατος του Λοχ Νες. Αυτό θα μπορούσε να αλλάξει όμως τώρα που το Jacobite Queen έχει το σύστημα σόναρ."

Το μόνο που απομένει τώρα, είναι να συναντηθεί με τη Nessie...

Ελέφαντας... από τσίρκο!

Ανεξήγητες μαρτυρίες για την θέαση κάτι του 'περίεργου' στη λίμνη του Λοχ Νες υπάρχουν από τον 6ο αιώνα. Έχουν παρατεθεί διάφορες θεωρίες σχετικά με το τι θα μπορούσε να είναι το επονομαζόμενο τέρας του Λοχ Νες. Ανάμεσα σ' αυτές, είναι η εκδοχή του να πρόκειται για ένα κοπάδι από εξαφανισμένα θαλάσσια ερπετά, τις πλησιόσαυρες, οι οποίες χρησιμοποιούσαν δύο ζεύγη δυνατών πτερυγίων για να κολυμπούν. Χωρίζονταν σε δύο είδη αυτές που είχαν μικρό κεφάλι και μακρύ λαιμό και σ' εκείνες που είχαν μεγάλο κεφάλι και μικρό λαιμό.

Το 2006 ένας επιστήμονας ανέφερε ότι το τέρας μπορεί να είναι ένας ελέφαντας. Ο Neil Clark, έφορος της Παλαιοντολογίας στο Μουσείο Hunterian του Πανεπιστημίου της Γλασκόβης, διεξήγαγε έρευνες για τη Nessie επί 2 χρόνια. Ανέφερε ότι οι θεάσεις μπορεί να αφορούσαν ελέφαντες τσίρκου, καθώς οι διοργανωτές των εμφανίσεων σε διάφορα τσίρκο σταματούσαν συχνά στις όχθες του Λοχ Νες ώστε να ξεκουράσουν τα ζώα. Η προβοσκίδα και το κύρτωμα της πλάτης μέσα στο νερό ταιριάζουν με κάποιες από τις πιο γνωστές φωτογραφίες της Nessie.

Φύλακες ασφαλείας αναφέρουν ανατριχιαστικούς θορύβους και την αίσθηση ύπαρξης κάτι του ανεξήγητου στην - από καιρό κλειστή φυλακή: Το νησί του Αλκατράζ είναι μια τουριστική ατραξιόν που το διαχειρίζεται το National Park Service. Η πρώην φυλακή στον Κόλπο του San Francisco έχει θεωρηθεί αρκετές φορές ως στοιχειωμένη από τους αξιωματικούς της τοπικής αστυνομίας που φροντίζουν για την ασφάλεια.

Νησί του Αλκατράζ, Καλιφόρνια: Κάθε μέρα μετά την δύση του ηλίου κι ενώ το τελευταίο ferry boat αποχωρεί από αυτό το ερημωμένο κι ανεμοδαρμένο νησί, μόνο ένας άνθρωπος μένει πίσω. Είναι ο νυχτερινός φύλακας του Αλκατράζ.

Υπό το φως του φακού του, ο Gregory Johnson κάνει εξονυχιστικό έλεγχο στην σκοτεινή πτέρυγα της πρώην φυλακής που κάποτε ήταν ο τόπος που φιλοξενούσε τους πιο μοχθηρούς δολοφόνους και ψυχωτικούς εγκληματίες της χώρας.

"Τι θόρυβος είναι αυτός;" ρωτάει, ρίχνοντας φως σε μια μισάνοιχτη πόρτα ενός κελιού απομόνωσης. Κοντοστέκεται κι ανασηκώνει αδιάφορα τους ώμους μπροστά σε ένα ακόμη ανεξήγητο φαινόμενο του Αλκατράζ. Αναφέρει ψιθυριστά: "Φίλε, δεν θα μπορούσα να είμαι εδώ τη νύχτα χωρίς το όπλο μου".

Μέχρι την στιγμή που το πρώτο ferry boat καταφτάνει με την αυγή, ο αξιωματικός της U.S. Park Police περνάει τη νύχτα με τεταμένα νεύρα και φαντασία που καλπάζει, κάνοντας περιπολία στο μέρος που κάποτε ήταν γνωστό ως το Νησί του Διαβόλου της Αμερικής.

Ορδές απελπισμένων ανδρών

Στο πέρασμα των χρόνων, το Αλκατράζ ήταν η εφιαλτική τελική κατάληξη για 1576 δολοφόνους, γκάνγκστερ κι επικηρυγμένους εγκληματίες από το Κράτος. Γνωστό ως "Ο Βράχος", το νησί με έκταση 12 εκτάρια ήταν διαβόητο για τα φρικτά κελιά και την αυστηρή πειθαρχία που πολλές φορές απαιτούσε απόλυτη ησυχία. Ύστερα από αρκετές δεκαετίες λειτουργίας, η φυλακή έκλεισε στις 21 Μαρτίου του 1963 με τον αποχαιρετιστήριο λόγο του Frank Weatherman ο οποίος ανέφερε: "Η φυλακή του Αλκατράζ ποτέ δεν ήταν καλή για κανένα" ενώ ό,τι απέμεινε είναι ο αριθμός των απεγνωσμένων ανθρώπων που κάποτε φυλακίστηκαν εκεί.

"Δεν πιστεύω στα φαντάσματα καθαυτά", είπε ο 38χρονος Johnson. Κρατώντας μια αρμαθιά κλειδιά κάνει τη νυχτερινή του περίπολο στον γύρο του νησιού. Διασχίζει τον διάδρομο με τα κελιά στα οποία έζησαν κάποτε ο ληστής και γκάνγκστερ Arthur "Doc" Barker κι ο απαγωγέας Alvin Karpavicz, γνωστός ως "ο ανατριχιαστικός Karpis", ο τέως νούμερο 1 δημόσιος κίνδυνος.

Ελέγχει την ιατρική πτέρυγα στην οποία ο Robert Stroud, "ο άνθρωπος πουλί του Αλκατράζ" πέρασε 17 χρόνια. Κρυφοκοιτάζει μέσα στον χώρο με τα πλυντήρια όπου ο γκάνγκστερ Alphonse Capone, γνωστός ως "ο Σημαδεμένος", προσπάθησε να διαφύγει σπρώχνοντας τους καθαριστές. Περιπολεί το γραφείο των διοικητών της φυλακής που είχαν ψευδώνυμα όπως "Αλμυρό νερό, Γύφτος, Cowboy κι υποσχόμενος Paul".

Κατά καιρούς, του φαίνεται ότι η παλιά φυλακή παίζει παιχνίδια με το μυαλό του. Μια νύχτα, την στιγμή που ηχούσε το κουδούνισμα του πλοιαρίου και το προειδοποιητικό κουδούνι για την ομίχλη, ορκίζεται πως άκουσε κάποια ποτήρια να χτυπάνε μεταξύ τους, όπως γίνεται σε μια πρόποση. Ακούει τα ποντίκια να διασχίζουν τα πατώματα των διαδρόμων και τον αέρα να ουρλιάζει και που πολλές φορές ακούγεται σαν ένα τρανταχτό γέλιο.

Όπως αναφέρει: "Αυτό το μέρος είναι εφιαλτικό όταν πέφτει το σκοτάδι. Μπορεί να κάνει τις τρίχες σου να σηκωθούν όρθιες."

Βίαια παιχνίδια μυαλού

Για πολλά χρόνια οι υπάλληλοι της εταιρίας των ferry boat αναλάμβαναν τη νυχτερινή βάρδια στο νησί όμως από το προηγούμενο φθινόπωρο που το National Park Service ανέλαβε την διαχείριση του Αλκατράζ άλλαξαν οι παρεχόμενες υπηρεσίες των εταιριών ferry boat κι ανέλαβαν την φύλαξη οι αστυνομικοί, έως ότου κάποιος καινούριος εργολάβος αρχίσει τις εργασίες. Οι αξιωματικοί παρακολουθούν και τις αποβάθρες των ferry boat και παράλληλα έχουν κι ομοσπονδιακές αρμοδιότητες, όντας σε εγρήγορση για ταραχοποιούς και διαδηλωτές. Οι Ινδιάνοι της Αμερικής, πολεμώντας για τα πολιτικά τους δικαιώματα μια φορά, είχαν καταλάβει το Αλκατράζ για 19 μήνες από το Νοέμβριο του 1969.

Ο Johnson αρχικά αρνούμενος να εκτελέσει τα καθήκοντα του μαζί με τους υπόλοιπους αξιωματικούς, ανέφερε: "Μου αρέσει να τρομάζω αλλά όχι να τρομάζω τόσο πολύ! Έπρεπε να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν υπάρχει τίποτα εδώ πέρα παρά μόνο εγώ. Έβγαλα λοιπόν αυτή την σκέψη από το μυαλό μου".

Μεταξύ του 1934 και του 1963, αυτό το φρούριο της εποχής του Εμφυλίου Πολέμου, μετατράπηκε σε σωφρονιστικό ίδρυμα, στο οποίο οι έγκλειστοι είχαν πολύ δύσκολες στιγμές επειδή κατά κύριο λόγο αυτό το τοπίο τους υπενθύμιζε συνέχεια την απώλεια της ελευθερίας τους. Ο George DeVincenzi, ένας φύλακας στο Αλκατράζ από το 1950 έως το 1957 ανέφερε ότι αυτή η γειτνίαση με την κουλτούρα της Καλιφόρνια οδήγησε πολλούς φυλακισμένους στην παράνοια.

Όπως λέει: "Τα γιοτ περικύκλωναν το νησί κι οι άνδρες στο τρίτο διάζωμα του δεύτερου και τρίτου τετραγώνου μπορούσαν να δουν τις κοπέλες να φορούν μπικίνι και να πίνουν κοκτέιλ. Ήταν τόσο κοντά αλλά ταυτόχρονα τόσο μακριά."

Τα νοητικά παιχνίδια έγιναν ακόμη πιο βίαια.

"Όταν νύχτωνε, το μέρος γινόταν πιο κρύο κι υγρό", λέει ο DeVincenzi. "Μπορούσες να ακούσεις το κουδούνισμα από τις σειρήνες ομίχλης. Ήταν ένας ήχος που πολλές φορές γινόταν τρομακτικός ακόμη και για τους δολοφόνους που βρίσκονταν ανάμεσα μας."

Οκτώ άνθρωποι σκοτώθηκαν στο Αλκατράζ από τους έγκλειστους. Ένας φύλακας δολοφονήθηκε ύστερα από επίθεση που δέχθηκε στα πλυντήρια των φυλακών στα μέσα του 1930 και δύο κατά την διάρκεια μιας οργανωμένης εξέγερσης το 1946. Πέντε έγκλειστοι σκοτώθηκαν από ξαφνικές επιθέσεις κι άλλοι πέντε αυτοκτόνησαν.

Τσίμπημα στα οπίσθια

Για χρόνια μετά από το κλείσιμο της φυλακής, η αίσθηση της απομόνωσης του νησιού παραμένει ακόμα. Μέχρι την εποχή των κινητών τηλεφώνων οι νυχτερινοί φύλακες είχαν ένα τηλέφωνο που επέτρεπε την επικοινωνία από το πλοίο στην ακτή.

Ο Erik Novencido είχε αναλάβει τη νυχτερινή βάρδια φύλαξης του νησιού για 10 χρόνια. Το χειρότερο ήταν να διασχίζει τους διαδρόμους του δωματίου θεραπείας με ηλεκτροσόκ. Μια φορά το φωτογράφισε για να το δείξει στους φίλους του. Όταν εμφάνισε το φιλμ, όπως λέει, η φωτογραφία δείχνει ένα πρόσωπο μέσα στο δωμάτιο το οποίο στεκόταν πίσω του και τον κοιτούσε. Ποτέ δεν κατάλαβε τι ήταν αυτό.

Αναφέρει χαρακτηριστικά: "Απλά τρομοκρατήθηκα! Οι φύλακες εδώ μου έλεγαν διάφορες ιστορίες για το τι συνέβαινε εδώ. Και τους έλεγα να τις κρατήσουν για τον εαυτό τους καθώς εγώ έχω ήδη τις δικές μου."

Ο βετεράνος φύλακας του πάρκου, Craig Glassner, φοβόταν ακόμη και την ημέρα, λέγοντας: "Μια φορά ήμουν σε ένα απομονωμένο σημείο κι άκουσα έναν ήχο σαν κάποιος να φυσούσε μέσα σε ένα μεγάλο μπουκάλι της coca cola. Σκέφθηκα να τρέξω και τότε αντιλήφθηκα ότι ο αέρας φυσούσε ανάμεσα από τα κάγκελα ενός φράχτη. Πραγματικά φοβήθηκα!"

Η Mary McClure που δούλευε νύχτες στο Αλκατράζ για 12 χρόνια προτιμούσε την απομόνωση. "Ήταν η ιδέα ότι είσαι μόνος σε όλο το νησί", όπως είπε.
Κι όμως, υπήρξαν διάφορα περίεργα περιστατικά.

Όπως αναφέρει η McClure, μια 52χρονη πρώην βοηθός ιατρού: "Πολλές φορές τη νύχτα είχα την αίσθηση ότι κάποιος με τσιμπούσε στα οπίσθια. Αυτό συνέβαινε με μεγάλη συχνότητα. Δεν έχω κάποια εξήγηση για αυτό και δεν το αναφέρω σε άλλους ανθρώπους γιατί ξέρω ότι θα με κάνει να ακούγομαι σαν τρελή."

Ο 83χρονος John Banner ήταν έγκλειστος στο Αλκατράζ για 4 χρόνια την δεκαετία του 1950. Ακόμη θυμάται τον οξύ ήχο που έκανε ο αέρας το βράδυ. "Παρέμενα άγρυπνος, ακούγοντας τον ήχο του αέρα, προσπαθώντας να έχω κατά νου τη λογική που είχα αφήσει πίσω μου και πάντα σκεφτόμουν την σκληρότητα αυτής της φυλακής", λέει ο κατάδικος ληστής τραπεζών που ζει στην Αριζόνα.

Το υλικό των φωτογραφιών εγκλημάτων

Όταν νυχτώνει δε μπορείς να φύγεις από το Αλκατράζ, μόνο "δραπετεύεις". Ένας δασοφύλακας δίνει στον Johnson τα κλειδιά του νησιού, κατευθυνόμενος προς το ferry boat το οποίο μεταφέρει τους τελευταίους 5000 επισκέπτες. Ο Johnson στέκεται ανάμεσα στους γλάρους. Αυτά τα μεγάλα πουλιά είναι παντού, παρατεταγμένα στους τοίχους και πετάνε σαν όρνια, κάνοντας τον να νιώθει άβολα.

Όπως λέει: "Είναι σα να με παρακολουθούν για να δουν αν θα καταρρεύσω, όπως στην ταινία The Birds του Alfred Hitchcock." Κάνει έναν έλεγχο μήπως ξέμεινε κάποιος τουρίστας πίσω και προετοιμάζεται για τη μεγάλη νύχτα. Ο πατέρας του Johnson ήταν φύλακας στις φυλακές της Νέας Υόρκης. Είναι σα να έχει την δουλειά αυτή στο αίμα του όμως το Αλκατράζ είναι κάτι το διαφορετικό.

Όταν κι οι τελευταίες αχτίδες του ηλίου χάνονται, το φρούριο του νησιού μετατρέπεται σε ένα θλιβερό κι άχαρο μέρος το οποίο ήταν το υλικό για τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες εγκλημάτων την δεκαετία του 1950. Ο Johnson ακούει μουσική από το iPod του. Πληρώνεται με υπερωρίες για την 18ωρη βάρδια του (από τις 3 μ.μ. έως τις 9 π.μ.) όμως πολλές φορές στην έρημη νύχτα σκέφτεται ότι αυτά τα χρήματα είναι σα "ματωμένα".

Στις 8 π.μ. το ράδιο του κατακλύζεται από φωνές των αστυνομικών του πάρκου κι ο Johnson καταλήγει στην αρχική του θέση καθώς τα πουλιά φεύγουν γρήγορα από τα περβάζια. Το φυλάκιο φαίνεται σαν ένα στοιχειωμένο κάστρο. Διασχίζει τον διάδρομο των κελιών που οι έγκλειστοι κάποτε αποκαλούσαν ως Broadway και Sunset Alley and Seedy Street. Καθώς μπαίνει σε ένα έρημο κελί ακούει την βαριά σιδερένια πόρτα να τρίζει. Ο μικρός χώρος φαίνεται εντελώς μαύρος παρόλο που τα μάτια του έχουν συνηθίσει σ' αυτόν.

Σταματάει στο κελί του Frank Lee Morris του οποίου το θαρραλέο ξέσπασμα απαθανατίστηκε στην ταινία "Απόδραση από το Αλκατράζ". Ο Morris και δύο ακόμη άνδρες άφησαν κάποια ομοιώματα των κεφαλιών τους από σαπούνι και χαρτί τουαλέτας μέσα στα κελιά τους. Το σχέδιο τους ήταν να εξαπατήσουν τους φύλακες ενώ αυτοί θα δραπέτευαν μέσα από τις τρύπες που είχαν σκάψει στους τοίχους των κελιών τους.

Ο Johnson κοιτάζει το σχεδιάγραμμα του ψεύτικου κεφαλιού στο κελί όπως το έχει σχεδιάσει ένας τουρίστας. Καταλαβαίνει πως θα ένιωθαν οι άνδρες εδώ καθώς λέει: "Δέκα χρόνια εδώ; Θα είχα τρελαθεί πολύ πιο πριν."

Την αυγή ο νυχτερινός φύλακας είναι πια κουρασμένος από τον "Βράχο". Δίνει τα κλειδιά στον δασοφύλακα και κάνει την δική του απόδραση από το Αλκατράζ, με τον ήλιο να πέφτει στο πρόσωπο του.

Βοσνία Ερζεγοβίνη, 19 Απριλίου. Ο άνθρωπος πίστευε πάντα πως η ζωή στη γη είναι συνυφασμένη με το σύμπαν και ένας 48χρονος βόσνιος οικονομολόγος ισχυρίζεται ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει την κοσμική ενέργεια του σύμπαντος για να θεραπεύσει άλλους ανθρώπους.

"Είμαι σαν ηλεκτρικός αγωγός. Μπορώ να συλλέγω την ενέργεια του σύμπαντος και να γίνομαι κανάλι για να τη μεταδώσω σε κάποιο άτομο που έχει πρόβλημα" δηλώνει ο Dzemal Hasimovic, διαπιστευμένος ενεργειακός θεραπευτής, που μένει στο χωριό Dzindici, στα βουνά της κεντρικής Βοσνίας, περίπου 40 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Σαράγιεβο.

Ο Dzemal δημιούργησε ένα ειδικό ενεργειακό πεδίο, μέσα από το οποίο μπορούν να προσλαμβάνουν κοσμική ενέργεια μέχρι και 30 άτομα, ώστε να θεραπεύουν ασθένειες του σώματος και της ψυχής. Προσκαλέστηκε να ανοίξει παρόμοια πεδία στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη Νορβηγία, αλλά προτίμησε να το κάνει στην πατρίδα του, στο χωριό Dzindici. Σ' αυτό το μέρος, κατασκεύασε ένα ειδικό πεδίο κοσμικής ενέργειας δίπλα στο σπίτι του, όπου οι συγχωριανοί του συνήθιζαν να αλέθουν στάρι.

Ένα απλό τμήμα εδάφους 30 τετραγωνικών μέτρων στρωμένο με γρασίδι είναι σημαδεμένο με πέτρες, ώστε να αποφευχθούν πιθανές διαρροές της ενέργειας, λέει ο βόσνιος θεραπευτής. "Κατά τη διάρκεια της νύχτας, ενεργοποιούσα κάθε χιλιοστό του χώρου, ανοίγοντας ένα κανάλι κοσμικής ενέργειας, που τώρα πλέον είναι ενεργό στο πεδίο" συμπληρώνει. Το πεδίο θα λειτουργεί από τις 9 το πρωί μέχρι τις 6 το απόγευμα καθημερινά, από τις 15 του Απρίλη μέχρι τις 15 του Οκτώβρη αυτόν τον χρόνο.

"Άνθρωποι που έχουν συγκεκριμένα προβλήματα με την υγεία τους, ή οτιδήποτε άλλο, ή που απλώς νιώθουν την ανάγκη να μπουν στο πεδίο, να σταθούν μέσα σ΄ αυτό ή και να κάτσουν. Δε χρειάζεται να μιλήσουν για τα προβλήματά τους, απλά να συγκεντρωθούν στα προσωπικά τους προβλήματα με το πρόσωπό τους στραμμένο στην ανατολή και τις παλάμες τους ανοιχτές στον αέρα" εξηγεί ο Dzemal. Το ανθρώπινο σώμα ρουφάει την κοσμική ενέργεια, σαν απορροφητήρας, συμπληρώνει.

Δέκα λεπτά παραμονής στο πεδίο θα ήταν περισσότερα από αρκετά για τη νέα αυτή θετική ενέργεια, ώστε να γεμίσει το σώμα και να απομακρύνει την αρνητική, η οποία διαρρέει από το σώμα μέσω των ποδιών και κατευθύνεται στο έδαφος, όπου εξουδετερώνεται.

Οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται διαφορετικού τύπου εμπειρίες κατά την έκθεσή τους στην κοσμική ακτινοβολία και οι περισσότεροι από αυτούς, έχουν μία αίσθηση γαργαλήματος, λέει ο Dzemal. "Ένιωσα κάτι παράξενο, σα να έρεε ήπιος ηλεκτρισμός μέσα από τις παλάμες μου" αφηγείται η Djana από το Σαράγιεβο, αφού κάθισε για λίγη ώρα στο ενεργειακό πεδίο του Dzemal. Η συσσωρευμένη θετική ενέργεια δρα τρεις ημέρες μετά από τη θεραπεία, σύμφωνα με τον Dzemal.

Ο θεραπευτής ισχυρίζεται ότι έχει βοηθήσει πολλούς διάσημους ανθρώπους με τη βιοενέργεια αυτή, συμπεριλαμβάνοντας την πριγκίπισσα του Μονακό και έναν σεΐχη από το Κουβέιτ. Το μεγαλύτερο επίτευγμά του ωστόσο, ήταν το ότι βοήθησε τον αδελφό του να επιζήσει από ένα δυνατό καρδιακό επεισόδιο, πριν από δύο χρόνια.

"Ο αδελφός μου ήταν σε βαθύ κόμμα για τρεις μήνες και κανείς δεν πίστευε ότι θα επιζούσε. Στεκόμουν δίπλα του όλους αυτούς τους μήνες και ακόμα τρεις μήνες και δύο ημέρες. Σήμερα ο αδελφός μου είναι δυνατός και υγιής ξανά" λέει ο Dzemal.

Ανακάλυψε πρώτη φορά τις ικανότητές του αυτές, όταν ήταν 10 χρονών αγόρι. "Ένα βράδυ δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα και το σπίτι ήταν σκοτεινό. Ήθελα να μετακινήσω το βιβλίο του σχολείου μου και με έκπληξη είδα ένα περίεργο φως να αναδύεται από τα χέρια μου. Ήταν σαν τα χέρια μου να είχαν διαποτιστεί από ένα φωσφορίζων υγρό" εξιστορεί.

Σαν αγόρι, δεν τον είχε απασχολήσει το θέμα σχετικά με την ενέργεια που του είχε δοθεί, αλλά αργότερα άρχισε να διαβάζει βιβλία για την βιο-ενέργεια και τις υπερφυσικές ικανότητες, ιδιαίτερα σχετικά με τη γνωστή ρωσίδα ψυχικό Eugenia Davitashvili, που είναι γνωστή ως Djuna.

Ωστόσο, οι ειδικοί από την πρώην Γιουγκοσλαβία δεν έδειξαν κάποιο ενδιαφέρον για την περίπτωσή του και ο Dzemal επικοινώνησε με ένα ιταλικό ινστιτούτου βιο-ενεργειακής έρευνας στο Μιλάνο, απ΄ όπου πήρε ένα πιστοποιητικό που διαβεβαίωνε την υπερβολικά πάνω από το φυσιολογικό, ενεργειακή δύναμή του. Επίσης, ειδικεύτηκε στη θεραπεία μέσω βιοενέργειας, μέσα στο ίδιο ινστιτούτο.

Δηλώνει ότι αυτή η θεραπευτική μέθοδος μπορεί να βοηθήσει στη θεραπεία πονοκεφάλων, ρευματισμών, ισχιαλγίας, ψυχο-καταθλιπτικών καταστάσεων και πολλών άλλων σοβαρών προβλημάτων υγείας. Ο αριθμός των βοσνίων που ζητούν τη βοήθειά του αυξήθηκε μετά από τον πόλεμο που είχε γίνει μεταξύ 1992 και 1995, ο οποίος είχε αφήσει πολλούς ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα υγείας, εξαιτίας της έλλειψης ενέργειας.

"Κάθε σώμα παράγει τη δική του ενέργεια. Προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά προκαλούν απώλειες ενέργειας στο σώμα μας και μας κάνουν πολύ αδύναμους στο να αντιμετωπίσουμε τη ζωή" σύμφωνα με τον Dzemal.

Κυκλικοί βρόχοι μαγνητικών πεδίων κατά μήκος της ηλιακής κορόνας, μεταφέρουν μαγνητικά ηχητικά κύματα.

Η ακρόαση αυτής της ηλιακής συμφωνίας ωστόσο θα ήταν αδύνατη για ένα ανθρώπινο αυτί, καθώς η συχνότητα των ηχητικών κυμάτων βρίσκεται κάτω από το κατώφλι της ανθρώπινης ακοής. Ενώ οι άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν ήχους μεταξύ των 20 και 20.000 hertz, τα ηλιακά ηχητικά κύματα εκπέμπονται σε μια τάξη μεγέθους milli-hertz (ένα χιλιοστό του hertz).

Η μελέτη, η οποία παρουσιάστηκε πρόσφατα στην Εθνική Αστρονομική Συνάντηση της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρίας στο Lancashire της Αγγλίας, αποκαλύπτει ότι τα μαγνητικά πεδία σε σχήμα κυκλικών βρόχων που βρίσκονται κατά μήκος της εξώτερης ηλιακής περιοχής και που ονομάζεται «η κορόνα», φέρουν μαγνητικά ηχητικά κύματα με τρόπο παρόμοιο με των μουσικών οργάνων, όπως η κιθάρα ή τα πνευστά όργανα.

Ο Robertus von Fay-Siebenburgen και οι συνεργάτες του στο Ερευνητικό Κέντρο Ηλιακής Φυσικής και Διαστημικού Πλάσματος (Solar Physics and Space Plasma Research Center) του πανεπιστημίου του Sheffield συνδύασαν πληροφορίες που συλλέχτηκαν από δορυφόρους ηλιακής τροχιάς με θεωρητικά μοντέλα ηλιακών προόδων, όπως προεκβολές της μάζας της ηλιακής κορόνας.

Ανακάλυψαν ότι τα εκρηκτικά συμβάντα στην επιφάνεια του ηλίου, φαίνονταν να προκαλούν την εκπομπή ακουστικών κυμάτων, τα οποία αναπηδούν πίσω και μπροστά μεταξύ των άκρων των βρόχων του μαγνητικού πεδίου, ένα φαινόμενο γνωστό ως το στάσιμο κύμα.

«Αυτοί οι μαγνητικοί βρόχοι είναι ανάλογοι με μια απλή χορδή κιθάρας», εξηγεί ο Robertus von Fay-Siebenburgen. «Αν τεντώσεις και αφήσεις μια χορδή κιθάρας, θα ακούσεις τη μουσική».

Στο κοσμικό ισοδύναμο του τεντώματος της χορδής της κιθάρας, οι επονομαζόμενες μικροαναλαμπές στη βάση των βρόχων, θα μπορούσαν να τεντώνουν τους μαγνητικούς βρόχους και να θέτουν σε κίνηση τα ηχητικά κύματα, στοχάζονται οι ερευνητές. Ενώ οι ηλιακές αναλαμπές είναι οι μεγαλύτερες εκρήξεις στο ηλιακό σύστημα, οι μικροαναλαμπές είναι ένα εκατομμύριο φορές μικρότερες, αλλά πολύ περισσότερο συχνές. Και τα δύο αυτά φαινόμενα σχετίζονται σήμερα με την εκπομπή θερμότητας προς την εξώτερη επιφάνεια του ηλίου.

Τα ακουστικά κύματα μπορούν να είναι εξαιρετικά ενεργητικά, φτάνοντας ύψη δεκάδων μιλίων, και μπορούν να ταξιδέψουν με γρήγορες ταχύτητες από 45.000 μέχρι 90.000 μίλια την ώρα. «Αυτές οι [εκρήξεις] απελευθερώνουν ενέργεια ισοδύναμη με εκατομμύρια βόμβες υδρογόνου», είπε ο Robertus von Fay-Siebenburgen.

«Αυτές οι ενέργειες διεγείρουν τις μαγνητικές χορδές ή σταθερούς αυλούς, οι οποίες προκαλούν σταθερά κύματα - ακριβώς τα ίδια κύματα που παρατηρεί κανείς σε μια χορδή κιθάρας», είπε ο von Fay-Siebenburgen στη SPACE.com. Οι «ήχοι» εξασθενούν και σιωπούν σε λιγότερο από μια ώρα, κατασπαταλώμενοι στην καυτή ηλιακή κορόνα.

Οι σχετικές με τη μουσική ανακαλύψεις μπορούν να βοηθήσουν στην ερμηνεία του γιατί η ηλιακή κορόνα έχει τόσο μεγάλη θερμοκρασία. Ενώ η θερμοκρασία στην επιφάνεια του ηλίου βρίσκεται στους 10.000 βαθμούς Fahrenheit (5.538 Celsius), τα αέρια πλάσματος στην κορόνα ανεβαίνουν σε περισσότερο από 100 φορές μεγαλύτερες θερμοκρασίες.

Υπάρχει μια συζήτηση που διεξάγεται σχετικά με τη δύναμη αλλά και την αλήθεια του πίνακα Ouija. Στην ουσία υπάρχουν τρεις βασικές τοποθετήσεις για αυτόν: "Από την φύση του κακός", "δεν υπάρχει πρόβλημα εάν χρησιμοποιείται προσεχτικά" και "από την φύση του ακίνδυνος".

• Είναι από την φύση του επικίνδυνος, μπορεί να ανοίξει διόδους σε δαιμονικές οντότητες και δεν θα έπρεπε ποτέ να χρησιμοποιείται.
• Είναι επικίνδυνος μόνο όταν χρησιμοποιείται με κακή πρόθεση αλλά μπορεί να είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για την επίκληση πνευμάτων αν χρησιμοποιηθεί σωστά και με καλή πρόθεση.
• Είναι από την φύση του ακίνδυνος και δεν έχει καμία ισχύ σε επικλήσεις, ούτε για καλό σκοπό ούτε για κακό. Οι επιδράσεις του αν υπάρχουν είναι ψυχολογικής φύσεως μόνο.

Ποια είναι η αλήθεια; Μιλήστε σε μια ομάδα ανθρώπων και θα βρείτε ισχυρούς υποστηρικτές κάθε άποψης. Πριν μερικά χρόνια διεξήχθηκε μια έρευνα σε αναγνώστες του paranormal.about.com σχετικά μ' αυτό το θέμα. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι το 65% απ' αυτούς απάντησαν πως ο πίνακας Ouija είναι επικίνδυνος ενώ το 35% ότι είναι ακίνδυνος.

Από την φύση του κακός

Όπως ήταν αναμενόμενο, οι περισσότερο θρησκευόμενοι αναγνώστες ήταν εναντίον του Ouija. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ότι οι πιο πολλοί κορυφαίοι ερευνητές του υπερφυσικού πιστεύουν ότι το Ouija είναι ένα πολύ επικίνδυνο εργαλείο και θα πρέπει οπωσδήποτε να αποφεύγεται.

Ο Brad Steiger, ένας από τους πιο πολυγραφείς συγγραφείς σε υπερφυσικά θέματα, έχει εκφράσει επανειλημμένως την αντίθεση του τόσο στην χρήση όσο και στην κατοχή ακόμα του πίνακα Ouija. Στο άρθρο του "Mothers, Don't Let Your Children Grow Up to Play with Ouija Boards" (μητέρες, μην αφήνετε τα παιδιά σας να μεγαλώσουν παίζοντας με τον πίνακα Ouija), αφηγείται τη συνέντευξη που πήρε από μια 17χρονη κοπέλα η οποία πειραματιζόταν με το Ouija με απρόβλεπτες συνέπειες.

Όπως γράφει "πίστευε ότι είχε τις γνώσεις για να επικοινωνήσει με πνευματικές οντότητες μέσω του πίνακα αλλά δυστυχώς δεν είχε προνοήσει στο να έχει μια συνετή συμπεριφορά ώστε να φυλαχτεί από τις αρνητικές συνέπειες."

Ο Dale Kaczmarek, ιδρυτής της 'Κοινότητας Ερευνών Φαντασμάτων' αναφέρει στο άρθρο του "Ouija: Not a Game" (Ouija δεν είναι παιχνίδι): "Θα συμβούλευα όλους τους ανθρώπους να μην κάνουν χρήση του Ouija, της αυτόματης γραφής ή να κάνουν σεάνς (συγκεντρώσεις με σκοπό την επίκληση πνευμάτων). Τα περισσότερα από τα πνεύματα που ανταποκρίνονται στην επίκληση μέσω του πίνακα Ouija είναι αυτά τα οποία κατοικούν στα χαμηλότερα υποπεδία του αστρικού πεδίου."

Ένας από τους πιο αξιόλογους υπερφυσικούς ερευνητές, ο Hans Holzer, προειδοποιεί επίσης για τον πίνακα Ouija. Ο συγγραφέας Edmond C. Gruss, στο βιβλίο του "The Ouija Board: A Doorway to the Occult" (ο πίνακας Ouija: μία Πύλη για το Απόκρυφο) επισημαίνει ότι ο Holzer είπε: «Θα συμβούλευα όλους όσους χρησιμοποιούν τον πίνακα Ouija ως ένα παιχνίδι που ευνοεί τις κοινωνικές συναναστροφές, να το σκεφτούν ξανά. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα - ομολογώ πως είναι σπάνια αλλά αξιοσημείωτη - όπου ένας από αυτούς που συμμετέχουν στην επίκληση να είναι ένας γνήσιος διάμεσος χωρίς να το γνωρίζει. Σε αυτή την περίπτωση, ο πίνακας μπορεί εύκολα να λειτουργήσει ως δίοδος για ένα εκσαρκωμένο άτομο ώστε να πάρει τον έλεγχο του διάμεσου κάτω από ανεξέλεγκτες συνθήκες».

Δεν υπάρχει πρόβλημα, αν χρησιμοποιείται με προσοχή

Το άρθρο "Ouija, Using it Without Harm" (Ouija, χρήση χωρίς κίνδυνο) στην ιστοσελίδα PaganPath αναφέρει: "Το Ouija είναι τόσο επικίνδυνο όσο το κάνετε εσείς κι οι φίλοι σας. Μπορεί να είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για την επίκληση πνευμάτων αλλά κι ένας τρόπος για να παρεισφρήσετε στο υποσυνείδητο των υπολοίπων. Αν ξεκινήσετε την όλη διαδικασία επίκλησης με την πρόθεση να δείτε τι θα συμβεί - αλλά χωρίς να αφήσετε κάποια προκατάληψη ή κάποιο φόβο σας να σας τρομάξει, είστε σε καλό δρόμο για να διασκεδάσετε και να αποκτήσετε πολύ σημαντικές εμπειρίες και πληροφορίες."

Ακόμη κι αυτοί οι οποίοι υποστηρίζουν ότι ο πίνακας Ouija μπορεί να χρησιμοποιηθεί χωρίς καμία επίπτωση, προτείνουν την εκτέλεση ενός 'καθαρισμού' πριν την έναρξη. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα Crystalinks, «μερικοί κάνουν κάποια προσευχή πάνω από τον πίνακα ενώ κάποιοι άλλοι κάποιο άλλο τελετουργικό. Σε αυτή την περίπτωση οραματιστείτε ένα λευκό φως που σας προστατεύει ή μια ενέργεια να περιβάλλει εσάς, τον πίνακα, αυτούς που είναι μαζί σας, ακόμα και το δωμάτιο».

Από την φύση του ακίνδυνος

Ο συγγραφέας και κυνηγός φαντασμάτων Loyd Auerbach είναι ένας από τους πιο έμπειρους ερευνητές υπερφυσικών φαινομένων ο οποίος πιστεύει ότι ο πίνακας Ouija δεν έχει καμία δύναμη. Στο βιβλίο του Ghost Hunting: How To Investigate the Paranormal (Κυνήγι Φαντασμάτων: Πώς να ερευνάται το Παράξενο), γράφει: «Δεν υπάρχει τίποτα το κακό ή δαιμονικό που να συνδέεται με τους πίνακες Ouija. Οι απαντήσεις προέρχονται από ανεπαίσθητες μυϊκές κινήσεις κι όχι από πνεύματα νεκρών. Δεν έχει φανεί ποτέ ότι οι πίνακες συνδέονται με τα πνευματικά πεδία. Ο μοναδικός κίνδυνος είναι να θεωρήσουμε τις 'επικοινωνίες' ως πραγματικές».

Το 'Λεξικό του Σκεπτικιστή' συμφωνεί με την τοποθέτηση του Auerbach κι ίσως να παρέχει την περισσότερο λογική συμβουλή για το Ouija, αφού γράφει στο άρθρο του για αυτό: «Η κίνηση του δείκτη δεν οφείλεται σε υπερφυσικές δυνάμεις αλλά σε ανεπαίσθητες κινήσεις αυτών που τον ελέγχουν».

«Η παρατήρηση των δυνατών επιδράσεων των μηνυμάτων σε έκπληκτους ανθρώπους μπορεί να είναι εντυπωσιακή. Επιπλέον κάποιοι κόσμιοι άνθρωποι υποκρύπτουν συχνά κάποιες μη κόσμιες σκέψεις τις οποίες πιθανότατα να μην γνωρίζουν. Και το γεγονός ότι ένα άτομο λαμβάνει σοβαρά υπόψη του μια 'επικοινωνία' και τη συνδέει σε μεγάλο βαθμό με τον τρόπο ψυχαγωγίας του, είναι ίσως ένας επαρκής λόγος για να μην θεωρείται ο πίνακας Ouija ως κάτι παραπάνω από ένα ακίνδυνο τρόπο διασκέδασης. Είναι όμως ένας σημαντικός λόγος που μας αποκαλύπτει ότι τα μηνύματα δεν προέρχονται από πουθενά αλλού αλλά από το ίδιο μας το μυαλό».

Οι φυσικοί πλέον προβλέπουν το τέλος της κοσμολογίας ή της μελέτης του σύμπαντος όπως το γνωρίζουμε ως τώρα. Ευτυχώς οι κοσμολόγοι δεν θα μείνουν άνεργοι για μερικά τρισεκατομμύρια χρόνια ακόμα!

Το σύμπαν διαστέλλεται με ραγδαίους ρυθμούς, ίσως όχι τόσο ραγδαίους ώστε να "διαλυθεί" σε κομμάτια, αλλά αρκετά ώστε οι μακρινοί γαλαξίες να κινούνται με ταχύτητα μεγαλύτερη από αυτή του φωτός. Αυτό είναι ήδη γνωστό τα τελευταία χρόνια.

Σε μια έκθεση που θα δημοσιευθεί στο "Περιοδικό της Σχετικότητας και της Βαρύτητας", οι επιστήμονες αναρωτιούνται για το πως τα μελλοντικά ευφυή όντα θα ερευνούν το διάστημα - όταν οι σημερινοί γαλαξίες εξαφανιστούν - αφού οι γνώσεις του ανθρώπινου είδους θα έχουν εκλείψει. Θα μάθουν αν το Big Bang συνέβη όντως; Ή θα ανακαλύψουν πάλι την σχετικότητα;

Το σύμπαν θα μοιάζει σαν ένα νησί

Ο Lawrence Krauss, ένας θεωρητικός φυσικός στο Case Western Reserve University στο Cleveland του Οχάιο ο οποίος συνεργάστηκε με τους υπόλοιπους επιστήμονες για την συγγραφή του άρθρου αναφέρει ότι για ένα πολύ μεγάλο διάστημα οι μελλοντικοί παρατηρητές θα είναι άτυχοι.

"Οι παρατηρήσεις τους θα κολλούνε στο απόλυτο κενό", αναφέρει ο Krauss, ο οποίος μάλιστα επισημαίνει ότι οι γαλαξίες που βρίσκονται έξω από το γαλαξιακό μας σύμπλεγμα θα εξαφανιστούν σε περίπου 100 δισεκατομμύρια χρόνια. "Θα νιώθουν πολύ ξεχωριστοί όταν συμβεί αυτό αφού το δικό μας μικροσκοπικό σύμπλεγμα γαλαξιών θα είναι το σύμπαν που θα παρατηρούν".

Χωρίς κάποιο κοσμολογικό σημείο αναφοράς, εξηγεί ο Krauss, οι μελλοντικοί παρατηρητές δεν θα έχουν στοιχεία ότι το σύμπαν τους ακόμα θα διαστέλλεται, και λέει χαρακτηριστικά:. "Θα είναι μια αντεστραμμένη κατάσταση όπου ο τρόπος σκέψης θα επιστρέψει στο σημείο που ήταν όταν παρατηρήθηκε η αλλαγή του τον 20ο αιώνα".

Με άλλα λόγια, οι παρατηρητές θα νομίζουν ότι το σύμπαν είναι απλά ένα στατικό ή μη διαστελλούμενο σύμπλεγμα γαλαξιών, όπως ακριβώς πίστευαν οι επιστήμονες μέχρι την δεκαετία του 1920. Το άρθρο αναφέρει χαρακτηριστικά ότι "το στατικό σύμπαν θα επιστρέψει με 'εκδικητικές διαθέσεις'".

Χωρίς μικροκυματική ακτινοβολία

Ένα επιπρόσθετο θέμα για τους μελλοντικούς παρατηρητές θα είναι η εξαφάνιση των μικροκυμάτων κοσμικής ακτινοβολίας το χαρακτηριστικό γνώρισμα του Big Bang σε 250 δισεκατομμύρια χρόνια περίπου. Χωρίς αυτό, όπως αναφέρει ο Krauss, οι μελλοντικοί παρατηρητές δεν θα είναι σίγουροι ούτε για τον τρόπο αλλά ούτε και για το πότε δημιουργήθηκε το σύμπαν.

Το πρόβλημα σχετίζεται με την επίδραση του φαινομένου Doppler. Όταν μας πλησιάζει ένας κομήτης με πολύ μεγάλη ταχύτητα, τα κύματα ήχου από το "σφύριγμά" του συμπιέζονται έτσι ώστε να δημιουργείται μια υψηλότερη συχνότητα. Καθώς μας προσπερνάει, τα κύματα ήχου κινούνται τόσο κοντά το ένα με το άλλο που γίνονται χαμηλότερης συχνότητας κι έντασης. Με παρόμοιο τρόπο, όσο το σύμπαν διαστέλλεται η συχνότητα του φωτός θα επιμηκύνεται συνεχώς και θα εξασθενήσει. Ο Krauss αναφέρει χαρακτηριστικά ότι: "Το μήκος κύματος του φωτός θα είναι τόσο μεγάλο όπου στο τέλος θα φτάσει στο μέγεθος του γαλαξία μας και θα απορροφηθεί."

Ο Krauss, παρόλα αυτά, είναι πεπεισμένος ότι κάποιος υποθέτει ότι θα έχει ανθρώπινη μορφή θα είναι ο επόμενος Αϊνστάιν και θα ανακαλύψει ξανά την γενική σχετικότητα. Είναι επίσης αισιόδοξος ότι οι μελλοντικοί παρατηρητές θα είναι σε θέση να εξηγήσουν την δημιουργία του ηλιακού μας συστήματος μέσω της μελέτης των αστερισμών στον γαλαξία.

Τέλος, πιστεύει ότι υπάρχει κι η θετική πλευρά του να μην γνωρίζουμε την αληθινή ιστορία του σύμπαντος, λέγοντας: "δεν θα υπάρχει καθόλου στατικός ηλεκτρισμός στις τηλεοπτικές οθόνες τους", εξηγώντας ότι αν δεν υπάρχουν μακρινοί γαλαξίες τριγύρω για να εκπέμπουν κοσμική ακτινοβολία, τα κανάλια εκπομπής θα είναι πολύ πιο καθαρά.

Έχουνε ήδη περάσει 150 χρόνια από τη γέννηση του εφευρέτη Νίκολα Τέσλα και η αινιγματική αυτή προσωπικότητα, που με κάποιον τρόπο έμοιαζε σα να αντλεί ιδέες από το μέλλον και να τις προσφέρει στο παρόν, αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους του 20ου αιώνα και ως σηματοδότης της 2ης Βιομηχανικής Επανάστασης.

Ο 'άνθρωπος πουλί' του Bryant Park

18 Μαΐου 1917. Όπως κάθε μέρα και νύχτα εδώ και πολλά χρόνια, έτσι και σήμερα ένας μεσήλικας άνδρας μπήκε μέσα στο Bryant Park, ένα μικρό πράσινο τετράγωνο μέρος πίσω ακριβώς από την μεγαλοπρεπή δημόσια βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης. Το παρουσιαστικό του ήταν εκλεπτυσμένο όπως ακριβώς και το κοστούμι του: ήταν ψηλός (1.88 μ.), αρκετά αδύνατος με ευγενική φυσιογνωμία, φορούσε ένα μαύρο παντελόνι, κοστούμι με ουρά κι ένα μαύρο ψηλό καπέλο. Κάτω από το σακάκι φορούσε ένα γιλέκο, λευκό πουκάμισο και λευκό παπιγιόν. Ένα ολοκαίνουριο ζευγάρι γκρι γαντιών κάλυπτε τα ασυνήθιστα μεγάλα χέρια του και τους εξέχοντες αντίχειρές του που κρατούσαν ένα μπαστούνι κι ένα καφέ χαρτοφύλακα που ήταν γεμάτος με ψίχουλα.

Μέσα σε δευτερόλεπτα από την άφιξη του, τα περιστέρια μαζεύτηκαν γύρω του όπως τα σιδερένια ρινίσματα σε ένα μαγνήτη. Χαμογελώντας και μουρμουρίζοντας στα περιστέρια που γουργούριζαν, ο άντρας τέντωσε τα χέρια του κι εξαφανίστηκε γρήγορα μέσα σε ένα σύννεφο από λευκά και γκρίζα φτερά. Η εναέρια απόδρασή του ήταν σύντομη και διακόπηκε από την παρουσία ενός άλλου άνδρα, που φορούσε επίσης κοστούμι με ουρά κι ο οποίος τον άρπαξε βιαστικά.

Ο 'άνθρωπος πουλί' του Bryant Park απελευθερώθηκε και προσγειώθηκε απρόθυμα. Ήταν εξάλλου μια πολύ σημαντική νύχτα για τον Νίκολα Τέσλα. Επρόκειτο να του απονεμηθεί το μετάλλιο Edison από το 'American Institute of Electrical Engineers' (AIEE) και θα του το παρέδιδε ο άνδρας που είχε έρθει να τον βρει, ο παλιός του φίλος Δρ Bernard A Behrend.

Ο Behrend υποστήριξε στο λόγο του ότι "η Φύση κι οι νόμοι της παραμένουν κρυφοί τη νύχτα", δανειζόμενος τον επιτάφιο λόγο του Alexander Pope προς τον Newton. Συνεχίζοντας είπε πως "ο Θεός ευτυχώς μας έδωσε τον Tesla κι αν μπορούσαμε να υπολογίσουμε κι όχι να εξαλείψουμε τις ανακαλύψεις του από τον βιομηχανικό κόσμο, οι 'τροχοί της βιομηχανίας θα σταματούσαν να γυρίζουν', τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα και τρένα θα σταματούσαν, οι πόλεις μας θα βυθίζονταν στο σκοτάδι, οι μύλοι θα παρέμεναν αδρανείς κι ακίνητοι. Το όνομα του σηματοδοτεί μια νέα εποχή στην ανάπτυξη της ηλεκτρικής επιστήμης."

Ενώ είναι πιθανό να βρει κανείς αρκετές σύγχρονες ιστορίες σχετικά με τον ηλεκτρισμό χωρίς αυτές να κάνουν καμία αναφορά στον Τέσλα, κατά την διάρκεια της ζωής του ήταν στο πλευρό του Thomas Edison και του Guglielmo Marconi, του πιο διάσημου εφευρέτη της εποχής. Το πολυφασικό του σύστημα του εναλλασσόμενου ρεύματος (AC) παραμένει η βάση για τη μεταφορά του ηλεκτρισμού μέσα από γραμμές ενέργειας και για την προώθηση επαγωγικών μηχανών μια ακόμη πρωτοπορία του Τέσλα στα πάντα. Από τα cd players μέχρι τα υποβρύχια. Στον Τέσλα συχνά χρεώνεται η έναρξη της 'Δεύτερης Βιομηχανικής Επανάστασης', όμως αυτή η ιδιοφυΐα καταπιάστηκε με πολλά πράγματα πέραν των κινητήρων. Τα γραπτά του, οι πατέντες του κι οι ανακαλύψεις του περιλαμβάνουν τα πρώιμα μοντέλα του ραδιοφώνου, των αγωγών εκπομπής ακτινών Χ, των λαμπών φθορίου, της ρομποτικής, των ραντάρ, των αεροσκαφών, των πυραύλων, και πηγαίνοντας ακόμη παραπέρα, των ενεργειακών όπλων, του ελέγχου του καιρού και το μεγαλύτερο του όνειρο της μετάδοσης του ηλεκτρισμού χωρίς καλώδια.

Δυστυχώς, εγκατέλειψε την επαγγελματική του καριέρα. Μέχρι την στιγμή του θανάτου του, στις 7 Ιανουαρίου του 1943, ήταν χρεωμένος κατά χιλιάδες δολάρια κι είχε επισκιαστεί από τις φήμες για την εκκεντρικότητα του που τον περιέβαλαν όπως τα περιστέρια που τόσο πολύ αγαπούσε. Οι περισσότερες από αυτές τις ιστορίες ήταν αληθινές. Ευαίσθητος και με λεπτούς τρόπους, ποτέ δεν παντρεύτηκε κι ούτε φαίνεται να είχε στενές σχέσεις με γυναίκες (ή άνδρες έστω), δεν είχε ποτέ ένα σπίτι, ζούσε από την ενηλικίωση του κι έπειτα σε ξενοδοχεία, επέμενε να υπολογίζει τις ακριβείς ποσότητες φαγητού ή ποτού που θα κατανάλωνε κι έτεινε να αναλαμβάνει δράση έχοντας πάντα υπόψη του τρεις εναλλακτικές επιλογές.

Μετά τον θάνατο του, το όνομα του Τέσλα συνδέθηκε αναπόσπαστα με τη μέτρηση της έντασης ενός μαγνητικού πεδίου, με ένα κρατήρα στην αθέατη πλευρά της Σελήνης και με ένα μικρό πλανητικό αντικείμενο (Tesla 2244). Εν τω μεταξύ, οι ιδέες του συνέχισαν να αποτελούν έμπνευση για αξιοσέβαστους επιστήμονες του είδους - για χάρη των ιδεών αυτών θα πήγαινε κάποιος με χαρά πάλι στο πανεπιστήμιο - και για λεγεώνες ερευνητών που αναζητούσαν το 'ιερό δισκοπότηρο' της ενέργειας: την ελεύθερη ενέργεια.

Στον 21ο αιώνα παρατηρείται μια θεαματική αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για τον Tesla και το έργο του. Το 2006, στην 150η επέτειο της γέννησης του, καθιερώθηκε από την UNESCO ως η "Χρονιά του Tesla" κι έγιναν εορταστικές εκδηλώσεις στην γενέτειρα του, την Κροατία, και στο πατρικό του σπίτι στην Σερβία. Το αεροδρόμιο του Βελιγραδίου μετονομάστηκε επίσημα σε Αεροδρόμιο Βελιγραδίου Nikola Tesla. Το 2006 επίσης εγκαινιάστηκε το Tesla Roadster, ένα υψηλών προδιαγραφών ηλεκτρικό αυτοκίνητο που σχεδιάστηκε από τη Lotus. Επίσης αν κι όχι με τόσο μεγάλο ενθουσιασμό αλλά με μεγάλη σημασία μια μηχανή στο Silverlink's North London Line πήρε το όνομα Nikola Tesla το 2001.

Η αλλαγή αυτή στις φήμες για τον Τέσλα που υπήρχαν μετά τον θάνατο του, φαίνεται σε μεγάλο βαθμό στους τίτλους των βιογραφιών του. Στην πρώτη το 1944 θεωρήθηκε μια αστείρευτη ιδιοφυΐα, το 1981 θεωρήθηκε ως ο άνθρωπος όλων των εποχών και το 2001 θεωρήθηκε ως ο άνδρας που σηματοδότησε τον 20ο αιώνα.

Ο Nikola Tesla διαβάζει ήρεμος στο εργαστήρι του, ενώ γύρω του ξεσπάνε αστραπές

Τα πρώτα χρόνια

Ο Νίκολα Τέσλα γεννήθηκε τα μεσάνυχτα της 9ης προς 10η Ιουλίου του 1856 σε ένα μικρό οικισμό του Smiljan που τότε ανήκε στην Αυτοκρατορία των Αψβούργων και σήμερα ανήκει στην Κροατία. Ήταν το τέταρτο από τα πέντε παιδιά της Duka Mandic και του Milutin Tesla, ο οποίος ήταν ιερέας στην γειτονική ορθόδοξη εκκλησία της Σερβίας. Ένας θρύλος αναφέρει ότι τη νύχτα εκείνη έπεφταν πολλοί κεραυνοί κι αρκετές αστραπές.

Το σπίτι του Τέσλα ήταν γεμάτο ζωή. Η Duka παρόλο που δεν είχε σπουδάσει ποτέ είχε ένα πάθος με την ευρωπαϊκή ποίηση και μπορούσε να αποστηθίζει ποιήματα και να τα θυμάται για μεγάλο χρονικό διάστημα χάρη στην εκπληκτική της μνήμη, κάτι που κληρονόμησε κι ο Nikola. Η μητέρα του ήταν μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης για εκείνον, ο οποίος ανέπτυξε όλες του τις ικανότητες υπό την δική της επίδραση. Η οικογένεια παραδοσιακά έστελνε όλα τα αγόρια της στον στρατό ή στον κλήρο, ο νεαρός όμως Nikola ήταν διαφορετικός.

Άρχισε τις εφευρέσεις του από μικρή ηλικία. Στα πέντε του έχτισε τον δικό του νερόμυλο, του οποίου οι επίπεδες πλευρές διαφοροποιούνταν από τους τροχούς με τα 'κουπιά' των υπολοίπων νερόμυλων της περιοχής. Ένας ακόμη μύλος που κινούταν από τα σκαθάρια του Ιουνίου ήταν πολλά υποσχόμενος μέχρι την στιγμή που ένας φίλος του κατέστρεψε τα καύσιμα, ένα θέαμα που έκανε το νέο εφευρέτη να γίνει έξω φρενών. Μια απόπειρα του να πετάξει από μια οροφή χρησιμοποιώντας μια ομπρέλα κι ένα αλεξίπτωτο ήταν λιγότερο επιτυχής καθώς τον βρήκε αναίσθητο η μητέρα του. Καθώς μεγάλωνε, φανταζόταν τον εαυτό του να μεταφέρεται εναερίως μέσα σε μια αεροστεγή ιπτάμενη μηχανή - είχε ήδη κατασκευάσει ένα μικρό πρωτότυπο ενός αεροστεγούς κυλίνδρου και να χτίζει ένα τεράστιο νερόμυλο στην βάση των καταρρακτών του Νιαγάρα. Αυτό θα αποτελούσε τουλάχιστον ένα προφητικό όραμα.

Η οικογενειακή ζωή ήταν βουκολική. Τα παιδιά μοιράζονταν την ζωή τους με τα ζώα της φάρμας, συμπεριλαμβανομένου ενός μεγάλου αριθμού περιστεριών, όμως μια τραγωδία χτύπησε την οικογένεια όταν ο Nikola ήταν πέντε χρονών. Ο 12χρονος αδερφός του Daniel - που ο Nikola τον θεωρούσε ως ήρωα του σκοτώθηκε σε ένα ατύχημα. Οι εκδοχές διίστανται μπορεί να σκοτώθηκε πέφτοντας από κάποιο αγαπημένο του άλογο ή να έπεσε κάτω από τις σκάλες. Ακόμη κι ο Nikola μπορεί να θεωρήθηκε υπεύθυνος για την πτώση του. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η απώλεια του Daniel επηρέασε βαθύτατα τον Nikola, ο οποίος άρχισε να εκδηλώνει σημάδια υπερευαισθησίας που θα τον έκαναν εκκεντρικό για την υπόλοιπη ζωή του. Όταν ήταν μεσήλικας έγραψε στο 'My Inventions', Electrical Experimenter, (Φεβρουάριος - Οκτώβριος 1919):

"Απέκτησα πολλές παράξενες συμπάθειες, αντιπάθειες και συνήθειες. Τις αιτίες για κάποιες απ' αυτές μπορώ να τις ανιχνεύσω σε εξωτερικές παραστάσεις ενώ κάποιες άλλες δε μπορώ. Είχα μια έντονη απέχθεια για τα γυναικεία σκουλαρίκια. Δεν θα άγγιζα τα μαλλιά των υπολοίπων ανθρώπων εκτός ίσως, εάν με απειλούσαν με περίστροφο. Θα ανέβαζα πυρετό αν έβλεπα ένα ροδάκινο κι αν υπήρχε καμφορά κάπου στο σπίτι, ένιωθα πάρα πολύ άσχημα." Φαίνεται πως οι φοβίες του εμπόδισαν τον Tesla από το να αποκτήσει οικειότητα με άλλους ανθρώπους.

Για ένα μικρό χρονικό διάστημα όταν σπούδαζε ηλεκτρολογία - μηχανολογία και μαθηματικά στο Πολυτεχνείο του Graz της Αυστρίας, ο πρόωρα ανεπτυγμένος Tesla ανέπτυξε ένα μεγάλο ενδιαφέρον για το εναλλασσόμενο Ρεύμα και τον Βολταίρο. Δεν αποφοίτησε όμως ποτέ, επειδή πιθανότατα αποβλήθηκε λόγω άσωτης συμπεριφοράς. Το 1882, αφού 'έχασε' 2 χρόνια στην Πράγα, η οικογένεια του Nikola του εξασφάλισε μια δουλειά στο επιτελείο της Edison Telephone Company στο Παρίσι. Εκεί έκανε τόσο καλή δουλειά βελτιώνοντας κι επισκευάζοντας τις μηχανές στους σταθμούς ηλεκτρικής ενέργειας που είχε η εταιρεία στην Γαλλία και την Γερμανία που τον παρουσίασαν στον ίδιο τον Thomas Edison με προσωπική επιστολή, στην οποία αναφερόταν: "γνωρίζω δύο σπουδαίους άνδρες. Ο ένας είστε εσείς κι ο άλλος είναι αυτός ο νέος άνδρας."

Και με αυτό ως αφορμή, ο Τέσλα ακολούθησε το κύμα μετανάστευσης προς την Αμερική έχοντας στις τσέπες του μόνο 4 σεντς, μερικά τεχνικά διαγράμματα και το τετράδιο στο οποίο έγραφε ποίηση.

Όταν ο Τέσλα κι ο Edison συναντήθηκαν στη Νέα Υόρκη το 1884, ο 'Μάγος του Menlo Park' ήταν ένας ισχυρός και πλούσιος άνθρωπος, βαθιά αναμεμειγμένος σε μάχες για πατέντες και πνευματικά δικαιώματα τόσο για τη λάμπα φωτισμού όσο και για το μικρόφωνο. Παρείχε επίσης ενέργεια στο Manhattan κι ηλεκτρικό φως στο Roselle του New Jersey ενώ παράλληλε προσπαθούσε να αντικαταστήσει τον φωτισμό γκαζιού - που αποτελούσε μονοπώλιο με τον δικό του: το συνεχές ηλεκτρικό ρεύμα.

Ο Τέσλα εντυπωσίασε τον Edison, παρόλο που οι διαφορές στις προσωπικότητες τους ήταν εμφανείς: Ο Tesla ήταν ηθικός, σχολαστικός, λεπτοκαμωμένος κι ονειροπόλος. Ο Edison ήταν ανέντιμος, ανοργάνωτος κι άρτιος εφευρέτης. Έδωσε επίσης την ευκαιρία στο νεαρό ιδεαλιστή να αποκτήσει την πρώτη του εμπειρία με την σκληρή πραγματικότητα του επιχειρηματικού κόσμου παρόλο που ο Τέσλα δεν άδραξε ποτέ αυτή την ευκαιρία σε μεγάλο βαθμό.

Όταν ο Τέσλα προσφέρθηκε να αυξήσει την αποδοτικότητα των κινητήρων της εταιρίας, ο Edison του έδωσε την εποπτεία ενώ υποσχέθηκε να του δώσει 50.000 δολάρια όταν θα τελείωνε το έργο. Ο Τέσλα δούλευε νυχθημερόν για σχεδόν ένα χρόνο, κάνοντας γενικές επισκευές κι αυτοματοποιήσεις των κινητήρων στα εργαστήρια του Edison, βρίσκοντας παράλληλα και πατέντες για πολλά καινούρια πράγματα. Όταν αυτό το εγχείρημα ολοκληρώθηκε κι επισκέφθηκε τον εργοδότη του για την συμφωνημένη αμοιβή, απογοητεύτηκε όταν τον άκουσε να καγχάζει λέγοντας: " Τέσλα, δεν καταλαβαίνεις το αμερικάνικο χιούμορ μας."

Αηδιασμένος από αυτήν την έλλειψη τιμής κι ηθικής που είδε, ο Τέσλα παραιτήθηκε από την εταιρία. Ίσως να συνειδητοποίησε ότι η παραμονή του στον Edison ο οποίος ήταν αφοσιωμένος στο συνεχές ρεύμα θα τον οδηγούσε σε αδιέξοδο αν ήθελε να πραγματοποιήσει το όνειρο του περί εναλλασσόμενου ρεύματος. Σύντομα τον προσέγγισαν κάποιοι επενδυτές ώστε να ιδρύσει την δική του εταιρία, την Tesla Electric Light Company, για την οποία πατένταρε ένα καινούριο βολταϊκό φωτισμό όμως για μια ακόμα φορά έπεσε θύμα της ίδιας του της επιτυχίας. Αναγκάστηκε να φύγει από την εταιρία ύστερα από ένα χρόνο κι αποζημιώθηκε με μια εγγύηση επί του - μικρής αξίας αποθέματος.

Την άνοιξη του 1886 ήταν ανάμεσα στους χιλιάδες ανθρώπους που αντιμετώπισαν την οικονομική κρίση εκείνης της χρονιάς εγκαταλείποντας τη Νέα Υόρκη έως ότου η κρίση ξεπεράστηκε τον επόμενο χρόνο. Ο επικεφαλής του εργατικού προσωπικού του ο οποίος δεν απασχολούταν κι εκείνος ανάλογα με τις ικανότητες του τον συνέστησε στον AK Brown, μάνατζερ της Western Union Telegraph Company. Ο Brown εντυπωσιάστηκε από την θεωρία του Τέσλα για το εναλλασσόμενο ρεύμα και τον εφοδίασε με μια εταιρία, την Tesla Electric Company, καθώς κι ένα εργαστήριο στην 33η οδό της 5ης Λεωφόρου.

Έτσι, μετά από μια θυελλώδη αρχή, η ζωή του Νίκολα Τέσλα άρχισε να μετατρέπεται σε ένα μύθο.

Nikola Tesla

Ο μάγος της Δύσης

Μέσα σε έναν καταιγισμό από πατέντες, το 1888 ο Tesla άρχισε να πραγματοποιεί τα όνειρα του. Το τελειοποιημένο πολυφασικό του σύστημα - κι όχι τα διάφορα μηχανήματα διευκόλυνε στην ανάπτυξη περιστροφικών μαγνητικών πεδίων για την κίνηση των μηχανημάτων, μειώνοντας έτσι τις τριβές και τις δονήσεις που ήταν χαρακτηριστικά των παλιότερων μηχανημάτων κι αυξάνοντας την απόδοση τους. Ήταν μια απλή ιδέα η οποία αντιμετωπίστηκε με άκρατο ενθουσιασμό από την AIEE κι ο Tesla σύντομα τράβηξε την προσοχή του George Westinghouse, ο οποίος είχε ένα εργοστάσιο παραγωγής εναλλασσόμενου ρεύματος στο Buffalo της Νέας Υόρκης. Ο Westinghouse υιοθέτησε το σύστημα του Tesla και τον προσέλαβε για να αναβαθμίσει τις γεννήτριες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας που είχε ήδη.

Η μεταξύ τους συνεργασία έγινε σύντομα γνωστή στον Edison, του οποίου το σύστημα συνεχούς ρεύματος ήταν ευρέως διαδεδομένο στην Ανατολική Ακτή κι οι γεννήτριες της Edison PR υπερλειτουργούσαν. Το εναλλασσόμενο ρεύμα αν και ήταν θεωρητικά ασφαλέστερο - ήταν αρκετά επικίνδυνο αφού ένα ολόκληρο εκτροφείο ζώων έπαθε ηλεκτροπληξία, καθώς κι ο ελέφαντας του τσίρκου. Ο 'πόλεμος του ρεύματος' συνεχίστηκε για χρόνια φτάνοντας στο απόγειό του το 1890 όπου πραγματοποιήθηκε η πρώτη εκτέλεση ανθρώπου με ηλεκτροπληξία, του δολοφόνου William Kemmler. Ήταν μια αργή κι εξουθενωτική διαδικασία, εξαιτίας κυρίως της φυλακής του Auburn της Νέας Υόρκης που χρησιμοποίησε το εναλλασσόμενο ρεύμα, που ο Edison είχε υποστηρίξει ότι ήταν πιο θανατηφόρο.

Το πραγματικό τέλος του 'πολέμου' ήρθε το 1893 όταν προς μεγάλη χαρά του Tesla και του εργοδότη του η Westinghouse υπέγραψε συμβόλαιο για να εγκαταστήσει μια υδροηλεκτρική γεννήτρια στην βάση των Καταρρακτών του Νιαγάρα. Το παιδικό όνειρο του Tesla πραγματοποιήθηκε και το 2006 εγέρθηκε ένα άγαλμά του επάνω σε μια από τις μηχανές προς τιμήν της περίστασης. Την ίδια χρονιά παρουσιάστηκε ως ένας από τους υπεράνθρωπους του ηλεκτρισμού στην κολοσσιαία έκθεση της Columbian, στο Chicago World's Fair, ένα φαντασμαγορικό υπερθέαμα που τροφοδοτήθηκε εξ' ολοκλήρου από την Westinghouse AC. Εκεί ο Tesla παρουσιάστηκε μπροστά σε δεκάδες χιλιάδες θεατές ως ο 'γητευτής των ρευμάτων', κατακλυσμένος από σπίθες, φλόγες και φωτοστέφανα.

Ο 'νέος μάγος της Δύσης', όπως τον απεκάλεσε ένας δημοσιογράφος, βρισκόταν πλέον στο απόγειο της δόξας του. Στο Παρίσι και το Λονδίνο συνάντησε τους σημαντικότερους επιστήμονες κι έδωσε διαλέξεις σε θρυλικές συγκεντρώσεις για την ασύρματη μετάδοση των πληροφοριών και της ενέργειας. Ένας σταθερά μεγάλος αριθμός διασημοτήτων, επιστημόνων και δημοσιογράφων επισκέφθηκαν το εργαστήριο της 5ης Λεωφόρου για να μείνουν έκθαμβοι από τις λάμπες φθορίου που τροφοδοτούντουσαν ασύρματα, πηνία που δημιουργούσαν αστραπές και όπως στην περίπτωση του Mark Twain μια δονούμενη πλατφόρμα με ανεξέλεγκτες καθαρτικές επιπτώσεις.

Ο Tesla ήταν πολύ δημοφιλής στο κοινό, έκανε όνειρα και παρουσίαζε νέες εφευρέσεις όπως τα 'τηλεαυτόματα μηχανήματα' του, τα τηλεχειριζόμενα οχήματα κι όπλα που ευελπιστούσε αλλά απέτυχε να πουλήσει στον στρατό. Επίσης, στο Missouri του St Louis το 1893 παρουσίασε αυτό που αργότερα χαρακτηρίστηκε ως η πρώτη επιτυχημένη ραδιοφωνική εκπομπή. Ο Tesla υπέβαλε δύο αιτήσεις για πατέντα σχετικά με το ραδιόφωνο εκείνη την χρονιά, αυτές όμως δεν έγιναν δεκτές παρά μόνο το 1943, τρεις μήνες μετά τον θάνατο του, αφού το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών αγνοούσε το γεγονός ότι οι πατέντες του αποτέλεσαν την βάση για το πιο γνωστό πείραμα του Guglielmo Marconi το 1895. Η φήμη κι η περιουσία του Marconi άρχιζαν να αυξάνουν μόνο όταν το άστρο του Tesla άρχισε να δύει.

Ο μάγος του ηλεκτρισμού

Για την ώρα πάντως, ο Tesla δεν είχε κάνει κάποιο λάθος. Το 1899 έπεισε τον ξενοδόχο Συνταγματάρχη John Jacob Astor να επενδύσει στο όραμα του για το δίκτυο ασύρματης επικοινωνίας σε παγκόσμια κλίμακα που κάποια μέρα θα μας επέτρεπε να επικοινωνήσουμε με τους κατοίκους του Άρη.

Ένα ειδικής κατασκευής εργαστήριο κατασκευάστηκε στην ύπαιθρο έξω από την πόλη του Colorado Spring στο Colorado σε υψόμετρο 6000 ποδιών (1800 μέτρων) όπου σήμερα βρίσκονται οι εγκαταστάσεις του NORAD (North American Aerospace Defense Command) όπου οι γύρω κάτοικοι εξέτρεφαν οικόσιτα κοπάδια κι ήταν κτισμένο ένα σχολείο για τυφλούς και κωφάλαλους. Με έναν πολύ μεγάλο αριθμό από τεράστια πηνία, ενισχυτές και μετατροπείς εντός κι εκτός του κτιρίου - ένα κτίριο ύψους 142 ποδιών (43 μέτρα) - θα μπορούσε να κάνει πειράματα με τεράστιας ισχύος ηλεκτρικό ρεύμα, εξαπολύοντας τεχνητούς κεραυνούς στην ξηρή ατμόσφαιρα του βουνού κι οι οποίοι μπορούσαν να παρατηρηθούν από μίλια μακριά.

Όσοι ήταν περίεργοι και πλησίαζαν τον πειραματικό σταθμό αντιμετώπιζαν αρκετές απαγορευτικές πινακίδες ενώ η φράση του Δάντη 'Εγκαταλείψτε όλες σας τις ελπίδες όσοι έρχεστε εδώ' αναγραφόταν επάνω από την είσοδο του εργαστηρίου. Αυτοί που πλησίαζαν περισσότερο ανέφεραν ότι το έδαφος δονούταν κάτω από τα πόδια τους, σπίθες ξεπετάγονταν και οι κεραυνοί που προκαλούνταν από την εξωτερική στήλη ακούγονταν σαν τις οπλές εκατοντάδων αγριεμένων αλόγων. Μια φορά ο Tesla ξόδεψε τα αποθέματα ηλεκτρισμού ολόκληρης της πόλης προκαλώντας ένα blackout έως ότου επιδιόρθωσε ο ίδιος το πρόβλημα.

Ενώ βρισκόταν στο Colorado Springs, ο Tesla συνειδητοποίησε ότι η Γη ήταν ένας αγωγός τεραστίων διαστάσεων. Ήταν πεπεισμένος ότι είχε στείλει κύματα ELF (Εξαιρετικά χαμηλής συχνότητας) ανά τον κόσμο, δημιουργώντας έναν όγκο ενέργειας στον Ινδικό Ωκεανό, ο οποίος θα μπορούσε να αξιοποιηθεί λόγω της ισχύος του με την χρήση ενός απλού μηχανισμού όπως ένας δέκτης ραδιοσημάτων. Έξω από τον σταθμό ο Tesla μπορούσε να τροφοδοτήσει τις λάμπες με ασύρματο ρεύμα, ενώ όταν ήταν μέσα σημειώνονταν εμφανίσεις φωτεινών μπαλών και σε μια περίπτωση μιας πυκνής ομίχλης, κάτι που τον έκανε να πιστεύει ότι κάποια μέρα θα ήταν σε θέση να τροποποιεί τον καιρό και να δημιουργήσει υγρασία σε άγονες περιοχές.

Ο πιο αμφισβητήσιμος ισχυρισμός του που αποτέλεσε επίσης την αρχή του τέλους της φήμης του ως σοβαρού επιστήμονα ήταν η δήλωσή του ότι είχε λάβει ραδιοφωνικά σήματα από το διάστημα, πιθανότατα από τον Άρη ή την Αφροδίτη. Αν και δεν ήταν αυτή η πρόθεση του, αυτό το γεγονός έκανε τον Tesla τον πρώτο ραδιο-αστρονόμο, παρόλο που εκείνος υποστήριζε ότι τα σήματα προέρχονταν από κάποια άλλη νοημοσύνη.

Με τα πειράματα στο Colorado Springs, το όραμα του Tesla τελικά ξεπέρασε την ανοχή της φαντασίας του κοινού του. Ήδη η μετάδοση ραδιοκυμάτων από τη μια άκρη του Ατλαντικού ως την άλλη από το Marconi το 1901, ήταν αρκετά τολμηρή ως ιδέα για να μπορέσει να γίνει ευρέως αποδεκτή, ενώ τα ραδιοκύματα στο διάστημα κι η ασύρματη μεταφορά ενέργειας φαινόντουσαν ως ιδέες από μια άλλη εποχή ή ακόμη κι από άλλον πλανήτη. Ο HG Wells κι ο Ιούλιος Βερν θα μπορούσαν να περιέγραφαν τέτοια πράγματα στα μυθιστορήματα τους αλλά το να ισχυριστεί κάποιος ότι τα έχει επιτύχει ήταν υπερβολικό. Δεν είναι αξιοπερίεργο που αρκετοί άνθρωποι θεωρούσαν ότι ο Tesla δεν ήταν από αυτόν τον πλανήτη! Παρόλα αυτά, βρισκόταν σε αδιάκοπη κίνηση κι έπεισε τον τραπεζίτη JP Morgan να επενδύσει 150.000 δολάρια σε αυτό που αποτέλεσε το μεγαλύτερο του δημιούργημα αλλά παράλληλα και την πτώση του.

Το Wardenclyffe

Το Wardenclyffe

Σε μια τοποθεσία κοντά στο Shoreham που είχε έκταση 200 εκτάρια, στο Long Island της Νέας Υόρκης, ο Tesla μαζί με τους αρχιτέκτονες Stanford White και WD Crow προσπάθησε να πραγματοποιήσει το πιο μεγαλεπήβολο σχέδιο του. Το Wardenclyffe έμελλε να γίνει ένα από τα πρώτα βιομηχανικά πάρκα, το οποίο απασχολούσε 2000 εργάτες, εκατοντάδες γεννήτριες και μετασχηματιστές και το πιο εντυπωσιακό απ' όλα έναν πύργο ύψους 187 ποδιών (57 μέτρα) με μια υπογείως γειωμένη ράβδο ("έτσι ώστε να 'αιχμαλωτίζεται η ισχύς' στην γη προκειμένου αυτός ο κολοσσός να κινηθεί"), ενώ ως κορυφή του είχε έναν χάλκινο θόλο ο οποίος είχε βάρος 55 τόνων και διάμετρο 68 ποδιών (21 μέτρα). Αυτός ο κολοσσιαίος πύργος μετάδοσης θα λειτουργούσε παράλληλα με έναν άλλον στην Αγγλία. Αυτοί οι δύο πύργοι θα μετέδιδαν ραδιοσήματα και τελικά ενέργεια από τη μία άκρη του Ατλαντικού Ωκεανού στην άλλη.

Παρόλα αυτά, όταν ανεγέρθηκε ο πύργος τα χρήματα άρχισαν να λιγοστεύουν. Τα σχέδια του Tesla ήταν ασύμφορα ακόμη και για την πλούσια τσέπη του Morgan. Ήταν ξεκάθαρο ότι ο Tesla δεν ήταν ένας άνθρωπος 'προσγειωμένος' σ' αυτόν τον κόσμο κι ο κόσμος αυτός δεν ήταν ακόμα έτοιμος για το όραμα του. Ο Morgan πάντως, δεν ήταν σίγουρα έτοιμος κι έτσι αρνήθηκε την περαιτέρω επένδυση, κάτι που έκανε τον Tesla να ανταπαντήσει με ένα υπερθέαμα ηλεκτρικών "μπουρινιών", αφού δημιούργησε στο Wardenclyffe ένα σόου αστραπών που ο κόσμος δεν είχε δει ποτέ του κι ίσως να μην έχει δει ποτέ του από τότε.

Ενώ ζούσε ακόμα στο ξενοδοχείο Waldorf-Astoria, ο Tesla βυθίστηκε ακόμα περισσότερο στα χρέη και μέχρι το 1905 το Wardenclyffe προσφερόταν για ενοικίαση στον οποιονδήποτε που θα μπορούσε να το αναλάβει. Προς μεγάλη θλίψη του Tesla, ο φανταχτερός κόσμος των θεαμάτων του World Fair, αυτό το ονειρεμένο 'παλάτι', μετατράπηκε σε έναν χώρο θεαμάτων βαριετέ. Ο πύργος τελικά κατεδαφίστηκε το 1917 και πουλήθηκε σε κομμάτια από τους ιδιοκτήτες του χώρου. Χρειάστηκε μεγάλη ποσότητα εκρηκτικής ύλης ώστε να γκρεμιστεί το επιχειρηματικό μεγαλούργημα του Tesla.

Παρόλο που ο Tesla δεν σταμάτησε από τότε να εργάζεται και δεν ξεχάστηκε ποτέ, το Wardenclyffe ήταν η τελευταία φορά που οι ιδέες του εκφράστηκαν σε τόσο μεγάλο κι εντυπωσιακό βαθμό. Ο κόσμος κινούταν στο σκοτάδι: Η μεγάλη πτώση ήρθε μια δεκαετία μετά από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο κι ύστερα ακολούθησε ο Δεύτερος. Αν και συνέχισε να καταθέτει εγγράφως τις ιδέες του στον Στρατό οι οποίες αφορούσαν ρομπότ, όπλα απόστασης, ηλεκτρικά οχήματα, ακόμη κι ένα σύστημα που ήταν κοντά σ' αυτό του ραντάρ ο Tesla ήταν κατά βάθος ένας άνθρωπος ειρηνικός, ο οποίος θεωρούσε την τεχνολογία ως ένα μέσο για να τελειώσει ο πόλεμος.

Εν τω μεταξύ, η υγεία του χειροτέρευε με τον καιρό. Παρόλο που ποτέ δεν έχασε την γοητεία και το στυλ του, ήταν αναγκασμένος να κάθεται και να παρακολουθεί κάποιους άλλους να αποκτούν πλούτο και δόξα με ιδέες που είχε παρουσιάσει πρώτα εκείνος και τις είχε πατεντάρει δεκαετίες πριν. Κανείς δεν το αρνήθηκε αυτό, εκτός από το Marconi, όμως ο Tesla δεν ενδιαφερόταν πλέον για τα πρακτικά θέματα των εφευρέσεων. Όπως πάντα, το μυαλό του προχωρούσε μπροστά. Έλεγε χαρακτηριστικά "Αφήστε το μέλλον να πει την αλήθεια. Το παρόν είναι δικό τους. Το μέλλον, για το οποίο εργάστηκα, είναι δικό μου".

Προς το τέλος της ζωής του στράφηκε στην κοσμολογία, επικρίνοντας τις τότε νέες ιδέες του Αϊνστάιν, ενώ κάθε χρόνο την ημέρα της συνέντευξης του ο Τύπος υποδεχόταν με ενθουσιασμό τους ολοένα κι πιο υπερβολικούς ισχυρισμούς του για τις ακτίνες θανάτου και την απεριόριστη ενέργεια. Μια από τις τελευταίες πατέντες του που κατοχυρώθηκε το 1928, αφορούσε ένα αεροσκάφος το οποίο απογειωνόταν και προσγειωνόταν κάθετα κι έμοιαζε πάρα πολύ με το σημερινό ελικόπτερο. Το παιδικό του όνειρο δεν ήταν τελικά και τόσο μακριά.

Σίγουρα τα πράγματα δεν ήταν τόσο άσχημα. Είχε ακόμη σημαντικούς φίλους κι υποστηρικτές και το 1931 το περιοδικό Time τον χαρακτήρισε στο εξώφυλλο του ως 'Ιδιοφυΐα', αφιερώνοντας τέσσερις σελίδες για τον εορτασμό των εβδομηκοστών πέμπτων γενεθλίων του. Έλαβε επίσης ευχαριστήριες κάρτες κι επιστολές θαυμασμού από 70 κορυφαίους επιστήμονες και μεγαλοβιομήχανους, ανάμεσα σ' αυτούς κι από τον Αϊνστάιν. Καθώς όμως περνούσαν τα χρόνια, ο απομονωμένος Tesla υποβιβάστηκε σε μια καρικατούρα: η τρελή ιδιοφυΐα, ο Μεγάλος Εφευρέτης (ήταν επίσης γνωστός κι ως GI Grand Inventor). Όλο αυτό έφτασε στο ζενίθ του (ή ακόμα και στο ναδίρ του) το 1941, όταν ο Max Fleischer απεικόνισε τον Superman στην πρώτη του περιπέτεια να αντιμάχεται έναν τρελό επιστήμονα που λεγόταν Tesla.

Ο Tesla πάντοτε αντιλαμβανόταν το πρόβλημα. Τα φυσικά του χαρίσματα, η αγάπη του για τα θεάματα κι οι μεγαλεπήβολες ιδέες του έκαναν τον κόσμο να τον βλέπει ως ένα ρομαντικό οραματιστή, έναν ποιητή της επιστήμης παρά ως ένα πρακτικό εφευρέτη. Ακόμη κι αν όλα του τα όνειρα δεν ήταν εφαρμόσιμα, ήταν πολύ μεγαλύτερα από την ικανότητα του κόσμου να τα αντιληφθεί. Ο κόσμος μας σήμερα δεν είναι πολύ μακριά από αυτόν που οραματίστηκε ο Tesla έναν αιώνα περίπου πριν, ο οποίος τώρα θα απολάμβανε τους καρπούς των ιδιοφυϊών ιδεών του όπως κι εμείς. Για την ώρα όμως, ο Nikola Tesla παραμένει ένας μάρτυρας της παράδοξης επιστήμης, κι αν κάτι τέτοιο μπορεί να λεχθεί, ο πρώτος Άγιος του ηλεκτρισμού.

Τα πειράματα δε γίνονται μόνο μέσα στα εργαστήρια, ούτε καν στον φυσικό κόσμο που μας περιβάλλει, προκαλώντας μας συνεχώς να λύσουμε τα μυστήριά του. Τα πειράματα γίνονται μέσα στο νου των ανθρώπων πρώτα από όλα κι από κει ξεκινούν το ταξίδι τους για να δοκιμαστούν και να εφαρμοστούν οπουδήποτε αλλού. Κάποια δε από αυτά, παραμένουν εκεί που γεννήθηκαν: στη χώρα του νου. Εκεί λοιπόν θα περιηγηθούμε διαβάζοντας τα πιο διάσημα τέτοια πειράματα σκέψης, που άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μας.

Οι μπάλες του Γαλιλαίου

Σε αντίθεση με τα όσα έχουμε διδαχτεί στο σχολείο, το πιθανότερο είναι ότι ο Γαλιλαίος δεν πετούσε μπάλες από τον πύργο της Πίζας. Εφάρμοσε το πείραμα της βαρύτητας στο εργαστήριο του νου του. Οι σύγχρονοί του στον 16ο αιώνα πίστευαν ότι τα πιο βαριά αντικείμενα πέφτουν γρηγορότερα απ' ότι τα πιο ελαφριά. Έτσι ο Γαλιλαίος φαντάστηκε μία βαριά μπάλα που ήταν δεμένη μέσω ενός σκοινιού με μία ελαφριά μπάλα. Θα μπορούσε η ελαφριά μπάλα να δημιουργήσει μία έλξη στη βαριά και να καθυστερήσει την πτώση της; Όχι, συμπέρανε. Θα χτυπούσαν το έδαφος ταυτόχρονα.

Η γάτα του Schrοedinger

Μία γάτα είναι κλεισμένη σε ένα καλά σφραγισμένο και μονωμένο κουτί που περιέχει ραδιενεργό υλικό, έναν μετρητή Geiger και έναν μηχανισμό που είναι ρυθμισμένος να απελευθερώνει δηλητήριο εάν χτυπήσει ένα φωτόνιο στο σύστημα. Σύμφωνα με τον Schrφdinger, η γάτα μέσα στο κουτί δεν είναι ούτε ζωντανή αλλά ούτε και νεκρή, αλλά υπάρχει συγχρόνως και στις δύο αυτές πιθανές καταστάσεις. Οι δύο αυτές πιθανές καταστάσεις καταρρέουν σε μία (η γάτα είναι είτε νεκρή είτε ζωντανή) μόλις παρατηρηθεί το φαινόμενο από κάποιον παρατηρητή. Μέχρι να γίνει όμως αυτό, η κατάσταση του συστήματος εμπεριέχει συγχρόνως και τις δύο πιθανότητες. Το νοητικό αυτό πείραμα προτάθηκε το 1935 από τον Erwin Schrφdinger με στόχο να εξετάσει την κβαντική απροσδιοριστία σε ένα μακροσκοπικό φαινόμενο.

Το κινέζικο δωμάτιο του Searle

Ένας άνθρωπος βρίσκεται μόνος του μέσα σε ένα δωμάτιο. Κάποιος που βρίσκεται έξω από το δωμάτιο, του σπρώχνει κάτω από την πόρτα χαρτιά στα οποία είναι γραμμένο κείμενο στα κινέζικα. Ο άνθρωπος του δωματίου δε γνωρίζει κινέζικα, αλλά έχει ένα βιβλίο το οποίο αντιστοιχίζει τις κατάλληλες αποκρίσεις στα κινέζικα, που ταιριάζουν με τα κείμενα που εισέρχονται στο δωμάτιο. Έτσι, για κάθε κείμενο που λαμβάνει στέλνει έξω την κατάλληλη απάντηση. Για έναν εξωτερικό παρατηρητή, φαίνεται ότι ο άνθρωπος του πειράματος γνωρίζει κινέζικα. Το νοητικό αυτό πείραμα προτάθηκε το 1980 από τον φιλόσοφο John Searle, με σκοπό να καταρρίψει τις θεωρίες που υποστήριζαν την τεχνητή νοημοσύνη. Ο επεξεργαστής ενός υπολογιστή όπως και ο άνθρωπος του πειράματος στερείται κατανόησης του τι κάνει και γι' αυτόν το λόγο δεν έχει πραγματική νοημοσύνη.

Οι χελώνες του Hawking

Το διάσημο βιβλίο του Stephen Hawking 'Το χρονικό του Χρόνου' ξεκινάει με την ιστορία ενός επιστήμονα που δίνει μια διάλεξη για την αστρονομία. Τελειώνοντας την ομιλία του, μία ηλικιωμένη γυναίκα σηκώνεται και επιμένει ότι η θεωρία που πρότεινε ο επιστήμονας είναι λανθασμένη: η γη δεν είναι στρογγυλή και ούτε γυρίζει γύρω από τον ήλιο. Αντίθετα, είναι μία επίπεδη επιφάνεια που στηρίζεται στην πλάτη μιας γιγάντιας χελώνας. Ο επιστήμονας τη ρώτησε, που στηρίζεται η χελώνα αυτή και η γυναίκα δήλωσε ότι στηρίζεται σε μία άλλη χελώνα κι εκείνη σε μία ακόμα και ούτω καθ' εξής. Ο Stephen Hawking χρησιμοποίησε την ιστορία αυτή για να συστήσει στους κοσμολόγους να προσέχουν, ώστε να μην χρησιμοποιούν ατεκμηρίωτες θεωρίες ως αποδείξεις για άλλες θεωρίες που δε μπορούν να αποδειχθούν.

Ο Einstein και η ακτίνα του φωτός

Όταν ο Einstein ήταν 16 χρονών, φανταζόταν ότι κυνηγάει μία ακτίνα φωτός μέχρι να την πιάσει. Μόλις θα γινόταν αυτό, το κύμα του φωτός θα 'πάγωνε'. Αυτό όμως ήταν απίθανο σύμφωνα με τη φυσική της εποχής του. Η επιμονή του αυτή να λύσει το συγκεκριμένο πρόβλημα με το κυνήγι της ακτίνας του φωτός, ήταν η αιτία που τον οδήγησε στην Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας. Ίσως αυτή η ιστορία να φαίνεται αρκετά περίεργη, για να μπορεί να δικαιολογήσει πως έγινε η σύλληψη της Θεωρίας από αυτό το νοητικό πείραμα. Οι φυσικοί εξακολουθούν να διαφωνούν σχετικά με αυτό το ζήτημα.

Οι μαϊμούδες του Borel

Παραλλαγές του νοητικού αυτού πειράματος είναι πολύ παλιές, φτάνοντας μέχρι την αρχαία Ελλάδα. Η σύγχρονη εκδοχή του θεωρήματος που αφορά το άπειρο προτάθηκε το 1913 από τον γάλλο μαθηματικό Emile Borel. Η υπόθεση έχει ως εξής: ένας άπειρος αριθμός από μαϊμούδες που θα χτυπούν συνεχώς τα δάχτυλά τους σε γραφομηχανές για άπειρο χρόνο, είναι σχεδόν σίγουρο ότι κάποτε θα καταφέρουν να γράψουν όλα τα έργα του Shakespeare. Φαίνεται απίθανο, γιατί ο νους μας πολύ δύσκολα μπορεί να συλλάβει την έννοια του απείρου. Αλλά από μαθηματικής απόψεως ισχύει.

Ο δαίμων του Maxwell

Το 1867 ο James Clerk Maxwell φαντάστηκε δύο θαλάμους, τον Α και τον Β, κάθε ένας από τους οποίους θα ήταν γεμάτος με αέριο στην ίδια θερμοκρασία και μεταξύ τους θα υπήρχε μία πόρτα. Ως θυρωρό στην πόρτα αυτή φαντάστηκε ένα δαίμονα, που χωρίς να παράγει ούτε καν το απειροελάχιστο έργο, θα επέτρεπε στα γρηγορότερα κινούμενα σωματίδια να περάσουν από τον Α στον Β θάλαμο και στα πιο αργά να περάσουν από τον Β στον Α. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, η ταχύτητα των σωματιδίων (και επομένως η θερμοκρασία) θα έχει αυξηθεί στο θάλαμο Β. Το απίθανο αυτό πείραμα σκέψης χρησιμοποιήθηκε για να στηρίξει τον δεύτερο θερμοδυναμικό νόμο.