"...........................................................

Zip, μερικές φορές που δεν απαντώ σε πόστ που απευθύνονται σε μένα, είναι γιατί είναι πολύ διαφορετική η νόσων που έχω, έτσι φίλε, (και φίλη να είσαι, σε βλέπω σαν την ύπατια) και με σεβασμό. 

Στην λαϊκή γλώσσα θα έχεις ακουση το μ......α γονέων παιδευουσι τέκνα. Μικρός το άκουγα συνεχώς, μα δεν είχα συλλάβει τι ήθελε να πει ο σοφός λαός. Όταν διάβασα για κατι πειράματα, και το πως αυτο που ονομάζουμε χαρακτήρα οινεπιστημωνες λένε πως διαμορφώνεται τα πρώτα 6 χρόνια, ψυλοι στα αυτιά μου μπήκαν. Σκέφτηκα τον πατέρα μου, τους θειους και ορισμένα ξαδερφια μου, χριστιανοί μέχρι το κόκκαλο, και όταν ρώτησα για εκείνα τα πρωτα χρόνια, ήσαν παπαδοπαιδια, αυτά που βοηθούσαν τους παπάδες. Ο πατέρας μου δε, ακόμα εν ζωη, γνωριζει τα ευαγγελία και την αγία γραφή απ Έξω. Φτάνει να ακούσει κάτι λίγα λόγια, και συνεχιζει και το τελειώνει. Εγώ πάλι μεγάλωσα σε πόλη, και μικρός είχα διαφορετικές ανησυχίες. Η εκκλησία δεν ήταν μέρος προσέλευσης και συνεύρεσης, μα μάλλον μάτι επερνα τα θυλικα. Στα γράφω, γιατί τα επόμενα χρόνια της ζωής μας, είναι θέμα όχι πια χαρακτήρα, μα προσωπικότητας. Ο χαρακτήρας σου, το τι κουμασι είσαι, αν θες εξέτασε και αυτο, αρχίζει με τη γέννηση και ίσως λίγους μήνες πριν, και συνεχιζει μέχρι τα 6 το πολύ χρόνια. Μετα είναι όλα στρώματα, με το τι θα γίνεις και με το θα ασχοληθείς, με το περιβάλλον σου. Μπορεί να γίνεις επιστημωνας, υπουργός, σοφός, ψάλτης, εκείνα τα χρόνια, του χαρακτήρα, σημαδεύουν για πάντα αυτί που γίνεσαι, με ότι σε μάθανε. Αν ένα παιδί, δεν μάθει να μιλά μια γλώσσα τα πρωτα 6 χρόνια, δεν θα την μάθει ποτέ πια. 

Παραγωντες  πολλοί, και γωνιδια, και τον πρώτο καιρό, οταν συνεχώς κλαίει..(τα λένε πονακια) εκεί συμβαίνουν (ΚΑΤ εμε), πολλά εσωτερικά περίεργα. 

Μα δεν θέλω να περάσω σε παρατηρήσεις του δικού μου ματιού, θα μου την πέσει ο zip, και θα ζητάει να συμφωνήσουμε στο τι βλέπουν τα ματιά μας, και τι όχι. 

Προς στιγμην έρχεται μια μυρουδια pista napoletana, που φτιαχνω για βραδυνο.

καλη σου ορεξη φιλε και ελπιζω να κανεις την ελληνικη εκδοχη γιατι η "οριτζιναλ" μου επεσε λιγο λαϊτ (χωρις αυτο να ειναι κακο καθως περι ορεξεως κτλπ)

καλο σου βραδυ !!!

Και γι' αυτή την διαφυγή υπάρχει ένας μονάχα
τρόπος. Η Γνώση!!!

Και αν η Γνώση μπορεί (και έτσι κάνει) να διαμορφώνει
τον χαρακτήρα,(έως πότε άραγε;),τότε η μοίρα
μέσα από τις συνεχείς διαμορφώσεις αναλόγως δεν
διαφοροποιείτε;
Ώστε αν υποθέσουμε πως μέχρι τα 6
που υποστηρίζει ο φίλος Πλάτων,ο χαρακτήρας έχει
διαμορφωθεί,άρα αναλόγως και η μοίρα παίρνει την
ροή της,
τότε πόσες διαφορετικές ροές θα αλλάξει (διαφυγές έχει
επιτύχει) μέσα από την συνεχή διαφοροποίηση
του χαρακτήρα του εξ'αιτίας της Γνώσης;;;

Μήπως μπερδεύτηκα;;; Μπορεί...

Πλάτων τι είπες;
Πίτσα φτιάχνεις;
Κι' εγώ κι' εγώ...

και ποσο φταιει αυτος ΤΕΛΙΚΑ ? οταν δεν διαμορφωνει καν (ισως) ο ιδιος τον χαρακτηρα του ???!!!

Και γι' αυτή την διαφυγή υπάρχει ένας μονάχα
τρόπος. Η Γνώση!!!

Και αν η Γνώση μπορεί (και έτσι κάνει) να διαμορφώνει
τον χαρακτήρα,(έως πότε άραγε;),τότε η μοίρα
μέσα από τις συνεχείς διαμορφώσεις αναλόγως δεν
διαφοροποιείτε;
Ώστε αν υποθέσουμε πως μέχρι τα 6
που υποστηρίζει ο φίλος Πλάτων,ο χαρακτήρας έχει
διαμορφωθεί,άρα αναλόγως και η μοίρα παίρνει την
ροή της,
τότε πόσες διαφορετικές ροές θα αλλάξει (διαφυγές έχει
επιτύχει) μέσα από την συνεχή διαφοροποίηση
του χαρακτήρα του εξ'αιτίας της Γνώσης;;;

Μήπως μπερδεύτηκα;;; Μπορεί...

Πλάτων τι είπες;
Πίτσα φτιάχνεις;
Κι' εγώ κι' εγώ...

ΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΦΙΛΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΠΑΝΤΑ... ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ.

makfor
Πλήρες Μέλος

Greece
1327 Μηνύματα Απεστάλη: 15/11/2010, 21:42:31
--------------------------------------------------------------------------------
και οταν ο χαρακτηρας του δεν του επιτρεπει την γνωση ? οταν τον οδηγει σε λαθος πορεια ? οταν παει μακρυα απο την γνωση ? τοτε ειναι καταδικασμενος ?

και ποσο φταιει αυτος ΤΕΛΙΚΑ ? οταν δεν διαμορφωνει καν (ισως) ο ιδιος τον χαρακτηρα του ???!!!

Tελικά τα ερωτήματα , μπορεί να εμπεριέχουν τις ίδιες τις απαντήσεις...

Χαρετώ σας , Καποδίsτρια και makfor...

ΣΗΜ: Kαποδίστρια , οι "μπερδεμένοι" άνθρωποι πολλές φορές είναι σκεπτόμενοι άνθρωποι...ούτε καλοί..ούτε κακοί...ούτε έτσι και αλλοιώς κι'αλλοιώτικα .... "ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ" και ο άνθρωπος είναι σκεπτόμενο όν...!!!

quote:

---

Εαρινός:

ΣΗΜ: Kαποδίστρια , οι "μπερδεμένοι" άνθρωποι πολλές φορές είναι σκεπτόμενοι άνθρωποι...ούτε καλοί..ούτε κακοί...ούτε έτσι και αλλοιώς κι'αλλοιώτικα .... "ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ" και ο άνθρωπος είναι σκεπτόμενο όν...!!!

---

quote:

---

quote:

---

Εαρινός:

ΣΗΜ: Kαποδίστρια , οι "μπερδεμένοι" άνθρωποι πολλές φορές είναι σκεπτόμενοι άνθρωποι...ούτε καλοί..ούτε κακοί...ούτε έτσι και αλλοιώς κι'αλλοιώτικα .... "ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΟΙ" και ο άνθρωπος είναι σκεπτόμενο όν...!!!

---

Αγαπητέ Εαρινέ,Καλησπέρα!

Ναι θα συμφωνήσω σ'αυτό που λες.Όντως
η πολύ σκέψη φέρνει μπέρδεμα,ή μάλλον
οι πολλές σκέψεις...

quote:

---

Εαρινός:

και ποσο φταιει αυτος ΤΕΛΙΚΑ ? οταν δεν διαμορφωνει καν (ισως) ο ιδιος τον χαρακτηρα του ???!!!

---

Πιστεύω πως τον χαρακτήρα μας τον
διαμορφώνουμε,ούτως ή άλλως εμείς.
Βεβαίως παίζουν ρόλο και οι παράγοντες
οικογένεια,εκπαίδευση,περιβάλλον,κοινωνία...
Όμως βασικά εμείς τον διαμορφώνουμε.

Αλλά θα συνεχίσω αύριο γιατί τώρα
πεινάω αγαπητέ μου...

Καλό βράδυ Εαρινέ...
Καλό βράδυ σε όλους...

ΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΦΙΛΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΠΑΝΤΑ... ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ.

---

Όλα τα διαμορφώνουμε , ακόμα και το φαγητό φίλη μου ....καλή σου όρεξη και καλή ξεκούραση..καληνύχτα..

Μείνε μέσα στο παιχνίδι...

Στο Ναύπλιο δεν φτιαγνουν Καλη πίτσα, αλήθεια, εκεί στην πλατεία, εχει μια πιτσερια, σουβλατζιδικο, και το λένε Καποδίστρια, δεν νομίζω να εχει σχέση.

10 τουλάχιστον φορές που έχω έρθει Ναύπλιο τα τελευταία χρόνια, και δεν βρεθήκαμε ούτε για καφέ. Ας είναι, επι του θέματος...

Εγώ παίδες εδώ που φτάσαμε, συμφωνώ πως μπορούμε να διαμορφώσουμε τον χαρακτήρα, μα όπως έγραψα αλλου, η μόρφωση δεν φτάνει. Ένας δολοφωνος, μπορεί να είναι και κουλτουριαρης δολοφωνος, όπως και με την ζήλια, να είσαι διλαδη, ενασ διαβασμένος ζηλιαρης.

quote:

---

@ Καποδίστρια,

Στο Ναύπλιο δεν φτιαγνουν Καλη πίτσα, αλήθεια, εκεί στην πλατεία, εχει μια πιτσερια, σουβλατζιδικο, και το λένε Καποδίστρια, δεν νομίζω να εχει σχέση.

10 τουλάχιστον φορές που έχω έρθει Ναύπλιο τα τελευταία χρόνια, και δεν βρεθήκαμε ούτε για καφέ. Ας είναι, επι του θέματος...

Εγώ παίδες εδώ που φτάσαμε, συμφωνώ πως μπορούμε να διαμορφώσουμε τον χαρακτήρα, μα όπως έγραψα αλλου, η μόρφωση δεν φτάνει. Ένας δολοφωνος, μπορεί να είναι και κουλτουριαρης δολοφωνος, όπως και με την ζήλια, να είσαι διλαδη, ενασ διαβασμένος ζηλιαρης.

Έχω γίνει και αριστος μάγηρας. Είμαι λιγοδιαιτος, μα αυτοντο λίγο, είναι πάντα εκλεκτικο, και προσεγμένο.

---

Ε!!! ρε Πλάτωνα , συμφωνάμε...τι να την κάνει μωρέ κανείς την μόρφωση σαν αυτή καμώνεται να πεί πως ξέρει..???

Άλλοι μορφωμένοι και άλλοι παραμορφωμένοι....και το "παρα" σαν τελικά το πιο πολύ να παρα{ο}μοιάζει...!!!

Καλή την όρεξη σου...!!!

Μείνε μέσα στο παιχνίδι...

Edited by - Εαρινός on 15/11/2010 23:02:47

quote:

---

Μπορεί να χαρακτηρίζεται η μοίρα του ανθρώπου
από το ποιόν του ιδίου,αλλά υπάρχει ΠΑΝΤΑ η
ελπίδα της διαφυγής!!!

Και γι' αυτή την διαφυγή υπάρχει ένας μονάχα
τρόπος. Η Γνώση!!!

Και αν η Γνώση μπορεί (και έτσι κάνει) να διαμορφώνει
τον χαρακτήρα,(έως πότε άραγε;),τότε η μοίρα
μέσα από τις συνεχείς διαμορφώσεις αναλόγως δεν
διαφοροποιείτε;
Ώστε αν υποθέσουμε πως μέχρι τα 6
που υποστηρίζει ο φίλος Πλάτων,ο χαρακτήρας έχει
διαμορφωθεί,άρα αναλόγως και η μοίρα παίρνει την
ροή της,
τότε πόσες διαφορετικές ροές θα αλλάξει (διαφυγές έχει
επιτύχει) μέσα από την συνεχή διαφοροποίηση
του χαρακτήρα του εξ'αιτίας της Γνώσης;;;

Μήπως μπερδεύτηκα;;; Μπορεί...

Πλάτων τι είπες;
Πίτσα φτιάχνεις;
Κι' εγώ κι' εγώ...

ΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΦΙΛΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΠΑΝΤΑ... ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ.

---

Θέλω να σας πω δυο λόγια για τον χαρακτηρα και τον ηρακλειτο. Μάλλον, για τη σχέση που είχα με τον φιλόσοφο. 

Τελειωνοντας το δημοτικο, λιγο πριν τα 13 μου, ο νονός μου, άνθρωπος πολυ μορφωμένος και με εξερετη κοινωνικη θεση, με γνώρισε για πρώτη του φορά. 

Ναι, σωστά διαβάσατε, γιατί με βάφτισε και με ξέχασε...ήταν ο λοχαγός του πατέρα μου, και του έκανε τοτε τη χάρη, να γινει κουμπαροσ. Περίεργος που δεν είχα γνωρίσει τον νονο μου, μια μέρα κάναμε βόλτα με τον πατέρα μου στα δυτικά προάστια, όταν ξαφνικά είπε. Βλέπεις εκείνο το μεγάλο σπίτι. Εκει μένει ο νονός σου. Κάτι με έσπρωξε μέσα, και παρωτι συνεσταλμενος, ρώτησα τον πατέρα μου.

 Και γιατί δεν πάμε να του πούμε μια καλημερα?

Ο πατέρας μου κουνησε το κεφάλι του, σαν να έλεγε...τι ψάχνεις, μα πλησιαζοντας στο δρόμο φρεναρισε. 

Πήγενε μόνος σου, και μην πεις πως είμαστε μαζί..

Έτσι και έγινε, έφτασα στη μεγάλη πόρτα, χτύπησα, και να η υπηρέτρια.

Τι θέλεις νεαρέ, ρώτησε αυστηρά.

Θέλω να πω μια καλημερα στο νονο μου. Απάντησα άφοβα. Η υπηρετρια με κοίταξε, χάθηκε για λίγο, και όταν άνοιξε ξανά, γνώρισα την Νονα μου, θυμηθικα την φωτογραφία της στη βάφτιση.

Ποιος είσαι, με ρώτησε...και όταν είπα όνομα και επίθετο, με αγκάλιασε πιο σφυχτα και απο τη μητέρα μου. Τα ίδια και ο νονός μου, δεν ξέρανε πως να δείξουν την χαρά τους...

Να μην σας τα πολυλογω, μετά απο τα συρροποια και τέτοια, παιχνίδια δεν είχε να μου δώσει, τον είδα να γυρνά και να ψάχνει την βιβλιοθήκη του. Το πε και μόνος του, πλατωνα δεν είναι ακόμα για την ηλικία σου, μα αργωτερα είμαι σίγουρος πως θα τα διαβάσεις. Τα πείρα, τον ευχαρίστησα, του είπα που ήταν και ο πατέρας μου, και ήρθαν μαζί και οι δυο τους. Άλλες αγκαλιές, αχ και βαχ, και πείρα το. Δρόμο του γυρισμού..

Τι σου έδωσε ο νονός σου, Πλάτωνα, ρώτησε ο πατέρας μου.

Το υπόγειο, ντοστογιέφσκι 
αυγή, Νίτσε 
Ζαρατρουστρα, Νίτσε 

Δεν είπε τίποτα, έτσι και αλλιώς διάβαζε ταχυδρομο και τις άγιες γραφές, μα το καιρο εκείνο, είμαστε σε διακοπές χριστουγενων, γυρίζοντας σπίτι, πηγα στο δωματιο μου, και αρχισα να διαβάζω. Θυμάμαι, πως ήταν έννοιες δύσκολες, και δεν τα καταλάβαινα όλα, μα πείρα ένα μολύβι, και ότι δεν καταλάβαινα, έβαζα μια παρένθεση. (για να τα ξαναδιαβασω)

Όταν άνοιξαν τα σχολεία, θυμάμαι πως Ο δάσκαλος μας έβαζε να γράψουμε έκθεση. Δεν θυμάμαι ακριβώς το θέμα, μα κανά δυο μέρες μετα απο ότι γράψαμε, καποια στιγμη αισθανθηκα να ξεκολλανε τα αυτιά μου, και να απωγιωνομαι απο το θρανίο. 

Απο που αντεγραψες, όσα  εγραψες?

Δεν αντέγραψα κύριε..

Δεν είχα ακόμα τελειώσει να μιλάω, και φτάνει το πρώτο χαστούκι...(αν χανω που και που τον προσανοτολησμο μου, ωφειλεται σε εκείνο το δάσκαλο, και στη καλομεταχειρηση που είχα, εγώ και κανά δυο μπουμπούκια.) 

τέλος πάντων, 

20 ξυλιες στο κάθε χέρι, και να επιστρέψω την επόμενη με τον κυδεμωνα μου. 

Τι να πω ο φουκαρας, στο σπίτι, ήταν τόσο αυστηροί, που και δίκαιο να είχα, αν κάτι πήγαινε στραβά, εγώ έφταιγα. 

Έτσι ο δάσκαλος, αφού με στολησε την επόμενη στη μητέρα μου, λέγοντας της, δεν γράφει ούτε τελειωφητος έτσι...γύρισα σπίτι, εχωντας καταλάβει λιγο πολυ, τι ήταν ο κόσμος. 

Τα υπόλοιπα βιβλία του Νίτσε, τα αγωρασα και τα διάβασα τους επωμενους μήνες, μα εκείνο που μου είχε καρφωθει στο μυαλό, ήταν μια του κουβέντα..

Όλους τους κατάλαβα, πολλούς τους ξεπέρασα,  για ένα έχω ενδιασμους και ερωτηματικά. Τον Ηρακλειτο!

Τα χρόνια εκείνα δεν βρήκα τίποτα στην ελλαδα για ηρακλειτο, μα όταν ήρθα  Ιταλία, όχι μόνο τα βρήκα, (τα έγραψα με το χέρι απο βιβλιοθήκες, και για ορισμένα, έφθασα στο Βατικανό, για να δω τι είχε γράψει ακριβώς....) θα σας πω, μόνο πως τα μετεφρασα στα ελληνικά, εκανα φωτοκοπιες, και τα χαριζα σε φίλους για πολλά χρόνια.

Ο τρόπος γραφής μου,  ελεγε, είναι μονοπατι δύσκολος και δυσβαστο, μα όταν μπεις στα μυστήρια, είναι εύκολο να τα καταλάβεις...(και βιωσεις)

-"Το κυριότερο εμπόδιο του αποτελεί η καθημερινή ευτέλεια, που τον κρατά δέσμιο σε μια «εικονική πραγματικότητα» κάνοντας τον να ζει για τα πράγματα και τα πρόσωπα, αντί να ζει με αυτά..."

Ο Martin Heidegger, εκκινώντας από το κορυφαίο πλατωνικό ερώτημα «τι εννοούμε όταν λέμε ον» προσπάθησε να εξετάσει την έννοια του όντος προσδιορίζοντας κατ’ αρχήν την ανθρώπινη ύπαρξη, το υποκείμενο δηλαδή που καλείται να κατανοήσει αυτήν την έννοια. Λέγοντας ον εννοούμε κάθε τι που Είναι, είτε αυτό μπορούμε να το αντιληφθούμε είτε όχι. Όμως πως ορίζεται το Είναι; Για να ορίσεις το Είναι, πρέπει χρησιμοποιήσεις το είναι (είτε εκφράζοντας είτε υπονοώντας το) μέσα στον ίδιο το ορισμό του. Κάτι τέτοιο βέβαια, φαντάζει παράλογο… Το ότι δεν μπορεί όμως να δοθεί ορισμός για το είναι δεν μας απαλλάσσει από το ερώτημα για το νόημά του (Heidegger, 1978 : 27).
Οι άνθρωποι έχουν την τάση να «προσπερνούν» το νόημα του Είναι κι αυτό, όπως θα δούμε παρακάτω, τους «εγκλωβίζει» σε μια αντίληψη των πραγμάτων μέσα από «πρίσματα» ή «φακούς» που τους απομακρύνουν από την ουσία του.

Προσδιορίζοντας τις βασικές αρχές της οντολογίας του Heidegger, μπορούμε να σημειώσουμε ότι:

[1] το Είναι είναι πάντα το Είναι ενός όντος (όχι καθ’ έκαστου όντος, αλλά της σημασίας του όντος στην ολότητά του) και
[2] η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης είναι να κατανοεί (ή να προσπαθεί να κατανοεί) το Είναι (Πεντζοπούλου- Βαλαλά: 1991 : 82).

Ο άνθρωπος λοιπόν που κατανοεί (ή προσπαθεί να κατανοεί) το Είναι, είναι για τον Heidegger ένα ΟΝ, που είναι αυτό που είναι, συν (+) η δυνατότητα του να γίνει κάτι που ακόμα δεν είναι (Πελεγρίνης, 1997 : 380). Είναι δηλαδή ένα ον μπροστά από τον εαυτό του, ενα ον καθ’ υπέρβαση, που στοχεύοντας πέρα από αυτό που είναι, επιδιώκει να γίνει αυτό που δεν είναι ακόμα.

Η ιδιότητα αυτή του ανθρώπου, να επιδιώκει δηλαδή να γίνει κάτι που δεν είναι ακόμα, να εξ- ίσταται, τα ξεπερνά δηλαδή το Είναι του, τον κάνει διαφορετικό από τα υπόλοιπα όντα. Ο άνθρωπος Εξ- ίσταται, (existence) Υπάρχει. Για τους υπαρξιστές, των οποίων πρωτοπόρος θεωρείται ο Heidegger, μόνο ο άνθρωπος ΥΠΑΡΧΕΙ, ενώ τα υπόλοιπα ζώα απλώς ζουν και τα υλικά ή άυλα όντα απλώς υφίστανται (ή βρίσκονται).

Η υπερβατικότητα, η έκσταση, που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη ύπαρξη, είναι περιορισμένη, ΕΝΤΟΣ_των ορίων_του κόσμου του οποίου βρίσκεται.
Ο άνθρωπος ως ύπαρξη που υπερβαίνει το Είναι του μέσα στον κόσμο ονομάζεται από τον Heidegger, Εδωνά Είναι ή απλά Dasein.
Το Dasein βρίσκεται πάντα σε σχέση με άλλα όντα, που ο Heidegger τα ονομάζει «το άλλο».
Δημιουργώντας «σχέσεις» με «το άλλο» ο άνθρωπος, εκδηλώνει τη «μέριμνά» του γι αυτό, κι έτσι του δίνει νόημα. (Με την μέριμνα δηλαδή νοηματοδοτεί το άλλο). Ο άνθρωπος θεωρεί ότι το «άλλο» υπάρχει πάντα για κάποιο λόγο. Μ’ αυτό το τρόπο, ο κόσμος αποκτά νόημα για τον κάθε άνθρωπο, και γίνεται «ο κόσμος του», ο οποίος δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς αυτόν, αλλά ούτε αυτός μπορεί να υπάρχει χωρίς τον κόσμο. Μέσα σ’ αυτόν το κόσμο λοιπόν ο άνθρωπος, προσπαθεί να υπερβεί αυτό που είναι και να γίνει εκείνο που δεν είναι ακόμα.

Στην πορεία της ολοκλήρωσής του ο άνθρωπος που αναπτύσσει σχέσεις με τα υπόλοιπα όντα, συναντάει εμπόδια. Το κυριότερο εμπόδιο του αποτελεί η καθημερινή ευτέλεια, που τον κρατά δέσμιο σε μια «εικονική πραγματικότητα» κάνοντας τον να ζει για τα πράγματα και τα πρόσωπα, αντί να ζει με αυτά. (αυτό είναι ένα από τα σημεία που θα μας απασχολήσει παρακάτω). Αυτή η σκοπιμότητα για τα πράγματα, τον κάνει ανελεύθερο και τον απομακρύνει από τον βασικό του σκοπό, που είναι η ανακάλυψη και η υπέρβαση του εαυτού του.

Στον πρώιμο Heidegger, (προ του ‘35) η στενή εξάρτηση της ανθρώπινης ύπαρξης με τον κόσμο, τον χώρο και τα άλλα όντα, γίνεται καθαρά σε οντολογικό και όχι «οικολογικό» επίπεδο. Παρ’ όλα αυτά, η χωρικότητα, η σχέση με τα άλλα όντα, η επικοινωνία και η «δοσοληψία» (που είναι η προϋπόθεση της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα στον κόσμο) σηματοδοτούν μια οντολογία με οικολογικό προσανατολισμό.

Ήδη στο Είναι και Χρόνος ο Heidegger (1978 : 173)υποστηρίζει ότι ο κόσμος_μας δεν βρίσκεται μέσα στο χώρο, αλλά αντίθετα ο χώρος, αποτελεί δομικό στοιχείο του κόσμου_μας.

Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, σε μια περίοδο που η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει πρωτόγνωρα προβλήματα και οι κίνδυνοι που εμφανίζονται από τη χρήση των πυρηνικών όπλων γίνονται εφιαλτικοί, ο Heidegger, σε μια σειρά δοκιμίων και διαλέξεων από το 1949 μέχρι το 1970, μεταξύ των οποίων το «Χτίζειν, Κατοικείν, Σκέπτεσθαι» (1971) το «Μονοπάτι», και «Το Ερώτημα σχετικά με την Τεχνολογία» (1977) κ.α., επιχειρεί να εξετάσει τις ανθρώπινες πράξεις υπό το πρίσμα της οντολογίας του, για να εκφράσει ξεκάθαρα πια, περιβαλλοντικές και οικολογικές ανησυχίες.

Στο «Χτίζειν, Κατοικείν, Σκέπτεσθαι», τονίζεται η άμεση σχέση της ανθρώπινης ύπαρξης με την κατοικία και την εμπρόθετη τεχνολογική πράξη, το χτίσιμο. Το «εγώ είμαι», το «ich bin», συνδέεται με την αγγλοσαξονική λέξη bauen- χτίζω, αλλά και κατοικώ (Heidegger, 1978 : 102) (απ’ όπου και neighbor- γείτονας, gebur- κάτοικος κλπ). Σχετίζεται επίσης με το Μέσα_στον_κόσμο-Είναι. Το «είμαι», δηλαδή δηλώνει τον τρόπο που «κατοικώ», μέσα στον κόσμο, στη γη, κτίζοντας, δημιουργώντας, καλλιεργώντας και οικοδομώντας. Το να «κατοικείς», σημαίνει εδώ για τον Heidegger (1977 : 160 κ.ε.), «το κατά φύσιν ζην» να βρίσκεσαι σύμφωνα με τη Φύση, πάνω στη Γη, υπό τον Ουρανό, ανάμεσα σε Θνητούς και απέναντι στους Θεούς. Η τετράδα αυτή υποκαθιστά ουσιαστικά την έννοια του μέσα_στον_κόσμο_Είναι και πηγή της, είναι πιθανότατα ο Πλάτων (Γοργίας). Η μέριμνα για τη διατήρηση αυτών των τεσσάρων ιδιοτήτων της ύπαρξης, εξασφαλίζεται μέσα από την διαδικασία του «κτίζειν». Το κτίζω που συνδέεται με το τίκτω και τη τέχνη, δηλώνει το να κάνεις κάτι να εμφανιστεί εντός του παρόντος. Η κατοικία, οριοθετεί τον χώρο. Αποτελεί ένα πέρας, ένα όριο όπου κάτι σταματάει, αλλά και κάτι αρχίζει την παρουσία του. Η έλλειψη της «κατοικίας» συνδέεται για τον Heidegger με την «ανεστιότητα», το αίσθημα δηλαδή του ανθρώπου, που στερημένος από το οικείο περιβάλλον, ξένος προς τα όντα της οικείας διαμονής, νιώθει ότι δεν υπάρχει πουθενά τόπος να σταθεί και να ζήσει με ασφάλεια. Για τον Heidegger, η έλλειψη οικείας στέγης, που συνδέεται έμμεσα με τον υπερπληθυσμό, την τεχνολογία και την κατανάλωση, εκτός από κοινωνικό και οικολογικό πρόβλημα θέτει κατά μείζονα λόγο σε αμφισβήτηση την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.

Στο «Μονοπάτι» το 1949 ο Heidegger συγκεκριμενοποιεί τον οικολογικό του προσανατολισμό, έχοντας δεχτεί επιρροές από τους Γερμανούς ρομαντικούς και κυρίως τον ο Hölderlin. Γράφει συγκεκριμένα ότι είναι μάταιο οι άνθρωποι να προσπαθούν να κυριεύσουν τον κόσμο όταν τα σχέδιά τους δεν εναρμονίζονται με το μήνυμα του «μονοπατιού». Το μήνυμα αυτό είναι η θέαση της ουσίας του «κατά φύσιν ζην», η αίσθηση του ανοιχτού ορίζοντα, η βίωση της εξαιρετικής ευτυχίας μέσα στη φύση, ένα «ξύπνημα» του ανθρώπου που βρίσκεται σε αρμονία με αυτήν.

Ο ώριμος Heidegger, προβληματίζεται πλέον με σαφήνεια για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις που έχουν οι πράξεις και τα δημιουργήματα των ανθρώπων. Η ανεξέλεγκτη «πρόοδος» ή εξέλιξη της τεχνολογίας, την καθιστά αντικείμενο κριτικής αλλά πρωτίστως αντικείμενο οντολογικής ανάλυσης.
Το πρόβλημα για τον Heidegger, όταν μιλάμε για την «τεχνολογία» είναι ότι επικεντρωνόμαστε σε αυτό που ονομάζουμε τεχνολογία με την καθημερινή έννοια και αγνοούμε την ΟΥΣΙΑ της τεχνολογίας (να σημειωθεί ότι ο δάσκαλος του Heidegger, Husserl, εισηγητής της φαινομενολογίας, θεωρεί ότι για να γνωρίσουμε τα πράγματα δεν πρέπει να περιοριζόμαστε σε όσα αντιλαμβανόμαστε με την εμπειρία μέσω των αισθήσεων, αλλά επέχοντας, και μέσω της φαινομενολογικής αναγωγής, γνωρίζουμε την ουσία των πραγμάτων. Η ΟΥΣΙΑ αυτή δεν έχει για τον Heidegger μεταφυσικό χαρακτήρα, αλλά προσδιορίζει μια κεντρική σημασία από την οποία εξαρτώνται οι σχέσεις που αναπτύσσει το κάθε όν με όλα τα υπόλοιπα).

Θα μπορούσαμε όλοι να συμφωνήσουμε ότι η τεχνολογία είναι ένα μέσο για την επίτευξη των ανθρώπινων σκοπών. Το αυτοκίνητο είναι μέσο για να πάμε στη δουλεία μας, το τηλέφωνο μέσο για να επικοινωνήσουμε, ο υπολογιστής μέσο για να συλλέξουμε πληροφορίες ή να σελιδοποιήσουμε ένα κείμενο, κοκ. Με αυτή την έννοια η τεχνολογία μοιάζει να είναι μια παθητική κατάσταση (αντικειμένων ή τεχνικών) η οποία χειραγωγείται απολύτως και ενεργοποιείται μόνον από τον άνθρωπο. Πόσο βέβαιο όμως είναι αυτό; Σύμφωνα με τον Heidegger (1977 : 5) αυτή η αντίληψη μας για την τεχνολογία, μπορεί να είναι ένα θεμελιώδες λάθος. Αντιλαμβανόμενοι την τεχνολογία σαν κάτι ουδέτερο, παραδιδόμαστε σε αυτήν με τον χειρότερο τρόπο. Αντίθετα, η ΟΥΣΙΑ της τεχνολογίας ενδέχεται να απέχει πολύ από τον οργανικό της χαρακτήρα που βρίσκεται στον ανθρώπινο έλεγχο. Είναι πιθανό να πρόκειται, λεει ο Heidegger, για μια αυτόνομη δραστηριότητα, μέσα στην οποία οι άνθρωποι οργανώνονται. Θεωρώντας ότι η τεχνολογία αποτελεί ένα «μέσον» προς κάποιο σκοπό, τα πάντα εξαρτώνται από το πως εμείς θα την χειραγωγήσουμε με τον καλύτερο τρόπο. Αν όμως η τεχνολογία έχει μια αυτόνομα αναπτυσσόμενη υπόσταση, πως εμείς είμαστε σίγουροι ότι την έχουμε υπό τον έλεγχό μας;

Για να μπορέσουμε να δούμε ποια πράγματι είναι η ουσία της τεχνολογίας, ο Heidegger προτείνει να υποθέσουμε ότι ο οργανικός χαρακτήρας της ως μέσο, παρ’ ότι σωστός, δεν είναι αληθής. Η έρευνά μας μπορεί να γίνει εξετάζοντας το νόημα του «οργανικού χαρακτήρα» αλλά και την έννοια της λέξης τεχνολογία. Προσεγγίζοντας τον οργανικό χαρακτήρα μέσα από την αιτιότητα και τον αριστοτελικό διαχωρισμό σε υλικά, ειδικά, τελικά και ποιητικά αίτια, ο Heidegger σημειώνει ότι όλα (και τα τέσσερα δηλαδή) είναι απαραίτητα, για τον προσδιορισμό ενός όντος. Δηλαδή ένα ον πρέπει να είναι φτιαγμένο από ένα υλικό, να ανήκει σε ένα είδος να έχει μια αρχική, ποιητική αιτία και να κατευθύνεται προς ένα τελικό σκοπό.
Τα τέσσερα αίτια μας αποκαλύπτουν το «τόδε τι», την ιδιότητα δηλαδή του όντος να είναι αυτό που είναι και όχι κάτι άλλο. Η ιδιότητα του όντος που είναι αυτό που είναι, είναι εγγενής κατά τη δημιουργία του, η οποία εμπεριέχει εν σπέρματι το «τι ήταν να είναι», δηλαδή την ΟΥΣΙΑ του όντος. Υπό αυτό το πρίσμα, αλλά και αναλύοντας ετυμολογικά την ίδια την λέξη τέχνη, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αυτό που ονομάζουμε τεχνολογία (ή καθ’ έκαστο τεχνολογικό επίτευγμα) «ήταν να είναι» «μέσο», για την εκπλήρωση ανθρώπινων σκοπών. Τόσο οι τέχνες όσο και οι καλές τέχνες είχαν πάντα μια «φυσική» συμπληρωματική σχέση δίπλα στον άνθρωπο.
Το έργο τέχνης είναι για τον Heidegger ένα «άνοιγμα» ένα «φώτισμα» ένας τρόπος να δούμε την αλήθεια. Η τετράδα Γη- Ουρανός- Θνητοί- Θεοί, καθορίζουν το έργο τέχνης αποκαλύπτοντας «μυστικά» στον άνθρωπο τον κόσμο. Μέσα από την ουσία της τέχνης ο άνθρωπος δεν κάνει τίποτε άλλο από το φανερώνει την διαρκώς επαναλαμβανόμενη, Νιτσεϊκή, βούληση για δύναμη (Heidegger, 1961 : 86). Το έργο τέχνης είναι ένα πράγμα και έχει κάποιες ιδιότητες, οι οποίες συμβάλλουν στο να μας αποκαλύπτουν τον κόσμο! Αντίστοιχα, ιδιότητες έχουν και τα έργα της τεχνικής. Τα τεχνολογικά επιτεύγματα. Όμως τα πράγματα της τεχνολογίας, τα εργαλεία, έπρεπε να έχουν εργαλειακό χαρακτήρα. Αυτός ο εργαλειακός, δηλαδή ο χρηστικός, τους χαρακτήρας, θα έπρεπε να τα καθιστά πάντα διαθέσιμα, εν όψη της χρήσης τους. Η διαθεσιμότητα και η χρηστικότητα τους όμως δεν αποτελούν την ουσία των εργαλείων και κατά συνέπεια την ουσία της τεχνολογίας. Για τον Heidegger η ουσιαστική φύση του εργαλείου πληρούται, όταν μπροστά στο εργαλείο αφηνόμαστε με εμπιστοσύνη σ’ αυτό (Πεντζοπούλου- Βαλαλά: 1991 : 105).

Όμως είναι αυτός ο τόπος που αντιλαμβανόμαστε την τεχνολογία τους δυο τελευταίους αιώνες; Διαπιστώνουμε εύκολα, ότι η τεχνολογία εξελίχθηκε με τρόπο τέτοιο ώστε τελικά επιβλήθηκε βίαια στη φύση (Beckman, 2000 : 56) και στον άνθρωπο, με συνέπεια ο άνθρωπος να χάσει τον έλεγχο των εργαλείων του.
Τα πρώτα στάδια αυτής της επιθετικής εξέλιξης έγιναν ορατά με την υπερεκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων. Η εκμετάλλευση και η αποθήκευση ενέργειας, ανεξάρτητα από τις ανθρώπινες ανάγκες, ήταν το πρώτο βήμα για να διαφοροποιηθεί ο ρόλος της τεχνολογίας σε σχέση με τον αρχικό σκοπό της. Στην οντολογία του ο Heidegger, έχει υποστηρίξει ότι τα «πρόχειρα» όντα βρίσκονται σε εγγύτητα, διαθέσιμα να τα χρησιμοποιήσει ο άνθρωπος. Υπό το «πρίσμα» της τεχνολογίας, σήμερα, στην τεχνολογική εποχή, όλα τα όντα μέσα στον κόσμο, τείνουν να θεωρούνται «εργαλεία», ή «αποθέματα» προς χρήση από τον άνθρωπο. Έτσι, βλέπουμε τους φυσικούς πόρους να βρίσκονται ως «σε αναμονή αποθέματα» με αποτέλεσμα τα φυσικά όντα να χάσουν την φυσική τους σημασία. Το ποτάμι δίπλα στο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο, για παράδειγμα, δεν νοείται σαν ποτάμι αλλά σαν πηγή υδροηλεκτρικής ενέργειας, το δάσος δεν νοείται σαν δάσος αλλά σαν πρώτη ύλη για ξύλο ή για χαρτί κ.ο.κ. Οι τεράστιες ανάγκες που δημιουργεί η ανεξέλεγκτη τεχνολογική «πρόοδος» παρασέρνουν τα πάντα, και τα καθιστούν αναλώσιμα.
Αν κάτι αποτελεί χαρακτηριστικό της σύγχρονης υπερφυσικής τεχνολογικής ανάπτυξης, αυτό είναι η ιδιότητα της «παγίδευσης». Η ΟΥΣΙΑ λοιπόν της τεχνολογίας σήμερα, κατά τον Heidegger είναι η «παγίδευση», ο «εγκλωβισμός». Για να γίνει αυτό κατανοητό θα πρέπει να δούμε την τεχνολογία με δυο τρόπους:
[1] η τεχνολογία είναι μια διαδικασία που κυριαρχεί στον κόσμο και έχει πραγματικά μεγάλες δυνατότητες. Η μια της πλευρά σχετίζεται με τα πραγματικά επιτεύγματα και η άλλη με μια βαθιά συναισθηματική ικανοποίηση.
[2] η τεχνολογία διαμορφώνει και εν τέλει καθορίζει την ανθρώπινη μοίρα.

Βλέποντας την τεχνολογία ως «παγίδευση» εννοούμε ότι η ανθρώπινη ζωή εξαρτάται στο σύνολό της από αυτήν. Πως συμβαίνει αυτό;
Είπαμε στην αρχή ότι οι άνθρωποι έχουν την τάση να «προσπερνούν» το ερώτημα για το Είναι, που οδηγεί στην θέαση της ουσίας των όντων και έχουν τη ροπή να βλέπουν τα πράγματα μέσα από παραμορφωτικούς φακούς. Ο Heidegger βλέπει την ιστορία ως μια πορεία, κατά την διάρκεια της οποίας τα όντα γίνονται φανερά, αποκαλύπτονται στον άνθρωπο με διαφορετικούς και καινούριους κάθε φορά τρόπους (Γεωργόπουλος 1985 : 254). Δηλαδή σε κάθε ιστορική εποχή το «τι είναι πραγματικότητα» γίνεται αντιληπτό με διαφορετικό τρόπο. Τον τρόπο που γίνεται αντιληπτή η πραγματικότητα τον καθορίζει κάθε φορά ένα πρίσμα, ένα φίλτρο μέσα από το οποίο ο άνθρωπος «εγκλωβισμένος» αντιλαμβάνεται τα πράγματα. Στην αρχαία Ελλάδα η αντίληψη των πραγμάτων γίνονταν υπό το πρίσμα της φύσης. Τα πάντα ήταν φυσικά όντα, και η ουσία των πραγμάτων αποκαλύπτονταν μέσα από τη φύση (ακόμα και η τέχνη είναι μίμηση της φύσης). Στον μεσαίωνα, το παραμορφωτικό πρίσμα της φύσης αντικαταστάθηκε από τη θεϊκή παρουσία. Τα πάντα, έγιναν πλάσματα του θεού και υπό τον πλήρη έλεγχό του. Στην εποχή του διαφωτισμού ο φακός «εγκλώβισε» τον άνθρωπο και τα υπόλοιπα όντα στην δύναμη της γνώσης και την δύναμη του ανθρώπου. Το όραμα του Bacon για την χειραγώγηση της φύσης από τον άνθρωπο δήλωνε τον τρόπο, που ο άνθρωπος βίωνε την πραγματικότητα. Ο άνθρωπος έγινε το οντολογικό κέντρο και αντικατέστησε τον θεό του μεσαίωνα και την φύση των αρχαίων Ελλήνων.

Η πορεία της ιστορίας εξελίσσεται και οδηγεί στην βιομηχανική, την καπιταλιστική, και εν τέλει στην τεχνολογική εποχή. Η τεχνολογία αποτελεί το νέο παραμορφωτικό πρίσμα που «εγκλωβίζει» την ανθρώπινη νόηση. Υπό αυτό το «αποκαλυπτικό» πλαίσιο ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται το σύμπαν, οργανώνεται μέσα σε αυτό και θέτει σε κίνηση όλα όσα χρειάζεται για να πραγματώσουν τον σκοπό του.

Η χειραγώγηση λοιπόν της τεχνολογίας από τον άνθρωπο είναι μια ψευδαίσθηση. Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι εμείς, ενταγμένοι σε αυτό το παραμορφωτικό πλαίσιο, ρυθμίζουμε τη ζωή μας και συντονιζόμαστε σύμφωνα με τον τρόπο αντιλαμβανόμαστε. Κι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε είναι ανάλογος με την εξέλιξη της τεχνολογίας. Για να το καταλάβουμε αυτό καλύτερα, ας σκεφτούμε τον τρόπο που άλλαξε τη ζωή μας η κινητή τηλεφωνία. Κι ακόμα, την εξάρτηση που έχουμε στις μετακινήσεις μας, ορισμένοι από εμάς, από το αυτοκίνητο, ή την υπερ- παραπληροφόρηση που αντλούμε από τα ΜΜΕ. Η πραγματικότητα σήμερα είναι ταυτόσημη με μια τηλεοπτική αναμετάδοση.
Το αποτέλεσμα λοιπόν είναι η ανθρώπινη ύπαρξη να χάνει την μοναδικότητά της και να εγκλωβίζεται μέσα στο πλαίσιο που καθορίζει ένας «παραμορφωτικός φακός». Με αυτή την έννοια θα μπορούσαμε να πούμε ότι η τεχνολογία αποκτά ύπαρξη, δηλαδή εξ- ίσταται, αφού ξεπερνά το Είναι της και μεταβάλλεται εξελικτικά.

Στο Είναι και ο Χρόνος το Dasein ήταν εκείνο που καθόριζε τη χρήση των όντων που βρίσκονταν διαθέσιμα, δηλαδή πρό- χειρα. Τα εργαλεία πριν ακόμα χρησιμοποιηθούν ήταν χρησιμοποιήσιμα. Στην ώριμη σκέψη του Heidegger αυτό δεν ισχύει πια. Η ανεξέλεγκτη τεχνολογία δεν καθορίζεται από το Dasein αλλά το καθορίζει. Το εργαλείο καθορίζει τον άνθρωπο. Πρόκειται για μια αντιστροφή δηλαδή του Dasein το οποίο δεν καθορίζει το συμβάν, αλλά καθορίζεται από αυτό.

… και τι χρειάζονται οι ποιητές
σε ώρα ανάγκης;

Εγκλωβισμένοι της ραγδαίας και ανεξέλεγκτης(;;) τεχνολογικής εξέλιξης οι άνθρωποι αδυνατούν να κατανοήσουν την πλάνη στην οποία έχουν περιπέσει. Κι εδώ για τον Heidegger χρειάζονται οι ποιητές!!!
Με σαφείς επιρροές από τον Hölderlin, ο Heidegger αναζητά την λύση για την αφύπνιση από τον τεχνολογικό εφιάλτη στο «κατά φύσιν ζην».
Εδώ να σημειώσουμε, ότι όταν ο Heidegger μιλάει για τη φύση, την εννοεί περισσότερο όπως οι αρχαίοι και λιγότερο όπως οι σύγχρονοι δυτικοί. Η φύση για τους Έλληνες είναι όλα όσα βρίσκονται ανάμεσα στον ουρανό τη γη τους θεούς και τους ανθρώπους. Είναι το Είναι των όντων. Είναι η δύναμη των όντων να αναφαίνονται, να εξελίσσονται, να «παρουσιάζονται». Αντίθετα εμείς αντιλαμβανόμαστε σήμερα τη φύση μηχανιστικά με την έννοια που προσέδωσε στον δυτικό κόσμο η λατινική λέξη natura (Γεωργόπουλος, ο.π : 254). (Στη natura προϋποτίθεται ένας γεννήτορας, μια δημιουργός αιτία, ενώ στη φύση, αυτό που «ξεφυτρώνει» εμπεριέχει την αιτία του).

Το ποιητικό πράττειν που συνοψίζεται εύστοχα στο στοιχάκι του Hölderlin:

….«γεμάτος αξίες,
αλλά ποιητικά κατοικεί
ο άνθρωπος σε τούτη τη γη»…

είναι αυτό που χαρακτηρίζει την Χαϊντεγκεριανή «συνταγή», για την «ποιητική» περιβαλλοντική ηθική.
Ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος στη γη σημαίνει, ότι η ύπαρξη του όντος, είναι σε συμφωνία με τον αποκαλυπτικό ρόλο της φύσης και όχι με το ρόλο της ως διαθέσιμο απόθεμα. Είναι «δώρο και όχι ανταμοιβή». Αντίστοιχα με την ποιητική γλώσσα, που είναι απελευθερωμένη από την δεσμευτική λογική, το ποιητικό «κατά φύσιν ζην» είναι απελευθερωμένο από την καθημερινή «ευτέλεια» που παγιδεύει την λογική, σκοποθετική (για τους άλλους) ύπαρξη μας.

Αποβάλλοντας τον παραμορφωτικό φακό της τεχνολογίας βρίσκουμε το νόημα του πραγματικού τόπου. Τα ονόματα που δίνει ο Heidegger στον πραγματικό «τόπο» είναι «ξέφωτο», παρουσία, τόπος, «Είναι» κ.α.

Η ποίηση και η τέχνη λεει ο Heidegger δημιουργούν χώρους. Όπως όταν μέσα στο δάσος ανοίγω μονοπάτια δημιουργώντας ελεύθερο χώρο, έτσι για να βρούμε την ουσία του χώρου έχουμε μια μικρή έξοδο κινδύνου, τη ποιητική γλώσσα (Πεντζοπούλου- Βαλαλά: 1991 : 82) και τον ποιητικό τρόπο να κατοικούμε στη γη.

Για να παραμείνουμε άνθρωποι πρέπει να διατηρήσουμε τα οντολογικά μας χαρακτηριστικά.
Ο οικολογικός άνθρωπος οφείλει να δημιουργεί «χώρους» θέασης, «ξέφωτα» που του αποκαλύπτουν την ουσία των όντων. Τα ξέφωτα αυτά επανακαθορίζουν τις αξίες και τον βοηθούν να απαλλαγεί από τους «παραμορφωτικούς φακούς» που καθιστούν τον ίδιο και την φύση ως διαθέσιμο, προς κατανάλωση, «απόθεμα».

Αυτή η διαίρεση νεκρώνει τον εκστατικό χαρακτήρα του υπάρχειν των όντων, οδηγεί σε δυισμούς, καταλήγει σε θεολογικές ερμηνείες, φορτίζει τη συνείδηση με νεκρές έννοιες. Αντίθετα, το «πραγμοειδές των πραγμάτων», το «οργανοειδές του οργάνου» και το «εργοειδές του έργου τέχνης» (σελ. 49, 50, 58, κ.ά.), ανοίγουν νέους ορίζοντες, γιατί προσανατολίζουν την αισθητική στον οντολογικό παλμό του συμβαίνοντος, αφού η «πραγμοείδεια» και η «οργανοείδεια» των όντων αποκαλύπτονται κατά κύριο λόγο ως «εργοείδεια», ως εκστατική ενέργεια την οποία προσπαθεί να εκφράσει ο καλλιτέχνης. Άνετα έτσι θα προκύψει η βασική θέση του φιλοσόφου, κατά την οποία η ουσία του έργου τέχνης είναι «το εν έργω τίθεσθαι», η ενεργοποίηση και σταθεροποίηση δηλαδή των όντων: «Η τέχνη είναι το εν έργω τίθεσθαι της αλήθειας»

http://alkisgounaris.com/?p=216

http://istoselidatzavara.webnode.com/heidegger%3A%20%CE%B7%20%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7/

quote:

---

@ Καποδίστρια,

Στο Ναύπλιο δεν φτιαγνουν Καλη πίτσα, αλήθεια, εκεί στην πλατεία, εχει μια πιτσερια, σουβλατζιδικο, και το λένε Καποδίστρια, δεν νομίζω να εχει σχέση.

10 τουλάχιστον φορές που έχω έρθει Ναύπλιο τα τελευταία χρόνια, και δεν βρεθήκαμε ούτε για καφέ. Ας είναι, επι του θέματος...

Εγώ παίδες εδώ που φτάσαμε, συμφωνώ πως μπορούμε να διαμορφώσουμε τον χαρακτήρα, μα όπως έγραψα αλλου, η μόρφωση δεν φτάνει. Ένας δολοφωνος, μπορεί να είναι και κουλτουριαρης δολοφωνος, όπως και με την ζήλια, να είσαι διλαδη, ενασ διαβασμένος ζηλιαρης.

Έχω γίνει και αριστος μάγηρας. Είμαι λιγοδιαιτος, μα αυτοντο λίγο, είναι πάντα εκλεκτικο, και προσεγμένο.

---

ΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΦΙΛΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΠΑΝΤΑ... ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ.

Ξέρεις εγώ στην ίδια ηλικία και περίπου λίγο
μικρότερη,άρχισα να διαβάζω(από την βιβλιοθήκη
του θείου μου)Νταίνικεν αλλά και Νίτσε (το λυκόφως
των ειδώλων και ταδε εφη ζαρατούστρα),δεν είναι
καθόλου τυχαίο νομίζω πως οι γενιές μας είχαν μια
ξεχωριστή ΤΥΧΗ! Ίσως γιατί όλη αυτή η τεχνολογία
δεν πρόλαβε τα χρόνια της αθωωότητας και γλυτώσαμε
τις κακές επιρροές...

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι,οι σοφοί και μεγάλοι Νόες
μας έδωσαν "τροφή" για τον Νου,όπως συνεχίζουν ΠΑΝΤΑ
να μας δίνουν,γιατί είπαμε,μια ζωή δεν φτάνει να
μπορέσεις να νοήσεις τον λόγο και την σκέψη τους!!!

Όσο για τον χαρακτήρα μας και το κατά πόσον μπορεί
αυτός να διαμορφώνεται μέσα από την γνώση,είναι μια
αλήθεια που για κάποιους αποτελεί "δίκοπο μαχαίρι"
(promitheus90),αλλά εγω πιστεύω πως αυτή μας
καλυτερεύει ως άτομα ώστε να προσπαθήσουμε να
πλησιάσουμε,όσο μπρέσουμε την έννοια "άνθρωπος"!!!

Αλισβερίσι θα έλεγα πως είναι,του εαυτού μας με
εκείνη,ένα ανιδιοτελές πάρε-δώσε αγάπης...
Ποιός ξέρει; Ίσως μόνον όσοι μπορούν να έχουν
καλή σχέση μαζί της...

quote:

---

Εαρινός:

Ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος στη γη σημαίνει, ότι η ύπαρξη του όντος, είναι σε συμφωνία με τον αποκαλυπτικό ρόλο της φύσης και όχι με το ρόλο της ως διαθέσιμο απόθεμα. Είναι «δώρο και όχι ανταμοιβή». Αντίστοιχα με την ποιητική γλώσσα, που είναι απελευθερωμένη από την δεσμευτική λογική, το ποιητικό «κατά φύσιν ζην» είναι απελευθερωμένο από την καθημερινή «ευτέλεια» που παγιδεύει την λογική, σκοποθετική (για τους άλλους) ύπαρξη μας.

---

ΜΕ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗ ΦΙΛΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΠΑΝΤΑ... ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ.

quote:

---

Εαρινός : Απεστάλη: 16/11/2010, 22:40:05 :-

"Το κυριότερο εμπόδιο του αποτελεί η καθημερινή ευτέλεια, που τον κρατά δέσμιο σε μια «εικονική πραγματικότητα» κάνοντας τον να ζει για τα πράγματα και τα πρόσωπα, αντί να ζει με αυτά..."

Ο Martin Heidegger , εκκινώντας από το κορυφαίο πλατωνικό ερώτημα «τι εννοούμε όταν λέμε ον» προσπάθησε να εξετάσει την έννοια του όντος προσδιορίζοντας κατ’ αρχήν την ανθρώπινη ύπαρξη, το υποκείμενο δηλαδή που καλείται να κατανοήσει αυτήν την έννοια.

Λέγοντας ον εννοούμε κάθε τι που Είναι , είτε αυτό μπορούμε να το αντιληφθούμε είτε όχι. Όμως πως ορίζεται το Είναι;

Για να ορίσεις το Είναι, πρέπει χρησιμοποιήσεις το είναι (είτε εκφράζοντας είτε υπονοώντας το) μέσα στον ίδιο το ορισμό του. Κάτι τέτοιο βέβαια, φαντάζει παράλογο… Το ότι δεν μπορεί όμως να δοθεί ορισμός για το είναι δεν μας απαλλάσσει από το ερώτημα για το νόημά του (Heidegger, 1978 : 27).

Οι άνθρωποι έχουν την τάση να «προσπερνούν» το νόημα του Είναι κι αυτό, όπως θα δούμε παρακάτω, τους «εγκλωβίζει» σε μια αντίληψη των πραγμάτων μέσα από «πρίσματα» ή «φακούς» που τους απομακρύνουν από την ουσία του.
Προσδιορίζοντας τις βασικές αρχές της οντολογίας του Heidegger, μπορούμε να σημειώσουμε ότι:

[1] το Είναι είναι πάντα το Είναι ενός όντος (όχι καθ’ έκαστου όντος, αλλά της σημασίας του όντος στην ολότητά του) και
[2] η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης είναι να κατανοεί (ή να προσπαθεί να κατανοεί) το Είναι (Πεντζοπούλου- Βαλαλά: 1991 : 82).

Ο άνθρωπος λοιπόν που κατανοεί (ή προσπαθεί να κατανοεί) το Είναι, είναι για τον Heidegger ένα ΟΝ , που είναι αυτό που είναι, συν (+) η δυνατότητα του να γίνει κάτι που ακόμα δεν είναι (Πελεγρίνης, 1997 : 380). Είναι δηλαδή ένα ον μπροστά από τον εαυτό του, ενα ον καθ’ υπέρβαση, που στοχεύοντας πέρα από αυτό που είναι, επιδιώκει να γίνει αυτό που δεν είναι ακόμα.

Η ιδιότητα αυτή του ανθρώπου, να επιδιώκει δηλαδή να γίνει κάτι που δεν είναι ακόμα, να εξ- ίσταται, τα ξεπερνά δηλαδή το Είναι του, τον κάνει διαφορετικό από τα υπόλοιπα όντα. Ο άνθρωπος Εξ- ίσταται, (existence) Υπάρχει. Για τους υπαρξιστές, των οποίων πρωτοπόρος θεωρείται ο Heidegger, μόνο ο άνθρωπος ΥΠΑΡΧΕΙ, ενώ τα υπόλοιπα ζώα απλώς ζουν και τα υλικά ή άυλα όντα απλώς υφίστανται (ή βρίσκονται).
Η υπερβατικότητα, η έκσταση, που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη ύπαρξη, είναι περιορισμένη, ΕΝΤΟΣ_των ορίων_του κόσμου του οποίου βρίσκεται.
Ο άνθρωπος ως ύπαρξη που υπερβαίνει το Είναι του μέσα στον κόσμο ονομάζεται από τον Heidegger,Εδωνά Είναι ή απλά Dasein .

Το Dasein βρίσκεται πάντα σε σχέση με άλλα όντα, που ο Heidegger τα ονομάζει «το άλλο».

Δημιουργώντας «σχέσεις» με «το άλλο» ο άνθρωπος, εκδηλώνει τη «μέριμνά» του γι αυτό, κι έτσι του δίνει νόημα. (Με την μέριμνα δηλαδή νοηματοδοτεί το άλλο). Ο άνθρωπος θεωρεί ότι το «άλλο» υπάρχει πάντα για κάποιο λόγο. Μ’ αυτό το τρόπο, ο κόσμος αποκτά νόημα για τον κάθε άνθρωπο, και γίνεται «ο κόσμος του», ο οποίος δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς αυτόν, αλλά ούτε αυτός μπορεί να υπάρχει χωρίς τον κόσμο. Μέσα σ’ αυτόν το κόσμο λοιπόν ο άνθρωπος, προσπαθεί να υπερβεί αυτό που είναι και να γίνει εκείνο που δεν είναι ακόμα.
Στην πορεία της ολοκλήρωσής του ο άνθρωπος που αναπτύσσει σχέσεις με τα υπόλοιπα όντα, συναντάει εμπόδια. Το κυριότερο εμπόδιο του αποτελεί η καθημερινή ευτέλεια, που τον κρατά δέσμιο σε μια «εικονική πραγματικότητα» κάνοντας τον να ζει για τα πράγματα και τα πρόσωπα, αντί να ζει με αυτά. (αυτό είναι ένα από τα σημεία που θα μας απασχολήσει παρακάτω). Αυτή η σκοπιμότητα για τα πράγματα, τον κάνει ανελεύθερο και τον απομακρύνει από τον βασικό του σκοπό, που είναι η ανακάλυψη και η υπέρβαση του εαυτού του.
Στον πρώιμο Heidegger, (προ του ‘35) η στενή εξάρτηση της ανθρώπινης ύπαρξης με τον κόσμο, τον χώρο και τα άλλα όντα, γίνεται καθαρά σε οντολογικό και όχι «οικολογικό» επίπεδο. Παρ’ όλα αυτά, η χωρικότητα, η σχέση με τα άλλα όντα, η επικοινωνία και η «δοσοληψία» (που είναι η προϋπόθεση της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα στον κόσμο) σηματοδοτούν μια οντολογία με οικολογικό προσανατολισμό.
Ήδη στο Είναι και Χρόνος ο Heidegger (1978 : 173)υποστηρίζει ότι ο κόσμος_μας δεν βρίσκεται μέσα στο χώρο, αλλά αντίθετα ο χώρος, αποτελεί δομικό στοιχείο του κόσμου_μας.
Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, σε μια περίοδο που η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει πρωτόγνωρα προβλήματα και οι κίνδυνοι που εμφανίζονται από τη χρήση των πυρηνικών όπλων γίνονται εφιαλτικοί, ο Heidegger, σε μια σειρά δοκιμίων και διαλέξεων από το 1949 μέχρι το 1970, μεταξύ των οποίων το «Χτίζειν, Κατοικείν, Σκέπτεσθαι» (1971) το «Μονοπάτι», και «Το Ερώτημα σχετικά με την Τεχνολογία» (1977) κ.α., επιχειρεί να εξετάσει τις ανθρώπινες πράξεις υπό το πρίσμα της οντολογίας του, για να εκφράσει ξεκάθαρα πια, περιβαλλοντικές και οικολογικές ανησυχίες.

Στο «Χτίζειν, Κατοικείν, Σκέπτεσθαι», τονίζεται η άμεση σχέση της ανθρώπινης ύπαρξης με την κατοικία και την εμπρόθετη τεχνολογική πράξη, το χτίσιμο. Το «εγώ είμαι» , το «ich bin», συνδέεται με την αγγλοσαξονική λέξη bauen - χτίζω, αλλά και κατοικώ (Heidegger, 1978 : 102) (απ’ όπου και neighbor- γείτονας, gebur- κάτοικος κλπ). Σχετίζεται επίσης με το Μέσα_στον_κόσμο-Είναι. Το «είμαι», δηλαδή δηλώνει τον τρόπο που «κατοικώ», μέσα στον κόσμο, στη γη, κτίζοντας, δημιουργώντας, καλλιεργώντας και οικοδομώντας. Το να «κατοικείς», σημαίνει εδώ για τον Heidegger (1977 : 160 κ.ε.), «το κατά φύσιν ζην» να βρίσκεσαι σύμφωνα με τη Φύση, πάνω στη Γη, υπό τον Ουρανό, ανάμεσα σε Θνητούς και απέναντι στους Θεούς.
Η τετράδα αυτή υποκαθιστά ουσιαστικά την έννοια του μέσα_στον_κόσμο_Είναι και πηγή της, είναι πιθανότατα ο Πλάτων (Γοργίας). Η μέριμνα για τη διατήρηση αυτών των τεσσάρων ιδιοτήτων της ύπαρξης, εξασφαλίζεται μέσα από την διαδικασία του «κτίζειν». Το κτίζω που συνδέεται με το τίκτω και τη τέχνη, δηλώνει το να κάνεις κάτι να εμφανιστεί εντός του παρόντος. Η κατοικία, οριοθετεί τον χώρο. Αποτελεί ένα πέρας, ένα όριο όπου κάτι σταματάει, αλλά και κάτι αρχίζει την παρουσία του. Η έλλειψη της «κατοικίας» συνδέεται για τον Heidegger με την «ανεστιότητα», το αίσθημα δηλαδή του ανθρώπου, που στερημένος από το οικείο περιβάλλον, ξένος προς τα όντα της οικείας διαμονής, νιώθει ότι δεν υπάρχει πουθενά τόπος να σταθεί και να ζήσει με ασφάλεια. Για τον Heidegger, η έλλειψη οικείας στέγης, που συνδέεται έμμεσα με τον υπερπληθυσμό, την τεχνολογία και την κατανάλωση, εκτός από κοινωνικό και οικολογικό πρόβλημα θέτει κατά μείζονα λόγο σε αμφισβήτηση την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη .

Στο «Μονοπάτι» το 1949 ο Heidegger συγκεκριμενοποιεί τον οικολογικό του προσανατολισμό, έχοντας δεχτεί επιρροές από τους Γερμανούς ρομαντικούς και κυρίως τον ο Hölderlin. Γράφει συγκεκριμένα ότι είναι μάταιο οι άνθρωποι να προσπαθούν να κυριεύσουν τον κόσμο όταν τα σχέδιά τους δεν εναρμονίζονται με το μήνυμα του «μονοπατιού». Το μήνυμα αυτό είναι η θέαση της ουσίας του «κατά φύσιν ζην», η αίσθηση του ανοιχτού ορίζοντα, η βίωση της εξαιρετικής ευτυχίας μέσα στη φύση, ένα «ξύπνημα» του ανθρώπου που βρίσκεται σε αρμονία με αυτήν.

Ο ώριμος Heidegger, προβληματίζεται πλέον με σαφήνεια για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις που έχουν οι πράξεις και τα δημιουργήματα των ανθρώπων. Η ανεξέλεγκτη «πρόοδος» ή εξέλιξη της τεχνολογίας, την καθιστά αντικείμενο κριτικής αλλά πρωτίστως αντικείμενο οντολογικής ανάλυσης.

Το πρόβλημα για τον Heidegger, όταν μιλάμε για την «τεχνολογία» είναι ότι επικεντρωνόμαστε σε αυτό που ονομάζουμε τεχνολογία με την καθημερινή έννοια και αγνοούμε την ΟΥΣΙΑ της τεχνολογίας (να σημειωθεί ότι ο δάσκαλος του Heidegger, Husserl, εισηγητής της φαινομενολογίας, θεωρεί ότι για να γνωρίσουμε τα πράγματα δεν πρέπει να περιοριζόμαστε σε όσα αντιλαμβανόμαστε με την εμπειρία μέσω των αισθήσεων, αλλά επέχοντας, και μέσω της φαινομενολογικής αναγωγής, γνωρίζουμε την ουσία των πραγμάτων. Η ΟΥΣΙΑ αυτή δεν έχει για τον Heidegger μεταφυσικό χαρακτήρα, αλλά προσδιορίζει μια κεντρική σημασία από την οποία εξαρτώνται οι σχέσεις που αναπτύσσει το κάθε όν με όλα τα υπόλοιπα).

Θα μπορούσαμε όλοι να συμφωνήσουμε ότι η τεχνολογία είναι ένα μέσο για την επίτευξη των ανθρώπινων σκοπών. Το αυτοκίνητο είναι μέσο για να πάμε στη δουλεία μας, το τηλέφωνο μέσο για να επικοινωνήσουμε, ο υπολογιστής μέσο για να συλλέξουμε πληροφορίες ή να σελιδοποιήσουμε ένα κείμενο, κοκ. Με αυτή την έννοια η τεχνολογία μοιάζει να είναι μια παθητική κατάσταση (αντικειμένων ή τεχνικών) η οποία χειραγωγείται απολύτως και ενεργοποιείται μόνον από τον άνθρωπο. Πόσο βέβαιο όμως είναι αυτό; Σύμφωνα με τον Heidegger (1977 : 5) αυτή η αντίληψη μας για την τεχνολογία, μπορεί να είναι ένα θεμελιώδες λάθος. Αντιλαμβανόμενοι την τεχνολογία σαν κάτι ουδέτερο, παραδιδόμαστε σε αυτήν με τον χειρότερο τρόπο. Αντίθετα, η ΟΥΣΙΑ της τεχνολογίας ενδέχεται να απέχει πολύ από τον οργανικό της χαρακτήρα που βρίσκεται στον ανθρώπινο έλεγχο. Είναι πιθανό να πρόκειται, λεει ο Heidegger, για μια αυτόνομη δραστηριότητα, μέσα στην οποία οι άνθρωποι οργανώνονται. Θεωρώντας ότι η τεχνολογία αποτελεί ένα «μέσον» προς κάποιο σκοπό, τα πάντα εξαρτώνται από το πως εμείς θα την χειραγωγήσουμε με τον καλύτερο τρόπο. Αν όμως η τεχνολογία έχει μια αυτόνομα αναπτυσσόμενη υπόσταση, πως εμείς είμαστε σίγουροι ότι την έχουμε υπό τον έλεγχό μας;

Για να μπορέσουμε να δούμε ποια πράγματι είναι η ουσία της τεχνολογίας, ο Heidegger προτείνει να υποθέσουμε ότι ο οργανικός χαρακτήρας της ως μέσο, παρ’ ότι σωστός, δεν είναι αληθής. Η έρευνά μας μπορεί να γίνει εξετάζοντας το νόημα του «οργανικού χαρακτήρα» αλλά και την έννοια της λέξης τεχνολογία. Προσεγγίζοντας τον οργανικό χαρακτήρα μέσα από την αιτιότητα και τον αριστοτελικό διαχωρισμό σε υλικά, ειδικά, τελικά και ποιητικά αίτια, ο Heidegger σημειώνει ότι όλα (και τα τέσσερα δηλαδή) είναι απαραίτητα, για τον προσδιορισμό ενός όντος. Δηλαδή ένα ον πρέπει να είναι φτιαγμένο από ένα υλικό, να ανήκει σε ένα είδος να έχει μια αρχική, ποιητική αιτία και να κατευθύνεται προς ένα τελικό σκοπό.

Τα τέσσερα αίτια μας αποκαλύπτουν το «τόδε τι», την ιδιότητα δηλαδή του όντος να είναι αυτό που είναι και όχι κάτι άλλο.

Η ιδιότητα του όντος που είναι αυτό που είναι, είναι εγγενής κατά τη δημιουργία του, η οποία εμπεριέχει εν σπέρματι το «τι ήταν να είναι», δηλαδή την ΟΥΣΙΑ του όντος. Υπό αυτό το πρίσμα, αλλά και αναλύοντας ετυμολογικά την ίδια την λέξη τέχνη, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αυτό που ονομάζουμε τεχνολογία (ή καθ’ έκαστο τεχνολογικό επίτευγμα) «ήταν να είναι» «μέσο», για την εκπλήρωση ανθρώπινων σκοπών. Τόσο οι τέχνες όσο και οι καλές τέχνες είχαν πάντα μια «φυσική» συμπληρωματική σχέση δίπλα στον άνθρωπο.

Το έργο τέχνης είναι για τον Heidegger ένα «άνοιγμα» ένα «φώτισμα» ένας τρόπος να δούμε την αλήθεια.

Η τετράδα Γη- Ουρανός- Θνητοί- Θεοί, καθορίζουν το έργο τέχνης αποκαλύπτοντας «μυστικά» στον άνθρωπο τον κόσμο.

Μέσα από την ουσία της τέχνης ο άνθρωπος δεν κάνει τίποτε άλλο από το φανερώνει την διαρκώς επαναλαμβανόμενη, Νιτσεϊκή, βούληση για δύναμη (Heidegger, 1961 : 86).

Το έργο τέχνης είναι ένα πράγμα και έχει κάποιες ιδιότητες, οι οποίες συμβάλλουν στο να μας αποκαλύπτουν τον κόσμο!

Αντίστοιχα, ιδιότητες έχουν και τα έργα της τεχνικής. Τα τεχνολογικά επιτεύγματα. Όμως τα πράγματα της τεχνολογίας, τα εργαλεία, έπρεπε να έχουν εργαλειακό χαρακτήρα. Αυτός ο εργαλειακός, δηλαδή ο χρηστικός, τους χαρακτήρας, θα έπρεπε να τα καθιστά πάντα διαθέσιμα, εν όψη της χρήσης τους. Η διαθεσιμότητα και η χρηστικότητα τους όμως δεν αποτελούν την ουσία των εργαλείων και κατά συνέπεια την ουσία της τεχνολογίας. Για τον Heidegger η ουσιαστική φύση του εργαλείου πληρούται, όταν μπροστά στο εργαλείο αφηνόμαστε με εμπιστοσύνη σ’ αυτό (Πεντζοπούλου- Βαλαλά: 1991 : 105).
Όμως είναι αυτός ο τόπος που αντιλαμβανόμαστε την τεχνολογία τους δυο τελευταίους αιώνες; Διαπιστώνουμε εύκολα, ότι η τεχνολογία εξελίχθηκε με τρόπο τέτοιο ώστε τελικά επιβλήθηκε βίαια στη φύση (Beckman, 2000 : 56) και στον άνθρωπο, με συνέπεια ο άνθρωπος να χάσει τον έλεγχο των εργαλείων του.
Τα πρώτα στάδια αυτής της επιθετικής εξέλιξης έγιναν ορατά με την υπερεκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων. Η εκμετάλλευση και η αποθήκευση ενέργειας, ανεξάρτητα από τις ανθρώπινες ανάγκες, ήταν το πρώτο βήμα για να διαφοροποιηθεί ο ρόλος της τεχνολογίας σε σχέση με τον αρχικό σκοπό της. Στην οντολογία του ο Heidegger, έχει υποστηρίξει ότι τα «πρόχειρα» όντα βρίσκονται σε εγγύτητα, διαθέσιμα να τα χρησιμοποιήσει ο άνθρωπος. Υπό το «πρίσμα» της τεχνολογίας, σήμερα, στην τεχνολογική εποχή, όλα τα όντα μέσα στον κόσμο, τείνουν να θεωρούνται «εργαλεία», ή «αποθέματα» προς χρήση από τον άνθρωπο. Έτσι, βλέπουμε τους φυσικούς πόρους να βρίσκονται ως «σε αναμονή αποθέματα» με αποτέλεσμα τα φυσικά όντα να χάσουν την φυσική τους σημασία. Το ποτάμι δίπλα στο υδροηλεκτρικό εργοστάσιο, για παράδειγμα, δεν νοείται σαν ποτάμι αλλά σαν πηγή υδροηλεκτρικής ενέργειας, το δάσος δεν νοείται σαν δάσος αλλά σαν πρώτη ύλη για ξύλο ή για χαρτί κ.ο.κ. Οι τεράστιες ανάγκες που δημιουργεί η ανεξέλεγκτη τεχνολογική «πρόοδος» παρασέρνουν τα πάντα, και τα καθιστούν αναλώσιμα.
Αν κάτι αποτελεί χαρακτηριστικό της σύγχρονης υπερφυσικής τεχνολογικής ανάπτυξης, αυτό είναι η ιδιότητα της «παγίδευσης».

Η ΟΥΣΙΑ λοιπόν της τεχνολογίας σήμερα, κατά τον Heidegger είναι η «παγίδευση», ο «εγκλωβισμός». Για να γίνει αυτό κατανοητό θα πρέπει να δούμε την τεχνολογία με δυο τρόπους:

[1] η τεχνολογία είναι μια διαδικασία που κυριαρχεί στον κόσμο και έχει πραγματικά μεγάλες δυνατότητες. Η μια της πλευρά σχετίζεται με τα πραγματικά επιτεύγματα και η άλλη με μια βαθιά συναισθηματική ικανοποίηση. [

[2] η τεχνολογία διαμορφώνει και εν τέλει καθορίζει την ανθρώπινη μοίρα.

Βλέποντας την τεχνολογία ως «παγίδευση» εννοούμε ότι η ανθρώπινη ζωή εξαρτάται στο σύνολό της από αυτήν. Πως συμβαίνει αυτό;
Είπαμε στην αρχή ότι οι άνθρωποι έχουν την τάση να «προσπερνούν» το ερώτημα για το Είναι, που οδηγεί στην θέαση της ουσίας των όντων και έχουν τη ροπή να βλέπουν τα πράγματα μέσα από παραμορφωτικούς φακούς. Ο Heidegger βλέπει την ιστορία ως μια πορεία, κατά την διάρκεια της οποίας τα όντα γίνονται φανερά, αποκαλύπτονται στον άνθρωπο με διαφορετικούς και καινούριους κάθε φορά τρόπους (Γεωργόπουλος 1985 : 254). Δηλαδή σε κάθε ιστορική εποχή το «τι είναι πραγματικότητα» γίνεται αντιληπτό με διαφορετικό τρόπο. Τον τρόπο που γίνεται αντιληπτή η πραγματικότητα τον καθορίζει κάθε φορά ένα πρίσμα, ένα φίλτρο μέσα από το οποίο ο άνθρωπος «εγκλωβισμένος» αντιλαμβάνεται τα πράγματα. Στην αρχαία Ελλάδα η αντίληψη των πραγμάτων γίνονταν υπό το πρίσμα της φύσης. Τα πάντα ήταν φυσικά όντα, και η ουσία των πραγμάτων αποκαλύπτονταν μέσα από τη φύση (ακόμα και η τέχνη είναι μίμηση της φύσης). Στον μεσαίωνα, το παραμορφωτικό πρίσμα της φύσης αντικαταστάθηκε από τη θεϊκή παρουσία. Τα πάντα, έγιναν πλάσματα του θεού και υπό τον πλήρη έλεγχό του. Στην εποχή του διαφωτισμού ο φακός «εγκλώβισε» τον άνθρωπο και τα υπόλοιπα όντα στην δύναμη της γνώσης και την δύναμη του ανθρώπου. Το όραμα του Bacon για την χειραγώγηση της φύσης από τον άνθρωπο δήλωνε τον τρόπο, που ο άνθρωπος βίωνε την πραγματικότητα. Ο άνθρωπος έγινε το οντολογικό κέντρο και αντικατέστησε τον θεό του μεσαίωνα και την φύση των αρχαίων Ελλήνων.
Η πορεία της ιστορίας εξελίσσεται και οδηγεί στην βιομηχανική, την καπιταλιστική, και εν τέλει στην τεχνολογική εποχή.

Η τεχνολογία αποτελεί το νέο παραμορφωτικό πρίσμα που «εγκλωβίζει» την ανθρώπινη νόηση. Υπό αυτό το «αποκαλυπτικό» πλαίσιο ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται το σύμπαν, οργανώνεται μέσα σε αυτό και θέτει σε κίνηση όλα όσα χρειάζεται για να πραγματώσουν τον σκοπό του.

Η χειραγώγηση λοιπόν της τεχνολογίας από τον άνθρωπο είναι μια ψευδαίσθηση.

Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι εμείς, ενταγμένοι σε αυτό το παραμορφωτικό πλαίσιο, ρυθμίζουμε τη ζωή μας και συντονιζόμαστε σύμφωνα με τον τρόπο αντιλαμβανόμαστε.

Κι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε είναι ανάλογος με την εξέλιξη της τεχνολογίας.

Για να το καταλάβουμε αυτό καλύτερα, ας σκεφτούμε τον τρόπο που άλλαξε τη ζωή μας η κινητή τηλεφωνία. Κι ακόμα, την εξάρτηση που έχουμε στις μετακινήσεις μας, ορισμένοι από εμάς, από το αυτοκίνητο, ή την υπερ- παραπληροφόρηση που αντλούμε από τα ΜΜΕ. Η πραγματικότητα σήμερα είναι ταυτόσημη με μια τηλεοπτική αναμετάδοση.
Το αποτέλεσμα λοιπόν είναι η ανθρώπινη ύπαρξη να χάνει την μοναδικότητά της και να εγκλωβίζεται μέσα στο πλαίσιο που καθορίζει ένας «παραμορφωτικός φακός». Με αυτή την έννοια θα μπορούσαμε να πούμε ότι η τεχνολογία αποκτά ύπαρξη, δηλαδή εξ- ίσταται, αφού ξεπερνά το Είναι της και μεταβάλλεται εξελικτικά.
Στο Είναι και ο Χρόνος το Dasein ήταν εκείνο που καθόριζε τη χρήση των όντων που βρίσκονταν διαθέσιμα, δηλαδή πρό- χειρα. Τα εργαλεία πριν ακόμα χρησιμοποιηθούν ήταν χρησιμοποιήσιμα. Στην ώριμη σκέψη του Heidegger αυτό δεν ισχύει πια.

Η ανεξέλεγκτη τεχνολογία δεν καθορίζεται από το Dasein αλλά το καθορίζει.

Το εργαλείο καθορίζει τον άνθρωπο.

Πρόκειται για μια αντιστροφή δηλαδή του Dasein το οποίο δεν καθορίζει το συμβάν, αλλά καθορίζεται από αυτό.

… και τι χρειάζονται οι ποιητές
σε ώρα ανάγκης;

Εγκλωβισμένοι της ραγδαίας και ανεξέλεγκτης(;;) τεχνολογικής εξέλιξης οι άνθρωποι αδυνατούν να κατανοήσουν την πλάνη στην οποία έχουν περιπέσει. Κι εδώ για τον Heidegger χρειάζονται οι ποιητές!!!

Με σαφείς επιρροές από τον Hölderlin, ο Heidegger αναζητά την λύση για την αφύπνιση από τον τεχνολογικό εφιάλτη στο «κατά φύσιν ζην».

Εδώ να σημειώσουμε, ότι όταν ο Heidegger μιλάει για τη φύση, την εννοεί περισσότερο όπως οι αρχαίοι και λιγότερο όπως οι σύγχρονοι δυτικοί.

Η φύση για τους Έλληνες είναι όλα όσα βρίσκονται ανάμεσα στον ουρανό τη γη τους θεούς και τους ανθρώπους. Είναι το Είναι των όντων. Είναι η δύναμη των όντων να αναφαίνονται, να εξελίσσονται, να «παρουσιάζονται».

Αντίθετα εμείς αντιλαμβανόμαστε σήμερα τη φύση μηχανιστικά με την έννοια που προσέδωσε στον δυτικό κόσμο η λατινική λέξη natura (Γεωργόπουλος, ο.π : 254). (Στη natura προϋποτίθεται ένας γεννήτορας, μια δημιουργός αιτία, ενώ στη φύση, αυτό που «ξεφυτρώνει» εμπεριέχει την αιτία του).
Το ποιητικό πράττειν που συνοψίζεται εύστοχα στο στοιχάκι του Hölderlin:
….«γεμάτος αξίες,
αλλά ποιητικά κατοικεί
ο άνθρωπος σε τούτη τη γη»…
είναι αυτό που χαρακτηρίζει την Χαϊντεγκεριανή «συνταγή», για την «ποιητική» περιβαλλοντική ηθική.
Ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος στη γη σημαίνει, ότι η ύπαρξη του όντος, είναι σε συμφωνία με τον αποκαλυπτικό ρόλο της φύσης και όχι με το ρόλο της ως διαθέσιμο απόθεμα. Είναι «δώρο και όχι ανταμοιβή». Αντίστοιχα με την ποιητική γλώσσα, που είναι απελευθερωμένη από την δεσμευτική λογική, το ποιητικό «κατά φύσιν ζην» είναι απελευθερωμένο από την καθημερινή «ευτέλεια» που παγιδεύει την λογική, σκοποθετική (για τους άλλους) ύπαρξη μας.
Αποβάλλοντας τον παραμορφωτικό φακό της τεχνολογίας βρίσκουμε το νόημα του πραγματικού τόπου. Τα ονόματα που δίνει ο Heidegger στον πραγματικό «τόπο» είναι «ξέφωτο», παρουσία, τόπος, «Είναι» κ.α.
Η ποίηση και η τέχνη λεει ο Heidegger δημιουργούν χώρους. Όπως όταν μέσα στο δάσος ανοίγω μονοπάτια δημιουργώντας ελεύθερο χώρο, έτσι για να βρούμε την ουσία του χώρου έχουμε μια μικρή έξοδο κινδύνου, τη ποιητική γλώσσα (Πεντζοπούλου- Βαλαλά: 1991 : 82) και τον ποιητικό τρόπο να κατοικούμε στη γη.
Για να παραμείνουμε άνθρωποι πρέπει να διατηρήσουμε τα οντολογικά μας χαρακτηριστικά.
Ο οικολογικός άνθρωπος οφείλει να δημιουργεί «χώρους» θέασης, «ξέφωτα» που του αποκαλύπτουν την ουσία των όντων. Τα ξέφωτα αυτά επανακαθορίζουν τις αξίες και τον βοηθούν να απαλλαγεί από τους «παραμορφωτικούς φακούς» που καθιστούν τον ίδιο και την φύση ως διαθέσιμο, προς κατανάλωση, «απόθεμα».
Αυτή η διαίρεση νεκρώνει τον εκστατικό χαρακτήρα του υπάρχειν των όντων, οδηγεί σε δυισμούς, καταλήγει σε θεολογικές ερμηνείες, φορτίζει τη συνείδηση με νεκρές έννοιες. Αντίθετα, το «πραγμοειδές των πραγμάτων», το «οργανοειδές του οργάνου» και το «εργοειδές του έργου τέχνης» (σελ. 49, 50, 58, κ.ά.), ανοίγουν νέους ορίζοντες, γιατί προσανατολίζουν την αισθητική στον οντολογικό παλμό του συμβαίνοντος, αφού η «πραγμοείδεια» και η «οργανοείδεια» των όντων αποκαλύπτονται κατά κύριο λόγο ως «εργοείδεια», ως εκστατική ενέργεια την οποία προσπαθεί να εκφράσει ο καλλιτέχνης.

Άνετα έτσι θα προκύψει η βασική θέση του φιλοσόφου, κατά την οποία η ουσία του έργου τέχνης είναι «το εν έργω τίθεσθαι», η ενεργοποίηση και σταθεροποίηση δηλαδή των όντων:

«Η τέχνη είναι το εν έργω τίθεσθαι της αλήθειας .

http://alkisgounaris.com/?p=216
http://istoselidatzavara.webnode.com/heidegger%3A%20%CE%B7%20%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%AD%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%83%CE%B7/

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Γι'αυτό όταν ο Γκαίτε λέει:"Καταραμένοι Έλληνες,
δεν αφήσατε ΤΙΠΟΤΑ,να το ανακαλύψουμε εμείς",
αυτό ακριβώς εννοεί! Την γνώση που έρχεται μέσα
από την παρατήρηση και όχι κανένα εργαστήριο!

Η φύση είναι εκείνη που δίνει το έναυσμα πρός την
γνώση και εκείνη γεννά την γνώση!!!

Πολύ απλά και με ψυχή αγνή,καθαρή αν την πλησιάσεις
σου "μιλά" και τότε νοείς την "γλώσσα" που
μπορείς να της απαντήσεις και να διαλογισθείς μαζί της...

Προτίμησα απο τα όμορφα λόγια, την ουσία, και αυτο που καταλάβαινα πως ηταν η ζωη των φιλοσωφων, χωρίς να τους μιμουμαι. 

Για το λόγο που εγραψες, η γνωση εχει γίνει δυστυχώς μια προσθετικη πράξη εμπειρίας, ενώ ο όρος μαθαίνω για αρκετούς φιλοσωφους, ήταν κάτι πολυ διαφορετικό. Τολμώ να γράψω, πάλι βοηθουμενος απο τον Ηρακλειτο, που έλεγε πως ο λόγος ήταν κατανοητος και εύκολος, σαν έχεις ΈΝΑ, για οδηγό. Στην τραδισιοναλ μάθηση, δεν έχουμε ΈΝΑ, μα δυισμο, εμείς και η γνώση, εμείς και η άλλοι, εμείς, και το σύμπαν, και υπήρξαν αυτές οι ενδείξεις που με έσπρωξαν προς το ανελπιστο του. 

Φαντασου ένα βίωμα, στις ανώτερες σφαίρες του είναι, εκει που ακατάπαυστα μαθαίνεις, που δεν πείνας, δεν δειψας, δεν πονας, που καθετί είναι όμορφο γιατί έτσι είναι, που αν και όλα κυλούν και αλλάζουν, ΕΣΥ καθε στιγμη, ενωνεσαι, εισαι το χρώμα, ο ήχος και καθετί. 

Τι άλλο να γράψω. Δεν ζητάς τίποτα πια, ούτε γνώση ούτε εμπειρίες, μα και αν υπάρχουν, σαν μερος που ειναι της ζωης, ενωνεσαι και με αυτές, χωρίς να δημιουργούν πρόβλημα. 

Ο Ηράκλειτος έζησε πολλά χρόνια στα βουνά, τρώγοντας ρίζες, σκεφτωμενος. Ότι έγραψε, τα άφησε μέσα στο ναό της Αρτέμιδος, χωρίς copyright. 

Όσοι τα βρήκαν, (όχι μόνο τα λόγια), γνωρίζουν πως να πεθαίνουν και πως να ζουν.

Βρε σεις δεν βαρεθηκατε ακομα?

Δεν βαρεθηκατε τις κόντρες και τις αντιπαραθέσεις τόσα χρονια?

Πεστε μου,
σε τι διαφέρει κάποιος που βρίζει, και αυτός που απαντάει;
Η
Κάποιος που ακολουθεί ένα θρησκευτικό ρεύμα, και αυτός που το απποριπτει;

Και χίλιες ερωτήσεις να σας κάνω, 
είμαι σιγουρος πως απαντησεις θα βρειτε να δωσετε, μα σας λέγω πως οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις (που θα λάβετε), εχουν και είναι η ίδια ακριβως ροή με εκείνη, ( παραδειγμα,) αυτού που πιστεύει στο δωδεκαθεο, η δεν πιστεύει καθόλου.

Ο ψυχολογικος κόσμος, αυτο που οι περισσοτεροι αντιλαμβανονται σαν εγώ, σαν κατι ξεχωριστό, απο τους άλλους, αυτο που νομίζεται πως είσαστε (και είναι οι άλλοι), αν το εξετάσετε προσεχτικά, το εγω σας, σε τι διαφέρει απο εκείνο του πλησίον? 

ίσως είναι πιο έξυπνο, 
ισως κουβαλει περισσότερες η λιγότερες γνώσεις, φαντασια, ταυτησεις, φόβους, εξαρτήσεις, πόνους, καλωσυνη η κακιά, μα στο βάθος, αυτή δεν είναι η ανθρωπότητα?

Όλες οι ερωτήσεις και απαντήσεις που θα λάβετε, ειναι μεσα σε αυτη τη ροή. 

Ακόμα και οι θεοί η θεός, (όπως το κατάντησαμε), εκει μέσα γενηθηκε, και ας πιστεύεται η το θεωρείτε  Έξω, ( η φύση μας και οι σκέψεις ειναι στο γνωστο, είναι μεσα στο χρόνο,) ακόμα  και οτι αποκαλειται..καλό.

Φενονται πολυ ισσοπεδοτικα όλα όσα γράφω.
Μα δεν είναι,
απλά θα κερδίζεται αν απλά καταλαβεται, πως ο λαβυρηνθος του μυαλου, και οι σκέψεις μας, είναι εργαλεία διαβίωσης, 

Αν ομως δεχθουμε αυτο που είμαστε, και αρχίζουμε να μαθαίνουμε, δεν προσπαθούμε να το αλλάξουμε, γιατι καταλάβαμε, πως κάθε αλλαγή, αν περασουμε άπου αλλου, (είμαι χριστιανός, και γίνομαι αθεος, βουδιστης, η ισλαμιστης) η βαση παραμενει και ειναι, μια απο τα ίδια. 

Αν ομως κατανοήσουμε πως λειτουργεί ο νους, τι είναι η μνήμη, τι ειναι η σκέψη, αντιλυφθουμε ποια είναι η σχέση μας (σαν εαυτός) με τον άλλο, την γυναίκα σας, το παιδι σας, τους φίλους, αν καταλαβεται τι και γιατί αισθανεσθαι απέχθεια για κάποιον που σας βρίζει εδώ μέσα η εκει Έξω, 

αυτο το άγνωστο μέρος του εαυτού σας, 

θα αρχίσει να λέει την ιστορία του, που είναι η ιστορία της ανθρωποτητος. 

Τώρα θα σας πω κάτι για την α-λήθη(α)

Δεν μπορείτε να δείτε, γιατί ξεχνάτε ότι κάνετε. Λυπεί το νήμα.

Τι είναι το νήμα.

Ίσως το πνεύμα που είπε ο Χριστός, και δεν καταλάβαμε. 

Γιατί αλλιώς να πει, αφήστε τους νεκρους να θάψουν τους νεκρους, έτσι και αλλιώς ακόμα η ανθρωπότητα αυτο δεν κάνει?

 Αν ναι, ποιος τον καταλαβε?

Όταν ήμουν μικρός, περνάγα δυο μήνες κάθε καλοκαίρι, σε ένα νησί. 

Εκτός της ομορφιάς και του παιχνιδιού, είχε εκείνο το χωριό, ησυχία, μια εκκλησια που καθε μιση ωρα χτυπούσε η καμπανα. (ρολοι)

Ακουγόταν όπου και να βρισκόμουν, οι χωρικοί την είχαν συνηθεισει, μα εγω μόλις την άκουγα, σταματάγα οτι και να έκανα, είχα επίγνωση του που ήμουν και τι έκανα την μισή ώρα που πέρασε. 

Έτσι, στο τέλος της ημέρας, ήμουν σε θεση να θυμαμε το καθετί. 

Μια μέρα όπως την ζούμε σαν παιδιά, θα γνωρίζεται καλα πως είναι αχρονη, με την έννοια ζούμε τόσο έντονα που ο χρόνος και εμείς είναι σαν να μην υπάρχει. 

Ίσως το βασίλειο, κάπως έτσι να είναι, γιαυτο ο Χριστός μα και ο ηρακλητος, θέλανε κοντά τους τα παιδιά.

Κάντε κάτι, αν το επιτρέπει ο χαρακτηρας σας, (τα παιδιαν δεν έχουν ακόμα διμορφωσει χαρακτήρα, δεν έχουν πολλές σκέψεις, και είναι εύκολο)

Πάρτε μια μέρα, και εχετε επίγνωση της κάθε ώρας που περνάει. 

Κάθε αρχη ώρας, σπαστε την ψυχολογική συνέχεια με κάτι διαφορετικό. 

Προσωπικά γυμναζω για 5/10 λεπτα το σώμα, (το εκανε και ο πλατωνας) με διάφορες ασκήσεις, μετα έχω επίγνωση απλά του τι έχω μπροστά μου, και μετα θα κάνω ότι έχω να κάνω. 
Ακόμα και στη δουλειά το εφαρμοζω. 

Δείτε τη συμβαίνει με τον εαυτό σας, και πως ξαφνικά μεταμορφώνεται. 

Μπορείτε να ζείτε μια μέρα, τόσο έντονα, τόσο όμορφα, που όλος οι ερωτήσεις που εχετε, για όσα συζητατε...και μη, θα έχουν σαν απάντηση, ένα χαμόγελο.

Άν εφάρμοζα αυτά που γράφεις κάθε μέρα τότε σίγουρα θα συναντούσα χαμόγελο... και σίγουρα δεν θα ήταν μόνο ένα.

χαίρομαι όταν συναντώ κάποιον που σκέφτεται έτσι..

Γιατί τότε λέω -
γιατί όχι και εγώ;
Γιατί όχι όλοι μας;
Η καθημερινότητα μας δεν θα ήταν πιο όμορφη; Πιο γλυκιά;

Από την σκέψη με την πράξη όμως υπάρχει διαφορά. Και αν όντως ζείς έτσι την κάθε μέρα σου.. (δεν έχω λόγο να αμφιβάλω) απλά πές μου πώς το κάνεις!!

Χρειάζεται μεγάλη ισορροπία ανάμεσα στο νου,το σώμα,το συναίσθημα και την φαντασία...

Πλάτωνα θα σταθώ στο πρώτο μέρος όσων λες σχετικά με τις απόψεις και το ανήκειν μας που λίγο πολύ συνεπάγονται του εγωισμού που έχουμε μέσα μας.

Είναι όντως αλήθεια ότι ψάχνουμε να βρούμε ένα σύνολο με το οποίο μπορούμε να ταυτίσουμε τις απόψεις μας(αριστεροί,δεξιοί,χριστιανοί,άθεοι,θεοσεβούμενοι,μηδενιστές κλπ).
Αυτό νομίζω είναι το πνευματικό μας ανήκειν και βρίσκεται σε απόλυτη αναλογία με τις άλλες πτυχές της ζωής μας.Θέλω να πω ότι και οι παρέες που κάνουμε θα πληρούν κάποια κριτήρια για να τις επιλέξουμε και τέλος πάντων να διατηρηθούμε μέσα σε αυτές.

Τώρα,οι ιδέες αυτές που κοσμούν τον πνευματικό μας κόσμο αργά ή γρήγορα γίνονται κτήματά μας και βέβαια οποιαδήποτε προσβολή τους νιώθεις ότι προσβάλλει εσένα,δλδ αν πω σε έναν χριστιανό με παθιασμένη πίστη ότι είμαι άθεος,θα με θέσει ασυνείδητα απέναντί του και μετά θα ακολουθήσει ένας διάλογος που δεν θα έχει σκοπό ο καθείς να εκθέσει την άποψή του αλλά ο καθείς να αμυνθεί όσο πιο σθεναρά στη θέση του και να υπερισχήσει στο τέλος.

Μη ξεχνάμε ότι πολλά δεινά οφείλονται σε αυτόν τον αυτοματισμό της ανθρώπινης "λογικής".Υπάρχουν χιλιάδες λέξεις για να εκφράσουν αυτό στο οποίο πιστεύουμε αλλά ξεφεύγουμε και δεν καταλαβαίνουμε ότι το σημαντικό είναι ότι πιστεύουμε.Η πηγή κάθε άποψης,όσο αντίθετη κι αν είναι με άλλες,είναι πάντα η ίδια,ένα προϊόν συναισθήματος,πραγματικότητας,σκέψης,λογικής,φαντασίας με διάφορες κάθε φορά δοσολογίες.Η ουσία που μένει από τους αγώνες των ιδεών πάντα όμως είναι η σύγκρουση και το συναίσθημα που υπάρχει σε αυτήν και αυτό είναι ίδιο και απαράλλαχτο στον καθένα.

Πιστεύω ότι ακριβώς την άποψη την κάνουμε και κτήμα μας,μέρος του χαρακτήρα μας,που αποτύπωσε τον εγωισμό τελικά στην ψυχή.Κάπου εκεί βρίσκω σχέση σε αυτά που λες για τον Ηράκλειτο.Ότι δλδ αν αποδεσμεύσουμε τον εαυτό μας από όσα πιστεύουμε θα μπούμε στη σφαίρα της ελεύθερης σκέψης.

Γιόρταζες πριν κάποιες μέρες;(αν όντως το όνομά σου είναι Πλάτων);Αν ναι χρόνια πολλά!

χαίρομαι όταν συναντώ κάποιον που σκέφτεται έτσι..

Γιατί τότε λέω -
γιατί όχι και εγώ; 
Γιατί όχι όλοι μας; 
Η καθημερινότητα μας δεν θα ήταν πιο όμορφη; Πιο γλυκιά;

Από την σκέψη με την πράξη όμως υπάρχει διαφορά. Και αν όντως ζείς έτσι την κάθε μέρα σου.. (δεν έχω λόγο να αμφιβάλω) απλά πές μου πώς το κάνεις!!

Χρειάζεται μεγάλη ισορροπία ανάμεσα στο νου,το σώμα,το συναίσθημα και την φαντασία...
"...........................................´

Και εγώ χαίρομαι που σκέφτεσαι πως είναι δυνατόν για όλους μας. 
Γιατί έτσι είναι. Δεν είμαι τίποτα το ιδιαίτερο, η διαφορετικό απο εσάς.

Απλά χρειάζεται να δεις τι σου δίνει η ζωη. Αν εξερεσουμε τις λίγες ευχαριστήσεις, οι περισσοτεροι περνούμε μια ζωη σε σύγκρουση.

Αν αυτο είναι γεγονός, και τα γεγονότα πρέπει να αρχίσουν να μετράνε, μένει, να αναρωτηθεις πως θα είναι η ζωη χωρίς σύγκρουση.

Δες λοιπον πως ζούμε σε συγγρουση, λόγο του ότι η σκέψη εκτός των θαυμάσιων πραγμάτων που φτιάχνει, δημιουργεί η ίδια, την αναταραχή.

Θα ήταν κάτι όμορφο, π.χ να την χρεισημοποιουσαμε όταν χρειάζεται, και όταν δεν χρειάζεται, απλά η συνηδειση να ήταν σε κατάσταση παρατήρησης. 

Και αυτη είναι η ετοιμολογια της λέξης, Άνθρωπος. 

Αυτός που είναι ικανός προς σκέψη και παρατήρηση. 

Το κύριο πρόβλημα, είναι πως ταυτησθηκαμε τόσο πολυ με τις σκέψεις, που μέσα μας έγιναν μΙα ακαταπαυστη ψυχολογική συνέχεια, και αυτη της η λειτουργία, δίνει σε μας την αίσθηση, του ότι είμαστε κάτι διαφορετικό. 

Είναι μέγας ο φόβος μην τυχόν και το χάσουμε. 
Απο τη στιγμή που δημιουργήθηκε, θα κάνει ότι περνά απο το χέρι του, για να διατηρηθεί. 

Και ο φόβος, που ξεκινά βαθύτερα, μα ειναι μερος του, δεν κάνει άλλο απο το να το συντηρεί με σκέψεις και θέλω, που σκέψεις ειναι πάντα.

Ας δούμε λίγο την πράξη.

Αν έχεις παρατηρησει, αν κανείς κάτι για καιρο, γινεται συνήθεια. 

Επόμενος Θεωρησε τον τροπο που ζούμε, σαν να είναι μια μεγάλη συνήθεια. 

Ποτέ δεν ζεις σε συνήθεια?

Στην έμπνευση? στη δημιουργικότητα? στην ομορφιά? Όταν μαθαίνεις?

Μα και όταν ακούς και βλέπεις, (οχι συνηθισμένα). 

Επειδή είναι όλα αυτά, και ακόμα λίγα, (ερωτας), μα και που με τα χρόνια όλο και περισσότερο κερδίζει έδαφος η συνήθεια,

 πως γινεται να σπασω την συνέχεια της και το βάρος (δύναμη) που εχει?

Αυτο που έκανα προσωπικά, ήταν πως κάθε ώρα είχα και εχω επίγνωση του τι έκανα και κάνω. 

Είχα ένα ρολόι, με Timer και στο χτυπο του, σταματάγα.

 Τις περισσότερα φορές,  δεν κάνω απολύτως τίποτα. Έχω απλα επίγνωση του σώματος μου.

Κάθε ώρα που περνάει ετσι, είναι σαν να ζω, μια μέρα συνήθειας. 

Αυτο που ονομάζουμε συνηδειση, μέσα, δεν είναι όπως ηταν, 
μα είναι σταθεροποιημενη.  

Όταν χρειάζεται, μπαινει σε κίνηση, διαβάζει, βλέπει, μαθαίνει, σχετίζεται, όταν δεν χρειάζεται, απλα παρατηρεί. 

Μπορω να κοιτάζω για ώρες ένα τοπίο, η τη θάλασσα, χωρίς καν σκέψεις.

Τέλος, γυμναζομαι κάθε μέρα. Δεν αφήνω το σώμα ποτέ να τεμπελιασει, και ακούω ταχτικα κλασσικη μουσική.

quote:

---

..........Ότι δλδ αν αποδεσμεύσουμε τον εαυτό μας από όσα πιστεύουμε θα μπούμε στη σφαίρα της ελεύθερης σκέψης.

Γιόρταζες πριν κάποιες μέρες;(αν όντως το όνομά σου είναι Πλάτων);Αν ναι χρόνια πολλά!
".............................´

Όχι μόνο απο όσα πιστεύουμε, μα απο όσα κληρωνομησαμε. Ο εαυτός μας, δεν είναι μόνο τα 30, 40 χρόνια ζωής.

Με λένε Χρήστο, μα σε ευχαριστώ το ίδιο.

---

quote:

---

Μπορώ να κοιτάζω για ώρες ένα τοπίο, η τη θάλασσα, χωρίς καν σκέψεις.

---

Αν χρειαστεί, κάνω σκέψεις. Αν όχι, γιατί να τις κάνω? όπως έγραψα, έχεις παει σε βάθος, οι σκέψεις είναι στην επιφάνεια. 

Ζεις σαν να είσαι με κάτι που σου κόβει την ανάσα, συνεχώς. Όταν δεις ένα ηλιοβασίλεμα, η μια εμπειρια, ομορφια, κάτι που σου κόβει την ανάσα, υπάρχουν σκεψεις? 
όχι. 
Κατωπιν έρχονται, και είναι ο εαυτός μας, που ταυτιζετε, δημιουργεί ευχαρίστηση, και ζητά επανάληψη. 

έχω άλλη μια ερώτηση.. Αυτό το Timer δεν είχε γίνει κ αυτό συνήθεια;
Δεν ήξερες έτσι ότι κάθε ώρα θα χτυπήσει γνωρίζοντας κ περίπου τι ώρα είναι;

βάζω παρελθοντικό χρόνο γιατί από ότι κατάλαβα από το "είχα" μάλλον δεν το χρησιμοποιείς πια.
..."............................

Το timer είναι κάτι σα γεγονός. 
Έτσι και αλλιώς χτυπάει κάθε ώρα. Η λειτουργια του ήταν να σταματάει ότι κάνω.
Και αυτο, για να μην γινεται οτι κάνω, συνήθεια. 

Αν με ότι κανείς, δινεις όλη σου την προσοχή, δεν γινεται ποτε συνήθεια. 
Και είναι λίγα τα επαγγέλματα που στο επιτρέπουν. 

Αν εχεις δει, ο Ηράκλειτος, τα είχε με τους γιατρούς, που εκεγαν και καυτηριαζαν, μα παραπονιωντουσαν πως δεν πληρονωντουσαν καλα.

 Προφανώς οι γιατροί για τον ηρακλειτο, δεν καταλάβαιναν, πως με ότι έκαναν, Εδειναν πέραν του δέοντος προσοχή, και αυτο για τον ηρακλειτο, ήταν η μεγαλύτερη πληρωμή.

..................................

Αναρωτιέμαι , μην το πάρεις ως σύγκρουση εεεε!!! :)
..................................

..................................................

Φιλαρακο σε ευχαριστώ. Είμαι στη Modena, για δουλειά, και έχω στη συνέχεια συνεύρεση, στις 16.00.

Αν εισουν ΚΑΤ εδω μεριά, θα κάναμε μια βόλτα μαζι σ´ένα μεγάλο πάρκο. Σου γράφω με Ένα iPad, μα τώρα το κλεινω, και για δυο ώρες, θαυμάζω..

Οποίος εχει μια δυο ώρες ελεύθερες, ας το κάνει...

Τριών ετών και έπαιζα με τα φιλαράκια στην αυλή...και το χαμόγελο για μια στιγμή εχάθηκε...
Με γοργά βήματα , η γιαγιά έτρεξε και απο το χέρι με έπιασε σιγομουρμουρίζοντας σε όλους "ακολουθήστε με"...

Μούδιασα/αμε όλα τα παιδιά για λίγο..."τι ήταν άργε εκείνο που έκανε την γιαγιά να κάνει αυτό που έκανε έτσι ξαφνικά"???

Κοιτάξαμε όλοι γύρω μας και είδαμε έναν γεράκο με γλυκό πρόσωπο να μας κοιτάζει..."μην τον κοιτάζετε.." είπε η γιαγιά με θυμωμένο-έτρομο πρόσωπο..."είναι αφορισμένος και άνθρωπος του Διαβόλου".

Φόβος κούρνιασε στην καρδιά μας και οι ερωτήσεις διαδέχονταν η μία την άλλη γι'αυτόν τον Διαβολεμένο άνθρωπο με το γλυκό πρόσωπο...

Πέρασαν τα χρόνια και πλέον στα δεκαπέντε περίπου ... εκεί στην παραλία , με τον φίλο μου το Νίκο -καλή του ώρα- ξαναείδαμε αυτόν τον άνθρωπο με την οικογένειά του και τα εγγόνια του να παίζουν μαζί του ... να κρέμονται σαν τα "τσαμπιά" απο πανω του και να τα κοιτάζει με αγάπη και λαχτάρα...

Κάποια στιγμή , τον άκουσα να τους λέει ιστορίες και παραμυθάκια και κοιτώντας γύρω του με χαμόγελο κοιτώντας όλο τον κόσμο , να τους λέει "Κοιτάξτε τι όμορφοι που είναι όλοι οι άνθρωποι , καθένας τόσο διαφορετικός και τόσο μοναδικός , όλοι μαζί είμαστε "εμείς η ανθρωπότητα..."....καθένας έχει κάτι διαφορετικό να πεί..."κάθε πουλί με την λαλιά του χαίρεται"...

Αισθάνθηκα παράξενα και κάποια στιγμή , του είπα "Γειά σας"...

-Γειά σου λεβέντη μου , μου απάντησε..."ποιός είσαι"???

Ο εγγονός της κυρά-Γρηγόραινας του είπα...

-"Αχ! αγόρι μου , σε θυμάμαι μικρό ... έγινες λεβέντης" μου απάντησε..και συνεχίζοντας μου είπε "Η γιαγιά σου , ήταν καλός άνθρωπος και σ'αγαπούσε πολύ και σε προστάτευε κατα πως το αντιλαμβανόταν.."

Εκείνη την στιγμή , πλησίασε το ένα απο τα εγγονάκια του "Ποιός είναι ο κύριος Παππού"???

Ε! Να , ο εγγονός της κυρά-Γρηγόραινας...πως σου φαίνεται???

Και το μικρό παιδάκι απάντησε.."Φίλος"...χαμογελώντας..!!!

Ένα βάρος έφυγε απο πανω μου...γέλασα και ξεκαρδίστηκα απο τα γέλια ...μια στιγμή μόνο για να αλλάξουν όλα...μόνο απο μια ανθρώπινη καρδιά..!!!

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr