Καθώς ο Βούδας βρισκόταν ανάμεσα στους μαθητές του ένα πρωί,
ένας άνδρας πλησίασε τη σύναξη των ανδρών.
-"Υπάρχει Θεός;" ρώτησε.
-"Ναι, υπάρχει Θεός" απάντησε ο Βούδας.
Μετά το μεσημεριανό φαγητό, ένας άλλος άνδρας εμφανίστηκε.
-"Υπάρχει Θεός" ρώτησε.
-"Όχι, δεν υπάρχει Θεός" απάντησε ο Βούδας.
Αργά την ίδια ημέρα, ένας τρίτος άνδρας απηύθυνε την ίδια ερώτηση στο Βούδα:
"Πρέπει να αποφασίσεις ο ίδιος για τον εαυτό σου" είπε ο Βούδας.
"Δάσκαλε, αυτό είναι παράλογο" είπε ένας εκ των μαθητών του. "Πώς είναι δυνατόν να δίνεις τρεις διαφορετικές απαντήσεις στο ίδιο ερώτημα;"
"Ήταν διαφορετικές προσωπικότητες" απάντησε ο Φωτισμένος.
"Και κάθε πρόσωπο πλησιάζει το Θεό με το δικό του τρόπο: ορισμένοι με βεβαιότητα, άλλοι με άρνηση και μερικοί με αμφιβολία".

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

quote:

---

"Δάσκαλε, αυτό είναι παράλογο" είπε ένας εκ των μαθητών του. "Πώς είναι δυνατόν να δίνεις τρεις διαφορετικές απαντήσεις στο ίδιο ερώτημα;"
"Ήταν διαφορετικές προσωπικότητες" απάντησε ο Φωτισμένος.
"Και κάθε πρόσωπο πλησιάζει το Θεό με το δικό του τρόπο: ορισμένοι με βεβαιότητα, άλλοι με άρνηση και μερικοί με αμφιβολία".

---

Ευχαριστώ τον Πλωτίνο και το Λορέντζο για την ευγενική συμμετοχή τους. Πιστεύω ότι μέσα από την ανταλλαγή απόψεων βρίσκει όποιος από εμάς θέλει, την ευκαιρία να εμβαθύνει και στα δικά του εσωτερικά σχήματα.

Και δεν λέω «στα δικά του πιστεύω» γιατί είναι μια παρεξηγημένη έννοια.

Βλέπω όμως από τις τοποθετήσεις ότι ο κάθε ένας έχει δεχτεί ένα δρόμο και τον ακολουθεί. Έχει πειστεί για κάποια πράγματα και τα εφαρμόζει. Υπό αυτή την έννοια εδώ μέσα δεν υπάρχουν «πιστοί» και «φιλόσοφοι» αλλά μόνο «πιστοί» που «φιλοσοφούν».

Βέβαια κάποιοι με λόγια δικά τους και κάποιοι με λόγια άλλων. Οπωσδήποτε υπάρχει σε αυτό κάποια διαφορά, αλλά η αληθινή διαφορά θα είναι σε αυτόν που θα ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΕΙ.

Και για αυτό χρειάζεται ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ - ΑΓΝΟΤΗΤΑ.
Αυτό λοιπόν είναι και το ζητούμενο κάθε πίστης, άποψης, ιδέας, φιλοσοφίας..........

Αγαπητοί φίλοι επιτρέψτε μου να συνεχίσω τις παραθέσεις μου επάνω στην φιλοσοφική για μένα Πατερική σκέψη και δεσμεύομαι (ελπίζω και με τη βοήθεια σας) ότι θα επανέλθουμε στα πολύ σοβαρά και βαθιά θέματα που τέθηκαν στα τελευταία post.

2. ΑΝΟΔΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Αναφέρθηκα σε προηγούμενη παράθεση μου για την πορεία της ψυχής όπως αναπτύσσεται από το Νύσσης.
Όσες αιχμές κι αν έχει η ανοδική πορεία, πού αναπτύσσει ο Νύσσης, προς την καθαρά λογική και διανοητική πορεία, δεν παύει να είναι με τον δικό της τρόπο βαθύτατα φιλοσοφική, πορεία που με τη μυστική της φλόγα οδηγεί την ψυχή στην εσχάτη ρίζα των όντων, το Θεό, που, τον πολιορκεί με την ασίγαστη δίψα και έφεση να Τον δει, με μυστική όραση.

Ό Νύσσης βλέπει τη διάνοια ως όργανο για την πράξη με τις αισθήσεις και λέει γνωρίζουμε τα στοιχεία του κόσμου σε όσο βαθμό η γνώση αυτή χρησιμεύει για την ικανοποίηση πρακτικών αναγκών.

"Εκείνο όμως, προσθέτει, πού αληθινά υπάρχει, είναι ή ζωή, και η ζωή είναι η Αλήθεια άλλα αυτή η Αλήθεια δεν είναι δυνατό να γίνει γνώση".

Αυτή την αλήθεια ζει ο Νύσσης με την ανοδική του πορεία στην ουσία των όντων
Το πνευματικό πρόσωπο του ανθρώπου, με τις πιο ακραίες δυνατές απαιτήσεις, ιδεατό, άρτιο, στη θέωση του, προσπάθησαν να συλλάβουν και να πραγματώσουν και οι Πατέρες με την πίστη, άλλα και με την πορεία τους προς το ανέφικτο πρόσωπο του Θεού.

Όταν βλέπει ο άνθρωπος το κάτοπτρο αυτό (την ψυχή του σαν εικόνα του Θεού), όσο καθαρότερο είναι αυτό, τόσο καλύτερα μέσα του βλέπει το υπερκείμενο κάλλος και όσο καλύτερα το βλέπει, τόσο καθαρότερο και καλύτερο κάτοπτρο γίνεται η ψυχή.

Αφιερωμένο στον φίλο Αναστημένο
με φιλία κι εκτίμηση
lorenzo

Ευχαριστώ για την αφιέρωση.

Ναι γνωρίζω ότι ξανασκάβω ήδη σκαμμένους δρόμους. Η μόνη διαφορά είναι ότι εκτός από σκαμμένοι είναι και δοκιμασμένοι. Θα πει κάποιος ότι είναι δοκιμασμένοι από άλλους. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά σε τι διαφέρει το πάθος (με την αρνητική έννοια) από το πάθος;;

Λέει ο φίλος Πλωτίνος πιο πάνω και εσύ συνυπογράφεις : « ο κάθε άνθρωπος συναντά το θείο με το δικό του τρόπο». Αναρωτιέμαι γιατί; Γιατί έτσι αρέσει στον εγωισμό μας;;
Μήπως έτσι ο κάθε ένας βρίσκει μόνο το «δικό του» θεό;;;

Και λες στη συνέχεια ποιητικά : «Ακλόνητη η βασιλεία του αναπόδεικτου». Ποιο είναι το αποδυκνυόμενο φίλε μου;;; Ο θεός είναι αναπόδεικτος, και όλα τα άλλα αποδυνκύονται;;
Εσύ μιλάς για φαντασία που σε οδηγεί στη πραγματικότητα, άλλος για αμφισβήτηση άλλος για εσωτερική κατανόηση, άλλος για διαλογισμό, ποιος όμως αποδεικνύει;;
Αντέχει το πνεύμα σε αποδείξεις;;;

Και ο ποιητής συνεχίζει : «μήπως η πίστη μας σ' εξώθησε να γευτείς το χειμώδες αξίωμα του Υπαίτιου».
Θα ήθελα να συμπληρώσω : «Μήπως η απιστία μας οδήγησε σε αυτό»;

quote:

---

πάντως μένει γραμμένο στα παμπάλαια
αυθεντικά ευαγγέλια του τρόμου μας τι αμοιβή
υπέρογκη ζητάς για την αθανασία σου:
τη θνητότητα μας

---

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ

Χαιρετώ σε φίλε μου ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ.

Η ανάλυση του ποιητικού λόγου της "Τεράστιας" Κυρίας της σύγχρονης Ελληνικής, και όχι μόνον, ποίησης, Κικής Δημουλά είναι, επιεικώς, πολύ δύσκολη στα πλαίσια μιας τέτοιας επικοινωνίας όπως καταλαβαίνεις. Ειδικά μάλιστα του συγκεκριμένου ποήματος...

quote:

---

Ναι γνωρίζω ότι ξανασκάβω ήδη σκαμμένους δρόμους. Η μόνη διαφορά είναι ότι εκτός από σκαμμένοι είναι και δοκιμασμένοι. Θα πει κάποιος ότι είναι δοκιμασμένοι από άλλους. Αυτό είναι αλήθεια. Αλλά σε τι διαφέρει το πάθος (με την αρνητική έννοια) από το πάθος;;

---

Φίλε Αναστημένε,

όταν διαβάζεις σοβαρές ερωτήσεις σε αλλά τοπικ, καλό είναι να κανείς τις ερωτήσεις εκεί που τις διαβάζεις, διαφορετικά λαμβάνεις… αστείες απαντήσεις.
Για τροβαδούρους... και μάλιστα της κακίας ώρας,
(που να με πιάσει και το δικό μου χιούμορ, να δεις ποιητές και ποιήτριες…να γίνονται πύραυλοι!)

Ετσι λοιπον,
ένας αδειος ΝΟΥΣ…. είναι Νεκρός.

Ας τους αφήσουμε λοιπόν
στο πηγαινέλα του Νου,
από παρελθόν… σε παρελθόν,
μιας και ότι νομίζουν μέλλον,
το ίδιο τους είναι…. παρελθόν,
αφου κανείς δεν ξέρει,
θνητός είναι, η θεός,
τα μέλλοντα….ακόμα!

Μέσα στις σκέψεις,
περασμένα μεγαλεία η μέλλοντα
αναπολούν....
ποιητικές Πλεκτάνες,
ενος δύστροπου ΝΟΥ
που μεγαλείο πνεύματος
σκαρφίζεται….,
μακράν…. του τώρα!

Ένα μικρό γρίφο θα σας πω,

Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα,
Οι έχοντες καθαρή καρδιά,
Και,
γίνε εσύ φως… και λάμψε,

ειπώθηκαν μεν από τρεις,
μα είχαν μαζί,
κάτι κοινό.

Ο ένας πήρε την έρημο
Ο άλλος τα βουνά,
Ο τρίτος, κάπου γυρόφερνε,

μα όλοι, κοίταξαν μέσα τους…

χωρίς να αδειασεις,
δεν θα το βρεις,

και ΕΙΝΑΙ, Αναιτιο.

Φιλια,
πιστοι και απιστοι!

Ψάξε ψάξε δεν θα το βρείς...

Υ.Γ. Μπα.. στο βουνό θα πήγε!

Φιλάκια

….και καταθέσεις σκεψεων,

ΕΝΤΟΣ!

http://www.esoterica.gr/forums/topic.asp?TOPIC_ID=4798&whichpage=3&ARCHIVE=

Αφήστε τους Νεκρούς, να θάψουν τους Νεκρούς τους.

Σου λέει κάτι αυτό?

Άμα ασχοληθείς και με Ηράκλειτο, (αυτός δεν είναι σίγουρα ένθερμος θεϊστής) λέει κάπου,

Η φησι τοις εγρηγοροσειν ένα και κοινό κόσμο είναι, των δε κοιμωμενων, εκαστος εις ιδιον αποστρεφεσθαι.

Και αλλού,

Τα περισσότερα από τα θεϊκά πράγματα δεν τα γνωρίζουμε, εξαιτίας της απιστίας μας.

Αλήθεια, σε τι πίστευε ο σκοτεινός, αφού τα ιερατεία τα είχε αποκηρυγμένα?

Αναφέρεσε στον Ηράκλειτο τον όχι άνευ λόγου επωνομαζόμενο και σκοτεινό φιλόσοφο. Σε γενικές γραμμές γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να μην ξεφύγουμε απ' το θέμα μας, πιστεύω ότι ο Ηράκλειτος υπήρξε ο στιλοβάτης της Ανατολικής φιλοσοφικής σκέψης, κατά την έννοια ότι ο Αριστοτέλης υπήρξε της Δυτικής.

Ο Ηράκλειτος του "γίγνεσθαι"
κι ο Αριστοτέλης του "είναι"

Το πως στην διαδρομή της ιστορίας η ανθρωπότητα τους ερμήνευσε ή διαχειρίστηκε τις σκέψεις τους και κυρίως τα διάφορα ιερατεία είναι τεράστιο θέμα και οι απόψεις ποικίλουν...

Δεν ξέρω γιατί αλλά έχω την αίσθηση ότι πολεμήθηκε ο Ηράκλειτος κι οι σκέψεις του εν αντιθέσει με τον Αριστοτέλη και τον Πλάτωνα...
Ίσως δεν είχε τις κατάλληλες διασυνδέσεις, ίσως δεν ταίριαζαν οι θεωρείες του με την κρατούσα τότε θέαση, ή με την άρχουσα τάξη???

Στα φοιτητικά μου χρόνια, τα χρόνια της αθωότητας, {Προ αμνημονεύτων ετών} ήμουν φανατικός λάτρης του Ηράκλειτου σε σημείο να μισώ τον Αριστοτέλη!!!

Το 1978 ή '79 διάβασα ένα βιβλίο νομίζω ο τίτλος του ήταν "Το Ταο και η Φυσική" όπου οι συγγραφείς {δύο Γάλλοι νομπελίστες των οποίων τα ονόματα δεν θυμάμαι} ανέπτυσαν την Ανατολική μέ κύριο εκφραστή της τον Ηράκλειτο και την Δυτική με τον Αριστοτέλη φιλοσοφική θεωρία καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι και οι δυο δρόμοι ακολουθώντας διαμετρικά αντίθετες πορείες κατέληξαν στην ίδια "κορυφή".

Οι επι μέρους αναλύσεις φράσεων οδηγούν σ' έναν τέτοιο χώρο "συνομιλίας" σε ατέρμονες αντιπαραθέσεις που τις πλείστες των περιπτώσεων είναι άνευ ουσίας και πολλές φορές μπορεί να διαφωνούμε ...συμφωνώντας...

Κλείνω πριν οι παρενέργειες της ρακής γίνουν πλέον φανερές.

Νάσαι καλά
και νάχεις ένα όμορφο βράδυ!

Τελικά η συζήτηση πήρε «φωτιά». Μακάρι τέτοια φωτιά να συνέβαινε σε όλες τις συζητήσεις με αυτή την ευγενική ένταση.

Φίλε Πλάτωνα σε περίμενα. Εναγωνίως θα έλεγα.
Έθεσα την ερώτηση σε αυτό το τόπικ για τρεις λόγους.
Πρώτον γιατί είναι συνέχεια προηγούμενης συζήτησης μας περί ΖΩΟΠΟΙΟΥΣ ΝΕΚΡΩΣΗΣ.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι χαίρομαι να συζητώ μαζί σου όταν σταματάς τις αγκυλώσεις σου περί λαρυγγιών, γλωσσών, και πάσης φύσης σωματικών οργάνων.
Και ο τρίτος λόγος που σε περίμενα είναι ότι με ΤΡΟΜΑΞΕ το ρακί του φίλου μου Λορέντζο.

quote:

---

Εάν ο άνθρωπος απαλλαγεί από τις σκέψεις του τι θα μείνει;;

Ένα πτώμα!!!! Μόνον οι νεκροί δεν σκέφτονται!! Τί να κάνουμε είναι βλέπεις θέμα χημείας... Εγκεφαλικά νεκρός... σταδιακή παύσις όλων των λειτουργειών... φυτό...θάνατος.

---

quote:

---

Όταν, ενώ κανείς κοπιάζει πρακτικά στην εργασία των εντολών, βρεθεί ξαφνικά σε μια ανεκλάλητη και ανέκφραστη χαρά, ώστε να υποστεί μια παράδοξη και υπέρλογη αλλοίωση, έτσι που να αποβάλλει το βάρος του σώματος και να λησμονήσει το φαγητό, ύπνο και τις άλλες ανάγκες της φύσεως, ας γνωρίζει ότι αυτή είναι επίσκεψη του Θεού σ’ αυτόν, η οποία προξενεί στους αγωνιζόμενους τη ζωοποιό νέκρωση και χαρίζει σ’ αυτούς από εδώ ήδη την κατάσταση των Ασωμάτων.
Όσιος Νικήτας Στηθάτος. Β’ Εκατοντάδα Κεφαλαίων, 43. Φιλοκαλία Δ’ σελ. 91.

---

Αχ, αυτή η νεκροφιλία, η τρομολαγνεία των θρησκευτικών δογμάτων το λάβαρο. Η Δαμόκλειος σπάθη πάνω απ' τα κεφάλια των "αμαρτωλών" δηλαδή των ΖΩΝΤΑΝΩΝ. Μόνον ο νεκρός δεδικαίωται!!! Όλα τα σκεπάζει ο θάνατος κι ο φόβος της "ΔΙΚΑΙΗΣ" τιμωρίας!!! Ακου "ΔΙΚΑΙΗΣ"!! Υπάκουσε γιατί θάρθει ο μπαμπούλας να σε "φάει" {πάλι ο θάνατος παρών}!!! Μην αμαρτάνεις θα πας{θάνατος} στην κόλαση!!! Μπορεί νά 'χεις δίκιο, ας το δεχτώ, άσε με να πάω όταν έρθει η ώρα μου, γιατί με προ-στέλνεις κάθε ώρα και στιγμή!!! Αυτό είναι σαδο-μαζοχισμός!!!
" Κι ότι δεν υπάρχει χρυσόμαλλο δέρας, είναι ψέματα λέει ο Ελύτης με τον οποίο συμφωνώ φίλε Αναστημένε. Ο καθένας απο μας είναι το χρυσόμαλλο δέρας του εαυτού του. Κι ότι δεν αφήνει ο θάνατος να το δούμε και να το αναγνωρίσουμε, είναι απάτη. Πρέπει να αδειάσουμε το θάνατο από αυτά που τον έχουν παραγεμίσει, να τον φτάσουμε στην απόλυτη καθαρότητα για ν' αρχίσουν να ξεχωρίζουν μέσα απ' αυτόν τα αληθινά βουνά κι η αληθινή χλόη, ο γδικιωμένος κόσμος γιομάτος δροσοσταλίδες που λάμπουν καθαρότερες απο τα πολύτιμα δάκρυα.
Να τι είναι αυτό που περιμένω κάθε χρόνο, με μια ρυτίδα περισσότερο στο μέτωπο, μια ρυτίδα λιγότερο στην ψυχή: ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ, ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ...

..Και αυτός αλήθεια που ήμουνα.
Ο πολλούς αιώνες πριν.
Ο ακόμα χλωρός μες στην φωτιά.
Ο άκοπος απο τον ουρανό.

quote:

---

Εγώ θεωρώ τις σκέψεις σκιές και μόνο σκιές. Σκιές που ενεργοποιούν οι εσωτερικοί φόβοι, οι εσωτερικές απώλειες ενέργειας, μέσα από τα βιώματα ζωής. Το ερώτημα είναι πως όλα αυτά θα αδρανοποιηθούν σαν θύλακες πόνου και θα γίνουν απλά γεγονότα που δεν θα ενεργοποιούν τη δύναμη των συναισθημάτων που εγκλωβίζει και αποπροσανατολίζει τη δύναμη του συνειδητού.
Σε αυτό το βασικό ερώτημα δίνετε πάντα ασαφείς και ημιτελείς απαντήσεις ......

---

Η σκιά είναι η αναγκαία προυπόθεση του φωτός. Θεωρώ ότι μόνο μέσα απο την αποδοχή της αντίθεσης το σκοτάδι μπορεί να μεταβάλλεται σε πραγματικό φως, γιατί το σκοτάδι είναι κατα την άποψη μου το μη εκδηλωμένο φως. Με την έννοια ότι σε έσχατη ανάλυση, το ένα αναπαράγει το άλλο, το ένα ερμηνεύει και δικαιώνει το άλλο ακόμα και στο κενό που είναι μαύρο...

quote:

---

Το θέμα συνειδητού – ασυνείδητου είναι μεγάλο και θα ήθελα χρόνο να τοποθετηθώ.....

---

Δεν νομίζω ότι μπορεί το ένα να λειτουργήσει χωρίς το άλλο με την έννοια του φωτός και του σκότους, ενυπάρχουν, και δρουν, κατά την ταπεινή μου γνώμη.

quote:

---

Εύχομαι να είστε πάντα καλά και ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ Ιησούς Χριστός να σας φωτίζει είτε με βότκα πορτοκάλι....είτε με ρακί.........εσείς πίνετε εγώ την πληρώνω .....

---

Ευχαριστώ για την ..ευλογία σου Δέσποτα

quote:

---

***Φίλε Λορέντζο δεν παρεξηγώ...εύχομαι να είσαι χαρούμενος κάθε μέρα.

---

Νά 'σαι καλά φίλε μου.. και πίνε κι εσύ καμμιά ρακί κι η αμαρτία επάνω μου

ΥΓ. Κοίτα τι σκέφτηκα τώρα.. αυτό το "όνομα" που διάλεξες πάλι με το "θάνατο" έχει να κάνει...χαχαχα

Φιλία κι εκτίμηση
lorenzo

quote:

---

Ίσως ο φίλος Πλωτίνος με σώσει λέγοντας μου ότι δεν κατρακυλώ στο Πλατωνισμό αλλά είμαι έστω και στα όρια του δόγματος

---

Αναστημένε φίλε μου κακές παρέες κάνεις...

Θα επανέλθω το βράδυ που θα έχω χρόνο!!

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

Αναστημένος.
Το ερώτημα είναι πως όλα αυτά θα αδρανοποιηθούν σαν θύλακες πόνου και θα γίνουν απλά γεγονότα που δεν θα ενεργοποιούν τη δύναμη των συναισθημάτων που εγκλωβίζει και αποπροσανατολίζει τη δύναμη του συνειδητού.
Σε αυτό το βασικό ερώτημα δίνετε πάντα ασαφείς και ημιτελείς απαντήσεις ......

Δεν είναι εύκολο να περιγράψει κανείς κάτι τέτοιο Αναστημένε, μιας και πρώτα από όλα, είναι κάτι προσωπικό στον καθένα, και μόνο (αυτός/εαυτος) δύναται να το κάνει, και, κατά δεύτερο και δυσκολότερο λόγο, αρχίζεις να κατανοείς τις γενικές Αιτίες, (πόνου, φόβου κλπ).
Λεπτο, και δυσκολο αυτο.

Είναι ταξίδι *(και όχι μόνο), αρκετά κοντά σε ότι αναφέρει ο Λορέντζο

..Και αυτός αλήθεια που ήμουνα.
Ο πολλούς αιώνες πριν.
Ο ακόμα χλωρός μες στην φωτιά.
Ο άκοπος απο τον ουρανό.

Θέλεις να στο διηγηθώ?

Όλα ξεκινούν από την κούνια!

Θυμάμαι μια μαυροφορεμένη γυναίκα, να περιφέρεται και να ρίχνει λιβάνι γύρω μου στο δωμάτιο. Να έρχονται πάνω μου ένα σωρό άτομα, και να με κοιτάζουν παράξενα. Και, μόλις κλαίω, να φτάνει ένας άγγελος, να με παίρνει στα χέρια του και να λέει ένα σωρό γλυκόλογα για να μου περάσει.
Σοβαρά σας το λέω, τα θυμάμαι.
Με τον καιρό έμαθα τον άγγελο να τον λέω... μαμά,,
αυτούς που με κοίταζαν παράξενα... συγγενείς...
και εκείνο το μαυροφορεμένο πλάσμα με το λιβάνι,
....να το λέω θρησκεία!

Κάπως έτσι ήρθα στον κόσμο χωρίς υπερβολές, κάπως έτσι μεγάλωσα, μέσα σε μια οικογένεια που ο Χριστός και ο Θεός, παραφύλαγε σε κάθε γωνία, σε κάθε μου πράξη.
Τα πράγματα έπαιρναν κωμικό τραγικές διαστάσεις, οταν πήγαινα εξοχή στον παππού και στην γιαγιά. Εκεί είχα άλλους θρησκόληπτους συγγενείς, παπάδες, ψάλτες, θεολόγους, ότι ποθεί η καρδιά σας!

Αν τυχόν και χτύπαγε η τρίτη καμπάνα, και δεν ήμουν παρών στην εκκλησία την Κυριακή, έφτανε η Γκεσταπο η γιαγιά, και αφού με κοινώναγε (με το τι με περίμενε), με έντυνε σαν τον Νυμφίο, έριχνε και λίγο λοτιον αλλά λεμονιά στα μαλλιά, και ναμαι, μπρος στην εικόνα του Άγιου, να κάνω το σταυρό, και η γιαγιά μετάνοιες…. για τις αμαρτίες μας.

Εγώ και οι αμαρτίες, δεν χωρίσαμε ποτέ εκείνα τα χρόνια, αφού κοντά στη γιαγιά, προσκύναγε και η ευτυχία, η πανέμορφη ξένοφερμένη κοπέλα του Χωριού.
Με εκείνα τα στενά σκιστά ταγερακια της, λίγο έτσι να έκανε, και τα μάτια των αγίων γύριζαν, οι δε παρευρισκόμενοι πιστοί… κοινώναγαν των αχράντων μυστηρίων!

Όλα αυτά Αναστημένε, για να σου πω, το πως με την σκέψη… δημιουργούμαι σιγά σιγά την επιθυμία!

Πέρασαν τα χρόνια, ήδη στα δώδεκα οι συγγενείς μου, στις δύσκολες ερωτήσεις που έκανα, δεν ήξεραν τι να απαντήσουν.

Πάραυτα ο Νους διαμορφώθηκε στα ΜΗ και στα ΠΡΕΠΕΙ…. στην ουσία ήταν ένας ορθόδοξος Χριστιανός Νους, με πολλά αναπάντητα ερωτήματα.

Έχεις μήπως την εντύπωση, πως είναι εύκολο να ελευθερωθείς σε βαθος από τέτοιες πεποιθήσεις?

Άκου λοιπόν την συνέχεια.

Ετσι, διάβασα και σκέφτηκα αρκετά, τα πολλά πολλά φύγανε, μα στο βάθος, αυτά που έβαλα μικρός, είχαν μια διαφορετική δύναμη, (μιας και πέραν των αντιθέσεων που επεφταν γραφές και τα Ευαγγελία), κάτι μέσα μου έλεγε,

άλλο ο Χριστός, άλλο ο Χριστιανισμός.

Μια μέρα ένας φίλος που ανησυχούσε για την πνευματική μου υγεία, με γνώρισε με ένα διαφορετικό Παπα.
Γελαστός, μίλαγε άπταιστα επτά γλώσσες, με φοβερές γνώσεις και αποστομωτικές απαντήσεις, ακόμα και σε επιστημονικά θέματα.

Μιλήσαμε εγκάρδια, μάλιστα με κάλεσε στην εκκλησία, του είπα πως δεν πολύ σύχναζα , μα αυτός επέμενε.
Με τα πολλά, είπα πως θα πέρναγα μια μέρα να τον δω….

Το είχα σχεδόν ξεχάσει, όταν μια Κυριακή, περασμένες οι δέκα, χτύπησε το κουδούνι.

Ήταν ο παπάς!

Όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό….. είπε γελώντας, και πέρασε στην τραπεζαρία.

Έτσι μιλήσαμε πάλι εγκάρδια, και σιγά σιγά, τις δικές μου ανησυχίες, τα δικά μου ερωτήματα άρχισα να τα συζητώ μαζί του. Στην αρχή ήταν σοβαρός, πάντα με χαμόγελο, κάτι θυμόταν από κάποιο πατέρα να μου απαντήσει.
Δεν πολύ παταγα το γκαζ με τον Παπα, μιας και οι προθεσεις του δεν ηταν προσηλυτίστηκες, η (προς τον χαμένου αμνό, εγώ δηλαδή), απλά, του άρεσε η συζήτηση στα σοβαρά θέματα, ετσι ελεγε, μάλιστα άρχισε να μου λέει πως πρώτη του φορά σκεφτόταν ορισμένα πράγματα, και όπου δεν τα βρίσκαμε, κολαγε κάποιο δόγμα.

Πέρασε ο καιρός, πήγα και τον βρήκα και εγώ μια μέρα στην ενορία, μα σχεδόν κάθε Κυριακή ήταν στο σπίτι μου…

Παρότι τον σφυριλατιζα με ερωτήσεις, όλο και πιο βαθιές…καθόταν σιωπηλός, σαν νατανε χαμένος.

Τι θυμάμαι ακόμα εκείνη την Κυριακή.

Σταμάτησα να μιλάω, τον είδα πρώτα να σκουπίζει τα δάκρυα, μετά να μου πιάνει το χέρι…και να εκφράζει τον ερωτά του…

Έπεφτα από τα σύννεφα! Κάτι απερίγραπτο έγινε μέσα μου στιγμιαία,

Ένα κύμα, σαν αντίδραση ήθελε να τον πιάσει στα χαστούκια, μα κάτι άλλο πρωτόγνωρο…αισθάνθηκα.

Κάθισα στην πολυθρόνα, και κράτησα με τα χέρια, το κεφάλι μου.

Κάτι, λυτρωνόταν μέσα μου.

Με κόπο βγήκαν τα λόγια. Ζήτησα εγώ συγνώμη, του είπα πως το λάθος είναι δικό μου, και πως καλά θα ήταν για λίγο καιρό να μείνουμε μόνοι.

Έκλεγε σαν μικρό παιδί.

Όταν κάπως ησύχασε, του είπα να μην ανησυχεί για τίποτα, να γυρίσει στο λειτούργημα του, και πως ότι είπε, ήταν λόγια…. που τα έσβησα.

Έφυγε, και δεν τον ξαναείδα.

Γιατί τα έγραψα αυτά Αναστημένε, για να στη πω… άλλη μια φορά?

Διάβασε προσεχτικά τη συνέχεια,

Σου είπα πως κάτι λυτρωνόταν μέσα μου.

Αυτό συνέχισε όλη μέρα, κάτι όμορφο συνέβαινε. Το βράδυ που πήγα για ύπνο, είχα μια ασυνήθιστη εμπειρία, κάτι που δεν ήταν απλά ένα Όνειρο.

Ήταν εκεί, σε ένα πανέμορφο μεγάλο κήπο, με την κατάλευκη στολή του. Έλαμπε από ομορφιά και αγνότητα, και εγώ με το Τζιν και ένα άσπρο πουκάμισο, περπάταγα δίπλα του. Δεν μίλαγε, κάθε τόσο γύρναγε και χαμογέλαγε. Παραπατήσαμε αρκετά, και φτάσαμε μπρος σε μια μεγάλη πηγή, που γινόταν ένα πλατύ ποτάμι. Στο βάθος, εκεί που τέλειωνε το ποτάμι, ήταν ένας θεόρατος ΗΛΙΟΣ, και τα νερά, λες και εξατμιζόντουσαν… η χυνόντουσαν... μέσα.

Δίπλα στο ποτάμι, ήταν δυο όμορφα μονοπάτια από γρασίδι, που συνόδευαν μεχρι τον Ήλιο…. το Ποτάμι.

Πείρα το αριστερό μονοπάτι, και ο Αγνός το δεξί. Κάθε τόσο στη διαδρομή κοίταγα προς το μέρος του….

Χαμογελούσε.

Όταν ξύπνησα, ήταν ξεκάθαρα τα πάντα.

Φίλε Λορέντζο δεν χρειάζονται τόσο «ακραίοι» χαρακτηρισμοί. Σε προηγούμενες παραθέσεις μου έχω εκφράσει την άποψη για το δόγμα και τη κατανόηση του.

Η δαιμονοποίηση όμως δεν βοήθησε ποτέ κανένα, και ειδικά αυτόν που την δημιουργεί. Νεκροφιλία, τρομολαγνεία, Δαμόκλειος σπάθη, μπαμπούλας, σαδο-μαζοχισμός κ.λ.π, πολύ βαριές λέξεις για κάποιον που αφήνει ακόμα και στους εγκληματίες τη δυνατότητα να διαλογιστούν, για κάποιον που πιστεύει (ή θεωρεί ότι πιστεύει) ότι ο κάθε ένας συναντά το θεό μέσα από το δικό του δρόμο...

Όλα αυτά όπως καλά γνωρίζεις ξεκινούν από την βαθιά αίσθηση της πτωτικής κατάστασης του ανθρώπου ο οποίος πρέπει να συνειδητοποιήσει πρώτα και να ξεπεράσει έπειτα τον πνευματικό θάνατο έτσι ώστε να αναστηθεί σε πραγματικό υψηλό πνευματικό – ουράνιο ον.

Τώρα εάν εσύ πιστεύεις ότι ο άνθρωπος που κάθε μέρα βιώνεις βλέπεις και συναντάς είναι ο ορισμός του ανθρώπινου όντος μπορείς να το πιστεύεις.

Εάν στον σημερινό άνθρωπο βλέπεις το μεγαλείο του ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΟΝΤΟΣ και όχι ένα φοβισμένο, ημίτρελο αγρίμι που ζει και πεθαίνει στις ματαιόδοξες αυταπάτες του τότε για μένα μάλλον δεν θέλεις να δεις την πραγματικότητα.

Εάν αυτό δεν είναι θάνατος τότε τι είναι;;; Και αν η υπέρβαση αυτού δεν είναι ο στόχος μιας ζωής τότε τι πιο άξιο θα μπορούσε να βρεθεί για να δώσει αξία στην ίδια τη ζωή;;

Ο θάνατος λες, πρέπει να αδειάσει και να καθαρθεί. Αν και δεν κατανοώ ακριβώς αυτό που εννοείς, η απορία μου είναι απλή.
Από ποιόν θα καθαρθεί ο θάνατος;
Από τον ίδιο το νεκρό;

Μα θα μου πεις ποιος νεκρός;;; Πάλι νεκρολογίες;;; Εγώ είμαι ζωντανός ολοζώντανος...

Ο –ισμός που δεν βλέπει τις αδυναμίες του αλλά στην καλύτερη των περιπτώσεων τις θεωρεί μέρος της φύσης του είναι ο πραγματικός εχθρός. Γιατί είναι ο φονιάς του γίγνεσθαι, της πνευματικής βελτίωσης.

Ο αμαρτωλός λες είναι ΖΩΝΤΑΝΟΣ. Πολύ καλά, άρα δεν χρειάζεται να αλλάξει, δεν χρειάζεται να βελτιωθεί πνευματικά, είναι αυτό που είναι…..ένα τέλειο πλάσμα..

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ;;;

Επιζητάς ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ, ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ...
Στην εύχομαι μέσα από την καρδιά μου. Αυτό που επιζητάς όμως μπορεί να είναι εμπρός από τα μάτια σου, πως θα το δεις εάν δεν καταλάβεις ότι δεν βλέπεις;;;;

Καλέ μου Λορέντζο όταν στον ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟ βλέπεις το θάνατο, τότε δεν πιστεύεις ότι υπάρχει θάνατος. Εγώ στον ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟ βλέπω τη ζωή γιατί δεν πιστεύω στο θάνατο αλλά μπορώ και τον βλέπω γύρω μου και μέσα μου.

Τον βλέπω μέσα στη υποκρισία, τη βία, και το αίμα που σκιαγραφεί τη ζωή της ανθρωπότητας σήμερα. Μέσα στον άνθρωπο που βιάζει και τεμαχίζει παιδία για το χρήμα, στον άνθρωπο που σκοτώνει και ακρωτηριάζει για το φανατισμό, τον άνθρωπο που πουλά τη ψυχή του για τη δόξα....

Μα τι μου λες τώρα θα μου πεις….το αέναο παιγνίδι του φωτός και του σκότους...

Τρίχες φίλε μου και συγχώρησε με για την αγένεια μου....αλλά τρίχες. Όταν εγώ πονώ γιατί θέλω να αγαπήσω τον άνθρωπο γιατί πιστεύω στον ΑΝΘΡΩΠΟ ....και άνθρωπο δεν βρίσκω ούτε και μέσα μου, τα αέναα παιγνίδια της φιλοσοφίας είναι απλά παιγνίδια.....

Τότε ξεπηδά η σκληρή ΑΛΗΘΕΙΑ. που μπορεί να είναι πικρή ή νεκρόφιλη όπως λες αλλά είναι αλήθεια...
ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ;;;

Πλάτωνα σε ευχαριστώ για την παράθεση της ιστορίας. Την διάβασα αρκετές φορές αλλά δεν κατάλαβα ακριβώς ποιο ήταν το χαρακτηριστικό στοιχείο που «επέμβηκε» στη συνείδηση έτσι ώστε η τραυματική εμπειρία τελικά λυτρώθηκε.
Αυτό που διακρίνω είναι η συγχώρεση.....συν-χώρος.....
Πως όμως μπορείς να συγχωρέσεις όταν όλα σε καλούν να εκδικηθείς;

ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ

Φίλε μου καλέ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ,
λυπάμαι αν δεν κατεννόησες το που απευθύνομαι σ'αυτό που γράφω:

quote:

---

Αχ, αυτή η νεκροφιλία, η τρομολαγνεία των θρησκευτικών δογμάτων το λάβαρο. Η Δαμόκλειος σπάθη πάνω απ' τα κεφάλια των "αμαρτωλών" δηλαδή των ΖΩΝΤΑΝΩΝ. Μόνον ο νεκρός δεδικαίωται!!! Όλα τα σκεπάζει ο θάνατος κι ο φόβος της "ΔΙΚΑΙΗΣ" τιμωρίας!!! Ακου "ΔΙΚΑΙΗΣ"!! Υπάκουσε γιατί θάρθει ο μπαμπούλας να σε "φάει" {πάλι ο θάνατος παρών}!!! Μην αμαρτάνεις θα πας{θάνατος} στην κόλαση!!! Μπορεί νά 'χεις δίκιο, ας το δεχτώ, άσε με να πάω όταν έρθει η ώρα μου, γιατί με προ-στέλνεις κάθε ώρα και στιγμή!!! Αυτό είναι σαδο-μαζοχισμός!!!

---

http://www.dpgr.gr/forum/attachments/boca_1.jpgΤο λευκό αναζήτησα ως την ύστατη ένταση του μαύρου.
Την ελπίδα ως τα δάκρυα.
Τη χαρά ως την άκρα απόγνωση.

Θεωρώ ότι όταν συζητώ με κάποιον έστω και με αυτόν τον γραπτό τρόπο, μιλώ σε αυτόν. Εάν λοιπόν αυτά που έγραψες δεν αφορούν εμένα τότε δεν έπρεπε να γραφούν σε απάντηση δικών μου θέσεων.

Έχω λοιπόν το δικαίωμα να ζητώ να μου απευθύνονται σε αυτό που εκφράζουν τα γραφόμενα μου, η δονητική του λόγου, και ο τρόπος που τα εκφράζω, και όχι να μου απευθύνονται σαν εκφραστή του κάθε τι, που ο κάθε ένας θεωρεί ότι είμαι.

Οι λέξεις είναι κάτι ζωντανό και αμορφοποίητο προτού εκφραστούν από το πρόσωπο. Όταν εκφραστούν η αγνότητα τους επισκιάζεται από την υποκειμενικότητα, την εμπάθεια, την γνώση, την σοφία, και την εσωτερική καθαρότητα αυτού που τις χρησιμοποιεί. Για αυτό και παράγουν δονήσεις.

Μου γράφεις ότι εμπρός στο θάνατο τα μάτια σου είναι άδεια από φόβο, λύπη, χαρά, ελπίδα, ναι και όχι.……. και .όμως τα μάτια σου δεν αποδείχτηκαν άδεια από θυμό, για λίγες ΛΕΞΕΙΣ που σου έγραψα.

Εγώ εδώ μέσα φίλε, εκφράζομαι σαν πρόσωπο. Δεν έχω ανάγκη να πείσω αλλά ούτε και να προστατέψω κανένα. Μέσα από το γραπτό λόγο, δεν μπορείς να «μιλήσεις» περί πάντων. Δεν γνωρίζεις τα βιώματα του άλλου αλλά ούτε και τη γνώμη του στο σύνολο της.

Έτσι κάθε εκτίμηση που κάνεις για τα πιστεύω του άλλου, ειδικά όταν είναι κατηγορίες, αφορούν μόνο εσένα και αυτό που μέσα σου έχεις.

Δεν μίλησα για την κατάντια της κοινωνίας αλλά του ανθρώπου σαν πρόσωπο και σαν πνευματική οντότητα.

Εάν το πνευματικό σου πρόβλημα είναι η ύπαρξη της θρησκείας τότε γίνε εσύ καλλίτερος της.

Ο δρόμος προς το θείο στο βάθος του, ακόμα και μέσα από το ποίμνιο είναι βαθιά ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ. Το ίδιο και η ευθύνη.

Περί των προσωπικών, περί κλάψας, υποκρισίας, φαιδρότητας, γελοιότητας, επικινδυνότητας, ξεδιαντροπιάς, Πόντιων Πιλάτων κ.λ.π δεν θα σου απαντήσω, γιατί δεν τα θεωρώ άξια απάντησης, αλλά και γιατί εφαρμόζω το Λόγο που λέει μη κάνεις στους άλλους αυτά που δεν θέλεις να σου κάνουν.

Η συμμετοχή μου εδώ μέσα εκτός των άλλων είναι και ένα προσωπικό στοίχημα. Είναι μια ευκαιρία να δείξω ένα καλλίτερο μέρος του εαυτού μου. Αυτό είναι μια ευκαιρία για όλους. Γιατί εάν εδώ μέσα στην ανωνυμία δεν είμαστε καλύτεροι τότε ποιος ο λόγος κάποιος να συμμετέχει;; Για μια γνώση, που αμφισβητείται ακόμα και η εγκυρότητα της;;

Θεωρώ ότι κάναμε μια καλή και ευγενική συζήτηση και σε ευχαριστώ ειλικρινά για αυτό. Δεν νομίζω όμως ότι υπάρχει λόγος να συνεχιστεί.
Και αυτό όχι γιατί υπάρχουν διαφωνίες. Αυτό είναι τις περισσότερες φορές γόνιμο. Το πρόβλημα είναι ότι συζήτηση στην οποία πρέπει εγώ να απολογηθώ για πράγματα που έκαναν χιλιάδες άνθρωποι επί χιλιάδες χρόνια δεν μπορεί να γίνει και δεν θέλω να γίνει........

Ευχαριστώ για την ευγενική παρουσία όλων των φίλων που συμμετείχαν στο τόπικ.

ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ.

Φίλε μου,
λυπάμαι ειλικρινά για την τροπή της "κουβέντας" μας. Πιστεύω ότι αν η αντιπαράθεση μας γινόταν δια ζώσης η κατάληξις της θα ήταν εντελώς διαφορετική. Κι εγώ νομίζω ότι τουλάχιστον επι του παρόντος καλύτερα να μη συνεχίσουμε.

Χάρηκα την κουβέντα μας, αλλά λυπάμαι που η κατάληξη της ήταν άλλη της προθέσεως μου. Ζητώ συγνώμη αν και όπου, άθελα μου, σε στενοχώρησα..

Νά 'σαι καλά
lorenzo

Μετά από τόσες σελίδες που πήραν μέρος διάφοροι φίλοι, καλό θα ήταν από μεριάς μου και εντελώς προσωπικά, να πω κατι ακομα.

Πέρασα από αρκετές καταστάσεις στη ζωή, και αυτό που άφησε η Χριστιανική θρησκεία (με την πίστη της), αυτό που ονομάζουν οι πραγματικοί χριστιανοί (κοινό καλό) το γνώρισα εκεί, και πολύ λίγο σε κάποιο Φιλόσοφο.

Δυστυχώς, μαζί με αυτό, καλλιεργείται και η θρησκεία του Φόβου και της εξωτερικής ηθικής, με όλες τις συγκρούσεις που επιφέρουν, πράγμα που ένας φιλόσοφος στην πορεία του, ελευθερώνεται εντελώς *(αυτή η ουσία του προηγούμενου μου ποστ).

Φυσικά ο φιλοσοφος δεν είναι ανήθικος, απλά δεν χρειάζεται εντολές και τα πρέπει, μιας και η ζωή του διέπεται από επίγνωση, κάθε στιγμή, για το τι πράττει.

Μέσα από βιώματα, μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως η λίγη φιλοσοφία, σπρώχνει τον άνθρωπο στην αθεΐα, μα η πραγματική φιλοσοφία ειναι από φύσης της ελεύθερη, είναι ευσέβεια προς το Σύμπαν, και συγχρόνως άρνηση των θεών, που έφτιαξαν οι άνθρωποι κατ εικόνα και ομοίωση, ώστε να εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους.

Να είσαι καλά.

Φίλε Λορέντζο ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Νομίζω ότι μέσα από τέτοιες στιγμές γνωρίζουμε καλύτερα αυτό που είμαστε, και είναι ευτυχές το γεγονός να γνωρίσουμε και το καλύτερο κομμάτι του συνομιλητή μας. Σε ευχαριστώ που μου έδωσες τη δυνατότητα να το γνωρίσω.

Φίλε Πλάτωνα καταλαβαίνω αυτό που λες. Η θρησκεία της εξωτερικής ηθικής κατακρεούργησε το χρηστικό πνεύμα. Τουλάχιστον εμείς οι τρεις (τέσσερις με το Πλωτίνο) δεν μπορούμε να συζητήσουμε για το εσωτερικό γίγνεσθαι πολύ αναλυτικά γιατί μας χωρίζει η πίστη στο Θεό Πρόσωπο.

Παρακάμπτοντας όμως αυτό, όσο είναι δυνατό, μπορούμε να μιλήσουμε για τους τρόπους που το κάθε τι (πίστη, προσευχή, αγάπη, διαλογισμός, μη εκδήλωση, συγχώρεση κ.λ.π) επιδρούν και με ποιο τρόπο στην ανθρώπινη συνείδηση.

Υπό αυτή την έννοια δεν εξήγησες ποτέ επαρκώς ΠΩΣ επιτυγχάνεται αυτό που λες: «ο φιλόσοφος στην πορεία του, ελευθερώνεται εντελώς *».

ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ.

quote:

---

Τουλάχιστον εμείς οι τρεις (τέσσερις με το Πλωτίνο) δεν μπορούμε να συζητήσουμε για το εσωτερικό γίγνεσθαι πολύ αναλυτικά γιατί μας χωρίζει η πίστη στο Θεό Πρόσωπο.

---

Μας ενώνει όμως η αγάπη για την αλήθεια και για τον συνάνθρωπο...

Η πίστη στο Θεό Πρόσωπο μπορεί να διαφέρει, η πίστη όμως πως «Θέλοντας και μη, είμαστε και 'μεις, σίγουρα, ένα κομμάτι από τ' ορατό κι αόρατο Σύμπαντο. Είμαστε ένα. Οι δυνάμεις που δουλεύουν εντός μας, οι δυνάμεις που μας σπρώχνουν και ζούμε, οι δυνάμεις που μας σπρώχνουν και πεθαίνουμε είναι, σίγουρα, και δικές του δυνάμεις.*», μάλλον είναι κοινή, ή όχι..?

*Ασκητική Καζαντζάκης

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

quote:

---

Υπό αυτή την έννοια δεν εξήγησες ποτέ επαρκώς ΠΩΣ επιτυγχάνεται αυτό που λες: «ο φιλόσοφος στην πορεία του, ελευθερώνεται εντελώς *».

---

kai kati pou brhka peri pisths
apo to site http://www.gec.gr/faith.htm

ΠΙΣΤΗ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΠΛΩΣ ΤΥΦΛΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ

Δεν είναι ένα τυφλό πήδημα στο σκοτάδι.

Βασίζεται στις υποσχέσεις της Αγίας Γραφής που πραγματοποιήθηκαν στην πορεία της ιστορίας –στο γεγονός ότι ο Χριστός έζησε μια τέλεια ζωή, πέθανε και αναστήθηκε από τον τάφο και είναι πάλι ζωντανός.

Όταν ο Χριστός αναστήθηκε από τον τάφο, είπε στο Θωμά, “Φέρε το χέρι σου και βάλ’ το στην πλευρά μου. Πάψε ν’ αμφιβάλλεις και πίστεψε”. Ο Θωμάς του αποκρίθηκε: “Εσύ είσαι ο Κύριός μου και ο Θεός μου!” (Ιωαν.20,27-28).

ΠΙΣΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ

Η πείνα σου δεν ικανοποιείται απλώς με το να γνωρίζεις ότι υπάρχει φαγητό. Πρέπει να το φας.

Το να ξέρεις απλώς για τον Χριστό δεν είναι το ίδιο με το να έχεις στενή, προσωπική σχέση μ’ Αυτόν.

ΠΙΣΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΟΝ

Ο Χριστός μας δίδαξε να εμπιστευόμαστε τον Θεό για τις ανάγκες της καθημερινής ζωής. Μας παρακίνησε να προσευχόμαστε , “Δώσε μας σήμερα τον απαραίτητο για τη ζωή μας άρτο” (Ματθ.6,11). Υπάρχουν όμως στη ζωή περισσότερα πράγματα από αυτά που φαίνονται: “Οσα φαίνονται είναι πρόσκαιρα, ενώ όσα δε φαίνονται είναι αιώνια” (Β’ Κορ.4,18).

Τι είναι λοιπόν η Πίστη;
ΠΙΣΤΗ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΣΤΗΡΙΖΕΣΑΙ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ Σ’ΑΥΤΟΝ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙΣ ΣΩΤΗΡΙΑ, ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ

Ο απόστολος Ιωάννης είπε: “Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στο θάνατο το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια.” (Ιωαν.3,16).

Ο Χριστός είπε: “Κανείς δεν πάει κοντά στον Πατέρα εκτός αν περάσει από μένα” (Ιωάν.14,6).

Σώζουσα πίστη δεν είναι πίστη χωρίς αποδείξεις. Είναι αφοσίωση στον Ιησού Χριστό χωρίς επιφυλάξεις.

Τι συμβαίνει όταν πιστεύω;
ΑΠΟΚΤΩ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ

«Επειδή ο φυσικός άνθρωπος, δεν είναι παρά ένα φαινόμενο, δηλαδή μια μερική μόνο εκδήλωση του Αληθινού Ανθρώπου, η έννοια που σχηματίζουμε για το Θεό είναι ένα γέννημα του μυαλού μας, κι είναι κατ’ ανάγκη μια μερική μόνο εκδήλωση. Πίσω από αυτή βρίσκεται ο Αληθινός Θεός που δε μεταβάλλεται ποτέ, ο Παντοτινά Αγνός, ο Αμετάβλητος. Η εκδήλωση όμως συνέχεια μεταβάλλεται, αποκαλύπτοντας όλο και περισσότερο την πιο πίσω της πραγματικότητα. Όταν αποκαλύπτει περισσότερο την πιο πίσω πραγματικότητα, ονομάζεται πρόοδος, κι όταν την αποκρύβει περισσότερο, λέγεται οπισθοδρόμηση…(..).. Ο Θεός δεν είναι ούτε γνωστός ούτε ακατάληπτος, αλλά κάτι άπειρα ανώτερο κι από το ένα κι από το άλλο. Είναι ένα με μας, κι εκείνο που είναι ένα με μας δεν είναι ούτε καταληπτό, ούτε ακατάληπτο, ακριβώς όπως ο ίδιος μας ο εαυτός. Είναι αδύνατο να γνωρίσετε τον ίδιο σας τον εαυτό, δεν μπορείτε να τον μετακινήσετε έξω από σας για να τον κοιτάζετε σαν ένα αντικείμενο, επειδή είσαστε εκείνος και δεν μπορείτε να διαχωριστείτε από εκείνο που είσαστε. Ούτε και είναι ο εαυτός σας ακατάληπτος, γιατί ποιο πράγμα σας είναι καλύτερα γνωστό από τον εαυτό σας; Πράγματι ο εαυτός μας είναι το κέντρο της γνώσης μας. Κατά την ίδια ακριβώς έννοια ο Θεός δεν είναι ούτε ακατάληπτος, ούτε γνωστός, αλλά άπειρα ανώτερος κι από το ένα κι από το άλλο, γιατί Εκείνος είναι ο αληθινός μας Εαυτός.»

Τέλος με αφορμή την παράγραφο του φίλου Πλάτωνα

quote:

---

Μέσα από βιώματα, μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως η λίγη φιλοσοφία, σπρώχνει τον άνθρωπο στην αθεΐα, μα η πραγματική φιλοσοφία είναι από φύσης της ελεύθερη, είναι ευσέβεια προς το Σύμπαν, και συγχρόνως άρνηση των θεών, που έφτιαξαν οι άνθρωποι κατ εικόνα και ομοίωση, ώστε να εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους.

---

πολλά και καλά απόφθεγμα σχετικά με την πίστη και την θρησκεία…

http://www.pegas.gr/sofia/12.htm

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

Ψυχανάλυση της μοντέρνας κοινωνίας (η κατι τετοιο, ποιος τα θυμαται)

Εκεί περιέγραφε ένα πείραμα που έγινε. Έβαλαν μια αγγελία σε εφημερίδα, πως έψαχναν άτομα και με πλούσια αμοιβή, για ένα πείραμα. Το φιλμ βγήκε το 2003 και λέγεται, The experiment.

Έβαλαν λοιπόν φυλακή 30 άτομα, χωρίζοντας τους σε Φύλακες και Φυλακισμένους.
Τυχαία δηλαδή, ορισμένοι από αυτούς θα φύλαγαν τους υπόλοιπους, και έπρεπε να πράξουν ακριβώς ότι συνέβαινε, στις γνωστές φυλακές.

Μετά από δυο μέρες, η κατάσταση άρχισε να οξύνεται, μιας και οι φύλακες ταυτίστηκαν με τους ρόλους που τους δόθηκαν, και άρχισαν να βγάζουν τα απωθημένα τους, στους φυλακισμένους.

Μετά λίγες μέρες, αναγκάσθηκαν να διακόψουν το πείραμα, μιας και οι διαστάσεις που πείρε η όλη κατάσταση, (φανταστείτε, οικογενειάρχες οι περισσότεροι, με καθαρότατα μητρώα) να μεταβάλλονται… σε αδίστακτους δολοφόνους.

Μήπως δεν έχουν θρησκεία?

Καλλιέργεια?

Και στον πόλεμο, δεν γίνεται το ίδιο?

Αποφθέγματα, γνώσεις, όμορφα λόγια, πίστη, θρησκεία….πολιτισμός, πάνε όλα περίπατο, όταν ο άνθρωπος δεν έχει χώρο (εξωτερικά και εσωτερικά),

ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ

quote:

---

Φίλε Λορέντζο ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Νομίζω ότι μέσα από τέτοιες στιγμές γνωρίζουμε καλύτερα αυτό που είμαστε, και είναι ευτυχές το γεγονός να γνωρίσουμε και το καλύτερο κομμάτι του συνομιλητή μας. Σε ευχαριστώ που μου έδωσες τη δυνατότητα να το γνωρίσω.

---

Φίλε μου με κάλυψες πλήρως επιβεβαιώνοντας την άποψη μου για σένα.

quote:

---

Παρακάμπτοντας όμως αυτό, όσο είναι δυνατό, μπορούμε να μιλήσουμε για τους τρόπους που το κάθε τι (πίστη, προσευχή, αγάπη, διαλογισμός, μη εκδήλωση, συγχώρεση κ.λ.π) επιδρούν και με ποιο τρόπο στην ανθρώπινη συνείδηση.

---

quote:

---

Η πίστη στο Θεό Πρόσωπο μπορεί να διαφέρει, η πίστη όμως πως «Θέλοντας και μη, είμαστε και 'μεις, σίγουρα, ένα κομμάτι από τ' ορατό κι αόρατο Σύμπαντο. Είμαστε ένα. Οι δυνάμεις που δουλεύουν εντός μας, οι δυνάμεις που μας σπρώχνουν και ζούμε, οι δυνάμεις που μας σπρώχνουν και πεθαίνουμε είναι, σίγουρα, και δικές του δυνάμεις.*», μάλλον είναι κοινή, ή όχι..?

---

Α Ν Α Σ Τ Η Μ Ε Ν Ο Σ

quote:

---

....ας κάνει ότι θέλει… θηρίο παραμένει.

---

Α Ν Α Σ Τ Η Μ Ε Ν Ο Σ

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr