Φίλε μου lousipan, ο πύθωνας είναι και πολύ όμορφος σαν φίδι.
Δεν ξέρω, προσωπικά μου προκαλεί ένα δέος κι ένα θαυμασμό, χωρίς να μπορώ να προσδιορίσω το λόγο.
Συμφωνώ πως στην Ελλάδα δεν έχουμε πολλά δηλητηριώδη φίδια, όμως ακόμη κι η θέα κάποιου προς στιγμήν δεν κάνει τον άνθρωπο να ανατριχιάζει και να φοβάται?

Υ.Γ. Οι δενδρογαλιές και τα νερόφιδα που έχουμε στην χώρα μας δεν είναι δηλητηριώδη?

In anticipation of my resurrection...

Σημερα θα αναφερθω στο πολύ γνωστο σε ολους μας χταποδι!

Το χταποδι παρολο που ολοι το θεωρουμε κοινο μαλακιο και πολυ πολυ νοστιμο,ωστοσο εχει προκαλεσει εντονη περιεργεια στους επιστημονες για τον τροπο ζωης του και τα πολλα ειδη που υπαρχουν αλλα δεν υπηρξε η δυνατοτητα να τα μελετησουν περισσοτερο.

Το κοινο λοιπον σε ολους μας χταποδι εχει 3 καρδιες.
Μια κεντρικη και δυο βραγχιακες!
Εχει την ιδιοτητα να μικρενει παρα πολυ και να περναει μεσα απο απιθανα μικρες χαραμαδες.Αυτο το πετυχαινει καθως εχει την ιδιοτητα να αποβαλει απο τον οργανισμο του το νερο.

Μπορει να φτασει τα 20μετρα και 250κιλα.
Φυσικα αυτο το χταποδι το συνανταμε σε πολυ μεγαλα βαθυ!
Παρολο που εχουν ενδειξεις οι επιστημονες οτι εχει υπαρξει χταποδι πολυ μεγαλυτερου μηκους δεν υπηρξαν ποτε καποιες αποδειξης..

Αξιζει να σημειωθει εδω οτι το χταποδι ζευγαρωνει μονο μια φορα στη ζωη του.
Για την αναπαραγωγη του χρησιμοποιει ενα του πλοκαμι το οποιο δεν εχει βεντουζες και με αυτο εναποθετει εναν σακο στο θηλυκο.
Το θηλυκο με την σειρα του θα τροφοδοτει αξυγονο στο σακο αυτο μεχρι να εκκολαυτουν τα χταποδακια.
Κανουν απο 50 μεχρι και 250,000αυγα.
Απο τα οποια φυσικα ενα μικρο ποσοστο επιβιωνει γιατι μην ξεχναμε πως ειναι υπεροχη τροφη για τα γυρο ψαρια!

Η θηλυκια λοιπον,παραμενει στην ιδια θεση χωρις τροφη μονο οξυγονονονταςτα μικρα της μεχρι να πεθανει απο ατρογια και εξαντληση.

Ο μονος τροπος για να νικησει τον εχθρο του το χταποδι ειναι να προσπαθησει να το παρασυρει στο βυθο μεχρι να το σκαση.
Για την προστασια του μπορει και αλλαζει χρωμα συμφωνα με το περιβαλλον του.Και δεν του περνει περισσοτερο απο λιγα δευτερολεπτα.

Ελπιζω σε ενα δυναμικο came back!

γιατι ομως..σταματησε το θεματακι...?

ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ΤΟ ΠΟΣΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΖΩΑ.ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΑ ΚΑΤΕΥΘΕΙΑΝ ΜΕ ΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ,ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΘΕΙ ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΙΔΟΣ,ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΦΥΣΙΚΑ.

Γιγαντιαίο νεκρό χταπόδι βάρους 13 τόνων και μήκους 12,40 μέτρων
εκβράστηκε σε παραλία της Χιλής. Πρόκειται για
κεφαλόποδο, το οποίο εντοπίστηκε κοντά στο Λος Μουέρμος, όχι μακριά από
το λιμάνι του Μαουγίν, στις ακτές του Ειρηνικού, περίπου 1.000 χλμ.
νότια του Σαντιάγκο. Το γιγάντιο χταπόδι εξετάστηκε από τους
επιστήμονες, που το φωτογράφισαν και πήραν δείγματα από τους ιστούς του
με σκοπό να σταλούν σε ερευνητικές ομάδες της Χιλής και του εξωτερικού.
Σύμφωνα με τον ιταλό ζωολόγο Λορέντζο Ρόσι, που είναι ειδικός στη
θαλάσσια πανίδα κι ένας από τους πρώτους που τράβηξαν φωτογραφίες του
χταποδιού του Μαουγίν, πρόκειται για παρόμοιο είδος με το χταπόδι που
ανακαλύφθηκε πριν από 107 χρόνια στη Φλόριντα.

Και κάτι για τον καρχαρία αγαπητέ Dying_Incubus γι΄αυτό που είχες αναφέρει για τις επιθέσεις των καρχαριών στον Ελλαδικό χώρο, συμφωνώ απόλυτα, το έχω διαβάσει και εγώ στο focus :

Πριν ακόμα σκεφθεί ο Σπίλμπερκ να γυρίσει τα Σαγόνια του Καρχαρία, ο καρχαρίας αποτελούσε το μεγαλύτερο εφιάλτη του ανθρώπου. Κολυμπάς και φοβάσαι ότι μέσα από τα μαύρα νερά θα πεταχτεί ένα τεράστιο στόμα που θα σε τραβήξει κάτω. Η θάλασσα θα γίνει κόκκινη και παρά τις φωνές σου κανείς δε θα έρχεται να σε σώσει. Κι αν είναι λευκός (6-8μ. μήκος) το τέλος σου θα είναι γρήγορο. Αν όμως είναι τίγρης ή ταύρος (εως 4 μ.) τότε το τέλος θα είναι αργό και βασανιστικό. Είναι το μοναδικό ζώο που μας φοβίζει ακόμα και στα όνειρά μας. Ξέρουμε ότι παίζουμε εκτός έδρας, είμαστε στο στοιχείο του. Παρ όλα αυτά ο κίνδυνος επίθεσης από καρχαρία είναι πολύ μικρός. Είναι 3 φορές πιο πιθανό να σε ψήσει κεραυνός παρά να σε φάει καρχαρίας. Τα τελευταία 60 χρόνια έχουν καταγραφεί 8 επιθέσεις στην Ελλάδα (όλες θανάσιμες), κυρίως σε λιμάνια. Κάθε χρόνο περίπου 150 άτομα σκοτώνονται από το θαλάσσιο κήτος. Ποιος είναι όμως ο κακός της υπόθεσης; Ο άνθρωπος ή ο καρχαρίας; Αν σκεφτούμε ότι 50.000 καρχαριοειδή οδηγούνται στα ασιατικά πιάτα κάθε χρόνο, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ποιος είναι ο κακός. Να σημειώσουμε ότι μόνο 12 από τα 135 είδη καρχαρία είναι επιθετικά προς τον άνθρωπο. Τέλος, ο αρσενικός καρχαρίας ταύρος είναι το ζώο με την περισσότερη τεσοστερόνη στον πλανήτη.

Βρίσκω λογικό το γεγονός ότι οι περισσότερες επιθέσεις των καρχαριών στην Ελλάδα έχουν συμβεί σε λιμάνια καθώς μπορεί να ακολουθήσουν κάποιο πλοίο.
Σε κάποια παραλία της Πάτρας δεν είχε σκοτώσει ένας καρχαρίας κάποιο φοιτητή πριν χρόνια?

In anticipation of my resurrection...

ο λόγος που το χτυπάνε κάτω σαράντα φορές (ε,όχι ακριβώς σαράντα...)είναι αυτός ακριβώς...για να σιγουρευτούν ότι έχει πεθάνει

quote:

---

Dying_Incubus - Βρίσκω λογικό το γεγονός ότι οι περισσότερες επιθέσεις των καρχαριών στην Ελλάδα έχουν συμβεί σε λιμάνια καθώς μπορεί να ακολουθήσουν κάποιο πλοίο.

---

Και όμως φίλε μου οι καρχαρίες προσφέρουν και σοβαρές υπηρεσίες σε κάποιους, διάβασε αυτό το άρθρο και θα καταλάβεις …..

Οι ...καρχαρίες χάρισαν το μετάλλιο στον Έλληνα Σπύρο Γιαννιώτη

"Μεγάλη έκπληξη" χαρακτηρίζουν τα αυστραλιανά μέσα ενημέρωσης το χάλκινο μετάλλιο που κέρδισε την Κυριακή ο Έλληνας Σπύρος Γιαννιώτης στα 5 χλμ. ανοικτής θάλασσας, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Υγρού Στίβου που διεξάγεται στη Μελβούρνη.

Ο Έλληνας αθλητής αστειεύτηκε λέγοντας ότι ένας από τους λόγους που τον οδήγησαν στην επιτυχία ήταν και ο φόβος των ...καρχαριών.

Ως γνωστόν στις αυστραλιανές θάλασσες υπάρχουν και καρχαρίες αλλά όχι και στον κλειστό κόλπο του Πορτ Φίλιπ Μπέϊ και ειδικά στην παραλία της Σεντ Κίλντα όπου γίνονται οι αγώνες ανοικτής θάλασσας.

"Έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου για να μην με πιάσουν οι ...καρχαρίες" είπε ο Έλληνας αθλητής.

quote:

---

Ως γνωστόν στις αυστραλιανές θάλασσες υπάρχουν και καρχαρίες αλλά όχι και στον κλειστό κόλπο του Πορτ Φίλιπ Μπέϊ και ειδικά στην παραλία της Σεντ Κίλντα όπου γίνονται οι αγώνες ανοικτής θάλασσας.

---

Καλά, ας μην διεξάγονταν στην συγκεκριμένη παραλία οι αγώνες και θα σου έλεγα εγώ τον αληθινό φόβο που θα είχε για τους καρχαρίες!
Ας έβλεπε κανένα πτερύγιο να τον ακολουθεί και θα γινόταν δελφινάκι...

In anticipation of my resurrection...

Ουάσινγκτον

Ο πληθυσμός της γκρίζας φάλαινας στον Ειρηνικό Ωκανό, για τον οποίο οι επιστήμονες πίστευαν ότι είχε ανακάμψει στα αρχικά του επίπεδα, στην πραγματικότητα αποτελεί ένα μικρό μόνο μέρους του πληθυσμού που υπήρχε πριν από την έναρξη της εντατικής φαλαινοθηρίας.

Η γκρίζα φάλαινα (Eschrichtius robustus) ήταν το πρώτο θηλαστικό που ανέκαμψε και αφαιρέθηκε από τη λίστα των απειλούμενων ειδών, καθώς ο πληθυσμός της αυξήθηκε το 1994 στα «φυσιολογικά» επίπεδα των 20.000 άτομων.

Τώρα, έρευνα των Πανεπιστημίων της Ουάσινγκτον και του Στάνφορντ υποδεικνύει ότι τον 17ο αιώνα οι γκρίζες φάλαινες αριθμούσαν γύρω στα 100.000 άτομα -αυτό σημαίνει ότι ο σημερινός πληθυσμός είναι στην πραγματικότητα πέντε φορές μικρότερος από το κανονικό.

Αυτό σημαίνει ότι τα πρόσφατα περιστατικά θανάτων από ασιτία δεν πρέπει να θεωρηθούν φυσιολογικά. Ίσως η αδυναμία του πληθυσμού να ανακάμψει πλήρως οφείλεται στην κλιματική αλλαγή, που περιορίζει την τροφή τους, υποθέτουν οι ερευνητές.

Η τελευταία μελέτη, που δημοσιεύεται στο Proceedings of the National Academy of Sciences, εκτίμησε το μέγεθος του αρχικού πληθυσμού από τη γενετική ποικιλότητα του σημερινού πληθυσμού -όσο μεγαλύτερη η γενετική ποικιλία, τόσο μεγαλύτερος ο προγονικός πληθυσμός. Η ποικιλότητα εκτιμήθηκε με σύγκριση του DNA από 42 γκρίζες φάλαινες.

Η μπαλαινοφόρα γκρίζα φάλαινα, με μήκος έως και 14 μέτρα και βάρος 40 τόνους, τρέφεται με μικροσκοπικά καρκινοειδή που βρίσκει στο βυθό. Το χειμώνα ζει στην Αρκτική, στη Θάλασσα του Μπάρενς, ενώ το καλοκαίρι μεταναστεύει έξω από τη Μπάχα της Καλιφόρνια.

Στον Ατλαντικό, η γκρίζα φάλαινα έχει εξαφανιστεί εδώ και αιώνες.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από Associated Press

Γενεύη

Ο γορίλλας βρίσκεται μόλις ένα βήμα από την εξαφάνιση, καθώς ο ιός Έμπολα αποδεκατίζει τους ανθρωποειδείς πιθήκους στην Αφρική. Η Κόκκινη Λίστα των Απειλούμενων Ειδών είναι φέτος ακόμα μεγαλύτερη, καθώς ο άνθρωπος προκαλεί μια «παγκόσμια κρίση εξαφανίσεων».

«Τα τελευταία 10 χρόνια, ο Έμπολα είναι η μεγαλύτερη αιτία θανάτου των πιθήκων. Η λαθροθηρία ακολουθεί σε μικρή απόσταση» δήλωσε ο Πίτερ Ουόλς της Παγκόσμιας Οργάνωσης Προστασίας της Φύσης (IUCN), που εκδίδει κάθε χρόνο τη λίστα. «Οι ανθρωποειδείς πίθηκοι [γορίλλας, χιμπατζής, ουραγκοτάγκος] είναι οι στενότεροι συγγενείς μας και πολύ ιδιαίτερα πλάσματα», υπενθυμίζει.

Εκτός από τη λαθροθηρία, οι πίθηκοι απειλούνται από την αποψίλωση και τη δημιουργία φυτειών για φοινικέλαιο, όπως συμβαίνει με τον ουραγκοτάγκο στην Ινδονησία και με τον πεδινό γορίλλα της Δυτικής Αφρικής, ο οποίος, παρόλο που είναι ο κοινότερος γορίλλας, μεταφέρθηκε φέτος στην κατηγορία υψηλότερου κινδύνου.

Συνολικά 41.415 είδη ζώων και φυτών απειλούνται σε όλο τον κόσμο, σύμφωνα με τα νέα στοιχεία. Από τα είδη αυτά, τα 16.306, περισσότερα από ένα στα τρία, αντιμετωπίζουν κίνδυνο εξαφάνισης. Ακόμα 188 είδη προστέθηκαν στη λίστα φέτος.

Αλλα είδη στο όριο της εξαφάνισης:

*Το δελφίνι του ποταμού Γιανγκτσέ στην Κίνα (Lipotes vexillifer) ίσως δεν υπάρχει πλέον, αν και υπάρχουν ανεπιβεβαίωτες αναφορές για την επιβίωσή του.

*Το ασιατικό κοκκινοκέφαλο όρνεο (Sarcpogyps calvus) εξολοθρεύεται από φάρμακα γεωργικής χρήσης, ενώ σε κίνδυνο βρίσκονται και άλλα όρνεα σε Ασία και Αφρική.

*Ο κροκόδειλος γκαριάλ (Gavialis gangeticus), ενδημικός στην Ινδία και το Νεπάλ, κινδυνεύει από τα φράγματα και τα αρδευτικά έργα.

Μόνο ένα είδος μεταφέρθηκε σε χαμηλότερη κατηγορία κινδύνου. Είναι ο παπαγάλος του Μαυρίκιου (Psittacula eques), κάποτε ένα από τα σπανιότερα πουλιά του κόσμου.

Συνολικά 785 είδη ζώων και φυτών έχουν επισήμως εξαφανιστεί από τότε που άρχισε η παρακολούθηση. Ακόμα 65 ζουν σήμερα μόνο σε αιχμαλωσία ή σε καλλιέργειες.

Newsroom ΔΟΛ

http://news.nationalgeographic.com/news/2007/09/070918-flying-fox.html

Το καβούκι αυτού του είδους χελώνας μοιάζει σαν το δέρμα του αλλιγάτορα, η όψη της θυμίζει προιστορικό ζώο, είναι η μεγαλύτερη χελώνα του γλυκού νερού στη Βόρεια Αμερική και μία από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Αυτό το είδος αναφέρεται συχνά ως "δεινόσαυρος του κόσμου χελωνών."

Βρίσκεται σχεδόν αποκλειστικά στους ποταμούς, στα κανάλια, και στις λίμνες των νοτιοανατολικών Ηνωμένων Πολιτειών, αυτές οι χελώνες μπορούν να ζήσουν από 50 έως 100 χρόνια.

Τα αρσενικά είναι κατά μέσο όρο 26 ίντσες (66 εκατοστόμετρα) στο μήκος και ζυγίζουν περίπου 175 λίβρες (79,4 χιλιόγραμμα), αν και παλαιότερα πίστευαν ότι υπερβαίνουν τις 220 λίβρες (100 χιλιόγραμμα). τα θηλυκά είναι κατά πολύ μικρότερα , περίπου 50 λίβρες (22,7 χιλιόγραμμα).

Οι χελώνες αυτές περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στο νερό,με εξαίρεση τα θηλυκά που προχώρουν στην ξηρά περίπου 160 πόδια (50 μέτρα) για να τοποθετήσουν τα αυγά τους. Μπορούν να μείνουν καταδυμένες για 40 έως 50 λεπτά πρίν εμφανιστούν στην επιφάνεια για αέρα.

Υιοθετεί ένα μοναδικό φυσικό θέλγητρο στην τεχνική του κυνηγιού της.Με την κίνηση, το χρώμα και την ιδιόμορφη μορφολογία της γλώσας της, ξεγελάει τα περίεργα ψάρια και τα βατράχια καθώς βρίσκεται ακίνητη στο πιο βα8ύ σημείο των ποταμών και τα αρπάζει.

Το μεγαλύτερο ψάρι του γλυκού νερού ζει στα σκοτεινά καφετιά νερά του ποταμού mekong της Νοτιοανατολικής Ασίας .

Έχει σχεδόν μυθικό μέγεθος, περίπου 10 πόδια (3 μέτρα) στο μήκος και 650 λίβρες (295 κιλά), το γιγάντιο αυτό γατόψαρο ζει κυρίως στο νότιο μισό του ποτάμου mekong , στην Καμπότζη, το Λάος, την Ταϊλάνδη, και το Βιετνάμ.

Κατά την διάρκεια του προηγούμενου αιώνα ο πληθυσμός των γατόψαρων μειώθηκε περίπου 95% και βρίσκεται στο χείλος της εξαφάνισης.Η υπερβολική εκμετάλλευση είναι ο αρχικός ένοχος στην πτώση του γιγαντιαίου γατόψαρου, αλλά και τα φράγματα που έχουν γίνει στον ποταμό καταστρέφουν τα μέρη ωοτοκίας και αναπαραγωγής. Μερικοί εμπειρογνώμονες σκέφτονται ότι μπορούν να επιβιώσουν μόνο μερικές εκατοντάδες ενήλικοι.

Το γατόψαρο έχει τοποθετημένα πολύ χαμηλά τα μάτια του, στο πάνω μέρος του σώματος του είναι ασημογκρί και στο κάτω κιτρινόλευκο, τα νεαρά σε ηλικία ψάρια έχουν τα χαρακτηριστικά μουστάκια, με την πάροδο των χρόνων τα χαρακτηριστικά αυτά αλλοιώνονται. Τα γιγάντια γατόψαρα τρέφονται από τα φυτά και από την άλγη του ποταμού.Η μέση διάρκεια της ζωής του είναι πάνω από 60 χρόνια σε περιοχές που δεν υπάρχει ανθρώπινη επέμβαση.

Το μεγαλύτερο ψάρι του γλυκού νερού που καταγράφηκε ήταν ένα γιγαντιαίο γατόψαρο που πιάστηκε στη βόρεια Ταϊλάνδη το 2005. Ήταν σχεδόν εννέα πόδια μακρύ (2,7 μέτρα) και ζύγισε 646 λίβρες (293 χιλιόγραμμα).

Edited by - keraynos on 20/09/2007 15:23:27

Γατόψαρο

Γύρω στα τέλη του 1800 μεταφέρθηκε στην Ευρώπη απ' την βόρεια Αμερική ένα ψάρι που εκεί θεωρείτο εξαιρετικό εξαιτίας του λεπτού και γευστικού κρέατος του.
Αλλά δεν πήραν υπόψη τους πως το γατόψαρο («Ameiurus nebulosus») επειδή είναι ένα σαρκοφάγο είδος είναι ένας καταστροφέας αυγών και γόνων και συνεπώς επικίνδυνος ανταγωνιστής των σαρκοφάγων των Ευρωπαϊκών γλυκών νερών.
Το γατόψαρο δεν ξέρει, να καταδιώκει κανένα ψάρι, όπως κάνουν τα άλλα σαρκοφάγα.
Του αρέσει να ζει ανάμεσα στα φυτά δίπλα στις απότομες όχθες, μισό βυθισμένος στο βούρκο και φαίνεται να είναι ένα απ' τα πιο ή ρέμα ζώα που κατοικούν στα γλυκά νερά. H καταστροφή που προκαλεί στην ιχθυοπανίδα περιορίζεται στο ότι τρώει τα μικρά ψαράκια που μόλις έχουν βγει απ' τα αυγά τους. Αλλά η διατροφή που προτιμά αποτελείται απ' τα αυγά που έχουν εναποθέσει τα άλλα είδη και επειδή είναι ένα αδηφάγο ψάρι, οι καταστροφές που προκαλεί στα στάσιμα νερά και σε περιοχές όπου τα ψάρια γονιμοποιούνται είναι σημαντικότατες και σίγουρα μεγαλύτερες από όσες μπορεί να προκαλέσει οποιοδήποτε άλλο σαρκοφάγο.

Ευτυχώς που στην Ευρώπη το γατόψαρο δεν φτάνει στις διαστάσεις που αντίθετα έχει στις χώρες απ' όπου προέρχεται. Το γατόψαρο διακρίνεται εύκολα από οποιοδήποτε άλλο είδος εξαιτίας του χαρακτηριστικού του σχήματος. Το κεφάλι είναι μεγάλο και επίπεδο, το στόμα είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό, επειδή είναι πολύ πλατύ, κατάλληλο δηλαδή να μαζεύει τροφή απ' το βυθό. Το στόμα είναι στολισμένο με οκτώ μουστάκια - τέσσερα πάνω απ' το στόμα απ' τα οποία τα δυο στα πλάγια του στόματος και άλλα τέσσερα στο κάτω μέρος, πάντα πολύ κοντά στα χείλη - που χρησιμεύουν με άριστο τρόπο στο γατόψαρο για να εντοπίζει το θήραμα και να βρίσκει την τροφή. Συνεπώς είναι υπερευαίσθητα όργανα αφής. Είναι εφοδιασμένο με ένα ψηλό ραχιαίο πτερύγιο και με ένα άλλο πιο χαμηλό. Το κοιλιακό και εδρικό πτερύγιο είναι σχετικά κοντά και όχι πολύ ανεπτυγμένα, αν και είναι αρκετά ισχυρά και το ίδιο κοντό είναι το ουριαίο πτερύγιο.

Τα γατόψαρα αναπαράγονται ανά ζευγάρια. Προκατασκευάζουν ένα είδος φωλιάς ανακινώντας με ταχύτητα τα πτερύγια και ταράζοντας το βυθό με τρόπο ώστε να δημιουργείται μια στρογγυλή λακκούβα. Τα εναποθετημένα αυγά προστατεύονται από τους γονείς οι οποίοι επιτίθενται σε οποιοδήποτε έντομο, κάμπια, ή ψάρι πλησιάσει. Η επώαση των αυγών είναι αρκετά σύντομη, μερικές φορές αρκούν 2-3 μέρες για να ανοίξουν, κι αυτό ιδιαίτερα στα νερά που φτάνουν στη θερμοκρασία των 18-20°. Τα μικρά ψαράκια που γεννιούνται απ' αυτά τα αυγά που είναι σ' αυτή την φωλιά παραμένουν συγκεντρωμένα για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα και ακόμα σ' αυτή την περίοδο τα θηλυκά και τ' αρσενικά δεν απομακρύνονται απ' τον τόπο της αναπαραγωγής και φροντίζουν για την προστασία των γόνων. Μερικές φορές όμως είναι οι ίδιοι οι γονείς που καταβροχθίζουν τους γόνους, ενώ φαίνεται πως τα αυγά δεν τα αγγίζουν. Αυτή η παράξενη διάθεση αυτοκαταστροφής, απ' τα ενήλικα ψάρια, είναι μια επανόρθωση της φύσης για την αναπαραγωγή των ειδών, που θα ήταν υπερβολική και θα δημιουργούσε υπερπληθυσμό σ' αυτά τα νερά. Εν τούτοις η απληστία των γονέων για ότι αφορά τους γόνους τους εκδηλώνεται συνήθως μόνο αφού τα ψαράκια έχουν φτάσει ορισμένες διαστάσεις και είναι σε θέση να κινούνται με κάποια άνεση στο νερό. Κατά συνέπεια, αν πάρουμε υπόψη τον ψηλό αριθμό των γόνων που γεννιούνται από ένα ζευγάρωμα, ένα μεγάλο μέρος αυτών των μικρών ψαριών μπορεί και διασώζεται.

πηγή:fishfinder.gr

Η θαλάσσια ανεμώνη έχει πάρει το όνομα της από το επίγειο λουλούδι ανεμώνη.Είναι ένας στενός συγγενής του κοραλλιού, βρίσκεται πάνω σε βράχους στον πυθμένα της θάλασσας ή στις κοραλλιογενείς υφάλους και περιμένει τα ψάρια για να περάσουν αρκετά κοντά να τα πιάσει στα γεμάτα δηλητήριο πλοκάμια της.

Ο οργανισμός τους αποτελείται από ένα δίσκο σαν πεντάλ ένα κυλινδρικό σώμα,και μια σειρά πλοκαμιών που περιβάλλουν ένα κεντρικό στόμα.

Τα πλοκάμια ενεργοποιούνται αμέσως μόλις κάποιο ψάρι τα αγγίξει έστω και ελαφρά και ρίχνουν μια νευροτοξική ουσία που παραλύει το υποψήφιο θύμα.Το ανίσχυρο θήραμα καθοδηγείται έπειτα στο στόμα από τα πλοκάμια.

Υπάρχουν περισσότερα από 1.000 είδη σε όλο τον κόσμο θαλάσσιας ανεμώνης σε διάφορα βάθη, αν και τα μεγαλύτερα και ο πιό ποικίλα εμφανίζονται στα παράκτια τροπικά ύδατα. Έχουν το πλήρες φάσμα των χρωμάτων και μπορούν να είναι στο μέγεθος από μισή ίντσα (1,25 εκατοστόμετρα) έως 6 πόδια (1,8 μέτρα).

Μερικές ανεμώνες, όπως και τα ξαδέλφια τους τα κορράλια, καθιερώνουν συμβιοτικές σχέσεις με τα πράσινα άλγη. Σε αντάλλαγμα της παροχής του ασφαλούς λιμανιού και της έκθεσης αλγών στο φως του ήλιου, η ανεμώνη λαμβάνει το οξυγόνο και τη ζάχαρη, τα υποπροϊόντα της φωτοσύνθεσης των αλγών.

Η διασημότερη συμβιοτική συμμαχία της θαλάσσιας ανεμώνης είναι με τα clownfish, τα οποία προστατεύονται από ένα στρώμα βλέννας που τα καθιστά άνοσα στο τσίμπημα της. κρατάει ζωντανό μέσα στα πλοκάμια της το Clownfish , με αυτό το τρόπο προστατεύεται από τους κυνηγούς του, για αντάλλαγμα αυτής της προστασίας η ανεμώνη τρέφεται από τα υπολείμματα των γευμάτων του clownfish.

Κάποια είδη θαλάσσιας ανεμώνης μπορεί να ζήσουν πάνω από 50 χρόνια.

Clown Anemonefish
Amphiprion percula

Καθένας με παιδί και με dvd πιθανώς νομίζει πως ξέρει τα πάντα για το clown anemonefish, ή απλά clownfish.Αυτό που μπορεί να μην ξέρουν είναι οι λεπτές διαφορές στην μορφή του γνήσιου clownfish από τον Νέμο και ότι ζει σε διαφορετκούς βιότοπους.

Το φωτεινό πορτοκαλί με τις τρεις διακριτικές άσπρες γραμμές, κάνει το clown anemonefish να είναι το πιό αναγνωρίσιμο είδος όλων των κατοίκων των σκοπέλων.Φθάνουν σε μέγεθος περίπου τις 4,3 ίντσες (11 εκατοστόμετρα) , και ονομάζονται έτσι από την πολύχρωμη ανεμώνη της θάλασσας στην οποία κάνουν τα σπίτια τους.

Το Clownfish εκτελεί έναν επιμελημένο χορό με μια ανεμώνη πριν μείνει εκεί,ακουμπάει απαλά τα πλοκάμια της με διάφορα μέρη του σώματος του μέχρι να εγκλιματιστεί και να κατοικήσει.

Υπάρχουν 28 γνωστά είδη anemonefish, τα περισσότερα από τα οποία ζουν στα ρηχά νερά του Ινδικού Ωκεανού, της Κόκκινης θάλασσας, και του δυτικού Ειρηνικού. Δεν βρίσκονται στην Καραϊβική, στην Μεσόγειο ή τον Ατλαντικό Ωκεανό.

Ζουν από 6-10 χρόνια

Το clownfish γεννιέται αρσενικό,μετατρέπει το φύλο του μόνο για να γίνει το κυρίαρχο θηλυκό μιας ομάδας. Η αλλαγή είναι αμετάκλητη.

πηγή: National Geographic

Το Viperfish μπορεί να αναγνωριστεί από το μεγάλο στόμα, τα μακριά σαν κυνόδοντες δόντια του,και το μακρύ πτερύγιο της ράχης που φτάνει μέχρι τη μέση του σώματος του περίπου.
Έχει ένα σκοτεινό ασημομπλέ ιριδίζον χρώμα στο πλάι έχει ανοιχτόχρωμα πτερύγια και το σώμα του καλύπτεται με εξαγωνικές φολίδες που φωσφορίζουν.

Όπως πολλά άλλα είδη βαθύβιων ψαριών, το Viperfish είναι γνωστό για να μεταναστεύει κάθετα. Κατά τη διάρκεια της ημέρας βρίσκεται σε βάθη από τα 500 μ σε 2500 μ, αλλά τη νύχτα κολυμπά πάλι επάνω στο πιό ρηχό νερό (λιγότερο από 600 μ) όπου βρίσκει πιο εύκολα τροφή.

Το Viperfish γίνεται πάνω από 30 εκατοστά. στο μήκος. Η τροφή του είναι συνήθως τα καρκινοειδή και τα μικρά ψάρια. Το πρώτο ραχιαίο πτερύγιο δημιουργεί φως και θεωρείται ότι γίνεται αυτό για να προσελκυστεί το θήραμα.

Λίγα είναι γνωστά για την αναπαραγωγή αυτού του είδους, ωοτοκούν εξωτερικά. Αυτό σημαίνει ότι τα αρσενικά και τα θηλυκά απελευθερώνουν το σπέρμα και τα αυγά στο νερό όπου και γίνεται η γονιμοποίηση.

Το Viperfish εμφανίζεται στα τροπικά και θαλάσσια ύδατα παγκοσμίως. Στην Αυστραλία, τα δείγματα έχουν συλλεχθεί από τη νοτιοδυτική δυτική Αυστραλία, γύρω από το βόρειο τμήμα της χώρας και του νότου στην Τασμανία.

Το υποκοριστικό της είναι η αρκούδα με τα γυαλιά,ζει μόνο στις πυκνές ζούγκλες της νότιας Αμερικής στις Ανδεις.

Οι αρκούδες με τα γυαλιά έχουν δασύτριχη γούνα που είναι μαύρη, καφετιά, ή μερικές φορές κοκκινωπή. Ονομάζονται έτσι για τα υπόλευκα έως κιτρινωπά δαχτυλίδια που περικυκλώνουν τα μάτια τους, μοιάζοντας με μεγάλα γυαλία. Αυτές οι γραμμές, εντούτοις, δεν περικυκλώνουν πάντα τα μάτια τους, και μερικές στερούνται τα σημάδια συνολικά.

Οι αρκούδες με τα γυαλιά, αποκαλούνται επίσης αρκούδες των Ανδεων , είναι μεταξύ των μικρότερων μελών της οικογένειας Ursidae. Τα αρσενικά, που είναι σημαντικά μεγαλύτερα από τα θηλυκά, αυξάνονται πάνω από 5 πόδια (1,5 μέτρα) στο μήκος και ζυγίζουν μέχρι 340 λίβρες (154 κιλά). Τα θηλυκά ζυγίζουν σπάνια περισσότερες από 180 λίβρες (82 κιλά).

Είναι πολύ ντροπαλές αρκούδες, προτιμούν τα πολύβλαστα, απομονωμένα δάση μέσα στα σύννεφα στις πλαγιές των Ανδεων, φτάνουν ψηλά ως τα 14.000 πόδια (4.300 μέτρα). Θα κατεβούν στην αναζήτηση των τροφίμων εν τούτοις, και τις έχουν δει στους ευρέως διαφορετικούς βιότοπους, από τα τροπικά δάση, στα εδάφη στεπών, στις παράκτιες ερήμους.

Οι αρκούδες με τα γυαλιά είναι γενικά νυκτερινές και είναι πρώτιστα χορτοφάγες,τρώνε φρούτα συγκομιδής, μούρα, κάκτους, και μέλι. Ιδιαίτερα ευκίνητοι ορειβάτες, κάθονται σε ένα δέντρο για ημέρες σε μια πλατφόρμα φιαγμένη από σπασμένα κλαδιά και περιμένουν τα φρούτα να ωριμάσουν.Έχουν εξαιρετικά ισχυρά σαγόνια και ευρείς επίπεδους τραπεζίτες για να μασήσουν τη σκληρή βλάστηση, όπως φλοιών δέντρων και βολβούς από ορχιδέες. Περιστασιακά θα συμπληρώσουν τη διατροφή τους με το κρέας, μικρά τρωκτικά, πουλιά, έντομα, και ακόμη και μικρές αγελάδες, κάνοντας τες τα μεγαλύτερα σαρκοφάγα στη Νότια Αμερική.

Είναιμοναχικά ζώα, ώριμες αρκούδες με γυαλιά βλέπουμε κανονικά μαζί μόνο κατά τη διάρκεια της εποχής του ζευγαρώματος. Τα θηλυκά γεννούν συνήθως ένα ή δύο μικρά, είναι ανίσχυρα και κινούνται μετά από έναν μήνα, αλλά παραμένουν με τη μητέρα μέχρι και οκτώ μήνες, συχνά κρεμιούνται στην πλάτη της μητέρας.

Τα στοιχεία για τον αριθμό του πληθυσμού τους είναι λίγα πιστεύουν όμως ότι είναι περίπου 3000 μέσα στα δάση.Οι αριθμοί τους πάσχουν πρώτιστα από την καταστροφή και τον τεμαχισμό του βιότοπού τους. Οι λαθροκυνηγοί τις κυνηγούν επίσης για μέρη του κρέατος τους και το δέρμα τους, και οι αγρότες τις σκοτώνουν ως γεωργικά παράσιτα. Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος εξαφάνισής τους.

Η διάρκεια ζωής τους είναι περίπου 25 χρόνια.Τα χρωματικά σημάδια που έχουν στο πρόσωπο στο λαιμό και στο θώρακα είναι μοναδικά σε κάθε αρκούδα αυτού του είδους. σαν τα ανθρώπινα αποτυπώματα.

Πώς ακριβώς τα υδρόβια ζώα εποίκισαν την ξηρά; Τι είδους προσαρμογές έπρεπε να αποκτήσουν για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις προκλήσεις της επίγειας διαβίωσης; Πώς από τα βράγχια περάσαμε σε πνεύμονες και πώς από τα πτερύγια περάσαμε σε πόδια και χέρια; Πώς μπορούμε να μελετήσουμε όλα τα παραπάνω; Αυτές είναι μόνο μερικές από τις ερωτήσεις που καλούνται να απαντήσουν οι εξελικτικοί βιολόγοι οι οποίοι γνωρίζουν καλά ότι κάποιοι οργανισμοί προσφέρονται περισσότερο από άλλους για τις μελέτες τους. Ενας τέτοιος οργανισμός είναι ο κοιλάκανθος, ένα ψάρι - ζωντανό απολίθωμα που από την ημέρα που ανακαλύφθηκε, λίγο πριν από τα Χριστούγεννα του 1938, κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον των επιστημόνων. Τελευταία προσέγγιση στη μελέτη του κοιλάκανθου είναι η εφαρμογή εξαιρετικά προηγμένων τεχνικών ιατρικής απεικόνισης που επιτρέπουν τη «διείσδυση» στο εσωτερικό του μεγάλου ψαριού χωρίς να γίνει ανατομή.

Δεινόσαυρος στο πεζοδρόμιο...

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή: ήταν Δεκέμβριος του 1938 όταν ο Harry Goosen, καπετάνιος του αλιευτικού «Nerita», το οποίο είχε μόλις μαζέψει τα δίχτυα του ανοιχτά των ανατολικών ακτών της Νοτίου Αφρικής, κάλεσε στη Marjorie Courtenay-Latimer, τη νεαρή επιμελήτρια του τοπικού μουσείου. Ο καπετάνιος την ενημέρωνε κάθε φορά που επέστρεφε ώστε αυτή να είναι η πρώτη που θα έβλεπε αν κάποιο από τα ψάρια είχε ενδιαφέρον για το μουσείο. Η Latimer πήγε όντως να επιθεωρήσει την ψαριά του «Nerita», την οποία θεώρησε άνευ ενδιαφέροντος και ετοιμαζόταν να φύγει όταν σύμφωνα με την περιγραφή της είδε «ένα μπλε πτερύγιο και, παραμερίζοντας κάποια ψάρια, αποκαλύφθηκε το πιο όμορφο ψάρι που είχα δει ποτέ. Είχε μήκος 5 πόδια και ένα απαλό μπλε μοβ χρώμα με ιριδίζουσες ασημένιες πιτσιλιές». Η Latimer δεν μπορούσε να αναγνωρίσει το ψάρι, ανατρέχοντας στα βιβλία ιχθυολογίας που είχε, και έτσι αφού το σχεδίασε, έστειλε το σχέδιο στον κορυφαίο ιχθυολόγο της Νοτίου Αφρικής δρα J. L. Β. Smith. Περιγράφοντας την έκπληξή του στη θέα του σκίτσου ο Smith δήλωσε: «Δεν θα είχα εκπλαγεί περισσότερο αν είχα δει δεινόσαυρο να περπατά στον δρόμο». Η έκπληξη του Smith ήταν απολύτως δικαιολογημένη: ως τότε το ψάρι που είχε σχεδιάσει η Latimer δεν υπήρχε παρά ως απολίθωμα, εθεωρείτο εξαφανισμένο για τουλάχιστον 65 εκατομμύρια χρόνια και προφανώς κανένας δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να βρεθεί στα δίχτυα ενός σύγχρονου ψαρά.

Σύμφωνα με τη διήγηση του Keith S. Thomson, στο βιβλίο του «Living Fossil: The story of the Coelacanth» (εκδόσεις W.W. Norton 1992), ο Smith δεν πήγε να δει το ψάρι παρά μόνο αρκετές εβδομάδες αργότερα και τούτο γιατί πιθανότατα ήθελε να διασταυρώσει την άποψή του ότι επρόκειτο όντως για κοιλάκανθο. Εν τω μεταξύ, η κυρία Latimer προσπαθούσε ανεπιτυχώς να διατηρήσει το ψάρι το οποίο δεν χωρούσε σε καμία γυάλα και έτσι το είχε τυλίξει με υφάσματα διαποτισμένα στη φορμόλη. Τελικώς, βλέποντας ότι το σπάνιο παρασκεύασμα κινδύνευε να χαθεί, η Latimer έδωσε εντολή να βαλσαμωθεί. Βαλσαμωμένο είδε ο Smith τον πρώτο σύγχρονο κοιλάκανθο τον οποίο ονόμασε Latimeria chalumnae (το πρώτο συνθετικό του είδους προς τιμήν της κυρίας Latimer, ενώ το δεύτερο είναι αναφορά στην περιοχή στην οποία αλιεύθηκε κοντά στις εκβολές του ποταμού Chalumna).

Σήμερα γνωρίζουμε ότι πληθυσμοί κοιλακάνθων διαβιούν κυρίως στα νησιά Comoros, καθώς και στα ανοιχτά της Κένυας, της Τανζανίας, της Μοζαμβίκης και της Μαδαγασκάρης, ενώ στα τέλη της δεκαετίας του '90 ένα δεύτερο είδος κοιλακάνθου, το Latimeria menadoensis, εντοπίστηκε στην Ινδονησία. Αυτά τα δύο είδη θεωρούνται τα μόνα εναπομείναντα μιας μεγάλης οικογένειας η οποία αριθμούσε περισσότερα από 120 είδη και τα οποία, όπως αποδεικνύεται από την αφθονία απολιθωμάτων, είχαν ευρύτατη διάδοση από τη Μέση Δεβόνιο (πριν από 410 εκατομμύρια χρόνια) ως το τέλος της Κρητιδικής περιόδου (πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια).

Για πολλούς η ανεύρεση του κοιλακάνθου παραμένει το σημαντικότερο, από εξελικτικής απόψεως, εύρημα του 20ού αιώνα: πρόκειται για ζωντανό ενδιάμεσο κρίκο στην εξελικτική πορεία από την υδρόβια στην επί ξηράς διαβίωση. Τα μορφολογικά χαρακτηριστικά του κοιλακάνθου που συνηγορούν υπέρ αυτής της άποψης είναι περισσότερα του ενός. Το βασικότερο όμως είναι τα πτερύγιά του τα οποία σε τίποτε δεν θυμίζουν τα πτερύγια των ψαριών όπως τα γνωρίζουμε σήμερα: αντί να είναι προσδεδεμένα στο σώμα του ψαριού, εκφύονται από απολήξεις που φέρουν οστά αντίστοιχα με αυτά των δικών μας χεριών και ποδιών.

Η εξωτερική θέση των πτερυγίων του κοιλακάνθου διευκόλυνε τη μελέτη τους από την αρχή της ανεύρεσης του πρώτου δείγματος. Η μορφολογία όμως του κοιλακάνθου κρύβει και άλλα μυστικά και τα δείγματα κοιλακάνθου σπανίζουν. Το ψάρι ζει σε πολύ βαθιά νερά (200 ως 400 μέτρα βάθος) και σπάνια αλιεύεται. Επιπροσθέτως, τα τελευταία χρόνια η αλίευσή του κατέστη παράνομη καθώς θεωρείται (και είναι) είδος υπό εξαφάνιση. Εκτιμάται ότι σε σύνολο οι κοιλάκανθοι δεν είναι περισσότεροι από 500 και οι ρυθμοί αύξησής τους είναι πολύ μικροί. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αφενός μεν απαιτούνται 13 μήνες για την ολοκλήρωση της κυοφορίας, η οποία δεν δίνει περισσότερα από 25 νεαρά ψάρια κάθε φορά (ο κοιλάκανθος είναι ωοζωοτόκο ψάρι, τα αβγά του παραμένουν και επωάζονται στο αναπαραγωγικό σύστημα της μητέρας η οποία τελικά γεννά ολοκληρωμένα άτομα), αφετέρου δε στο ότι απαιτούνται 20 χρόνια για τη σεξουαλική ωρίμανση των νεαρών ψαριών.

Ανατομικές αποκαλύψεις

Προκειμένου να μην καταστραφούν κατά τη διάρκεια της μελέτης τα δύο μοναδικά δείγματα κοιλακάνθου, τα οποία υπάρχουν στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Παρισιού, οι ερευνητές του αποφάσισαν να αξιοποιήσουν προηγμένες τεχνικές ιατρικής απεικόνισης. Ετσι πέτυχαν να «διεισδύσουν» στην εσωτερική μορφολογία των δειγμάτων κοιλακάνθου χωρίς να χρειαστεί να τα ανατάμουν. Εκτιμούν ότι με αυτό τον τρόπο θα μπορέσουν να εξαγάγουν συμπεράσματα για τη λειτουργία ενός οργάνου που εκφύεται από τον οισοφάγο των ψαριών καθώς και ενός οργάνου που εντοπίζεται στο πρόσθιο μέρος του κεφαλιού και το οποίο είναι ικανό να αντιλαμβάνεται την ύπαρξη ηλεκτρικών πεδίων. Με δεδομένο ότι όλα τα όργανα που φέρουμε εμείς σήμερα δημιουργήθηκαν ως δομές εκατομμύρια χρόνια πριν στους θαλασσίους οργανισμούς (έστω και αν η λειτουργία τους μπορεί να άλλαξε στην πορεία), οι ερευνητές προσπαθούν με τη βοήθεια των τρισδιάστατων εικόνων που απέκτησαν από τη μελέτη τους να φανταστούν την εξελικτική πορεία των οργάνων του κοιλακάνθου.

Το όργανο με τα διακλαδισμένα κανάλια που υπάρχει στο πρόσθιο μέρος του κεφαλιού του κοιλακάνθου μάλλον εξυπηρετούσε τα κυνηγητικά του σχέδια: στα βαθιά και σκοτεινά νερά αποτελεί μεγάλο πλεονέκτημα το να αντιλαμβάνεται κανείς τα ηλεκτρικά δυναμικά. Αλλά για τα υπόλοιπα όργανα τα πράγματα δεν είναι ξεκάθαρα: να είναι άραγε ένας πρωτόγονος πνεύμονας το μήκους 8 εκατοστών παροχετευτικό όργανο που εκφύεται από τον οισοφάγο; Και το γεμάτο λίπος όργανο που βρίσκεται σε στενή γειτνίαση μαζί του και καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της κοιλιακής χώρας να λειτουργούσε άραγε ως νηκτική κύστη; (όργανο που επιτρέπει στα ψάρια να ρυθμίσουν την πλεύση τους και το οποίο λείπει από τους κοιλακάνθους). Για να απαντήσουν σε αυτά τα ερωτήματα οι γάλλοι ερευνητές σκοπεύουν να επαναλάβουν το πείραμά τους και με είδη δίπνοων ιχθύων (οι οποίοι μπορούν να αναπνέουν τόσο στο νερό όσο και στον αέρα, καθώς φέρουν βράγχια και πνεύμονες), έτσι ώστε να συγκρίνουν τα ανατομικά δεδομένα. Μόλις υπάρξουν νεότερα, θα σας ενημερώσουμε...

πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

Μπορεί ένας σκύλος να είναι καταθλιπτικός; Μπορεί! Αυτό τουλάχιστον έδειξε μια νέα έρευνα που διενεργήθηκε στο Πανεπιστήμιο Monash στη Βικτόρια της Αυστραλίας. Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα χαριτωμένα τετράποδα, ανάλογα με τη ράτσα τους, διαθέτουν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τα οποία παραπέμπουν σε συγκεκριμένες «ψυχολογικές» διαθέσεις.

Το γεγονός ότι ο σκύλος μπορεί να αντιδρά ακραία, αποφεύγοντας το φαγητό του ή κάνοντας πείσματα, μπορεί τελικά να μην έχει να κάνει με το πόσο κακομαθημένος είναι, αλλά αποκλειστικά και μόνο με την ψυχολογική του κατάσταση. Αυτό ανακάλυψαν τα μέλη της ερευνητικής ομάδας με επικεφαλής την Πολίν Μπένετ, λέκτορα (ανθρώπινης) Ψυχολογίας, στην προσπάθειά τους να κατανοήσουν τη συμπεριφορά του καλύτερου φίλου του ανθρώπου.

Χρησιμοποίησαν τεχνικές της ανθρώπινης ψυχανάλυσης προκειμένου να απομονώσουν πέντε στοιχεία-«κλειδιά» έτσι ώστε να μπορέσουν να εξηγήσουν τα σκυλίσια καπρίτσια. Πρόκειται δηλαδή για πέντε κατηγορίες οι οποίες αποκαλύπτουν από το πόσο νευρωτικά ή εξωστρεφή είναι τα χαριτωμένα τετράποδα ως το μέγεθος της αυτοπεποίθησης και της φιλικής τους διάθεσης.

Τετράποδα στον... καναπέ

Κάτι τέτοιο πιστεύεται ότι θα βοηθήσει αρκετά στην αξιολόγηση της ψυχολογικής κατάστασης των ζώων από ειδικούς θεραπευτές, μια νέα τάση που επικρατεί στο εξωτερικό και κάνει θραύση κυρίως στις ΗΠΑ. Με τον τρόπο αυτόν, δηλαδή απαντώντας σε ένα απλό ερωτηματολόγιο, θα έχουν τη δυνατότητα να κατατάξουν τους τετράποδους «ασθενείς» τους σε συγκεκριμένες ομάδες, πράγμα που θα τους διευκολύνει στη συνέχεια να εντοπίσουν τον πυρήνα του συγκινησιακού ή συμπεριφορικού τους προβλήματος.

Βέβαια η Μπένετ παραδέχεται ότι δεν μπορεί να φανταστεί έναν σκύλο σε καναπέ ψυχανάλυσης. Ωστόσο υποστηρίζει ότι η συγκεκριμένη τεχνική θα μπορούσε να συμβάλει στην κατανόηση της συμπεριφοράς των ζώων και, συνεπώς, στην περαιτέρω βοήθεια σε περίπτωση εμφάνισης προβληματικών αντιδράσεων.

Ολα άρχισαν όταν οι αυστραλοί ερευνητές ζήτησαν από μια ομάδα κτηνιάτρων και ψυχολόγων που είχαν σκύλο να περιγράψουν με ένα επίθετο τον χαρακτήρα του κατοικιδίου τους. Ετσι δημιουργήθηκε μια μακρά λίστα 41 λέξεων, η οποία στη συνέχεια προωθήθηκε σε μιαν άλλη ομάδα 1.016 ιδιοκτητών σκύλων, για να απαντήσουν κατά πόσον τα χαρακτηριστικά κάθε ράτσας αντιπροσωπεύουν ή όχι τον τετράποδο φίλο τους, σε μια κλίμακα από το 1 ως το 6.

Επόμενο βήμα ήταν η ομαδοποίηση των λέξεων, που είχε αποτέλεσμα τον διαχωρισμό τους σε 5 κύριες κατηγορίες. Το αξιοσημείωτο στην όλη προσπάθεια είναι ότι τα επίθετα αυτά ως χαρακτηρισμοί σκύλων δεν έφεραν την ισχύουσα «ανθρώπινη» σημασία. Για παράδειγμα, όπως αναφέρει η έρευνα, «οι λέξεις δειλία και περιέργεια στην περίπτωση των σκύλων περιγράφουν την ίδια συμπεριφορική κατάσταση, ενώ στους ανθρώπους δύο διαφορετικές».

Σκυλίσια ψυχολογία

Ποιες είναι όμως οι περιβόητες κατηγορίες που κατάφεραν να κατατάξουν τα έξυπνα ζωάκια βάσει του σκυλίσιου «εγώ» τους; Η πρώτη έχει να κάνει με την ενεργητικότητα του σκύλου, κοινώς το παιχνίδι. Ετσι εμπεριέχει επίθετα ικανά να χαρακτηρίσουν τη συμπεριφορά του από τις πιο ζωηρές στιγμές του ως τις πιο ήρεμες. Από υπερκινητικός και πρόθυμος ως ήσυχος και ήρεμος. Οι μελετητές θεώρησαν ότι οι λέξεις αυτές θα μπορούσαν να συγκριθούν με την ανθρώπινη εξωστρέφεια.

Τα επίθετα που μαρτυρούν εκνευρισμό, ευαισθησία, προσοχή και περιέργεια ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία, που εκφράζει τον νευρωτισμό. Στην προκειμένη περίπτωση βέβαια διαφέρει κατά πολύ από την ανθρώπινη νεύρωση, καθώς προκαλείται αλλά και εκδηλώνεται αλλιώς.

Η τρίτη κατηγορία δυσκόλεψε ιδιαίτερα τους ειδικούς, καθώς έχει να κάνει με τη φιλική διάθεση των σκύλων, η οποία σε καμία περίπτωση δεν σχετίζεται με εκείνη του ανθρώπου, καθώς στη δεύτερη διακρίνεται μια γενναιόδωρη δόση αλληλοβοήθειας και αλτρουισμού. Από την άλλη, ένας σκύλος δείχνει πόσο φιλικός είναι κουνώντας την ουρά του ή ακόμη και χοροπηδώντας χαρούμενα, και δείχνοντας ήμερος.

Βασική παράμετρος υπ' αριθμόν 4 θεωρείται η συγκέντρωση του ζώου κατά την εκπαίδευση. Δηλαδή αν κατόπιν καθοδήγησης διαθέτει την ικανότητα να ακολουθήσει μια μυρωδιά ή να βρει το αντικείμενο που του ζητεί το αφεντικό του.

Τελευταίο στοιχείο η αυτοπεποίθηση, η οποία, όπως για τον άνθρωπο, έτσι και για τα χαριτωμένα τετράποδα παίζει πρωταρχικό ρόλο στην εξέλιξη του χαρακτήρα και στην πρόοδο των πράξεών τους. Σύμφωνα με τους ερευνητές, έχει κυρίως να κάνει με τον δυναμισμό, την επιβολή και την άνεση που εμφανίζει ο σκύλος εντός του περιβάλλοντός του.

Ανθρώπινος ρατσισμός

Η επικείμενη έρευνα αναμένεται να δημοσιευθεί στο επιστημονικό έντυπο «Applied Animal Behaviour Science». Δεν αποκλείεται μάλιστα σε λίγα χρόνια η «σκυλίσια» ψυχανάλυση να έχει αποτέλεσμα την υιοθεσία του ιδανικού σκύλου, του οποίου ο χαρακτήρας θα ταιριάζει απόλυτα με εκείνον του αφεντικού του. Παρ' όλα αυτά δεν είναι λίγοι εκείνοι που αμφισβητούν το κατά πόσον μπορεί μια τεχνική που αναπτύχθηκε για ανθρώπους να εφαρμοστεί και σε ζώα. Αλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι ο παράγοντας ένστικτο είναι ίσως μια παράμετρος που θα έπρεπε οι επιστήμονες να λάβουν σοβαρά υπόψη τους.

Μια αξιολόγηση θα μπορούσε να φανεί χρήσιμη σε πολλές περιπτώσεις. Ωστόσο τα ζώα δεν παύουν να αποτελούν μοναδικές οντότητες, κι έτσι θα ήταν ίσως λίγο άδικο να τα διαχωρίσουμε σε κοινωνικά και μη κοινωνικά βάσει της ράτσας τους, όπως ακριβώς θα ήταν άδικο να πούμε ότι οι πιο κοντοί άνθρωποι είναι έξυπνοι, ενώ οι πανύψηλοι λιγότερο ευφυείς. Πέραν του γενετικού υλικού, πάντοτε καθοριστικό ρόλο παίζει και το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει ένας σκύλος, όπως επίσης και η φροντίδα και η αφοσίωση που λαμβάνει από το αφεντικό του. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια, λίγο η τεχνολογία, λίγο η αποξένωση και οι τρελοί, αγχωτικοί ρυθμοί των πόλεων, παρουσιάζεται μια ιδιαίτερη τάση ανθρωπομορφισμού.

Γκόλντεν ρετρίβερ (Golden retriever) - ο αθλητικός τύπος

* Κοινωνικότητα: 5 * Παιχνίδι: 12 * Περιέργεια: 26

Γνωστό για τη μεταξένια, χρυσαφένια μακρύτριχη γούνα του, το Γκόλντεν ρετρίβερ έχει την ικανότητα να μαθαίνει εύκολα. Προσαρμόζεται χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, είναι αρκετά κοινωνικό και αφοσιωμένο, ενώ ξεχωρίζει για τη συντροφικότητά του.

Λαμπραντόρ (Labrador) - ο υπερήφανος διασώστης

* Κοινωνικότητα: 3 * Παιχνίδι: 6 * Περιέργεια: 1

Η περιέργεια και η αυτοθυσία του το καθιστά ιδανικό για σκύλο διάσωσης ή συνοδό τυφλών. Αφοσιωμένο και ευγενικό, αποτελεί πολύ καλό σύντροφο για παιδιά. Οι ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού τον ξετρελαίνουν, συνδυάζοντας τέλεια την ανάγκη του για άσκηση.

Βρετανικό σπρίνγκελ σπάνιελ (British springer spaniel) - o αξιαγάπητος σύντροφος

* Κοινωνικότητα: 19 * Παιχνίδι: 23 * Περιέργεια: 24

Αν και σχετικά πίσω στην κατάταξη, παρ' όλα αυτά διατηρεί τα χαρακτηριστικά του κλασικού, αξιαγάπητου Σπάνιελ. Εξυπνο, με ανεξάντλητες αντοχές, έχει διάθεση τόσο για μάθηση όσο και για πειθαρχία. Στόχος του είναι να ευχαριστεί το αφεντικό του.

Πουντλ (Poodle) - ο φινετσάτος

* Κοινωνικότητα: 29 * Παιχνίδι: 22 * Περιέργεια: 29

Τα μεγέθη ποικίλλουν. Από χαριτωμένος νάνος ως εντυπωσιακός μεγαλόσωμος, ο συγκεκριμένος σκύλος είναι ευρέως γνωστός και ως κανίς (από το γαλλικό Caniche), ενώ η εικόνα του έχει ταυτιστεί με το εκκεντρικό κούρεμά του. Είναι χαρούμενο, υπερήφανο, έξυπνο και πιστό, ωστόσο εμφανίζεται αρκετά συγκρατημένο σε όσους δεν γνωρίζει.

Ροτβάιλερ (Rottweiler) - ο ρωμαλέος φύλακας

* Κοινωνικότητα: 8 * Παιχνίδι: 4 * Περιέργεια: 6

Εξυπνο, θαρραλέο αλλά αρκετά επιφυλακτικό με όσους δεν γνωρίζει, το Ροτβάιλερ είναι ευρέως γνωστό ως η ιδανική ράτσα για φύλακα. Λατρεύει το αφεντικό του και χαίρεται να περνά χρόνο μαζί του. Είναι πιστό και μπορεί να γίνει πολύ καλός σύντροφος, χρειάζεται ωστόσο σωστή εκπαίδευση.

Γερμανικός ποιμενικός (German shepherd) - o σκύλος-ντετέκτιβ

* Κοινωνικότητα: 14 * Παιχνίδι: 3 * Περιέργεια: 8

Είναι θαρραλέος, ακλόνητος και διαθέτει ιδιαίτερα ανεπτυγμένες αισθήσεις. Ο Γερμανικός ποιμενικός είναι μια καλή νταντά αφού λατρεύει τα παιδιά. Από την άλλη είναι τόσο έξυπνος που μπορεί να βοηθά στην εξιχνίαση εγκλημάτων ως σκύλος της αστυνομίας.

Τζακ ράσελ τεριέ (Jack russel terrier) - ο πληθωρικός μικρόσωμος

* Κοινωνικότητα: 22 * Παιχνίδι: 10 * Περιέργεια: 2

Παρά το μικρό μέγεθός του είναι αρκετά τολμηρό και ανεξάρτητο. Διαθέτει μεγάλη αυτοπεποίθηση και ευφυΐα, και απαιτεί από το αφεντικό του την προσοχή που θεωρεί πως του αναλογεί. Είναι γνωστό και με την ονομασία Πάρσον ράσελ τεριέ (Parson russel terrier).

Ντόμπερμαν πίνσερ (Doberman pinscher) - ο απόλυτος φρουρός

* Κοινωνικότητα: 30 * Παιχνίδι: 8 * Περιέργεια: 17

Συνδυάζει τέλεια τη λεπτή εμφάνιση με το κοφτερό μυαλό. Το Ντόμπερμαν διαθέτει την ικανότητα να σκέφτεται και να αντιδρά γρήγορα στον κίνδυνο και για τον λόγο αυτό είναι ο ιδανικός φρουρός. Μαθαίνει γρήγορα και εύκολα, ωστόσο έχει ανάγκη από πειθαρχία και έναν ικανό εκπαιδευτή.

Μπόρντερ κόλεϊ (Border collie) - το ακούραστο ποιμενικό

* Κοινωνικότητα: 6 * Παιχνίδι: 5 * Περιέργεια: 20

Είναι εργατικό και διαθέτει μεγάλες αντοχές και ανεπτυγμένη ικανότητα συγκέντρωσης. Του αρέσει να εκτελεί οδηγίες και να αναλαμβάνει ευθύνες. Ξέρει να ξεχωρίζει τους ανθρώπους με τους οποίους οφείλει να είναι φιλικό, πράγμα που το καθιστά ιδανικό φύλακα.

Ροδεσιανός λεωθήρας (Rhodesian ridgeback) - ο ήρεμος γίγαντας

* Κοινωνικότητα: 25 * Παιχνίδι: 29 * Περιέργεια: 27

Εχει την ταυτότητα του ήσυχου, ήρεμου και συγκρατημένου σκύλου. Παρ' όλα αυτά χρειάζεται έναν ιδιοκτήτη που να επενδύει χρόνο σε αυτόν, έτσι ώστε να μπορέσει να αναπτύξει μια στενή σχέση μαζί του. Του αρέσουν περισσότερο τα παιχνίδια όπου μπορεί να εντοπίζει αντικείμενα, όπως ακριβώς θα έκανε ως σκύλος κυνηγού.

Δαλματίας (Dalmatian) - ο ασπρόμαυρος τζέντλεμαν

* Κοινωνικότητα: 11 * Παιχνίδι: 19 * Περιέργεια: 15

Διαθέτει πολύ λεπτούς τρόπους, ωστόσο απαιτεί αρκετή άσκηση. Εχει μια τάση σνομπισμού απέναντι σε αγνώστους, αλλά στην οικογένειά του χαρίζει απεριόριστη αγάπη και αφοσίωση. Διαθέτει εντυπωσιακό παρουσιαστικό που το κάνει να ξεχωρίζει, ενώ παράλληλα είναι ιδιαίτερα εκφραστικό.

Μπόξερ (Boxer) - ο Πίτερ Παν των σκύλων

* Κοινωνικότητα: 2 * Παιχνίδι: 11 * Περιέργεια: 10

Το Μπόξερ θεωρείται ιδιαίτερα εκφραστικό. Κάθε φορά που βιώνει ένα έντονο συναίσθημα αυτό «ζωγραφίζεται» κατευθείαν στη μουσούδα του. Απολαμβάνει την καλή παρέα, είναι αρκετά παιχνιδιάρικο και υπομονετικό, ενώ διαθέτει μεγάλη αυτοπεποίθηση.

Πηγή: Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης, σειρά κατάταξης σε συνολικά 31 ράτσες σκύλων βάσει της προσωπικότητάς τους.

Ο δικός μου σκύλος που είναι ;

Δεν μπορεί να μην τον έχουνε μέσα, αφού είναι μοναδικός στην ράτσα του .

Ο ναζιάρης sexualdog .

αν για σενα ειναι καθημερινοτητα, και τα ηξερες...μπραβο..αλλα εγω ειλικρινα λυπαμαι πολυ που το εμαθα.

Αλλά βρε συνομιλητές είναι απόλυτα λογικό αυτό που συμβαίνει.
Πρώτον δεν είμαστε άγγελοι.
Δεύτερον όταν κάνεις αυτή την δουλειά είναι απόλυτα λογικό να ξεφύγεις και να θεωρείς λογική την όποια κακή μεταχείριση στα ζώα. Άλλωστε δεν ξέρω για εσάς, εγώ έχω δει πολλές σφαγές ζώων στο χωρίο (από κότες μέχρι γουρούνια) και έχω σκοτώσει και εγώ κότα (το ξεπουπούλιασμα και το ξεντέριασμα το ανέλαβε άλλος).
Όταν όμως είσαι μακριά από τα γεγονότα της διατροφής και θεωρούμε το κρέας σαν μάνα από τον ουρανό ή θεωρούμε ότι κάποια ζώα είναι καλά και δεν πρέπει να τρώγονται και άλλα να εκτρέφονται κάτω από άθλιες συνθήκες, ε τότε είναι απόλυτα λογικό...

κοιτα..δεν εχει καμια σχεση αυτο που περιγραφεις στο χωριο με αυτο που γινετε..εχει ξεφυγει το μετρο..
και μεις στην Κερκυρα, οι συγγενεις μου εχουν κοτουλες και αλλα ζωακια τα οποια τα τρωνε..μεχρι ομως να σφαχτουν εχουν κατσε καλα επιπεδο ζωης (μη γελασεετε please). εννοω οτι η φροντιδα που απολαμβανουν αυτα τα ζωα, δεν εχει να κανει καμια σχεση με τα βασανιστηρια που συμβαινουν στα εκτροφεια μαζικης παραγωγης.
και εγω εχω δει κοτουλες να τις σφαζει η γιαγια μου..
Δεν κατηγορησα την πραξη του θανατου, κατηγορισα τα βασανιστηρια οσο ζουν.
Η γιαγια μου συγκεκριμενα ειχε μια γαλοπουλα, η οποια ηταν τοσο αρρωστη που δε μπορουσε ουτε να καταπιει..για να την γλιτωσει και τι δεν εκανε, μεχρι που την ταιζε στο στομα..της εβαζε το φαγητο μεσα μεσα βαθια στο λαρυγγι..τελικα την γλιτωσε...Θα μου πεις..την γλιτωσε για να την φαει (αν και δε θυμαμαι ακριβως τι εγινε εκεινη η γαλοπουλα, γιατι εζησε χρονια), ναι αλλα ειχε αλλο επιπεδο ζωης..

τον περασμενο Φεβρουαριο, εγινε στη Θεσσαλονικη η Ζωοτεχνεια..
εκει ειχε και αγελαδες και γουρουνακια και κατσικια..κ.α.
αν βλεπατε πως τα ειχανε, σε τι κατασταση, και η φαση ειναι οτι τα ειχαν εκει για να διαλεξουν οι εκτροφεις και οι πελατες..Οι αγελαδες ηταν εντελως δεμενες πανω σε κατι παλουκια, οχι μονο να κουνηθουν μπορουσαν αλλα ουτε να καθησουν..τοσα κιλα ζωο κρεμοταν απο την κουραση και την εξαντληση στο παλουκι..αν βλεπατε το βλεμμα που ειχαν..εγω τι να σας πω, ραγισε η καρδια μου..αισθανθηκα τοσο ασχημα που τρωω κρεας που δε περιγραφετε...να μη πω για τα κατσικια και τους τραγους, που ηταν απιστευτα τρυφερα και σε κοιταζαν με ενα βλεμμα σα να σου ελεγαν παρε με απο εδω...Τα δε γουρουνακια ηταν τοοοσο χαδιαρικα (κατι που δε το ηξερα).. μολις σταματουσες να τα χαιδευεις, φωναζαν σαν τρελλα..Το ξερω οτι θα σας φανει γελοιο αλλα εγω συγκινουμε πολυ ευκολα με αυτα...

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr