ESOTERICA.gr Forums !

ESOTERICA.gr Forums !
Κεντρική Σελίδα | Προφίλ | Εγγραφή | Ενεργά Θέματα | Μέλη | Αναζήτηση | FAQ
Όνομα Μέλους:
Password:
Επιλογή Γλώσσας
Φύλαξη Password
Ξεχάσατε τον Κωδικό;
 Όλα τα Forums
 .-= Η ΣΟΦΙΑ =-.
 OSHO
 Νέο Θέμα  Απάντηση στο Θέμα
 Εκτυπώσιμη Μορφή
Σελίδα: 
από 8
Συγγραφέας Προηγούμενο Θέμα Θέμα Επόμενο Θέμα  
Palatianos
Μέλος 1ης Βαθμίδας

Greece
129 Μηνύματα
Απεστάλη: 10/09/2005, 16:20:59  Εμφάνιση Προφίλ  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)
Προς το παρον ας κρατησουμε ελεύθερα τα μυαλά μας

mike
k.Μετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

ZenMan
Νέο Μέλος

Greece
18 Μηνύματα
Απεστάλη: 21/10/2005, 00:36:04  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους ZenMan  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)
*...Οι άνθρωποι,είναι πάρα πολύ πρόθυμοι να σου μεταδώσουν τη γνώση τους..
Είναι πάντοτε έτοιμοι να πετάξουν πάνω σου όλα τα σκουπίδια τους..
Ο Αδάμ,έγινε γνώστης,έφαγε τον καρπό από το δέντρο της γνώσης κι αυτό έφερε την πτώση..
Η γνώση λοιπόν,είναι η πτώση..
Τη στιγμή που μπαίνεις μέσα στον κόσμο των λέξεων,αρχίζεις να απομακρύνεσαι από Aυτό που Yπάρχει..
Όσο περισσότερο μπαίνεις μέσα στη γλώσσα,τόσο περισσότερο απομακρύνεσαι από την Yπαρξη..
Η διανόηση,δεν έχει καμία σχέση με την ευφυια.Είναι ακριβώς το αντίθετό της.
Όσο περισσότερο διανοητικός γίνεσαι,τόσο λιγότερο ευφυής είσαι..
Η διανόηση είναι ένα υποκατάστατο για να κρύψεις την έλλειψη ευφυίας σου.
Είναι μια ψεύτικη απομίμηση.
Δεν έχεις ευφυία,οπότε την υποκαθιστάς με τη διανόηση.
Και τη διανόηση,μπορείς να την αγοράσεις από παντού..Είναι διαθέσιμη..
Ο Αδάμ λοιπόν,έφαγε το μήλο της γνώσης..
..Και τότε το φίδι,έγινε ο πρώτος δάσκαλος της ανθρωπότητας,το πρώτο εκπαιδευτικό σύστημα.
Αυτό το φίδι είναι ο πρώτος δημαγωγός,ο πρώτος ακαδημαϊκός.
Δίδαξε το κόλπο της γνώσης,πείθοντας την Εύα να φάει..
Μετά,ήταν εύκολο να πείσει η Εύα τον Αδάμ...

*Από το βιβλίο του Osho:
"ΖΕΝ,Το Μονοπάτι Του Παράδοξου"
Εκδόσεις Rebel


Μετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

Palatianos
Μέλος 1ης Βαθμίδας

Greece
129 Μηνύματα
Απεστάλη: 09/11/2005, 09:54:50  Εμφάνιση Προφίλ  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)
Οσο μιλας για γνωση και αρνηση του "κηπου της Εδεμ", ακου κατι παρωμοιο "Αγιος ειναι αυτος που απαρνιέται τα ουράνια και τα επίγεια" ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ.

mike
k.Μετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

ΑΤΜΑ
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"

India
6464 Μηνύματα
Απεστάλη: 05/12/2005, 18:32:40  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους ΑΤΜΑ  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)

Τη μια στιγμή ήταν εκεί, την άλλη στιγμή έχει φύγει. Τη μια στιγμή είμαστε εδώ και την άλλη στιγμή έχουμε φύγει. Και γι’ αυτή την απλή στιγμή πόση πολύ φασαρία κάνουμε - πόση πολύ βία, φιλοδοξία, αγώνα, διαμάχη, θυμό, έχθρα. Απλά γι’ αυτή τη μικρή στιγμή. Απλά περιμένοντας για το τρένο σ’ ένα δωμάτιο αναμονής του σταθμού και δημιουργούμε τόσο πολύ θόρυβο: μάχη, πληγώνοντας ο ένας τον άλλον, προσπαθώντας να κατέχουμε, προσπαθώντας να διαφεντέψουμε, προσπαθώντας να κυριαρχήσουμε - όλα αυτά τα πολιτικάντικα. Και μετά το τρένο έρχεται και έχεις φύγει για πάντα.

Osho Take it Easy, Volume 1 Κεφάλαιο 13

Σχόλιο

Η φιγούρα σ’ αυτή την κάρτα είναι τελείως καλυμμένη με άρματα. Μόνο το άγριο βλέμμα λύσσας είναι ορατό και τα άσπρα από τις κλειδώσεις στις σφιγμένες γροθιές του. Εάν κοιτάξεις προσεκτικά στη θωράκιση, μπορείς να δεις ότι είναι καλυμμένη με κουμπιά, έτοιμα να εκραγούν εάν κάποιος συγκρουστεί μαζί τους. Στο φόντο βλέπουμε τις σκοτεινές εικόνες που παίζουν στο νου του ανθρώπου - δύο φιγούρες που παλεύουν για ένα κάστρο.

Μια εκρηκτική διάθεση ή μια υποβόσκουσα λύσσα συχνά καλύπτει μια βαθιά αίσθηση πόνου. Νομίζουμε ότι εάν φοβίσουμε τους ανθρώπους μακριά, μπορούμε να αποφύγουμε να πονέσουμε πιο πολύ. Στην πραγματικότητα, ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Καλύπτοντας τις πληγές μας με θωράκιση τις απαγορεύουμε να θεραπευτούν. Με το να εφορμάμε στους άλλους κρατάμε τους εαυτούς μας να μην πάρουμε την αγάπη και τη θρέψη που χρειαζόμαστε.

Εάν αυτή η περιγραφή φαίνεται να σου ταιριάζει, είναι η στιγμή να σταματήσεις να μάχεσαι. Υπάρχει τόση αγάπη διαθέσιμη για σένα εάν απλά την αφήσεις να περάσει μέσα σου. Ξεκίνα συγχωρώντας τον εαυτό σου: το αξίζεις.

Copyright © 2005 Osho International Foundation

Μετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

Sarmad
Νέο Μέλος

Greece
23 Μηνύματα
Απεστάλη: 05/12/2005, 20:42:52  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους Sarmad  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)

My awakening.

I AM REMINDED of the fateful day of twenty-first March, 1953.
For many lives I had been working -- working upon myself,
struggling, doing whatsoever can be done
-- and nothing was happening.
Now I understand why nothing was happening.
The very effort was the barrier,
the very ladder was preventing,
the very urge to seek was the obstacle.
Not that one can reach without seeking.
Seeking is needed,
but then comes a point when seeking has to be dropped.
The boat is needed to cross the river
but then comes a moment when you have to get
out of the boat and forget all about it and leave it behind.
Effort is needed, without effort nothing is possible.
And also only with effort, nothing is possible.

Just before twenty-first March, 1953,
seven days before, I stopped working on myself.
A moment comes when you see the whole futility of effort.
You have done all that you can do and nothing is happening.
You have done all that is humanly possible.
Then what else can you do?
In sheer helplessness one drops all search.

And the day the search stopped,
the day I was not seeking for something,
the day I was not expecting something to happen,
it started happening.
A new energy arose -- out of nowhere.
It was not coming from any source.
It was coming from nowhere and everywhere.
It was in the trees and in the rocks and the sky
and the sun and the air -- it was everywhere.
And I was seeking so hard,
and I was thinking it is very far away.
And it was so near and so close.

Just because I was seeking
I had become incapable of seeing the near.
Seeking is always for the far,
seeking is always for the distant
-- and it was not distant.
I had become far-sighted,
I had lost the near-sightedness.
The eyes had become focussed on the far away,
the horizon, and they had lost the quality to see
that which is just close, surrounding you.

The day effort ceased, I also ceased.
Because you cannot exist without effort,
and you cannot exist without desire,
and you cannot exist without striving.

The phenomenon of the ego, of the self,
is not a thing, it is a process.
It is not a substance sitting there inside you;
you have to create it each moment.
It is like pedalling bicycle.
If you pedal it goes on and on,
if you don't pedal it stops.
It may go a little because of the past momentum,
but the moment you stop pedalling,
in fact the bicycle starts stopping.
It has no more energy,
no more power to go anywhere.
It is going to fall and collapse.

The ego exists because we go on pedalling desire,
because we go on striving to get something,
because we go on jumping ahead of ourselves.
That is the very phenomenon of the ego
-- the jump ahead of yourself,
the jump in the future, the jump in the tomorrow.
The jump in the non-existential creates the ego.
Because it comes out of the non-existential it is like a mirage.
It consists only of desire and nothing else.
It consists only of thirst and nothing else.

The ego is not in the present, it is in the future.
If you are in the future, then ego seems to be very substantial.
If you are in the present the ego is a mirage, it starts disappearing.

The day I stopped seeking...
and it is not right to say that I stopped seeking,
better will be to say the day seeking stopped.
Let me repeat it:
the better way to say it is the day the seeking stopped.
Because if I stop it then I am there again.
Now stopping becomes my effort,
now stopping becomes my desire,
and desire goes on existing in a very subtle way.

You cannot stop desire; you can only understand it.
In the very understanding is the stopping of it.
Remember, nobody can stop desiring,
and the reality happens only when desire stops.

So this is the dilemma. What to do?
Desire is there and Buddhas go on saying desire has to be stopped,
and they go on saying in the next breath that you cannot stop desire.
So what to do? You put people in a dilemma.
They are in desire, certainly. You say it has to be stopped -- okay.
And then you say it cannot be stopped. Then what is to be done?

The desire has to be understood.
You can understand it, you can just see the futility of it.
A direct perception is needed, an immediate penetration is needed.
Look into desire, just see what it is,
and you will see the falsity of it, and you will see it is non-existential.
And desire drops and something drops simultaneously within you.

Desire and the ego exist in cooperation, they coordinate.
The ego cannot exist without desire,
the desire cannot exist without the ego.
Desire is projected ego, ego is introjected desire.
They are together, two aspects of one phenomenon.

The day desiring stopped,
I felt very hopeless and helpless.
No hope because no future.
Nothing to hope because all hoping has proved futile,
it leads nowhere.
You go in rounds.
It goes on dangling in front of you,
it goes on creating new mirages,
it goes on calling you,
'Come on, run fast, you will reach.'
But howsoever fast you run you never reach.

That's why Buddha calls it a mirage.
It is like the horizon that you see around the earth.
It appears but it is not there.
If you go it goes on running from you.
The faster you run, the faster it moves away.
The slower you go, the slower it moves away.
But one thing is certain
-- the distance between you and the horizon remains absolutely the same.
Not even a single inch can you reduce the distance between you and the horizon.

You cannot reduce the distance between you and your hope.
Hope is horizon.
You try to bridge yourself with the horizon,
with the hope, with a projected desire.
The desire is a bridge, a dream bridge
-- because the horizon exists not,
so you cannot make a bridge towards it,
you can only dream about the bridge.
You cannot be joined with the non-existential.

The day the desire stopped,
the day I looked and realized into it,
it simply was futile.
I was helpless and hopeless.
But that very moment something started happening.
The same started happening for which
for many lives I was working and it was not happening.

In your hopelessness is the only hope,
and in your desirelessness is your only fulfillment,
and in your tremendous helplessness
suddenly the whole existence starts helping you.

It is waiting.
When it sees that you are working on your own,
it does not interfere.
It waits.
It can wait infinitely because there is no hurry for it.
It is eternity.
The moment you are not on your own,
the moment you drop,
the moment you disappear,
the whole existence rushes towards you, enters you.
And for the first time things start happening.

Seven days I lived in a very hopeless and helpless state,
but at the same time something was arising.
When I say hopeless I don't mean what you mean by the word hopeless.
I simply mean there was no hope in me.
Hope was absent.
I am not saying that I was hopeless and sad.
I was happy in fact, I was very tranquil,
calm and collected and centered.
Hopeless, but in a totally new meaning.
There was no hope,
so how could there be hopelessness.
Both had disappeared.

The hopelessness was absolute and total.
Hope had disappeared and with it its counterpart,
hopelessness, had also disappeared.
It was a totally new experience -- of being without hope.
It was not a negative state. I have to use words
-- but it was not a negative state.
It was absolutely positive.
It was not just absence, a presence was felt.
Something was overflowing in me, overflooding me.

And when I say I was helpless,
I don't mean the word in the dictionary-sense.
I simply say I was selfless.
That's what I mean when I say helpless.
I have recognized the fact that I am not,
so I cannot depend on myself,
so I cannot stand on my own ground
-- there was no ground underneath.
I was in an abyss... bottomless abyss.
But there was no fear because there was nothing to protect.
There was no fear because there was nobody to be afraid.

Those seven days were of tremendous transformation,
total transformation.
And the last day the presence of a totally new energy,
a new light and new delight,
became so intense that it was almost unbearable
-- as if I was exploding,
as if I was going mad with blissfulness.
The new generation in the West has the right word for it
-- I was blissed out, stoned.

It was impossible to make any sense out of it,
what was happening.
It was a very non-sense world
-- difficult to figure it out,
difficult to manage in categories,
difficult to use words, languages, explanations.
All scriptures appeared dead
and all the words that have been used for this experience
looked very pale, anaemic.
This was so alive.
It was like a tidal wave of bliss.

The whole day was strange, stunning,
and it was a shattering experience.
The past was disappearing,
as if it had never belonged to me,
as if I had read about it somewhere,
as if I had dreamed about it,
as if it was somebody else's story
I have heard and somebody told it to me.
I was becoming loose from my past,
I was being uprooted from my history,
I was losing my autobiography.
I was becoming a non-being,
what Buddha calls anatta.
Boundaries were disappearing,
distinctions were disappearing.

Mind was disappearing;
it was millions of miles away.
It was difficult to catch hold of it,
it was rushing farther and farther away,
and there was no urge to keep it close.
I was simply indifferent about it all.
It was okay.
There was no urge to remain continuous with the past.

By the evening it became so difficult to bear it
-- it was hurting, it was painful.
It was like when a woman goes into labour when a child is to be born,
and the woman suffers tremendous pain -- the birth pangs.

I used to go to sleep in those days near about twelve or one in the night,
but that day it was impossible to remain awake.
My eyes were closing, it was difficult to keep them open.
Something was very imminent, something was going to happen.
It was difficult to say what it was -- maybe it is going to be my death -
- but there was no fear. I was ready for it.
Those seven days had been so beautiful that I was ready to die,
nothing more was needed. They had been so tremendously blissful,
I was so contented, that if death was coming, it was welcome.

But something was going to happen
-- something like death, something very drastic,
something which will be either a death or a new birth,
a crucifixion or a resurrection
-- but something of tremendous import was around just by the corner.
And it was impossible to keep my eyes open. I was drugged.

I went to sleep near about eight. It was not like sleep.
Now I can understand what Patanjali means
when he says that sleep and samadhi are similar.
Only with one difference
-- that in samadhi you are fully awake and asleep also.
Asleep and awake together, the whole body relaxed,
every cell of the body totally relaxed, all functioning relaxed,
and yet a light of awareness burns within you... clear, smokeless.
You remain alert and yet relaxed, loose but fully awake.
The body is in the deepest sleep possible
and your consciousness is at its peak.
The peak of consciousness and the valley of the body meet.

I went to sleep.
It was a very strange sleep.
The body was asleep,
I was awake.
It was so strange
-- as if one was torn apart into two directions,
two dimensions;
as if the polarity has become completely focused,
as if I was both the polarities together...
the positive and negative were meeting,
sleep and awareness were meeting,
death and life were meeting.
That is the moment when you can say
'the creator and the creation meet.'

It was weird.
For the first time it shocks you to the very roots,
it shakes your foundations.
You can never be the same after that experience;
it brings a new vision to your life,
a new quality.

Near about twelve my eyes suddenly opened
-- I had not opened them.
The sleep was broken by something else.
I felt a great presence around me in the room.
It was a very small room.
I felt a throbbing life all around me,
a great vibration -- almost like a hurricane,
a great storm of light, joy, ecstasy.
I was drowning in it.

It was so tremendously real
that everything became unreal.
The walls of the room became unreal,
the house became unreal,
my own body became unreal.
Everything was unreal because now
there was for the first time reality.

That's why when Buddha and Shankara say the world is maya,
a mirage, it is difficult for us to understand.
Because we know only this world,
we don't have any comparison.
This is the only reality we know.
What are these people talking about
-- this is maya, illusion?
This is the only reality.
Unless you come to know the really real,
their words cannot be understood,
their words remain theoretical.
They look like hypotheses.
Maybe this man is propounding a philosophy
-- 'The world is unreal'.

When Berkley in the West said that the world is unreal,
he was walking with one of his friends,
a very logical man; the friend was almost a skeptic.
He took a stone from the road and hit Berkley's feet hard.
Berkley screamed, blood rushed out, and the skeptic said,
'Now, the world is unreal? You say the world is unreal?
-- then why did you scream? This stone is unreal? -- then why did you scream?
Then why are you holding your leg and why are you showing so much pain
and anguish on your face. Stop this? It is all unreal.

Now this type of man cannot understand
what Buddha means when he says the world is a mirage.
He does not mean that you can pass through the wall.
He is not saying this -- that you can eat stones and it will make no difference
whether you eat bread or stones. He is not saying that.

He is saying that there is a reality.
Once you come to know it,
this so-called reality simply pales out,
simply becomes unreal.
With a higher reality in vision the comparison arises,
not otherwise.

In the dream; the dream is real. You dream every night.
Dream is one of the greatest activities that you go on doing.
If you live sixty years, twenty years you will sleep
and almost ten years you will dream.
Ten years in a life -- nothing else do you do so much.
Ten years of continuous dreaming -- just think about it.
And every night.... And every morning you say it was unreal,
and again in the night when you dream, dream becomes real.

In a dream it is so difficult to remember that this is a dream.
But in the morning it is so easy. What happens?
You are the same person. In the dream there is only one reality.
How to compare? How to say it is unreal? Compared to what?
It is the only reality.
Everything is as unreal as everything else so there is no comparison.
In the morning when you open your eyes another reality is there.
Now you can say it was all unreal.
Compared to this reality, dream becomes unreal.

There is an awakening
-- compared to THAT reality of THAT awakening,
this whole reality becomes unreal.

That night for the first time I understood the meaning of the word maya.
Not that I had not known the word before,
not that I was not aware of the meaning of the word.
As you are aware, I was also aware of the meaning
-- but I had never understood it before.
How can you understand without experience?

That night another reality opened its door,
another dimension became available.
Suddenly it was there, the other reality,
the separate reality, the really real,
or whatsoever you want to call it
-- call it god, call it truth, call it dhamma,
call it tao, or whatsoever you will.
It was nameless.
But it was there
-- so opaque, so transparent,
and yet so solid one could have touched it.
It was almost suffocating me in that room.
It was too much and I was not yet capable of absorbing it.

A deep urge arose in me to rush out of the room,
to go under the sky -- it was suffocating me.
It was too much!
It will kill me! If I had remained a few moments more,
it would have suffocated me -- it looked like that.

I rushed out of the room, came out in the street.
A great urge was there just to be under the sky with the stars,
with the trees, with the earth... to be with nature.
And immediately as I came out,
the feeling of being suffocated disappeared.
It was too small a place for such a big phenomenon.
Even the sky is a small place for that big phenomenon.
It is bigger than the sky.
Even the sky is not the limit for it.
But then I felt more at ease.

I walked towards the nearest garden.
It was a totally new walk,
as if gravitation had disappeared.
I was walking, or I was running,
or I was simply flying; it was difficult to decide.
There was no gravitation, I was feeling weightless
-- as if some energy was taking me.
I was in the hands of some other energy.

For the first time I was not alone,
for the first time I was no more an individual,
for the first time the drop has come and fallen into the ocean.
Now the whole ocean was mine, I was the ocean.
There was no limitation.
A tremendous power arose as if I could do anything whatsoever.
I was not there, only the power was there.

I reached to the garden where I used to go every day.
The garden was closed, closed for the night.
It was too late, it was almost one o'clock in the night.
The gardeners were fast asleep.
I had to enter the garden like a thief, I had to climb the gate.
But something was pulling me towards the garden.
It was not within my capacity to prevent myself.
I was just floating.

That's what I mean when I say again and again
'float with the river, don't push the river'.
I was relaxed, I was in a let-go. I was not there.
IT was there, call it god -- god was there.

I would like to call it IT, because god is too human a word,
and has become too dirty by too much use,
has become too polluted by so many people.
Christians, Hindus, Mohammedans, priests and politicians
-- they all have corrupted the beauty of the word.
So let me call it IT. IT was there and I was just carried away
... carried by a tidal wave.

The moment I entered the garden everything became luminous,
it was all over the place
-- the benediction, the blessedness.
I could see the trees for the first time
-- their green, their life, their very sap running.
The whole garden was asleep, the trees were asleep.
But I could see the whole garden alive,
even the small grass leaves were so beautiful.

I looked around.
One tree was tremendously luminous
-- the maulshree tree.
It attracted me,
it pulled me towards itself.
I had not chosen it,
god himself has chosen it.
I went to the tree,
I sat under the tree.
As I sat there things started settling.
The whole universe became a benediction.

It is difficult to say how long I was in that state.
When I went back home it was four o'clock in the morning,
so I must have been there by clock time at least three hours
-- but it was infinity.
It had nothing to do with clock time.
It was timeless.

Those three hours became the whole eternity,
endless eternity.
There was no time,
there was no passage of time;
it was the virgin reality
-- uncorrupted,
untouchable,
unmeasurable.

And that day something happened that has continued
-- not as a continuity
-- but it has still continued as an undercurrent.
Not as a permanency
-- each moment it has been happening again and again.
It has been a miracle each moment.

That night...
and since that night I have never been in the body.
I am hovering around it.
I became tremendously powerful
and at the same time very fragile.
I became very strong,
but that strength is not the strength of a Mohammed Ali.
That strength is not the strength of a rock,
that strength is the strength of a rose flower
-- so fragile in his strength...
so fragile, so sensitive, so delicate.

The rock will be there, the flower can go any moment,
but still the flower is stronger than the rock because it is more alive.
Or, the strength of a dewdrop on a leaf of grass just shining;
in the morning sun -- so beautiful, so precious,
and yet can slip any moment. So incomparable in its grace,
but a small breeze can come and the dewdrop can slip and be lost forever.

Buddhas have a strength which is not of this world.
Their strength is totally of love...
Like a rose flower or a dewdrop.
Their strength is very fragile, vulnerable.
Their strength is the strength of life not of death.
Their power is not of that which kills;
their power is of that which creates.
Their power is not of violence, aggression;
their power is that of compassion.

But I have never been in the body again,
I am just hovering around the body.
And that's why I say it has been a tremendous miracle.
Each moment I am surprised I am still here,
I should not be.
I should have left any moment,
still I am here.
Every morning I open my eyes and I say,
'So, again I am still here?'
Because it seems almost impossible.
The miracle has been a continuity.

Just the other day somebody asked a question
-- 'Osho, you are getting so fragile and delicate
and so sensitive to the smells of hair oils
and shampoos that it seems we will not be able to see you unless we all go bald.'
By the way, nothing is wrong with being bald
-- bald is beautiful. Just as 'black is beautiful', so 'bald is beautiful'.
But that is true and you have to be careful about it.

I am fragile, delicate and sensitive. That is my strength.
If you throw a rock at a flower nothing will happen to the rock, the flower will be gone.
But still you cannot say that the rock is more powerful than the flower.
The flower will be gone because the flower was alive.
And the rock -- nothing will happen to it because it is dead.
The flower will be gone because the flower has no strength to destroy.
The flower will simply disappear and give way to the rock.
The rock has a power to destroy because the rock is dead.

Remember, since that day I have never been in the body really;
just a delicate thread joins me with the body.
And I am continuously surprised that somehow the whole must be willing me to be here,
because I am no more here with my own strength, I am no more here on my own.
It must be the will of the whole to keep me here,
to allow me to linger a little more on this shore.
Maybe the whole wants to share something with you through me.

Since that day the world is unreal. Another world has been revealed.
When I say the world is unreal I don't mean that these trees are unreal.
These trees are absolutely real -- but the way you see these trees is unreal.
These trees are not unreal in themselves -- they exist in god, they exist in absolute reality
-- but the way you see them you never see them; you are seeing something else, a mirage.

You create your own dream around you and unless you become awake you will continue to dream.
The world is unreal because the world that you know is the world of your dreams.
When dreams drop and you simply encounter the world that is there, then the real world.

There are not two things, god and the world. God is the world if you have eyes,
clear eyes, without any dreams, without any dust of the dreams, without any haze of sleep;
if you have clear eyes, clarity, perceptiveness, there is only god.

Then somewhere god is a green tree, and somewhere else god is a shining star,
and somewhere else god is a cuckoo, and somewhere else god is a flower,
and somewhere else a child and somewhere else a river -- then only god is.
The moment you start seeing, only god is.

But right now whatsoever you see is not the truth,
it is a projected lie.
That is the meaning of a mirage.
And once you see, even for a single split moment,
if you can see, if you can allow yourself to see,
you will find immense benediction present all over,
everywhere -- in the clouds, in the sun, on the earth.

This is a beautiful world.
But I am not talking about your world,
I am talking about my world.
Your world is very ugly,
your world is your world created by a self,
your world is a projected world.
You are using the real world as a screen
and projecting your own ideas on it.

When I say the world is real,
the world is tremendously beautiful,
the world is luminous with infinity,
the world is light and delight,
it is a celebration, I mean my world
-- or your world if you drop your dreams.

When you drop your dreams you see the same world as any Buddha has ever seen.
When you dream you dream privately. Have you watched it?
-- that dreams are private. You cannot share them even with your beloved.
You cannot invite your wife to your dream -- or your husband, or your friend.
You cannot say, 'Now, please come tonight in my dream.
I would like to see the dream together.' It is not possible.
Dream is a private thing, hence it is illusory, it has no objective reality.

God is a universal thing.
Once you come out of your private dreams, it is there.
It has been always there.
Once your eyes are clear,
a sudden illumination
-- suddenly you are overflooded with beauty,
grandeur and grace.
That is the goal,
that is the destiny.


Let me repeat.
Without effort you will never reach it,
with effort nobody has ever reached it.
You will need great effort,
and only then there comes a moment
when effort becomes futile.
But it becomes futile
only when you have come to the very peak of it,
never before it.
When you have come to the very pinnacle of your effort
-- all that you can do you have done --
then suddenly there is no need to do anything any more.
You drop the effort.

But nobody can drop it in the middle,
it can be dropped only at the extreme end.
So go to the extreme end if you want to drop it.
Hence I go on insisting: make as much effort as you can,
put your whole energy
and total heart in it,
so that one day you can see
-- now effort is not going to lead me anywhere.
And that day it will not be you who will drop the effort,
it drops on its own accord.
And when it drops on its own accord,
meditation happens.

Meditation is not a result of your efforts,
meditation is a happening.
When your efforts drop,
suddenly meditation is there...
the benediction of it,
the blessedness of it,
the glory of it.
It is there like a presence... luminous,
surrounding you and surrounding everything.
It fills the whole earth and the whole sky.

That meditation cannot be created by human effort.
Human effort is too limited.
That blessedness is so infinite.
You cannot manipulate it.
It can happen only when you are in a tremendous surrender.
When you are not there only then it can happen.
When you are a no-self -- no desire,
not going anywhere
-- when you are just herenow,
not doing anything in particular,
just being, it happens.
And it comes in waves
and the waves become tidal.
It comes like a storm,
and takes you away into a totally new reality.

But first you have to do all that you can do,
and then you have to learn non-doing.
The doing of the non-doing is the greatest doing,
and the effort of effortlessness is the greatest effort.

Your meditation that you create by chanting a mantra or by sitting quiet
and still and forcing yourself, is a very mediocre meditation.
It is created by you, it cannot be bigger than you.
It is homemade, and the maker is always bigger than the made.
You have made it by sitting, forcing in a yoga posture,
chanting 'rama, rama, rama' or anything -- 'blah, blah, blah' -- anything.
You have forced the mind to become still.

It is a forced stillness. It is not that quiet that comes when you are not there.
It is not that silence which comes when you are almost non-existential.
It is not that beautitude which descends on you like a dove.

It is said when Jesus was baptized by John the Baptist in the Jordan River,
god descended in him, or the holy ghost descended in him like a dove.
Yes, that is exactly so. When you are not there peace descends in you...
fluttering like a dove... reaches in your heart and abides there and abides there forever.

You are your undoing, you are the barrier.
Meditation is when the meditator is not.
When the mind ceases with all its activities -- seeing that they are futile
-- then the unknown penetrates you, overwhelms you.

The mind must cease for god to be.
Knowledge must cease for knowing to be.
You must disappear, you must give way.
You must become empty, then only you can be full.

That night I became empty and became full.
I became non-existential and became existence.
That night I died and was reborn.
But the one that was reborn has nothing to do with that which died,
it is a discontinuous thing.
On the surface it looks continuous
but it is discontinuous.
The one who died, died totally;
nothing of him has remained.

Believe me,
nothing of him has remained,
not even a shadow.
It died totally, utterly.
It is not that I am just a modified RUP (*),
transformed, modified form,
transformed form of the old.
No, there has been no continuity.
That day of March twenty-first,
the person who had lived for many many lives,
for millennia, simply died.
Another being, absolutely new,
not connected at all with the old,
started to exist.

Religion just gives you a total death.
Maybe that's why the whole day previous to that happening
I was feeling some urgency like death,
as if I am going to die -- and I really died.
I have known many other deaths
but they were nothing compared to it,
they were partial deaths.

Sometimes the body died,
sometimes a part of the mind died,
sometimes a part of the ego died,
but as far as the person was concerned, it remained.
Renovated many times, decorated many times,
changed a little bit here and there,
but it remained, the continuity remained.

That night the death was total.
It was a date with death and god simultaneously.

OSHO


(RUP*): Rational Unified Process.
http://www.webopedia.com/TERM/R/RUP.html


Μετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας
ΑΤΜΑ
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"

India
6464 Μηνύματα
Απεστάλη: 06/12/2005, 19:42:32  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους ΑΤΜΑ  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)


Ωριμότητα
Μόνο αν ο διαλογισμός σου σού έχει φέρει ένα φως που φέγγει κάθε νύχτα, τότε ακόμη κι ο θάνατος δεν θα είναι θάνατος για σένα αλλά μια πύλη προς το θεϊκό. Με το φως στην καρδιά σου, ο ίδιος ο θάνατος μεταμορφώνεται σε πύλη. Και τότε μπαίνεις στο παγκόσμιο πνεύμα, γίνεσαι ένα με τον ωκεανό. Και αν δεν έχεις γνωρίσει την εμπειρία του ωκεανού, τότε η ζωή σου υπήρξε μάταιη. Τώρα είναι πάντα η στιγμή και το φρούτο είναι πάντα ώριμο. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι να κάνεις κουράγιο και να μπεις στο εσωτερικό σου δάσος. Το φρούτο είναι πάντα ώριμο και η στιγμή είναι πάντα η κατάλληλη στιγμή. Δεν υπάρχει λάθος στιγμή.

Osho A Sudden Clash of Thunder Κεφάλαιο 6

Σχόλιο

Οταν το φρούτο ωριμάσει, πέφτει μόνο του από το δέντρο. Τη μια στιγμή κρέμεται από μια κλωστή από τα κλαδιά του δέντρου, γεμάτο χυμούς. Την άλλη στιγμή πέφτει - όχι γιατί αναγκάστηκε να πέσει με τη βία ούτε γιατί έκανε προσπάθει να πηδήξει, αλλά επειδή το δέντρο αναγνώρισε πως το φρούτο ωρίμασε και το άφησε να φύγει. Όταν εμφανίζεται αυτή η κάρτα, δείχνει ότι είσαι έτοιμος να μοιραστείς τον εσωτερικό σου πλούτο, τους "χυμούς" σου. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να χαλαρώσεις εκεί που βρίσκεσαι και να έχεις τη διάθεση να συμβεί. Αυτό το μοίρασμα του εαυτού σου, αυτή η έκφραση της δημιουργικότητάς σου, μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους, στη δουλειά σου, στις σχέσεις σου, στις καθημερινές σου εμπειρίες. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προετοιμασία ή προσπάθεια από μέρους σου. Είναι απλώς η κατάλληλη στιγμή.

Copyright © 2005 Osho International Foundation


//ΥΓ. Νamaste Sarmad!//ευχαριστούμε για την.. λίγη θέα στον ωκεανό.)//


Satyat Nasti pari dharmah!

Atma JnaniΜετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

Palatianos
Μέλος 1ης Βαθμίδας

Greece
129 Μηνύματα
Απεστάλη: 17/12/2005, 20:43:54  Εμφάνιση Προφίλ  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)

"Πίστεψέ με, το ότι μύστης= απατεώνας δεν μου το έμαθε ο Όσσο. Αυτός το μόνο που τον απασχολούσε ήταν το πως θα "περάσει" ως "σοφός" και "φωτισμένος". Το αν ήταν σοφός μπορούμε να το συζητήσουμε. Η "φώτιση" όμως αποτελεί την χίμαιρα των απατεώνων "δασκάλων" της ανατολής.
Όσο για το διχασμό που βλέπεις στην απάντησή μου, πιστεψέ με: το να είσαι απατεώνας δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να προσφέρεις κάτι σαν γνώση. Το φιλοσοφείν δεν απαγορεύεται για κανέναν. Και αυτός ο ανεκδιήγητος απατεών ο Γιούρι Γκέλερ έχει μια ωραία και γοητευτική κοσμοθεώρηση, που εμπεριέχει πολλά θετικά στοιχεία.
Η διαφορά των ψευτοδασκάλων τύπου Όσσο με κάποιους (ελάχιστους) ανθρώπους που θεωρούνται Δάσκαλοι είναι στο ότι αυτά που λέγανε τα κάνανε πράξη και στη ζωή τους. Πολλοί μιλήσανε υπέρ των νόμων της πόλης, ο Σωκράτης όμως ήπιε το κώνειο. Ο Βούδας έδειξε την προτίμησή του στον κόσμο του πνέυματος αρνούμενος την πριγκιπική ιδιότητά του. Ο Χριστός πέθανε στο Σταυρό για να ολοκληρώσει το έργο του.
Από την άλλη ο Όσσο με το που τα κονόμισε την έκανε για αλλού- βλέπετε η εφορία στην Αμέρικα δεν αστειεύεται!" Velial

Τι ακουω, τι ακουω?! ΧεΧε,"Δασκαλε που διδασκες και λογο δεν εκρατεις"Μπορει να μη συμφωνω απόλυτα με αυτά που λες Βελιαλ, αλλα το οτι "δεν ηπιε το κωνειο" είναι πολυ συμμαντική πληροφορία οταν απο κει και περα:
"Μόνο αν ο διαλογισμός σου έχει φέρει ένα φως που φέγγει κάθε νύχτα, τότε ακόμη κι ο θάνατος δεν θα είναι θάνατος"

mike
k.Μετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

Sarmad
Νέο Μέλος

Greece
23 Μηνύματα
Απεστάλη: 23/12/2005, 21:23:51  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους Sarmad  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)
Ο Palatianos έγραψε:

Ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο.
Ο Βούδας έδειξε την προτίμησή του στον κόσμο του πνέυματος αρνούμενος την πριγκιπική ιδιότητά του.
Ο Χριστός πέθανε στο Σταυρό για να ολοκληρώσει το έργο του.

Από την άλλη ο Όσσο με το που τα κονόμισε την έκανε για αλλού.

...αλλα το οτι "δεν ηπιε το κωνειο" είναι πολυ συμμαντική πληροφορία.

Παλατιανέ, φαίνεται ότι κάθε Παρασκευή βράδυ τα καραγουστάρεις τα θρίλλερ στην ΤV.
Σε απογοήτευσε έ!
Κρίμα και τάλεγε ωραία ο άτιμος!



O velial έγραψε:

Η "φώτιση" όμως αποτελεί την χίμαιρα των απατεώνων "δασκάλων" της ανατολής.

Πώς ξέρεις δάσκαλε πως είναι μία χίμαιρα;
Tο έψαξες; ...και τί βρήκες;
Πές μας κι εμάς - "τα ανθρωποειδή" - που μαζευτήκαμε γύρω του
σαν "πνευματολιγούρια" πού'μαστε, μπάς και φωτιστούμε.


Traveller, enjoy a non-trendy link.

http://www.oshoworld.com/biography/biography3.asp


Sarmad

Edited by - Sarmad on 23/12/2005 21:26:27Μετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

Palatianos
Μέλος 1ης Βαθμίδας

Greece
129 Μηνύματα
Απεστάλη: 26/12/2005, 11:12:53  Εμφάνιση Προφίλ  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)
Απλος επισημανω πως καποιοι πρηρωνουν τους φορους(δεν γινονται φοροφυγάδες)και θυσιάζονται για τα πιστεύο τους, ενω αλλοι πληρώνονται γι αυτά.Πες μου πόσα γραπτά μνημεία αφησε αυτοπρ
οσώπος ο Χριστος ??Οσα και ο ΟΣΟ???

mike
k.Μετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

rizitis
Μέλος 3ης Βαθμίδας

Greece
678 Μηνύματα
Απεστάλη: 02/01/2006, 19:12:38  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους rizitis  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)

JESUS: A poet of the Ultimate
Jesus is a poet, a poet of the ultimate. And all those who
have reached the ultimate are poets, says Osho. “Jesus is more
like a poet than like a philosopher or a theologian or a
mathematician. He is more like a poet, and if you miss his
poetry you miss his message completely.”


Read more……

I treat Jesus as a poet. And he is. Van Gogh has said about
him that he is the greatest artist that has ever been on this
earth. He is. He talks in parables and poetry, and he means
many more things than his words can convey. Allow me to give
you the feeling of that infinity of meanings.
Poetry is not so clear -- cannot be. It is a mystery. It is
just early in the morning: a]l over you see a mist -- fresh,
just born, But there are clouds; you cannot see far away.
There is no need: poetry is not for the far away. It gives you
an insight in looking to the near and the close and the
intimate
Science goes on searching for the far away; poetry goes on
revealing, in a new way, the intimate the close, that which
you had always known, that which is familiar -- the same path
that you have been treading all your life. Poetry reveals the
same path but with a new hue, a new color, a new light
Suddenly you are transported to a new plane.
I treat Jesus as a poet. He is a poet. And this has been very
much misunderstood. People go on treating him as a scientist
You are fools if you treat him as a scientist. Then he will
look absurd, and the whole thing will look miraculous. Then if
you want to believe in him, you have to be very superstitious.
Or you have to throw him completely: the baby with the bath
water.
He's so absurd. You can believe in him, but then you have to
believe very blindly. That belief cannot be natural,
spontaneous. You have to force it. You have to believe for the
sake of belief and you have to force it on yourself. Or, you
throw him completely. Both are wrong. Jesus should be loved,
not believed. There is no need to think for or against him.
Have you ever watched? -- you never think for or against
Shakespeare. Why? You never think for or against Kalidas. Why?
You never think for and against Rabindranath. Why? Because you
know they are poets. You enjoy them, you don't think for and
against.
But with Jesus, Krishna, Buddha, you think for and against
because you think they are arguing. Let me tell you: they are
not arguing. They have no thesis to prove, they have no dogma.
They are great poets -- greater than Rabindranath, greater
than Shakespeare, greater than Kalidas, because what has
happened to Rabindranath, Kalidas and Shakespeare is just a
glimpse. What has happened to Jesus, Krishna and Buddha is a
realization.
The same that is a glimpse to a poet is reality to a mystic.
They have seen. Not only seen -- they have touched. Not only
touched -- they have lived. It is a live experience.
Always look at them as great artists. A painter simply paints
a picture; a poet simply writes a poem... a Jesus creates a
human being. A poet changes a canvas: it was plain, ordinary;
it becomes precious by his touch. But can't you see that Jesus
touches very ordinary people -- a fisherman, Simon called
Peter -- he touches, and by his very touch this man is
transformed into a great apostle, a great human being. A
height arises, a depth is opened. This man is no longer
ordinary. He was just a fisherman throwing his net in the sea
and he would have done that his whole life -- even for many
lives -- and would never even have thought, imagined, dreamt,
what Jesus transformed into a reality.
In India we have a mythology about a stone called paras. The
stone paras is alchemical. You touch iron with the paras and
it is transformed into gold. Jesus is a paras. He touches
ordinary metal and immediately the metal is transformed, it
becomes gold. He transforms ordinary human beings into
deities, and you don't see the art in it. Greater art is not
possible.
To me, the gospels are poetic. If I speak again on the same
gospel, I will not speak the same, remember. I don't know in
what mood, in what climate, I will be then. I don't know from
which door I will enter then. And my house of God has many
mansions. It is not finite.

Το post αυτό έγινε γιΑ ένα χαΤίρι …
ΜΑλιστα…!
Μετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

Γιωργος11
Νέο Μέλος


6 Μηνύματα
Απεστάλη: 27/01/2006, 17:10:59  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους Γιωργος11  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)
Ο Osho ειναι υπεροχος. Αλλα τι να πει κανεις για εσας. Ειστε το ιδιο υπεροχοι, αν οδηγηθηκα στο εργο του μεσω της δικης σας βοηθειας.
Ευχομαι σε ολους οσους διαβαζουν αυτο το θεμα να καταφερουν να μεταγλωτισσουν αυτα τα λογια σε ενεργεια τοσο που να μην χρειαστει ξανα να διαβασουν τιποτε αλλο :)
(εννοώντας τα λόγια των κειμενων του osho)

Edited by - Γιωργος11 on 27/01/2006 17:23:45Μετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

TheChosenNone
Μέλος 1ης Βαθμίδας


110 Μηνύματα
Απεστάλη: 04/02/2006, 20:43:55  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους TheChosenNone  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)

Αθωότητα

Το Ζεν λέει ότι, αν πετάξεις τη γνώση – και μέσα στη γνώση περιλαμβάνονται τα πάντα, το όνομά σου, η ταυτότητά σου, τα πάντα, επειδή αυτά σου τα έδωσαν οι άλλοι – αν πετάξεις όλα όσα έχουν δοθεί από άλλους, θα έχεις μια τελείως διαφορετική ποιότητα στην ύπαρξή σου: την αθωότητα. Αυτή θα είναι η σταύρωση του προσωπείου, της προσωπικότητάς σου και θα γίνει η ανάσταση της αθωότητάς σου. Θα γίνεις πάλι παιδί, θα ξαναγεννηθείς.

Osho Dang Dang Doko Dang Κεφάλαιο 7

Σχόλιο

Ο γέρος σ’ αυτή την κάρτα ακτινοβολεί έναν παιδικό ενθουσιασμό για τον κόσμο. Τον περιβάλλει μια αίσθηση χάρης. Αισθάνεται άνετα με τον εαυτό του και με όσα του έφερε η ζωή. Μοιάζει να επικοινωνεί, παίζοντας με το αλογάκι που κάθεται στο δάχτυλό του, λες και οι δυό τους να είναι πολύ καλοί φίλοι. Τα ρόδινα λουλούδια που πέφτουν γύρω του δηλώνουν ότι είναι μια στιγμή χαλάρωσης και γλυκύτητας. Είναι μια ανταπόκριση στην παρουσία του, ένα καθρέφτισμα της δικής του ποιότητας. Η αθωότητα που προέρχεται από βαθιά εμπειρία της ζωής είναι παιδική, αλλά όχι παιδαριώδης. Η αθωότητα των παιδιών είναι όμορφη, αλλά γεμάτη άγνοια. Τη θέση της θα πάρει η καχυποψία και η αμφιβολία καθώς το παιδί μεγαλώνει και μαθαίνει ότι ο κόσμος μπορεί να είναι ένας τόπος επικίνδυνός και απειλητικός. Μα η αθωότητα μιας ζωής που βιώθηκε ολοκληρωτικά έχει την ποιότητα της σοφίας και της αποδοχής τού συνεχώς εναλλασσόμενου θαύματος της ζωής.

Copyright © 2006 Osho International Foundation

ddctd2Atma

Μετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας
LOCKHEART
Νέο Μέλος

Greece
23 Μηνύματα
Απεστάλη: 24/04/2006, 00:56:38  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους LOCKHEART  Στείλτε ένα Yahoo! Μήνυμα στο Μέλος LOCKHEART  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)
Δεν έχω υπάρξει ποτέ πνευματικός με την έννοια που καταλαβαίνεις τη λέξη.
Δεν έχω πάει ποτέ σε ναούς ή εκκλησίες, λατρέψει τον Θεό ή προσευχηθεί σ'αυτόν.
Δεν ήταν καθόλου ο τρόπος μου. Έτσι με βεβαιότητα μπορείς να πείς πως δεν έκανα τίποτα πνευματικό. Για μένα όμως η πνευματικότητα έχει τελείως διαφορετική έννοια. Χρειάζεται ειλικρινή ατομικότητα. Δεν επιτρέπει κανενός είδος εξάρτηση. Δημιουργεί ελευθερία για τον εαυτό της, οποιοδήποτε κι αν είναι το κόστος. Δεν είναι ποτέ στο πλήθος αλλά στη μοναχικότητα.
Γιατί το πλήθος δεν έχει ανακαλύψει ποτέ την αλήθεια. Η αλήθεια έχει ανακαλυφθεί στη μοναχικότητα των ανθρώπων".
"Δεν είμαι ένας ορθολογιστής.
Είμαι ένας υπαρξιστής.
Πιστεύω σ' αυτό το χωρίς νόημα, όμορφο χάος της ύπαρξης,
και είμαι έτοιμος να το ακολουθήσω οπουδήποτε κι αν οδηγεί.
Δεν έχω κάποιο σκοπό, επειδή η ίδια η ύπαρξη δεν έχει σκοπό.
Απλώς είναι εκεί, ανθίζοντας, ωριμάζοντας, χορεύοντας - αλλά μη ρωτάς γιατί.
Απλώς ενα ξεχύλισμα ενέργειας, χωρίς κανένα λόγο.
Είμαι με την ύπαρξη..."
"Είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Δεν έχω κανένα ιδιαίτερο χάρισμα και ούτε πιστεύω σε χαρίσματα. Δεν πιστεύω σε μεθόδους ακόμη κι αν τις χρησιμοποιώ. Είμαι ενα φυσικό άτομο, πολύ συνηθισμένο. Μπορώ να χαθώ στο πλήθος και δεν θα μπορέσεις να με βρείς. Δεν σε οδηγώ, σε συντροφεύω."


ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ OSHO

"I PREFER NOTHING THAN A BAD SOMETHING"
"Life is a bad place, life is a sad place always"
"Truth is never clear"
"H Καλύτερη περίοδος ειρήνης είναι η προετοιμασία για πόλεμο"Μετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

lord of green
Μέλος 1ης Βαθμίδας


80 Μηνύματα
Απεστάλη: 27/04/2006, 16:12:26  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους lord of green  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)
Καλημέρα. Μου αρέσει κι εμένα ο Osso.
Και δε με ενδιαφέρει η ζωή του και το τι έκανε
όσο αυτά που είπε στις ομιλίες του.
Και γι' αυτά τα λόγια του πραγματικά του υποκλίνομαι...
Και προσωπικά πολλά άλλαξαν στη ζωή μου και στη νοοτροπία μου
από αυτά που διάβασα. Τώρα,αν αυτός που τα είπε ΄'ηταν πλούσιος ή φτωχός, νέγρος, μαύρος, κινέζος, ποδοσαφαιριστής τραγουδιστής
ειλικρινά δε με νοιάζει.
Από τις ομιλίες του που πιο πολύ με εντυπωσίασαν είναι
αυτή πάνω στα λόγια του Ηράκλειτου οι οποίες έχουν εκδοθεί
στο βιβλίο με τίτλο "Κρυμμένη Αρμονία".


" Ο σοφός δεν έχει εγώ. Δεν αντιδικεί με την φύση. Δεν προσπαθεί να την κατακτήσει, γιατί καταλαβαίνει την ανοησία του επιχειρήματος.Είναι δυνατό να κυριαρχήσει το μέρος στο όλο;
Δεν είναι! Αφήνεται λοιπόν, γίνεται σκιά. Πάει όπου πάει η φύση, σαν σύννεφο που το κυλά ο άνεμος. Σκοπός του είναι
εκεί που τον πάει ο άνεμος."Μετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

Diostas
Μέλος 2ης Βαθμίδας

Greece
242 Μηνύματα
Απεστάλη: 12/06/2006, 14:41:02  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους Diostas  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)

ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ OSHO

Όλα τα προβλήματα, που συζητάμε ξανά και ξανά- είναι υπαρκτά και συνεπώς αληθινά.
Είναι η απόδειξη, ότι κατά βάθος δεν είμαστε ευτυχισμένοι.
Είμαστε έτσι και έτσι, ενίοτε και χειρότερα.
Γνωστό μέχρι πόνου ψυχής το σενάριο.
Στον καθένα με τις ανάλογες παραλλαγές.
Και ψάχνουμε να βρούμε την λύση.
Καλά κάνουμε, αλλά αναρωτιέμαι- μήπως ψάχνουμε στην λάθος κατεύθυνση;
Μήπως κοιτούμε το δάκτυλο που δείχνει το φεγγάρι και όχι το ίδιο το φεγγάρι;

Θέλω να πω, πως επιστρατεύουμε για την λύση των προβλημάτων μας τον νου...
Όλοι μέχρι τώρα πριν από μας αυτό έκαναν...
Πάλι τα ίδια και τα ίδια και ενίοτε και χειρότερα.
Πάλι μπορεί να φανώ εκτός τόπου και χρόνου, το παραδέχομαι- δεν ανήκω σ' αυτήν την εποχή, δεν της χαρίζομαι.
Τις δίνω τα απαραίτητα για να ξεμπερδέψω απ' αυτήν, όπως δίνουμε κάτι για να ξεμπερδέψουμε από τον απαιτητικό και ενοχλητικό ζητιάνο. Έχω κάτι άλλο να πω, για την ακρίβεια, όχι εγώ, αλλά ο Άλλος, ο απείρως σημαντικότερος.
Προτείνω στους φίλους να Τον ακούσουν, απλά να τον ακούσουν και μετά ας ξανασχοληθούν με τα προβλήματα ίσως από μια άλλη οπτική γωνιά.

Είναι κάποια αποσπάσματα από τα λόγια του Μεγάλου OSHO.
Ακούστε αυτά τα λόγια Του, που θα ταρακουνήσουν τις καρδιές σας.
Ο σκοπός δεν είναι να πειστείτε για κάτι, δεν είναι να μάθετε κάτι, ο σκοπός είναι να ΣΥΓΚΙΝΗΘΕΙΤΕ.
Αυτό αρκεί…

*********************************************************************

Ο νους δεν ξέρει να περιμένει. Πάντα βιάζεται. Η υπομονή είναι άγνωστη σ’ αυτόν, γι΄ αυτό αυτός συνεχίζει να δημιουργεί ερωτήσεις πάνω στις ερωτήσεις, χωρίς να παίρνει ποτέ καμιά ουσιώδη απάντηση…

Στον κόσμο του νου υπάρχουν μόνον οι ερωτήσεις. Στον κόσμο της καρδιάς- μόνον οι απαντήσεις…

Ο νους γεννά τις φιλοσοφίες, θεολογίες και ιδεολογίες. Και όλα αυτά τα πράγματα είναι ερωτήσεις, στις οποίες δεν υπάρχουν οι απαντήσεις…

Ο νους είναι ο ληστής. Δεν ευχαριστιέται με τίποτε. Και όσο πιο πολλά θα του δώσεις, όσο πιο πολλά αυτός θα πάρει, τόσο πιο πολλά θα απαιτήσει. Το αίσθημα της ευγνωμοσύνης είναι άγνωστο στον νου. Συνεχώς παραπονείται. Συνεχώς κάτι του λείπει…

Ιδού το μυστήριο της ζωής: από την μια- ο νους, που συνεχώς ρωτάει και από την άλλη- η καρδιά, που τίποτε δεν ρωτάει και στα πάντα απαντάει…

Η δικτατορία του νου πρέπει να ανατραπεί. Ο νους- είναι μόνον υπηρέτης, όχι κύριος. Ο πραγματικός κύριος είναι μόνον η καρδιά, διότι σ’ αυτήν γεννάται ότι πιο όμορφο υπάρχει μέσα σας. Απ΄ αυτήν προέρχεται ότι είναι πιο αληθινό και ακριβό: η αγάπη σας, η συμπόνοιά σας, ο διαλογισμός σας. Ο νους- είναι η άγονη έρημος, στην οποία δεν φυτρώνει τίποτε, ούτε ένα λουλούδι. Το παν, που έχει αξία και είναι αληθινό- φυτρώνει μέσα στην καρδιά σας. Δεν χρειάζεται να έχετε τόση μεγάλη φροντίδα για τον νου. Απλά πρέπει να τον βάλετε στην θέση του. Τον θρόνο σας δώστε στην καρδιά….

Η αδιαφορία προς τον νου- είναι διαλογισμός. Εξαφανίζονται όλες οι ερωτήσεις, που καταντούν ανόητες. Και όταν σταματά η φλυαρία του νου, μέσα σας βασιλεύει η σιωπή και η ηρεμία, που σας δίνουν την δυνατότητα να ακούσετε τον ψίθυρο της αγάπης, τον ψίθυρο της καρδιάς σας…
Δεν θα πετύχετε τίποτε με την πάλη και τον αγώνα. Στην πάλη εσείς χαρίζετε την ενέργειά σας στον αντίπαλο. Ταΐζετε τον νου σας, την αιτία της δυστυχίας σας. Σταματήστε την πάλη. Έχετε αυτό το κουράγιο; Έχετε το κουράγιο να δώσετε το προβάδισμα στην αγάπη;


… Η σκέψη δεν είναι τίποτε άλλο από την επανάληψη των σκέψεων. Η σκέψη μπορεί να σε οδηγήσει μόνο σ’ αυτό, που είναι αποθηκευμένο μέσα στην μνήμη σου. Να γιατί η σκέψη ποτέ δεν είναι ξεχωριστή. Ποτέ δεν υπήρξαν οι ξεχωριστοί διανοητές- παρά μόνον οι ξεχωριστοί ΒΛΕΠΟΝΤΕΣ.

… Ο Ιησούς είπε: « Ο σώσας τον εαυτόν του θα χαθεί. Μόνον αυτός, που έχασε τον εαυτόν του, θα τον ξαναβρεί». Εάν ο σπόρος θα σκοτώσει τον εαυτόν του, θα γίνει δέντρο. Αν πει: « δεν θέλω να πεθάνω»- αυτός ο σπόρος θα σαπίσει. Όλοι μας σφιγγόμαστε από τον φόβο του θανάτου.

… Μόνον αυτός, που φοβάται τον θάνατο, έχει το Εγώ, διότι το Εγώ σημαίνει την σφιγμένη προσωπικότητα, τον σκληρό κόμβο. Αυτός που φοβάται τον θάνατο, σφίγγεται από μέσα του. Και όποιος σφίγγεται – μετατρέπεται σε κόμβο. Δημιουργείται το σύμπλεγμα του Εγώ, το σύμπλεγμα ανθρώπου, που φοβάται τον θάνατο. Όταν εξαφανίζεται το Εγώ, μένει μονάχα η ζωή. Πεθαίνει μόνο το Εγώ, όχι η ψυχή. Ουσιαστικά μόνο το Εγώ μπορεί να πεθάνει, μόνο για το Εγώ υπάρχει ο θάνατος, διότι το Εγώ είναι ψεύτικο. Πρόκειται να πεθάνει. Γι’ αυτό εμείς αγκιστρωνόμαστε σ’ αυτό.

… Ο άνθρωπος, που πρέπει να πεθάνει, θέλει να αγαπήσει… Η αγάπη- είναι μια απόπειρα βήμα- βήμα να αποκαταστήσεις τα τεχνητά διαχωρισθέντα μέρη και να συνάψεις πάλι την σχέση σου με το Όλον. Η αγάπη είναι το ανώτατο είδος της προσευχής… Έτσι η πραγματική προσευχή- είναι η απόλυτη αγάπη. Η πραγματική προσευχή δεν έχει λόγια- μόνο δάκρυα συγκίνησης από την απέραντη αγάπη. Έχουμε σταματήσει τις προσπάθειες να ξεχωρίσουμε από το Σύνολο. Το κύμα είπε: «είμαι ο Ωκεανός».

…Όσο πιο πολύ φοβάται ο άνθρωπος, τόσο ανήσυχος γίνεται για την ασφάλειά του, τόσο σκληρότερος γίνεται… Γι’ αυτόν τον λόγο εμείς φοβόμαστε να αγαπάμε. Μόνο αν βεβαιωθούμε πλήρως για τον άνθρωπο, εμείς θα τον αγαπήσουμε. Πρώτα βεβαιωνόμαστε, μετά αγαπάμε. Πρώτα ο νους, μετά η καρδιά. Να για πιο λόγο έχουν ανακαλύψει τον γάμο- στην αρχή παντρευόμαστε, λαμβάνουμε τα απαραίτητα μέτρα, μετά αγαπάμε- διότι η αγάπη είναι επικίνδυνη. Η αγάπη είναι ρευστή, είναι είσοδος στον καθένα. Είναι επικίνδυνο να αγαπήσεις τον άγνωστο, διότι αυτός μπορεί να ληστέψει όλες τις αξίες σου. Πρώτα διευκρινίζουμε ποιος είναι αυτός, ποιοι είναι οι γονείς του, τι χαρακτήρα έχει, τι ιδιότητες έχει. Λαμβάνουμε όλα τα μέτρα της κοινωνικής σιγουριάς και μόνο μετά συνάπτουμε τον γάμο…

… Είμαστε τρομαγμένοι άνθρωποι, θέλουμε πρώτα να κάνουμε τα πάντα ασφαλή. Και όση περισσότερη ασφάλεια έχουμε γύρω μας, τόσο μεγαλύτερα τοίχοι μας περικυκλώνουν, τόση μεγαλύτερη ψυχρότητα υπάρχει γύρω μας, τόσο πιο πολύ σφίγγεται όλο το είναι μας. Η αποκοπή μας από το Θεϊκό έγινε για ένα και μόνο λόγο: δεν είμαστε ρευστοί, γίναμε σκληροί. Δεν είμαστε νερό, γίναμε πάγος…

OSHO



Μετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

Nikitas1
Νέο Μέλος


18 Μηνύματα
Απεστάλη: 03/07/2006, 17:05:02  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους Nikitas1  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)
Όποιος φίλος θέλει να συμμετάσχει σε μια συζήτηση που γίνεται για τον Osho και την ορθόδοξη Εκκλησία στο Forum
"Ορθόδοξο Περιθωριακό Καφενείο" μπορεί να επισκεφτεί τη διεύθυνση

http://www.psyche.gr/speak/viewtopic.php?t=188&postdays=0&postorder=asc&start=0
Μετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

Diostas
Μέλος 2ης Βαθμίδας

Greece
242 Μηνύματα
Απεστάλη: 09/08/2006, 14:56:16  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους Diostas  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)
Ο OSHO ΠΕΡΙ ΟΡΚΟΥ

Απόσπασμα από το βιβλίο του « Ο ΜΕΣΣΙΑΣ»

«Μία φορά ήμουν στο δικαστήριο της πόλης Τζαμπαλπούρ.
Εκεί ήταν μια εκκλησία, μια πανέμορφη εκκλησία.
Όταν οι κυρίαρχοι Βρετανοί έφυγαν το 1947, όλοι οι ενορίτες επίσης εγκατέλειψαν την χώρα.
Η εκκλησία έμεινε κλειστή σχεδόν 10 χρόνια. Εκεί υπήρχε ένας πανέμορφος κήπος, που έχει τελείως παραμεληθεί. Η εκκλησία ανήκε στην Αγγλικανική Εκκλησία- ήταν η περιουσία της.
Είχα κάποιους φίλους χριστιανούς που τους είπα:

- Είστε ηλίθιοι. Ο δικός σας Χριστός είναι φυλακισμένος εδώ και 10 χρόνια… Πηγαίνετε και ανοίξτε την εκκλησία…»

Αυτοί τρόμαξαν πολύ, διότι η περιουσία ανήκει στην Αγγλικανική Εκκλησία.

Τότε τους είπα:

- Μην ανησυχείτε, εγώ θα ανοίξω την εκκλησία. Εσείς απλά βάλτε την σε τάξη… Η εκκλησία ανήκει σε κείνους, που προσεύχονται σ’ αυτήν. Δεν είναι περιουσία κανενός. Αφού προσεύχεστε εκεί, άρα είναι η δική σας εκκλησία.

Αυτοί μου είπαν :

- Δημιουργείς φασαρίες. Το θέμα θα φτάσει στο δικαστήριο.

Τότε τους είπα:

- Μην ανησυχείτε, θα παλέψω μαζί σας. Μπορείτε να πείτε στο δικαστήριο, ότι εγώ σας προέτρεψα.

Ο εκπρόσωπος της Αγγλικανικής Εκκλησίας επίσκοπος του Νιγκπούρ διέταξε : « Σύρετε όλους αυτούς στην δίκη»- και μένα μαζί, παρ’ όλο που δεν είμαι χριστιανός.
Στο δικαστήριο ζήτησα από τον δικαστή:

- Πριν δώσω τον όρκο περί της αλήθειας, πρέπει να διευκρινιστούν κάποια ζητήματα, διότι είναι αδύνατον να διευκρινιστούν μετά από τον όρκο.

Αυτός μου είπε:

-Έτσι δεν γίνεται. Πρώτα πρέπει να δώσεις τον όρκο.

Του είπα:

- Μα σκοπεύω να σας πω ακριβώς σχετικά με τον όρκο, γιατί να μη μου επιτραπεί να το πω εξ αρχής?

- Εντάξει, μπορείς να μιλήσεις, αλλά αυτό είναι αντικανονικό.

Του είπα:

- Κατ’ αρχάς σας έχω δει να πηγαίνετε στις πόρνες.
Και σ’ όλη την πόλη μας είναι γνωστό, ότι είσαστε ομοφυλόφιλος και γι’ αυτόν τον λόγο δεν τρέφω στο πρόσωπό σας καμιά εκτίμηση.
Μπορώ να πω στον γάιδαρο : « σεβαστέ κύριε», αλλά δεν μπορώ να σας πω τίμια «σεβαστέ κύριε», διότι θα πω ψέματα. Η καρδιά μου θα διαφωνεί. Γι’ αυτό λοιπόν, επιτρέψτε μου, αφού επιμένετε στον όρκο, να πω αυτό, που θέλει να πει η καρδιά μου, δηλαδή την αλήθεια, αλλιώς απορρίψτε την ιδέα περί του όρκου…
… μου φέρνει την αποστροφή η καθεαυτή ιδέα του όρκου, διότι έτσι υπονοείται , ότι χωρίς τον όρκο εγώ σκοπεύω να πω ψέματα. Δεν μπορώ να αποδεχτώ μια τέτοια καταδίκη εις βάρος μου. Λέω εκείνη την αλήθεια, που νιώθω με το ίδιο το είναι μου…
… πρώτα αποδείξτε μου, ότι είσαστε αξιοπρεπής κύριος, ότι δικαιούστε προσφώνησης « σεβαστέ κύριε», πρώτα αποδείξτε μου, ότι η αντίληψη του όρκου είναι η σωστή και όχι τερατώδης. Αυτό σημαίνει, ότι μια ζωή εγώ έλεγα ψέματα και μόνο υπό τον όρκο μπορώ να πω την αλήθεια.
Αν είστε έξυπνος άνθρωπος, τότε είσαστε ικανός να δείτε, ότι αν ο άνθρωπος μπορεί να λέει ψέματα σε όλη τη ζωή του, ο όρκος του μπορεί να είναι ψευδής. Ποιος θα με εμποδίσει?
Αυτός ο κόσμος είναι τόσο πολύ γεμάτος υποκρισία…
Κανέναν δεν αφήνουν να ζήσει, αλλά να πει ψέματα…»


«Όλα τα βιβλία μου είναι στο μαύρο κατάλογο.
Το διάβασμά τους είναι η ταχύτατη οδός προς την κόλαση.
Στην πραγματικότητα είμαι ευτυχισμένος, ότι όλοι εσείς θα βρεθείτε μαζί μου στην κόλαση. Θα μετατρέψουμε την κόλαση σε Ουρανούς και ξαφνικά θα ανακαλύψετε τον Θεό, που σας χτυπάει την πόρτα να Του ανοίξετε, λέγοντάς σας:
« Αφήστε Με να μπω μέσα. Με έχουν πρήξει και εξουθενώσει αυτοί οι πάσης λογής ηλίθιοι».


ΟΤΙ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΔΕΧΤΕΙ Η ΨΥΧΗ- Ο ΝΟΥΣ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΜετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

Diostas
Μέλος 2ης Βαθμίδας

Greece
242 Μηνύματα
Απεστάλη: 09/08/2006, 14:58:37  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους Diostas  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)
ΤΑΔΕ ΕΦΗ Ο OSHO ΓΙΑ ΤΟΝ ΗΜΕΤΕΡΟ ΣΩΚΡΑΤΗ

Απόσπασμα από το βιβλίο του « Ο ΜΕΣΣΙΑΣ»


«Το υποχωρείν σε οποιαδήποτε μορφή δουλείας σημαίνει να καταστρέφεις την ίδια σου ψυχή.
Καλλίτερα να πεθάνεις, παρά να ζεις ως δούλος, διότι ο θάνατος του εξεγερμένου του δίνει μια αξιοπρέπεια.
Ο Σωκράτης διατηρεί αυτήν την αξιοπρέπεια μέχρι και σήμερα.
Μπορούσε πολύ άνετα να σώσει την ζωή του.
Ο αρχιδικαστής του έδινε αυτήν την δυνατότητα, διότι και αυτός είχε αισθανθεί, ότι ο άνθρωπος αυτός δεν διέπραξε κανένα έγκλημα- ήταν αθώος.
Αλλά η Αθήνα ήταν μια δημοκρατική πόλη και οι ψήφοι μοιράστηκαν.
Η διαφορά ήταν μηδαμινή: το 49% ήταν υπέρ του Σωκράτη και το 51% ήταν εναντίον του.
Όλοι οι νόμοι όμως είναι τυφλοί.
Εξ αιτίας κάποιου 2% των πολιτών- που μπορούσαν να είναι καθυστερημένοι, ηλίθιοι, τρελοί- σκότωσαν το καλλίτερο λουλούδι της Ελλάδας.
Από τότε η Ελλάδα ποτέ δεν έφτασε σε τέτοια δόξα που είχε πριν.
Η Ελλάδα κατρακυλούσε συνεχώς όλο και πιο κάτω και ποια είναι η θέση της Ελλάδας σήμερα, ποια είναι η δύναμή της τώρα?
Κοιτάτε που κατάντησαν- πάση θυσία να σκοτώσουν τον άνθρωπο, που ήταν η ανώτατη συνείδησή τους, ο φορέας της ευλογίας στους ανθρώπους…
Αυτοί τον σκότωσαν , διότι όσα έλεγε ο Σωκράτης ήταν επώδυνο…
Αυτός τους έλεγε:

«Απαλλαγείτε από κάθε τι παλιό, μόνο έτσι θα αναγεννηθείτε.
Εμπιστεύεστε μόνο στην δική σας εμπειρία, αλλιώς θα κουβαλάτε μέσα σας τα σκουπίδια».

Ο αρχιδικαστής ήταν στενοχωρημένος.
Την ίδια στενοχώρια είχε και ο Πόντιος Πιλάτος, όταν οι Εβραίοι απαιτούσαν να σταυρωθεί ο Χριστός.
Ο Πόντιος Πιλάτος ήταν πιο πολιτισμένος, πιο ανθρώπινος, διότι δεν είχε τις εβραϊκές προκαταλήψεις, αφού δεν ήταν Εβραίος.
Η κατάσταση με τον Σωκράτη ήταν διαφορετική.
Ο ίδιος ήταν Έλληνας, αλλά υπήρχαν πολλοί Έλληνες, που είχαν προσβληθεί από την μεγαλοσύνη του.
Η κάθε γκαμήλα θα προσβληθεί, αν την πας να της δείξεις τα βουνά.
Να γιατί οι γκαμήλες ποτέ δεν ζουν στα βουνά, αλλά μόνο στην έρημο, διότι εκεί οι ίδιες φαντάζουν ως βουνά.

Ο δικαστής είπε:

- Σου προσφέρω κάποιες δυνατότητες και μπορείς να διαλέξεις. Μπορείς να εγκαταλείψεις την Αθήνα και να μένεις έξω από τα όριά της και πολύ κοντά της και αυτοί, που σε αγαπάνε θα έρχονται να σε βλέπουν. Πάλι θα είσαι πολύ κοντά.

Ο Σωκράτης είπε:

- Όχι, διότι η πράξη μου αυτή θα δείξει, ότι εγώ ενδιαφέρομαι περισσότερο για την σωτηρία της ζωής μου παρά για την πάλη υπέρ της Αλήθειας.

Ο δικαστής είπε:

- Τότε κάνε τούτο: μείνε στην Αθήνα, αλλά μην μιλάς με κανέναν. Πάψε να μιλάς για την Αλήθεια, και απλά σιώπα.

Ο Σωκράτης είπε:

- Τότε τι νόημα θα έχει η ζωή μου, αν δεν μπορώ να λέω την Αλήθεια?

Ο αρχιδικαστής είπε:

- Τότε με βάζεις σε τέτοια κατάσταση αδιεξόδου, που μου μένει η μόνη επιλογή – να σε σκοτώσω, υποχρεώνοντας σε να πιεις το δηλητήριο.

Ο Σωκράτης είπε:

- Νομίζω, πως έχεις προτείνει την καλλίτερη εναλλακτική λύση, διότι εν τέλει, θα πεθάνω με αξιοπρέπεια και θα με θυμούνται ως αξιοπρεπή.

Και όντως, η Ελλάδα ποτέ δεν γέννησε πια άλλον τέτοιον αξιοπρεπή άνθρωπο.
Μαζί με τον Σωκράτη έχει πεθάνει κάτι το πολύ ουσιώδες στην ψυχή αυτής της γης.
Γι’ αυτό να θυμάστε πάντα, ότι η αλήθεια είναι ακριβότερη και από την ίδια την ζωή.
Τα πάντα μπορείς να θυσιάσεις, την αλήθεια να θυσιάσεις δεν μπορείς ποτέ.»


ΟΤΙ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΔΕΧΤΕΙ Η ΨΥΧΗ- Ο ΝΟΥΣ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΜετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

Diostas
Μέλος 2ης Βαθμίδας

Greece
242 Μηνύματα
Απεστάλη: 09/08/2006, 15:00:10  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους Diostas  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)
Ο OSHO ΠΕΡΙ ΓΥΝΑΙΚΩΝ


Απόσπασμα από το βιβλίο του Osho «Ο μεσσίας», κεφάλαιο « Το σπάσιμο του κελύφους του παρελθόντος».

Παρ’ όλο που είμαι αρσενικού γένους και αντικειμενικά δεν με συμφέρει καθόλου να αναφέρω τέτοια πράγματα, εντούτοις τα αναφέρω λέξη προς λέξη αυτά, που είπε ο Osho και για τους άνδρες και για τις γυναίκες.
Οι τυχόν αγανακτισμένοι ας μη τα βάλουν μαζί μου, αλλά ας τα βάλουν με τον ίδιον τον Osho.

Ας τον ακούσουμε λοιπόν :

«…Οι γυναίκες πάντα μένουν σαν τα παιδιά περισσότερο από τους άνδρες.
Αυτή είναι η όμορφη πλευρά τους- η αθωότητα τους, η άγνοιά τους.
Ο άνδρας ποτέ και τίποτε δεν τις επέτρεπε να γνωρίζουν.
Οι γυναίκες γνωρίζουν τα ασήμαντα πράγματα- πώς να φροντίσουν το σπίτι και την κουζίνα, πώς να φροντίσουν τα παιδιά και τον άνδρα- αλλά αυτά τα πράγματα δεν μπορούν σε τίποτε να σε υπερασπίσουν…
Αυτή δεν είναι η μεγάλη γνώση, αυτή η γνώση μπορεί ανά πάσα στιγμή να αχρηστευτεί.
Γι’ αυτόν τον λόγο κάθε φορά, όταν η γυναίκα έρχεται να με ακούσει, αυτή με ακούει με περισσότερη καρδιά και με περισσότερη αγάπη.
Ενώ όταν ο άνδρας με ακούει για πρώτη φορά- είναι πολύ αντιδραστικός, επιφυλακτικός, προσεκτικός, φοβισμένος για τυχόν επίδραση, για πιθανή ζημιά αν τα λόγια μου δεν αντιστοιχούν στις γνώσεις του.
Και αν είναι πολύ πονηρός, τότε ερμηνεύει τα πάντα που λέω αναλόγως των γνώσεών του και μετά μεγαλόπρεπα δηλώνει : « Όλα αυτά τα ήξερα από πριν. Τίποτε καινούριο δεν έχω ακούσει».
Αυτός είναι ο τρόπος να υπερασπίσει το Εγώ του, να διατηρήσει το «σκληρό» κέλυφός του.
Ως που δεν σπάσει το κέλυφος, ως που δεν αποκτήσατε την ικανότητα να εκπλήττεστε σαν το μικρό παιδί- εσείς δεν θα έχετε την δυνατότητα να ταξιδεύετε στον χώρο που λέγεται ψυχή και η οποία είναι η πραγματική ουσία σας.
Το έχω παρατηρήσει αυτό σε όλον τον κόσμο- η γυναίκα ακούει πραγματικά και μπορείς να δεις την λάμψη της έκπληξης στα μάτια της.
Αυτή η λάμψη δεν είναι επιφανειακή, αυτή είναι ριζωμένη βαθιά μέσα στην καρδιά της.
Στην πραγματικότητα ο άνδρας είναι σε τέτοιο βαθμό λιπόψυχος, που φοβάται να ρωτάει.
Διότι η ερώτηση προδίδει την άγνοια.
Τις καλλίτερες ερωτήσεις τις κάνουν οι γυναίκες : για την αγάπη, για τον γάμο, για τα παιδιά, για τον πόνο,- πραγματικές ερωτήσεις, όχι για τον Θεό, όχι για κάποιο φιλοσοφικό σύστημα, αλλά για την ίδια την Ζωή…
Μπορεί να μη φαίνονται οι ερωτήσεις τους ως μεγάλες, στην πραγματικότητα όμως οι ερωτήσεις των γυναικών είναι οι μεγαλύτερες ερωτήσεις, και ο άνθρωπος που μπορεί να τις λύσει- εισέρχεται σε έναν άλλον κόσμο.
Γιατί η ερώτηση γεννήθηκε στην γυναίκα και όχι στον άνδρα?
Διότι η γυναίκα βίωνε την ταπείνωση, ζούσε την σκλαβιά, υπέφερε από την οικονομική εξάρτηση και πέραν αυτού- αυτή ήταν συνεχώς έγκυος σε όλους τους αιώνες.
Αυτή ζούσε μέσα στον πόνο, στον πόνο και πάλι στον πόνο.
Το αναπτυσσόμενο μέσα της μωρό δεν την άφηνε να φάει- αυτή πάντα ένιωθε την αποστροφή και την τάση για εμετό.
Όταν το μωρό έφτανε στους 9 μήνες- γεννιόταν- και η γέννα είναι σχεδόν ένας θάνατος για την γυναίκα.
Δεν προλάβαινε η γυναίκα να συνέλθει από την μια γέννα, ο άνδρας της ήταν έτοιμος να την αφήσει πάλι έγκυο, λες και η μοναδική λειτουργία της γυναίκας είναι να παριστάνει το εργοστάσιο παραγωγής του πλήθους.
Και ποια είναι η λειτουργία του άνδρα?
Αυτός δεν συμμετέχει στον πόνο.
Αυτός απλά χρησιμοποιεί την γυναίκα ως αντικείμενο ικανοποίησης του πάθους του και της σεξουαλικότητάς του.
Δεν τον ενδιαφέρουν καθόλου οι επιπτώσεις για την γυναίκα, ενώ συνεχώς μπουμπουνίζει το παπαγαλίστικο : «Σ’ αγαπώ».
Εάν πραγματικά αυτός θα την αγαπούσε, ο κόσμος δεν θα ήταν τόσο πυκνοκατοικημένος.
Το ανδρικό «σ’ αγαπώ» είναι τελείως άδειο- στην ουσία αυτός της φέρεται λες και μπροστά του βρίσκεται το κτήνος.
Η γυναίκα ζει μόνιμα σε μια μόνο περίοδο- πόνος και πάλι πόνος.
Η γυναίκα πρέπει να εξεγερθεί.
Ο άνδρας- είναι το πιο φιλήδονο ζώο της γης.
Εγώ δεν μπορώ να απαιτήσω από τους οπαδούς μου να δεχτούν αυτόν τον πόνο, που τους επιβάλλουν οι άλλοι.
Οι γυναίκες χρειάζεται να επαναστατήσουν.
Και αν ο άνδρας φέρεται στην γυναίκα όπως φέρονται στο κτήνος- η γυναίκα έχει κάθε δικαίωμα να του φερθεί επίσης σαν σε κτήνος.
Έχετε ίσα δικαιώματα.
Αν δεν καταλαβαίνει τίποτε ο άνδρας- χτυπάτε τον έτσι που να καταλάβει μια και καλή…
…Εάν έχετε έστω μια σταγόνα ευαισθησίας, έστω μια σταγόνα λογικής, - πρέπει να σέβεστε την γυναίκα, διότι όλοι οι ταλαντούχοι άνθρωποί σας γεννήθηκαν από την κοιλιά της.
Αυτή είναι η μητέρα όλων σας των ποιητών, όλων σας των τραγουδιστών, όλων σας των ζωγράφων, όλων σας των επιστημόνων, όλων σας των προφητών.
Δεν είναι και περίεργο και τερατώδες ότι όλοι οι πολιτισμοί υποβίβαζαν την γυναίκα κάτω του ανθρώπινου ορίου? Και αυτό το έκαναν οι ίδιοι οι γιοι της.
Οι άνθρωποι συνεχώς με ρωτούν: « Γιατί τόσες πολλές γυναίκες συμμετέχουν στο κίνημά σας?»
Και γω τους απαντώ: « Είναι φυσιολογικό, διότι εγώ είμαι ο πρώτος, που έδωσα στην γυναίκα ανώτερη θέση από τον άνδρα. Διότι αυτή είναι η μητέρα του Μαχαβίρα, του Βούδα, του Ιησού Χριστού και όλοι σας οφείλετε να την προσκυνείτε.»
Το κίνημα για την απελευθέρωση των γυναικών απαιτεί όχι μόνο την ισότητα, εγώ σας λέω, ότι η ισότητα δεν αρκεί. Η γυναίκα είναι πολύ ανώτερη από τον άνδρα. Κανένας άνδρας δεν γέννησε, δεν κουβάλησε το μωρό στην κοιλιά του, δεν υπέφερε νύχτες βασανιστικές χωρίς γκρίνια, δεν γεννούσε σε συνθήκες του αβάσταχτου πόνου. Και όμως η γυναίκα αποδέχτηκε όλα αυτά τα πράγματα, αυτή θυσίασε τις απολαύσεις της, την άνεσή της, δέχτηκε όλα τα βάσανα, διότι η νέα γέννα , η νέα ζωή, ο νέος επισκέπτης έρχεται σ’ αυτήν…
Και αυτή κάνει κουράγιο και υπομονή, διότι ο νέος επισκέπτης μπορεί να είναι ο Γκαουτάμα Βούδας, ο Χαλίλ Τζεμπράν, ο Ραπινδρανάτ Ταγόρ, ο Ντοστογιέφσκι, ο Τολστόι.
Η γυναίκα είναι ικανή να σιωπά και να περιμένει, να υποφέρει τον πόνο χάριν της ζωής.
Να ξέρετε, η γυναίκα πάλι θα γεννήσει έναν νέο Απεσταλμένο.
Δεν έχει σημασία ποια θα τον γεννήσει.
Σημασία έχει, ότι θα τον γεννήσει η γυναίκα.
Η γυναίκα πάλι θα φέρει στον κόσμο τον Απεσταλμένο του Θεού.»


Τα τυχόν παράπονα και τις διαμαρτυρίες σας στον Osho παρακαλώ…


ΟΤΙ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΔΕΧΤΕΙ Η ΨΥΧΗ- Ο ΝΟΥΣ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΜετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

Diostas
Μέλος 2ης Βαθμίδας

Greece
242 Μηνύματα
Απεστάλη: 09/08/2006, 15:01:27  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους Diostas  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)
Ο OSHO ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ

Απόσπασμα από το βιβλίο του « Ο ΜΕΣΣΙΑΣ»

«… Τι περίεργο κόσμο έχουμε φτιάξει… Για να γίνεις επιστήμονας, δεν χρειάζεται καμία νοημοσύνη, παρά μόνο μια μηχανιστική μνήμη. Η νοημοσύνη- είναι ένα τελείως διαφορετικό φαινόμενο. Ο επιστήμονας μπορεί να απαντήσει μόνο σε κείνη την ερώτηση, που έχει αποθηκευτεί στο δικό του βιο- υπολογιστή. Καμιά φορά οι άψυχοι υπολογιστές είναι πιο έξυπνοι.

Επί τη ευκαιρία περί των υπολογιστών…

Ένας άνθρωπος είχε εκπλαγεί πολύ , όταν άκουσε για τα θαύματα, που μπορούν να κάνουν οι υπολογιστές.
Είπε:

- Θα ήθελα πολύ να το πιστέψω, ότι μια μηχανή μπορεί να απαντάει σε όλες τις ερωτήσεις.

Γι’ αυτό τον λόγο αυτός πήγε σε ένα κεντρικό σταθμό, όπου υπήρχε η πρόσβαση στον μεγαλύτερο και πανέξυπνο υπολογιστή και το ρώτησε:

- Μπορείς να μου πεις που βρίσκεται τώρα ο πατέρας μου?

Ο υπολογιστής για ένα λεπτό σκέφτηκε και μετά του είπε:

- Ο πατέρας σου? Αυτός εδώ και 5 σχεδόν χρόνια έχει πεθάνει.

Ο άνθρωπος ξεκαρδίστηκε στα γέλια.
Είπε:

- Από την αρχή εγώ ήξερα, ότι όλα αυτά είναι βλακείες!
Ο πατέρας μου αυτήν την στιγμή ψαρεύει. Τώρα μόλις τον έχω αφήσει στο ποτάμι και ήρθα εδώ και συ μου λες, πως ο πατέρας μου έχει πεθάνει εδώ και 5 χρόνια!

Τότε ο υπολογιστής άρχισε να ξεκαρδίζεται στα γέλια.

Ο άνθρωπος δεν μπορούσε να το πιστέψει, ότι οι υπολογιστές ξέρουν και να γελάνε.
Αναφώνησε:

- Θεέ μου! Μπορείς και να γελάς?!

Ο υπολογιστής του απήντησε:

- Και γιατί όχι? Αφού εκείνος, που άφησες στην βάρκα, δεν είναι ο πατέρας σου, παρά μόνο ο άνδρας της μάνας σου.

Ο άνθρωπος τα έχει χάσει, κόμπλαρε. Τόσοι άνθρωποι στην αίθουσα έχουν ακούσει το μαντάτο και έχουν μάθει, ότι αυτός είναι εξώγαμος.

Τέτοια νοημοσύνη δεν θα βρείτε στον επιστήμονα. Μπορείτε να τον ρωτήσετε μόνο εκείνο, που έχει αποθηκευτεί στο βιο-υπολογιστή του. Αν εμφανιστεί κάτι το τελείως καινούριο, αυτός είναι απόλυτα αβοήθητος. Η νοημοσύνη είναι μια τελείως άλλη ουσία. Είναι η ικανότητά σας να αντιμετωπίζετε την καινούρια κατάσταση , διανοίγοντας τις οδούς και τους τρόπους συμπεριφοράς σ’ αυτήν.
Οι καταστάσεις συνεχώς αλλάζουν, η ζωή φέρνει όλο και νέα προβλήματα, νέες ερωτήσεις. Και οι επιστήμονες συνεχίζουν να δίνουν τις παλιές απαντήσεις, τελείως άσχετες με τις νέες καταστάσεις…
Η μνήμη είναι φθηνό πράγμα- αυτή υπάρχει και στους ηλίθιους…»


ΟΤΙ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΔΕΧΤΕΙ Η ΨΥΧΗ- Ο ΝΟΥΣ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΜετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

Γιώργος
Πλήρες Μέλος


970 Μηνύματα
Απεστάλη: 13/08/2006, 03:34:12  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους Γιώργος  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)
quote:
Και σ’ όλη την πόλη μας είναι γνωστό, ότι είσαστε ομοφυλόφιλος και γι’ αυτόν τον λόγο δεν τρέφω στο πρόσωπό σας καμιά εκτίμηση.
Μπορώ να πω στον γάιδαρο : « σεβαστέ κύριε», αλλά δεν μπορώ να σας πω τίμια «σεβαστέ κύριε», διότι θα πω ψέματα. Η καρδιά μου θα διαφωνεί. Γι’ αυτό λοιπόν, επιτρέψτε μου, αφού επιμένετε στον όρκο, να πω αυτό, που θέλει να πει η καρδιά μου, δηλαδή την αλήθεια, αλλιώς απορρίψτε την ιδέα περί του όρκου…

Ενδιαφέρον..

Ερώτηση...
πλάκα κάνει .... ή ειναι Homophobic αναφορά..?

Γιώργος
Ναμαστε ....(Πουμαστε?)Μετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

dimitris84
Μέλος 2ης Βαθμίδας

Greece
150 Μηνύματα
Απεστάλη: 13/08/2006, 14:00:30  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους dimitris84  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)
quote:
Ενδιαφέρον..

Ερώτηση...
πλάκα κάνει .... ή ειναι Homophobic αναφορά..?

Γιώργος
Ναμαστε ....(Πουμαστε?)



Καπουμαστε?????? .

ΥΓ:


ΕυγνωμοσυνηΜετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

Diostas
Μέλος 2ης Βαθμίδας

Greece
242 Μηνύματα
Απεστάλη: 19/08/2006, 02:56:00  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους Diostas  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)
Όχι παιδιά, ο Osho δεν κάνει πλάκα.

Η θέση του περι ομοφυλοφιλίας είναι σε πολλά βιβλία του εκφρασμένη ξεκάθαρα.

Τα άνω κείμενα προέρχονται απο το βιβλίο του " Ο ΜΕΣΣΙΑΣ"

κάποια κομμάτια τα έχω μεταφράσει για να εμπλουτήσω την αφιερωμένη στον Osho τούτη την ιστοσελίδα.

Πάντως το θέμα των ομοφυλοφίλων δεν πραγματεύεται ο Osho εδώ ειδικά, νομίζω γίνεται πολύς θόρυβος για το τίποτα.

ΟΤΙ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΔΕΧΤΕΙ Η ΨΥΧΗ- Ο ΝΟΥΣ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΜετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

dimitris84
Μέλος 2ης Βαθμίδας

Greece
150 Μηνύματα
Απεστάλη: 20/08/2006, 10:54:32  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους dimitris84  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)
quote:
νομίζω γίνεται πολύς θόρυβος για το τίποτα.

Ακριβως.

ΕυγνωμοσυνηΜετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

Γιώργος
Πλήρες Μέλος


970 Μηνύματα
Απεστάλη: 22/08/2006, 14:53:23  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους Γιώργος  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)
με εκπλήσσει αυτό θα έλεγα...

πολύ θα ήθελα να μάθω γιατί έχει αυτή την Θέση όσο αφορά τους Ομοφυλόφιλους

quote:
νομίζω γίνεται πολύς θόρυβος για το τίποτα.

αυτό πες το, στους ομοφυλόφιλους


Γιώργος
if you see me holding an obsidian Mayan knife ... start running...!Μετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

Diostas
Μέλος 2ης Βαθμίδας

Greece
242 Μηνύματα
Απεστάλη: 22/08/2006, 19:26:58  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους Diostas  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)

ΟΤΙ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΔΕΧΤΕΙ Η ΨΥΧΗ- Ο ΝΟΥΣ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΜετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

panaeolus
Νέο Μέλος


3 Μηνύματα
Απεστάλη: 15/10/2007, 05:53:48  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους panaeolus  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)
Περι πνευματολιγουριων και λοιπα,βασικα εχω τσεκαρει το θεματακι απο παλια ας βαλω νεα φωτια ωστε να συνεχισει..Αληθεια το σο μικροι ειστε που να μας θεωρειται λιγουρια,τοθλαχιστον εμεις αιστανθηκαμε κατι που ισως να μην το αιστανθειτε και ποτε..ευχομαι να το νιωσετε
βεβαια για να δειτε την μαγεια κι εσεις.

ατμα αν ακους λεω να συνεχισουμε την συζητησηΜετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

zarathustra
Νέο Μέλος


1 Μηνύματα
Απεστάλη: 18/03/2009, 09:05:14  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους zarathustra  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)
[quote]
σότα βρε παιδί μου...δεν καταλαβαίνεις ?
Πνευματολιγούρια you know ? δεν θέλω να λέω ονόματα .
όχι οτι έφταιγε ο Οsso αυτός μια χαρά τα έλεγε και τα έκανε αλλά μετά τον θάνατο του ....
όρμισαν οι γύπες ....αλλά αυτό να μου πείς συμβαίνει σχεδόν πάντα...

Πιστεύω ότι το έργο του Osho συνοψίζεται σε μία λέξη: μεταμόρφωση, γι' αυτό και οι πάμπολλες τεχνικές διαλογισμού. Σίγουρα δεν μιλούσε τόσα χρόνια, για να γεμίσει το μυαλό με ιδέες και απόψεις. Καταλαβαίνω την ανάγκη σου να κάνεις επίδειξη του κοφτερού μυαλού σου -που όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει- δες όμως που αντί να κοιτάζεις μέσα σου, να βλέπεις τα σότα και τα πνευματολιγούρια που εσύ ο ίδιος κουβαλάς μέσα σου, στρέφεις το δάχτυλό σου γενικεύοντας και κατηγορώντας άλλους που στην τελική-τελική ούτε καν γνωρίζεις... Λένε ότι ο κόσμος είναι προβολή αυτού που ο καθένας μας νομίζει. Μήπως σου λέει κάτι αυτό? Νομίζεις ότι ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ τον εαυτό σου??? Έχεις γνωρίσει το μεγαλείο τής ύπαρξής σου?...την ομορφιά σου? ...στιγμές ευδαιμονίας? ...την έκσταση της ζωής?Μετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

Platonem
Νέο Μέλος

Greece
21 Μηνύματα
Απεστάλη: 07/11/2010, 18:26:56  Εμφάνιση Προφίλ  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)
Καλησπέρα.Είμαι καινούριος εδώ.Θέλω να γράψω κάτι σχετικά με τον Osho.Αμφέβαλα πολύ για το προσωπό του διότι έκανα ένα διαλογισμό του για καιρό και έβλεπα κάποιες ακραίες θα έλεγα συμπεριφορές.Απο τότε κάνω κάποιους Πυθαγόρειους Δια-λογίσμούς (μόνος μου) και σιγά σιγά είδα ότι ήρθα στα ίδια...Απο ότι κατάλαβα μάλον εξαγνίζεται η ψυχή και είναι για καλό αυτές οι ακραίες συμπεριφορές...Άρα μάλλον τελικά ο Osho είναι δύναμη,εκτός αν με νίκησε πάλι ο εγωισμός...

Δ.ΜΜετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

zip
Απενεργοποιημένος Λογαριασμός


4814 Μηνύματα
Απεστάλη: 07/11/2010, 18:35:10  Εμφάνιση Προφίλ  Επισκεφθείτε την Προσωπική Σελίδα του Μέλους zip  Απάντηση με Παραπομπή (Quote)
Γεια σου φίλε, καλώς όρισες. Ναι, ο Osho είναι δύναμη. Αλλά δεν είναι η μόνη ...

Μετάβαση στην Κορυφή της Σελίδας

Το Θέμα καταλαμβάνει 8 Σελίδες:
  1  2  3  4  5  6  7  8
 
 Νέο Θέμα  Απάντηση στο Θέμα
 Εκτυπώσιμη Μορφή
Μετάβαση Σε:

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr

Μετάβαση Στην Κορυφή Της Σελίδας
0.28125
Maintained by Digital Alchemy