Καλέ μου Dying Incubus, όχι, δεν συμφωνούμε. Εσύ θεωρείς ότι υπάρχει μία ψυχή η οποία μεταμορφώνεται ανάλογα με τα μαθήματα που λαμβάνει και ενσαρκώνεται ξανά από το σημείο στο οποίο σταμάτησε, προκειμένου να πάει στο επόμενο. Λίγο-πολύ βλέπεις τη μετενσάρκωση στο πλαίσιο των διδασκαλιών που περιγράφει ο A.Kircher.

Όμως, αυτές είναι οι διδασκαλίες για τη μετενσάρκωση, όπως τροποποιήθηκαν στη Δύση. Όπως διδασκόταν αρχικά η θεωρία στην Ανατολή (και υπάρχει ένα εξαιρετικό άρθρο σχετικά, στα άρθρα που φιλοξενεί το Esoterica στην κεντρική σελίδα), δεν νοείται επιβίωση εξατομικευμένης προσωπικότητας ή εξατομικευμένης ψυχής. Υπάρχει ένας ψυχικός ωκεανός από τον οποίο αποσπώνται ψυχές σαν σταγόνες για την ενσάρκωση για να επιστρέψουν σε αυτόν μετά τον θάνατο του υλικού σώματος, χωρίς να διατηρούν κάποια ατομικότητα. Η ιδέα της επιβίωσης οποιουδήποτε ατομικού στοιχείου θα ήταν τουλάχιστον αστεία για τους πρώτους βουδιστές.

Έχω γράψει κι ένα άρθρο σχετικά, το οποίο έχει εγκριθεί από τη συντακτική ομάδα του Esoterica και θα ανεβεί κάποτε στη σελίδα. Εκεί έκανα τον παραλληλισμό με τα σύννεφα: εμείς οι άνθρωποι είμαστε όπως τα σύννεφα, παίρνουμε μια διαφορετική μορφή, μια διαφορετική έκφραση (αέρια) ενώ στην ουσία είμαστε κάτι ίδιο αλλά άλλο (υγρό). Η αλήθεια του σύννεφου είναι αναπόδραστα το νερό και όταν το σύννεφο γίνεται βροχή για να ολοκληρωθεί ο κύκλος, δεν υπάρχει τρόπος να βρούμε ποια σταγόνα πήγε σε ποιο κομμάτι της θάλασσας, του ποταμού, της λίμνης ή του υπονόμου και δεν έχει και καμία σημασία…

Επομένως, ό,τι γράφει μία ψυχή, αφορά όλες, γιατί η ατομική ψυχή διαλύεται εντέλει μέσα στη συλλογική και τη "χρωματίζει" ανάλογα… έγινα πιο κατανοητή τώρα καλή μου pyramid;

Γεια σου, καλή μου, με τη γλυκιά σου διάθεση, τον προσγειωμένο σου λόγο... Σε ευχαριστώ γι' αυτό το απόσπασμα:

quote:

---

Αλλα αυτή την στιγμή γνωρίζω με βεβαιότητα οτι μου αρέσει επιτέλους εδω που είμαι και ακριβώς όπως είμαι, οπως ήμουν και οπως θα γίνω,
οτι πίσω μου υπάρχουν κάτι καταπράσινα φυτα που θέλουν νεράκι και απο πάνω μου ενας ήλιος του οποίου επιθυμώ διακαώς μια ακτίνα ..οσο προλαβαίνει..
Σας φιλώ ολους

---

quote:

---

Οι σχολές στον κόσμο σήμερα διαιρούνται σε τρεις ομάδες:
1. Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός των λεγόμενων εσωτερικών σχολών που ιδρύθηκαν από ζηλωτές. Θέλουν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους και παρακινούνται από αγάπη της διδασκαλίας, από κάποια αγάπη για την ανθρωπότητα και προσωπική φιλοδοξία. Οι μέθοδοί τους είναι σε τελική ανάλυση εξωτερικές· η εκπαίδευση που δίνουν βασίζεται σ’ ό,τι είναι ήδη γνωστό και κοινοποιημένο, γιατί δε διδάσκουν το νέο, αδιάφορο αν το ντύνουν με βαθμούς και μυστήριο. Χρησιμοποιούν τα συνήθη βιβλία του αποκρυφισμού ή συντάσσουν τα δικά τους εγχειρίδια απ’ όσα έχουν ήδη γραφεί, επιλέγοντας συχνά τις ασήμαντες και θεαματικές λεπτομέρειες και παραλείποντας ό,τι είναι πνευματικό και ουσιώδες. Διαφημίζουν τις σχολές τους με διάφορους τρόπους και συχνά τονίζουν την εμπορική σκοπιά. Απαιτούν υπακοή και βλέπουν με δυσφορία και κριτική τις άλλες σχολές, διδάσκοντας αποκλειστική πίστη στον αρχηγό και σεβασμό στην ερμηνεία της αλήθειας απ’ αυτό τον αρχηγό. Κάνουν χρήσιμο έργο μεταξύ των μαζών, γιατί τις εξοικειώνουν με το γεγονός των Διδασκάλων και την ύπαρξη της μυστικής δοξασίας και την τωρινή ευκαιρία για πνευματική ανάπτυξη. Έχουν σαφή θέση στο σχέδιο της Ιεραρχίας, αλλά δεν είναι εσωτερικές σχολές κι οι αρχηγοί τους δεν είναι μαθητές· είναι ζηλωτές στη Δοκιμαστική Ατραπό κι όχι προχωρημένοι.

2. Υπάρχει επίσης ορισμένος αριθμός εσωτερικών σχολών τις οποίες ίδρυσαν μαθητές που μαθαίνουν με την προσπάθειά τους να βοηθήσουν τον όμιλό τους πώς να διδάσκει και να υπηρετεί. Ο αριθμός των σχολών αυτών είναι μικρός σε σύγκριση μ’ εκείνο της πρώτης ομάδας και είναι αριθμητικά μικρότερες, γιατί ο αρχηγός είναι προσηλωμένος στους απόκρυφους κανόνες κι επιχειρεί να συμμορφωθεί με τις πνευματικές απαιτήσεις. Προσπαθεί να διδάξει ταπεινά και χωρίς ισχυρισμούς· έχει επίγνωση ότι προσεγγίζει βραδέως την ψυχική γνώση κι ότι η επαφή του με το Διδάσκαλο είναι αραιή. Παρουσιάζει συνήθως ακαδημαϊκά και θεολογικά την αλήθεια, αλλά όχι με προσωπική αυθεντία. Η επιρροή και η ακτινοβολία του δεν είναι ακόμη πολύ ισχυρές, αλλά επιτηρείται απ’ το Διδάσκαλο γιατί δυναμικά αποτελεί πλεονέκτημα και τον εμπιστεύονται ότι θα μάθει – συνήθως από τα λάθη του. Προσεγγίζει λιγότερο κόσμο απ’ τη θορυβώδη πρώτη ομάδα, αλλά δίνει υγιέστερη εκπαίδευση κι εδραιώνει στους αρχάριους τα θεμελιώδη της Προαιώνιας Σοφίας. Το έργο του βρίσκεται ανάμεσα στους ομίλους που ήδη σχηματίζονται και τους παλιούς ομίλους.

3. Κατόπιν έχουμε τώρα την εμφάνιση των νεότερων εσωτερικών σχολών. Αυτές ιδρύονται από πιο προχωρημένους μαθητές. Είναι αναγκαστικά έτσι, γιατί το έργο είναι δυσκολότερο κι απαιτεί την κρούση ενός διαυγούς φθόγγου, ώστε να φανεί καθαρά η διάκριση μεταξύ του νέου και του παλιού και να δοθούν ορισμένες νέες αλήθειες κι ερμηνείες. Η νέα και πιο προχωρημένη αυτή παρουσίαση θα βασίζεται στις παλιές αλήθειες, αλλά αυτές θα ερμηνεύονται διαφορετικά και θα προκαλέσουν τον ανταγωνισμό των παλιών σχολών. Οι πιο προχωρημένοι αυτοί μαθητές έχουν ισχυρότερη ακτινοβολία και πολύ ευρύτερη επιρροή και το έργο τους αποβαίνει παγκόσμιο σε προοπτική. Δεν προκαλεί μόνο ανταγωνισμό κι απόρριψη απ’ τους παλιότερους ομίλους, αλλά θα προκαλέσει την ανταπόκριση πολλών σ’ αυτούς τους ομίλους, οι οποίοι ξέφυγαν απ’ τους παλιούς τρόπους και περιμένουν τη νέα προσέγγιση στο Θεό και είναι έτοιμοι για ένα πνευματικότερο κάλεσμα. Αυτοί θα γίνουν κατόπιν εστιακά σημεία πνευματικής δραστηριότητας μέσα στους παλιούς ομίλους και το περιβάλλον τους.

---

Edited by - Unseen on 15/06/2007 14:19:56

quote:

---

Εκεί έκανα τον παραλληλισμό με τα σύννεφα: εμείς οι άνθρωποι είμαστε όπως τα σύννεφα, παίρνουμε μια διαφορετική μορφή, μια διαφορετική έκφραση (αέρια) ενώ στην ουσία είμαστε κάτι ίδιο αλλά άλλο (υγρό).

---

Νομίζω πως θα έχεις καταλάβει ότι αυτοί οι παραλληλισμοί μου αρέσουν και με εκφράζουν, ε?

Υ.Γ. Αν θεωρείς ότι ξεφεύγουμε από το θέμα και τον αρχικό του σκοπό, μπορούμε να τα πούμε και μέσω e-mail.

In anticipation of my resurrection...

Σχετικά με το θέμα της μετενσάρκωσης είναι γεγονος οτι οι απόψεις διαφέρουν απο σχολή σε σχολή και κανείς δεν μπορεί να αποδείξει τίποτα με βεβαιότητα. Προσωπικά αφου αποφάσισα να την ερευνήσω και θεωρώ οτι την αποδέχομαι τάσσομαι υπέρ της ''δυτικής'' μετάφρασης.
Αν ισχυει την προτιμώ με συνέχεια της προσωπικότητας και της εξέλιξης της.

quote:

---

Εγώ, μαζί σας. Θέλω να αγωνιστώ για να αυξηθεί το καλό στον κόσμο, για να μην υπάρχει πόνος και στεναχώρια, για να μην υπάρχει ασθένεια. Θέλω να αγωνιστώ για να αυξηθεί το καλό μέσα μου, για να μη βιώνω πόνο και στεναχώρια, για να μην είμαι ασθενής σε κανένα σημείο. Ίσως να έχει σημασία, ποιος ξέρει;

Αλλά για να μπορέσω να παλέψω, πρέπει και να πιστεύω στην κρίσιμη μάζα, στον νόμο των μεγάλων αριθμών, στην ανατροπή, γιατί αλλιώς δεν θα έχει νόημα για μένα

---

Πολλή δουλειά αυτές τις μέρες…

Καλέ μου Dying Incubus,

quote:

---

Τι είναι όμως αυτό που ορίζει το πως θα μετενσαρκωθούμε κάθε φορά? Γιατί γεννηθήκαμε εδώ κι όχι σε μια άλλη χώρα, γιατί γεννηθήκαμε πλούσιοι ή φτωχοί, γιατί πχ έχουμε κάποια έμφυτα ταλέντα κτλ κτλ?
Κάτι θα πρέπει να τα προσδιορίζει όλα αυτά, σωστά?

---

Βεβαίως, να την οργανώσουμε τη συνάντηση κορυφής από εβδομάδα (γιατί αύριο θα λείψω εκτός Ελλάδος για λίγες μέρες)…

quote:

---

Αν ισχυει [σ.σ.: η μετενσάρκωση] την προτιμώ με συνέχεια της προσωπικότητας και της εξέλιξης της.

---

Ειλικρινά νομίζω ότι νομιμοποιούμαστε απόλυτα να πιστεύουμε ό,τι μας ταιριάζει και μας καθησυχάζει περισσότερο, ό,τι μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτερα και σε ειρήνη με τον εαυτό μας και με τον κόσμο γύρω. Η αλήθεια, αν υπάρχει μία και μόνη αλήθεια, είναι κάτι πολύ μεγάλο για να χωρέσει μέσα σε μία οποιαδήποτε θεωρία…

quote:

---

Ομως όσον αφορά την ''ΒΟΉΘΕΙΑ'' υπάρχουν ορισμένα ερωτηματικά που εμφανίζονται σε οποιονδήποτε αποπειράθηκε κάποτε να αγωνιστεί και να παλέψει...
1]Αυτός που εχει
αυτή την επιθυμία εχει συγχρόνως το δικαίωμα , την άδεια να συνδράμει σε ένα άλλο?

---

Εννοείς αυτόματα, παρεμβαίνοντας στη ζωή του; Ασφαλώς όχι. Με ποια ιδιότητα, με τι είδους αυθεντία; Γιατί αυτός θεωρεί ότι είναι καλύτερος από τον άλλον και γιατί θέλει να τον αλλάξει ποιοτικά; Επειδή κρίνει (ο επιθυμών) ότι η δική του κατάσταση είναι καλύτερη από την κατάσταση του άλλου; Νομίζω πως όλοι μας είμαστε πολύ μικροί για να κρίνουμε και να αποφασίσουμε κάτι τέτοιο για κάποιον άλλον.

Και κάτι ακόμα. Το να προσπαθείς να "βοηθήσεις" (που πρακτικά σημαίνει να αλλάξεις) κάποιον άλλον σημαίνει ότι ήδη βρίσκεσαι μακριά από την κατάσταση της αγάπης. Κι αυτό γιατί η πραγματική αγάπη δέχεται τον άλλον όπως είναι, χωρίς να απαιτεί την αλλαγή του. Διαφορετικά ο άνθρωπος δεν παρορμείται από αγάπη αλλά από έπαρση ("ΕΓΩ θα σε σώσω").

Μπορεί ωστόσο κάποιος να βοηθήσει χωρίς να προσκολλάται στο γεγονός ότι βοηθάει - στην περίπτωση της υλικής βοήθειας, ανώνυμα, και στην περίπτωση άλλου είδους βοήθειας, αποτελώντας το παράδειγμα μάλλον παρά προσφέροντας θεωρίες και μεθόδους... αλλά αυτό προϋποθέτει (και συνεπάγεται) την αποταύτισή του από την βοήθεια που προσφέρει.

quote:

---

2] Πως μπορεί κανείς να γνωρίζει το είδος της βοήθειας που χρειάζεται ο απέναντι του αν δεν είναι ο ίδιος Δάσκαλος με Δ κεφαλαίο?

---

Ίσως απλά αν αγαπάει και αποδέχεται τον άλλον... κάπως όπως έκανε η μαμά μας μ' εμάς ή κάνουμε εμείς με τα παιδιά μας... απλά τα αγαπάμε, τα αποδεχόμαστε κι αυτά αισθάνονται ασφαλή και άξια. Τι άλλο πρέπει ή μπορεί να κάνει πραγματικά κανείς σε έναν άλλον άνθρωπο; Να τον πυροβολήσει με την κριτική του; Να τον βομβαρδίσει με τις απόψεις του; Και γιατί; Για να προβάλλει την αυθεντία του εντέλει;

quote:

---

3]Γιατί υπάρχει αυτή η τάση στη σκέψη μας, ποιό είναι το ακριβές κίνητρο και γιατί?
Μήπως πίσω απο την μάχη κρυμμένα στο βάθος...του εγώ μας είναι μια καλυμμένη ανάγκη επιβεβάιωσης εστω και αθόρυβης η μια απάντηση σε κάποια ενοχή ως πρός την ακτίνα που ευλογηθήκαμε να νιώσουμε η ακόμη και η μαγεία της αγάπης και της ανάσας που αναφέρθηκε προηγουμένως?

---

Νομίζω πως κάθε φορά που λέμε "θέλω να αγωνιστώ ώστε να γίνει ο κόσμος καλύτερος" αυτό που απηχούμε είναι τα παραμύθια που ακούγαμε όταν είμαστε μικροί. Είναι η ταύτισή μας με τον σούπερμαν, την καλή νεράιδα, την καλή μάγισσα… νιώθουμε ότι μπαίνουμε ξανά στο επίκεντρο, όπως όταν ήμασταν παιδιά, ότι αποκτούμε σκοπό μεγαλύτερο από τον εαυτό μας και έως έναν βαθμό, έτσι είναι…

Κι εγώ που έχω έντονο το μαχητικό στοιχείο στην προσωπικότητα και την έκφρασή μου πολλές φορές μετανιώνω πολύ και πικρά για το πώς χειρίζομαι τις καταστάσεις… Γιατί ΞΕΡΩ, παρά το πώς ή τι είμαι, ότι το πραγματικό Έργο είναι η ειρήνη. Αυτός που θέλει έναν καλύτερο κόσμο πρέπει να κάνει έκφραση της ζωής του την αβλάβεια και να μην αγωνίζεται. Πρέπει να είναι ο ίδιος ειρήνη, να εκπέμπει ειρήνη… Αλλά, προσωπικά, έχω ακόμη πολύ δρόμο…

quote:

---

4]Αν η βοήθεια δεν ζητηθεί γιατί να δοθεί? Αφου όποιος ζητά είναι σίγουρο οτι θα λάβει και θα βρεί απαντήσεις με η χωρίς ενίσχυση ορατή..

---

Είχα διαβάσει κάποτε ότι το χειρότερο εμπόδιο που μπορεί να αντιμετωπίσει κανείς, είναι ο ίδιος ο εαυτός του. ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ότι ξέρουμε τι χρειάζεται ο άλλος (ή ο εαυτός μας εδώ που τα λέμε) και σπανίως αφηνόμαστε να δούμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα μόνα τους, σπανίως αφηνόμαστε στη ροή. Οι Άγγλοι έχουν μια παροιμία "we do without doing and everything gets done", αλλά πού...

quote:

---

5]Και κατα την άποψη μου και το πιο κρίσιμο...
Αποκλείεται να είναι η πρόθεση η ωραιότερη και ηθικότερη αλλα το αποτέλεσμα να είναι το ακριβώς αντίθετο?
Σε ενα άνθρωπο που δεν θέλησε να ασχοληθεί πρός το παρόν και που δεν ξέρουμε καν αν θα εχει την διάθεση, η επηρροή αυτών των δονήσεων, ισως να του προκαλέσει ένταση, αγωνία, φόβο κλπ.
Επίσης δεν ξέρουμε τι είναι έτοιμος να δεί ως προς τον εαυτό του και ποιο στοιχείο του θα πυροδοτηθεί με την ''βοήθεια''...
π.χ Η ιδέα του να μιλήσουμε και να προσδιορίσουμε σε κάποιον την ματαιτότητα της προσκόλλησης στην ύλη .... η ανάληση των νόμων κλπ ωστε να γίνει [ κατα τηνγνώμη μας,ευτυχισμένος] είναι μάλλον σωστή καιαληθινή ....αλλά αν του γκρεμίσουμε το εως τοτε οικοδόμημα του νου του και δεν μπορέσει να το αντέξει...αν τελικά φθόνος και οργή καλύψουν το κενό που θα έπρεπε να πληρωθεί με την αγάπη? Τότε τι θα πούμε?

---

Θα πούμε "Ουπς… συγνώμη, λάθος!" Έως ένα μεγάλο βαθμό ο τρόπος που το άγγιγμά μας φτάνει στον άλλον άνθρωπο εξαρτάται από τα κίνητρά μας και από τον τρόπο με τον οποίο τον προσεγγίζουμε. Ο καλύτερος τρόπος βοήθειας, για μένα, είναι να αποδεχτούμε τον άλλον όπως είναι, όπερ πραγματικά σημαίνει να αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι γιατί αυτό που μας ενοχλεί στον άλλον συνήθως είναι αυτό που καθρεφτίζει από μας τους ίδιους… Υπάρχει άραγε πιο δύσκολο και ουσιαστικό στοίχημα απ' αυτό;

Με πολλή αγάπη,
Unseen

***** Συγχώρεση. Αγάπη. Ευλογία. *****

quote:

---

Ο καλύτερος τρόπος βοήθειας, για μένα, είναι να αποδεχτούμε τον άλλον όπως είναι, όπερ πραγματικά σημαίνει να αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι γιατί αυτό που μας ενοχλεί στον άλλον συνήθως είναι αυτό που καθρεφτίζει από μας τους ίδιους… Υπάρχει άραγε πιο δύσκολο και ουσιαστικό στοίχημα απ' αυτό;

---

Συμφωνώ, ισως είναι το πιο δύσκολο αλλα και το πιο αποτελεσματικό.
Και δεν είναι στοίχημα ....είναι στόχος
με πολλή αγάπη

http://www.esoterica.gr/articles/eastern/aurorncr/aurorncr.htm

Καλό διάβασμα!

Με αγάπη,
Unseen

ΥΓ Nst μου, ευχαριστώ για την απάντηση, θα τα πούμε σύντομα, φιλιά!

Απλά ως άτομο δε μπορώ να αποδεχθώ εύκολα την έννοια του "τυχαίου" στον τρόπο που θα ενσαρκωθούμε γιατί δεν πιστεύω πως συμβαίνει κάτι τυχαία στον κόσμο μας.
Ακόμη κι όταν αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση που μας φαίνεται ότι έγινε κατά τύχη, πιστεύω ότι υπάρχει κάποιος λόγος από πίσω.

quote:

---

Τι άλλο σημαίνει εξ άλλου το ότι "είμαστε όλοι ένα" αν όχι αυτό ακριβώς; Είμαστε όλοι ίδια ουσία, οπότε το ποιο τμήμα της ουσίας παίζει ποιον ρόλο είναι ασήμαντο…

---

Δεν διαφωνώ στο ότι είμαστε ένα.
Είμαστε εν μέρει ίδιοι όπως είμαστε κι εν μέρει διαφορετικοί μεταξύ μας.

In anticipation of my resurrection...

Η Annelies η οποία διατηρεί την ιστοσελίδα www.ascension-workshop.co.za και φαίνεται να γνωρίζει από ψυχολογία και γενικά να κάνει μια πιο βαθιά προσπάθεια να εξοικειώσει τους μαθητές της με το θέμα της αυτογνωσίας στον δρόμο προς την Aνάληψη, διακρίνει πέντε επίπεδα στα σεμινάρια που δίνει:

1) Το πρώτο αφορά τις προσκολλήσεις και τις αλληλεξαρτήσεις.
2) Το δεύτερο τον τρόπο σκέψης και την ουσία της persona, της μάσκας ή του εγώ.
3) Το τρίτο αφορά την υλική, συναισθηματική και νοητική υγεία.
4) Το τέταρτο την κατανόηση της αιθερικής δομής, η οποία φέρει το αποτύπωμα των πιο λεπτοφυών σωμάτων.
5) Το πέμπτο αγκαλιάζει όλα τα προηγούμενα και σηματοδοτεί την έναρξη της διαδικασίας Ανάληψης.

Τα τρία πρώτα επίπεδα χρειάζονται συνειδητή προσπάθεια και δεν υπάρχει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα – καθένας παίρνει τον χρόνο που του είναι απαραίτητος, ιδίως επειδή η εξέλιξη αφορά ταυτόχρονα περισσότερα από ένα επίπεδα.

Αντιγράφω σε μετάφραση ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από την ενότητα "The five initiation levels" το οποίο αναφέρεται στην Ενοποιημένη Συνείδηση:

"Η ενοποιημένη συνείδηση απαιτεί όλα τα τμήματα του εαυτού (το συναισθηματικό, το νοητικό και όλα τα πιο λεπτοφυή σώματα) να κινηθούν προς την ίδια κατεύθυνση, διαφορετικά είναι αδύνατον να διατηρήσει κανείς την ενοποιημένη συνείδηση. Θα πρόκειται για πλαστή Ενοποιημένη Συνείδηση. Πολλοί άνθρωποι ζουν σε μια φαντασίωση όσον αφορά το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται η συνείδησή τους. Τους αρέσει να σκέφτονται ότι διαθέτουν παγκόσμια αντίληψη, όμως παγκόσμια ένωση σημαίνει ότι όλα τα είδη που έχουν ενσαρκωθεί κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση σε όλα τα επίπεδα πραγματικότητας, κάτι που ΔΕΝ συμβαίνει."

Υπάρχει επίσης ένα ενδιαφέρον σημείο σχετικά με τους "αναληφθέντες διδασκάλους":

"Η συνείδηση δύσκολα κατανοείται, όμως όλοι οι διδάσκαλοι και πνευματικοί ηγέτες που συναντάμε στο ταξίδι μας προς την Ανάληψη αντιπροσωπεύουν το υποσυνείδητο ή ασυνείδητο νου μας και οφείλουμε να αφυπνίσουμε τη σοφία της ψυχής μας ή να διασχίσουμε το υποσυνείδητό μας προκειμένου να επιτύχουμε πλήρη συνείδηση.

Κανείς δεν μπορεί να σώσει κανέναν, κανείς δεν μπορεί να αναληφθεί για να αναληφθούν οι άλλοι. Το μόνο που κάνουν τέτοιες ιδέες είναι να στερούν από τους ανθρώπους τη δική τους δύναμη!"

Υπάρχουν κι άλλα ενδιαφέροντα σημεία στα οποία θα αναφερθώ στη συνέχεια. Η Annelies υπογράφει με τον χαιρετισμό Namaste.

Ευχαριστώ πολύ.
Unseen

ΥΓ Καλέ μου Dying Incubus, είμαστε πράγματι εν μέρει ίδιοι και εν μέρει διαφορετικοί. Όπως και νά'χει, είμαστε τμήμα του Θεού. Ακριβώς αυτό: τμήμα. Ίσως γι' αυτό μπορούμε να αντιληφθούμε ένα τμήμα μόνο της αλήθειας ή της σκέψης Του, να έχουμε ένα μερίδιο, τη "μοίρα" που μας αναλογεί.

quote:

---

ΥΓ Καλέ μου Dying Incubus, είμαστε πράγματι εν μέρει ίδιοι και εν μέρει διαφορετικοί. Όπως και νά'χει, είμαστε τμήμα του Θεού. Ακριβώς αυτό: τμήμα. Ίσως γι' αυτό μπορούμε να αντιληφθούμε ένα τμήμα μόνο της αλήθειας ή της σκέψης Του, να έχουμε ένα μερίδιο, τη "μοίρα" που μας αναλογεί.

---

Καλή μου, κι εγώ πιστεύω ότι είμαστε τμήμα Του.
Αν μπορούσαμε να αντιληφθούμε το όλον της σκέψης Του ή της αλήθειας Του άλλωστε θα ήμασταν κι εμείς στην ίδια θέση.
Το μερίδιο που μας αναλογεί όμως νομίζω πως μπορούμε να το αυξήσουμε, σωστά?

In anticipation of my resurrection...

Ασφαλώς και μπορεί να αυξηθεί το μερίδιό μας, μαζί με την επίγνωση και τη φώτισή μας, αλλά δεν μένει ένα σταθερό ερωτηματικό για τα σχετικά μεγέθη; Και ασφαλώς ένα δέος…

***

Συνεχίζω την παράθεση κειμένων, μεταφράζοντας ένα απόσπασμα από την ενότητα "The 22 Decoding Spacings":

"Στα τρία πρώτα μυητικά επίπεδα, καθένας πρέπει να συγχωνευτεί με το Χριστικό επίπεδο συνείδησης. Στο τέταρτο και το πέμπτο επίπεδο επανεδραιώνεται η σύνδεση με την πηγή της ζωής του ΕΓΩ ΕΙΜΙ μας.*

Στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας αφύπνισης, που μπορεί να διαρκέσει μια ολόκληρη ζωή, συχνά η συνείδηση ή η δόνησή μας οπισθοδρομούν κάθε φορά που αδυνατούμε να συντηρήσουμε την ισορροπία μας, όμως η πρόθεσή μας να αναληφθούμε θα μας βοηθήσει στο ταξίδι μας.

Από τη στιγμή που θα ξεκινήσει η διαδικασία της ανάληψης, η ψυχή, που μέχρι τότε δεν αποτελούσε μόνιμη όψη της ύπαρξης, συγχωνεύεται και γίνεται αθάνατη ξανά, ένα άφθαρτο άτομο στο σώμα του Θεού, του παντός υπαρκτού."

Τα 22 spacings είναι 22 αριθμητικά διαστήματα (τόνοι) που συνθέτουν έναν ήχο, ο οποίος ουσιαστικά είναι κωδικοποιημένη πληροφορία. Πρόκειται για ποιότητες της ψυχής, οι οποίες μας προσδίδουν την ατομικότητά μας.

Ευχαριστώ πολύ,
Unseen

* Σύμφωνα με αρκετές μυητικές θεωρίες, υπάρχει μία Πηγή του Παντός, η οποία είναι Άφατη και Απέραντη και δημιούργησε τον Θεό που εμείς αποκαλούμε Δημιουργό. Αυτός με τη σειρά του δημιούργησε τους κόσμους και μέσα σε αυτούς και εμάς. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι ο Δημιουργός μας βρίσκεται ήδη εκτός της κατάστασης της τέλειας τελειότητας (είναι κάπως λιγότερο από τέλειος, αφού και ο ίδιος είναι δημιούργημα). Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται αναφέρεται στη σχετική φιλολογία ως "επίπεδο 'Εγώ ειμί'". Είναι ο Υιός, τη στιγμή που ο Άφατος Πατέρας παραμένει αδιανόητος, άπιαστος και πέρα από οποιαδήποτε εμπειρία.

Μεταφράζω από το "How to or how NOT to play the Human Game", ένα κείμενο που είναι προϊόν της επικοινωνίας της Annelies με μια οντότητα (POWaH):

"Η ικανότητα της αμφισβήτησης είναι μία από τις μεγαλύτερες ευλογίες που δόθηκαν στον άνθρωπο. Θέτει τον νου σε κίνηση να αναρωτηθεί για τη διαφορά ανάμεσα στην πραγματικότητα και την πραγματικότητα που δημιουργεί ο παίκτης.

(…)

Τα δέντρα στον κήπο σας είναι αληθινά, το σπίτι σας είναι αληθινό, όμως εντέλει, όταν ανοιχτεί ο χώρος ανάμεσα στα δύο μάτια σας, από την κορυφή της φώτισής σας, η καθημερινή σας εμπειρία θα φανεί μη πραγματική, ψευδαισθητική. Τότε θα έχετε μετακινηθεί πέρα από την ψευδαίσθηση."

Προσπαθώντας να καταλάβει το νόημα των παραπάνω φράσεων, η Annelies δημιούργησε μία κλίμακα 5 σκαλοπατιών, τα οποία ανταποκρίνονται σε διαφορετικά επίπεδα πραγματικότητας:

(1) Ο πραγματικός κόσμος - Ο νους μας δεν μπορεί να τον συλλάβει παρά μόνο μέσα από τα όνειρα ή τον διαλογισμό, όταν δηλ. εξέρχεται της ροής του χρόνου. Ο κόσμος αυτός είναι αιώνιος. Μόνο ο "μη νους" μας είναι πραγματικά ευφυής, πρωτότυπος, επαναστατικός, ριζοσπαστικός. Είναι ένας κόσμος στον οποίο υφιστάμεθα ως συνδημιουργοί.

(2) Η πραγματικότητα της 3ης διάστασης – Δημιουργούμε αυτό που σκεφτόμαστε. Είμαστε ό,τι σκεφτόμαστε. Ο νους μας συλλέγει πληροφορίες σα να βρίσκεται σε ένα είδος λήθαργου, ανάμεσα σε αναμνήσεις του παρελθόντος και προβολές για το μέλλον. Στον κόσμο αυτόν η ένσαρκη Ψυχή πρέπει να σταυρώσει ή να μεταμορφώσει το εγώ. Στην πραγματικότητα της 3ης διάστασης θα πρέπει να αφυπνιστούμε ως προς την ανάσταση της αθωότητας (του πραγματικού εαυτού), έτσι ώστε να υπάρξουμε σαν παιδιά ξανά, αναγεννημένοι.

(3) Ο κόσμος που δημιουργείται από το συλλογικό εγώ – Πρόκειται κατά κύριο λόγο για μια κατάσταση ύπαρξης σε άρνηση του πραγματικού εαυτού. Τρέχουμε μακριά από τις πληγές του παρελθόντος για να "ανήκουμε". Φοράμε χαρακτήρες σαν πανοπλίες. Αντιδρούμε στις καταστάσεις από το εγώ μας, ποτέ άμεσα. Εάν μας ρωτήσουν κάτι, θα αντιδράσουμε στην ερώτηση, αντί να απαντήσουμε.

(4) Ο κόσμος που δημιουργείται από έναν πληγωμένο παγκόσμιο νου που πληγώνεται ακόμη περισσότερο από την ίδια την αντανάκλασή του – Στον κόσμο αυτόν επιβιώνει μόνο όποιος φαντασιώνεται κάτι διαφορετικό από αυτό που ζει. Επειδή η ζωτική μας ενέργεια εξαντλείται στη διαρκή προσπάθεια να ικανοποιήσουμε τη λαχτάρα μας να αισθανθούμε σημαντικοί και παραγωγικοί, δημιουργούμε χρόνιες τάσεις φυγής από την πραγματικότητα και ζούμε προσβλέποντας σε ένα φανταστικό μέλλον, αρνούμενοι όποια σημεία του παρελθόντος μας δεν ταιριάζουν με τη φαντασίωσή μας. Έτσι δημιουργείται ένας κόσμος ακόμη πιο απατηλός. Δεν βλέπουμε καθαρά και δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ό,τι μας έχει συμβεί ή μας συμβαίνει. Ζούμε σε πλάνη.

(5) Ο κόσμος στον οποίο άρνηση και φαντασίωση συγχωνεύονται - Συναισθήματα και αντιδράσεις όπως καχυποψία, ψέμα, απάτη, φόβος μήπως μας σκοτώσουν ή υποστούμε άλλου είδους φρικτή καταστροφή (στο υλικό, νοητικό και συναισθηματικό πεδίό) είναι η καθημερινή εμπειρία στον κόσμο αυτόν. Ζούμε σε έναν κόσμο πνευματικής αστάθειας όπου η τρέλλα είναι αποδεκτή και ο πραγματικός κόσμος φαίνεται ψεύτικος ή ανύπαρκτος.

Η Annelies συμπεραίνει:

"Είμαστε ανώτερα όντα που περικλείουν όλη τη σοφία, ενόσω παίζουν το ανθρώπινο παιχνίδι, που όμως στην πορεία έχασαν τη σύνδεσή τους με τη σοφία αυτή. Πρέπει τώρα να μεταμορφώσουμε τουλάχιστον τις τρεις τελευταίες πραγματικότητες στη δεύτερη, προκειμένου να αφυπνίσουμε την ψυχή μας ως προς την επίγνωση ότι μπορούμε να τα έχουμε ΟΛΑ."

Πολύ ενδιαφέροντα κείμενα, με τη δική τους σοφία…

Ευχαριστώ πολύ.
Unseen

Πώς ξέρουμε λοιπόν ότι είμαστε "walk-in"?

- Εάν στη διάρκεια αυτής της ζωής φτάσαμε σε κάποιο σημείο που ξέραμε ότι έπρεπε να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις προκειμένου να ακολουθήσουμε την πορεία που είχε χαράξει η ψυχή μας (το εσωτερικό μας κάλεσμα).

- Εάν έπρεπε να αλλάξουμε δραστικά τρόπο ζωής, να πάρουμε διαζύγιο, να αλλάξουμε καριέρα, τόπο ή και χώρα διαμονής προκειμένου να ακολουθήσουμε το εσωτερικό μας κάλεσμα.

- Εάν χρειάστηκε οποιαδήποτε στιγμή να αλλάξουμε το όνομά μας, για δικούς μας λόγους.

- Εάν έχουμε όνειρα ή αναλαμπές από προηγούμενες ζωές.

- Εάν ξαφνικά εκδηλώνουμε ασθένειες για τις οποίες δεν είχαμε ποτέ φυσική προδιάθεση ούτε ο τρόπος ζωής και οι σκέψεις μας υποστήριζαν την εκδήλωσή τους.

- Εάν νιώθουμε βαθιά αγάπη για κάθε είδος ζωής και μπορούμε με ειλικρίνεια να πούμε ότι η προσωπικότητά μας πρέπει να αποδεσμευθεί ούτως ώστε το τμήμα του Πνεύματος που μας αναλογεί να συνδεθεί με αυτό που σήμερα αποκαλούμε Ανώτερο Εαυτό μας.

- Εάν μπορούμε να αφουγκραστούμε τα βαθύτερα αισθήματά μας που έρχονται από την καρδιά και τις απαντήσεις στα ερωτήματά μας και εάν, στη διάρκεια των διαλογισμών μας, ακούμε έναν ήχο ή βλέπουμε εικόνες με τον εσωτερικό οφθαλμό, αντί να προσλαμβάνουμε λέξεις.

Η πρώτη "αλλαγή ψυχής" συνήθως γίνεται μεταξύ 28 και 42 ετών, αν και είναι δυνατόν να συμβεί και νωρίτερα. Όταν μιλάμε για "αλλαγή ψυχής" μιλάμε για μεταβολή τμήματος της συχνότητας της ψυχής μας. Συνήθως η μεταβολή αυτή συνοδεύεται από αποδέσμευση τραυματικών εμπειριών του παρελθόντος, οι οποίες αντικαθίστανται με νέες αναμνήσεις από διαφορετικές παλιότερες ζωές. Μπορεί να γίνουν πολλές αλλαγές ψυχής στη διάρκεια μιας ανθρώπινης ζωής (τρεις ή και περισσότερες ακόμη).

Σκοπεύω τις επόμενες μέρες να κλείσω με ένα τελευταίο ποστ τα όσα αναφέρονται στο site της Annelies και να επιχειρήσω να γράψω, σαν επίλογο, ένα τελικό συμπέρασμα των όσων συζητήθηκαν στο τόπικ. Ασφαλώς θα είναι ένα προκατειλημμένο τελικό συμπέρασμα, αφού το τόπικ ξεκίνησε μέσα από την προσωπική μου αγωνία να βρω απαντήσεις σε μια δύσκολη προσωπική μου συγκυρία. Ψάχνοντας τις απαντήσεις αυτές, μπόρεσα να αμφισβητήσω πράγματα που θεωρούσα δεδομένα, να εγκαταλείψω άλλα που δεν με εξέφραζαν, να απαλλαγώ από κάποιες συμπεριφορές που θα χαρακτήριζα ψυχαναγκαστικές, να δω καλύτερα εμένα την ίδια, χωρίς μερικά από τα ενδύματα και τους ρόλους που συνήθως αναλαμβάνω. Το τελικό συμπέρασμα αναπόφευκτα θα αντανακλά αυτή μου την αναζήτηση, η οποία δεν θα ήταν η ίδια χωρίς την πολύτιμη συμβολή όλων όσων έγραψαν εδώ.

Ευχαριστώ πολύ,
Unseen

Οδηγίες για ναυτιλομένους ή μάλλον μελλοαναληφθησόμενους:

- Μην προσκολλάστε σε τίποτα, μην περιμένετε τίποτα και μη φοβάστε τίποτα. Μην προσκολλάστε στην προηγούμενη ψυχή ή στη walk-in ψυχή σας. Επιτρέψτε την εξέλιξη. Ο πλανήτης βρίσκεται σε μια συχνότητα εξέλιξης και για να συντονιστούμε μαζί του, πρέπει και εμείς να φέρουμε αυτή τη συχνότητα και να εξελισσόμαστε.

- Μην περιμένετε τίποτα. Μην έχετε προσδοκίες, μπορείτε όμως να έχετε προτιμήσεις. Οι προτιμήσεις επιτρέπουν την ελεύθερη ροή ενέργειας.

- Αποδεσμεύστε τους φόβους σας. Ο φόβος είναι η προσδοκία του πόνου. Θα μάθουμε για τους φόβους μας εάν μπορέσουμε να κατανοήσουμε τους τρόπους με τους οποίους περιμένουμε ότι θα πληγωθούμε. Ο φόβος διαλύεται στο φως, έτσι, ό,τι κι αν φοβάστε, φέρτε το στο συνειδητό και θα διαλυθεί όπως η ομίχλη. Ο φόβος είναι "ψευδή στοιχεία που εμφανίζονται ως αληθινά".

- Σταματήστε, κοιτάξτε και αφουγκραστείτε. Πάψτε να συμμετέχετε στην Ψευδαίσθηση. Προσλάβετε τον υψηλότερο κραδασμό σας και μείνετε εκεί, αντιλαμβανόμενοι τους κραδασμούς των άλλων μόνο σε σχέση με τον δικό σας και χωρίς να συντονίζεστε με αυτούς παρά μόνο αν είναι ο κραδασμός τους είναι υψηλότερος. Μετά δεν θα φοβάστε να βρεθείτε οπουδήποτε με οποιονδήποτε ή να μάθετε για τον υπόλοιπο κόσμο και για όσους ζουν στον φόβο. Μπορούμε να μεταδώσουμε φως, εάν είμαστε φως.
Δείτε μόνο ποιοι πραγματικά είστε. Αφουγκραστείτε την καρδιά της προέλευσής σας. Μπείτε εντός, στον ιερό χώρο βαθιά κάτω από το μπουμπούκι που ανοίγει και ακολουθήστε τον μέχρι την πρωταρχική ρίζα, αυτή που σας συνδέει με την αρχή σας. Και αφουγκραστείτε.

- Τέλος, ακτινοβολείτε. Καθώς γίνεστε ένα τέτοιο Ον και μαθαίνετε να συντηρείτε τον κραδασμό σας, ακτινοβολείτε. Έτσι δημιουργείτε ένα σημείο συντονισμού για τους άλλους, ούτως ώστε ο κραδασμός τους να ανέλθει σε νέο επίπεδο και να επιτευχθεί η κρίσιμη μάζα που είναι απαραίτητη για την αλλαγή του Πλανήτη.

Ο Επίκτητος έλεγε: "πρώτα πες στον εαυτό σου τι θέλεις να γίνεις και μετά κάνε ό,τι χρειάζεται για να το επιτύχεις".

Ευχαριστώ πολύ,
Unseen

Ξεκάθαρα, η Ανάληψη, αν υπάρχει σαν πιθανότητα, αφορά μια άλλη πραγματικότητα, ένα παράλληλο ίσως σύμπαν, πάντως όχι αυτό εδώ. Ο κόσμος μας έχει ακόμη πολύ δρόμο να διανύσει για να επιτύχει μια τέτοιου είδους ουτοπία. Και είναι, κατά τη γνώμη μου, λίγο επικίνδυνο να στρέφουμε την πνευματική μας προσπάθεια στην προσδοκία της Ανάληψης, αντί να προσπαθούμε να προσφέρουμε ενεργό βοήθεια στους συνανθρώπους μας, γιατί μπορεί να τροφοδοτούμε μια αυταπάτη.

Είναι επίσης αυτονόητο ότι η εμπορευματοποίηση της ιδέας όχι μόνο δεν προσφέρει τίποτα στην πνευματική εξέλιξη των μαθητών, αλλά τους αποπροσανατολίζει και τους καθυστερεί.

Από την άλλη, η ιδέα ότι υπήρχε ένα Παιχνίδι που έχει τελειώσει, ότι βρισκόμαστε στις παρυφές μιας νέας πραγματικότητας, ότι μπορούμε να ζητήσουμε να μη μαθαίνουμε πια διαμέσου του πόνου αλλά μόνο διαμέσου της αγάπης, είναι δελεαστική. Είναι όμως εφικτή; Η προσωπική μου εμπειρία μου έδειξε πως μάλλον όχι.

Υπάρχει κάπου κάτι σαν ένα κουμπί που, άμα πατηθεί, αρχίζουν τα πράγματα και πηγαίνουν στραβά, ένας "παράγοντας Χ" (μήπως οι θεοί που γελάνε μαζί μας;). Κανείς μας δεν πατάει το κουμπί εσκεμμένα, όμως κανείς δεν ζει και μόνος του. Ζούμε μέσα σε ένα πλέγμα σχέσεων και ανθρώπων και το κουμπί μπορεί να πατηθεί ανά πάσα στιγμή, πυροδοτώντας το ξετύλιγμα μιας αλυσίδας γεγονότων που μπορεί να μας συμπαρασύρει, όσο κι αν προσπαθούμε συνειδητά να έλκουμε κοντά μας την αγάπη, την υγεία, την επιτυχία ή την ευημερία.

Ποιος είπε άλλωστε ότι η αγάπη - όπως και η γνώση και η δύναμη - δεν έχουν συνυφασμένο μέσα τους τον πόνο; Χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό. Όπως λέει και η αγαπημένη μου Nada, "το κάρβουνο πρέπει να τριφτεί σκληρά για να γίνει διαμάντι. Και οι όποιες αποκρυσταλλώσεις (συναισθηματικές, νοητικές, πλανητικές...) καθώς αναπόφευκτα σπάζουν κάποια στιγμή, προκαλούν επίσης πόνο".

Όταν λοιπόν βρεθούμε στο δρόμο της χιονοστιβάδας, το μόνο που πραγματικά μετράει είναι το τι έχουμε χτίσει μέσα μας, το υλικό από το οποίο έχουμε δομήσει τον εαυτό μας, γιατί αυτό δοκιμάζεται. Είναι καλό, είναι ανθεκτικό, είναι ευγενές;

Κι αν υπάρχει Ανάληψη, ο μόνος τρόπος που μπορώ να την αντιληφθώ είναι σαν ανάληψη της συνείδησης, δηλ. εξύψωση/διεύρυνση/έκτασή της προς τα άνω, μόνο που αυτό δεν αποτελεί καινοτομία, δεν διαφέρει σε κάτι από τις διδαχές των Μεγάλων Διδασκάλων της ανθρωπότητας…

Ευχαριστώ για μια ακόμη φορά όλους όσους με τίμησαν με τη συμμετοχή τους στο θέμα.

Με αγάπη,
Unseen

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr