Μετά σε στριμώχνει ο STITS και βγάζεις ένα κομματάκι από το βιβλίο, όπου έχει σβήσει το έτος.

Τι κρυψίνικα και τι σκοταδισμός είναι αυτά? Νόμιζα πως βρήκα γνήσιους Ορθόδοξους.

Τι είναι αυτό το κουλό, "μη πανικοβληθεί κανείς"? Έγραψες πράγματα και θαύματα εδώ και μήνες, για Τούρκους μέχρι την Κόρινθο, για ποτάμια αίματος στην Τουρκία, και δεν ξέρω τι.
Ξαφνικά ανησύχησες μη πανικοβληθεί κανείς?

Αν έχεις στα χέρια σου τίποτα εμπιστευτικά έγγραφα μαζί με τους χρησμούς, πάω πάσο.

Αν όμως δεν είναι τίποτα τέτοιο, ρίχτο να το δει ο κόσμος.

Rumsfeld's War

________________________________________
Prepared: Oct 25 15:24:37 1995, Author: -Κτενάς Χρήστος
________________________________________

TOYPKIA: ΘΕΡΜΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΠΡΟ TOY ΑΔΙΕΞΟΔΟΥ;

Πριν από 40 χρόνια, τα μεσάνυχτα της 5ης Σεπτεμβρίου 1955, μια έκρηξη στον κήπο του τουρκικού προξενείου στη Θεσσαλονίκη προξενεί μικρές ζημιές στο κτίριο και στο διπλανό σπίτι όπου είχε γεννηθεί ο Κεμάλ Ατατούρκ. H έκρηξη, μια τουρκική προβοκάτσια με πιθανή συμμετοχή πρακτόρων και από άλλες χώρες, απέδειξε περίτρανα την ικανότητα της Τουρκίας να επιλύει τα προβλήματά της και να επιτυγχάνει τις επιδιώξεις της χρησιμοποιώντας κάθε μέθοδο.
Το περιστατικό ακολούθησαν τεράστιας έκτασης ταραχές στην Κωνσταντινούπολη με στόχο το ελληνικό στοιχείο. Τα οργανωμένα επεισόδια κατέληξαν σε μαζικές λεηλασίες και καταστροφές ελληνικών περιουσιών, εκκλησιών, του ελληνικού προξενείου στη Σμύρνη, σχολείων και χριστιανικών νεκροταφείων. Μα πιο σημαντικές ήταν οι επιθέσεις εναντίον Ελλήνων με τρεις τουλάχιστον νεκρούς, εκατοντάδες τραυματίες και χιλιάδες κακοποιημένους (Σημ. 1). Μετά τα επεισόδια αυτά έσβησε και η ελληνική παρουσία στην Κωνσταντινούπολη με μαζική έξοδο των εκεί Ελλήνων προς την Ελλάδα.

του Χρήστου Κτενά

H Τουρκία σχεδόν από την κεμαλική αναγέννησή της ακολουθεί μια σταθερή και συστηματική επιθετική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα. H πολιτική αυτή μπορεί να χαρακτηριστεί σαν μια αλληλουχία βίαιων γεγονότων (πάντα οργανωμένων από την τουρκική κυβέρνηση) και κυνικών διαπραγματεύσεων που αποσκοπούν -και μέχρι σήμερα επιτυγχάνουν- την αύξηση της τουρκικής επιρροής πέρα από τα σύνορα της. Σήμερα 40 χρόνια από τα γεγονότα του 1955 η Τουρκία έχει πετύχει και την αύξηση του γεωγραφικού χώρου της (Κύπρος, επιχείρηση «Ατσάλι» στο Βόρειο Ιράκ για την εξόντωση των κούρδων ανταρτών). H επιθετικότητα όμως της Τουρκίας δεν εκδηλώνεται μόνο απέναντι στην Ελλάδα.
Πολλά συνοριακά επεισόδια στο παρελθόν στα σύνορα με την τότε Σοβιετική Ένωση, οι τεταμένες σχέσεις με το Ιράκ για τα θέματα των Κούρδων, η διαχείριση των υδάτων των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη, η προσπάθεια επέμβασης στη Βουλγαρία με τη στήριξη τουρκικού κόμματος, η αποστολή στρατευμάτων στην τέως Γιουγκοσλαβία -υπό την αιγίδα του OHE- αποδεικνύουν μια επεκτατική πολιτική προς όλες τις διευθύνσεις του ορίζοντα. H Ελλάδα και η Κύπρος έχουν υποστεί τα περισσότερα, τα τελευταία χρόνια, με τη διεθνή ανοχή, ενώ η κατάρρευση του Ανατολικού συνασπισμού μάλλον θα αυξήσει και την τουρκική επιθετικότητα προς Βορρά και Ανατολή. Το γιατί η Τουρκία ακολουθεί μια τέτοια πολιτική είναι ένα θέμα που αξίζει να αναλυθεί. Στο άρθρο αυτό θα ασχοληθούμε με το τι μια τέτοια πολιτική προμηνύει για την Ελλάδα στα προσεχή χρόνια. Τρία είναι τα μέτωπα πιθανής αντιπαράθεσης Ελλάδας και Τουρκίας. H Κύπρος, το Αιγαίο και η Θράκη. Ας δούμε σε κάθε χώρο τι έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια.

Κύπρος

Έχουν ήδη περάσει 21 χρόνια από την εισβολή στην Κύπρο και η Τουρκία σε αυτό το διάστημα κατάφερε να σταθεροποιήσει τη θέση της στα κατεχόμενα. Οι Ελληνοκύπριοι έχουν σχεδόν ολοκληρωτικά εκδιωχτεί από το βόρειο μέρος του νησιού και το ψευδοκράτος έχει συγκροτήσει διοικητικό μηχανισμό που έστω και με σοβαρά προβλήματα λειτουργεί. Παρόλο δε του ότι εξαρτάται από την Τουρκία για την επιβίωση του, έχει καταφέρει με το πέρασμα του χρόνου να αποκτήσει κάποια διεθνή παρουσία διατηρώντας εμπορικές σχέσεις με κάποιες χώρες, ενώ υπάρχει ολοένα αυξανόμενη τουριστική κίνηση από χώρες της κεντρικής Ευρώπης. Τα μεγέθη είναι βέβαια πάντα μικρά, σηματοδοτούν όμως μια παράνομη κατοχή που στο διεθνές προσκήνιο έχει γίνει εν μέρη αποδεκτή έστω και ανεπίσημα.
Το μεγαλύτερο όμως κέρδος της Τουρκίας από το 1974 είναι η διάχυτη αίσθηση του τετελεσμένου στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Τα συλλαλητήρια του παρελθόντος, οι πύρινοι λόγοι, η συλλογική μνήμη της καταστροφής έχουν δυστυχώς ατονήσει.
Πλέον και ο OHE αντιμετωπίζει το Κυπριακό σαν ένα αδιέξοδο και κατά καιρούς ακούγονται σενάρια για περιορισμό της παρουσίας των ειρηνευτικών στρατευμάτων στην ουδέτερη ζώνη. H διεθνής πίεση προς την Τουρκία ήταν από το 1974 υποτονική και έχει μετεξελιχθεί σε διπλωματική σκιαμαχία άνευ ουσίας και αποτελέσματος.
Συνολικά η Τουρκία μπορεί να θεωρήσει την εισβολή επιτυχημένη καθώς 21 χρόνια μετά δεν έχει χάσει τίποτα από όσα είχε κατακτήσει και μάλιστα έχει παγιώσει την κατοχή στη διεθνή πολιτική σκηνή.

Αιγαίο

Στο Αιγαίο η Τουρκία δεν έχει να επιδείξει γεωγραφικές κατακτήσεις, αλλά έχει επιτύχει τον περιορισμό της ελληνικής δραστηριότητας σε πολιτικό επίπεδο.
Δύο είναι τα κύρια σημεία τριβής, όπου και στα δύο υπάρχει τουρκική επιτυχία.
Καταρχήν η Ελλάδα δεν έχει προχωρήσει σε εκμετάλλευση του Αιγαίου παρόλο που είχε διακινδυνεύσει μία σύγκρουση με την Τουρκία το Μάρτιο του 1987 γι' αυτό ακριβώς το θέμα. H ισχνή παραγωγή πετρελαίου στη Θάσο δεν είναι παρά μια ελάχιστη προσπάθεια που πολύ απέχει από τη συστηματική διερεύνηση του υποθαλάσσιου πλούτου.
Δεύτερον η Ελλάδα αναβάλλει συνεχώς την επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 μίλια, ένα απόλυτα νόμιμο δικαίωμα της που οριστικά θα έλυνε το όποιο πρόβλημα αμφισβήτησης της κυριότητας μεγάλων περιοχών του Αιγαίου. H Τουρκία με την απειλή πολέμου που επισείει έχει επιτύχει την αδράνεια της Ελλάδας, μια αδράνεια που μεταφράζεται χρονικά σε αποποίηση νόμιμων δικαιωμάτων μας εντός των συνόρων. Στη διεθνή πολιτική ένα δικαίωμα που δεν ασκείται σύντομα χάνει και τη νομική του υπόσταση και δημιουργείται νέο δίκαιο εθιμικό, αυτό της τρέχουσας πραγματικότητας.

Θράκη

H Θράκη μπορεί να παρομοιαστεί με νέα Κύπρο. H παρουσία μιας ισχυρής μουσουλμανικής μειονότητας με αυξανόμενη τουρκική εθνική συνείδηση, οι τριβές της μειονότητας με τους χριστιανούς κατοίκους της περιοχής, η δράση τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, η φιλολογία περί εθνικής καταπίεσης και η προσπάθεια αυτόνομης πολιτικής εκπροσώπησης με τουρκικά κόμματα και βουλευτές θυμίζουν έντονα τα Κυπριακά του 1950-'60.
H Τουρκία με τη συστηματική στήριξη του εθνικιστικού και εξτρεμιστικού στοιχείου της μειονότητας έχει αποκτήσει προσβάσεις σε όλους τους μουσουλμάνους της Θράκης ακόμα και σε πληθυσμούς (Πομάκοι, Αθίγγανοι) που καμία εθνολογική σχέση δεν έχουν με αυτή.
H επίθεση αυτήν τη φορά γίνεται θρησκευτικά με κατευθυνόμενους από την Αγκυρα ιμάμηδες, πολιτιστικά με τη μετάδοση τουρκικών τηλεοπτικών προγραμμάτων δορυφορικά (με το Τουρκικό προξενείο να πριμοδοτεί οικονομικά την αγορά δορυφορικών δεκτών), πολιτικά με καθοδηγούμενους τοπικούς ηγέτες και υποψήφιους βουλευτές και ακόμα με χονδροειδείς περιοδείες τούρκων επισήμων που δηλώνουν πως η «Τουρκία είναι εδώ».
Το ελληνικό κράτος με μια σειρά από ατυχέστατες πολιτικές επιλογές έχει δημιουργήσει στη μειονότητα το αίσθημα του διωκόμενου και σχεδόν τους εξωθεί στην προπαγάνδα των εξτρεμιστικών στοιχείων.
H γειτονία της μειονότητας με τα σύνορα συντηρεί και την αίσθηση Πέμπτης Φάλαγγας στην ελληνική κοινωνία με αποτέλεσμα τη σταδιακή εγκατάλειψη της περιοχής από το ελληνοχριστιανικό στοιχείο.
Επιτυχής μπορεί να θεωρηθεί και εδώ η Τουρκία καθώς έχει δημιουργήσει στην Ελλάδα εσωτερικό εθνολογικό πρόβλημα που συστηματικά προβάλλεται και διεθνώς.
H Τουρκία συγκρούεται με την Ελλάδα σε τρεις γεωγραφικές περιοχές διεκδικώντας παντού χώρο, δικαιώματα, κυριαρχία.
Και στις τρεις μπορεί να επιδείξει μερική έως πλήρη επιτυχία, γεγονός που οπωσδήποτε ενισχύει την επιθετικότητα της στο μέλλον.
Πρέπει να τονιστεί η ποικιλία που διαθέτει και χρησιμοποιεί η Τουρκία στην επιθετική εξωτερική της πολιτική. Είναι ένας συνδυασμός ωμής βίας (Κύπρος), νομικών αμφισβητήσεων (υφαλοκρηπίδα), πολιτικής υπονόμευσης (μειονότητα) που εναλλάσσονται αποσκοπώντας στη συνεχή ενίσχυση της στον ευρύτερο γεωγραφικό της χώρο.

Είναι πιθανή μέσα στα επόμενα χρόνια μια επιθετική στρατιωτική κίνηση της Τουρκίας προς την Ελλάδα;

Είκοσι ένα χρόνια μετά την εισβολή στην Κύπρο μπορεί να πλησιάζει σχεδόν νομοτελειακά η ημερομηνία μιας νέας επιθετικής ενέργειας. H κίνηση φυσικά δεν θα γίνει από κάποιο μυστηριακό πλήρωμα του χρόνου αλλά από την προμελετημένη, συνολικά επεκτατική, πολιτική της Τουρκίας.
Ιστορικά η Τουρκία δεν έχει διστάσει να χρησιμοποιήσει στρατιωτική βία για την επίτευξη των σκοπών της. Τα τουρκικά επιτελεία οργανωμένα τον τελευταίο αιώνα με γερμανικά πρότυπα διοίκησης έχουν ενστερνιστεί απόλυτα τη ρήση του Κλαούζεβιτς «ο πόλεμος είναι μια απλή συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα». Ποιοι είναι όμως οι παράγοντες που οδηγούν την Τουρκία κάθε φορά να αποφασίζει μία στρατιωτική ενέργεια εναντίον της Ελλάδας;

α. Εσωτερική πολιτική σκηνή

H κυριαρχία του στρατού στα πολιτικά πράγματα της Τουρκίας είναι πολιτικά και ιστορικά κατοχυρωμένη. O στρατός αποτελεί ξεχωριστό κοινωνικό σώμα με κύριο στόχο την υπεράσπιση και ανάδειξη μιας κεμαλικής μεγαλοϊδεατικής Τουρκίας.
O συνδυασμός της κεμαλικής ευρωπαϊκής στροφής και της κληρονομιάς της οθωμανικής εξαπλώσεως και κυριαρχίας συνθέτουν ένα στρατό με ιδεολογικά χαρακτηριστικά και πολιτική άποψη. Το δόγμα των δυτικών κρατών ότι ο στρατός είναι όργανο της πολιτικής εξουσίας στην Τουρκία δεν εφαρμόστηκε ποτέ, καθώς ο στρατός ήταν και πολιτική εξουσία.
H παρουσία του στρατού είναι συνεχής και όποτε η πολιτική σκηνή ξέφευγε από τις βασικές πολιτικές γραμμές, που άγραφα είχαν καθοριστεί ή η διαφθορά του πολιτικού κόσμου ξεπερνούσε τα αποδεκτά, ένα στρατιωτικό πραξικόπημα αποκαθιστούσε την «τάξη» (Σημ. 2).
H στρατιωτική επιβολή στην Τουρκία δεν παίρνει το χαρακτήρα αυστηρού καταναγκασμού καθώς είναι κοινωνικά αποδεκτή η πολιτική παρουσία του στρατού που εμφανίζεται σαν ο εγγυητής της προόδου και του κεμαλισμού. Στο συνονθύλευμα της τουρκικής πολιτικής που οριοθετείται από ακροδεξιά, ακροαριστερή και ισλαμική τρομοκρατία ο στρατός φαντάζει πολιτικά σταθερός και αυτοσυγκρατημένος.
Δεν είναι φυσικά η στρατιωτική πολιτική παρουσία ιδανική και ανεξέλεγκτη. Στο πολιτικό όμως παζάρι η γνώμη του στρατού είναι βαρύνουσα και πολλές φορές δεσμευτική.
H ανάπτυξη της τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας την τελευταία δεκαετία έχει προσφέρει και σημαντική άμεση λαϊκή στήριξη στο στρατό. Ένα σύνολο επιχειρηματιών, τραπεζών, εργολάβων, επιστημόνων και εργατών που αποτελούν τους επενδυτές, διαχειριστές και εργαζόμενους της πολεμικής βιομηχανίας εξαρτώνται από την ισχυρή θέση του στρατού που είναι ο μεγαλύτερος πελάτης τους.
O στρατός που διαθέτει και μεγαλοϊδεατισμό και πολιτική παρουσία είναι η κινητήρια δύναμη υιοθέτησης στρατιωτικών κινήσεων. Ήδη ο τουρκικός στρατός έχει δείξει σημάδια κινητικότητας με αιχμή την επιχείρηση «Ατσάλι» στο βόρειο Ιράκ. H αποτυχία της στρατοχωροφυλακής να περιορίσει τους κούρδους αντάρτες του PKK οδήγησε σε μαζική εισβολή 35.000 στρατιωτών σε μεγάλο βάθος στο Ιράκ με σκοπό τη δημιουργία ζώνης ασφαλείας απόλυτα αντίστοιχης με αυτή του Λιβάνου που είχε εγκαταστήσει το Ισραήλ. Το ρόλο των τοπικών συνεργατών έχουν αναλάβει Κούρδοι του βορείου Ιράκ άλλων πολιτικών παρατάξεων (KDP, PUK).
O εσωτερικός όμως εχθρός είναι αρκετός για να καθησυχάσει τη στρατιωτική κινητικότητα;
Στην πραγματικότητα η ισλαμική ολίσθηση της τουρκικής κοινωνίας είναι ο μεγαλύτερος εσωτερικός εχθρός.
Τα τουρκικά πολιτικά κόμματα κινούνται μέσα σε ένα πολύ στενό δίαυλο επιλογών. H πολιτική σκηνή της Τουρκίας φέρει την κληρονομιά του ευρωπαϊκού κεμαλικού εκσυγχρονισμού, τη σκιά του στρατού, την απειλή του Ισλαμισμού, την επικίνδυνα παρατεινόμενη λαϊκή ανέχεια, το μεγάλο εξωτερικό χρέος, την ασθμαίνουσα οικονομία, την αστάθεια ενός πολυφυλετικού πληθυσμού. H απάντηση που έχουν να προσφέρουν τα πολιτικά κόμματα είναι η τακτική μαστίγιου και καρότου. Οι αντίπαλοι του καθεστώτος (Σημ. 3) βασανίζονται, φυλακίζονται και λυντσάρονται, η αυτοδιάθεση των Κούρδων πνίγεται στο αίμα, η ελευθεροτυπία είναι ανύπαρκτη και στρατιωτικός νόμος κηρύσσεται συνεχώς σε περιπτώσεις λαϊκής αναταραχής. Από την άλλη μεριά προσφέρεται μια εξωτερική πολιτική επεκτατισμού, ογκώδη δημόσια έργα, ισχυρός στρατός, λαϊκισμός και εθνικισμός.
H πολιτική αυτή κάθε άλλο παρά θεραπεύει τα προβλήματα της τουρκικής κοινωνίας. Μια κοινωνία σε κρίση απαιτεί διέξοδο που θα είναι ή εσωτερικά ριζική, ή εξωτερικά επιθετική. H εσωτερική κρίση τα τελευταία χρόνια οδηγεί την κοινωνία σε επιστροφή στις ιστορικά σταθερές θρησκευτικές αξίες του Ισλάμ.
H ισχύ της Τουρκίας βασίζεται σε μια πολιτική παραδοχή. Οι τεράστιες δαπάνες εξοπλισμών και επιθετικής εξωτερικής πολιτικής σημαίνουν ένα απαράδεκτα χαμηλό βιοτικό επίπεδο. Δεν υπάρχουν απλώς αρκετά χρήματα για μεγαλοϊδεατισμό και κοινωνική ανάπτυξη. O ισλαμικός φονταμενταλισμός όμως εμφανίζεται κοινωνικά δίκαιος, αταξικός και αδιάφθορος.
O φτωχός και εξαντλημένος πληθυσμός προσελκύεται στα ισλαμικά κόμματα και τα υπερψηφίζει καθιστώντας όλο και πιο πιθανή την εγκαθίδρυση ισλαμικής εξουσίας. Μια τέτοια εξέλιξη όχι μόνο θα ανέτρεπε το καταστημένο αλλά θα διέλυε και τη σημερινή στρατιωτική συγκρότηση. Ένα ισλαμικό καθεστώς σχεδόν σίγουρα θα διατηρούσε την επιθετική πολιτική έναντι της Ελλάδας αλλά με νέα στρατιωτική δομή πιθανά ιρανικού τύπου.
Τα πολιτικά κόμματα εμφανίζονται διαιρεμένα και ανίκανα να διαχειριστούν την κρίση. Με εκλογικούς νόμους εξαμβλώματα και την παρέμβαση του στρατού η κατάσταση είναι ακόμα ελεγχόμενη αλλά κανείς δεν γνωρίζει για πόσο. O Τουρκικός Στρατός συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις αμφισβήτησης του και κοινωνικής αναταραχής αντιδρά μ' ένα ακόμα πραξικόπημα. H ισλαμική όμως ισχύ είναι τέτοια που μια αναίμακτη επιβολή του στρατού είναι μάλλον απίθανη. O στρατός, αν και εχθρικά διακείμενος με τους ισλαμιστές από την κεμαλική του παράδοση, δεν μπορεί να διακινδυνεύσει μία εμφύλια σύγκρουση. H κριτική των ισλαμικών κομμάτων προς τον κυβερνητικό συνασπισμό περιλαμβάνει ακόμα και πολλές κατηγορίες για ηττοπάθεια στην εξωτερική πολιτική.
Είναι πιθανό πως στο αδιέξοδο που εμφανίζεται το πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο της Τουρκίας μπορεί να επιλέξει την ηρωική έξοδο. Μια μεγαλειώδης στρατιωτική επιθετική ενέργεια απέναντι σε ένα γνωστό εχθρό θα αποκαθιστούσε το κύρος της κυβέρνησης, θα ισχυροποιούσε τον ηρωικό πλέον στρατό και θα συσπείρωνε το λαό γύρω από το κατεστημένο. Θα απογυμνώνονταν ακόμα τα ισλαμικά κόμματα από τα επιχειρήματα περί ηττοπάθειας και θα έχαναν μεγάλο μέρος της λαϊκής υποστήριξης που θα συσπειρωνόταν γύρω από τη μαχόμενη με τον εξωτερικό εχθρό, εξουσία.
Συνολικά τα τεράστια εσωτερικά προβλήματα της Τουρκίας και η πολιτική της δομή ωθούν στην αναζήτηση ενός ορατού εξωτερικού εχθρού ο οποίος θα χρησιμεύσει για την εκτόνωση της κρίσης. H Ελλάδα είναι ο πρώτος υποψήφιος.

β. Στρατιωτικοί συσχετισμοί

H κούρσα των εξοπλισμών μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας συνεχίζεται αμείωτη. H συνθήκη CFE επέτρεψε τη μεταφορά μεγάλων ποσοτήτων υλικού προς τις δύο χώρες από τη δυτική και ανατολική Ευρώπη. Νέα οπλικά συστήματα ενσωματώθηκαν στις στρατιωτικές δομές και οι παραγγελίες συνεχίζονται με ακόμα πιο εξελιγμένα. (Σημ. 4)
Το ζήτημα βρίσκεται στην οικονομική ισχύ των δύο χωρών. Για πόσο δηλαδή χρονικό διάστημα θα είναι δυνατό να συνεχίζουν τα εξοπλιστικά τους προγράμματα. Και οι δύο χώρες κάθε άλλο παρά ανθηρές οικονομίες διαθέτουν. Αργά ή γρήγορα κάποια θα υποχρεωθεί να υποχωρήσει και να μειώσει τον στρατιωτικό προϋπολογισμό της. Για την Τουρκία το αδιέξοδο είναι το ίδιο είτε σταματήσει πρώτη είτε δεύτερη.
Τις τελευταίες δεκαετίες η τουρκική αριθμητική υπεροχή είναι δεδομένη αλλά η Ελλάδα έχει καταφέρει να διατηρεί ένοπλες δυνάμεις τέτοιας ισχύος που να καθιστούν πολιτικά και στρατιωτικά ασύμφορη την τουρκική επίθεση σε οποιοδήποτε μέτωπο.
Αν η Τουρκία μειώσει τώρα πρώτη τα εξοπλιστικά της προγράμματα σε λίγα χρόνια θα έχει απωλέσει και αυτήν την υπεροπλία. Καθώς μια στρατιωτική υπεροχή απαιτεί πρόγραμμα δεκαετιών για να επιτευχθεί, η απώλεια της θα σημάνει την αναβολή για πολλές δεκαετίες των τουρκικών βλέψεων στα ελληνικά εδάφη.
Αν αντίθετα η Ελλάδα σταματήσει πρώτη τον εξοπλισμό της, θα προσφέρει στην Τουρκία μια μοναδική ευκαιρία τακτικού πλεονεκτήματος που ίσως να καθιστά συμφέρουσα την επίθεση.
Και στις δύο περιπτώσεις η Τουρκία πιέζεται χρονικά. H άθλια οικονομική της κατάσταση την υποχρεώνει να αναστείλει ήδη πολλά εξοπλιστικά προγράμματα και η κοινωνική πίεση είναι τέτοια που σοβαρά κονδύλια απαιτούνται άμεσα για την ανακούφιση του πληθυσμού. Ακόμα το κουρδικό ζήτημα είναι οικονομική αιμορραγία καθώς το 1/4 της χώρας έχει αποκοπεί από την παραγωγική διαδικασία και οι στρατιωτικές επιχειρήσεις εκεί κοστίζουν πολύ (Σημ. 5). Έτσι η στρατιωτική ισορροπία μπορεί να γείρει κατά της Τουρκίας ή προς όφελος της. Και οι δύο περιπτώσεις μπορεί να την οδηγήσουν σε επιθετική ενέργεια στο κοντινό μέλλον από ανάγκη ή ευκαιρία.

γ. Ελληνική πολιτική

H Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτε και δεν παραχωρεί τίποτε. Το δόγμα που διατυπώθηκε πριν από 15 χρόνια μαστίζει ακόμα την εξωτερική μας πολιτική. Το ολοφάνερο γεγονός, ότι μια χώρα που δεν διεκδικεί τίποτε είναι διεθνώς ανύπαρκτη συνεχίζει να διαφεύγει από την πολιτική μας ηγεσία. H επιχειρηματολογία που εξηγεί το δόγμα σαν εκδήλωση ειρηνόφιλης πολιτικής αγνοεί την ελληνική ιστορία και γεωγραφία. Οι πολεμικές συρράξεις μας ακολουθούν ιστορικά και ενώ η αποφυγή τους ήταν πάντα θεμιτή λίγες φορές το καταφέραμε
. Δεν χρειάζεται να διεκδικεί η Ελλάδα γεωγραφικό χώρο. Το Σκοπιανό, το Πατριαρχείο και οι Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη, το FIR Αθηνών, η υφαλοκρηπίδα, η εκμετάλλευση του Αιγαίου, η Βόρεια Ήπειρος αποτελούν διεκδικήσεις της Ελλάδας για τήρηση των διεθνών κανόνων, νόμων, συμφωνιών. Σε κανένα από αυτά τα προβλήματα η Ελλάδα δεν διεκδικεί εδάφη, νέες κτήσεις (Σημ. 6). H εξωτερική όμως πολιτική που διεκδικεί την εφαρμογή του δικαίου μπορεί να οδηγήσει σε σύρραξη και αυτό μας διαφεύγει.
H ασταθής εξωτερική μας πολιτική προσελκύει περισσότερα προβλήματα από όσα ιστορικά μας ανήκουν. Μια χώρα που αδυνατεί να στηρίξει διεθνώς ακόμα και τα ολοφάνερα δίκαια αιτήματά της εμφανίζεται και είναι ανίσχυρη. H αστάθεια τα τελευταία χρόνια μεταφέρεται και στο εσωτερικό με αποτέλεσμα τη δημιουργία αισθήματος ηττοπάθειας και αναμονής νέων τετελεσμένων. Το Κυπριακό όπως προαναφέραμε θεωρείται μια χαμένη υπόθεση, η στρατιωτική θητεία-καταναγκασμός (Σημ. 7), οι αμυντικές δαπάνες κατατρέχονται από την υποψία οικονομικών σκανδάλων, η ίδια η ιδέα της εθνικής ομοψυχίας τραυματίζεται. Τα γεγονότα στη Γιουγκοσλαβία και η προσέγγιση του πολέμου στα σύνορα μας δημιουργεί μια ακόμα μεγαλύτερη ανησυχία και τη βεβαιότητα στους πολίτες πως η μοίρα κρατών και λαών μπορεί να καθοριστεί από ξένες δυνάμεις. Μια λογική στα όρια του μυστικισμού και τα αλλεπάλληλα μακιαβελικά σενάρια που κυκλοφορούν πείθουν ή έστω πιέζουν το μέσο Έλληνα να περιμένει καρτερικά οτιδήποτε.
Χαρακτηριστικό φαινόμενο ηττοπάθειας είναι η διαμάχη που έχει ξεσπάσει στους κυβερνώντες σε ό,τι αφορά το προς τα που η Ελλάδα θα προσανατολιστεί για να επιτύχει προστασία από την Τουρκία! Έτσι έχουμε «Ευρωπαϊστές» και «Ατλαντιστές» που ο καθένας υποστηρίζει πως μια προσκόλληση (μέχρι δουλικότητας) στο NATO, στις ΗΠΑ, στη Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση, στην Ευρωπαϊκή Ένωση και όπου αλλού θα μας προσφέρει τη ζητούμενη ασφάλεια. Μόνιμη επωδός όλων είναι να τεθούν τα εθνικά θέματα στα διεθνή fora και με απόσπαση απειλητικών, έστω καταδικαστικών, έστω επικριτικών αποφάσεων, έναντι της Τουρκίας να αποδείξουμε το δίκαιο μας και να εξασφαλίσουμε προστασία.
Συνολικά η ελληνική πολιτική που δεν είναι ανεξάρτητη από το λαϊκό αίσθημα, όχι μόνο αδυνατεί να πείσει διεθνώς για τα ελληνικά δίκαια, αλλά σύρεται και σε παθητική αντιμετώπιση της πραγματικότητας και ειδικά της τουρκικής επιθετικότητας.
Μια τέτοια πολιτική που διακηρύττει μεγαλόστομα την απαραβίαστη ακεραιότητα της χώρας αλλά αδυνατεί να πείσει, δημιουργεί την υποψία της ανοχής. Μιας χώρας δηλαδή που σε μεγάλη πίεση (όπως αυτής μιας πολεμικής συρράξεως) θα επιλέξει την πολιτική υποχώρηση και το συμβιβασμό.
- Από το 1950 ανεχόμαστε το μύθο του Μακεδονικού γιατί είμαστε αδύναμοι να πιέσουμε την επαμφοτερίζουσα πολιτικά Γιουγκοσλαβία.
- Από το 1950 ανεχόμαστε την καταπίεση των Ελλήνων στη Βόρεια Ήπειρο στο όνομα των ψυχροπολεμικών ισορροπιών.
- Το 1955 ανεχθήκαμε τις σφαγές της Κωνσταντινούπολης γιατί είμαστε αδύναμοι να αντιδράσουμε αποφασιστικά.
- Το 1959 δεχθήκαμε τη συμφωνία της Ζυρίχης γιατί ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να πετύχουμε εκείνη την εποχή.
- Το 1974 η Ελλάδα ανέχθηκε την εισβολή στην Κύπρο γιατί ήταν αδύναμη στρατιωτικά να αντιμετωπίσει την Τουρκία.
- Από το 1974 ανεχόμαστε τις τουρκικές παραβιάσεις των εναέριων και θαλάσσιων συνόρων μας για να μην οξύνουμε τις διμερείς μας σχέσεις. Γιατί η Τουρκία εκτιμώντας την πολιτική μας ιστορία και την τελευταία ένταση της ηττοπάθειας να μην θεωρήσει πως είναι ώριμη η επιλογή μιας επιθετικής ενέργειας;

δ. Διεθνής πολιτική

O μακιαβελισμός είναι η εύκολη εξήγηση και ερμηνεία της διεθνούς σκηνής. Μυστικές συμφωνίες, πρωτόκολλα, κατάσκοποι, σαμποτάζ και υπονομεύσεις συνθέτουν στη λαϊκή φαντασία τις διεθνείς σχέσεις, ιδιαίτερα όταν εμπλέκονται και μεγάλες δυνάμεις.
Ενώ όλα τα παραπάνω σίγουρα συμβαίνουν, η πραγματικότητα καθορίζεται τις περισσότερες φορές, από τις σταθερές εθνικές επιδιώξεις και την ισορροπία δυνάμεων. H παρέμβαση των ισχυρών χωρών σε περιοχές τόσο μακριά από τα σύνορα τους είναι ανάλογη με το μέγεθος των συμφερόντων τους εκεί. H διεθνής πολιτική ενώ βρίθει από επίσημες συμφωνίες και αναγνωρισμένα δικαιώματα βρίθει επίσης και από χιλιάδες παραδείγματα καταπάτησης ή επιλεκτικής εφαρμογής τους.
H ελληνική ιστορία αποτελεί ένα σπάνιο σύνολο τέτοιων παραδειγμάτων. Μόνο μέσα στον 20ο αιώνα από τους Βαλκανικούς αγώνες μέχρι το Σκοπιανό μπορούμε να εξάγουμε κάποιες διεθνείς σταθερές της πολιτικής.
- Δεν υπάρχουν σταθεροί σύμμαχοι και εχθροί.
- Κάθε συμφωνία ισχύει όσο είναι χρήσιμη.
- Το δίκαιο δεν εφαρμόζεται παρά μόνο όταν είναι και γεωπολιτικά συμφέρον.
- Καμία διεθνή εγγύηση δεν καλύπτει μία χώρα.
- Οι διεθνείς οργανισμοί εξυπηρετούν πρώτα τα ισχυρά μέλη τους.
- Κάθε αδυναμία ή ένδειξη αδυναμίας μιας χώρας πρέπει να αξιοποιείται από τις αντίπαλες της.
- Καμία χώρα χωρίς μακρόπνοο σχεδιασμό και επιδιώξεις δεν επιβιώνει ακέραια.
Οι προκλήσεις της Τουρκίας και οι κατακτητικές διαθέσεις της ενώ αναγνωρίζονται διεθνώς αντιμετωπίζονται ως εξής:
O OHE προσπαθεί πλαγίως να αποχωρήσει από το Κυπριακό και τα τελευταία χρόνια θεωρεί την Ελλάδα και την Τουρκία σαν συνυπεύθυνες για τα μεταξύ τους προβλήματα.
Οι ΗΠΑ συστήνουν στην Ελλάδα να επιδείξει αυτοσυγκράτηση για το καλό της Συμμαχίας και τη σταθερότητα της περιοχής. Ταυτόχρονα δεν αναγνωρίζουν την εφαρμογή των 12 μιλίων στο Αιγαίο και εξοπλίζουν την Τουρκία πολλές φορές με πολύ ευνοϊκότερους όρους από ότι την Ελλάδα.
Το NATO θεωρεί πως οι ελληνοτουρκικές διαφορές είναι διμερείς και δεν πρέπει να μεταφέρονται στη Συμμαχία.
H Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση δέχτηκε την Ελλάδα ως μέλος και την Τουρκία ως συνεργαζόμενη και επιδιώκει τη νομική κατοχύρωση της μη επέμβασης σε περίπτωση σύρραξης μόνιμου μέλους και συνεργαζόμενου.
H Ευρωπαϊκή Ένωση προωθεί χρηματοδοτικά πρωτόκολλα για την Τουρκία, ειδική εμπορική σχέση και η Ελλάδα κατηγορείται ότι εμποδίζει τη σύγκληση των δύο μερών.
Οι αραβικές χώρες τηρούν στάση ουδετερότητας και μερικές έχουν ουσιαστικά αναγνωρίσει το κυπριακό ψευδοκράτος.
Καμία χώρα στον κόσμο δεν έχει μεταβάλλει τη στάση της απέναντι στην Τουρκία εξαιτίας της επιθετικότητας της στην ευρύτερη περιοχή (Σημ. 8). Οι Βαλκανικές χώρες προσβλέπουν σε στενές σχέσεις με την Τουρκία (Αλβανία, Σκόπια) ή τηρούν απόμακρη στάση με φραστική μόνο υποστήριξη προς την Ελλάδα (Ρουμανία, Βουλγαρία). Με την οικονομική κατάρρευση, λόγω διάλυσης του Ανατολικού μπλοκ και του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, καμία χώρα δεν είναι σε θέση και δεν επιθυμεί να εμπλακεί σε μια πιθανή σύρραξη Ελλάδας-Τουρκίας.

Μια στρατιωτική ενέργεια της Τουρκίας κατά της Ελλάδας θα συναντήσει σοβαρή διεθνή αντίδραση μόνο αν:
- Είναι τέτοιου τύπου που να διακινδυνεύεται μακροχρόνιος πόλεμος.
- Δεν έχει καμία τυπική αφορμή έστω και ελάχιστη που να μπορεί να χρησιμεύσει σαν δίκαιο αίτιο πολέμου.
- Είναι παράλογα ογκώδης και προκλητική, σε μεγάλο μέτωπο και βάθος που να υποδηλώνει απόπειρα κατάκτησης ολόκληρης της χώρας.
- Συνοδευτεί από εγκλήματα πολέμου τουλάχιστον τέτοιου όγκου που να πυροδοτήσουν την κοινή γνώμη.

Πριν την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ ένα από τα σοβαρότερα επιχειρήματα που στήριζαν την άποψη ότι η Ελλάδα δεν κινδυνεύει στρατιωτικά από την Τουρκία ήταν η αμυντική συνοχή του NATO. Πράγματι μια πολεμική σύρραξη θα σήμαινε τη διάλυση της νοτιοανατολικής πτέρυγας της Συμμαχίας με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση όλου του αμυντικού της ιστού.
Σήμερα μετά τη συρρίκνωση της Ρωσίας και τη λήξη του «Ψυχρού Πολέμου» η συνοχή του NATO είναι μικρότερης σημασίας. H Συμμαχία μπορεί να αντέξει μια σχετικά περιορισμένη σύρραξη μελών της και να κρατηθεί στην πράξη μακριά. Ίσως ακόμα κάποιοι κύκλοι της να βλέπουν ευνοϊκά μια τέτοια σύρραξη αν εκτιμούν ότι με τη λήξη της θα υπάρχει μεγαλύτερη γεωπολιτική ισορροπία στην περιοχή.
Ακόμα η πρόσφατη αποτυχία των διεθνών ειρηνευτικών επεμβάσεων στη Σομαλία και τη Γιουγκοσλαβία έχει αποθαρρύνει τη διεθνή κοινή γνώμη για την αποτελεσματικότητα τέτοιων ενεργειών στο μέλλον.
Συνολικά η Τουρκία μπορεί να περιμένει σε μια στρατιωτική της επίθεση κατά της Ελλάδας περιορισμένη διεθνή αντίδραση. Περιορισμένη χρονικά και ποιοτικά που με καλές δημόσιες σχέσεις και τη διακριτική στήριξη άλλων χωρών μπορεί να είναι και ελάχιστη. O πόλεμος στο Περσικό κόλπο και η συνεχιζόμενη αστάθεια στις τέως σοβιετικές μουσουλμανικές δημοκρατίες έχει αυξήσει το διεθνές κύρος της Τουρκίας και οι περισσότερες δυτικές χώρες δεν επιθυμούν να αποκοπούν από αυτήν (Σημ. 9).

Το αδιέξοδο

H Τουρκία οδηγείται τα τελευταία χρόνια σε αδιέξοδο. H μακροχρόνια επιθετική της πολιτική έναντι της Ελλάδας προκαλεί οικονομικό και πολιτικό μαρασμό. Από την κυπριακή «επιτυχία» έχει περάσει αρκετός χρόνος και οι ενδιάμεσες επιτυχίες δεν έχουν γεωγραφικό και στρατιωτικό αντίκρισμα. H διόγκωση των κοινωνικών προβλημάτων στο εσωτερικό, η άνοδος του Ισλαμισμού και το Κουρδικό αφαιρούν δυναμικότητα από τις βλέψεις της προς τα έξω. Δύο λύσεις εμφανίζονται στον ιστορικό ορίζοντα αυτής της χώρας. 'H θα εγκαταλείψει το μεγαλοϊδεατισμό για πολλές δεκαετίες και θα προσπαθήσει ειρηνικά να εξελίξει την κοινωνία της ή θα επιλέξει την εξαγωγή προβλημάτων και την πιθανή επίλυση τους με μια εντυπωσιακή στρατιωτική ενέργεια προς μια γειτονική χώρα.
H απάντηση στη φτώχεια και την ανέχεια του τουρκικού λαού μπορεί να είναι από την εποχή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας το όραμα της Μεγάλης Τουρκίας. H μέση Δυτική Δημοκρατία επιλέγει συνήθως και τη μέση λύση που είναι η συντήρηση της κοινωνικής ισορροπίας και η διπλωματική επιδίωξη των διεθνών στόχων της. H Τουρκία όμως πολύ απέχει από τη δημοκρατική Δύση και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει είναι τόσο πιεστικά και ειδικά που αυτοπεριορίζεται σε ακραίες λύσεις. Την ακραία σε σχέση με το παρελθόν της, ειρηνική ή την ακραία και συμβατή με τις ιστορικές επιλογές της, πολεμική. Ιστορικά άλλωστε ένα καταπιεστικό καθεστώς είθισται να επιλέγει τη σχεδόν λυτρωτική σύγκρουση με τον εξωτερικό εχθρό (Σημ. 10).
Σταδιακά οι παράγοντες που επηρεάζουν την τουρκική πολιτική συγκλίνουν και ευνοούν την επιθετική λύση. Οι στρατιωτικοί συσχετισμοί παρόλο που δεν είναι απόλυτα ευνοϊκοί δεν προβλέπεται στα επόμενα χρόνια να καλυτερεύσουν, η διεθνής πίεση είναι χαλαρή, η ελληνική εξωτερική πολιτική σκηνή τελματωμένη. Συγκροτείται δηλαδή στο προσεχές μέλλον ένας συνδυασμός παραγόντων και συγκυριών που μεγιστοποιούν την πιθανότητα μιας στρατιωτικής επίθεσης.

Τι τύπου και στόχου θα μπορούσε να είναι μια τέτοια επίθεση; Τα σενάρια είναι γνωστά αλλά θα επισημάνουμε μερικές λεπτομέρειες. Καταρχήν απαιτείται μια εύσχημη δικαιολογία. Τα γεγονότα του 1955 είχαν έναρξη μια προβοκάτσια, η εισβολή στην Κύπρο το πραξικόπημα του Σαμψών. Μια αφορμή θα μπορούσε να ήταν ταραχές της μειονότητας στη Θράκη ή μια επανάληψη των εξόδων του «Σισμίκ», μια απόπειρα εναντίον τούρκου διπλωμάτη (Σημ. 11). H εύρεση της αφορμής είναι δυστυχώς εύκολη και με κυνικό χειρισμό μπορεί να είναι και πραγματικά σημαντική.
Θα ακολουθούσε μια αστραπιαία και χωρίς καμία προειδοποίηση επίθεση με σκοπό την κατάληψη συγκεκριμένου γεωγραφικού χώρου. Αυτός θα μπορούσε να είναι ένα από τα μικρά ελληνικά νησιά που δεν έχουν οχύρωση, ένα κομμάτι της Θράκης, η Λευκωσία.
H όλη επιχείρηση θα είχε σαν στόχο την όσο πιο γρήγορη κατάληψη του επιλεγμένου χώρου και τη σταθεροποίηση του. Θα υπάρχει ταυτόχρονα και διπλωματική προσπάθεια που θα διαβεβαιώνει σε όλους τους τόνους ότι πρόκειται για μικρής κλίμακας ενέργεια για λόγους εθνικής ασφαλείας π.χ. για προστασία της μειονότητας. H προσπάθεια αυτή θα γίνει για τη δημιουργία το δυνατόν γρηγορότερα τετελεσμένου, την επίτευξη ανακωχής και το σύρσιμο της Ελλάδας στο γνωστό θέατρο των διαπραγματεύσεων.

Πιθανών όλα τα παραπάνω να αποτελούν μια καταστροφολογική προφητεία. H ελληνική ιστορία όμως είναι γεμάτη από καταστροφές και δεν μας παρέχει το δικαίωμα να αγνοούμε και το ασχημότερο σενάριο.
H Τουρκία οδηγείται από το μεγαλοϊδεατισμό της, μια αντίληψη που στην Ελλάδα εξαφανίστηκε με την καταστροφή του 1922. H αντικατάσταση όμως του ελληνικού μεγαλοϊδεατισμού του '22 με την ομφαλοσκόπηση του '90 είναι μια απογοητευτική εξέλιξη. H τουρκική απειλή είναι ορατή σχεδόν τόσο έντονα που μεγάλο κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού να παρουσιάζει πια έλλειψη αντοχής να συμβιώνει με αυτήν.
H ιδέα για μια τελική διαπραγμάτευση εφ' όλης της ύλης με την Τουρκία που θα κλείσει τα ανοιχτά μέτωπα μια και καλή κυοφορείται εδώ και πολύ καιρό. Το Κυπριακό οδηγείται στην επαίσχυντη λύση της ομοσπονδίας, η Θράκη ερημώνει από τη μετανάστευση των Ελλήνων στο εξωτερικό και εσωτερικό, τα νησιά του Αιγαίου εξακολουθούν να είναι από τις φτωχότερες περιοχές της χώρας.
H ονειρική μεγάλη διαπραγμάτευση που τόσο έντονα μας την συστήνουν και οι φίλες χώρες υποτίθεται ότι θα λύσει τα προβλήματα με την Τουρκία. Μας υπόσχεται μια διαρκή ειρήνη αλλά και το αντίτιμο φαίνεται μικρό. Θα είναι όμως σίγουρα μεγαλύτερο από αυτό που η Τουρκία μπορεί στρατιωτικά να κατακτήσει. Ίσως αυτό να είναι και η τουρκική επιδίωξη. Να τεθεί η Ελλάδα μπρος σε ένα δίλημμα:
Πόλεμο με μία απεγνωσμένη Τουρκία που θα αρπάξει τη μεγάλη ευκαιρία ή ειρήνη με υψηλό αντίτιμο και κυριαρχικές παραχωρήσεις;
Θα επαναλάβουμε μια διαπίστωση: Κάθε συμφωνία ισχύει όσο είναι χρήσιμη. 1/4,τι η Ελλάδα παραχωρήσει σε μια πιθανή διαπραγμάτευση με αντίτιμο την ειρήνη θα παραμείνει στην Τουρκία μέχρι αυτή να νιώσει ξανά ισχυρή. Τότε θα επανέλθει ζητώντας ακόμα περισσότερα.
Αυταπατώνται όσοι πιστεύουν σε εγγυήσεις και συμφωνίες. H επιθετική πολιτική της Τουρκίας απέναντι στην Ελλάδα είναι παλαιά, σταθερή και διαρκής. H Ελλάδα σήμερα έχει φτάσει σε μια γεωγραφική και πολιτική θέση που δεν μπορεί να παραχωρήσει το παραμικρό. H απολυτότητα αυτή είναι ταυτόχρονα και το εθνικό μας φορτίο.
Σε μια πιθανή σύρραξη ή διαπραγμάτευση δεν θα διακινδυνεύσουμε μόνο την απώλεια χώρου και κυριαρχίας. Θα διακινδυνευθεί η απώλεια ζωτικών κομματιών ελληνικής ύπαρξης, μια στρατιωτική ή διπλωματική ήττα δηλαδή θα είναι αβάσταχτη ηθικά και ιστορικά.
Πέρα από τα τετραγωνικά μέτρα ένα έθνος σε συνεχή υποχώρηση κάποια στιγμή παύει να επιθυμεί να ζήσει.

Στο μέλλον

Θα ήταν τεράστιο λάθος να χρησιμοποιηθεί η συνεχής απειλή από την Τουρκία σαν η αιτία για μια μιλιταριστική στροφή της Ελλάδας. H χώρα μας διανύει μια πολυετή λιτότητα, έχει σοβαρά κοινωνικά προβλήματα και ένα πολιτικό χαρακτήρα ειρηνικό. Απλά δεν έχουμε τη δυνατότητα μιας ισραηλινού τύπου στρατιωτικής ετοιμότητας.
Αν στο κοντινό μέλλον διαφαίνεται πολύ πιθανή μια στρατιωτική επίθεση της Τουρκίας, η Ελλάδα δεν μπορεί παρά να αντιτάξει ισχυρές ένοπλες δυνάμεις, με ριζικά νέα διάρθρωση και νοοτροπία, πλήρη αμυντικά σχέδια και αποτελεσματική παλλαϊκή άμυνα. H συνέχιση των ελληνικών εξοπλιστικών προγραμμάτων επιβάλλεται μόνο όμως με την αναδιάρθρωση της στρατιωτικής μας δομής.
Οι σοβαρές ελλείψεις του ελληνικού στρατού σε μεταφορικά μέσα, επικοινωνίες, μοντέρνα πυρομαχικά, ευέλικτες μονάδες, αερομεταφορά, κέντρα διοίκησης (C‚, C„) και πάνω από όλα η απαράδεκτα πολυπρόσωπη γραφειοκρατική δομή Νατοϊκού στρατού της δεκαετίας του '50 μπορούν να αχρηστεύσουν και το καλύτερο άρμα, το καλύτερο αεροσκάφος, πριν καν αυτό κληθεί στη μάχη. Αλλά η συσσώρευση όπλων δεν έχει αξία χωρίς τον κατάλληλο ανθρώπινο υλικό που θα τα αξιοποιήσει. H αδυναμία του ελληνικού στρατού να εκμεταλλευθεί το δυναμικό του, ιδιαίτερα τους εφέδρους είναι γνωστή.
H Ελλάδα έχει και αυτή τα πιεστικά χρονικά όρια της Τουρκίας. Οι δύο χώρες βαδίζουν μαζί, η μεν Τουρκία στο αδιέξοδο που προαναφέραμε που πιθανά να την οδηγήσει στην επιθετική λύση και η Ελλάδα στην αναγκαιότητα να ανανεώσει τις ένοπλες δυνάμεις της, να επιλύσει τα χρόνια προβλήματα τους, να προετοιμαστεί τελικά για τη χειρότερη δυνατή εξέλιξη.
Το πιο σημαντικό όμως είναι να έχει μέχρι τότε η χώρα μας συνθέσει ένα ιστό κοινωνικά συμπαγή και με εθνικό οραματισμό που θα ενώσει τους πολίτες στις κρίσιμες ώρες. Τελικά το πιθανό αδιέξοδο πρέπει να είναι μόνο μια νέα αρχή.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Σημ. 1 Καταστράφηκαν 1.004 σπίτια, 4.348 καταστήματα, 110 εστιατόρια, 21 εργοστάσια, 11 κλινικές, 12 ξενοδοχεία, 27 φαρμακεία, 71 εκκλησίες, 26 σχολεία, 2 νεκροταφεία. Οι μαζικοί ξυλοδαρμοί και οι βιασμοί δεν καταγράφησαν ποτέ ακριβώς.

Σημ. 2 Το τελευταίο πραξικόπημα ήταν το 1980. Τα σημάδια του είναι εμφανή καθώς οι σημερινοί πολιτικοί ηγέτες της Τουρκίας είναι οι πολιτικοί απόγονοι του στρατηγού Κενάν Εβρέν που μεταπήδησε από αρχηγός χούντας σε πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας. Το πέρασμα από χούντα σε δημοκρατία το 1983 έγινε με τους όρους του στρατού.

Σημ. 3 O όρος Τουρκική Δημοκρατία είναι ασύμβατος με την καθημερινότητα αυτής της χώρας.

Σημ. 4 Πλήρης ανάλυση σε προηγούμενα τεύχη της ΠΤΗΣΗΣ, κυρίως τ. 125.

Σημ. 5 Και η οικονομική στήριξη του κυπριακού ψευδοκράτους έχει αρχίσει να βαραίνει την τουρκική οικονομία με αποτέλεσμα τη δημόσια απαίτηση πολλών πολιτικών να επανεξεταστεί η βιωσιμότητα του.

Σημ. 6 Παρόλο που πολλοί νεόκοποι πολέμαρχοι στη χώρα μας διακηρύττουν πολέμους και ονειρεύονται την αναβίωση του Βυζαντίου (!) η πλειοψηφία των Ελλήνων αποδεικνύεται ψύχραιμη και ειρηνική.

Σημ. 7 Δυστυχώς η λειτουργία του Ελληνικού Στρατού δεν προδιαθέτει κανένα στρατιώτη ευνοϊκά καθώς επικρατεί κομματικοποίηση, άσχημες συνθήκες διαβίωσης και ρουσφετολογία.

Σημ. 8 Οι φραστικές καταδίκες δεν έχουν ουσιαστική σημασία. Το εμπάργκο όπλων που κατά καιρούς έχει επιβληθεί στην Τουρκία είτε δεν κράτησε παρά ελάχιστα είτε παραβιάστηκε σιωπηρά για λόγους ασφαλείας.

Σημ. 9 Έτσι γίνονται κατανοητές και οι συνεχείς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία, η εισβολή στο Ιράκ, οι δολοφονίες δημοσιογράφων κ.λπ.

Σημ. 10 O πόλεμος στα νησιά Φόκλαντς μεταξύ Αργεντινής - M. Βρετανίας είναι ένα δείγμα αυτής της ηρωικής εξόδου. H M. Βρετανία τηρώντας τις αυτοκρατορικές και αποικιοκρατικές της παραδόσεις απάντησε στην πρόκληση της αργεντινής χούντας και τελικά ανακούφισε και τα δικά της εσωτερικά προβλήματα με τη λαϊκή ομοψυχία που δημιουργήθηκε.

Σημ. 11 H περιοδεία Ακτουνά στη Θράκη θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια αφορμή αν συνέβαιναν αιματηρά επεισόδια, ο θάνατος σε ατύχημα του τέως βουλευτή Σαδίκ ακόμα μια.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

ΛΙΝΑΡΔΑΤΟΥ Σ.: Από τον Εμφύλιο στη Χούντα, εκ. Παπαζήσης
BOYPNA T.: Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, εκ. Τολίδη
ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ Γ.: Το κυπριακό πρόβλημα 1960-1974, εκ. Θεμέλιο
BEPEMH Θ.: Ελληνοτουρκικές σχέσεις, εκ. Σακκούλας
ΤΣΟΥΚΑΛΑ K.: H ελληνική τραγωδία, εκ. Νέα Σύνορα
MAPKEZINH Σ.: Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδας, εκ. Πάπυρος
ΤΕΝΕΚΙΔΗ Γ., ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ Γ.: Κύπρος: Ιστορία, προβλήματα και αγώνες του λαού της, εκ. Εστία
ΡΟΥΜΠΑΤΗ Γ.: O Δούρειος Ίππος, εκ. Οδυσσέας
ΒΑΛΗΝΑΚΗ Γ.: Εισαγωγή στην ελληνική εξωτερική πολιτική 1949-1988, εκ. Παρατηρητής
ΚΑΨΗ Γ.: Οι τρεις μέρες του Μάρτη, εκ. Λιβάνη
Περιοδικά: ΠΤΗΣΗ, Σύγχρονος Στρατός, Οικονομικός Ταχυδρόμος, Economist, Time

Είναι επίκαιρη μία βαθύτερη ανάλυση για τα όσα συμβαίνουν στο Αιγαίο και με αφορμή τις εξελίξεις που προωθούν το μοίρασμά του για τα πετρέλαια μεταξύ Τουρκίας - ΗΠΑ και Ελλάδος. Το κείμενο που παρουσιάζει το AlterMedia σε δύο συνέχειες, υπογράφει η Σοφία Αντωνοπούλου, μέλος της Κίνησης Πολιτών ενάντια στη Νέα Τάξη, η οποία μας εξηγεί εναργώς την δράση του ιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο.
Θα αναλύσουμε εδώ τη νέα τάξη πραγμάτων στο Αιγαίο, την οποία συνθέτει η λεγόμενη Νέα Δομή του ΝΑΤΟ, η οποία συμφωνήθηκε το 1997, και τα περιβόητα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), τα οποία βρίσκονται σε εξέλιξη. Η Νέα Δομή διχοτομεί στρατιωτικά το Αιγαίο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας με επικυρίαρχο το ΝΑΤΟ. Στην ουσία αφαιρεί την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο και τη μεταβιβάζει στο ΝΑΤΟ. Τη Νέα Δομή τείνουν να συμπληρώσουν και να ολοκληρώσουν τα ΜΟΕ Και τα δύο μεγάλα κόμματα συναίνεσαν στη Νέα Δομή του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Θα εξηγήσω παρακάτω τι είναι η Νέα Δομή του ΝΑΤΟ και τι είναι τα ΜΟΕ και τις συνέπειές τους. Το μέγα αυτό ζήτημα της αφαίρεσης της ελληνικής κυριαρχίας από το Αιγαίο και της ανάληψής της από το ΝΑΤΟ έχει ουσιαστικά περάσει απαρατήρητο, με εξαίρεση μεμονωμένες φωνές που ακούσθηκαν, όπως αυτή του πτεράρχου Ν.Στάπα, ο οποίος πρώτος έθεσε το θέμα με άρθρο του στα ΝΕΑ και με βιβλίο που εξέδωσε στη συνέχεια. Υπήρξαν επίσης οι διακηρύξεις το Ομίλου “Ανδρέας Κάλβος”, οι οποίες δημοσιεύθηκαν σε μεγάλη έκταση και σε ολόκληρο των Τύπο, τις οποίες υπέγραφαν μεγάλο πλήθος από τον χώρο των γραμμάτων και των τεχνών, μεταξύ αυτών τα σημαντικότερα ονόματα, μεγάλο πλήθος Πανεπιστημιακών, βουλευτές όλων των κομμάτων, καθώς και ανώτατοι στρατιωτικοί. Η κυβέρνηση δεν τόλμησε να αμφισβητήσει το περιεχόμενο των διακηρύξεων αυτών, παρά την σοβαρότητα των καταγγελλομένων. Προτίμησε να σιωπήσει. Και καθώς κανένα κόμμα αλλά ούτε ο Τύπος έδωσε συνέχεια στο θέμα, το ζήτημα θάφτηκε σε μία σιωπή νεκροταφείου. Είναι σαφές ότι ο ελληνικός λαός δεν έχει συνείδηση των τεκταινομένων. Το ΝΑΤΟ διέλυσε την Γιουγκοσλαβία και μετέτρεψε την Βοσνία και το Κοσυφοπέδιο σε προτεκτοράτα του. Με τη Νέα Δομή και τα ΜΟΕ το Αιγαίο μετατρέπεται σε θαλάσσιο προτεκτοράτο του ΝΑΤΟ, όπως θα καταστεί σαφές από τα παρακάτω.
Αλλά προτού εκθέσω τη νέα δομή του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο και τα ΜΟΕ θα ήθελα εν συντομία να σχολιάσω γιατί το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ υποδαυλίζουν τον τουρκικό επεκτατισμό στο Αιγαίο, όπως ακριβώς έκαναν στην Γιουγκοσλαβία, υποδαυλίζοντας τους τοπικούς εθνικισμούς και ιδιαίτερα αυτόν των Αλβανών του Κοσυφοπεδίου. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι τον UCK εξόπλισαν οι ΗΠΑ. Πρόσφατα η KFOR, δηλαδή το ΝΑΤΟ, άφησε τον UCK να διεισδύσει στη αποστρατικοποιημένη ζώνη, την οποία το ίδιο το ΝΑΤΟ ελέγχει και από κει να πραγματοποιεί κάτω από τη μύτη των ΝΑΤΟϊκών επιθέσεις κατά της νότιας Σερβίας. Τώρα το ΝΑΤΟ και ο ΟΗΕ παριστάνοντας τις μωρές παρθένες, αφού έφιαξαν τη δουλειά, υπογραμμίζουν τον κίνδυνο μια νέας ανάφλεξης και προτείνουν στους Σέρβους τη δημιουργία ενός νέου υβριδίου στη νότια Σερβία με συνδιοίκηση Αλβανών και Σέρβων. Κατά τα φαινόμενα η Αλβανία και οι προεκτάσεις της μετατρέπονται από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ σε Ισραήλ των Βαλκανίων.
Αλλά για να επανέλθω στο Αιγαίο και να εξηγήσω γιατί το ίδιο και χειρότερο παιχνίδι παίζεται από τους ΝΑΤΟϊκούς και εδώ. Το Αιγαίο είναι ίσως η μεγαλύτερης γεωστρατηγικής σημασίας θάλασσα στον κόσμο. Γεφυρώνει τρείς ηπείρους: Ευρώπη, Ασία, Αφρική. Συνορεύει με τα πετρέλαια της Μ. Ανατολής. Από το Αιγαίο επίσης αναγκαστικά θα περάσουν τα πετρέλαια της Κασπίας. Βρίσκεται, τέλος, στο υπογάστριο της Ρωσίας και αποτελεί τη διέξοδό της στη Μεσόγειο. Καμία άλλη θάλασσα στον κόσμο δεν συγκεντρώνει τόσα γεωστρατηγικά χαρακτηριστικά. Είναι λοιπόν ζωτικής σημασίας για το ΝΑΤΟ να την ελέγχει απευθείας, αφαιρώντας την ελληνική κυριαρχία απ΄ αυτήν. Ο κατ΄ εξοχήν μοχλός που χρησιμοποιεί είναι να ενθαρρύνει τον τουρκικό επεκτατισμό, τις διαρκώς νέες τουρκικές διεκδικήσεις, οπότε το ΝΑΤΟ εμφανίζεται ως επιδιαιτητής, εξαναγκάζοντας την Ελλάδα σε διαρκείς υποχωρήσεις όσον αφορά τα κυριαρχικά της δικαιώματα. Την ίδια τακτική είχαν εφαρμόσει παλιότερα οι Εγγλέζοι στην Κύπρο. Για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα κατά τη διάρκεια και μετά τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κυπρίων , οι Τούρκοι δεν ήγηραν καμμία απολύτως διεκδίκηση επί της Κύπρου. Όπως είναι γνωστό, τους προώθησαν στο προσκήνιο ως τρίτη δύναμη οι Εγγλέζοι, προκειμένου να αποτραπεί η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και να καταστεί η Κύπρος ένα ιδιότυπο κράτος υβρίδιο, υπό την κηδεμονία των λεγόμενων εγγυητριών δυνάμεων, δηλαδή στην πραγματικότητα των Εγγλέζων και των ΗΠΑ (οι ΗΠΑ δεν είναι βέβαια τυπικά εγγυήτρια δύναμη, αλλά αυτές καθορίζουν στην πραγματικότητα τις τύχες της Κύπρου). Είναι επίσης κοινό μυστικό ότι την εισβολή στην Κύπρο την ενθάρρυναν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Τον δε περιβόητο φάκελο της Κύπρου ουδέποτε τολμήσαμε να τον ανοίξουμε γιατί καίει. Γιατί απλούστατα θα αποκαλύπτετο, καθώς υπάρχουν πλήθος στοιχείων, ο ρόλος των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην κυπριακή τραγωδία. Να σημειώσω και εδώ ότι όπως και το Αιγαίο, έτσι και η Κύπρος έχει τεράστια γεωστρατηγική σημασία.
Ένα άλλο στοιχείο όσο αφορά το Αιγαίο είναι τα πετρέλαια. Πιθανότατα στην υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου υπάρχουν εκτεταμένα κοιτάσματα πετρελαίου. Τι έκτασης είναι τα κοιτάσματα αυτά το γνωρίζουν οι πολυεθνικές του πετρελαίου και οι ΗΠΑ. Εμείς δεν το γνωρίζουμε. Δεν αποκλείεται όμως να κολυμπάμε πάνω σε πετρέλαια, καθώς η υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου είναι προέκταση του γεωλογικού σχηματισμού της Μ.Ανατολής. Να θυμίσω εδώ την υπόθεση Ματέϊ της Ιταλίας. Όταν ανακαλύφθηκε το φυσικό αέριο στη Β.Ιταλία, οι πολυεθνικές ισχυρίζοντο ότι τα κοιτάσματα ήσαν ασήμαντα, για να τα βάλουν στο χέρι. Ένα εμπνευσμένος Ιταλός, ο Ματέϊ, ξεκίνησε έναν τεράστιο αγώνα για να αποδείξει με στοιχεία ότι τα κοιτάσματα αυτά ήσαν πολύ σημαντικά. Τα στοιχεία που έδωσε ο Ματέϊ στη δημοσιότητα υποχρέωσαν την Ιταλική κυβέρνηση να ιδρύσει κρατική εταιρεία εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου. Όπως είναι γνωστό, στο φυσικό αέριο οφείλεται η εκβιομηχάνιση της Β.Ιταλίας.
Αν πράγματι λοιπόν υπάρχουν πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου στο Αιγαίο, αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος να επιδιώκει το ΝΑΤΟ τον έλεγχό του.
Και αν κανείς νομίζει ότι υπάρχει ίχνος υπερβολής στον ισχυρισμό ότι τον τουρκικό επεκτατισμό υποδαυλίζουν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, αρκεί να αναφέρουμε τα εξής από τις πιο πρόσφατες εξελίξεις. Τον Απρίλιο του 1995, δηλαδή πολύ πριν οι Τούρκοι θέσουν θέμα διεκδίκησης νησίδων και βραχονησίδων, όπως τα Ύμια, γκρίζων ζωνών δηλαδή, σε σχέδιο Συμφωνίας που υπέβαλαν οι ΗΠΑ προς την Ελλάδα και την Τουρκία για τα περιβόητα ΜΟΕ, υποστηρίζεται ότι υπάρχουν “διαμφισβητούμενες περιοχές” στο Αιγαίο και ότι απαιτείται η Αμερικανική διαμεσολάβηση για τη λύση του ζητήματος (ΒΗΜΑ 9/4/95). Ένα χρόνο αργότερα και αφού μεσολάβησαν τα Υμια, τα οποία είναι σαφές ότι ήσαν σκηνοθετημένα, το θέμα έθεσαν πάλι οι ΗΠΑ με την επίσκεψη του Αμερικανού Υφυπουργού Εξωτερικών στην Αθήνα τον Ιούλιο του 1996. Οι Αμερικανοί εζήτησαν τη μόνιμη παρουσία του 6ου στόλου στις τάχα “επικίνδυνες” περιοχές του Αιγαίου, δηλαδή στις διαμφισβητούμενες περιοχές, όπως τις ονόμασαν, δηλαδή τις περιοχές που χαρακτηρίσθηκαν μετά τα Ύμια γκρίζες ζώνες. Οι Αμερικανοί πρότειναν ΜΟΕ, που αν εφαρμόζοντο θα τους έδιναν το δικαίωμα επιτήρησης και επέμβασης σε ολόκληρο το Αιγαίο, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή από τον Εβρο μέχρι την Κύπρο. Η ειρωνία του πράγματος βέβαια είναι ότι τα ΜΟΕ είναι υποτίθεται μέτρα καλής γειτονίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Επιπλέον, στο πλαίσιο των ΜΟΕ που προωθούν οι Αμερικανοί αμφισβητούν ευθέως τις συνθήκες της Λωζάνης του 1923 και των Παρισίων του 1947 για τα Δωδεκάνησα, όπως εξάλλου κάνουν και οι Τούρκοι. Γιατί γίνεται αυτό ; Γιατί αυτές οι δύο Συνθήκες οριοθετούν τα ελληνοτουρκικά θαλάσσια σύνορα στο Αιγαίο. Τα σύνορα αυτά, όπως είναι γνωστό, ορίζονται από τη μέση απόσταση μεταξύ του τόξου των ανατολικών νησιών του Αιγαίου και της Μ.Ασίας. Να υπογραμμίσω εδώ ότι με ρητή διάταξη της Συνθήκης της Λωζάνης η Τουρκία παραιτήθηκε από κάθε δικαίωμα στη θαλάσσια περιοχή του Αιγαίου πέραν των 3 μιλίων από τις ακτές της. Η Τουρκία αναγνώριζε πλήρως τα ελληνοτουρκικά θαλάσσια σύνορα μέχρι το 1974, οπότε έθεσε ζήτημα status quo στο Αιγαίο. Αδιάσειστη απόδειξη γι΄αυτό είναι οι ίδιοι οι τουρκικοί χάρτες, οι προ του 1974, οπου εμφανίζονται τα σύνορα αυτά με την αντίστοιχη λεζάντα. Το ίδιο ισχύει για τους ΝΑΤΟϊκούς επιτελικούς χάρτες. Σήμερα τα σύνορα αυτά έχουν εξαφανιστεί από τους χάρτες της Τουρκίας και, αν δεν κάνουμε λάθος, και από τους χάρτες του ΝΑΤΟ. Είναι σαφές ότι αν η Τουρκία αναγνώριζε σήμερα, όπως έκανε προ του 1974, τα σύνορα αυτά, δεν θα ετίθετο ζήτημα οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας, διότι οτιδήποτε δυτικώς των συνόρων αυτών είναι ελληνική υφαλοκρηπίδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι παλαιότερα εμείς δεν δεχόμαστε ότι υπάρχει θέμα οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας. Το δεχθήκαμε το 1975 οπότε και προτείναμε την παραπομπή του στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης. Είναι χαρακτηριστικό ότι τότε, διαβάζω επί λέξει, “η Τουρκία χαιρέτισε το πνεύμα συνδιαλλαγής της Ελλάδας” και δέχθηκε την παραπομπή στη Χάγη. Αλλά από τη στιγμή που πέτυχε να δεχθούμε ότι υπάρχει θέμα οριοθέτησης, πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρις υπαναχώρησε όσον αφορά τη Χάγη, επιμένοντας η οριοθέτηση να γίνει δι΄ απευθείας συνομιλιών. Αρχισε έτσι η γνωστή διελκυνστίδα.
Για να συνοψίσουμε : Η τεράστια γεωστρατηγική σημασία του Αιγαίου και τα πιθανά κοιτάσματα πετρελαίου που κλείνει στους κόλπους του είναι αυτά που ωθούν τους Αμερικανούς, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ να υποκινούν τον τουρκικό επεκτατισμό και όχι η μεγάλη αγορά της Τουρκίας των 60 εκατ., όπως με περισσή αφέλεια λέγεται και έχει καταστεί κοινός τόπος. Δεν μπαίνει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στην υπηρεσία του τουρκικού επεκτατισμού. Το αντίθετο συμβαίνει. Ο τουρκικός επεκτατισμός μπαίνει στην υπηρεσία των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ.
Και έρχομαι στη νέα δομή του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο. Η δομή αυτή συνίσταται στη διαμόρφωση ενιαίου αμυντικού χώρου Ελλάδας-Τουρκίας στο Αιγαίο, δεν προσδιορίζονται όρια επιχειρησιακής ευθύνης και εγκαθίσταται ΝΑΤΟϊκή επικυριαρχία στο Αιγαίο. Στο πλαίσιο της δομής αυτής η Ελλάδα δεν έχει πλέον τη θαλάσσια και εναέρια επιχειρησιακή ευθύνη του Αιγαίου. Της αφαιρέθηκε. Την επιχειρησιακή ευθύνη του Αιγαίου ανέλαβε το ΝΑΤΟ και συγκεκριμένα η ΝΑΤΟϊκή διοίκηση με έδρα τη Νεάπολη, με Αμερικανό διοικητή για την αεροπορία και Ιταλό διοικητή για το ναυτικό. Η ΝΑΤΟϊκή διοίκηση έχει τη δυνατότητα με βάση τη νέα δομή να αναθέτει την επιχειρησιακή ευθύνη του Αιγαίου κατά περίπτωση και κατά βούληση στην Ελλάδα, την Τουρκία, ή τρίτη χώρα, τις ΗΠΑ για παράδειγμα. Η δομή αυτή οδηγεί σε διχοτόμηση του Αιγαίου υπό ΝΑΤΟϊκό μανδύα, δηλαδή στη στρατιωτική συγκυριαρχία Ελλάδας-Τουρκίας στο Αιγαίο υπό ΝΑΤΟϊκή επιδιαιτησία ή επικυριαρχία και σημαίνει κατάλυση της ελληνικής κυριαρχίας επί της νησιωτικής Ελλάδας, εφόσον με εντολή του ΝΑΤΟ η Τουρκία ή οποιαδήποτε άλλη χώρα μπορεί να αναλαμβάνει την εναέρια και θαλάσσια άμυνα των νησιών και ολόκληρου του Αιγαίου.

Για να επιστρέψετε στην κύρια είσοδο πυρηνικών όπλων, δείτε Αρχείο επισκόπησης πυρηνικών όπλων.
Αναπόφευκτα, κλειδώστε τα δογματικά έγγραφα, όπως Έννοια εθνικής ασφάλειασ, Στρατιωτικό δόγμα, ή Οκτώβριος 2003 η "Λευκή Βίβλοσ" που εκδίδεται από το Υπουργείο άμυνας, είναι πολύ γενικής φύσης. Παρέχουν τις ευρείες οδηγίες για τη στρατιωτική στάση και τη χρήση της δύναμης, αλλά είναι συνήθως ελλιπείς στις λεπτομέρειες. Καταρχήν, οι πρόσθετες πληροφορίες μπορούν να σταχυολογηθούν από τους στρατιωτικούς ελιγμούς, τα των οποίων σχέδια προσφέρουν τις σημαντικές ιδέες στα προσδοκώμενα σενάρια σύγκρουσης και τις προγραμματισμένες απαντήσεις στους διαφορετικούς τύπους επιθέσεων.
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90, οι ρωσικοί στρατιωτικοί ελιγμοί (ή, τουλάχιστον, οι δημόσια διαθέσιμες πληροφορίες για τους) παρήγαγαν λίγες χρήσιμες πληροφορίες επειδή οι ελιγμοί ήταν λίγοι και μικρής κλίμακας. Όταν η χρήση των πυρηνικών όπλων μιμήθηκε, ήταν συνήθως ανεξάρτητη από τις δυνάμεις γενικού σκοπού και χωρίς μια σχέση στα συγκεκριμένα σενάρια. Εκτός αυτού, η διαμόρφωση των απόψεων σχετικά με τις πιθανές μελλοντικές συγκρούσεις και των τρόπων τους παίρνει το χρόνο. Η κατάσταση άρχισε να αλλάζει το 1999. Αφ' ενός, μια σειρά των συγκρούσεων στα Βαλκάνια, ειδικά η σύγκρουση σε Κόσοβο την άνοιξη του 1999, παρείχε τα πιθανά σενάρια που ρωσικός ο στρατιωτικός που κρίνεται ο πιό επικίνδυνος. Αφ' ετέρου, ο ρωσικός αμυντικός προϋπολογισμός άρχισε να αυξάνεται όπως η χώρα προέκυψε από την οικονομική ρευστοποίηση του 1998 και η γενική οικονομική κατάσταση άρχισε να βελτιώνεται. Επιπλέον, μια σημαντική μείωση των οπλισμένων δυνάμεων επέτρεψε την αναδιανομή των κεφαλαίων από την υποστήριξη προσωπικού στην κατάρτιση.

Από το 1999, οι ρωσικοί στρατιωτικοί έχουν διευθύνει τακτικά τους μεγάλης κλίμακας ελιγμούς που παίζουν έξω διάφορα σενάρια σύγκρουσης, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που περιέλαβαν τη χρήση των πυρηνικών όπλων. Κατά συνέπεια, πολλοί ελιγμοί που κρατιούνται τα τελευταία πέντε χρόνια παρέχουν τις σημαντικές ιδέες στις δογματικές και λειτουργικές λεπτομέρειες που είναι απούσες από τα βασικά έγγραφα. Κατωτέρω είναι μια συνοπτική αναθεώρηση των σημαντικότερων ασκήσεων που διευθύνονται από τότε 1999, Τα χαρακτηριστικά χαρακτηριστικά γνωρίσματά τους μπορούν να συνοψιστούν ως εξής.
Κάθε σενάριο που περιέλαβε τη χρήση των πυρηνικών όπλων (τουλάχιστον, κάθε σενάριο που μπορεί να αναδημιουργηθεί από τις ανοικτές πηγές) έπαιξε έξω μια παραλλαγή ενός "περιφερειακού πολέμου" (όπως ταξινομείται Στρατιωτικό δόγμα) —η σύγκρουση χαμηλός-επιπέδων στην οποία η χρήση των πυρηνικών όπλων επιτρέπεται. Προφανώς όλα τα σενάρια υπέθεσαν τη συμμετοχή του κράτους πυρηνικός-όπλων (σ), πρώτα απ' όλα οι Ηνωμένες Πολιτείες (σε μια περίπτωση τα nuclear-capable μεγάλης ακτίνας αεροσκάφη χρησιμοποιήθηκαν στην κεντρική Ασία, αλλά εάν μιμήθηκαν χρήση των πυρηνικών ή συμβατικών όπλων παραμένει ασαφής). Οι ελιγμοί κόμη Υ (1999-2002) επικεντρώθηκαν στις εναέριες επιθέσεις όπως εκείνοι που χρησιμοποιήθηκαν στις ΗΠΑ τις στρατιωτικές εκστρατείες στα Βαλκάνια, ειδικά σε Κόσοβο το 1999 οι πρόσφατοι ελιγμοί έχουν μάθει από την εμπειρία του πολέμου στο Ιράκ σε 2003, Το αργότερο έως το 2001 η υπεράσπιση ενάντια στα τακτικά βαλλιστικά βλήματα εισήχθη επίσης. Σε πολλές περιπτώσεις, οι ρωσικές δυνάμεις εκπαίδευσαν να αναστατώσουν τις εχθρικές δορυφορικές συνδέσεις για να χωρίσουν τις επικοινωνίες, το συντονισμό, και τη στοχοθέτηση (αυτό το στοιχείο ήταν πιθανώς παρόν σε όλα ή την πλειοψηφία των neuvers μΑ, αλλά πήγε μη καταγγελθέν). Από το 2002, τα σενάρια έχουν περιλάβει τις προσομοιώσεις μιας μεγάλης κλίμακας επίθεσης από τις εχθρικές επίγειες δυνάμεις σε αυτές τις περιπτώσεις η υπεράσπιση περιέλαβε call-up των επιφυλάξεων και τη μεταφορά των επίγειων στρατευμάτων μεταξύ των θεάτρων των διαδικασιών.
Η χρήση των πυρηνικών όπλων πραγματοποιήθηκε συνήθως σε ένα σχετικά προχωρημένο στάδιο των ελιγμών και συνδέθηκε με τη μια από δύο καταστάσεις. Στο πρώτο σενάριο, εμφανίστηκε αρκετές ημέρες μετά από μια έντονη εκστρατεία εναέριας άμυνας, όταν, σύμφωνα με το σενάριο, εξάντλησαν τα ρωσικά στρατεύματα τη δυνατότητά τους να αντισταθούν την επίθεση. Η δεύτερη κατάσταση περιέλαβε έναν μεγάλης κλίμακας συνδυασμένους αέρα και επίγεια μια επίθεση, οι οποίοι απαίτησαν call-up των επιφυλάξεων (που εγκαθιστούν τον καθορισμό ενός "περιφερειακού πολέμου" —ο μόνιμος στρατός είναι ανεπαρκής για την υπεράσπιση και μια μεταφορά των στρατευμάτων από άλλες στρατιωτικές περιοχές γίνεται απαραίτητη) τα πυρηνικά όπλα εισήγαγαν πάλι την εικόνα μετά από αρκετές ημέρες της πάλης με τις συμβατικές δυνάμεις. Call-up των επιφυλάξεων μπορεί να θεωρηθεί ως αξιόπιστος δείκτης όταν το πυρηνικό κατώτατο όριο πρόκειται περίπου να διασχιστεί στην περίπτωση μιας αποκλειστικά εκστρατείας αέρα το κατώτατο όριο είναι λιγότερο σαφές.
Το όπλο της επιλογής για την περιορισμένη χρήση των πυρηνικών όπλων ήταν σε όλα τα βαριά και μέσα βομβαρδιστικά αεροπλάνα περιπτώσεων (TU- 95ms, TU- 160, και TU- 22M3) που χρησιμοποιούν τα βλήματα μεγάλης ακτίνας κρουαζιέρας και τα περιορισμένου φάσματος όπλα. Τα τελευταία χρόνια, οι ίδιες πλατφόρμες χρησιμοποιήθηκαν για να παραδώσουν και τα πυρηνικά και precision-guided συμβατικά όπλα. Ο προφανής αριθμός πυρηνικών όπλων που χρησιμοποιήθηκαν σε κάθε περίπτωση ήταν μικρά —λιγότερο από δέκα. Η συνηθισμένη επιλογή των στόχων ήταν η ακόλουθη: (1) αεροπορικές βάσεις και άλλες στρατιωτικές εγκαταστάσεις στις ευρωπαϊκές χώρες του ΝΑΤΟ που συμμετέχουν στη μιμούμενη επίθεση ενάντια στη Ρωσία και, τουλάχιστον σε μια περίπτωση, στην Ιαπωνία (2) άγνωστοι στόχοι στις ηπειρωτικές Ηνωμένες Πολιτείες (προωθώ είτε από την εγγύτητα της Ισλανδίας είτε από τα ρωσικά βορειοανατολικά) (3) ναυτικές ομάδες —μεταφορέων αεροσκαφών στόχων στον ειρηνικό ωκεανό και τη θάλασσα της Βαλτικής, καθώς επίσης και στον Ινδικό Ωκεανό και τη Μαύρη Θάλασσα, μιά φορά κάθε μια (4) το 2003 μια άλλη κατηγορία επίγειων στόχων προστέθηκε —εκείνων στον Ινδικό Ωκεανό (πιθανώς, η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ βάση στο Diego Garcia).
Έδαφος - και τα βασισμένα στη θάλασσα στρατηγικά βλήματα συμμετείχαν σοι περισσότερες, αλλά όχι κάθε μεγάλης κλίμακας άσκηση. Έχει παραμείνει ασαφές εάν ενσωματώθηκαν στα σενάρια ή οι ελιγμοί χρησιμοποιήθηκαν απλά ως σκηνικό για τις ενάρξεις κατάρτισης. Φαίνεται ότι σε μερικές περιπτώσεις ήταν πιθανώς ένα αναπόσπαστο τμήμα της άσκησης και προορίστηκαν να μιμηθούν τις περιορισμένες απεργίες, ίσως ενάντια στόχος στις ηπειρωτικές Ηνωμένες Πολιτείες.
Ένα αρκετά σταθερό σχέδιο των ελιγμών κατά τη διάρκεια της περιόδου 1999-2004 καταδεικνύει ότι η περιορισμένη χρήση των πυρηνικών όπλων είναι τώρα σταθερά ενσωματωμένη σε μια μάλλον ευρεία σειρά των σεναρίων των πιθανών συγκρούσεων. Ουσιαστικά οποιαδήποτε μεγάλης κλίμακας επίθεση από τις δυνάμεις που είναι αριθμητικά και ποιοτικά ανώτερες από τις ρωσικές οπλισμένες δυνάμεις διακινδυνεύει το πυρηνικό κατώτατο όριο. Μια ευρύτερη άποψη προτείνει αρκετές ακόμα σημαντικές παρατηρήσεις, εντούτοις:
Οι ρωσικές οπλισμένες δυνάμεις έχουν παψει προφανώς την κατάρτιση για έναν σφαιρικό πόλεμο που περιλαμβάνει μια ογκώδη ανταλλαγή με τις πυρηνικές απεργίες —ένα σενάριο κοινό κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου. Σιωπηρά, μια μεγάλης κλίμακας απεργία παραμένει μια διαθέσιμη επιλογή, αλλά, αληθινή σε όλα τα δογματικά έγγραφα από το 1993, τέτοια σύγκρουση θεωρείται ως πολύ χαμηλή πιθανότητα
Οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρώ πιό επικίνδυνος αντίπαλος και φαίνεται ότι η πιθανότητα ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες να απειλήσουν —είτε ανοιχτά είτε έμμεσα —χρησιμοποιώ τη δύναμη ενάντια στη Ρωσία για να επιτύχουν ορισμένους πολιτικούς στόχους θεωρούνται ακόμα όπως υψηλές, ειδικά μεταξύ των στρατιωτικών
Έχει υπάρξει μια εντυπωσιακά χαμηλή έμφαση στις συγκρούσεις χαμηλός-έντασης που περιλαμβάνουν τη διάχυτη πάλη ενάντια στις παραστρατιωτικές και δυνάμεις ανταρτών. Είναι δυνατό ότι ρωσικός ο στρατιωτικός απλά δεν βλέπει αυτό το είδος να εκπαιδεύσει ανάλογα με τις ανάγκες σύμφωνα με την άποψη του τρέχοντος πολέμου σε Τσετσενία. ¶σχετα από, η λοξή κίνηση προς τους "περιφερειακούς πολέμουσ" θα φαινόταν να είναι ένα σημαντικό μειονέκτημα αυτών των σεναρίων, ειδικά δεδομένου ότι τείνουν να αυξήσουν ακούσια την εξάρτηση στα πυρηνικά όπλα.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 1999: Δύση- 99 (ζαπαδ- 99) ελιγμοί
Οι δύση- 99 ελιγμοί διευθύνθηκαν μερικούς μήνες μετά από έναν κρίσιμο Συνεδρίαση του Απριλίου 1999 του Συμβουλίου Ασφαλείασ. Πραγματοποιημένη αμέσως μετά από την αρχή του πολέμου σε Κόσοβο, η συνεδρίαση άρχισε προφανώς την ανάπτυξη ενός νέου στρατιωτικού δόγματος με σκοπό να αποτρέψει την περιορισμένη χρήση της δύναμης ενάντια στη Ρωσία. Από όλες τις ενδείξεις, οι δύση- 99 ελιγμοί είχαν ως σκοπό να εξετάσουν μια δογματική καινοτομία —η περιορισμένη χρήση των πυρηνικών όπλων για τους σκοπούς της αποτροπής μιας περιορισμένης συμβατικής επίθεσης ή, εάν η αποτροπή πολέμου απέτυχε, για η σύγκρουση και την επιστροφή του προηγουμένου καθεστώτος.
Από την έναρξη, οι επίσημοι ρωσικοί στρατιωτικοί αντιπρόσωποι υποστήριξαν ότι οι δύση- 99 ελιγμοί δεν είχαν καμία σχέση στον πόλεμο σε Κόσοβο (ήταν προγραμματισμένων πολύ πριν από εκείνο τον πόλεμο, στα τέλη του 1998) και ότι δεν περιέλαβαν τη μιμούμενη χρήση πυρηνικού weapons.[1,2 ] μόνο μετά από το τέλος των ελιγμών έκαναν τον Υπουργό της άμυνας Igor Sergeyev αναγνωρίστε ότι η πρόθεση ήταν, πράγματι, να εξεταστεί η υπεράσπιση ενάντια σε μια επίθεση ενάντια στη Ρωσία που ήταν παρόμοια στο ύφος και την κλίμακα με τον πόλεμο σε Κόσοβο και που ένα σημαντικό στοιχείο αυτών των ελιγμών ήταν μια επίδειξη της δυνατότητας και της προθυμίας για να χρησιμοποιήσει τα πυρηνικά όπλα υπό τους όρους όταν "εξαντληθούν όλα τα μέσα της αντίστασης," δηλ., όταν είναι ανίκανες να αποκρούουν οι συμβατικές δυνάμεις την επίθεση από μόνες τους.[3,4]
Το σενάριο περιέλαβε τρία στάδια. Στο πρώτο στάδιο (21-22 Ιουνίου), η άγρυπνη θέση των στρατευμάτων σε όλες τις δυτικές στρατιωτικές περιοχές ενισχύθηκε και συγκεντρώνεται στο Λένινγκραντ που η στρατιωτική περιοχή μεταφέρθηκε στον πλήρη τρόπο αγώνα. Στο δεύτερο στάδιο (22-25 Ιουνίου), τα ρωσικά στρατεύματα και ο βαλτικός στόλος μαζί με το λευκορωσικό στρατό υπεράσπισαν ενάντια σε μια επίθεση από τη δύση. Εκείνη η επίθεση περιέλαβε μια απεργία με 450 αεροσκάφη και 120 βλήματα κρουαζιέρας ενάντια στο έδαφος της Λευκορωσίας και με 110 αεροσκάφη και 40 βλήματα κρουαζιέρας ενάντια σε Kaliningrad oblast. Στο τελικό στάδιο (25-26 Ιουνίου), τα ρωσικά στρατεύματα απέκρουαν την επίθεση και επέστρεψαν την κατάσταση στο προηγούμενο καθεστώτοσότι το στάδιο περιέλαβε τη μιμούμενη χρήση των πυρηνικών όπλων. Η αρχική προσοχή πληρώθηκε σε Kaliningrad exclave —ένα κομμάτι του ρωσικού εδάφους μεταξύ της Πολωνίας και η Λιθουανία εξέτασε ευρέως το "τακούνι Αχιλλέα" της Ρωσίας δεδομένου ότι είναι το μέρος της χώρας της δυσκολότερης να υπερασπίσει. Σύμφωνα με το σενάριο, τα στρατεύματα σε Kaliningrad oblast και ο βαλτικός στόλος ήταν υποτιθέμενοι για να αποκρούουν την επίθεση χωρίς ενισχύσεις.[5]
Το το "πυρηνικό συστατικό" περιέλαβε τις μιμούμενες απεργίες με τα αεριωθούμενα βλήματα κρουαζιέρας (ALCMs) από τα βαριά βομβαρδιστικά αεροπλάνα από λαϊκό ιδίωμα Πολεμικής Αεροπορίας "γύρω από —των γωνιών" ρωσικό που δείχνει μια πτήση προς τη βόρεια άκρη της Νορβηγίας και έπειτα μια στροφή που αφήνεται προς το Βόρειο Ατλαντικό —μια χαρακτηριστική αποστολή κατάρτισης και αγώνα στους σοβιετικούς χρόνους. Δύο TU- 95ms βαριά βομβαρδιστικά αεροπλάνα ανέλαβαν μια πτήση 15-ώρας "γύρω από τη γωνία" προς την Ισλανδία, όπου μιμήθηκαν την έναρξη ALCMs ενάντια στο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΌ έδαφος. Ταυτόχρονα, δύο TU- 160 βαριά βομβαρδιστικά αεροπλάνα πήραν μια παρόμοια διαδρομή, αλλά μιμήθηκαν alcm τις ενάρξεις ενάντια στην ηπειρωτική Ευρώπη από κοντά στη βόρεια άκρη της Νορβηγίας. Σύμφωνα με τις εκθέσεις εφημερίδων, οι στόχοι τους ήταν αεροπορικές βάσεις στην Πολωνία και τα κράτη της Βαλτικής (υποτίθεται ότι το έδαφος αυτών των χωρών χρησιμοποιήθηκε από το ΝΑΤΟ), τη Νορβηγία, καθώς επίσης και τις ομάδες μεταφορέων αεροσκαφών στη θάλασσα Barents. Επάνω στην επιστροφή τους στο ρωσικό έδαφος, τα βαριά βομβαρδιστικά αεροπλάνα που διευθύνονται ζουν ενάρξεις ενάντια στις σειρές δοκιμής στη νότια Ρωσία. [2,6,7,8,9]
Μετά από το τέλος των δύση- 99 ελιγμών, ο αναπληρωτής προ!ιστάμενος του γενικού προσωπικού Yuriy Baluyevskiy είπε στους δημοσιογράφους ότι όχι μόνο οι επιτιθέμενοι, αλλά και οι χώρες το των οποίων έδαφος χρησιμοποιείται για μια επιθετικότητα θα γίνονταν πιθανοί στόχοι, μια σαφής αναφορά στη σχετική παροχή στρατιωτικού δόγματος που επιτρέπει τη χρήση των πυρηνικών όπλων όχι μόνο ενάντια στα πυρηνικά κράτη και τους συμμάχους τους, αλλά και δηλώνουν εκείνη την επίθεση Ρωσία "σε συντονισμό με" πυρηνικό states.[10 ]
Τον Σεπτέμβριο του 1999, οι smaller-scale ελιγμοί διευθύνθηκαν στην ¶πω Ανατολή. Ο κύριος σκοπός αυτών των ελιγμών ήταν παρόμοιος με δύση- 99: ο ειρηνικός στόλος και η μεγάλης ακτίνας Πολεμική Αεροπορία μιμήθηκαν την υπεράσπιση από και τις απεργίες ενάντια στις ομάδες μεταφορέων αεροσκαφών.[11]
Sources:
[1] "Strategicheskiye komandno-shtabnye ucheniya proidut na territoriyakh dvukh voyennykh okrugov," Interfax, 15 June 1999.
[2] Sergey Sokut, Oleg Ternovskiy, "Nashi letchiki nanosyat 'udary po NATO'," Nezavisimaya gazeta, 25 June 1999.
[3] "Na ucheniyakh 'Zapad-99' otrabatyvalos uslovnoye primeneniye yadernogo oruzhiya," Interfax, 9 July 1999.
[4] Vladimir Georgiyev, "Dve nedeli nazad Rossiya primenila yadernoye oruzhiye," Nezavisimaya gazeta, 10 July 1999.
[5] Yuriy Golotyuk, "Dan prikaz emu na zapad," Izvestiya, 22 June 1999.
[6] "V ramkakh ucheniy 'Zapad-99' rossiyskiye letchiki proveli uspeshnyye puski raket po nazemnym tselyam," Interfax, 23 June 1999.
[7] Igor Korotchenko, "Rossiyskaya armiya gotovitsya k otrazheniyu agressii," Nezavisimaya gazeta, 23 June 1999.
Aleksandr Koretskiy, "Rossiya nanesla yaderniy udar po SShA," Segodnya, 2 July 1999.
[9] Dana Priest, "Russian Bombers Make Foray to Iceland," Washington Post, 1 July 1999, p. 1.
[10] Yuri Golotyuk, "Premiera minoborony na 'zapadnom teatre'," Izvestiya, 29 June 1999.
[11] Valeriy Aleksin, "Samolety i rakety nad okeanom," Nezavisimaya gazeta, 15 September 1999.

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2000
Απρίλιος 2000 οι ελιγμοί Πολεμικής Αεροπορίας ήταν σχετικά μικρής κλίμακας. Μιμήθηκαν την υπεράσπιση ενάντια στις απεργίες από το έδαφος - και επιβιβασμένα αεροσκάφη. Αυτοί οι ελιγμοί διευθύνθηκαν στο νοτιοδυτικό σημείο της Ρωσίας μεταξύ των μαύρων και τισσών Κασπίας θαλασσών και συμπεριλαμβανόμενες απεργία ενάντια στους στόχους εδάφους και θάλασσας. Εκτός από τα τακτικά αεροσκάφη, τα μέσα βομβαρδιστικά αεροπλάνα TU- 22M3 (που ταξινομούνται στη Ρωσία ως μεγάλης ακτίνας ή στρατηγικός) διαδραμάτισαν έναν προεξέχοντα ρόλο, καθώς επίσης και TU- 95ms και TU- 160 βαριά βομβαρδιστικά αεροπλάνα, οι οποίοι διεύθυναν για πρώτη φορά τις ενάρξεις συμβατικών μεγάλης ακτίνας KH- 101 ALCMs. Οι ελιγμοί περιέλαβαν επίσης τη χρήση s- 300 αντιαεροπορικών και τακτικών αντιπυραυλικών συστημάτων.
Sources:
[1] Ivan Safronov, "Yugoslavskiye uroki rossiyskikh VVS," Kommersant-Daily, 18 April 2000.
[2] Sergey Sokut, "Razvorot v yuzhnom napravlenii," Nezavisimoye voyennoe obozreniye, 21 April 2000.
[3] Sergey Sokut, "Strategi letyat na yug," Nezavisimaya gazeta, 18 April 2000.
[4] Olga Bozhiyeva and Vyacheslav Martunyuk, "S-300 protiv Tu-22," Nezavisimoye voennoye obozreniye, 19 May 2000.
[5] Sergey Balashov, "U 'dalnikov' khoroshiye perspektivy," Krasnaya zvezda, 24 April 2000.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2000
Στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2000, η ρωσική στρατηγική Πολεμική Αεροπορία συμμετείχε σε μια μεγάλη άσκηση εναέριας άμυνας που περιέλαβε τους στρατούς των κεντρικών ασιατικών κρατών, της Αρμενίας, και της Λευκορωσίας. TU- 95ms, TU- 160 και τα μεγάλης ακτίνας βομβαρδιστικά αεροπλάνα TU- 22M3 πραγματοποίησαν τις αποστολές κοντά στις μαύρες και τισσες Κασπίας θάλασσες, καθώς επίσης και στο δυτικό τμήμα της Ρωσίας. Οι ενάρξεις βλημάτων κρουαζιέρας διευθύνθηκαν στο βόρειο τμήμα της Ρωσίας από Tu-95MS και στο νότο από Tu-22M3. Αυτοί οι ελιγμοί είχαν διάφορα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που τους έθεσαν εκτός από τις προηγούμενες ασκήσεις, συμπεριλαμβανομένων δύση- 99:
Σύμφωνα με τον κύριο εκπαιδευτικός-πιλότο του 37$ου στρατού αέρα (το "σπίτι" των στρατηγικών βομβαρδιστικών αεροπλάνων) μαι.-GEN Vasiliy Malashchitskiy, αυτό ήταν την πρώτη φορά από την αποσύνθεση της Σοβιετικής Ένωσης ότι οι μεγάλης ακτίνας μονάδες Πολεμικής Αεροπορίας μιμούμενες καταπολεμούν τις αποστολές πέρα από τη Μαύρη Θάλασσα
Αντι-ναυτικό συστατικό: η ρωσική Πολεμική Αεροπορία μιμήθηκε τις επιθέσεις στις ομάδες μεταφορέων
11 βαριά βομβαρδιστικά αεροπλάνα (οκτώ TU- 160 και τρία TU- 95ms), που ήταν αποκτημένων από την Ουκρανία το 2000, το parti στους ελιγμούς για πρώτη φορά
Για πρώτη φορά από την αποσύνθεση της Σοβιετικής Ένωσης, τα ρωσικά στρατηγικά βομβαρδιστικά αεροπλάνα βασίστηκαν προσωρινά στο έδαφος της Λευκορωσίας
Τα βαριά βομβαρδιστικά αεροπλάνα εκπαίδευσαν για άλλο προσωρινό που βασίζει τις μπροστινές —βάσεις επιλογών στο βόρειο τμήμα της Ρωσίας (Vorkuta, Tiksi, Anadyr) όλες αυτές οι βάσεις μπορούν ενδεχομένως να χρησιμοποιηθούν για τις απεργίες ενάντια στο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ έδαφος.
Sources:
[1] Vladimir Mukhin, "Na prostorakh SNG—voennyye ucheniya," Nezavisimaya gazeta, 8 September 1999.
[2] Anatoliy Dokuchayev, "Novaya formula udara," Krasnaya zvezda, 11 October 2000.
[3] "Strategi otbombilis," Nezavisimoye voyennoye obozreniye, 15 September 2000.
[4] Yuriy Golotyuk, "Belorusskiy front," Vremya novostey, 16 January 2001.
[5] Sergey Sokut, "Kurs na lokalnyye konflikty," Nezavisimoye voyennoye obozreniye, 8 February 2001.

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2001
Κατά τη διάρκεια της "στρατηγικής εντολής και προσωπικού μια κατάρτιση" διεύθυνε τις 13-16 Φεβρουαρίου, μεγάλης ακτίνας διενεργηθείσες μονάδες αποστολές Πολεμικής Αεροπορίας στο βόρειο τμήμα της Ρωσίας (μια αποστολή "γύρω από των γωνιών" γύρω από τη Νορβηγία προς το Βόρειο Ατλαντικό, που έρχεται μέσα στη σειρά για τις ενάρξεις ενάντια στο ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ έδαφος) και στην ¶πω Ανατολή κοντά στην Ιαπωνία οι τελευταίες πτήσεις μιμήθηκαν προφανώς τις απεργίες ενάντια στις ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ βάσεις στην Ιαπωνία. Ιαπωνικές αρχές που αρχειοθετούνται μια επίσημη διαμαρτυρία, ρωσικά αεροσκάφη κατηγορίας της παραβίασης του εναέριου χώρου της χώρας τους. Στη συνέχεια, τα βαριά και μέσα βομβαρδιστικά αεροπλάνα εκτέλεσαν τις παραδοσιακές ζωντανές ενάρξεις στο νότο της Ρωσίας. Ως τμήμα των ελιγμών, οι στρατηγικές δυνάμεις πυραύλων προώθησαν ένα Topol ICBM από Σειρά δοκιμής Plesetskαυτή η έναρξη διευθύνθηκε από ένα πλήρωμα από το τμήμα όπου το βλήμα είχε επεκταθεί παρά να εξεταστεί το προσωπικό σειράς. Σχεδόν ταυτόχρονα, ένα στρατηγικό υποβρύχιο προώθησε ένα SLBM (τύπος αναφερόμενος) από τη θάλασσα Barents. Σύμφωνα με τις ανεπίσημες εκθέσεις, οι ενάρξεις του ICBM και του SLBM συγχρονίστηκαν με τις ζωντανές alcm ενάρξεις στο νότο της Ρωσίας αυτό επέτρεψε τη δοκιμή των συστημάτων έγκαιρης προειδοποίησης.
Σύμφωνα με τις ανεπίσημες αξιολογήσεις, δραστηριότητες των στρατηγικών δυνάμεων, και αέρας - και επίγεια, μιμούμενη περιορισμένη χρήση των πυρηνικών όπλων υπό τους όρους στους οποίους μια περιορισμένη συμβατική σύγκρουση έχει πάρει εκτός ελέγχου και κλιμακώνει. Ένας ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΣ δημοσιογράφος (σε σχέση με μια έκθεση αντιπροσωπείας εθνικής ασφάλειας) πρότεινε αυτόν στην ¶πω Ανατολή, ρωσική μιμούμενη παρέμβαση στρατηγικών δυνάμεων σε σύγκρουση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Κίνας πέρα από την Ταϊβάν, στην πλευρά της Κίνας. Σύμφωνα με εκείνη την εκτίμηση, το ρωσικό σενάριο άρχισε υποθετικά με μια κινεζική επίθεση ενάντια στην Ταϊβάν, που ακολουθήθηκε με την χρήση των ΗΠΑ ναυτικών και επίγειες δυνάμεις, και μετά η Ρωσία απείλησε τις πυρηνικές απεργίες ενάντια στις ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΈΣ δυνάμεις στην περιοχή, που περιλαμβάνει στη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία. Σύμφωνα με εκείνη την έκθεση, το σενάριο στο δυτικό μέρος της Ρωσίας υπέθεσε το τώρα-παραδοσιακό σενάριο μιας επίθεσης του ΝΑΤΟ που ήταν ασκημένης σε διάφορους προηγούμενους ελιγμούς. Καμία από τις ρωσικές ανοικτές πηγές δεν ανέφερε το "σενάριο της Ταϊβάν" όλοι τους αναφέρθηκαν μόνο σε μια επίθεση ενάντια στηντώρα Ρωσία η ίδια.
Sources:
[1] Yuriy Golotyuk, "I v vozdukhe tozhe problemy," Vremya novostey, 19 February 2001.
[2] "Strategicheskaya komandno-shtabnaya trenirovka VS Rossii," Nezavisimaya gazeta, 17 February 2001.
[3] Sergey Grigoriyev, "Rossiya pobedila," Nezavisimoye voyennoye obozreniye, 28 February 2001.
[4] Aleksandr Golts, "Sovershenno sekretniy sabotazh," Itogi, 28 February 2001, pp. 14-15.
[5] Bill Gertz, "Russian Forces Help China in Mock Conflict," Washington Times, 30 April 2001, p. 1.

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2001
Η επόμενη "κατάρτιση εντολής και προσωπικού" πραγματοποιήθηκε λιγότερο από δύο μήνες αργότερα και αφιερώθηκε πρώτιστα στην εναέρια άμυνα. Ήταν μέρος των μεγαλύτερων ελιγμών Yuzhniy Shchit σοδρuζχεστβα- 2001 ("η νότια ασπίδα των Κοινοπολιτεία- 2001"). Σύμφωνα με τον προ!ιστάμενο της Πολεμικής Αεροπορίας Anatoliy Kornukov, αυτοί οι ελιγμοί χαρακτήρισαν το μεγαλύτερο αριθμό μεγάλης ακτίνας εξορμήσεων βομβαρδιστικών αεροπλάνων σε τρία έτη. Τα ρωσικά μεγάλης ακτίνας βομβαρδιστικά αεροπλάνα (δύο μέσα TU- 22M3 και δύο βαρύ TU- 95ms) πάλι προσγειώθηκαν στη Λευκορωσία. Εκείνη η αποστολή χρησιμοποιήθηκε για να εξετάσει τις αεράμυνες στο δυτικό τμήμα της Ρωσίας και της Λευκορωσίας οι διαδρομές των βομβαρδιστικών αεροπλάνων προορίστηκαν να μιμηθούν τις πιθανές διαδρομές επίθεσης των αεροσκαφών του ΝΑΤΟ. Οι παρόμοιες επιδρομές διευθύνθηκαν επίσης στην κεντρική Ασία πέρα από το Καζακστάν, το Κιργιζιστάν, και το Τατζικιστάν. Η πρακτική που βομβαρδίζει με την υψηλός-παραγωγή φαψ- 3000 βόμβες βαρύτητας, που δεν ήταν χρησιμοποιημένων από τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, διευθύνθηκε από ένα TU- 22M3 σε μια σειρά δοκιμής στο Σαράτοβ oblast κοντά στην κύρια περιοχή στήριξης των βαριών βομβαρδιστικών αεροπλάνων. Στη συνέχεια, TU- 160 και τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα TU- 22M3 διεύθυναν τις ενάρξεις πρακτικής KH- 55 μεγάλης ακτίνας και KH- 22 περιορισμένου φάσματος βλημάτων κρουαζιέρας, αντίστοιχα, στο Καζακστάν. Οι εκθέσεις εφημερίδων υπαινίχτηκαν σε μια πιθανή σχέση μεταξύ αυτών των ενάρξεων και της ασταθούς κατάστασης στο Αφγανιστάν. Προς το τέλος των ελιγμών, τα ρωσικά TU- 95ms στρατηγικά βομβαρδιστικά αεροπλάνα έκαναν επίσης τις επιδρομές προς την Αλάσκα σε αυτά που οι ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΙ ανώτεροι υπάλληλοι περιέγραψαν ως στερεότυποι ετήσιοι ελιγμοί άνοιξης, περιζώνοντας πολύ τον ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ εναέριο χώρο.
Sources:
[1] Sergey Babichev, "Shchit u sodruzhestva prochen," Krasnaya zvezda, 7 April 2001.
[2] Dmitriy Vladimirov, "Osobennosty natsionalnogo bombometaniya," Izvestiya, 10 April 2001.
[3] Boris Talov, "Pokazatelnaya bombezhka s pritselom na obshchuyu bezopasnost," Rossiyskaya gazeta, 6 April 2001.
[4] "Russian Bombers Skirt U.S. Airspace off Alaska," Washington Post, 30 April 2001, p. 5.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2001
Οι ελιγμοί για να μιμηθούν την υπεράσπιση ενάντια σε μια μεγάλης κλίμακας επίθεση εναέριου χώρου άρχισαν στις 10 Σεπτεμβρίου 2001. Σύμφωνα με την Πολεμική Αεροπορία κύριο Anatoliy Kornukov, προορίστηκαν να καλύψουν ολόκληρη την Αρκτική, καθώς επίσης και τα βόρεια μέρη του Ειρηνικού και των ατλαντικών ωκεανών, συμπεριλαμβανομένης εγγύτητα της Νορβηγίας, της Ισλανδίας, των Ηνωμένων Πολιτειών, του Καναδά, και της Μεγάλης Βρετανίας. Ο κύριος στόχος ήταν σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες να διαπεραστεί η εναέρια άμυνα του ΝΑΤΟ και της Βόρειας Αμερικής (NORAD). Ως τμήμα της άσκησης, τα μεγάλης ακτίνας βομβαρδιστικά αεροπλάνα κινήθηκαν προς τις βοηθητικές βάσεις σε Anadyr, Tiksi, και Vorkuta. Ένα νέο στοιχείο αυτών των ελιγμών, σύμφωνα με τις εκθέσεις εφημερίδων, εκπαίδευε για τη χρήση μεγάλης ακτίνας ALCMs έξω από την προσιτότητα NORAD (δεδομένου ότι η Ρωσία είχε μεγάλης ακτίνας πυρηνικό ALCMs από τη δεκαετία του '80, προφανώς αυτές οι εκθέσεις σήμαναν συμβατικό ALCMs, το οποίο άρχισε να εμφανίζεται στις ρωσικές οπλισμένες δυνάμεις μόνο προς το τέλος της δεκαετίας του '90). Οι μόνες πραγματικές ενάρξεις που προγραμματίστηκαν σε αυτές τις περιοχές περιέλαβαν τα περιορισμένου φάσματος βλήματα που προωθήθηκαν από TU- 22M3 πέρα από τη kamchatka χερσόνησο σε μια μιμούμενη επίθεση ενάντια σε μια ομάδα μεταφορέων αεροσκαφών.
Το σχέδιο άλλαξαν απότομα αμέσως μετά από τις ειδήσεις των τρομοκρατικών επιθέσεων στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον, DC στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001 επιτευχμένη Μόσχα. Για να αποφύγει τις πιθανές περιπλοκές και τις εσφαλμένες εκτιμήσεις, η Πολεμική Αεροπορία όλες τις "πρακτικές δραστηριότητεσ" που προγραμματίστηκαν ολοκλήρωσε για τους τρέχοντες ελιγμούς ύστερα από αίτημα από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό περιέλαβε μια λήξη των πτήσεων όχι μόνο προς το ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ έδαφος, αλλά και "γύρω από τη γωνία" προς τη Νορβηγία και την Ισλανδία. Οι ενάρξεις περιορισμένου φάσματος ALCMs από πέντε βομβαρδιστικά αεροπλάνα TU- 22M3 (τρία που ανήκουν στη ναυτική εντολή αέρα και δύο από την Πολεμική Αεροπορία) πέρα από kamchatka ενάντια στους μεταφερόμενους διά της θαλάσσης στόχους διευθύνθηκαν ακόμα, αλλά μόνο μέσα στα ρωσικά χωρικά ύδατα. Επίσης, και τα βαριά και μέσα βομβαρδιστικά αεροπλάνα άσκησαν τις ενάρξεις βλημάτων σε μια εσωτερική ρωσική σειρά δοκιμής κοντά στην τισσα Κασπίας θάλασσα.
Sources:
[1] Yuriy Golotyuk, "Bombardirovshchiki letyat na vraga," Vremya novostey, 11 September 2001.
[2] Yuriy Golotyuk, "Yaderniy konflikt otstavit," Vremya novostey, 12 September 2001.
[3] "Pod Saratovom nachalis ucheniya dalney aviatsii," RIA Novosti, 13 September 2001.
[4] Ivan Safronov, "Rossiyskaya dalnyaya aviatsiya uletela nedaleko," Kommersant-Daily, 15 September 2001.
[5] "Na Kamchatke zavershilis komandno-shtabnyye ucheniya Tikhookeanskogo Flota," Kommersant-Daily, 19 September 2001.

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2002
Αυτοί οι ελιγμοί μεταγλωττίστηκαν μια "αποζημίωση" για την ακύρωση Η στρατηγική Πολεμική Αεροπορία ελίσσεται τον Σεπτέμβριο του 2001. Το σενάριο άλλαξαν, εντούτοις: αντί των διαδρομών πτήσης προς το ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ έδαφος και την Ευρώπη, τα ρωσικά μεγάλης ακτίνας βομβαρδιστικά αεροπλάνα μιμήθηκαν τις επιθέσεις ενάντια στους στόχους στο νότο των ρωσικών συνόρων σύμφωνων με τα σχέδια (που αναπτύσσονται στα μέσα τησδεκαετίας του '90) για να νικήσουν μια πιθανή εισβολή των ισλαμικών εξτρεμιστών από το Αφγανιστάν στην κεντρική Ασία. Οι δραστηριότητες Πολεμικής Αεροπορίας συντονίστηκαν πολύ το 201st ρωσικό τμήμα που επεκτάθηκε με στο Τατζικιστάν. Είναι δυνατό ότι τα προηγούμενα σχέδια ακυρώθηκαν εν μέρει από μια επιθυμία να τονιστεί και πάλι η ΗΠΑ-Ρωσική συνεργασία στην πάλη ενάντια στη διεθνή τρομοκρατία. Είναι δύσκολο να καθοριστεί εάν οι ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ βάσεις, που εμφανίστηκαν στην κεντρική Ασία στο τέλος του 2001, βρέθηκαν στις ασκήσεις.
Η Ρωσία αναχώρησε σύντομα από την πρακτική του αποδεικτικού περιορισμού, και τον Απρίλιο τα ρωσικά βαριά βομβαρδιστικά αεροπλάνα εκτέλεσαν τις τώρα-στερεότυπες πτήσεις προς τον ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ εναέριο χώρο κοντά στην Αλάσκα. Μερικοί παρατηρητές που αποδίδονται εκείνη την αλλαγή στη συμπεριφορά στην ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ απόφαση να αποσύρει από τη abm Συνθήκη.
Sources:
[1] Yuriy Golotyuk, "Bombardirovshchiki letyat na yug," Vremya novostey, 14 February 2002.
[2] Marina Kalashnikova, "Soglasny ne soglashatsya," Nezavisimaya gazeta, 29 April 2002.
Ιούνιος-Ιούλιος 2002
Οι δημόσιες εκθέσεις δεν ανέφεραν τη συμμετοχή των nuclear-capable οχημάτων παράδοσης στους ελιγμούς που πραγματοποιήθηκαν τονΙούλιο του 2002, αλλά το γεγονός ήταν εντούτοις ενδιαφέρον από πολλές απόψεις. Για πρώτη φορά από τη δεκαετία του '80, ο ρωσικός στρατός μιμήθηκε call-up των επιφυλάξεων, η γρήγορη μεταφορά των εφέδρων από το ευρωπαϊκό μέρος της Ρωσίας στη Σιβηρία, και έπειτα, χρησιμοποιώντας αυτών των στρατευμάτων, η απόκρουση μιας εξωτερικής επιθετικότητας. Σύμφωνα με Το στρατιωτικό δόγμα, call-up των επιφυλάξεων πραγματοποιείται κατά τη διάρκεια των περιφερειακών και μεγάλης κλίμακας πολέμων, δηλ., οι τύποι συγκρούσεων που συνδέονται με τη χρήση των πυρηνικών όπλων.
[Yuriy Golotyuk, "Ot taigi do yaponskikh morey," Vremya novostey, 24 June 2002.]

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2002
Οι μεγάλης κλίμακας ελιγμοί στην τισσα Κασπίας θάλασσα δεν περιέλαβαν τα nuclear-capable οχήματα παράδοσης, αλλά κρατήθηκαν σε μια στρατηγικά σημαντική περιοχή, η οποία εξετάζεται ευρέως ότι το α της έντασης και τομέας της πιθανής σύγκρουσης, που περιλαμβάνει μεταξύ της Ρωσίας και των Ηνωμένων Πολιτειών. Στην επιφάνεια, αυτές οι ασκήσεις μιμήθηκαν τη χρήση των ειδικών δυνάμεων ενάντια στους τρομοκράτες που είχαν συλλάβει μια εγκατάσταση γεώτρησης πετρελαίου. Η κλίμακα των ελιγμών ήταν αρκετά μεγαλύτερη, εντούτοις: 10.500 προσωπικό, 60 σκάφη, και περισσότερα από 30 αεροσκάφη. Σύμφωνα με πολλές ανεξάρτητες αξιολογήσεις, η Ρωσία σκόπευε να παρουσιάσει μυ και να βεβαιώσει τον κυρίαρχο ρόλο της στην περιοχή.
Sources:
[1] Sergey Sokut, "Voyennyye vozvrashchayutsya na Kaspii," Nezavisimoye voyennoye obozreniye, 16 August 2002.
[2] Tatyana Koroleva, "Voprosy bezopasnosti kaspiiskogo regiona otrabatyvalis vo vremya uchenii 'More Mira-2002'," Panorama (Almaty, Kazakhstan), 16 August 2002.
[3] Igor Plugatarev, "Kto est kto na Kaspii," Nezavisimaya gazeta, 1 August 2002.
[4] Nikolay Lubyanskiy, "Sbor-pokhod na Kaspii," Nezavisimoye voyennoye obozreniye, 2 August 2002.
[5] Roza Tsvetkova, "Na Kaspii Rossiya perekhodit ot voyennoy teorii k praktike," Strana.ru, http://www.strana.ru, 8 August 2002.

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2002
Τον Οκτώβριο του 2002 η Ρωσία διεύθυνε τις πρωτοφανείς μεγάλης κλίμακας ενάρξεις των στρατηγικών όπλων: ένα εκτοξευόμενο από τη θάλασσα βαλλιστικό βλήμα από τη okhotsk θάλασσα που προωθείται ενάντια σε έναν στόχο στη χερσόνησο κόλα (μια ιδιαίτερα ασυνήθιστη τροχιά για τις ρωσικές ενάρξεις δοκιμής) ένα Topol (SS- 25) από έναν δρόμος-κινητό προωθητή SS-N- 18 SLBM από ένα του δέλτα ΙΙΙ υποβρύχιο ALCMs προωθημένος από δύο TU- 160 και δύο TU- 95ms βαριά βομβαρδιστικά αεροπλάνα ενάντια στους στόχους στην περιοχή του Βόλγα και στο βόρειο τμήμα της Ρωσίας. Όλα τα βαλλιστικά βλήματα προωθήθηκαν μέσα σε μια ώρα. Σύμφωνα με τις ανεπίσημες αξιολογήσεις, οι ασκήσεις εξέτασαν τη δυνατότητα της Ρωσίας να διευθύνει μια μεγάλης κλίμακας πυρηνική απεργία.
[Nikolay Poroskov, "V pomoshch amerikanskomu drugu," Vremya novostey, 14 October 2002.]

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2003
Στις 12-13 Φεβρουαρίου 2003, τα μέσα βομβαρδιστικά αεροπλάνα TU- 22M3 διεύθυναν τις απεργίες στις σειρές δοκιμής στο Σαράτοβ oblast (οκτώ αεροσκάφη στις 12) Φεβρουαρίου και στο Καζακστάν (οκτώ αεροσκάφη στις 13) Φεβρουαρίου. Σύμφωνα με τη μεγάλης ακτίνας Πολεμική Αεροπορία ο κύριος Igor Khvorov, και στις δύο περιπτώσεις τα αεροσκάφη άσκησαν την καταστροφή των εχθρικών αεροπορικών βάσεων. Σημείωσε ότι, σε αντίθεση με τη σοβιετική περίοδο, οι στόχοι εδάφους έχουν γίνει η κύρια προτεραιότητα των μεγάλης ακτίνας αεροσκαφών, συμπεριλαμβανομένων των μέσων βομβαρδιστικών αεροπλάνων, ενώ προηγουμένως οι κύριοι στόχοι τους ήταν βασισμένοι στη θάλασσα (πιθανώς ομάδες μεταφορέων).
[Mikhail Timofeyev, "Strateg Tu-160 uchitsya bombit," Nezavisimoye voyennoye obozreniye, 13 March 2003.]

ΜΑΡΤΙΟΣ 2003
Η στρατηγική δύναμη πυραύλων πραγματοποίησε μια σχετικά μικρής κλίμακας άσκηση συνδυασμένη με μια επιθεώρηση από το Υπουργείο άμυνας. Η άσκηση διευθύνθηκε στο τμήμα Teykovo, που αποτελείται από δρόμος-κινητό Topol ICBMs, και διάρκεσε για δέκα ημέρες. Το κεντρικό στοιχείο του γεγονότος ήταν μια προσπάθεια από τους ρωσικούς δορυφόρους να βρεθούν οι κινητοί προωθητέσ Topol όταν διασκορπίζονται από την περιοχή στήριξης. Εκτός από τους δορυφόρους, διάφορες ομάδες ειδικών δυνάμεων που αναζητώνται επίσης για τους προωθητές. Μετά από εκείνη την φάση της άσκησης, ένα Topol ICBM από το τμήμα Teykovo προωθήθηκε από Σειρά δοκιμής Plesetskένα ασυνήθιστο στοιχείο του γεγονότος ήταν ότι η εντολή έναρξης αναμεταδόθηκε από το ραδιόφωνο αντί των συνήθων τηλεφωνικών γραμμών. Στο μεταξύ, η υπηρεσία "ραδιοηλεκτρονικής καταστολήσ" ("ραδιο- elektronnoy borby sredstva, " ή REB) προσπάθησε να φράξει το σήμα μάταια. Παρόμοιοι, αλλά μόλις, οι ελιγμοί διευθύνθηκαν από τη στρατηγική Πολεμική Αεροπορία (ο 37$ος στρατός).
Sources:
[1] "Inspektsiya minoborony proveryayet raketnyye voyska," Izvestiya, 25 March 2003.
[2] Dmitriy Litovkin, "Burya pod snegom," Izvestiya, 2 April 2003.
[3] Vladimir Mukhin, "Flot Rossii gotov k pokhodu v araviyskoye more," Nezavisimaya gazeta, 2 April 2003.

ΜΑΙΟΣ 2003: ΕΛΙΓΜΟΙ ΙΝΔΙΚΟΥ ΩΚΕΑΝΟΎ
Τον Μάιο του 2003, διευθυνμένοι η Ρωσία πρωτοφανείς ελιγμοί στους ινδικούς και ειρηνικούς ωκεανούς μαζί με την Ινδία. Πραγματοποιήθηκαν αμέσως μετά από το τέλος σημαντικής δράσης αγώνα στο Ιράκ. Οι επίσημες στρατιωτικές πηγές ανήγγειλαν ότι αυτοί οι ελιγμοί ήταν προγραμματισμένων εκ των προτέρων και δεν είχαν καμία σχέση με τον πόλεμο στο Ιράκ. Εκείνη η δήλωση εμφανίστηκε αξιόπιστη: το πρώτο ταξίδι των ρωσικών ναυτικών σκαφών στον Ινδικό Ωκεανό από τη δεκαετία του '80 απαίτησε αναμφισβήτητα πολλούς μήνες της προετοιμασίας ο συντονισμός με την Ινδία απαίτησε επίσης το χρόνο και την προσπάθεια. Η αναχώρηση των σκαφών, που προγραμματίστηκε αρχικά για το Φεβρουάριο, αναβλήθηκε μέχρι του στις αρχές Απριλίου λόγω της όλο και περισσότερο ανήσυχης κατάστασης στο περσικό Gulf.[1,2,3 ] ακόμα, εμφανίζεται σημαντικό ότι η Ρωσία αποφάσισε να κρατήσει τους ελιγμούς παρά τον ακόμα-τρέχοντα πόλεμο. Πολλά στοιχεία αυτών των ελιγμών μπορούν να ερμηνευθούν ως σήμα στις Ηνωμένες Πολιτείες ότι η αμερικανική δύναμη δεν ήταν αήττητη όσον αφορούσε στους ρωσικούς στρατιωτικούς.
Σύμφωνα με τις εκθέσεις εφημερίδων, το σενάριο αυτοί ασκεί τη μιμούμενη κλιμάκωση μιας περιφερειακής σύγκρουσης στο πυρηνικό επίπεδο ήταν υποτιθέμενοι για να βελτιώσουν το συντονισμό μεταξύ της στρατηγικής Πολεμικής Αεροπορίας, του ναυτικού και άλλων κλάδων των οπλισμένων δυνάμεων στη δύση, την ανατολή, το βόρειο τμήμα και το νότο της Ρωσίας, καθώς επίσης και στη Νότια Ασία.
Το τμήμα "αέρα" των ασκήσεων περιέλαβε τέσσερα TU- 160 και εννέα TU- 95ms βαριά βομβαρδιστικά αεροπλάνα, δώδεκα μέσα βομβαρδιστικά αεροπλάνα TU- 22M3, και τέσσερα IL- 78 "πετώντας βυτιοφόρα." Δύο TU- 160 και τέσσερα TU- 95ms βαριά βομβαρδιστικά αεροπλάνα πέταξαν στην αραβική θάλασσα και μετά από μια πέντε ωρών πτήση, TU- 95ms προωθημένα βομβαρδιστικά αεροπλάνα βλήματα κρουαζιέρας ενάντια στους ναυτικούς στόχους από μια απόσταση 3,000km Τα ρωσικά σκάφη στην περιοχή παρείχαν τις πληροφορίες στοχοθέτησης και την εν πτήσει διόρθωση τροχιάς. Τα βλήματα που προωθήθηκαν ήταν nuclear-capable KH- 55, (αρχικά οι πηγές ειδήσεων εξέθεσαν εσφαλμένα μια νέα τροποποίηση —KH- 65se που εξοπλίστηκε με τις συμβατικές κεφαλές πυραύλου.) Τα βλήματα κρουαζιέρας ήταν άοπλα, εντούτοις. Στο μεταξύ, TU- 160s, σύμφωνα με τις εκθέσεις εφημερίδων (δεν υπήρξε καμία επίσημη επιβεβαίωση), μιμήθηκε την έναρξη των βλημάτων κρουαζιέρας ενάντια στον Diego-$l*Garcia σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, στόχευσαν στις ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ στρατιωτικές εγκαταστάσεις στο νησί. Σύμφωνα με τον προ!ιστάμενο της Πολεμικής Αεροπορίας Vladimir Mikhaylov, καθ'οδόν στον Ινδικό Ωκεανό, τα ρωσικά βαριά βομβαρδιστικά αεροπλάνα διέσχισαν τα εδάφη "δύο χωρών της ΚΑΚ," Αφγανιστάν, και Πακιστάν. ¶λλα μεγάλης ακτίνας βομβαρδιστικά αεροπλάνα κράτησαν το βομβαρδισμό πρακτικής στις σειρές δοκιμής μέσα στη Ρωσία. Στον ειρηνικό ωκεανό, τέσσερα μέσα βομβαρδιστικά αεροπλάνα TU- 22M3 (δύο που ανήκουν στην Πολεμική Αεροπορία και δύο στο ναυτικό) προώθησαν τέσσερα KH- 22M περιορισμένου φάσματος anti-ship βλήματα ενάντια στους μιμούμενους ναυτικούς στόχους (πιθανώς ομάδες μεταφορέων).
Τα ρωσικά σκάφη στην αραβική θάλασσα (η ομάδα αποτελέσθηκε από εννέα σκάφη από τους στόλους του Ειρηνικού και Μαύρης Θάλασσας) μιμήθηκαν μια αναζήτηση - και-καταστρέψτε την αποστολή έναντι της αμερικανικής κατηγορίασ SSNs του Λος ¶ντζελες και των προωθημένων βασισμένων στη θάλασσα βλημάτων κρουαζιέρας. Ταυτόχρονα, τα στρατηγικά υποβρύχια από τους βόρειους και ειρηνικούς στόλους διεύθυναν τις ενάρξεις SLBM ενώ οι ρωσικές διαστημικές δυνάμεις μιμήθηκαν τη διάσπαση των ΗΠΑ δορυφορικό communications.[4,5,6,7,8,9,10,11,12,13 ]
Το δεύτερο στάδιο των ελιγμών, που άρχισε μόνο μερικές ημέρες αργότερα, αφιερώθηκε στις κοινές ενέργειες των ρωσικών και ινδικών ναυτικών και συμπεριλαμβανόμενος, μεταξύ άλλων στοιχείων, υποβρύχιο αναζήτηση-και-καταστρέψτε τις αποστολές (δύο ινδικά υποβρύχια που χρησιμεύονται ως οι εννοιολογικοί στόχοι). [14,15]
Sources:
[1] Vladimir Mukhin, "Morskiye pekhotintsy iz Rossii gotovy k vysadke v Irake," Nezavisimaya gazeta, 21 February 2003.
[2] "Sergey Ivanov: Pokhod rossiiskikh korabley v indiyskiy okean ne svyazan s situatsiyey vokrug Iraka," Strana.ru, http://www.strana.ru, 25 February 2003.
[3] Oleg Zhundusov, "Ne shandarakhnut by v kogo ne nado," Izvestiya, 5 March 2003.
[4] Igor Korotchenko, "Moskva repetiruyet yadernyy udar po SShA," Nezavisimaya gazeta, 14 May 2003.
[5] "Rossiyskiye krylatyye rakety porazili tseli v araviyskom more," RIA-Novosti, 14 May 2004.
[6] Sergey Yezhov, "Takogo eshche ne bylo," Strana.ru, http://www.strana.ru, 15 May 2003.
[7] Viktor Myasnikov, "Indiyskaya mnogokhodovka," Vremya MN, 16 May 2003.
"20-21 maya nachnutsya sovmestnyye ucheniya rossiyskogo i indiyskogo flotov," Strana.ru, http://www.strana.ru, 18 May 2003.
[9] "Rossiyskiye strategicheskiye bombardirovshchiki porazili Tikhiy okean," Kommersant-Daily, 15 May 2003.
[10] "Otryad rossiyskikh korabley vypustil v indiyskom okeane krylatuyu raketu," Strana.ru, http://www.strana.ru, 16 May 2003.
[11] Igor Korotchenko, "Potentsial sokhranen," Nezavisimoye voyennoye obozreniye, 23 May 2003.
[12] Dmitriy Litovkin, "Rossiyskiye moryaki vozvrashchayutsya s ucheniy," Izvestiya, 4 July 2003.
[13] T. Geynutdinov, "The 'Long' Road to the Ocean," Morskoy Sbornik, 17 August 2003, p. 49-54.
[14] Ivan Safronov, "Rossiyskiy flot budet poyavlyatsya v Indiyskom okeane chashche," Kommersant-Daily, 21 May 2003.
[15] Sergey Gorbachev, "INDRA-2003: S bala na korabl," Krasnaya zvezda, 28 May 2003.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2003
Τον Αύγουστο του 2003 ο ρωσικός ειρηνικός στόλος κράτησε τους ελιγμούς στη θάλασσα της Ιαπωνίας και τη θάλασσα okhotsk. Διάφορα βόρεια υποβρύχια στόλου μεταφέρθηκαν στην περιοχή κάτω από τον πολικό πάγο. Δύο TU- 160 βαριά βομβαρδιστικά αεροπλάνα μεταφέρθηκαν από την κύρια βάση τους στο Engels (Σαράτοβ oblast) στον Ειρηνικό Ο Υπουργός της Ρωσίας της άμυνας Sergey Ivanov πέταξε στους ελιγμούς σε ένα από αυτά τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα. Τα μεγάλης ακτίνας βομβαρδιστικά αεροπλάνα (συμπεριλαμβανομένου TU- 160s, TU- 95ms από τη βάση Ukrainka στην ¶πω Ανατολή, και TU- 22M3) μιμήθηκαν την αποβολή μιας μεγάλης εχθρικής ναυτικής ομάδας μαζί με το ναυτικό σε μια μεγάλη απόσταση (περισσότερα από χίλια χιλιόμετρα από την ακτή). Οι ασκήσεις εξέτασαν επίσης το ολοκαίνουργιο σύστημα της θάλασσας και της εναέριας επίβλεψης που ήταν δημιουργημένο στην ¶πω Ανατολή.
Σχεδόν ταυτόχρονα τα ρωσικά στρατεύματα και το ναυτικό πραγματοποίησαν μια άλλη άσκηση στην τισσα Κασπίας θάλασσα, αυτή τη φορά υποτιθέμενη η σενάριο υπεράσπισή τους ενάντια σε μια επίθεση από τη θάλασσα αντί του σεναρίου του 2002 των αντιτρομοκρατικών διαδικασιών.
Sources:
[1] Aleksey Chernyshov, "Anatoliy Kvashnin gotovit tikhookeanskiy flot k ucheniyam," Kommersant-Daily, 9 June 2003.
[2] Vladimir Mukhin, "Novyye geopoliticheskiye tseli Rossii," Nezavisimaya gazeta, 29 August 2003.
[3] "Sergey Ivanov vyletel na ucheniya na bombardirovshchike," Interfax, 22 August 2003.
[4] "Chetyre osobennosti voyennykh manevrov na Dalnem Vostoke," Oborona i bezopasnost (WPS), 29 August 2003.
[5] Ivan Safronov, "Sergey Ivanov poletel na 'Belom Lebede'," Kommersant-Daily, 23 August 2003.

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2004: Ασφάλεια- 2004
Αυτές οι ασκήσεις διαφημίστηκαν ως μεγαλύτερες σε πάνω από 20 έτη. Διάρκεσαν για έναν μήνα —από τα τέλη Ιανουαρίου μέχρι τις 17 Φεβρουαρίου με μερικά στοιχεία που συνεχίζονται πέρα από εκείνο το σημείο —και περιέλαβαν όλους τους κλάδους των οπλισμένων δυνάμεων καθώς επίσης και και τις έξι στρατιωτικές περιοχές. Επίσημα ταξινομήθηκαν ως "εντολή και κατάρτιση προσωπικού" (trenirovka komandno-shtabnaya) σε αντιδιαστολή με τους ελιγμούς. Ο αναπληρωτής προ!ιστάμενος του γενικού προσωπικού συνταγματάρχης General Yuriy Baluyevskiy περιέγραψε τη διαφορά με τον ακόλουθο τρόπο: οι ασκήσεις (κατάρτιση) πρώτιστα περιλαμβάνουν την εντολή και το επίπεδο προσωπικού με τα στρατεύματα που διαδραματίζουν έναν θυγατρικό ρόλο ενώ οι ελιγμοί υπογραμμίζουν το στράτευμα operations.[1 ]
Όπως τα παρόμοια γεγονότα στα προηγούμενα έτη, αυτές οι ασκήσεις προορίστηκαν προφανώς να εξετάσουν τη δυνατότητα των ρωσικών οπλισμένων δυνάμεων να παλεφθούν οι πλέον πιθανές συγκρούσεις του μέλλοντος —που περιορίστηκαν και των περιφερειακών πολέμων μεταξύ τους η τελευταία κατηγορία επιτρέπει την περιορισμένη χρήση των πυρηνικών όπλων για τους σκοπούς de-escalation και της λήξης μιας σύγκρουσης που δεν μπορεί να κερδηθεί με τα συμβατικά όπλα μόνα. Τυπικά το σενάριο υπέθεσε τις επιθέσεις "από τους τρομοκράτεσ" από τέσσερις κατευθύνσεις: ανατολή, νότος, δύση, και βορειοδυτικά. Συνεπώς, η υπεράσπιση μιμήθηκε και σε στα τέσσερα μέτωπα (με την έμφαση στο νότο και τα βορειοδυτικά), συν ενάντια στον αέρα και τις διαστημικές επιθέσεις. [1]
Σε μία προσπάθεια να διαλυθεί η εντύπωση που η Ρωσία εκπαίδευε για έναν πόλεμο ενάντια στις Ηνωμένες Πολιτείες, Baluyevskiy υπογραμμίζω σε μια συνέντευξη τύπου ότι "δεν υπάρχει κανένας υπαινιγμός που [ ο εχθρός ] είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Δεν υπάρχει κανένας υπαινιγμός ότι είναι οποιοδήποτε άλλοδήποτε κράτος, είτε ευρωπαϊκά είτε ασιατικά: ο αντίπαλος είναι notional."[1 ] που πολλοί παρατηρητές παρατήρησαν, εντούτοις, ότι από στρατιωτική άποψη δεν υπάρχει κανένα τέτοιο πράγμα όπως έναν αφηρημένο αντίπαλο. Τα συγκεκριμένα κράτη κρατιούνται πάντα σε mind.[2 ] ένας προεξέχων ειδικός, πρώην διευθυντής ερευνητικό ίδρυμα στρατηγικών δυνάμεων πυραύλων (SRF) Vladimir Dvorkin, ρώτησε rhetorically ποια χώρα εκτός από τις Ηνωμένες Πολιτείες μπόρεσε να τοποθετήσει μια διαστημική επίθεση, ενάντια στην οποία οι οπλισμένες δυνάμεις υπεράσπιζαν Russia.[3 ] πράγματι, Baluyevskiy σημείωσε τις ρωσικές ανησυχίες που οι Ηνωμένες Πολιτείες συλλογίζονταν προφανώς κατασκευάζοντας τα πυρηνικά όπλα "ένα όργανο της επίτευξης των στρατιωτικών αποστολών και του χαμηλώματος του πυρηνικού κατώτατου ορίου." Η αναφορά του Οκτώβριος 2003 το Υπουργείο εγγράφου άμυνας έλεγε επίσης: εκείνο το έγγραφο απαρίθμησε τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ και μιας σειράς των ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΏΝ στρατιωτικών εκστρατειών στη δεκαετία του '90 και του πρόωρου 2000s ως προκλήσεις ασφάλειας. Επίσης αναγνώρισε ότι "κάποιος δεν παλεύει ψεν Λάντεν με τα στρατηγικά βλήματα."
Η φάση που περιέλαβε τα στρατεύματα γενικού σκοπού περιέλαβε την κινητοποίηση 10.000 εφέδρων στη σιβηρική στρατιωτική περιοχή (MD) και τις μεταφορές τους σε διάφορα κέντρα κατάρτισης στο ευρωπαϊκό μέρος της Ρωσίας για τις ασκήσεις ζωντανός-πυρκαγιάς. Μετά από εκείνα τα στρατεύματα από τη Μόσχα το MD μεταφέρθηκε περαιτέρω στο MD του Λένινγκραντ για να ενισχύσει τις φρουρές συνόρων σε μια προσομοίωση μιας εξωτερικής επίθεσης από τα βορειοδυτικά (είναι πιθανό ότι το σενάριο υπέθεσε ότι το έδαφος των κρατών της Βαλτικής χρησιμοποιούταν από το ΝΑΤΟ για μια επίθεση στη Ρωσία). Σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, τα νέα συστήματα εντολής, ελέγχου και επικοινωνιών εξετάστηκαν κατά τη διάρκεια του exercises.[4,5 ]
Η ναυτική φάση περιέλαβε 10 σκάφη επιφάνειας και επτά υποβρύχια και περιέλαβε, μεταξύ άλλων στοιχείων, τις ασκήσεις ζωντανός-πυρκαγιάς των αντιπυραυλικών υπερασπίσεων: το βαρύ ταχύπλοο σκάφοσ Petr Velikiy παρεμπόδισε τα βλήματα κρουαζιέρας που προωθήθηκαν από τα ρωσικά βαριά βομβαρδιστικά αεροπλάνα, ένα εκτοξευόμενο από τη θάλασσα βλήμα κρουαζιέρας (SLCM) που προωθήθηκε από ένα υποβρύχιο (τουλάχιστον, αυτό προγραμματίστηκε, αλλά έχει παραμείνει ασαφές εάν αυτή η τελευταία έναρξη εφαρμόστηκε), και η πυρκαγιά ενός ενδιάμεσου βαλλιστικού βλήματος σειράς (δεν υπάρχουν καμία πληροφορία για όπου προωθήθηκε από και οι εκθέσεις έδειξαν ότι αυτοί ήταν προσομοιωτές βαλλιστικού missiles).[6,7 ] σύμφωνα με μερικές εκθέσεις, αυτές οι ασκήσεις εξέτασε τη ναυτική έκδοση του τακτικού αμυντικού συστήματος s- 300 βλημάτων, το οποίο καλείται "οχυρό- M."[8 ]
Ταυτόχρονα, 14 βαριά βομβαρδιστικά αεροπλάνα (TU- 160 και TU- 95ms) διεύθυναν τις πτήσεις σε τρεις κατευθύνσεις: στο Βόρειο Ατλαντικό, στο βόρειο τμήμα της Ρωσίας (πέρα από τη θάλασσα Barents), και στο νότο (η σειρά δοκιμής Ashuluk στο Αστραχάν Oblast).[9 ] Σε αντίθεση με τις προηγούμενες ασκήσεις, TU- 160s που πέταξαν πέρα από το Βόρειο Ατλαντικό δεν διεύθυνε τις ενάρξεις ALCMs.Εντούτοις, τρία TU- 95ms βομβαρδιστικά αεροπλάνα προώθησαν ALCMs πέρα από τη θάλασσα Barents. Δύο προωθήθηκαν στη σειρά δοκιμής Novaya Zemlya και τουλάχιστον κάποια παρεμποδίστηκε με τα σκάφη επιφάνειας ως τμήμα της αντιπυραυλικής υπεράσπισης practice.[10,11,12 ]
Οι ενάρξεις των στρατηγικών βαλλιστικών βλημάτων κατέλαβαν μια κατ'ασυνήθιστο τρόπο προεξέχουσα θέση: ένα SLBM, δύο ICBMs, και ένα πολιτικό όχημα έναρξης με έναν στρατιωτικό δορυφόρο.
Σε μια σπάνια εξαίρεση, την έναρξη ρσμ- 54 ή των βλημάτων ρμ- 29rmu [ προσδιορισμός SS-N- 23 του ΝΑΤΟ ] προς το συνηθισμένο στόχο —η σειρά δοκιμής Kura kamchatka —από το πρόγραμμα 667BDRM [ όνομα του δέλτα-IV του ΝΑΤΟ ] υποβρύχιο Novomoskovsk απέτυχε. Αυτή η αποτυχία εμφανίστηκε σε μια πιό παράκαιρη στιγμή: δεδομένου ότι ο Πρόεδρος Vladimir Putin παρατήρησε την έναρξη από το στρατηγικό υποβρύχιο Arkhangelsk, ένα πρόγραμμα 941 (τυφώνας ονόματος του ΝΑΤΟ) υποβρύχιο Akula. Μια προσπάθεια να προωθηθεί αμέσως ένα άλλο βλήμα αποτυχημένο επίσης.
Αμέσως μετά από την πρώτη αποτυχία, μια αναταραχή των εκθέσεων που γίνονται τις αντιφατικές αξιώσεις: υπήρξε μια έκρηξη, το βλήμα περιήλθε στο ύδωρ, η έναρξη εμποδίστηκε από έναν δορυφόρο, κ.λπ.... Ο προ!ιστάμενος του ναυάρχου Vladimir Kuroyedov ναυτικού γρήγορα δήλωσε ότι καμία "φυσική" έναρξη δεν πρέπει να έχει πραγματοποιηθεί καθόλου: ήταν υποτιθέμενο για να είναι ένα simulation.[13 ] όχι που ένας ενιαίος σχολιαστής εθεώρησε εκείνη την ανακοίνωση, εντούτοις. Στο τέλος, έγινε σαφές ότι μεταξύ του τρίτου και των τέταρτων πρακτικών της ακολουθίας έναρξης το σύστημα στοχοθέτησης του υποβρυχίου απέτυχε και το ηλεκτρονικό σύστημα εμπόδισε αμέσως το launch.[ 14,15]
Η ημέρα μετά από τισ Novomoskovsk "αποτυχημένες το s ενάρξεις, ένα άλλο υποβρύχιο της ίδιας κατηγορίας, Καρελία, έκανε μια φρέσκια προσπάθεια να προωθηθεί ένα SLBM του ίδιου τύπου. Πρώτα, η πτήση ήταν κανονική, αλλά μετά από 98 δευτερόλεπτα (κατά την διάρκεια του χωρισμού του πρώτου σταδίου) το βλήμα άρχισε να παρεκκλίνει από την τροχιά του, που ενεργοποιεί την αυτοκαταστροφή mechanism.[16,17 ]
Σε αντίθεση με διάφορες αποτυχίες του ναυτικού, το SRF πέρασε την άσκηση με τα χρώματα πετάγματος. Το SRF και τα διαστημικά στρατεύματα προγραμμάτισαν τρεις ενάρξεις: ένα ( ρ-7) όχημα διαστημικός-έναρξησ Molniya με έναν στρατιωτικό δορυφόρο, ένα Topol ICBM, και ρς- 18 (προσδιορισμός SS- 19 a.k.a. uρ- 100UTTKh, του ΝΑΤΟ), που προωθήθηκε μακρινά από Baykonur στο Καζακστάν, καταδεικνύοντας τη δυνατότητα να ελεγχθεί ICBMs άμεσα οπουδήποτε στη Ρωσία χωρίς διάβαση μέσω της πλήρους αλυσίδας εντολής.
Το κεντρικό κομμάτι της άσκησης ήταν η έναρξη ενόσ Topol ICBM (μια προηγούμενη έκδοση Τοπολ-μ) διευθυμένος από έναν κινητό προωθητή περίπου 50 χιλιόμετρα από Το Plesetsk[18,19,20,21 ] το βλήμα έφερε μια νέα κεφαλή πυραύλου που εξοπλίστηκε με τις υπερηχητικές μηχανές που επιτρέπουν στην κεφαλή πυραύλου για να φθάσουν στις ταχύτητες mach 6 και να αλλάξουν το συνδυασμό trajectory.[22,23,24 ] Α περίπλοκης τροχιάς της και η υψηλή ταχύτητα καθιστά τη νέα κεφαλή πυραύλου πολύ δύσκολη να παρεμποδίσει. Μερικές πηγές ανέφεραν ότι η νέα κεφαλή πυραύλου Topol βασίστηκε στο νέο (όπως- 19 Koala ) υπερηχητικό βλήμα κρουαζιέρας Χ- 90, το οποίο είναι τελικά υποτιθέμενο για να αντικαταστήσει παλαιό σοβιετικό alcm Χ- 55.
Sources:
[1] Press conference of First Deputy Chief of the General Staff Col.-Gen. Yuriy Baluyevskiy, 11 February 2004 (text available at http://www.mil.ru).
[2] Aleksandr Babakin, Oleg Yelenskiy, Vladimir Mukhin, "Yadernyye zuby Sergeya Ivanova," Nezavisimaya gazeta, 13 February 2004.
[3] Aleksandr Babakin, Oleg Yelenskiy, Vladimir Mukhin, "Bessrochnyye ucheniya do pobednogo kontsa," Nezavisimoye voyennoye obozreniye, 13 February 2004.
[4] Sergey Vasilyev, "'Skiff' startuyet iz glubiny," Krasnaya zvezda, 17 February 2004.
[5] "V Barentsevom more nachalis ucheniya Severnogo Flota," MurmanNews.Ru, http://www.murmannews.ru, 17 February 2004.
[6] "Uchimsya voyevat po-sovremennomu," Krasnaya zvezda, 11 February 2004.
[7] Vladimir Mukhin, "Neudachnyye puski raket rassleduyet komissiya," Nezavisimaya gazeta, 20 February 2004.
Dmitriy Litovkin, "Giperzvukovaya 'Koala'," Izvestiya, 20 February 2004.
[9] Nikita Petrov, "NPRO-2004 Soyedinennykh Shtatov - nenadezhniy shchit protiv rossiyskikh raket," Strana.Ru, http://www.strana.ru, 3 February 2004.
[10] "'Petr Velikiy' otrazil vozdushnyye ataki," Strana.Ru, http://www.strana.ru, 17 February 2004.
[11] Vladimir Mukhin, "Dalnyaya aviatsiya porabotala v Barentsevom more," Nezavisimoye voyennoye obozreniye, 20 February 2004.
[12] "Putin nabluydaet za ucheniyami Severnogo flota," Strana.Ru, http://www.strana.ru, 17 February 2004.
[13] "Glavkom VMF: Stsenarii ucheniy predusmatrival tolko uslovnyy pusk raket," Strana.Ru, http://www.strana.ru, 17 February 2004.
[14] Dmitriy Litovkin, "Ballisticheskiye rakety Putina ne porazili," Izvestiya, 18 February 2004.
[15] Vadim Solovev, Vladimir Ivanov, Viktor Myasnikov, "Ne v raketakh delo, a v umnoy nachinke," Nezavisimoye voyennoye obozreniye, 20 February 2004.
[16] Vladimir Mukhin, Andrey Riskin, "Morskoy shchit Rossii vzorvalsya nad Severnym morem," Nezavisimaya gazeta, 19 February 2004.
[17] "Rossiyskiy yadernyy shchit dal treshchinu," Kommersant-Daily, 19 February 2004.
[18] Andrey Borisov, Vadim Solovev, "Putin za tri chasa zapustil v nebo tri rakety," Nezavisimaya gazeta, 19 February 2004.
[19] Dmitriy Litovkin, "U Rossii - novoye oruzhiye," Izvestiya, 19 February 2004.
[20] "Chto i kuda zapustili kosmicheskiye voyska," Kommersant-Daily, 19 February 2004.
[21] Yuriy Avdeyev, Aleksandr Bogatyrev, Vladimir Gundarov, Aleksandr Dolinin, "Garantiya neuyazvimosti," Krasnaya zvezda, 19 February 2004.
[22] Dmitriy Litovkin, "Giperzvukovaya 'Koala'," Izvestiya, 20 February 2004.
[23] Nayl Gafutulin, Sergey Severinov, Aleksandr Bogatyrev, "Proryv k oruzhiyu novogo pokoleniya," Krasnaya zvezda, 20 February 2004.
[24] Fedor Rumyantsev, Yelena Shishkunova, "Rossiiskaya raketa probila amerikansuyu PRO," Gazeta.Ru, http://www.gazeta.ru, 20 February 2004.

quote:

---

Η κλειδοκρατορας (βλεπε amalia)να προσελθει παρακαλω ταχιστα.
Ευχαριστω!

---

ΚΑΛΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!

Άντε, καλορίζικο το:
ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΑΓΙΩΝ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ (Νο 3)

Το θέμα αυτό απενεργοποιείται.
Η συνέχεια στο 3ο μέρος του.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr