Ο γιόγκι υπερβαίνει ακόμη και την αίσθηση του καθήκοντος. Να κάνουμε τα πράγματα από μια εσωτερική αίσθηση γενναιοδωρίας και όχι από εξαναγκασμό

Ο αγώνας για την ελευθερία υπάρχει πίσω από κάθε καλή ή κακή πράξη.

Όλα όσα βλέπουμε μέσα στο σύμπαν πηγάζουν από αυτόν τον μοναδικό αγώνα προς την ελευθερία. Είναι αυτή η ροπή που ωθεί και τον άγιο να προσευχηθεί και τον ληστή να κλέψει. Όταν η επιλεγείσα δραστηριότητα είναι άτοπη, την αποκαλούμε "κακιά". Ενώ όταν είναι εύστοχη και ευγενική την αποκαλούμε "καλή". Η ώθηση όμως είναι η ίδια - είναι ο αγώνας προς την ελευθερία. Ο άγιος υποφέρει επειδή νιώθει υπόδουλος και θέλει να απαλλαγεί από τη δουλεία του. Έτσι, προσεύχεται στο Θεό. Ο ληστής βασανίζεται από την ιδέα ότι δεν μπορεί να κατέχει ορισμένα πράγματα και προσπαθεί να απαλλαγεί από αυτήν την ανάγκη, να ελευθερωθεί από αυτήν. Γι' αυτό λοιπόν, κλέβει! (σ. 114)

Η ελευθερία είναι ο μοναδικός στόχος όλης της φύσης - και της άψυχης και της έμψυχης - και συνειδητά ή ασυναίσθητα, το καθετί αγωνίζεται προς αυτό το τέρμα. Η ελευθερία που αναζητάει ο άγιος είναι πολύ διαφορετική από αυτήν που αναζητάει ο ληστής. Η ελευθερία που αγαπάει ο άγιος, τον οδηγεί στην απόλαυση της άπειρης, άφατης ευδαιμονίας, ενώ αυτή που ο κλέφτης έχει βάλει στην καρδιά του απλώς σφυρηλατεί νέα δεσμά για την ψυχή του. (σ. 114)

Κάρμα γιόγκα: Ελευθερία μέσα από την ορθή δράση

Για τούτο, λοιπόν, η Κάρμα-γιόγκα είναι ένα ηθικοθρησκευτικό σύστημα που αποσκοπεί στην επίτευξη της ελευθερίας μέσα από την ανιδιοτέλεια και τα καλά έργα. (σ. 116)

Η συνολική συνισταμένη ευτυχίας-δυστυχίας είναι πάντα μηδενική. Η αλληλεξάρτηση ευτυχίας-δυστυχίας μέσα στην φύση

Η ισότητα είναι ένας "μύθος". Η ισότητα υπάρχει μόνο στο χάος. Η διαφορετικότητα μας κάνει και εξελισσόμαστε

Στη σύγχρονη εποχή, η φιλοδοξία της "χιλιετίας" εμφανίζεται με την μορφή του συνθήματος της ελευθερίας, ισότητας και αδελφότητας. Κι αυτό είναι φανατισμός. Η πραγματική ισότητα δεν υπήρξε, ούτε και θα υπάρξει ποτέ πάνω στη Γη. Πως είναι δυνατόν όλοι μας να είμαστε ίσοι εδώ πέρα; Αυτό το ανέφικτο είδος ισότητας συνεπάγεται το θάνατο του παντός.

Τι είναι αυτό που κάνει αυτόν τον κόσμο να είναι αυτός που είναι; Η απώλεια ισορροπίας. Στην πρωταρχική κατάσταση που την αποκαλούν "χάος" υπάρχει τέλεια ισορροπία.

Πως λοιπόν γεννιούνται όλες οι μορφοπλαστικές δυνάμεις της φύσης; Μέσα από τον αγώνα, το συναγωνισμό και τις τριβές.

Ας υποθέσουμε ότι όλα τα μόρια της ύλης που αποτελούν το σύμπαν βρίσκονται σε ισορροπία, νομίζετε πως θα υπήρχε τότε κάποια δημιουργική δραστηριότητα; Η επιστήμη μας λέει ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Αναταράξτε μια έκταση νερού και θα δείτε πως, αμέσως, όλα τα μόρια του νερού συγκρούονται μεταξύ τους προσπαθώντας να ξαναβρούν την ηρεμία τους.

Παρόμοια, όλα τα φαινόμενα που εμείς αποκαλούμε "το σύμπαν" - όλα δηλαδή τα πράγματα που περιέχονται σ' αυτό - όλα αγωνίζονται να επιστρέψουν στην κατάσταση της τέλειας ισορροπίας. Κι όταν ξαναφανερώνεται μια αναταραχή, πάλι έχουμε συνδυασμούς και δημιουργία.

Η ανισότητα είναι το θεμέλιο της δημιουργίας. Ταυτόχρονα όμως, οι δυνάμεις που αγωνίζονται να οικοδομήσουν την ισότητα, είναι το ίδιο αναγκαίες στη δημιουργία όσο εκείνες που προσπαθούν να την γκρεμίσουν.
Η απόλυτη ισότητα, η τέλεια δηλαδή ισορροπία όλων των δυνάμεων που αγωνίζονται σε όλα τα πεδία, δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει σ' αυτό τον κόσμο. Πολύ προτού φτάσει το σύμπαν σ' αυτήν την κατάσταση, η γη μας θα έχει γίνει πλέον ακατάλληλη για οποιοδήποτε είδος ζωής και δεν θα υπάρχει κανένας εδώ.

Γι' αυτό λοιπόν βλέπουμε ότι όλες αυτές οι αντιλήψεις για τη "χιλιετία" και την απόλυτη ισότητα δεν είναι μονάχα ανέφικτες αλλά, κι αν προσπαθήσουμε να τις εφαρμόσουμε, θα μας οδηγήσουν με σιγουριά στην ημέρα της καταστροφής. Τι ξεχωρίζει τον έναν άνθρωπο από τον άλλον; Κυρίως μια κάποια διαφορά εγκεφάλου. Στις μέρες μας, μονάχα ένας φρενοβλαβής θα ισχυριστεί ότι όλοι γεννιόμαστε με τις ίδιες νοητικές ικανότητες. Όλοι μας ερχόμαστε ως άνθρωποι ανώτερης και λιγότερης αξίας και δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτήν την προγεννητικά καθορισμένη κατάσταση μας.

Οι Ινδιάνοι της Αμερικής έζησαν σ' αυτή τη χώρα χιλιάδες χρόνια, προτού έρθουν εδώ οι μικρές ομάδες των προγόνων σας. Δείτε όμως πόσο αυτοί μετέβαλαν το τοπίο! Aν είμαστε όλοι ίσοι, γιατί οι Ινδιάνοι δεν έφεραν όλες αυτές τις βελτιώσεις και δεν έχτισαν όλες αυτές τις πόλεις; Μαζί με τους προγόνους σας ήρθε μια διαφορετική ποιότητα μυαλού, ήρθαν διαφορετικές δέσμες παρελθοντικών νοητικών αποτυπωμάτων που βρήκαν την ευκαιρία να φανερωθούν και να αξιοποιηθούν.

Απόλυτη μη διαφοροποίηση σημαίνει θάνατος. Όσο αυτός ο κόσμος υπάρχει, θα υπάρξουν και θα πρέπει να υπάρχουν διαφοροποιήσεις και η "χιλιετία" της τέλειας ισότητας θα έρθει μονάχα όταν κλείσει ένας κύκλος δημιουργίας (ένα κάλπα, στο τέλος του οποίου όλη η δημιουργία διαλύεται). Πριν από αυτό, δεν μπορεί να υπάρξει ισότητα. Κι όμως αυτή η ιδέα της "χιλιετίας" είναι μια σπουδαία κινητήρια δύναμη.

Ακριβώς όπως είναι αναγκαία η ανισότητα για τη δημιουργία, το ίδιο αναγκαίος είναι και ο αγώνας για τον περιορισμό της ανισότητας. Αν δεν υπήρχε η προσπάθεια να απελευθερωθούμε και να επιστρέψουμε στο Θεό, η δημιουργία δεν θα υπήρχε. Είναι η διαφορά ανάμεσα σ' αυτές τις δύο δυνάμεις που προσδιορίζει τα κίνητρα των ανθρώπων. Πάντα θα υπάρξουν κίνητρα που κάνουν τον άνθρωπο να εργαστεί, άλλοτε προς την περισσότερη υποδούλωση και άλλοτε προς την ελευθερία. (σ. 120-121)

Το ιδανικό της κοσμικής ευτυχίας γεννάει αναπόφευκτα τον φανατισμό και το κακό

Όλες οι ιδέες που επιδιώκουν να χαρίσουν την τέλεια ευτυχία μέσα στον κόσμο, μπορούν να αποτελέσουν θαυμάσια κίνητρα για φανατικούς. Αλλά πρέπει επίσης να γνωρίζουμε ότι μαζί με κάθε καλό, ο φανατισμός γεννάει μια όμοια ποσότητα κακού. (σ. 123)

Το αληθινό κίνητρο πίσω από τον "αγνωστικισμό" του Βούδα. Η απελευθέρωση από τις προκαταλήψεις. Η πραγματική καλοσύνη

Ο Βούδας είναι μόνος προφήτης που είπε:

"Δεν με ενδιαφέρει να μάθω τις διάφορες για το Θεό θεωρίες σας. Τι νόημα έχει η συζήτηση γύρω από όλα τα λεπτοφυή ζητήματα σχετικά με τη ψυχή; Κάντε το καλό και να είστε καλοί. Αυτό και μόνο θα σας οδηγήσει στην ελευθερία και σε όποια αλήθεια υπάρχει." (σ. 124)

Είναι ο πρώτος που τόλμησε να πει:

"Μην πιστεύετε κάτι επειδή σας το φανερώνουν κάποια παλιά χειρόγραφα, μην πιστεύετε κάτι επειδή είναι το εθνικό σας πιστεύω, μην πιστεύετε κάτι που σας ανάγκασαν να πιστεύετε στην παιδική σας ηλικία.

Αλλά καθίστε κάτω και συλλογιστείτε τα όλα, ένα-ένα, κι αφού τα αναλύσετε έτσι και βρείτε κάτι που θα ωφελήσει τους πάντες, τότε πιστέψτε το, ζήστε σύμφωνα μ' αυτό, και βοηθήστε άλλους να ζήσουν σύμφωνα μ' αυτό." (σ. 125)

ΤΑ ΜΠΑΚΤΙ ΣΟΥΤΡΑΣ – Ο ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ

Στα Νάραντα-Μπχάκτι-Σούτρας, τους αφορισμούς του πάνω στην Μπχάκτι ο Νάραντα λέει:

2. “Μπχάκτι είναι έντονη αγάπη για το Θεό.”
4. “Οποιος την επιτυγχάνει, αγαπά τους πάντες, δε μισεί κανέναν, νιώθει παντοτινά ικανοποιημένος.”
5. “Τούτη η αγάπη δε ζηλεύει κανένα εγκόσμιο αγαθό.”
25. “Η Μπχάκτι είναι σπουδαιότερη από την Κάρμα, σπουδαιότερη από τη Γιόγκα, επειδή τούτες και οι δυο τους στοχεύουν σε κάποιο στόχο,
26. “ενώ η Μπχάκτι είναι αυτοσκοπός, είναι και το μέσο και ο στόχος.”

Η Μπχάκτι έχει το μοναδικό και σπουδαίο πλεονέκτημα να είναι ο ευκολότερος και φυσικότερος τρόπος για την επίτευξη του μεγαλειώδους θεϊκού στόχου μας. Το μεγάλο όμως μειονέκτημά της είναι ότι, στις κατώτερές της μορφές, αυτή πολλές φορές εκφυλίζεται σε έναν απεχθή φανατισμό.

Όλα τα αδύναμα και υπανάπτυκτα μυαλά σε όλες τις θρησκείες, σε όλες τις χώρες, εφαρμόζουν τον ίδιο τρόπο “αγάπης” για το δικό τους ιδανικό – δηλαδή: το μίσος για κάθε άλλο ιδανικό!

Αυτού του είδους η “αγάπη” έχει κάποιες ομοιότητες με το ένστικτο του σκύλου που φυλάει το σπίτι του κυρίου του από τους εισβολείς, με τη διαφορά ότι, το ένστικτο του σκύλου είναι καλύτερο από την ανθρώπινη νοημοσύνη, γιατί το σκυλί ποτέ δεν κάνει το λάθος να πάρει τον κύριό του για εχθρό – με όποιο ντύσιμο κι αν εμφανιστεί αυτός μπροστά του. Επιπλέον, ο φανατικός χάνει κάθε ικανότητα κρίσεως.

Αυτός όμως ο κίνδυνος είναι υπαρκτός μόνο στη φάση της Μπχάκτι που ονομάζεται προκαταρκτική (γκώουνι). Όταν η Μπχάκτι ωριμάσει και πάρει τη μορφή που ονομάζεται υπέρτατη ("παρά-μπχάκτι"), δεν υπάρχει πια κίνδυνος να εμφανιστούν αυτές οι απεχθείς εκδηλώσεις φανατισμού.

Η ψυχή που έχει κυριευτεί από την ανώτερη μορφή της Μπχάκτι, είναι τόσο πολύ κοντά στο Θεό της Αγάπης, που δεν μπορεί να γίνει όργανο διασποράς μίσους.

Η ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΓΝΑΝΑ ΚΑΙ ΜΠΑΚΤΙ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΓΙΟΓΚΑ

Δεν είναι πεπρωμένο σε όλους μας να αναπτύξουμε τους χαρακτήρες μας αρμονικά σε τούτη τη ζωή κι όμως όλοι μας γνωρίζουμε ότι ο ευγενικότερος τύπος χαρακτήρα είναι αυτός στον οποίο τα τρία χαρακτηριστικά –της Γνώσης, της Αγάπης και της Γιόγκα- είναι αρμονικά συνυφασμένα.

Το πουλί, για να πετάξει, χρειάζεται τρία πράγματα: τα δύο του φτερά και την ουρά για πηδάλιο. Η Γκνιάνα (η Γνώση) είναι το ένα φτερό, η Μπχάκτι (η Αγάπη) είναι το άλλο φτερό και η Ράτζα Γιόγκα (η βασική νοερή άθληση του “διαλογισμού” και οι αναγκαίες για την εξάσκησή της αρετές) είναι η ουρά που κρατά την ισορροπία.

Ο ΜΑΘΗΤΗΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΞΕΛΙΧΤΕΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΘΗΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ

Εικοσιπέντε γραμμάρια αρετής και πνευματικής Αυτογνωσίας ζυγίζουν περισσότερο από τόνους και τόνους ανόητης φλυαρίας και ασυνάρτητων συναισθημάτων. Δείξτε μας μία, μία μόνο, γιγαντιαία πνευματική μεγαλοφυΐα που βγήκε από όλη αυτή τη στεγνή σκόνη της άγνοιας και του φανατισμού. Κι αν δεν μπορείτε να κλείσετε τα στόματά σας, τότε ανοίξτε τα παράθυρα της καρδιάς σας στο καθαρό φως της αλήθειας και καθίστε στα πόδια εκείνων που γνωρίζουν γι’ αυτά που μιλούν, στα πόδια δηλαδή των σοφών της Ινδίας. Ας ακούσουμε λοιπόν προσεκτικά αυτά που εκείνοι έχουν να μας πούνε.

Μια ψυχή μπορεί να λάβει ωθήσεις μόνο από μιαν άλλη ψυχή και από πουθενά αλλού. Μπορούμε να μελετήσουμε βιβλία όλη μας τη ζωή, μπορούμε να γίνουμε μεγάλοι διανοητές, αλλά στο τέλος ανακαλύπτουμε ότι δεν κάναμε καμία πνευματική πρόοδο.

Αυτή η ανικανότητα των βιβλίων να ενεργοποιήσουν την πνευματική ανάπτυξη είναι ο λόγος για τον οποίον σχεδόν ο καθένας μας μπορεί να μιλάει θαυμάσια πάνω σε πνευματικά θέματα, ενώ όταν ερχόμαστε στην πράξη, στο βίωμα μιας πραγματικά πνευματικής ζωής, τότε ανακαλύπτουμε την τρομερή μας ανεπάρκεια. Για να ενεργοποιηθεί το πνεύμα, η ώθηση πρέπει να έρθει από μιαν άλλη ψυχή.

Ο άνθρωπος από την ψυχή του οποίου μια τέτοια ενεργοποίηση έρχεται, ονομάζεται “γκουρού”-“δάσκαλος” και το άτομο στην ψυχή του οποίου μεταδίδεται η ώθηση ονομάζεται “σίσγια” – “μαθητής”. Για να μεταδοθεί μια τέτοια ώθηση σε κάποια ψυχή, πρέπει πρώτα-πρώτα, η ψυχή που παράγει την ώθηση, να κατέχει και την ικανότητα να τη “μεταδίδει” και δεύτερον, η ψυχή στην οποία μεταδίδεται, πρέπει να είναι ικανή να τη “δεχτεί”. Το σπέρμα πρέπει να είναι ζωντανό και το χωράφι πρέπει να είναι οργωμένο, έτοιμο. Κι όταν πραγματοποιούνται και οι δύο αυτές προϋποθέσεις, τότε ακολουθεί μια θαυμάσια γνήσια θρησκευτική άνθηση.

“Ο γνήσιος κήρυκας της θρησκείας πρέπει
να έχει θαυμάσιες ικανότητες, αλλά και
ο ακροατής του πρέπει να είναι ευφυής.”
(Κάτχα Ουπάνισαντ 2.7)

Όταν και οι δύο είναι πραγματικά θαυμάσιοι και εξαιρετικοί, τότε ακολουθεί μια λαμπρή πνευματική αφύπνιση, ποτέ όμως όταν είναι διαφορετικά.

Γιατί ο μυστηριώδης νόμος της φύσης είναι πως, μόλις το χωράφι είναι έτοιμο, ο σπόρος πρέπει να έρθει και έρχεται. Μόλις η ψυχή αρχίσει ειλικρινά να ποθεί τη θρησκεία, τότε ο μεταδότης της θρησκείας πρέπει να φανερωθεί και όντως φανερώνεται, για να βοηθήσει εκείνη την ψυχή.

ΟΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΑΘΗΤΕΙΑΣ.Η ΣΟΦΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΗ ΑΛΛΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ

Οι προϋποθέσεις για τους μαθητευόμενους είναι: η αγνότητα, η αληθινή δίψα για τη γνώση και η επιμονή.

Καμιά ρυπαρή ψυχή δεν μπορεί να θρησκευθεί πραγματικά. Η αγνότητα στη σκέψη, στο λόγο και στην πράξη, είναι απολύτως απαραίτητη για όποιον θέλει να θρησκευθεί.

Αναφορικά με τη δίψα για τη γνώση, είναι πασίγνωστο ότι επιτυγχάνουμε κάτι όταν το επιδιώκουμε ολόκαρδα. Η πραγματική λαχτάρα για τη θρησκεία είναι πολύ δύσκολο πράγμα, είναι πολύ λιγότερο εύκολο από ότι γενικά το φανταζόμαστε.

“Το πλέγμα των λέξεων είναι ένα απέραντο δάσος
μέσα στο οποίο ο νους περιφέρεται χαζεύοντας.”
(Βιβέκα-τσουντάμανι 60, του Σανκαρατσάργια)

“Οι διάφοροι τρόποι διασυνδέσεως των λέξεων, οι διάφοροι τρόποι καλαίσθητης εκφώνησης, οι διάφοροι τρόποι εξήγησης των Γραφών, όλα αυτά αποτελούν μέρη των συζητήσεων που ευχαριστούν τους λόγιους και δεν συμβάλλουν στην ανάπτυξη της πνευματικής αντίληψης.” (Βιβέκα-τσουντάμανι 60, του Σανκαρατσάργια)

Αυτοί που καταφεύγουν σε τέτοιες μεθόδους για να διαδώσουν τη θρησκεία σε άλλους, απλώς επιδιώκουν να κάνουν επίδειξη των γνώσεών τους, έτσι ώστε να λέει ο κόσμος ότι είναι μεγάλοι λόγιοι. Θα βρείτε ότι κανείς από τους μεγάλους δασκάλους της ανθρωπότητας δεν ασχολήθηκε μ’ αυτές τις διάφορες ερμηνείες των κειμένων, κανείς από αυτούς δεν επιδόθηκε στη διαστρέβλωση των κειμένων, στο ατέλειωτο ψαχούλεμα γύρω από το νόημα των λέξεων και των ριζών τους. Κι όμως αυτοί δίδαξαν υπέροχα, ενώ άλλοι που δεν έχουν τίποτε να διδάξουν, ξεκινώντας καμιά φορά από μια μόνο λέξη, έγραψαν ένα τρίτομο βιβλίο γύρω από την προέλευσή της, τον άνθρωπο που την πρωτοχρησιμοποίησε, το τι έτρωγε αυτός ο άνθρωπος, το πόσες ώρες κοιμόταν, κλπ., κλπ….

Ο Μπχαγκαβάν Ραμακρίσνα συχνά μας διηγιόταν μια ιστορία για κάποιους που πήγαν σε ένα μαγγοδενδρόκηπο (δένδρα που κάνουν το τροπικό φρούτο mango) και άρχισαν να μετρούν τα φύλλα, τα κλαδάκια και τα κλωνάρια, να εξετάζουν τα χρώματα τους, το μέγεθός τους, να τα σημειώνουν όλα αυτά προσεκτικά και τελικά, να ξεκινούν μια λεπτομερειακή συζήτηση γύρω από το καθένα από αυτά τα θέματα που, προφανώς, τους ενδιέφεραν φοβερά.

Ένας όμως από αυτούς, φρονιμότερος από τους άλλους, δεν ενδιαφερόταν για όλα αυτά τα πράγματα και αντ’ αυτού, άρχισε να κόβει και να τρώει μάγγους. Δεν συμφωνείτε ότι αυτός ήταν πράγματι σοφός; Αφήστε λοιπόν, στους άλλους, αυτό το μέτρημα των φύλλων και των κλαδιών και τα σημειωματάρια. Αυτού του είδους οι δραστηριότητες έχουν τη θέση τους κάπου αλλού, όχι όμως εδώ, στην πνευματική σφαίρα. Ποτέ δεν θα βρείτε έναν ισχυρό πνευματικό άντρα ανάμεσα σ’ αυτούς τους “φυλλομετρητές”. Η θρησκεία, ο ανώτατος στόχος, η ανώτατη φιλοδοξία του ανθρώπου, δεν χρειάζεται τόσο κόπο.

Αν θες να είσαι χριστιανός, δεν έχεις καθόλου ανάγκη να γνωρίζεις αν ο Χριστός γεννήθηκε στην Ιερουσαλήμ ή στη Βηθλεέμ ή να ξέρεις την ακριβή ημερομηνία κατά την οποία εκφωνήθηκε η Επί του Όρους Ομιλία, το μόνο που έχεις ανάγκη είναι να νιώσεις την Επί του Όρους Ομιλία. Δεν είναι ανάγκη να διαβάσεις εκατοντάδες σελίδες για να μάθεις πότε εκφωνήθηκε. Όλα αυτά είναι για την τέρψη των λογίων. Αφήστε τους να χαρούν αυτό που τους ευχαριστεί, πείτε τους “αμήν” κι εσείς, “φάτε τους μάγγους !!!”

Μια προϋπόθεση που πρέπει να εκπληρώνει ο δάσκαλος είναι ότι πρέπει να είναι αναμάρτητος.

Μια άλλη προϋπόθεση έχει σχέση με τα κίνητρα του δασκάλου.
Ο δάσκαλος πρέπει να διδάσκει χωρίς την παραμικρότερη ιδιοτέλεια, χωρίς να επιδιώκει χρήμα, όνομα και φήμη. Πρέπει να δρα κινούμενος από αγάπη και μόνο, από αγνή αγάπη για όλη την ανθρωπότητα. Το μόνο μέσο που μεταδίδει την πνευματική δύναμη είναι η αγάπη.

Η θρησκεία είναι άμεση εμπειρία και οφείλουμε να κάνουμε τον πιο κάθετο διαχωρισμό ανάμεσα στη φλυαρία και τη διαισθητική εμπειρία. Αυτό που βιώνουμε στα βάθη της ψυχής μας αποτελεί άμεση εμπειρία. Πραγματικά, τίποτα δεν σπανίζει περισσότερο σ’αυτόν τον τομέα, όσο ο κοινός νους!

Δύο είδη ανθρώπων δεν λατρεύουν τον Θεό ως άνθρωπο: το ανθρώπινο κτήνος που είναι άθρησκο και ο “παραμαχάμσα” που έχει ανυψωθεί πάνω από όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες και έχει υπερβεί τα όρια της δικής του ανθρώπινης φύσης. Γι’αυτόν, όλη η φύση έχει γίνει ο ίδιος του ο Εαυτός. Μονάχα αυτός είναι σε θέση να λατρέψει το Θεό πραγματικά.

“Όταν έρχεται ένα τεράστιο παλιρροιακό κύμα, όλοι οι παραπόταμοι και τα χαντάκια ξεχειλίζουν από νερό χωρίς να κάνουν την παραμικρή συνειδητή προσπάθεια. Παρόμοια, όταν έρχεται μια θεία ενσάρκωση, μια παλίρροια πνευματικότητας ξεσπά πάνω στον κόσμο και οι άνθρωποι έχουν την αίσθηση ότι η πνευματικότητα διαποτίζει ακόμα και τον αέρα.”
(Τσχάντογκγια Ουπάνισαντ)

ΠΡΟΣΗΛΩΣΗ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΙΔΑΝΙΚΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΩΝ ΙΔΑΝΙΚΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Σε αποκαλούν με τόσα πολλά ονόματα.
Σε διαιρούν, τρόπος του λέγειν,
με διάφορα ονόματα.
Κι όμως, το καθένα από αυτά
περικλείει την παντοδυναμία Σου…
Εσύ φτάνεις στον λάτρη
μέσα από όλα αυτά τα ονόματα.
Μήτε συντρέχει ζήτημα προκαθορισμένου χρόνου,
εφόσον η ψυχή διακατέχεται
από έντονη αγάπη για Σένα.
Είσαι τόσο ευκολοπρόσιτος.
Εμένα όμως, η ατυχία μου είναι,
ότι δεν ξέρω πώς να Σ’αγαπάω!”
(Από το Σικσάσατακα, ένας ύμνος του Σρι Τσαϊτάνγια)

Αυτό που κατά κανόνα συμβαίνει, είναι ότι οι φιλελεύθερες και ανεξίθρησκες θρησκευτικές ομάδες χάνουν την αρχική ζέση του θρησκευτικού τους αισθήματος και, στα χέρια τους, η θρησκεία τείνει να εκφυλιστεί σε ένα είδος πολιτικο-κοινωνικής λέσχης.

Από την άλλη πλευρά, οι έντονα στενόμυαλες ομάδες, που έχουν μια πολύ αξιέπαινη αγάπη για τα δικά τους ιδανικά, μοιάζουν να έχουν αντλήσει κάθε κόκκο αυτής της αγάπης, από το μίσος τους για όλους όσους δεν έχουν ακριβώς τις ίδιες απόψεις μ’αυτές.

Μακάρι να ήθελε ο Θεός να ήταν ο κόσμος όλος γεμάτος από ανθρώπους με εξίσου διάπυρη αγάπη, όσο και με οικουμενική κατανόηση! Αυτοί όμως είναι λίγοι μόνο, γι’αυτό και σπανίζουν. Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι, πολυάριθμοι άνθρωποι μπορούν να εκπαιδευτούν στο ιδανικό που συνδυάζει το εύρος με την έντονη αγάπη κι ότι αυτός ο στόχος επιτυγχάνεται μέσα από το μονοπάτι της Ιστα-Νίστχα, δηλαδή της σταθερής προσήλωσης στο “προτιμημένο ιδανικό”.

Ένα φυτό που φυτρώνει έχει ανάγκη από περίφραξη για προστασία, μέχρις ότου αναπτυχθεί και γίνει δέντρο. Αν εκτεθεί πρόωρα στην επιρροή μιας διαρκούς εναλλαγής ιδεών και ιδανικών, το τρυφερό φυτό της πνευματικότητας θα πεθάνει.

Πολλοί άνθρωποι, “εν ονόματι” ενός δήθεν θρησκευτικού φιλελευθερισμού, ταϊζουν την άσκοπη περιέργειά τους με μια αδιάκοπη σειρά από διαφορετικά ιδανικά. Γι’αυτούς, η ανάγκη να ακούσουν κάτι καινούργιο, καταντάει ένα είδος αρρώστιας, ένα είδος θρησκευτικής διψομανίας. Θέλουν να ακούν καινούργια πράγματα, μόνο και μόνο για να γευτούν κάποια προσωρινή νευρική διέγερση και μόλις καταλαγιάσει η μια διεγερτική επιρροή, αναζητούν την επόμενη. Για τέτοιους ανθρώπους, η θρησκεία είναι ένα είδος διανοητικής οπιοφαγίας και τίποτε άλλο.

Υπάρχει όμως κι ένα άλλο είδος ανθρώπου λέει ο Μπχαγκαβάν Ραμακρίσνα,

“που είναι σαν ένα μαργαριτοφόρο στρείδι που ανέρχεται στην επιφάνεια από το βυθό της θάλασσας, για να πιάσει το βροχόνερο που θα πέσει την ώρα που ανατέλλει το άστρο Σβάτι. Πλέει στην επιφάνεια ορθάνοιχτο, μέχρι που να πιάσει μια σταγόνα από αυτό το βροχόνερο κι έπειτα βουτά βαθιά μέχρι το βυθό όπου παραμένει και φτιάχνει ένα όμορφο μαργαριτάρι μ’εκείνη τη σταγόνα.”

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΤΥΠΟΛΑΤΡΕΙΑ. ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ

Είναι να απορεί κανείς πώς σχεδόν κάθε καλή ιδέα που υπάρχει σ’αυτόν τον κόσμο, μπορεί να εξωθηθεί στα πιο απαίσια άκρα! Μια καλή συνήθεια, όταν την εξωθήσουμε στα άκρα και την εφαρμόσουμε σύμφωνα με το γράμμα του νόμου, καταντάει κάτι πραγματικά βλαβερό.

Πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι, οι εξωτερικοί κανόνες της άσκησης έχουν αξία μόνο ως βοηθήματα για την καλλιέργεια της εσωτερικής αγνότητας. Όταν η σχολαστική προσήλωση στα εξωτερικά έθιμα δεν είναι εφικτή, τότε είναι προτιμότερο να έχει κανείς μόνο εσωτερική αγνότητα.

Οι τύποι έχουν αξία μόνο όσο εκφράζουν την εσωτερική ζωή. Όταν παύουν να την εκφράζουν, πρέπει να τους καταργούμε χωρίς οίκτο.

ΕΠΙΜΟΝΗ, ΘΕΛΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΔΙΑΘΕΣΗ (ΧΙΟΥΜΟΡ) ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΟΓΚΙ

Στη Δύση κυριαρχεί η αντίληψη ότι, ένας θρήσκος άνθρωπος δεν πρέπει να χαμογελά ποτέ, ότι πάντα πρέπει να έχει ένα σκοτεινό πέπλο απλωμένο πάνω στο πρόσωπό του κι ότι αυτό το τελευταίο πρέπει να είναι στενόμακρο και σχεδόν χωρίς σαγόνι! Οι αδυνατισμένοι που έχουν μακριά πρόσωπα χρειάζονται ιατρική εξέταση, δεν είναι γιόγκις.

Μονάχα ένας εύθυμος νους είναι επίμονος. Μονάχα ένας δυνατός νους μπορεί να διανοίξει δρόμο μέσα από χίλιες δυσκολίες. Κι αυτό, το σκληρότερο έργο απ’όλα, το διάνοιγμα του δρόμου που οδηγεί έξω από τον ιστό της Μάγια, είναι αποκλειστικά έργο για κολοσσιαίες θελήσεις.

Ο Γκνιάνα-γιόγκι περνά από τη σκληρότερη απ’όλες τις απαρνήσεις επειδή πρέπει, από την αρχή, να θεωρεί ότι όλος αυτός ο φαινομενικά συμπαγής κόσμος αποτελεί μια ψευδαίσθηση. Πρέπει να κατανοήσει ότι όλες οι διάφορες εκδηλώσεις δύναμης που βλέπει μέσα στη φύση, ανήκουν στην ψυχή και όχι στη φύση. Πρέπει να γνωρίζει, από το ξεκίνημα κιόλας, ότι όλες οι γνώσεις και όλες οι εμπειρίες ανήκουν στην ψυχή και όχι στη φύση.

Αρα οφείλει, αμέσως, με τη δύναμη της ορθολογιστικής πεποίθησής του και μόνο, να αποκολληθεί από όλα τα δεσμά της φύσης. Εγκαταλείπει τη φύση και ό,τι την αποτελεί, δεν επιτρέπει σε τίποτα να τον επηρεάσει και προσπαθεί να σταθεί ανεξάρτητος!

Η ΑΓΑΠΗ ΩΣ ΤΡΙΓΩΝΟ

“Όπως το λάδι, που όταν πέφτει από το ένα δοχείο στο άλλο,
σχηματίζει μια αδιάκοπη ροή, παρόμοια, όταν ο νους
σκέφτεται ασταμάτητα τον Κύριο, γεννιέται αυτό
που ονομάζεται Παρά-Μπχάκτι, υπέρτατη αγάπη.”
Ντέβι-Μπχάγκαβατα 7.37.12

Η αληθινή αγάπη μπορεί να παρομοιαστεί μ’ένα τρίγωνο, που η κάθε γωνιά του αντιστοιχεί με ένα από τα αδιαχώριστα χαρακτηριστικά της. Δεν μπορεί να υπάρξει τρίγωνο χωρίς τις τρεις του γωνίες και δεν μπορεί να υπάρξει αληθινή αγάπη χωρίς τα τρία ακόλουθα χαρακτηριστικά:

Η πρώτη γωνιά του τριγώνου της αγάπης είναι ότι η αγάπη δεν επιδέχεται παζαρέματα.

Η δεύτερη γωνιά του τριγώνου της αγάπης είναι ότι η αγάπη δε γνωρίζει φόβο.

Η αγάπη, με εντελώς φυσικό τρόπο, νικά κάθε φόβο. Φανταστείτε μια νέα μητέρα που, εκεί που πάει να διασχίσει ένα δρόμο, ένας σκύλος την πλησιάζει γαβγίζοντας. Αυτή κατατρομοκρατείται και καταφεύγει τρεχάτη στο κοντινότερο σπίτι. Αλλά υποθέστε ότι την επόμενη μέρα βγαίνει στο δρόμο με το παιδί της κι ότι ένα λιοντάρι ρίχνεται στο παιδί. Πού νομίζετε ότι θα βρεθεί αυτή τη φορά; Στο στόμα του λιονταριού φυσικά, για να προστατέψει το παιδί της! Η αγάπη νικά κάθε φόβο.

Ο φόβος πηγάζει από την εγωιστική ιδέα ότι θα αποκοπούμε από το σύμπαν. Οσο πιο μικρό κάνω τον εαυτό μου μέσω του εγωισμού, τόσο πιο πολύ μεγαλώνει ο φόβος μέσα μου. Οσο σκέφτεσαι ότι είσαι ένα μικρό τίποτα, είναι βέβαιο πως θα φοβάσαι. Κι όσο λιγότερο θα σκέφτεσαι ότι είσαι ένας ασήμαντος, τόσο λιγότερο θα φοβάσαι. Οσο υπάρχει μέσα σας ακόμα και η παραμικρότερη σπίθα φόβου δε θα μπορέσει να υπάρξει εκεί αγάπη. Η αγάπη και ο φόβος είναι ασυμβίβαστα. Εκείνοι που αγαπούν το Θεό δεν πρέπει να Τον φοβούνται.

Η τρίτη γωνιά του τριγώνου της αγάπης είναι ότι η αγάπη είναι ασυναγώνιστη – επειδή αυτή πάντα αποτελεί το ανώτατο ιδανικό του εραστή.

Το ανώτατο ιδανικό όλων των ανθρώπων ονομάζεται Θεός. Αμαθής ή σοφός, άγιος ή αμαρτωλός, άντρας ή γυναίκα, μορφωμένος ή αμόρφωτος, καλλιεργημένος ή ακαλλιέργητος – το ιδανικό κάθε ανθρώπινου πλάσματος είναι ο Θεός. Η σύνθεση όλων μαζί των ανώτατων ιδανικών του κάλλους, του μεγαλείου και της δύναμης, δίνουν την πιο πλήρη έννοια του Θεού που αγαπά και είναι αξιαγάπητος.

Τα ιδανικά αυτά είναι έμφυτα σε κάθε νου και, κάτω από τη μία ή την άλλη μορφή, αποτελούν ένα αδιαχώριστο τμήμα του νου μας. Ολες οι φανερές δραστηριότητες της ανθρώπινης φύσης αποτελούν προσπάθειες που κάνουν αυτά τα ιδανικά να πραγματοποιηθούν στην πράξη της ζωής. Ολες οι διάφορες κινήσεις που βλέπουμε γύρω μας μέσα στην κοινωνία, προέρχονται από τις προσπάθειες που κάνουν τα ιδανικά των διαφόρων ψυχών, να εξωτερικευτούν και να υλοποιηθούν. Αυτό που είναι μέσα πιέζεται να βγει έξω. Αυτή η αιώνια επιρροή του ιδανικού, είναι η μοναδική δύναμη, το μοναδικό κίνητρο, το οποίο βλέπουμε να λειτουργεί ασταμάτητα στην ανθρωπότητα.

Ενας άνθρωπος, πολλές φορές μετά από εκατοντάδες γεννήσεις, μετά από αγώνες χιλιάδων ετών, ανακαλύπτει τη ματαιότητα της προσπάθειας πλήρους και τέλειας εναρμόνισης του εσωτερικού του ιδανικού προς τις επικρατούσες εξωτερικές περιστάσεις.

Αφού κατανοήσει αυτό, σταματά την προσπάθεια προβολής του δικού του ιδανικού πάνω στον εξωτερικό κόσμο και λατρεύει το ίδιο το ιδανικό ως ιδανικό, από την ανώτατη σκοπιά της αγάπης. Αυτό το ιδανικά τέλειο ιδανικό αγκαλιάζει όλα τα κατώτερα ιδανικά.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΑΣ ΠΡΟΒΟΛΗ

Τι είναι αυτό που ο κόσμος γενικά λατρεύει; Όχι βέβαια το παγκόσμιο, ιδανικά τέλειο ιδανικό του υπέρτατου λάτρη και εραστή. Το ιδανικό που οι άντρες και οι γυναίκες λατρεύουν γενικά, είναι αυτό που υπάρχει μέσα τους.

Ο καθένας προβάλλει το δικό του ιδανικό πάνω στον εξωτερικό κόσμο και γονατίζει μπροστά του. Αυτό εξηγεί πώς οι άνθρωποι που είναι σκληροί και αιμοβόροι φαντάζονται έναν αιμοβόρο Θεό, επειδή ο καθένας δεν είναι σε θέση παρά να αγαπήσει το ανώτατό του προσωπικό ιδανικό. Αυτό επίσης εξηγεί γιατί οι καλοί άνθρωποι έχουν ένα πολύ υψηλό ιδανικό για το Θεό, ένα ιδανικό που πραγματικά διαφέρει από τα ιδανικά των άλλων.

Ολες οι αποτυχίες μας και όλες οι επιτυχίες μας, καθώς ακολουθούμε τη θρησκεία της αγάπης, μας οδηγούν στην άμεση γνώση αυτού του μοναδικού ιδανικού. Παίρνουμε το ένα αντικείμενο μετά το άλλο και διαδοχικά προβάλλουμε το εσωτερικό μας ιδανικό πάνω σ’όλα τους. Κι ανακαλύπτουμε ότι, όλα τα διάφορα εξωτερικά αντικείμενα, ανεπαρκώς αντανακλούν το διαρκώς ευρυνόμενο εσωτερικό ιδανικό μας, με φυσικό αποτέλεσμα να τα απορρίπτουμε το ένα μετά το άλλο.

Τελικά, ο αναζητητής, αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι μάταια προσπαθεί να γνωρίσει το εσωτερικό του ιδανικό σε εξωτερικά αντικείμενα, αρχίζει να νιώθει ότι τα εξωτερικά αντικείμενα δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με το ιδανικό. Και, καθώς περνά ο χρόνος, αποκτά την ικανότητα να γνωρίζει το ανώτατο και πιο γενικευμένο αφηρημένο ιδανικό ως μια αφηρημένη έννοια που, γι’αυτόν, είναι ολοζώντανη και αληθινή.

ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΈΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΟΥΜΕ. Ο ΘΕΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΟΧΟΣ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΜΑΣ, ΚΑΛΩΝ ΚΑΙ ΚΑΚΩΝ

Οι μύθοι που λένε ότι ο Θεός δημιούργησε αυτόν τον κόσμο για κάποιον ορισμένο σκοπό ή για άλλους που αφήνονται στη φαντασία μας, είναι απλώς ωραίοι μύθοι και τίποτ’άλλο.

Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά εδώ είναι ένα παιχνίδι.

Το σύμπαν δεν είναι παρά το ατέλειωτο παιχνίδι Του. Γι’Αυτόν, στο κάτω-κάτω, όλο αυτό το σύμπαν θα πρέπει να είναι απέραντα διασκεδαστικό. Αν είστε φτωχός, διασκεδάστε το. Αν είστε πλούσιος, διασκεδάστε με τα πλούτη σας. Αν κινδυνεύσετε κι αυτό είναι διασκέδαση. Αν γίνετε αποδέκτης της ευτυχίας, αυτό είναι ακόμα πιο διασκεδαστικό. Ο κόσμος είναι απλώς ένας παιχνιδότοπος κι όλοι μας διασκεδάζουμε όμορφα εδώ πέρα.

Παίζουμε παιχνίδια. Μαζί μας παίζει ο Θεός κι εμείς παίζουμε με το Θεό. Ο Θεός είναι ο αιώνιος σύντροφος του παιχνιδιού μας. Πόσο όμορφα παίζει Εκείνος!

Ο μοναδικός στόχος όλων των παθών μας κι όλων των συναισθημάτων μας είναι ο Θεός. Αν νιώσετε την ανάγκη να θυμώσετε, θυμώστε μαζί Του. Μαλώστε τον Αγαπημένο σας, μαλώστε το Φίλο σας. Ποιον άλλον μπορείτε άφοβα να μαλώσετε; Η υπομονή ενός θνητού ανθρώπου δεν θα αντέξει στο θυμό σας, θα υπάρξει αντίδραση. Αν θυμώσετε μ’εμένα, είναι βέβαιο πως πολύ σύντομα θα αντιδράσω, επειδή η υπομονή μου δεν θα μπορέσει να αντέξει στο θυμό σας.

Πείτε στον Αγαπημένο, “Γιατί δεν έρχεσαι Εσύ σ’εμένα, γιατί μ’αφήνεις έτσι μόνο;” Υπάρχει πουθενά αλλού ευχαρίστηση έξω από Αυτόν; Τι ευχαρίστηση μπορούν να χαρίσουν μερικοί μικροί χωμάτινοι σβώλοι; Οφείλουμε να αναζητήσουμε την πεμπτουσία της άπειρης ευχαρίστησης κι αυτή βρίσκεται στο Θεό. Ας κατευθύνουμε όλα τα πάθη μας κι όλα μας τα συναισθήματα προς τα πάνω, προς Αυτόν.

Προορίζονται γι’Αυτόν, αλλά, όταν αστοχούν και πέφτουν χαμηλά, τότε εξαχρειώνονται, ενώ όταν πηγαίνουν κατευθείαν στο στόχο, στον Κύριο, ακόμα και τα πιο χαμηλά πάθη και συναισθήματα μετουσιώνονται. Ολες οι δυνάμεις του σώματος και του νου του ανθρώπου, όποιες κι αν είναι, έχουν για “μοναδικό προορισμό” τον Κύριο. Ολες οι αγάπες και όλα τα πάθη του ανθρώπινου πλάσματος πρέπει να καταλήξουν στο Θεό. Εκείνος είναι ο Αγαπημένος. Ποιον άλλον να αγαπήσει η καρδιά; Εκείνος είναι ο πιο όμορφος, ο πιο μεγαλοπρεπής, Εκείνος είναι η ίδια η ομορφιά, η ίδια η μεγαλοπρέπεια. Υπάρχει πουθενά, σ’αυτό το σύμπαν, κανένας πιο όμορφος από Αυτόν; Υπάρχει πουθενά, σ’αυτό το σύμπαν, κανένας άλλος πιο κατάλληλος για σύζυγος εκτός από Αυτόν; Υπάρχει πουθενά, μέσα σ’αυτό το σύμπαν, κανένας άλλος πιο αξιαγάπητος από Αυτόν; Οπότε, ας είναι Εκείνος ο σύζυγός μας, ας είναι Εκείνος ο Αγαπημένος μας.

“Φίλοι μου, αυτός ο κόσμος είναι ένα απέραντο φρενοκομείο. Ορισμένοι είναι ξετρελαμένοι με την εγκόσμια αγάπη, άλλοι με το όνομα, άλλοι με τη φήμη, άλλοι με το χρήμα, άλλοι με τη σωτηρία και τη μετάβαση στον ουρανό. Σ’αυτό το απέραντο φρενοκομείο κι εγώ είμαι τρελός, είμαι ξετρελαμένος με το Θεό. Αν εσείς είστε τρελοί για το χρήμα, εγώ είμαι τρελός για το Θεό. Εσείς είστε τρελοί κι εγώ είμαι τρελός. Νομίζω πως, τελικά, η τρέλα μου είναι η καλύτερη!”

(Από τα ρητά του Σρι Ραμακρίσνα, του Δασκάλου του Βιβεκάναντα.)