| Συγγραφέας |
 Θέμα  |
|
PHILOSOFOS-1
Πλήρες Μέλος
Bolivia
1201 Μηνύματα |
 Απεστάλη: 07/01/2005, 03:02:07
αγαπητοι φιλοιΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΤΗΝ ΕΧΩ ΔΙΑΒΑΣΕΙ 1000 ΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ
ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΩ ΤΑ ΑΣΥΛΛΗΠΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΑ ΚΑΙ ΜΗ
ΕΙΧΑΝ ΓΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ!!
ΚΟΝΤΕΥΩ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ!!
ΓΙΑΤΙ ΕΙΔΙΚΑ ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΚΛΕΚΤΟΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΝΑ
ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΕΣ ΑΛΛΕΣ ΦΥΛΕΣ ΟΠΩΣ ΟΙ ΙΣΜΑΙΛΙΤΕΣ Η ΟΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΙ?
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ
ΤΟΥΣ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΟΥΝ ΠΡΟΣ ΜΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΤΗΝ ΒΡΟΥΝ
ΚΑΙ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ!!
ΓΙΑΤΙ ΣΩΖΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΟΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΗΜΠΟΡΟΙ!!
Ο ΑΔΑΜ Η ΕΥΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΔΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΗΡΕ ΕΝΑ ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΟ
ΝΑ ΗΣΥΧΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΑΣ ΤΥΡΑΝΑΝΕ ΓΙΑ ΟΛΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΖΩΗ!!
ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΗΜΑΣΤΑΝ ΠΙΘΗΚΟΙ ΓΙΑΤΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΛΙΓΟ ΧΑΖΟΣ!!
ΑΣ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΙ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΕΣ ΓΙΑΤΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ
ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΑΦΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΚΕΝΑ ΜΕΤΑΞΥ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ!!
Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΧΕΙ ΕΝΑ ΑΓΕΦΥΡΩΤΟ ΧΑΣΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ!!
Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΠΙΣΤΕΥΤΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗ !!
ΓΙΑ ΟΡΙΣΜΕΝΟΥΣ ΙΣΩΣ ΕΙΜΑΙ ΛΙΓΟ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΣ ΔΕΝ ΥΠΕΡΑΜΥΝΟΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΓΙΑΤΙ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΔΟΘΗΚΕ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ
ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΦΥΛΕΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΟΥΣΑΝ!!
ΥΠΟΨΙΝ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΚΑΛΑ? δες μεσα στο σκοταδι
ερευνησε αλλα μην πιστευεις ακομα
δες περα απο τον οριζοντα του νου
η αγαπη ειναι παντοτινη
gh
|
Trainman
Μέλος 3ης Βαθμίδας
536 Μηνύματα |
Απεστάλη: 07/01/2005, 16:12:08
Βλέφαρα κρύα που κρύβουν σα διαμάντι
Μάτια σκληρά οπού γλυκαίνουν μια στιγμή
Βαριά άσπρα μέλη και τα ανάλγητα
Κόκκινα χείλη, φαρμακωμένοι ανθοί
Όταν οι δόξες τους κι αυτά θα έχουν περάσει
Τι από σε θα ‘χει απομείνει τότε πια
Ω μυστική και σκοτεινή Ντολόρες
Του Πόνου Κυρά; ……………………………………………… Ω ένδυμα, όχι χρυσό, μα χρυσωμένο
Ω κήπε όπου όλοι οι άνδρες κατοικούν
Ω πύργε, όχι από φίλντισι, κτισμένε
Με χέρια που απ’ την κόλαση τον ουρανό ακουμπούν
Ω απ’ το βούρκο, ρόδο μυστικό
Ω κτίσμα συ με λάφυρων πλιθιά
Ω οίκε του ακόρεστου πυρός
Ω του δικού μας, του Πόνου μας Κυρά! …………………………………………………. Διάβηκα εγώ απ’ τη στενή την πύλη
Την αμαρτία οπού λογάν για προσευχή
Τι σημασία αν είν΄ θανάτου ο βωμός
Κυρά των Στεναγμών – και η τελετή;
Όλο δικό σου, τον τελευταίο οίνο χύνω
Στο δισκοπότηρο τον στάζω στα στερνά
Ω μανική και τρυφηλή Ντολόρες
Του Πόνου Κυρά! Τις τρεις παραπάνω και άλλες 52 στροφές αφιέρωσε στην περίφημη Ντολόρες, ο μεγάλος άγγλος ρομαντικός Algernon Swinburne – και όποιος έχει το προνόμιο να διαβάζει κατευθείαν από την αγγλική, καλό θα ήταν να λάβει γνώση του μνημείου αυτού της παγκόσμιας ερωτικής ποίησης. Το ζήτημα λοιπόν που προκύπτει, είναι το εξής: 1) Ήταν η Ντολόρες, η Κυρά του Πόνου, η Παναγία του Βούρκου, ή μια απλή πουτανίτσα που ερωτεύθηκε παράφορα ο ποιητής σε ένα από τα καπηλειά που σύχναζε;
2) Αν ήταν όντως απλά ένα τσαχπινιάρικο θηλυκό, που ίσως και να διασκέδαζε και με την ιδέα του «κακομοίρη» του Άλγκερνον, ο ποιητής έβλεπε απλά επάνω της τις δικές του φαντασιώσεις, ή μήπως διέκρινε στη Ντολόρες την ίδια την Κυρά – κάτι που η Ντολόρες δεν μπορούσε να διαπιστώσει στον εαυτό της;
3) Εάν η Ντολόρες συνειδητοποιούσε την σύνδεσή της με την Κυρά του Πόνου που περιγράφει ο ποιητής, πώς θα άλλαζε η ζωή της και πώς θα την αντιμετώπιζαν στη συνέχεια οι άνθρωποι του περίγυρού της;
4) Ποιος τελικά θα έδινε την «πιστότερη» περιγραφή της Ντολόρες; Ο Σουίνμπερν, ή κάποιος «βιογράφος»;
|
Schwabe
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
5715 Μηνύματα |
Απεστάλη: 08/01/2005, 23:19:29
Trainman,αν θέλεις μας δίνεις λίγα στοιχεία ακόμη για τις σκέψεις σου. Ευχαριστώ. |
Trainman
Μέλος 3ης Βαθμίδας
536 Μηνύματα |
Απεστάλη: 10/01/2005, 01:11:01
Πολύ ευχαρίστως Schwabeαν και δεν είχα την πρόθεση να είμαι πιο συγκεκριμένος - ακόμα τουλάχιστον. Διαπιστώνω βλέπεις, ότι το ζήτημα που αφορά το τετράγωνο Χριστός-Χριστιανισμός-Εβραίοι-Έλληνες, αποτελεί περισσότερο αφορμή για συγκινησιακή εκτόνωση παρά για σοβαρό διαλογισμό. Είπα λοιπόν, να πιάσω το ζήτημα από μια άλλη πλευρά. Ας αφήσουμε στην άκρη το Ναζωραίο, Ιησού, Χριστό, Εμμανουήλ, Σωτήρα, ή όπως αλλιώς θέλεις να ονομάσουμε μια προσωπικότητα που δεν μπορώ και δεν μπορείς να αποδείξεις εάν υπήρξε, ή αν ήταν κατασκευή. Ας πιάσουμε λοιπόν έναν άνθρωπο που γνωρίζουμε, ή φανταζόμαστε ότι γνωρίζουμε και που ο άνθρωπος αυτός, είναι πολύ σημαντικός για εμάς. Αυτό στη ζωή, για εμάς τους άνδρες, εμφανίζεται συνήθως με δύο τρόπους - είτε ως ερωτική, αγαπητική έλξη (το "αγαπητική" εκτός "γιανναρισμού" για να σε προλάβω), είτε ως θαυμασμός. Στις περιπτώσεις αυτές, αντιλαμβανόμαστε ότι πίσω από τον άνθρωπο που αποτελεί το αντικείμενο της προσοχής μας, βρίσκεται ένας άλλος άνθρωπος. Όταν λέω "ένας άλλος άνθρωπος" και πάλι δεν εννοώ τους αποκρυφιστικούς "εσώτερους-ανώτερους εαυτούς" (για να συνεννοούμαστε και πάλι), αν και πιστεύω ότι οι όροι αυτοί επιστρατεύτηκαν για να εκφράσουν κάτι αντίστοιχο με αυτό που προσπαθώ να εκφράσω εγώ. Το ερώτημα λοιπόν είναι πανάρχαιο: Η Ντολόρες είναι η Κυρά του Πόνου, η Παναγία του Βούρκου και δεν το γνωρίζει, ή εγώ είμαι ο μαλάκας που έχω πατήσει την πεπονόφλουδα και χαραμίζομαι για ένα πορνίδιο, φανταζόμενος διάφορα; Αν ανακαλύψω ότι τελικώς η Ντολόρες είναι απλά ένα όμορφο σπουργίτι που γελά μαζί μου, μήπως αυτό σημαίνει ότι και για την Χ, ή τον Ψ, για τους οποίους θεωρώ ότι έχω τεκμήρια ευγένειας και ανωτερότητας προσώπου και ψυχής, έχω επίσης πλανηθεί; Ότι τελικώς οι εσώτερες φύσεις των ανθρώπων, οι "άλλοι άνθρωποι", είναι, είτε ανύπαρκτες, είτε ισότιμες - και δεν μπορεί να υπάρξει καμία ποιοτική ιεράρχηση των φύσεων αυτών; Αν όντως υπάρχει κάποια "εσωτερική" ιεραρχία των ανθρωπίνων όντων, με ποιό "μάτι" θα μπορώ να την διακρίνω; Πώς θα μπορώ να διακρίνω τον άνθρωπο με την έμφυτη εσωτερική ευγένεια και αρχοντιά ψυχής (εάν υπάρχει πάντα) από τον ψευδοσυναισθηματικό, τον καλλιεργημένο, τον αβρό-συγκαταβατικό-αστό; Δεν θα ήθελα να επεκταθώ περισσότερο, γιατί βλέπω ότι είσαι ο μόνος που επί δύο ημέρες ασχολήθηκε με το σχόλιό μου (το πρώτο στο κλαμπ!), αλλά αν ακόμα αναρωτιέσαι τι σχέση μπορεί να έχουν τα παραπάνω με την πολεμική σου στην αρχική σελίδα (αλλά και σε άλλες όπως έχω δει), σπεύδω να αφήσω δυο-τρεις ακόμα πινελιές: Στα Ευαγγέλια, δεν υπάρχει μονάχα ένας Ιησούς: Υπάρχει ο Υιός της Μαρίας, ο Υιός του Ανθρώπου, ο Υιός του Θεού του Ζώντος και άλλα ακόμα κατηγορήματα, που κατά τη γνώμη μου αποτελούν κλειδιά για το πραγματικό νόημα των διηγήσεων. Αναρωτιέμαι επίσης, πώς θα ένοιωθε κάποιος άνθρωπος στην περίπτωση που, διαβασμένος σχετικά με τις προφητείες και τις ιερές γραφές της φυλής του, θα έπρεπε να τις συμβιβάσει με το αντικείμενο του Θαυμασμού του. Πώς θα ένοιωθε ο ίδιος ο Ιησούς (αν φυσικά υπήρξε), ή όποιος άλλος στη θέση του, στην περίπτωση που θα άρχιζε να υποψιάζεται ότι οι προφητείες και οι ιερές γραφές "μεθερμηνευόμενες" αφορούν τελικά τον ίδιο. Ακόμα και όταν ρωτά τους μαθητές "εσείς ποιός νομίζετε πως είμαι", για να εισπράξει τη γνωστή απάντηση του Πέτρου, δεν σπεύδει να επιβεβαιώσει - "Bingo" Πέτρο! - αλλά του λέει, ότι τέτοια απάντηση δεν θα μπορούσε να τη δώσει παρά μόνον φωτιζόμενος από το Πνεύμα. Το ξάνοιγμα στο εσωτερικό σύμπαν των ανθρώπων, είναι μια εξαιρετικά οδυνηρή διαδικασία, είτε αφορά την Ντολόρες την Πόρνη, ή τον Ιησού το Σωτήρα. Τι απ' αυτήν μπορεί να περιγράψει ένας ιστορικός βιογράφος; Το πώς έκανε πίπες η μούσα του Άλγκερνον, ή το πού έμαθε ο Ιησούς να θεραπεύει με το χώμα και το σάλιο του; Αυτά προς το παρόν - και σ' ευχαριστώ κι εγώ για την υπομονή.
|
tpt
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Greece
323 Μηνύματα |
Απεστάλη: 10/01/2005, 15:04:53
ΤΟ ΕΧΩ ΠΑΡΑΘΕΣΕΙ ΞΑΝΑ ,ΑΛΛΑ ΑΞΙΖΕΙ:
Λίγο μετά την σταύρωση ο Πέτρος και ο φίλος του Παύλος πήγαν πρώτα στην Αντιόχεια , μετά στην Ρώμη, όπου και ξεκίνησαν κίνημα που σήμερα ονομάζεται Χριστιανισμός. Όπως λένε , όμως τα άλλα αρχεία, ο Ιησούς , ο αδερφός του Ιάκωβος και η πλειοψηφία των άλλων Αποστόλων συνέχισαν να προωθούν την διδασκαλία των Ναζωραίων στην Ευρώπη. Έτσι δημιουργήθηκε η Κέλτικη Εκκλησία. Τα αρχεία της αναφέρουν πως ιδρύθηκε το 37 μ.χ. δηλ. 4 χρόνια μετά την Σταύρωση του Χριστού και ονομάστηκε Εκκλησία του Ιησού. Η Ρωμαϊκή Εκκλησία ιδρύθηκε μετά από 3 αιώνες και αφού οι Χριστιανοί του Πέτρου και του Παύλου είχαν υποστεί τους διωγμούς 300 χρόνων. Η Κέλτικη Εκκλησία αντιστάθηκε στον Παπισμό της Ρώμης, γι αυτό και οι συχνές κόντρες μεταξύ τους. Τα διδάγματα της Κέλτικης Εκκλησίας, βασίζονταν στα ίδια τα διδάγματα του Ιησού και όχι στην Παπική θρησκεία. Μιλούσαν για δικαιοσύνη, για ηθικούς κώδικες και για ισότητα όπως δεν είχε διδάξει ποτέ η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Ακόμα και το 195 μ.χ. 1800 χρόνια πριν, ο Κλήμης της Αλεξάνδρειας έσβησε ο ίδιος κάποια κείμενα του Απόστολου Μάρκου. Σε μια επιστολή του έγραφε: «ακόμα και αν θεωρηθούν αληθινά, αυτός που αγαπάει την αλήθεια , δεν πρέπει να τα λάβει υπόψη του, γιατί δεν πρέπει όλες οι αλήθειες να λέγονται σε όλους τους ανθρώπους». Ενδιαφέρων , δεν νομίζετε; Από τότε ακόμα , φάνηκε πως οι Πατέρες δεν ήθελαν να διδάξουν το Ευαγγέλιο αυτούσιο, αλλά την ερμηνεία που ήθελαν να δώσουν αυτοί. Παραδόξως, το κείμενο που λείπει, αντικαταστάθηκε με ένα άλλο, το τελευταίο (16ο) κεφαλαίο του Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον. Αυτό το κεφαλαίο περιγράφει την Ανάσταση του Ιησού και δεν περιλαμβάνονταν στο αρχικό Ευαγγέλιο. Όμως , ποιο ήταν το κείμενο που αφαίρεσε ο Κλήμης; Αυτό λοιπόν το κείμενο ήταν η Ανάσταση του Λαζάρου. Σε αυτό παρουσιάζονταν ο Λάζαρος να μην έχει αναστηθεί πραγματικά από νεκρών, απλά είχε τοποθετηθεί μέσα στον τύμβο ζωντανός. Ο Ιησούς πήγε να τον «αναστήσει», αλλά όχι επειδή είχε πεθάνει. Τον ανέστησε από τον πνευματικό θάνατο στον οποίο είχε καταδικαστεί. Οι νόμοι εκείνης της εποχής υπαγόρευαν αυτόν τον συμβολικό θάνατο σαν τιμωρία για κάποια εγκλήματα που είχε διαπράξει το άτομο που είχαν καταδικάσει. Το έγκλημα του Λάζαρου στην συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν ότι είχε ηγηθεί μιας ομάδας ενόπλων που με βίαιο τρόπο φύλαγαν τα δημόσια αποθέματα νερού που είχαν μεταφερθεί με την νέα Ρωμαϊκή υδροφόρα στην Ιερουσαλήμ. Ο Ιησούς παράνομα , αφού δεν κατείχε ακόμα κάποιον ιερατικό τίτλο που να του επέτρεπε την παρέμβαση, γλύτωσε τον Λάζαρο από βέβαιο θάνατο, μιας και μετά την έλευση 3 ημερών παραμονής στον τύμβο, ο καταδικασμένος τυλίγονταν με πανιά και θάβονταν πλέον ζωντανός! Το θαύμα που έκανε ο Ιησούς λοιπόν δεν ήταν η ανάσταση του Λαζάρου, αλλά η ατιμωρησία η δική του , μιας και δεν είχε το δικαίωμα να εκτελέσει μια τέτοια πράξη χωρίς να κατέχει τον νόμιμο τίτλο του ιερέα. Και το παράδοξο της όλης υπόθεσης είναι πως μόλις ακούστηκε η πράξη του αυτή, εκείνος που εισηγήθηκε την ατιμωρησία του, ήταν ο Ηρώδης Αντύπας! Αυτό λοιπόν χαρακτηρίστηκε σαν θαύμα. Όπως καταλαβαίνετε η συγκεκριμένη ιστορία έπρεπε να μείνει κρυφή για το συμφέρον των διδαγμάτων που προσπαθούσαν να περάσουν οι Επίσκοποι. Η ιστορία του Λαζάρου, όπως παρουσιάζεται από τον Ιωάννη, με την καινούργια προσθήκη του 16ου κεφαλαίου του ευαγγελίου του Μάρκου ενισχύει τα διδάγματα των Καθολικών Πατέρων. Υπάρχει , όμως κι άλλος ένας λόγος που το συγκεκριμένο κείμενο διεγράφη από τον Κλήμη. Σε αυτό το κείμενο περιγράφεται καθαρά πως ο Ιησούς και η Μαρία η Μαγδαληνή ήταν ζευγάρι ! Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη υπάρχει μια περίεργη αναφορά στον Ιησού και την Μαγδαληνή. Λέει πως όταν ο Ιησούς κατέβηκε στην Βηθανία για να βοηθήσει τον φίλο του τον Λάζαρο, η αδερφή του Μάρθα έτρεξε να τον προϋπαντήσει, ενώ η αδελφή της η Μαρία Μαγδαληνή έμεινε στο σπίτι να περιμένει. Στο κείμενο που διέγραψε ο Κλήμης ο Μάρκος λέει πως η Μαρία βγήκε μαζί με την Μάρθα να υποδεχτεί τον Ιησού, αλλά οι μαθητές την επέπληξαν γι αυτή της την ενέργεια και την έστειλαν πίσω στο σπίτι να περιμένει την εντολή του Ιησού για να βγει. Κατά τον εβραϊκό νόμο, σε περίπτωση πένθους στην οικογένεια η γυναίκα έπρεπε να φυλάει το σπίτι και την περιουσία , μέχρι ο άντρας της να της δώσει την εντολή να βγει. Υπάρχουν στοιχεία που επιβεβαιώνουν αυτήν την θεωρία εκτός της Βίβλου. Αυτό που μας ενδιαφέρει , όμως , είναι να βρούμε στοιχεία μέσα στην Βίβλο που να την στηρίζουν. Υπάρχουν τέτοια στοιχεία στην Βίβλο; Ναι, υπάρχουν, μόνο που μερικά είναι συγκεκριμένα και άλλα επιδέχονται ερμηνείας. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον κατάλογο με τους μόνιμους ακολούθους του Ιησού. Στις 6 από τις 7 λίστες που υπάρχουν στην Καινή Διαθήκη, με τα ονόματα των ακολούθων του υπάρχει το όνομα της Μαρίας της Μαγδαληνής και μάλιστα πρώτο, πιο πάνω και από την μητέρα του Χριστού, την Μαρία ! Όποιος έχει ασχοληθεί με την ιεραρχία εκείνης της εποχής, γνωρίζει πως το όνομα της συζύγου τοποθετούνταν πάντα πρώτο, πιο πάνω ακόμα και από το όνομα των γονέων. Η φράση «Πρώτη Κυρία» χρησιμοποιείται κατά κόρον σήμερα και υποδηλώνει τον τίτλο που έχει δοθεί στην σύζυγο ενός αρχηγού κράτους, κάτι σαν αναγνώριση της σημασίας που δίνεται στο έτερον ήμισυ ενός ηγέτη. Ίσως , αυτή είναι η πιο ακριβής περιγραφή που μπορούμε να δώσουμε στην Μεσσιανική Βασίλισσα, την Μαρία Μαγδαληνή. Όμως αυτός ο γάμος αναφέρεται πουθενά στην Καινή Διαθήκη; Μερικοί υποστηρίζουν πως ο περίφημος γάμος στην Κανά ήταν στην πραγματικότητα ο γάμος του Ιησού και της Μαγδαληνής. Μάλλον δεν ισχύει αυτό, η τελετή όμως τελικά περιγράφεται στην Καινή Διαθήκη. Στον Λουκά βλέπουμε ένα ίχνος που μας οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα, όταν ο Λουκάς αναφέρει τις δυο συναντήσεις του Ιησού και της Μαγδαληνής, με διαφορά 2,5 χρόνων η μια από την άλλη. Ίσως ο κοινός αναγνώστης να μην αντιλαμβάνεται την χρονική διαφορά που υπάρχει μεταξύ των δυο συναντήσεων, αλλά αυτή είναι καθορισμένη στα δυόμισι χρόνια και σημαίνει μέρος ενός ιεροτελεστικού που πραγματοποιούσαν εκείνη την εποχή. Τον γάμο ! Μεσσίας σημαίνει «Αυτός Που Θα Έρθει» η «Ο Αναμενόμενος» και αναφέρεται στον Ιησού αυτή η έκφραση σε όλα τα ευαγγέλια. Αν ψάξουμε στην Παλαιά Διαθήκη, όμως , θα δούμε πως αυτός ο τίτλος του Μεσσία δίνονταν σε όλους τους «αναμενόμενους» ιερείς και στους συγγενείς του Δαυίδ. Και όπως γνωρίζουμε, ο Ιησούς ήταν απόγονος του Δαυίδ από την μεριά του πατέρα του, του Ιωσήφ. Δεν μπορούσε όμως να φέρει αυτόν τον τίτλο ανύπαντρος. Ήταν απαραίτητο να παντρευτεί ώστε να του επιτρέψουν να χαρακτηριστεί Μεσσίας. Και η τελετή αυτού του γάμου θα ήταν η απαρχή της Μεσσιανικής Δυναστείας. Έτσι και έγινε. Το τελετουργικό απαιτούσε άλειμμα με λάδι του άντρα από την νύφη, κατόπιν σκούπισμα με τα μαλλιά της και ύστερα η νύφη έκλαιγε για τον υποχρεωτικό χωρισμό τους που θα διαρκούσε 2,5 χρόνια. Το άλειμμα με λάδι ήταν μέρος της ιεροτελεστίας του γάμου και είμαι σίγουρος πως αν ψάξετε την Καινή Διαθήκη, θα βρείτε πλήθος από αναφορές που υποστηρίζουν αυτό το συμπέρασμα. Ένα άλλο στοιχείο που μας δίνεται είναι το όνομα της νύφης. Η γυναίκα του Μεσσία, ακόμα και αν δεν την έλεγαν Μαρία, έπαιρνε αυτό το όνομα, γιατί περισσότερο ήταν τίτλος παρά όνομα. Η μητέρα του Ιησού λέγονταν Μαρία και αυτό ήταν το πραγματικό της όνομα. Όμως η Μαρία , λέγονταν και Μαγδαληνή, πράγμα που μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως το Μαρία ήταν ο τίτλος της. Ακόμα και σήμερα, ορισμένα μοναστικά τάγματα χρησιμοποιούν αυτό το όνομα σαν τίτλο. Αδελφή Μαρία Τερέζα, Αδελφή Μαρία Λουίζα και άλλα. Όπως είπαμε πιο πάνω, ο γάμος είχε 2 στάδια. Το πρώτο στάδιο ήταν η ιεροτελεστία που αναφέραμε, ενώ το δεύτερο στάδιο, της επικύρωσης του γάμου, γίνονταν όταν η νύφη βρίσκονταν στον 3ο μήνα της εγκυμοσύνης της. Αυτό συνέβαινε επειδή πολλές γυναίκες ήταν στείρες η απέβαλλαν συνέχεια. Προκειμένου να εξασφαλιστεί λοιπόν η «καρπερότητα»της γυναίκας, που ήταν απαραίτητη για την διαιώνιση του ιερού αίματος,, ο γάμος επικυρώνονταν μόνο μετά τον 3ο μήνα της εγκυμοσύνης της , μιας και θεωρούσαν, πως πέραν των 3 μηνών ήταν δύσκολη η αποβολή του παιδιού. Μετά και την επικύρωση του γάμου, η νύφη κουβαλούσε γύρω από το λαιμό της ένα φιαλίδιο με μύρο το οποίο θα κρατούσε επάνω της, για όσα χρόνια ζούσε ο άντρας της. Όταν αυτός θα πέθαινε, θα χρησιμοποιούσε αυτό το μύρο για να αλείψει το νεκρό σώμα του. Όπως και φαίνεται τελικά , πως κάνει η Μαγδαληνή μετά τον «θάνατο» του Ιησού στον Σταυρό. Κατά την διάρκεια της Αναγέννησης, ο έξοχος καλλιτέχνης Φρα Αντζέλικο ζωγράφισε την Μαγδαληνή με στέμμα, δίπλα στον Ιησού, σαν να υποδείκνυε κάτι που το γνώριζε μόνο ο ίδιος. Η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία όμως δεν δέχτηκε ποτέ την Μαγδαληνή σαν αγία ,αλλά αντίθετα πόρνη την ανέβαζε, πόρνη την κατέβαζε. Σε πλήρη αντίθεση με την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, η Κέλτικη Εκκλησία και οι Ναϊτες Ιππότες την θεωρούσαν αγία. Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι πως την χαρακτήριζαν σαν προστάτιδα του οίνου, φύλακα του κρασιού, φύλακα του Άγιου Δισκοπότηρου και της ιερής γραμμής αίματος. Όμως , υπάρχουν τόσα πολλά στην Καινή Διαθήκη, που δεν καταλαβαίνουμε, η που δεν μας άφησαν να καταλάβουμε. Τώρα πια ,γνωρίζουμε πως σαφώς και υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτά που μας έχουν ερμηνεύσει οι επίσημες αρχές της εκκλησίας. Τα Χειρόγραφα της Νεκρής Θάλασσας μας έχουν βοηθήσει να αντιληφθούμε καλύτερα τις συνθήκες που επικρατούσαν εκείνη την εποχή. Μιλάνε για την ζωή των Αποστόλων, για τα αξιώματα που κατείχαν και την πολιτική που ακολουθούσαν, τους κανόνες και τα καθήκοντα τους. Ξέρουμε τώρα μερικά πράγματα παραπάνω για τις αλληγορίες που χρησιμοποιούνται κατά κόρον στα ευαγγέλια και τις επιστολές. Μια από αυτές τις αλληγορίες αντιπροσωπεύει και η λέξη «ψάρια» η «ψαράς». Στον Μεσσιανικό τρόπο ζωής ,τα ψάρια ήταν οι υποψήφιοι πιστοί, αυτοί που έπρεπε να καθοδηγηθούν προκειμένου να σωθούν, και οι καθοδηγητές τους , ονομάζονταν ψαράδες. Αυτοί που βοηθούσαν τους ψαράδες στο έργο τους , λέγονταν υποψήφιοι ψαράδες. Οι Απόστολοι Ιάκωβος και Ιωάννης ήταν ψαράδες, ενώ ο Πέτρος και ο Ανδρέας ήταν υποψήφιοι. Άλλωστε, ο ίδιος ο Ιησούς τους είχε πει: «Εγώ θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων». Λογικό είναι να μην καταλαβαίνουμε τους χαρακτηρισμούς εκείνης της εποχής, όπως αυτοί δεν θα μπορούσαν ποτέ να καταλάβουν τους αντίστοιχους χαρακτηρισμούς της δικής μας εποχής. Αν κάποιος τους έλεγε για παράδειγμα πως ο Ζιντάν είναι «αστέρι» του ποδοσφαίρου τι θα καταλάβαιναν; Βλέπετε, όταν γράφτηκαν τα ευαγγέλια και οι επιστολές, βρίσκονταν ακόμη κάτω από την Ρωμαϊκή κυριαρχία και έτσι έπρεπε αυτά που έγραφαν να τα κωδικοποιήσουν προκειμένου να αποφύγουν τις διενέξεις με τον Ρωμαίο κατακτητή. Γι αυτό και σε ορισμένα σημεία της Καινής Διαθήκης υπάρχει η φράση : «ο έχων ώτα ακουέτω», που σημαίνει πως αυτό το σημείο πρέπει να ερμηνευτεί διαφορετικά. Ίσως και τα θαύματα του χωρούν πλέον και άλλης επεξήγησης πέραν του υπερφυσικού. Ίσως να ήταν σημαίνουσες πολιτικές πράξεις που έδιναν άλλο χαρακτήρα στην δράση του Ιησού. Δεν παραγνωρίζουμε το γεγονός πως ο Ιησούς ήταν ένας εξαιρετικός καθοδηγητής προς τον δρόμο της αλήθειας, όμως τώρα ξέρουμε πλέον πως δεν ήταν αυτός ακριβώς που μας περιέγραφαν τόσα χρόνια οι Πατέρες της Εκκλησίας. Τώρα πλέον γνωρίζουμε γιατί η Καινή Διαθήκη περιέχει τόσες ασάφειες και αντιθέσεις. Πάρτε για παράδειγμα τον Μάρκο: σε ένα σημείο λέει πως ο Ιησούς σταυρώθηκε την 3η ώρα, ενώ ο Ιωάννης λέει πως σταυρώθηκε την 6η ώρα. Σε μερικούς μπορεί να μην φαίνεται σημαντική αυτή η διαφορά 3 ωρών, πιστέψτε με όμως πως και αυτό έχει τον λόγο του που υπάρχει σαν αντίθεση. Ας κοιτάξουμε λίγο το νερό και το κρασί του γάμου της Κανά. Αυτό το θαύμα βρίσκεται καταγεγραμμένο μόνο από τον Ιωάννη. Αν είχε τόση σημασία σαν θαύμα για την θρησκεία, γιατί δεν το αναφέρουν και τα άλλα 3 ευαγγέλια; Εδώ θέλω να τονίσω πως , αντίθετα από αυτά που έχουμε διδαχθεί, σε κανένα σημείο ο Ιωάννης δεν λέει, «τους τέλειωσε το κρασί». Αντίθετα, η μητέρα του Ιησού γυρίζει και του λέει: «Δεν έχουν κρασί». Και ο Ιησούς της απαντάει: «Τι επεμβαίνεις σ εμέ ,γυναίκα; Δεν ήλθε ακόμη η ώρα μου». Τότε η μητέρα του φώναξε τους υπηρέτες και επέσπευσε την διαδικασία: « Κάνετε ό,τι σας πει». Η παρουσία κάποιου ατόμου σαν προϊσταμένου της γιορτής φανερώνει πως δεν ήταν ακριβώς γάμος , αλλά μια γιορτή που γίνονταν προ της επίσημης τελετής. Σ αυτή την γιορτή κρασί δεν είχαν δικαίωμα να πίνουν, πλην των ιερέων και των διακεκριμένων Ιουδαίων. Οι υπόλοιποι έπιναν μόνο νερό, από τις στάμνες που είχαν εκεί, όπως αναφέρει και ο Ιωάννης. Εκείνη την εποχή , ούτε και ο Ιησούς θεωρούνταν διακεκριμένο πρόσωπο, αλλά ούτε και ιερέας ήταν. Γι αυτό η Μαρία , δυσαρεστημένη από το γεγονός τον παρότρυνε να δώσει κρασί σε όλους τους καλεσμένους, να σπάσει την παράδοση δηλαδή. Κρασί για όλους! Αυτό ήταν στην ουσία το θαύμα της Κανά. Κάποιοι λένε πως ο γάμος της Κανά , ήταν στην πραγματικότητα ο γάμος του Ιησού και της Μαγδαληνής. Από τα αρχεία, μαθαίνουμε πως ο γάμος της Κανά έγινε τον Ιούνιο του 30 μ.χ. συνήθως οι γάμοι εκείνης της εποχής γίνονταν τον μήνα Σεπτέμβρη και οι γιορτή 3 μήνες πριν, δηλαδή τον Ιούνιο. Επίσης γνωρίζουμε τώρα πως το πρώτο μέρος του γάμου του Ιησού , η επάλειψη, δηλαδή, έγινε τον Σεπτέμβριο του 30 μ.χ. γεγονός που ενισχύει την άποψη πως ο γάμος της Κανά ήταν ο γάμος του Ιησού και της Μαγδαληνής. Τα ευαγγέλια μας λένε μια ιστορία που αν και έχει διαφορές από το ένα κείμενο στο άλλο, ωστόσο μπορούμε να τις επιβεβαιώσουμε και από τα αρχεία των Ρωμαίων. Μιλάμε για την δίκη του Ιησού από τον Πόντιο Πιλάτο και την σταύρωση του, τον Μάρτιο του 33 μ.χ. κατά την διάρκεια του Πάσχα. Το δεύτερο μέρος του γάμου που έγινε στην Βηθανία, τελέστηκε μια βδομάδα πριν από αυτά τα γεγονότα και γνωρίζουμε πως η Μαγδαληνή ήταν ήδη 3 μηνών έγκυος. |
Schwabe
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
5715 Μηνύματα |
Απεστάλη: 10/01/2005, 16:04:54
Trainman,αν και ομολογώ ότι ακόμη δεν έχω ξεκαθαρίσει το βαθύτερο νόημα των όσων παραθέτεις, ωστόσο θα προχωρήσω σε κάποια βήματα. Θαρρώ λοιπόν πως ανοίγεις ένα άλλο σκέλος, το χαμένο μυστηριακό-εσωτερικό σκέλος του Χριστιανισμού. Μια ενδιαφέρουσα πτυχή η οποία συνάμα μόνον ως υπόθεση μπορεί να προσεγγισθεί. Υπό αυτό το πρίσμα μπορούμε να διακρίνουμε τόσο τον Μύστη Ιησού όσο και τον Φιλόσοφο Ιησού. Το εάν προσδώσουμε στην εκάστοτε μορφή την ιδιότητα του Υιού του Θεού ή του Υιού της Μαρίας είναι δευτερευούσης σημασίας για το τελικό αποτέλεσμα. Ο Ναζωραίος λοιπόν, ως Μύστης, τι άλλο κατ’ουσίαν διδάσκει από το πώς μπορεί ο άνθρωπος να προσεγγίσει το ανώτερο βασίλειο, την βασιλεία των ουρανών, μέσω της στενωπού της αρετής και όχι της λεοφώρου της κακίας? Όλα αυτά βεβαίως, αφού προηγουμένως επιτύχει την «άνωθεν γέννησι» μέσω των μυστηρίων. Από την άλλη πλευρά, μπορούμε να δούμε και την φιλοσοφική εκδοχή των Λόγων. Η φιλοσοφία που είχε εκφραστεί όμως, και κατά την εποχή που την άσκησε, την προσδιόρισε ως θεϊκής προελεύσεως επειδή το καλό δεν μπορεί παρά να το συνοδεύει πάντα το Θείο, το ουράνιο. Προσεγγίσεις που είναι έωλες, άσχετα εάν προβληματίζουν τους σκεπτόμενους αναζητητές. Και είναι έωλες, και άρα σε έναν βαθμό επισφαλείς, καθώς δεν έχουμε σχετικά στοιχεία. Δεδομένου ότι τόσο το μυστηριακό σκέλος που δεν είναι αίθριο αλλά όσο και το φιλοσοφικό ενδεχόμενο που δεν δύναται να περιγραφεί ενιαίο, είμαστε εκ προοιμίου αναγκασμένοι να προχωρούμε σε ελεύθερες ερμηνείες. Ίσως λοιπόν γι’αυτό ο Χ βιογράφος να «απέτυχε». Μάλλον ποτέ δεν θα το μάθουμε.
|
Trainman
Μέλος 3ης Βαθμίδας
536 Μηνύματα |
Απεστάλη: 10/01/2005, 22:44:07
tptΕκτός από τα φληναφήματα του Gardner, έχεις άλλα στοιχεία που να τεκμηριώνουν την αλήθεια του κειμένου σου; Scwabe Κάνε αν θέλεις λίγη υπομονή - η μέρα ήτανε πολύ βαρειά... |
tpt
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Greece
323 Μηνύματα |
Απεστάλη: 11/01/2005, 08:28:02
ΕΧΩ ΤΗΝ ΑΓΝΟΙΑ ΤΩΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΩΝ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΝΑ ΣΩΡΟ "ΠΑΠΑΡΙΕΣ"(ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΔΛΔ) ΠΟΥ ΑΚΟΥΩ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΟΥΝ ΤΑ ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ Α-ΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΚΩΝ ΓΡΑΦΩΝ. |
tpt
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Greece
323 Μηνύματα |
Απεστάλη: 11/01/2005, 09:40:35
Τα «θεόπνευστα» γραπτά κείμενα που ονομάζουμε Καινή Διαθήκη, αποτελούν μαζί με τα «θεόπνευστα» κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης την Αγία Γραφή (Βίβλος). Τα γραπτά αυτά κείμενα θεωρούνται θεόπνευστα επειδή πολλές απο τις μαρτυρίες που περιέχουν είναι φανερά «εκ Θεού». Για παράδειγμα η μαρτυρία της Αγίας Γραφής ότι «ο Θεός είναι αγάπη» αποδεικνύεται από μόνη της ως θεόπνευστη, καθώς εάν όντως υπάρχει Θεός, δεν θα περιμέναμε τίποτα λιγότερο για τη φύση Του. Δεν ισχύει όμως το ίδιο με διάφορα αποσπάσματα της Αγίας Γραφής που αποδεικνύονται ως μη θεόπνευστα καθώς αντανακλούν τις ανθρώπινες αδυναμίες όσων τα έγραψαν. Για παράδειγμα όταν διαβάζουμε συχνά στους Ψαλμούς τον συγγραφέα τους να προσεύχεται την καταστροφή των εχθρών του ( ακόμα και η συντριβή των νηπίων τους επάνω σε βράχια! Βλέπε ΨΑΛΜ 137:8-9 «μακαριος ος κρατησει και εδαφιει τα νηπια σου προς την πετραν», κλπ ) είμαστε υποχρεωμένοι να απορρίψουμε το μηνυμά τους ως βάρβαρο και απάνθρωπο. Σίγουρα ο συγγραφέας του μακάβριου αυτού ψαλμού ήταν άρρωστος στο μυαλό. Μονάχα ένας ψυχοπαθής μπορεί να χαίρεται με την εικόνα να συντρίβονται τα κρανία μικρών παιδιών και να χύνονται στο έδαφος τα μυαλά τους, και όχι κάποιος που εμπνέεται απο Πνεύμα Άγιο. Επίσης πρέπει να απορρίψουμε ως απάνθρωπα και ως ανάξια του Θεού αγάπης εδάφια που φέρουν τον Θεό να λέει «κοπτετε και μη φειδεσθε τοις οφθαλμοις υμων και μη ελεησητε, πρεσβυτερον και νεανισκον και παρθενον και νηπια και γυναικας αποκτεινατε εις εξαλειψιν...» ( ΕΖΕΚ 9: 5 – 6 ). Το ίδιο ισχύει και με οποιεσδήποτε άλλες «γραφές» παρουσιάζουν τον αγαθό και φιλάνθρωπο Θεό ως ανθρωποκτόνο, ως εξολοθρευτή, ως γενοκτόνο, ως οργισμένο, ως εκδικητικό, και γενικά ως κατώτερο των περιστάσεων... Πρέπει με άλλα λόγια, όταν διαβάζουμε το οποιοδήποτε σύγγραμα της Εκκλησίας, συμπεριλαμβανομένης και της Βίβλου, να διαχωρίζουμε το σιτάρι απο τα ζιζάνια... Αυτό άλλωστε έκανε και ο Χριστός όταν με χαρακτηριστική άνεση, απέρριψε τις αναχρονιστικές διδασκαλίες της Παλιαιάς Διαθήκης ( π.χ οφθαλμόν αντί οφθαλμού ) αντικαθιστώντας τες με ένα νέο, πιό ανθρώπινο όραμα σχετικά με την αγαθή φύση του Θεού. Ο Θεός του Ιησού Χριστού, σε αντίθεση με πολλές απο τις γραφές της Παλαιάς Διαθήκης, αγαπάει όλους τους ανθρώπους, ακόμα και τους εχθρούς Του και εργάζεται ασταμάτητα για να ευλογήσει τελικά τους πάντες και τα πάντα. Δυστυχώς η νέα αυτή αποκάλυψη του Θεού, ως Θεού αγάπης, δεν έγινε απόλυτα κατανοητή απο τους μαθητές του Χριστού γιαυτό βλέπουμε ίχνη του παλαιού Θεού της οργής ακόμα και στα «θεόπνευστα» γραπτά της Καινής Διαθήκης. Επίσης, αξίζει να επαναλάβουμε τη διαπίστωση ότι η θεοπνευστία δεν περιορίζεται στον χώρο της θρησκείας αλλά και στην οποιαδήποτε άλλη ανθρώπινη δραστηριότητα ( π.χ επιστήμη, φιλοσοφία, ιατρική, καλές τέχνες, φιλανθρωπία, ψυχαγωγία, εκπαίδευση, κλπ ) σε οτιδήποτε συμβάλλει στην πρόοδο της ανθρωπότητας. Με άλλα λόγια, καμμία θρησκεία δεν έχει μονοπώλιο στην θεία έμπνευση. Το Πνεύμα του Θεού «πνέει όπου θέλει»! Γιατί η Βίβλος δεν είναι ο Λόγος του Θεού Ο προφήτης Άμως προειδοποίησε τον λαό του Ισραήλ: «ιδου ερχονται ημεραι λεγει Κυριος ο Θεος και θελω εξαποστειλει πειναν επι την γην, ουχι πειναν αρτου ουδε διψαν υδατος αλλ ακροασεως των Λογων του Κυριου. Και θελουσι περιπλανασθαι απο θαλασσης εως θαλασσης και απο βορρα εως ανατολης θελουσι περιτρεχει ζητουντες τον Λογον του Κυριου και δεν θελουσιν ευρει» ( ΑΜΩΣ 8: 11, 12 ). Οι αρχαίοι Ισραηλίτες είχαν βέβαια τις ιερές γραφές ( το TORAH ) αλλά οι γραφές δεν είναι ο Λόγος του Θεού. Ο Λόγος του Θεού είναι ζωντανός και ακούγεται μέσω των ανθρώπων οι οποίοι μιλάνε «εις το όνομα του Κυρίου». Ο Θεός μας μιλάει μέσω των ανθρώπων του, όχι μέσω ενός βιβλίου... Σύμφωνα με την μαρτυρία των ίδιων των γραφών, ο Λόγος του Θεού «ακούγεται». Ο Λόγος του Θεού δεν «διαβάζεται». Ο Λόγος του Θεού είναι άμεσος και ανταποκρίνεται στις ανάγκες της κάθε «παρούσας πραγματικότητας». Κατα την διάρκεια της περιόδου «πείνας ακροάσεως των Λόγων του Κυρίου» άρχισε το Ιουδαϊκό ιερατείο να προβάλλει τις γραφές ως Λόγο του Θεού. Άρχισαν να κυκλοφορούν Ραββινικές διδασκαλίες ότι το TORAH, δηλαδή οι γραφές, ήταν ο Λόγος του Κυρίου, ήταν το φως του κόσμου, ήταν ο άρτος της ζωής, κλπ. Μάλιστα έφτασαν στο σημείο να διδάξουν ότι ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο μέσω του TORAH. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και στις δεκαετίες μετά απο την καταστροφή του 70 μ.Χ όταν έχοντας μείνει χωρίς Ναό οι Ιουδαίοι Ραββίνοι έδωσαν για άλλη μία φορά υπερβολική έμφαση στο TORAH. Γράφοντας προς το τέλος του 1ου αιώνα, ο συγγραφέας του Κατα Ιωάννη ευαγγελίου απάντησε στην αναβιωμένη βιβλιολατρεία των Ιουδαίων αποδίδοντας όλες αυτές τις τιμές ( Λόγος του Θεού, φως του κόσμου, άρτος της ζωής, κλπ ) στον Θεάνθρωπο. Για τον συγγραφέα του κατα Ιωάννη ευαγγελίου, ( ο οποίος σύμφωνα με τους ειδικούς είχε στη διαθεσή του αρκετό αυθεντικό υλικό απο την προφορική παράδοση που άφησε πίσω του ο Ιωάννης ο θεολόγος ), ο Λόγος του Θεού δεν ήταν δυνατό να χωρέσει σε κάποιο βιβλίο, καθώς «ούτε όλα τα βιβλία του κόσμου δεν θα έφταναν για να χωρέσουν τα όσα είπε και έκανε ο Ιησούς». Δυστυχώς όμως δεν άργησαν και οι Χριστιανοί να κάνουν το ίδιο λάθος. Χάνοντας τον προφητικό λόγο, η Εκκλησία δημιούργησε το δικό της TORAH, το οποίο ονόμασε Καινή Διαθήκη. Η Καινή Διαθήκη όμως δεν είναι ένα βιβλίο, όπως λανθασμένα ονομάζουμε τις Χριστιανικές γραφές. Η Καινή Διαθήκη είναι ο ζωντανός Λόγος που κατοικεί μέσα στις καρδιές των Χριστιανών. Έτσι τουλάχιστον πίστευαν οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνα. Γιαυτό ο συγγραφέας της ΠΡΟΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ επιστολής υπενθύμισε στους συμπατριώτες του τις αρχαίες προφητείες σχετικά με την Καινή Διαθήκη και τους εξήγησε ότι η Καινή Διαθήκη δεν γράφτηκε επάνω σε πέτρα, όπως οι Δέκα Εντολές της Παλαιάς Διαθήκης, αλλά γράφεται επάνω στις καρδιές των πιστών: «ιδου ερχονται ημεραι λεγει Κυριος και θελω συντελεσει... Διαθηκην Καινην.. θελω δωσει τους νομους μου εις την διανοιαν αυτων και θελω γραψει αυτους επι της καρδιας αυτων ... και δεν θελουσι διδασκει εκαστος τον πλησιον αυτου και εκαστος τον αδελφον αυτου λεγων γνωρισον τον Κυριον διοτι παντες θελουσι με γνωριζει απο μικρου εως μεγαλου αυτων...» ( βλέπε ΕΒΡ 8: 8-13 ) Βλέπουμε λοιπόν ότι η Καινή Διαθήκη δεν είναι απολιθωμένη μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου. Δεν είναι γραμμένη απο μελάνη. Είναι γραμμένη μέσα στις καρδιές των πιστών. Τα θεόπνευστα συγγράματα της Εκκλησίας μπορούν βέβαια να θεωρηθούν κατα δευτερεύοντα τρόπο ως «Καινή Διαθήκη» ή «Λόγος του Θεού» καθώς μαρτυρούν για την Καινή Διαθήκη και αναφέρονται σε αυτήν αλλά στην πραγματικότητα, τα συγγράμματα αυτά δεν είναι η Καινή Διαθήκη. Η Καινή Διαθήκη είναι κάτι το διαφορετικό. Είναι γραμμένη μέσα στις καρδιές μας. Γιαυτό γράφει ο Απ. Παύλος προς τους Χριστιανούς της εποχής του «σεις εισθε η επιστολη ημων εγγεγραμμενη εν ταις καρδιαις ημων γινωσκομενη και αναγινωσκομενη υπο παντων ανθρωπων» ( Β ΚΟΡΙΝΘ 3: 1 ). Στις επιστολές του, ο Απ. Παύλος αναφέρεται συνέχεια στον «Λόγο του Θεού», χωρίς όμως να εννοεί τις γραφές. Ο Λόγος του Θεού για τον Απόστολο των εθνών δεν είναι άλλος απο το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης. Ο μεγάλος αυτός μάρτυρας του ευαγγελίου εξάπλωσε τον Χριστιανισμό κηρύττοντας το μήνυμα της ανάστασης. Τους μεν Ιουδαίους παρέπεμπε βέβαια στις καταγεγραμμένες προφητείες του TORAH ( για να αποδείξει την Μεσσιανική ταυτότητα του Ιησού ), αλλά τους εθνικούς τους έπειθε απλά κήρυττοντας το μήνυμα της ανάστασης «μετα σημείων και τεράτων». Για τον Απ. Παύλο οι έννοιες TORAH, Νόμος, «το γράμμα», οι Γραφές, κλπ, είναι ταυτόσημες και αναφέρονται στην παρελθούσα Παλαιά Διαθήκη η οποία ήταν γραμμένη απο μελάνη και η οποία θανατώνει. Μονάχα η Καινή Διαθήκη δίνει πνευματική ζωή ακριβώς επειδή δεν είναι γραμμένη απο μελάνη, αλλά είναι Πνεύμα που καθοδηγεί τον κάθε πιστό. Το να ζούμε σύμφωνα με το γράμμα του TORAH είναι σημάδι πνευματικής σκλαβειάς και ανωριμότητας σύμφωνα με την διδασκαλία του Απ. Παύλου. Τον αδικούμε σε μεγάλο βαθμό όταν μετατρέπουμε τις επιστολές του σε ένα νέο TORAH, Νόμο, «γράμμα», ή γραφή. Ο Brinsmead εξηγεί τους κινδύνους που παραμονεύουν πίσω απο την θεοποίηση γραπτών κειμένων: «Τα κείμενα της Καινής Διαθήκης γράφτηκαν αρχικά από την εκκλησία, και στη συνέχεια συλλέχθηκαν και εγκρίθηκαν ( ως κανονικά ) από την εκκλησία...( Τα κείμενα αυτά ) δεν είναι ο Λόγος του Θεού. Τα κείμενα αυτά είναι η μαρτυρία της εκκλησίας στον Λόγο του Θεού. Είναι η μαρτυρία της εκκλησίας στην Αποκάλυψη που δόθηκε εν Χριστώ. Ο Θεός είναι υπερβατικός, πάνω από τις σκέψεις και τη φαντασία μας. Η αποκάλυψη του άπειρου, του ασύλληπτου και του απερίγραπτου Θεού δεν μπορεί να λάβει μέρος σε ένα βιβλίο. Ο Λόγος του Θεού είναι Πνεύμα και Ζωή και αποκαλύπτεται μονάχα στο πνεύμα και στη ζωή των δημιουργημάτων. Ο ισχυρισμός ότι ο Λόγος του Θεού μπορεί να διατυπωθεί ως ένα ξερό κείμενο είναι ήδη άσχημο. Το να προχωρήσουμε όμως και να πούμε ότι ο Λόγος του Θεού μπορεί να υποστεί φιλολογική ανάλυση, εξέταση και επιστημονική έρευνα είναι βλασφήμεια... Επιπλέον, η άποψη ότι οποιοδήποτε γραπτό κείμενο είναι ο Λόγος του Θεού υποβιβάζει τον Λόγο σε έναν ορισμό ή σε μία πρόταση. Ο Λόγος του Θεού είναι ο ίδιος ο Θεός ( ΙΩΑΝ 1:1 ) και δεν μπορεί να διατυπωθεί ως μία πρόταση ή να υπόκειται σε κάποιον ορισμό. Τα κείμενα της Καινής Διαθήκης δεν κάνουν κανέναν τέτοιον βλάσφημο ισχυρισμό για τον εαυτόν τους. Είναι η μαρτυρία της Εκκλησίας στον Λόγο και στην αποκάλυψη που δεν βρίσκονται σε κάποιο βιβλίο αλλά σε ένα πρόσωπο ‘ο Θεός φανερώθηκε εν σαρκί’, ‘και ο Λόγος σαρξ εγένετο’. Πουθενά δεν ισχυρίσθηκαν στην αρχέγονη εκκλησία ότι ‘ο Λόγος έγινε βιβλίο’!» «Αυτή η διαπίστωση μας σπρώχνει να αναλογιστούμε την περιβόητη διαφωνία μεταξύ των Καθολικών/Ορθοδόξων και των Προτεσταντών. Φυσικά και οι Καθολικοί έχουν δίκαιο όταν λένε πως η Βίβλος δημιουργήθηκε από την Εκκλησία και ότι η αποδοχή της Βίβλου ως εξουσίας ισοδυναμεί με αποδοχή της Εκκλησίας ως εξουσίας. Πολλοί Χριστιανοί απορρίπτουν το αλάθητο της εκκλησίας, αλλά υποστηρίζουν το αλάθητο των γραπτών κειμένων της εκκλησίας ( Καινή Διαθήκη ). Αυτό αποτελεί ανακολουθία και φυσικά δεν στέκει. Τόσο οι Καθολικοί όσο και οι Προτεστάντες έχουν σφάλλει στην προσπαθειά τους να βρούν μία κάθετη εξουσία μέσω της οποίας να ζούν επειδή όλες οι κάθετες εξουσίες είναι απο τη φύση τους απάνθρωπες και ενάντιες στον Θεό. Πρέπει φυσικά να σεβόμαστε την μαρτυρία της Εκκλησίας που έζησε και έδρασε κατα τη διάρκεια της συγγραφής των κειμένων της Καινής Διαθήκης, αλλά όχι πέραν του δεόντος, καθότι παραμένουν ανθρώπινες μαρτυρίες. Η Εκκλησιολατρεία και η Βιβλιολατρεία είναι στην πραγματικότητα το ίδιο πράγμα. Δεν είναι παρά η λατρεία του κτίσματος. Όπως η λατρεία του κτίσματος ( ειδωλολατρεία ) συναντάται σε διαφορετικές μορφές στις διάφορες θρησκείες έτσι έχουμε και την Χριστιανική έκδοση της ειδωλολατρείας» (1) Η Αγία Γραφή είναι ένα ανθρώπινο βιβλίο, με όλη τη σημασία των λέξεων. Όταν το δεχτούμε ως ανθρώπινο έργο μπορούμε να αποκομήσουμε κάποιο όφελος καθώς έχει διαφυλάξει την μαρτυρία ανθρώπων που ήρθαν σε επαφή με την θεότητα. Ούτε σκανδαλιζόμαστε με τα διάφορα λάθη και ατέλειες, ούτε ακόμα και απο τη σκοτεινή πλευρά της μαρτυρίας τους, καθώς αναγνωρίζουμε το γεγονός ότι τα λάθη είναι ανθρώπινα. Είναι απόλυτο φυσιολογικό για τους μάρτυρες της πίστεως να προβάλλουν τις αδυναμίες τους, τα πάθη τους, τις φοβίες τους και γενικά την νοοτροπία της εποχής τους στην εικόνα που περιέγραφαν για τον Θεό. Και εμείς το ίδιο θα κάναμε. Μονάχα όταν ειδωλοποιούμε την Βίβλο, μετατρεποντάς την σε κάποια αυθεντία, σκανδαλιζόμαστε απο τα λάθη που περιέχονται σ’αυτήν και υποφέρουμε απο την σκοτεινή πλευρά της. Οι ιστορίες που καταγράφθηκαν στις σελίδες της Αγίας Γραφής περιέχουν βέβαια ιστορικά γεγονότα, πολλά με υπερβολές και άλλες ανακρίβειες, καθώς και πολλούς μύθους ή παραβολές, χωρίς οι αρχικοί συγγραφείς και οι μετέπειτα συντάκτες των κειμένων να νοιάζονταν να προσθέσουν διευκρινήσεις, ή ακριβείς λεπτομέρειες ( όπως για παράδειγμα όταν κατέγραφαν στατιστικές πληροφορίες τα νούμερα των οποίων συχνά στρογγύλευαν ή «φούσκωναν» για έμφαση ή για συμβολισμό σύμφωνα με τους κανόνες της αριθμολογίας ). Ούτε ενδιαφέρονταν να περιγράψουν γεγονότα σε αυστηρή χρονική ακολουθία, όπως φαίνεται και στα τέσσερα ευαγγέλια, αλλά τοποθετούσαν την κάθε ιστορία στο ανάλογο μοτίβο. Για παράδειγμα το «Κατα Ματθαίον» ευαγγέλιο, το οποίο γράφτηκε απο άγνωστους συγγραφείς προς τα τέλη του πρώτου αιώνα απευθυνόμενο προς τους Ιουδαίους Χριστιανούς, χωρίζεται σε πέντε ενότητες, κάτι δηλαδή ως Χριστιανική Πεντάτευχος ( τα πρώτα πέντε βιβλία της Π.Δ θεωρούνταν απο την Ιουδαϊκή παράδοση ως γραμμένα απο τον Μωησή ). Έπειτα, οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης ακολουθούσαν το παράδειγμα των Ραββίνων όσον αφορά τις λογοτεχνικές μεθόδους Targum και Midrash. Σύμφωνα με τη μέθοδο του Targum, ο κάθε αναγνωρισμένος διδάσκαλος ( Ραββίνος ) απολάμβανε μεγάλη ελευθερία στην ερμηνεία και μεθερμηνεία των ιερών γραφών και έτσι μάζευε εδάφια από διάφορα ιερά κείμενα, πρόσθετε διάφορα άλλα στοιχεία και ιδέες και τα ένωνε όλα μαζί με δημιουργικό τρόπο σε ένα εννιαίο σύνολο. Περιττό να προσθέσω ότι με τη μέθοδο αυτή, οι Ραββίνοι ερμηνεύανε τις ιερές γραφές όπως ήθελαν. Η ιδέα πίσω από το Targum ήταν ότι οι Ραββίνοι οδηγούνταν από το Άγιο Πνεύμα στις ερμηνείες που έδιναν σχετικά με το νόμο και τους προφήτες. Αυτή η ελεύθερη ερμηνεία εδαφίων της Γραφής φαίνεται και στον τρόπο με τον οποίον οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης χρησιμοποιούσαν αποσπάσματα από τις Γραφές της Παλαιάς Διαθήκης. Η άλλη μέθοδος που συχνά χρησιμοποιούσαν οι συγγραφείς των θεόπνευστων κειμένων της Βίβλου ονομαζόταν Midrash. Σύμφωνα με την μέθοδο αυτή, οι συγγραφείς στόλιζαν ελεύθερα τις διάφορες ιστορίες που αφηγούνταν με φανταστικά και μυθολογικά στοιχεία με σκοπό να τους δώσουν μεγαλύτερη έμφαση. Φυσικά μας είναι σήμερα αδύνατο να γνωρίζουμε ποιές απο τις ιστορίες της Βίβλου, τόσο της Παλαιάς Διαθήκης όσο και της Καινής Διαθήκης, αναφέρονται σε πραγματικά ιστορικά γεγονότα, ή κατα πόσο είναι στολισμένες με μυθολογικά στοιχεία. Για παράδειγμα, όλο και περισσότεροι θεολόγοι αναγνωρίζουν ότι ιστορίες όπως του Ιώβ και του προφήτη Ιωνά, δεν είναι παρά περίτεχνες παραβολές που γράφτηκαν με σκοπό να σατυρίσουν τις επικρατούσες θεολογικές και εθνικιστικές αντιλήψεις. Το ίδιο ισχύει και με τα τέσσερα ευαγγέλια που περιέχουν αρκετή δόση Midrash. Οι τότε λαοί της Ανατολής δεν είχαν ψύχωση ούτε με την «επιστημονική μέθοδο» των μοντέρνων Δυτικών ούτε και με την κυριολεκτική ακρίβεια των γεγονότων που περιέγραφαν, αλλά αρκούνταν στην κεντρική ουσία και στα ηθικά διδάγματα των ιστοριών που άκουγαν. Αυτοί και άλλοι πολλοί λόγοι καθιστούν το οποιοδήποτε έργο διαχωρισμού των περιεχόμενων της Αγίας Γραφής σε «κυριολεκτικές αλήθειες» και σε «μή-κυριολεκτικές αλήθειες» ως πρακτικά αδύνατο. Ακόμα και η ιδέα του «αλάθητου» της Αγίας Γραφής ως τεχνικός όρος δεν στέκει. Ο Frank Tipler μάλλον έχει δίκηο όταν γράφει: «Τα κυριότερα ‘ιερά βιβλία’ γράφτηκαν πριν παραπάνω από χίλια χρόνια. Μονάχα στα τελευταία χίλια χρόνια έχουν συμβεί πάρα πολλές εξελίξεις. Η επιστήμη, ο πολιτισμός και η κοινωνία έχουν αλλάξει σε μεγάλο βαθμό από όταν γράφτηκαν τα βιβλία αυτά. Όταν γράφτηκε η Καινή Διαθήκη, οι άνθρωποι νόμιζαν ότι η γη ήταν το κέντρο του σύμπαντος, ενώ τώρα γνωρίζουμε ότι είναι απλά ο τρίτος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος... Διαβάζουμε λοιπόν την Βίβλο έχοντας διαφορετικό τρόπο σκέψης από τους αρχαίους μας προγόνους. Αυτό σημαίνει ότι τα ίδια σύνολα λέξεων περιέχουν διαφορετικές έννοιες στους ανθρώπους διαφορετικών εποχών. Υπάρχουν εδάφια στην Βίβλο που πριν απο την Κοπερνίκια επανάσταση ( όταν διαπιστώθηκε ότι η γη κινείται ) ερμηνεύονταν με τέτοιο τρόπο που αποδείκνυαν ότι η γη ήταν ακίνητη. Αυτά τα εδάφια ερμηνεύονται τώρα ως ποιητικές εκφράσεις, οι οποίες δεν πρέπει να διαβάζονται κυριολεκτικά. Επειδή ένα οποιοδήποτε βιβλίο συνηθισμένου μεγέθους περιέχει μεγάλες ποσότητες πληροφοριών είναι λογικά αδύνατο για το οποιοδήποτε βιβλίο να μην παρερμηνευθεί. Ακόμα και αν ένα βιβλίο ήταν εμπνευσμένο από τον Θεό, υποχρεωτικά θα περιέχει διάφορες πληροφορίες που σε διάφορες χρονικές περιόδους θα παρερμηνευθούν από τους πιστούς. Αυτό δε σημαίνει ότι ο Θεός είναι ατελής και περιορισμένος, απλά σημαίνει ότι εμείς οι άνθρωποι είμαστε ατελείς. Το μόνο βιβλίο που δεν υποφέρει από τέτοιου είδους περιορισμούς είναι το βιβλίο της φύσεως, το μόνο βιβλίο που ο Θεός έγραψε με τα ίδια του τα χέρια, χωρίς την παραμικρή ανθρώπινη βοήθεια» (2) Όσοι υπερασπίζονται το «αλάθητο» της Βίβλου, στην ουσία υπερασπίζονται το αλάθητο των ερμηνειών τους Ακόμα και αν υπήρχε «αλάθητο» δεν θα είχε καμμία πρακτική σημασία καθώς βλέπουμε αμέτρητες αντιφατικές ερμηνείες σχεδόν για κάθε εδάφιο της Αγίας Γραφής τόσο στον χώρο του Προτεσταντισμού, όσο και στον χώρο του Καθολικισμού και της Ορθοδοξίας ( οι αρχαίοι πατέρες είχαν ο καθένας διαφορετικές ερμηνείες για τις Γραφές ). Στην πράξη, κάθε θρησκευτική οργάνωση που προβάλλει την Αγία Γραφή ως «αλάθητη» ουσιαστικά προβάλλει τις δογματικές της ερμηνείες ως «αλάθητες». Αυτό φαίνεται και στις διάφορες μεταφράσεις που κυκλοφορούν, οι οποίες διαφωνούν η μία με την άλλη. Στο σημείο αυτό η κριτική που ασκούν οι Ορθόδοξοι στους Προτεστάντες Χριστιανούς φαίνεται να είναι βάσιμη: «Είναι συχνότατο να ακούμε ανθρώπους διαφόρων Προτεσταντικών ομάδων, να λένε: ΄΄Εμείς δεχόμαστε μόνο την Αγία Γραφή. Δεν λέμε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο΄΄... Πώς είναι δυνατόν ΄΄να μην ξεφεύγουν από την Αγία Γραφή΄΄, κι όμως να διαφωνούν μεταξύ τους; Αν η Αγία Γραφή είχε δοθεί από το Θεό ως ΄΄καταστατικό πίστεως΄΄, ως πλήρης οδηγός για το τι πρέπει να πιστεύουμε, θα έπρεπε να συμφωνούν όλοι στο τι πραγματικά γράφει. Στην πραγματικότητα όμως, οι διαφωνίες τους είναι τεράστιες... Αν ο Θεός ήθελε να έχουμε την Αγία Γραφή ως μόνο οδηγό πίστεως, θα φρόντιζε να γράφει τα ίδια σε όλες τις γλώσσες, και σε όλες τις μεταφράσεις. Όμως, εκτός από τις διαφορετικές μεταφράσεις τής Ελληνικής και τής Εβραϊκής που αποδίδουν διαφορετικά τις λέξεις, υπάρχουν και διαφορές στις μεταφράσεις από γλώσσα σε γλώσσα» (3) Το ζήτημα της μετάφρασης της Αγίας Γραφής φέρνει στο φώς και ένα άλλο «Προτεσταντικό μύθο», αυτόν του Sola Scriptura, δηλαδή ότι μονάχα η Αγία Γραφή είναι θεόπνευστη πηγή αλήθειας για τους Χριστιανούς. Η «Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας» ισχυρίζεται ότι οι Προτεστάντες Χριστιανοί στηρίζουν το Sola Scriptura σε μία παρερμηνεία ενός εδαφίου: «Πρόκειται για το Β΄ Τιμόθεον 3/γ΄ 16, που σύμφωνα με το κείμενο λέει: "Πάσα γραφή θεόπνευστος, και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς ελεγμόν, προς επανόρθωσιν, προς παιδείαν την εν δικαιοσύνη..." Διάφορες μεταφράσεις όμως, γράφουν το εδάφιο ως εξής: "Όλη η Γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος, προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον"...Οι μεταφράσεις αυτές, προσθέτουν το οριστικό άρθρο ΄΄η΄΄ και τοποθετούν τη λέξη: ΄΄ΕΙΝΑΙ΄΄ πριν από τη λέξη: ΄΄θεόπνευστος΄΄, ώστε να δίνουν την εντύπωση, πως το εδάφιο μιλάει για ΄΄ΤΗΝ΄΄ Αγία Γραφή. Με αυτή την αλλαγή προσπαθούν να υποστηρίξουν τις απόψεις τους, πως ΜΟΝΟ η Αγία Γραφή είναι θεόπνευστη. Όμως, και πάλι το εδάφιο δεν υποστηρίζει πως ΜΟΝΟ η Αγία Γραφή είναι θεόπνευστη. Στην πραγματικότητα σημαίνει ότι: ΄΄Κάθε θεόπνευστο σύγγραμμα, (πάσα γραφή θεόπνευστος), (είναι) και ωφέλιμη΄΄. Το εδάφιο δεν μιλάει καθόλου περί τής Αγίας Γραφής! Μιλάει για οποιοδήποτε θεόπνευστο σύγγραμμα! Άλλωστε, όταν το εδάφιο αυτό γραφόταν, ως Αγία Γραφή θεωρείτο μόνο η Παλαιά Διαθήκη... Στην πραγματικότητα, η Αγία Γραφή δεν γράφει πουθενά ότι μόνο αυτή είναι θεόπνευστη, ούτε γράφει πουθενά πως πρέπει να δεχόμαστε μόνο την Αγία Γραφή και τίποτα άλλο!» (4) Οι Προτεστάντες βέβαια δεν συμφωνούν με το επιχείρημα αυτό και επιμένουν ότι η κάθε γραφή ( ακόμα και κάθε γράμμα! ) είναι θεόπνευστη και αλάθητη. Το ότι δεν είναι όμως πάσα γραφή θεόπνευστος φαίνεται και απο εδάφια όπως «ταδε λεγει Κυριος ο Θεος Ισραηλ, θεσθε εκαστος την εαυτου ρομφαιαν επι τον μηρον και διελθατε και ανακαμψατε απο πυλης επι πυλην δια της παρεμβολης και αποκτεινατε εκαστος τον αδελφον αυτου και εκαστος τον πλησιον αυτου και εκαστος τον εγγιστα αυτου, και εποιησαν οι υιοι Λευι καθα ελαλησεν αυτοις Μωυσης και επεσαν εκ του λαου εν εκεινη τη ημερα εις τρισχιλιους ανδρας, και ειπεν αυτοις Μωυσης επληρωσατε τας χειρας υμων σημερον Κυριω εκαστος εν τω υιω η τω αδελφω δοθηναι εφ υμας ευλογιαν» ( ΕΧΟΔΟΣ 32: 27-29 ). Είναι τα παραπάνω λόγια θεόπνευστα; Είπε ή έκανε ο Θεός τέτοια πράγματα; Φυσικά και όχι. Στους Ψαλμούς ( 58:10-11 ) διαβάζουμε ότι «ο δικαιος θελει ευφρανθη οταν ιδη την εκδικησιν τους ποδας αυτου θελει νιψει εν τω αιματι του ασεβους και εκαστος θελει λεγει επ αληθειας ειναι καρπος δια τον δικαιον επ αληθειας ειναι Θεος κρινων επι της γης». Είναι αυτά θεόπνευστα λόγια; Προέρχονται απο το Άγιο Πνεύμα, ή μήπως απο την άβυσσο του μίσους; Όπως φαίνεται ο «θεόπνευστος» συγγραφέας των παραπάνων εδαφίων δεν είχε υπ όψιν του μία άλλη «θεόπνευστη» γραφή «εις την πτωσιν του εχθρου σου μη χαρης και εις το ολισθημα αυτου ας μη ευφραινεται η καρδια σου» ( ΠΑΡΟΙΜ 24:16-18 ). Ποιά απο τις δύο γραφές είναι θεόπνευστη; Σίγουρα όχι και οι δύο. Στο ΛΕΥΙΤΙΚΟΝ ( 24. 19-20 ) διαβάζουμε «και εαν τις καμη βλαβην εις τον πλησιον αυτου καθως εκαμεν ουτω θελει γεινει εις αυτον συντριμμα αντι συντριμματος οφθαλμον αντι οφθαλμου οδοντα αντι οδοντος καθως εκαμε βλαβην εις τον ανθρωπον ουτω θελει γεινει εις αυτον». Είναι αυτός ο νόμος καλός; Είναι αυτές οι γραφές θεόπνευστες ή αλάθητες ή τελος πάντων ο «αιώνιος Λόγος του Θεού»; Φυσικά και όχι, γιαυτό και τις απέρριψε ο Ιησούς. Υπάρχουν αμέτρητα άλλα παρόμοια παραδείγματα μη-θεόπνευστων γραφών. Μιάς και αναφερθήκαμε και στο Sola Scriptura αξίζει να προσθέσουμε ότι ο «πατέρας του Προτεσταντισμού» Λούθηρος, αναγνώρισε το γεγονός ότι η επιλογή των βιβλίων της Βίβλου είχε γίνει από την εκκλησία του 4ου αιώνα της οποίας την εξουσία φυσικά αμφισβητούσε. Ως αποτέλεσμα ο Λούθηρος αμφισβήτησε και τις επιλογές που έκαναν αναφορικά με ποιά βιβλία έπρεπε να συμπεριληφθούν στον «κανόνα». Ο Λούθηρος υποστήριξε ότι ορισμένα βιβλία ( όπως η επιστολή προς Εβραίους, η επιστολή προς Ρωμαίους, η επιστολή του αδελφόθεου Ιακώβου και η Αποκάλυψις Ιωάννου ) θα έπρεπε να αφαιρεθούν απο την Βίβλο. Αν και βιβλιολάτρης, σε κάποια στιγμή της πολυτάραχης καρριέρας του ο Λούθηρος επίσης ισχυρίσθηκε ότι η Βίβλος ήταν χρήσιμη ουσιαστικά μονάχα για τις πληροφορίες που περιείχε σχετικά με τον Χριστό. Είπε επίσης ότι εάν η ανάγνωση της Βίβλου προκαλούσε ανυσυχία σε κάποιους, θα ήταν καλύτερα να σταματήσουν αμέσως να την διαβάζουν και να διαβάσουν κάτι άλλο, λιγότερο ενοχλητικό! Αυτά για τον πατέρα του Προτεσταντισμού. Όσο για τον Κανόνα της Βίβλου, αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι τον 4ο αιώνα όταν αποφασίσθηκε τελικά ποιά βιβλία θα ανήκουν, κυκλοφορούσαν ένα σωρό καταλόγοι με θεόπνευστα κείμενα, ανάλογα με τις προτιμήσεις της κάθε κοινότητας Χριστιανών. Οι ηγέτες της επίσημης Ορθόδοξης Εκκλησίας γνωρίζουν πολύ καλά ότι η Βίβλος δεν είναι «ο αλάθητος Λόγος του Θεού». Επειδή όμως ενδιαφέρονται περισσότερο για την επιβίωση της εξουσίας τους παρά για την αλήθεια, συνεχίζουν να επικαλούνται το αλάθητο της Βίβλου. Φυσικά χωρίς αλάθητη Βίβλο, καταρρέει και το αλάθητο της Εκκλησίας. Απο την άλλη μεριά δεν είναι και εύκολο πράγμα να βγεί ολόκληρος Πατριάρχης ή Αρχιεπίσκοπος και να πεί ότι η Βίβλος δεν είναι ο αλάθητος Λόγος του Θεού. Μέχρι και εμφύλιος πόλεμος μπορεί να ξεκινήσει. Μπρος γκρεμός λοιπόν και πίσω ρέμα. Άντε να βρεις μετά άκρη με τις τόσες ερμηνείες που προκύπτουν επάνω σε ένα τεράστειο όγκο γραπτών κειμένων που είναι γεμάτα αντιφάσεις και λάθη. Το πρόβλημα της αίρεσης, για το οποίο η Εκκλησία κόπτεται τόσο πολύ, δημιουργείται απο την εσφαλμένη ιδέα ότι η Βίβλος είναι ο αλάθητος Λόγος του Θεού. Κανένα δόγμα, και σίγουρα καμμία ορθοδοξία, δεν μπορεί να στηριχθεί επάνω σε ένα σύνολο κειμένων που είναι γεμάτα αντιφάσεις και λάθη. Οποιοδήποτε δόγμα και να διατυπωθεί, θα υπάρξουν εδάφια της Βίβλου που θα είναι αντίθετα προς αυτό. Φυσικά και θα προκύψουν αιρέσεις! Το ζήτημα αυτό δεν είναι μικρό, είναι τεράστειο. Έχει χυθεί αίμα για τις ερμηνείες της Βίβλου. Ο μόνος τρόπος για να πάψουν να δημιουργούνται και να διαιωνίζονται αιρέσεις είναι να παραδεχθούν όλοι οι «μεγάλοι» ότι το παραμύθι με το αλάθητο της Βίβλου δεν πάει άλλο. Χωρίς αλάθητη Βίβλο, δεν υπάρχει πλέον ανάγκη για αλάθητες ερμηνείες. Ακόμα καλύτερα, χωρίς ανάγκη για αλάθητες ερμηνείες δεν υπάρχει πια ανάγκη για αλάθητες εξουσίες ( εκεί είναι που πονάει τους ηγέτες των εκκλησιών ). Κρίμα, έχουν περάσει 2000 χρόνια και ακόμα η Χριστιανοσύνη δεν έχει μάθει απο τα παθηματά της. Άχ αυτός ο ερπετώδης εγκέφαλος... Αφού λοιπόν συνεχίζει το παραμύθι με την αλάθητη Βίβλο, η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι υποχρεωμένη να αναλώνεται σε ατέλειωτες συζητήσεις και απολογητικές προσπάθειες προκειμένου να υπερασπισθεί την ιδιόμορφη λατρευτική και δογματική της παράδοση. Πόσο πιο απλά θα ήταν εάν έλεγαν «παιδιά, δεν υπάρχει αλάθητο, μονάχα ο Θεός είναι αλάθητος, οπότε αφήστε μας να κάνουμε τη δουλειά μας όπως ξέρουμε εμείς καλύτερα». Φυσικά και δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τις εικόνες, με τα μνημόσυνα, με τα λείψανα, και με την προσκύνηση των αγίων και της Παναγίας! Είμαστε ελεύθεροι να λατρεύουμε την Θεότητα όπως θέλουμε. Δεν χρειαζόμαστε την έγκριση ή επικύρωση απο καμμία εξωτερική εξουσία, επειδή η βασιλεία του Θεού βρίσκεται μέσα μας, είναι δηλαδή εσωτερική υπόθεση. Δεν υπάρχει καμμία απόλυτη ή αλάθητη εξουσία που να μας επιβάλλει το πώς θα λατρεύουμε τον Θεό. Απο τη στιγμή όμως που πέφτουμε στον πειρασμό να στηρίξουμε την ελευθερία μας επάνω σε κάποια κάθετη εξουσία ή αυθεντία, αμέσως χάνουμε την τόσο πολύτιμη ελευθερία μας, για την οποία αγωνίσθηκε με τόσο πάθος ο Χριστός, και σκλαβωνόμαστε «στα στοιχεία αυτού του κόσμου». Επειδή όμως οι ηγέτες της Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν έχουν το θάρρος να απορρίψουν τις κάθετες εξουσίες ( καθώς στηρίζουν επάνω τους την δική τους εξουσία ), υποχρεώνονται να υπερασπισθούν τον τρόπο με τον οποίο λατρεύουν τον Θεό, λες και του πέφτει κανενός το δικαίωμα να τους κρίνει για το πώς λατρεύουν τον Θεό... Επειδή όμως η Ορθόδοξη Εκκλησία επιμένει στην αποκλειστικότητα ( σε αυτό μου θυμίζει εκείνον τον κατεργάρη σε μία απο τις παραβολές του Ιησού που αφού ελευθερώθηκε απο τα τεράστεια χρέη του - με απόφαση του μεγαλόκαρδου βασιληά! - πήγε ο αθεόφοβος και απαίτησε ένα μικρό χρέος απο έναν άλλον κακομοίρη ), αναπόφευκτα κρίνει και απορρίπτει τις άλλες θρησκευτικές ομάδες ως αιρετικές. Επόμενο είναι και αυτές με τη σειρά τους να αμφισβητούν την ορθότητα της Ορθόδοξης θρησκείας. Έτσι παραμένει η Εκκλησία μας εγκλωβισμένη στον φαύλο κύκλο της αυτο-επιβεβαίωσης. Κλασσικό παράδειγμα της κυκλικής σκέψης που αναπόφευκτα χαρακτηρίζει τους απολογητές της Εκκλησίας είναι το επιχείρημα «η Εκκλησία εγγυάται για την αξιοπιστία της Βίβλου και η Βίβλος εγγυάται για την αξιοπιστία της Εκκλησίας» όπως βλέπουμε και στο ακόλουθο παράδειγμα. Βασιζόμενη στην Βίβλο ( Α ΤΙΜΟΘ 3. 15 ) ότι η Εκκλησία είναι «στύλος και εδραίωμα τής αληθείας», η Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας προτείνει την Εκκλησία ως αξιόπιστη βάση ερμηνείας της Βίβλου: «Σύμφωνα με τα λόγια αυτά (του Απ. Παύλου), αν θέλουμε να μάθουμε την αλήθεια, η βάση τής πίστης μας δεν είναι η Αγία Γραφή, αλλά η Εκκλησία! Αγία και θεόπνευστη η Γραφή, όμως δε γράφτηκε για να στηρίζουμε πάνω της τα δόγματά μας. Τα δόγματα στηρίζονται στην Εκκλησία. Η Αγία Γραφή, είναι απλώς ένας από τους τρόπους με τους οποίους εκφράζεται η Εκκλησία! Και η Εκκλησία, έχει πολλούς τρόπους θεόπνευστης έκφρασης. Το παραπάνω εδάφιο, απαντάει και στο ερώτημα που θέτουν κάποιοι: ΄΄Ακόμα και αν γίνει δεκτό το ότι υπάρχουν κι άλλα θεόπνευστα συγγράμματα πέραν τής Αγίας Γραφής, πώς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για οποιοδήποτε άλλο εκτός τής Αγίας Γραφής που γράφτηκε τόσο κοντά στην εποχή τού Κυρίου;΄΄. Η απάντηση είναι ότι όπως η Εκκλησία εγγυήθηκε για την αξιοπιστία τής Αγίας Γραφής, κατά τον ίδιο τρόπο, εγγυάται για την αξιοπιστία και τής υπόλοιπης Εκκλησιαστικής παραδόσεως. Αν η Εκκλησία θεωρηθεί αναξιόπιστη να εγγυηθεί για κάποιο σύγγραμμα, θα είναι κατ' ανάγκην αναξιόπιστη και στην επιλογή τών βιβλίων που αποτελούν την Αγία Γραφή! Εφ' όσον η ίδια η Αγία Γραφή δεν περιέχει κάποιο κατάλογο τών βιβλίων της, ο αναγνώστης, πρέπει αναγκαστικά να καταφύγει σε παραδοσιακές πηγές έξω από την Αγία Γραφή. Ως γνωστόν, η Καινή Διαθήκη πήρε τη σημερινή της μορφή τον 4ο αιώνα μ.Χ., καθώς επικράτησε ο κανόνας τού αγίου Αθανασίου, που για πρώτη φορά συμπεριέλαβε στην Καινή Διαθήκη το βιβλίο τής Αποκάλυψης. Οι ως τότε κανόνες, δεν το συμπεριελάμβαναν. Πώς λοιπόν κάποιος μπορεί να δέχεται την Αποκάλυψη που είναι επιλογή τού 4ου αιώνα, και να απορρίπτει παλαιότερα κείμενα τής Εκκλησίας ως αναξιόπιστα;» Για να λέμε την αλήθεια, το παραπάνω επιχείρημα αποστομώνει τους Προτεστάντες Χριστιανούς. Δεν παύει όμως να έχει και τα προβληματά του. Υποφέρει κατ αρχάς απο τα πορίσματα της επιστημονικής έρευνας αναφορικά με την αξιοπιστία πολλών απο τα βιβλία του Κανόνα της Κ.Δ.. Πριν καν «απογειωθεί», το επιχείρημα καταρρέει. Πέρα απο τα τέσσερα ευαγγέλια, όλα απο τα οποία σύμφωνα με τους ειδικούς γράφτηκαν μετά απο 70 μ.Χ απο ανθρώπους που δεν ήταν αυτόπτες μάρτυρες των γεγονότων που περιγράφονται, αμφισβητείται και η αξιοπιστία των λεγόμενων καθολικών επιστολών, καθώς επίσης και μίας εκ των επιστολών του Απ. Παύλου - και φυσικά η Αποκάλυψις Ιωάννου η οποία δεν γράφτηκε απο τον απόστολο Ιωάννη. Οι αμφισβητούμενες επιστολές (5) είναι: 1. ΠΡΟΣ ΕΦΕΣΙΟΥΣ ( η συγγραφή της χρονολογείται την περίοδο 80-100 μ.Χ ) 2. Α ΤΙΜΟΘ ( η συγγραφή της χρονολογείται ‘μετά απο το 100 μ.Χ’ ) 3. Β ΤΙΜΟΘ ( η συγγραφή της χρονολογείται ‘μετά απο το 100 μ.Χ’ ) 4. ΤΙΤΟΝ ( η συγγραφή της χρονολογείται ‘μετά απο το 100 μ.Χ’ ) 5. ΙΑΚΩΒΟΥ (η συγγραφή της χρονολογείται ‘μετά απο το 95 μ.Χ’ ) 6. Α ΠΕΤΡΟΥ ( η συγγραφή της χρονολογείται ‘την περίοδο 90-95 μ.Χ’ ) 7. Β ΠΕΤΡΟΥ ( η συγγραφή της χρονολογείται ‘την περίοδο 125-150 μ.Χ’ ) 8. ΙΟΥΔΑ ( η συγγραφή της χρονολογείται ‘γύρω στο 100 μ.Χ’ ) Ακόμα και αν κάποιες απο τις παραπάνω ημερομηνίες τελικά αποδειχθούν λανθασμένες, ακόμα και αν κάποιες απο τις αμφισβητούμενες επιστολές πραγματικά να γράφτηκαν ολόκληρες ή κατα μέρος απο τους αποστόλους, αποκλείεται όλες να είναι εντελώς έγκυρες ή αξιόπιστες. Επίσης είναι και το τεράστειο ζήτημα της παραποίησης κειμένων, μεταξύ των οποίων και όσων ανήκουν στον Κανόνα της Κ.Δ.. Μερικοί επιστήμονες ισχυρίζονται ότι οι παραποιήσεις και οι προσθήκες στα κείμενα της Κ.Δ γίνονταν μέχρι και τον 4ο αιώνα! Πολλοί πάντως συμφωνούν ότι τα κείμενα της Κ.Δ συντάχθηκαν και ξανασυντάχθηκαν αρκετές φορές, κυρίως κατα τη διάρκεια των 2 πρώτων αιώνων. Όπως φαίνεται, το αγαπημένο σπορ των Χριστιανών ηγετών ήταν το fraus pia (ιερή απάτη). Ο ερπετώδης εγκέφαλος ( ένα απο τα χαρακτηριστικά του οποίου είναι η τάση προς το ψέμα ) πραγματικά οργίαζε μέσα στα κρανία των πατέρων. Το ψαλίδι έπεφτε σύνεφο! Όλοι οι μεγάλοι ιστορικοί συμφωνούν ότι οι πατέρες της εκκλησίας ακολούθησαν πιστά την Πλατωνική ιδέα του οφέλημου ψέματος ( το ψέμα «ως φάρμακο» ). Ο Mosheim για παράδειγμα έγραψε τα εξής: «Δεν μπορώ να βρώ αθώο ούτε και τον πιό αυστηρά ορθόδοξο ( πατέρα ) απο την συμμετοχή στο εγκληματικό αυτό είδος συμπεριφοράς ( fraus pia ), καθώς όπως φαίνεται απο τα πάμπολα αποδεικτικά στοιχεία, τα οποία δεν επιτρέπουν για καμμία εξαίρεση, ότι κυριαρχούσε ( την εποχή των πρώτων αιώνων της εκκλησίας ) μία θλιβερή νοοτροπία, ότι δηλαδή όσοι αναλάμβαναν να εξαπατούν με σκοπό την προώθηση της αλήθειας άξιζαν συγχαρητήρια αντί για κατάκριση». Όταν ο Θεόφιλος της Αλεξάνδρειας πρότεινε στον Συνέσιο της Κυρήνης να γίνει επίσκοπος, ο Συνέσιος απάντησε: «Η φιλοσοφική νοημοσύνη, ενώ κοιτάει προς την αλήθεια, παραδέχεται την ανάγκη να ψεύδεται. Το φως έχει να κάνει με την αλήθεια, αλλά το μάτι έχει περιορισμένη όραση και δεν μπορεί να κοιτάξει κατευθείαν στο φως χωρίς να τραυματισθεί. Καθώς το μισόφωτο είναι πιό υποφερτό για το μάτι, έτσι πιστεύω, είναι και το ( οφέλημο ) ψέμα για τους απλούς ανθρώπους. Η αλήθεια βλάπτει εκείνους που δεν μπορούν να κοιτάξουν προς την πραγματικότητα. Εάν οι κανονισμοί της ιεροσύνης μου επιτρέπουν να διατηρήσω μία τέτοια θέση, τότε δέχομαι την χειροτόνηση, εφόσον μπορώ να κρατώ την φιλοσοφία μου ως ιδιωτική υπόθεση στο σπίτι μου και να κηρύττω παραμύθια όταν βρίσκομαι έξω» (6 Το βασικό πρόβλημα με την αξιοπιστία των βιβλίων της Κ.Δ είναι ότι βασίζεται κυρίως στις μαρτυρίες μεταποστολικών πατέρων, των οποίων τα γραπτά, γνωρίζουμε πέραν κάθε αμφιβολίας ότι έχουν κατακρεουργηθεί απο την λογοκριτική μανία των ζηλωτών υπερασπιστών του ορθόδοξου status quo των μετέπειτα αιώνων. Είναι αδύνατον να γνωρίζουμε κατα πόσο το κάθε κείμενο της Κ.Δ περιέχει προσθήκες, ψαλιδίσματα, κλπ. Για ποιά αξιοπιστία μιλάμε λοιπόν; Δε λέω, σίγουρα τα κείμενα της Κ.Δ έχουν μία σχετική αξιοπιστία, αλλά σίγουρα όχι «απόλυτη» αξιοπιστία. Πέρα απο όλα αυτά, το επιχείρημα των Ορθοδόξων ( ότι η Εκκλησία είναι η μοναδική αξιόπιστη πηγή ερμηνείας της Αγίας Γραφής ), αν και είναι σαφέστατα λογικότερο απο αυτό των Προτεσταντών, στην πράξη αποδεικνύεται ανεπαρκές. Όπως είδαμε και νωρίτερα, λόγω ελεύθερης βούλησης η Εκκλησία δεν είναι αλάθητη. Εάν η Εκκλησία ήταν αλάθητη τότε δεν θα χρειαζόταν να σκεπτόμαστε για οποιοδήποτε θέμα καθώς θα υπήρχαν για όλα έτοιμες απαντήσεις. Μία αλάθητη Εκκλησία θα αποτελούταν απο μαριονέττες, και όχι απο ελεύθερα σκεπτόμενους ανθρώπους. Το δόγμα του αλάθητου της Εκκλησίας είναι επικίνδυνο καθώς οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ολοκληρωτικά καθεστώτα και σε θρησκευτική καταπίεση. Όχι, η Εκκλησία δεν είναι αλάθητη. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι η Εκκλησία έχει υποπέσει πάρα πολλές φορές σε σφάλματα, τόσο σε λόγια όσο και σε πράξη. Με άλλα λόγια δεν υπάρχει καμμία εγγύηση ότι η ερμηνεία που θα λάβουμε απο την Εκκλησία είναι οπωσδήποτε αλάθητη. Επιπλέον, προκύπτει το ερώτημα: με ποιόν τρόπο μπορεί να μας βοηθήσει η Εκκλησία στην σωστή ερμηνεία της Βίβλου; Δεν αναφέρομαι στα κλασσικά θεολογικά ζητήματα όπως το δόγμα της Αγίας Τριάδος, όπου η απάντηση θα είναι σχεδόν η ίδια απο κάθε Ορθόδοξο θεολόγο ή ποιμένα. Αναφέρομαι στα περίπλοκα ζητήματα που απασχολούν τον μοντέρνο άνθρωπο, όπου ο κάθε παπάς και θεολόγος έχει την δική του άποψη. Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα με την άποψη ότι η Εκκλησία είναι σχετικά αξιόπιστη στην ερμηνεία της Βίβλου. Δεν πιστεύω όμως ότι είναι εντελώς αξιόπιστη, καθώς κάτι τέτοιο είναι πρακτικά και λογικά αδύνατον. Το ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι ενδεχομένως η πιό αξιόπιστη βάση ερμηνείας της Αγίας Γραφής - σε σύγκριση με άλλα δόγματα/θεσμούς - δεν λύνει όλα τα προβλήματα. Η εκκλησιαστική παράδοση περιέχει ένα τεράστειο σώμα πληροφοριών. Οι αναπόφευκτες αντιφάσεις, τα σφάλματα και οι διαφωνίες που υπάρχουν μέσα στα διάφορα γραπτά των πατέρων ( καθώς και στις άλλες «θεόπνευστες» πηγές της εκκλησιαστικής παράδοσης ) είναι αμέτρητες. Απο πρακτικής πλευράς λοιπόν είναι αδύνατο να βρει κανείς άκρη σχετικά με το πώς να ερμηνεύσει διάφορα «δύσκολα» εδάφια της Βίβλου όσον αφορά τα περίπλοκα ζητήματα της εποχής μας. Ανέκαθεν υπάρχουν μέσα στην Εκκλησία διαφωνίες επάνω στην ερμηνεία και εφαρμογή των εκκλησιαστικών παραδόσεων. Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα με τις διαφωνίες που ξέσπασαν μέσα στον κόλπο της Εκκλησίας με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψη του Πάπα στην Ελλάδα. Όπως αναφέραμε και πρωτύτερα, η συντηριτική παράταξη ( βλέπε τη δήλωση/διαμαρτυρία του Πρωτοπρεσβύτερου Θεοδώρου Ζήση ) θεωρεί την συμπροσευχή με αλλόδοξους Χριστιανούς ως «έγκλημα» επικαλούμενη βέβαια την εκκλησιαστική παράδοση. Η επίσημη Εκκλησία όμως ερμηνεύει την ίδια παράδοση με διαφορετικό τρόπο, πιό ανθρώπινο, πιό οικουμενικό και πιό προοδευτικό. Ποιά λοιπόν είναι η «αυθεντική» φωνή της Εκκλησίας επάνω στο δύσκολο ζήτημα του οικουμενισμού; Η κάθε παράταξη φυσικά ισχυρίζεται ότι κατέχει την αλήθεια. Σύμφωνα με τον Θ. Ζήση, ο οποίος αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο ποσοστό της Ορθόδοξης ιεραρχίας, «η Μήτηρ Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως,ξέκοψε και ξεστράτισε από τον Ορθόδοξο δρόμο τον 20ο αι... Σε θέματα πίστεως και Ορθοδόξων παραδόσεων δεν υπακούουμε ούτε στους Επισκόπους, ούτε στις Συνόδους, ούτε ακόμη και αν κατεβεί κανένας άγγελος από τον ουρανό και μας διδάξει διαφορετικά από ό,τι παραλάβαμε από τους Αποστόλους και τους Αγίους Πατέρες,... Διαφορετικά θα είχε επικρατήσει η αίρεση και η πλάνη, γιατί υπάρχουν και σύνοδοι και πατριάρχες και άλλοι επίσκοποι που έπεσαν σε αίρεση και πλάνη. Τί θα γινόταν, αν τους ακολουθούσαν και τους υπάκουαν όλοι; Θα υπήρχε Ορθοδοξία και Αλήθεια;». Εάν, όπως ισχυρίζεται η συντηρητική παράταξη, η επίσημη Εκκλησία βρίσκεται σε πλάνη, τότε πώς είναι δυνατόν να εμπιστευθούμε τις ερμηνείες των σημερινών εκπροσώπων της; Βλέπουμε λοιπόν ότι στην πράξη, δεν ισχύει ο ισχυρισμός ότι η Εκκλησία είναι η μόνη αξιόπιστη πηγή ερμηνείας της Βίβλου και των υπολοίπων θεόπνευστων πηγών της. Ακόμα και εάν οι ερμηνείες της Εκκλησίας ήταν εντελώς αξιόπιστες, θα υπήρχε πρόβλημα καθώς ο καθένας μας σε τελική ανάλυση ερμηνεύει ακόμα και τις ερμηνείες που τυχόν προτείνει η Εκκλησία. Μπορεί δηλαδή να λέει ένα πράγμα ο θεολόγος ή ο παπάς, αλλά ο πιστός, ανάλογα με το πνευματικό του επίπεδο, τις προκαταλήψεις του, κλπ, να καταλαβαίνει άλλο πράγμα. Επίσης πώς είναι δυνατόν να θεωρήσουμε τις ερμηνείες της Εκκλησίας ως αξιόπιστες ή αλάθητες όταν η ίδια η Βίβλος είναι αποδεδειγμένα γεμάτη απο λάθη, τόσο θεολογικά, όσο και ιστορικά/επιστημονικά; Όταν λοιπόν ούτε η Αγία Γραφή, ούτε η Εκκλησία είναι «αλάθητες» εξουσίες, προς τί όλη η φασαρία για την ερμηνεία της Αγίας Γραφής; Φυσικά δεν το παραδέχονται όλοι αυτό και έτσι συνεχίζεται η διαμάχη για τον τρόπο ερμηνείας της Βίβλου. Πίσω απο όλα αυτά κρύβεται φυσικά η «ερπετώδης» ανάγκη των ανθρώπων να ελέγχουν και να ελέγχονται μέσω κάποιας κάθετης «απόλυτης» εξουσίας. Όσο οφέλιμη και να είναι, η εκκλησιαστική παράδοση δεν μπορεί να δώσει έτοιμες απαντήσεις στα περίπλοκα προβλήματα της σύγχρονης εποχής, με αποτέλεσμα η Εκκλησία να υποχρεώνεται να ζητήσει την εκ νέου καθοδήγηση του Άγιου Πνεύματος. Οι γραπτές πηγές της αρχαίας Εκκλησίας είχαν κυρίως να κάνουν με προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι τότε Χριστιανοί. Για ολόκληρους αιώνες η Εκκλησία αναλώθηκε σε ατέλειωτες συζητήσεις και θεολογικές διαμάχες επάνω στην ορθή διατύπωση του δόγματος της Αγίας Τριάδος, αποτέλεσμα των οποίων είναι σχεδόν η πλειοψηφία των γραπτών πηγών της εκκλησιαστικής παράδοσης. Σήμερα όμως, τα ζητήματα που απασχολούν τους Χριστιανούς είναι κυρίως υπαρξιακά και όχι δογματικά. Πώς μετατρέπεται η Βίβλος σε ένα χάρτινο είδωλο Όλο και περισσότεροι θεολόγοι αναγνωρίζουν ότι οι εκκλησίες, ιδιαίτερα οι Διαμαρτυρόμενες, έχουν παρερμηνεύσει εντελώς την ουσία και το ρόλο που πρέπει να παίζει η Αγία Γραφή στις ζωές των Χριστιανών. Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα από τα γραπτά τέτοιων θεολόγων τα οποία κατα τη γνώμη μου διατυπώνουν εύστοχα το όλο πρόβλημα: «Ο Φονταμενταλισμός συχνά ταυτίζει διάφορες Βιβλικές αναφορές στην αλήθεια με την ίδια την Αλήθεια...με αποτέλεσμα η ζωντανή αποκάλυψη του Θεού μέσω του Ιησού Χριστού και μέσα από το Πνεύμα να θεωρείται δευτερεύουσας σημασίας σε σύγκριση με τις Γραφές» (7) «Δεν πρέπει να μετατρέψουμε τον Νόμο ( the Torah ) σε Θεό, ούτε την Βίβλο σε έναν ‘χάρτινο Πάπα’. Η Βίβλος είναι μονάχα αποτέλεσμα του Λόγου του Θεού. Μπορούμε να έχουμε την εμπειρία του Λόγου του Θεού στο εδώ και στο τώρα. Μπορούμε να έχουμε την συνεχόμενη επιστροφή του Πραγματικού, Ζωντανού και Αλάθητου Λόγου ο οποίος μας κάνει ικανούς να δώσουμε τη μαρτυρία μας, αλλά ποτέ δεν πρέπει να θεωρήσουμε τη Βίβλο ως κάποιο μαγικό βιβλίο ή ως κάποιον χρησμό που βρίσκεται πάντα στη διαθεσή μας και που αρκεί απλά να το ανοίξουμε και να το διαβάσουμε για να έρθουμε σε επαφή με τον Λόγο του Θεού και τον ίδιο τον Θεό» (8) «Εάν κινηθούμε προς την κατεύθυνση του Βιβλικού απολυταρχισμού ( στην ‘θρησκεία του βιβλίου’ ), πώς είναι δυνατόν να αποφύγουμε την μετατροπή της καινής Διαθήκης σε κάποιο είδος Χριστιανικού Torah και του Ευαγγελίου σε κάποιο νέο Νόμο; Μόλις το κάνουμε αυτό αμέσως ξεπροβάλλει το άσχημο πρόσωπο του θρησκευτικού φασισμού με όλα τα απαίσια επακόλουθα του σεκταριανισμού. Καλύτερα να είμαστε λανθασμένοι Χριστιανοί ( αιρετικοί ) που όμως έχουν συλλάβει κάπως το Πνεύμα του Χριστού, παρά να είμαστε ‘ορθόδοξοι’...που νομίζουν ότι το Πνεύμα μεταδίδεται μέσω του γράμματος και της σωστής θεολογίας» (9) «Η επιβολή απόλυτης εξουσίας στην γραπτή μαρτυρία ήταν τότε και συνεχίζει να είναι ένα σύστημα θρησκευτικού απολυταρχισμού ή φασισμού. Ήταν τότε και συνεχίζει ακόμα και σήμερα να είναι ειδωλολατρεία στην χειροτερή της μορφή. Όταν παίρνουμε αυτό που ανήκει μονάχα στον Ζωντανό Λόγο, την αιώνια και αλάθητη ουσία του Θεού, και το θέτουμε επάνω σε κάποιο γραπτό κείμενο, σε κάποια Γραφή, υπονομεύουμε τη μοναδικότητα της ενσάρκωσης του Λόγου» (10) «Πρέπει να πάψουμε να χρησιμοποιούμε τη Βίβλο λές και είναι ένα Ποτ-Πουρί από αλάθητες προτάσεις με τις οποίες μπορούμε να σκλαβώνουμε τους ανθρώπους στις θρησκευτικές μας παραδόσεις. Άλλωστε, στην πραγματικότητα το μόνο αλάθητο που υπερασπιζόμαστε είναι το αλάθητο των θρησκευτικών μας παραδόσεων και του τρόπου με τον οποίο διαβάζουμε τη Βίβλο. Δεν πρέπει λοιπόν να χρησιμοποιούμε την Βίβλο όπως οι Φαρισσαίοι χρησιμοποιούσαν τον Νόμο ( Torah ) δινοντάς του απόλυτη και τελική εξουσία. Ο Χριστιανικός Βιβλισμός δεν διαφέρει καθόλου από τον Ιουδαϊκό Νομικισμό. Πρόκειται για τον παλαιό τρόπο ‘του γράμματος’ και όχι για το νέο τρόπο ‘του Πνεύματος ( ΡΩΜ 7: 6 )» (11) «Πότε επιτέλους θα μπορέσει ο κλάδος της Εκκλησίας που τόσο υπερήφανα αυτοαποκαλείται «ευαγγελική εκκλησία» να αναγνωρίσει ότι η εξουσία και η βεβαιότητα δεν βρίσκονται στην μετάδοση ‘αλάθητων πληροφοριών’ που μετατρέπουν το ευαγγέλιο σε κάποια ιδεολογία ή σε κάποια επιστημονική φόρμουλα; Η αληθινή Χριστιανική βεβαιότητα είναι προϊόν του Αγίου Πνεύματος. Ο Αναστημένος Κύριος είναι παρών όταν κηρύτετται το μήνυμα της αναστασής Του και σφραγίζει ο ίδιος στην καρδιά την αλήθεια της Αποστολικής μαρτυρίας. Άρα λοιπόν η προσπάθεια να αποκομισθεί η αίσθηση βεβαιότητας με την ύπαρξη ή κατοχή κάποιας ‘αλάθητης’ Γραφής είναι εντελώς εσφαλμένη και φανερώνει την έλλειψη του προφητικού Πνεύματος» (12) «Ένας από τους κινδύνους από τους οποίους η Εκκλησία πρέπει να προσευχηθεί για να απελευθερωθεί είναι η ειδωλολατρεία ‘του γράμματος’ της Βίβλου. Το γράμμα υπάρχει για το πνεύμα, και όχι το Πνεύμα για το γράμμα. Ο κυριολεκτισμός είναι ο τάφος όπου θάβεται η πνευματική εμπειρία. Η Καινή Διαθήκη είναι ένα βιβλίο το οποίο πρέπει να ερμηνεύεται πνευματικά. Ο χειρότερος εχθρός του βιβλίου αυτού δεν είναι άλλος από τον κυριολεκτιστή που φυλακίζει την ελεύθερη σκέψη των συγγραφέων του κρυσταλλοποιώντας την σε αρχαϊκούς όρους. Αντίθετα, ο καλύτερος φίλος του βιβλίου αυτού είναι ο δάσκαλος εκείνος που μπορεί να ξαναδώσει φρεσκάδα, δύναμη και ζωή στα απαρχαιωμένα σχήματα λόγου μεταφραζοντάς τα στην σημερινή γλώσσα» (13) Πολλές από τις διδασκαλίες των Αποστόλων είχαν προσωρινή φύση και ίσχυαν μονάχα μέσα στα πλαίσια της τότε Ανατολίτικης κοινωνίας. Σε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Newsweek διαβάζουμε: «Οι νέες γενιές των ακαδημαϊκών ερευνητών της Βίβλου, αμφισβητούν πολλές από τις παραδοσιακές αντιλήψεις σχετικά με τον Απ. Παύλο και την διδασκαλία του. Οπλισμένοι με ακριβέστερες πληροφορίες σχετικά με τον ιστορικό Απ. Παύλο και την εποχή του, οι επιστήμονες αυτοί παρουσιάζουν μία ενδιαφέρουσα περιγραφή του πώς ο Απ. Παύλος έβλεπε τον εαυτό του, μεταξύ άλλων, και ‘...ως έναν ποιμένα που ενδιαφερόταν περισσότερο για την ομαδική συμπεριφορά των πιστών στις κοινότητες που είχε δημιουργήσει παρά για την ατομική σωτηρία τους και ως έναν σύμβουλο που σίγουρα ποτέ δεν θα περίμενε ότι οι περιστασιακές συμβουλές του θα γινόντουσαν μία μέρα ‘ιερή γραφή’. Επειδή η Χριστιανική θεολογία έχει διαμορφωθεί σε μεγάλο βαθμό από την σκέψη του Απ. Παύλου, επικρατεί η τάση να γίνονται συζητήσεις και διαφωνίες για την παραμικρότερη λεπτομέρεια των γραπτών του. Αυτή η τάση είναι βασισμένη επάνω στην αντίληψη ότι ο Απ. Παύλος ήταν ένας συστηματικός θεολόγος που κατέγραφε μία για πάντα κάποιες απόλυτες αλήθειες... Στην πραγματικότητα όμως, οι επιστολές του ήταν περιστασιακές ανταποκρίσεις σε διάφορα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι Χριστιανικές κοινότητες της εποχής του... Μερικά απο τα προβλήματα εκείνα δεν έχουν πλέον καμμία σημασία για τους Χριστιανούς» (14) Τα κείμενα της Καινής Διαθήκης περιέχουν πολλές σχετικές διδασκαλίες, οι οποίες δεν έχουν καμμία πρακτική αξία για μας σήμερα, όπως το ευαγγέλιο της περιτομής, που απευθυνόταν μονάχα στους Ιουδαϊζοντες Χριστιανούς. Ακόμα και πολλά από τα φερόμενα ως λόγια του Χριστού φαίνεται να ίσχυαν μονάχα για τους Ιουδαίους της εποχής Του, στους οποίους παρουσιάσθηκε με σκοπό - μεταξύ άλλων - την ολοκλήρωση και κατάργηση του Μωσαικού νόμου. Γιαυτό πιθανότατα και ο Απ. Παύλος έγραψε τα περίεργα λόγια «ωστε ημεις απο του νυν ουδένα οίδαμεν κατα σάρκα, ει και εγνώσαμεν κατα σάρκα Χριστόν, αλλα νυν ουκέτι γινώσκομεν...» ( Β ΚΟΡΙΝΘ 5: 16 ). Η αλληγορική φύση των γραφών και το σφάλμα του κυριολεκτισμού Από την άλλη πλευρά όμως πρέπει να τονίσω ότι δεν ισχύει το ίδιο για τις διάφορες ( ιδιαίτερα τις κυριολεκτικές ) ερμηνείες που κυκλοφορούν σχετικά με τα περιεχόμενα της Βίβλου. Εδώ ταιριάζει τέλεια το ρητό, «ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε και ο γάϊδαρος». Ένα τόσο μεγάλο και περίπλοκο βιβλίο όπως η Βίβλος δεν ερμηνεύεται εύκολα και ούτε τρέφω την ψευδαίσθηση ότι κατανοώ όλα τα περιεχόμενα του. Τα ιερά κείμενα αυτά γράφτηκαν μέσα σε μία περίοδο πολλών αιώνων από πολλούς συγγραφείς και υπο διαφορετικές συνθήκες. Η λογοτεχνία της Βίβλου είναι βασικά Ανατολίτικη, δηλαδή είναι πολύχρωμη, ελαστική και πλέον εκφραστική με κάθε είδους σχήματος λόγου, δηλαδή με έντονες υπερβολές, «αποκαλυπτική γλώσσα», μεταφορές, παρομοιώσεις, γρίφους, σύμβολισμούς, ανθρωπομορφισμούς ( όπως ότι ο Θεός έχει χέρια και πόδια, ότι έχει οργή, μίσος και εκδικητικότητα, ότι ξεχνάει, ότι αλλάζει γνώμη κλπ ), ποιητικά σχήματα, κλπ. Όπως γράφει και η συγγραφέας Karen Armstrong: «Απο τη στιγμή που θα πάψουμε να ερμηνεύουμε την Βίβλο αλληγορικά και αρχίσουμε να την ερμηνεύουμε κυριολεκτικά, η ιδέα του Θεού της καταντάει αδύνατη» (20). Ο μεγάλος Ιουδαίος ιστορικός Φίλος, ο οποίος έζησε την εποχή του Χριστού, έγραψε ότι ο Νόμος του Μωησή είχε δύο νοήματα, ένα εξωτερικό/κυριολεκτικό για τον απλό λαό και ένα εσωτερικό/συμβολικό για τους πνευματικά ώριμους: «Ο Νόμος του Μωησή είναι σαν ένα ζωντανό πλάσμα του οποίου το σώμα είναι η κυριολεκτική έννοια, αλλά η ψυχή είναι το πιό εσωτερικό και μυστικό νόημα, το οποίο κρύβετται κάτω απο το γράμμα». Τόσο οι μεγάλοι Ιουδαίοι Ραββίνοι όσο και πολλοί απο τους πατέρες της Εκκλησίας αναγνώρισαν την αλληγορική έννοια των ιερών γραφών. Σε ένα αρχαίο απόκρυφο ευαγγέλιο ( κατα Φίλιππον ) διαβάζουμε «η αλήθεια δεν ήλθε στον κόσμο γυμνή αλλά ήλθε μέσα σε τύπους και σε σύμβολα. Ο κόσμος δεν μπορεί να δεχτεί την αλήθεια αλλιώς». Ο Krossa γράφει ότι οι μύθοι είναι σημαντικοί για να γνωρίζουμε και να επικοινωνούμε τα περι Θεού: «Κάθε προσπάθεια να περιγράψουμε τον Θεό με κυριολεκτική γλώσσα καταλήγει σε διαστρέβλωση της πραγματικότητας του Θεού. Οι μύθοι όμως κάνουν χρήση της φαντασίας, της διαίσθησης, και του συναισθήματος μέσω των οποίων αντιλαμβανόμαστε καλύτερα τον Θεό. Οι μύθοι χρησιμοποιούν αλληγορική γλώσσα η οποία μας βοηθάει να φανταστούμε τον Θεό. Όταν όμως ερμηνεύουμε την μυθική γλώσσα με κυριολεκτικό τρόπο αμέσως διαστρεβλώνουμε την εικόνα του ασύλληπτου Θεού. Όταν αναγνωρίζουμε κάποια ιστορία ως μύθο που δεν αναφέρεται κυριολεκτικά σε κάποιο ιστορικό γεγονός δε σημαίνει ότι ο μύθος είναι ψέμα ή πλάνη. Απλά φανερώνει μία πνευματική πραγματικότητα με αλληγορικό τρόπο» Ως λογοτεχνικό έργο, η ανθολογία των κειμένων που οναμάζουμε «Βίβλος» περιέχει ιστορική αφήγηση, ποίηση, μύθους, παροιμίες, προφητείες, ψαλμούς, επιστολές, διατάξεις, καθώς και νομικούς/ιερατικούς κώδικες. Η τακτική που παρατηρούμε σήμερα ιδιαίτερα στον χώρο της Δύσης να ερμηνεύεται η Αγία Γραφή με κυριολεκτικό τρόπο οφείλεται σε ιστορικές συγκυρίες: «Με την εμφάνιση της εποχής της επιστήμης και την εξάπλωση του ορθολογισμού ως μοναδικό μέσο αντίληψης της πραγματικότητας, συμπεριλαμβανομένου και του Θεού, οι άνθρωποι άρχισαν να επιμένουν στην κυριολεκτική ερμηνεία της Βίβλου αγνοώντας εντελώς την έντονα συμβολική και μεταφορική της φύση... Αφού λοιπόν επιβλήθηκε η επιστημονική προσέγγιση της πραγματικότητας, κατέστη σχεδόν αδύνατο για τους ανθρώπους ( της Δύσης ) να διαβάσουν την Βίβλο με οποιονδήποτε άλλο τρόπο εκτός απο τον κυριολεκτισμό. Οι Χριστιανοί της Δύσης δεσμεύθηκαν λοιπόν σε μία κυριολεκτική κατανόηση της πίστης τους... Γιαυτούς η οποιαδήποτε ιστορία της Βίβλου είτε ήταν κυριολεκτικά αληθινή είτε ήταν ένα ψέμα» (21) Ως αποτέλεσμα η Βίβλος απορρίπτεται σήμερα απο Δυτικούς διανοούμενους ως «αντι-επιστημονική» και ως γεμάτη λάθη. Στην πραγματικότητα αυτό που είναι αντι-επιστημονικό και λανθασμένο είναι η κυριολεκτική ερμηνεία της Βίβλου απο ανθρώπους που αγνοούν την αλληγορική φύση της. Η θεότητα δεν μπορεί να περιγραφθεί με κυριολεκτικά λόγια. Όπως αναγνωρίζουν και οι ικανότεροι πατέρες και θεολόγοι της Εκκλησίας, η α-περίγραπτη και α-σύλληπτη θεότητα μπορεί να περιγραφθεί μονάχα κατα προσέγγιση και μονάχα με σύμβολα και με μεταφορική γλώσσα. Η θεότητα περιγράφεται με ανθρωπομορφικά σύμβολα, τα οποία όμως δεν είναι απόλυτα ή στατικά, αλλά εξελισσόμενα σε αναλογία με την πολιτιστική και πνευματική πρόοδο των ανθρώπων. Ως αποτέλεσμα μερικά απο τα σύμβολα του παρελθόντος είναι για τα σημερινά δεδομένα ως αναχρονιστικά, καθώς οι αντιλήψεις περί Θεού συνέχεια βελτιώνονται «απο δόξα προς δόξα» πάντα βέβαια με την βοήθεια και καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Το γράμμα σκοτώνει Η Αγία Γραφή είναι όντως ένα βιβλίο «θαύμα» αλλά δυστυχώς έχει παρεξηγηθεί. Γιά πολλούς Χριστιανούς θεωρείται λανθασμένα ως «το βιβλίο της ζωής» νομίζοντας ότι μελετώντας το θα βρούνε την αιώνια ζωή. Την λανθασμένη αυτή νοοτροπία επέκρινε με έξυπνο τρόπο ο συγγραφέας του Κατα Ιωάννη ευαγγελίου παρουσιάζοντας τον Χριστό να λέει: «Ερευνάτε τις γραφές, επειδή εσείς νομίζετε ότι μέσα σ' αυτές έχετε αιώνια ζωή και εκείνες είναι που δίνουν μαρτυρία για μένα. 'Ομως, δεν θέλετε να έρθετε σε μένα, για να έχετε ζωή» ( ΙΩΑΝ 5: 39,40 ) Συγκρίνοντας την ελευθερία του Πνεύματος με την υποδούλωση του γράμματος, o Απ. Παύλος είπε τα εξής: «αλλά, οι διάνοιές τους τυφλώθηκαν επειδή, μέχρι σήμερα μένει το ίδιο κάλυμμα κατά την ανάγνωση της παλαιάς διαθήκης, που δεν ανασηκώνεται, επειδή, διαμέσου τού Χριστού καταργείται. Αλλά, μέχρι σήμερα, όταν διαβάζεται ο Μωυσής, ένα κάλυμμα κείτεται επάνω στην καρδιά τους. 'Οταν, όμως, επιστρέψει στον Κύριο, το κάλυμμα θα αφαιρεθεί. Ο δε Κύριος είναι το Πνεύμα και όπου είναι το Πνεύμα τού Κυρίου, εκεί υπάρχει ελευθερία» ( Β ΚΟΡΙΝΘ 3: 14-17 ). Στην ίδια επιστολή ο Απ. Παύλος εξήγησε την τεράστεια διαφορά που έχει η ζωντανή αποκάλυψη που δίνει ο Θεός μέσω του Αγίου Πνεύματος με την απλή ανάγνωση «του γράμματος» από «μελάνη»: «και φανερώνεστε ότι είστε επιστολή τού Χριστού, που έγινε με τη διακονία μας, καταγραμμένη όχι με μελάνη, αλλά με το Πνεύμα τού ζωντανού Θεού, όχι σε πέτρινες πλάκες, αλλά σε σάρκινες πλάκες τής καρδιάς. Τέτοιου είδους δε πεποίθηση έχουμε διαμέσου τού Χριστού στον Θεό. 'Οχι ότι είμαστε ικανοί να καταλάβουμε κάτι από μόνοι μας, σαν να προέρχεται από μας τούς ίδιους, αλλά η ικανότητά μας είναι από τον Θεό ο οποίος και μας έκανε ικανούς να είμαστε διάκονοι της καινής διαθήκης, όχι του γράμματος, αλλά του πνεύματος επειδή, το γράμμα θανατώνει, ενώ το πνεύμα ζωοποιεί» ( Β ΚΟΡΙΝΘ 3: 3-6 ) Η κατά γράμμα ανάγνωση της Αγίας Γραφής θανατώνει. Πρέπει κάθε φορά που διαβάζουμε την Βίβλο, ή οποιοδήποτε άλλο εκκλησιαστικό σύγγραμα, να ρωτάμε τους εαυτούς μας «τίνος πνεύματος είμαι;». Το πρόβλημα με τους περισσότερους Χριστιανούς είναι ότι αντικαθιστούν την αποκάλυψη που δίνει το Άγιο Πνεύμα μέσα στις καρδιές τους με την αποκάλυψη που νομίζουν ότι τους δίνει η Αγία Γραφή όταν τη διαβάζουν φορώντας τα δογματικά γυαλιά της εκκλησίας όπου ανήκουν. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο καθώς μετατρέπουν την Αγία Γραφή σε ένα είδωλο που παίρνει τη θέση του Αγίου Πνεύματος. Επειδή η πίστη των Χριστιανών αυτών βασίζεται σε ένα βιβλίο αντί να βασίζεται στο ζωντανό Πνεύμα του Θεού, φθάνουν σε σημείο να καταπατούν την ίδια τους τη συνείδηση όταν δε βρίσκουν το ψυχικό σθένος να απορρίψουν οποιαδήποτε ερμηνεία ή και διδασκαλία της Αγίας Γραφής εναντιώνεται στο Άγιο Πνεύμα: «Γιατί πρέπει κάποιος να αποδεχθεί την εξουσία της Βίβλου, ή κάποιου κειμενού της, ανεξάρτητα από το τί διδάσκεται; Γιατί πρέπει να αποδεχθώ την εξουσία του Ιησού ή του Απ. Παύλου, ανεξάρτητα από το τί λένε; Εάν παρουσιάσω μία τέτοια δουλική υποταγή, τότε στην τελική ουσία υπονομεύω την ίδια εξουσία που προσπαθώ να τιμήσω. Με άλλα λόγια ισχυρίζομαι ότι θα πιστεύω στην αγία Γραφή ακόμα και εάν είναι γεμάτη από ξεκάθαρα ψέμματα. Πολλοί που αποδέχονται την Αγία Γραφή ως θρησκευτική εξουσία το κάνουν επειδή βρίσκουν στις σελίδες της κάτι που αξίζει να γίνει αντικείμενο πίστης, κάτι που εμπνέει την ψυχή και που ανυψώνει το νού. Το κάνουν επειδή βρίσκουν κάτι που αν και σε πολλές περιπτώσεις γκρεμίζει τις διάφορες προκαταλήψεις τους, τις γκρεμίζει με έναν θαυμαστό τρόπο, όπως όταν ο Χριστός μας διδάσκει να αγαπάμε τους εχθρούς μας όπως αγαπάμε και τους φίλους μας… Εάν λοιπόν οι Χριστιανοί αποδέχονται κάποιο κείμενο ως πνευματική εξουσία για τους λόγους αυτούς, δεν έχουν εξίσου την υποχρέωση να αμφισβητούν οποιοδήποτε κείμενο του οποίου η διδασκαλία φαίνεται να είναι ηθικά αποκρουστική και ανάξια αποδοχής; Τέτοια αμφισβήτηση ή εξέταση δεν οδηγεί αναγκαία στην αυτόματη απόρριψη του εν λόγω κειμένου, αλλά θα οδηγήσει στο ακόλουθο συμπέρασμα: Είτε έχουμε παρερμηνεύσει το συγκεκριμένο κείμενο είτε η διδασκαλία του δεν αποτελεί αλάθητη αποκάλυψη από τον Θεό» (22)
|
Trainman
Μέλος 3ης Βαθμίδας
536 Μηνύματα |
Απεστάλη: 12/01/2005, 03:19:48
SchwabeΣκοπίμως δεν μίλησα για «μυστικό Χριστό», μύστες και τα συναφή, γιατί όλα ανάγονται τελικά σε κάποιες περιγραφές σχετικά με το τι είναι οι μύστες, οι μάγοι, ή οι άγιοι – αν πρόκειται και για περιγραφές και δεν είναι απλώς χολιγουντιανές παραστάσεις. Χωρίς μάλιστα να έχω αυτοσκοπό να διαφωνήσω μαζί σου, θα σχολίαζα ότι ακριβώς για το Χριστό ως μύστη δεν χρειάζονται συγκεκριμένα στοιχεία. Βλέπεις, αν επεβίωνε μέχρι σήμερα μια αυθεντική διαδοχή του Ορφισμού, (άλλο κεφάλαιο για το τι σημαίνει η λέξη «αυθεντική» αλλά τέλος πάντων), το τελευταίο που θα μας απασχολούσε θα ήταν εάν υπήρξε ο Ορφέας, εάν κατέβηκε στον Άδη και ξαναγύρισε κλπ – για να μην πω ότι δεν θα το πολυπίστευε και κανείς. Σωστά; Εκεί που σκαλώνουν όλοι σχετικά με το Χριστό, δεν είναι τα «συγκεκριμένα στοιχεία» - είναι αφ’ ενός η όποια προκατάληψη έως μίσους απέναντι σε κάθε τι το εβραϊκό (δεν νομίζω να πρόκειται για μεγάλη κατηγορία ανθρώπων έτσι κι αλλιώς), αλλά κυρίως, η ιδιότητά του ως Σωτήρα. Αν δεν υπήρξε πραγματικά ο Ιησούς, ή αν η ζωή του δεν είναι αυτή που περιγράφεται στα Ευαγγέλια (ήταν π.χ. ένας κοινωνικός επαναστάτης), και φυσικά, αν δεν είχε σταυρωθεί κι αναστηθεί, τότε πάει στράφι το δόγμα της διαμεσολάβησης, της απολύτρωσης και της αποκατάστασης - κάτι που συμβαίνει σαφέστατα στο Ισλάμ. Είναι επίσης κατανοητό, ότι ένας ορθολογιστής, δυσκολεύεται να πάρει στα σοβαρά τη διήγηση περί παρθενογένεσης, ακόμα κι αν μπορούσε να πιστέψει την αναπόδεικτη διήγηση περί της σφαγής των νηπίων. Εξ ορισμού λοιπόν, η βιογραφία έχει τα όριά της: Θα μπορούσες να πιστέψεις μια τεκμηριωμένη αναφορά για τους προγόνους του Ιησού ή για τις λεπτομέρειες της γεννήσεως, όχι όμως και την άσπιλο σύλληψη - τη σταύρωση αλλά όχι την ανάσταση και την ανάληψη. Ακόμα και στα θαύματα θα μπορούσες να ενδώσεις, παραδεχόμενος π.χ. τον κατευνασμό μιας καταιγίδας, όχι όμως και τον χορτασμό των πεντάκις χιλίων. Ακόμα λοιπόν και η πιστότερη βιογραφία δεν θα ήταν αρκετή εφ’ όσον δεν θα ταίριαζε με την εικόνα του κόσμου που έχουμε στο κεφάλι μας. Τι θα μπορούσε να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στη φυσική εικόνα του κόσμου και τη διήγηση; Το χάσμα γεφυρώνουν δύο στοιχεία: Το ένα είναι ο μύθος και το άλλο, η αποκάλυψη. Ο μύθος είναι η διήγηση που ζωντανεύει με την ψυχική συνεισφορά εκείνων που προσβλέπουν σ’ αυτόν. Εν πολλοίς αποτελεί προβολή στο συλλογικό φαντασιακό, μιας προσδοκίας, ή καλύτερα, ενός Αιτήματος. Για τη λειτουργικότητα του μύθου θα μπορούσε κανείς να γράψει τόμους και φρονώ, ότι η περίφημη τέχνη της Θεουργίας δεν βρίσκεται πολύ μακριά από τη φόρμουλα αυτή, το ίδιο και η ενσάρκωση μιας ιδέας Η αποκάλυψη αντιθέτως, είναι και ετυμολογικώς, η αντίθετη διαδικασία. Είναι το άνοιγμα των οφθαλμών, που μπορεί, (σε αγιογραφικούς όρους), να αντικρύσουν είτε την κενότητα (πρωτόπλαστοι), είτε το θάμβος (Μεταμόρφωση του Σωτήρος). Οι δύο αυτές φορές, αντίθετες αλλά όχι και κατ’ ανάγκη ενάντιες, μπορούν να συναντηθούν στο πλαίσιο μιας Θρησκείας, ενός οργανωμένου matrix ας πούμε, το οποίο μπορεί στην πορεία του χρόνου, αντί να κυοφορεί την αποκάλυψη δια του μύθου, να διαιωνίζει το μύθο στο όνομα της αποκάλυψης – κάτι που αποτελεί και την πεμπτουσία της πραγματικής ειδωλολατρείας.
Στην περίπτωση αυτή, η αποκάλυψη καθίσταται ακόμα δυσκολότερη, καθώς έχει να αντιμετωπίσει, όχι απλά τη φυσική αδράνεια της «φυσικής όρασης», αλλά και τον οργανωμένο μύθο που δρα στο όνομά της, έχοντας ενδυθεί και κοσμική εξουσία. Ας αφήσω λοιπόν τον διηγηματικό μου οίστρο και ας έλθω στην αρχή του δικού σου ερωτήματος: Τι σχέση μπορεί να έχει ο Ιησούς με τις προφητείες περί Μεσσία; Ό,τι σχέση μπορεί να έχει ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης με το Θεό της Καινής, οι «Υιοί της Βροντής» με τους Φαρισαίους και τους Σαδδουκαίους, ο Άγιος Ανδρέας με το Χριστόδουλο. Χρειάστηκε τιτάνιο αγώνα ο Ιησούς για να συνειδητοποιήσει ότι δεν ήταν σαν τους άλλους ανθρώπους. Θα χρειάζονταν τιτάνιο αγώνα για να συνειδητοποιήσουν οι Ισραηλίτες ότι ο Θεός δεν ήταν αποκλειστικότητά τους, ότι είχε και άλλες έγνοιες από την απελευθέρωση του Ισραήλ, ακόμα και ότι το Πρόσωπό του δεν έμοιαζε με το δικό τους. Και οι αγώνες αυτοί, θα ήταν ασήμαντοι, μπροστά σ’ εκείνον που θα έκανε κάποιος σήμερα, προκειμένου να αποδείξει ότι αποτελεί την επανεμφάνιση του Ιησού, του Μεσσία των Εβραίων και του 12ου Ιμάμη των Δερβισάδων. Αλλά και πάλι: Ποιος προφήτης θα τολμούσε να περιγράψει το Μεσσία-Σωτήρα, θριαμβευτή πάνω σ’ ένα γαϊδούρι; Trainman: Εκείνος που δεν γνώρισε την Αποκάλυψη του Ιησού Χριστού, αλλά ψυχανεμίστηκε εκείνην της Κυράς.
|
tpt
Μέλος 2ης Βαθμίδας
Greece
323 Μηνύματα |
Απεστάλη: 12/01/2005, 09:00:18
ΤΕΛΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΟΨΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΟΣΑ "ΕΙΠΑΜΕ" ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΗΤΑΝ ΟΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΥΠΗΡΞΕ ΟΝΤΩΣ,ΑΠΛΩΣ Η ΒΙΒΛΟΣ ΕΧΕΙ ΥΠΟΣΤΕΙ "ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ" ,ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΗΣ (ΤΟΤΕ) ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΟΤΙ ΚΑΙ ΟΣΑ ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΛΟ ΑΛΑΛΟΥΜ ΚΑΙ ΜΠΕΡΔΕΜΑ ΜΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΜΑΣ. |
Schwabe
ΜΕΛΟΣ "Forums ESOTERICA"
5715 Μηνύματα |
Απεστάλη: 12/01/2005, 10:01:09
Trainman:
«το τελευταίο που θα μας απασχολούσε θα ήταν εάν υπήρξε ο Ορφέας, εάν κατέβηκε στον Άδη και ξαναγύρισε κλπ – για να μην πω ότι δεν θα το πολυπίστευε και κανείς.
Σωστά;»Και πολύ μάλιστα αγαπητέ! Να που όμως τα πράγματα εδώ και 17 αιώνες δεν είναι έτσι….. Trainman:
«Εκεί που σκαλώνουν όλοι σχετικά με το Χριστό, δεν είναι τα «συγκεκριμένα στοιχεία» - είναι αφ’ ενός η όποια προκατάληψη έως μίσους απέναντι σε κάθε τι το εβραϊκό (δεν νομίζω να πρόκειται για μεγάλη κατηγορία ανθρώπων έτσι κι αλλιώς), αλλά κυρίως, η ιδιότητά του ως Σωτήρα.» Προσωπικά, και όσο και εάν ξενίζει κάποιους, δεν μισώ κανέναν Εβραίο. Είναι και οι ίδιοι πολλές φορές θύματα του συστήματος τους. Άλλο όμως η απέχθεια κατά «στρατηγικών» και «αποκλειστικών εκπροσωπήσεων των Θείων εντολών». Εκεί έχουμε να κάνουμε με ρατσισμό και μισαλλοδοξία. Ως προς τον Ιησού τώρα, τον όποιο Ιησού, δεν σκαλώνω στο ότι υπήρξε Εβραίος αλλά στο ότι προσπαθούνε να του αποδώσουνε μια οικουμενική μορφή, μια οικουμενική αγάπη, μια οικουμενική διδασκαλία, πράγματα που ουδέποτε ο ίδιος τα απαίτησε. Έντυσαν ένα πολιτικό εργαλείο με θρησκευτικό μανδύα, αφήνοντας στην άκρη τον Ιησού, και έχρισαν εαυτούς εκπροσώπους. Trainman:
«Ας αφήσω λοιπόν τον διηγηματικό μου οίστρο και ας έλθω στην αρχή του δικού σου ερωτήματος: Τι σχέση μπορεί να έχει ο Ιησούς με τις προφητείες περί Μεσσία; Ό,τι σχέση μπορεί να έχει ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης με το Θεό της Καινής, οι «Υιοί της Βροντής» με τους Φαρισαίους και τους Σαδδουκαίους, ο Άγιος Ανδρέας με το Χριστόδουλο.» Μια εύστοχη ανάδειξη ηθελημένων συσχετισμών. Θα πρέπει λοιπόν να μπορεί ο θρησκευόμενος να έχει πρόσβαση στη γνώση, ώστε να επανακτήσει την απαραίτητη διακριτική ικανότητα, και τότε δεν θα είναι δύσκολο να διακρίνει την σιωνιστική πλευρά και να αποστραφεί από αυτήν, επιστρέφοντας σε αυτό που έτεινε πάντοτε ο Έλληνας: σε ένα ηρωικό φιλοσοφικό και μυστηριακό συγχρόνως τρόπο ζωής. Θα ήταν όντως μια μεγάλη κατάκτηση.
|
Trainman
Μέλος 3ης Βαθμίδας
536 Μηνύματα |
Απεστάλη: 12/01/2005, 17:09:51
SchwabeΣυνηθίζω ν' αφήνω στο συνομιλητή την τελευταία λέξη. Σε αποχαιρετώ προς το παρόν, ώστε να μην θεωρήσεις ότι παράτησα την κουβέντα από δυσφορία. Η θέση σου περί ένδυσης της μορφής του Ιησού με αλλότρια στοιχεία, πολιτικά και μη, ανήκει σε άλλη συζήτηση, που είμαι βέβαιος ότι δεν θα διστάσεις να ξεκινήσεις. |
amalia
Διαχειριστής
Greece
10782 Μηνύματα |
Απεστάλη: 06/01/2006, 20:59:14
ΤΟ ΘΕΜΑ ΑΥΤΟ ΑΠΕΝΕΡΓΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ
ΕΝΟΣ ΕΝΔΙΑΜΕΣΟΥ ΣΤΑΔΙΟΥ ΕΠΑΝΑΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗΣ
ΤΗΣ ΘΕΜΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ .-= ΜΥΘΟΣ & ΘΡΗΣΚΕΙΑ =-.
ΠΟΥ ΕΝΤΑΣΣΕΤΑΙ ΣΤΟ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΟ ΣΧΕΔΙΟ ΒΕΛΤΙΩΣΗΣ
ΤΗΣ ΔΟΜΗΣ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ FORUMS.
περισσότερα στο σχετικό θέμα:Ανακοίνωση: ΑΠΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΘΕΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ .-= ΜΥΘΟΣ & ΘΡΗΣΚΕΙΑ =-.
κάνε κλικ^^^^
|
|
| Το Θέμα καταλαμβάνει 6 Σελίδες: |
|
|
|
|
|
ESOTERICA.gr Forums !
|
© 2010-11 ESOTERICA.gr
|
|
|
|
ΤΟ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟ ΤΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ
Topic Locked
