χαίρομαι που οι αναφορές σου σε αυτό το θέμα συνδυάζουν τη θεωρία με την πρακτική.

Ζήσε τη στιγμή!

Μία απλή τεχνική χαλάρωσης του αστρικού σώματος, δηλαδή του συναισθηματικού κόσμου, είναι να φανταζόμαστε τον εαυτό μας να επιπλέει ανάλαφρα σε μία γαλήνια λίμνη, της οποίας τα ήρεμα ρεύματα περνάνε από μέσα του δίχως να συναντάνε κανένα εμπόδιο, αβίαστα και απαλά.
Σαν αποτέλεσμα, ο αστρικός μας φορέας υφίσταται ένα είδος εξάγνισης και παύει να πάλλεται από τις βίαιες συγκινήσεις.

Για το νοητικό σώμα, θα αναφέρουμε μία μέθοδο, η οποία μέχρι το πρόσφατο παρελθόν προοριζόταν για αποκλειστική χρήση δυτικών εσωτερικών ομάδων.
Είναι και αυτή απλή σαν τις άλλες, ωστόσο περιέχει ορισμένα πολύ δυναμικά σύμβολα, τα οποία την κάνουν ιδιαίτερα αποτελεσματική.

Αφού το άτομο έχει πετύχει μία σχετικά καλή σωματική και συναισθηματική χαλάρωση, στρέφεται προς την Ανατολή και οραματίζεται ένα χειμωνιάτικο ήλιο, ο οποίος μόλις ανατέλλει.
Νιώθει ότι από αυτή την κατεύθυνση έρχεται ένα απαλό, δροσερό αεράκι, μία αύρα, η οποία του χαϊδεύει το πρόσωπο προκαλώντας του ευχαρίστηση.
Η αναπνοή του αρχίζει τώρα να γίνεται πιο βαθιά και πιο αργή, ενώ ταυτόχρονα το αεράκι δυναμώνει.
Με κάθε εκπνοή οραματίζεται ότι αυτή η αύρα διαπερνάει το κεφάλι παρασέρνοντας προς τα πίσω κάθε νοητική κούραση, δυσαρμονία και βαριά σκέψη.
Αυτό συνεχίζεται, μέχρι να αισθανθεί κάποιος ότι έχει πραγματικά καθαρίσει ο νους του, ότι όλα γύρω από το κεφάλι του έχουν ηρεμήσει.
Τότε, χαμηλώνει η ένταση της πνοής του ανέμου και γίνεται πάλι μία απαλή αύρα.
Σε αυτό το τελευταίο στάδιο, το άτομο διαπιστώνει με τη φαντασία του ότι ο ήλιος δεν βρίσκεται πια στην ανατολή, αλλά από πάνω του, φωτίζοντας και ζεσταίνοντας - όχι με ένταση - όλη του την ύπαρξη.

Πρόκειται για ένα πολύ δραστικό τρόπο εξάγνισης και χαλάρωσης, με τον οποίο ο άνθρωπος απελευθερώνεται από τη νοητική υπερφόρτιση.

Η χαλάρωση λοιπόν, είναι μία από τις πρακτικές λύσει, οι οποίες προτείνονται για την αντιμετώπιση σύγχρονων προβληματικών καταστάσεων, όπως υπερένταση, αγωνία, φόβος, νευρικότητα και γενικά, διάφορες ψυχοσωματικές διαταραχές.
Ταυτόχρονα όμως, είναι και ένα εισαγωγικό στάδιο σε πιο βαθιές συνειδησιακές καταστάσεις, όπως ο διαλογισμός.

Συνεχίζεται...

Στις μέρες μας έχουν φτάσει αρκετές ποικιλίες τεχνικών διαλογισμού, από τις οποίες πλέον σημαντικές είναι οι ακόλουθες:

Ο ενεργός διαλογισμός, κατά τον οποίο ο νους συμμετέχει δραστήρια.
Αυτού του είδους ο διαλογισμός θεωρείται σαν ένας διεγέρτης του νου, μέσω του οποίου περνάει κάποιος από τη μία συνειδητοποίηση στην άλλη.
Η βάση του ενεργού διαλογισμού είναι η "σπερματική σκέψη".
Αυτή συνήθως, είναι μία πρόταση, την οποία αναλύουμε, επεξεργαζόμαστε, εξετάζουμε σφαιρικά από όλες τις απόψεις και από τις προσπάθειές μας τελικά πηγάζει μία πραγμάτωση.

Ο παθητικός τύπος διαλογισμού είναι μία άλλη τεχνική, όπου νους και σώμα είναι ανίκητα.
Οι εικόνες εμφανίζονται στο νου χωρίς να γίνονται αντικείμενο σκέψης, απλά σημειώνονται και μερικές φορές μπορεί να δημιουργήσουν κάποια συναισθηματική ανταπόκριση, για να ενισχύσουν τον έλεγχο του συναισθήματος.
Συχνά χρησιμοποιείται και για αποσυμβολισμό συμβόλων με την εφαρμογή αλυσιδωτών συσχετισμών ή συνειρμών.
Ένας κύκλος από συμβολικούς συνειρμούς έρχεται στο νου, ξεκινώντας από κάποιο άγνωστο σύμβολο και καταλήγοντας πάλι σε αυτό.
Αυτός ο κύκλος βοηθάει στο να συλλάβουμε έστω και μία αμυδρή εικόνα της έννοιας του συμβόλου.

Ο τύπος του υπερβατικού διαλογισμού βασίζεται πάνω στη συνειδητή προσπάθεια να έρθει κάποιος σε επαφή και εναρμόνιση με τις παγκόσμιες θεωρήσεις και ιδέες.

Η ενατένιση είναι μία μορφή επικοινωνίας με τις ανώτερες σφαίρες του είναι.
Πρόκειται για μία τεχνική, η οποία συχνά αποκαλείται "Συνομιλία με το Θεό".

Υπάρχει και ένα άλλο είδος διαλογισμού - γνωστό σαν "Πύλες της Σιγής" - το οποίο είναι πάρα πολύ δυναμικό και χρησιμοποιείται από άτομα εξασκημένα σε όλα τα προηγούμενα είδη διαλογισμού.
Για αυτόν τον τύπο ελάχιστα είναι ευρέως γνωστά.

"Ο παθητικός τύπος διαλογισμού είναι μία άλλη τεχνική, όπου νους και σώμα είναι ακίνητα."

Ένα από τα όπλα του σύγχρονου αποκρυφιστή στην εξερεύνηση των Εσωτερικών Πεδίων είναι η δύναμη, την οποία περιέχει ο νους.
Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάει, ότι ο νους είναι μεν καλός υπηρέτης, αλλά κακός αφέντης.
Όπως οι συγκινήσεις χαλιναγωγούνται από το νου, έτσι και ο νους χαλιναγωγείται από μία λεπτότερη μορφή συνείδησης.
Αυτή η αλυσίδα είναι αρχικά πολύ εύθραυστη, αλλά με τη σταθερή διαλογιστική εξάσκηση συγκροτείται δυναμικά και πετυχαίνεται η αναγκαία ισορροπία.

Κύριο έργο του διαλογισμού σήμερα, είναι να γεφυρώσει την υπερβατική συνείδηση με την καθημερινή, δηλαδή να βοηθήσει στην εξερεύνηση των ανώτερων κόσμων και να χρησιμοποιήσει δημιουργικά στην ύλη όσα ανακαλύπτει.
Με το διαλογισμό, το άτομο έρχεται σε συνειδητή επαφή με την εσωτερική πραγματικότητα, προχωράει στην αυτοανάλυση, αναγνωρίζει συνάφειες και κοινά στοιχεία με τον εξωτερικό κόσμο, με τους άλλους ανθρώπους.
Αφήνει τα παγκόσμια ρεύματα να διεισδύσουν ελεύθερα μέσα του και έτσι, αποκτά την εμπειρία μίας υπαρξιακής πληρότητας.

Ο διαλογισμός είναι μοναδικός τρόπος για την ανάπτυξη του νοητικού σώματος.
Έχει διαπιστωθεί, ότι ακόμα και στις μεγαλοφυΐες ο εγκέφαλος αποδίδει μόνο το 10% των δυνατοτήτων του.
Κλινικές έρευνες απέδειξαν ότι ο διαλογισμός δραστηριοποιεί σημαντικά τις νοητικές λειτουργίες και συγκεκριμένα, αυξάνει την παραγωγή των εγκεφαλικών κυμάτων.
Τα κύματα αυτά, είναι εκείνα, τα οποία εκπέμπονται όταν γίνονται ανώτερες διανοητικές λειτουργίες, όπως, για παράδειγμα, όταν λύνει κάποιος ένα αφηρημένο μαθηματικό πρόβλημα.
Έτσι, για μία ακόμη φορά, η επιστήμη της εποχής μας δικαιώνει τις αποκρυφιστικές τέχνες.

Συνεχίζεται με τα αποτελέσματα του διαλογισμού...

Ο διαλογισμός δεν περιορίζεται από κανένα θρησκευτικό δόγμα.
Ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις του καθένα, για να φέρει αποτελέσματα προϋποθέτει κύρια μία αίσθηση ανάγκης για μεγαλύτερη ελευθερία και μία ενδόμυχη πίστη ότι μέσα μας λανθάνουν ανεκμετάλλευτες ικανότητες.

Στις απλές, σύγχρονες διαλογιστικές τεχνικές το άτομο παίρνει μία καθορισμένη στάση - του Λωτού:

του Φαραώ:

ή άλλες - και αρχίζει να χαλαρώνει.
Στη συνέχεια, αφού ηρεμήσει τόσο το σώμα όσο και τις σκέψεις του, αρχίζει να συντονίζει και να ευθυγραμμίζει τους εσωτερικούς του φορείς.
Η ευθυγράμμιση στηρίζεται στο αποκρυφιστικό αξίωμα ότι το σύμπαν αποτελείται από μία αλληλουχία κόσμων, από τους οποίους ο υλικός, χειροπιαστός κόσμος, δεν είναι παρά ένα μέρος μονάχα.
Το άτομο συμμετέχει ταυτόχρονα σε όλους αυτούς τους κόσμους, τους οποίους αντιλαμβάνεται σπάνια, κυρίως μέσα από τα όνειρα ή τα οράματά του.
Σταδιακά, οι κόσμοι αυτοί αποκτούν στη συνείδηση του ασκούμενου την αντικειμενική τους υπόσταση, τις αληθινές τους διαστάσεις.
Μετά την ευθυγράμμιση και ανάλογα με τον τύπο του διαλογισμού, το άτομο συνήθως καταπιάνεται με την ανάλυση μίας περιεκτικής λέξης ή φράσης.
Σε αυτό το στάδιο, προσπαθεί να προσεγγίσει τους εσωτερικούς κόσμους χρησιμοποιώντας ορισμένες φράσεις-κλειδιά, κατάλληλα μάντραμ, σύμβολα και χρώματα.

Συνεχίζεται με τον "Καββαλιστικό Διαλογισμό"...

Σε πιο προχωρημένα στάδια αρχίζει μία τελείως συγκεκριμένη, βήμα προς βήμα, προσπάθεια του μαθητή να χτίσει μία συνειδητή σχέση και επικοινωνία με τον ανώτερο εαυτό του.

Ας δούμε όμως, από κοντά ένα τέτοιο καββαλιστικό διαλογισμό.
Αρχικά, γίνεται μία συμβολική κίνηση - η οποία υποδηλώνει την πρόθεση του ατόμου να εργαστεί εσωτερικά.
Ακολουθεί μία καθολική χαλάρωση και ένας καθαρισμός της αύρας, προετοιμάζοντας το μαθητή να δεχθεί εντυπώσεις από τα ανώτερα πεδία.
Με τη βοήθεια του οραματισμού χτίζει επάνω του το Δέντρο της Ζωής, όχι στο αιθερικό επίπεδο, αλλά σε ένα αστρονοητικό, δονώντας ταυτόχρονα τα κατάλληλα θεϊκά ονόματα.
Η Στήλη της Ισορροπίας του Δέντρου χρησιμοποιείται σαν ένα είδος κεραίας, φέρνοντας το άτομο σε επαφή με την Πνευματική Πηγή, αλλά και σαν αγωγός, διαχύνοντας τις ανώτερες ενέργειες σε πιο χαμηλά πεδία.
Με αυτό τον τρόπο, ο ασκούμενος νοιώθει την "ατμόσφαιρα", την οποία αποπνέει το Δέντρο - ισορροπία, αρμονία, τελειότητα.
Στον οραματισμό του φυσικά, χρησιμοποιούνται και τα αντίστοιχα χρώματα της κλίμακας, πάνω στην οποία εργάζεται.
Στη συνέχεια, διαλογίζεται πάνω σε κάποια Σεφίρα ή Σφαίρα και τις ιδιότητες, τις οποίες αυτή αντιπροσωπεύει.
Προσπαθεί να τη δει σαν ένα ολόκληρο κόσμο, ρυθμισμένο σύμφωνα με τις αρχές αυτής της Σεφίρα.
Τοποθετεί τον εαυτό του μέσα σε αυτό τον κόσμο και βλέπει τις αντιδράσεις του - θετικές, αρνητικές ή ουδέτερες.

Πρόκειται δηλαδή, για έναν οργανωμένο τρόπο αυτοανάλυσης και όταν έχουν συμπληρωθεί όλα τα Σεφιρόθ, έχει μία ολοκληρωμένη εικόνα του εαυτού του για το πώς λειτουργεί σε όλα τα πεδία.
Έρχεται αντιμέτωπος με όλες τις καταστάσεις, οι οποίες υπολανθάνουν μέσα του, θετικές ή αρνητικές, και προσπαθεί να τους δώσει τις φυσικές τους διαστάσεις.
Έτσι, σιγά-σιγά, μαθαίνει να είναι ο ίδιος ένα Δέντρο της Ζωής - μία ενσάρκωση του Αρχετυπικού Αδάμ.
Είναι ένα έργο, το οποίο, αν το ολοκληρώσει κάποιος ουσιαστικά, σίγουρα θα έχει προχωρήσει αρκετά βαθιά στον αποκρυφισμό.

Όπως βλέπουμε, υπάρχουν τρόποι διαλογισμού, οι οποίοι δεν είναι απλές νοητικές ασκήσεις, αλλά πανίσχυρες μέθοδοι ανάπτυξης των απόκρυφων δυνάμεων του ανθρώπου, με πρωταρχικό στόχο πάντα τη διεύρυνση της συνείδησης.
Το τί ακριβώς εννοείται με αυτά τα λόγια, μονάχα η άμεση εμπειρία μπορεί να δείξει.

Συνεχίζεται με διαλογισμό στις Κάρτες των Ταρώ...

Η πρόγνωση είναι η πιο γνωστή, αλλά και πιο παρεξηγημένη χρήση τους.
Δεν πρέπει να ξεχνά όμως, ο καθένας, ότι στη ζωή τίποτε δεν είναι προκαθορισμένο.
Έτσι, εξ ορισμού, κάθε μαντική μέθοδος περιορίζεται στην πρόβλεψη πιθανοτήτων και όχι αναπόφευκτων μελλοντικών καταστάσεων, γιατί τέτοιες δεν υπάρχουν.

Τα Ταρώ έχουν πολύ βαθύτερες προεκτάσεις.
Η σειρά με την οποία εκτυλίσσονται οι κάρτες της Μεγάλης Αρκάνα, δεν είναι παρά η ιστορία της ανθρώπινης ψυχής - η κάθοδος μέσα στην ύλη και η επιστροφή της στην αρχική Πηγή της Δημιουργίας.
Για αυτό το λόγο προσφέρονται σαν ένα θαυμάσιο αντικείμενο διαλογισμού.
Κάθε εικόνα αντιστοιχεί σε κάποιο πεδίο της ανθρώπινης συνείδησης κι έτσι εκφράζει συγκεκριμένες ιδιότητες.
Υπάρχουν τεχνικές, οι οποίες επιδιώκουν να φέρουν το άτομο σε στενή σχέση με κάθε Κάρτα και να του δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις να εκφράσει αυτές τις ιδιότητες στην καθημερινή ζωή.

Μία από αυτές είναι και το The Guide Meditation, το οποίο αναπτύχθηκε από τον Edwin Steinbrecher.
Χρησιμοποιεί μία τεχνική ελεύθερης δημιουργικής φαντασίας, κατά την οποία το υποκείμενο οραματίζεται όσο το δυνατό πιο ζωντανά και πραγματικά τον εαυτό του μέσα σε μία σπηλιά.
Σε αυτή την σπηλιά υπάρχει ένα πέρασμα, το οποίο οδηγεί προς τα πάνω, στο ύπαιθρο.
Εκεί συναντά ένα ζώο και έναν οδηγό και, μέσα από μία σειρά διαλογισμών, οδηγείται διαδοχικά σε διάφορες αρχετυπικές εικόνες, αρχίζοντας με εκείνη του Ήλιου.
Οι σκηνές, τις οποίες προκαλούν οι τεχνικές δημιουργικού οραματισμού, είναι τόσο ζωντανές, που δίνουν την αίσθηση αντικειμενικών πραγματικοτήτων.
Σαν αρχετυπικές εικόνες χρησιμοποιούνται οι κάρτες της Μεγάλης Αρκάνα των Ταρώ.
Με κάθε αρχέτυπο ή κάρτα, το οποίο προσεγγίζεται, δημιουργείται κάποιος δεσμός.
Αυτός εγκαθιδρύεται θέτοντας ερωτήσεις σχετικά με το τί μπορεί να κάνει κάποιος, για να εκφράσει πληρέστερα στην εξωτερική ζωή την Αρχή, την οποία αντιπροσωπεύει η κάρτα.
Κατόπιν, τοποθετεί ένα σύμβολο της εικόνας μέσα του, υποδηλώνοντας έτσι την ενότητά του, την σχέση του με αυτή την αρχή.

Ο Paul Foster Case, ένας από τους βαθύτερους μελετητές των Ταρώ, δημιουργώντας ένα σύστημα ειδικά και μόνο για την εσωτερική του ομάδα, προσεγγίζει κάθε κάρτα έχοντας ήδη γνώση της ιδιότητας, την οποία αντιπροσωπεύει.
Η τελευταία αφυπνίζεται μέσα στο άτομο με τη βοήθεια της εικόνας και των συμβόλων.
Έτσι, αναδύονται ιδιότητες με τελείως πρακτική χρήση, όπως μνήμη, φαντασία και αυτοέλεγχος (καθώς και άλλες πιο αφηρημένες).

Συνεχίζεται...

Σε ευχαριστώ...

Όσα αναφέρθηκαν δεν είναι παρά ένα δείγμα των πρακτικών εφαρμογών των Ταρώ.
Οι κάρτες τους έχουν ένα πλεονέκτημα, το οποίο σπάνια συναντάται στον αποκρυφιστικό συμβολισμό.
Εκτός από τα γεωμετρικά ή άλλα σύμβολα, τα οποία απευθύνονται στο ασυνείδητο, περιέχουν και παραστάσεις με ανθρώπινες μορφές, των οποίων λίγο-πολύ το νόημα είναι εύκολα κατανοητό από το συνειδητό νου.
Έτσι, τα Ταρώ έχουν τη δύναμη να μιλάνε και στους δύο ψυχικούς κόσμους του ανθρώπου: το συνειδητό και τον ασυνείδητο, δημιουργώντας έναν αγωγό επικοινωνίας μεταξύ τους.

Τα Ταρώ έχουν πολύ μεγάλη σχέση και με το καββαλιστικό σύστημα.
Οι κάρτες τους σχετίζονται άμεσα με το Δέντρο της Ζωής και τις Ατραπούς, οι οποίες ενώνουν τα Σεφιρόθ μεταξύ τους.
Κάθε Κάρτα της Μεγάλης Αρκάνα είναι ουσιαστικά το κλειδί για τη διάνυση αυτών των Ατραπών - ένα θέμα, το οποίο αισίως θα εξετάσουμε αργότερα και το οποίο μπορείτε να "γευτείτε" εδώ: ΒΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΤΡΑΠΟ....

Στην εντελώς συνειδητή διαλογιστική εργασία έρχονται να προστεθούν ορισμένες σύγχρονες αποκρυφιστικές τεχνικές, οι οποίες απευθύνονται άμεσα στο ασυνείδητο.
Η σφαίρα του ασυνείδητου αποτελεί έναν καινούργιο όρο για ένα κομμάτι του εαυτού μας γνωστό από την αρχαιότητα.
Ο χώρος του αγκαλιάζει όλα όσα λειτουργούν μέσα μας χωρίς την επίγνωση ή την έγκρισή μας.
Εκεί κρύβονται οι εμπειρίες του παρελθόντος και, όπως πολλοί υποστηρίζουν, η γνώση του μέλλοντος.
Στην τελευταία περίπτωση όμως, μιλάμε πια για υπερσυνείδητο, δηλαδή την περιοχή εκείνη της ψυχής, η οποία σχετίζεται με τον ανώτερο εαυτό.

Το ενδιαφέρον γι' αυτόν τον ψυχικό χώρο ουσιαστικά προϋπήρχε, αλλά είχε νεκρωθεί για πολλές εκατονταετηρίδες.
Πρόσφατα όμως, αναζωπυρώθηκε πάνω σε μία νέα βάση, πολύ πιο τεκμηριωμένη, καθώς ο άνθρωπος κατέχει πλέον την γνώση ενός μεγαλύτερου μέρους του εαυτού του.

Συνεχίζεται...

Οι επόμενοι αιώνες απομάκρυναν τον άνθρωπο από αυτή την επαφή, έστω και αν αρχικά, όπως υποστηρίζεται, οι πρώτοι Χριστιανοί διατηρούσαν την κληρονομιά των προγόνων τους με τις συμβολικές, υπόγειες κατακόμβες.

Η απύθμενη ανάγκη για αυτοεξερεύνηση και γνώση της θεότητας ξαναζωντάνεψε μόλις πριν μερικές δεκαετίες και ολοένα γίνεται πιο επιτακτική.
Οι κυριότερες σύγχρονες μέθοδοι, οι οποίες οδηγούν σε αυτή την γνώση μέσω του ασυνειδήτου με στόχο την πληρέστερη κατανόηση όλου του εαυτού μας και όχι μόνο του συνειδητού, είναι κύρια οι λεγόμενες Δίοδοι και οι εργασίες Ατραπών.
Το γενικό πλαίσιο εφαρμογής τους είναι η ομαδική συμμετοχή.
Το άτομο δεν εργάζεται μόνο του, αλλά μέσα σε ένα ομαδικό σχηματισμό, όπου παίρνουν μέρος και άλλα μέλη, τα οποία τα εμπιστεύεται.
Έτσι, νοιώθει μεγαλύτερη ασφάλεια κατά τη διάρκεια της εφαρμογής, έχει τη χαρά του μοιράσματος της εμπειρίας με τους συντρόφους του και τέλος, του δίνεται η ευκαιρία της επικοινωνίας και της ανταλλαγής απόψεων μετά το τέλος της άσκησης.
Αυτό, βέβαια, δεν αποκλείει πάντοτε την πιθανότητα ατομικής εργασίας - η εμπειρία όμως, της τελευταίας δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε κατά το ελάχιστο με την ποιότητα της πρώτης.

Συνεχίζεται...

Κι εδώ φυσικά, η χρήση οποιασδήποτε ναρκωτικής ουσίας είναι καταστροφική.
Η εμπειρία και η συνειδητότητα, οι οποίες αποκτούνται από την επίπονη και επίμονη προσπάθεια, δεν είναι δυνατό να αντικατασταθούν με τίποτε.

Είναι γνωστοί τρεις τύποι Ατραπών: ο Ορφικός, ο Ερμητικός και ο Μυστικιστικός.
Ο Ορφικός τύπος χρησιμοποιεί μυθολογικά στοιχεία, ο Ερμητικός γεωμετρικά σχήματα, ενώ ο Μυστικιστικός στηρίζεται στις "Πνευματικές Ασκήσεις" του Ιγνάτιου Λογιόλα, οι οποίες είναι βασισμένες σε σκηνές από τη ζωή του Χριστού.

Στο καββαλιστικό σύστημα υπάρχει η δυνατότητα να εφαρμοστούν και οι τρεις τύποι πάνω στις 22 Ατραπούς του Δέντρου της Ζωής, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του καθένα.

Οι Ατραποί, οι οποίες γίνονται πάνω στο Δέντρο, είναι στην ουσία ένα ταξείδι της Ψυχής από μία Σεφίρα σε μία άλλη, δηλαδή από μία κατάσταση συνείδησης σε μία άλλη.
Κάτι το οποίο σχετίζεται άμεσα με τις 22 Κάρτες της Μεγάλης Αρκάνα των Ταρώ, οι οποίες βρίσκουν εδώ την αντιστοιχία τους.

Οι εργασίες Ατραπών έχουν εξασκηθεί πλατιά και επί πολύ χρόνο σε ορισμένους κύκλους της Ευρώπης και της Αμερικής.
Τα αποτελέσματά τους υπήρξαν πάντα θετικά, εφόσον ακολουθήθηκαν οι βασικές τους αρχές και βοήθησαν σημαντικά στη διερεύνηση, αποκάλυψη και γνώση του Ασυνείδητου Κόσμου.

Συνεχίζεται με τις "Διόδους"...

Η μετέπειτα ανταλλαγή απόψεων και εντυπώσεων οδηγεί στη διασταύρωση τυχόν κοινών εμπειριών και στις τελικές εντυπώσεις, τις οποίες έχουν τα μέλη της ομάδας για τη συγκεκριμένη εφαρμογή.
Η συλλογικότητα της διεξαγωγής αυτών των ασκήσεων παίζει καθοριστικό ρόλο στην αποτελεσματικότητά τους.

Συνεχίζεται...

Μετά το τέλος της άσκησης, τα άτομα επανέρχονται στην καθημερινή κατάσταση συνείδησης, φέρνοντας όμως μαζί τους και την εμπειρία, την οποία απεκόμισαν.
Οι Δίοδοι και οι Εργασίες Ατραπού μοιάζουν με ονειρικές καταστάσεις, οι οποίες διεξάγονται όμως, όταν το άτομο είναι ξύπνιο.
Το πλεονέκτημά τους έγκειται στο γεγονός ότι το άτομο δε χάνει τον έλεγχο του εαυτού του ούτε για μία στιγμή, ενώ ταυτόχρονα του δίνεται η ευκαιρία να αποκτήσει πολύτιμες εμπειρίες για τον εαυτό του και το περιβάλλον του.

Οι μέθοδοι αυτές δεν χρησιμοποιούνται μόνο στους αποκρυφιστικούς κύκλους.
Τυχαίνουν πλατιάς εφαρμογής και στην Ψυχανάλυση.
Η σύγχρονη ψυχαναλυτική μέθοδος εφαρμόζει όλο και περισσότερο την ομαδική εργασία.
Έτσι, τα άτομα αλληλοβοηθιούνται μεταξύ τους και δεν πέφτουν σε ακόμη μεγαλύτερη απομόνωση από εκείνη, την οποία τους προσφέρει η μοναχική, ξεκομμένη κοινωνία μας.

Οι πιο γενικές μορφές Διόδων εφαρμόζονται και μεταξύ σχετικών με την Ψυχολογία και Κοινωνιολογία ατόμων, με υγιή κατά το γενικό μέτρο ψυχικό κόσμο.
Η επιδίωξή τους είναι η ανάπτυξη της Συνείδησης και η προσπάθεια να ανταποκριθούν καλύτερα και πιο ποιοτικά στα επαγγελματικά τους καθήκοντα: εκπαιδευτικά, συντονιστικά, επιμορφωτικά κλπ.

Συνεχίζοντας αυτή τη μελέτη στη διερεύνηση του ασυνείδητου, θα ασχοληθούμε με την περιοχή του ύπνου και του ονείρου.

Ο άνθρωπος την ώρα του ύπνου λειτουργεί σα συσσωρευτής, στον οποίο δίνεται η ευκαιρία να φορτιστεί, για να αδειάσει πάλι αργότερα στην χρήση της καθημερινότητας.
Αυτό μας θυμίζει πως οι δυνάμεις του δεν είναι ανεξάντλητες και πως ο ύπνος είναι μία από τις κυριότερες λειτουργίες αποκατάστασης του χαμένου δυναμικού.

Το κύριο χαρακτηριστικό του είναι η χαλάρωση της συνείδησης.
Εκτός από το φυσικό σώμα, του οποίου οι εκούσιες λειτουργίες σταματούν, πέφτει σε πλήρη ή μερική αδράνεια και ο συνειδητός νους.
Όσο πιο βαθύς είναι ο ύπνος, τόσο μεγαλύτερη η αδράνεια του συνειδητού.
Το κενό, το οποίο αφήνει η συνείδηση, έρχονται να το συμπληρώσουν οι λειτουργίες του ασυνείδητου, οι οποίες κατά τον ύπνο βρίσκουν μία διέξοδο και μία έκφραση.
Όλες οι εμπειρίες, ευεργετικές και μη, οι οποίες αποκτήθηκαν στην εν εγρηγόρσει κατάσταση, βρίσκουν τον χρόνο να αφομοιωθούν και να κατασταλάξουν μέσα στην ψυχή.
Ακόμη και αν μετά από λίγο εκείνες οι εμπειρίες, οι οποίες φαίνονται ασήμαντες ή απωθητικές, διαγραφούν από το χώρο του συνειδητού, τα πάντα μένουν καταχωρημένα μέσα στα πολύ βαθιά στρώματα του ασυνείδητου.

Κατά τη διάρκεια της αφομοίωσης και ανάπλασης υπάρχει η δυνατότητα να αναδυθούν ορισμένα στοιχεία από το ασυνείδητο και να εκφραστούν υπό μορφή ονείρου.
Αυτό συμβαίνει όταν ο ασυνείδητος κόσμος θέλει να ξαναθυμήσει ή να αποκαλύψει πτυχές, οι οποίες είχαν μείνει απαρατήρητες στο συνειδητό εαυτό.
Αν το όνειρο μπορεί να ανακληθεί στην εν εγρηγόρσει συνείδηση, πολλά μπορούν να αποκαλυφθούν για τα μηνύματα, τα οποία στέλνει το ασυνείδητο.

Αυτή είναι η μία μορφή ονείρου.
Υπάρχει ακόμα μία μορφή, η οποία σχετίζεται με την τηλεπάθεια και τη διορατικότητα.
Αν και ίσως φανεί παράδοξο, ο Φρόιντ, ο τόσο υλιστής ψυχολόγος και αρνητής του συμβατικού αποκρυφισμού, φαίνεται να αποδέχεται και να εξετάζει όχι μόνο την πρώτη περίπτωση, αλλά και τη δεύτερη με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Συνεχίζεται...

Παρόμοια είναι και η περίπτωση της τηλεπάθειας κατά τον ύπνο.
Κοινές ονειρικές εμπειρίες, τις οποίες είχαν δύο ή περισσότερα άτομα, συνηγορούν αυτής της θεωρίας.
Επίσης, όνειρα, τα οποία κινούνται πάνω στο ίδιο πλαίσιο, έχουν αναφερθεί από ασθενείς του Φρόιντ και έχουν ταξινομηθεί σε αυτή την κατηγορία.

Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθώ στις έρευνες του Γιούνγκ - μαθητή και συνεργάτη του Φρόιντ - στο χώρο του ονείρου.
Από καταγραφές και αναλύσεις ονειρικών καταστάσεων και με τη βοήθεια των ασθενών του, ο Γιούνγκ ανακάλυψε πως μέσα σε ορισμένης μορφής όνειρα εμπλέκονται σύμβολα, μαντάλα και εικόνες, οι οποίες μπορούν να ενταχθούν μόνο στο χώρο των αρχετύπων.
Βάσει αυτής της ιδέας, ανέπτυξε τη θεωρία του για το ασυνείδητο, η οποία υποστηρίζει ότι αν κάποιος εισχωρήσει βαθιά στον ασυνείδητο νου, τότε μπορεί να προχωρήσει πέρα από το προσωπικό επίπεδο, σε βάθη, τα οποία μοιράζεται από κοινού με τη φυλετική του ομάδα και σε ένα βαθύτερο επίπεδο με όλη την ανθρωπότητα.
Έτσι, οδηγούμαστε στην έννοια του Συλλογικού Ασυνειδήτου, της περιοχής εκείνης του ανθρώπου, η οποία περιέχει την γνώση όλων των εποχών.
Τμήματα αυτού πολλές φορές αναδύονται με τη μορφή ονείρου και πολλά συμπεράσματα θα μπορούσαν να ληφθούν από τη μελέτη τους.

Ένας ολόκληρος κόσμος ξετυλίγεται κατά τη διάρκεια του ύπνου, ένας κόσμος άλλοτε εφιαλτικός και άλλοτε ονειρώδης, αλλά πάντα γεμάτος με πλούσιες εμπειρίες.
Η προσοχή των ερευνητών αυτού του πεδίου πολώθηκε στην προσπάθεια διατήρησης της ονειρικής ανάμνησης.
Επειδή όμως, κατά τον ύπνο υπάρχει χαλάρωση της συνείδησης και επομένως, μειωμένες δυνατότητες ελέγχου, οι τεχνικές αρχίζουν στο στάδιο, το οποίο προηγείται του ύπνου.

Συνεχίζεται...

Ίσως αρχικά, στα πρώτα στάδια της αυθυποβολής πριν από τον ύπνο, να μην παρουσιαστούν τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Κάτι τέτοιο ξεπερνιέται εύκολα με την επιμονή και επανάληψη της εργασίας, μέχρις ότου λειτουργήσει.
Η μέθοδος αυτή έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν και θεωρείται γενικά πετυχημένη και ασφαλής.

Η όλη εργασία δεν τελειώνει εδώ.
Ακολουθεί ανάλυση των ονείρων από το ίδιο το άτομο.
Σε αυτό μπορεί να βοηθηθεί και από κάποιον ειδικό στο θέμα.
Τα όνειρα ταξινομούνται σε διάφορες κατηγορίες σύμφωνα με το περιεχόμενό τους και μελετώνται τα σύμβολα και τα άλλα στοιχεία τους.
Η ψυχαναλυτική μέθοδος αποδεικνύεται ιδιαίτερα χρήσιμη σε αυτόν τον τομέα.

Εκτός από την προσπάθεια για εξερεύνηση των ασυνείδητων καταστάσεων μέσω των ονειρικών εμπειριών, η περίοδος του ύπνου μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για ευεργετικούς για το άτομο σκοπούς.
Πολλές από τις σύγχρονες αποκρυφιστικές σχολές συστήνουν στους μαθητές τους, στο διάστημα πριν από τον ύπνο, να αποσύρουν την προσοχή τους από τα τετριμμένα της καθημερινότητας και να πολώνονται σε υψηλότερες ιδέες και ιδανικά.
Αυτό πετυχαίνεται είτε με τη μελέτη κάποιου σχετικού βιβλίου, είτε με μία απλή ενατενιστική εργασία.
Αν το άτομο κατορθώσει να κοιμηθεί με προσηλωμένο το νου σε παρόμοιους αφηρημένους χώρους, θα τους μεταφέρει και στην περιοχή του ύπνου.
Μια και ο νους δεν σταματά ποτέ να δουλεύει, θα εξακολουθήσει να ασχολείται με το επιλεγμένο θέμα, τουλάχιστον μέσα στα πλαίσια του ασυνείδητου τμήματός του.
Υποστηρίζεται, πως τα αποτελέσματα αυτής της μεθόδου είναι εκπληκτικά, έστω και αν μερικοί δεν έχουν απόλυτη συνείδησή τους.

Μία άλλη εργασία, η οποία προτείνεται στο προϋπνωτικό στάδιο, σχετίζεται με την ημερήσια ανασκόπηση.
Το άτομο, χαλαρωμένο στο κρεββάτι του, ανακαλεί τα γεγονότα της ημέρας και εντοπίζει τα ισχυρά ή αδύνατα σημεία της συμπεριφοράς ή των πράξεών του.
Έτσι, στην ουσία κάνει μία διορθωτική εργασία και εξασκεί την ανάλογη αυτοκριτική.
Η όλη άσκηση βασίζεται στη θεωρία πως δεν πρέπει να μεταφερθούν στον ύπνο - και επομένως στον ασυνείδητο κόσμο - αδυναμίες ή τυχόν συμπλέγματα ή κακίες, τα οποία αποκτήθηκαν κατά την ημέρα.
Πρόκειται για ένα είδος κάθαρσης και εισδοχής στον ύπνο με καθαρότερη συνείδηση.

Αυτή η μέθοδος δεν είναι απόλυτα καινούργια.
Την εισήγαγε ο Πυθαγόρας και εφαρμόστηκε από τους μαθητές του.
Αναφέρεται επίσης, με μία πιο εκχριστιανισμένη μορφή, από τον Ιγνάτιο Λογιόλα στις "Πνευματικές Ασκήσεις" του.
Παρ' όλα αυτά, μόλις τον περασμένο αιώνα άρχισε να βρίσκει πλατιά ανταπόκριση στον κόσμο χάρη στα βιβλία της Αλίκης Μπέιλι, η οποία της έδωσε μία σύγχρονη μορφή.
Τα αποτελέσματά της δε φαίνονται άμεσα, αλλά εξασκούν μία σχεδόν αλχημική δράση στα ψυχικά πεδία.
Δρουν αργά, αλλά αποφασιστικά και μετουσιώνουν την όλη ανθρώπινη ύπαρξη.

Συνεχίζεται με την σχέση του σύγχρονου αποκρυφισμού με την επιστήμη...

Για την επιστήμη το αντικείμενο βρίσκεται έξω, στη μελέτη της φύσης και των νόμων της.
Ίσως, ακόμη, και στην προσπάθεια ενός είδους επίδρασης και χειρισμού της.

Από την άλλη, ο αποκρυφισμός μελετά τον ίδιο τον άνθρωπο, ανακαλύπτοντας την εσωτερική του φύση και τους νόμους της, δίνοντας δυνατότητες βελτίωσης και ελέγχου.

Μπορεί λοιπόν, να δει κάποιος ότι υπάρχει ένας κοινός δρόμος μεταξύ των δύο και η μόνη διαφορά τους βρίσκεται στο αντικείμενο.
Αυτό ενισχύει την άποψη ότι θα μπορούσαν να συλλειτουργήσουν αρμονικά, ανταλλάσσοντας μεθόδους και ιδέες, προχωρώντας βαθύτερα στην ουσία των πραγμάτων και του ίδιου του ανθρώπου.

Και είναι αλήθεια, ότι έχουμε έρθει σε μία εποχή, όπου αυτό λίγο-πολύ έχει αρχίσει να γίνεται.
Για πρώτη φορά, τις τελευταίες δεκαετίες γίνεται από αρκετούς επιστήμονες μία προσέγγιση στις αποκρυφιστικές θεωρίες και τεχνικές, προσπαθώντας να τις μελετήσουν και να τις εκφράσουν κάτω από το φως της επιστημονικής αλήθειας.

Πολλοί, επίσης, αποκρυφιστές του καιρού μας έχουν κάνει ιδιαίτερη προσπάθεια - με αρκετή επιτυχία - να θέσουν τις επιστημονικές επιτεύξεις στην υπηρεσία της εσωτερικής έρευνας και της εξέλιξης του ανθρώπου.

Δεν είναι μικρό πράγμα, το ότι μόνο μέσα στο 1972 στις Η Π.Α έγιναν τουλάχιστον τρία επιστημονικά συνέδρια, τα οποία ασχολήθηκαν με θέματα, τα οποία αφορούν στον εσωτερισμό.
Το πρώτο έγινε το Μάρτιο, στο Πανεπιστήμιο John F. Kennedy της Καλιφόρνια, με θέμα: "Προοπτικές για το θάνατο και τη διαδικασία του".
Ήταν μία προσπάθεια εξέτασης της δυνατότητας αλληλεπίδρασης της εφαρμοσμένης ιατρικής σε συνδυασμό με τις κλινικές παρατηρήσεις για το θάνατο και με την εφαρμοσμένη ψυχική και πνευματική γνώση.

Η γιατρός Elizabeth Kubler-Ross μίλησε σε αυτό το συνέδριο, καθώς και σε ένα άλλο, το οποίο οργανώθηκε από την Πανεπιστημιακή Σχολή του Σαν Ντιέγκο και έλαβαν μέρος 2,300 άτομα.
Από εκείνη τονίστηκε η ανάγκη μεταβολής της ατομικής συνειδητότητας και διακηρύχθηκε η απόλυτη βεβαιότητά της ότι δεν υπάρχει θάνατος.

Το τρίτο συνέδριο έγινε στο Μαϊάμι, τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου.
Συναντήθηκαν φυσικοί, μηχανικοί, ανθρωπολόγοι και παραψυχολόγοι.
Εξετάσθηκαν τηλεπαθητικά και ψυχικά φαινόμενα και θεωρήθηκαν αξιόπιστα για σοβαρή επιστημονική διερεύνηση, η οποία θα μπορούσε να κατέληγε σε εντυπωσιακές ανακαλύψεις.

Συνεχίζεται...

Αυτή η έρευνα πέρα από τη συμβατική επιστήμη ονομάστηκε Παραψυχολογία.
Ένας όρος, ο οποίος πιστεύω πως πολύ λίγο ταιριάζει.
Ο Ράιχ την ονόμασε Ψυχοτρονική.
Ανεξάρτητα όμως, από το ποιά είναι η ονομασία, το γεγονός βρίσκεται στο ότι σήμερα, έχουν γίνει μεγάλα βήματα προς κατευθύνσεις, οι οποίες μέχρι χτες θεωρείτο αδιανόητο να προσεγγισθούν.
Εδώ, δεν έχουμε να κάνουμε με αποκρυφιστικές τεχνικές, αλλά με την πρακτική εφαρμογή μέσα στο επιστημονικό εργαστήρι.
Όπως κάποτε, η Αστρολογία και η Αλχημεία επέδρασαν στην ανάπτυξη της σύγχρονης Αστρονομίας και Χημείας, έτσι και τώρα, βρισκόμαστε στο εμβρυακό στάδιο για τη διάνοιξη νέων οριζόντων.

Εδώ, θα τολμήσω να κάνω μία παρομοίωση.
Μπορούμε να παρομοιάσουμε την επιστήμη με το συνειδητό και τον αποκρυφισμό με το ασυνείδητο.
Όπως το συνειδητό έχει ένα φάσμα αντίληψης, το ίδιο έχει και η επιστήμη.
Κατά καιρούς και μέσα στην εξελικτική πορεία, αυτό το φάσμα διευρύνεται αντλώντας από τις περιοχές του ασυνειδήτου.
Ό,τι αντλείται, είναι πλέον συνειδητό.
Το ίδιο μπορεί να παρατηρήσει κάποιος, όταν η επιστήμη αντλεί από τον αποκρυφισμό.
Διευρύνεται το πεδίο της αποκτώντας νέες γνώσεις, οι οποίες, από εκείνη την στιγμή, θεωρούνται πλέον επιστημονικές.

Συνεχίζεται με σχετικά παραδείγματα...

Μόνο στον 20ο αιώνα έγιναν συστηματικές επιστημονικές παρατηρήσεις με ουσιαστικά συμπεράσματα.
Ο Γουίλιαμ Φ. Πίτερσεν, μετά τριάντα χρόνων έρευνα, διαπίστωσε ότι: οι επιληψίες, οι αυτοκτονίες και οι καρδιαγγειακοί θάνατοι συνδέονται άμεσα με τις φάσεις και θέσεις της Σελήνης.
Μία άλλη του παρατήρηση ήταν, ότι μετά την Πανσέληνο γεννιούνται περισσότερα αγόρια, ενώ μετά τη Νέα Σελήνη περισσότερα κορίτσια, κάτι το οποίο σήμερα λαμβάνεται υπ' όψη στο γενετικό προγραμματισμό της Τσεχίας και της Σλοβακίας.

Το 1935, Ιάπωνες επιστήμονες ανακοινώνουν, ότι μετά από παρατηρήσεις, είδαν πως ο δείκτης των θρομβώσεων αυξάνεται σημαντικά ανάλογα με την έξαρση των ηλιακών κηλίδων.

Μία τελευταία (σχετικά) επιστημονική ανακάλυψη είναι, ότι λόγω της παλιρροϊκής έλξης του Ήλιου, η επιφάνεια του πλανήτη μας ανεβοκατεβαίνει κατά 9 ίντσες.
Ενώ, η πιο γνωστή επίδραση της Σελήνης είναι η παλιρροϊκή της έλξη στο υγρό στοιχείο του πλανήτη.

Ωστόσο, η σύγχρονη επιστημονική έρευνα δεν περιορίζεται σε αυτά.
Εδώ και χρόνια, στη Ρωσία πουλιούνται ακουστικοί ταλαντωτές με συχνότητα 8-13 Hz, της οποίας το άκουσμα προκαλεί ύπνο και ηρεμία.
Αυτό δε φέρνει στο νου τη δημιουργική χρήση του ήχου, όπως τον χρησιμοποιούσαν και τον χρησιμοποιούν οι αποκρυφιστές, όταν εκφωνούν με ιδιαίτερο τρόπο τις δυναμικές λέξεις τους;

Συνεχίζεται με τη φωτογράφηση κατά Κίρλιαν...

Στο προκείμενο τώρα.
Θα ήθελα να κάνω μια δυο τοποθετήσεις σε όσα αναφέρεις στο τελευταίο σου post.
Διαβάζοντας τη φράση σου "Τα όρια του επιστήμονα πλάτυναν τόσο πολύ, που αρχίζει να διαισθάνεται ότι υπάρχει και κάτι άλλο", σκέφτηκα ότι ίσως- σε μερικές περιπτώσεις -να μην πρόκειται για "διαπλάτυνση" αλλά για αδιέξοδο που δημιουργήθηκε από τη στιγμή που ο επιστήμονας βρέθηκε μπροστά σε φαινόμενα που η μηχανιστική άποψη του κόσμου και οι παρεπόμενες απ’ αυτήν προσεγγίσεις δεν μπορούσαν να τα εξηγήσουν επαρκώς, καμιά φορά και καθόλου.
Οι φυσικές επιστήμες ενσωματώνουν πλέον στις ερμηνείες τους και στοιχεία τα οποία παραπέμπουν σε θεωρήσεις που έκανε για παράδειγμα ο Ηράκλειτος ή ο Λάο Τσε εδώ και 2.500 χρόνια.
Όπως αναφέρει και ο μεγάλος φυσικός του 20ου αιώνα Τζούλιους Ρόμπερτ Οπενχάϊμερ:
"...οι βασικές αρχές που ακολούθησε η ανθρώπινη σκέψη για να μας οδηγήσει στις πρόσφατες ανακαλύψεις της ατομικής Φυσικής, δεν είναι εντελώς άγνωστες, ούτε πρωτότυπες, ούτε καινούριες. Εκτεταμένες τους διατυπώσεις βρίσκουμε στα θεωρητικά θεμέλια του Βουδισμού και του Ινδουϊσμού. Έτσι, πολλές από τις πρόσφατες ανακαλύψεις δεν είναι τίποτε περισσότερο από εξειδικεύσεις και διερευνήσεις της βασικής διδασκαλίας της αρχαίας σοφίας".
Και αυτό είναι ένα μόνο παράδειγμα...

Να κλείσω με ένα σχόλιο στην παρομοίωσή σου επιστήμη/συνειδητό, αποκρυφισμός/ασυνείδητο.
Ένα παράδειγμα που ενισχύει αυτή την άποψη είναι κατά τη γνώμη μου το στοιχείο της "έμπνευσης" σ’ έναν επιστήμονα.
Η έμπνευση δεν αποτελεί μέρος της αυστηρής επιστημονικής μεθοδολογίας, επειδή πολύ απλά...αρνούνται να την συμπεριλάβουν σ’ αυτήν. Η έμπνευση αποτελεί για κάθε επιστήμονα ένα βασικό στοιχείο της δημιουργικότητάς του. Είναι παρούσα τόσο στην αρχή, όσο και στην ολοκλήρωση της εργασίας του. Σχετικά με την παρουσία της στην αρχή, είναι προφανές να ισχυρίζεται κανείς κάτι τέτοιο: συνήθως οι "μεγάλες σκέψεις", αυτές που οδηγούν στην απάντηση ενός ερωτήματος ή στο άνοιγμα ενός μονοπατιού για την προσέγγιση μιας λύσης, έρχονται αιφνίδια, απροειδοποίητα. Προφανώς ο πυρήνας της απάντησης στο ερώτημα βρίσκεται "θαμμένος" στο ασυνείδητο και σε μια ανύποπτη στιγμή...αντλείται από κει.
Παρούσα η έμπνευση είναι όμως και στο τέλος, στην ολοκλήρωση. Πώς άραγε???
Αν υποθέσουμε ότι ένας επιστήμονας έχει "συμπυκνώσει" το αποτέλεσμα της εργασίας του σε έναν μαθηματικό τύπο, είναι υποχρεωμένος να συνοδεύσει την αφαιρετική γλώσσα των συμβόλων που χρησιμοποίησε και με μια καθαρά λεκτική διατύπωση. Δεν υπάρχει νόμος ή θεωρία χωρίς λεκτική διατύπωση. Εδώ ακριβώς υπεισέρχεται ο παράγοντας της έμπνευσης: για να διατυπώσει λεκτικά τη θεωρία, θα πρέπει να χρησιμοποιήσει...λέξεις. Καμιά όμως λέξη δεν είναι μονοσήμαντη. Αναγκαστικά τις χαρακτηρίζει η ανακρίβεια. Στην ανακρίβεια όμως των λέξεων υπεισέρχεται ο παράγοντας της...έμπνευσης, η οποία αντλείται από το ασυνείδητο.

αυτά προς το παρόν, θα επανέλθω.

σ' ευχαριστώ για τη συμμετοχή.
Είναι πολύ σημαντική η παρατήρησή σου και δεν έχει διατυπωθεί στις προηγούμενες σελίδες.

Συνεχίζω σχετικά με τη φωτογράφηση κατά Κίρλιαν κι ελπίζω ότι έχω καταφέρει να κρατήσω το ενδιαφέρον του αγαπητού Mercury έως τώρα. Εν τω μεταξύ, μπορείτε να επισκεφθείτε και αυτό το σχετικό θέμα: Ένα βιβλίο για την αύρα και τις σκεπτομορφές.

Το 1939 ήρθε μέσα σε όλα να προστεθεί ένα σημαντικό επιστημονικό γεγονός.
Η φωτογράφηση του ενεργειακού πεδίου του ανθρώπου από το Δρ. Κίρλιαν.
Η αύρα των διορατικών αποκρυφιστών είχε γίνει μία πραγματικότητα.

Ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα ο Ντιμπουά Ρεϊμόν είχε αποδείξει ότι η νευρική δύναμη ήταν ηλεκτρική.
Επίσης, το 1935, ο καθηγητής Μπερ του πανεπιστημίου Γέιλ ανακάλυψε ότι όλα τα ζωντανά όντα περιβάλλονται και διαπερνώνται από ηλεκτρικά πεδία, τα οποία τα διευθετούν και τα ελέγχουν, οργανώνοντας τη φυσική ύλη με την οποία συνδέονται.
Για να φτάσουμε τέλος στην χρονιά όπου ο Δρ. Κίρλιαν, ένας Ηλεκτρονικός-Μηχανικός, παρατηρώντας έναν ασθενή την ώρα της ηλεκτροθεραπείας του, είδε εκκενώσεις ανάμεσα στα ηλεκτρόδια της συσκευής και στο σώμα του ασθενή.
Μετά από σκληρή δουλειά και μελέτη κατάφερε μαζί με τη γυναίκα του να φωτογραφίσει αυτό το ανθρώπινο φωτεινό περίγραμμα.

Ο Καθηγητής Γκότλαμπ Σνίμπελι του πανεπιστημίου Γιούτα φωτογραφίζει την αύρα από τα δάκτυλα ανδρών και γυναικών κάτω από ορισμένες συνθήκες.
Πιστεύει ότι αρκεί η παρουσία δύο ετερόφυλων, ώστε να παρατηρηθεί αλλαγή στα χρώματα της αύρας του δάκτυλου.
Η εναλλαγή συναισθημάτων, επίσης, όπως χαρά, πόνος κλπ. δίνουν διαφορετική αποτύπωση.
Η αύρα, λέει ο καθηγητής Σνίμπελι, δεν είναι πάντα η ίδια. Συνεχώς αλλάζει και διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Άτομα, τα οποία έχουν μία ικανότητα να θεραπεύουν, παρουσιάζουν διαφορετική αύρα, όπως επίσης και άνθρωποι με ισχυρές ψυχικές δυνάμεις.

Μία ακόμα εσωτερική αλήθεια βγήκε στην επιφάνεια με επιστημονικό τρόπο.
Αυτό το οποίο μένει να γίνει, είναι αυτή η ανακάλυψη να χρησιμοποιηθεί δημιουργικά.
Όλοι συμφωνούν πως στον τομέα της θεραπευτικής θα μπορούσε να βρει τεράστιες εφαρμογές.

Συνεχίζεται με τη θεραπευτική στον αποκρυφισμό...

Και βεβαίως παρακολουθώ και την πολύ καλή μετάφραση του φίλου thoth.

Νομίζω ότι ήταν απαραίτητη η προσθήκη αυτών των εξειδικευμένων,επεξηγηματικών topic γιατί απο ότι έχω προσέξει τα θέματα που πραγματεύεστε "διεισδύουν" και σε άλλες συζητήσεις δημιουργώντας πολλές φορές σύγχυση, μια και είναι πολύ περισσότεροι απο εμένα αυτοί που δεν έχουν ξεκάθαρη εικόνα σε σχέση με αυτά.

Η δημιουργία σημείων αναφοράς ήταν επιβεβλημένη λοιπόν, και μπράβο σε εσάς που προσφέρετε κομμάτι του ελεύθερου χρόνου σας για όλους εμάς.

Καλή συνέχεια.

Για αυτό γιατρός του μέλλοντος θα είναι εκείνος, ο οποίος θα συνδυάζει την γνώση της εσωτερικής και της εξωτερικής ιατρικής επιστήμης.
Τους δύο προηγούμενους αιώνες έχουν εμφανιστεί ποικίλες τεχνικές θεραπείας.
Ενδεικτικά θα αναφέρω την "Χριστιανική Επιστήμη", τους νοητικούς θεραπευτές, τους χειροπρακτικούς, την εμφάνιση της θεωρίας του μεσμερισμού το 1825, τις έρευνες για τον υπνωτισμό του Τζέιμς Μπρεντ, τη μεταλλοθεραπεία του Μπουργκ και την ομοιοπαθητική του Χάινεμαν.

Συνεχίζεται με στοιχεία για κάποιες θεραπείες...

Χαίρομαι για το επιτυχές αποτέλεσμα και τα καλά σου λόγια!

Για να είμαι δίκαιη μόνο να υπενθυμίσω ότι, όπως ανέφερα και πιο πάνω, επιμελούμαι ελαφρά τα κείμενα, τα οποία διάλεξα από βιβλία ακριβώς γιατί διαπίστωσα ότι είναι πολύ βοηθητικά.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr