ΠΑΝΤΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ.
ΜΟΤΟΥΜΠΟΟΟ ΚΑΤΙ ΑΡΧΙΖΕΙΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙΣ....ΧΑ ΧΑ ΧΑΑΑ

"ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΕΝΑ ΜΑΤΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ"

"I pass the test....
I will diminish,
and go into the West,
and remain
Galadriel"

ΣΩΣΤΗΗΗΗ!!!

"ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΕΝΑ ΜΑΤΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ"

Θα χαρούμε πολύ αν μπορέσεις να μας στείλεις μία... καρτ-ποστάλ από την Αφρική καθώς δεν θα μπορέσεις να προσφέρεις άλλο στην Παρέα μας, με τον "δημιουργικό" τρόπο που έχεις κάνει μέχρι τώρα! Για να σου διευκολύνουμε το ταξίδι, ως το λιγότερο που μπορούμε από την πλευρά μας να κάνουμε, σε ξελαφρώνουμε από τις "αποσκευές" του Λογαριασμού σου.

Υπενθυμίζω ξανά ότι δεν είμαι καθόλου ρατσιστής σχετικά με το χρώμα του δέρματος!

Την "Μαυρίλα" όμως δεν την μπορώ... δυστυχώς πρόκειται για "συγγενή" ανωμαλία.

Ελπίζω να με καταλαβαίνεις, όπως πιστεύω μάλλον κάνουν και οι Φίλοι μας που συμμετέχουν εδώ.

Πέρα από αυτά τα... "ταξιδιωτικά", θα παρακαλούσα τους φίλους/ες που συμμετέχουν σε αυτή τη Συζήτηση να συνεχίζουν να επιδεικνύουν σε αυτήν την ίδια προσοχή που έχουν μέχρι τώρα επιδείξει και ακόμη περισσότερη καθώς θα ήταν περιττό να υπενθυμίσω κι εγώ ότι αυτού του είδους η Θεματολογία, ακόμη και ως ζήτημα για επιστημονικού/φιλοσοφικού τύπου διερεύνηση όπως γίνεται εδώ, είναι εξαιρετικά ευαίσθητη.

Το ESOTERICA δεν ενθαρρύνει με κανέναν τρόπο τον οποιονδήποτε "πειραματισμό" με ψυχοτρόπες ουσίες ακόμη και σε ερευνητικά περιβάλλοντα. Όσον αφορά τη συνεχή χρήση δε, δηλώνουμε παντελώς αντίθετοι!

Μιλώντας προσωπικά, η γνώμη μου είναι ότι, αν οι διάφορες ουσίες δεν λειτουργούν αμβλύνοντας τη συνείδηση, σίγουρα αμβλύνουν την Βούληση και μειώνουν τις δυνατότητες για τα "πραγματικά βήματα"!

Στο απώτατο, μυστηριακό, παρελθόν της Ανθρωπότητας η χρήση ουσιών(στα κατώτερα, κατά κύριο λόγο, στάδια) εντάσσονταν σαφώς, και σε ορισμένες στιγμές του χρόνου, σε εξαιρετικά οργανωμένα συστήματα και μεθοδολογίες, των οποίων αποτελούσε μόνον μία ακόμη από τις πάμπολλες και όχι "πυρηνικές" τους λεπτομέρειες.

Οποιεσδήποτε, άξιες λόγου, εμπειρίες, επιγνώσεις ή συνειδητοποιήσεις είναι εφικτές με απόλυτα άμεσους τρόπους από τον άνθρωπο χωρίς τη μεσολάβηση επικουρικών ή ευοδωτικών, "ξένων" προς τον οργανισμό στοιχείων(ακόμη και αν αυτά παρουσιάζουν ομοιότητες ή μέχρι και ταύτιση με ενδογενείς παράγοντες) και όταν επιτυγχάνονται με τους "φυσικούς" τρόπους(που εντάσσονται μέσα στα γενικότερα πλαίσια της Εσωτερικής Πορείας) είναι σίγουρα πιο "πλούσιες", αυθεντικές και ουσιαστικά μεταλλακτικές. Τα αποτελέσματα αυτής της μεθόδου είναι μόνιμα και, κατά κάποιον τρόπο, η "εμπειρία" έρχεται απλά να επιβεβαιώσει τα βαθύτερα και, αφάνταστης ποιότητας, "κέρδη" χωρίς να εξαρτά τα δεύτερα από τα ψυχολογικά φαινόμενα και χωρίς να προτρέπει σε κάθε είδους προσκολλήσεις που μόνον εμποδίζουν τα ακόμη υψηλότερα στάδια.

Τα περιθώρια επίτευξης είναι πράγματι δυσθεώρητα! Από ένα σημείο και πάνω, μόνον η εικονοπλαστική δύναμη της Φαντασίας μας και τα Λογικά σχήματα της Αναλογίας μπορούν να μας βοηθήσουν να αγγίξουμε λίγο τις δυνατές καταστάσεις που η Ανθρώπινη Φύση εμπεριέχει!

Γνωρίζω, ότι όλα αυτά ακούγονται αρκετά γενικά βέβαια, αλλά είναι σίγουρα ζητήματα άλλων "Συζητήσεων", και το πιθανότερο ξεπερνούν τις "δυνατότητες" των κοινών τύπων Διαλόγου.

quote:

---

Όπως ανέφερα και πιο πάνω λοιπόν, το πρώτο κομμάτι, το οποίο παρέθεσες, αφορά σε άλλη συζήτηση, σε άλλο θέμα και το αντέγραψε ο jonniebegood στο παρόν.
Ελπίζω ότι είναι κατανοητό αυτό πια.

---

Το πρώτο Ευχαριστώ ,παεί σε όσα άτομα συμετέχουν! Χωρίς συμμετοχή και χωρίς ενδιαφέρον αυτό το θέμα θα είχε ναυαγήσει.Μπορεί να μην προτρέπω σε χρήση οποιασδήποτε ουσίας (ούτε καφείνης!) αλλα σίγουρα προτρέπω όσα μέλη θέλουν να λάβουν μέρος στην κουβέντα μας και διστάζουν να το κάνουν,οποιαδήποτε η άποψή τους.Αρκεί φυσικά η έκφρασή τους να ειναι η πρέπουσα ,απο την στιγμή που άσχημα λόγια και απειλές δεν οδηγούν πουθενά.

Το δεύτερο Ευχαριστώ πάει σε Galadriel και Gretel για την ένεση χιούμορ (ένα ψυχοενεργό που και νόμιμο είναι και χρησιμότατο) στο θέμα
ακριβώς την στιγμή που χρειαζώταν.

Το τρίτο Ευχαριστώ πάει στον...Admin!Πολύ απλα τον ευχαριστώ που αφήνει αυτό το θέμα ανοιχτό με προυποθέσεις ο οποίες τηρήθηκαν εξαρχής και θα συνεχίσουν να τηρούνται.Απλά το εκτιμώ όταν κάποιος "χωρίς να μου χρωστάει τίποτα" και ενώ είμαι "φορέας παράξενων ιδεών για ευαίσθητο θέμα" μου δίνει τον χώρο να εκφραστώ και δρά (κατα την άποψή μου πάντα) δίκαια σε περίπτωση που κάποιος προσπαθήσει να σαμποτάρει με ευτελή μέσα ένα θέμα.

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον!

ενα μπραβο στον admin...

ειχα αρχισει να νιωθω σαν μαγισα στον μεσαιωνα

χαχαχα

.

σπανιως εγραφα για το μονοπατι μου και τις αντιληψεις μου - το γιατι το εξηγησα ηδη με το αποσπασμα απο τον αλχημιστη παραπανω

ειμαι ανιμιστης, και η θρησκευτικη μου αντιληψη ειναι οτι ΟΛΑ ειναι ζωντανα και εχουν πνευμα, ακομα και ο ανοργανος κοσμος

(τι πιστευει αληθεια η πεταλουδα που ζει 48 ωρες για την σεκογια που πανω της καθεται?)

καθε τι γυρω μας εχει πνευμα, και υπαρχουν τα ατομικα πνευματα, και τα "συνολικα" πνευματα, των ειδων των ζωων, των φυτων κτλ

και φυσικα υπαρχει το Μεγαλο Πνευμα, το Θειον, που δινει ζωη και οντοτητα στα παντα

.

μας εδωσε τροφη και πολλα θεραπευτικα φυτα ως δωρο η Φυση (ο Θεος, αυτο που δινει στα πραγματα την διαρκεια, το χερι που τα γραφει ολα, το Θειον, το Μεγαλο Πνευμα, πεστε το οπως θελετε)

τα φυτα δυναμης τα εδωσε σαν συμμαχους των ανθρωπων της γνωσης

των ανθρωπων που αποφασισαν να γνωρισουν το Αγνωστο, τον κοσμο των πνευματων

πεστε τους μυστες, μεντισιν μεν, σαμανους, ψυχοναυτες, μαγους...

το ιδιο κανει...

υπαρχουν απο την απαρχη της ανθρωποτητας, οταν ο πρωτος πρωτανθρωπος εφαγε για να χορτασει μια αμανιτα μουσκαρια και αντικρυσε το Αγνωστο

ηταν ο πρωτος που περασε στον αλλο κοσμο - ο πρωτος σαμανος

ορισμενοι βιολογοι μαλιστα σε αυτη την συμπτωση αποδιδουν την αρχη της θρησκευτικης αντιληψης στο ανθρωπινο ειδος

.

η γνωση ομως γυρω απο τις μεθοδους και τις πρακτικες ΔΕΝ μεταδιδεται με λεξεις, οπως και καμια εμπειρια δεν μεταδιδεται με λεξεις

ου μαθειν δει τους μυστας αλλα παθειν, ελεγε ο Αριστοτελης (μυημενος στα Ελευσινια φυσικα)

προσπαθησα να βοηθησω τον φιλο μερκιουρυ αναλυοντας την εμπειρια του, οσο μπορω να το κανω

προσπαθησα να δειξω σε αλλους οτι ΟΛΑ τα μονοπατια εχουν τον ιδιο προορισμο

επεσημανα οτι η τελετουργια απο μονη της δεν αξιζει ΤΙΠΟΤΑ!

μπορειτε καλλιστα να παιξετε ταβλι αντι να παιζετε με τις πενταλφες - αν συγκεντρωθειτε τα ιδια αποτελεσματα θα εχετε

προσπαθησα να υπενθυμησω οτι ο θανατος μας ειναι ο καλυτερος δασκαλος, αφου οταν τον αναγνωρισουμε καθε στιγμη μας αποκτα αξια

επιμενω οτι ο κοσμος μας ειναι αποτελεσμα των προσδοκιων μας, και η πραγματικοτητα που βιωνουμε αποτελεσμα του ευρους της αντιληψης μας

.

τωρα θα μιλησω με εικονες

αφιερωμενη στον admin

και για να μην ξεστραβωθουμε:

http://briefcase.pathfinder.gr/zoom/johnniebegood/28737/339106

ναστε καλα

quote:

---

Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα, Zadok, αλλά δεν είμαι καινούριο μέλος. Μάλιστα, έχω την εντύπωση ότι είχα εγγραφεί πριν από εσένα. Θυμάμαι όταν πρωτοάρχισες να γράφεις. Τέλος πάντων…

---

Ελπίζω ότι δεν επέδειξα ασέβεια καλωσορίζοντάς σε.

quote:

---

Αυτό το κομμάτι το πήρα από αυτήν την άλλη συζήτηση και όχι από την παρούσα.

---

Κι εδώ πού "κολλάει";

quote:

---

Αν γνωρίζεις κάποια «φυσική» μέθοδο με την οποία επιτυγχάνεται αυτό, ευχαρίστως θα την άκουγα (ή μάλλον διάβαζα).

---

Εγώ προσωπικά έχω κάνει αναδρομή στην εμβρυακή μου φάση με την κλασική "φυσική" μέθοδο.

quote:

---

Ένας άλλος λόγος, πιο γενικός, για τον οποίο κάποιος ίσως να ενδιαφερόταν για τα ενθεογενή είναι ότι μπορούν να δράσουν ως καταλύτες και να σου δώσουν μία σημαντικότατη ώθηση. Σίγουρα, αν το βάλεις πείσμα, μπορείς να πας από εδώ στο Νέο Δελχί με τα πόδια. Αυτός θα είναι και ο πιο «φυσικός» τρόπος. Δεν νομίζω ότι θα το έκανες όμως. Μάλλον θα χρησιμοποιούσες την σύγχρονη τεχνολογία (η ώθηση που λέγαμε). Ένα αεροπλάνο ίσως που είναι «τεχνητός» τρόπος. Αυτό που κερδίζεις από την μία το χάνεις βέβαια από κάπου αλλού. Αν παρουσιαστεί αστοχία το αεροπλάνο πέφτει και πεθαίνουν οι επιβάτες. Τα παραπάνω βέβαια δεν συνεπάγονται ότι θα σταματήσεις να χρησιμοποιείς τα πόδια σου και θα πηγαίνεις στο περίπτερο με το αυτοκίνητο.

---

Στον αποκρυφισμό διαλέγεις δρόμο και τον πας με τα πόδια.
Η κάθε μέθοδος είναι απλά οδοδείκτης.

quote:

---

Τέλος, άλλο οι απόψεις και άλλο οι εμπειρίες. Από τις εικασίες περνάμε στην πραγματικότητα, έστω και υποκειμενική. Θα με ενδιέφερε να μάθω για τις όποιες προσωπικές σου εμπειρίες που επιβεβαιώνουν τον ισχυρισμό σου, εφόσον βέβαια είσαι πρόθυμη να τις μοιραστείς.

---

Αν θα ήθελα να αναφέρω κάτι, δε θα το έκανα στο παρόν θέμα, γιατί είναι άσχετο.

quote:

---

Αυτό δεν το κατάλαβα. Εννοείς ότι μία τέτοια εμπειρία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως υπέρτατη; Ότι υπάρχουν και άλλες που θα μπορούσαν να λάβουν τον ίδιο χαρακτηρισμό; Σαφώς. Αν θες, εξήγησέ το περισσότερο.

---

Εάν εσύ θέλεις να τη χαρακτηρίζεις έτσι, είσαι ελεύθερος φυσικά να το κάνεις.
Εγώ έγραψα αυτό το οποίο εγώ πιστεύω και δεν αναφερόμουν σε "ίδιες" εμπειρίες, αλλά κατά πολύ ουσιαστικότερες.
Τί άλλο να εξηγήσω;

quote:

---

Νομίζω ότι και εδώ υπάρχει μία ασάφεια. Από τι σε προστατεύουν οι διαλογιστικές τεχνικές; Από τη διάσπαση του Εγώ; Δεν νομίζω. Και γιατί να επιτελούν εξάλλου μία τέτοια λειτουργία. Για να ισχυροποιήσεις τις όποιες καθηλώσεις σου; (το «σου» είναι γενικό, δεν αναφέρεται σε εσένα βεβαίως)

---

Το αντίθετο, αλλά μέσα από άλλη μέθοδο.

quote:

---

Σε αυτό συμφωνούμε. Απλά δεν νομίζω ότι οι οδοί της αυτογνωσίας περιορίζονται σε αυτές τις δύο.

---

Στον αποκρυφισμό αναφερόμαστε.

quote:

---

Εγώ πάλι μόνο για ένα πράγμα είμαι σίγουρος. Ότι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε.
Για αυτό και αποφεύγω να εκφράζομαι με απολυτότητα, όσο αυτό είναι δυνατό.

---

Καλά κάνεις. Όλα σχετικά είναι.

quote:

---

Δεν νομίζω. Η αστρική προβολή, το συνειδητό ονείρεμα κτλ δεν είναι ο απώτατος σκοπός. Είναι ο ενδιάμεσος. Ο απώτατος είπαμε ότι είναι η γνώση και μέσα σε αυτό συμπεριλαμβάνεται το να γνωρίσεις το σώμα σου, το μυαλό σου, την ψυχή σου, το περιβάλλον σου σε όσο το δυνατό ευρύτερα μήκη και πλάτη. Οι παραπάνω (και άλλες) εμπειρίες σίγουρα σου προσφέρουν αυτή τη δυνατότητα.

---

Όταν χρησιμοποιείς ουσίες εξωτερικές γίνονται αυτοσκοπός.

Με ουσίες δεν έχεις αυτογνωσία.

quote:

---

Είναι κάπως άστοχο να εξισώνουμε την τάδε «φυσική» μέθοδο με την δείνα ουσία.

---

Δεν τα εξισώνω εγώ. Άλλα λέμε κι άλλα γράφουμε, μου φαίνεται.

quote:

---

Καθόλου άλλο. Δεν αναφέρομαι στην αλχημεία του δυτικού αποκρυφισμού, αν και σίγουρα μπορούν να εντοπιστούν ομοιότητες. Είναι κάτι παραπάνω από γνωστό ότι και οι Κινέζοι και οι Ινδοί είχαν ασχοληθεί με αλχημιστικές μεθόδους π.χ. οι Ταοιστές αναζητούσαν το ελιξίριο της αθανασίας.

---

Δεν είναι όλα τα ίδια.

3 Άλφα

"Virtus Junxit Mors Non Separabit" (Whom virtue unites, death will not separate)

Επίσης ευχαριστώ, jonniebegood, για την - διεγείρουσα το νου - εικόνα!

Και φυσικά, συγχαρητήρια στον/στην(με συγχωρείς για την άγνοια...) Mercury για την δημιουργική επέμβαση στην αρχική εικόνα που μας παρέθεσε ο 1900!

Θα ακουστεί λίγο σκληρό, αλλά είναι απλά η αλήθεια.

Επειδή βλέπω πως είσαι γυναίκα, νομίζω πως μπορώ να ανακαλύψω τι φταίει. (Εάν ήσουν άνδρας θα σήκωνα τα χέρια ψηλά)

*******************

ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΤΟΥΣ ΛΕΝΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΚΦΡΑΖΟΝΤΑΙ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΟΜΙΛΗΤΕΣ ΤΟΥΣ?

ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

"ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΕΝΑ ΜΑΤΙ ΣΥΛΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΦΩΣ"

τοχω ξαναδει το εργο σε αλλα τοπικ

αρχισε η επιθεση των κλωνων!

δεν νομιζω πως αξιζει να απαντησει η zadok

.

.

προσωπικη αφηγηση του Henry Havelock Ellis*, μιας απο τις πρωτες ψυχεδελικες εμπειριες που βιωσαν λευκοι στην Αμερικη.

*(the son of a sea captain, was born in Croydon in 1859. He travelled widely in Australia and South America before studying medicine at St. Thomas's Hospital in London.)

(Text from late 1800's)

It has been known for some years that the Kiowa Indians of New Mexico are accustomed to eat, in their religious ceremonies, a certain cactus called Anhalonium Lewinii, or mescal button.

Mescal which must not be confounded with the intoxicating drink of the same name made from an agave is found in the Mexican Valley of the Rio Grande, the ancestral home of the Kiowa Indians, as well as in Texas, and is a brown and brittle substance, nauseous and bitter to the taste, composed mainly of the blunt dried leaves of the plant.

It has indeed spread, and the mescal rite may be said to be to-day the chief religion of all the tribes of the southern plains of the United States. The rite usually takes place on Saturday night; the men then sit in a circle within the tent round a large camp fire, which is kept burning brightly all the time.

After a prayer the leader hands each man four buttons, which are slowly chewed and swallowed, and altogether about ten or twelve buttons are consumed by each man between sundown and daybreak.

Throughout the night the men sit quietly round the fire in a state of reverie amid continual singing and the beating of drums by attendants absorbed in the color visions and other manifestations of mescal intoxication, and about noon on the following day, when the effects have passed off, they get up and go about their business, without any depression or other unpleasant aftereffect.

In 1891 Mr. James Mooney, of the United States Bureau of Ethnology, having frequently observed the mescal rites of the Kiowa Indians and assisted at them, called the attention of the Anthropological Society at Washington to the subject, and three years later he brought to Washington a supply of mescal, which was handed over for examination to Drs. Prentiss and Morgan.

These investigators experimented on several young men, and demonstrated, for the first time, the precise character of mescal intoxication and the remarkable visions to which it gives rise.

A little later Dr. Weir Mitchell, who, in addition to his eminence as a physician, is a man of marked æsthetic temperament, experimented on himself, and published a very interesting record of the brilliant visions by which he was visited under the influence of the plant.

In the spring of the past year I was able to obtain a small sample of mescal in London, and as my first experiment with mescal was also, apparently, the first attempt to investigate its vision-producing properties outside America1, I will describe it in some detail, in preference to drawing on the previously published description of the American observers.

On Good Friday I found myself entirely alone in the quiet rooms in the Temple which I occupy when in London, and judged the occasion a fitting on for a personal experiment.

I made a decoction (a different method from that adopted in America) of three buttons, the full physiological dose, and drank this at intervals between 2.30 and 4.30 p.m.

The first symptom observed during the afternoon was a certain consciousness of energy and intellectual power.2 This passed off, and about an hour after the final dose I felt faint and unsteady; the pulse was low, and I found it pleasanter to lie down.

I was still able to read, and I noticed that a pale violet shadow floated over the page around the point at which my eyes were fixed. I had already noticed that objects not in the direct line of vision, such as my hands holding the book, showed a tendency to look obtrusive, heightened in color, almost monstrous, while, on closing my eyes, afterimages were vivid and prolonged.

The appearance of visions with closed eyes was very gradual. At first there was merely a vague play of light and shade which suggested pictures, but never made them.

Then the pictures became more definite, but too confused and crowded to be described, beyond saying that they were of the same character as the images of the kaleidoscope, symmetrical groupings of spiked objects.

Then, in the course of the evening, they became distinct, but still indescribable mostly a vast field of golden jewels, studded with red and green stones, ever changing.

This moment was, perhaps, the most delightful of the experience, for at the same time the air around me seemed to be flushed with vague perfume producing with the visions a delicious effect and all discomfort had vanished, except a slight faintness and tremor of the hands, which later on, made it almost impossible to guide a pen as I made notes of the experiment; it was, however, with an effort, always possible to write with a pencil.

The visions never resembled familiar objects; they were extremely definite, but yet always novel; they were constantly approaching, and yet constantly eluding, the semblance of known things. I would see thick, glorious fields of jewels, solitary or clustered, sometimes brilliant and sparkling, sometimes with a dull rich glow.

Then they would spring up into flower-like shapes beneath my gaze, and then seem to turn into gorgeous butterfly forms or endless folds of glistening, iridescent, fibrous wings of wonderful insects; while sometimes I seemed to be gazing into a vast hollow revolving vessel, on whose polished concave mother-of-pearl surface the hues were swiftly changing.

I was surprised, not only by the enormous profusion of the imagery presented to my gaze, but still more by its variety. Perpetually some totally new kind of effect would appear in the field of vision; sometimes there was swift movement, sometimes dull, somber richness of color, sometimes glitter and sparkle, one a startling rain of gold, which seemed to approach me.

Most usually there was a combination of rich, sober color, with jewel-like points of brilliant hue. Every color and tone conceivable to me appeared at some time or another. Sometimes all the different varieties of one color, as of red, with scarlets, crimsons, pinks, would spring up together, or in quick succession.

But in spite of this immense profusion, there was always a certain parsimony and æsthetic value in the colors presented. They were usually associated with form, and never appeared in large masses, or if so, the tone was very delicate.

I was further impressed, not only by the brilliance, delicacy, and variety of the colors, but even more by their lovely and various textures fibrous, woven, polished, glowing, dull, veined, semi-transparent the glowing effects, as of jewels, and the fibrous, as of insects' wings, being perhaps the most prevalent.

Although the effects were novel, it frequently happened, as I have already mentioned, that they vaguely recalled known objects. Thus, once the objects presented to me seemed to be made of exquisite porcelain, again they were like elaborate sweetmeats, again of a somewhat Maori style of architecture; and the background of the pictures frequently recalled, both in form and tone, the delicate architectural effects as of lace carved in wood, which we associate with the mouchrabieh work of Cairo.

But always the vision grew and changed without any reference to the characteristics of those real objects of which they vaguely reminded me, and when I tried to influence their course it was with very little success.

On the whole, I should say that the images were most usually what might be called living arabesques. There was often a certain incomplete tendency to symmetry, as though the underlying mechanism was associated with a large number of polished facets.

The same image was in this way frequently repeated over a large part of the field; but this refers more to form than to color, in respect to which there would still be all sorts of delightful varieties, so that if, with a certain uniformity, jewel-like flowers were springing up and expanding all over the field of vision, they would still show every variety of delicate tone and tint.

Weir Mitchell found that he could only see the visions with closed eyes and in a perfectly dark room. I could see them in the dark with almost equal facility, though they were not of equal brilliancy, when my eyes were wide open. I saw them best, however, when my eyes were closed, in a room lighted only by flickering firelight.

This evidently accords with the experience of the Indians, who keep a fire burning brightly throughout their mescal rites.

The visions continued with undiminished brilliance for many hours, and as I felt somewhat faint and muscularly weak, I went to bed, as I undressed being greatly impressed by the red, scaly, bronzed, and pigmented appearance of my limbs whenever I was not directly gazing at them.

I had not the faintest desire for sleep; there was a general hyperæsthesia of all the senses as well as muscular irritability, and every slightest sound seemed magnified to startling dimensions. I may also have been kept awake by a vague alarm at the novelty of my condition, and the possibility of further developments.

After watching the visions in the dark for some hours I became a little tired of them and turned on the gas. Then I found that I was able to study a new series of visual phenomena, to which previous observers had made no reference.

The gas jet (an ordinary flickering burner) seemed to burn with great brilliance, sending out waves of light, which expanded and contracted in an enormously exaggerated manner.

I was even more impressed by the shadows, which were in all directions heightened by flushes of red, green, and especially violet.

The whole room, with its white-washed but not very white ceiling, thus became vivid and beautiful. The difference between the room as I saw it then and the appearance it usually presents to me was the difference one may often observe between the picture of a room and the actual room.

The shadows I saw were the shadows which the artist puts in, but which are not visible in the actual scene under normal conditions of casual inspection. I was reminded of the painting of Claude Monet, and as I gazed at the scene it occurred to me that mescal perhaps produces exactly the same conditions of visual hyperæsthesia, or rather exhaustion, as may be produced on the artist by the influence of prolonged visual attention.

I wished to ascertain how the subdued and steady electric light would influence vision, and passed into the next room; but here the shadows were little marked, although the walls and floor seemed tremulous and insubstantial, and the texture of everything was heightened and enriched.

About 3.30 a.m. I felt that the phenomena were distinctly diminishing though the visions, now chiefly of human figures, fantastic and Chinese in character, still continued and I was able to settle myself to sleep, which proved peaceful and dreamless. I awoke at the usual hour and experienced no sense of fatigue nor other unpleasant reminiscence of the experience I had undergone.

Only my eyes seemed unusually sensitive to color, especially to blue and violet; I can, indeed, say that ever since this experience I have been more æsthetically sensitive than I was before to the more delicate phenomena of light and shade and color.

It occurred to me that it would be interesting to have the experiences of an artist under the influence of mescal, and I induced and artist friend to make a similar experiment.

Unfortunately no effects whatever were produced at the first attempt, owing, as I have since discovered, to the fact that the buttons had only been simply infused and their virtues not extracted.

To make sure of success the experiment was repeated with four buttons, which proved to be an excessive and unpleasant dose.
As the experiences of this subject were in many respects very unlike mine, I will give them in his own words:

"I noticed at first that as I happened to turn my eyes away from a blue enamel kettle at which I had been unconsciously looking, and which was standing in the fender of the fireplace, with no fire in it, it seemed to me that I saw a spot of the same blue in the black coals of the grate, and that this spot appeared again, farther off, a little brighter in hue.

But I was in doubt whether I had not imagined these blue spots. When, however, I lifted my eyes to the mantelpiece, on which were scattered all sorts of odds and ends, all doubt was over. I saw and intensely vivid blue light begin to play around every object.

A square cigarette box, violet in color, shone like an amethyst. I turned my eyes away and beheld this time, on the back of a polished chair, a bar of color glowing like a ruby.

Although I was expecting some such manifestation as one of the first systems of the intoxication, I was nevertheless somewhat alarmed when this phenomenon took place. Such a silent and sudden illumination of all things around, where a moment before I had seen nothing uncommon, seemed like a kind of madness beginning from outside me, and its strangeness affected me more than its beauty.

Now also began another series of extraordinary sensations.
They set in with bewildering suddenness and followed one another in rapid succession.

These I now record as they occur to my mind at haphazard: (1) My right leg became suddenly heavy and solid; it seemed, indeed, as if the entire weight of my body had shifted into one part, about the thigh and knee, and that the rest of my body had lost all substantiality.

(2) With the suddenness of a neuralgic pang, the back of my head seemed to open and emit streams of bright color; this was immediately followed by the feeling as of a draft blowing like a gale through the hair in the same region.

(3) At one moment the color, green acquired a taste in my mouth; it was sweetish and somewhat metallic; blue again would have a taste that seemed to recall phosphorus; these are the only colors that seemed to be connected with taste.

(4) A feeling of delightful relief and preternatural lightness about my forehead, succeeded by a growing sensation of contraction.

(5) Singing in one of my ears.

(6) A sensation of burning heat in the palm of my left hand.

(7) Heat about both eyes. The last continued throughout the whole period, except for a moment when I had a sensation of cold upon the eyelids, accompanied with a color vision of the wrinkled lid, of the skin disappearing from the brow, of dead flesh, and finally of a skull.

Throughout these sensations and visions my mind remained not only perfectly clear, but enjoyed, I believe, an unusual lucidity. Certainly I was conscious of an odd contrast in hearing myself talk rationally with H.E., who had entered the room a short time before, and experiencing at the same moment the wild and extraordinary pranks that were taking place in my body.

My reason appeared to be the sole survivor of my being. At times I felt that this, too, would go, but the sound of my own voice would establish again the communication with the outer world of reality.

It was painful for me to keep my eyes open above a few seconds; the light of day seemed to fill the room with a blinding glare. Yet every object, in the brief glimpse I caught, appeared normal in color and shape. With my eyes closed, most of the visions, after the first chaotic display, represented parts of the whole of my body undergoing a variety of marvelous changes, of metamorphoses or illumination.

They were more often than not comic and grotesque in character, though often beautiful in color. At one time I saw my right leg filling up with a delicate heliotrope; at another, the sleeve of my coat changed into a dark green material, in which was worked a pattern in red braid, and the whole bordered at the cuff with sable.

Scarcely had my new sleeve taken shape than I found myself attired in a complete costume of the same fashion, mediæval in character; but I could not say to what precise period it belonged.

I noted that a chance movement of my hand, for instance would immediately call up a color vision of the part exerted, and that this again would pass, by a seemingly natural transition, into another wholly dissimilar.

Thus, pressing my fingers accidentally against my temples, the finger-tips became elongated, and then grew into the ribs of a vaulting or of a dome-shaped roof.

But most of the visions were of a more personal nature. I happened once to lift a spoonful of coffee to my lips, and as I was in the act of raising my arm for that purpose a vision flashed before my closed (or nearly closed) eyes, in all the hues of the rainbow, of my arm separated from my body, and serving me with coffee from out of dark and indefinite space.

On another occasion, as I was seeking to relieve slight nausea by taking a piece of biscuit passed to me be H.E., it suddenly streamed out into blue flame. For an instant I held the biscuit close to my leg. Immediately my trousers caught alight, and then the whole of the right side of my body, from the foot to the shoulder, was enveloped in waving blue flame.

It was a sight of wonderful beauty. But this was not all. As I placed the biscuit in my mouth it burst out again into the same colored fire and illuminated the interior of my mouth, casting a blue reflection on the roof. The light in the Blue Grotto at Capri, I am able to affirm, is not nearly as blue as seemed for a short space of time the interior of my mouth.

There were many visions of which I could not trace the origin. There were spirals and arabesques and flowers, and sometimes objects more trivial and prosaic in character. In one vision I saw a row of small white flowers, one against the other like pearls of a necklace, begin to revolve in the form of a spiral.

Every flower, I observed, had the texture of porcelain. It was at a moment when I had the sensation of my cheeks growing hot and feverish that I experienced the strangest of all the color visions. It began with feeling that the skin of my face was becoming quite thin and of no stouter consistency than tissue paper, and the feeling was suddenly enhanced by a vision of my face, paper-like and semitransparent and somewhat reddish in color.

To my amazement I saw myself as though I were inside a Chinese lantern, looking out through my cheek into the room.

Not long after this I became conscious of a change in the visions. Their tempo was more moderate, they were less frequent, and they were losing somewhat in distinctness. At the same time the feeling of nausea and of numbness was departing. A short period followed in which I had no visions at all, and experienced merely a sensation of heaviness and torpor.

I found that I was able to open my eyes again and keep them fixed on any object in the room without observing the faintest blue halo or prism, or bar of glowing color, and that, moreover, no visions appeared on closing them.

It was now twilight, but beyond the fact of not seeing light or color, either without or within, I had a distinct feeling that the action of the drug was at an end and that my body had become sober suddenly. I had no more visions, though I was not wholly free from abnormal sensations, and I retired to rest.

I lay awake till the morning, and with the exception of the following night I scarcely slept for the next three days, but I can not say that I felt any signs of fatigue, unless, perhaps, on one of the days when my eyes, I noticed, became very susceptible to any indications of blue in and object.

Of color visions, or of any approach to color visions, there was no further trace; but all sorts of odd and grotesque images passed in succession through my mind during part of the first night. they might have been the dreams of a Baudelaire or of and Aubrey Beardsley.

I would see figures with prodigious limbs, or strangely dwarfed and curtailed, or impossible combinations such as five or six fish, the color of canaries, floating about in air in a gold wire cage. But these were purely mental images, like the visions seen in a dream by a distempered brain.

Of the many sensations of which my body had been the theater during three hours, not the least strange was the feeling I experienced on coming back into a normal condition. The recovery did not proceed gradually, but the whole outer and inner world of reality came back, as it were, with a bound. And for a moment it seemed strange.

It was the sensation only much intensified which everyone has known on coming out into the light of day from an afternoon performance at a theater, where one has sat in an artificial light of gas and lamps, the spectator of a fictitious world of action.

As one pours out with the crowd into the street, the ordinary world, by force of contrast with the sensational scenes just witnessed, breaks in upon one with almost a sense of unreality.

The house, the aspect of the street, even the light of day appear a little foreign for a few moments. During these moments everything strikes the mind as odd and unfamiliar, or at least with a greater degree of objectivity. Such was my feeling with regard to my old and habitual self.

During the period of intoxication the connection between the normal condition of my body and my intelligence had broken my body had become in a manner a stranger to my reason so that now on reasserting itself it seemed, with reference to my reason, which had remained perfectly sane and alert, for a moment sufficiently unfamiliar or me to become conscious of its individual and peculiar character.

It was as if I had unexpectedly attained an objective knowledge of my own personality. I saw, as it were, my normal state of being with the eyes of a person who sees the street on coming out of the theater in broad day.

This sensation also brought out the independence of the mind during the period of intoxication. It alone appeared to have escaped the ravages of the drug; it alone remained sane during a general delirium, vindicating, so it seemed, the majesty of its own impersonal nature.

It had reigned for a while, I now felt, as an autocrat, without ministers and their officiousness.

Henceforth I should be more or less conscious of the interdependence of body and brain; a slight headache, a touch of indigestion, or what not, would be able to effect what a general intoxication of my senses and nerves could not touch"

I next made experiments on two poets, whose names are both well known.
One is interested in mystical matters, an excellent subject for visions, and very familiar with various vision-producing drugs and processes. His heart, however, is not very strong. While he obtained the visions, he found the effects of mescal on his breathing somewhat unpleasant; he much prefers hasheesh, though recognizing that its effects are much more difficult to obtain.
The other enjoys admirable health, and under the influence of mescal he experienced scarcely the slightest unpleasant reaction, but, on the contrary, a very marked state of well being and beatitude. He took somewhat less than three buttons, so that the results were rather less marked than in my case, but they were perfectly definite.

He writes: "I have never seen a succession of absolutely pictorial visions with such precision and such unaccountability. It seemed as if a series of dissolving views were carried swiftly before me, all going from right to left, none corresponding with any seen reality. For instance, I saw the most delightful dragons, puffing out their breath straight in front of them like rigid lines of steam, and balancing white balls at the end of their breath! When I tried to fix my mind on real things, I could generally call them up, but always with some inexplicable change. Thus, I called up a particular monument in Westminster Abbey, but in the front of it, to the left,knelt a figure in Florentine costume, like someone out of a picture of Botticelli; and I could not see the tomb without also seeing this figure.

Late in the evening I went out on the Embankment and was absolutely fascinated by an advertisement of 'Bovril,' which went and came in letters of light on the other side of the river. I can not tell you the intense pleasure this moving light gave me and how dazzling it seemed to me. Two girls and a man passed me, laughing loudly, and lolling about as they walked. I realized, intellectually, their coarseness, but visually I saw them, as they came under a tree, fall into the lines of a delicate picture; it might have been an Albert Moore.

After coming in I played the piano with closed eyes and got waves and lines of pure color, almost always without form, though I saw one or two appearances which might have been shields or breastplates pure gold, studded with small jewels in intricate patterns. All the time I had no unpleasant feelings whatever, except a very slight headache, which came and went. I slept soundly and without dreams."

The results of music in the case just quoted together with the habit of the Indians to combine the drum with mescal rites, and my own observation that very slight jarring or stimulation of the scalp would affect the visions suggested to me to test the influence of music on myself.

I therefore once more put myself under the influence of mescal (taking a somewhat smaller dose than on the first occasion), and lay for some hours on a couch with my head more or less in contact with the piano, and with closed eyes directed toward a subdued light, while a friend played, making various tests, of his own devising, which were not explained to me until afterwards. I was to watch the visions in a purely passive manner, without seeking to direct them, nor was I to think about the music, which, so far as possible, was unknown to me.

The music stimulated the visions and added greatly to my enjoyment of them. It seemed to harmonized with them; and, as it were, support and bear them up. A certain persistence and monotony of character in the music was required in order to affect the visions, which then seemed to fall into harmony with it, and any sudden change in the character of the music would blur the visions, as though clouds passed between them and me.

The chief object of the tests was to ascertain how far a desire on the composer's part to suggest definite imagery would affect my visions. In about half the cases there was no resemblance, in the other half there was a distinct resemblance, which was sometimes very remarkable.

This was especially the case with Schumann's music, for example, with his Waldscenen and Kinderscenen; thus "The Prophet Bird" called up vividly a sense of atmosphere and of brilliant feathery bird-like forms passing to and fro,

"A Flower Piece" provoked constant and persistent images of vegetation,
while "Scheherazade" produced an effect of floating white raiment, covered by glittering spangles and jewels.

In every case my description was, of course, given before I knew the name of the piece. I do not pretend that this single series of experiments proves much, but it would certainly be worth while to follow up this indication and to ascertain if any light is hereby thrown on the power of a composer to suggest definite imagery, or the power of a listener to perceive it.

It would be out of place here to discuss the obscure question as to the underlying mechanism by which mescal exerts its magic powers. It is clear from the foregoing descriptions that mescal intoxication may be described as chiefly a saturnalia of the specific senses, and, above all, an orgy of vision. It reveals an optical fairy-land, where all the senses now and again join the play, but the mind itself remains a self-possessed spectator.

Mescal intoxication thus differs from the other artificial paradises which drugs procure. Under the influence of alcohol, for instance, as in normal dreaming, the intellect is impaired, although there may be a consciousness of unusual brilliance; hasheesh, again, produces an uncontrollable tendency to movement and bathes its victim in a sea of emotion. The mescal drinker remains calm and collected amid the sensory turmoil around him; his judgment is as clear as in the normal state; he falls into no oriental condition of vague and voluptuous reverie.

The reason why mescal is of all this class of drugs the most purely intellectual in its appeal is evidently because it affects mainly the most intellectual of the senses. On this ground it is not probable that its use will easily develop into a habit. Moreover, unlike most other intoxicants, it seems to have no special affinity for a disordered and unbalanced nervous system; on the contrary, it demands organic soundness and good health for the complete manifestation of its virtues.3

Further, unlike the other chief substances to which it may be compared, mescal does not wholly carry us away from the actual world, or plunge us into oblivion; a large part of its charm lies in the halo of beauty which it casts around the simplest and commonest things. It is the most democratic of the plants which lead men to an artificial paradise.

If it should ever chance that the consumption of mescal becomes a habit, the favorite poet of the mescal drinker will certainly be Wordsworth. Not only the general attitude of Wordsworth, but many of his most memorable poems and phrases can not one is almost tempted to say be appreciated in their full significance by one who has never been under the influence of mescal. On all these grounds it may be claimed that the artificial paradise of mescal, though less seductive, is safe and dignified beyond its peers.

"I pass the test....
I will diminish,
and go into the West,
and remain
Galadriel"

Προφανώς μπλέχτηκε στο διαδίκτυο και σε κάποιον άλλο χώρο ήθελε να συμμετάσχει, άλλος χώρος όμως του προέκυψε...
Εύχομαι να βρει τον δρόμο και τη θέση του, όπως γίνεται αργά ή γρήγορα με όλους και με όλα...

quote:

---

Εύχομαι να βρει τον δρόμο και τη θέση του, όπως γίνεται αργά ή γρήγορα με όλους και με όλα...

---

Nine drawings

These 9 drawings were done by an artist under the influence of LSD -- part of a test conducted by the US government during it's dalliance with psychotomimetic drugs in the late 1950's.

The artist was given a dose of LSD 25 and free access to an activity box full of crayons and pencils. His subject is the medico that jabbed him.

First drawing is done 20 minutes after the first dose (50ug)
An attending doctor observes - Patient chooses to start drawing with charcoal.
The subject of the experiment reports - 'Condition normal... no effect from the drug yet'.

85 minutes after first dose and 20 minutes after a second dose has been administered (50ug + 50ug)
The patient seems euphoric.
'I can see you clearly, so clearly. This... you... it's all ... I'm having a little trouble controlling this pencil. It seems to want to keep going.'

2 hours 30 minutes after first dose.
Patient appears very focus on the business of drawing.
'Outlines seem normal, but very vivid - everything is changing colour. My hand must follow the bold sweep of the lines. I feel as if my consciousness is situated in the part of my body that's now active - my hand, my elbow... my tongue'.

2 hours 32 minutes after first dose.
Patient seems gripped by his pad of paper.
'I'm trying another drawing. The outlines of the model are normal, but now those of my drawing are not. The outline of my hand is going weird too. It's not a very good drawing is it? I give up - I'll try again...'

2 hours 35 minutes after first dose.
Patient follows quickly with another drawing.
'I'll do a drawing in one flourish... without stopping... one line, no break!'
Upon completing the drawing the patient starts laughing, then becomes startled by something on the floor.

2 hours 45 minutes after first dose.
Patient tries to climb into activity box, and is generally agitated - responds slowly to the suggestion he might like to draw some more. He has become largely none verbal.
'I am... everything is... changed... they're calling... your face... interwoven... who is...' Patient mumbles inaudibly to a tune (sounds like 'Thanks for the memory). He changes medium to Tempera.

4 hours 25 minutes after first dose.
Patient retreated to the bunk, spending approximately 2 hours lying, waving his hands in the air. His return to the activity box is sudden and deliberate, changing media to pen and water colour.
'This will be the best drawing, Like the first one, only better. If I'm not careful I'll lose control of my movements, but I won't, because I know. I know' - (this saying is then repeated many times).
Patient makes the last half-a-dozen strokes of the drawing while running back and forth across the room.

5 hours 45 minutes after first dose.
Patient continues to move about the room, intersecting the space in complex variations. It's an hour and a half before he settles down to draw again - he appears over the effects of the drug.
'I can feel my knees again, I think it's starting to wear off. This is a pretty good drawing - this pencil is mighty hard to hold' - (he is holding a crayon).

8 hours after first dose.
Patient sits on bunk bed. He reports the intoxication has worn off except for the occational distorting of our faces. We ask for a final drawing which he performs with little enthusiasm.
'I have nothing to say about this last drawing, it is bad and uninteresting, I want to go home now.'

Σύμπαν: Είναι όπως φαίνεται;

3 Δεκεμβρίου 2004

Αναζητώντας τον εαυτό μας μέσα στο σύμπαν

Ποιος άραγε είναι ο λόγος που ο άνθρωπος έχει βαλθεί να εξερευνήσει το Σύμπαν, άλλοτε κάνοντας «βουτιές» στο χώρο των υποατομικών σωματιδίων κι άλλοτε «πετώντας» στην απεραντοσύνη του ουράνιου κόσμου; Τι επιζητούμε να βρούμε μέσα απ’ αυτή την αναζήτηση; … Μα, την ίδια την Πηγή της Ζωής ή ακόμα τον ίδιο μας τον εαυτό, υποστηρίζει ο αστροφυσικός Neil De Grasse Tyson στο τελευταίο βιβλίο του με τίτλο "Origins".

O Neil De Grasse Tyson έχει γράψει μια σειρά βιβλίων όπως το "One Universe: At Home in the Cosmos" (2000) και το "The Sky is Not the Limit: Adventures in an Urban Environment" (2000) μέσα απ’ το περιεχόμενο των οποίων θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν ένας φιλόσοφος-επιστήμονας, ένας αναζητητής που προσπαθεί να συνδέσει τον άνθρωπο με το άπειρα μικρό και το άπειρα μεγάλο.

Ο επιστημονικός τρόπος σκέψης του συνδυάζεται με ένα βαθύ φιλοσοφικό πνεύμα που τελικά τον οδηγεί να υποστηρίξει στο νέο του βιβλίο ότι, αυτά που η επιστήμη έχει πετύχει να ανακαλύψει στο διάστημα των τελευταίων αιώνων, οι ποιητές ήδη το γνωρίζουν και το έχουν «τραγουδήσει». Και «για του λόγου το αληθές» παραθέτει κάποιους στίχους από ένα ποίημα του T.S. Eliot:

«Δεν θα σταματήσουμε την αναζήτηση

και το τέλος όλης της αναζήτησής μας

θα είναι να φτάσουμε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε

και να αναγνωρίσουμε το μέρος σαν να’ ναι η πρώτη φορά»

Αναλυτικότερα τώρα, στο τελευταίο του βιβλίο ο Neil De Grasse Tyson αναζητά τα μέσα με τα οποία ο σύγχρονος άνθρωπος έχει φτάσει να γνωρίζει τόσα πράγματα για το σύμπαν.

Ο πρωταρχικός τρόπος για να γνωρίσουμε το περιβάλλον μας είναι οι πέντε μας αισθήσεις. Αισθήσεις που έχουν αρκετή οξύτητα και ευαισθησία για να αντιληφθούμε όλα αυτά που αποκαλούμε «πραγματικότητα». Αυτή η «πραγματικότητά» μας έχει οριστεί μέσα από την όραση, την ακοή, τη γεύση, την αφή και την όσφρηση που διαθέτουμε. 'Oμως ο Tyson - σαν ένας πραγματικός «φιλόσοφος της επιστήμης» - επισημαίνει ένα γεγονός που δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό. 'Oτι η γνώση της σύγχρονης επιστήμης για τον κόσμο δεν προέρχεται από την άμεση γνώση των πέντε μας αισθήσεων, αλλά απ’ την εφαρμογή μαθηματικών μοντέλων και από τον τεχνικό εξοπλισμό που εξελίξαμε για να «προεκτείνουμε» τις αισθήσεις μας.

'Eτσι ο Tyson κάνει μια ολόκληρη ανάλυση του τρόπου που δουλεύουν οι ανθρώπινες αισθήσεις, αλλά προχωράει ακόμα πιο πέρα: παρουσιάζει την εικόνα του κόσμου που θα είχαμε αν οι αισθήσεις μας λειτουργούσαν με εντελώς διαφορετικό τρόπο, π.χ. αν τα μάτια μας δεν ήταν ευαίσθητα στο φάσμα της «ορατής» ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας, αλλά στις ακτίνες X.

Ουσιαστικά μέσα από τα ερωτήματα του αυτά ο Tyson ανασκαλίζει ένα παμπάλαιο ζήτημα της φιλοσοφίας πολλών πολιτισμών: το γεγονός ότι αυτό που αντιλαμβανόμαστε εμείς σαν πραγματικότητα δεν είναι παρά μια περιορισμένη εικόνα της «πραγματικής πραγματικότητας», ένα προϊόν των – αξιοθαύμαστων μεν αλλά – περιορισμένων μας αισθήσεων.

Για παράδειγμα, στην Ινδική φιλοσοφία συναντάμε την έννοια της «Μάγια», της παγκόσμιας πλάνης που δημιουργεί τον κόσμο των φαινομένων μέσα στον οποίο ζουν και εξελίσσονται όλα τα είδη.

Αλλά και ο Πλάτωνας στον «Μύθο της Σπηλιάς» της «Πολιτείας» του παρουσιάζει τον κόσμο που ζούμε σαν μια απατηλή όψη της πραγματικότητας, δηλώνοντας ότι ζούμε «θαμμένοι» μέσα σε ένα σπήλαιο – ουσιαστικά δημιούργημα των περιορισμένων μας αισθήσεων.

Ο Tyson λοιπόν παρουσιάζει μέσα από υποθετικά παραδείγματα, πώς θα αντιλαμβανόμασταν τον κόσμο αν οι αισθήσεις μας λειτουργούσαν λίγο ή πολύ διαφορετικά!

Αν, για παράδειγμα, τα μάτια μας «έβλεπαν» όχι στο φάσμα των ορατών ακτινοβολιών, αλλά στον χώρο των ραδιοφωνικών κυμάτων, θα βλέπαμε – μέρα μεσημέρι – έναν κατασκότεινο ουρανό με κάποιες φωτεινές κηλίδες που θα αντιπροσώπευαν κάποια ουράνια σώματα αναλόγως με την συχνότητα στην οποία «στρέφαμε» τον δέκτη μας (δηλ.τα μάτια μας).

Με κατάλληλο συντονισμό θα βλέπαμε πολύ ξεκάθαρα το κέντρο του γαλαξία μας (πίσω απ’ τον αστερισμό του Τοξότη) και πολύ λιγότερο τον ήλιο μας!

Αν τα μάτια μας ήταν «έβλεπαν» στον χώρο των μικροκυμάτων θα βλέπαμε ένα «τοίχος φωτός» που ταξίδευε στον χώρο σαν απομεινάρι της Μεγάλης 'Eκρηξης (Big Bang).

Αν βλέπαμε στο φάσμα των ακτίνων X, θα μπορούσαμε να εντοπίζαμε με «γυμνά μάτια» κάποιες μαύρες τρύπες, ενώ αν βλέπαμε στο φάσμα των ακτίνων Γ θα βλέπαμε πολλές συμπαντικές εκρήξεις καθημερινά, απλά σηκώνοντας το βλέμμα μας προς τον ουρανό.

Πόσο διαφορετική όψη θα είχε τότε το σύμπαν !!!

Αν είχαμε κάποια αίσθηση μέσα απ’ την οποία θα αντιλαμβανόμασταν τον μαγνητισμό δεν θα χρειάζονταν να εφεύρουμε την μαγνητική πυξίδα! Ίσως απλά να γυρίζαμε το κεφάλι μας μέχρι να ευθυγραμμιστούμε με την κατεύθυνση των μαγνητικών γραμμών της Γης! Ή ακόμα αν τα μάτια μας λειτουργούσαν σαν αναλυτές φάσματος, απλά θα κοιτάζαμε την ατμόσφαιρα ενός πλανήτη για να «δούμε» τη χημική σύσταση των αερίων της.

Κι αν όλα αυτά σαν φαίνονται υποθετικά και … παράλογα, σκεφτείτε ότι κάποια ζώα που ζουν στον ίδιο κόσμο με εμάς, τον αντιλαμβάνονται εντελώς διαφορετικό καθώς βλέπουν και ακούν σε διαφορετικά μήκη κύματος (π.χ. η νυχτερίδα ή το δελφίνι, αλλά και τα πιο κοντινά μας, η γάτα και ο σκύλος).

Για να ξεπεράσει λοιπόν ο άνθρωπος τους περιορισμούς των αισθήσεών του, εφεύρε μια σειρά από συσκευές που ανιχνεύουν ακτινοβολίες που εμείς δεν μπορούμε να συλλάβουμε.

Λειτουργώντας σαν προέκταση των αισθητήριων οργάνων μας, αυτά τα δημιουργήματα της τεχνολογίας (αποκυήματα του νου μας) μας επέτρεψαν να γνωρίσουμε τόσα πολλά για τον μακρόκοσμο και τον μακρόκοσμο.

Χωρίς αυτά τα εργαλεία, αλλά και χωρίς τη νοητική επεξεργασία των νέων δεδομένων που λαμβάνουμε δεν θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε ή να επαληθεύσουμε θεωρίες όπως αυτή του Big Bang, της ύπαρξης των μαύρων τρυπών ή των υπερχορδών, στην προσπάθειά μας να ερμηνεύσουμε το σύμπαν και τους μηχανισμούς του.

'Oπως επίσης διαπιστώνει ο Tyson, αυτή η αναζήτηση δεν είναι κάτι πρόσφατο. Απασχόλησε τον άνθρωπο εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Αποτελέσματα αλλά και ερωτηματικά αυτής αναζήτησης βρίσκομαι σε κείμενα κι διδασκαλίες αρχαίων πολιτισμών.

'Oπως δήλωνε ο Γερμανός φυσικός και θεμελιωτής της Κβαντομηχανικής Max Planck: « Η σύγχρονη Φυσική μας εντυπωσιάζει ειδικά με τη σχέση της με αρχαίες διδασκαλίες, οι οποίες διδάσκουν ότι υπάρχουν πραγματικότητες πέρα απ’ την αντίληψη των αισθήσεών μας».

Κάτι τέτοιο θα δικαιολογούσε τον ισχυρισμό πολλών ανθρώπων ότι κατέχουν μια έκτη αίσθηση με την οποία μπορούν να αντιληφθούν πράγματα και καταστάσεις που δεν μπορεί να αντιληφθεί ο μέσος άνθρωπος.

Μάντεις και άτομα με ικανότητες που αποκαλούμε παραψυχολογικές, απλά έχουν μια άλλη (διευρυμένη) αντίληψη της πραγματικότητας.

Άσχετα όμως απ’ τα εκάστοτε εργαλεία (αισθητηριακά, τεχνολογικά ή παραψυχολογικά) σημασία έχει ότι, ο άνθρωπος ανέκαθεν βρίσκονταν σ’ αυτήν την αναζήτηση: να συνθέσει τον εαυτό του με το απέραντα μεγάλο και το απέραντα μικρό … ουσιαστικά κάνοντας μια «βουτιά» στον ίδιο του τον εαυτό !

http://www.astrobio.net/news/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=

1323&mode=thread&order=0&thold=0

Μετάφραση - Απόδοση - Σχολιασμός: Esoterica.gr

ΠΗΓΗ : ESOTERICA.GR

Πλησιάζει Ανάσταση και μετά απο σκέψη είπα να ξεθάψω αυτό το θέμα του esoterica με το δυσανάλογο views/posts κλάσμα. Για ποιόν λόγο το ξεθάβω? Σίγουρα όχι για τον χαβαλέ...

Στην πρώτη αποστολή μού που άνοιξε αυτό το θέμα,κάναμε ένα ταξίδι μακριά απο "ευφορία" ,"party drugs","Καλοπέραση","ανεύθυνους πειραματισμούς","υποκατάστατα διαλογισμού και θρησκευτικών εμπειριών". Έξι σελίδες μετά,πιστεύω πως έφτασε ο καιρός να κάνουμε ακόμη ένα ταξίδι. Αυτό το ταξίδι θα είναι έτη φωτός μακριά απο την "εμπειρική προσέγγιση" και την "αφήγηση εμπειριών".Θα απέχει τρομαχτικά απο κάθε "αμφισβητήσημη προσωπική έρευνα" και απο κάθε είδους "το λέει κάποιος ο οποίος δεν θυμάμαι το όνομά του αλλα είναι έγκυρο". Θα μιλήσουμε καθαρά για επιστημονική προσσέγγιση στα ενθεογενή.

Ενα Αρχή λοιπόν ο Λόγος (ο γραπτός)!

Λίγο πολύ όσοι γνωρίζουν την θεματολογία μας ,γνωρίζουν οτι μετά την δεκαετία του 60 ,τα λάθη πολλών ερευνητών,την γενική υστερία,και την κατάχρηση πολλών ουσιών επήλθε ένα κλίμα απαγόρευσης το οποίο φυσικά δεν άφησε ανενόχλητη και την επιστημονική έρευνα πάνω στα ψυχεδελιά/ενθεογενή.Ώς την δεκαετία του 60 υπήρξαν χωρίς υπερβολή χιλιάδες κείμενα σε άξια και σοβαρα επιστημονικά περιοδικά (κυρίως ψυχολογίας) για την επίδραση των ενθεογών στον άνθρωπο ,και κυρίως για την χρήση τους σε θεραπευτικό πλαίσιο η οποία έδειχνε πολλά υποσχόμενη.Μετά απο αυτή την δεκαετία οι αναφορές στην βιβλιογραφία εξαφανίζονται....ΤΙ έγινε? Ανακάλυψαν ξαφνικά οτι αυτές οι ουσίες ήταν ο "Όλεθρος"? Έχασαν απότομα το ενδιαφέρον τους οι επιστήμονες? Προχώρησαν και άφησαν πίσω τέτοιες "απαρχαιωμένες και ανεξέλεγκτες μεθόδους"? Όχι....Πολύ απλά έγινε πολύ δύσκολο απο το κράτος να δωθεί άδεια μελέτης αυτών των ουσιών σε έναν γνήσιο ερευνητή (εδώ μιλάμε για πτυχία και επιστημονική ιδιότητα!!!!) να τις μελετήσει.Σε τί μεταφράζετε αυτό πρακτικά? Σε 5-10 χρόνια αναμονή για να βγεί η απαραίτητη άδεια μετά απο επιτροπές,δικαστήρια,συμβούλια της DEA (Δίωξη της αμερικής) και ελέγχους δεοντολογίας,σε κεφάλαια που έπρεπε να πληρωθούν σε αυτές τις επιτροπές (κάτι σαν Ελληνικό δημόσιο σκεφτείτε) και φυσικά σε επι το πλείστον αρνητικές απαντήσεις απο τα παραπάνω συμβούλια. Αν κάποιος κατάφερνε να έπερνε αυτή την ουτοπική άδεια τι γινόταν? Πολύ απλά ο άγραφος κανόνας ήταν οτι κανένα περιοδικό δεν δεχόταν την έρευνα αν δεν περιείχε ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ για αυτές τις ουσίες... Αυτό φυσικά γινόταν με την συνέναιση και την πλήρη υποστήριξη του κράτους... Αν αυτό σας φάνηκε περίεργο ,πρέπει να μάθετε οτι κυρίως η ΗΠΑ με την κατάλληλη νομοθεσία επέβαλαν αυτή την στάση σε πολλούς τομείς απο την επιστήμη ώς το ...Hollywood: Όποια δημοφιλής σειρα (βλέπε Bervely Hills κ.α.) ή ταινία συμπεριλάμβανε αρνητική προπαγάνδα για τις ψυχοενεργές ουσίες λάμβανε χρηματική επιχορήγηση απο το κράτος!!!!! Αυτό δεν είναι κάτι το οποίο το αμερικάνικο κράτος το κρατούσε κρυφό και υπάρχουν πολλά πειστήρια στο διαδύκτιο που με λίγο ψάξιμο μπορείτε να τα βρείτε.

Σε αυτό το σημείο θα σας γνωρίσω την MAPS (Multidisciplinary association for Psychedelic Studies) http://www.maps.org/. Δεν είναι κάποιο "fan club" για άτομα με "εξεζητημένο γούστο" που περνούν τον χρόνο τους καταπίνωντας ψυχεδελικές ουσίες,ούτε "η Greenpeace της ψυχεδέλειας". Είναι ένα ιστιτούτο το οποίο χρηματοδοτεί (με δωρεές) και παρέχει νομική διευκόλυνση σε επιστήμονες που διαλέγουν να ερευνήσουν τις ψυχεδελικές ουσίες.Επίσης αναφέρει τα αποτελέσματα αυτών τον ερευνών και αγωνίζεται για μια λιγοτερο υστερική/περισσότερο ρεαλιστική αντιμετώπιση του θέματος των ψυχεδελικών απο αυτή που κυριαρχεί στον δυτικό κόσμο.

Έχει καταφέρει τίποτα ώς τώρα? Τα μεγαλύτερα της επιτευγματα είανι τα εξής:

• Έγκριση απο τον αμερικάνικο ΕΟΦ (FDA) και την DEA (Δίωξη) για μελέτη που ερευνά την χρήση της 3,4-μεθυλενεδίοξυμεθαμφεταμίνης (MDMA,δυστηχώς πιο γνωστό ώς Έξταση) στο σύνδρομο μετατραυματικού στρές (PTSD)
  
Eγκριση απο FDA και DEA για μελέτη της ψιλοκυβίνης και του LSD ώς θεραπευτικό μέσω σε άτομα με μέτριά εώς βαρέα ψυχοκαταγκαστικά σύνδρομa (γνωστό ώς OCD,Obsessive Compulsive Disorder)

• Εγκριση απο FDA και DEA για μελέτη υψηλών δόσεων τρυπταμινών (βλέπε πάλι ψιλοκυβίνη),εργολινών (LSD,LSA και παραγόγων) καθώς και MDMA ώς μέσο συμβίβασης/αποδοχής του θανάτου και καλύτερης εκμετάλλευσης του εναπομήνωντος χρόνου σε άτομα που πάσχουν απο προχωρημένου στάδιου ανίατα νοσήματα
  
• Αναζωπύρωση του ενδιαφέοντος της επιστημονικής κοινότητας για αποθεραπεία εθισμένων χρηστών με την βοήθεια της ιμπογκαίνης ,σε αντιδιαστολή με τις υπάρχουσες μεθόδους οι οποίες περιλαμβάνουν κυρίως υποκαταστάτες οπιοειδών και στην καλύτερη μη αντιστρέψιμους αγωνιστές τους

Για μια πιο πλήρη λίστα κοιτάξτε εδώ http://www.maps.org/maps.html

Η επίτευξη και μόνο της διάθεσης άδειας για μελέτη απο το κράτος είναι αξιέπαινη,μιάς που στην περίπτωση της έρευνας γύρω απο το MDMA χρειάστηκαν πάνω κάτω 20 χρόνια (ναι,20,δεν διαβάσατε λάθος) απο διάφορους οργανισμούς πρωτού τα καταφέρει η MAPS.Φυσικά σε αυτό έπαιξε καταλυτικό ρόλο και η διάψευση της έρευνας περι νευροτοξικότητας του MDMA απο τον ερευνητή που την δημοσίευσε και προκάλεσε σάλο επειδή ο ίδιος δήλωσε οτι....έκανε λάθος και στα ποντικία που έδειξαν εκτεταμένη εγκεφαλική καταστρογή που οδήγησε σε Parkinson χορήγησε αμφεταμίνη και όχι MDMA (ισχυρίστικε οτι ...μπέρδεψε τα μπουκαλάκια).Περισσότερα για αυτό το όχι-τόσο-χαριτωμένο συμβάν μπορείτε να βρείτε αν εισάγετε το όνομα "Dr Ricaurte" στον google ,ακόμα και οι New York Times είχαν δημοσιεύσει άρθρο πάνω στον απρόσεχο ερευνητή! (Ο απρόσεχτος ερευνητής μας είχε λάβει επίσης πολλά λεφτά επιχορήγηση απο το κράτος για να δημοσιεύσει τα...απροσεχτα "ευρήματά" του)

Και μόνο οι άδειες που πήρε το MAPS απο σκληροπηρινικούς πολέμιους των "μη κοινωνικά αποδεκτών ψυχοενεργών" δείχνει οτι είναι σοβαρή οργάνωση και οτι αυτό αλλάζει τα δεδομένα στον χώρο.Γιατί? Πολύ απλά επειδή για να ανοίκει μια ουσία στον Πίνακα 1,πρέπει συν των άλλων να μήν έχει και καμμία αναγνωρισμένη ιατρική χρηση.Μια πιθανή θετική έκβαση στις έρευνες που διεξάγει αυτή η οργάνωση ,θα προκαλούσε "νομοθετικό σόκ".Αν προσέξετε την θεματολογία των ερευνών δώστε βάση οτι οποιαδήποτε επιστημονική μέθοδος μπορεί να μετρήσει μόνο ΜΕΤΡΗΣΙΜΑ δεδομένα...Οπότε κάνουν την έρευνά τους πάνω σε θέματα που μπορούν να σχεδιάσουν ένα προτόκολλο,να μετρήσουν τιμές και να εξάγουν συμπεράσματα.Ίσως τα ενθεογενή να έχουν μεγαλύτερη χρησιμότητα απο αυτην που η MAPS μπορεί να μετρήσει αλλά...πώς μπορεί κάποιος να κάνει έρευνα πάνω στην δημιουργικότητα,πάνω στην επίλυση προσωπικών προβλημάτων,γενικότερη βελτίωση ποιότητας ζωής,πρόκληση μεταφυσικών εμπειριών,πρόκληση εμπειριών μεταστροφης κ.α. απο την στιγμή που αυτά δεν μετριούνται?

Απο την MAPS δεν λείπει φυσικά και η Ελληνική παρουσία,σε αυτήν συμμετέχει ενεργά και ο Ζέφυρος Καυκαλίδης (http://www.12net.gr/kafkalides/Zephyros%20A%20Kafkalides.htm),γιός του Δρ Αθανάσιου Καυκαλίδη (http://www.12net.gr/kafkalides/).

Μια άλλη αξιέπαινη προσπάθεια είναι αυτή του Dr David Nichols (http://www.mcmp.purdue.edu/faculty/?uid=drdave) που είναι ο εμπνευστής ,ιδρυτής και πρόεδρος του ινστιτούτου Heffter ( http://www.heffter.org/ ) οι οποίοι μελετάνε την μοριακή δομή των ενθεογενών,το πώς "δένουν" με τους υποδοχείς του εγκεφάλλου ,καθώς επίσης και την στερεοχημική μορφή των συμπλεγμάτων που δημιουργούν με αυτούς τους υποδοχείς! Στηρίζουν ενεργά την έρευνα του MAPS και χρηματοδοτούν πολλά προγράματα για την έρευνα της θεραπευτικής χρήσης των ενθεογενών.

Το ρεζουμέ: Πλεόν όταν σκέφτεστε ή όταν αναφέρετε κάποιος στα "ψυχεδελικά" ή "ενθεογενή" δεν χρειάζετε το μυαλό σας να πηγαίνει σε "underground" καταστάσεις,εμπειρικά δεδομένα και αστήρικτες μαρτυρίες που και μόνο λόγω φύσεως σηκώνουν αμφισβήτηση. Το ταμπού άρχισε να σπάει και τα ψυχεδελικά βγαίνουν απο την αργκό,τα "γκέτο" ,το ατυχές κίνημα των Χίππυς,τα new age μονοπάτια και το γειτονικό τμήμα της Δίωξης "Ναρκωτικών¨και επιστρέφουν στα χέρια των επιστημόνων δυναμικά για μελέτη! Ίσως αυτό να είναι το πρώτο βήμα που θα επιτρέψει να μην χαμηλώνουν οι φωνές όταν γίνετε λόγος για αυτά,ούτε να εμφανίζωνται υστερικές αντιδράσεις στο άκουσμά τους...Υπάρχουν ΣΟΒΑΡΟΙ άνθρωποι που κάνουν ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΗ έρευνα πάνω σε αυτά που αν μη τι άλλο αξίζει σεβασμό...

Ίσως οι καρποί αυτών τον ερευνών να είναι πιο χρήσιμοι απο ότι φαντάζεστε...Ίσως εκείνος ο συγγενής που τρέχατε σε "κοινώτητες απεξάρτησης" και τον..."εξαρτούσαν" στην μεθαδόνη ή τον "μπλόκαραν" με ναλοξόνη να μπορέσει στο μέλλον να βοηθηθεί μια και έξω απο την ιμπογκαίνη...Ίσως τα "ανίατα ψυχολογικά προβλήματα" που αναγκάζουν τον Χ συγγενή σας να πέρνει εφόρου ζωής τα Ψ χάπια να μπορέσουν κάποτε να υποχωρήσουν θεαματικά με λίγες μόνο εφαρμογές κάποιων ουσιών που οι γαλαζοφορεμένοι της γειτονιάς μας τις θεωρούν "Διάολο με Σάρκα και Οστά". Και όλα αυτα φυσικά μιλώντας για ΙΑΤΡΙΚΗ ΧΡΗΣΗ,με μετρήσιμα αποτελέσματα...Ας αφήσουμε απέξω προς το παρόν ότι δεν μπορεί να μετρηθει.

Αυτά σήμερα για "ορεκτικό" και για αναθέρμανση του θέματος.Αν έχετε οποιαδήποτε απορία για οποιοδήποτε ορισμό,σύνδρομο/διαταραχή,πρόσωπο,οργανισμό,κατάσταση που ανέφερα ρωτήστε άφοβα και θα απαντήσω με τεκμήρια και links.Δεν δαγκώνω! (εκτος αν μου ζητηθεί ευγενικά). Επίσης αν θα θέλατε μπορώ να σας παραθέσω και ιστοσελίδες πολέμιων αυτών των ουσιών,για να συγκρίνετε μόνοι σας το επίπεδο πληροφοριών (θα δώσω ιστοσελίδες κρατικών φορέων) και να βγάλετε τα συμπεράσματά σας...

Ώρα να ταράξουμε κάποια "βολεμένα" μυαλά,να σοκάρουμε μερικούς φανατικούς της "Δίωξης Ναρκωτικών" και να αντιπαραθέσουμε μια "Αντίναρκωτική ουσία" που το κράτος την κατατάσει στα "Ναρκωτικά του Πίνακα 1" (Μαζί με την Ηρωίνη παρακαλώ!) απέναντι στην Ηρωίνη και σε εθισμούς απο σωματικά εθιστικές ουσίες.

Η ιμπογκαίνη είναι ένα βαρέως υποκατεστημένο αλκαλοειδές που βασίζετε πάνω στον ινδολικό δακτύλιο όπως "κλασσικά ενθογενή" σαν την Ψιλοκυβίνη,την διμεθυλοτρυπταμίνη και ενδοκρινείς ουσίες όπως η σεροτονίνη...Το χημικό της όνομα είναι ,πιο σωστά, 12-μέθοξυιμπογκαμίνη

Εδώ το πολύπλοκο μόριο της οπου φαίνετε καθαρά η τρικυκλική μορφή της,δηλαδή ενας κλειστός τρυπταμινικός δακτύλιος

Η ιμπογκαίνη βρίσκεται στην ρίζα του φυτού Tabernanthe iboga που μπορεί να βρεθεί στην κεντρική Αφρική και επίσης έχει αναφερθεί η ύπαρξη της όπως και παρόμοιων αλκαλοειδών στον κορμό του φυτού [iVoacanga African][/i].Το πρώτο εκ των δύο φυτών έχει μεγάλο εθνοβοτανολογικό υπόβααθρο μιας που χρησιμοποιούταν εκτενώς στην Gabon και στο Κονγκό απο διάφορες φυλές στις τελετές ενηλικίωσης.Οι προς μύηση νέοι λάμβαναν σχετικά μεγάλες ποσότητες της ρίζας σε διαδοχικές δόσεις αφού πρώτα είχαν βάψει τα πρόσωπά τους λευκά για να συμβολίσουν τον θάνατο τους απο την μορφή του νεαρού αγοριού και την ανάστασή τους ώς άνδρες. Οι γυναίκες έβαφαν και αυτές τα πρόσωπά τους με την ρίζα του φυτού και την προετοίμαζαν για κατάποση ,χωρίς όμως να επιδίδωνται και οι ίδιες σε αυτό.Περιγραφές αυτόχθονων μας λένε οτι με αυτό το φυτό επισκέπτονταν τον κόσμο των νεκρών και μιλούσαν με προγόνους τους οι οποίοι τους έκριναν για την ζωή που ζούσαν,τους μάθαιναν μυστικά του κυνηγιού και τους μεταβίβαζαν την σοφία της φυλής τους (Ακασικά αρχεία ,ακούω μερικούς απο εσάς να λέτε...)

Η εμπειρία που προσφέρει η Ιμπογκαίνη δεν θυμίζει τα "κλασσικά ψυχεδελικά".Σε μικρές δοσολογίες του καθαρού αλκαλοειδούς (300-500 mg) παρατηρείτε διέγερση του KΝΣ (Κεντρικού Νευρικού Συστήματος) και καταστολή της πείνας,πράγμα ιδιαίτερα χρήσιμο για φυλές που βασίζωνταν στο κυνήγι για να επιζήσουν...Σε μεγαλύτερες δοσολογίες (1 γραμμάριο καθαρού αλκαλοειδούς!!!) η εμπειρία γίνετε πολύ σύνθετη,με τα αρχικά της στάδια να θυμίζουν αυτά των μικρώτερων δοσολογιών και αργότερα ένα πλήρες "παραισθησιακό/ψευδαισθησιακό" καταληπτικο στάδιο (έτσι θα το χαρακτήριζε η Ιατρική μας,με παθολογικούς "άρρωστους" όρους) κατα το οποίο ο μυούμενος παραμένει ακινητοποιημένος και βιώνει...τα ανομολόγητα! Κεντρικό θέμα η επαναξιολόγηση της ζωής του μυούμενου με "βασανιστικό" "επαναληπτικό" τρόπο μέχρι να "χωνέψει" για τα καλά τα λάθη του τα σωστά του κτλ κτλ. Η δράση αυτού του αλκαλοειδούς είναι μεγάλη απο 12 ώρες εώς και 1 ημέρα,έχουν αναφερθεί όμως και περιπτώσεις σε τελετές οπου η όλη επίδραση διήρκησε 2 ημέρες!

Η φαρμακολογική της επίδραση είναι άκρως ενδιαφέρουσα και άκρως πολύπλοκή μιας που εμπλέκετε σε πολλά συστήματα νευροδιαβιβαστών και όχι μόνο σε ένα.Η αντιεθιστική της δράση φαίνετε να οφείλετε στην δράση αυτής της ουσίας πάνω σε NMDA υποδοχείς του εγκεφάλλου ( http://www.ncbi.nlm.nih.gov/entrez/query.fcgi?cmd=Retrieve&db=pubmed&dopt=Abstract&list_uids=12921910)
που είναι υποομάδα των υποδοχέων γλουταμάτης.Μέσω αυτών τον υποδοχέων μια και μόνο θεραπεία με ιμπογκαίνη μπορεί να διακόψει το στερητικό σύνδρομο για περίπου μια βδομάδα,και η θεραπεία μπορεί να συνεχιστεί (απο φαρμακολογικής απόψεως) με μία μικρότερη "αναμνηστική" δόση μια βδομάδα έως και έναν μήνα μετά. Απο τις γνώσεις που έχουμε ώς τώρα φαίνετε οτι ο εθισμός απο όλες τις ουσίες που μπορούν να προκαλέσουν σωματικό εθισμό ακολουθούν το ίδιο "νευροχημικό μοτίβο" οπότε αν η ιμπογκαίνη κριθεί ώς κατάλληλο υποστιρικτικό μέσω απεξάρτησης τότε με αυτή θα μπορούν να αντιμετωπιστούν και εθισμοί πέραν των οποιοειδών όπως της κοκαίνης,του αλκοόλ,μερικών αμφεταμινών κ.α.

Η μεγάλη διάρκεια της ιμπογκαίνης και εξαλείψεως του στερητικού συνδρόμου δεν οφείλετε στην ιμπογκαίνη αυτή καθεαυτή αλλα σε έναν μεταβολίτη της (12-ύδροξυιμπογκαμίνη γνωστή και ώς νοριμπογκαμίνη) η οποία είναι 10 φορές πιο ενεργή απο την πρώτη και έχει τρομερά μεγάλο χρόνο ημιζωής (μερικές μέρες νομίζω) (http://www.ncbi.nlm.nih.gov/entrez/query.fcgi?cmd=Retrieve&db=pubmed&dopt=Abstract&list_uids=11303040
) (http://www.ncbi.nlm.nih.gov/entrez/query.fcgi?cmd=Retrieve&db=pubmed&dopt=Abstract&list_uids=11085335)
Απο ότι φαίνετε φαρμακολογικώς η ιμπογκαίνη και η νοριμπογκαίνη δεν έχει πεί ακόμα την τελευταία της λέξη,η ενεργή της δοσολογία είναι πολύ μεγάλη και έχω υποψίες οτι θα μπορούσε να γίνει σύνθεση τεχνητών αναλόγων της με μεγαλύτερη ημιζωή,μικρότερη ενεργή δοσολογία (1 γραμμάριο καθαρού αλκαλοειδούς είναι ΠΟΛΥ,ίσως ένα ανάλογω να δείχνει την ίδια δράση στα 50 mg) και να είναι με λιγότερες σωματικές παρενέργιες (περισσότερα για αυτό σε λίγο). Φυσικά πολύ λίγοι ασχολούντε με την ιμπογκαίνη,είναι οικονομικώς πιο εποφελής για τις εταιρίες να χορηγούν μεθαδόνη όπως επίσης και στην καλύτερη περίπτωση μπλοκαριστές των οποιοειδών υποδοχέων που απλά κάνουν τον χρήστη ηρωίνης να (για να το που και στην αργκό) "βαράει άσφαιρα" ,δηλαδή να μην τον πιάνει η ηρωίνη αν την χορηγήσει ενδοφλεβίως αφότου του έχει χορηγηθεί ο μπλοκαριστής. Η σύγχρονη χρήση ιμπογκαίνης με ένα ψυχολογικό υποστηρικτικό πλαίσιο θα μπορούσε να κάνει θαύματα κατα την άποψή μου με πολύ μικρό κόστος και καλύτερα ποσοστά απεξάρτησης απο τα σημερινά.Θέλεις να μάθεις αν έχουν γίνει προσπάθειες απόκρυψης αυτών τον δεδομένων? Αυτό θα στο αφήσω να το σκεφτείς μόνος σου ,αρχίζωντας με βάση το οτι δεν ζούμε σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο οπου η ζωή του συνάνθρωπού μας κοστίζει απλά μερικα κατοστάευρα (αν και στην "αγορά" ακούγωνται και πολύ χαμηλότερες τιμές για την ανθρώπινη ζωή).Οι εταιρίες έχουν συμφέρωντα και...να δείς πως το έλεγε η ταινια ¨" Είναι πολλά τα λεφτά ,Στάθη" ή κάτι ανάλογο.

Θα μπορούσε η ιμπογκαίνη να ξεφύγει απο το εργαστήριο,το νοσοκομείο και την θεραπευτική κοινότητα και να καταλήξει στα χέρια του Παυλάκη,του Γιώργου ,του Μήτσου που δεν μπορεί να βρεί τα χάπια του ,το LSD του ή το χόρτο του και να αποτελέσει "εναλλακτική οδό φτιαξίματος".Όχι,έχει δοκιμαστεί και έχει αποτύχει (και εδώ οφείλετε η εμπειρική ανακάλυψη των αντιεθιστικών ιδιοτήτων της).Ένας (αν δεν κάνω λάθος) γιατρός μορφινομανής είχε ακούσει για "το καινούργιο High,την ιμπογκαίνη" και ψάχνωντας νέες συγκινήσεις αποφάσισε να φτιαχτεί με αυτή.Τον περίμενε μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη:εμετοί,διάροια,πυρετός,ρίγος και μια πολύ πολύ δυσάρεστη και συνάμα κολασμένη επιστροφή στο παρελθόν του και όλα αυτά για ένα 12ωρο!!!! Όταν συνήλθε διαπίστωσε οτι μέσα σε όλο αυτό τον χαμό είχε ξεχάσει να κάνει την ένεση μορφίνης αλλα....δεν ένιωθε καθόλου το στερητικό σύνδρομο,κάτι το οποίο συνεχίστηκε για μερικές μέρες ακόμα!!! Έτσι λοιπόν η ιμπογκαίνη δεν θα μπορούσε να γίνει η καινούργια συγκινηση του Παυλάκη,Γιωργάκη,Μητσάρα επειδή πολύ απλά δεν θα μπορούν υπο την εππίρειά της να ακούνε τον αγαπημένο τους Dj χορεύωντας στο κλάμπ ώντας (ας μου επιτραπεί και εμένα μια φορά η έκφραση) χεσμένοι ώς τα μπούνια με διάρροια,ξερνωβολώντας,ιδρώνωντας,ριγώντας ανεβάζωντας πυρετό και περνώντας μια "μισή μέρα στην κόλαση"

Τέλος το βιβλίο το οποίο σε ενδιαφέρει το έχω ξεφυλλίσει (δυστηχώς δεν μπόρεσα να το δανειστώ ,ούτε να το αγοράσω) και το βρήκα πολύ ενδιαφέρον....

Ας δούμε μερικά Link

Η "είσοδος" του Dr Shulgin πάνω στην ιμπογκαίνη στο βιβλίο Tihkal: http://www.erowid.org/library/books_online/tihkal/tihkal25.shtml

Η κρύπτη του Erowid πάνω στην ιμπογκαίνη: http://www.erowid.org/chemicals/ibogaine/ibogaine.shtml

Φάκελος Ιμπογκαίνη: http://www.ibogaine.org/

Ψάξτε την ιατρική βασή δεδομένων και έρευνας του Pubmed (National Library of medicine,δώστε βάση είναι κυβερνητικός φορέας!) : http://www.ncbi.nlm.nih.gov/entrez/query.fcgi μπείτε εδώ και βάλτε ώς λέξη κλειδί Ibogaine . Σας προειδοποιώ οτι η πληθώρα αποτελεσμάτων που θα σας επιστραφούν είναι ικανή να προκαλέσει νυκτερινές εκσπερματώσεις και στον πιό ορεξάτο φαρμακολόγο,με άλλα λόγια "Πολύ Πράμα αδερφέ μου!".

Επειδή όμως η ενημέρωση πρέπει να είναι αμφίπλευρή (όχι σαν ορισμένα κόμματα που σου πασάρουν βιβλιογραφεία που έχει εγκριθεί απο αυτούς και υπερθεματίζει τα θετικά της φιλοσοφίας τους "θαβωντας" τους αντιπάλους και τα αντίπαλα βιβλία) θα σας παραθέσω και ιστοσελίδες που είναι πολέμιες των ψυχοενεργών.Όταν λέω πολέμιες δεν εννοώ "απλά ενοχλημένες" απο τα ψυχοενεργά,εννοώ ορκισμένες να τα εξαλείψουν και να βάλουν αλήτες σαν και εμένα εκεί που τους αξίζει (μαζί με παιδεραστές,βιαστές και κατα συρροήν δολοφόνους) επειδή τολμάμε να μην συμφούμε μαζί τους και να παρέχουμε πηγές τις οποίες αυτοί δεν εγκρίνουν.Απολαύστε!

Δίωξη Ναρκωτικών της Αμερικής ( Oι Jedi της υπόθεσης) :

http://www.dea.gov/

Το πρόγραμμα D.A.R.E για να σώσει τους νέους απο τα "ναρκωτικά" (το οποίο είναι υποχρεωτικό στα αμερικάνικα σχολεία,πρέπει για να περάσουν την τάξη να απαντήσουν και σε τέστ που τους βάζει "ειδικός αστυνόμος"): http://www.dare.com/home/default.asp

Είπα για αρχή να παραθέσω τους πιο σκληροπυρινικούς αντίπαλους των ψυχοενεργών.Αυτές οι σελίδες τουλάχιστον είναι προσεγμένες,σε αντίθεση με αντίστοιχες Ελληνικές οι οποίες δυστηχώς (για αυτούς) είναι γεμάτες λάθη απο πλευράς φαρμακολογίας,δοσολογίας και "επιβλαβών επιπτώσεων στην υγεία".Αν θέλετε θα τις παραθέσω και αυτές,φοβάμε μόνο μην είναι τόσο έκδηλο το πόσο λανθασμένα είναι τα στοιχεία τους ακόμα και στον μή γνώστη που προκαλέσω...δυσπιστία απέναντι σε αυτούς τους...κοινοφελείς οργανισμους

Αυτά για σήμερα,χωνέψτε και επανέρχομαι. (Υπενθυμίζω πως ερωτήσεις και διευκρινίσεις είναι πάντα ευπροσδεκτες,υπο ειδικές συνθήκες δέχομαι γιαουρτώματα όπως επίσης και πάτημα με γόβα στιλέτο )

Εκεί είχαν μείνει μερικές ερωτήσεις τις οποίες δεν τις απάντησα για δύο λόγους.

Α) Προυπήρχε θέμα που πραγματεύετε αυτές τις ουσίες ,οπότε το καλύτερο μέρος απάντησης τους είναι εδώ

Β) Δεν ήθελα να δημιουργήσω πολλές "εστίες φωτιάς". Όποιος έχει καθαρό λογισμό μπορεί να καταλάβει οτι πολλαπλές εστίες για αυτό το θέμα θα έδιναν αφορμή σε άτομα με άσχημο λογισμό να κατηγορήσουν το φόρουμ (κάτι που έχει συμβεί με ανυπόστατες νύξεις εναντίων του JonnieBeGood σε άλλο φόρουμ και με είχε δυσαρεστήσει τρομερά επειδή τον γνωρίζω προσωπκά και τον σέβομαι ώς άτομο αλλα και ώς γνώστη)

Πάμε λοιπόν για τις ερωτήσεις.

Ο Φίλος Sagaviper είπε:

quote:

---

Βασικά διάβασα το βιβλίο του Dr. Rick Strassman - http://www.rickstrassman.com/DMT: The Spirit Molecule

και έμαθα επίσης ότι το Αyahuascaτων Ινδιάνων έχει σκοπό την απόσπαση της ουσίας DMT με ειδική επεξεργασία που δεν ξερώ ακριβώς ακόμα πως το ήξεραν.
Θα ήθελα να πω ότι το βιβλίο αναφέρει επίσης οτι όταν το σώμα μας πεθαίνει ο εγκέφαλος μας παράγει DMT και τριππάρουμε για λίγα λεπτά, και παράγει την ίδια ουσία όταν το μωρό στην κοίλια της μητέρας είναι περίπου 40-45 ημερών! Ποιός είναι ο σκοπός αυτής της ουσίας; και γιατί το Ayahuasca είχε και έχει το όνομα "Φυτό των Θεών";

---

quote:

---

…
There is only a meager amount of factual information
about hallucinogenic drugs among the general public today.
Furthermore, in the scientific and medical communities,
where one expects to find expertise on drugs, there is now
a whole generation who knows almost nothing about
hallucinogens other than the fact that they are subject to
the strictest legal controls applied to any class of pharmacological
agents. These drugs presently lack demonstrated
therapeutic utility and still remain, as they have for more
than 50 years, pharmacological curiosities. Research efforts
directed toward examining their potential medical utility are
extremely limited not only in the United States but also
internationally. Studies of the mechanism of action of
hallucinogens are still incomplete and have not attracted a
high level of scientific interest for more than four decades.
We know relatively little about how they affect the brain in
spite of their continued popularity as recreational drugs
among a significant proportion of the population.
Despite their high degree of physiological safety and lack
of dependence liability, hallucinogens have been branded by
law enforcement officials as among the most dangerous
drugs that exist, being placed into Schedule I of the Controlled
Substances Act. Depending on the locale, especially
in the United States, punishments for using or distributing
drugs like LSD are often more draconian than if the user had
committed a violent crime. Although there is a common
perception that Schedule I drugs are particularly dangerous,
the 3-pronged test for placement of a drug into schedule I
requires only that (1) the drug has no currently accepted
medical use in the United States, (2) there is a lack of safety
for use of the drug under medical supervision, and (3) the
substance has a high ‘‘potential for abuse.’’ The practical
consequence of this scheduling means that applications and
procedures to gain approval to carry out research with them,
especially in humans, are very burdensome. This situation is
true virtually everywhere in the world, although in a few
European countries, most notably in Switzerland, a more
progressive attitude has recently prevailed. Within the past
decade, there appears to have been a resurgence of research
interest in these substances as well as the initiation of several
new clinical studies, even in the United States.
What is it, exactly, that makes these pharmacological
curiosities so fearsome? The answer lies, in large measure,
beyond hard science and within a complex sociological and
political agenda that surround psychedelics, which is well
outside the scope of this review.
…
What exactly are these substances feared by modern man
yet held sacred and even worshipped by ancient cultures?
Jaffe (1990) provided a definition that is most consistent
with their ritual use in other cultures. Arguing that the name
psychedelic is better than either hallucinogen or psychotomimetic,
he stated ‘‘. . .the feature that distinguishes the
psychedelic agents from other classes of drugs is their
capacity reliably to induce states of altered perception,
thought, and feeling that are not experienced otherwise
except in dreams or at times of religious exaltation.’’ The
late Daniel X. Freedman, one of the great pioneers of LSD
research, made comments consistent with that assessment,
stating, ‘‘. . .one basic dimension of behavior. . .compelcompellingly
revealed in LSD states is ‘‘portentousness’’—
the capacity of the mind to see more than it can
tell, to experience more than it can explicate, to believe in
and be impressed with more than it can rationally justify, to
experience boundlessness and ‘‘boundaryless’’ events, from
the banal to the profound.’’ (Freedman, 1968). It might be
noted in this context that one doctoral dissertation has even
provided evidence that psilocybin-induced mystical-religious
experiences could not be distinguished, by objective
criteria, from spontaneously occurring ones (Pahnke, 1963).
…
It should be apparent from the foregoing discussion that
hallucinogens have a unique and powerful ability to affect
the human psyche. They may alter one’s concepts of reality,
may change one’s views on life and death, and can provoke
and challenge one’s most cherished beliefs. Therein, this
writer believes, lay the roots of much of the fear and
hysteria that these substances have fostered in our society.
…
Hallucinogens are generally considered to be physiologically
safe molecules whose principal effects are on consciousness.
That is, hallucinogens are powerful in producing
altered states of consciousness (ASC), but they do so at
doses that are not toxic to mammalian organ systems. There
is no evidence that any of the hallucinogens, even the very
powerful semisynthetic LSD, causes damage to any human
body organ. Cohen (1967) has stated, ‘‘Death directly
caused by the toxicity of LSD is unknown.’’ This statement
was reiterated 20 years later by Jaffe (1985), ‘‘In man,
deaths attributable to direct effects of LSD are unknown.’’
This observation still remains true today. Hallucinogens do
not cause life-threatening changes in cardiovascular, renal,
or hepatic function because they have little or no affinity for
the biological receptors and targets that mediate vital vegetative
functions.
In contrast to many other abused drugs, hallucinogens
do not engender drug dependence or addiction and are
not considered to be reinforcing substances (O’Brien,
2001).
…
There are no literature reports of successful attempts to
train animals to self-administer classical hallucinogens, an
animal model predictive of abuse liability, indicating that
these substances do not possess the necessary pharmacology
to either initiate or maintain dependence. Hoffmeister
(1975) has reported that LSD actually had negative
reinforcing properties in rhesus monkeys trained in an
avoidance task.
…
Strassman (1984) and Halpern and Pope (1999) have
analyzed the published reports on adverse reactions and
negative long-term sequelae following hallucinogen use.
Halpern and Pope reached a conclusion similar to Strassman’s
earlier analysis that concerning repeated use of
psychedelic drugs the results were controversial, but if
any long-term adverse effect did occur it was ‘‘subtle or
nonsignificant.’’ It should be noted, however, that in both
studies their conclusions were specifically developed
based on reviews of supervised clinical research with
hallucinogens.
…
The most significant dangers of psychedelics, however,
appear to lie principally in their psychological effects. LSD
can induce disturbances of experience, otherwise observed
only in psychoses, such as alteration of cognitive functions,
and depersonalization. Hallucinogens can catalyze the onset
of psychosis or depression, which has sometimes led to
suicide, and Cohen (1960) has estimated the incidence of
LSD-related psychosis to be about 8 per 10,000 subjects. In
another study, one case of psychosis was reported in a survey
of 247 LSD users (McGlothlin & Arnold, 1971). Fortunately,
however, these drugs do not appear to produce illness de
novo in otherwise emotionally healthy persons, but these
problems seem to be precipitated in predisposed individuals.
In atypical courses of intoxication, so-called bad trips,
anxiety and excitement predominate. Bad trips can usually
be treated successfully by ‘‘talk-down’’ therapy and administration
of benzodiazepines. In an early report, Taschner
and ****e (1975) saw in their clinic several LSD users with
psychoses. At the time, they classified them into ‘‘flashbacks,
exogenic (toxic) psychoses, and so-called endoform
psychoses.’’ They considered three possible explanations
for the latter category: accidental coincidence of LSD use
and onset of psychosis, preexisting psychosis with symptomatic
use of LSD as an attempt at self-treatment, or finally
the onset of psychosis triggered by the use of the hallucinogen.
Based on the presenting symptoms, these patients
could not be reliably distinguished from real schizophrenics.
A somewhat later study by Vardy and Kay (1983)
compared patients hospitalized for LSD psychosis with
first-break schizophrenics. In most respects, the LSD psychotics
were fundamentally similar to schizophrenics in
genealogy, phenomenology, and course of illness. Their
findings support a model of LSD psychosis as a druginduced
schizophreniform reaction in persons vulnerable
to both substance abuse and psychosis.
Although these studies demonstrate a significant danger
of LSD use, the number of such reports is very small relative
to the numbers of persons who are believed to have selfadministered
LSD in recreational settings. A search of Medline
in early 2003 for case reports of LSD-induced psychosis
found only three reports in the previous 20 years. Although
nearly all of the reports that do exist focus attention specifically
on the dangers of LSD, all of the hallucinogens can
cause similar psychological reactions, and one might anticipate
comparable results if the numbers of users of other
hallucinogens had been correspondingly large.
…
6. Conclusions

The tools of today’s neuroscience, including in vivo
brain imaging technologies, have put a modern face on
the hallucinogens. Scientists can no longer see them as
‘‘magic’’ drugs but rather as 5-HT2A receptor-specific molecules
that affect membrane potentials, neuronal firing
frequencies, and neurotransmitter release in particular areas
of the brain. One can now begin to speculate in reasonable
ways about how these cellular changes transform our
perceptions of reality and produce ASC. It is intellectually
satisfying, although perhaps not at all surprising, that the
neuroanatomical substrates that are apparently most affected
by these substances are the ones of most interest to consciousness
researchers and cognitive neuroscientists. Very
clearly, the substrates in the brain that are affected by
hallucinogenic drugs play crucial roles for us as conscious
beings in constructing our reality and in defining exactly
who we are in relationship to the rest of the world.
One must keep in mind that these substances came to our
attention in the first place only because of their unique and
powerful effects on the human psyche; to forget about the
behavioral consequences of hallucinogen-altered neurochemistry
is to miss the main point. There will be profound
importance in understanding how hallucinogens transduce
effects in neuronal systems that provide for the perception of
ordinary states of reality under one set of biochemical
circumstances but which under another allow what can only
be described as an ineffable state of mystical consciousness.
The implications of ‘‘stimulating 5-HT2A receptors in the
brain’’ go far beyond simply modifying membrane currents
and neuronal firing frequencies. If everything that we are
and can ever hope to be is somehow inextricably wired into
the brain, then molecular tools that modify these circuits in
predictable ways will be powerful levers to help us understand
better how mind originates from brain states. Make no
mistake, neuroscientists today who study depression,
schizophrenia, or the palette of other psychiatric disorders
do not simply abandon their curiosity when someone asks,
‘‘What is consciousness?’’ Since before recorded history,
our species has been on a never-ending quest for meaning in
life, and there is no reason why neuroscience should not be a
part of that search.
The failure of much of modern science to envision
hallucinogens as key ingredients in our efforts to understand
the nature of consciousness and the human mind is what has
allowed society to view these molecules for so long only as
dangerous drugs of abuse. It is quite unfortunate that legal
restrictions have kept these extremely interesting substances
from receiving more extensive clinical study, but there are
hopeful recent signs that this situation may be changing.
Coupling psychological assessments with in vivo brain
imaging, as in the work of Franz Vollenweider and his
colleagues, Efie Gouzoulis-Mayfrank, and a few others, is a
positive move forward toward correlating changes in alterations
in mood and thinking with brain function. The recent
discovery by Pettigrew that hallucinogens have dramatic
effects on binocular rivalry and MIB promises further
insight into other cognitive processes. The effects of hallucinogens
on working memory demonstrated by Vollenweider,
Gouzoulis-Mayfrank, and others, and clinical
studies of the potential medical value of hallucinogens in
OCD and terminal patients, may signal that this field is
finally reaching a maturity that will lead to many important
new discoveries about what is called ‘‘the mind’’ and how
the brain generates it.
The philosopher in each of us yearns for greater understanding
of who we are and why we are here. Irrational fear
of inquiries into the nature of consciousness and conscious
experience must be put aside, and hallucinogens should be
recognized for what they are: tools that will ultimately help
us to understand ourselves. The answers lie in further
research for somewhere in the complexity of the brain exists
the source of answers to all questions about ourselves. In the
coming years, we may look forward to substantial progress
in understanding how hallucinogens affect brain function,
how those changes alter perception and cognition, and
ultimately whether these ancient healing substances have
medical value and wisdom to impart to our modern age.

---

Edited by - calea_zacatechichi on 26/04/2005 23:21:03

Θα ήθελες να μας πείς περισσότερα για το περιοδικό πουδημοσίευσε αυτό το άρθρο όπως επίσης και να σχολιάσεις πάνω του?

Μου άρεσε πολύ η αντιμετώπισή τους απο την οποία λείπει η υστερία και σπάει αρκετούς μύθους...

Εγώ προς το παρόν στέκομαι λίγο εκεί μου μιλάει για την κατηγοριοποίηση των ψυχοενεργών ουσιών απο νομικής πλευράς. Δεν θα μείνω στον αμερικάνικο νόμο ,αλλα θα περάσω στον Ελληνικό.Τα δύο κυριότερα κριτήρια για να χαρακτηριστεί μια ουσία "Ναρκωτικό" (λανθασμένος όρος) και για να μπεί μια ουσία στις ελεγχόμενες και ιδίως στον πίνακα 1 (φαντάσου ηρωίνη) είναι α)να μην έχει καμμία ιατρική χρήση β) να παρουσιάζει εθισμό. Τα ενθεογενή δεν παρουσιάζουν εθισμό ,όπως πολύ σωστά λέει το άρθρο, ίσα-ίσα παρουσιάζουν φαινόμενο αντίθετο του εθισμού :αποφυγή! Έχουν δηλαδή φαρμακολογικώς τον τρόπο τους να εμποδίζουν την κατάχρηση τους (παρόλαυτα πάντα υπάρχουν και αυτοί που δεν παίρνουν απο προειδοποιήσεις).Σιγά σιγά και η "έλλειψη ιατρικής τους χρήσης" αρχίζει να καταρέει... Αρχίζει να ξεχωρίζει οτι αυτές οι ουσίες δεν ανοίκουν εκεί που τις κατατάσουν ώς τώρα...

Δηλαδή ,θα μου πείς, θα αλλάξει η νομοθεσία? Όχι φυσικά! Για να αλλάξει η νομοθεσία ,δεν αρκεί να έχει καταριφθεί η θεωρία που την δημιούργησε...Πρέπει να τους πείσεις οτι "Δεν είσαι ελέφαντας"..Και πώς να τους πείσεις γιαυτό όταν δείχνωντάς τους την μύτη σου και υπενθιμίζωντας οτι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΟΣΚΙΔΑ,αυτοί σου λένε οτι "επιτελεί τον ίδιο ρόλο με την προβοσκίδα,είναι ομόλογο όργανο,άρα είσαι ελέφαντας"? Αν θές φυσικά μπορείς να ξαναυποστιρίξεις οτι είναι μύτη,αλλα μην ξεχνάς οτι παίζεις μονόπολη σε ταμπλό που έχουν φτιάξει αυτοί και που επικρατούν οι δικοί τους κανόνες.

Κερνάω εκμεκ κανταίφι με καιμάκι στον πρώτο που θα βρεί την λύση στο άτοπο του νόμου.

Σε κάποιο προηγούμενο μου μήνυμα,σας έκανα μια μικρή παρουσίαση για το έργο της MAPS. Τώρα όμως πάμε πολύ πιο πίσω ,πάλι όμως στον επιστημονικό τομέα για να σας γνωρίσω τον Dr Richard Evan Schultes. Ακόμα ένας "δόκτορ της ψυχεδέλειας"? Οχι ,ουδεμία σχέση με τον Timothy Leary η τον John Lilly... Δεν υπήρξε ούτε "λαίμαργος" ούτε "μαύρο πρόβατο της πανεπιστημιακής του κοινώτητας".

Υπήρξε ο πατέρας της εθνοβοτανολογίας,της επιστήμης δηλαδή που μελετάει την χρήση φυτών απο διάφορους λαούς.Υπήρξε ο πρώτος σύχρονος που μελέτησε πάρα πολά φυτα του αμαζονίου,πήρε πάμπολα δείγματα για εργαστηριακή ανάλυση και πάρα πολλά φυτά για καλλιέργεια και αποκάλυψε πολλά χρήσιμα φυτά των οποίων οι ενεργές ουσίες χρησιμοποιούνται ακόμα στην ιατρική.Όλα αυτά δεν τα έκανε στην άνεση του σαλονιού του ούτε στην ασφάλεια του πανεπιστημιακού εργαστηρίου του.Πήγε στις ζούγκλες του αμαζονίου ,έζησε με τις φυλές και συνάμα με την μελέτη των φυτών μελέτησε και τα έθιμα αυτών των λαών που εμείς οι δυτικοί με τόσο χάρη τους αποκαλούμε "πρωτόγονους" (βλέπεις ούτε κινητά είχαν,ούτε αμάξια,ούτε τηλεόραση,ούτε περιοδικά ούτε μόρφωση...τι να τους κάνεις? Δεν έχεις να μάθεις τίποτα απο αυτούς,θα σου έλεγε ο γείτονάς σου με ιδανικά της τηλεόρασης και ενημέρωση απο τα ΜΜΕ)

Ο Dr Schultes μελέτησε επίσης και την ενθεογενή χρήση πολλών ψυχεδελικών φυτών του αμαζονίου.Για να είμαι πιο ακριβής πρέπει να πώ οτι ενθουσιάστηκε απο αυτά και έγραψε πολλά βιβλία πάνω τους που μπορούν ακόμα να βρεθούν στο εμπόριο (για ρωτήστε τον θεο Γούγλη-Google το όνομά του και βάλτε το ,έτσι για την πλάκα,στο ψαχτήρι της amazon).Αν και η περίοδος που διάλεξε αυτή του την μελέτη ήταν ταραχώδης (με τον Leary να χαλάει τον κόσμο για μια θέση στην διασημότητα) παρήγαγε πολύ και σοβαρό έργο.Πώς να μην τον ενθουσιάσουν ουσίες που μπορεί και μόνο μια λήψη τους να αλλάξουν την κοσμοθεωρία κάποιου,να μεταβάλλουν την προσωπικότητά του αναλόγως την σωστή ή λανθασμένη τους χρήση? Μόνο ένα "τρομαγμένο/παραπληροφορημένο" ή ανενεργό μυαλό θα το άφηναν ασυγκίνητο ουσίες με τέτοια δύναμη...

Θα μπορούσα να σας γράψω για την ζωή του και το έργο του αλλα πιστεύω οτι ποτέ δεν θα μπορούσα να φτάσω το περιεχόμενο αυτής της σελίδας :

http://www.achievement.org/autodoc/page/sch3pro-1

Περιέχει το προφίλ του,την βιογραφία του,8 σελίδες συνέντευξή του (με ηχητικά αποσπάσματα για τους "ακουστικούς τύπους" ) όπως επίσης και φωτογραφίες.Κατα την άποψή μου θα ενδιέφερε οποιονδήποτε έχει στα ενδιαφέροντά του την εθνοβοτανολογία,τελετουργική χρήση φυτών,τις φυλές τα ήθη και τα έθιμα του αμαζονίου όπως επίσης και μερικές σαμανιστικες κυρίως θρησκευτικές τους πρακτικές.

quote:

---

Αυτή η απλή μέθοδος που βοηθάει τους περισσότερους χρήστες να επανακοινωνικοποιηθούν αντιτίθεται στα συμφέροντα βασικά δύο ομάδων.

Η πρώτη ομάδα είναι αυτή των προωθητών της ηρωίνης. Αυτών που κερδίζουν τόσο οικονομικά όσο και με την εξουδετέρωση ενός ανυπάκουου τμήματος της νεολαίας. Αν χίλιοι εξαρτημένοι διακόψουν τη χρήση ηρωίνης μόνο για δέκα ημέρες, αυτή η ομάδα χάνει μισό εκατομμύριο ευρώ (πενήντα ευρώ επί χίλια, επί δέκα). Κάθε μέρα που κάποιος παίρνει ναλτρεξόνη, το εμπόριο και η καταστολή χάνουν.

Η άλλη ομάδα είναι αυτή που αντλεί και συντηρεί την ύπαρξή της από τη διαιώνιση της αρρώστιας και την παρουσίαση σαν μοναδικής θεραπευτικής μεθόδου της δικής της (κοινότητες, κρατικό αποτοξινωτήριο και μεθαδονάδικα). Οσο περισσότεροι εξαρτημένοι «κόβουν» μόνοι τους τη χρήση και παραμένουν χωρίς υποτροπές -με τη ναλτρεξόνη τόσο λιγότεροι υποψήφιοι για τα «κλειστά» και «ημίκλειστα» θεραπευτήριά τους ή για μεθαδόνη, και τόσο μικρότερη επιχορήγηση από την Ε.Ε. ή το κράτος! Ετσι ωμά!

Και κλείνουμε με κάτι σαν αίνιγμα: Πώς εισάγεται στην Ελλάδα -το λιγότερο- ενάμισης τόνος ηρωίνης το μήνα; Διότι τόση είναι η ποσότητα που απαιτείται για να καλύψει τις ανάγκες των εξαρτημένων που δηλώνονται επίσημα1: πενήντα χιλιάδες επί ένα γραμμάριο την ημέρα, επί τριάντα ημέρες - χίλια πεντακόσια κιλά! Και λίγα λέμε! Ο συνεργάτης της δίωξης Βαβύλης μόνο για δύο κιλά πιάστηκε! Οπως γράφει η έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου: «Σε πολλές περιπτώσεις έχει υπάρξει συνεργασία μεταξύ εγκληματικών ομάδων, μυστικών υπηρεσιών καθώς και άλλων κρατικών δομών».2

Εμείς δεν γνωρίζουμε αν αυτό είναι αλήθεια, γνωρίζουμε όμως ότι η κατάσταση των «ναρκωτικών» είναι ασφυκτικά κλεισμένη στη μέγκενη αφανών και φανερών οικονομικοπολιτικοκοινωνικών συμφερόντων. Ας μην αφήσουμε όμως να χτυπήσουν και τη θεραπεία, τη διακοπή χρήσης της ηρωίνης, με οποιονδήποτε τρόπο κι αν αυτή γίνεται.

---

Edited by - calea_zacatechichi on 29/04/2005 11:27:41

Για μένα κέρδος είναι η ενημερωση.Αν αυτό το θέμα που άνοιξα έχει θιασώτες (κρυφούς και μή) οι οποίοι μελέτησαν το θέμα και άλλαξαν ίσως κάποιες "εύκολες" και κοινωνικώς αποδεκτές απόψεις που είχαν ή στην τελική μπορούν πλέον να αρθρώσουν νοήμωνα ,γεμάτο με επιχειρήματα λόγο πάνω σε αυτό το θέμα σε μια συζήτηση τότε θεωρώ το όλο εγχείρημα επιτυχές.Έστω και ενός τα ματάκια να άνοιξε αυτό το κείμενο ,"η αποστολή στέφθηκε με επιτυχία". Γιατί τόση χαρά για ένα άτομο? Η πληροφορία είναι μιμίδιο: άκρως μεταδοτική!

quote:

---

Αν όλα αυτά τα συνδυάσεις και με το γεγονός ότι τέτοιες ουσίες, σε συνδυασμό με δεινές οικονομικοκοινωνικές συνθήκες ζωής, οδηγούν σε μία απάθεια και αδιαφορία τότε φαίνεται ότι θα βολέψει αρκετούς μία νομιμοποίηση.

---

Reality: A serotonine induced Hallucination?

Πολύ απλά επιστρέφεις στα βιβλία και στην μελέτη! Θέλει διάβασμα,θέλει προσοχή,θέλει ψυχή όπως εξάλλου και κάθε κίνηση στην ζωή! Δυστηχώς η εγκαθεδρυμένη κατάσταση προωθεί μόνο τον χαβαλέ σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης ζωής... Πόσα βιβλία κυκλοφορούν στο εμπόριο με θέμα τα ενθεογενή? Σε πόσα φόρουμ έχει αναλυθεί αυτό το θέμα? Πόσο η επικαιρότητα ασχολείτε σοβαρά με αυτό? Οι απαντήσεις απογοητευτηκές.Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράξενο που δεν εξάντλησες την εμπειρία.

Το θέμα δεν είναι τόσο η εμπειρία αλλα το ερέθισμα που έλαβες.Απο εκεί και πέρα θα δείς τι θα κάνεις.

Προσωπικά εδώ μέσα δεν βλέπω ούτε πολέμιους των ενθεογενών ούτε υποστηρικτές,ούτε Jedi ούτε Darth Vader.Απλά συζητάμε την όλη κατάσταση,ο καθένας παραθέτει επιχειρήματα και στην τελική κρίνει ο καθένας πόσο του μιλάει το κείμενο.Αν μη τι άλλο αν διαβάσεις αυτές τις έξι σελίδες θα σου μείνει κάμποση γνώση...Ίσως "αιρετική γνώση" επειδή η παρέα οπου έλαβες την εμπειρία θα δυσπιστήσει (θα σε πούν απο παράξενο εώς χαζεμένο) αν τους την αναφέρεις και ο "καθημερινός κόσμος" θα βιαστεί να καταδικάσει. Έτσι τους έρχεται πιο έυκολο!

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr