quote:

---

Υμείς εκ των κάτω εστέ, εγώ εκ των άνω ειμί.
Υμείς εκ του κόσμου τούτου εστέ, εγώ ουκ ειμί εκ του κόσμου τούτου.

τάδε έφη ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ......

---

Ο....Ταδε εφη...

quote:

---

Δυστυχώς ο χρόνος μου είναι περιορισμένος σήμερα γιαυτό θα μεταφέρω ένα απόσπασμα απο το αρχείο μου όπως το αντέγραψα απο κάπου που δεν θυμάμαι τώρα, αλλά είναι πολύ ενδιαφέρον να το δούμε.

---

Καθόλου ταπεινό απο μέρους μου, αλλά ήταν απο ομιλία μου αγαπητέ lorenzo.

http://www.esoterica.gr/articles/esoteric/ancient_greek_anazitisi/ancient_greek_anazitisi.htm

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

Φίλε Πλάτωνα ξαναπροσπάθησε σε παρακαλώ θα έχει ενδιαφέρον νομίζω να δούμε κι άλλη όψη των πραγμάτων που όπως λες εντόπισες...
Όσο για τους υπαινιγμούς σου .... τους αφήνω ασχολίαστους όπως κι άλλες φορές ΄0χι γιατί δεν μπορώ αλλά γιατί δεν θέλω να σχολιάσω για ευνόητους λόγους...

Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα! Ξεκάθαρα κι απλά όπως αρμόζει σε συνομιλητές που σέβονται και τιμούν τον συνομιλητή τους και τον αντιμετωπίζουν ως ίσον ή τουλάχιστον άξιον δέουσας προσοχής και σεβασμού της άποψης του. Οι υπαινιγμοί τοιούτου είδους και ύφους υπεροψίας μάλλον βλάπτουν παρά προάγουν τον διάλογο εις βάρος του υπερόπτη.. Η υποβόσκουσα υπαίνεκτική διατύπωση ότι άλλοι είναι σκεπτόμενοι κι άλλοι όχι νομίζω ότι δεν αξίζει σχολιασμού. Το να παραθέτω εγώ ή ο οποιοσδήποτε αποσπάσματα άλλων με τα οποία συμφωνούν δείχνει γενναιότητα αποδοχής και έλειψη ΕΓΩΙΣΜΟΥ!! κι όχι απερισκεψίας και στείρου Εγωισμού!!! Για να φτάσει κάποιος σε τέτοιο επίπεδο μετριοπάθειας κι αγάπης αξίζει τουλάχιστον "μη πόλεμο"!
Το να διαφωνείς είναι υγεία το να "υποννοείς" λασπολογώντας είναι δειλία κι έλλειψη αγωγής...

Δεν υπάρχουν υπαινιγμοί, για κανέναν…. από μέρους μου. Απαντώ στον Αναστημενο, σε ότι έγραψε, και ειναι συνδεδεμενο με τα προηγουμενο κειμενο.

Μήπως είδες κάπου αλλού υπαινιγμούς?

Διάβασε προσεχτικότερα τι γράφω, μιας και απο απο οτι βλεπω, σου διέφυγε και στο κείμενο του Πλωτίνου η υπογραφή…που υπαρχει.

Άλλο το δεν προσέχω, άλλο το δεν θυμάμαι.

quote:

---

Το να διαφωνείς είναι υγεία το να "υποννοείς" λασπολογώντας είναι δειλία κι έλλειψη αγωγής

---

Για τα αλλα, αστα να πανε...

quote:

---

ας κάνει ότι θέλει… θηρίο παραμένει.
--------------------------------------------------------------------------------

Υμείς εκ των κάτω εστέ, εγώ εκ των άνω ειμί.
Υμείς εκ του κόσμου τούτου εστέ, εγώ ουκ ειμί εκ του κόσμου τούτου.

τάδε έφη ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ......

---

Το λευκό αναζήτησα ως την ύστατη ένταση του μαύρου.
Την ελπίδα ως τα δάκρυα.
Τη χαρά ως την άκρα απόγνωση.

Φίλε μου Λορέντζο

Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ με αρκετή προσοχή να διαβάσω τις παραθέσεις σου, οφείλω όμως να ομολογήσω ότι είναι δύσκολο για μένα να τις κατανοήσω σε βάθος.

Όπως παλιότερα με τη χρήση της φαντασίας έτσι και τώρα δεν καταλαβαίνω την έννοια της αναλογίας. Πως μια γραμμή που τραβάει ένας ζωγράφος δεν είναι περιορισμένη μόνο στον εαυτό της αλλά έχει μια αναλογία στον κόσμο των πνευματικών αξιών.

Και το ποιο βασικό, που με απασχολεί είναι ποιες είναι αυτές οι πνευματικές αξίες. Είναι αντικειμενικά αποδεκτές;;;

Παρ΄ όλα αυτά έθεσες τη βασική αντίθεση την οποία εγώ σε προηγούμενο μήνυμα όρισα πιο χοντροκομμένα μιλώντας για πίστη ή όχι στον Προσωπικό Θεό.

Και αυτή η αντίθεση όπως την εκφράζεις ανάμεσα στη μέθοδο κατανόησης του κόσμου μέσω των αισθήσεων ΚΑΙ την αναγωγή στο υπερφυσικό προσωποποιώντας το και προσδίδοντας του ιδιότητες, είναι η αντίθεση που εκφράζεται μεταξύ των απόψεων μας.

Βέβαια μπορεί να ξεπεραστεί στο επίπεδο που πρότεινε ο Πλωτίνος μέσω της Ασκητικής. Αυτό οπωσδήποτε προϋποθέτει βαθιά πίστη ότι όλοι μας είμαστε ΕΝΑ για να αναβλύζει μέσα από το λόγο ο σεβασμός.

Όμως είναι κάτι που έτσι πρέπει να το ΑΠΟΔΕΚΤΟΥΜΕ. Είναι μια αντίθεση που μπορεί να κρατήσει ζωντανό τον διάλογο. Γιατί εάν «εμπλακούμε» σε μια τέτοια αναζήτηση θα καταλήξουμε πάλι στη πίστη και στις «νοητικές ακροβασίες». Πάντως πολλά πράγματα έχουν μέχρι τώρα λεχθεί σε αυτό το τόπικ.

Παρ΄ όλα αυτά θα αναφέρω κάτι που με έχει προβληματίσει. ΜΗΠΩΣ Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΝΤΩΣ ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ ΑΝΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟ;
ΠΟΣΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ;

Τώρα όσο αφορά την παρακάτω θέση:

quote:

---

ας κάνει ότι θέλει… θηρίο παραμένει.
--------------------------------------------------------------------------------
Υμείς εκ των κάτω εστέ, εγώ εκ των άνω ειμί.
Υμείς εκ του κόσμου τούτου εστέ, εγώ ουκ ειμί εκ του κόσμου τούτου.

τάδε έφη ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ......

---

Α Ν Α Σ Τ Η Μ Ε Ν Ο Σ

Ποτέ δεν μπήκες στο κόπο να εμβαθύνεις σε μήνυμα μου. Όπως δεν το έκανες και για κανένα χωρίο της Γραφής.

Χρησιμοποιείς μόνο ένα-δύο μικρά χωρία περισσότερο για να αποδείξεις και με λόγους του Χριστού τις δικές σου θεωρήσεις. Ίσως βέβαια να κάνω και εγώ το αντίστοιχα ίδιο αλλά δεν υποβάθμισα ποτέ κανένα λόγο.

Αυτό συμβαίνει γιατί βαθιά μέσα σου θεωρείς τον εαυτό σου «φτασμένο». Έτσι πιστεύεις ότι στους άλλους μπορείς μόνο να δώσεις και όχι να πάρεις.

Παλιότερα με ενοχλούσε αφάνταστα και αντιδρούσα. Τώρα όμως το αποδέχομαι και μερικές φορές το προκαλώ, για να κατανοείται από αυτούς που διαβάζουν ότι οι –ισμοι είναι πολλοί ο εγωισμός όμως ένας.

Στο βάθος όμως σε κατανοώ γιατί ζεις και βιώνεις κοντά σε ανθρώπους που βεβήλωσαν το όνομα του Χριστού.
Ο Χριστός δεν έχει ανάγκη από τη δική μου υπεράσπιση. Εγώ όμως έχω ανάγκη (δυστυχώς) από το σεβασμό των ανθρώπων.

Αλήθεια γιατί θεωρείς ότι ένας Χριστιανός μόνο αντιγράφει, αλλά δεν εφαρμόζει και δεν βιώνει; Από που προκύπτει αυτό, που πολλές φορές αναφέρεις; Επειδή χρησιμοποιώ λόγους που τους θεωρώ θείους;

Εάν σταματήσω να πιστεύω στο Θείο έτσι όπως πιστεύω, θα ανοίξουν όλοι οι δρόμοι εμπρός μου;;; Τελικά αυτό είναι το πρόβλημα;

Παρ΄ όλα αυτά εγώ εκτιμώ τη γραφή σου και θέλω να λάβω αυτό που μπορείς να δώσεις. Όσες φορές όμως ζήτησα το ΠΩΣ η απάντηση σου ήταν «δίνοντας χώρο».

Ένας άνθρωπος απλός, καθημερινός που ξυπνά το πρωί νιώθοντας να τον πνίγουν τα προβλήματα της καθημερινότητας και του δημιουργημένου εαυτού που όλη η κοινωνία φύτεψε μέσα του (και η ίδια η θρησκεία αν σ΄ αρέσει να το ακούς) ΠΩΣ θα δώσει χώρο;;;;
Μετακινώντας τα βαριά «έπιπλα»;;;

Είμαι διατεθειμένος (και το έχω αποδείξει) να ακούσω την άποψη σου αλλά......

quote:

---

Όπως παλιότερα με τη χρήση της φαντασίας έτσι και τώρα δεν καταλαβαίνω την έννοια της αναλογίας. Πως μια γραμμή που τραβάει ένας ζωγράφος δεν είναι περιορισμένη μόνο στον εαυτό της αλλά έχει μια αναλογία στον κόσμο των πνευματικών αξιών.

---

Θα συνεχίσω με το υπάρχον παράδειγμα. Βλέπεις ένα πίνακα ζωγραφικής. Ας το κάνουμε πιο συγκεκριμένο. Τον γνωστό πίνακα του Πικάσσο "guernica".

Το έργο αυτό ως γνωστόν υπήρξε ένα δυνατό χαστούκι στην χούντα του Φράνκο της Ισπανίας γιατί έδειξε το δράμα του Ισπανικού λαού στην διάρκεια του Εμφυλίου. "Μίλησαν" αυτές οι "απλές" γραμμές στις καρδιές των ανθρώπων όλου του πλανήτη, όλων των χρωμμάτων, όλων των πολιτικών συστημάτων, όλων των θρησκευτικών πεποιθήσεων.
Τι τεράστια δύναμη ξεπήδησε απο έναν απλό πίνακα!!!

Ας δούμε κι έναν πίνακα του Van Gogh.{Starry Night}
Πόσα συναισθήματα ξεπηδούν αβίαστα κοιτώντας τον απλά. Μπορούμε να τα ερμηνεύσουμε μέσα σε όρους όπως καλό, κακό, όμορφο, άσχημο, χαρούμενο, μελαγχολικό κοκ.? Τι συμβαίνει λοιπόν? "Ρουφάω" με τις αισθήσεις και γίνομαι ένα με το απόλυτο, το απερίγραπτο, το αρχέτυπο είναι μου, το αέναο "γίγνεσθαι" {με την έννοια της συνεχούς εναλαγής συναισθημάτων}, με την αγνότητα και την αθωότητα της πρώτης ματιάς {με την έννοια καινούργιων αισθημάτων πρωτόγνωρων, άνευ προσδιοριστικής λέξης-ταυτοποίησης τους}, με το "Όλον" όπου κάθε στιγμή ξαναδημιουργείται στα μέτρα της καρδιάς...

quote:

---

Και το ποιο βασικό, που με απασχολεί είναι ποιες είναι αυτές οι πνευματικές αξίες. Είναι αντικειμενικά αποδεκτές;;;

---

Είναι αντικειμενικά αποδεκτή η αθωότητα της παιδικής ματιάς? Αν ναι τότε ναι!

quote:

---

ΜΗΠΩΣ Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΝΤΩΣ ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ ΑΝΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟ;
ΠΟΣΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

---

Θα σου απαντήσω μ' ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του Ελύτη απο το Άξιον Εστί.
Αυτά που δεν αγαπά κανείς, να φοβάται,
τι τα 'χει απο τα πριν χαμένα κι ας τα σφίγγει επάνω του.
Αλλά τα πράγματα της καρδιάς τρόπος δεν είναι να χαθούν.

quote:

---

Και όμως ο Χριστός βλέπει τα «θηρία» και τους δείχνει την καταγωγή τους.....και τους δείχνει και την διαφορά με τον Υιό του Ανθρώπου .....με τον πραγματικό Άνθρωπο.....

---

Φίλε μου καλέ εάν είναι ο Χριστός, ο Απόλλων ή η Αφροδίτη ή η Παναγία, που ενσαρκώνουν και προσωποποιούν την ανάγκη να δούμε υλοποιημένο εκείνο που σε ορισμένες στιγμές διαισθανόμαστε, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η αναπνοή της αθανασίας που μας επιτρέπουν πράγμα σχεδόν αδύνατον μέσα απο τα δόγματα ή για να ακριβολογώ απο τους περιορισμούς με τις "τιμωρίες" που επισείουν πάνω απο τις κεφαλές των πιστών δούλων...αμνών!!! αν τολμήσουν να βγούν έξω απο την στάνη.. και τους κανόνες τους ποιμενάρχη τσομπάνη!

quote:

---

Αυτό επίσης συνδέεται με αυτό που πιο πάνω έγραψα : ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ;
Παρακαλώ ας σκεφτούμε λίγο αυτά τα λόγια χωρίς να βλέπουμε από πίσω καρδινάλιους και μητροπολίτες.....

---

Αν περιοριστούμε σε μένα και σένα ναι! Αλλά φίλε μου όπως σούχω ξαναπεί δεν είναι λύση! Είναι Πιλάτιος λύση με τα γνωστά συνεπακόλουθα της..

quote:

---

Θεωρείς την τοποθέτηση μου ιδεολογική. Δεν είχες ποτέ σου την «αίσθηση» ότι υπάρχει και ένας άλλος κόσμος;;;;
Ένας ΑΝΩ κόσμος;;;;

---

Όχι φίλε μου όπως εσύ τον αντιλαμβάνεσε. Αυτός ο άλλος ο άνω ο κάτω κόσμος των ισμών για μένα είναι φαιδρότης ακόμη και να το συζητώ.
Η "Αίσθησης" μου είναι ότι ουδόλως πρόκειται για "άλλον" πέραν εμού κόσμον. Είμαι μέρος του κι εγώ κι εσύ και απαξάπαντα ορατά και αόρατα. Το ότι δεν αξιωνόμαστε να τον δούμε να τον νοιώσουμε και να τον αγγίξουμε φταίει η στρεβλώτης της "ματιάς" μας. Υπάρχουν στιγμές που αξιώνομαι να τον αγγίξω.. Αλλά δυστυχώς στιγμές.. Ίσως δεν πρέπει ακόμη.. Σκέφτομαι το ελάχιστον του ενεργού μας εγκεφάλου κι αναρωτιέμαι για το υπόλοιπον το σε αναμονή ευρισκόμενο κι αναρωτιέμαι....Δεν έχω τις απαντήσεις φίλε μου αλλά οι ενδείξεις που αξιώνομαι να βιώνω μου φτάνουν για να μην "παραμυθιάζομαι" και να μην αναζητώ "σωτήρες" και "φωστήρες"...

Το πλέον σημαντικό για μένα είναι η "Αποδοχή" της αδυναμίας μου..
Κί έτσι όπως έλεγε κι ο μέγας Χατζιδάκης:

Όταν βρέχει, άλλοι τρέχουν να βρούν ένα μέρος να προφυλαχθούν και άλλοι συνεχίζουν να περπατάνε στη βροχή, γίνονται μούσκεμα, αλλά δεν τους μέλλει... Οι βρεγμένοι. Αυτοί που ζουν τα φυσικά φαινόμενα χωρίς να πρέπει να τα εξηγήσουν για να τα ζήσουν.

Νάσαι καλά.

Το λευκό αναζήτησα ως την ύστατη ένταση του μαύρου.
Την ελπίδα ως τα δάκρυα.
Τη χαρά ως την άκρα απόγνωση.

Μην είσαι τόσο σίγουρος φίλε Αναστημένε, ίσως να μην αρέσκομαι να στεναχωρώ τους άλλους, μιας και δεν θέλω να πείσω κανένα για τίποτα, προπαντός σε τέτοια θέματα.

Χρησιμοποιείς μόνο ένα-δύο μικρά χωρία περισσότερο για να αποδείξεις και με λόγους του Χριστού τις δικές σου θεωρήσεις.

Δεν ξέρω κατά πόσο εσύ βλέπεις στους λόγους του Χριστού, Χριστό λόγο, και όχι Παύλο, Αυγουστίνο, Σαμπρονιο, Μπενεντετο, (……),και κάθε καρυδιάς, καρύδι!
Σε τεστ που έκαναν σε θεολογικά τμήματα Πανεπιστήμιων, ποιες φράσεις από τα Ευαγγελία που αποδίδονται στο Χριστό, τις θεωρείται γνήσιες, ποιες είναι αμφίβολες, και ποιες οχι, το ποσοστο με τις γνήσιες, ήταν πολύ μικρό.

Φαντάσου, ήταν θεολόγοι….αν ήταν Φιλόσοφοι?

Ίσως βέβαια να κάνω και εγώ το αντίστοιχα ίδιο αλλά δεν υποβάθμισα ποτέ κανένα λόγο.

Ότι γράφω, δεστο καλύτερα σαν τον λόγο κάποιου που αμφιβάλει, μιας και ότι παροτρύνω στον Συνομιλητή μου, είναι να μην δέχεται το λόγο από κανένα, να ερευνά και να αναρωτιέται. Αυτό δεν λέγεται υποβάθμιση.

Αυτό συμβαίνει γιατί βαθιά μέσα σου θεωρείς τον εαυτό σου «φτασμένο».

Φτασμένο?

Ούτε στο λεξιλόγιο, ούτε σε βλέψεις μου υπάρχει αυτό Αναστημένε.

Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά. Εσύ πιστεύεις πως φεύγοντας από εδώ, σε περιμένει κάπου (ο κύριος)…εγώ απλά σκέφτομαι, πως αν δεν γνωρίσω εδώ στην γη (ότι αποκαλείς κύριο), γιατί και καλά θα τον συναντήσω αλλού?

Αν η ψυχή μας (επιτρέπεις?) είναι πράγματι καθαρή, ποιο σώμα θα την εμπόδιζε, ώστε να τον γνωρίσω και εδώ?

Έτσι πιστεύεις ότι στους άλλους μπορείς μόνο να δώσεις και όχι να πάρεις.

Δεν συζητώ μαζί σου?

Δεν μου δίνεις τροφή προς σκέψη?

Δεν σου απαντώ?

Αν αμφιβάλω για το θεό στον ουρανό, με τις υποσχέσεις για καλύτερο αύριο εκεί, δεν σημαίνει πως αδιαφορώ για το θεό, και δεν βλέπω την ομορφιά της Ζωής, εδώ!

Παλιότερα με ενοχλούσε αφάνταστα και αντιδρούσα. Τώρα όμως το αποδέχομαι και μερικές φορές το προκαλώ, για να κατανοείται από αυτούς που διαβάζουν ότι οι –ισμοι είναι πολλοί ο εγωισμός όμως ένας.

Σιγα σιγα φίλε. Κάποτε εσύ έβριζες και αντιδρούσες, τώρα συζητάς.

Για να το κάνεις τώρα, σκέψου μήπως έχεις περισσότερο Χώρο (μέσα σου, που πριν δεν είχες, γιατί αντιδρούσες).

Στο βάθος όμως σε κατανοώ γιατί ζεις και βιώνεις κοντά σε ανθρώπους που βεβήλωσαν το όνομα του Χριστού.

Δεν με ενδιαφέρει ούτε το όνομα, ούτε η εικόνα του Χριστού Αναστημένε.

Με ενδιαφέρει τι είπε.

Ο Χριστός δεν έχει ανάγκη από τη δική μου υπεράσπιση. Εγώ όμως έχω ανάγκη (δυστυχώς) από το σεβασμό των ανθρώπων.

Η Αλήθεια μόνο δεν χρειάζεται την υπεράσπιση κανενός Αναστημένε.

Αν νομίζεις πως δεν σε σέβομαι η πως κάπου σε αδίκησα, πέστο μου.

Την συγνώμη την γνωρίζουν και οι φιλόσοφοι.

Αλήθεια γιατί θεωρείς ότι ένας Χριστιανός μόνο αντιγράφει, αλλά δεν εφαρμόζει και δεν βιώνει; Από που προκύπτει αυτό, που πολλές φορές αναφέρεις; Επειδή χρησιμοποιώ λόγους που τους θεωρώ θείους;

Παραπάνω έγραψα ένα παράδειγμα, μιας και πιο σπουδαίο από ότι γράφουν οι φιλόσοφοι και οι Πατέρες, είναι για μένα η επίγνωση, που βρίσκεσαι…
Παρ όλα αυτά, η αναφορά μου, ήταν προς το πείραμα, (φυλακισμένοι) μιας και ότι κουβαλάμε μέσα μας, (μίσος, βία, ζήλια κλπ) κάτω από ορισμένες συνθήκες εμφανίζεται. Μα και ο Πόνος, την ίδια διαδικασία δεν ακολουθεί? Αν χάσεις κάποιον δικό σου, δεν κάνει την εμφανίσει του?

Αναρωτήθηκες ποτέ, αν τον κουβαλάς συνεχώς μέσα σου, και απλά ένα γεγονός τον ξεσκεπάζει? Τι έχουν, όλα αυτά κοινό με το θειο?

Τίποτα!

Έγραψα και την παράγραφο, (Πλωτίνου εννεαδες), θα βρεις μαζωγμένα, τι λένε οι φιλόσοφοι πάνω εκεί, όπως και για το φόβο.

Εάν σταματήσω να πιστεύω στο Θείο έτσι όπως πιστεύω, θα ανοίξουν όλοι οι δρόμοι εμπρός μου;;; Τελικά αυτό είναι το πρόβλημα;

Άλλα έγραψα Αναστημένε. Πιστός και Άπιστος, για μένα είναι το ίδιο.

Οι περισσότεροι, ζούμε με λέξεις και εικόνες μέσα μας. Αν ζούσες όμως αλλού (π.χ ΙΝΔΙΑ) θα ήσουν και εκεί πιστός, θα είχες ινδικές θεότητες, στην θέση των αγίων. Αυτά παντού είναι σύμβολα, εικόνες μέσα μας που είναι αισθήσεις, που είναι σκέψεις. Αν έκανες ένα ταξίδι στην Ινδία, και έμπαινες μέσα σε ένα Ναό τους (έχουν εκατοντάδες θεότητες, θρησκείες) σαν χριστιανός που είσαι, θα προσευχόσουν ?

Δεν θα σκεφτόσουν, …. τι κάνουν εκεί αυτοί με τις στάχτες, τα ξόρκια… και τις μπόγιες στα πρόσωπα?

Παρ΄ όλα αυτά εγώ εκτιμώ τη γραφή σου και θέλω να λάβω αυτό που μπορείς να δώσεις. Όσες φορές όμως ζήτησα το ΠΩΣ η απάντηση σου ήταν «δίνοντας χώρο».
Ένας άνθρωπος απλός, καθημερινός που ξυπνά το πρωί νιώθοντας να τον πνίγουν τα προβλήματα της καθημερινότητας και του δημιουργημένου εαυτού που όλη η κοινωνία φύτεψε μέσα του (και η ίδια η θρησκεία αν σ΄ αρέσει να το ακούς) ΠΩΣ θα δώσει χώρο;;;;
Μετακινώντας τα βαριά «έπιπλα»;;;
Είμαι διατεθειμένος (και το έχω αποδείξει) να ακούσω την άποψη σου αλλά......

Αυτό λέω εξ αρχής.

Αν έχεις χώρο μέσα σου, δύνασαι να δεις πολλά, πάνω από όλα συζητάς, και αν σιγά σιγά κοιτάς (ζεις) σε ομορφιά, τότε ομορφιά και ο χώρος… έρχονται μέσα σου….

Μα αν πιστεύεις, πως ΜΟΝΟ εγώ είμαι η αλήθεια, και ΜΟΝΟ μέσου εμού θα γνωρίσεις τον Πατέρα…,

Τότε,

βρίσκεσαι πάνω σε ΑΚΡΩΣ εγωιστικό ΚΑΡΑΒΙ,

Συζητάς μαζί μου, γιατί χρειάζεται ισχυροποίηση η πίστη σου,

Λες, πως είσαι διατεθειμένος να ακούσεις….

Μα,

Πήγες μια βόλτα έξω…?

Ξάπλωσες στο γρασίδι, κοίταξες την ομορφιά του ουρανού?

Τι ομορφιά υπάρχει, όταν απλά κοιτάζεις τα σύννεφα, τα δένδρα και την φύση?

Ευχαριστώ για το κόπο να μου αναλύσεις τα λεγόμενα σου. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η προσέγγιση σου και πρωτόγνωρη για μένα.

Όμως και πάλι είναι υπερβολικά υποκειμενική. Πιο υποκειμενική από την πίστη στην υπερφυσική αρχή.

Από τις γραμμές και τις αναλογίες, οδηγούμαστε στο συναίσθημα και του δίνουμε την βασική εξουσία να δημιουργεί το ΟΛΟΝ κάθε στιγμή στα μέτρα της καρδιάς. Μα δεν υπάρχει τίποτα πιο υποκειμενικό από το συναίσθημα.

ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΑΛΛΟΣ ΤΟΝ ΖΕΙ ΚΑΙ ΖΕΣΤΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΣ ΤΟΝ ΖΕΙ ΚΑΙ ΚΑΙΓΕΤΑΙ......

Έτσι όταν επιτρέψουμε στο υποκειμενικό συναίσθημα να «δημιουργεί» τότε δεν συναντούμε το όλο αλλά το υποκειμενικό όλον τον «θεό» στα μέτρα της καρδιάς. Τότε τι θεός είναι αυτός;

Ο θεός του Αναστημένου, του Λορέντζο, του Πλωτίνου;;;
Του αφαιρείς το δικαίωμα να υπάρχει έξω από την περιορισμένη υποκειμενικότητα μας.
Είναι σαν να λέμε εγώ έτσι σε καταλαβαίνω άρα έτσι είσαι.
Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι μέσα από την guernica ή το Starry Night αντλούμε όλοι τις ίδιες πληροφορίες – συναισθήματα;;;

Κατά τη γνώμη μου αυτό συμβαίνει μόνο αν είμαστε καθαροί τη καρδία και χωρίς πάθη.
Αυτό πως γίνεται;;;
Το χαβά μου εγώ

quote:

---

Η "Αίσθησης" μου είναι ότι ουδόλως πρόκειται για "άλλον" πέραν εμού κόσμον.

---

Φίλε Αναστημένος,
θα σου παραθέσω ένα κείμενο του Ν. Δήμου το οποίο θεωρώ ότι αξίζει να διαβάσεις κι εσύ αλλά κι οι φίλοι μας. Επειδή είναι αρκετά μεγάλο θα το χωρίσω σε τρείς σελίδες για πιο εύκολη ανάγνωση.
Έχει τίτλο:

[b]Η σιωπή του Θεού και η προπαγάνδα της πίστης

Ο Θεός σιωπά. Η «σιωπή του Θεού» είναι το βασικό μοτίβο όλης της υπαρξιακής φιλοσοφίας – αλλά και θεολογίας – του περασμένου αιώνα. Ο Θεός σώπασε στο Άουσβιτς και στην Ρουάντα, στην Καμπότζη και την Σερμπρένιτσα. Άφησε να εκτυλιχτούν απύθμενες βαρβαρότητες, χωρίς ποτέ να μας δώσει ούτε «ένα σημείον».

Ο Θεός σωπαίνει όχι μόνο στις μεγάλες δημόσιες τραγωδίες αλλά και στις μικρές ιδιωτικές. Η μάνα που σπαράζει για τον χαμό του παιδιού της δεν παίρνει απάντηση.

Ο Θεός σωπαίνει – είτε λέγεται Θεός, είτε Αλλάχ, είτε Ιεχωβάς, είτε αποκαλείται με άλλο όνομα από τα πολλά που του δίνουν οι άνθρωποι. Βλέπει το κακό να συμβαίνει και όχι μόνο δεν το σταματάει (αυτός ο παντοδύναμος) αλλά ούτε καν αντιδρά είτε για να το δικαιολογήσει είτε για να εκφράζει την συμπαράστασή του.

Κι όμως στην Χριστιανική θρησκεία τα κύρια επίθετα του Θεού είναι πανάγαθος, ελεήμων και φιλάνθρωπος και στην Μουσουλμανική «Αλ Ραχμάν» (ο οικτίρμων) και Αλ Ραχίμ (ο συμπονετικός).

Αντίθετα με τον Θεό που σιωπά, οι προπαγανδιστές και απολογητές του υπήρξαν ανέκαθεν λαλίστατοι. Ιδρυτές θρησκειών, απόστολοι, προφήτες, ιερείς και αρχιερείς, μοναχοί και θεολόγοι, μας έχουν φιλοδωρήσει με χιλιάδες – ίσως και εκατομμύρια σελίδες κειμένων.

Κοινό στοιχείο όλων αυτών των λόγων είναι η προσπάθεια «να δικαιολογήσουν τους τρόπους του Θεού στους ανθρώπους» για να χρησιμοποιήσω τον περίφημο στίχο του Μίλτωνα: «to justify the ways of God to Men».

Ισχυρίζονται μερικοί ότι η τέχνη (και τεχνική) της προπαγάνδας, δημιουργήθηκε και άκμασε στον εικοστό αιώνα. Ξεχνώντας ότι η καταγωγή της λέξης είναι από τα εκκλησιαστικά λατινικά, και ότι επιτροπή «για την προπαγάνδα (διάδοση) της πίστης» (de propaganda fide) υπήρχε στην Καθολική Εκκλησία εδώ και πολλούς αιώνες.

Πραγματικά οι πρώτοι, πιο συστηματικοί – αλλά και πιο αποτελεσματικοί – προπαγανδιστές ήταν, από καταβολής κόσμου, οι ιδρυτές, ιερείς και απολογητές των θρησκειών. Η δουλειά τους ήταν δυσχερής και πολυσύνθετη. Απαιτούσε ευρηματικότητα, ευστροφία σχεδόν σοφιστική, φαντασία και ατέλειωτη πειθώ. Διότι είναι πολύ πιο εύκολο να διαδώσεις και να εξαπλώσεις μία ιδεολογία – παρά μία, αρκετά περίπλοκη, και σε πολλά σημεία απάνθρωπα σκληρή, θρησκευτική πίστη. Είναι πιο απλό να προβάλλεις μία ευνοϊκή εικόνα για έναν ηγεμόνα ή πολιτικό αρχηγό – παρά να πείσεις δισεκατομμύρια ανθρώπους για την ύπαρξη ενός αόρατου (αλλά παντοδύναμου και πανάγαθου) Πατέρα. Είναι πολύ πιο ευχερές να δικαιολογήσεις ή να συγκαλύψεις τις ατέλειες και τα εγκλήματα μίας διακυβέρνησης (ακόμα κι αν είναι του Χίτλερ ή του Στάλιν) παρά να καταφέρεις το γένος των ανθρώπων να ξεχάσει τον πόνο, την αρρώστια, την φθορά, τον θάνατο και όλα τα βάσανα που περιέχει η ύπαρξή του – και επιπλέον να δοξολογεί τον Ύψιστο επειδή «τα πάντα εν σοφία εποίησεν».

Τα πάντα εν σοφία… αλλά ποια σοφία; Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί πως πρόκειται για την ατέρμονη σοφία του Θεού. Μόνο μέσα από αυτή, την επουράνια οπτική γωνία, φαίνονται στον κόσμο όλα τέλεια. Αυτή όμως δεν την διαθέτει κανένας άνθρωπος – ούτε φυσικά κι εγώ. Έτσι θα αναλύσω αυτή την πρόταση (και τα παρεπόμενά της) με βάση την μόνη σοφία που μου βρίσκεται – την ανθρώπινη.

Ας ξεκαθαρίσω από την αρχή, πως το κείμενο αυτό δεν πραγματεύεται το πρόβλημα της ύπαρξης του Θεού. Όπως έδειξε ο Καντ, (και πολλοί μετά από αυτόν) δεν υφίσταται λογική δυνατότητα για απόδειξη. Έτσι που έχει διαμορφωθεί η έννοια του Θεού βρίσκεται έξω από απόδειξη ή διάψευση. Και όπως τόσο σωστά είπε ο Πρωταγόρας: «Περί μεν θεών ουκ έχω ειδέναι, ουθ’ ως εισίν, ουθ’ ως ουκ εισίν ουθ οποίοι τίνες ιδέαν• πολλά γαρ τα κωλύοντα ειδέναι η τ’ αδηλότης και βραχύς ων ο βίος του ανθρώπου».

Άλλωστε η ύπαρξη – η μη – του Θεού, δεν επηρεάζει καθόλου την ανάλυση αυτή. Εξετάζω την θρησκεία ως ανθρώπινο δημιούργημα, ως ένα στοιχείο του ανθρώπινου πολιτισμού. Θέμα μου είναι δεν είναι ο Θεός, αλλά ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι προσλαμβάνουν τον Θεό και η σχέση τους με αυτόν – όπως διαμορφώθηκε από τους ιδιοφυείς προπαγανδιστές και απολογητές όλων των θρησκειών. Φυσικό είναι βέβαια τα περισσότερα παραδείγματά μου να προέρχονται από τον χώρο της χριστιανικής θρησκείας, απλά και μόνο επειδή μας είναι πιο οικεία.

Ο Θεός σιωπά. Ο Albert Camus το είπε με άλλα λόγια: «Ο άνθρωπος ρωτάει, ο κόσμος δεν απαντάει». Από την δυσαρμονία αυτή, εκλύεται το absurde – που εμείς, λανθασμένα, μεταφράζουμε με την λέξη παράλογο. Δεν πρόκειται τόσο για την έλλειψη λογικής όσο για την έλλειψη νοήματος. Η κοσμική σιωπή στερεί τον κόσμο από νόημα.

Τόσους αιώνες οι άνθρωποι προσπαθούσαν μέσα από τη θρησκεία να δώσουν νόημα στην ζωή τους και στον κόσμο τους. Ώσπου, πριν εκατόν είκοσι χρόνια ο Ζαρατούστρας του Nietzsche αφού μίλησε με έναν ασκητή, αναρωτήθηκε: «Είναι δυνατόν! Αυτός ο γέροντας άγιος στο δάσος του, δεν άκουσε ακόμα τίποτα για το ότι ο Θεός είναι νεκρός!».

Φυσικά δεν είχε πεθάνει ο Θεός (γιατί ένας Θεός εξ ορισμού δεν πεθαίνει – μπορεί να μην υπάρχει αλλά δεν μπορεί να πεθάνει). Είχε πεθάνει το νόημα που έδινε στον κόσμο η πίστη στο Θεό.

Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι που θα το δέχονταν οι απανταχού εκπρόσωποι, απολογητές και προπαγανδιστές του. Τελευταία συνάντησα δύο εντυπωσιακές εκδηλώσεις της ευρηματικότητας τους. Διαπρεπής Γάλλος θεολόγος, ο καθηγητής Bernard Sesboüé, σε μελέτη του για την σιωπή του Θεού [1] , αφού αναλύσει διεξοδικά όλες της περιπτώσεις όπου ο Θεός παρέμεινε απών, καταλήγει στο εξής: είναι πλάνη να θεωρούμε ότι ο Θεός σιωπά – διότι ο Θεός μίλησε, άπαξ και δια παντός, όταν έστειλε το γιο του να σταυρωθεί και να υποφέρει για μας. Μέσα από την Σταύρωση συμμετέχει στα πάθη μας – και άρα είναι παρών.

Δεν ξέρω αν, το γεγονός ότι πριν δύο χιλιάδες χρόνια σταυρώθηκε κάποιος (που μετά όμως αναστήθηκε), κάνει κατανοητό και υποφερτό το σημερινό συλλογικό (ή και ατομικό) μαρτύριο των ανθρώπων. Δεν γνωρίζω πόσο το δικαιολογεί. Τα υπόλοιπα ποιητικά που αναφέρει ο καθηγητής Sesboüé ότι, π. χ. η σιωπή του Θεού βοηθάει τους ανθρώπους να τον νιώσουν μέσα στην δική τους σιωπή, δεν τα σχολιάζω γιατί δεν τα θεωρώ σοβαρά.

Ούτε το δεύτερό μου πρόσφατο παράδειγμα προπαγάνδας με βοηθάει να κατανοήσω την λογική της. Γνωστός Έλληνας κληρικός, με υψηλή εξω-θεολογική πανεπιστημιακή παιδεία, μίλησε πριν από καιρό σε καρκινοπαθή παιδιά και τους γονείς τους. Θέμα: «Θεέ μου, γιατί σε μένα;». Φυσικά η ομιλία δεν απαντούσε στο ερώτημα – ίσα-ίσα που κατέληγε στην αδυναμία όλων μας να κατανοήσουμε τους τρόπους του Θεού. Ωστόσο, το γεγονός ότι ο ιερωμένος είχε την δύναμη να αντιμετωπίσει το ερώτημα, θαυμάστηκε από πολλούς ως ένδειξη θάρρους και φωτισμένης σκέψης. Θα με συγχωρήσετε, αλλά εμένα δεν μου φαίνεται ένδειξη τόσο θάρρους όσο θράσους. Μπορεί να μοιάζει με εκδήλωση συμπαράστασης, αλλά μπορείτε να το δείτε και αλλιώς: εκπρόσωπος του Παντοδύναμου μιλάει στα καταδικασμένα σε μαρτύριο και πρόωρο θάνατο παιδιά – όπως ένας εκπρόσωπος των Ναζί θα μιλούσε στους έγκλειστους του Άουσβιτς, προσπαθώντας να δικαιολογήσει την εξόντωσή τους.

Η Θεοδικία (δικαιολόγηση του Θεού) είναι βασικός κλάδος της Θεολογίας. Πρόκειται για μία από τις πρώτες και πιο σύνθετες νοητικές ασκήσεις που συνέλαβε ο άνθρωπος. Κάθε Θεοδικία απαιτεί απέραντη στρεψοδικία. Για να καλύψεις π. χ. τον καθημερινό θάνατο χιλιάδων αθώων παιδιών, πρέπει να εφεύρεις μέλλουσα ζωή, δεύτερη παρουσία, το επιχείρημα της «δοκιμασίας», το Προπατορικό Αμάρτημα – για να οδηγηθείς, κάποτε στο τέλος, στην παράθεση δύο εντελώς αντιφατικών φράσεων: «Τα πάντα εν σοφία εποίησεν» και «Ανεξερεύνητοι αι βουλαί του Υψίστου».

Ότι «σοφία» ενυπάρχει μέσα στην οργάνωση και την δομή των όντων – από το απλό λουλούδι μέχρι τον περίπλοκο ανθρώπινο εγκέφαλο – είναι αναμφισβήτητο. Δεν γνωρίζουμε αν είναι η συνειδητή σοφία ενός Δημιουργού, Σχεδιαστή (οι Τέκτονες τον ονομάζουν Μέγα Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος) ή η αυτόματη (με την μέθοδο της δοκιμής και του λάθους) εξελικτική μηχανική ευφυΐα των Δαρβινιστών. Σίγουρα όμως αυτή η σοφία δεν φαίνεται να είναι διαποτισμένη με παναγαθότητα. Τίποτα μέσα στην Φύση δεν δείχνει καλοσύνη ή ηθική βούληση. Αντίθετα κυριαρχεί ο πόλεμος πάντων εναντίον πάντων.

Κι όμως, αυτό που δεν λύνεται λογικά και δεν αντέχεται βιωματικά, συσκοτίζεται και μεταμορφώνεται προπαγανδιστικά. Μπροστά στην δεξιοτεχνία των απολογητών θεολόγων, ακόμα και ένας Γκαίμπελς φαντάζει αφελής και πρωτόγονος. Ένας απόλυτα παρθένος παρατηρητής (εξωγήινος;) που θα μελετούσε τον κόσμο μας, θα έβλεπε μία γιγάντια συσσώρευση οδύνης η οποία ξεκινάει από τα κατώτερα ζωικά είδη (που αλληλοσπαράσσονται για να επιβιώσουν) και φτάνει μέχρι τον άνθρωπο – το αποκορύφωμα μίας εντελώς σαδιστικής δημιουργίας. Ο άνθρωπος πλάστηκε (από τον Θεό ή την τύχη – αδιάφορο) με δύναμη ζωής, ένστικτο αυτοσυντήρησης, αίσθηση ανεπανάληπτης ατομικότητας, ανάγκη διάρκειας – ενώ η μοίρα του είναι να φθαρεί, να γεράσει και να πεθάνει. Η ατομικότητά του, η γνώση και η εμπειρία που συσσωρεύει όλη του τη ζωή – όλα αυτά είναι αναλώσιμα και αδιάφορα. Αρκεί να αναπαράγεται για να συντηρείται το είδος – σαν να ήταν αμοιβάδα.

Αν ο δημιουργός μιας τέτοιας εκρηκτικής αντίφασης δεν είναι η τυφλή εξέλιξη – τότε πρέπει να είναι ένας ιδιοφυής σαδιστής.

Από την αρχή της ιστορίας, οι απολογητές των θρησκειών πάσχιζαν – όπως ο Γκαίμπελς και οι ομότεχνοί του – να οδηγήσουν τον κόσμο στην αποδοχή αυτού του παραλογισμού, σε παραίτηση, και υποταγή. Να τον κάνουν να δέχεται την μοίρα του, με υπομονή και καρτερία. Η λογική της προπαγάνδας είναι ίδια, είτε ενεργείς για λογαριασμό του υποτιθέμενου Ηγεμόνα των ουρανών, είτε κάποιου επίγειου. Άλλωστε η οργανωμένη θρησκεία υπήρξε πάντα εξουσία, που συνήθως συμπορευόταν με την κοσμική. Το συμφέρον και των δύο είναι ένα «πλήρωμα» από πρόβατα (εξ ου και η παρομοίωση του «ποιμένα»). Δηλαδή άνθρωποι ταπεινοί, υποταγμένοι («υπήκοοι») που δεν αμφισβητούν, δεν ρωτάνε και δεν επαναστατούν. Ο ιδεώδης πιστός είναι ακριβές αντίγραφο του ιδανικού υπηκόου.

Το newspeak (νεογλώσσα) και το doublethink (διπλοσκέψη) δεν είναι εφεύρεση του Όργουελ. Πριν από τα συνθήματα: «ο πόλεμος είναι ειρήνη, η ελευθερία είναι σκλαβιά» κλπ. του «1984», η πρώτη αποκορύφωση του προπαγανδιστικού ψεύδους ήταν το σλόγκαν: «Τα πάντα εν σοφία εποίησεν».

Μια απλή ματιά γύρω μας αρκεί για να διαψευσθεί σε δευτερόλεπτα αυτή η ρήση. Κι όμως υπάρχουν εκατοντάδες εκατομμύρια πιστοί στον κόσμο που την αποδέχονται. Τίποτα δεν θα μπορούσε να δείξει περισσότερο την αφέλεια (και την απελπισία) των ανθρώπων, αλλά και την δεινότητα των προπαγανδιστών, από αυτό το γεγονός. Το μέγιστον ψεύδος βαφτίζεται αλήθεια και επάνω του θεμελιώνονται τεράστια εξουσιαστικά οικοδομήματα – οι εκκλησίες.

Ακόμα και οι άνθρωποι που πολέμησαν αυτό το ψεύδος έπεσαν θύματα ευφυών προπαγανδιστών οι οποίοι είτε τους εξαφάνισαν, είτε – το χειρότερο – διαστρέβλωσαν σε τέτοιο βαθμό τις απόψεις τους, ώστε να τους εντάξουν μέσα στο σύστημα. Ένας τέτοιος ήταν ο Βούδας. Από άθεος παρηγορητής (η διδασκαλία του ήταν απλά μία μέθοδος για το ξεπέρασμα της οδύνης) μετετράπη – με τη βοήθεια προπαγανδιστών – σε ιδρυτή θρησκείας, με χιλιάδες τεμένη και μυριάδες αγάλματα (είχε απαγορεύσει τις απεικονίσεις!). Ένας άλλος ήταν ο Ιησούς. Η διδασκαλία του, που είναι φάρμακο κατά της ατέλειας ενός άδικου και άπονου κόσμου, χρησιμεύει τώρα για να ασκεί εξουσία ένα τεράστιο και πάμπλουτο ιερατείο.

Αλλά η μεγαλύτερη διαστρέβλωση κάθε λογικής ήταν η ιουδαϊκή και μετέπειτα χριστιανική θεωρία της Πτώσης. Σύμφωνα με αυτήν, εμείς φταίμε για τα χάλια του κόσμου. Ο Θεός είχε φτιάξει ένα κόσμο τέλειο – χωρίς πόνο, φθορά, κακία και θάνατο. Δηλαδή ένα Παράδεισο. Αυτόν τον χάσαμε από σφάλμα δικό μας. Ο Θεός είναι απόλυτα ανεύθυνος για τα δεινά της ζωής. Εμείς, από αθάνατοι και όλβιοι πρωτόπλαστοι, γίναμε όντα που τρώνε τον άρτο τους με τον ιδρώτα του προσώπου τους, για να φθαρούν, να γεράσουν και να πεθάνουν.

Η, όπως το είπε ο Μίλτων στους πρώτους στίχους του Paradise Lost, του «Απολεσθέντος Παραδείσου»:

Of Mans First Disobedience, and the Fruit
Of that Forbidden Tree, whose mortal taste
Brought Death into the World, and all our woe,

(Για την πρώτη ανυπακοή του ανθρώπου και τον καρπό του απαγορευμένου δέντρου του οποίοι η θνητή γεύση έφερε τον θάνατο στον κόσμο και όλες μας τις συμφορές).

Κατά την παραδοσιακή λοιπόν χριστιανική θεολογία, ο σημερινός μας κόσμος δεν είναι δημιούργημα του Θεού – αλλά των ανθρώπων. Προέκυψε από την ανυπακοή των πρωτοπλάστων – κι εμείς πληρώνουμε ακόμα το προπατορικό αμάρτημα. Με αυτό τον τρόπο δικαιολογείται και η παρουσία του Κακού μέσα στον κόσμο.

Αλλά είναι συμβατή η ύπαρξη αυτού του πρώτου κόσμου με την σημερινή μας γνωστική εμπειρία; Δεν θα πρέπει να άφησε πίσω του ίχνη ανιχνεύσιμα; Η επιστήμη γνωρίζει πως από την αρχή της ζωής, την συνόδευε ο θάνατος. Αν ο Παραδείσιος κόσμος υπήρξε πραγματικά – και οι Πατέρες της εκκλησίας ισχυρίζονται πως, ναι – θα έπρεπε να έχουμε βρει κάποια ένδειξη.

Όμως το τερατωδώς παράλογο σε αυτή την ιστορία, είναι η σύλληψη του Προπατορικού Αμαρτήματος. Που μας βαρύνει όλους, από την γέννησή μας. Είναι η απόλυτα τρομοκρατική παγίδα. Όλοι ένοχοι, όλοι υπαίτιοι και ο Παντοδύναμος ανεύθυνος. (Μα αυτός δεν μας έφτιαξε; Είναι δυνατόν ο Πλάστης να μην ευθύνεται για το Πλάσμα, ο κατασκευαστής για το κατασκεύασμά του; Ακόμα και για τις δυσλειτουργίες του…).

Υπάρχουν ευτυχώς και έντιμοι χριστιανοί θεολόγοι που ομολογούν αδυναμία να αιτιολογήσουν την παρουσία του Κακού στον κόσμο. Ο Χρήστος Γιανναράς γράφει: «Δεν έχουμε πειστική ερμηνεία για τον παραλογισμό του κακού που κυριαρχεί στην ανθρώπινη επίγεια βιοτή και ιστορία, με καμία από τις γνωστικές μας δυνατότητες δεν μπορούμε να συνάγουμε αιτία ή σκοπό του κακού…» Και πιο κάτω: «…κάθε δικανική ερμηνεία που θέλει να το αποδώσει σε απρόσωπες συλλογικές ενοχές και προπατορικές παραβάσεις εντολών καταντάει αφελής στην θλιβερή ανεπάρκειά της» [2].

Ακόμα και ένας τόσο πιστός Χριστιανός δεν μπορεί να αποδεχθεί ένα κραυγαλέο παραλογισμό, τόσο γνωστικό, όσο και ηθικό. Διότι δεν είναι ηθικά αποδεκτό με οποιαδήποτε ηθικά κριτήρια (σκεφθείτε τα ανθρώπινα δικαιώματα) να τιμωρούνται αθώα παιδιά και αμέτοχοι άνθρωποι για μία παλαιολιθική αμαρτία άλλων; (Και τι αμαρτία! Απλή ανυπακοή σε μία παράλογη εντολή. Γιατί να μην δοκιμάσουν το καρπό του Δέντρου της Γνώσης; Τι τότε τους έδωσε την γνωστική ικανότητα ο Πανάγαθος;).

Πρόκειται ξεκάθαρα για μέθοδο τρομοκράτησης που θέλει να υποτάξει όλους στην ενοχή. Δεν είναι τυχαίο πως ένα από τα βασικά ρητά των χριστιανών προπαγανδιστών είναι το «Αρχή σοφίας φόβος Κυρίου» (Initio sapientiae, timor Domini). Άλλο ένα doublethink, που σημαίνει το αντίθετο από αυτό που δηλώνει. Όσο οι ερευνητές είχαν τον φόβο του Θεού, δεν κατάφεραν να προωθήσουν τις γνώσεις μας ούτε μία αράδα. Έπρεπε να περάσει ο Μεσαίωνας για να ανοιχτούν οι προοπτικές μίας γνώσης πέρα από το φόβο.

Ωστόσο ο φόβος είναι λέξη κλειδί. Σε αυτόν στηρίζεται όλο το θρησκευτικό ψεύδος. Στο δέος του θανάτου εδράζεται το θρησκευτικό φαινόμενο. Στο δέος που οφείλεται στην άγνοια και – νομοτελειακά – οδηγεί και πάλι σε αυτή. Όχι βέβαια στην σοφία.

Αλλά οι προπαγανδιστές είναι μάστορες στο doublethink. Έτσι και την άγνοια την έβγαλαν πάνω από την γνώση (τους συμφέρει). Θεία άγνοια την είπαν («θείος γνόφος») και ευλογημένη. Πολέμησαν την γνώση όσο κανείς άλλος στην ιστορία. Γιατί η γνώση ελευθερώνει, δίνει δύναμη και ανεξαρτησία. Και η θρησκεία πάνω από όλα μας θέλει δέσμιους, ένοχους και εξαρτημένους.

Όχι μόνο η γνώση – ακόμα και η αλήθεια, αν αντιπαρατεθεί στη πίστη, οφείλει να υποχωρήσει. Είναι πασίγνωστη η φράση που είπε ο Ντοστογιέφσκι το 1850: «Αν κάποιος μου έδινε την απόδειξη πως ο Χριστός είναι έξω από την αλήθεια και πράγματι ήταν γεγονός ότι η αλήθεια είναι εκτός Χριστού, εγώ θα έμενα με τον Χριστό και όχι με την αλήθεια». Από ένα μέγιστο ποιητή – μία επώδυνη δήλωση σκοταδισμού…

Προς μεγάλη δόξα των προπαγανδιστών, οι περισσότεροι άνθρωποι εκχωρούν την κρίση, την αυτονομία, την ελευθερία τους και παραμένουν όλοι τους την ζωή «δούλοι» του Θεού (τι έκφραση!). Σε αντίθεση με τη φράση του Αντρέ Μπρετόν που γράφει (στα 1928): «Πάντοτε στοιχημάτιζα εναντίον του Θεού και θεωρώ το λίγο που κέρδισα σε αυτόν τον κόσμο ως το αποτέλεσμα αυτού του στοιχήματος. Όσο κι ήταν ασήμαντο το διακύβευμα (η ζωή μου) έχω την συνείδηση ότι κέρδισα τα πάντα».

Η κατάσταση στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα δείχνει τον άνθρωπο να χειραφετείται από τους ηγεμόνες, τους βασιλιάδες και τους δικτάτορες που τον ήθελαν σκλάβο ή έστω υπήκοο (δηλαδή υπάκουο). Πριν χίλια χρόνια δεν υπήρχε στο πλανήτη ούτε ένας ελεύθερος άνθρωπος. Κι όσους δεν καταπίεζαν οι ηγεμόνες και οι άρχοντες, τον καταδυνάστευαν ο φόβος και η δεισιδαιμονία. Πριν εκατό χρόνια υπήρχαν μόνο έξη δημοκρατικά κράτη (και χωρίς ψήφο γυναικών). Το 2000 ήταν 117 που κάλυπταν το 54% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ατελείς δημοκρατίες πολλές από αυτές, αλλά καλύτερες κι από τις πιο «φωτισμένες» απολυταρχίες.

© Nίκος Δήμου Κείμενα - Φωτογραφίες: Νίκος Δήμου Design & Developed by HellasNet S.A.

[/b][/b]

Αυτό είναι όλο. Περιμένω κρίσεις και σχόλια επ' αυτού εκ μέρους σου.

Φιλία κι εκτίμηση
lorenzo

Το κείμενο που παρέθεσες δεν γράφει τίποτα διαφορετικό από αυτά που πολλές φορές αναφέρθηκαν μέσα στο τόπικ αποσπασματικά.

Το ζήτημα της θρησκείας στην οργανωτική-κοινωνική μορφή της είναι χιλιοσυζητημένο. Μέσα σε αυτό το οικοδόμημα όπως και σε οποιοδήποτε άλλο φορέα εξουσίας και δύναμης τα φαινόμενα εκφυλισμού και δυσωδίας βρίσκονται πάντα στην πρώτη γραμμή.

Η θρησκεία δυστυχώς παίζει στο ίδιο παιγνίδι που παίζουν όλες οι δυνάμεις του κατεστημένου συστήματος. Μέσα από αυτό το κατρακύλισμα έριξαν μέσα στη λάσπη το χρηστικό λόγο, την χριστοκεντρική μυστικιστική σκέψη, όπου στην καλύτερη περίπτωση την κατέστησαν μια άκαρπη νομολογία.

Η εκκλησία όμως παρέχει τη χρήση των μυστηρίων. Και αυτό είναι ύψιστο για κάποιον που καταλαβαίνει. Και αυτά είναι αληθινά. Είναι κομμάτια της θείας ομιλίας στη γη. Όποιος θέλει μπορεί να τα βιώσει. Από εκεί και πέρα τα αυτιά να είναι πάντα ανοιχτά στο τι λέει ο κάθε «αρμόδιος».

Με αυτό το τόπικ προσπαθώ να βγάλω μέσα από αυτή τη λάσπη αυτή τη σκέψη. Τη λάσπη που έριξαν όλοι αυτοί που νομίζουν ότι υπηρετούν το Χριστό όταν συμμαχούν με την κοσμική εξουσία για να συντηρούν το οικοδόμημα της θρησκείας.

Οτιδήποτε γράφω έχει για μένα εφαρμογή στο πλαίσιο της προσωπικής μύησης του κάθε ανθρώπου, του προσωπικού δρόμου προς τα ανώτερα.
Τα γράφω σαν απόψεις, σαν θέσεις, σαν φιλοσοφίες, σαν διδαχές χωρίς να εξετάζω πως εφαρμόζονται από τους άλλους ή από την επίσημη θρησκεία.

Και αυτό γιατί αν τα λόγια του Ευαγγελίου, του Νύσσης, του Χρυσοστόμου ή οποιουδήποτε άλλου, κάποιοι τα εφάρμοσαν καταστροφικά αυτό είναι πρόβλημα αυτών που τα εφάρμοσαν και όσων τα ακολουθούν.

Αυτό το λάθος κάνει και ο συγγραφέας του κειμένου που παράθεσες. Επίσης κάνει το ίδιο ακριβώς με αυτούς που κατηγορεί. Γίνεται προπαγανδιστής της μη ύπαρξης του θεού χρησιμοποιώντας σαν επιχειρήματα την λογιστική απόρριψη της πίστης μέσα από τα αδιέξοδα της θρησκείας. Να ο ορισμός της επιστημονικότητας!!!!.

Το δίλημμα πάντα το ίδιο : πίστη – λογική. Αν και έχει πολλές φορές αναλυθεί θα επανέλθω πάλι στο θέμα αυτό στο επόμενο μήνυμα μου.

Τέλος θα ήθελα να κάνω μερικές παρατηρήσεις στα βασικά για μένα σημεία του κειμένου.

«Ο θεός σιωπά» δηλώνει με απίστευτη βεβαιότητα ο συγγραφέας.

Γιατί γνωρίζουμε τη φωνή του;;;; Ή μήπως απαιτούμε από το θείο να μας μιλά με το τρόπο που εμείς θέλουμε.
Εάν αναγνωρίζαμε τη φωνή Του, πράτταμε κατά αυτή θα υπήρχε Άουσβιτς;;;

Θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε τα πάντα, αλλά ο θεός να σταματά τις θηριωδίες μας.

Αφού δεν τις σταματά λοιπόν σιωπά.
Αφού σιωπά λοιπόν δεν είναι πανάγαθος.
Αφού σιωπά και δεν είναι και πανάγαθος μπορώ να υποστηρίζω ότι δεν υπάρχει.

Ωραία όλα τα “αφού” και τα “συνεπάγεται” αλλά ας μας πει επιτέλους γιατί όλη αυτή η οδύνη στη ζωή;

Ας μας πει επιτέλους τι πιστεύει ο ίδιος και όχι τι ΔΕΝ πρέπει να πιστεύουν οι άλλοι;;;

ΓΙΑ ΟΤΙ ΕΚΑΝΕ Ο ΘΕΟΣ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΘΕΟΣ
ΓΙΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ Ο ΘΕΟΣ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΘΕΟΣ
ΓΙΑ ΟΤΙ ΕΚΑΝΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΘΕΟΣ
ΓΙΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΘΕΟΣ

Η πτώση για τον συγγραφέα είναι παραμύθι. Ποιο είναι το πραγματικό παραμύθι; Ότι ο άνθρωπος γεννήθηκε για να ζει στην οδύνη από τυχηματικές διαδικασίες;;;
Εάν αυτή είναι η αλήθεια εγώ ακολουθώ το ψέμα.

Φίλε μου Λορέντζο υπάρχουν δύο τρόποι να δεις το κόσμο. Μέσα από την ατέρμονη σοφία του θεού (την οποία αναζητώ) ή με την ανθρώπινη λογιστική γνώση.
Ο κάθε ένας μας, διαλέγει....

Μα θα μου πεις. Και αν δεν υπάρχει τίποτα;;; Ε! Λοιπόν κοίτα την «σκοταδιστική μου λογική» (μοιάζει με του Ντοστογιέφσκι) :
«Εάν η αλήθεια είναι ότι είμαι αποτέλεσμα της κρούσης δύο αμοιβάδων, καταδικασμένος στην οδύνη της αγωνίας για επιβίωση, με μέλλον μου το θάνατο, τότε μια τέτοια αλήθεια τη χαρίζω σε αυτούς που την πλασάρουν στους ανθρώπους»

ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ

quote:

---

Δεν ξέρω κατά πόσο εσύ βλέπεις στους λόγους του Χριστού, Χριστό λόγο, και όχι Παύλο, Αυγουστίνο, Σαμπρονιο, Μπενεντετο, (……),και κάθε καρυδιάς, καρύδι!

---

Τεράστιο αλλά και πολύ βασικό και καίριο θέμα και σε συσχετισμό με την εξέλιξη της συζήτησης είναι ο τρόπος με τον οποίο η Oρθόδοξη χριστιανική σκέψη αντιμετωπίζει τον άνθρωπο πως τον βλέπει και τι βλέπει σ' αυτόν.

Και είναι βασικό θέμα γιατί πολλές φορές η εφαρμογή στην πράξη αυτών που ορίζονται μέσα από το δόγμα γίνεται με τρόπο που δεν εκφράζει την αρχική σκέψη.

Δεν είναι δυνατό, βέβαια, και ως προς αυτό το πρόβλημα, να επιχειρήσω λεπτομερή ανάλυση, παρά να, διαγράψω στις γενικές γραμμές το πνεύμα της χριστιανικής ανθρωπολογίας και να δείξω την πολύτιμη συμβολή του πνεύματος αυτού προς μια ολοκληρωμένη, και όχι διχασμένη, ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ του ανθρωπίνου προσώπου.

Είναι αυτονόητο, ότι η χριστιανική ανθρωπολογία ερμηνεύει: τον άνθρωπο, στην αναφορά του προς το θείο. Αυτή η αναφορά αποτελεί την ουσία του άνθρωπου και αυτή, όχι απλώς δηλώνει, άλλα οργανώνει την «άλλη ζωή», όπου πρέπει να ακολουθήσει ο άνθρωπος, για να πραγματώσει την ανώτερη φύση, την ουσία του.

Αυτή η «άλλη ζωή» που αφαιρεί τα επιχειρήματα ότι οι άνθρωποι μέσω της θρησκείας δεν συμμετέχουν στο εσωτερικό γίγνεσθαι.
Αφαιρεί όμως και τον απαράδεκτο εφησυχασμό των πιστών που νομίζουν μέσα στην αμάθεια τους ότι αρκεί για να βιώσεις το θεό να συμμετέχεις σε τελετουργίες χωρίς καν να ξέρεις τι κάνεις. Η «άλλη ζωή» είναι ο στόχος.

Διαφαίνεται αμέσως το υψηλό αίτημα, που το χριστοκεντρικό πνεύμα προβάλλει στον άνθρωπο, ότι αυτή η «άλλη ζωή»,, όχι: ο φυσικός βίος, όχι το απλώς κατά φύση ζην, οδηγεί στην πραγμάτωση της αληθινής ουσίας, της ανώτερης φύσης, όπως λέει η ηθική φιλοσοφία, οδηγεί στη σωτηρία του ανθρώπου, όπως θέτει ο Χριστιανισμός.

Και η επιστημονική έρευνα και η φιλοσοφική διερεύνηση επιτυγχάνουν το στόχο τους και αυτές, όταν από την εμπειρική γνώση, πού δίνουν οι αισθήσεις, υψωθούν στη θεωρητική σύλληψη και τον έλεγχο όταν περάσουν από το ΟΤΙ, που παρέχουν οι αισθήσεις, στο ΔΙΟΤΙ που παρέχει ή θεωρητική θεώρηση, στο λόγο που ερμηνεύει το ότι .

Έτσι η επιστήμη και η φιλοσοφία «σώζουν τα φαινόμενα», κατά την επιγραμματική έκφραση των Ιπποκράτειων τα επισκοπούν αυτά καθ' αυτά και δι' εαυτά, έξω από τις υποκειμενικές και άλλες διαθέσεις του νοούντος υποκειμένου οδηγούν λοιπόν και αυτές τον άνθρωπο να πραγματώσει τη φύση του πέρα από το κατά φύση ζην.

Αυτό ακριβώς αποτελεί το μεγαλείο του ανθρώπου. Ότι μπορεί και υψώνεται πέρα από την απλή φυσική υπόσταση, την ξεπερνά. Ποια φύση του όμως πραγματώνει με την επιστήμη;

Αυτήν πού δίνει η γνώση, τη ΛΟΓΙΚΗ του φύση.

Η λογική φύση, η γνώση γενικά, βοηθάει τον άνθρωπο να οργανώνει και την ηθική του διαγωγή, την πράξη, όταν ο λόγος έλθει και τη φωτίσει και της δώσει νόημα.
Όταν τον βοηθά να θέτει αρχές και σκοπούς, και να μεταβάλλει την ενέργεια του από απλή φυσική εκδήλωση σε έλλογη ηθική ενέργεια και πράξη.
Είναι γνωστό, ότι οι αρχαίοι πρόγονοι μας πρώτοι αυτοί ανακάλυψαν και οργάνωσαν το θεωρητικό βάδισμα του νου πρώτοι «θεώρησαν», ερεύνησαν με τους νόμους του νου τον κόσμο και τον εαυτό τους και έτσι θεμελίωσαν υπεύθυνα την επιστήμη και την ηθική.

Είδαν σε βάθος την απροσμέτρητη, μπορεί να πει κανείς, δύναμη που έχει η γνώση. Γι' αυτό, όταν κατά τους πρώτους Χριστιανικούς αιώνες ήλθαν σε οξύτατο διάλογο με την ακατανόητη γι' αυτούς χριστιανική διδασκαλία, αντέταξαν στους χριστιανούς ένα επιχείρημα, που το πίστευαν ακαταμάχητο:

Ή γνώση σώζει, είπαν, τον άνθρωπο.
Είναι έτσι;;;;;;
Φωτίζει η γνώση, άλλα όταν υπηρετεί το Αγαθόν. λέει ο Πλάτωνας ..........................

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΣΕ ΟΛΟΥΣ

quote:

---

Διαφαίνεται αμέσως το υψηλό αίτημα, που το χριστοκεντρικό πνεύμα προβάλλει στον άνθρωπο, ότι αυτή η «άλλη ζωή»,, όχι: ο φυσικός βίος, όχι το απλώς κατά φύση ζην, οδηγεί στην πραγμάτωση της αληθινής ουσίας, της ανώτερης φύσης, όπως λέει η ηθική φιλοσοφία, οδηγεί στη σωτηρία του ανθρώπου, όπως θέτει ο Χριστιανισμός..................................................................................................................................................................................................
Ή γνώση σώζει, είπαν, τον άνθρωπο.
Είναι έτσι;;;;;;
Φωτίζει η γνώση, άλλα όταν υπηρετεί το Αγαθόν. λέει ο Πλάτωνας ..........................

---

Το λευκό αναζήτησα ως την ύστατη ένταση του μαύρου.
Την ελπίδα ως τα δάκρυα.
Τη χαρά ως την άκρα απόγνωση.

Φίλε μου,
...τώρα είδα το πρώτο σου κείμενο...

Θα τα πούμε καλύτερα την άλλη εβδομάδα.

Καλά να περάσεις και πάλι!

H χριστιανική ανθρωπολογία ερμηνεύει τον άνθρωπο, στην αναφορά του προς το θείο.

Αυτή η αναφορά αποτελεί την ουσία του άνθρωπου και αυτή, όχι απλώς δηλώνει, άλλα οργανώνει την «άλλη ζωή», που πρέπει να ακολουθήσει ο άνθρωπος, για να πραγματώσει την ανώτερη φύση, την ουσία του.

H επιστημονική έρευνα και η φιλοσοφική διερεύνηση επιτυγχάνουν το στόχο τους και αυτές, όταν από την εμπειρική γνώση, πού δίνουν οι αισθήσεις, υψωθούν στη θεωρητική σύλληψη και τον έλεγχο, όταν περάσουν από το ΟΤΙ, που παρέχουν οι αισθήσεις, στο ΔΙΟΤΙ που παρέχει ή θεωρητική θεώρηση, στο λόγο που ερμηνεύει το ότι .

Έτσι η επιστήμη και η φιλοσοφία «σώζουν τα φαινόμενα», κατά την επιγραμματική έκφραση των Ιπποκράτειων τα επισκοπούν αυτά καθ' αυτά και δι' εαυτά, έξω από τις υποκειμενικές και άλλες διαθέσεις του νοούντος υποκειμένου οδηγούν λοιπόν και αυτές τον άνθρωπο να πραγματώσει τη φύση του πέρα από το κατά φύση ζην.

Αυτό ακριβώς αποτελεί το μεγαλείο του ανθρώπου. Ότι μπορεί και υψώνεται πέρα από την απλή φυσική υπόσταση, την ξεπερνά. Ποια φύση του όμως πραγματώνει με την επιστήμη;

Αυτήν που δίνει η γνώση, τη ΛΟΓΙΚΗ του φύση.

Ή γνώση σώζει, είπαν, τον άνθρωπο.

Το επιχείρημα αυτό εκφράζει κατά τρόπο ανάγλυφο τον περί ανθρώπου λόγο της ελληνικής φιλοσοφίας, η οποία κύριο έργο της έθεσε να στηρίξει το πρόσωπο του ανθρώπου πέρα για πέρα στη λογική φύση που ανακάλυψε μέσα στον άνθρωπο.

Το επιχείρημα των Ελλήνων φιλοσόφων δεν έπαψε ποτέ να ασκεί τη γοητεία του. Ιδιαίτερα μεγάλη και δυνατή στάθηκε η γοητεία του στους νεώτερους χρόνους, και μάλιστα σήμερα.

Ή πίστη σώζει, απαντούν οι χριστιανοί Πατέρες.

Η πίστη είναι άλογη ενέργεια της ψυχής , ανταπαντούν οι εθνικοί φιλόσοφοι.

Ο λόγος χωρίς πίστη είναι άλογος , απαντούν με τη σειρά τους οι Πατέρες.

Αποτελούν αυτά, νομίζω, τη δραματικότερη φιλοσοφική στιχομυθία πού ακούστηκε ποτέ στη γη.
Παραθέτω μια σύντομη διερεύνηση της με την ταπεινή μου γνώμη.

Ο Πλάτωνας κιόλας, ο μεγάλος θεωρητικός νους, (που τα πρωτεία μολαταύτα τα δίνει στο Αγαθό), έκαμε μια πολύτιμη, πλούσια σε νόημα διάκριση στην περιοχή των γνώσεων.
Διέκρινε δυο είδη γνώσεων: τις γνώσεις των πραγμάτων και των όρων που τα προσδιορίζουν από τη μια, και τη γνώση του αγαθού από την άλλη.

Οι πρώτες, λέει, δεν προσδιορίζουν τη βούληση.

Μόνο η δεύτερη την προσδιορίζει, γιατί σε τελευταία ανάλυση γνώση του Αγαθού είναι η ομολογία της συνείδησης με τον εαυτό της αυτή η ομολογία αποτελεί και κατά τον Σωκράτη το αναμφιλογώτατο Αγαθόν, εκείνο πού δεν έρχεται ποτέ σε αντίθεση με τον εαυτό του.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η γνώση φωτίζει το νου, τη συνείδηση κατά την ενέργεια της.. Πράττει όμως και το αντίθετο γιατί δεν μπορεί να βοηθήσει την αγαθή βούληση προς την επιτέλεση του καλού, άλλο τόσο μπορεί να βοηθήσει και την ορμή προς την επιτέλεση του κακού.

Είναι φανερό λοιπόν, ότι μόνη της η γνώση δεν επιτελεί το έργο του φωτισμού του ανθρώπου. Για να ασκήσει την ευεργετική της επίδραση απαραίτητη προϋπόθεση είναι να γίνει δεκτή από μια ψυχή, από μια συνείδηση που την έχει κιόλας φωτίσει η Θέα του Αγαθού, από μια ψυχή που έχει γνώση του απόλυτα Αγαθού, του Θεού δηλαδή.

Φωτίζει η γνώση, άλλα όταν υπηρετεί το Αγαθόν.

Έχουμε έτσι στον Πλάτωνα μια πρώτη διατύπωση της περίφημης θεωρίας των Πατέρων ότι η φιλοσοφία πρέπει να είναι θεράπαινα της θεολογίας --ο όρος θεολογία λαμβάνεται βέβαια εδώ με το ευρύτερο νόημα του, σημαίνει τον περί Θεού λόγο την αποκεκαλυμμένη αλήθεια, που είναι η ρίζα η απώτατη και πρώτη και απόκρυφη των πάντων--.

Τι γίνεται όμως με τον Σκεπτικισμό που ακολούθησε;;

"Τι γίνεται όμως με τον Σκεπτικισμό που ακολούθησε;;"

Ας δούμε λοιπόν τι γίνεται..
{Τα κείμενα τα βρήκα καταπληκτικά και γιαυτό αντέγραψα μέρος τους απο το filosofia.gr}

Η Φιλοσοφική αναζήτηση από τον 19ο αιώνα και μετά έχει να επιδείξει δυο σημαντικά ρεύματα, τον Υπαρξισμό και την Αναλυτική Φιλοσοφία.
ο Martin Heidegger, Soren Kierkegaard, Ludwig Wittgenstein, Bertrand Russell!!!
Τα δυο αυτά ρεύματα, όπως συνηθίζεται στα ιστορικά δρώμενα, είναι αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης χρονολογικής ακολουθίας. Έχει προηγηθεί η εποχή της Αναγέννησης και ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός της λογοκρατίας, της απεριόριστης εμπιστοσύνης στη λογική ικανότητα του ανθρώπου. Ο αιώνας της Λογικής όπως ονομάστηκε, τοποθετείται χρονικά από το 1688 -η λεγόμενη ένδοξη επανάσταση στην Αγγλία- ως το 1789 -Γαλλική Επανάσταση-. Ο αιώνας αυτός πλαισιώνεται και διαμορφώνεται από εξέχουσες προσωπικότητες: Νεύτωνας, Καρτέσιος, Λοκ, Μοντεσκιέ, Ρουσσώ, Εγκυκλοπαιδιστές, Βολταίρος, Φυσιοκράτες. Μετά τη γαλλική επανάσταση το ρεύμα αυτό των διανοητών φθίνει και τερματίζει την πορεία του. Παρόμοια τύχη είχε και το ρεύμα του Ιδεαλισμού από τον Berkeley(1685-1753) ως τον Kant(1724-1804) και τον Fichte (1762-1814). Εντούτοις αυτό το φιλοσοφικό ρεύμα συνεχίζει να υπάρχει υπό άλλη μορφή και στον επόμενο αιώνα. Η μορφή αυτή είναι του απόλυτου ιδεαλισμού όπως διαμορφώθηκε από τον Hegel (1770-1831), τον Bradley (1846-1924) και τον Royce (1855-1916). Η λογοκρατία όμως και ο απόλυτος ιδεαλισμός θα βρουν αντιμέτωπο τον Υπαρξισμό και ιδιαίτερα τον εισηγητή του, τον Soren Kierkegaard.

«Προτιμώ να μιλώ με παιδιά, επειδή ο καθένας τολμά να πιστεύει ότι θα γίνουν λογικά όντα. Σχετικά όμως με αυτούς που ήδη έχουν γίνει... Θεέ και Κύριε!»
{Kierkegaard}

«Πόσο παράλογοι είναι οι άνθρωποι! Ποτέ δε χρησιμοποιούν τις ελευθερίες που έχουν, αλλά απαιτούν εκείνες που δεν έχουν. Έχουν ελευθερία της σκέψης και απαιτούν ελευθερία της έκφρασης.» {Kierkegaard}

Η αλήθεια δεν είναι γνώση, δεν είναι σκέψη, είναι κάτι το πολύ πιο υψηλό για τον Kierkegaard. H ανθρώπινη σκέψη, ο ανθρώπινος συλλογισμός, πρέπει να κρίνονται ανεξάρτητα από την αλήθεια και το ψεύδος, με άλλα στοιχεία αξιολόγησης. Το συλλογισμό αυτό θα επεκτείνει ο νεότερος Γάλλος φιλόσοφος Giles Deleuze:

«Η αλήθεια δεν είναι στοιχείο της σκέψης. Τα στοιχεία της σκέψης είναι το νόημα και η αξία. Οι κατηγορίες της σκέψης δεν είναι η αλήθεια και η πλάνη, αλλά το ευγενές και το ευτελές, το υψηλό και το φαύλο... Υπάρχουν φαύλες αλήθειες, αλήθειες που υπηρετούν τη σκλαβιά. Αντιθέτως, οι πιο υψηλές σκέψεις βρίσκονται με την πλευρά της πλάνης».

Οι κοινωνικές και ευρύτερες πολιτικές ανησυχίες του Russell εκφράστηκαν έμπρακτα μέσα από τα συγγράμματά του, αλλά όχι μόνο. Κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου φυλακίστηκε σαν ειρηνιστής. Αλλωστε κανείς δε θα περίμενε κάτι διαφορετικό από έναν άνθρωπο που είχε βαθιά ριζωμένες ανατρεπτικές αντιλήψεις. Αυτές κάνουν έντονες την παρουσία τους στον «δεκάλογο της ελευθερίας»:

1. Μην αισθάνεσαι απόλυτα σίγουρος για οτιδήποτε.

2. Μη θεωρείς ότι είναι σωστό και άξιο να προχωράς αποκρύπτοντας αποδείξεις, διότι σίγουρα κάποτε θα έρθουν στο φως.

3. Ποτέ μην προσπαθήσεις να σταματήσεις τη σκέψη επειδή είσαι βέβαιος ότι θα επιτύχεις.

4. Όταν συναντάς μια αντίθετη άποψη, ακόμα κι αν προέρχεται από το σύζυγο ή τα παιδιά σου, προσπάθησε να την ξεπεράσεις με συζήτηση και όχι μέσω της άσκησης εξουσίας. Μια νίκη βασισμένη στην αυθεντία είναι εξωπραγματική και πλασματική.

5. Μην έχεις καθόλου σεβασμό προς την αυθεντία των άλλων, διότι πάντοτε βρίσκεις αντίθετες προς αυτούς αυθεντίες.

6. Μη χρησιμοποιείς δύναμη για να καθυποτάξεις απόψεις που θεωρείς ολέθριες, διότι αν το κάνεις, οι απόψεις αυτές θα καθυποτάξουν εσένα.

7. Μη φοβάσαι την εκκεντρικότητα στις ιδέες σου, διότι κάθε ιδέα που σήμερα είναι αποδεκτή, κάποτε ήταν εκκεντρική.

8. Να ευχαριστιέσαι περισσότερο με την έξυπνη διαφωνία, παρά με την παθητική συμφωνία, διότι αν εκτιμάς την εξυπνάδα όπως πρέπει, στην πρώτη περίπτωση υπονοείται μια πιο βαθιά συμφωνία από τη δεύτερη.

9. Να είσαι ευσυνείδητα ειλικρινής, ακόμα κι αν η αλήθεια είναι ενοχλητική, διότι είναι περισσότερο ενοχλητικό όταν προσπαθείς να την σκεπάσεις.

10.Μη ζηλεύεις την ευτυχία εκείνων που ζουν ανόητα στον κόσμο τους. Μόνο ένας ανόητος θα το θεωρούσε αυτό ευτυχία.»{27}

Η φιλοσοφία δεν είναι ο χώρος όπου θα ανατρέξουμε ώστε να βρούμε συγκεκριμένες απαντήσεις σε συγκεκριμένα προβλήματα:

«Η φιλοσοφία προορίζεται για σπουδή, όχι προς χάρη οποιωνδήποτε οριστικών απαντήσεων σε καθοριστικά ερωτήματα, επειδή -ως κανόνας- καμιά οριστική απάντηση δε μπορεί να εξασφαλίσει την απόλυτη αλήθεια, αλλά προς χάρη των καθαυτό ερωτημάτων. Τα ερωτήματα διευρύνουν την αντίληψή μας για το τι είναι εφικτό, εμπλουτίζουν τη διανοητική φαντασία και και μειώνουν τη δογματική βεβαιότητα που θέτει φραγμούς στους συλλογισμούς του νου. Αλλά πάνω απ όλα επειδή μέσα από το ύψιστο μεγαλείο του σύμπαντος που η φιλοσοφία μελετά, το πνεύμα παίρνει σπουδαία ανταμοιβή και καθίσταται μέτοχος αυτής της ένωσης με το σύμπαν, η οποία αποτελεί το πιο ύψιστο αγαθό.»

O Russell πλησιάζει τις υπαρξιστικές θεωρήσεις. Για τη χάρη λοιπόν της μοναδικής βεβαιότητας στον κόσμο, της ανθρώπινης ύπαρξης, ο Russell αφιέρωσε την κοινωνική και πολιτική του δράση. Εξελίσσεται πλέον σε έμπρακτο συνεχιστή της αδιάκοπης πολυπρισματικής δράσης του Kierkegaard.

Αυτά προς το παρόν απο μένα φίλε μου.. Περισσότερα και πιο αναλυτικά στο site που αναφέρω και συγκεκριμένα στη σελίδα: <<Η φιλοσοφία εκτός αμφιθεάτρων>>

Ωραία η παράθεση σου. Εγώ σε αντιδιαστολή προσπαθώ να αναλύσω τον σκεπτικισμό όπως αναπτύχθηκε από την αρχαιοελληνική φιλοσοφία με βάση κυρίως την άποψη περί της ισοσθενικότητας των λόγων. Και στη συνέχεια να αναφερθώ στη σύγκρουση που επέφερε με την Χριστιανική σκέψη.

Περισσότερο όμως όλων να δείξω τον κατά την γνώμη μου πνευματικό «χαλασμό» που δημιούργησε.

Είναι αλήθεια ότι οι αναλύσεις και οι γεννήσεις φιλοσοφικών δρόμων τους τελευταίους αιώνες αποτελούν μόνο αναμασήματα, και περισσότερο λεπτομερείς εντρυφήσεις παλαιότερων αναζητήσεων.
Στο δεκάλογο που παράθεσες είδα περισσότερο οργάνωση απόψεων που είχαν ήδη ειπωθεί παρά κάτι πρωτότυπο.
Ίσως ο φίλος Πλωτίνος που τις καταγράφει να μπορούσε να μας βοηθήσει.

Ή Ελληνική φιλοσοφία ακολούθησε και έναν άλλο δρόμο (εκτός των Πλατωνικών απόψεων που ανέφερα παραπάνω) πού γέννησε άλλους μεγάλους δισταγμούς για το λόγο, ως θεμέλιο σωτηρίας του ανθρώπου. Δεν άργησαν πραγματικά πολλοί Έλληνες φιλόσοφοι να παρατηρήσουν, ότι κάθε λόγος, δηλαδή κάθε επιχείρημα, έχει τον αντίλογο του.

Οι λόγοι, είπαν οι σκεπτικοί, είναι ισοσθενείς. Ίδια δύναμη έχει για κάθε πράγμα που έρευνα ο νους, ο λόγος που στηρίζει το ναι, με το λόγο πού στηρίζει το όχι. Με αυτή την ισοσθένεια των λόγων, όπως την ονόμασαν, ο λόγος αυτοκαταστρέφεται, αυτοδιαλύεται.

Σ' αυτήν αναφέρονται οι Πατέρες της Εκκλησίας κάθε φορά που ελέγχουν και την προχριστιανική φιλοσοφία τη χαρακτηρίζουν ως μη αποτελεσματική είναι ο όρος που χρησιμοποιούν, ως μάταιη προσπάθεια, που δεν ανοίγει δρόμο προς το ποθούμενο τέρμα, δρόμο που να σώζει τον άνθρωπο.

Ανάγλυφη τη διάλυση αυτή, μας τη δίνει, νομίζω, η ακόλουθη περίφημη σκηνή από τα πάθη του Χριστού, που έγινε μέσα στο Πραιτόριο.
Ο Ιησούς εξηγεί στον Πιλάτο ποια είναι η δική του η βασιλεία :

«Εγώ», λέει, «εις τούτο γεγέννημαι, και εις τούτο ελήλυθα εις τον κόσμο, ίνα μαρτυρήσω τη αλήθεια πας ο ών εκ της αληθείας ακούει μου της φωνής».

Ό Πιλάτος ερωτά τότε: «τι εστίν αλήθεια;» «και τούτο ειπών, πάλιν εξήλθε».

Ή συμπεριφορά του Πιλάτου, που στο καίριο θέμα για την αλήθεια πετά απλώς, -όχι χωρίς ειρωνεία-, την ερώτηση τι εστίν αλήθεια, και σπεύδει να εξέλθει, χωρίς να περιμένει απάντηση, επιτρέπει, νομίζω, να δούμε τον πνευματικό χαλασμό που έχει επιφέρει στην ψυχή του ο σκεπτικισμός.

Η δεύτερη επισήμανση που θέλω να κάνω η de facto αποδοχή της ακριβούς περιγραφής - καταγραφής της συνομιλίας και του όλου σκηνικού μεταξύ του Ιησού και του Πιλάτου???..

Όσο για τον "χαλασμό" που δημιούργησε????... που ακριβώς αναφέρεσε???

Σταματώ εδώ περιμένοντας και την τοποθέτηση του φίλου Πλωτίνου για να επανέλθω..

Φιλία κι εκτίμηση
lorenzo

Έκανα μια ανάπτυξη αυτού που κατανοώ με την έννοια σκεπτικισμός, για να δώσω την ευκαιρία για ανάπτυξη του φαινομένου στην ανθρώπινη πνευματικότητα. Παραθέτω πάλι τι έγραψα:

«Οι λόγοι, είπαν οι σκεπτικοί, είναι ισοσθενείς. Ίδια δύναμη έχει για κάθε πράγμα που έρευνα ο νους, ο λόγος που στηρίζει το ναι, με το λόγο πού στηρίζει το όχι. Με αυτή την ισοσθένεια των λόγων, όπως την ονόμασαν, ο λόγος αυτοκαταστρέφεται, αυτοδιαλύεται».

Δεν γνωρίζω εάν τα παραπάνω χαρακτηριστικά ταιριάζουν σε κάποιο φιλοσοφικό κίνημα των τελευταίων αιώνων και δεν με ενδιαφέρει κιόλας, γιατί χρησιμοποιώ τον όρο για να εξετάσω την ουσία του και όχι για να τον κατατάξω κάπου.

Εάν τα παραπάνω χαρακτηριστικά δεν ταιριάζουν με αυτό που σήμερα καταγράφεται στη φιλοσοφία σαν σκεπτικισμός, τότε εγώ αναφέρομαι στη παραπάνω διατυπωμένη άποψη.

Η ισοσθένεια των λόγων λοιπόν (και αυτό σχετίζεται με όλους εκείνους που λογικοποιούν τη θεότητα) προκαλεί κατά τη γνώμη μου πνευματικό χαλασμό που εκφράζεται πολύ απλά στην φράση του Πιλάτου : Δεν βαριέσαι......τι είναι αλήθεια; Και φεύγει.

Δεν γυρνάει να κοιτάξει, να αναρωτηθεί…….μήπως αυτός που είναι εμπρός του είναι θεός, μήπως ένας φιλόσοφος, μήπως ένας μεγάλος επαναστάτης, μήπως ένας καλός άνθρωπος, μήπως ένας αθώος.

«Δεν βαριέσαι» λέει «τι είναι αλήθεια, και γιατί να την ξέρεις εσύ». Και δεν ρώτησε ποτέ να μάθει.

Και ξέρετε γιατί; Γιατί δεν πίστευε ότι υπάρχει αλήθεια.

Γιατί εάν αυτό πιο πάνω που περιγράφουν οι σκεπτικοί περί της ισοσθενικότητας των λόγων είναι σωστό -και για μένα είναι- η διανοητική και λογιστική αναζήτηση του θείου οδηγεί στην πεποίθηση:
Δεν βαριέσαι. Και τι είναι αλήθεια…….
Όλα αλήθειες μοιάζουν.....

Και αυτό δεν είναι φιλοσοφικό στάδιο φίλε Πλωτίνε. Σε αντίθεση με τον αγνωστικισμό.

Σήμερα το ακούμε σε πολλές μορφές:
Για ποια αλήθεια μιλάς, δώσε μου φαΐ και λεφτά και είμαι εντάξει…..
ή
πνευματικότητα;;; Τι είναι αυτό;;;; Τρώγεται;;;;;

Μα θα μου πεις για όλα αυτά φταίει η αμφισβήτηση;

Φταίει η αμφισβήτηση για την αμφισβήτηση. Φταίει η διανοητική περιπλάνηση, η λογιστική επιφανειακή ενασχόληση με ιδέες, απόψεις, συλλογισμούς, χωρίς όμως ποτέ να πιαστούμε από κανένα με το φόβο μη πιστέψουμε σε αυτό.

Φίλε μου Λορέντζο χρησιμοποιώ τους λόγους της γραφής και δεν μπαίνω στο κόπο να συζητήσω εάν είναι αληθινοί ή παραχαραγμένοι. Πολλές συζητήσεις «λογιστών» έχουν γίνει μέχρι τώρα για τέτοια θέματα. Ας δούμε την ουσία αυτού που έχει καταγραφεί ακόμα και αν υπάρχουν αμφιβολίες για την γνησιότητα του.

Είναι γνωστός, ο χαλασμός που προκάλεσε ο σκεπτικισμός. Διέβρωσε υπονόμευσε και υπέσκαψε εκ των έσω τον ελληνικό πολιτισμό, όσο και αν οι οξύτατες κριτικές αναλύσεις του επέτρεψαν να γνωρίσουμε περισσότερο το έργο του νου.

Με την αυτοδιάλυση του νου άφηνε αβοήθητο τον άνθρωπο στα σπουδαιότερα αιτήματα της πνευματικής του υποστάσεως.

Στο αδιέξοδο αυτό του σκεπτικισμού οδήγησε ένα γενικά σχεδόν παραδεκτό -δόγμα του περί ανθρώπου λόγου της Ελληνικής φιλοσοφίας.

Το δόγμα αυτό χωρίζει κατά τρόπο απόλυτο, όχι μεθοδολογικό, όπως δέχεται σήμερα η επιστήμη, τις διάφορες δυνάμεις της ψυχής. Τις βλέπει σαν χωριστές οντότητες, θα λέγαμε.

Σωστά κάνει ο λογικός, ο φιλόσοφος, ο επιστήμονας γενικά, όταν θέλοντας να εξετάσει μια οποιαδήποτε αλήθεια, μια πεποίθηση που δεχόμαστε, και να αποτιμήσει την αξία της, ερευνά, ποια είναι τα επιχειρήματα, οι λόγοι που τη θεμελιώνουν και τη στηρίζουν και ελέγχει την αξία τους.

Έως εδώ σωστή είναι η πορεία. Το τραγικό λάθος είναι όταν, όπως οι -σκεπτικοί, νομίσουμε, ότι αυτή είναι η ΟΛΗ πορεία του πνευματικού έργου του ανθρώπου. Όταν δε σκεφθούμε, ότι την ίδια ώρα που ο νους ερευνά και ελέγχει, την ίδια αυτή ώρα, το έργο που κάνει έχει νόημα, διότι στηρίζεται στο βάθος σε μια άλλη δύναμη πού έχει η ψυχή, τη δύναμη να πιστεύει.

Σε μια πίστη στηρίζεται πάντα στο βάθος η γνώση, και έρχεται και αυτή να τη φωτίσει από τη δική της πλευρά, και να βοηθήσει να τη συλλάβουμε καθαρότερα, καλύτερα, βαθύτερα.

Ότι αυτό γίνεται σε όλους τους κλάδους των γνώσεων, το διαπιστώνουμε, όταν ανατρέχουμε με την αναγωγική πορεία από το έσχατο προς το εκάστοτε προηγούμενο συμπέρασμα. Δεν είναι δύσκολο να φτάσουμε τότε σ' αυτό που ονομάζουμε στην επιστήμη και τη φιλοσοφία αρχικές προτάσεις, αρχές, αξιώματα κ.λ.π., στα αυταπόδεικτα και αναπόδεικτα όπως τα λέμε, απάνω στα οποία στηρίζεται όλο το οικοδόμημα, και που αποτελούν την απαραίτητη αρχική πίστη αυτά ακριβώς τα αυταπόδεικτα εκφράζουν τη δύναμη της ψυχής να πιστεύει, να αποδέχεται, να θέτει .

Αυτή η δύναμη είναι που παρέχει νόημα σε ολόκληρο το νοητικό έργο του ανθρώπου αυτή συνιστά το ανεξιχνίαστο βάθος του πνευματικού ανθρώπου.

Ο Αριστοτέλης έχοντας προσέξει το γεγονός αυτό έδειξε ότι αδύνατο, άλλα και μάταιο έργο είναι η επ' άπειρον συνέχιση της αναγωγικής πορείας προς τα πίσω.

«Ανάγκη στήναι», είπε, στα αυταπόδεικτα και αναπόδεικτα. Δεν προχώρησε όμως στη θέση, ότι πίστη και γνώση είναι άρρηκτα συνδεδεμένες.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας προχώρησαν. Αυτό αποτελεί ένα πρώτο πολύτιμο στοιχείο της χριστιανικής ανθρωπολογίας, που ωθεί σε όχι διχασμένη σύλληψη του προσώπου του ανθρώπου και ζητά με τρόπο ολοκληρωμένο την πραγμάτωση της σωτηρίας του .

Ύστερα από αυτά κατανοούμε πληρέστερα το βάθος και το βάρος που έδιναν οι Πατέρες της Εκκλησίας στις διατυπώσεις, ότι η πίστη σώζει, και ότι ο λόγος χωρίς πίστη είναι άλογος.

Δεν κατανοούμε όμως ακόμη εντελώς ούτε το βάθος ούτε το βάρος των διατυπώσεων αυτών, γιατί με όσα είπα προσπάθησα να δείξω απλώς τον αδιάρρηκτο δεσμό που υπάρχει ανάμεσα στις δύο αυτές μεγάλες δυνάμεις της ψυχής, το πιστεύειν και το γινώσκειν, που πρώτοι οι Έλληνες Πατέρες, καθαρά συλλαμβάνουν.

Γειά σας αγαπητοί φίλοι.
Γράφεις φίλε ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ:

quote:

---

Ο Αριστοτέλης έχοντας προσέξει το γεγονός αυτό έδειξε ότι αδύνατο, άλλα και μάταιο έργο είναι η επ' άπειρον συνέχιση της αναγωγικής πορείας προς τα πίσω.

«Ανάγκη στήναι», είπε, στα αυταπόδεικτα και αναπόδεικτα. Δεν προχώρησε όμως στη θέση, ότι πίστη και γνώση είναι άρρηκτα συνδεδεμένες.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας προχώρησαν. Αυτό αποτελεί ένα πρώτο πολύτιμο στοιχείο της χριστιανικής ανθρωπολογίας, που ωθεί σε όχι διχασμένη σύλληψη του προσώπου του ανθρώπου και ζητά με τρόπο ολοκληρωμένο την πραγμάτωση της σωτηρίας του .

---

Καλή και γόνιμη παρουσία.

Φιλία κι εκτίμηση
lorenzo

quote:

---

Ο εγκλωβισμός της σκέψης πιστεύω ότι προήλθε από την στιγμή που η σωτηρία του ανθρώπου μετατοπίστηκε στο επέκεινα, και στην μετά θάνατον ζωή. Κάτι βέβαια που έχει τις ρίζες του στον ορφισμό και στις μυστηριακές φιλοσοφικές προσεγγίσεις.
Η «πίστη» όμως για την πλειοψηφία ο της αρχαιοελληνικής ορθολογικής σκέψης, ποτέ δεν έπαψε να σημαίνει την χαμηλότερη βαθμίδα γνωστικής λειτουργίας των απαίδευτων, που πίστευαν διαδόσεις δίχως να είναι ικανοί να τεκμηριώσουν τις θέσεις τους.
Ο αγνωστικισμός και ο σκεπτικισμός πάντως έχω την εντύπωση πως είναι ένα από τα στάδια της ενασχόλησης με την φιλοσοφία...Τουλάχιστον αυτό βιώνω εγώ..!!

---

Α Ν Α Σ Τ Η Μ Ε Ν Ο Σ

quote:

---

Αγαπητέ μου φίλε διαφωνώ απόλυτα.

---

Αναμενόμενο φίλε μου, και καθόλου μεμπτό...Απομονώνεις ένα πολύ σημαντικό σημείο από τον Απόστολο Παύλο. Μία φράση η οποία όμως Δεν ήταν καθόλου πρωτοποριακή, ή καινούργια... Από τον Επίκτητο:

«Έχεις μέσα σου ένα κομμάτι απ' το Θεό. Γιατί λοιπόν αγνοείς αυτή τη συγγένεια;
Αν ήταν μπροστά σου ένα άγαλμα του Θεού, δε θα τολμούσες να κάνεις τίποτα απ' όσα κάνεις τώρα. Κι ενώ είναι ο ίδιος ο Θεός παρών μέσα σου και τα βλέπει όλα και τ' ακούει, δε ντρέπεσαι να κάνεις το κακό, μη έχοντας συναίσθηση του τι είναι η φύση σου; Εσύ, που είσαι το κατασκεύασμα αυτού του Δημιουργού, θέλεις να το καταισχύνεις; Κι όμως, ο Θεός όχι μόνο σε κατασκεύασε, αλλά εμπιστεύτηκε και παρέδωσε σε σένα τον εαυτό σου. Κι εσύ δε θα το θυμηθείς αυτό, αλλά θα ντροπιάσεις τη κηδεμονία σου;»

Έως την Μπακαβάντ Γκιτά:

«Έναν υπέρτατο μα άγνωστο φίλο διαθέτεις εντός σου. Γιατί ο Θεός ενοικεί στο εσωτερικό κάθε ανθρώπου, μόνο που λίγοι ξέρουν να τον αποκαλύψουν. Ο άνθρωπος που θυσιάζει τις επιθυμίες και τις πράξεις του στο Ον από το οποίο προέρχονται οι αρχές κάθε πράγματος, καθώς όλη η δημιουργία. Προσεγγίζει με την θυσία του το τέλειο. Όποιος καταφέρνει να βρει μέσα του την ευτυχία, τη χαρά και το φως, ταυτίζεται με το Θεό. Γνώριζε πως η ψυχή που προσεγγίζει το Θεό είναι απελευθερωμένη από τη γέννηση και το θάνατο, τα γηρατειά και τον πόνο, και γεύεται το νερό της αθανασίας»..

τον Ρούμι:

«Τον έψαξα πάνω στον Χριστιανικό σταυρό,
αλλά δεν ήταν εκεί. Πήγα σε Ινδουιστικούς ναούς και ιερά τίποτα.
Επισκέφτηκα την Καάβα στην Μέκκα, δεν τον βρήκα εκεί.
Ρώτησα μορφωμένους λογίους, αλλά διέφευγε των γνώσεων τους.
Τελικά, όταν κοίταξα μέσα στην καρδία μου, είδα ότι εκεί, και πουθενά αλλού, ήταν το σπίτι του…»

Και τόσους άλλους…

quote:

---

Όσο για τη πίστη φίλε Πλωτίνε συγχώρεσε με αλλά η άποψη είναι πολλή απλοϊκή.
Τι σημαίνει τεκμηρίωση των θέσεων μου;;;

---

Σημαίνει πως άντε πείσε με ορθολογικά επιχειρήματα πως η δική σου αντίληψη περί Θειου (ενός θείου που είναι άφατο απερίγραπτο κ.λπ.) είναι ορθότερη από την δική μου...

quote:

---

Κατ΄ αρχήν η σωτηρία του ανθρώπου δεν μετατοπίστηκε στο επέκεινα και στη μετά θάνατον ζωή. Η μετά θάνατον ζωή είναι το αποτέλεσμα της σωτηρίας.

---

Της σωτηρίας…Θα σου απαντήσω..., δια μέσω του Στράβωνα :

«Ο φόβος και ο τρόμος από τις τιμωρίες με τις οποίες οι Θεοί υποτίθεται ότι τιμωρούν τους παραβάτες, καθώς και άλλες φρικιαστικές εικόνες που αναστατώνουν τον απλοϊκό νου αποτρέπουν τα πλήθη από την παρανομία...Είναι αδύνατο να κυβερνηθεί ο κοινός όχλος και να οδηγηθεί στην αρετή μέσω φιλοσοφικών επιχειρημάτων, αλλά αυτό γίνεται μέσω της δεισιδαιμονίας, μέσω παραμυθιών και μέσω μυθολογικών τεράτων...Όλα αυτά τα επινόησαν οι αρχαίοι νομοθέτες για να τρομάζουν το ανόητο πλήθος».

Η σωτηρία είναι στο χέρι μας φίλε μου. Οι αντιπρόσωποι συγχωρούν, αλλά αυτούς ποιος θα τους συγχωρέσει..?

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

Φίλε ΠΛΩΤΙΝΟΣ συμφωνώ με όλο το κείμενο και τις θέσεις σου αλλά η τελευταία σου πρόταση με μπέρδεψε.

quote:

---

Η σωτηρία είναι στο χέρι μας φίλε μου.

---

Τι εννοείς με τον όρο "σωτηρία"?
Από τι να σωθούμε?
Πως το αντιλαμβάνεσε αυτό? Ή..
Είναι φιλολογική απάντηση στη θέση του φίλου ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ ή
τίποτα άλλο?

Ευχαριστώ

Όποιος σκοπεύει να παλέψει με τέρατα πρέπει να φροντίσει να μη γίνει ο ίδιος τέρας Όταν κοιτάζεις επίμονα την άβυσσο η άβυσσος κοιτάζει εξίσου επίμονα πίσω σε σένα Fr. Nietzsche

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr