quote:

---

Περί των Πατρώων Θεών...

---

...ἐκ γὰρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τὸ στόμα λαλεῖ

Η Βριζώ ήταν θεά που την λάτρευαν οι κάτοικοι της Δήλου, και πίστευαν ότι ήτα μάντισσα και πρόλεγε τα μέλλοντα μέσω των ονείρων, γι αυτό και την ονόμασαν Βριζώ από το βρίζω= νυστάζω, κοιμάμαι.

Ἔνθ᾽ οὐκ ἂν βρίζοντα ἴδοις Ἀγαμέμνονα δῖον οὐδὲ καταπτώσσοντ᾽ οὐδ᾽ οὐκ ἐθέλοντα μάχεσθαι, Ιλιάδα Δ' 223-224
Ου δόξα αν λάβοιμι βριζούσης φρενός Αισχύλος

Στην Βριζώ οι γυναίκες πρόσφεραν ως θυσία πανέρια με διάφορα τρόφιμα, εκτός από ψάρια. Το ίδιο και οι έμποροι και οι ναυτικοί που περνούσαν από τη Δήλο και έκαναν τάματα για την σωτηρία των πλοίων τους. Δεδομένου δε ότι η Δήλος εκτός από ιερό νησί ήταν κέντρο εμπορίου για όλη την Μεσόγειο θάλασσα, η κίνηση ήταν πολύ μεγάλη. Όπως γράφει ο Στράβων, ήταν ενδιάμεσος σταθμός των Ρωμαίων δουλεμπόρων, και μπορούσε να δεχθή πολλές χιλιάδες δούλους. Όσο για το ότι στις θυσίες δεν προσφέρονταν ψάρια στη Βριζώ, λένε ότι το απόφευγαν οι ναυτικοί για να μη θυμώσουν την θάλασσα. Άλλοι πάλι λένε ότι οι στεριανοί θυσίαζαν και ψάρια προκειμένου να εκπληρώσουν το τάμα για τα προφητικά όνειρα που τους έστελνε.

quote:

---

Περί της Βριζούς

Η Βριζώ ήταν θεά που την λάτρευαν οι κάτοικοι της Δήλου, και πίστευαν ότι ήτα μάντισσα και πρόλεγε τα μέλλοντα μέσω των ονείρων, γι αυτό και την ονόμασαν Βριζώ από το βρίζω= νυστάζω, κοιμάμαι.

Ἔνθ᾽ οὐκ ἂν βρίζοντα ἴδοις Ἀγαμέμνονα δῖον οὐδὲ καταπτώσσοντ᾽ οὐδ᾽ οὐκ ἐθέλοντα μάχεσθαι, Ιλιάδα Δ' 223-224
Ου δόξα αν λάβοιμι βριζούσης φρενός Αισχύλος

Στην Βριζώ οι γυναίκες πρόσφεραν ως θυσία πανέρια με διάφορα τρόφιμα, εκτός από ψάρια. Το ίδιο και οι έμποροι και οι ναυτικοί που περνούσαν από τη Δήλο και έκαναν τάματα για την σωτηρία των πλοίων τους. Δεδομένου δε ότι η Δήλος εκτός από ιερό νησί ήταν κέντρο εμπορίου για όλη την Μεσόγειο θάλασσα, η κίνηση ήταν πολύ μεγάλη. Όπως γράφει ο Στράβων, ήταν ενδιάμεσος σταθμός των Ρωμαίων δουλεμπόρων, και μπορούσε να δεχθή πολλές χιλιάδες δούλους. Όσο για το ότι στις θυσίες δεν προσφέρονταν ψάρια στη Βριζώ, λένε ότι το απόφευγαν οι ναυτικοί για να μη θυμώσουν την θάλασσα. Άλλοι πάλι λένε ότι οι στεριανοί θυσίαζαν και ψάρια προκειμένου να εκπληρώσουν το τάμα για τα προφητικά όνειρα που τους έστελνε.
...

---

...ἐκ γὰρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τὸ στόμα λαλεῖ

quote:

---

panpam
Καλή η ιδέα παρουσίασης λιγότερο γνωστών μύθων και θεοτήτων της Ελληνικής αρχαιότητας.
Αλλά καθώς ο τίτλος του τόπικ περιέχει και το ‘«μύθος» ή ιστορία’ θα περίμενα και κάποια σχόλια για την – τυχόν – ιστορικότητα του κάθε μύθου (τον όποιο ιστορικό ‘πυρήνα’)

---

quote:

---

quote:

---

panpam
Καλή η ιδέα παρουσίασης λιγότερο γνωστών μύθων και θεοτήτων της Ελληνικής αρχαιότητας.
Αλλά καθώς ο τίτλος του τόπικ περιέχει και το ‘«μύθος» ή ιστορία’ θα περίμενα και κάποια σχόλια για την – τυχόν – ιστορικότητα του κάθε μύθου (τον όποιο ιστορικό ‘πυρήνα’)

---

Γιατί, δεν είναι ιστορικό γεγονός πέρα από τον μύθο τα γεγονότα της κατά τόπους λατρείας των τοπικών αυτών θεών και ηρώων; Το ότι οι Ηλείοι θυσίαζαν στον «Απομύιον Δία» και οι Αρκάδες μοσχάρι στον «Μυίαγρο Δία» προκειμένου να διώχνουν τις μύγες δεν είναι γεγονός; Οι αναφορές μου στον Παυσανία, τους Φιλισταίους, τον Όμηρο, τον Αισχύλο κλπ, τι είναι κατ' εσέ;...

---

quote:

---

panpam
Όταν μιλάμε για ιστορικότητα των μύθων δεν μιλάμε μόνο για το (προφανές) ιστορικό γεγονός ότι κυκλοφορούσαν αλλά και για την ιστορικότητα των περιστατικών που διηγούνται.

---

*

Η Αυξησία και η Λαμία ή κατ' άλλους Δαμία, ήταν Θεές της γονιμότητας της γης αντίστοιχες της Δήμητρας και της Κόρης, που λατρευόντουσαν στην Τροιζήνα, την Αίγινα και το Άργος. Σύμφωνα με τον μύθο, Αυξησία και η Λαμία ή Δαμία ήταν δύο παρθένες από την Κρήτη που πήγαν στην Τροιζήνα. Όμως κατά την διάρκεια μιας εξεγέρσεως οι Τροιζηνοί τις λιθοβόλησαν και τις σκότωσαν. Αργότερα όμως επειδή έπεσε μεγάλος λιμός στην περιοχή της Επιδαύρου, τις τίμησαν σαν Θεές, και καθιέρωσαν και γιορτή προς τιμή τους, την Λιθοβολία. Κατά τη διάρκεια της γιορτής γινόταν τελετουργικός λιθοβολισμός που αποσκοπούσε στη γονιμότητα της γης και στην ευόδωση της συγκομιδής. Ο λιθοβολισμός ήταν πράξη που συνδεόταν με τη λατρεία θεοτήτων της βλάστησης.

«.... ἐς δὲ τὴν Δαμίαν καὶ Αὐξησίαν--καὶ γὰρ Τροιζηνίοις μέτεστιν αὐτῶν--οὐ τὸν αὐτὸν λέγουσιν ὃν Ἐπιδαύριοι καὶ Αἰγινῆται λόγον, ἀλλὰ ἀφικέσθαι παρθένους ἐκ Κρήτης: στασιασάντων δὲ ὁμοίως τῶν ἐν τῇ πόλει ἁπάντων καὶ ταύτας φασὶν ὑπὸ τῶν ἀντιστασιωτῶν καταλευσθῆναι, καὶ ἑορτὴν ἄγουσί σφισι Λιθοβόλια ὀνομάζοντες.» Παυσανίας Κορινθιακά Λβ' 2

Σύμφωνα με τον χρησμό που πήραν από τους Δελφούς, για να σταματήση ο λιμός, έπρεπε να κατασκευάσουν τα αγάλματα των δύο παρθένων από ξύλο ελιάς. Επειδή όμως θεωρούσαν ιερό το ξύλο ελιάς της Αθηνάς ή την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν ελιές στην περιοχή, πήγαν στην Αθήνα και ζήτησαν το ξύλο από τους Αθηναίους. Οι Αθηναίοι από την πλευρά τους για να τους δώσουν ξύλο ελιάς για τα αγάλματα, ζήτησαν σαν αντίτιμο από τους κατοίκους της Επιδαύρου να προσφέρουν κάθε χρόνο θυσίες στους πολιούχους θεούς των Αθηνών, Αθηνά και Ερεχθέα. Οι κάτοικοι της Επιδαύρου συμφώνησαν, πήραν το ξύλο και κατασκεύασαν τα αγάλματα και έτσι σταμάτησε ο λιμός.

«.... Ἐπιδαυρίοισι ἡ γῆ καρπὸν οὐδένα ἀνεδίδου· περὶ ταύτης ὦν τῆς συμφορῆς οἱ Ἐπιδαύριοι ἐχρέωντο ἐν Δελφοῖσι· ἡ δὲ Πυθίη σφέας ἐκέλευε Δαμίης τε καὶ Αὐξησίης ἀγάλματα ἱδρύσασθαι καί σφι ἱδρυσαμένοισι ἄμεινον συνοίσεσθαι. Ἐπειρώτων ὦν οἱ Ἐπιδαύριοι κότερα χαλκοῦ ποιέωνται τὰ ἀγάλματα ἢ λίθου· ἡ δὲ Πυθίη οὐδετέρου τούτων ἔα, ἀλλὰ ξύλου ἡμέρης ἐλαίης. Ἐδέοντο ὦν οἱ Ἐπιδαύριοι Ἀθηναίων ἐλαίην σφι δοῦναι ταμέσθαι, ἱρωτάτας δὴ κείνας νομίζοντες εἶναι· λέγεται δὲ καὶ ὡς ἐλαῖαι ἦσαν ἄλλοθι γῆς οὐδαμοῦ κατὰ χρόνον κεῖνον ἢ ἐν Ἀθήνῃσι. Οἱ δὲ ἐπὶ τοῖσδε δώσειν ἔφασαν ἐπ' ᾧ ἀπάξουσι ἔτεος ἑκάστου τῇ Ἀθηναίῃ τε τῇ Πολιάδι ἱρὰ καὶ τῷ Ἐρεχθέϊ. Καταινέσαντες δὲ ἐπὶ τούτοισι οἱ Ἐπιδαύριοι τῶν τε ἐδέοντο ἔτυχον καὶ ἀγάλματα ἐκ τῶν ἐλαιέων τουτέων ποιησάμενοι ἱδρύσαντο· καὶ ἥ τε γῆ σφι ἔφερε καρπὸν καὶ Ἀθηναίοισι ἐπετέλεον τὰ συνέθεντο.» Ηροδοτος Ιστορίαι Ε' 82,5

Θέσπισαν μάλιστα και γιορτές με θυσίες, άσεμνους χορούς γυναικών, και δέκα άνδρες εφόρους για κάθε θεά . Εκτός όμως από τις δημόσιες εκδηλώσεις, είχαν και άλλες άρρητες.
Αργότερα όμως γύρω στα 600 παχχ. οι Αιγινήτες, άρπαξαν τα αγάλματα της Αυξησίας, και της Λαμίας, τα μετέφεραν στην Αίγινα τα εγκαθιστώντας τα σε ένα μέρος που λεγόταν Οία στο κέντρο του νησιού, και τα λάτρευαν με εορταστικές εκδηλώσεις περίπου όμοιες με αυτές των κατοίκων της Επιδαύρου, μόνο που εκεί δεν λάβαιναν μέρος άνδρες. Μετά την απώλεια των αγαλμάτων οι κάτοικοι της Επιδαύρου σταμάτησαν  να κάνουν θυσίες στην Αθηνά και τον Ερεχθέα και όταν οι Αθηναίοι τους ζήτησαν εξηγήσεις, τους παρέπεμψαν στους Αιγινήτες, που ήτα οι νέοι κάτοχοι των αγαλμάτων.

«....τὰ δὲ ἐς τὴν Αὐξησίαν καὶ Δαμίαν, ὡς οὐχ ὗεν ὁ θεὸς Ἐπιδαυρίοις, ὡς τὰ ξόανα ταῦτα ἐκ μαντείας ἐποιήσαντο ἐλαίας παρ' Ἀθηναίων λαβόντες, ὡς Ἐπιδαύριοι μὲν οὐκ ἀπέφερον ἔτι Ἀθηναίοις ἃ ἐτάξαντο οἷα Αἰγινητῶν ἐχόντων τὰ ἀγάλματα, Ἀθηναίων δὲ ἀπώλοντο οἱ διαβάντες διὰ ταῦτα ἐς Αἴγιναν, ταῦτα εἰπόντος Ἡροδότου καθ' ἕκαστον αὐτῶν ἐπ' ἀκριβὲς οὔ μοι γράφειν κατὰ γνώμην ἦν εὖ προειρημένα, πλὴν τοσοῦτό γε ὅτι εἶδόν τε τὰ ἀγάλματα καὶ ἔθυσά σφισι κατὰ <τὰ> αὐτὰ καθὰ δὴ καὶ Ἐλευσῖνι θύειν νομίζουσιν.» Παυσανίας Κορινθιακά Λ' 4

«....Ἅτε δὲ ἐόντες διάφοροι ἐδηλέοντο αὐτούς, ὥστε δὴ θαλασσοκράτορες ἐόντες, καὶ δὴ καὶ τὰ ἀγάλματα ταῦτα τῆς τε Δαμίης καὶ τῆς Αὐξησίης ὑπαιρέονται αὐτῶν, καί σφεα ἐκόμισάν τε καὶ ἱδρύσαντο τῆς σφετέρης χώρης ἐς τὴν μεσόγαιαν, τῇ Οἴη μέν ἐστι οὔνομα, στάδια δὲ μάλιστά κῃ ἀπὸ τῆς πόλιος ὡς εἴκοσι ἀπέχει. Ἱδρυσάμενοι δὲ ἐν τούτῳ τῷ χώρῳ θυσίῃσί τέ σφεα καὶ χοροῖσι γυναικηίοισι κερτόμοισι ἱλάσκοντο, χορηγῶν ἀποδεικνυμένων ἑκατέρῃ τῶν δαιμόνων δέκα ἀνδρῶν· κακῶς δὲ ἠγόρευον οἱ χοροὶ ἄνδρα μὲν οὐδένα, τὰς δὲ ἐπιχωρίας γυναῖκας. Ἦσαν δὲ καὶ τοῖσι Ἐπιδαυρίοισι αἱ αὐταὶ ἱρουργίαι· εἰσὶ δέ σφι καὶ ἄρρητοι ρουργίαι.Κλεφθέντων δὲ τῶνδε τῶν ἀγαλμάτων οἱ Ἐπιδαύριοι τοῖσι Ἀθηναίοισι τὰ συνέθεντο οὐκέτι ἐπετέλεον πέμψαντες δὲ οἱ Ἀθηναῖοι ἐμήνιον τοῖσι Ἐπιδαυρίοισι· οἱ δὲ ἀπέφαινον λόγῳ ὡς οὐκ ἀδικέοιεν· ὅσον μὲν γὰρ χρόνον εἶχον τὰ ἀγάλματα ἐν τῇ χώρῃ, ἐπιτελέειν τὰ συνέθεντο, ἐπεὶ δὲ ἐστερῆσθαι αὐτῶν, οὐ δίκαιοι εἶναι ἀποφέρειν ἔτι, ἀλλὰ τοὺς ἔχοντας αὐτὰ Αἰγινήτας πρήσσεσθαι ἐκέλευον.» Ηροδοτος Ιστορίαι Ε' 82,5

*

«...Πρὸς ταῦτα οἱ Ἀθηναῖοι ἐς Αἴγιναν πέμψαντες ἀπαίτεον τὰ ἀγάλματα· οἱ δὲ Αἰγινῆται ἔφασαν σφίσι τε καὶ Ἀθηναίοισι εἶναι οὐδὲν πρῆγμα. Ἀθηναῖοι μέν νυν λέγουσι μετὰ τὴν ἀπαίτησιν ἀποσταλῆναι τριήρεϊ μιῇ τῶν ἀστῶν ὀλίγους οἳ ἀποπεμφθέντες ἀπὸ τοῦ κοινοῦ καὶ ἀπικόμενοι ἐς Αἴγιναν τὰ ἀγάλματα ταῦτα ὡς σφετέρων ξύλων ἐόντα ἐπειρῶντο ἐκ τῶν βάθρων ἐξανασπᾶν, ἵνα σφέα ἀνακομίσωνται. Οὐ δυναμένους δὲ τούτῳ τῷ τρόπῳ αὐτῶν κρατῆσαι, περιβαλόντας σχοινία ἕλκειν τὰ ἀγάλματα, καί σφι ἕλκουσι βροντήν τε καὶ ἅμα τῇ βροντῇ σεισμὸν ἐπιγενέσθαι· τοὺς δὲ τριηρίτας τοὺς ἕλκοντας ὑπὸ τούτων ἀλλοφρονῆσαι, παθόντας δὲ τοῦτο κτείνειν ἀλλήλους ἅτε πολεμίους, ἐς ὃ ἐκ πάντων ἕνα λειφθέντα ἀνακομισθῆναι αὐτὸν ἐς Φάληρον.» Ηροδοτος Ιστορίαι Ε' 82,5

Τα παραπάνω βέβαια τα έλεγαν οι Αθηναίοι, γιατί οι Αιγινήτες εξιστορούσαν τα γεγονότα διαφορετικά. Σύμφωνα λοιπόν μ' αυτούς, οι Αθηναίοι δεν έστειλαν μόνο μια τριήρη στην Αίγινα, αλλά πολλές, και εκείνοι ή επειδή νικήθηκαν ή επειδή είχαν έλθει σε συμφωνία με τους Αργείους, και είχαν καταστρώσει σχέδιο, τους άφησαν να αποβιβασθούν, και ενώ οι Αθηναίοι ήταν απασχολημένοι με το να αποκολλήσουν τα αγάλματα από την βάση τους, πέρασαν κρυφά οι Αργείοι μέσω της Τροιζήνας στην Αίγινα και ενωμένοι με τους Αιγινήτες απέκοψαν την οπισθοχώρηση των Αθηναίων προς τα πλοία τους και τους σκότωσαν όλους πλην ενός. Τον οποίο όπως είδαμε πιο πάνω σκότωσαν αργότερα οι Αθηναίες με τις καρφίτσες των χιτώνων τους. Για τον λόγο αυτό ενώ οι Αθηναίοι αφαίρεσαν τις καρφίτσες από τους χιτώνες των γυναικών τους, οι Αργείοι και οι Αιγινήτες διέταξαν να φορούν οι γυναίκες τους μεγαλύτερες καρφίτσες, τις οποίες αφιέρωναν και στο ιερό της Αυξησίας και της Λαμίας. Επίσης πέταξαν ότι αντικείμενο είχε σχέση με την Αττική και δεν μεταχειριζόντουσαν ούτε αττικό κεραμίδι. Όμως τόσο οι Αθηναίοι όσο και οι Αιγινήτες στην εξιστόρηση των γεγονότων ανέφεραν την βροντή και τον σεισμό.

«... Ἀθηναῖοιμέν νυν οὕτω λέγουσι γενέσθαι. Αἰγινῆται δὲ οὐ μιῇ νηὶ ἀπικέσθαι Ἀθηναίους (μίαν μὲν γὰρ καὶ ὀλίγῳ πλέονας μιῆς, καὶ εἰ σφίσι μὴ ἔτυχον ἐοῦσαι νέες, ἀπαμύνασθαι ἂν εὐπετέως), ἀλλὰ πολλῇσι νηυσὶ ἐπιπλέειν σφίσι ἐπὶ τὴν χώρην, αὐτοὶ δέ σφι εἶξαι καὶ οὐ ναυμαχῆσαι. Οὐκ ἔχουσι δὲ τοῦτο διασημῆναι ἀτρεκέως, οὔτε εἰ ἥσσονες συγγινωσκόμενοι εἶναι τῇ ναυμαχίῃ κατὰ τοῦτο εἶξαν, οὔτε εἰ βουλόμενοι ποιῆσαι οἷόν τι καὶ ἐποίησαν. Ἀθηναίους μέν νυν, ἐπείτε σφι οὐδεὶς ἐς μάχην κατίστατο, ἀποβάντας ἀπὸ τῶν νεῶν τραπέσθαι πρὸς τὰ ἀγάλματα· οὐ δυναμένους δὲ ἀνασπάσαι ἐκ τῶν βάθρων αὐτὰ οὕτω δὴ περιβαλομένους σχοινία ἕλκειν, ἐς οὗ ἑλκόμενα τὰ ἀγάλματα ἀμφότερα τὠυτὸ ποιῆσαι, ἐμοὶ μὲν οὐ πιστὰ λέγοντες, ἄλλῳ δέ τεῳἐς γούνατα γάρ σφι αὐτὰ πεσεῖν, καὶ τὸν ἀπὸ τούτου χρόνον διατελέειν οὕτω ἔχοντα. Ἀθηναίους μὲν δὴ ταῦτα ποιέειν, σφέας δὲ Αἰγινῆται λέγουσι, πυθομένους τοὺς Ἀθηναίους ὡς μέλλοιεν ἐπὶ σφέας στρατεύεσθαι, ἑτοίμους Ἀργείους ποιέεσθαι· τούς τε δὴ Ἀθηναίους ἀποβεβάναι ἐς τὴν Αἰγιναίην καὶ παρεῖναι βοηθέοντας σφίσι τοὺς Ἀργείους καὶ λαθεῖν τε ἐξ Ἐπιδαύρου διαβάντας ἐς τὴν νῆσον καὶ οὐ προακηκοόσι τοῖσι Ἀθηναίοισι ἐπιπεσεῖν ὑποταμομένους τὸ ἀπὸ τῶν νεῶν, ἅμα τε ἐν τούτῳ τὴν βροντήν τε γενέσθαι καὶ τὸν σεισμὸν αὐτοῖσι.» Ηροδοτος Ιστορίαι Ε' 82,5

*

Edited by - Sesostris on 08/05/2014 20:23:06

quote:

---

quote:

---

panpam
Όταν μιλάμε για ιστορικότητα των μύθων δεν μιλάμε μόνο για το (προφανές) ιστορικό γεγονός ότι κυκλοφορούσαν αλλά και για την ιστορικότητα των περιστατικών που διηγούνται.

---

Θα χαρώ να βρης στοιχεία και να με συμπληρώσης, όπου κατά τη γνώμη σου υστερώ.

*

---

Όταν ο DSM σας λέει να μάθετε να διαβάζετε και ορθογραφία,εσείς τον κατηγορείτε για ανάρμοστη συμπεριφορά και άλλα κουραφέξαλα.

Το "Ηρόδοτος Ιστορίαι",το "Παυσανία Κορινθιακά","Ηλειακά","Αττικά" τι είναι ?

quote:

---

Θα ήθελα να ξέρω τι διαβάζεις τόσες σελίδες panpam και τι καταλαβαίνεις.

Όταν ο DSM σας λέει να μάθετε να διαβάζετε και ορθογραφία,εσείς τον κατηγορείτε για ανάρμοστη συμπεριφορά και άλλα κουραφέξαλα.....

---

...ἐκ γὰρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τὸ στόμα λαλεῖ

quote:

---

panpam
Είπα κάτι απλό. Καλή η παράθεση των μύθων (που όποιοι θέλουν βρίσκουν παντού) αλλά που είναι η "ιστορία" του τίτλου του τόπικ;

---

*

quote:

---

quote:

---

panpam
Είπα κάτι απλό. Καλή η παράθεση των μύθων (που όποιοι θέλουν βρίσκουν παντού) αλλά που είναι η "ιστορία" του τίτλου του τόπικ;

---

Αν δεν σου αρέσουν ή δεν σε καλύπτουν αυτά που γράφω, έχεις τις εξής επιλογές:

1ον Να μη τα διαβάζης.

2ον Να τα διαβάζης από άλλες σελίδες μια και τα βρίσκεις παντού.

3ον Να πας για κανένα παγωτό μιας και το προτιμάς όπως έγραψες, και να πάψης να μας ζαλίζεις.

Να κάνης κριτική σε κάτι που μπορείς να κάνης καλύτερα, και όχι σε πράγματα που είσαι άσχετη.

*

---

Οι Πάλικοι ήταν δύο Θεοί της Σικελίας, γιοί του Δία και της Νύμφης Αίτνας, ή σύμφωνα με άλλη άποψη, της Θαλίας, κόρης του Ηφαίστου. Ανήκαν στις χθόνιες θεότητες και το όνομά τους προέρχεται από το «πάλιν = ξανά» και το «ικνέομαι = προσέρχομαι ως ικέτης-ικετεύω». Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι το όνομα είναι Φοινικικό και προέρχεται από το «παλιχίν = αξιοσέβαστος» και την λατρεία τους την έφεραν στην Σικελία Φοίνικες άποικοι, γι αυτό και τους θεωρούσαν προστάτες της ναυτιλίας και των ναυτικών που ήταν επάγγελμα των Φοινίκων. Όταν η Θαλία ήταν έγκυος, ο Δίας φοβούμενος την Ήρα είπε στην γη να την κρύψη, ή σύμφωνα με άλλη εκδοχή, αυτή που παρακάλεσε τη γη να την κρύψη ήταν η Θαλία. Ούτως ή άλλως η γη έκρυψε την Θαλία, και όταν ήλθε η ώρα να γεννηθούν, άνοιξε και βγήκαν τα δύο παιδιά. Άλλος μύθος όμως αναφέρει μόνο έναν «Παλικό» γιο του Δία, τον οποίο φοβούμενος την Ήρα μεταμόρφωσε σε αετό.

Ο ναός των Παλικών βρισκόταν στην πόλη της Σικελίας Έρυκα, όπου τους είχαν σε μεγάλη υπόληψη και τους απέδιδαν μεγάλες τιμές, γιατί έδιναν χρησμούς, και έκαναν πολλά θαύματα. Εκεί κοντά βρισκόντουσαν και δυο μικρές και βαθιές λίμνες που τις θεωρούσαν αδελφές των Παλίκων, και εκεί καθώς λέγεται δινόντουσαν όρκοι. Το ιερό τους δε ήταν και απαραβίαστο άσυλο δούλων, και όταν οι ιδιοκτήτες των δούλων έδιναν εκεί ένορκη υπόσχεση δεν την ανακαλούσαν. Αυτός που έδινε τον όρκο ήταν στεφανωμένος και κρατούσε κλαδιά ελιάς, φορώντας έναν απλό ριχτό χιτώνα, και επαναλάμβανε τα λόγια που του έλεγαν. Στην ιστορία δεν αναφέρεται κανένας ιδιοκτήτης δούλου που να αθέτησε τον όρκο που έδωσε εκεί. Κατά την εβδομηκοστή πρώτη Ολυμπιάδα, ο στρατηγός των Σικελών Δουκέτιος, έχτισε εκεί πόλη που την ονόμασε προς τιμή των Παλίκων, «Παλίκη». Λέγεται ότι κατά τους αρχαιότατους χρόνους γινόντουσαν εκεί και ανθρωποθυσίες οι οποίες όμως αργότερα καταργήθηκαν. Ο ιστορικός Μακρόβιος Κρόνιος γράφει τα εξής σχετικά με τους Παλικούς:

«Οι δε Παλικοί προσαγορευόμενοι παρά τοις εγχωρίοις αυτόχθονες θεοί νομίζονται. Υπάρχουσι δε τούτων· αδελφοί κρατήρες χαμαίζηλοι. Προσιέναι δε αγιστεύοντας χρη προς αυτούς από τε παντός άγους και συνουσίας, έτι δε και τινών εδεσμάτων. Φέρεται δε απ' αυτών οσμή βαρεία θείου και τοις πλησίον ισταμένοις καρηβάρησιν εμποιούσαν δεινήν. Το δε ύδωρ εστί θολερόν αυτών και την χρόαν ομοιότατον χαμαί ρύπω λευκώ· φέρεται δε κολπούμενόν τε και παφλάζον, οίαι εισίν αι δίναι των ζεόντων αναβολάδην υδάτων. Φασί δ' είναι και το βάθος απέραντον των κρατήρων τούτων, ώστε και βους εισπεσόντας ηφανίσθαι και ζεύγος ορικόν εισελαυνόμενον, έτι δε φορβάδας εναλλομένας. Όρκος δε εστί τοις Σικελιώταις μέγιστος καθηραμένων των προκληθέντων· οι δε ορκοταί γραμμάτιον έχοντες αγορεύουσι τοις ορκουμένοις περι ων αν χρήζουσι τους όρκους· ο δε ορκούμενος θάλλον κραδαίνων, εστεμμένος, άζωστος, και μονοχίτων, εφαπτόμενος του κρατήρος, εξ υποβολής δίεισι τον όρκον. Και αν μεν εμπεδώσει τους ρηθέντας όρκους,ασινής άπεισιν οίκαδε· παραβάτης δε γενόμενος των θεών εμποδών τελευτά. Τούτων δε γινομένων εγγυητάς υπίσχουνται καταστήσειν τοις ιερεύσι, [οις] εάν τι νεαρόν γένηται κάθαρσιν οφλισκάνουσι του τεμένους. Περί δε τον τόπον τούτον ώκησαν Παλινοί πόλιν επώνυμον τούτων των δαιμόνων Παλικήν.»
Μακροβίου Κρονίου «Περί των εν Σικελία θαυμαζομένων ποταμών Ε' 19»

Με το όνομα Πανδώρα αναφέρονται σε μία, δηλαδή την γνωστή γυναίκα του Επιμηθέα. Όμως ο Ορφέας στα «Αργοναυτικά», αναφέρει την Πανδώρα σαν καταχθόνια και τιμωρό θεά με σιδερένιο σώμα, που κατοικούσε στον Άδη μαζί με την Εκάτη και τις Εριννύες. Άλλοι όμως πιστεύουν ότι ο Ορφέας με αυτό το όνομα εννοούσε την γη, ένα από τα επίθετα της οποίας ήταν Πανδότειρα ή Πανδώρα, γιατί πρόσφερε στους ανθρώπους τα δώρα της.

«...άυτικα δ' εξ Αΐδαο διά φλογός ηγέρθησαν δειναί θαμβήτειραι απηνέες, ασπροσόρατοιή μεν γαρ δέμας έσχε σιδηρέον, ην καλέουσιν Πανδώρην χθόνιοι· συν δ' αιολόμορφος ίκανεν, τρισσοκάρηνος, ιδείν ολόον τέρας, ούτι δαϊκτόν.» Ορφέως Αργοναυτικά 973

[Από δε τον Άδη ξεπήδησαν μέσα από τη φωτιά φοβερές μορφές εκπληκτικά σκληρές,, που κανένας δεν μπορούσε να αντικρύση τη μορφή τους, Γιατί η μία που οι άνθρωποι την ονόμαζαν Πανδώρα είχε σώμα σιδερένιο, και μαζί της μια απαστράπτουσα μορφή με τρία κεφάλια, τέρας ολέθριο στην όψη και ακαταμάχητο.]

Ο Άδρανος πάλι ήταν ένα από τους τοπικούς θεούς της Σικελίας, και τον τιμούσαν ιδιαίτερα στην ομώνυμη πόλη Άδρανο, που όπως έλεγαν την είχε χτίσει ο Διόνυσος στις πλαγιές της Αίτνας. Μερικοί πίστευαν ότι αυτός ήταν ο πατέρας των Παλικών. Στον ναό του Άδρανου ήταν αφιερωμένοι π'ανω από χίλιοι σκύλοι, οι οποίοι όπως έλεγαν, την μεν ημέρα υποδεχόντουσαν κουνώντας τις ουρές τους τους επισκέπτες του ναού, και την νύχτα βοηθούσαν και οδηγούσαν τους μεθυσμένους. Όμως κατασπάραζαν τους ασεβείς και τους ιερόσυλους.
Όταν κάποια στιγμή ξέσπασε πόλεμος μεταξύ δύο φατριών της Αδράνου, και χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα, η μία παράταξη κάλεσε σε βοήθεια τον στρατηγό Ικέτη των Καρχηδονίων, και η άλλη τον Κορίνθιο Τιμολέοντα. Η μάχη μεταξύ των δύο στρατοπέδων δόθηκε κοντα στην πόλη, και ο Τιμολέων νίκησε κατά κράτος τον Ικέτη. Τότε οι κάτοικοι της Αδράνου άνοιξαν τις πύλες της πόλεως και δέχτηκαν με τρόμο και θαυμασμό τον Τιμολέοντα, και διηγούμενοι όπως γράφει και ο Πλούταρχος, ότι κατά την διάρκεια της μάχης έξω από τα τείχη, μέσα στην πόλη άνοιξαν μόνες τους οι πύλες του ναού, και το πρόσωπο του αγάλματος του θεού ίδρωνε ενώ το δόρυ που κρατούσε σειόταν. Ο Άδρανος ήταν ο πολιούχος θεός της Αδράνου, τον τιμούσαν όμως σε όλη την Σικελία.

«..ὁ δὲ Τιμολέων ἐπιπορευόμενος ἐδεῖτο ταῦτα μὴ ποιεῖν, ἀλλ' ἄγειν κατὰ τάχος καὶ συνάπτειν τοῖς πολεμίοις ἀσυντάκτοις οὖσιν, ὡς εἰκὸς ἄρτι παυομένοις ὁδοιπορίας καὶ περὶ σκηνὰς καὶ δεῖπνον ἀσχόλοις οὖσιν. καὶ λέγων ἅμα ταῦτα, τὴν ἀσπίδα λαβὼν ἡγεῖτο πρῶτος ὥσπερ ἐπὶ νίκην πρόδηλον· οἱ δ' εἵποντο τεθαρρηκότες, ἔλαττον ἢ τριάκοντα σταδίους ἔτι τῶν πολεμίων ἀπέχοντες. ὡς δὲ καὶ τούτους διῆλθον, ἐπιπίπτουσιν αὐτοῖς ταραττομένοις καὶ φεύγουσιν ὡς πρῶτον ᾔσθοντο προσιόντας· ὅθεν ἀνῃρέθησαν μὲν οὐ πολλῷ πλείους τριακοσίων, ἑάλωσαν δὲ δὶς τοσοῦτοι ζῶντες, ἐλήφθη δὲ [καὶ] τὸ στρατόπεδον. οἱ δ' Ἀδρανῖται τὰς πύλας ἀνοίξαντες προσέθεντο τῷ Τιμολέοντι, μετὰ φρίκης καὶ θαύματος ἀπαγγέλλοντες, ὡς ἐνισταμένης τῆς μάχης οἱ μὲν ἱεροὶ τοῦ νεὼ πυλῶνες αὐτόματοι διανοιχθεῖεν, ὀφθείη δὲ τοῦ θεοῦ τὸ μὲν δόρυ σειόμενον ἐκ τῆς αἰχμῆς ἄκρας, τὸ δὲ πρόσωπον ἱδρῶτι πολλῷ ῥεόμενον.» Πλούταρχος Τιμολέων Ιβ' 6-9

*

Ο Σατράπης ήταν τοπικός θεός της Ηλίδας, που τον λάτρεψαν όταν αυξήθηκε ο πληθυσμός της πόλεώς τους, και εκεί βρισκόταν το χάλκινο άγαλμά του. Τον παρίσταναν νέο δίχως γένια, όρθιο με σταυρωμένα τα πόδια και στηριζόμενο με τα δύο χέρια πάνω στο δόρυ του, και ντυμένος με μάλλινα και λινά ενδύματα. Αυτό το άγαλμα του Σατράπη ήταν παλαιότερα του Ποσειδώνα και λατρευόταν στο Σαμικό της Ηλείας (περιοχή Καϊάφα) που ήταν παραθαλάσσιο. Αργότερα όμως το μετέφεραν στην Ηλίδα και το μετονόμασαν σε Σατράπη, όνομα που το πήραν από τους κατοίκους της Πάτρας. Επίσης με το όνομα Σατράπης, επικαλούνταν και ο Κορύβαντας.

καθότι δὲ Ἠλείων ἡ πόλις πληθύει μάλιστα ἀνθρώποις, κατὰ τοῦτο ἀνδριάς σφισιν ἀνδρὸς οὐ μείζων μεγάλου χαλκοῦς ἐστιν οὐκ ἔχων πω γένεια τόν τε ἕτερον τῶν ποδῶν ἐπιπλέκων τῷ ἑτέρῳ καὶ ταῖς χερσὶν ἀμφοτέραις ἐπὶ δόρατι ἠρεισμένος: ἐσθῆτα δὲ ἐρεᾶν αὐτῷ καὶ ἀπὸ λίνου τε καὶ βύσσου περιβάλλουσι. τοῦτο τὸ ἄγαλμα ἐλέγετο εἶναι Ποσειδῶνος, ἔχειν δὲ τὸ ἀρχαῖον ἐπὶ Σαμικῷ τῷ ἐν τῇ Τριφυλίᾳ τιμάς: μετακομισθὲν δὲ ἐς τὴν Ἦλιν τιμῆς μὲν καὶ ἐς πλέον ἔτι ἥκει, Σατράπην δὲ καὶ οὐ Ποσειδῶνα ὄνομα αὐτῷ τίθενται, μετὰ τὴν Πατρέων προσοίκησιν τὸ ὄνομα τοῦ Σατράπου διδαχθέντες: Κορύβαντός τε ἐπίκλησις ὁ Σατράπης ἐστί. Παυσανία Ηλιακών Β' Κε' 5-6

quote:

---

Περί του Σατράπη

Ο Σατράπης ήταν τοπικός θεός της Ηλίδας, που τον λάτρεψαν όταν αυξήθηκε ο πληθυσμός της πόλεώς τους, και εκεί βρισκόταν το χάλκινο άγαλμά του. Τον παρίσταναν νέο δίχως γένια, όρθιο με σταυρωμένα τα πόδια και στηριζόμενο με τα δύο χέρια πάνω στο δόρυ του, και ντυμένος με μάλλινα και λινά ενδύματα. Αυτό το άγαλμα του Σατράπη ήταν παλαιότερα του Ποσειδώνα και λατρευόταν στο Σαμικό της Ηλείας (περιοχή Καϊάφα) που ήταν παραθαλάσσιο. Αργότερα όμως το μετέφεραν στην Ηλίδα και το μετονόμασαν σε Σατράπη, όνομα που το πήραν από τους κατοίκους της Πάτρας. Επίσης με το όνομα Σατράπης, επικαλούνταν και ο Κορύβαντας.

καθότι δὲ Ἠλείων ἡ πόλις πληθύει μάλιστα ἀνθρώποις, κατὰ τοῦτο ἀνδριάς σφισιν ἀνδρὸς οὐ μείζων μεγάλου χαλκοῦς ἐστιν οὐκ ἔχων πω γένεια τόν τε ἕτερον τῶν ποδῶν ἐπιπλέκων τῷ ἑτέρῳ καὶ ταῖς χερσὶν ἀμφοτέραις ἐπὶ δόρατι ἠρεισμένος: ἐσθῆτα δὲ ἐρεᾶν αὐτῷ καὶ ἀπὸ λίνου τε καὶ βύσσου περιβάλλουσι. τοῦτο τὸ ἄγαλμα ἐλέγετο εἶναι Ποσειδῶνος, ἔχειν δὲ τὸ ἀρχαῖον ἐπὶ Σαμικῷ τῷ ἐν τῇ Τριφυλίᾳ τιμάς: μετακομισθὲν δὲ ἐς τὴν Ἦλιν τιμῆς μὲν καὶ ἐς πλέον ἔτι ἥκει, Σατράπην δὲ καὶ οὐ Ποσειδῶνα ὄνομα αὐτῷ τίθενται, μετὰ τὴν Πατρέων προσοίκησιν τὸ ὄνομα τοῦ Σατράπου διδαχθέντες: Κορύβαντός τε ἐπίκλησις ὁ Σατράπης ἐστί. Παυσανία Ηλιακών Β' Κε' 5-6

*

---

...ἐκ γὰρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τὸ στόμα λαλεῖ

quote:

---

panpam
Πότε χρονολογείται τέτοια λατρεία; Γιατι το σατράπης είναι περσική λέξη. Μάλλον ως τίτλος θεότητας και όχι όνομα (και μάλιστα ύστερης εποχής) ταιριάζει.http://en.wikipedia.org/wiki/Satrap

---

*

Η Μολπαδία η Παρθένος και η Ροιώ, ήταν κόρες του Στάφυλου και της Χρυσοθέμιδας. Σε μια εποχή που μόλις είχε εφευρεθεί η οινοποιία και το κρασί ήταν σπάνιο και πολύτιμο, ο Στάφυλος είχε ένα δοχείο, που κατ' εντολή του το φύλαγαν οι δύο κόρες του Μολπαδία και Παρθένος. Το δοχείο αυτό το φύλαγαν σε ένα χώρο που γειτόνευε με το χοιροστάσιο, και κάποια στιγμή που είχε πάρει ο ύπνος τις δύο αδελφές, μπήκαν οι χοίροι στην αποθήκη, έσπασαν το δοχείο και χύθηκε το κρασί. Όταν η Μολπαδία και η Παρθένος ξύπνησαν και είδαν τη ζημιά, πανικόβλητες λόγω της σκληρότητας του πατέρα τους, έτρεξαν και έπεσαν από ένα ψηλό βράχο στη Θάλασσα και σκοτώθηκαν. Ο θεός Απόλλων όμως είτε γιατί τις λυπήθηκε, είτε γιατί είχε συγγένεια λόγω του ότι με την αδελφή τους Ροιώ είχε αποκτήσει έναν γιο, τις πήρε και τις έβγαλε στην χερσόνησο της Καρίας, την μεν Παρθένο στην πόλη Βούβαστο ή Εύβαστο σύμφωνα με άλλους, και την Μολπαδία στην πόλη Κάσταβο, και έδωσε εντολή να τις τιμούν σαν θεές.

Σύμφωνα με τον μύθο η Μολπαδία φανερωνόταν στα όνειρα των ανθρώπων και τους θεράπευε από όλες ασθένειες ακόμα και απ' αυτές τις ανίατες, απάλυνε τους πόνους σε όσες είχαν δύσκολο τοκετό, και συνέτρεχε γενικά όλους τους παθόντες. Σύντομα η φήμη της απλώθηκε σε όλη την χερσόνησο της Καρίας και την λάτρευαν παντού με το όνομα Ημιθέα, επειδή την είχε φέρει εκεί ο Απόλλων. Στο ναό της συνέρρεαν πλήθη κόσμου και τα αφιερώματα από αυτούς που γιατρεύτηκαν ήταν πολλά και βαρύτιμα. Μολονότι όμως ο ναός της ήταν απερίφρακτος και αφύλακτος, και τα αναθήματα εκτεθειμένα, κανένας δεν τόλμησε ποτέ να τον συλήση. Ακόμα και οι Πέρσες που λεηλάτησαν όλα τα ιερά των Ελλήνων δεν τόλμησαν να τον πλησιάσουν φοβούμενοι την οργή της θεάς.

Άλλοι πάλι λένε ότι ο Στάφυλος εξαπάτησε τον Λύρκο, γιο του Φορωνέα, και απέκτησε από την κόρη του Λύρκου Ημιθέα ένα γιο τον Βάσιλο, ο οποίος βασίλευσε στην πόλη Καυνία της Καρίας, μετά τον θάνατο του πατέρα του.

Ἔστι δ´ ἐν Καστάβῳ τῆς Χεῤῥονήσου ἱερὸν ἅγιον Ἡμιθέας, ἧς τὴν περιπέτειαν οὐκ ἄξιον παραλιπεῖν. πολλοὶ μὲν οὖν καὶ ποικίλοι λόγοι περὶ ταύτης παραδέδονται· τὸν δ´ ἐπικρατοῦντα καὶ συμφωνούμενον παρὰ τοῖς ἐγχωρίοις διέξιμεν. Σταφύλου γὰρ καὶ Χρυσοθέμιδός φασι γενέσθαι τρεῖς θυγατέρας, Μολπαδίαν καὶ Ῥοιὼ καὶ Παρθένον ὄνομα. καὶ τῇ μὲν Ῥοιοῖ τὸν Ἀπόλλωνα μιγέντα ἔγκυον ποιῆσαι· τὸν δὲ πατέρα αὐτῆς ὡς ὑπ´ ἀνθρώπου τῆς φθορᾶς γεγενημένης ὀργισθῆναι, καὶ διὰ τοῦτο τὴν θυγατέρα εἰς λάρνακα συγκλείσαντα βαλεῖν εἰς τὴν θάλατταν. προσενεχθείσης δὲ τῆς λάρνακος τῇ Δήλῳ τεκεῖν ἄῤῥενα, καὶ προσαγορεῦσαι τὸ παιδίον Ἄνιον. τὴν δὲ Ῥοιὼ παραδόξως σωθεῖσαν ἀναθεῖναι τὸ βρέφος ἐπὶ τὸν βωμὸν τοῦ Ἀπόλλωνος, καὶ ἐπεύξασθαι τῷ θεῷ, εἰ ἔστιν ἐξ ἐκείνου, σώζειν αὐτό. τὸν δ´ Ἀπόλλωνα μυθολογοῦσι τότε μὲν κρύψαι τὸ παιδίον, ὕστερον δὲ φροντίσαντα τῆς τροφῆς διδάξαι τὴν μαντικήν, καί τινας αὐτῷ περιτιθέναι μεγάλας τιμάς. τὰς δὲ τῆς φθαρείσης ἀδελφὰς Μολπαδίαν καὶ Παρθένον φυλαττούσας τὸν τοῦ πατρὸς οἶνον, προσφάτως κατ´ ἀνθρώπους εὑρημένον, εἰς ὕπνον κατενεχθῆναι· καθ´ ὃν δὴ καιρὸν τὰς τρεφομένας παρ´ αὐτοῖς ὗς εἰσελθεῖν, καὶ τόν τε ἔχοντα τὸν οἶνον κέραμον συντρῖψαι καὶ τὸν οἶνον διαφθεῖραι. τὰς δὲ παρθένους μαθούσας τὸ γεγονός, καὶ φοβηθείσας τὸ ἀπότομον τοῦ πατρός, φυγεῖν ἐπὶ τὸν αἰγιαλὸν καὶ ἀπό τινων πετρῶν ὑψηλῶν ἑαυτὰς ῥῖψαι.

Ἀπόλλωνα δὲ διὰ τὴν οἰκειότητα τὴν πρὸς τὴν ἀδελφὴν ὑπολαβόντα τὰς κόρας εἰς τὰς ἐν Χεῤῥονήσῳ πόλεις καταστῆσαι. καὶ τὴν μὲν ὀνομαζομένην Παρθένον ἐποίησεν ἐν Βουβαστῷ τῆς Χεῤῥονήσου τιμὰς ἔχειν καὶ τέμενος, Μολπαδίαν δὲ εἰς Κάσταβον ἐλθοῦσαν διὰ τὴν ἀπὸ τοῦ θεοῦ γενομένην ἐπιφάνειαν Ἡμιθέαν ὠνομάσθαι καὶ τιμᾶσθαι παρὰ πᾶσι τοῖς ἐν Χεῤῥονήσῳ. ἐν δὲ ταῖς θυσίαις αὐτῆς διὰ τὸ συμβὰν περὶ τὸν οἶνον πάθος τὰς μὲν σπονδὰς μελικράτῳ ποιοῦσι, τὸν δ´ ἁψάμενον ἢ φαγόντα ὑὸς οὐ νόμιμον προσελθεῖν πρὸς τὸ τέμενος. ἐν δὲ τοῖς ὕστερον χρόνοις ἐπὶ τοσοῦτον ἔλαβε τὸ ἱερὸν αὔξησιν τῆς Ἡμιθέας, ὥστε μὴ μόνον παρὰ τοῖς ἐγχωρίοις καὶ τοῖς περιοίκοις τιμᾶσθαι διαφερόντως, ἀλλὰ καὶ τοὺς μακρὰν οἰκοῦντας εἰς αὐτὸ φιλοτίμως φοιτᾶν, καὶ θυσίαις τε μεγαλοπρεπέσι καὶ ἀναθήμασιν ἀξιολόγοις τιμᾶν, τὸ δὲ μέγιστον, Πέρσας ἡγουμένους τῆς Ἀσίας καὶ πάντα τὰ τῶν Ἑλλήνων ἱερὰ συλῶντας μόνου τοῦ τῆς Ἡμιθέας τεμένους ἀποσχέσθαι, τούς τε λῃστὰς τοὺς πάντα διαρπάζοντας μόνον τοῦτο ἀφεῖναι παντελῶς ἄσυλον, καίπερ ἀτείχιστον ὑπάρχον καὶ ἀκίνδυνον ἔχον τὴν ἁρπαγήν. αἰτίαν δὲ τῆς ἐπὶ πλέον αὐξήσεως φέρουσι τὴν κοινὴν εἰς ἀνθρώπους εὐεργεσίαν· τοῖς τε γὰρ κάμνουσι κατὰ τοὺς ὕπνους ἐφισταμένην φανερῶς διδόναι τὴν θεραπείαν καὶ πολλοὺς τοῖς ἀπεγνωσμένοις πάθεσι συνεχομένους {περιτυχόντας} ὑγιασθῆναι· πρὸς δὲ τούτοις {τὸ περὶ} τὰς δυστοκούσας τῶν γυναικῶν τῆς ἐν ταῖς ὠδῖσι ταλαιπωρίας καὶ κινδύνων ἀπαλλάττειν τὴν θεόν. διὸ καὶ πολλῶν ἐκ παλαιῶν χρόνων σεσωσμένων πεπλήρωται τὸ τέμενος ἀναθημάτων, καὶ ταῦτα οὔθ´ ὑπὸ φυλάκων οὔθ´ ὑπὸ τείχους ὀχυροῦ φυλαττόμενα, ἀλλ´ ὑπὸ τῆς συνήθους δεισιδαιμονίας. Διόδωρος Σικελιώτης Ε' 62-63

Ο Αντίνοος ήταν ένας θεός της ύστερης αρχαιότητας, και δεν έχει καμία σχέση με τους θεούς και τους ήρωες της Ελληνικής θεογονίας όπως μας την μετέφεραν οι Έλληνες συγγραφείς και ποιητές. Σύμφωνα λοιπόν με αυτά που γνωρίζουμε, ο Αντίνοος ήταν ένας ωραίος νέος από την Βιθυνία, που τον είχε ερωτευθεί ο αυτοκράτορας Αδριανός, και όταν ύστερα από ένα ατύχημα πνίγηκε κολυμπώντας στον Νείλο, τον θεοποίησε και έχτισε στην Αίγυπτο μια πόλη που της έδωσε τ' όνομά του , την Αντινούπολη, με μεγαλοπρεπέστατο ναό προς τιμή του με την επιγραφή «ΑΝΤΙΝΟΥΣ ΣΥΝΘΡΟΝΟΣ ΤΟΙΣ ΘΕΟΙΣ ΤΩΝ ΑΙΓΥΠΤΙΩΝ». Στον ναό αυτό ίδρυσε και μαντείο, όπου δινόντουσαν αληθινοί χρησμοί, λόγο του φόβου προς τον Αδριανό, επειδή τους χρησμούς αυτούς τους έγραφε ο ίδιος ο Αδριανός και τους έδινε σαν χρησμούς του θεού Αντίνοου.
Ο Αδριανός όμως δεν αρκέστηκε σ' αυτά, και για να κάνη επίδειξη δυνάμεως και μεγαλύτερη την δόξα του Αντίνοου, θέλησε να μεταφέρη την λατρεία του και στην Ελλάδα. Για τον σκοπό αυτό, εξανάγκασε τους κατοίκους της Μαντινείας στην Αρκαδία, με το πρόσχημα ότι ο Αντίνοος ήταν και από την Αρκαδία, αφού την Βιθυνία την είχαν κτίσει Αρκάδες άποικοι, να χτίσουν ναό στον Αντίνοο, και να του αποδίδουν τιμές και θυσίες κάθε χρόνο, καθώς και αγώνες ανά πενταετία.

Σύμφωνα με άλλες διηγήσεις, στην Άβυδο της Αιγυπτιακής Θηβαΐδας, υπήρχε θεός με το όνομα Βήσας, το μαντείο του οποίου έδινε σφραγισμένους χρησμούς. Λέγεται μάλιστα ότι μερικούς τέτοιους χρησμούς έστειλαν και στον αυτοκράτορα Κωνστάντιο, αλλά μάλλον αυτά που έγραφαν δεν του ήταν αρεστά, γιατί μετά απ' αυτό εξόρισε και φυλάκισε αρκετούς. Σύμφωνα επίσης με τους ίδιους, επειδή τον Βήσα τον τιμούσαν και στην Αντινούπολη, η πόλη αυτή ονομαζόταν Βησαντίνους, πριν μετονομασθεί και πάρει το όνομα του Αντίνοου. Άλλοι πάλι πίστευαν ότι το Βήσας ήταν επίθετο του Όσιρη ή του Σάραπη.

Τον Αντίνοο τον παρουσίαζαν κατά διαφόρους τρόπους, αλλά συνήθως με την μορφή του Διονύσου ή του Απόλλωνα. Επίσης ο Αδριανός τον έκανε και αστερισμό, μετονομάζοντας για τον σκοπό αυτό τον αστερισμό του Γανυμήδη. Με την μορφή του Αντίνοου έχουν βρεθεί αρκετά νομίσματα, και στο Καπιτώλιο της Ρώμης σώζεται άγαλμά του. Κάποιοι μάλιστα πιστεύουν ότι είναι δική του και μια εικόνα που σώζεται στο Belvedere, άλλοι όμως λένε ότι μάλλον είναι του Μελέαγρου ή άλλου ήρωα.

..., ἐνομίσθη δὲ καὶ Ἀντίνους σφίσιν εἶναι θεός: τῶν δὲ ἐν Μαντινείᾳ νεώτατός ἐστιν ὁ τοῦ Ἀντίνου ναός. οὗτος ἐσπουδάσθη περισσῶς δή τι ὑπὸ βασιλέως Ἀδριανοῦ: ἐγὼ δὲ μετ' ἀνθρώπων μὲν ἔτι αὐτὸν ὄντα οὐκ εἶδον, ἐν δὲ ἀγάλμασιν εἶδον καὶ ἐν γραφαῖς. ἔχει μὲν δὴ γέρα καὶ ἑτέρωθι, καὶ ἐπὶ τῷ Νείλῳ πόλις Αἰγυπτίων ἐστὶν ἐπώνυμος Ἀντίνου: τιμὰς δὲ ἐν Μαντινείᾳ κατὰ τοιόνδε ἔσχηκε. γένος ἦν ὁ Ἀντίνους ἐκ Βιθυνίου τῆς ὑπὲρ Σαγγαρίου ποταμοῦ: οἱ δὲ Βιθυνιεῖς Ἀρκάδες τέ εἰσι καὶ Μαντινεῖς τὰ ἄνωθεν. τούτων ἕνεκα ὁ βασιλεὺς κατεστήσατο αὐτῷ καὶ ἐν Μαντινείᾳ τιμάς, καὶ τελετή τε κατὰ ἔτος ἕκαστον καὶ ἀγών ἐστιν αὐτῷ διὰ ἔτους πέμπτου. οἶκος δέ ἐστιν ἐν τῷ γυμνασίῳ Μαντινεῦσιν ἀγάλματα ἔχων Ἀντίνου καὶ ἐς τἄλλα θέας ἄξιος λίθων ἕνεκα οἷς κεκόσμηται καὶ ἀπιδόντι ἐς τὰς γραφάς: αἱ δὲ Ἀντίνου εἰσὶν αἱ πολλαί,.... Παυσανία Αρκαδικά Θ' 7-8

*

quote:

---

Περί του Αντινόου

Ο Αντίνοος ήταν ένας θεός της ύστερης αρχαιότητας, και δεν έχει καμία σχέση με τους θεούς και τους ήρωες της Ελληνικής θεογονίας όπως μας την μετέφεραν οι Έλληνες συγγραφείς και ποιητές. ....
Edited by - Sesostris on 14/05/2014 23:19:23

---

...ἐκ γὰρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τὸ στόμα λαλεῖ

quote:

---

panpam
Ο Αντίνοος ήταν ιστορικό πρόσωπο. Άνθρωπος, όχι θεός, που "θεοποιήθηκε" λόγο της σχέσης του με τον αυτοκράτορα.

Δεν έχει άραγε "καμία σχέση με τους θεούς και τους ήρωες της Ελληνικής θεογονίας όπως μας την μετέφεραν οι Έλληνες συγγραφείς και ποιητές΄";;;
Ίσως έχει. Αναζητώντας την "ιστορία" πίσω από τους "μύθους" ίσως η περίπτωσή του είναι ενδεικτική για το πως προέκυψαν οι διάφοροι 'θεοί' και 'θεές' των μύθων και των ποιητών. Μπορεί δηλαδή το ίδιο να έγινε με την 'θεοποίηση' και άλλων. Αυτό το υποψιαζόταν και οι αρχαίοι αφού υπήρχαν φήμες για "τάφο του Δία" (http://www.zoniana.gr/locations.htm) που δείχνει ότι ακόμα και ο... "πατέρας θεών και ανθρώπων" ίσως ξεκίνησε την καριέρα του ως άνθρωπος που πέθανε και θεοποιήθηκε από εκείνους στους οποίους ήταν αγαπητός.

---

*

quote:

---

quote:

---

panpam
Ο Αντίνοος ήταν ιστορικό πρόσωπο. Άνθρωπος, όχι θεός, που "θεοποιήθηκε" λόγο της σχέσης του με τον αυτοκράτορα.

Δεν έχει άραγε "καμία σχέση με τους θεούς και τους ήρωες της Ελληνικής θεογονίας όπως μας την μετέφεραν οι Έλληνες συγγραφείς και ποιητές΄";;;
Ίσως έχει. Αναζητώντας την "ιστορία" πίσω από τους "μύθους" ίσως η περίπτωσή του είναι ενδεικτική για το πως προέκυψαν οι διάφοροι 'θεοί' και 'θεές' των μύθων και των ποιητών. Μπορεί δηλαδή το ίδιο να έγινε με την 'θεοποίηση' και άλλων. Αυτό το υποψιαζόταν και οι αρχαίοι αφού υπήρχαν φήμες για "τάφο του Δία" (http://www.zoniana.gr/locations.htm) που δείχνει ότι ακόμα και ο... "πατέρας θεών και ανθρώπων" ίσως ξεκίνησε την καριέρα του ως άνθρωπος που πέθανε και θεοποιήθηκε από εκείνους στους οποίους ήταν αγαπητός.

---

Αρκετές από τις απαντήσεις σου panpam, μου δίνουν την εντύπωση ότι διαβάζεις εντελώς επιφανειακά αυτά που γράφουν οι άλλοι, και τις περισσότερες φορές γράφεις απλώς για να γράψης και να κάνης αισθητή την παρουσία σου. Γι αυτό και επαναλαμβάνεις αυτά που έχουν ειπωθεί ήδη. Και το λέω αυτό, γιατί αν είχες διαβάσει προσεκτικότερα αυτά που έγραψα στη σελίδα 2 του παρόντος, δεν θα έγραφες εκείνες τις τότε ανεκδιήγητες απαντήσεις, και σήμερα θα είχες κάποια άλλη απορία.

Σου υπενθυμίζω λοιπόν, ότι στην απάντησή μου εκεί στις 12/04/2014 έγραψα μεταξύ άλλων:

Σύμφωνα με την “Ιστορική-Ορθολογιστική” μέθοδο, οι θεοί -αν όχι όλοι πάντως αρκετοί από αυτούς- όπως και οι ήρωες, υπήρξαν σαν ιστορικά πρόσωπα, που αργότερα θεοποιήθηκαν λόγω της μεγάλης προσφοράς τους στην ανθρωπότητα. Αυτή την προσέγγιση τη βρίσκουμε στον Εκαταίο και κατά κάποιο τρόπο στον Φερεκύδη, ο οποίος όμως σήμερα ίσως δεν γίνεται και τόσο αντιληπτός. Ονομάζεται ακόμη ορθολογιστική αυτή η μέθοδος γιατί προσπαθεί να ερμηνεύσει τους μύθους με ένα λογικό τρόπο και να αποκαλύψει τα ιστορικά γεγονότα που κρύβονται πίσω από τους μύθους. Εκφραστές της ήταν ακόμη ο Πολύβιος, ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, ο Στράβων και ο Ευήμερος.

Εκτός τούτων έδωσα και στοιχεία τόσο από το Ευσέβιο, όσο και από τον Τζέτζη, τα οποία αν σε ενδιέφεραν πραγματικά θα έψαχνες να τα βρης, αν όχι για κανένα άλλο λόγο, τουλάχιστον για να διαπιστώσης κατά πόσον αυτά που γράφω είναι αξιόπιστα. Εσύ όμως τα αγνόησες, ίσως επειδή είναι γραμμένα στην ύστερη αρχαία Ελληνική γλώσσα, και βαριέσαι να το ψάξης επειδή σου είναι ευκολότερο να διαβάζης ερμηνείες τύπου Τρεμπέλα και Κολιτσάρα ή ότι σου πασάρουν οι απολογητές.

Υ.Γ.
Δεν θέλω να νομίσης panpam ότι αυτά σου τα έγραψα για να σου κάνω επίθεση. Σου τα έγραψα εντελώς φιλικά για να σε ταρακουνήσω λιγάκι μπας και αλλάξεις τρόπο σκέψης και τακτική, γιατί είναι κρίμα να καταπίνης αμάσητο ότι σου πασάρει ο καθένας, δίχως να το ψάξης. Και κάτι ακόμα. Αν θέλουμε να αντικρούσουμε αυτά που γράφουν οι άλλοι με επιχειρήματα, πρέπει προηγουμένως να διαβάζουμε καλά αυτά που διαβάζουν εκείνοι, και όχι αυτά που γνωρίζουμε εμείς επειδή μας είναι αρεστά.

*

---

quote:

---

panpam
Δεν αντέκρουσα κάτι - σχολίασα -
Την “Ιστορική-Ορθολογιστική” μέθοδο τη δέχομαι όταν και εφ'όσο μπορεί να δειχθεί από τα γεγονότα (όπως πχ στην περίπτωση του Αντίνοου) από εκεί και πέρα δε βλέπω τι σε ενόχλησε στο ποστ μου.

---

*

quote:

---

panpam
Δεν αντέκρουσα κάτι - σχολίασα -
Την “Ιστορική-Ορθολογιστική” μέθοδο τη δέχομαι όταν και εφ'όσο μπορεί να δειχθεί από τα γεγονότα (όπως πχ στην περίπτωση του Αντίνοου)

---

Η περίπτωση της θεοποίησης του Αντίνοου από τον αυτοκράτορα Αδριανό panpam, δέχεται πολλαπλές ερμηνείες και σχόλια από τον αναγνώστη, ανάλογα με το εύρος των ιστορικών του γνώσεων, και των αναζητήσεών του. Στη θέση σου για παράδειγμα, κάποιος άλλος θα παρατηρούσε ότι την εποχή εκείνη που οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες θεοποιούσαν όποιον τους έκανε κέφι, και επέβαλαν στους κατακτημένους λαούς να τον προσκυνάνε σαν θεό, άν στην περίπτωση του Αντίνοου, και οι διάδοχοι του Αδριανού έβρισκαν ότι για πολιτικούς λόγους τους συνέφερε να επεκτείνουν, και να επιβάλλουν την λατρεία του Αντίνοου σαν μοναδικού θεού σε όλη την επικράτεια της αυτοκρατορίας, εσύ σήμερα θα πήγαινες και θα άναβες κεράκι στον Αντίνοο, και ίσως να γιόρταζες και την ανάστασή του.
Ελπίζω να κατάλαβες τον παραλληλισμό.

*

quote:

---

quote:

---

panpam
Δεν αντέκρουσα κάτι - σχολίασα -
Την “Ιστορική-Ορθολογιστική” μέθοδο τη δέχομαι όταν και εφ'όσο μπορεί να δειχθεί από τα γεγονότα (όπως πχ στην περίπτωση του Αντίνοου)

---

Η περίπτωση της θεοποίησης του Αντίνοου από τον αυτοκράτορα Αδριανό panpam, δέχεται πολλαπλές ερμηνείες και σχόλια από τον αναγνώστη, ανάλογα με το εύρος των ιστορικών του γνώσεων, και των αναζητήσεών του. Στη θέση σου για παράδειγμα, κάποιος άλλος θα παρατηρούσε ότι την εποχή εκείνη που οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες θεοποιούσαν όποιον τους έκανε κέφι, και επέβαλαν στους κατακτημένους λαούς να τον προσκυνάνε σαν θεό, άν στην περίπτωση του Αντίνοου, και οι διάδοχοι του Αδριανού έβρισκαν ότι για πολιτικούς λόγους τους συνέφερε να επεκτείνουν, και να επιβάλλουν την λατρεία του Αντίνοου σαν μοναδικού θεού σε όλη την επικράτεια της αυτοκρατορίας, εσύ σήμερα θα πήγαινες και θα άναβες κεράκι στον Αντίνοο, και ίσως να γιόρταζες και την ανάστασή του.
Ελπίζω να κατάλαβες τον παραλληλισμό.

*

---

quote:

---

panpam
Ναι αλλά ο Αντίνοος που ήταν και - πόσο; 19-20; - δεν βοήθησε ποτέ κανέναν. Άλλο η προώθηση κεριών σε τέτοιο κι άλλο σε κάποιον που όσο ζούσε συμπαραστεκόταν σε ανθρώπους

---

*

quote:

---

[quote]panpam
...Όμως πέρα απ' αυτά θα μπορούσαν να είχαν θεοποιήσει τον Έλληνα Σαμάνο Απολλώνιο Τυανέα, από την ζωή και το έργο του οποίου έχουν ενσωματώσει αρκετά στοιχεία στην ζωή και το έργο του Χριστού.

*

---

...ἐκ γὰρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τὸ στόμα λαλεῖ

quote:

---

panpam
Αυτό είναι αδύνατο αφού οι Χριστιανοί θεμελιώμενα υπήρχαν 50+ χρόνια πριν πεθάνει ο Απολλώνιος.

---

Edited by - Sesostris on 16/05/2014 23:13:11

Σχετικά με τους Κάβειρους υπάρχει δημοσιευμένο στο esoterica ένα άρθρο του ΠΛΩΤΙΝΟΥ (Βασίλης Χλέτσος), ενός από τα παλαιότερα και πλέον αξιόλογα μέλη του forum, το οποίο μπορείτε να βρείτε και να διαβάσετε εδώ.
Εγώ το μόνο που θα κάνω είναι να προσθέσω μερικά παραλειπόμενα που βρήκα στην «ΩΓΥΓΙΑ» του Αθ. Σταγειρήτη, Β' Τόμος σελ. 170 κ.ε. Όπως επισημαίνεται στο βιβλίο, η προέλευση, η ονομασία, τα ονόματα και ο αριθμός των Καβείρων, είναι ένα από τα πιο σκοτεινά και ανεξιχνίαστα κεφάλαια της αρχαιολογίας.
Ο Σαγχουνιάθων στην «Θεογονία των Φοινίκων» αναφέρει σαν Κάβειρους και Διόσκουρους, τους οκτώ γιους του Σηδύκ, από τους οποίους ήταν και ο αρχαιότερος Ασκληπιός, και ότι αυτοί έκτισαν πρώτοι ναό στο Κάσσιο όρος και κατόπιν ο Κρόνος τους έδωσε την πόλη της Βηρυτού, και ότι κατόπιν παραγγελίας του Ερμή του Τρισμέγιστου έγραψαν την αρχαία ιστορία των Φοινίκων, και οι απόγονοί τους ονμάτηκαν Κορύβαντες, και Σαμοθράκες. Δεν αναφέρει όμως από που ονομάστηκαν Κάβειροι, ούτε και πως ονομαζόταν ο καθένας τους. Μερικοί πιστεύουν ότι το όνομα των Καβείρων προέρχεται από το Φοινικικό cavir που σημαίνει ισχυρός, γι αυτό τους ονόμαζαν και Μεγάλους Θεούς. Στα Αραβικά η λέξη (كبير ) cabir, σημαίνει μεγάλος, και στα σανσκριτικά το Kawiras σημαίνει επίσης μεγάλος. Ο Ηρόδοτος συσχετίζει την λατρεία των καβείρων με αυτή του ιθύφαλλου “Κάσμιλου” ή “Κάδμιλου Ερμή” την οποία διδάχτηκαν από τους Πελασγούς πρώτοι από τους Έλληνες οι Αθηναίοι, οι οποίοι έστελναν τους γιούς τους να μυηθούν στα μυστήρια. Θεωρεί όμως τους Κάβειρους, γιους του Αιγυπτίου Ηφαίστου (Φθα), αλλά μάλλον πρόκειται περί συγχύσεως δεδομένου ότι τα βόρεια παράλια της Αιγύπτου είχαν εποικιστεί από Ετεόκρητες Αιγαίους, πρώτο Πελασγούς, Λύκιους και Κάρες, και απ' αυτούς μεταφέρθηκαν τα “Μυστήρια” στην Αίγυπτο, και ιδρύθηκε από τον Φαραώ Άμωση Α΄ κατά τον 16ον αι. παχχ, το ιερό των Καβείρων στην Μέμφιδα.

ταῦτα μέν νυν καὶ ἄλλα πρὸς τούτοισι, τὰ ἐγὼ φράσω, Ἕλληνες ἀπ᾽ Αἰγυπτίων νενομίκασι· τοῦ δὲ Ἑρμέω τὰ ἀγάλματα ὀρθὰ ἔχειν τὰ αἰδοῖα ποιεῦντες οὐκ ἀπ᾽ Αἰγυπτίων μεμαθήκασι, ἀλλ᾽ ἀπὸ Πελασγῶν πρῶτοι μὲν Ἑλλήνων ἁπάντων Ἀθηναῖοι παραλαβόντες, παρὰ δὲ τούτων ὧλλοι. Ἀθηναίοισι γὰρ ἤδη τηνικαῦτα ἐς Ἕλληνας τελέουσι Πελασγοὶ σύνοικοι ἐγένοντο ἐν τῇ χώρῃ, ὅθεν περ καὶ Ἕλληνες ἤρξαντο νομισθῆναι. ὅστις δὲ τὰ Καβείρων ὄργια μεμύηται, τὰ Σαμοθρήικες ἐπιτελέουσι παραλαβόντες παρὰ Πελασγῶν, οὗτος ὡνὴρ οἶδε τὸ λέγω·τὴν γὰρ Σαμοθρηίκην οἴκεον πρότερον Πελασγοὶ οὗτοι οἵ περ Ἀθηναίοισι σύνοικοι ἐγένοντο, [καὶ παρὰ τούτων Σαμοθρήικες τὰ ὄργια παραλαμβάνουσι]. ὀρθὰ ὦν ἔχειν τὰ αἰδοῖα τἀγάλματα τοῦ Ἑρμέω Ἀθηναῖοι πρῶτοι Ἑλλήνων μαθόντες παρὰ Πελασγῶν ἐποιήσαντο· οἱ δὲ Πελασγοὶ ἱρόν τινα λόγον περὶ αὐτοῦ ἔλεξαν, [τὰ ἐν τοῖσι ἐν Σαμοθρηίκῃ μυστηρίοισι δεδήλωται. Ηρόδοτος – Ευτέρπη 51

Ο Στράβων πάλι σχετίζει τους Καβείρους με τους Κορύβαντες και τους Τελχίνες και παρατηρεί ότι άλλες θεότητες συγχέονται με αυτές και άλλες θεωρούνται πρόγονοί τους. Μάλιστα δε παραλληλίζει την Καβείρια λατρεία με την παιδοτροφία του Διός, πράγμα το οποίο μπορεί να σημαίνει ότι προϋπήρξε η Καβείρια λατρεία της Ολυμπίας, και γράφει σχετικά:

...τοιούτους γάρ τινας δαίμονας ἢ προπόλους θεῶν τοὺς Κουρῆτάς φασιν οἱ παραδόντες τὰ Κρητικὰ καὶ τὰ Φρύγια͵ ἱερουργίαις τισὶν ἐμπεπλεγμένα ταῖς μὲν μυστικαῖς ταῖς δ᾽ ἄλλαις περί τε τὴν τοῦ Διὸς παιδοτροφίαν τὴν ἐν Κρήτηι καὶ τοὺς τῆς μητρὸς τῶν θεῶν ὀργιασμοὺς ἐν τῆι Φρυγίαι καὶ τοῖς περὶ τὴν Ἴδην τὴν Τρωικὴν τόποις. τοσαύτη δ᾽ ἐστὶν ἐν τοῖς λόγοις τούτοις ποικιλία͵ τῶν μὲν τοὺς αὐτοὺς τοῖς Κουρῆσι τοὺς Κορύβαντας καὶ Καβείρους καὶ Ἰδαίους δακτύλους καὶ Τελχῖνας ἀποφαινόντων͵ τῶν δὲ συγγενεῖς ἀλλήλων καὶ μικράς τινας αὐτῶν πρὸς ἀλλήλους διαφορὰς διαστελλομένων͵ ὡς δὲ τύπωι εἰπεῖν καὶ κατὰ τὸ πλέον͵ ἅπαντας ἐνθουσιαστικούς τινας καὶ βακχικοὺς καὶ ἐνοπλίωι κινήσει μετὰ θορύβου καὶ ψόφου καὶ κυμβάλων καὶ τυμπάνων καὶ ὅπλων͵ ἔτι δ᾽ αὐλοῦ καὶ βοῆς ἐκπλήττοντας κατὰ τὰς ἱερουργίας ἐν σχήματι διακόνων͵ [ὥσ]τε καὶ τὰ ἱερὰ τρόπον τινὰ κοινοποιεῖσθαι ταῦτά τε καὶ τῶν Σαμοθράικων καὶ τὰ ἐν Λήμνωι καὶ ἄλλα πλείω διὰ τὸ τοὺς προπόλους λέγεσθαι τοὺς αὐτούς. ἔστι μὲν οὖν θεολογικὸς πᾶς ὁ τοιοῦτος τρόπος τῆς ἐπισκέψεως καὶ οὐκ ἀλλότριος τῆς τοῦ φιλοσόφου θεωρίας. Στράβων Γεωγραφικά Ι' 3,7

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr