Η αν.ρωμαικη αυτοκρατορια ήταν ο προμαχώνας της χριστιανικής Ευρώπης γιά χίλια καί πλέον έτη, προστατεύοντάς τήν από επιδρομές βαρβάρων, επιδρομές οι οποίες ήταν ικανές νά διαγράψουν τελείως τήν πολιτιστική ταυτότητα της Ευρώπης πού γνωρίζουμε σήμερα. Αν οι Πέρσες ή οι Aραβες ή οι Οθωμανοί είχαν κατακλύσει τήν Ευρώπη, σίγουρα η Ευρωπαϊκή ιστορία θά ήταν πολύ διαφορετική σήμερα. Επίσης τό κράτος του Βυζαντίου ήταν ο θεματοφύλακας της Ελληνικής γλώσσας καί της πνευματικής κληρονομιάς των Αρχαίων Ελλήνων. Αν δέν είχαν αντιγραφεί τά χιλιάδες έργα των αρχαίων σοφών καί είχαν παραδοθεί στό έλεος των ασιατών εισβολέων, ελάχιστα θά γνωρίζαμε γιά τίς αρχαίες επιστήμες καί τήν αρχαία φιλοσοφία.

Οι αρχαίοι Ελληνες ανέπτυξαν όλες τίς επιστήμες, αλλά παρέλειψαν νά κάνουν κάτι εξίσου σημαντικό. Δέν δημιούργησαν Ελληνικό κράτος μέ αποτέλεσμα νά γίνουν υπόδουλοι των αρχαίων Ρωμαίων χωρίς νά οργανώσουν ούτε τήν υποτυπώδη αντίσταση. Οι μεσαιωνικοί Έλληνες δημιούργησαν καί οργάνωσαν τό πρώτο Ελληνικό κράτος, τό οποίο ήταν τό ισχυρότερο του τότε γνωστού κόσμου. Όλοι οι υπόλοιποι λαοί σέβονταν τόν ρωμαιο αυτοκράτορα καί φθονούσαν τόν πλούτο καί τήν αίγλη της Κωνσταντινουπόλεως. Η Ελληνική γλώσσα ακούγονταν από τήν Σικελία μέχρι τήν Καππαδοκία καί τόν Πόντο, καί από τήν Μακεδονία μέχρι τήν Κρήτη καί τήν Κύπρο. Οι Ελληνες, γιά πρώτη φορά ήταν ενωμένοι καί δέν μάχονταν ο ένας τόν άλλον.

Οι αρχαίοι Ελληνες ανέπτυξαν τήν ιατρική, αλλά οι Βυζαντινοί δημιούργησαν νοσοκομεία καί ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, οι αρχαίοι Ελληνες είπαν: "Υπέρ πάντων η Πατρίς", αλλά οι Βυζαντινοί έκτισαν τά δυνατότερα τείχη καί οργάνωσαν τόν ισχυρότερο στρατό καί στόλο της εποχής, οι αρχαίοι Ελληνες μίλησαν πρώτοι γιά δικαιοσύνη καί ισότητα, αλλά οι Βυζαντινοί ανέπτυξαν τό καλύτερο νομοθετικό καί διοικητικό σύστημα γιά νά διοικήσουν τό αχανές κράτος τους, οι αρχαίοι Ελληνες ήταν οι καλύτεροι μαθηματικοί καί φυσικοί, αλλά οι Βυζαντινοί έκτισαν τό μεγαλύτερο κτίριο του τότε γνωστού κόσμου μέσα σέ πέντε χρόνια, τήν του Θεού Αγία Σοφία. Οι μεσαιωνικοί Ελληνες ή Ρωμιοί, όπως αποκαλούσαν τούς εαυτούς τους, ήταν εξίσου ικανοί μέ τούς προγόνους τους στήν τέχνη. Σύμφωνα μέ τόν ιστορικό Steven Runciman: "Η βυζαντινή τέχνη ήταν από τίς μεγαλύτερες σχολές τέχνης παγκοσμίως. Κανένας αρχαίος Ελληνας δέ θά μπορούσε νά χτίσει τήν Αγία Σοφία, αυτό απαιτούσε πολύ βαθιά τεχνική γνώση".

Οι Βυζαντινοί πού συνέχισαν μέ φανατισμό νά ομιλούν τήν αρχαία Ελληνική γλώσσα καί νά εξελληνίζουν τά ξένα ονόματα θεωρούσαν τιμή τους ότι ήταν απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων. Τά πρώτα βιβλία πού μάθαιναν τά παιδιά ήταν η Ιλιάδα καί η Οδύσσεια του Ομήρου καί οι αγαπημένοι τους ήρωες ήταν μεταξύ άλλων, ο Λεωνίδας καί ο Μέγας Αλέξανδρος. O Παναγιώτης Κανελλόπουλος άριστος μελετητής της Ελληνικής Ιστορίας μάς παραθέτει στό βιβλίο του, Γεννήθηκα στό 1402: "Οι πατριαρχες της Εκκλησίας πήραν από τήν αρχαία Αθήνα τά φώτα τους, ενώ οι άριστα μορφωμένοι Πατριάρχες, Φώτιος καί Αρέθας, είχαν αγκαλιάσει τόν Πλάτωνα. Όταν δε οι Φράγκοι κατέλαβαν τήν Βασιλεύουσα, ξύπνησε έντονα η Ελληνική συνείδηση των Ελλήνων καί αισθάνθηκαν όσοι αποσύρθηκαν στήν Μικρά Ασία, αντικρύζοντας τήν Σμύρνη, τήν Έφεσσο καί τή Μίλητο, τό Ελληνικό αίμα νά ρέει στίς φλέβες τους. Εάλω μέν η πατρίς, αλλ' ανδρί σοφώ πάς τόπος Ελλάς".
αποτελεσμα ρωμιοι γεννηθηκαμε ρωμιοι θα πεθανουμε και εμεις οι ιδιοι δεν αποδεχομαστε την ιστορια μας.Ειναι απιστευτο αυτο.

Δίδυμος(5ος-6ος αι.): συγγραφέας γεωπονικού έργου με τίτλο "Γεωργικά"

Ιουλιανός ο Αρχιτέκτων (5ος-6ος αι.): εφηύρε ένα μηχανισμό άντλησης νερού.

ΕΚΤΟΣ ΑΙΩΝΑΣ

Ανθέμιος ο Τραλλειανός, ο αρχιτέκτονας της Αγίας Σοφίας, κι αυτό τα λέει όλα.

Ισίδωρος ο Μιλήσιος, αρχιτέκτονας της Αγίας Σοφίας, ίδρυσε στην Κωνσταντινούπολη Σχολή Μηχανικών όπου διδάσκονταν έργα του Ευκλείδη ("Στοιχεία") και του Αρχιμήδη. Εξέδοσε και σχολίασε έργα του Ευτόκιου, Αρχιμήδη, Απολλώνιου, κατήρτισε την πρώτη συλλογή των έργων του Αρχιμήδη. Στον Ισίδωρο αποδίδεται η εφεύρεση ενός οργάνου για τη χάραξη υπερβολών.

Ισίδωρος ο Μιλήσιος ο Νεώτερος, μηχανικός και αρχιτέκτονας.

Ευτόκιος, μαθηματικός, μαθητής του Ισίδωρου

Ήρωνας, μαθηματικός

Ιεροκλής , γεωγράφος, συγγραφέας του έργου "Συνέκδημος" όπου παρατίθενται πληροφορίες για τις επαρχίες και 923 πόλεις της Αυτοκρατορίας.

Ιωάννης ο Φιλόπονος μαθηματικός και αστρονόμος.

Λεόντιος, μαθηματικός και μηχανικός, μαθητής του Ισίδωρου, συγγραφέας του "περί κατασκευής Αρατείας σφαίρας"

Διονύσιος ο Μικρός, αστρονόμος, συνέταξε πίνακες του Πασχαλίου από το 532 ώς το 627μ.Χ.

Ρητόριος ο Βυζαντινός, αστρονόμος, συγγραφέας του "Διήγησις και επίλυσης πάσης της αστρονομικής τέχνης" απαρτιζόμενου εξ 120 βιβλίων

Στέφανος ο Βυζάντιος, γεωγράφος, συγγραφέας του "Περί πόλεων"

Σωτήριχος, μαθηματικός, συγγραφέας του "σχόλια εις το ρητόν του δευτέρου βιβλίου της αριθμητικής του Νικομάχου Γερασηνού"

Βάσσος Κασσιανός (6ος-7ος αι.) σπουδαίος συγγραφέας γεωπονικών συγγραμάτων, εκ των οποίων το κυριότερο είναι το "Γεωπονικά", 26 βιβλίων, όπου για πρώτη φορά στην ιστορία αναφέρεται η χρήση χημικού λιπάσματος. Αναφέρει σχετικά ο Βάσσος: "συν αυτούς (τους ερεβίνθους) προβραχέντας μετά νίτρου(=λίπασμα) σπείρουσιν"

Τιμόθεος ο Γαζαίος (6ος-7ος αι.), ζωολόγος, συγγραφέας του "Περί τετραπόδων θηρίων των Ινδιών" τεσσάρων βιβλίων.

Αριστοφάνης ο Βυζάντιος (6ος-7ος αι.) ζωολόγος, συγγραφέας του "Περί ζώων επιτομή".

Πισίδης Γεώργιος (6ος-7ος αι.), λόγιος, ζωολόγος, αστρονόμος, συγγραφέας του "Εις την εξαήμερον" όπου γράφει ότι η γη είναι σφαιρική.

ΕΒΔΟΜΟΣ ΑΙΩΝΑΣ

Καλλίνικος, μηχανικός, αρχιτέκτων, εφευρέτης του περίφημου "υγρού πυρός".

Στέφανος ο Αλεξανδρεύς, μαθηματικός και αστρονόμος, συγγραφέας της "Περί της μαθηματικής τέχνης".

Θεόφιλος ο Εδεσσηνός (695-785) αστρονόμος.

ΕΝΑΤΟΣ ΑΙΩΝΑΣ

Θεοδήγιος, καθηγητής αστρονομίας και μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης.

Θεόδωρος ο Γεωμέτρης, καθηγητής γεωμετρίας στο Πανεπιστήμιο της Πόλης.

Λέων ο Μαθηματικός, συνέλεξε και εξέδοσε έργα των Αρχιμήδη, Απολλώνιου, Διοφάντου, Ευκλείδη και Πτολεμαίου, σχολιάζοντάς τα. Συγγραφέας του έργου "Πρόχειροι κανόνες" που περιέχει αστρονομικούς πίνακες. Εφευρέτης του οπτικού τηλέγραφου. Ο Λέων κατασκεύασε δύο τέλεια συγχρονισμένα ρολόγια. Τοποθέτησε το ένα στο φρούριο του Λούλου στην Ταρσό (σημερινά σύνορα Τουρκίας- Συρίας) και το άλλο στο ηλιακόν του Φάρου, στην Κωνσταντινούπολη. Ανάμεσα στα δύο ρολόγια υπήρχε μια σειρά από επτά φρυκτωρίες, δηλαδή πύργους όπου άναβαν συνθηματικές φωτιές. Όλο το συστημα αποτελούσε έναν οπτικό τηλέγραφο που μπορούσε να μεταδώσει δώδεκα διαφορετικά μηνύματα, τα οποία αντιστοιχούσαν σε κάθε ώρα του ρολογιού. Π.χ. ώρα δώδεκα=αραβική επίθεση, ώρα μία=πυρκαγιά, κλπ. Έτσι, αν γινόταν αραβική επίθεση στα σύνορα της Κιλικίας η πρώτη φρυκτωρία άναβε στις δώδεκα ακριβώς και χάρη στο όλο μηχανισμό του Λέοντα, το μήνυμα έφτανε σε μία ώρα στο παλάτι της Πόλης.

Κωνσταντίνος ο Σικελός (9ος-10ος αι.), μαθηματικός, μαθητής του Λέοντα Μαθηματικού.

Λέων ΣΤ' ο Σοφός, αυτοκράτορας, συγγραφέας αστρονομικών συγγραμάτων κι ενός έργου σχετικού με τους κεραυνούς.

ΔΕΚΑΤΟΣ ΑΙΩΝΑΣ

Γρηγόριος, καθηγητής της αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης, επινοητής ενός βελτιωμένου τύπου αστρολάβου, τον οποίο ονόμασε "κόσμημα μαθηματικόν".

Ήρωνας ο Βυζαντινός, μαθηματικός, μηχανικός, συγγραφέας των "Περί γεωδαισίας", "Πολιορκητικά" μαθηματικού συγγράματος, και των "Υπόμνημα εις την αριθμητικήν εισαγωγήν" και "Περί μετρήσεως".

Νικηφόρος ο Πατρίκιος, καθηγητής γεωμετρίας στο Πανεπιστήμιο της Πόλης.

ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ ΑΙΩΝΑΣ

Ζεβεληνός Ελευθέριος, αστρονόμος, συγγραφέας του έργου "Περί της δηλώσεως των αστέρων ενώσεων του τε Κρόνου και Διός εν τοις τριγώνοις".

Συμεών Σηθ, αστρονόμος, βοτανολόγος, ιατρός, συγγραφέας των "Σύνοψις φυσικής, περί χρείας των ουρανίων σωμάτων", "Σύνταγμα κατά στοιχείον πετρί τροφών δυνάμεων", "περί φουκάς", δηλαδή ζύθου.

Ψελλός Μιχαήλ, συγγραφέας μεταξύ άλλων και των "Επίλυσεις φυσικών ζητημάτων" σχετικού με μετεωρολογικά στοιχεία, "Περί λίθων δυνάμεως" με πίνακες ορυκτών και ορισμένες φυσικές ιδιότητές του, "Περί μεγάλου ενιαυτού" σπουδαίου αστρονομικού έργου. Πίστευε πως οι φθορές και οι γενέσεις της ύλης γίνονται από αίτια φυσικά και όχι από μυστικές δυνάμεις.

Μιχαήλ Εφέσιος, (11ος-12ος αι.) συγγραφέας φυσικών έργων, κκαθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης.

Ευστράτειος Νίκαιας, συγγραφέας μιας μετερεωλογικοαστρονομικής εργασίας.

ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ ΑΙΩΝΑΣ

Γλυκάς Μιχαήλ, αστρονόμος, συγγραφέας του "Ει χρη μαθηματικήν επιστήμην αποτρόπαιον ηγείσθαι παντάπασιν" όπου δείχνει ότι θα έπρεπε να χαραχθεί η διαχωριστική γραμμή μεταξύ αστρολογίας και αστρονομίας.

Θεόδωρος ο Πρόδρομος, λόγιος, συγγραφέας μιας μαθηματικής πραγματείας με τίτλο "Περί μεγάλου και μικρού" και του έργου "Μαθημάτων αστρονομίας".

Ιωάννης ο Καματηρός, λόγιος, συγγραφέας μεταξύ άλλων και του "Περί της του αστρολάβου χρήσεως".

Νεόφυτος ο Μοναχός, συγγραφέας του "Σχόλιον στα ψηφία κατ' Ινδούς" όπου χρησιμοποιεί τα ανατολικά αραβικά αριθμητικά ψηφία.

Νικηφόρος Βλεμμύδης, λόγιος συγγραφέας μεταξύ άλλων και των έργων "Γεωγραφίαν συνοπτική", "ΙΣτορία περί της Γης εν συνόψει" όπου πραγματεύεται το μέγεθος και την στρογγυλότητα της Γης, "Περί Ουρανού και Γης, χρόνου και ημερών" αστρονομικό, "Επιτομή φυσικής" 31 βιβλίων, ενός από τα σπουδαιότερα συγγράματα της μεσαιωνικής βιβλιογραφίας για τα φυσικά φαινόμενα.

ΔΕΚΑΤΟΣΤΡΙΤΟΣ ΑΙΩΝΑΣ

Ακροπολίτης Γεώργιος, λόγιος, συγγραφέας μαθηματικών και αστρονομικών έργων, δικαιολόγησε επιστημονικότατα την αιτία της έκλειψης του ηλίου στα 1239.

Μανουήλ Ολόβολος, διευθυντής του Πανεπιστημίου της Πόλης, συγγραφέας του αστρονομικού έργου "Περί της του ηλίου εκλείψεως".

Γεώργιος ο Κύπριος, συγγραφέας γεωμετρικών και γεωγραφικών πραγματειών.

Παχυμέρκης Γεώργιος, μαθηματικός και αστρονόμος. Λύνει προβλήματα β' βαθμού, γραμμικά συστήματα και προχωρεί στην λύση της εξίσωσης χ^3 - 4*χ^2 + χ -4 = 0. Συγγραφέας των "Είκοσι κεφάλαια αριθμητικής", του 454σέλιδου έργου με τον τίτλο "Σύνταγμα των τεσσάρων μαθημάτων αριθμητικής, μουσικής, γεωμετρίας, και αστρονομίας".

Χούμνος Νικηφόρος, λόγιος, ασχολήθηκε με τις φυσικές επιστήμες και την μετεωρολογία.

Πλανούδης Μάξιμος, μαθηματικός και αστρονόμος, συγγραφέας των "Ψηφοφορία κατ' Ινδούς" όπου εισάγονται αραβικοι αριθμοί, και το ψηφίο μηδέν "0", "Σχόλια αριθμητικής Διοφάντου" κ.ά.

ΔΕΚΑΤΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΑΙΩΝΑΣ

Βρυένιος Μανουήλ, μαθηματικός και αστρονόμος, συγγραφέας του έργου "Σφαιρικά τινά και εποπτικά", και ενός συγγράματος για την θεωρία της μουσικής. Σχολίασε Ευκλείδη, Πτολεμαίο κ.ά.

Μετοχίτης Θεόδωρος, λόγιος, συγγραφέας 120 δοκιμίων για τις φυσικομαθηματικές επιστήμες, τα σπουδαιότερα εκ των οποίων είναι "Στοιχείωσις εν τη αστρονομική επιστήμη" 91 βιβλίων, "Δια τα μηχανών έργα", "Υπομνηματισμοί και σημειώσεις γνωμικαί". Σχολίασε Πτολεμαίο ("Μαθηματική Σύνταξις") , Αριστοτέλη (φυσικά)

Φιλής Μανουήλ, λόγιος, συγγραφέας των "Περί ζώων ιδιότητος" και "ΠΕρί φυτών".

Τρικλίνιος Δημήτριος, λόγιος, συγγραφέας αστρονομικών έργων, έκανε αστρονομικές παρατηρήσεις με ένα όργανο αστρονομικό που μετρούσε το ύψος των αστέρων, του εντοιχισμένου τετράντα.

Βαρλαάμ ο Καλαβρός, καθηγητής μαθηματικών και αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης, συγγραφέας έργων μεταξύ άλλων και των "Αριθμητική απόδειξις των γραμμικώς εν τω δευτέρω στοιχείω αποδειχθέντων", "Λογιστική" 6 βιβλίων που αναφέρεται στον αριθμητικό λογισμό με ακέραιους αριθμούς, και κλάσματα συνήθη και εξηκονταδικά, "Περί ορφθογωνίων τριγώνων". Ίδρυσε σχολή μαθηματική και αστρονομική στην Θεσσαλονίκη.

Νικηφόρος Γρηγοράς, μαθηματικός και αστρονόμος. Στα 1325 κατάλαβε με δικές του μετρήσεις το σφάλμα του Ιουλιανού ημερολογίου το οποίο και διόρθωσε. Υπολόγισε όλες τις εκλείψεις του ηλίου της τελευταίας χιλιετίας. Βελτίωσε τον αστρολάβο έτσι ώστε ο αστρονόμος να βρίσκει με ορισμένη μέθοδο με κάθε δυνατή ακρίβεια σε δεδομένο χρόνο τις θέσεις των αστέρων.

Χιονιάδης Γρηγόριος, συγγραφέας του "Πίνακες αστρονομικοί", δίδαξε αστρονομία στη Σχολή της Τραπεζούντας. Μετέφρασε περσικά αστρονομικά έργα.

Λυκίτης Κωνσταντίνος (13ος-14ος αι.), δίδαξε αστρονομία στην Ακαδημία των θετικών επιστημών στην Τραπεζούντα, όπου και ίδρυσε αστεροσκοπείο. Ασχολήθηκε και με την οπτική.

Πεδιάσιμος Ιωάννης (13ος-14ος αι.), πρύτανης του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης, συγγραφέας των "Γεωμετρία" και "Σύνοψις περί μετρήσεως και μερισμού γης" όπου ασχολείται με τα εμβαδά. Σχολίασε Πτολεμαίο και Κλεομήδη. Διαπραγματεύθηκε τον διπλασιασμό του κύβου.

Μελιτηνιώτης Θεόδωρος(1310-1389), συγγραφέας του μνημειώδους έργου "Αστρονομική τρίβιβλος" 9 βιβλίων, και πρύτανης της Πατριαρχικής Σχολής της Κωνσταντινούπολης.

Αργυρός Ισαάκ (1310-1372), μαθηματικός και αστρονόμος, μαθητής του Νικηφόρου Γρηγορά, συγγραφέας μεταξύ άλλων και των έργων "Μέθοδος κατασκευής αστρολαβικού οργάνου", "Μέθοδοι λογικαί ηλιακών και σεληνιακών κύκλων", "Περί εύρέσεως των τετραγωνικών πλευρών των μη ρητών τετραγώνων αριθμών".

Ραβδάς Νικόλαος, λόγιος και μαθηματικός, συγγραφέας των έργων "Παράδοσις σύντομος και σαφέστατη της ψηφοφορικής (=αριθμητικής) επιστήμης" και "Πολιτικών (=πρακτικών) λογαριασμών μέθοδος". Το πρώτο έργο αναφέρεται σε κλάσματα και τους δεκαδικούς αριθμούς, στο δεύτερο αναφέρεται η γνωστή σε όλους μέθοδος των τριών.

Μοσχόπουλος Μανουήλ, λόγιος και μαθηματικός, συγγραφέας του "Παράδοσις εις την εύρεσιν των τετραγώνων αριθμών" που συνίσταται στην διάταξη ν^2 ακεραίων μέσα σε ένα τετράγωνο με ν γραμμές και ν στήλες έτσι ώστε οι αριθμοί που διατάσσονται σε κάθε γραμμή, σε κάθε στήλη, και σε κάθε διαγώνιο να έχουν το άθροισμα ν*(ν^2 +1)/2

Βαλσαμών Μιχαήλ, μαθηματικός, θεωρούμενος ως ο επιφανέστερος των Ρωμηών κανονολόγων, καθηγητής στην ΠΑτριαρχική Σχολή.

Γεώργιος ο Γεωμέτρης, μαθηματικός, συγγραφέας του "Μέθοδος της γεωμετρίας".

Δημήτριος Πεπαγωμένος, ζωολόγος, πτηνολόγος, φαρμακολόγος, συγγραφέας των "Περί της των ιεράκων ανατροφής και θεραπείας", "Κυνοσόφιον", "Ορνεοσόφιον" κ.ά.

Καβασίλας Νικόλαος, λόγιος, μαθηματικός και αστρονόμος. Σε επιστολή του αποδίδει τις παλίρροιες στην έλξη που προκαλεί η δύναμη της σελήνης, η οποία διαδίδεται ευθύγραμμα μαζί με το φώς της. Στην ίδια επιστολή δίνει μια ερμηνεία στα αίτια του σχηματισμού του ουράνιου τόξου, ερμηνεία παρόμοια με αυτή των δυτικών οπτικών του 17ου αι. Εκτέλεσε πειράματα πάνω στη διάθλαση του φωτός και στην πορεία των ακτίνων, μέσα σε μια διάφανη σφαίρα με νερό.

Λιβαδηνός Ανδρέας, λόγιος, συγγραφέας του γεωγραφικού "Περιήγησις"¨.

Μανουήλ ο ΤΡαπεζούντιος, λόγιος μαθηματικός και αστρονόμος, μαθητής του Χιονάδη. Δίδαξε μαθηματικά και αστρονομία στη σχολή της Τραπεζούντας.

Προδρομηνός Νεόφυτος, βοτανολόγος, συντάκτης βοτανολογικού λεξικού.

Χρυσοκόκκης Γεώργιος, αστρονόμος, μαθηματικός, και γεωγράφος. Δίδαξε αστρονομία στη σχολή της Τραπεζούντας. Εργα του: "Περί της επωνυμίας πόλεων και τόπων", "Πως ο της σελήνης ευρίσκεται κύκλος" κ.ά.

Χορτασμένος Ιωάννης (1370-1437), λόγιος, μαθηματικός, αστρονόμος. Στα χειρόγραφά του αναφέρονται σχόλια στο πρόβλημα του τετραγωνισμού του κύκλου.

Μερικές από τις σχολές της Ρωμανίας που λειτούργησαν κατά τις διάφορες περιόδους:

Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης (το οποίο λειτούργησε σχεδόν αδιάλλειπτα από το 330 ώς το 1453)

Σχολή της Βηρυτού

Σχολή της Αντιοχείας

Σχολή της Έδεσσας

Σχολή της Περγάμου

Σχολή της Αλεξανδρείας

Πατριαρχική Σχολή

Σχολή της Νίκαιας

Σχολή του Μυστρά

Σχολή της Σκάμανδρου στην Τρωάδα

Ακαδημία των θετικών επιστημών της Τραπεζούντας.

Σχολή της Σμύρνης

Σχολή της Γάζας

Σχολή της Καισάρειας

Σχολή της Δαμασκού.

Σχολή της Εφέσου
ολα αυτα ειναι παρμενα απο to site http://www.asxetos.gr/viewlinks.asp?catID=150

Ο ΚΩΝCTANTINOC ΠΑΛΑΙΟΛΟΓOC ΔΡΑΓΑCHC , γεννήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου του 1404. Τέταρτος γιος και όγδοο από τα παιδιά του Μανουήλ Β΄ Παλαιολόγου και της πριγκιποπούλας της Σερβίας, της Ελένης Δραγάση. Ήταν ο μόνος από τα παιδιά του ζεύγους που χρησιμοποιούσε και το επίθετο της μητέρας του (Ντραγκάς-Δράκος) και γι΄ αυτό συχνά χαρακτηριζόταν ή παρομοιαζόταν με δράκοντα στη γραμματεία της εποχής, ενώ ο λαός τού χάρισε με θαυμασμό το παρατσούκλι Δράκων, μετά τις μεγάλες του νίκες σε Αχαΐα και Βοιωτία.

Μεγάλωσε υπό τη Δεσποτεία του αδελφού του Θεόδωρου, που είχε αναλάβει τον Μοριά από το 1407. Η εξαιρετικά καλλιεργημένη αυλή του Δεσποτάτου ήταν το σχολειό του και πρώτος του «δάσκαλος» ο Πλήθωνας Γεμιστός. Από τα πιο κοντινά του σε ηλικία αδέλφια, δέθηκε με τον ασθενικό Θωμά, παρά με τον Δημήτριο, τον κακότροπο, φιλόδοξο κι αδίστακτο, που επιβουλευόταν το Δεσποτάτο, αλλά και τον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Ο Δημήτριος ήταν αυτός που το 1442 συμμάχησε με τους Τούρκους ελπίζοντας να καταλάβει την Πόλη και το θρόνο της. Τότε, ερχόμενος τάχιστα με στρατό, ο Κωνσταντίνος έσωσε το βασιλέα του κι αδελφό του, τον Ιωάννη Ι΄ -- εκείνη την περίοδο έχασε και τη δεύτερη σύζυγό του, την Αικατερίνη Γατελούζου. Είχε προηγηθεί ένας σύντομος γάμος (πολιτικού) συμφέροντος. Το Μάρτη του 1428, ο Κωνσταντίνος ήρθε σε γάμο με την πριγκίπισσα Μαγδαλένα της Ηπείρου, ανιψιά του κυβερνήτη της Ηπείρου Μάριο Τόκκο, η οποία πέθανε δύο χρόνια αργότερα. Η προίκα του γι΄ αυτόν το γάμο ήταν όλα τα εδάφη του Τόκκο στην Πελοπόννησο, από όπου και ξεκίνησε τις εκστρατείες του κατά των Φράγκων και των Τούρκων.

Από νεαρή ηλικία επέδειξε στρατιωτικές και διοικητικές ικανότητες. Ξεχώριζε από όλα τα αδέρφια για τον καλό αν και αυστηρό του χαρακτήρα. Νέος ακόμα διοίκησε τις γαίες του κυρ-Μανουήλ στην Ταυρική Χερσόνησο και οι ικανότητές του ήταν τέτοιες που γρήγορα κλήθηκε να αναλάβει, μαζί με τα αδέλφια του, τη διοίκηση του Δεσποτάτου του Μορέως. Όταν ο Αυτοκράτωρ Ιωάννης Ι΄ Παλαιολόγος μετέβη στην Ιταλία για την περίφημη «Σύνοδο της Φεράρας-Φλωρεντίας» και οι αδερφοί του ανέλαβαν τα ηνία στην Πελοπόννησο, εν έτει 1437, εκείνος ανέλαβε τη διοίκηση της Κωνσταντινούπολης. Ο αδερφός του Θεόδωρος ενοχλήθηκε, συνειδητοποιώντας ότι ο Ιωάννης προετοίμαζε για διάδοχό του τον Κωνσταντίνο. Η σχέση τους αποκαταστάθηκε κάπως όταν ο Κωνσταντίνος δέχτηκε να ανταλλάξει τις κτήσεις που είχε στη Θράκη με το Δεσποτάτο του Μυστρά.

Ο Θεόδωρος ήθελε να είναι κοντά στην Κωνσταντινούπολη για να καταλάβει το θρόνο μόλις πέθαινε ο Ιωάννης, αλλά τον πρόλαβε η πανώλη. Πέθανε στη Θράκη, το καλοκαίρι του 1448, τρεις μήνες πριν από τον Αυτοκράτορα. Ο νέος δεσπότης του Μυστρά, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, τοποθέτησε τον αδελφό του, τον Θωμά, δεσπότη στη Γλαρέντζα για να φυλά τη δυτική ακτή και άρχισε να προετοιμάζει τη μεγάλη του εκστρατεία για την απελευθέρωση Ρούμελης και Θεσσαλίας -- το βασίλειό του σύντομα εκτεινόταν ως την Πίνδο. Ο στρατός του Μοριά, υπό τον Κωνσταντίνο, απελευθέρωσε την Πελοπόννησο από τους Φράγκους της Αχαΐας, που είχαν εγκατασταθεί εκεί από την εποχή των Σταυροφοριών. Οι τελευταίες νίκες στην ιστορία του Βυζαντίου ήταν δικές του -- ο «Δράκος» μαζί με τον αδελφό του, τον Θωμά, απελευθέρωσαν Ρούμελη και Θεσσαλία. Οι γαίες αυτές επανακτήθηκαν το 1446 από τον Μουράτ Β΄, τον εμπνευστή των ταγμάτων των γενιτσάρων --οι Τούρκοι ήταν εδώ και δεκαετίες στα Βαλκάνια και οι δυνάμεις τους ήταν ισχυρές-- αλλά αυτό μάλλον έδινε μεγαλύτερη βαρύτητα στις ρωμέικες νίκες.

Με την επιστροφή του Ιωάννη, το 1440, έφυγε και πάλι για το Μοριά για να επιστρέψει το 1442, βοηθώντας στρατιωτικά τον αδερφό αυτοκράτορα, που ήταν αντιμέτωπος με το στρατό του Δημητρίου Παλαιολόγου, ενισχυμένο από δυνάμεις του σουλτάνου. Το 1443 επέστρεψε στην Πελοπόννησο. Η αναδιοργάνωση της διοίκησης --στρατιωτικής και πολιτικής-- και η άμυνα της Πελοποννήσου ήταν από τα πρώτα μελήματά του Δεσπότη. Έχτισε τείχη (Εξαμίλι), ανασυγκρότησε το στρατό, αλλά δεν κατόρθωσε να σταματήσει τις δυνάμεις του Μουράτ Β΄ και το βαρύ του πυροβολικό, που έριξε τα τείχη. Έγινε φόρου υποτελής στον Μουράτ, που είχε σπείρει το θάνατο στην Πελοπόννησο -- οι τουρκικές δυνάμεις είχαν κατασφάξει τον άμαχο πληθυσμό, ανοίγοντας το δρόμο τους για την Αχαΐα και δίνοντας τέλος στα όποια όνειρα του Κωνσταντίνου για αντεπίθεση. Ωστόσο, ο αγώνας του κι η προσωπικότητά του τον έκαναν αγαπητό σε όλο το ρωμέικο. Με το θάνατο του άτεκνου Ιωάννη, στις 31 Οκτωβρίου 1448, εκλέχτηκε Αυτοκράτορας Κωνσταντινουπόλεως και στέφθηκε στο Μυστρά, στις 6 Ιανουαρίου του 1449. Η επιλογή του --παρότι ήδη διεκδικούσε το θρόνο ο Δημήτριος, που έφτασε αμέσως στην πόλη-- έγινε από την εστεμμένη μητέρα τους. Η Ελένη επέμεινε και κέρδισε το θρόνο για τον Κωνσταντίνο, με την υποστήριξη του λαού της Πόλης και του Θωμά, εκ των αδελφών.

Μπήκε ως Αυτοκράτορας στην πόλη στις 12 Μαρτίου, φτάνοντας από τη θάλασσα, συνοδευόμενος από καταλανικές γαλέρες. Έδωσε στον Θωμά και στον Δημήτριο το Δεσποτάτο του Μορέως -- οι όρκοι πίστεως στον νέο Αυτοκράτορα από τους αδελφούς του δεν έγιναν ιδιαίτερα πιστευτοί. Ο Κωνσταντίνος, Αυτοκράτωρ των ελάχιστων εδαφών που έχουν απομείνει από την άλλοτε κραταιά Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, προσπάθησε να συγκροτήσει το στρατό και να αυξήσει τις άμυνές της. Η πολιτική του κρίση τού υπαγόρευσε να μην αλλάξει τα συμφωνηθέντα από τον αδελφό και προκάτοχό του στη Φλωρεντία. Ο Κωνσταντίνος συνέχισε την ενωτική στάση, υποστηριζόμενος μάλιστα από τον ανθενωτικό --και κύριο ιστορικό της ΄Αλωσης-- Σφραντζή, ο οποίος επιθυμούσε την «κατ΄ οικονομίαν» ένωση, μια παράκαμψη από τον ορθόδοξο δρόμο που γινόταν για το καλό της Εκκλησίας και δεν σήμαινε ότι, όταν περνούσαν οι δύσκολες μέρες, η Εκκλησία δεν θα μπορούσε να ξαναβρεί τον ορθό δρόμο. Μάλιστα, ο Σφραντζής ήταν εκείνος που πρότεινε, πολιτικά σκεπτόμενος πάντα, στον Αυτοκράτορα, να παντρευτεί και πάλι --μετά το θάνατο του Μουράτ, το 1451-- τη χήρα του σουλτάνου, τη χριστιανή πριγκίπισσα Μάρα της Σερβίας, που ασκούσε επιρροή στο νέο σουλτάνο, τον Μεχμέτ Β΄. Η σουλτάνα, ωστόσο, αρνήθηκε την πρόταση. Είχε υποσχεθεί, αν γλίτωνε ποτέ από το χαρέμι, να ζήσει σε παρθενία τα υπόλοιπά της χρόνια. Η επόμενη επίλεκτη νύφη ήταν η κόρη του βασιλιά της Γεωργίας, Γεώργιου, μια ορθόδοξη νύφη που θα ηρεμούσε κάπως τους ανθενωτικούς. Τα προξενεία έφυγαν για τη Γεωργία, αλλά πριν εκείνη ξεκινήσει για την Πόλη, ο Κωνσταντίνος δεν ζούσε πια...

Παρά την ενωτική στάση του Αυτοκράτορα, που γνωρίζοντας το ενδιαφέρον του Μωάμεθ Β΄, για την Κωνσταντινούπολη προσπαθούσε να συγκινήσει τη Δύση και ζητούσε μια ακόμα φορά βοήθεια από τα χριστιανικά κράτη, η βοήθεια δεν θα ερχόταν ποτέ. Παρότι ο νέος σουλτάνος είχε ορκιστεί πάνω στο Κοράνι την ακεραιότητα της Πόλης, δεν είχε γίνει πιστευτός. Θα πατούσε τον όρκο του με την πρώτη αφορμή, όπως κι έγινε, όταν ο Κωνσταντίνος του ζήτησε να καταβάλει κάποιο παλαιότερα συμφωνηθέν ποσό, αναφέροντας στην επιστολή του ότι στην αυλή του φιλοξενούσε έναν διεκδικητή του θρόνου του Μωάμεθ. Ήδη, από την πρώτη χρονιά της βασιλείας του, ο Μωάμεθ άρχισε να λαμβάνει μέτρα ενδεικτικά της επιθετικής του διάθεσης.

Αρχές Απριλίου του 1453, αμέσως μετά το Πάσχα των Ελλήνων, ο σουλτάνος απέκτησε τον τίτλο του πολιορκητή, με έναν στρατό αριθμητικά και τεχνικά πολύ ανώτερο και με υψηλότατο ηθικό, σε αντίθεση με το λαό της «Αυτοκρατορίας» που πίστευε ότι θα τιμωρούνταν για την αίρεση της Ένωσης μετά τη Φεράρα-Φλωρεντία. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος βρέθηκε στα τείχη από την πρώτη μέρα της πολιορκίας της, δίπλα στους στρατιώτες του, δίπλα στον Ιουστινιάνη, τον μόνο με τον οποίο μπορούσε να μοιράζεται τις σκέψεις του. Ο θάνατος του Κωνσταντίνου ΙΑ΄ έγινε γνωστός αρκετές ώρες μετά την κατάληψη της Πόλης από τους Οθωμανούς. Η σορός του αναγνωρίστηκε από τα αυτοκρατορικά του πορφυρά πέδιλα -- είχε πέσει στις γραμμές του μετώπου, αρνούμενος να διαφύγει, όπως πολλοί συμβουλάτορες τού πρότειναν.

Στις 26 Ιανουαρίου 1453 δύο γαλέρες αποβίβασαν 700 άνδρες στην Κωνσταντινούπολη. Η παρέλασή τους στους δρόμους της πόλης προκάλεσε τον ενθουσιασμό των κατοίκων. Οι σιδηρόφρακτοι στρατιώτες του Ιωάννη Ιουστινιάνη εθεωρούντο άτρωτοι και η άφιξή τους τροφοδότησε ελπίδες για ενίσχυση από τη Δύση. Αλλά ο Ιουστινιάνης ήταν μόνος.

Ο Ciovani Giustiniani Longo αδικήθηκε από την Ιστορία. Ήταν ένας συνεπής πολεμιστής, γενναίος τυχοδιώκτης ενθουσιώδης υπερασπιστής. Ωστόσο, η υποχώρησή του λίγο πριν από την είσοδο των Τούρκων στην Πόλη έδωσε ερείσματα στην ιστορική καταγραφή για να του απευθύνει μομφή ως προς τη γενναιότητα που επέδειξε.

Για τον Ιουστινιάνη δεν γνωρίζουμε πολλά. Αντλούσε την καταγωγή του από μεγάλη εμπορική οικογένεια της Γένοβας, η οποία είχε υπό τον έλεγχό της τη Χίο. Γεννήθηκε το 1400.

Ο Κωνσταντίνος του έδωσε τον τίτλο του πρωτοστράτορα, του υπευθύνου για την άμυνα της πόλης. Αν κατάφερνε να κρατήσει τους Οθωμανούς έξω από την Κωνσταντινούπολη, θα λάμβανε ως αμοιβή το νησί της Λήμνου.

Η παρουσία του δεν ενθουσίασε όλους τους παράγοντες της Πόλης. Ο μέγας λογοθέτης Λουκάς Νοταράς δεν έκρυβε τη δυσφορία του και οι δύο άνδρες έφτασαν πολύ κοντά στην ένοπλη σύγκρουση. Χρειάστηκε η παρέμβαση του αυτοκράτορα για να αποφευχθεί η αιματοχυσία.

Ο Ιουστινιάνης ήταν υπέρμαχος των ρεαλιστικών λύσεων, αλλά και διόλου φειδωλός ως προς το θάρρος και τη μαχητικότητα που επέδειξε. Σε όλη τη διάρκεια της πολιορκίας ήταν στην πρώτη γραμμή των τειχών, ακούραστος μαχητής και εμψυχωτής δυτικών και Βυζαντινών. Ταυτόχρονα προέτρεπε τον αυτοκράτορα να εγκαταλείψει την πόλη για να αναζητήσει βοήθεια από τη Δύση.

Ο πρωτοστράτορας εγκατέλειψε την άμυνα της Πόλης την ύστατη στιγμή, όταν τραυματίστηκε, λίγο πριν το λάβαρο του σουλτάνου στηθεί στα τείχη. Κατά το Φραντζή δεν δέχθηκε τις παρακλήσεις του Κωνσταντίνου «προς τον αδελφό του» για να παραμείνει στη μάχη αν και το τραύμα του δεν ήταν σοβαρό. Αλλες πηγές αναφέρουν πως πληγώθηκε σοβαρά, στο στέρνο, στο πρόσωπο ή στο πόδι. Αποσύρθηκε μαζί με τους άνδρες του και ουσιαστικά επιταχύνθηκε το αναπόφευκτο. Βενετσιάνοι χρονικογράφοι υποστηρίζουν ότι ο Ιουστινιάνης δείλιασε όταν τραυματίστηκε. Πρόκειται για μία εκδοχή που μάλλον αδικεί την αλήθεια και το ανάστημα του σπουδαίου αυτού άνδρα. ΄Ανδρες αντίστοιχου ηθικού αναστήματος δεν κυριεύονται από πανικό. Επί πενήντα ημέρες πολεμούσε στην πρώτη γραμμή. Γνώριζε τον συσχετισμό των δυνάμεων. Αν σκόπευε να διαφύγει, θα το επιχειρούσε νωρίτερα. Ο ίδιος θα μπορούσε να διαπραγματευτεί με τον σουλτάνο και απάντησε αρνητικά σε όλες τις προτάσεις για δωροδοκία. Βέβαια, επρόκειτο για έναν επαγγελματία που όταν διαπίστωσε πως η μάχη είχε κριθεί, ίσως αποφάσισε πως έφτασε η ώρα της αποχώρησης. Ο Κορδάτος επικαλείται πηγές και εκτιμήσεις που δεν αποκλείουν ο Ιουστινιάνης να χτυπήθηκε πισώπλατα, από βυζαντινό βόλι των ανθενωτικών που προτιμούσαν την κυριαρχία του σουλτάνου από την επιρροή της Δύσης. Αν συνέβη αυτό, η αποχώρηση αποτελεί φυσιολογική αντίδραση. Αλλωστε ο Ιουστινιάνης δεν έκρυβε την καχυποψία του για το ρόλο των ανθενωτικών στοιχείων.

Πέθανε λίγο αργότερα, από γάγγραινα. Ετάφη στη Χίο, στο Ναό του Αγίου Δομίνικου.

Σύμφωνα με τον Φραντζή, οι υπερασπιστές της Πόλης ήταν 4.973 Κωνσταντινουπολίτες και 2.000 εθελοντές, από Γένοβα, Βενετία, Ισπανία, Ρώμη και Κρήτη. Υπό τον αυτοκρατορικό θυρεό είχε τεθεί και ο τούρκος πρίγκιπας Ορχάν, εχθρός του Μωάμεθ, που σπούδαζε στην Κωνσταντινούπολη. Αλλά η πολυτιμότερη προσθήκη στις τάξεις των αμυνομένων ήταν οι 700 σιδηρόφρακτοι άνδρες που έφερε μαζί του ο Ιωάννης Ιουστινιάνης, ο κεντρικός υπερασπιστής της Πόλης. Δίπλα του βρέθηκαν και άλλοι δυτικοί, περιπλανώμενοι ιππότες προσωπικών σταυροφοριών. Οι περισσότεροι αδικήθηκαν από την ιστορική καταγραφή, δεν έχουν τη θέση που τους αξίζει στη συλλογική μνήμη, όπως, για παράδειγμα, ο ισπανός ιππότης Φραγκίσκο ντε Τολέντο.

Οι δυτικοί στρατιωτικοί ανέλαβαν σε μεγάλο βαθμό την εκπαίδευση των Κωνσταντινουπολιτών. Προσπάθησαν να τους διδάξουν στρατιωτική πειθαρχία, το χειρισμό του ξίφους, τους στοιχειώδεις κανόνες της άμυνας. Ο Κωνσταντίνος είχε να αντιμετωπίσει και την έλλειψη πόρων, καθώς πολλοί προύχοντες δεν είχαν καμία διάθεση να συνεισφέρουν οικονομικά. Το θέμα ήταν και πολιτικό: όσοι αντιδρούσαν στην ένωση των εκκλησιών έβρισκαν ανώφελη την αντίσταση στον πολιορκητή. Καλύτερα το σαρίκι του σουλτάνου, παρά η τιάρα του Πάπα είχε πει ο μέγας λογοθέτης Λουκάς Νοταράς. Και δεν ήταν μόνος. Η σύγκρουση του Νοταρά με τον Ιουστινιάνη κατά τη διάρκεια της πολιορκίας περιγράφει το κλίμα στις τάξεις των αμυνομένων. Κατά συνέπεια, αρκετοί εκ των δυνατών προτίμησαν να κρύψουν στα υπόγεια τους θησαυρούς παρά να συνεισφέρουν στην άμυνα. Ο Κωνσταντίνος δήμευσε τα χρυσά κειμήλια των εκκλησιών και υποσχέθηκε πως θα τα επιστρέψει εις διπλούν αν λυτρωθεί η πόλη του.

Η Κωνσταντινούπολη είχε πολιορκηθεί είκοσι επτά φορές κατά το παρελθόν, αλλά μόνο μία φορά ο εχθρός κατάφερε να εισέλθει στο εσωτερικό της πόλης. Ήταν το 1204, όταν οι Σταυροφόροι σκαρφάλωσαν στα θαλάσσια τείχη από τα πλοία τους στον Κεράτιο. Ο Κωνσταντίνος έλαβε τα μέτρα του. Έκλεισε τον κόλπο με μία τεράστια αλυσίδα. Ένα τμήμα της αλυσίδας μπορούσε να χαμηλώσει μέσα στη θάλασσα για να επιτρέψει τη διέλευση των χριστιανικών πλοίων. Στην άλλη παραθαλάσσια πλευρά τα τείχη είχαν υψωθεί επάνω σε απόκρημνα εδάφη και απέτρεπαν κάθε επίθεση. Προς βορρά, στο κυρίως πεδίο μάχης, ήταν τα μεγάλα τείχη της πόλης, ένα αριστούργημα, όπως χαρακτηρίστηκε, στρατιωτικής μηχανικής. Τα τείχη υψώθηκαν τον 5ο μ.Χ. αιώνα από τον Θεοδόσιο και η έκταση τους ήταν έξι χιλιόμετρα, από τη Θάλασσα του Μαρμαρά ως τον Κεράτιο Κόλπο. Από τη μεριά της πόλης υψωνόταν ένα πελώριο τείχος με ύψος 12,5 μέτρα και με ένα στηθαίο που διέτρεχε την κορυφή πίσω από βαθιές επάλξεις και πολεμίστρες. Επάνω στο τείχος υπήρχαν ψηλοί πυργίσκοι, τετράγωνοι ή οχτάγωνοι.

Μπροστά από το τείχος υπήρχε μία επίπεδη έκταση που το χώριζε από την εξωτερική οχύρωση. Αν κάποιος εισβολέας κατάφερνε να διαπεράσει το εξωτερικό τείχος, θα παγιδευόταν στη ζώνη θανάτου όπου τον περίμενε βροχή από πέτρες και υγρό πυρ.

Το εξωτερικό τείχος είχε ύψος 7,5 μέτρα και πυργίσκους ανά 50 και 100 μέτρα. Ωστόσο, για να φτάσει ο εχθρός μπροστά στο τείχος έπρεπε να περάσει από την τάφρο, που είχε πλάτος 18 και βάθος 4,5 μέτρα. Ακόμα και αν περνούσε από την τάφρο έπρεπε να σκαρφαλώσει σε έναν πέτρινο προμαχώνα που υψωνόταν 6 μέτρα πάνω από τον πυθμένα της. Τότε θα βρισκόταν μπροστά στο εξωτερικό τείχος. Οι επίλεκτοι άνδρες της βυζαντινής φρουράς είχαν οχυρωθεί πίσω από το εξωτερικό τείχος. Λίγο πριν από την πολιορκία, ο αυτοκράτορας κλείδωσε τις πύλες του εσωτερικού τείχους. Οι αμυνόμενοι δεν θα μπορούσαν να υποχωρήσουν και να μπουν στην πόλη.

Ωστόσο υπήρχαν και ευάλωτα σημεία στην άμυνα της Κωνσταντινούπολης. Η αμυντική γραμμή δεν έφτανε μέχρι τον Κεράτιο, ενώ και το παλάτι των Βλαχερνών ήταν χτισμένο δίπλα στα τείχη. Επίσης τα τείχη ακολουθούσαν, ως προς το ύψος, την πορεία του εδάφους. Η πύλη του Αγίου Ρωμανού, στην κοιλάδα του ποταμού Λύκου, ήταν το σημείο με τα χαμηλότερα τείχη. Εκεί ο Μωάμεθ έστησε τον κύριο όγκο πυρός του πυροβολικού. Η αμυντική θωράκιση της Κωνσταντινούπολης ήταν αριστουργηματική, αλλά δεν μπορούσε να καλύψει τις δύο ουσιαστικές αδυναμίες της: ήταν αρχαία και δεν υπήρχαν αρκετοί άνδρες για να σταθούν πίσω από τις πολεμίστρες.
APO TO SITE http://flashfiles.flash.gr/flash/Rid18/998.asp

Φίλτατε Βελισάριε, το ότι υπήρξαν και λίγοι λόγιοι και επιστήμονες που απλά είχανε γράψει στα παλαιοτέρα των υποδημάτων τους τα κελεύσματα του θεοκρατικού μηχανισμού, σημαίνει αυτό ότι εξαγνίζεται όλη η σκοτεινή διαδρομή?

Ολίγες αναλαμπές ήταν φίλτατε, ολίγες αναλαμπές.

Για παράδειγμα, αναφέρεις στα όσα μας παρουσιάζεις και τα εξής:

VELISSARIOS:
«Ψελλός Μιχαήλ, συγγραφέας μεταξύ άλλων και των "Επίλυσεις φυσικών ζητημάτων" σχετικού με μετεωρολογικά στοιχεία, "Περί λίθων δυνάμεως" με πίνακες ορυκτών και ορισμένες φυσικές ιδιότητές του, "Περί μεγάλου ενιαυτού" σπουδαίου αστρονομικού έργου. Πίστευε πως οι φθορές και οι γενέσεις της ύλης γίνονται από αίτια φυσικά και όχι από μυστικές δυνάμεις.»

Γνωρίζεις ότι αυτός ο κακομοίρης αναθεματίστηκε από την χριστιανική εκκλησία? Γνωρίζεις πως την παραπομπή του την στήριξε θερμά και η αυτοκρατορική πύλη?

Γνωρίζεις πόσοι άλλοι λόγιοι και επιστήμονες τράπηκαν σε φυγή στην Δύση προκειμένου να μπορέσουνε να δημιουργήσουνε ελεύθερα?

Μιας και παρουσιάζεις ένα τέτοιο θέμα, καλά θα είναι τόσο να αναδεικνύεις όλες τις πτυχές όσο και να κατονομάζεις τους λόγους των εκάστοτε μισαλλόδοξων.

Τι λες?

Τέλος, αναφέρεις ότι τα τείχη της Κωνσταντινούπολης ήταν παλαιά αλλά και ότι ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΑΝΤΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΜΥΝΘΟΥΝΕ, δηλαδή δεν υπήρχανε καν στρατιώτες όταν δέχθηκαν επίθεση από τους Τούρκους.

Μήπως γνωρίζεις πόσοι ήταν κατά την ημέρα της επίθεσης των Τούρκων οι έγκλειστοι χριστιανοί μοναχοί στα εκατοντάδες διάφορα μοναστήρια?

Μήπως γνωρίζεις τι έκανε ο Σχολάριος κατά την ημέρα που σχεδιάζονταν η επίθεση των Τούρκων?

Επίσης, μήπως γνωρίζεις πόσα χρόνια πριν την άλωση της Κωνσταντινούπολης έτρεξαν οι μοναχοί του Αγίου όρους στον Τούρκο Πασά για να διαπραγματευτούν την ήρεμη και απρόσκοπτη διαβίωση τους, δηλώνοντας ΥΠΟΤΑΓΗ?

Αναφορές διακεκριμένων επιστημόνων

Γεώργιος Α. Κουρβετάρης καθηγητής Κοινιολωγίας Πανεπιστημίου Βορείου Ιλλινόις
"το σύστημα αυτό ήταν κατα βάθος ένα θεοκρατικό ιμπεριαλιστικό αυταρχικό σύστημα. Όπως και στη Δύση, η εκκλησία σάν θεσμός και το κράτος δέν ήταν διαφοροποιημένα. Το βυζαντινό πρότυπο ήταν κατα βάση εσχατολογικό και αντι-κοσμικό. Για τις μάζες και κατώτερες τάξεις της Βυζαντινής αυτοκρατορίας η σωτηρία του ανθρώπου και η ευτυχία δέν είναι σ'αυτόν τον κόσμο αλλά πρέπει ν'αναζητηθούν στην άλλη ζωή. Μια στείρα θρησκοληψία και τελετουργία ήταν χαρακτηριστικά γνωρίσματα του χριστιανικού Βυζαντίου. Η απάρνηση της εγκόσμιας ζωής και της ανθρώπινης κοινωνίας βρήκαν την αποκορύφωση τους στο μοναχισμό και τον μυστικισμό, που έχουν επηρεασθεί και απ'την Ανατολική φιλοσοφία και θεοσοφία"

Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ
"Ο Ελληνομαθημένος άνθρωπος μένει μπροστά στον ριζικά θεοκρατικό και στον καθολικά μοναρχικό χαρακτήρα του βυζαντινού πολιτεύματος γεμάτος αμηχανία και ερωτηματικά. Συνηθισμένος να δρά και να αντιδρά σύμφωνα με τις αρχές που είχε ο ίδιος επεξεργασθεί και που πάντα μπορούσε να υποβάλλει στην αντικειμενική κριτική του λόγου, αισθάνεται ξένος στα πλαίσια ενός κράτους, του οποίου οι κυβερνήτες δρούν ως εκπρόσωποι αρχηγών πολιτικών και θρησκευτικών οι οποίοι αντιπροσωπεύουν ο καθένας στην σφαίρα του τον έναν και μόνο αληθινό Θεό. Αρχές υποστασιακά απροσπέλαστες απρόσιτες, αμετάθητες και αμετάκλητες, ο Βασιλεύς και ο Πατριάρχης σημαίνουν την ύπατη εξουσία έξω απο τον χρόνο, εφ'όσον βασική τους ιδιότητα είναι οτι βρίσκονται όχι μόνο οι ίδιοι αλλά και το άμεσο περιβάλλον τους πέρα απο κάθε έλεγχο και κριτική, πέρα απο κάθε λογοδοσία. Η απρόσκοπτη, οργανική συνεργασία των αρχηγών του Κράτους και της Εκκλησίας, του Βασιλέως και του Πατριάρχη, θεμελιώνει το θεοκρατικό, συγκεντρωτικό και μοναρχικό Βυζαντινό πολίτευμα. Έτσι η μετάβαση απο την αρχαία Δημοκρατία προς την αξιοκρατική Ελληνική Βασιλεία και απο κεί προς την θεοπρόβλητη και θεοστήρικτη παγκόσμια χριστιανική αυτοκρατορία, απο τη δημοκρατούμενη δηλαδή αρχαία πόλη στην μοναρχούμενη οικουμένη, διαγράφει το μέγεθος της προσπάθειας που κατέβαλε ο άνθρωπος της εποχής, και πιό συγκεκριμένα ο ελληνομαθημένος άνθρωπος, για να προσαρμοσθεί στην νέα βυζαντινή πραγματικότητα"

Ας δούμε συνοπτικά τα Ιατρικά συγγράμματα, τους ιατρούς και τα νοσοκομεία στη Χριστιανική Ρωμανία:

-η δωδεκάτομη "Παθολογία" του εκ Τράλλεων Αλεξάνδρου όπου δίνονται λεπτομέρειες για 120 εγχειρήσεις, από τη μαστεκτομή ώς την αφαίρεση ουρόλιθων

-η «Σύνοψη της Ιατρικής» των Νικήτα και Λέοντα (9ος αι.) που αναφέρεται σε χειρουργικά θέματα και εργαλεία.

-το «Ιατρικά εκκαίδεκα» του Αέτιου 16 τόμων, εκ των οποίων ο 7ος αφορά την οφθαλμολογία (φάρμακα και επεμβάσεις)

-Ο γιατρός Ιωάννης Ακτουάριος τον 14ο αι. πρώτος ανακάλυψε το παράσιτο της ταινίας, τον «τριχοκέφαλον άνισον»

-Στην Ρωμανία γίνονταν επιτυχείς εγχειρήσεις δύσκολες, όπως η εγχείρηση διαχωρισμού σιαμαίων τον 10ο αι., ενδοκυστικής λιθοτριψίας εντός της ουροδόχου κύστης (9ος αιώνας) επί του άγιου Θεοφάνη (Βίος και Εγκώμιο συμπλεκόμενον του οσίου πατρός ημών Θεοφάνους τού και Ισαακίου, γραμμένη από τον Νικηφόρο Σκευοφύλακα, που προτάσσεται στην έκδοση της Χρονογραφίας του Θεοφάνη [Theophanis Chronographia, de Boor, II, Teubner, Lipsae 1885, 23] ), όπου αναφέρεται ότι ειδικά εργαλεία εισήλθαν στην κύστη δια της φυσικής οδού και έτριψαν τους λίθους απαλλάσσοντας τον Θεοφάνη από τη δυσουρία.

-Έχουμε επιτυχή διαχωρισμό Σιαμαίων (10ος αιώνας)

[G. Pentogalos-J. Lascaratos, Bulletin of the History of Medicine, 58 (1984), 99-102. L.J. Bliquez, Two lists of Greek Surgical Instruments and the State of Surgery in Byzantine Times, Symposium on Byzantine Medicine, DOP 38 (1984), 187-204]

-Ενδοκαυτηρίαση ουρήθρας Ισαάκιου Α’ Κομνηνού (1057-1059) όπως αναφέρει ο Μ. Γλυκάς [Coprus Scriptorum Historiae Byzantinae, 603-4)] και ο Ιωάννης Κουροπαλάτης [CSHB, 648-9]

-Στην Ρωμανία υπήρχαν από τους πρώτους αιώνες ως το 1453 σε όλες τις πόλεις (π.χ. στην Αντιόχεια του 12ου αι. υπήρχαν δύο) «ξενώνες» δηλαδή νοσοκομεία με ιατρικό προσωπικό, νοσοκόμους και χειρούργους ακόμη. Τρανό παράδειγμα, τον 12ο αι. το νοσοκομείο του Παντοκράτορα το οποίο είχε στην Κωνσταντινούπολη του 12ου αι. 5 θαλάμους, συνολικά 50 κρεβάτια και 5 επικουρικά ανά θάλαμο, 12 εκ των οποίων για τις άρρωστες γυναίκες, 8 για οφθαλμικές παθήσεις, 13 άντρες γιατροί, μία γυναίκα γιατρός, τέσσερις γυναίκες βοηθοί γιατροί, δύο γυναίκες αναπληρωματικοί βοηθοί (σ.σ. Την ίδια εποχή φραγκολατίνοι θεολόγοι, προσπαθούσαν να αποφασίσουν αν η γυναίκα είναι άνθρωπος, ενώ στην Αρχαία Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε μία γυναίκα Ιατρός.) και 2 χειρούργοι, 11 υπηρέτες, 5 πλύντριες, 2 μάγειρους, 2 αρτοποιούς, 1 κλητήρα, 1 θερμαστή, 1 ιπποκόμο για τα άλογα των γιατρών, 1 θυρωρό, 4 σαβανωτές, 1 μυλωνά, 1 καθαριστή αποθηκών, κι έναν για να τροχίζει τα χειρουργικά εργαλεία

Ποια η προσφορά της Ρωμανίας, στην διατήρηση ελλήνων κλασσικών και της αρχαιοελληνικής παιδείας:

«Τουλάχιστον το 75% των γνωστών σήμερα Αρχαίων Ελλήνων κλασσικών συγγραφέων μάς έγιναν γνωστοί μέσω Βυζαντινών χειρογράφων.» [Πηγή: History of Libraries in the Western World, Michael H. Harris, Scarecrow 1995]

«Πολλά από αυτά που ξέρουμε για την αρχαιότητα, ειδικά για την ελληνική και ρωμαϊκή φιλολογία και την ρωμαϊκη νομοθεσία θα είχαν χαθεί παντοτινά, αν δεν υπήρχαν οι λόγιοι και οι αντιγραφείς της Κωνσταντινούπολης» [Πηγή: J.J. Norwich, «Σύντομη Ιστορία του Βυζαντίου», εκδ Γκοβοστη, Δ’ εκδοση ,1997]

Ο άγγλος ιστορικός Γίββων, ο μεγάλος ιδεολογικός εχθρός της Ρωμανίας / «Βυζαντίου», μας λέει:

«Το πνεύμα του Ομήρου, του Δημοσθένους, του Αριστοτέλους, του Πλάτωνος, φώτιζε την Κωνσταντινούπολη. Οι πολυάριθμες ερμηνείες και τα σχόλια των Βυζαντινών εις τους κλασσικούς συγγραφείς δεικνύουν με πόση επιμέλεια ανεγινώσκοντο. Οι Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως απεκάθηραν την κοινήν γλώσσαν και ανέκτησαν την εύκολον χρήσιν της γλώσσης των προγόνων αυτών, , η οποία είναι το αριστούργημα του ανθρώπινου πνεύματος. Η γνώσις των υπέροχων διδασκάλων, οι οποίοι είχαν μαγεύσει και διδάξει το μέγιστον από τα έθνη (τους Ρωμαίους) είχε καταστεί πολύ κοινή. Η Κωνσταντινούπολη περιέκλειεν εις τον περίβολον αυτής τόσην επιστήμην και τόσα βιβλία, όσα δεν υπήρχαν σε όλας μαζί τας μεγάλας χώρας της Δύσεως» [Πηγή: Ε. Γιββών, «Παρακμή και πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας»]

«Η ελληνική παιδεία, παράλληλα προς τον Χριστιανισμό και τη ρωμαϊκη κρατική παράδοση, αποτελεί ένα απο τα κύρια συστατικά στοιχεία του Βυζαντίου. (σ.σ διαβαζε: Ρωμανία) Τα αριστουργήματα της αρχαίας γραμματείας διασώθηκαν επειδή, οι βυζαντινοί γραφείς εξακολουθούσαν να τα αντιγράφουν, ιστορώντας τα μάλιστα με περίτεχνες μικρογραφίες» [ «Ιστορία του Ελληνικού Εθνους» της εκδοτικής Αθηνών, τομ. Ζ’ σελ 17]

«Η ελληνική κουλτούρα που γνωρίζουμε είναι η ελληνική κουλτούρα που δε σταμάτησε ποτέ να κεντρίζει το ενδιαφέρον της ανώτερης τάξης της Κωνσταντινούπολης σε όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα. Αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν στο κλασικό τους παρελθόν με τέτοια φυσικότητα ώστε το μεσαιωνικό Βυζάντιο (σ.σ διάβαζε: Ρωμανία) ποτέ δε γνώρισε μια Αναγέννηση. Οι Βυζαντινοί (σ.σ διάβαζε: Ρωμαίοι) ποτέ δε θεώρησαν ότι το κλασσικό τους παρελθόν είχε πεθάνει, γι’ αυτό και σπάνια επιχείρησαν συνειδητά να το αναστήσουν. Το συντηρούσαν κάθε τόσο με μια ανακάθαρση, κάπως σα τα δημόσια μνημεία που όντας διαρκώς παρόντα ανακαινίζονται κατά καιρούς σε εξάρσεις ζήλου» [Π. Μπράουν ο Κόσμος της Ύστερης Αρχαιότητας, 150-750 μ.Χ., εκδ. Αλεξάνδρεια]

Jacques Bompaire, καθηγητής του Πανεπιστημίου Paris IV-Sorbonne: «Τα έργα της αρχαίας Ελλάδας, η παράδοση των αρχαίων ελλήνων διασώθηκαν και έφτασαν ως τη νεώτερη Ευρώπη, την Ευρώπη της Αναγέννησης, βασικά μέσω του Βυζαντίου. (σ.σ διάβαζε: Ρωμανίας) Αυτό οφείλεται κατά πολύ στη γλωσσική συνέχεια, αλλά και στην αδιάλειπτη δράση των αντιγραφέων, βιβλιοθηκάριων, φιλολόγων και συγγραφέων του Βυζαντίου. Χωρίς αυτούς δε θα μας είχαν απομείνει παρά ίχνη ελάχιστα μιας απέραντης κληρονομιάς. Χάρη σ’ αυτούς μάς έμειναν πολλά.»

«Η Κωνσταντίνου πολις καταλήγει ν’ αποκαλείται Δευτεραι Αθηναι από τον Ιω. Χορτασμένο (Ιω. Χορτασμένου, Επιστ. 44, (εκδ. H. Hunger, Wien 1969, σ. 200): τάς δευτερας Αθήνας), δάσκαλο του Μάρκου Ευγενικού, του Βησσαρίωνα, του Γεννάδιου Σχολάριου, Χρυσαί Αθήναι από τον ιστορικό της Αλώσεως Δούκα (Δούκας, XXXVIII 8: 339,13: τάς χρυσάς όντως Αθήνας τας κοσμούσας τον κόσμον)» [Βασιλακοπούλου, «Η ελληνική παιδεία στο Βυζάντιο», Φαινόμενα Νεοειδωλολατρίας, εκδ. Θεοδρομία, σ. 280.]

«Η βυζαντινή (σ.σ διάβαζε: Ρωμαίικη) αυτοκρατορία παρέμεινε το θεμέλιο του πολιτισμού δια μέσου των δυσχερέστερων χρόνων του βαρβαρισμού στη δυτική Ευρώπη» , [A History of Science, Cambridge 1946, p. 47]

Ποια ήταν η εικόνα της οικονομίας στην Ρωμανία; Ποια η νομισματική της κατάσταση;

«η Κωνσταντινούπολη διατήρησε ανόθευτο το χρυσό «νόμισμα» από την εποχή του Μεγ. Κωνσταντίνου μέχρι του 1078. Στη διάρκεια αυτών των 750 χρόνων, το «νόμισμα» αποτελούσε το μοναδικό αξιόπιστο χρήμα σε όλη την Ευρώπη, αλλά και πέρα απ’ αυτήν (π.χ. στα Αραβικά χαλιφάτα). Το solidus, όπως ήταν η λατινική ονομασία του, περιείχε σταθερά 4,48 γραμμάρια χρυσού και ήταν το καθιερωμένο νόμισμα στις διεθνείς συναλλαγές, το «δολλάριο της μεσαιωνικής περιόδου», όπως σωστά έχει αποκληθεί. Οι υπηρεσίες, οι μισθοί, τα προϊόντα, οι φόροι και τα κατά καιρούς λύτρα σε εχθρούς εκφράζονταν όλα σε «νομίσματα» τα οποία είχαν σταθερή αξία επί οκτώ αιώνες. Πρόκειται για το μακροβιότερο παράδειγμα νομισματικής σταθερότητας σε ολόκληρη την Ιστορία της Ευρώπης.» Απόσπασμα από το βιβλίο: «Ρωμηοσύνη η Βαρβαρότητα» του οικονομολόγου Αναστ. Φιλιππίδη

[Αν θέλετε περισσότερες πληροφορίες διαβάστε: "Οικονομική Ιστορία του Βυζαντίου", ένα ογκώδες συλλογικό έργο πού εκδίδεται ταυτόχρονα στά ελληνικά από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας και στα αγγλικά από το Dumbarton Oaks Center του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, http://www.doaks.org/ehbvol.html ]

Η Ρωμανία σίγουρα δεν ήταν κράτος δίχως διανόηση:

Το Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης ήταν υπό την κρατική φροντίδα (σε αντίθεση με τα πανεπιστήμια της Δύσης που άρχισαν ως εκκλησιαστικά ιδρύματα), σε αυτό δεν διδάχθηκε ποτέ θεολογία, και ως την τελευταία στιγμή του Βυζαντίου ήταν ξακουστό, και πολλοί δυτικοευρωπαίοι πήγαιναν εκεί για να σπουδάσουν. «Γίνεται σήμερα γενικά αποδεκτό -κι αυτό χάρη στις εργασίες του Zachariaw von Lingenthal - ότι η Σχολή του Δικαίου της Κωνσταντινούπολης, συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στη διαμόρφωση της Σχολής Δικαίου της Bologna. Το καταστατικό αυτής της Σχολής παρουσιάζει χτυπητές ομοιότητες με το αντίστοιχο της Σχολής της Κωνσταντινούπολης· και το σημαντικότερο, οι Ιταλοί καθηγητές οικειοποιήθηκαν τη μέθοδο που χρησιμοποιούσαν οι καθηγητές της Κωνσταντινούπολης. Η επίδραση της Σχολής αυτής έγινε ακόμα περισσότερο αισθητή στις νομικές σπουδές και στη νομοθεσία της μεσημβρινής Ιταλίας και της Σικελίας.» [Η Βυζαντινή Φιλοσοφία, Β.Ν. Τατάκη, εκδ. Εταιρίας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας, 1977 , σ. 177]

Η προσφορά της Ρωμανίας στις τέχνες και τον πολιτισμό:

«Δυο μεγάλα ψέμματα έχουν ειπωθεί σχετικά με τη βυζαντινή ζωγραφική. Πρώτον ότι έμεινε αναλλοίωτη επί αιώνες και δεύτερον ότι εμίσησε τη ζωή και την ηδονή, προσπαθώντας να αποδώσει την ανυπαρξία» [Γ. Τσαρούχη, "αγαθόν το εξομολογείσθαι"]

«Πάνω σ’ αυτούς τους ρυθμούς χτίζεται το ρεμπέτικο τραγούδι, του οποίου παρατηρώντας τη μελωδική γραμμή διακρίνομε καθαρά την επίδραση ή καλύτερα την προέχταση του βυζαντινού μέλους. Όχι μόνο εξετάζοντας τις κλίμακες που από το ένστιχτο των λαϊκών μουσικών διατηρούνται αναλλοίωτες, μα ακόμη παρατηρώντας τις πτώσεις, τα διαστήματα και τον τρόπο εκτέλεσης. Όλα φανερώνουν την πηγή, που δεν είναι άλλη από την αυστηρή και απέριττη εκκλησιαστική υμνωδία» [Μάνος Χατζιδάκις, «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι» ]

Πόσοι γνωρίζουν, άραγε, πως εκτός της εκκλησιαστικής βυζαντινής ελληνικής μουσικής, στην Ρωμανία υπήρχε «κλασσική» κοσμική, μουσική, που σώζεται αυτούσια σε χειρόγραφα; Σχεδόν κανείς «λάτρης του πολιτισμού» δεν ευδόκησε στο αρχαιόπληκτο κράτος μας να ασχοληθεί μαζί της και μόνο μετά από 170 χρόνια χάρη στον Χ. Χάλαρη και τον Π. Ταμπούρη βγήκαν στην επιφάνεια τα θαυμάσια μουσικά έργα των προγόνων μας.

Να τι είπε για τη Ρωμαίικη τέχνη ο κορυφαίος Άγγλος «Βυζαντινολόγος» Σερ Steven Runciman:

«Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το Βυζάντιο δεν είχε τέχνη. Τότε αυτοί δεν πρέπει να ξέρουν τίποτε από τέχνη. Η βυζαντινή τέχνη ήταν από τις μεγαλύτερες σχολές τέχνης παγκοσμίως. Κανένας αρχαίος Ελληνας δε θα μπορούσε να χτίσει την Αγία Σοφία, αυτό απαιτούσε πολύ βαθιά τεχνική γνώση. Κάποιοι, ξέρετε, υποστηρίζουν, ότι η βυζαντινή τέχνη είναι στατική. Δεν ήταν καθόλου στατική, αλλά ήταν μια σχολή τέχνης από τις σημαντικότερες στον κόσμο, που όσο περνά ο καιρός εκτιμάται όλο και περισσότερο, κι όσοι έλληνες διανοούμενοι σάς λένε ότι το Βυζάντιο δε δημιούργησε τίποτε, είναι τυφλοί.»

[ http://www.myriobiblos.gr/texts/greek/runciman_interview.html , Πηγή: www.flash.gr , "Σερ Στήβεν Ράνσιμαν: Χρειαζόμαστε την πνευματική μετριοφροσύνη", 6/11/2000, Επιμέλεια: Λαμπρινή Χ. Θωμά ]

Στο λόγο του, όταν πήρε το Νόμπελ λογοτεχνίας στα 1979, ο Ελύτης ανέφερε πως ακολούθησε τη μέθοδο του Ρωμανού του Μελωδού, που δημιουργεί σε καθεμιά από τις ωδές ή τα κοντάκιά του μια νέα μορφή.

«Στις μέρες μας απομένει μόνον ένα πράγμα να μας θυμίζει την ιδιοφυΐα των Βυζαντινών: η λαμπρότητα της τέχνης τους.» [Πηγή: J.J. Norwich, «Σύντομη Ιστορία του Βυζαντίου», εκδ Γκοβόστη, Δ’ έκδοση ,1997]

«Νοιώθω το ίδιο , αν ακούσω ένα ζεϊμπέκικο, ένα ποίημα του Ελύτη ή βυζαντινή μουσική. Υπάρχει ένα φως που ενώνει την αρχαία και την σύγχρονη Ελλάδα» [Ζακ Λακαριέρ, «Νέα», 12/6/2002 ]

Μερικά ενδιαφέροντα και χαρακτηριστικά γεγονότα:

– «Είναι συνηθισμένο να θεωρούμε τον «Βυζαντινό» έναν άνθρωπο φανατικά προσηλωμένο σε δογματικές λεπτολογίες και σχολαστικότητες. Μια στατιστική για το εύρος της ενασχόλησης με τη θεολογία δείχνει πως, με χονδρικούς υπολογισμούς, η αναλογία των συγγραφέων που ασχολήθηκαν με τη θεολογία στο σύνολο των βυζαντινών λογίων δεν πρέπει να ξεπερνάει τα 2/5 περίπου» [Hans-Georg Beck, Η βυζαντινή Χιλιετία, εκδ. Μορφωτικού ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης, σ. 237].

– H πρόοδος της μηχανικής των, Χριστιανών πια, Ρωμαίων ήταν τόση που υπάρχουν δεκάδες γραπτές μαρτυρίες από τον 4ο ώς τον 14ο αιώνα (π.χ. Χρυσόστομος, PG 58, 522. Θεοφάνης, 172,9¸265,3. Τζέτζης, Χιλιάδες, χιλ. 5, ιστορ. 17, στιχ. 618. Άννα Κομνηνή, Αλεξιάς, 2, 377, 16. Αρμενόπουλος, Εξάβιβλος, 2,4,28) για τριώροφες, τετραώροφες και πενταόροφες οικοδομές, ιδιωτικές και πολυκατοικίες. Νόμοι του 5ου αιώνα απαγόρευαν το ύψος των ιδιωτικών οικοδομών να υπερβαίνει τα 25 περίπου μέτρα.

– Στην Χριστιανική Ρωμανία πρωτάρχισε ο δημόσιος φωτισμός των πόλεων τις νύχτες. Την Κωνσταντινούπολη έκανε πρώτη πόλη του φωτός ο έπαρχός της Κύρος (Πασχάλιον Χρονικόν, 588, 11). Το ίδιο συνέβαινε και στην Αντιόχεια (Λιβάνιος, Προς Θεοδόσιον κατά Τισαμενού, 37), στην Καισάρεια (Ευάγριος, Εκκλ. Ιστ. PG 86, 2867) και συνεχίστηκε καθ’ όλη την εποχή του Ρωμαίικου κράτους

– Οι γυναίκες της Ρωμανίας δε θεωρήθηκαν ανάξιες να κατέχουν το ύψιστο αξίωμα απλά επειδή ήταν γυναίκες. Τέσσερις Ρωμηές αυτοκράτειρες κυβέρνησαν μόνες τους - δίχως να έχουν σύζυγο - χωρίς να φέρει κανείς αντίρρηση λόγω του φύλου τους. Η Ζωή (914-919), η Ειρήνη (797-802), Θεοδώρα και Ζωή (1042), Θεοδώρα (1054-1056). «Συνταγματικός φραγμός δεν υπήρχε. Και στο τέλος αιτία της πτώσης της [Ειρήνης] ήταν περισσότερο η κακή της υγεία παρά το φύλο της. Ποτέ οι βασιλείες αυτές των γυναικών δε θεωρήθηκαν παράνομες» [Στ. Ράνσιμαν, Βυζαντινός πολιτισμός, εκδ. Γαλαξίας, σ. 78]. Αυτά στη Δυτική Ευρώπη έγιναν μόνο μετά από 500 χρόνια, οπότε από τότε και μετά μόνον βρίσκει κανείς γυναίκες βασίλισσες. Και δεν μετρούμε και τις γυναίκες που ουσιαστικά κυβερνούσαν έχοντας κάποιον άνδρα ως ανδρεικελο μπροστά, για λόγους «δημοσίων σχέσεων». Δεν λέμε βεβαίως πως η κατάσταση της Γυναίκας, ήταν όπως σήμερα. Αλλά ο Χριστιανισμός , ανέδειξε την γυναίκα και την απελευθέρωσε από τον αρχαίο ειδωλολατρικό σοβινισμό. Ο Δημόκριτος, έλεγε: «η γυναίκα να μην εξασκείται στο ρητορικό λόγο, γιατί είναι κακό πράγμα» [Απ. 110] και: «Είναι η πιο μεγάλη προσβολή για τον άντρα να κυβερνάται από γυναίκα» (Απ. 111).

– Στην Κωνσταντινούπολη επί Θεοδόσιου Β’ υπήρχαν οκτώ μεγάλα δημόσια λουτρά και 153 ιδιωτικά σε οικείες, φιλανθρωπικούς οίκους και μοναστήρια. Τα μεγαλύτερα (που είχαν ονόματα όπως Ζεύξιππος, Αχιλλεύς, Καμίνια) μπορούσαν να εξυπηρετήσουν ως και 2.000 λουόμενους. Τα ιδιωτικά λουτρά χτιζόταν ακόμη και στη στέγη των πλουσίων σπιτιών, οπότε με σωλήνες (απόδειξη ανεπτυγμένης υδραυλικής) ανέρχονταν το προς λούσιμο νερό (Ιωάννη Λυδού, Περί Αρχών, 186, 89)

– Στην Χριστιανική Ρωμανία για την ασφάλεια των πολιτών κατά τη νύχτα και την δίωξη των συμμοριών συστάθηκε αστυνομικό σώμα υπό τον νυχτέπαρχο (Βασιλικά, 6,5,2. Μαλάλας 479,8)

Μεγάλο κεφαλαίο στην Ιστορία του ευρωπαϊκού πολιτισμού είναι η μεταλαμπάδευση του Ελληνικού Φωτός της Ρωμηοσύνης σε όλη την Ευρώπη από τις Ελληνίδες πριγκίπισσες που παντρεύτηκαν ξένους ευγενείς Όταν ο Όθων Β' παντρεύτηκε την πορφυρογέννητη πριγκίπισσα Θεοφανώ, ακολουθώντας την αποφασιστική αυτή γυναίκα, πλήθος Έλληνες από την Ανατολή και τη νότιο Ιταλία ήρθαν στο βορρά και ακολούθησαν την αυλή στην Γερμανία. Εκεί η Θεοφανώ σκανδάλισε τους κάτοικους διότι έκανε μπάνιο (Στην Κωνσταντινούπολη του 12ου αι. υπήρχαν 33 δημόσια λουτρά, και κατά μέσο όρο οι Ρωμηοί λούονταν σε αυτά 3 φορές την εβδομάδα!) και φορούσε μεταξωτά. φριχτές συνήθειες που την έστειλαν στην κόλαση (την είδε εκεί σε όραμα της μια φραγκοπαπική μοναχή!) [Ράνσιμαν Στήβεν, «Βυζαντινός Πολιτισμός», Αθήνα, 1979 σελ 335] Το ίδιο ακριβώς έπαθε και η εξαδέλφη της η Μαρία Αργύρη, που έκαμε τον Πέτρο Δαμιανό να φρίξει, επειδή έφερε πιρούνια στην Βενετία. Πάντως, δεν είναι όλοι οι δυτικοί αχάριστοι, όπως ίσως να νομίζουν κάποιοι. Αρκετοί αναγνωρίζουν την προσφορά της Ρωμανίας στην εξέλιξη τους. Ιδιαίτερα οι Γερμανοί. Ο R. von Vaitzeker, τότε πρόεδρος της Γερμανίας, σε λόγο του στην Ακαδημία Αθηνών (1992), εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του δηλώνοντας χαρακτηριστικά ότι «ο πολιτισμός στην Γερμανία εισήχθη από το Βυζάντιο στα τέλη του 10ου αιώνος»
ΑΠΟ ΤΟ SITE http://www.rwmania.greatnow.com/

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΛΕΜΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΜΟΥ ΒΓΑΛΜΕΝΑ ΚΑΙ ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΩΡΑΙΟΠΟΙΩ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΜΙΛΑΩ ΜΕ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ.

quote:

---

snoopy
Σχετκά με τις σφαγές τις μεγαλοποιούμενες έγιναν απο ΛΙΓΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ που βρήκαν την ευκαιρία να εκδηλωθούν τάχα μέσω του Χριστιανισμού.

---

quote:

---

macedon:
quote:
--------------------------------------------------------------------------------
snoopy
Εξάλλου στο Βυζάντιο υπήρχε ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ-ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

--------------------------------------------------------------------------------

!!!!!!!!!

---

http://www.geocities.com/porta_aurea/ellinikotita5.html

Πρέπει να είναι η Αγία Σοφία.

Δεν είναι το μπλέ τζαμί (Blue Mosque) γιατί οι μιναρέδες του έχουν 3 "μπαλκόνια"
Δεν είναι το Γενι Τζαμί (Yeni Cami) για τον ίδιο λόγο
Επιπλέον το Yeni Cami έχει , νομίζω, μόνο δύο μιναρέδες

Από την άλλη μερία η Αγία Σοφία έχει πορτοκοκαλί-κόκκινη επίχρωση στους τοίχους , ενώ στην φωτό μοιάζει σαν ώχρα-κίτρινη...

(Εκ των υστέρων έμαθα ότι αλλαγές στα post δεν γίνονται,
άμα της παρόδου τριών ωρών)

Όποιοι θυμούνται τα post μου, θα ξέρουν ότι είμαι ιδιαίτερα
σκληρός προς την Χριστιανική Θρησκεία.

Η παραπάνω λοιπόν δήλωση να μην ληφθεί σαν όψιμη ομολογία
πίστης... Απλά, θεωρώ ότι το ANTIXRISTOS ήταν άκομψο,
ακαλαίσθητο και πρόσβαλε τον πυρήνα της Χριστιανικής θρησκείας
χωρίς επιχείρημα.

Αν έλεγε ΑΝΤΙΒΟΥΔΑΣ πχ δεν θα ήταν το ίδιο.

Τούτο διότι η λέξη έχει φορτιστεί με ιδιότητες Ατόφιας Κακίας
και Αντιανθρωπισμού. Κατί τέτοιο δεν νομίζω να εκφράζει κανέναν
μας. Καλοσωρίζω λοιπόν και εγώ τον νεοφώτιστο ΥΠΕΡΒΟΡΕΙΟ!!!

(Με την ευκαιρία παιδιά, μιας και έγινε refresh το thread...
Κανένα νέο για την φωτογραφία της Αγιας Σοφίας?)

quote:

---

Μάλλον Αγία Σοφία... Μήπως ο Snoopy μπορεί να μας πεί την πηγή??

---

Δείχνει οτι είναι η Αγία Σοφία. Το πήρα απο το http://www.cmkon.org/sofia3.jpg μετά απο αναζήτηση στα Yahoo.

http://www.ecclesia.com.br/patriarcado_ecumenico/aghia_sophia_texto.htm

Και εδώ που είναι ελληνικό site και έχει και τα σχέδια
http://users.ach.sch.gr/pchaloul/protoxr-texni/Ag-Sofia.htm

'We are either alone in the universe or we are not. Both ideas are overwhelming'
-Arthur C. Clarke-

Ο ΘΕΟΣ ΠΟΥ ΕΠΙΝΟΗΣΕ Ο ΠΑΥΛΟΣ, ΠΟΥ ΕΚΜΗΔΕΝΙΖΕΙ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ, ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥ. ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΦΙΛΟΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΙΑΤΡΟΙ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗΣ ΣΧΟΛΗΣ. ΓΙΑΤΙ, ΒΕΒΑΙΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ Η ΓΙΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ – Η ΦΙΛΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΕΧΘΡΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑΣ. ΟΙ ΦΙΛΟΛΟΓΟΙ ΒΛΕΠΟΥΝ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΑΓΙΑ ΒΙΒΛΙΑ, ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟ. ΚΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΘΕΩΡΕΙ ΤΟ ΓΙΑΤΡΟ «ΑΝΙΑΤΟ ΚΑΚΟ» ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΛΟΛΟΓΟ «ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟ».

------>ΕΙΜΑΙ ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ,ΑΡΑ + ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ

Πάντως σε ότι φωτογραφία έχω βρεί στο Web και στην Βιβλιοθήκη μου,
παρατηρώ ότι το Γενί Τζαμί έχει τρία μπαλκόνια στους "μιναρέδες" του

Αφού όμως μας το διαβεβαιώνεις, η φωτό απαλλάσεται ώς Γενί Τζαμι , λόγω αμφιβολιών

θρεψαμένη δε και ανξήσασα προς ήβην άρχοντας και διδαΰχκλους αντών θέους έπηγάγετο · ων τα μεν ονόματα, πρέπει εν τω τοιώδε εάν ία μεν γαρ· οϊ τον βίον ημών χατεαχεύκααν προςτετην χα&' ήμέραν δίαιταν, τέχνας πρώτους παιδενσάμενοι, χαϊ προς την υπέρ της χώρας φνλακήν οπλών χτήσίν τε κα! χρήαιν διδαξάμενοι.
VIII. Γεννηθέντες δε και παιδιν&ε'ντες ούτως οί τώνδε πρόγονοι ωχονν πολιτείαν κατασκενασάμενοι, ης
Ο ορ&ώς έχει δια βραχέων έπιμνησ&ήναι. πολιτεία γαρ τρο-φή ανθρώπων ϊστί, κα,λή μεν.άγα&ών, ή δε εναντία κα-χών, ως ονν εν καΛ»; πολιτεία έτράφησαν οί πρόσ&εν •ημών, άναγκαΐον δηλώσαι, δι' ην δη ΚάΚεΐνοι άγα9οϊ ΓαΡ οί νυν είΣίν. ων οϊδε τνγχάνονβιν οντες οί τετελεντηχό-τες. η γαρ κντή πολιτεία και τότε ην και νυν, ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ, εν Η νυν τ ε πολιτενόμε&α και τον Αει χρόνον εξ εκείνον ως τα πολλά, καλεί δΕ Ό μεν αυτήν δημοχρατίαν, ό ίλ
Ο άλλο, ω αν χαίρΗ· εΣτι δε τη άλη&εία μετ' ευδοξίας πλή-9ονς αριστοκρατία, βασιλείς μεν γαρ άει ήμίν είσίν · ούτοι δΙ τότε μεν έχ γένονς, τότε δε αιρετοί" εγκρατές Οι τή{ πόλεοος τα πολλά το πλή&ος, τάς δε αρχάς δίδωαι χ«1 κρα'τος το?5 άει δόξαβιν άρϊοτοις είναι......

ΝΑ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΟΣ

quote:

---

ΥΠΕΡΒΟΡΕΙΟΣ:
ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟ. ΚΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΘΕΩΡΕΙ ΤΟ ΓΙΑΤΡΟ «ΑΝΙΑΤΟ ΚΑΚΟ» ΚΑΙ ΤΟ ΦΙΛΟΛΟΓΟ «ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟ».
------>ΕΙΜΑΙ ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ,ΑΡΑ + ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ

---

ΣΟΒΑΡΑ ΜΙΛΑΣ ΤΩΡΑ, ΕΧΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΑΠΟ ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΑΥΤΟ??
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ, ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΟΥΣ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΠΛΗΘΟΣ ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΣΗΚΩΣΑΝ ΨΗΛΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ? Η ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΦΗΣΑΝ ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΒΓΗΚΑΝ ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ. ΘΕΡΑΠΕΥΣΑΝ ΚΟΥΦΟΥΣ,ΛΕΠΡΟΥΣ,ΤΥΦΛΟΥ,ΣΑΚΑΤΗΔΕΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΝΑΚΟΛΟΥΘΑ. Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΕΥΛΟΓΕΙ ΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΩΡΕΙ ΣΑΤΑΝΙΣΜΟ.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr