quote:

---

Οι β.ε. αυξάνονται είτε αφαιρώντας περιορισμούς, είτε αυξάνοντας την πληροφορία. Απ’ ότι βλέπω, στο παράδειγμά μας, δυο τρόποι υπάρχουν για να γίνει αυτό: ο μυστικιστικός και ο επιστημονικός. Ακολουθώντας τον πρώτο, ο άνθρωπος εκλεπτύνει όλο και περισσότερο τα φυσικά του όργανα και επεκτείνει τις αισθήσεις του πολύ πέρα από τον μέσο όρο και από αυτό που γνωρίζουμε οι περισσότεροι ως όρια των αισθήσεών μας (άρα και την συνειδητότητά του). Για να γίνει αυτό απαιτεί προσωπική προσπάθεια και η χρήση των αυξημένων αισθήσεων μπορεί να γίνει μόνο από τον ίδιο και από κανέναν άλλο.

---

-Η τριαδική έκφραση της Αλήθειας.

Παρελθόν-Παρόν-Μέλλον. Διάνοια-Νόηση-Σκέψη...

Μια ανάμνηση γίνονται όλα στο αέναο παρόν της λογικής μας. Κι ένα μέλλον που διαμορφώνεται συνεχώς μέσα σε αυτό το παρόν των επιλογών μας.

[..] Πατέρας και γιος μελέτησαν τις μεταβολές του λόγου για τρία ολόκληρα χρόνια. Το πέρασμα του παιδιού γεγονός. Η ενσάρκωση ο μεγάλος θεραπευτής. Τέλος, ο πατέρας είπε στον γιό του: "Το στάγμα που πηγάζει από το σύνολο κάποιων βοτάνων όταν το βράζουμε, το πόσιμο μέρος, λέγεται κοκτέιλ. Έτσι από το σύνολο του λόγου που μέσα σου έχεις, το στάγμα που βγαίνει αυτό ονομάζεται πίστη. Με βάση την ποιότητα και ουσία της πίστης τα πάντα κινούνται και υπάρχουν.

Η διάνοια περνώντας μέσα από βουνό του λόγου που μέσα μας έχουμε ενσαρκώσει, παίρνει ποιότητα από το βουνό του λόγου που μέσα μας έχουμε ενσαρκώσει, παίρνει ποιότητα από το βουνό του λόγου που μέσα μας έχουμε. Στην συνέχεια, η διάνοια μέσα από την ουσία και την ποιότητα που δεχθήκαμε, από όλο το σύνολο του βουνού-λόγου που μέσα μας έχουμε, γεννά την νόηση.

Η νόηση τώρα είναι η υψηλότερη ενσάρκωση της ουσίας του όλου λόγου που μέσα μας έχουμε δεχθεί. Η νόηση τώρα μέσα από την ουσία της και την ποιότητά της γεννά όλα τα αποτελέσματα, ορατά και αόρατα σε όλα τα μήκη και πλάτη, σε όλη μας την ύπαρξη, νοητική, πνευματική, σαρκική, ψυχική. Η ποιότητα του εσωτερικού μας ανθρώπου -που αυτήν την ποιότητα του εσωτερικού μας ανθρώπου την ονομάζω το νερό τς ζωής- οριοθετεί την θέση που στο αιώνιο θα λάβουμε. [..]

Από το βιβλίο "Αρχή είναι δώρο πνεύματος" σελ. 264 (Νίκος Βάθης)

Τώρα τουλάχιστον γνωρίζεται από που δανείστηκα την "εικόνα" του βουνού. Τίποτα από αυτά που "κατέχω" δεν θεωρώ πως είναι πραγματικά δικά μου. Όλα ένα μικρό "δάνειο" είναι στο ταξίδι που αποκαλούμε ζωή...

quote:

---

Όλα ένα μικρό "δάνειο" είναι στο ταξίδι που αποκαλούμε ζωή...

---

Infinitum Finitum Producit

Για να συσχετίσουμε την πίστη με τη μνήμη, πρέπει κατ' ανάγκη να δεχτούμε ότι η αλήθεια προϋπάρχει του μηνύματός της.

Ίσως πρέπει και να δεχτούμε ότι η ανάκληση της ανάμνησης βασίζεται σε κάποιο έγγραμμα και ότι ενδεχομένως δρα συνειρμικά, δηλ. αφυπνίζει συγχρόνως διάφορα τμήματα του ασυνειδήτου έτσι που να μας δίνει την εντύπωση ότι θυμόμαστε, ότι ξυπνάμε δηλαδή σε μια διευρυμένη ξάφνου πραγματικότητα ή αλήθεια.

Ας σκεφτούμε όμως ότι το μήνυμα της αλήθειας δεν είναι απαραίτητο να κομίζεται από κάποιον αγγελιαφόρο, μπορεί εξίσου καλά να προέρχεται από το βίωμα (βλ. και "βιωματική αλήθεια").

Επίσης, ας σκεφτούμε ότι η μνήμη μας είναι επιλεκτική, επομένως ότι ανά πάσα στιγμή δεν έχουμε πρόσβαση στο σύνολο της αλήθειας, αλλά σε ορισμένα κάθε φορά στοιχεία της.

Το δεύτερο ποστ σου μας πηγαίνει, αν το καταλαβαίνω καλά, αλλού. Έχεις ήδη δεχτεί ότι οι πίστεις εξαρτώνται από μηνύματα και αγγελιαφόρους και εξετάζεις πώς λειτουργεί ο μηχανισμός τους. Ο μηχανισμός βασίζεται στην επανάληψη (τα τελετουργικά και θρησκευτικά τυπικά εκεί αποσκοπούν) και εντέλει στην εντύπωση του μηνύματος στη μνήμη των πιστών.

Εμένα πάλι με ενδιαφέρει περισσότερο όχι τόσο το πώς η πίστη βασίζεται στη μνήμη για να λειτουργήσει ως μηχανισμός, αλλά το πώς η ίδια η πίστη, η πίστη ως δύναμη, μπορεί να λειτουργήσει ως ανάμνηση.

Δέχομαι δηλαδή ότι υπάρχει μια αλήθεια μέσα μας ή έξω από μας (ασχέτως του πόσο συμβάλλουμε στη διαμόρφωσή της) και ότι η πίστη είναι εκείνη που μας τη θυμίζει, όπως η νόηση είναι εκείνη που την κάνει αντιληπτή. Επομένως η πίστη υπενθυμίζει την ύπαρξη της αλήθειας, είναι ο απόηχός της τρόπον τινά... υπάρχει μέσα μας ως δυνατότητα και δύναμη γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο.

Τώρα που το σκέφτομαι μάλιστα, δεν ξέρω κατά πόσο θα νομιμοποιούμασταν να αναγνωρίσουμε διάφορα σημερινά πιστεύω μας ως ανάμνηση εμπειριών από προηγούμενες ζωές ή ως κατάλοιπο κάποιας βαθιάς εμπειρίας από την ασυνείδητη ένωσή μας (ως θεϊκών σπινθήρων) με τη Μία Αλήθεια.

***** Στον κόσμο του πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή *****

quote:

---

Τίποτα από αυτά που "κατέχω" δεν θεωρώ πως είναι πραγματικά δικά μου. Όλα ένα μικρό "δάνειο" είναι στο ταξίδι που αποκαλούμε ζωή...

---

***** Στον κόσμο του πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή *****

Εύγε, αγαπητή μου και σας διαβεβαιώ ότι ασμένως , άμα τη εκλογή μου, θα επιληφθώ για την διευθέτηση οιουδήποτε προβλήματος σας ταλανίζει, όσον αφορά τα εν δήμω, βεβαίως – βεβαίως, και όχι τα εν οίκω δια τα οποία, εννοείται, ουδεμίαν έχω αρμοδιότητα .

Α, να μην το ξεχάσω. Σωστά επισημαίνεις αγαπητή Unseen ότι

quote:

---

…Δεν είμαι σίγουρη ότι πρόκειται για βραχυκύκλωμα και όχι για φυσιολογική λειτουργία. …Γιατί η «μερική αντίληψη» του συνόλου των «πραγματικών δεδομένων και βιωμάτων» θα πρέπει να κρίνεται ελαττωματική ή βραχυκύκλωμα;

---

Edited by - Ampere on 16/10/2006 14:18:05

Χαίρε και σε σένα αγαπητέ Tryfield. Δεν σου κρύβω ότι αυτή τη φορά μπερδεύτηκα λίγο παρά πάνω από συνήθως. Ώστε τα βαθύτατα νοήματα στα οποία συχνά μας έθετες για να εμβαθύνουμε ήταν δάνεια από το έργο του (κυρίου;) Βάθη; Αν ναι, συμφωνώ με τον A. Kircher πως θα άξιζε, να μας κάνεις μια σύντομη έστω παρουσίασή του και να πρότεινες πιθανώς κάποια link.
Θα παρατηρήσω πάντως πως διέκρινα μια ιδιότυπη συντακτική και γραμματική έκφραση (παράλειψη άρθρων, πλεονασμοί και επαναλήψεις που μάλλον προσθέτουν σε ασάφεια) που αν δεν πρόκειται για λάθη εξ αντιγραφής ή εκ μεταφράσεως, προσωπικά με ενοχλούν. Έχω ομολογήσει άλλωστε (και) αυτό μου το κουσούρι στα περί την γλώσσα. Εν τούτοις δεν θα το αφήσω να με εμποδίσει από το να προσπαθήσω να έρθω σε επαφή με την ουσία του έργου του, αφού για σένα φίλτατε είναι τόσο σημαντικός.

quote:

---

Παιδιά πολλών ανθρώπων είναι τα λόγια μας φίλε μου Tryfield. Κι όλοι μας μικρές σταγόνες στην καταιγίδα των φθαρτών πραγμάτων...

---

Πολύ ωραίο (και αυτό) Unseen, αλλά ακριβώς γι αυτό και στο βαθμό που είναι δυνατόν, θα παρακαλέσω να μνημονεύουμε και τους «γονείς» όσων τουλάχιστον εκ των λόγων μας γνωρίζουμε την καταγωγή τους.

Εντύπωση πάντως μου έκανε και ο τίτλος του βιβλίου και το πώς μπορεί να συσχετίζεται με το μότο της Unseen, δηλαδή

«Στον κόσμο του πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή»
η οποία
«Αρχή είναι δώρο πνεύματος»
στον κόσμο του οποίου, δηλαδή
«Στον κόσμο του πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή»
κτλ

Προβλέπεται πολύ διάβασμα. Wilber, Wittgenstein, Βάθης, Frazer .. οπότε παιδιά μη με περιμένετε. Συνεχίστε εσείς και ...έχει ο Θεός.

Ακολούθησε τη ροή

Καταλαβαίνω πως το κείμενο του βιβλίου που παρέθεσα δεν παίρνει νόμπελ λογοτεχνίας. Θα έλεγα πως ίσως αυτό, σε ένα υψηλότερο επίπεδο να ήταν και σκόπιμο από μέρους του. Το λέω αυτό γιατί κρίνοντας από το βάθος των νοημάτων που παραθέτει συνολικά στο βιβλίο του φανερώνει έναν πνευματικό πλούτο ασύγκριτης ομορφιάς και συμμετρίας. Απλά αυτήν η συμμετρία έχει τη δυνατότητα να εμφανίζεται σε ένα απροσδόκητα υψηλότερα επίπεδο από το συντακτικό.

Η συντακτική του παραξενιά και ο τρόπος που κινεί τον λόγο του, έχω την υποψία πως για άλλους γίνεται το κλειδί που ανοίγει την πόρτα επιτρέποντάς τους να εισχωρίσουν βαθύτερα στα νοήματα που ο ίδιος παρουσιάζει. Αλλά για άλλους απλά κλειδώνουν μόνοι τους την πόρτα, αφού δεν ενδιαφέρονται (γενικότερα) για την ουσία. Την βαθύτερη εκείνη ενσάρκωση της αλήθειας πέρα από το φαινομενικό.

Και τί θα μπορούσε να είναι ίσως αυτό που δίνει το φαινομενικό; Ίσως εκείνες οι μεγάλες εγωκεντρικές κρίσεις μας προς το κάθε τι. Ο μεγάλος κριτής που υπάρχει μέσα μας και μας κρύβει την αλήθεια της ύπαρξης. Ένας κριτής που υποκρίνεται το σοφό, τον παντογνώστη, τον φωτοδώτη και το σωτήρα όλων τον άλλων. Έναν κριτή που φτάνει να κρίνει ουρανούς και γη. Έναν κριτή που είναι υποκριτής μέγιστος. Και μήπως αυτός δεν υπάρχει μέσα μου; Ναι, βεβαιώνω με το λόγο μου πως ΥΠΑΡΧΕΙ!

Και γω στην αρχή φίλε Ampere είχα την ίδια αίσθηση, αλλά μια παράξενη επιμονή με κράτησε στο βιβλίο και μου έδωσε την δυνατότητα να συλλέξω μαργαριτάρια ανώτερης πνευματικής σοφίας.
Αυτό όμως αφορά μόνο εμένα και την προσωπική μου σχέση με αυτό το βιβλίο.

Για το βιβλίο και το συγγραφέα δεν υπάρχουν πολλά να πω. Ο άνθρωπος ήταν βοσκός, δεν έχει πτυχία, δεν έχει σπουδές, δεν έχει διδάξει σε σχολεία, δύο βιβλία έγραψε όλα κι όλα και το ένα είναι αυτό. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως το βιβλίο του δεν το βρήκα εγώ, με βρήκε. Με βρήκε γιατί απλά δεν πουλιέται σχεδόν σε κανένα βιβλιοπωλεία.

Ναι, αλήθεια σας λέω ήρθε και με βρήκε στα βουνά της Λίμνης Πλαστήρα που δούλευα. Τί να πω, ήταν σχεδόν μαγικό. Από αυτά τα πράγματα που δεν μπορείς να μιλήσεις παρά μονο να τα βιώσεις.

Ο συγγραφέας που αναγράφεται δεν είναι ο πραγματικός. Ο αληθινός συγγραφέας του το "χάρισε" γιατί δεν θεωρούσε το έργο του ιδιοκτησία του. Αυτό το τελευταίο είναι ένα δικό μου συμπέρασμα μέσα από αυτά που έμαθα στην πορεία και γνωρίζω.
Τον πραγματικό συγγραφέα πήγα και τον γνώρισα από περιέργεια πριν από 1,5 χρόνο περίπου.

Τα δύο βιβλία που έχω είναι το "Αρχή είναι δώρο πνεύματος" Νίκος Βάθυς, εκδόσεις Άνω λύση, και το "Αέναον φυσικός στο φως" Παναγιώτης Παναγόπουλος εκδόσεις Άνω λύση. Ο τελευταίος είναι και ο συγγραφέας για τον οποίο γίνεται ο λόγος.

Αυτά...

"Παιδιά πολλών ανθρώπων είναι τα λόγια μας φίλε μου Tryfield. Κι όλοι μας μικρές σταγόνες στην καταιγίδα των φθαρτών πραγμάτων..."

Αυτή τη φορά θα αρχίσω ανάποδα.

Tryfield

quote:

---

"Παιδιά πολλών ανθρώπων είναι τα λόγια μας φίλε μου Tryfield. Κι όλοι μας μικρές σταγόνες στην καταιγίδα των φθαρτών πραγμάτων..."

Unseen, απλά σε ευχαριστώ...

---

***** Στον κόσμο του πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή *****

quote:

---

Εντύπωση πάντως μου έκανε και ο τίτλος του βιβλίου και το πώς μπορεί να συσχετίζεται με το μότο της Unseen

---

***** Στον κόσμο του πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή *****

quote:

---

Γειά σου Unseen. Με έχουν έως τώρα χαρακτηρίσει ποικιλοτρόπως αλλά είναι η πρώτη φορά που με αποκαλούν «ρεαλιστή». Ειλικρινά σε ευχαριστώ γιατί πρόσθεσες μια πολύτιμη ψηφίδα στο μπερδεμένο παζλ της αυτογνωσίας μου.

---

Αγαπητή Unseen, υπερβάλετε. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να πιστέψω σε σας αρκεί να μην πρέπει να πιστέψω και τα όσα ισχυρίζεστε περί κολοσσού. Θα σας απογοητεύσω αλλά η αλήθεια (η αντικειμενική) είναι ότι συνομιλείτε με έναν ανθρωπάκο που συνεχίζει να υπάρχει μάλλον χαριστικά και συχνά φαντασιώνεται ότι είναι κάτι περισσότερο από σκέτος ανθρωπάκος, ενώ στη καλύτερη περίπτωση απλώς βρίσκει πειστικές δικαιολογίες για να κοροϊδεύει τον εαυτό του και να ξεχνάει τα χάλια του -end of story-.

Επ, έχουμε και αυτό με τη ροή. Λοιπόν, «ακολούθησε τη ροή» θα πει, ... ακολούθησε τη ροή. Δηλαδή είναι, για παράδειγμα, κάποιες φορές που πρέπει να σωπάσεις και όμως συνεχίζεις να μιλάς. Άλλες φορές είναι να μιλήσεις και παραμένεις σιωπηλός. Τώρα θα μου πεις πως θες να ξέρω πότε είναι ώρα να μιλήσω και πότε είναι ώρα να σωπάσω; Ε αυτό είναι το κόλπο. Αν θυμάσαι ότι υπάρχει αυτή η ροή, βοηθάει στο να διαισθάνεσαι τι αυτή επιτάσσει την κάθε στιγμή. Κάπως έτσι. Είναι και άλλα, βέβαια αλλά δεν νομίζω ότι είναι του παρόντος. Δεν θυμάμαι να το είδα αυτούσιο κάπου γραμμένο στα αγγλικά ή στα ελληνικά. Σίγουρα είναι πολύ σχετικό με την όγδοη (αν δεν κάνω λάθος) επίγνωση στο βιβλίο του Redfield, «Ουράνια Προφητεία». Ίσως να είναι από κει που το έχω προσεταιριστεί. Πάντως αποτελεί πλέον μία από τις ...δέκα εντολές μου.

«Φιλοσοφία Γ Λυκείου», Κ. Κατσιμάνη, Ε. Ρούσου.
Μέρος Τρίτο. ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΝΩΣΙΟΛΟΓΙΑΣ

1. Υπάρχει (αντικειμενική) πραγματικότητα; (Το πρόβλημα της ουσίας)

2. Μπορούμε να γνωρίσουμε την αντικειμενική πραγματικότητα; (Το πρόβλημα της δυνατότητας)

3. Από πού προέρχεται η γνώση της (αντικειμενικής) πραγματικότητας; (Το πρόβλημα της πηγής)

Ώστε λοιπόν απασχόλησαν και άλλους τα ερωτήματά μας; Και όχι μόνο τους απασχόλησαν αλλά βρήκαν και απαντήσεις;
Για να δω, για να δω ... μμμ, λέει και για μένα. Λοιπόν:
«Ρεαλισμός: στο ερώτημα αν ο κόσμος βρίσκεται έξω από την συνείδηση και είναι ανεξάρτητος από αυτήν ο ρεαλισμός δίνει απάντηση καταφατική».
Άααα, γι αυτό η Unseen με είπε έτσι.
«...του ρεαλισμού διακρίνουμε δύο παραλλαγές: τον αφελή...»
φτου, με κορόϊδεψε η άτιμη, αυτό θα είχε στο μυαλό της, δηλαδή εμμέσως πλην σαφώς με αποκάλεσε αφελή
«... και τον κριτικό ρεαλισμό».
Επ, λες να την παρεξήγησα. Ναι ρε μάλλον, αυτό θα εννοούσε. ... Είναι καλό αυτό όμως;

Αλλά κάτσε, αυτό που τώρα εξετάζουμε είναι το πρόβλημα 3. Δηλαδή της πηγής ή ίσως (και) της καταγωγής. Όχι της γνώσης όμως αλλά της πίστης.
Ουφ.
Δηλαδή ρε συ, τώρα κατάλαβα τι ρωτάω;

Αντε γεια.., πάω διακοπές, τα λέμε του χρόνου στην επόμενη τάξη.

quote:

---

1. Υπάρχει (αντικειμενική) πραγματικότητα; (Το πρόβλημα της ουσίας)

---

quote:

---

Δέχομαι δηλαδή ότι υπάρχει μια αλήθεια μέσα μας ή έξω από μας (ασχέτως του πόσο συμβάλλουμε στη διαμόρφωσή της) και ότι η πίστη είναι εκείνη που μας τη θυμίζει, όπως η νόηση είναι εκείνη που την κάνει αντιληπτή. Επομένως η πίστη υπενθυμίζει την ύπαρξη της αλήθειας, είναι ο απόηχός της τρόπον τινά... υπάρχει μέσα μας ως δυνατότητα και δύναμη γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο.

---

Infinitum Finitum Producit

Σου είχα στείλει ένα τεύχος της ηλεκτρονικής έκδοσης DailyOm με τίτλο "go with the flow" στο προσωπικό σου e-mail πριν από λίγο καιρό, δεν το έλαβες;

quote:

---

Ρεαλισμός: στο ερώτημα αν ο κόσμος βρίσκεται έξω από την συνείδηση και είναι ανεξάρτητος από αυτήν ο ρεαλισμός δίνει απάντηση καταφατική».
Άααα, γι αυτό η Unseen με είπε έτσι.
«...του ρεαλισμού διακρίνουμε δύο παραλλαγές: τον αφελή...»
φτου, με κορόϊδεψε η άτιμη, αυτό θα είχε στο μυαλό της, δηλαδή εμμέσως πλην σαφώς με αποκάλεσε αφελή
«... και τον κριτικό ρεαλισμό».
Επ, λες να την παρεξήγησα. Ναι ρε μάλλον, αυτό θα εννοούσε. ... Είναι καλό αυτό όμως;

---

quote:

---

1. Υπάρχει (αντικειμενική) πραγματικότητα; (Το πρόβλημα της ουσίας)

Βεβαίως και υπάρχει. Είναι ο κοινός τόπος όπου ζούμε, αναπνέουμε και δρούμε. Αν φαντάζομαι ότι δεν υπάρχει και ότι μπορώ για παράδειγμα να πετάξω πηδώντας από ένα ψηλό κτήριο, είναι βέβαιο ότι θα καταλήξω εκεί που θα καταλήξει και ο οποιοσδήποτε άλλος προσπαθήσει να κάνει το ίδιο (με τον ίδιο τρόπο). Αυτό είναι προφανές και αντικειμενικό για όλους.

---

Καταπληκτικές οι αναφορές! Εύγε!

Να κάνουμε μια βόλτα και από κβαντική φυσική;

"Νομίζω λοιπόν ότι όπως είπα και από την αρχή, η θεωρία του Πεδίου Μηδενικού Σημείου είναι αυτή που έχει την απάντηση. Σε κβαντικό επίπεδο, δεν υπάρχει γραμμικότητα στο σύμπαν και ασφαλώς δεν υπάρχει χρόνος. Όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα και όλα όσα συμβαίνουν καταγράφονται στο Πεδίο Μηδενικού Σημείου με τη μορφή μοναδικών συχνοτήτων (signature frequencies). Το Πεδίο αποτελεί τη μεγάλη αποθήκη όλων των πληροφοριών χωρίς χρονικό προσδιορισμό. Ακόμη και η μνήμη μας είναι εξωσωματική, δηλ. ο νους απλά συντονίζεται με συγκεκριμένες πληροφορίες του Πεδίου και τις οικειοποιείται. Δυνητικά έχουμε (εμείς και καθετί από τα υποατομικά σωματίδια μέχρι τον ευκάλυπτο στη γωνία) πρόσβαση σε καθετί στο σύμπαν, ανά πάσα στιγμή."

**************

"Η κβαντική μηχανική μας έδειξε ότι τα υποατομικά σωματίδια όχι μόνο μπορούν να είναι πολλά πράγματα ταυτόχρονα, αλλά δεν έχουν καν νόημα καθένα μόνο του, παρά αποκτούν νόημα σε σχέση με τα άλλα. Η ύλη στο θεμελιώδες επίπεδό της, είναι εντελώς αδιαίρετη. Το σύμπαν μπορεί να κατανοηθεί μόνον ως ένας δυναμικός ιστός διασύνδεσης. Τα πράγματα που έρχονται σε επαφή μια φορά, παραμένουν σε επαφή στον χωροχρόνο για πάντα. Μάλιστα, ο χωροχρόνος φαίνεται να είναι μια αυθαίρετη δομή που δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε αυτό το επίπεδο του κόσμου. Το μόνο που υπάρχει είναι η στιγμή, το άπειρο "εδώ και τώρα".

Από τα μέσα το περασμένου αιώνα και μετά, κάποιοι πρωτοπόροι φυσικοί μελέτησαν ξανά ορισμένες εξισώσεις που δεν είχαν ληφθεί αρχικά υπόψη στην Κβαντική Φυσική. Οι εξισώσεις αυτές αντιπροσώπευαν το Πεδίο Μηδενικού Σημείου – έναν ωκεανό μικροσκοπικών δονήσεων στο διάστημα μεταξύ των πραγμάτων. Συνειδητοποίησαν πως αν το Πεδίο Μηδενικού Σημείου συμπεριλαμβανόταν στον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την πιο θεμελιώδη φύση της ύλης, η εικόνα μας για το σύμπαν άλλαζε δραματικά. Το σύμπαν μεταβαλλόταν σε μια απέραντη θάλασσα ενέργειας, ένα τεράστιο κβαντικό πεδίο όπου ίσχυαν όλα τα κβαντικά φαινόμενα που λέγαμε: της μη τοπικότητας, της κβαντικής συνοχής, κλπ.

Πειράματα σαν αυτά που ανέφερα, επαλήθευσαν το φυσικό συμπέρασμα ότι κι εμείς, οι άνθρωποι, είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο βασικό υλικό. Ουσιαστικά είμαστε "πακέτα" κβαντικής ενέργειας που διαρκώς ανταλλάσσουν πληροφορίες με αυτήν την ανεξάντλητη θάλασσα ενέργειας.
Ακόμη και ο νους μας φαίνεται να λειτουργεί σύμφωνα με τις κβαντικές διαδικασίες. Είπα ήδη κάτι για τη μνήμη. Αλλά από κει και πέρα η συνειδητή παρατήρηση, η πρόθεση, η βούληση επηρεάζουν όχι μόνο εμάς τους ίδιους, αλλά τα πάντα γύρω, ολόκληρο τον κόσμο μας στο παρελθόν και στο μέλλον."

Τα παραπάνω έγραψε η υποφαινόμενη στο τόπικ:
http://www.esoterica.gr/forums/topic.asp?whichpage=1&ARCHIVEVIEW=&TOPIC_ID=8487

Πηγή για τις παραπάνω αναφορές ήταν το βιβλίο "Το Πεδίο" της Lynne McTaggart, του οποίου το ελληνικό κείμενο είχα τη χαρά να επιμεληθώ.

Κι εγώ συγνώμη για το κατεβατό.

Καλημέρα
Unseen

quote:

---

Αλλά η πλέον εξωφρενική άποψη του ολογραφικού εγκεφαλικού μοντέλου του καθηγητή Pribram είναι εκείνη που προκύπτει ενώνοντας το μοντέλο αυτό με τη θεωρία του Bohm. Αν η πραγματικότητα του κόσμου δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια δευτερεύουσα πραγματικότητα και αυτό που υπάρχει δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ολογραφική δύνη συχνοτήτων και αν ακόμη ο εγκέφαλος είναι μόνο ένα ολόγραμμα που επιλέγει μερικές από τις συχνότητες αυτές μετασχηματίζοντάς τις σε αισθητικές αντιλήψεις, τι μένει από την αντικειμενική πραγματικότητα;
Με απλά λόγια δεν μένει τίποτα, η αντικειμενική πραγματικότητα δεν υπάρχει !"

---

***** Στον κόσμο του πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή *****

Επ’ ευκαιρία, μεταγράφω εδώ, από το σχολικό (να μη ξεχνιόμαστε, γιατί πρέπει να καλύψουμε και την ύλη του Υπουργείου ) τα όσα αφορούν στο ερώτημα περί της πηγής της Γνώσης. Τρεις λοιπόν κύριες «σχολές» σύμφωνα με τους συγγραφείς του βιβλίου (εκδ. 1996), απαντούν σε αυτό το ερώτημα.

1. η Ορθολογική σχολή, που περιλαμβάνει φιλοσόφους που αποδίδουν στο λόγο –στην καθαρή νόηση- καθοριστική σημασία για την όλη γνωστική διαδικασία.

Ειδικά για τον Πλάτωνα αναφέρεται ότι ο ορθολογισμός του είναι απόρροια της θεωρίας του για τις ιδέες.
Η γνώση που μας παρέχουν τα αισθητήρια όργανά μας … είναι γνώση απατηλή και εφήμερη. Χάρη στις αισθήσεις, όμως, η ψυχή παρατηρεί στον κατ’ αίσθηση κόσμο τα ατελή αντίγραφα των ιδεών και θυμάται τα αιώνια εκείνα πρότυπα, κοντά στα οποία είχε ζήσει κατά τη διάρκεια μιας προγενέστερης ύπαρξης. Έτσι αισθάνεται να τη φτερώνει η μεταφυσική νοσταλγία, που είναι προϋπόθεση για τη γνώση του «όντως όντος».Σε τελευταία ανάλυση γνώση ενός πράγματος είναι η ανάμνηση της αντίστοιχης ιδέας.

2. ο Εμπειρική σχολή σύμφωνα με την οποία οι λογικές έννοιες δεν βρίσκονται εκ των προτέρων στη συνείδηση, αλλά απορρέουν από την εμπειρία. Προεμπειρικά στοιχεία με τη μορφή των έμφυτων ιδεών δεν υπάρχουν.

3. η Κριτική σχολή (με κύριο εκπρόσωπο τον Καντ) που προσπαθεί να ξεπεράσει τις αντιθέσεις των δύο πιο πάνω με το ότι «η γνώση μας προϋποθέτει στενή συνεργασία λόγου και εμπειρίας».

Από κει και πέρα περνάμε στο τέταρτο μέρος του βιβλίου, το σχετικό με τη Γενική Θεωρία της Επιστήμης, αλλά αυτό, που ίσως το δούμε στα παρακάτω, πραγματεύεται ήδη σε άλλο topic στο οποίο μάλιστα μας παραπέμπει η Unseen. Να μη το κάνουμε όμως κι εδώ …αχταρμά. Τουλάχιστον όχι ακόμη.

Βέβαια το θέμα μας δεν είναι η γνωσιολογία αλλά η …πιστιολογία και δεν είμαι σίγουρος αν αυτή η δεύτερη μπορεί να αναχθεί στην πρώτη ως υποπερίπτωσή της έστω. Για μένα όπως έχω πει «η πίστη δεν είναι γνώση αλλά περισσότερο ένα είδος “μεταγνώσης” δηλαδή απόφανσης περί της αξίας όσων έχουμε καταχωρήσει ως γνώσεις, ως ελπιζόμενα, πληροφορίες, εικασίες κτλ…»

Για κάποιο λόγο πιστεύουμε το άλφα ή το βήτα. Αυτό το «για κάποιο λόγο» της πίστης είναι ταυτόσημο με το πώς αποκτούμε και θεμελιώνουμε τις γνώσεις μας;
Αν ναι, τότε η πίστη, μάλλον, δεν είναι τίποτε άλλο από κάποιου είδους γνώση και επομένως νομιμοποιούμαστε να αναζητήσουμε τις πηγές της εκεί που αναζητούμε και τις πηγές της γνώσης και ίσως και να κλείσουμε το θέμα εκεί. Αν όχι, τότε πόθεν προέρχεται; Ποια η πηγή της, ποια η καταγωγή της;

Χμ... επίσης ζητώ συγνώμη για το κατεβατό.

Με στεναχώρησες όμως και γιατί οι απαντήσεις σου στα γνωσιολογικά ερωτήματα και ιδιαίτερα το τρίτο (αφού μόνο αυτό αφορούσε τη συνέχεια της συζήτησής μας, τα άλλα δύο τα παρέθεσα για ...διδακτικούς λόγους και όχι απαραίτητα για να απαντηθούν) δεν είχαν τη στιβαρότητα, την επάρκεια και την πληρότητα που μας έχεις συνηθίσει και περιμένω πλέον στο εξής από σένα.

Όσον αφορά την Unseen νομίζω πήρες την απάντησή σου. Εκείνο όμως που επίσης με στεναχώρησε είναι που χρησιμοποίησες καταχρηστικώς και πάντως όχι κατάλληλα τον όρο «πίστη» και τα παράγωγά του στις ερωτήσεις που μου απευθύνεις, αντί για τα πιο ακριβόλογα «εικάζεις», «νομίζεις», «εντύπωση» κτλ. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν μελέτησες επαρκώς τις αρχικές ...παραδόσεις στις οποίες μάλιστα απουσίαζες. Γι αυτό σε παρακαλώ, φρόντισε να μην επαναληφθούν τέτοια φαινόμενα ώστε να μην υποχρεωθώ να αναθεωρήσω την συνολική βαθμολογία σου.

Δεν έλαβα αυτό που μου έστειλες. Μήπως ήταν μεγάλο αρχείο και δεν το «χώραγε» η e-θυρίδα μου; Μήπως δεν έγραψες σωστά τη διεύθυνση (έχει και μία κάτω παύλα πριν το 4); Αν θες προσπάθησε πάλι γιατί ακούγεται πολύ ενδιαφέρον. Σ’ ευχαριστώ πάντως έτσι κι αλλιώς για τη χειρονομία.

Για τα περί συλλογικού ασυνείδητου και συλλογικής μνήμης δεν έχω τίποτε να πω προς το παρόν. (Εννοείται, θα συμβουλευτώ την φοβερή βιβλιοθήκη μου και θα επανέλθω …δημήτριος). Σίγουρα όμως τα όσα αναφέρουν οι Tryfield και A. Kircher αποτελούν μια πολύ καλή βάση για συζήτηση και περαιτέρω ανάπτυξή τους τουλάχιστον στο βαθμό που άπτονται και αφορούν το θέμα μας δηλαδή το … ta daaa…
«Η καταγωγή των πίστεων».

Το απόσπασμα πάντως που αναφέρεται στην άποψη του Γιουγκ περί πίστεως μου φέρνει στο νου την «ενδιάθετο πίστη» όπως την είχα διαβάσει από τον παπα Ρωμανίδη. Θα το τσεκάρω και αν ταιριάζει το αντιγράφω.

Να θυμίσω επίσης ότι στο θέμα μας, εξακολουθεί να παραμένει σε εκκρεμότητα η αναζήτηση και ο σχολιασμός παραδειγμάτων όπου η πίστη αναδεικνύεται ως κύριος συντελεστής αποτελεσμάτων. Μόνο η Unseen (μπράβο παιδί μου) ξεκίνησε κάτι αλλά κι αυτό έμεινε στη μέση.
(Άντε μπράβο, τρέχουμε τώρα δεν καθόμαστε.
Αλήθεια, είδε κανείς τον Dying Incubus; Δεν πιστεύω να κάνει κοπάνες;)

quote:

---

Δημήτριε με στεναχωρείς

---

quote:

---

(Άντε μπράβο, τρέχουμε τώρα δεν καθόμαστε.
Αλήθεια, είδε κανείς τον Dying Incubus; Δεν πιστεύω να κάνει κοπάνες;)

---

Αγαπητέ Ampere, εδώ είμαι.
Διαβάζω όλες τις απαντήσεις σας όμως θεωρώ οτι είναι καλύτερο να είμαι εδώ ως παρατηρητής...
Ίσως είναι καλύτερα έτσι.
Άλλωστε κι η απουσία υποδηλώνει μια παρουσία κατά κάποιο τρόπο.

Καλή σας συνέχεια!

A. Kircher, πολύ καλές οι αναφορές σου!

In anticipation of my resurrection...

Αυτή η πίστις είναι δώρο Θεού, δηλαδή δεν θα την λάβη ο άνθρωπος, αν δεν θελήση ο Θεός να του την χαρίση, και ονομάζεται ενδιάθετος πίστις… Η ενδιάθετος πίστις προέρχεται από εμπειρία Χάριτος.

Ρωμανίδης Ι. «Πατερική Θεολογία»

Υπάρχουν επομένως δύο είδη ή ποιότητες πίστης.
Υπάρχει η πίστη που είναι συνώνυμο των πεποιθήσεων, η οποία είναι αποτέλεσμα της λογικής επεξεργασίας δεδομένων στο πλαίσιο μιας δυναμικής αλληλεπίδρασης με την ίδια (κάτι με κότα και αυγό μου θυμίζει αυτό, αλλά πράγματι ισχύει).
Υπάρχει η πίστη που είναι συνώνυμο της υπέρβασης και αψήφισης της λογικής (όπως όταν κινεί όρη και άλλα βαριά αντικείμενα), η οποία μάλλον βασίζεται ή επιδρά στο συναίσθημα.
Unseen (Περί πίστεως σελ.1)

"Ο Φιλήμων, και άλλες φιγούρες από την φαντασία μου, μου πρόσφεραν την εσωτερική αντίληψη ότι υπάρχουν πράγματα στην ψυχή τα οποία δεν παράγω εγώ, αλλα είναι αυτοπαραγόμενα και έχουν την δική τους ζωή. Ο Φιλήμων αντιπροσωπεύει μια δύναμη που δεν είναι δική μου. Στην φαντασία μου, συζήτησα μαζί του και μου είπε πράγματα τα οποία και δεν είχα σκεφτεί συνειδητά. Γιατί παρατήρησα ξεκάθαρα πως ήταν αυτός που μίλαγε και όχι εγώ....Ψυχολογικά ο Φιλήμων αντιπροσώπευε την υπέρτατη ενόραση. Για μένα ήταν μια μυστηριώδης μορφή. Κάποιες φορές μου φαινόταν να είναι αρκετά αληθινός σαν να είχε την δική του ιδιαίτερη προσωπικότητα. Περπάτησα πάνω κάτω στον κήπο μαζί του και για μένα ήταν αυτό που οι Ινδοί ονομάζουν guru."
…
O Jung επίσης θεωρούσε ότι η έδρα της Πίστης δεν είναι το συνειδητό. Αντιθέτως, η Πίστη πηγάζει από μια αυτόβουλη και αυτογενή θρησκευτική (εσωτερική λέω εγώ) εμπειρία που φέρνει την ατομική πίστη σε άμεση σχέση (συντονισμό όπως λέει και η φίλη unseen) με τον Θεό. Το ασυνείδητο δεν ταυτίζεται με το Θείο αλλά είναι το μέσο, μέσω του οποίου η εμπειρία του Θείου έρχεται σε εμάς.
Α Kircher (...ανιχνεύοντας και μεταφράζοντας Jung)

Τι λέτε, έχουν κάποια σχέση ή είναι η ιδέα μου;

Έτσι όμως όπως το επαναδιατυπώνεις καταλαβαίνω ότι λες τα εξής:

Αυτά που πιστεύουμε για τον εαυτό μας –με οποιοδήποτε τρόπο και αν έχουν διαμορφωθεί- είναι καθοριστικά για το πώς αλληλεπιδρούμε με τους άλλους.

Αυτά που πιστεύουμε για τον εαυτό μας συνιστούν την υπαρξιακή μας ταυτότητα και ως τέτοια «ενδιαφέρονται» να επιβιώσουν, ει δυνατόν να πολλαπλασιαστούν και γιατί όχι εν τέλει, να διαιωνιστούν.

Αυτά που πιστεύουμε για τον εαυτό μας έχουν πρωτίστως ψυχολογική αξία, είναι αυτοενισχυόμενα και έχουν (συνήθως;) σαν συνέπεια, να καταλήγουμε αργά ή γρήγορα στο να αποδεχόμαστε και να συμπεριλαμβάνουμε στα πιστεύω μας οτιδήποτε θα μας εξασφάλιζε την προοπτική της αιωνιότητας, φτάνοντας έτσι σε αυτό που ονομάζουμε θρησκευτική πίστη.

Κάπως έτσι ή καμία σχέση;
.
.
.
Dying Incubus: «θεωρώ οτι είναι καλύτερο να είμαι εδώ ως παρατηρητής...»

Όπως προτιμάς αγαπητέ φίλε, μόνο που έχω αρχίσει να αισθάνομαι σαν τη γάτα του Σρέντινγκερ και ανησυχώ. Είδες τι γράφει η Unseen;
«Πόσο αντικειμενική είναι η πραγματικότητα της γάτας στη συγκεκριμένη περίπτωση, όταν εξαρτάται από την υποκειμενική κρίση του παρατηρητή;»
Καταλαβαίνεις λοιπόν την αγωνία μου για τις συνέπειες που μπορεί να έχουν για την πραγματικότητά μας οι θέσεις και οι κρίσεις των παρατηρητών;
.
.
.
Άσχετο αλλά μετά από όσα έχουμε γράψει, φοβάμαι ότι τελικά δικαιώνεται η Unseen με εκείνο το «…είμαστε πάντα στην αρχή». Κι εγώ που ήλπιζα ότι κοντεύουμε στο τέλος… ο αφελής

Ampere,
πολύ ενδιαφέρον το απόσπασμα του Ρωμανίδη.

Παιδιά αν έχετε χρόνο μπορείτε επίσης να διαβάσετε το 8ο κεφάλαιο (Πίστη και Επιστήμη στην Ορθόδοξη Γνωσσιολογία) από το βιβλίο του Γ. Μεταλληνού με τίτλο Σχέσεις και Αντιθέσεις εδώ:

http://www.oodegr.com/oode/epistimi/genika/sxesi2.htm

Λυπάμαι που δεν έχω χρόνο να το σχολιάσω για την ώρα αλλά θα επανέλθω.
Ουσιαστικά όμως πρόκειται για ένα εκτεταμένο σχόλιο στο απόσπασμα του Ρωμανίδη που περέθεσε o Ampere.

Επίσης

quote:

---

Να θυμίσω επίσης ότι στο θέμα μας, εξακολουθεί να παραμένει σε εκκρεμότητα η αναζήτηση και ο σχολιασμός παραδειγμάτων όπου η πίστη αναδεικνύεται ως κύριος συντελεστής αποτελεσμάτων. Μόνο η Unseen (μπράβο παιδί μου) ξεκίνησε κάτι αλλά κι αυτό έμεινε στη μέση.

---

Infinitum Finitum Producit

Αντιγράφω, λοιπόν, από το link που μας παρέθεσες.
Πίστη είναι η γνώση του Ακτίστου και επιστήμη είναι η γνώση του κτιστού. Πρόκειται, συνεπώς, για δύο διαφορετικές γνώσεις, κάθε μία από τις οποίες έχει τη μέθοδο και το όργανό της.

Ο πιστός, κινούμενος στο χώρο της υπερφυσικής γνώσης ή γνώσης του Ακτίστου, δεν καλείται να μάθει κάτι (μεταφυσικά) ή να αποδεχθεί κάτι (λογικά), αλλά να "πάθει" κάτι, κοινωνώντας μαζί του. Αυτό συντελείται με την ένταξή του σ' έναν τρόπο ζωής (μέθοδος), που οδηγεί στη θεία γνώση.
.
.
.
Σχετικά με το ζητούμενο που εκκρεμεί:

quote:

---

Τι λέει το αναλυτικό πρόγραμμα;
«Αναζήτηση παραδειγμάτων όπου εμπλέκεται η δύναμη της πίστης». Άντε να βρεις υλικό τώρα …και απ’ ότι βλέπω ούτε στο βιβλίο του καθηγητή έχει τίποτε.
Κάτσε, κάπου έχω κάτι σημειώσεις από πέρυσι. Λοιπόν…
1. Φαινόμενο placebo.
Πώς η λήψη σκευασμάτων χωρίς φαρμακευτική αξία δρα θεραπευτικά σε ασθενείς που πιστεύουν ότι αυτά που τους χορηγούνται είναι τα καταλληλότερα για την ασθένειά τους.
2. Αυτοεκπληρούμενες προσδοκίες.
Πώς οι προσδοκίες μας για ένα αποτέλεσμα προκαλούν την επαλήθευσή τους.
Αν πιστεύω ότι η τάξη μου αποτελείται από αστέρια, τελικά θα καταλήξω να έχω όντως μια αστεράτη τάξη. Λες να πιάνει;
3. Υπερφυσικά κατορθώματα πίστης.
Οι αναστενάρηδες, ως σταθερά επαναλαμβανόμενο φαινόμενο είναι ένα καλό παράδειγμα.
4. ?…

Τέσσερα; Η κατάκτηση του Γιούρο πρόπερσι, λες να εντάσσεται στα φαινόμενα πίστης; Τέλος πάντων, ας ξεκινήσω με αυτά, και θα τα βάλω να μου βρουν δικά τους παραδείγματα. Στο κάτω-κάτω φαίνεται να καταλαβαίνουν το θέμα καλύτερα από μένα.

---

Αντιγράφω επίσης το σχετικό σχόλιο της Unseen μέσα από τη δική της εμπειρία

quote:

---

Πριν από έξι χρόνια έπιασα μια κόλλα χαρτί και ένα μολύβι και, με απόλυτη πίστη ότι την αξίζω και θα την πετύχω, προδιέγραψα την βέλτιστη θέση εργασίας. Σκέφτηκα ακόμη και το κτήριο που θα εργαζόμουν πώς ήθελα να είναι, ο μισθός, οι συνθήκες, οι προοπτικές, τα πάντα. Ένα χρόνο μετά υπέγραφα τη σχετική σύμβαση εργασίας. Ικανοποιήθηκαν όλες, ουδεμίας εξαιρουμένης, οι αρχικές μου προσδοκίες.

---

Ακολούθησε τη ροή

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr