Απεστάλη: 29/09/2007, 04:28:23
Αγριόγατα της Ευρώπης
Η Αγριόγατα της Ευρώπης (Felis silvestris silvestris) είναι στενή συγγενής της κοινής γάτας, παρ' όλα αυτά είναι πολύ πιο άγρια και πολύ δύσκολα εξημερώνεται. Μοιάζει με μια κοινή οικιακή παρδαλή γάτα, η ουρά της όμως είναι πιο παχιά και πιο μακριά. Το μήκος του σώματός της φτάνει μέχρι και το 1,2μ., ενώ παραπάνω από το μισό καταλαμβάνει η ουρά της. Ζυγίζει γύρω στα 8-9 κιλά, ενώ σε ύψος φτάνει μέχρι και τα 40 εκ. Το θηλυκό κυοφορεί για 65-70 μέρες περίπου, και γεννάει γύρω στα 5-6 μικρά, εκ των οποίων μερικά συχνά πεθαίνουν πρόωρα. Όσα ζουν, αναπτύσσονται γρήγορα και σε ηλικία ενός έτους έχουν αποξενωθεί από την μητέρα τους και ψάχνουν για σύντροφο.
Η αγριόγατα μπορεί να διασταυρωθεί με την οικιακή, αν και έχουν αρκετές φυσιολογικές διαφορές. Πολλά από τα υβρίδια που προκύπτουν φαίνονται σαν οικιακές γάτες, με τρίχωμα ξανθό ή γκρίζο, αλλά κληρονομούν την αγριότητα της Felis Silvestris. Ζει σε απομακρυσμένες δασικές περιοχές, ειδικά σε φυλλοβόλα δάση της Σκωτίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας και σε ένα μεγάλο μέρος της Ρωσίας.
Ο πάνθηρας είναι Σαρκοφάγο θηλαστικό ζώο που ανήκει στις Αιλουρίδες. Το κοινό είδος του πάνθηρα είναι ο panthera pardus, η κοινή λεοπάρδαλη.
Το ζώο έχει μήκος κοντά στα 2,4 μέτρα, με την ουρά να καταλαμβάνει τα 90εκ. Ζυγίζει γύρω στα 68 κιλά ( τα θηλυκά λίγο λιγότερο ) . Έχει σχετικά μικρό κεφάλι, τα δόντια του όμως είναι κοφτερά, για να σκίζουν την σάρκα του θύματος. Τρέχει γρήγορα, κάνοντας άλματα μήκους 5 μέτρων.
Το τρίχωμα των πανθήρων μπορεί να έχει δύο χρώματα: να είναι μαύρο (τα άτομα αυτού του είδους είναι γνωστοί σαν μαύροι πάνθηρες, ή πάνθηρες σκέτο), ή σκούρο κίτρινο, με μαύρες κιλήδες που στο κέντρο τους έχουν κίτρινο. Τα άτομα αυτά είναι οι γνωστές λεοπαρδάλεις.
Ο πάνθηρας ζευγαρώνει όλη την διάρκεια του χρόνου. Η εγκυμοσύνη διαρκεί γύρω στις 100 μέρες, και στο τέλος η θηλυκιά γεννάει 3 μικρά, τα οποία αρχικά είναι τυφλά.Τα μικρά μένουν με τους γονείς τους μέχρι να ενιληκιωθούν. Ο πάνθηρας είχε κυνηγηθεί πολύ από το άνθρωπο για την όμορφή του γούνα, αλλά τώρα προστατεύεται με ειδικούς νόμους. Ζει στην Αφρική και στην Ν. Ασία. Στην ίδια οικογένεια με τον πάνθηρα ανήκει το λιοντάρι (panthera leo) και η τίγρις (panthera tigris).
Απεστάλη: 29/09/2007, 12:08:49
Αγαπητή μου keraynos, είναι πράγματι πολύ ενδιαφέρουσες οι παρουσιάσεις διαφόρων ζώων που κάνεις! Θα προσπαθώ κι εγώ κατά καιρούς να κάνω μερικές.
Αγαπητή μου GWGW, νομίζω πως έχει διαφορά ο τρόπος θανάτωσης αλλά και διαβίωσης των οικόσιτων ζώων από τα ζώα που εκτρέφονται μαζικά με σκοπό να θανατωθούν και να χρησιμοποιηθούν ως τροφή για τον άνθρωπο - στα οποία συχνά επικρατούν συνθήκες πολύ σκληρές για τα ζώα.
Πέρα από αυτό όμως, θα πρέπει να δούμε και την περίπτωση που τα ζώα αυτά δεν σκοτώνονται για το κρέας τους αλλά για να γίνουν γούνες στην πλάτη διαφόρων πλουσίων κυριών... Ή την περίπτωση που έχουμε κοκορομαχίες, κυνομαχίες κι όλα αυτά τα "ενδιαφέροντα" - για κάποιους - θεάματα.
Απεστάλη: 29/09/2007, 15:19:49
Το ίδιο βάρβαρο με τις κυνομαχίες και τις κοκορομαχίες είναι και οι ταυρομαχίες, με τη διαφορά ότι σε αυτό δεν εχουμε μάχη ανάμεσα σε δύο ζώα αλλά σε άνθρωπο και ζώο.
Ο θρίαμβος του ταυρομάχου
Θέλοντας να κάνει επίδειξη πόσο αψηφά τον κίνδυνο, ο ταυρομάχος Εουλάλιο Λόπες, γνωστός και ως Θοτολούκο, γυρίζει την πλάτη στον (ήδη τραυματισμένο) ταύρο. Το κοινό ενθουσιάζεται, ζητωκραυγάζει και χειροκροτεί. Αν ο Θοτολούκο συνεχίσει έτσι, στο τέλος θα πάρει ως λάφυρα ένα από τα αυτιά ή την ουρά του ταύρου. Και το κοινό θα αποχωρήσει με τις καλύτερες εντυπώσεις έχοντας συμμετάσχει σε ένα από τα χειρότερα έθιμα στον κόσμο. Υπολογίζεται ότι κάθε σεζόν (από τον Μάρτιο μέχρι τον Οκτώβριο) σκοτώνονται στην Ισπανία σε ταυρομαχίες 24.000 ταύροι μπροστά σε περίπου 30 εκατομμύρια θεατές. Η εινόνα αυτή δεν προέρχεται από την Ισπανία αλλά από το Μεξικό, αφού ταυρομαχίες διεξάγονται και σε αρκετές ακόμα χώρες του κόσμου.
Οι ταύροι αντίθετα με τη φήμη τους δεν είναι καθόλου επιθετικοί. Συνήθως είναι ήσυχα και ειρηνικά ζώα, και ο μόνος λόγος που μπορεί να αντιδράσουν βίαια, είναι σε αυτοάμυνα ή σε άμυνα του κοπαδιού τους.
Αυτός είναι ένας ταύρος σε κελί λίγες ώρες πριν τη ταυρομαχία. Δεν του δόθηκε τροφή, νερό, φως ή χρόνος με το υπόλοιπο κοπάδι γεγονός που του προκαλεί πανικό, φόβο και φυσικό και πνευματικό πόνο. Λίγο πριν εισέλθει στο ρινγκ για να τον τρυπήσουν με μαχαίρια και να παλέψει για τη ζωή του, τραυματισμένος και αδύναμος.
Κατα τη διάρκεια των ταυρομαχιών που μπορούν να διαρκέσουν ώρες, ο ταύρος επανειλλημένα μαχαιρώνεται με σπαθιά και άλλα αιχμηρά αντικείμενα, και στην προσπάθειά του να αμυνθεί για τη ζωή του ή να απομακρυνθεί τα εσωτερικά του όργανα σιγά σιγά σκίζονται από τα σπαθιά.
Το Aardvarks(μυρμηγκοφάγος) ζει σε όλη την Αφρική νότια της Σαχάρα, το όνομά του προέρχεται από την Ν. Αφρική και στην Αφρικανική διάλεκτο σημαίνει "γουρούνι της γης".Αν παρατηρήσουμε το σώμα του aardvark, θα δούμε ότι 8υμίζει το γουρούνι,και σε μια πιο κοντινή του παρατήρηση θα βρούμε και άλλα κοινά χαρακτηριστικά.Έχει αυτιά κουνελιού και ουρά καγκουρό,αλλά δεν συσχετίζεται με κανένα από αυτά τα ζώα.
Το Aardvarks είναι νυχτόβιο.Περνά το καυτό Αφρικανικό απόγευμα μέσα σε λαγούμια δροσερά, που τα έχει σκάψει με τα νύχια των δυνατών ποδιών του που μοιάζουν με φτυάρια.Μετά το ηλιοβασίλεμα το aardvarks χρησιμοποιεί τα νύχια του για την απόκτηση της αγαπημένης του τροφής που είναι οι τερμίτες.Μπορεί να ταξιδέψει πολλά μίλια μέσα σε μία νύχτα για την αναζήτηση των αναχωμάτων των τερμιτών.Το πεινασμένο aardvark σκάβει την φωλιά των τερμιτών με τα μπροστινά νύχια του , περνάει μέσα στην τρύπα που έχει ανοίξει την μακριά υγρή και κολλώδη γλώσσα του και την γεμίζει τερμίτες.Μπορεί να κλείσει τα ρουθούνια του για να μη μπουν χώμα και άλλα έντομα μέσα στο ρύγχος του, το παχύ του δέρμα το προστατεύει από τις δαγκωματιές.Μία παρόμοια τεχνική χρησιμοποιεί όταν επιτίθεται στις φωλιές των μυρμηγκιών.
Το θηλυκό γεννά ένα μικρό το χρόνο.Τα μικρά παραμένουν έξι μήνες περίπου μαζί με την μητέρα τους μέχρι ν'αρχίσουν να σκάβουν τα δικά τους λαγούμια, τα λαγούμια τους μπορεί να είναι μεγάλα με πολλές εισόδους.
Ζουν περίπου 23 χρόνια. Έχουν μήκος 43-53in (109-135 cm) και ύψος 21-26in (53-66 cm), το βάρος τους φτάνει τις 110-180lbs (50-82 kg). Η γλώσσα τους μπορεί να φτάσει τις 12in (30.5cm).
Καθεστώς: Ο λύκος προστατεύεται σε όλη την Ευρώπη από τη νομοθεσία, με τη Σύμβαση της Βέρνης και την Οδηγία 92/43 της ΕΕ. Στην Ελλάδα, ο λύκος έπαψε να θεωρείται επιζήμιο είδος από το 1991 και χαρακτηρίζεται επίσημα «τρωτό» είδος.
Περιγραφή: Ο λύκος αποτελεί τον μεγαλύτερο σε μέγεθος εκπρόσωπο της οικογένειας των κυνοειδών (Canidae) και χαρακτηρίζεται από υψηλή νοημοσύνη και ανεπτυγμένη κοινωνική οργάνωση. Ο πρώτος πρόγονος του λύκου εμφανίστηκε πριν από 54 εκατ. χρόνια στη Β. Αμερική ενώ πήρε τη σημερινή του μορφή πριν 1,5 εκατομμύριο χρόνια. Ο λύκος υπήρξε το θηλαστικό με τη μεγαλύτερη γεωγραφική εξάπλωση στον πλανήτη μας. Ο θεός Απόλλωνας συχνά αναφέρεται ως Λύκειος. Αυτή είναι μια επίκληση του Απόλλωνα ως θεού του φωτός που δηλώνει την καταγωγή των λέξεων λυκόφως και λυκαυγές. Εξάπλωση: Ο λύκος (Canis lupus) υπήρξε το θηλαστικό με τη μεγαλύτερη γεωγραφική εξάπλωση στον πλανήτη μας που κάλυπτε όλο σχεδόν το Βόρειο Ημισφαίριο. Σήμερα εξαιτίας των συστηματικών προσπαθειών εξόντωσης έχει χάσει μεγάλο μέρος της ιστορικής του επικράτειας. Στην Ευρώπη, εκτός από τη χώρα μας, λύκους συναντά κανείς σε μικρούς πληθυσμούς στις Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, στις σκανδιναβικές χώρες, σε μεγαλύτερους πληθυσμούς στα ανατολικά της Ευρώπης ενώ πρόσφατα επανεμφανίστηκε στις Γαλλία, Ελβετία και Γερμανία. Στην Ελλάδα η εξάπλωσή του εκτείνεται σε όλο σχεδόν το ηπειρωτικό ανάγλυφο της χώρας, βόρεια της Βοιωτίας.
Βιότοπος: Ο λύκος είναι εξαιρετικά προσαρμοστικό είδος και ζει σε πολλές ημιορεινές και ορεινές ηπειρωτικές περιοχές.
Βιολογία: Κοινό χαρακτηριστικό των πληθυσμών λύκου ανά τον κόσμο είναι η κοινωνική οργάνωση σε μικρές ή μεγάλες ομάδες, τις αγέλες. Ο πυρήνας μιας αγέλης είναι το κυρίαρχο αναπαραγωγικό ζεύγος που μπορεί να παραμείνει μαζί για όλη του τη ζωή. Ο λύκος φτάνει σε αναπαραγωγική ηλικία μετά τους 22 μήνες. Η λύκαινα γεννά μία φορά το χρόνο, την άνοιξη, μετά από κύηση 63 συνήθως ημερών, κατά μέσο όρο 3 έως 7 μικρά. Η διασπορά των νεαρών λύκων, όταν συμβαίνει, αρχίζει από την ηλικία του ενός έτους. Τα νεαρά ζώα εγκαταλείπουν σταδιακά την περιοχή όπου γεννήθηκαν, σε αναζήτηση δικής τους επικράτειας. Η κατασκευή του σώματος του και οι θηρευτικές του ικανότητες έχουν προσαρμοστεί έτσι ώστε να μπορεί να ακινητοποιεί εύκολα τη λεία του. Διαθέτει μεγάλο κεφάλι και δυνατές σιαγόνες (δύο φορές πιο ισχυρό δάγκωμα από αυτό του σκύλου), στενό στέρνο, ψηλά πόδια και ελαφρύ σκελετό (προσαρμογή για τη διάνυση μεγάλων αποστάσεων αντοχής), κινείται τρέχοντας ή περπατώντας γρήγορα οκτώ με δέκα ώρες τη μέρα διανύοντας αρκετά χιλιόμετρα. Ενώ ως σαρκοφάγο, ο λύκος έχει εξελιχθεί ώστε να τρέφεται κυρίως με άγρια φυτοφάγα ζώα (οπληφόρα), σε περίπτωση που αυτά εκλείπουν ή έχουν ελαττωθεί σημαντικά, τότε στρέφεται σε μικρότερα σπονδυλόζωα, κτηνοτροφικά ζώα, ή ακόμα και σε ανθρωπογενείς πηγές τροφής (σκουπίδια, νεκρά ζώα). Οι λύκοι χρησιμοποιούν όλες τους τις αισθήσεις για να εντοπίσουν και να καταδιώξουν τη λεία τους. Εντοπίζουν κινούμενα αντικείμενα από πολύ μεγάλες αποστάσεις και διαθέτουν ικανοποιητική νυκτερινή όραση. Οι πιο ανεπτυγμένες αισθήσεις τους είναι η ακοή και η όσφρηση. Το μέγεθος της ρινικής τους κοιλότητας είναι 14 φορές μεγαλύτερο συγκρινόμενο αναλογικά με του ανθρώπου. Οι λύκοι επικοινωνούν μεταξύ τους με ποικιλία ήχων κυρίως όμως φανερώνουν τις διαθέσεις και τις προθέσεις τους με εκφράσεις του προσώπου και συγκεκριμένες στάσεις του σώματος.
Απειλές: Η ελάττωση της φυσικής λείας του λύκου (ελάφι, ζαρκάδι, αγριογούρουνο) που οφείλεται σε ανθρωπογενείς παράγοντες, τον στρέφει προς τα κτηνοτροφικά ζώα σε συνδυασμό με τη σταδιακή χαλάρωση εφαρμογής μεθόδων και τρόπων πρόληψης των ζημιών συνιστά γεγονός που επιτείνει τη σύγκρουση ανθρώπου-λύκου. Οι παγάνες και τα δηλητηριασμένα δολώματα συνεχίζουν να αποτελούν ευρύτατα διαδεδομένες πρακτικές θανάτωσης λύκων αν και ο νόμος, ήδη από το 1993, απαγορεύει αυστηρά τη χρήση τους. Επίσης, η επέκταση της ανθρώπινης δραστηριότητας ακόμα και σε δυσπρόσιτες και απομακρυσμένες περιοχές, τα μεγάλα τεχνικά έργα που υλοποιήθηκαν και συνεχίζουν να υλοποιούνται, χωρίς επαρκή περιβαλλοντικό σχεδιασμό, η διάνοιξη εκτεταμένου και ανεξέλεγκτου δικτύου δασικών δρόμων, η επέκταση των βοσκοτόπων και η μείωση των δασικών εκτάσεων, οδηγούν σταδιακά στην υποβάθμιση των βιοτόπων του λύκου απειλώντας την επιβίωσή του.
Η περιπέτειά του λύκου κατά τους τελευταίους αιώνες
Κανένα άλλο ζωικό είδος δεν έχει πλουτίσει τους μύθους και τις παραδόσεις των λαών του βόρειου ημισφαιρίου, όπως ο λύκος. Σύμβολο δύναμης αλλά και φόβου, εμπλουτίζει με την παρουσία του, θρύλους και παραμύθια, εδώ και χιλιάδες χρόνια, αποτελώντας τον κύριο ανταγωνιστή του ανθρώπου στα πρώτα βήματά του ως τροφοσυλλέκτη και κυνηγού. Ο λύκος, πριν από μερικούς αιώνες, αποτελούσε το είδος με τη μεγαλύτερη γεωγραφική εξάπλωση στο βόρειο ημισφαίριο μετά τον άνθρωπο. Εξαφανίστηκε από πολλά μέρη, στα οποία «ανθεί» ο ανθρώπινος πολιτισμός (Ευρώπη-Βόρεια Αμερική). Στην Ελλάδα σήμερα, ο ελάχιστος δυνατός πληθυσμός υπολογίζεται σε 500-700 άτομα η κατανομή των οποίων, περιλαμβάνει τις κεντρικές και βόρειες, ορεινές και ημιορεινές περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδας. Στις περιοχές αυτές, ο λύκος επιβιώνει σε πολλές μικρές και απομονωμένες μεταξύ τους ομάδες, με εντονότερη παρουσία όπου υπάρχει νομαδική κτηνοτροφία ή όπου υφίστανται ακόμη μεγάλα ορεινά συγκροτήματα χωρίς έντονη ανθρώπινη παρουσία. Ο λύκος εξαφανίστηκε από την Πελοπόννησο στο τέλος της δεκαετίας του ‘30.
Η νομοθετική προστασία του
Ο λύκος περιλαμβάνεται:
α) στα αυστηρά προστατευόμενα είδη στο ANNEX II της σύμβασης της Βέρνης, που έχει υπογραφεί το 1979 από όλες τις χώρες της Ε.Ε. και
β) στην οδηγία 92/43/Ε.Ε., όπου χαρακτηρίζεται ως πρωτεύον για προστασία είδος κάτω από τον 39ο παράλληλο.
Σε εθνικό επίπεδο τα νομοθετικά μέτρα προστασίας που έχουν θεσπισθεί περιλαμβάνουν:
α) την κατάργηση αμοιβής για το φόνο λύκου (1980)
β) την εξαίρεσή του από τη λίστα των «επιβλαβών» (1991)
γ) την απαγόρευση χρήσης δηλητηριασμένων δολωμάτων (1980)
δ) την απαγόρευση της κατοχής λύκων από ιδιώτες (1969)
Επιπλέον, ο λύκος περιλαμβάνεται επίσης και στο «κόκκινο βιβλίο» για τα απειλούμενα είδη της Ελλάδας.
Το σύστημα αποζημιώσεων από τον ΕΛ.Γ.Α. (Ελληνικές Γεωργικές Ασφαλίσεις), παρ’ ότι υφίσταται, παρέχει αποζημιώσεις που δεν καλύπτουν το 100% του ύψους της ζημιάς σε ζωικό κεφάλαιο και που καταβάλλονται αρκετά καθυστερημένα.
Οι κίνδυνοι που τον απειλούν
Οι σημαντικότεροι κίνδυνοι που απειλούν τον λύκο είναι:
I. Ο φόνος από κτηνοτρόφους και κυνηγούς.
II. Η χρήση δολωμάτων.
III. Η σύλληψη των κουταβιών από τις φωλιές.
IV. Ο υβριδισμός λύκου-σκύλου είτε λόγω της χαμηλής πυκνότητας των πληθυσμών του λύκου και της αντίθετα υψηλής των περιπλανώμενων σκύλων (συμβαίνει περιστασιακά να ζευγαρώνουν άτομα από τα δυο είδη και να γεννιούνται υγιή και συχνά γόνιμα υβρίδια), είτε εσκεμμένα από παράνομους κατόχους αιχμάλωτων λύκων έχοντας την εσφαλμένη εντύπωση πως θα δημιουργήσουν λυκόσκυλα.
V. Η όχληση λόγω αυξημένης πυκνότητας του οδικού δικτύου σε ευαίσθητες για το λύκο περιοχές.
VI. Η απώλεια ζωτικών στοιχείων του βιοτόπου του, όπως οι πληθυσμοί άγριων οπληφόρων.
VII. Ο κατακερματισμός του γεωγραφικού χώρου, όπου κινείται το ζώο, από μεγάλης κλίμακας τεχνικά έργα. Η επικοινωνία μεταξύ των πληθυσμών του είναι καθοριστική για την επιβίωση του λύκου καθώς οι εποχικές μετακινήσεις για εξεύρεση τροφής είναι συχνές και εκτεταμένες.
Ο πιγκουΐνος είναι θαλάσσιο πουλί που δεν μπορεί να πετάξει και ζει στο Νότιο Ημισφαίριο.
Ο αριθμός των ειδών των πιγκουΐνων έχει αποτελέσει θέμα διαφωνίας. Ο αριθμός των καταγεγραμμένων ειδών κυμαίνεται από 6 έως 19. Αν και όλα τα είδη πιγκουΐνων κατάγονται από το Νότιο Ημισφαίριο, δεν ζουν μόνο σε παγωμένες περιοχές όπως η Ανταρκτική, αντίθετα με τη διαδεδομένη πεποίθηση. Στην πραγματικότητα μόνο μερικά είδη πιγκουΐνων ζουν σε τόσο νότια γεωγραφικά πλάτη. Τρία είδη ζουν στους τροπικούς, ένα ζει στα Νησιά Γκαλαπάγκος και καμιά φορά θα ανέβει και βόρεια του Ισημερινού προκειμένου να βρει τροφή.
Το μεγαλύτερο είδος είναι ο Αυτοκρατορικός πιγκουΐνος (Aptenodytes forsteri): τα ενήλικα πουλιά έχουν μέσο ύψος 1,1 μέτρα και ζυγίζουν 35 κιλά ή και περισσότερο. Το μικρότερο είδος είναι ο Μικρός Μπλε Πιγκουΐνος που έχει ύψος περίπου 40 cm και ζυγίζει 1 κιλό. Οι μεγαλύτεροι πιγκουΐνοι διατηρούν τη θερμότητά του σώματός τους πιο αποτελεσματικά, κι έτσι ζουν στα ψυχρότερα κλίματα, ενώ οι μικρότεροι απαντώνται στα εύκρατα ή ακόμα και στα τροπικά κλίματα. Το 2002, μια ομάδα Αργεντίνων επιστημόνων εντόπισε στις ακτές της Ανταρκτικής Χερσονήσου ένα υποείδος του Αυτοκρατορικού Πιγκουΐνου που φτάνει σε ύψος τα 1,6 μέτρα.
Οι περισσότεροι πιγκουΐνοι τρέφονται με γαρίδες, ψάρια, καλαμάρια και άλλες θαλάσσιες μορφές ζωής που ψαρεύουν βουτώντας και κολυμπώντας κάτω από το νερό. Περνούν τη μισή ζωή τους στη θάλασσα και τη μισή στη στεριά.
Όταν οι μητέρες χάσουν έναν νεοσσό μερικές φορές προσπαθούν να κλέψουν από μια άλλη, συχνά χωρίς επιτυχία αφού τα υπόλοιπα θηλυκά που βρίσκονται εκεί κοντά βοηθούν την αμυνόμενη μητέρα να υπερασπίσει τα μικρά της.
Οι πιγκουΐνοι δείχνουν να μη φοβούνται τους ανθρώπους, και πλησιάζουν τις ομάδες των εξερευνητών χωρίς δισταγμό.
quote:Το βίντεο που παραθέτω έχει σκληρές σκηνές, για πολύ γερά νεύρα, που όμως μας δείχνουν την απληστία του ανθρώπινου είδους στο ότι κινήται τρώγεται
Πω, πω, αρρώστησα που το είδα (το μισό, το υπόλοιπο δεν μπόρεσα)
Ψυχή μου, Μην ονειρεύεσαι την αιωνιότητα, αλλά εξάντλησε το χώρο του δυνατού!
Απεστάλη: 06/10/2007, 10:11:13
Εγώ καλή amalia ούτε καν μπήκα στον κόπο να το δω, γιατί ξέρω ότι θα μου χαλάσει την υπόλοιπη μέρα μου. Και το χειρότερο ότι θα σιχαθώ το φονικό ζώο που λέμε άνθρωπο.
Απεστάλη: 07/10/2007, 16:48:24
Να και ένα διάσημο ζώο (για την ακρίβεια σκύλος) που έμεινε στην ιστορία και που θα ήταν χρήσιμο να γνωρίζουμε. Δεν ξέρω αν πολυκολλάει στο τόπικ αλλά δεν ήξερα που αλλού να το βάλω.
Stubby
Απο αδέσποτος κοπρίτης, ήρωας ενός από τους πιο αιματηρούς πολέμους της ανθρωπότητας...
Το συμπαθέστατο πίτμπουλ με το όνομα Stubby διακρίθηκε χάρη στο θάρρος του και τις ικανότητές του κατά τη διάρκεια του Ά Παγκοσμίου Πολέμου. Όταν οι Η.Π.Α μπήκαν στον πόλεμο το 1917 ένας στρατιώτης έφερε κρυφά μαζί του στην Ευρώπη τον Stubby, ο οποίος προσαρμόστηκε πλήρως στη στρατιωτική ζωή και τις απαιτήσεις του πολέμου επιεδεικνύοντας ασύγκριτο θάρρος στις μάχες των χαρακωμάτων.
Ο Stubby αψηφούσε τα εχθρικά πυρά, εντόπιζε τραυματίες, μετέφερε μυνήματα, προειδοποιούσε τους σκοπούς για τις εχθρικές επιθέσεις ενώ είχε συλλάβει και γερμανό στρατιώτη που είχε προσεγγίσει κρυφά το αμερικάνικο στρατόπεδο. Παρά τον τραυματισμό του σε κάποια φάση του πολέμου, ανάρρωσε και επέστρεψε δριμύτερος. Προσέφερε τις υπηρεσίες του σε 17 μάχες συνολικά!Παρείχε επίσης και ψυχολογική στήριξη με τις επισκέψεις του στους τραυμτίες στρατιώτες σε νοσοκομεία.
Κέρδισε επάξια τον τίτλο του λοχία ξεπερνώντας τον τίτλο του ιδιοκτήτη του, ο οποίος ήταν δεκανέας. Παρασημοφορήθηκε πολλες φορές ενώ γυναίκες στη Γαλλία του έραψαν μια μπλούζα για να φοράει τα παράσημά του.
Μετά τον πόλεμο επέστρεψε στις Η.Π.Α., επισκέφτηκε τον πρόεδρο, έγινε μασκότ στο Georgetown University και κέρδισε των θαυμασμό όλων.
Μετά το θάνατό του το 1926, ταριχεύτηκε και φιλοξενείται σε μουσείο της Ουάσιγκτον διατηρώντας το θρύλο του ανεξίτηλο στις ιστορικές σελίδες...
Απεστάλη: 08/10/2007, 02:14:59
Πραγματικά Agnostic πολύ συγκινητικό το άρθρο αυτό. Τα ζώα δεν σταματάνε ποτέ να μας εντυπωσιάζουν με τον ένα η τον άλλο τρόπο. Θα σταθώ όμως σε δύο λέξεις του άρθρου και θα διαφωνήσω, στο "αδέσποτος" και στο "κοπρίτης". Αδέσποτος από που βγήκε αυτό το συμπέρασμα; Γράφεις ότι το έφερε ένας στρατιώτης μαζί του κρυφά, άρα είχε αφεντικό. Κοπρίτης γιατί; Πιτμπουλ ήταν, τον όρο κοπρίτης τον χρησιμοποιούν υποτιμητικά συνήθως για τα ημίαιμα ζώα, αν και για μένα προσωπικά κανένα ζώο δεν είναι κοπρίτης δεν τα ξεχωρίζω σε ράτσες και μη. Συγνώμη για την παρέμβαση.
Απεστάλη: 08/10/2007, 02:49:46
Ε εντάξει βρε ας μην κολλάμε στους όρους και τις λεπτομέρειες. Απλά ήθελα να τονίσω το κατόρθωμα του σκυλάκου. Νομίζω πως πριν τον παρει μαζί του ο στρατιώτης τον είχε μαζέψει από το δρόμο. Ετσι γρααφει και σε ένα από τα links.
Απεστάλη: 08/10/2007, 20:52:47
Monachus monachus. Η Μεσογειακή φώκια.
Η Monachus monachus είναι από τα μεγαλύτερα είδη φωκών στον κόσμο. Έχει μήκος γύρω στα 2,5 μέτρα και ζυγίζει περίπου 300 κιλά. Μπορεί να φτάσει σε ηλικία τα 45 χρόνια.
Το σχήμα του σώματος της είναι ατρακτοειδές έτσι ώστε να διευκολύνει την κίνηση της μέσα στο νερό και τα άκρα της έχουν σχήμα πτερυγίων. Στο κεφάλι της έχει μακριά μουστάκια που χρησιμεύουν ως αισθητήρια όργανα. Δεν έχει εξωτερικά αυτιά, αλλά μικρές ακουστικές οπές.
Το δέρμα της καλύπτεται από κοντό τρίχωμα μήκους μισού εκατοστού με πιο συνηθισμένα χρώματα το μαύρο, το σκούρο καφέ ή γκρίζο στη πλάτη ενώ στην κοιλιά το ανοικτό γκρίζο. Συχνά, έχει εμφανή σημάδια στο δέρμα της πλάτης της από γρατσουνιές και παλιές πληγές. Τα δύο τελευταία χαρακτηριστικά διευκολύνουν στην αναγνώριση των ατόμων ενός πληθυσμού.
Τα ενήλικα αρσενικά είναι λίγο πιο μεγάλα και βαριά από τα θηλυκά (αρσενικά: μήκος 2.4 μετρά, βάρος 315 κιλά; θηλυκά: μήκος 2.0 – 2.4 μέτρα, βάρος 300 κιλά).
Τα μικρά της Μεσογειακής φώκιας έχουν μήκος περίπου 1 μέτρο και ζυγίζουν γύρω στα 15 - 18 κιλά. Το δέρμα τους καλύπτεται από μακρύ τρίχωμα μήκους 1-1.5 εκατοστών, χρώματος σκούρου καφέ έως μαύρου. Στην κοιλιά υπάρχει μία άσπρη κηλίδα, της οποίας το σχήμα διαφέρει χαρακτηριστικά σε κάθε φώκια αλλά και μεταξύ των δύο φύλων. Το τρίχωμα αυτό αντικαθίσταται μετά από 6-8 εβδομάδες από το χαρακτηριστικό κοντό τρίχωμα των ενήλικων ζώων.
Στο παρελθόν, πληθυσμοί Μεσογειακής φώκιας ζούσαν σε όλες τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, ολόκληρης της Μεσογείου, στις Β.Δ. ακτές της Αφρικής και στα Ατλαντικά νησιά των Αζόρων, των Κανάριων Νήσων, της Μαδέρα και των νησιών του Πράσινου Ακρωτηρίου.
Η συστηματική εκμετάλλευση και εξόντωση του είδους κατά τη διάρκεια των ιστορικών χρόνων (από τους ελληνιστικούς χρόνους μέχρι και το Μεσαίωνα), οδήγησε στη σημαντική συρρίκνωση του παγκόσμιου πληθυσμού. Η συνεχιζόμενη εξόντωση του και κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων, οδήγησε στην οριστική εξαφάνιση του είδους από πολλές χώρες της Μεσογείου και από την Μαύρη Θάλασσα.
Σήμερα, η κατανομή της Monachus monachus έχει περιορισθεί σημαντικά και σύμφωνα με τις πιο έγκυρες εκτιμήσεις, έχουν απομείνει συνολικά λιγότερα από 600 περίπου ζώα.
Τα ζώα αυτά ζουν σε τέσσερις, γεωγραφικά απομονωμένους μεταξύ τους, πληθυσμούς:
Στα νησιά Μαδέρα, στον Ατλαντικό, ζουν 25-35 φώκιες. Μετά από έντονες προσπάθειες προστασίας εκ μέρους της πορτογαλικής διαχειριστικής αρχής, ο πληθυσμός δείχνει σήμερα ενθαρρυντικά σημάδια ανάκαμψης.
Στην ατλαντική ακτή της βορειοδυτικής Αφρικής, στην χερσόνησο Cabo Blanco ζουν περίπου 130 φώκιες. Όλα τα ζώα στην περιοχή αυτή ζουν κατά μήκος μιας ακτής 4 χιλιομέτρων, σε δύο συγκεκριμένες σπηλιές. Είναι το μοναδικό μέρος όπου το είδος της Μεσογειακής φώκιας διατηρεί ακόμα τον κοινωνικό χαρακτήρα μίας αποικίας.
Ένας μικρός πληθυσμός (λιγότερα ίσως από 10 ζώα) εικάζεται ότι επιβιώνει στις μεσογειακές ακτές του Μαρόκου και της Αλγερίας. Λόγω της έλλειψης εντατικών μέτρων προστασίας, η βιωσιμότητα του πληθυσμού αυτού είναι εξαιρετικά αμφίβολη.
Ο πιο σημαντικός πληθυσμός του είδους ζει και αναπαράγεται στην ανατολική Μεσόγειο, όπου υπολογίζεται ότι ζουν περίπου 300-350 ζώα.
Οι πιο γνωστοί πληθυσμοί στην περιοχή αυτή βρίσκονται στις Βόρειες Σποράδες, την Κίμωλο και την Κάρπαθο στην Ελλάδα και στις ακτές της αρχαίας Φώκαιας και της Κιλικίας στην Τουρκία.
Τα αρχεία των απολιθωμάτων οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι θαλάσσιες χελώνες είναι σύγχρονες των δεινοσαύρων. Αν και οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν, οι χελώνες συνεχίζουν να επιβιώνουν έως σήμερα. Εκείνες οι αρχαίες χελώνες ζούσαν σε έλη. Αργότερα μερικές απ' αυτές άρχισαν να ζουν στη στεριά ενώ άλλες περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στο νερό. Καθ' όλη την εξελικτική διαδικασία οι θαλάσσιες χελώνες έχουν διατηρήσει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά γνωρίσματα:
1. Όπως όλα τα ερπετά, είναι ποικιλόθερμες, το οποίο σημαίνει ότι χρησιμοποιούν τη θερμότητα του περιβάλλοντος σαν την κύρια πηγή συντήρησης της θερμότητας του σώματός τους. 2. Μοιάζουν με τα πρωτόγονα αμφίβια και πτηνά στο ότι έχουν ένα μοναδικό μικρό οστό στο αυτί για να συλλαμβάνουν ήχους. Οι θαλάσσιες χελώνες είναι ιδιαίτερα ευαίσθητες στις χαμηλές συχνότητες όπως π.χ. οι δονήσεις του εδάφους και των κυμάτων. 3. Έχουν πνεύμονες και αναπνέουν αέρα. 4. Ωοτοκούν στη στεριά. 5. Η καρδιά τους υποδιαιρείται σε δύο κόλπους και μια κοιλιά, το οποίο έχει σαν αποτέλεσμα την ατελή διπλή κυκλοφορία, κάτι που σημαίνει ότι μπορούν να αντέξουν ένα σχετικά υψηλό επίπεδο διοξειδίου του άνθρακα στο αίμα τους. 6. Το σώμα τους προστατεύεται εντός ενός κερατοειδούς καβουκιού. Εξαίρεση αποτελεί η δερματοχελώνα (Dermochelys coriacea) με το δερματώδους επιφάνειας καβούκι.
Μορφολογία Το καβούκι ή κέλυφος: το καβούκι είναι το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των χελωνών. Αποτελούμενο από αρκετά οστά, περικλείει σαν πανοπλία τα μαλακά ζωτικά όργανα. Αποτελείται από 2 μέρη κυρίως: το άνω κέλυφος ή καραπάτσο και το κάτω μέρος ή πλάστρον. Οι χελώνες της στεριάς και των γλυκών νερών συχνά έχουν κελύφη σε σχήμα θόλου, που τους επιτρέπουν να αποσύρουν το κεφάλι και τα πόδια στο εσωτερικό του καβουκιού όταν κινδυνεύουν. Οι θαλάσσιες χελώνες δεν έχουν αυτή την ικανότητα. Η εξελικτική διαδικασία τις έχει εφοδιάσει με κελύφη υδροδυναμικού σχήματος. Προώθηση: με την πάροδο του χρόνου τα κοντόχοντρα πόδια των χελωνών της στεριάς εξελίχθηκαν στα πεπλατυσμένα πτερύγια των θαλάσσιων χελωνών. Τα μπροστινά πτερύγια χρησιμοποιούνται για την προώθηση ενώ τα πίσω πτερύγια δρουν σαν πηδάλια. Αναπνοή: οι θαλάσσιες χελώνες αναπνέουν με πνεύμονες. Αυτό τις αναγκάζει να ανεβαίνουν τακτικά στην επιφάνεια για να πάρουν αέρα. Όπως αναφέρθηκε νωρίτερα οι θαλάσσιες χελώνες μπορούν να ανεχθούν μεγαλύτερες συγκεντρώσεις διοξειδίου του άνθρακα στο αίμα τους από ό,τι τα περισσότερα άλλα ζώα που αναπνέουν αέρα. Ακόμη, τόσο ο ιστός του αίματος όσο και των μυών μπορούν να αποθηκεύσουν οξυγόνο σε μεγάλες ποσότητες. Αυτό τους επιτρέπει να περνούν πολλές ώρες ή και ημέρες κάτω από το νερό.
Βιότοποι Στην ουσία οι θαλάσσιες χελώνες ζουν στο θαλάσσιο περιβάλλον όπου ζευγαρώνουν, τρέφονται, μεταναστεύουν και διαχειμάζουν. Οι θηλυκές επιστρέφουν στην ακτή για να σκάψουν φωλιές και να ωοτοκήσουν. Οι αρσενικές δε γυρνούν σχεδόν ποτέ στη στεριά. Λίγα είναι γνωστά για τα νεανικά χρόνια της θαλάσσιας χελώνας. Αφού τα αυγά εκκολαφθούν, οι νεοσσοί κατευθύνονται προς τη θάλασσα. Για τις πρώτες 24 ώρες κολυμπούν συνέχεια προς το ανοιχτό πέλαγος. Έξω, στην ανοιχτή θάλασσα αφήνονται να παρασυρθούν από τα ρεύματα. Λιγοστές είναι οι γνώσεις μας για το τι συμβαίνει έπειτα έως την ώρα που θα γυρίσουν στους βιότοπους αναπαραγωγής για να αναπαραχθούν. Πιστεύεται ότι κατά το πελαγικό τους στάδιο τρέφονται πρώτα με πλαγκτόν και έντομα μετά με οστρακοειδή, μαλάκια και άλλους οργανισμούς των ανοιχτών θαλασσών. Μετά από το πελαγικό στάδιο οι θαλάσσιες χελώνες ζουν σε παράκτια νερά, εκτός από τη Lepidochelys olivacea και τη δερματοχελώνα που παραμένουν πελαγικές καθ' όλη τη ζωή τους.
Τροφικές συνήθειες Οι θαλάσσιες χελώνες δεν έχουν την ταχύτητα και την ευκινησία να συλλάβουν γρήγορα κινούμενη λεία. Γι' αυτό οι περισσότερες τρέφονται με αργοκίνητα ή ακίνητα ζώα όπως οστρακοειδή, τσούχτρες, μαλάκια, αχινούς, καβούρια, σφουγγάρια και με θαλάσσια φυτά ή φύκη. Οι χελώνες έχει βρεθεί ότι διαθέτουν καλά ανεπτυγμένη την αίσθηση της όσφρησης που μπορεί να τις βοηθήσει να εντοπίσουν τροφή.
Αναπαραγωγή Όταν έρθει η ώρα της αναπαραγωγής, οι ενήλικες θαλάσσιες χελώνες μεταναστεύουν προς τις περιοχές ωοτοκίας. Κατά τη διάρκεια της μετανάστευσης παρατηρείται ζευγάρωμα, όπως επίσης και στα νερά κοντά στις παραλίες ωοτοκίας. Λίγο μετά το ζευγάρωμα, τα θηλυκά προσεγγίζουν τις παραλίες για να σκάψουν φωλιές και να αφήσουν τα αυγά τους. Τα περισσότερα είδη γεννούν νύχτα, εκτός από τις Lepidochelys που κάνουν φωλιές και κατά τη διάρκεια της ημέρας. Η πιο φαντασμαγορική φωλεοποίηση είναι η «αρριβάδα» ( «η άφιξη» στα ισπανικά), των Lepidochelys olivacea κατά την οποία χιλιάδες χελώνες βγαίνουν για να γεννήσουν ταυτόχρονα μέσα σε μερικές ημέρες.
Ζευγάρωμα Τα ενήλικα αρσενικά έχουν μακρύτερες, παχύτερες ουρές με το άνοιγμα της κλοάκης πιο πίσω από ότι στα θηλυκά. Κατά το ζευγάρωμα το αρσενικό ανεβαίνει πάνω στο θηλυκό κρατώντας το κέλυφός της με τα μπροστινά πτερύγια . Η μακρύτερη ουρά του στρέφεται προς τα κάτω πιέζοντας το άνοιγμα της κλοάκης του επί της κλοάκης του θηλυκού. Υπάρχουν ενδείξεις ότι τα θηλυκά μπορούν να αποθηκεύσουν σπέρμα επί μακρόν για μελλοντική γονιμοποίηση των αυγών.
Κατασκευή φωλιάς Αφού αφήσει το νερό η θηλυκή θαλάσσια χελώνα αναβαίνει στην παραλία για να βρει ένα σημείο κατάλληλο για να κάνει τη φωλιά της. Εάν ενοχληθούν από φώτα ή θόρυβο στην παραλία μπορεί να γυρίσουν στο νερό χωρίς να γεννήσουν. Μόλις το θηλυκό έχει βρει μια θέση για να γεννήσει, φτιάχνει ένα λάκκο για το σώμα της διώχνοντας την επιφανειακή στεγνή άμμο με τα πτερύγιά της. Μετά χρησιμοποιώντας εναλλάξ κινήσεις των πίσω πτερυγίων της σκάβει μια τρύπα σε σχήμα φιάλης, τον αυγοθάλαμο. Όταν η χελώνα έχει τελειώσει το σκάψιμο, γεννά τα αυγά μέσα στον αυγοθάλαμο ένα-ένα ή δυο-δυο τη φορά. Κατά τη διάρκεια της ωοτοκίας τα μάτια της εκκρίνουν δάκρυα, δηλαδή ένα υγρό από ένα ειδικό αδένα. Αυτό το υγρό αποβάλλει τα περίσσεια άλατα και επίσης διατηρεί τα μάτια υγρά και καθαρά από την άμμο. Αμέσως αφού τελειώσει την ωοτοκία, αρχίζει να σκεπάζει τον αυγοθάλαμο. Όταν αυτό ολοκληρωθεί, η χελώνα αρχίζει να συμπιέζει σταθερά τη χαλαρή άμμο πάνω από τα αυγά με τα πίσω πτερύγιά της. Στη συνέχεια, σκεπάζει τη θέση της φωλιάς πετώντας αρκετή άμμο με σαρωτικές κινήσεις των πρόσθιων πτερυγίων και επιστρέφει στη θάλασσα.
Τα αυγά Το κέλυφος των αυγών είναι μαλακό και με υφή σαν περγαμηνή. Ο αριθμός των αυγών που γεννά ένα θηλυκό ποικίλλει από είδος σε είδος (περίπου 50 αυγά για το είδος Natator depressus και 80-120 για τα άλλα είδη). Κατά τη διάρκεια μιας αναπαραγωγικής περιόδου ένα θηλυκό κάνει συνήθως 2-4 φωλιές. Γενικά οι θαλάσσιες χελώνες ωοτοκούν κάθε 2-4 χρόνια.
Εκκόλαψη Τα αυγά εκκολάπτονται σε 7-10 εβδομάδες, ανάλογα με τη θερμοκρασία της άμμου. Καθώς οι νεοσσοί βγαίνουν από τα αυγά, αγωνίζονται για να αναρριχηθούν στην επιφάνεια. Επειδή το οξυγόνο είναι λίγο, αυτή η προς τα πάνω κίνηση μπορεί να διαρκέσει 2-4 ημέρες. Όταν φτάσουν στην επιφάνεια της άμμου κατά τη διάρκεια της ημέρας, παύουν οποιαδήποτε περαιτέρω κίνηση διότι οι υψηλές θερμοκρασίες τους αδρανοποιούν. Περιμένουν ακριβώς κάτω από την επιφάνεια έως ότου η άμμος δροσίσει τη νύχτα ή νωρίς το πρωί και τότε εξέρχονται μαζικά και τρέχουν προς τη θάλασσα. Το φως των αστεριών τους οδηγεί προς το νερό. Με τέτοιο μεγάλο αριθμό αυγών οι φωλιές συνήθως εκκολάπτονται σε δόσεις. Λόγου χάρη στην Ελλάδα από μια φωλιά 110 αυγών μπορεί να βγουν 35-50 νεοσσοί την πρώτη φορά και μετά για 2-10 ακόμη μέρες να βγουν 2-3 μικρότερες ομάδες των 5-20 νεοσσών. Μερικά από τα αυγά μπορεί να είναι αγονιμοποίητα ή να περιέχουν νεκρά έμβρυα.
Απειλές για την επιβίωση Η Διεθνής Ένωση για την Προστασία της Φύσης (ΙUCN) έχει χαρακτηρίσει 6 από τα 7 είδη θαλάσσιων χελωνών ως κινδυνεύοντα ή κρίσιμα κινδυνεύοντα. Οι απειλές για τις θαλάσσιες χελώνες είναι τόσο φυσικές όσο και ανθρωπογενείς.
Φυσικές απειλές: Υπάρχουν βεβαίως φυσικές απειλές στην επιβίωση των θαλάσσιων χελωνών, των νεοσσών και των αυγών. Οι καιρικές συνθήκες είναι ένας πρωταρχικός παράγοντας. Ο άνεμος, η βροχή και το κρύο καθώς και οι αφύσικα υψηλές θερμοκρασίες επηρεάζουν επίσης τις χελώνες σε όλα τα στάδια της ζωής τους. Οι θερμοκρασίες κάτω των 14οC «παγώνουν» ακόμη και ενήλικες χελώνες. Η διάβρωση του εδάφους καταστρέφει τις παραλίες ωοτοκίας. Οι φυσικοί εχθροί αυγών και νεοσσών ποικίλουν ανάλογα με τη γεωγραφική θέση. Στην Ελλάδα αλεπούδες, σκυλιά και ενίοτε τσακάλια μπορεί να σκάψουν για τα αυγά. Οι νεοσσοί που τρέχουν προς την θάλασσα τρώγονται ενίοτε από αυτά τα ζώα όπως επίσης και από κουνάβια ή αρουραίους ή πουλιά όπως κοράκια, γλάροι και κορμοράνοι. Από τη στιγμή που οι νεοσσοί φθάσουν τη θάλασσα, μπορεί να γίνουν λεία από μεγάλα ψάρια.
Απειλές από τον άνθρωπο
1. Σύλληψη για σκοπούς εκμετάλλευσης (κρέας, μέρη του σώματος). 2. Λαθροθηρία αυγών για κατανάλωση 3. Εμπλοκή σε αλιευτικά εργαλεία που καταλήγει σε πνιγμό ή θανάτωση από τους ψαράδες 4. Οι παραλίες ωοτοκίας συρρικνώνονται δραματικά λόγω οικιστικής ανάπτυξης και τουριστικών δραστηριοτήτων: α) φώτα που λάμπουν στις παραλίες αποπροσανατολίζουν τόσο τις ενήλικες θηλυκές όταν βγαίνουν να γεννήσουν όσο και τους νεοσσούς που προσπαθούν να φθάσουν στη θάλασσα β) η συμπίεση της άμμου από τροχοφόρα οχήματα μπορεί να διαταράξει την κυκλοφορία του αέρα και την απορρόφησή τους από τα αυγά γ) ομπρέλες και ξαπλώστρες στις παραλίες ωοτοκίας συχνά σχηματίζουν ένα αδιαπέραστο τείχος που εμποδίζει την πρόσβαση στο πίσω μέρος της παραλίας για να γεννήσουν δ) η φύτευση δέντρων ή το στήσιμο ομπρελών έχουν σαν αποτέλεσμα να σκιάζουν τις φωλιές και οι χαμηλότερες θερμοκρασίες της άμμου επηρεάζουν την επώαση των αυγών ε) η ανθρώπινη παρουσία στις παραλίες ωοτοκίας τη νύχτα τρομάζει τις θαλάσσιες χελώνες που θέλουν να γεννήσουν στ) κάστρα στην άμμο ή ροδιές από τροχοφόρα μπορεί να παγιδεύσουν τους νεοσσούς στην πορεία τους προς τη θάλασσα. 5. Η ρύπανση των θαλασσών είναι μια περαιτέρω απειλή. Οι χελώνες συχνά συγχέουν πεταμένες πλαστικές σακούλες με τσούχτρες, μπάλες πίσσας ή χοντρά κομμάτια πολυαιθυλενίου με κάτι φαγώσιμο. Εάν καταπιούν αυτά τα αντικείμενα το πεπτικό τους σύστημα μπορεί να φράξει κι οι ίδιες να πεθάνουν.
Θαλάσσιες χελώνες στην Ελλάδα
Από τα 7 είδη στον κόσμο, μόνο 3 απαντώνται τακτικά στη Μεσόγειο (Caretta caretta, Chelonia mydas και Dermochelys coriacea). Από αυτά τα 3 είδη μόνο η Καρέττα ωοτοκεί στην Ελλάδα. Οι σημαντικότερες παραλίες ωοτοκίας είναι στη Ζάκυνθο (Κόλπος του Λαγανά), Πελοπόννησο (Κόλπος Κυπαρισσίας και Κόλπος Λακωνικού, περιοχή Κορώνης) και την Κρήτη (Ρέθυμνο, Κόλποι Χανίων και Μεσσαράς). Οι παραλίες της Ζακύνθου έχουν μια ιδιαίτερα υψηλή πυκνότητα φωλιών. Η πυκνότητα σε μια παραλία (Σεκάνια) μπορεί να φθάσει περίπου 1.500 φωλιές ανά χιλιόμετρο και είναι από τις υψηλότερες στον κόσμο. Το καβούκι της Καρέττα έχει σχήμα καρδιάς με 5 ζεύγη πλευρικών πλακών. Το χρώμα του καβουκιού είναι καφέ-πράσινο. Το πλάστρον είναι αχνό κίτρινο. Χελώνες που έχουν μαρκαριστεί στην Ελλάδα έχουν εντοπιστεί σε μια ευρεία περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου ακόμη σε αποστάσεις 1.500 χλμ. σε Ιταλικά, Τυνησιακά, Λιβυκά ύδατα, κάτι που υποδεικνύει σκόπιμη και όχι τυχαία μετακίνηση. Οι περισσότερες παρατηρήσεις είναι από τον Κόλπο του Γκαμπές στην Τυνησία και από το Βόρειο τμήμα της Αδριατικής Θάλασσας, γεγονός που σημαίνει ότι αυτοί οι κόλποι είναι περιοχές διαχείμασης χελωνών που ωοτοκούν στην Ελλάδα. Οι σοβαρότερες απειλές για τις Καρέττα στη Μεσόγειο είναι η τουριστική ανάπτυξη των παραλιών ωοτοκίας και η τυχαία σύλληψη σε αλιευτικά εργαλεία.
πηγή: Σύλλογος για την Προστασία της Θαλάσσιας Χελώνας ΑΡΧΕΛΩΝ www.archelon.gr
Απεστάλη: 22/10/2007, 20:45:49
The Baby Hippo and the Tortoise
Ένα μωρό ιπποπόταμος που επέζησε από τσουνάμι στη Κένυα, έχει δημιουργήσει ένα ισχυρό δεσμό με μία αρσενική χελώνα 100 ετών περίπου στο λιμάνι της Μομπάσα. Τον ιπποπόταμο τον ονόμασαν Owen οι διασώστες του(υπάλληλοι για την διαφύλαξη της άγριας ζωής), όταν κύματα τσουνάμι από τον ινδικό ωκεανό τον έριξαν στην ακτή.
Η οικολόγος Paula Kahumbu, που είναι υπεύθυνη για το πάρκο Lafarge, είπε: "Είναι απίστευτο!Μία αρσενική χελώνα 100 ετών έχει υιοθετήσει ένα μικρό ιπποπόταμο 12 μηνών, και δείχνει να χαίρεται πολύ τον ρόλο της σαν μητέρα"
"Καθώς έχασε την φυσική του μητέρα ο μικρός ιπποπόταμος βρήκε σαν υποκατάστατο την χελώνα.Έτσι δημιουργήθηκε μεταξύ τους ισχυρός δεσμός.Κοιμούνται τρώνε και κολυμπάνε μαζί.Αν καποιος πλησιάσει την χελώνα, ο ιπποπόταμος γίνεται επιθετικός, την προστατεύει όπως θα προστάτευε την βιολογική του μητέρα"
Η οικολόγος εξηγεί ότι ο ιπποπόταμος έχασε την μητέρα του σε μία πολυ τρυφερή ηλικία, από την φύση τους οι ιπποπόταμοι είναι πολύ κοινωνικά ζώα, και μένουν με την μητέρα τους σχεδόν τέσσερα χρόνια.
Απεστάλη: 01/11/2007, 22:53:00
Σπάνιος πυγμαίος ιπποπόταμος γεννήθηκε στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο
Η μικρή Μποσέντα τριγυρίζει ακόμα γύρω από τα πόδια της μητέρας της
Αθήνα
Ένας εξαιρετικά σπάνιος πυγμαίος ιπποπόταμος γεννήθηκε πριν από δύο εβδομάδες στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο, το οποίο συμμετέχει σε ευρωπαϊκό πρόγραμμα για τη διατήρηση του είδους.
Ο πυγμαίος ιπποπόταμος (Choeropsis liberiensis ή Hexaprotodon liberiensis) είναι ανήκει σε διαφορετικό είδος από τον κοινό ιπποπόταμο (Hippopotamus amphibius).
Ζώο νυχτόβιο, ζει σε έλη και δάση της Λιβερίας και της Ακτής Ελεφαντοστού, όπου ο συνολικός πληθυσμός εκτιμάται ότι δεν υπερβαίνει τα 3.000 άτομα.
Το ιπποποταμάκι του Αττικού Ζωολογικού Πάρκου βαφτίστηκε Μποσέντα, που στα σουαχίλι σημαίνει «γεννημένη την Κυριακή».
Μόνο 12 γεννήσεις αναφέρθηκαν πέρυσι στους 45 ευρωπαϊκούς ζωολογικούς κήπους που συνεργάζονται στο πρόγραμμα αναπαραγωγής υπό αιχμαλωσία.
Απεστάλη: 17/11/2007, 19:47:46
Μετά από έρευνες επιστημόνων, έρχονται στο φως είδη ζώων που έζησαν στον πλανήτη μας, γι αυτά τα ζώα δυστυχώς δεν έχουμε τόσα στοιχεία ώστε να τα γνωρίσουμε απόλυτα.
Δεινόσαυρος με στόμα σαν ηλεκτρική σκούπα βοσκούσε στην Αφρική
Ο «νιγηρόσαυρος» ήταν η αγελάδα του Μεσοζωικού αιώνα
Ουάσινγκτον
Ένας παράξενος δεινόσαυρος με πλατύ στόμα σαν πέλμα ηλεκτρικής σκούπας βοσκούσε πριν από 110 εκατ. χρόνια στην περιοχή της σημερινής Αφρικής, ανακοίνωσαν ερευνητές του National Geographic Society.
Οι παλαιοντολόγοι χρησιμοποίησαν ένα συνδυασμό αξονικής τομογραφίας και μοντελοποίησης στον υπολογιστή για να αναδημιουργήσουν το ζώο από απολιθώματα που βρέθηκαν στο Νίγηρα από τη δεκαετία του '90.
Η μέλέτη αποκάλυψε ένα παράξενο δεινόσαυρο σε μέγεθος ελέφαντα που πιθανότατα ζούσε όπως οι σημερινές αγελάδες, βοσκώντας αδιάκοπα τις φτέρες και τα χόρτα στα μεγάλα λιβάδια του Μεσοζωικού αιώνα.
Το εντυπωσιακότερο χαρακτηριστικό του «νιγηρόσαυρου» (Nigersaurus taqueti) ήταν το ρύγχος του. Ασυνήθιστα πλατύ, είχε και 10 σειρές μικρών, κοφτερών δοντιών, όλα συγκεντρωμένα στην μπροστινή πλευρά των σιαγόνων.
Οι ακτινογραφίες του έσω ωτός, που ελέγχει την ισορροπία του ζώου, αποκάλυψαν επίσης ότι το κεφάλι κρεμόταν κοντά στο έδαφος, ώστε o δεινόσαυρος να βοσκά χωρίς να κουράζεται.
Για τον ίδιο λόγο, το κρανίο ήταν και εξαιρετικά ελαφρύ. Περιέργως, το ίδιο ίσχυε και για τα υπόλοιπα οστά. «Οι σπόνδυλοι είναι λεπτοί σαν χαρτί, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς αντεπεξέρχονταν στις καταπονήσεις της καθημερινής ζωής -γνωρίζουμε όμως ότι το κατάφερναν, και το κατάφερναν καλά» σχολίασε ο Τζέφρι Ουίλσον του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν, μέλος της ερευνητικής ομάδας.
Σε άρθρο που θα δημοσιευθεί στην ηλεκτρονική επιθεώρηση PLoS ONE, οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι τα νέα στοιχεία διαψεύδουν την εικόνα που έχουν οι παλαιοντολόγοι για πολλούς φυτοφάγους δεινόσαυρους, ότι κινούνταν με τους λαιμούς τεντωμένους, όπως της καμηλοπάρδαλης.
Αντίθετα, οι περισσότεροι πρέπει να βοσκούσαν σαν τον Nigersaurus taqueti, με το στόμα διαρκώς κοντά στο έδαφος.
Απεστάλη: 18/11/2007, 02:37:21
Πω!πω! Ειμαι κατενθουσιασμενη με την προοδο που εχει το θεμα!! Για ενα μεγαλο διαστημα δεν ειχα την ευκαιρια να μπαινω οσο συχνα ηθελα στη σελιδα,πιστευω πως απο βδομαδα θα ειναι δυναμικη η επιστροφη μου!
O Τυλόσαυρος ήταν ο πιο Θανατηφόρος κυνηγός των αρχαίων θαλασσών.Ήταν σε ετοιμότητα πάντα να σκοτώσει οποιοδήποτε μικρότερο πλάσμα βρισκόταν στην πορεία του, με τα θανατηφόρα σαγόνια του, που είχαν σε κάθε πλευρά δύο σειρές κοφτερών κωνικών δοντιών.
Ο Τυλόσαυρος χρησιμοποιούσε το ρύγχος του για να εντοπίσει τα θηράματά του, όταν ένα ζώο βρισκόταν ανάμεσα στα σαγόνια του το καταβρόχθιζε ολόκληρο.Όταν άνοιγε τα τεράστια σαγόνια του, δύο πρόσθετες σειρές δοντιών εμφανίζονταν στο πάνω μέρος και δεν άφηναν κανένα σημείο διαφυγής στο θήραμα του.
Το μέγεθος του Τυλόσαυρου έφτανε πάνω από 15 μέτρα, αυτό τον καθιστούσε σαν το μεγαλύτερο από τα θαλάσσια ερπετά, τα αποκαλούμενα mosasaurs. Όπως όλα αυτά τα ερπετά είχε μακρύ και μυώδες σώμα και ουρά, που τον βοηθούσε να κινήται μέσα στο νερό και να στήνει ενέδρες στα θύματα του με την μεγάλη επιτάχυνση που είχε. Τα συντηρημένα περιεχόμενα στο στομάχι του έδειξαν μια διατροφή πλούσια σε ψάρια, αλλά και τα θαλασσοπούλια, οι καρχαρίες, οι plesiosaurs, και τα άλλα mosasaurs απέτυχαν επίσης να δραπετεύσουν το θανατηφόρο πιάσιμο του Τυλόσαυρου.
Αν και δεν τον θεωρουν δεινόσαυρο ο Τυλόσαυρος έζησε παράλληλα με εκείνους και εξαφανίστηκε την ίδια περίοδο.Πολλά υπολείμματα Tylosaurus έχουν βρεθεί στο Κάνσας, το οποίο ήταν καλυμένο από έναν μεγάλο ωκεανό αποκαλούμενο ως "δυτικός εσωτερικός θαλάσσιος δρόμος".
Ο Στεγόσαυρος (Stegosaurus) ήταν ένας φυτοφάγος δεινόσαυρος που έζησε την Ιουρασική Περίοδο. Η πλάτη του καλυπτόταν από μεγάλες κεράτινες πλάκες που ξεκινούσαν μικρές από την βάση του κεφαλιού του, μεγάλωναν και κατέληγαν στην ουρά, όπου μετουσιώνονταν σε τέσσερα αγκάθια.
Ήταν ένα ογκώδες τετράποδο, με 8-10 μέτρα μήκος. Οι Στεγόσαυροι ζούσαν σε μικρές οικογενειακές ομάδες με αρχηγό το πιο δυνατό θηλυκό. Κάθε χρόνο, οι ομάδες αυτές ενώνονταν σ' έναν συγκεκριμένο τόπο για την περίοδο της αναπαραγωγής. Τα θηλυκά γεννούσαν τότε γύρω στα 12 αυγά το καθένα.
Ο Στεγόσαυρος ήταν φιλήσυχος και έβοσκε την χαμηλή βλάστηση κοντά στις όχθες των ποταμών ή στις κοιλάδες. Σε περιόδους πείνας όμως, μπορούσε να τραφεί και με ασπόνδυλα, ή μικρά νεκρά ζώα.
Απεστάλη: 19/11/2007, 19:27:57
Ο Αιώνας των Ερπετών
Μια ιστορία της εξέλιξης των ειδών που οδήγησε στην κοσμοκρατορία αλλά και στην παρακμή των δεινοσαύρων
ΣΤ. N. ΑΛΑΧΙΩΤΗΣ
Στους ανέξοδους ποικιλώνυμους χαρακτηρισμούς της εποχής μας ένας ακόμη δεν θα άλλαζε την κατάσταση. Αντίθετα, θα την προσέγγιζε ίσως περισσότερο καθώς η εποχή μας είναι «έμπλεος» «ερπετών» διπόδων, με το οπλοστάσιό τους πλούσιο σε φραστικά δηλητήρια και πονηρές πρακτικές, αφού κάποια μέλη του γένους Homo, του γένους των ανθρώπων, «μιμούνται» τα αθώα ερπετά, τα οποία μετέφεραν τη σκυτάλη της ελευθερίας της ζωής πολύ μακριά. Και μπορεί να μιλούμε σήμερα για έναν άλλον «αιώνα των ερπετών-ανθρώπων», αλλά ο πραγματικός «Αιώνας των Ερπετών» υπήρξε πολύ παλιά στο παρελθόν, με πολύ σημαντική εξελικτική ιστορία που αξίζει να τη διηγηθούμε.
Αναπαράσταση μέσω κομπιούτερ ενός είδους δεινοσαύρου που έζησε στην αιγυπτιακή έρημο
Κατά τη διάρκεια του Μεσοζωικού γεωλογικού αιώνα (230-135 εκατ. χρόνια πριν), που περιλαμβάνει τις περιόδους του Τριαδικού (280-270 εκατ. χρόνια πριν), του Ιουρασικού (230-181 εκατ. χρόνια πριν) και του Κρητιδικού (181-135 εκατ. χρόνια πριν), υπήρχε μόνο μία παγκόσμια ήπειρος, η Παγγαία, που άρχισε να σκίζεται καθώς μετακινούνταν οι τεκτονικές πλάκες του φλοιού της Γης και δημιουργούνταν ξεχωριστές ήπειροι. Οι παγκόσμιες ως τότε ομοιογενείς εν πολλοίς μεγακοινότητες διαχωρίστηκαν προοδευτικά σε περιφερειακές, με αυξανόμενη την απομόνωση μεταξύ των νέων διακριτών χερσαίων περιοχών και τη συνακόλουθη ανεξάρτητη ανάπτυξη νέων βιοκόσμων.
H κατάσταση αυτή πυροδότησε μια εξελικτική έκρηξη, που κορυφώθηκε με τα ερπετά, τα οποία κυριάρχησαν στον Μεσοζωικό αιώνα, που απέκτησε το λαϊκό όνομα «Αιώνας των Ερπετών». Στην έντονη ακτινωτή εξέλιξη των ερπετών πρωταγωνίστησαν από την αρχή οι χελώνες, οι θαλάσσιοι ιχθυόσαυροι και πλησιόσαυροι, καθώς και οι αρχόσαυροι, που εξελίχθηκαν από τα θηκοδόντα (με δόντια που εισέρχονταν σε θήκες), τα οποία οδήγησαν την εξέλιξη της ζωής και στους πτερόσαυρους, που ήταν ιπτάμενα ερπετά. Στις νεοεμφανισθείσες ομάδες εκείνης της εποχής ήταν οι κροκοδειλόμορφοι φυτόσαυροι, τα πραγματικά κροκοδείλια και ορισμένοι δεινόσαυροι που προήλθαν στο Τριαδικό ανεξάρτητα από τα θηκοδόντα.
Στο Ιουρασικό καταγράφεται το σημαντικό γεγονός έναρξης ενός μεγάλου αφανισμού ειδών που εξάλειψε τους περισσότερους αμμωνίτες και πολλά άλλα θαλάσσια ασπόνδυλα δημιουργώντας νέους εξελικτικούς βιοχώρους. Πριν από το Ιουρασικό και προς το τέλος του Τριαδικού αφανίστηκαν και ορισμένες ομάδες των αμφιβίων που είχαν επικρατήσει.
Αξίζει να τονιστεί ότι οι σύγχρονες αμφίβιες γραμμές δεν συνδέονται με ενδιάμεσα απολιθώματα προς τα πρώτα αμφίβια και πιθανόν προέρχονται από μια ομάδα μικρόσωμων μορφών που εμφανίστηκαν λίγο πριν από την έναρξη του Μεσοζωικού, ζώντας και χρησιμοποιώντας πηγές διατροφής σε περιοχές που δεν είχαν εξερευνηθεί από τους μεγαλόσωμους συγγενείς τους. Ετσι διέφυγαν τον ανταγωνισμό των μεγαλυτέρων ερπετών και επεβίωσαν σχηματίζοντας τους αρχικούς προγόνους των σημερινών βατράχων κ.ά. Οι πρώτοι πρωτόγονοι βάτραχοι εμφανίστηκαν στα μέσα του Ιουρασικού και προς το τέλος του οι σαλαμάνδρες, με τα πρώτα απολιθώματα σαυρών να ανήκουν επίσης στο Ιουρασικό.
Λόγω έλλειψης ανταγωνισμού στα χερσαία οικοσυστήματα οι πιο προσαρμοσμένες χερσαίες γραμμές αμφιβίων έγιναν σταδιακά πιο ανεξάρτητες από το νερό στο στάδιο του ωρίμου. Πιθανολογείται ότι ένας αριθμός από τα πρώτα αμφίβια είχε ήδη προσεγγίσει τη σκληρότητα των ερπετών, τα οποία ανέπτυξαν αβγά, που ήταν πλήρως προστατευμένα από την εξάτμιση, σημαντικό γεγονός για τη γοργή ποικιλοποίησή τους, την ανάπτυξη διάφορων σκελετικών τροποποιήσεων ως και την κατάκτηση ποικίλων συνηθειών και αναπτυξιακών τρόπων ζωής.
Οι δίποδοι δεινόσαυροι συνέχισαν να διαφοροποιούνται γενετικά και δημιούργησαν τα τετράποδα σαυρόποδα, που ήταν κυρίως χορτοφάγα. Από τα σαυρόποδα ξεχωρίζει για το μέγεθός του ο βροντόσαυρος, που το μήκος του έφτανε τα 20 μέτρα και το βάρος του τους 30 τόνους, ο διπλόκοκος, μεγαλύτερος από 26 μέτρα, και ο βραχιόσαυρος, 24 μέτρων και 50 τόνων. Από τους δίποδους δεινοσαύρους αξίζει να αναφερθούν οι νησσόραμφοι, πολλοί από τους οποίους είχαν προεκτεταμένα κρανιακά οστά που σχημάτιζαν μια ποικιλία λοφίων, τα οποία πιθανόν χρησιμοποιούσαν για «κοινωνική επίδειξη». Από τους τετράποδους δεινοσαύρους αξίζει να αναφερθούν επίσης οι στεγόσσυροι του Ιουρασικού με τις ραχιαίες τους σειρές σε τριγωνικές πλάκες, που πιθανόν ήταν θερμορρυθμιστικά όργανα, και οι αγκυλόσαυροι του Κρητιδικού, με το σώμα τους θωρακισμένο.
Στην επόμενη και τελευταία περίοδο του Μεσοζωικού, στο Κρητιδικό (135-65 εκατ. χρόνια πριν), εξελίχθηκαν και οι σύγχρονοι καρχαρίες. Τα πρώτα φίδια επίσης άρχισαν να εμφανίζονται κατά το Κρητιδικό, ενώ τα πρώτα λίγα απολιθώματα πτηνών (που προήλθαν από ένα στοκ δεινοσαύρων) βρέθηκαν στη λήξη της εν λόγω περιόδου. Οι δεινόσαυροι συνέχισαν να διαφοροποιούνται, όπως και άλλες ομάδες (π.χ., θαλάσσια ασπόνδυλα), αλλά πριν ή κατά το τέλος του Κρητιδικού αφανίστηκαν όλοι. H εμφάνιση των δεινοσαύρων, που τοποθετείται λίγα εκατομμύρια χρόνια πριν από την εμφάνιση των θηλαστικών, η επικράτησή τους για μια μεγάλη χρονική περίοδο και ο αφανισμός τους, σε αντίθεση με την αυξηθείσα κυριαρχία των θηλαστικών, εγείρουν το γενικό ερώτημα γιατί τα ερπετά ήταν τόσο επιτυχή στον Μεσοζωικό και γιατί απέκλιναν προς την παρούσα κατάκτηση χάνοντας την κυριαρχία τους.
Μια προτεινόμενη ερμηνεία αναφέρεται στη στάση και στη θερμορρύθμιση των ερπετών και των θηλαστικών. Τα ερπετά και τα πρώτα θηλαστικά κληρονόμησαν μια έρπουσα-τεντωμένη στάση από τους προγόνους τους. Στο Τριαδικό τα θηλαστικά είχαν ακόμη αυτή τη στάση ημιόρθια, ενώ οι δεινόσαυροι είχαν ήδη πετύχει την όρθια στάση. Μερικές ομάδες δεινοσαύρων υπολογίζεται ότι είχαν επίσης πολύ γοργό βηματισμό, μια κατάσταση που εξηγείται με υψηλή θερμοκρασία σώματος και με εσωτερικό έλεγχό της, δηλαδή ομοιοθερμία. Αν ισχύει αυτή η άποψη εξηγείται ευκολότερα και η μεγάλη εξελικτική διασπορά τους. Τα χαρακτηριστικά αυτά των δεινοσαύρων αποτιμώνται θετικά και ως προς την ευκολία με την οποία εμπόδιζαν τα θηλαστικά να σφετεριστούν τον βιοχώρο τους.
Μια μεγάλη λοιπόν «αυτοκρατορία» ήκμασε και στη συνέχεια παρήκμασε. H «άνοδος» και η «πτώση» των ερπετών είναι ένας συνηθισμένος κύκλος της ζωής με πολλά μηνύματα και άλλα τόσα μαθήματα που έχει ανάγκη και ο απερίσκεπτος άνθρωπος. Διότι οι κύκλοι της ζωής, μικροί ή μεγάλοι, οι ευκαιρίες και τα ισοζύγια των δραστηριοτήτων κάθε ανθρώπου δεν είναι άπειρα. Οι σχετικές επενδύσεις δεν συγχωρούν επιπολαιότητα γιατί η φύση διδάσκει και η κοινωνία εφαρμόζει αδιαπραγμάτευτες αρχές. Γι' αυτό η κάθε μορφής «ερπετική» συμπεριφορά είναι καταδικαστέα και καταδικασμένη όχι μόνο από τις αναδυθείσες αξίες του πολιτισμού μας αλλά και από την ίδια τη φύση.
Ο κ. Σταμάτης N. Αλαχιώτης είναι καθηγητής Γενετικής, πρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών.
Μπορεί να εξαφανίστηκε πριν από 390 εκατομμύρια χρόνια, όμως προκαλεί ανατριχίλα η σκέψη και μόνον ενός σκορπιού στο μέγεθος... αυτοκινήτου!
Η ανακάλυψη στη Γερμανία μιας απολιθωμένης γιγάντιας δαγκάνας μήκους 46 εκατοστών αποτελεί για τους επιστήμονες τρανή απόδειξη ότι τα προϊστορικά αρθρόποδα, όπως οι αράχνες, τα έντομα και τα καβούρια, είχαν τρομακτικά μεγέθη.
Ο μήκους 2,5 μέτρων υδρόβιος σκορπιός Jaekelopterus rhenaniae κυριαρχούσε σε λίμνες και ποτάμια κατά τη διάρκεια της Ανθρακοφόρου Περιόδου, πριν από την άφιξη των δεινοσαύρων. Κάποιοι επιστήμονες θεωρούν ότι οι γιγάντιες διαστάσεις των πρωτόγονων αρθρόποδων οφείλονταν στα υψηλά επίπεδα οξυγόνου εκείνης της εποχής, ενώ άλλοι τις αποδίδουν σε μια προϊστορική «κούρσα εξοπλισμών» ανάμεσα σε θηράματα και κυνηγούς.
Σύμφωνα με Βρετανούς και Γερμανούς παλαιοντολόγους, τα συγκλονιστικά ευρήματα των οποίων δημοσιεύθηκαν στη βρετανική επιθεώρηση «Βiology Letters», ο σκορπιός-γίγαντας ξεπερνάει κατά μισό μέτρο κάθε προηγούμενη ανακάλυψη.
Στις μέρες μας ο μεγαλύτερος σκορπιός έχει μήκος μόλις 30 εκατοστά, ενώ ο Jaekelopterus rhenaniae εκτιμάται από τους επιστήμονες, σύμφωνα με την τελευταία ανακάλυψη, ότι έφτανε σε μήκος τα 2,5 μέτρα και τα 180 κιλά σε βάρος.
«Γνωρίζαμε για κάποιο διάστημα ότι τα απολιθώματα υποδείκνυαν τερατώδεις σαρανταποδαρούσες, υπερμεγέθεις σκορπιούς, κολοσσιαίες κατσαρίδες και γιγάντια έντομα, όμως δεν είχαμε συνειδητοποιήσει μέχρι σήμερα ακριβώς πόσο μεγάλα ήταν μερικά από αυτά τα ανατριχιαστικά ερπετά», δήλωσε ο Σάιμον Μπράντι του Πανεπιστημίου του Μπρίστολ. «Πρόκειται για μια συγκλονιστική ανακάλυψη», προσέθεσε.
Η πρώτη εμφάνιση των σκορπιών στη Γη, είτε ως υδρόβια είτε ως χερσαία όντα, πιστεύεται ότι πραγματοποιήθηκε πριν από 450 εκατομμύρια χρόνια.
Ο υδρόβιος πρόγονος του σημερινού σκορπιού, Jaekelopterus rhenaniae, κατατάσσεται στους ευρυπτερίδες, απ όπου πιθανότατα προήλθαν και όλες οι αραχνίδες, που μεταξύ άλλων περιλαμβάνουν τις αράχνες και τα τσιμπούρια.
Απεστάλη: 03/01/2008, 19:32:26
Χρόνια πολλά και καλή χρονιά!
Έχει παρατηρηθεί από πολλούς πως όταν πρόκειται να γίνει κάποια αλλαγή του καιρού τα ζώα να το μαρτυρούν μέσα από την συμπεριφορά τους… Για να δούμε μερικές από τις συμπεριφορές ανάλογα το ζώο….
Βροχή
Η γάτα γλείφεται στραμμένη προς τον ήλιο ή νιαουρίζει χωρίς λόγο κοιτάζοντας προς τον Νότο. Το άλογο τρέχει να κρυφτεί. Το γουρούνι πιάνει κλαδιά στο στόμα του και τρέχει αλλοπρόσαλλα. Οι αγελάδες γλύφουν τα νύχια τους ή πάνε μουγκρίζοντας στον σταύλο. Τα κοράκια ή οι καλιακούδες πετούν πολλά μαζί κάνοντας πολύ μεγάλο θόρυβο. Οι μέλισσες και οι σφήκες αργούν να βγουν από την φωλιά τους και δεν απομακρύνονται από αυτήν. Οι μύγες τσιμπούν δυνατά. Τα πουλιά πετούν χαμηλά. Τα μερμήγκια κτίζουν ψηλά αναχώματα γύρω από τις φωλιές τους όταν ο χειμώνας θα είναι βροχερός.
Χιόνι
Η γάτα χώνετε κάτω από στρώματα ή ακουμπά την ράχη της στο καλοριφέρ ή κοντά στο αναμμένο τζάκι ή κάθεται μέσα στις ζεστές στάχτες του τζακιού.
Αλλαγή καιρού σε κακοκαιρία
Ο σκύλος ουρλιάζει χωρίς λόγο ή κυλίεται και σκάβει συνέχεια το χώμα. Οι κότες χτυπιούνται συχνά στην σκόνη, ψάχνουν τροφή αργά το βράδυ και κοιμούνται αργότερα από την συνηθισμένη ώρα. Οι χήνες τρέχουν με φασαρία να βρουν τροφή. Ο γκιώνης κράζει την αυγή. Οι γερανοι αποδημούν νωρίτερα. Τα πρόβατα τρέχουν αλλοπρόσαλλα με φασαρία. Τα ποντίκια τρέχουν με σαματά. Τα θαλασσοπούλια λούζονται συνέχεια. Οι γλαροί απομακρύνονται από την θάλασσα και πετούν ακανόνιστα.
Αλλαγή καιρού σε καλοκαιριά
Η γάτα νιαουρίζει χωρίς λόγο κοιτάζοντας ανατολικά. Τα χελιδόνια πετούν ψηλά και αργά. Μέλισσες και σφήκες βγαίνουν από την φωλιά τους πολύ νωρίς το πρωί.
Απότομη αλλαγή καιρού
Ο κόκορας λαλεί πριν από τα μεσάνυχτα.
Και τέλος ας βάλουμε και τον σεισμό.
Τα τζιτζίκια σταματούν απότομα να τραγουδούν. Τα κουνούπια δεν τσιμπάνε. Όσα έντομα ζουν κάτω από το χώμα βγαίνουν στην επιφάνεια..ακόμα και τα φίδια. Η γάτα τινάζεται ξαφνικά από την θέση της και τρέχει να κρυφτεί. Οι σκύλοι ουρλιάζουν όλοι μαζί και ξαφνικά. Τα πουλια τινάζονται ξαφνικά όλα μαζί από εκεί που κάθονται και πετούν ψηλά αλαφιασμένα χωρίς να κάνουν θόρυβο. Μελισσες και σφηκες βγαίνουν όλες απότομα από την φωλιά τους.
Νομίζω πως ταιριάζει να συμπληρώσω και για άλλα ένστικτα των ζώων..
Όπως των κύκνων που καταλαβαίνουν ότι πλησιάζει ο θάνατος και τραγουδούν το γνωστό κύκνειο άσμα. Οι σκύλοι κλαίνε κοιτάζοντας προς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση κάποιες μέρες πριν το θάνατο κάποιου σε αυτήν την κατεύθυνση. Και οι γύπες… που περιμένουν υπομονετικά να πεθάνει κάποιο ζώο για να το φανέ.(γι’ αυτό και λέγονται και τα ζώα που βλέπουν το μέλλον)
Απεστάλη: 03/01/2008, 19:50:00
Σήμερα είμαι εκστασιασμένη… Ελπίζω να μην σας πειράζει να μοιραστώ μαζί σας αυτό που βίωσα λίγες ώρες πριν…
Ήταν μόλις μεσημέρι όταν γύρισα στο σπίτι, καθώς πλησίαζα λοιπόν στην είσοδο μου βλέπω ένα πουλί(μεγάλο καφέ γκρι) να κάθετε στην αυλή. Ακουμπώ τα πράγματα μου κάτω και προσπαθώ να πλησιάσω… Βρίσκομαι μόλις στα λίγα μέτρα από ένα πανέμορφο γεράκι… Έχω αγωνιά και άγχος για να μην το τρομάξω… αλλά και τόση επιθυμία να το πλησιάσω. Για να μην τα πολυλογώ κατάφερα όχι απλά να το πλησιάσω αλλά και να το χαϊδεύω στα φτερά!!!! Όταν προσπάθησα να το κάνω να πιαστεί στο χέρι μου εκείνο αγρίεψε. Μου έβγαλε την γλωσσά επιδεικτικά και άνοιξε τα φτερά του σφίγγοντας το κορμί του. Έμεινα ήρεμη και συνέχισα να το χαϊδεύω… Είχα την ευτυχία να μου χαρίσει λίγα λεπτά να το απολαύσω πριν φύγει. Η αλήθεια είναι πως στενοχωρήθηκα όταν το είδα να πηδάει στο διπλανό οικόπεδο… Έτρεξα γρήγορα στον γείτονα ζητώντας του βοήθεια για να το πιάσουμε… Δεν μπορεί σκέφτηκα να καθίσει ένα άγριο γεράκι να το χαϊδεύω έτσι απλά… ίσως να είναι κάποιου και να έχει πληγωθεί ‘ή ακόμα και να έχει χαθεί. Δυστυχώς όμως…. άφαντο! Πληροφορήθηκα από τον γείτονα μου πως είχε προσπαθήσει να του κλέψει μια κότα την προηγούμενη μέρα αλλά δεν ήταν αρκετά δυνατός ο γέρακας για να την σηκώσει.. Έτσι, για να είμαι ειλικρινείς σκέφτηκα πως απλά του φάνηκε εύκολη λεία το μικρό μου γατάκι… γι’ αυτό και βρέθηκε στην αυλή μου. Σε αυτήν την περίπτωση του έκανα χαλάστρα. Άρα μου βγήκε δυο φορές σε καλό η σημερινή μέρα!!
Πάντως η αδρεναλίνη μου εκείνη την στιγμή ήταν στα ύψη! Μόνη μου σκέψη πια να είναι καλά….
Απεστάλη: 03/01/2008, 21:28:06
Πολύ όμορφη η ιστορία που μας είπες whiz, κατά καιρούς στο εξοχικό μου βλέπω γεράκια να πετάνε(είναι σε ένα ορεινό χωριό), καμιά φορά επισκέπτονται το χώρο και αλεπούδες, χελώνες, φιδάκια και διαφορά άλλα πλάσματα της φύσης, η τεράστια χελώνα μάλιστα ήταν αρκετά θαρραλέα, μπήκε και στο καθιστικό πλήρη επίσκεψη έκανε . Τα ζώα αισθάνονται ποιος είναι αυτός που δεν θα τα βλάψει και πλησιάζουν.
Πράγματι αυτό με τον σεισμό και τα σκυλιά το εχω ζήσει από κοντά.Ίσως η βοή η αναταραχή της γης είναι κάτι το οποίο το αντιλαμβάνονται πολύ έντονα, θυμάμαι το σεισμό της Αθήνας γύρναγα από την δουλειά ήμουν στο ασανσέρ και λίγο πριν φτάσω στον όροφό μου, άκουσα τον λύκο μου που είχα τότε να ουρλιάζει, μ'αυτό το μακρόσυρτο θλιμένο ουρλιαχτό του λύκου, πριν προλάβω να φτάσω πάνω έγινε ο σεισμός, ελεύθερη πτώση με το ασανσέρ...ευτυχώς κάπως στήριξα το σώμα μου -δεν είχα φτάσει και πολύ ψηλά- και δεν ξέρω ακόμα με πιο τρόπο το ένα από τα συρματόσχοινα συγκράτησε και το κουβούκλιο από το να σκάσει στο έδαφος, το σκυλί όση ώρα ήμουν μέσα στο θάλαμο(πάνω από μια ώρα) δεν σταμάτησε να ουρλιάζει, μόνο όταν ανέβηκα πάνω (με τις σκάλες πλέον) και με είδε τότε ηρέμησε.Ένα άλλο σκυλί ενός δικού μου ατόμου στον ίδιο σεισμό, κάθε φορά που θα έκανε μετασεισμό κανένα λεπτό πριν έκανε εμετό.
Γνωριζοντας τα ζωα
Απεστάλη: 29/09/2007, 04:28:23
