Οι άνθρωποι που γίνονται απελευθερωμένοι, επαναλαμβάνουν στην τελευταία ζωή τους, όλες τις ζωές τους

«Τα άτομα που είναι να κερδίσουν την ελευθερία τους σε αυτήν την ζωή, πρέπει να ζήσουν χιλιάδες χρόνια σε μια ζωή. Πρέπει να είναι μπροστά από τους καιρούς τους, αλλά οι μάζες μπορούν μόνο να έρπουν. Έτσι έχουμε τους Χριστούς και τους Βούδες».

Απάρνηση και όχι εγωιστικές επιθυμίες. Να ξεχάσουμε τα λάθη και τα κέρδη. Να θυσιάσουμε τα πάντα στον Θεό

«Απέχετε, απαρνηθείτε τον κόσμο.

Τώρα είμαστε σαν τα αδέσποτα σκυλιά που σουλατσάρουν στην κουζίνα και τρώνε ένα κομμάτι κρέας, κοιτάζοντας τριγύρω από τον φόβο ότι ανά πάσα στιγμή κάποιος θα έρθει και θα τα διώξει. Αντί για αυτό, να είστε βασιλιάδες και να γνωρίζετε ότι ο κόσμος σας ανήκει. Αυτό δεν θα έρθει ποτέ, εκτός εάν απαρνηθείτε τις επιθυμίες έτσι ώστε να παύουν να σας δένουν.

Απέχετε νοητικά, εάν όχι φυσικά. Απέχετε από το βάθος της καρδιάς σας. Να έχετε Vairagya (απάρνηση). Αυτή είναι η πραγματική θυσία, και χωρίς αυτήν, είναι αδύνατο να επιτύχετε πνευματικότητα. Μην επιθυμείτε, γιατί ό,τι επιθυμείτε αυτό θα έχετε, και με αυτό θα έρθει τρομερή δουλεία. (…) Δεν θα απελευθερωθούμε ποτέ έως ότου γίνουμε αυτάρκεις. «Ο Εαυτός είναι ο Σωτήρας του εαυτού, κανένας άλλος».

Κερδίζω με το να νιώθω τον εαυτό σας σε άλλα σώματα, να γνωρίζω ότι όλοι μας είμαστε ένα. Πετάξτε όλες τις ανοησίες στους ανέμους. «Φτύστε» τις δράσεις σας, καλές ή κακές, και μην τις ξανασκεφτείτε. Ό,τι έγινε, έγινε. Πετάξτε τις προλήψεις σας. Μην έχετε αδυναμία ακόμη και μπροστά στον θάνατο. Μην μετανοείτε, μην ανησυχείτε για τις παλιές σας πράξεις, και μη θυμάστε τις καλές σας πράξεις, να είστε ελεύθεροι. Ο αδύναμος, ο φοβισμένος, ο αγνοών δεν θα φτάσει ποτέ στο Ατμάν.

Δεν μπορείτε να επανορθώσετε, το αποτέλεσμα πρέπει να έρθει, αντιμετωπίστε το, αλλά να προσέχετε να μην ξανακάνετε το ίδιο πράγμα. Παραδώστε το φορτίο όλων των δράσεών σας στον Κύριο, δώστε τα όλα, και τα καλά και τα κακά. Μην κρατάτε τα καλά και δίνετε μόνο τα κακά.

Ο Θεός βοηθάει εκείνους που δεν "βοηθούν" τον εαυτό τους».

Η διάνοια σταματάει εκεί που αρχίζει η θρησκεία. Αλλά δεν πρέπει να αντικρούονται

«Η αληθινή φιλοσοφία είναι η συστηματοποίηση των συγκεκριμένων εννοιών. Η διάνοια τελειώνει εκεί που αρχίζει η θρησκεία. Η έμπνευση είναι πολύ ανώτερη της λογικής, αλλά δεν πρέπει να την αντικρούει. Η λογική είναι το σκληρό εργαλείο για να κάνεις την σκληρή εργασία, η έμπνευση είναι το λαμπερό φως που μας δείχνει την αλήθεια.»

Οι άνθρωποι σκλάβοι των ιερατείων

«Οι ιερείς πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός, αλλά αυτός ο Θεός μπορεί να προσεγγιστεί και να κατανοηθεί μόνο μέσα από εκείνους. Οι άνθρωποι μπορούν να εισέλθουν στα Άγια των Αγίων μόνο με την άδεια των ιερέων. Πρέπει να τους πληρώσετε, να τους λατρέψετε, να παραδώσετε το καθετί στα χέρια τους. Διαμέσου της παγκόσμιας ιστορίας, αυτή η ιερατική τάση αναφύεται ξανά και ξανά – αυτή η τρομερή δίψα για εξουσία, αυτή η τιγρήσια δίψα, μοιάζει να είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης.

Οι ιερείς σε εξουσιάζουν, σου αραδιάζουν μπροστά σου χιλιάδες εντολές. Περιγράφουν απλές αλήθειες με έμμεσους τρόπους. Σου λένε ιστορίες για να υποστηρίξουν την δική τους ανώτερη θέση. Εάν θέλεις να ευημερήσεις σε αυτήν την ζωή ή να πας στον ουρανό μετά τον θάνατο, πρέπει να περάσεις από τα χέρια τους. Πρέπει να εκτελέσεις όλων των ειδών τις τελετές και τα τυπικά. Όλα αυτά έχουν κάνει την ζωή τόσο περίπλοκη και έχουν μπερδέψει τόσο τον εγκέφαλο που αν σας δώσω κάποιες απλές φράσεις, θα επιστρέψετε στο σπίτι ανικανοποίητοι.

Έχετε καταμπερδευτεί. Όσο λιγότερα καταλαβαίνετε, τόσο καλύτερα αισθάνεστε! Οι προφήτες σας έχουν προειδοποιήσει για τους ιερείς και για τις προλήψεις τους και για τις μηχανορραφίες τους, αλλά η πλατιά μάζα των ανθρώπων δεν έχει μάθει να προσέχει αυτές τις προειδοποιήσεις – χρειάζεται ακόμη εκπαίδευση.»

Οι άνθρωποι πρέπει να προσπαθήσουν για να κατακτήσουν την ισότητα. Η ισότητα δεν χαρίζεται, κατακτάται μέσω της αυτοπραγμάτωσης

«Οι άνθρωποι χρειάζονται εκπαίδευση. Μιλάνε για δημοκρατία, για την ισότητα όλων των ανθρώπων, αυτές τις ημέρες. Αλλά πως μπορεί ένας άνθρωπος να γνωρίζει ότι είναι ίσος με όλα; Πρέπει να έχει ένα δυνατό μυαλό, έναν καθαρό νου, ελεύθερο από ανόητες ιδέες, πρέπει να διεισδύσει μέσα από αυτή την μάζα των προλήψεων που έχουν περιβάλλει το νου του, προς την αγνή αλήθεια που υπάρχει στον βαθύτερο του Εαυτό.

Τότε θα γνωρίζει ότι όλες οι τελειότητες, όλες οι δυνάμεις είναι ήδη μέσα στον εαυτό του, ότι εκείνες δεν χρειάζεται να του δοθούν από άλλους.

Όταν αντιληφθεί αυτό, θα γίνει ελεύθερος με μιας, θα επιτύχει την ισότητα. Επίσης θα συνειδητοποιήσει ότι ο καθένας είναι ίσος με αυτόν, τόσο τέλειος όσο κι αυτός, και δεν πρέπει να εξασκήσει καμία δύναμη, φυσική, νοητική ή ηθική, πάνω στον αδερφό του. Θα αποβάλλει την ιδέα ότι υπήρχε ποτέ άνθρωπος που ήταν κατώτερος από τον εαυτό του. Τότε μπορεί να μιλήσει για ισότητα, όχι πιο πριν».

Το δόγμα του Βούδα. Η αυτοθυσία του προς τους άλλους. Η μάχη του ενάντια στις ιδεοληψίες και τις προκαταλήψεις

«Το δόγμα του Βούδα ήταν: Γιατί υπάρχει τόση δυστυχία στην ζωή μας; Διότι είμαστε εγωιστές. Επιθυμούμε πράγματα για τον εαυτό μας – για αυτό υπάρχει δυστυχία.

Ποιος είναι ο δρόμος της αποφυγής; Η απάρνηση του εαυτού. Ο εαυτός δεν υπάρχει, όλος ο φαινομενικός κόσμος, όλα αυτά που αντιλαμβανόμαστε, όλα αυτά υπάρχουν. Δεν υπάρχει κάτι που λέγεται ψυχή να υπόκειται στον κύκλο της ζωής και του θανάτου. Υπάρχει το ρεύμα της σκέψης, μια σκέψη που ακολουθεί την άλλη σε μια διαδοχή, κάθε σκέψη ερχόμενη στη ύπαρξη και γινόμενη μη-υπαρκτή στην ίδια στιγμή, αυτό είναι όλο, δεν υπάρχει σκεπτόμενος, δεν υπάρχει ψυχή. Το σώμα αλλάζει όλη την ώρα, το ίδιο και ο νους, και η συνείδηση. Ο εαυτός συνεπώς είναι μια αυταπάτη. Όλος ο εγωισμός προέρχεται από την αίσθηση κατοχής και ιδιοκτησίας αυτού του φαινομενικού εαυτού. Αν γνωρίσουμε την αλήθεια ότι δεν υπάρχει εαυτός, τότε θα είμαστε ευτυχισμένοι και θα κάνουμε και τους άλλους ευτυχισμένους.

Αυτή ήταν η διδασκαλία του Βούδα. Και δεν μιλούσε μόνο, ήταν έτοιμος να δώσει και την ζωή του για τον κόσμο. Είπε:

«Εάν το να θυσιάζεις ένα ζώο είναι καλό, το να θυσιάζεις έναν άνθρωπο είναι καλύτερο»

...και πρόσφερε τον εαυτό του ως θυσία. Είπε:

«Αυτή η ζωοθυσία είναι ακόμη μια δεισιδαιμονία. Ο Θεός και η Ψυχή είναι οι δύο μεγάλες δεισιδαιμονίες. Ο Θεός είναι μόνο μια δεισιδαιμονία που τον έχουν εφεύρει οι ιερείς. Εάν υπάρχει Θεός όπως μας λένε οι Βραχμάνοι, γιατί υπάρχει τόση δυστυχία στον κόσμο; Τότε είναι κι αυτός σαν κι εμένα, σκλάβος στον νόμο της αιτιότητας. Εάν δεν είναι δεσμευμένος στον νόμο της αιτιότητας τότε γιατί δημιουργεί; Ένας τέτοιος Θεός δεν είναι ικανοποιητικός. Υπάρχει ένας κυβερνήτης στον ουρανό που κυβερνά το σύμπαν σύμφωνα με την γλυκιά του θέληση και μας αφήνει εμάς όλους να πεθαίνουμε στην δυστυχία – δεν έχει την καλοσύνη να μας ρίξει ούτε μια ματιά. Όλη μας η ζωή είναι μια συνεχής δυστυχία, αλλά αυτή δεν είναι επαρκής τιμωρία – μετά τον θάνατο πρέπει να πάμε σε τόπους που έχουμε κι άλλες τιμωρίες. Έτσι συνεχώς εκτελούμε τελετές και τυπικά για να ευχαριστήσουμε τον κυβερνήτη αυτού του κόσμου.»

Ο Βούδας λέει:

«Αυτές οι τελετουργίες είναι όλες λάθος. Δεν υπάρχει παρά μόνο ένα ιδεώδες στον κόσμο. Καταστρέψτε όλες τις αυταπάτες, θα απομείνει ό,τι είναι αληθινό. Όσο πιο σύντομα φύγουν τα σύννεφα, τόσο πιο γρήγορα θα λάμψει ο ήλιος».

Πώς να σκοτώσεις τον εαυτό; Γίνετε τέλεια ανεγωιστές, έτοιμοι να παραδώσετε την ίδια σας την ζωή ακόμη και για ένα μυρμήγκι. Μην εργάζεστε για καμιά δεισιδαιμονία, όχι για να ευχαριστήσετε κάποιον Θεό, ούτε για να ανταμειφθείτε, αλλά διότι αναζητάτε την δική σας απαλλαγή σκοτώνοντας τον εαυτό σας. Η λατρεία και η προσευχή και όλα αυτά, είναι ανοησίες. Λέτε όλοι «Ευχαριστώ τον Θεό» - αλλά που ζει αυτός; Δεν γνωρίζετε αλλά όλοι είστε τρελαμένοι με τον Θεό.

Ακόμη η θρησκεία του Βούδα διαδόθηκε ταχύτατα. Αυτό έγινε εξαιτίας της θαυμάσιας αγάπης η οποία, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, πλημμύρισε από μια μεγάλη καρδιά και αφοσιώθηκε στη υπηρεσία όχι μόνο των ανθρώπων αλλά και όλων των ζωντανών πλασμάτων – μια αγάπη η οποία δεν ενδιαφερόταν για τίποτε άλλο εκτός από τον βρει τρόπους να ανακουφίσει από τον πόνο όλα τα πλάσματα»

Η θρησκεία του Βούδα. Στροφή προς την αγάπη για τον Άνθρωπο και όχι προς τον Θεό. Ο πρώτος ανθρωπισμός

«Ο άνθρωπος αγάπησε τον Θεό και είχε ξεχάσει όλους τους αδερφούς του. Ο άνθρωπος ο οποίος, στο όνομα του Θεού, μπορεί να δώσει την ίδια του την ζωή, μπορεί επίσης να στραφεί και να σκοτώσει τον αδερφό του στο όνομα του Θεού. Αυτή ήταν η κατάσταση του κόσμου. Θα θυσίαζαν τον Υιό για την δόξα του Θεού, θα λήστευαν έθνη για να δοξάσουν τον Θεό, θα σκότωναν χιλιάδες όντων για την δόξα του Θεού, θα πότιζαν την γη με αίμα για την δόξα του Θεού. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που στράφηκαν στον άλλον Θεό – τον άνθρωπο. Είναι ο άνθρωπος που χρειάζεται αγάπη.

Ήταν το πρώτο κύμα της σφοδρής αγάπης για όλους τους ανθρώπους – το πρώτο κύμα της αληθινής, ανόθευτης σοφίας – εκείνη, ξεκινώντας από την Ινδία, κατέκλυσε την μία χώρα μετά την άλλη, στον Βορρά, στον Νότο, στην Ανατολή και στην Δύση».

«Η ιδέα του Βούδα είναι ότι δεν υπάρχει Θεός, παρά μόνο ο άνθρωπος. Αποκήρυξε την νοοτροπία η οποία υπόκειται στις επικρατούσες ιδέες για τον Θεό. Βρήκε ότι αυτή η νοοτροπία έκανε τους ανθρώπους αδύναμους και δεισιδαίμονες. Εάν προσεύχεσαι στον Θεό να σου δώσει το καθετί, ποιος θα είναι αυτός που θα βγει έξω και θα εργαστεί; Ο Θεός έρχεται σε αυτούς που εργάζονται σκληρά. Ο Θεός βοηθάει αυτούς που βοηθούν τους εαυτούς τους. Μια αντίθετη ιδέα για τον Θεό αδυνατίζει τα νεύρα μας, μαλακώνει τους μυς μας, μας κάνει εξαρτημένους. Καθετί μη-εξαρτημένο είναι χαρούμενο, καθετί εξαρτημένο είναι δυστυχισμένο. Ο άνθρωπος έχει άπειρη δύναμη μέσα του και μπορεί αν το αντιληφθεί – μπορεί να αντιληφθεί τον εαυτό του ως τον έναν άπειρο Εαυτό. Μπορεί να γίνει, αλλά δεν το πιστεύετε. Αν και προσεύχεστε, συνεχώς στον Θεό ωστόσο όμως διατηρείτε το εσωτερικό σας μπαρούτι άθικτο όλον τον καιρό».

«Ο Βούδας γεννήθηκε για το καλό των ανθρώπων. Άλλοι μπορεί να αναζητούν τον Θεό, άλλοι μπορεί να αναζητούν την αλήθεια για τον εαυτό τους, τον Βούδα δεν τον ένοιαζε καν να βρει την αλήθεια για τον εαυτό του. Αναζήτησε την αλήθεια διότι οι άνθρωποι ήταν δυστυχισμένοι. Το πώς να τους βοηθήσει, αυτή ήταν η μόνη του έγνοια. Μέσα στην την ζωή του δεν είχε ποτέ ούτε μια σκέψη για τον εαυτό του. Πως μπορούμε εμείς, οι αγνοούντες, οι εγωιστές, οι στενόμυαλοι άνθρωποι, να μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε το μεγαλείο ενός τέτοιου ανθρώπου;»

Η ορθή έννοια της προσευχής

Ο Βούδας δίδασκε το αντίθετο. Μην αφήνετε τους ανθρώπους να θρηνούν. Μην αφήνετε να κάνουν προσευχές και όλα αυτά. Ο Θεός δεν διατηρεί εμπορικό κατάστημα. Με κάθε ανάσα προσεύχεστε στον Θεό. Μιλάω, αυτό είναι προσευχή. Εσείς ακούτε, αυτό είναι προσευχή. Υπάρχει άραγε ποτέ κάποια κίνησή σας, φυσική ή νοητική, στην οποία να μην συμμετέχετε σε αυτή την άπειρη Θεία Ενέργεια; Είναι όλα μια σταθερή προσευχή. Εάν αποκαλείτε μόνο μια σειρά λέξεων, προσευχή, τότε κάνετε την προσευχή πολύ επιφανειακή. Τέτοιες προσευχές δεν είναι πολύ καλές, μόλις και μετά βίας μπορούν να φέρουν κάποιους πραγματικούς καρπούς.

Είναι η προσευχή μια μαγική φόρμουλα, που με την επανάληψή της, ακόμη κι αν δεν εργάζεστε σκληρά, μπορείτε να επιτύχετε θαυμάσια αποτελέσματα; Όχι. Όλοι πρέπει να εργαστείτε σκληρά, όλοι πρέπει να φτάσετε στα βάθη αυτής της άπειρης Ενέργειας. Πίσω από τον φτωχό, πίσω από τον πλούσιο, υπάρχει η ίδια άπειρη Ενέργεια.

Δεν μπορεί κάποιος άνθρωπος να εργάζεται σκληρά και κάποιος άλλος να επαναλαμβάνει κάποιες λέξεις και να έχουν, και οι δύο, τα ίδια αποτελέσματα.

Αυτό το σύμπαν είναι μια συνεχής προσευχή. Εάν δεχτείτε την προσευχή με αυτήν την έννοια, είμαι μαζί σας. Οι λέξεις δεν είναι απαραίτητες. Καλύτερη είναι η προσευχή στην σιγή».

Ο θάνατος του Βούδα ως παράδειγμα του μεγαλείου του

«Και σκεφτείτε τον θάνατό του. Εάν ήταν μεγάλος στην ζωή, ήταν επίσης μεγάλος και στον θάνατό του. Έφαγε τροφή που του προσφέρθηκε από ένα μέλος μιας φυλής ανάλογη με αυτήν των Ινδιάνων στην Αμερική. Οι Ινδοί δεν τους αγγίζουν, επειδή αυτοί τρώνε οτιδήποτε χωρίς διάκριση. Είπε στους μαθητές του «Μην τρώτε εσείς αυτήν την τροφή, αλλά εγώ δεν μπορώ να την αρνηθώ.»

Όταν έφαγε κρέας που του προσφέρθηκε από αυτόν τον άνθρωπο που θεώρησε ότι, γενναιόδωρα πρόσφερε αυτή την ακριβή και καλή τροφή, ο Βούδας άρχισε να έχει σοβαρό πρόβλημα με την υγεία του. Είπε στους μαθητές του: «Πηγαίνετε σε αυτόν τον άνθρωπο και πείτε του ότι μου έχει προσφέρει μια από τις πιο μεγάλες υπηρεσίες στην ζωή μου – με έχει απελευθερώσει από το σώμα μου».

Ένας γέρος που έκανε χιλιόμετρα για να συναντήσει τον Βούδα, τον βρήκε εκεί που κείτονταν ετοιμοθάνατος ο Βούδας, και ο Βούδας άρχισε να τον διδάσκει. Όταν ανακάλυψε ότι ο πιο αγαπημένος του μαθητής, έκλαιγε, κρυφά, από την θλίψη του, λίγο πιο δίπλα, τον επέπληξε, λέγοντάς του: «Τι είναι αυτό; Αυτό είναι το αποτέλεσμα όλης μου της διδασκαλίας; Αφήστε κάθε λανθασμένο δεσμό, κάθε εξάρτηση από μένα, κάθε δοξολογία για αυτήν την περαστική προσωπικότητα, ο Βούδας δεν είναι ένα πρόσωπο, είναι μια Πραγμάτωση. Εργαστείτε για την σωτηρία σας».

Η αντίληψη του θεού στην Βεδάντα. Το αδιαίρετο Άπειρο της Αντβάιτα και το πρόβλημα της πολλαπλότητας

«Όλες οι μορφές και οι φάσεις της Βεδάντα, είτε δυιστικές, είτε ποιοτικά μονιστικές, είτε μονιστικές, πρώτα αποδέχονται την θέση ότι ο Θεός δεν είναι μόνο η συντελεστική αλλά ακόμη και η υλική αιτία του σύμπαντος, ότι καθετί που υπάρχει είναι Αυτός.

Το δεύτερο βήμα στην Βεδάντα είναι ότι αυτές οι ψυχές είναι επίσης μέρος του Θεού, σπίθες από το Άπειρο Πυρ. «Όπως από μια μεγάλη φωτιά, εκατομμύρια από μικρές σπίθες πετιούνται, έτσι και από αυτόν τον Αρχαίο Ένα έχουν προέλθει όλες αυτές οι Ψυχές».

Μέχρις εδώ καλά, αλλά ακόμη κάτι λείπει. Τι εννοούμε όταν λέμε ένα μέρος από το Άπειρο; Το Άπειρο είναι αδιαίρετο, δεν μπορούν να υπάρχουν μέρη του Απείρου. Το Απόλυτο δεν μπορεί να διαιρεθεί. Τι εννοούμε συνεπώς όταν λέμε ότι όλες εκείνες οι σπίθες προέρχονται από Αυτόν;

Ο Αντβαιστής, η μη δυιστής Βεδαντιστής, λύνει το πρόβλημα με την παραδοχή ότι δεν υπάρχει πραγματικά μέρος, η κάθε μία ψυχή δεν είναι πραγματικά ένα μέρος του Άπειρου, αλλά πραγματικά το Άπειρο Βραχμάν. Τότε πως μπορούν να υπάρχουν πολλά; Ο ήλιος που αντανακλάται από εκατομμύρια σταγόνες, εμφανίζεται σαν να είναι εκατομμύρια ήλιοι, και σε κάθε σταγόνα υπάρχει μια μικροσκοπική εικόνα του ίδιου ήλιου, έτσι όλες αυτές οι ψυχές είναι αντανακλάσεις και άρα μη πραγματικές. Αυτές είναι το πραγματικό «Εγώ» το οποίο είναι ο Θεός του σύμπαντος, το ένα αδιαίρετο Ον του σύμπαντος.»

«Όταν κοιτάζω τον Θεό μέσα από το δίχτυ του χρόνου, του χώρου και της αιτιότητας, βλέπω μόνο Αυτόν, ως τον υλικό κόσμο. Όταν τον κοιτάζω από ένα ανώτερο επίπεδο, μέσα από το ίδιο δίχτυ, Τον βλέπω ως ένα ζώο, από λίγο πιο ψηλά ως άνθρωπο, από πιο ψηλά ως Θεό, αλλά εντούτοις αυτός είναι το Ένα Άπειρο Ον του σύμπαντος και αυτό το Ον είμαστε εμείς. Εγώ είμαι Εκείνο και εσύ είσαι Εκείνο, όχι μέρη Του, αλλά όλο Αυτό.

«Είναι ο Αιώνιος Γνώστης που στέκεται πίσω από τα φαινόμενα, αυτός ο ίδιος είναι τα φαινόμενα» Αυτό είναι το Υποκείμενο και το Αντικείμενο, αυτός είναι «Εγώ» κι «Εσύ». Πώς γίνεται αυτό; Πώς να γνωρίσεις τον Γνώστη; Ο Γνώστης δεν μπορεί να γνωρίσει τον Εαυτό του; Βλέπω το καθετί αλλά δεν μπορώ να δω τον εαυτό μου. Ο Εαυτός, ο Γνώστης, ο Κύριος όλων, το Πραγματικό Ον, είναι η αιτία όλων όσων βλέπουμε στο σύμπαν, αλλά είναι αδύνατο για Αυτόν να δει τον Εαυτό του ή να γνωρίσει τον Εαυτό του, παρά μόνο μέσω της αντανάκλασης. Δεν μπορείτε να δείτε το πρόσωπό σας παρά μόνο σε καθρέπτη, κι έτσι ο Εαυτός δεν μπορεί να δει την φύση Του μέχρι αυτή να προβληθεί ως αντανάκλαση, και όλο αυτό το σύμπαν είναι, συνεπώς, ο Εαυτός που προσπαθεί να γνωρίσει τον Εαυτό του».

Η εμπειρία της ενότητας των πάντων και η ζωή μετά από αυτήν. Ο Τζιβανμούκτα

«Ξανά αυτός ο κόσμος θα έρθει, οι άνδρες και οι γυναίκες και τα ζώα θα έρθουν, όπως έρχεται ένας αντικατοπτρισμός και την επόμενη μέρα, αλλά όχι με την ίδια δύναμη, και μαζί με αυτό θα έρθει και η ιδέα ότι γνωρίζω τώρα την φύση, και δεν θα μου προκαλέσει πλέον καθόλου δεσμούς, καθόλου πόνο, καθόλου απληστία, καθόλου δυστυχία.

Οποτεδήποτε θα έρθει μια δυστυχία, ο νους θα είναι ικανός να πει «Γνωρίζω ότι είσαι μια παραίσθηση». Όταν ένας άνθρωπος έχει φτάσει σε αυτήν την κατάσταση είναι ένας Τζιβανμούκτα, ένας «ζωντανός-ελεύθερος». Είναι Τζιβανμούκτα αυτός που μπορεί να ζήσει σε αυτό τον κόσμο χωρίς να προσκολληθεί.

Είναι σαν τα φύλλα του λωτού πάνω στο νερό, που δεν βρέχονται ποτέ από το νερό. Αυτός είναι το ανώτατο από τα ανθρώπινα όντα, όχι, το ανώτατο από όλα τα πλάσματα, γιατί έχει συνειδητοποιήσει την ταυτότητά του με το Απόλυτο, έχει συνειδητοποιήσει ότι είναι ένα με τον Θεό.

Όσο νομίζετε ότι έχετε έστω και την παραμικρή διαφορά με τον Θεό, ο φόβος θα σας γραπώσει, αλλά όταν έχετε γνωρίσει ότι είστε Αυτός, ότι δεν υπάρχει καμιά διαφορά, ολοκληρωτικά καμία διαφορά, ότι είστε Αυτός, όλος Αυτός, όλος ο φόβος θα εξαφανιστεί.

«Εκεί, ποιος βλέπει ποιον; Ποιος λατρεύει ποιον; Ποιος μιλάει σε ποιον; Ποιος ακούει ποιον; Όπου κάποιος βλέπει τον άλλον, όπου κάποιος μιλάει στον άλλον, όπου κάποιος ακούει τον άλλον, εκεί υπάρχει κάτι ρηχό. Όπου κανένας δεν βλέπει κανέναν, όπου κανένας δεν μιλάει σε κανέναν, όπου κανείς δεν ακούει κανέναν, εκεί υπάρχει το Βραχμάν»

Η τόλμη και η αφοβία του να είσαι Γνιάνα Γιόγκι

«Είναι πολύ δύσκολο να γίνεις Γνιάνα. Είναι από τις πιο γενναίες και πιο τολμηρές κατακτήσεις, όπου τολμάει να σπάσει όλα τα είδωλα, όχι μόνο νοητικά αλλά και στις αισθήσεις. Αυτό το σώμα δεν είμαι Εγώ, πρέπει να φύγει. Όλα τα είδη περίεργων πραγμάτων πρέπει να ελεγχθούν με τον ίδιο τρόπο.

Ένας άνθρωπος σηκώνεται και λέει «Δεν είμαι το σώμα, συνεπώς ο πονοκέφαλος πρέπει να θεραπευτεί» αλλά που είναι ο πονοκέφαλος εάν δεν είναι σε αυτό το σώμα; Αφήστε χιλιάδες πονοκεφάλους και χιλιάδες σώματα να παρέλθουν. Τι σημασία αυτό για εμένα; Εγώ δεν έχω ούτε γέννηση, ούτε θάνατο, πατέρα ή μητέρα δεν είχα ποτέ, φίλους κι εχθρούς δεν έχω κανέναν, γιατί όλοι είναι «Εγώ». Είμαι ο φίλος μου και είμαι ο εχθρός μου. Είμαι Ύπαρξη – Γνώση – Ευδαιμονία Απόλυτη. Είμαι Αυτός, είμαι Αυτός.

Εάν σε εκατοντάδες σώματα υποφέρω από πυρετό και αρρώστιες, σε εκατομμύρια άλλα σώματα είμαι υγιής. Εάν σε χιλιάδες σώματα είμαι δυστυχισμένος σε χιλιάδες σώματα είμαι χαρούμενος. Ποιος θα κατηγορήσει ποιον, ποιος θα επιβραβεύσει ποιον; Ποιον να αναζητήσεις, ποιον να αποφύγεις;

Δεν αναζητώ κανέναν, ούτε αποφεύγω κανέναν, γιατί είμαι όλο το σύμπαν. Ευλογώ τον εαυτό μου, κατηγορώ τον εαυτό μου, υποφέρω από τον εαυτό μου, είμαι ευτυχισμένος κατά βούληση, είμαι ελεύθερος.

Αυτός είναι ο Γνιάνι, ο γενναίος και τολμηρός. Αφήστε όλο το σύμπαν να συντριβεί. Πού ήταν! Που έχει πάει!»

Είναι λογικά αδύνατον να απαντηθεί από πού και γιατί έχει έρθει αυτή η "Μάγια", η «ψευδαίσθηση»

«Πως έχει έρθει αυτή η ψευδαίσθηση; Η απάντηση είναι ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε οποιαδήποτε απάντηση σε μια αδύνατη ερώτηση. Η ερώτηση αυτή είναι αδύνατη στους όρους της.

Δεν έχετε δικαίωμα να κάνετε την ερώτηση αυτή. Γιατί; Τι είναι η τελειότητα; Αυτό που είναι πέρα από τον χρόνο, των χώρο και την αιτιότητα – αυτό είναι τέλειο. Μετά ρωτάτε πως το τέλειο έγινε ατελές.

Σε μια λογική σειρά η ερώτηση θα έχει ως εξής: «Πως, αυτό που είναι πέρα από την αιτιότητα έγινε αιτία;» Εσείς όμως αντιφάσκετε με τον εαυτό σας. Πρώτα αποδέχεστε ότι είναι πέρα από την αιτιότητα, και μετά ρωτάτε τι το προκάλεσε. Αυτή η ερώτηση μπορεί να απαντηθεί μόνο στα πλαίσια της αιτιότητας.

Μέχρι εκεί που χρόνος και ο χώρος και η αιτιότητα φτάνουν, μέχρι εκεί μπορεί να απαντηθεί αυτή η ερώτηση. Αλλά πέρα από αυτό το σημείο θα είναι ανόητο να ρωτήσεις κάτι διότι η ερώτηση είναι παράλογη. Μέσα στα όρια του χρόνου, του χώρου και της αιτιότητας δεν μπορεί ποτέ να απαντηθεί, και όσες απαντήσεις μπορούν να υπάρχουν πέρα από αυτά τα όρια μπορούν να γίνουν γνωστές όταν έχουμε υπερβεί αυτά τα όρια, συνεπώς ο σοφός θα αφήσει αυτήν την ερώτηση στην άκρη.

Όταν ένας άνθρωπος είναι άρρωστος, αφοσιώνεται στο να θεραπεύσει αυτήν την ασθένεια, χωρίς να επιμένει ότι πρώτα πρέπει να μάθει πώς του ήρθε αυτή η ασθένεια».

Ο Χριστός μίλησε για τις 3 οπτικές των Σχολών της Βεδάντα, συμβολικά

«Βρίσκουμε αρκετά πράγματα στις διδασκαλίες του Ιησού, οι οποίες φανερά προσαρμόζονται στις ικανότητες αυτών που τον άκουγαν.

Πρώτα μίλησε για τον Πατέρα του στους Ουρανούς και για την προσευχή προς αυτόν.

Μετά προχώρησε ένα βήμα παραπάνω και τους είπε «Είμαι η Άμπελος και είστε τα κλαδιά»...

... και τελευταία έδωσε την ανώτατη αλήθεια «Εγώ και ο Πατέρας μου είμαστε Ένα» και «Το Βασίλειο των Ουρανών είναι μέσα σου».

«Αυτά είναι τα σημάδια του αληθινού Γνιάνα – Γιόγκι:

(1)Δεν επιθυμεί τίποτε άλλο, εκτός του να γνωρίσει.

(2) Όλες του οι αισθήσεις είναι υπό τέλειο έλεγχο, υποφέρει το καθετί χωρίς να γκρινιάζει, το ίδιο ικανοποιημένος είτε το κρεβάτι του είναι το γυμνό χώμα κάτω από τον ανοιχτό ουρανό είτε αν φιλοξενείται στο παλάτι ενός βασιλιά. Δεν αποφεύγει τον πόνο, στέκεται και τον υποφέρει – έχει παραδώσει τα πάντα στον Εαυτό.

(3) Γνωρίζει ότι όλα είναι μη-πραγματικά εκτός από το Ένα.

(4) Έχει μια σφοδρή επιθυμία για ελευθερία. Με μια ισχυρή θέληση προσηλώνει το νου του προς τα ανώτερα και έτσι επιτυγχάνει την ειρήνη. Εάν δεν γνωρίζουμε την ειρήνη, τι περισσότερο είμαστε από τα κτήνη; Κάνει τα πάντα για τους άλλους – για τον Κύριο – εγκαταλείποντας όλους τους καρπούς των πράξεών του και μη αναζητώντας αποτελέσματα, είτε εδώ, είτε στην μέλλουσα ζωή.

Τι μπορεί να μας δώσει το σύμπαν περισσότερο παρά την δική μας ψυχή;»

«Δεν μπορούμε να γνωρίσουμε το Βραχμάν, αλλά είμαστε το Βραχμάν, ολόκληρο κι όχι ένα κομμάτι του. Αυτό που δεν έχει έκταση δεν μπορεί να διαιρεθεί. Η φαινομενική ποικιλία δεν είναι παρά η αντανάκλαση ιδωμένη στον χρόνο και στον χώρο, όπως βλέπουμε τον ήλιο να αντανακλάται σε εκατομμύρια δροσοσταλίδες, αν και γνωρίζουμε ότι ο ήλιος από μόνος του είναι ένας και όχι πολλοί. Στην Γνάνα πρέπει να χάσουμε την ποικιλομορφία και να δούμε μόνο την Ενότητα. Εδώ δεν υπάρχει ούτε υποκείμενο, ούτε αντικείμενο, ούτε γνώση, ούτε εσύ, ούτε αυτός, ούτε εγώ, μόνο η μία, απόλυτη Ενότητα. Είμαστε αυτό όλον τον χρόνο, πάντα ελεύθεροι.

Ο άνθρωπος δεν είναι δέσμιος από τον νόμο της αιτιότητας. Ο πόνος και η δυστυχία δεν είναι μέσα στον άνθρωπο, αυτά είναι όπως το περαστικό σύννεφο που ρίχνει την σκιά του περνώντας μπροστά από τον ήλιο, αλλά το σύννεφο περνάει και ο ήλιος παραμένει, κι έτσι συμβαίνει και με τον άνθρωπο. Αυτός δεν γεννιέται, δεν πεθαίνει, δεν είναι μέσα στον χρόνο και στον χώρο. Αυτές οι ιδέες δεν είναι παρά αντανακλάσεις του νου, αλλά τις παραγνωρίζουμε για την πραγματικότητα και έτσι χάνουμε την θέα της θαυμάσιας αλήθειας την οποία κρύβουν.

Ο χρόνος δεν είναι παρά η μέθοδος της σκέψης μας, αλλά εμείς είμαστε πάντα ο Ενεστώτας χρόνος.

Το καλό και το κακό έχουν ύπαρξη μόνο σε σχέση με εμάς. Το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο, γιατί κανένα δεν έχει νόημα χωριστά από το άλλο. Όσο διάστημα αναγνωρίζουμε την δυαδικότητα, ή διαχωρίζουμε τον Θεό από τον άνθρωπο, τόσο θα βλέπουμε το καλό και το κακό.

Μόνο όταν πάμε στο κέντρο, ενώνοντας τον εαυτό μας με τον θεό μπορούμε να δραπετεύσουμε από τις ψευδαισθήσεις. (…) Όσο μακρύτερα από το κέντρο, τόσο πιο γρήγορα περιστρέφεται ο τροχός, τόσο λιγότερο όσο προχωράμε προς το κέντρο. Κατευθυνθείτε προς το κέντρο, ελέγξτε την επιθυμία, ποδοπατήστε κι αφήστε τον λανθασμένο εαυτό να φύγει, τότε η θέασή σας θα καθαρίσει και θα δείτε τον Θεό. Μόνο με την απάρνηση αυτής της ζωής και όλων των άλλων ζωών που έρχονται (παράδεισος κλπ) μπορούμε να φτάσουμε στο σημείο που μπορούμε να σταθούμε σταθερά στον πραγματικό Εαυτό. Ενόσω ελπίζουμε για οτιδήποτε, η επιθυμία θα μας καθοδηγεί. Μείνετε για μια στιγμή χωρίς ελπίδα και η ομίχλη θα διαλυθεί. Γιατί τι να ελπίζεις όταν μία είναι όλη η ύπαρξη; Το μυστικό της Γνάνα είναι να τα παραδώσεις όλα και να είσαι αυτάρκης. Πείτε «όχι» και θα γίνετε «όχι», πείτε «είναι» και θα γίνετε «είναι». Λατρέψτε τον Εαυτό μέσα σας, τίποτε άλλο δεν υπάρχει. Ό,τι μας δεσμεύει είναι η Μάγια-Ψευδαίσθηση».

««Ο Εαυτός, το μόνο υποκείμενο, βρίσκεται στην εκδήλωση αναζητώντας να γνωρίσει τον εαυτό του. Όσο καλύτερος ο καθρέπτης, τόσο καλύτερη εικόνα μπορεί να δώσει, έτσι ο άνθρωπος είναι ο καλύτερος καθρέπτης, και όσο αγνότερος ο άνθρωπος, τόσο καλύτερα μπορεί να αντανακλά τον Θεό. Ο άνθρωπος κάνει το λάθος να διαχωρίζει τον εαυτό του από τον Θεό και να ταυτίζει τον εαυτό του με το σώμα. Αυτό το λάθος πηγάζει από την Μάγια, η οποία δεν ακριβώς πλάνη αλλά θα μπορούσαμε να πούμε το να δεις το πραγματικό ως κάτι άλλο και όχι ως αυτό που είναι. Αυτή η ταύτιση του Εαυτού με το σώμα μας οδηγεί στην ανισότητα, η οποία μοιραία μας οδηγεί στην μάχη και στην ζήλια, και όσο βλέπουμε ανισότητα, δεν μπορούμε να γνωρίσουμε την ευτυχία. «Η άγνοια και η ανισότητα είναι οι δύο πηγές της δυστυχίας» λέει η Γνάνα.

Όταν ο άνθρωπος έχει «χαστουκιστεί» επαρκώς από τον κόσμο, αφυπνίζεται με μια επιθυμία για ελευθερία, και αναζητώντας τα μέσα της διαφυγής του από τον ζοφερό κύκλο της γήινης ύπαρξης, αναζητά γνώση, μαθαίνει τι είναι αυτός πραγματικά και γίνεται ελεύθερος. Μετά από αυτό βλέπει τον κόσμο σαν μια γιγάντια μηχανή, αλλά προσέχει πολύ να κρατά τα δάχτυλά του μακριά από τους τροχούς. Το καθήκον παύει για αυτόν ο οποίος είναι ελεύθερος, ποια δύναμη μπορεί να περιορίσει το ελεύθερο ον; Κάνει το καλό, διότι είναι η φύση του, κι όχι διότι κάποιο φανταστικό καθήκον του το επιτάσσει. Αυτό δεν εφαρμόζεται σε αυτούς που είναι ακόμα δέσμιοι στις αισθήσεις τους. Μόνο για αυτόν που έχει υπερβεί τον κατώτερό του εαυτό, υπάρχει αυτή η ελευθερία. Στηρίζεται στην ίδια του την ψυχή, δεν υπακούει σε κανέναν νόμο, είναι ελεύθερος και τέλειος. Έχει διαλύσει τις παλιές προλήψεις και έχει βγει έξω από τον τροχό. Η φύση δεν είναι παρά ο καθρέπτης των δικών μας εαυτών.»

«Η απόλαυση του Εαυτού είναι αυτό που ο κόσμος αποκαλεί θρησκεία.

Όσο περισσότερη ευδαιμονία έχουμε μέσα μας, τόσο πνευματικότεροι είμαστε. Ας μην εξαρτόμαστε από τον κόσμο για την απόλαυσή μας.»

«Όσο περισσότερο τέλειοι γινόμαστε τόσο λιγότερη δουλειά μπορούμε να κάνουμε. Ο Sattvika βλέπει και γνωρίζει ότι όλος αυτός ο κόσμος είναι περισσότερο ένα παιδικό παιχνίδι και δεν ανησυχεί για αυτόν. Δεν ενοχλούμαστε όταν βλέπουμε δύο μαριονέτες να μάχονται και να δαγκώνονται. Ξέρουμε ότι δεν είναι σοβαρό ζήτημα.

Ο τέλειος γνωρίζει ότι ο κόσμος είναι Μάγια. Η ζωή ονομάζεται Σαμσάρα – είναι το αποτέλεσμα αντιμαχόμενων δυνάμεων που δρα επάνω μας. Ο Υλισμός λέει: «η φωνή της ελευθερίας είναι ψευδαίσθηση». Ο Ιδεαλισμός λέει: «Η φωνή που μας λέει ότι είμαστε σκλάβοι είναι ψευδαίσθηση». Η Βεδάντα λέει: «Είμαστε ελεύθεροι και όχι ελεύθεροι μαζί στην ίδια στιγμή».

Αυτό σημαίνει ότι δεν είμαστε ποτέ ελεύθεροι στο γήινο επίπεδο, αλλά πάντοτε ελεύθεροι στο πνευματικό επίπεδο. Ο Εαυτός είναι πέρα από την ελευθερία και την δέσμευση»