quote:

---

Απομονώνεις ένα πολύ σημαντικό σημείο από τον Απόστολο Παύλο.

---

quote:

---

Μπορείς να πείσεις με γνώμονα τον ορθολογισμό την ύπαρξη και παρουσία του οποιουδήποτε θείου πνεύματος; Για πείσε με ορθολογικά ότι υπάρχει ψυχή.....

---

Και θυμήθηκα ότι κάτι παρόμοιο είχε πέι ο Θεόφιλος Αντιοχείας:

«Η μορφή του Θεού είναι άφατη και απερίγραπτη, και δεν μπορεί να θεαθεί με τα μάτια της σάρκας. Είναι απεριχώρητος στη δόξα, ακατανόητος στη μεγαλειότητα, ασύλληπτος στην επιβλητικότητα, ασύγκριτος στη δύναμη, απρόσιτος στη σοφία, αμίμητος στην αγάπη, ανέκφραστος στη φιλανθρωπία…(…)…Όπως η ψυχή μέσα στον άνθρωπο δεν φαίνεται αφού είναι αθέατη στους ανθρώπους, αλλά ξέρουμε την ύπαρξή της από τις κινήσεις του σώματος, έτσι ο Θεός δεν μπορεί να ιδωθεί με ανθρώπινα μάτια, αλλά βλέπεται και γνωρίζεται από την πρόνοια του και τα έργα του».

Όχι φίλε μου δεν είμαι εντελώς ορθολογιστής. Το παράξενο είναι ότι άρχισα να γίνομαι περισσότερο ορθολογιστής με την ενασχόληση μου με την θεολογία…Και αυτό ίσως διότι όπως λέει Σοπενχάουερ : « Ο γιατρός βλέπει τον άνθρωπο με όλη του την αδυναμία, ο νομικός με όλη την παλιανθρωπιά, ο θεολόγος με όλη την βλακεία του»...
Προσωπικά δεν αμφισβητώ τους Λόγους του Χριστού του Βούδα ή του Κρίσνα.. Απλώς πιστεύω πως ένας εξανθρωπισμένος Θεός που ασχολείται με τα εγκόσμια είναι επικινδύνος για τις ορέξεις των ανήθικων ανθρώπων που υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα…
Αυτό που ονομάζουμε Θεό είναι σίγουρα έσω μέσα μας, Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά, καθώς μοιραζόμαστε τα ίδιο δομικά στοιχεία με το σύμπαν, τόσο σε επίπεδο ύλης όσο και πνεύματος…

quote:

---

Το να απορρίπτεις την ατραπό λόγω των εφευρημάτων θα σε οδηγήσει στην καλύτερη περίπτωση να χάσεις την αλήθεια και να εμπλακείς σε ένα άλλο κόσμο εφευρημάτων

---

Ο Κρίσνα λέει στην Μπαγκαβάτ Γκίτα, ότι τον λατρεύουν τέσσερις τάξεις ανθρώπων. Ο δυστυχισμένος, ο αναζητητής των υλικών πραγμάτων, ο ερευνητής ο ανιδιοτελής εραστής της αλήθειας.
Οι άνθρωποι που είναι δυστυχείς, προσεγγίζουν τον Θεό για ανακούφιση.
Αν είναι άρρωστοι, τον λατρεύουν για να τους θεραπεύσει.
Αν έχασαν την περιουσία τους, προσεύχονται για να τους επιστραφεί πίσω.
Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που τον αναζητούν για όλα τα είδη των πραγμάτων διότι είναι γεμάτοι από επιθυμίες, όνομα, φήμη, περιουσία, θέση κ.λ.π. Αυτοί θα πουν:«Θα σου κάνω μια προσφορά αν μου δώσεις αυτό που θέλω, αν πετύχεις να ανταποκριθείς στις προσευχές μου, θα λατρεύω των Θεό και θα σου δώσω ένα μέρος από καθετί».
Ο τελευταίος ερευνά για να βρει τον προορισμό του, για να αναπτύξει την πνευματικότητα του.
Όπως πολύ σωστά λες οι τελευταίοι είναι πολύ λίγοι. Εγώ δεν ανήκω σε αυτούς, πασχίζω πρώτα να γίνω άνθρωπος, ίσως κάποτε βέβαια γίνω και ημίθεος… αστειεύομαι βέβαια…
Όσο αναφορά στα περί «σωτηρίας»που ρωτάει και ο αγαπητός φίλος Λορέντζο, εννοώ το αυτονόητο, εμείς ορίσουμε τις τύχες μας, εμείς μολύνουμε το νερό που πίνουμε, ο Θεός μάλλον πρέπει να έχει άλλες σοβαρότερες ασχολίες…
Δράττομαι της ευκαιρίας για να αναφέρω μία ιστορία από τα παλιά που μου αρέσει που έχω αναφέρει και παλαιοτέρα αλλά δεν νομίζω πως έχετε διαβάσει μιας και είστε νεότερα μέλη.
Ο Διαγόρας θαύμαζε μαζί με έναν φίλο του τα πολλά ακριβά αναθήματα των θεών σε κάποιον ναό της Σαμοθράκης. Ο φίλος του, του εξηγούσε ότι ήταν προσφορές από ευγνώμονες πιστούς, και από κάποιους που κινδύνεψαν στην θάλασσα και έταξαν στους Θεούς, ότι αν τους έσωζαν από τον υγρό τάφο, θα τους έκαναν αυτά τα δώρα. Και κατέληξε λέγοντας, ότι τα μνημεία αυτά, αποτελούν αποδείξεις της αποτελεσματικότητας της προσευχής αλλά και της δύναμης των Θεών. Ο Διαγόρας τότε του απάντησε ειρωνικά :

«για φαντάσου πόσα περισσότερα τέτοια μνημεία θα υπήρχαν αν όλοι εκείνοι που έχουν πνιγεί, μπορούσαν επίσης να αφιερώσουν στους Θεούς!!»

Ο Λύσανδρος είχε πάει στην Σαμοθράκη για να πάρει μέρος στα Καβείρεια μυστήρια. Ο ιερέας που εξομολογούσε τους πιστούς, του ζήτησε να μαρτυρήσει το μεγαλύτερο αμάρτημα του. Ο Λύσανδρος τότε τον ρώτησε

«εσύ ή οι Θεοί θέλουν να το μάθουν»;,

και ο ιερέας του απάντησε οι Θεοί, και τότε ο Λακεδαιμόνιος του απάντησε:

«εσύ φύγε από εδώ, και εάν με ρωτήσουν οι Θεοί θα τους το πω..»

Είναι γεγονός πάντως και μάλλον οφείλεις να παραδεχτείς πως από ένα σημείο και μετά υπάρχει μια έντονη μεσσιανική και σωτηριολογική προσέγγιση στην Χριστιανική θεολογία. Δευτέρα παρουσία ανάσταση νεκρών κάθισμα εκ δεξιών το αντίπαλο δέος κλ.π..

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

Δεν καταλαβαίνω φίλε μου καλέ, από που εκπορεύεται η αγωνία σου και γιατί θα πρέπει να φορτωθείς εσύ το βάρος, στη δική σου συνείδηση, επειδή ένα παιδί πέθανε κάπου.... Ε, και.. Αυτό γίνεται παντού στην φύση. Θάνατος και ζωή αντάμα ταξιδεύουν έχω γράψει κάπου. Εσύ τι θεωρείς ότι είσαι? Ο ΘΕΟΣ, Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ??? Με πιο αυθαίρετο δικαίωμα ΚΡΙΝΕΙΣ κάτι που δεν μπορείς να καταννοήσεις??? Πως προσδίδεις ιδιότητες {καλόυ-κακού} σε κάτι που δεν είσαι σε θέση να καταλάβεις την σκοπιμότητα του να συμβαίνει??? Ποιός σου προσδιόρισε τον "ρόλο" της ύπαρξης σου!!! Εκτός απο τα λόγια κάποιων, όπου κι όπως επέβαλλε ο άνθρωπος έμπρακτα τις καλές του προθέσεις πάντα και παντού απέτυχε!!! Όχι απο πρόθεση αλλά απο άγνοια του προσδιορισμού του ΚΑΛΟΥ και του ΚΑΚΟΥ!

Αναφέρεις κάπου...

quote:

---

Η Πατερική σκέψη – φιλοσοφία έχει κατά κόρον χλευαστεί και υβρισθεί μέσα στα φόρουμ. Πολλές φορές έχει κατηγορηθεί και για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας!!!

---

Έτσι είναι η ζωή, έτσι και ο θάνατος. Γιατί εγώ να ενοχοποιηθώ?

Δεν θέλω να ενοχοποιηθώ, δεν θέλω καν να το σκέφτομαι. Μου χαλά την ευδαιμονία που έχω να αποδώσω στο δημιουργό μου.

Σκοπός η ευδαιμονία. Να χαρίσω στο δημιουργό μου τη χαρά της ζωής και του θανάτου, τη χαρά του πόνου (χαρά θανάτου—ωραίο ακούγεται αλλά πως γίνεται;).

Μήπως δεν πονάς Λορέντζο? Εάν αυτό το παιδί ήταν το δικό ΜΑΣ τόσο εύκολα θα φιλοσοφούσαμε περί θανάτου και ζωής που αντάμα ταξιδεύουν?

Ο κάθε ένας δίνει τη δική του ερμηνεία στο άγνωστο, στη ζωή, στο θάνατο, στο πόνο φίλε. Ο κάθε ένας δίνει τον δικό του εαυτό.

Εσύ δέχεσαι ένα δημιουργό που με άφησε να υπάρξω μέσα στην αλυσίδα της ακατάσχετης δράσης του και μου χάρισε τη ζωή και το θάνατο σαν μια αλυσίδα εξέλιξης.

Εγώ δέχομαι ένα θεό που με έφτιαξε κατά εικόνα και ομοίωση Του και γιατί με αγάπησε και με έβαλε να ζω στον παράδεισο Του. "Ζήτουλα," "κακομοίρη", "φουκαρά" ΒΡΕ ΟΥΣΤ!!!! Θα μου πεις όπως λες σε άλλο τόπικ. Δεν πειράζει καλέ μου φίλε, η αγανάκτηση δεν υποδηλώνει πάντα την αλήθεια.

Σε ρωτώ και εγώ με τη σειρά μου (Αν θες απαντάς σε ένα ζήτουλα).

Από πού εκπορεύεται η «αθωωτική» αυτή άποψη σου για τον καθένα που σηκώνει ένα μαχαίρι και παίρνει μια ζωή, ή για κάποιον που με το ξίφος της αδιαφορίας έμμεσα αφαιρεί μια ζωή, η για κάποιον που με τη βία πληγώνει μια ψυχή?

Ένα παιδί πέθανε. Ε και? Αυτό πάντα συμβαίνει. Το παν είναι εγώ να μην ενοχοποιηθώ, να μη χαλάσω την χαρά μου γιατί αυτή θα δώσω σαν δώρο στο δημιουργό μου.

Ρωτάς ποιος μου προσδιόρισε το ρόλο της ύπαρξης μου? Ε λοιπόν θα σου απαντήσω. Παντού βλέπεις ιερατεία και ποιμένες, άστα λίγο στην άκρη.

Εάν σήμερα στα πλαίσια της οποιαδήποτε ηθικής οι αρχηγοί των ψυχών και των σωμάτων των ανθρώπων έπειθαν την ανθρωπότητα ότι είναι καλό να σκοτώνεις, ή να βιάζεις, τότε κάποιοι άνθρωποι ρισκάροντας και την ίδια τους τη ζωή ΔΕΝ θα σκότωναν και δεν θα βίαζαν.
ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΑΝ ΣΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ. Δεν θα σκότωναν όχι υπακούοντας στη ηθική της κοινωνίας ή της θρησκείας αλλά υπακούοντας σε μια εσωτερική φωνή.

Αυτή η φωνή λέγεται συνείδηση του Θείου όντος. Αυτή λοιπόν η φωνή θα καθορίζει πάντα είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι την ύψιστη και μέγιστη αξία του Ανθρωπίνου όντος σαν κατά χάρη θείου όντος, και όχι σαν τυχηματικό ζωώδες εξέλιγμα.

Ναι φίλε με βάση αυτή τη φωνή καθορίζω το θείο και το μη θείο, αφού δεν σου αρέσει η αντίθεση καλό και κακό.

Λοιπόν φίλε μου όσο συζητώ μαζί σου κατανοώ ότι ο «Χριστιανικός» θεός είναι κατεξοχήν πιο φιλάνθρωπος από τον Συμπαντικό θεό όπου ζωή και θάνατος είναι όλα μορφές εξέλιξης.

Τουλάχιστον ο πρώτος έφτιαξε τον άνθρωπο σαν και Αυτόν και τον έβαλε να ζήσει στον παράδεισο, έστω εάν ενοχοποιήθηκε μέσω της αμαρτίας και τον έδιωξε να ζήσει στη υλική ζωή.

Ενώ ο δεύτερος τον άφησε να υπάρξει μέσα σε μια εξέλιξη σαν ένα μικρό στοιχείο της δημιουργίας μέσα στην οδύνη, χωρίς να μπορεί να κατανοεί αυτή την εξέλιξη.

Είναι ωραίο να λέμε ότι ο θάνατος είναι η αρχή μιας νέας μορφής ζωής. Αλλά όταν το ζούμε τι γίνεται? Χαίρεσαι το θάνατο όπως ένα λουλούδι???

Σκέφτηκες ποτέ εάν ο φτωχός δίπλα μας δεν είναι τυχαία εκεί, αλλά κάποιος τον «έβαλε» για να γίνει η αιτία να γνωρίσουμε τη θεία φωνή μέσα μας? Γιατί να μην ισχύει αυτό, αφού παραδέχεσαι την διανοητική αδυναμία της κατανόησης της ζωής και του θανάτου. Και όμως το απορρίπτεις πετώντας το από τη συνείδηση σου γιατί αποτελεί θέση του Χριστιανικού «εκτρώματος».

Για αυτό το λόγο είπα ότι η Πατερική σκέψη – φιλοσοφία έχει κατά κόρον χλευαστεί και υβρισθεί μέσα στα φόρουμ χωρίς να μελετηθεί ή να κατανοηθεί. Αρκεί που υπήρξε ένας κακός παπάς ή χίλιοι. Αυτό φτάνει για όλα.

Από πότε είναι ταπεινότητα να θεωρώ ότι ένα παιδί πεθαίνει από τη πείνα, γιατί έτσι γίνεται στη ζωή, ενώ εγώ γεύομαι τις σταγόνες της βροχής δικαιωματικά και με τις ευλογίες του δημιουργού μου?
Ποια δικαιοσύνη το λέει αυτό.

Όλα αυτά που μου γράφεις δεν είναι ψέματα αλλά είναι η δική σου αλήθεια. Όσο και αν ο λόγος σου διακατέχεται από «αγανάκτηση» (σε άλλο τοπικ) επιμένει να είναι η δική σου αλήθεια. Και εάν θέλεις την άποψη μου άκρως εγωιστική.

Γιατί ενώ αποδέχεσαι την διανοητική αδυναμία της κατανόησης της ζωής και του θανάτου ως σκοπιμότητες την ίδια στιγμή λαμβάνεις θέση ως προς τη στάση του ανθρώπου απέναντι τους. Και λες:
«κι ως εκ τούτου τις χαίρομαι τις ζω όσο πιο βαθιά μπορώ να τις νοιώσω, να τις απλώσω, αυτούσιες κι αγνές όπως τα λουλούδια»

Έτσι λοιπόν θεωρείς σώφρον να τις δεχτείς και να τις «χαίρεσαι», αλλά κακόηθες και κατακριτέο να επιζητάς μέσα από αυτές μια στάση ζωής, ελέους προς όλους και θυσίας πιστεύοντας και σε μια άλλη αιώνια ζωή.

Τελικά μήπως κατανοείς τη ζωή και το θάνατο? Μήπως γνωρίζεις τι είναι?

Αυτή είναι η ζωή για την οποία πλαστήκαμε?

Εάν είναι αυτή η ζωή για την οποία γεννήθηκα άσε με να πιστεύω ότι γεννήθηκα σε ένα παράδεισο και έπεσα λόγω δικού μου λάθους.

Έστω και αν μου προκαλεί ενοχές……..ίσως κάποτε καταφέρω να γυρίσω.....

Το υπέρτατο ον δεν έχει ανάγκη από κανένα άνθρωπο. Και ο άνθρωπος δεν μπορεί τίποτα να του ανταποδώσει. Η ζωή είναι ένα δώρο και να τη χαίρεσαι.

Υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να σώσεις ένα παιδί που πεθαίνει……..όταν μάλιστα είναι και ένα κομμάτι του δημιουργού σου?

ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ

Η ερμηνεία που έδωσες στα γραφόμενα μου είναι και πάλι προσαρμοσμένη έτσι ώστε να παρουσιάζεται "ηδονιστική"..
Το αθώο παιδικό βλέμμα που εγώ προσπαθώ να δω τα πράγματα το δαιμονοποιείς όταν συμπεραίνεις {δεν καταλαβαίνω απο που?} ότι σκοπός μου είναι η ευδαιμονία! Με αυτήν την θεώρηση ο δικός σου ποιός είναι? Δεν επιζητάς κι εσύ΄τον δικό σου Παράδεισο???

Κι εγώ "πονάω" στον θάνατο, κι εγώ έχω τα ίδια συναισθήματα μ' εσένα φίλε μου, αλλά εγώ κι εσύ έχουμε διαφορετικά "φίλτρα" στο πως προσλαμβάνουμε το γεγονός!! Άλλη "ζυγαριά"..
Κι επι του συγκεκριμένου παραδείγματος. Εγω πονώ γιατί θα ήθελα κατ' εμέ, σύμφωνα με τα δικά μου "θέλω" να συνέχιζε να ζεί, για Χ {να μη μακρυγορώ αναφέροντας τους} δικούς μου λόγους!!!
Ξέρω όμως κι ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ ότι Αυτός/η ξέρει καλύτερα, έχει την δυνατότητα να βλέπει το Όλον κι όχι το μόνον το μέρος, τον δικό μου μικρόκοσμο!!!
Δεν προσπαθώ φίλε μου να κατανοήσω το γεγονός, απλώς το αποδέχομαι!

ΕΣΥ???

Σκέψου το σε παρακαλώ και μην το προσπερνάς αβασάνιστα!!!
Προσπάθησε σε παρακαλώ να δεις τα γεγονότα όπως ένα αθώο παιδί, ελεύθερα όπως τα 'βλεπες κάποτε..., πριν προσαρμοστεί η "ματιά" σου απο γνώσεις και θεωρίες που προσέλαβες στην πορεία της ζωής σου..

Ας έρθουμε τώρα στην φράση μου που δανείστικες απο άλλο τόπικ κι απ' όπου ξεχώρισες την λέξη "ζήτουλας".
Θέλω να μου απαντήσεις με το χέρι στην καρδιά, τι αισθήματα σου δημιουργεί η εικόνα μιας κηδείας, όπου προσλαμβάνουν επ' αμοιβή μοιρολογίστρες να "κλάψουν" τον νεκρό? Πως θα τους χαρακτήριζες εσύ???

Με ρωτάς, τοποθετώντας αυθαίρετα τον εαυτό σου με τους προαναφερομένους - πράγμα που εγω δεν έκανα για σένα, αλλά εσύ μόνος αυτοπροσδιορίζεις τον εαυτό σου -

quote:

---

Από πού εκπορεύεται η «αθωωτική» αυτή άποψη σου για τον καθένα που σηκώνει ένα μαχαίρι και παίρνει μια ζωή, ή για κάποιον που με το ξίφος της αδιαφορίας έμμεσα αφαιρεί μια ζωή, η για κάποιον που με τη βία πληγώνει μια ψυχή?

Ένα παιδί πέθανε.

---

quote:

---

Θέλω να μου απαντήσεις με το χέρι στην καρδιά, τι αισθήματα σου δημιουργεί η εικόνα μιας κηδείας, όπου προσλαμβάνουν έπ’ αμοιβή μοιρολογίστρες να "κλάψουν" τον νεκρό? Πως θα τους χαρακτήριζες εσύ???

---

Για όλα τα προηγούμενα στάθηκα, ως τώρα στο πρώτο επίπεδο, όπου πραγματώνεται η πνευματική φύση του ανθρώπου, στην επιστημονική του, ας πούμε, πορεία, ή, για να μιλήσουμε τη γλώσσα των Πατέρων, στάθηκα στο επίπεδο της θύραθεν σοφίας..

Της σοφίας που έρχεται από τους μη χριστιανούς, που είναι έργο ανθρώπων οι οποίοι, όταν περιεργάζονται τον άνθρωπο και τον κόσμο, αρκούνται στα μέτρα του ανθρώπου.

Τη σοφία αυτή δεν την απορρίπτουν οι χριστιανοί, δεν την αρνούνται.

Αρνούνται όμως ότι σώζει τον άνθρωπο. Είναι θύραθεν σοφία, κάτι, θα λέγαμε τώρα, που έρχεται απ' έξω, δεν αναβλύζει λοιπόν από την εσωτερική αναστροφή της ψυχής με τον Θεό, εκείνη την αναστροφή που γίνεται, μόνο όταν ένοικος της ψυχής -είναι ο ίδιος ο θεός.

Κατά την αναστροφή αυτή, όπως λέει, ο Γρηγόριος ο Νύσσης, η ψυχή: «μείζων αυτής πάντοτε δια της του υπερέχοντος μετουσίας γίνεται, και αυξανομένη ούχ ίσταται».

Αυτά σημαίνουν ότι, για να κατανοήσουμε σε όλο το βάθος και την έκταση του το νόημα που δίνουν οι Πατέρες στους όρους, πίστη και λόγος, πρέπει να κάνουμε ένα δεύτερο άλμα.

Πρέπει η δύναμη της ψυχής που την ονομάσαμε πίστη και που κρατιέται χέρι χέρι με το λόγο και είναι ζυμωμένη μαζί του, να ανοίξει τα φτερά της με όση ένταση χρειάζεται, ώστε να νικήσει και να ξεπεράσει τα ανθρώπινα μέτρα να ξεπεράσει την πίστη και τη γνώση που δίνουν αυτά τα μέτρα, και να οδηγήσει την ψυχή «στη θύρα την ολόχρυση της Παντοδυναμίας», για να λουστεί μέσα στο φως της παρουσίας του Θεού .

Τότε θα ενωτιστεί τον θείο λόγο, την αποκεκαλυμμένη αλήθεια . Την αλήθεια που δεν τη σκεπάζουν πια τα μαγνάδια των μέτρων του ανθρώπου, αλλά είναι αυτή η ίδια που με το δικό της στόμα μιλά στον άνθρωπο.

quote:

---

Έτσι – με λίγους φανατικούς και πολλούς αδιάφορους, οι θρησκείες επιβιώνουν και πλουτίζουν και καταδυναστεύουν τον άνθρωπο..

Καταδυναστεύουν; Εδώ μπορεί να μου αντιπαρατεθεί ένα βασικό επιχείρημα πολλών μη-πιστών που υπερασπίζονται τις θρησκείες: Ότι με αυτό τον τρόπο οι άνθρωποι νιώθουν ευτυχέστεροι – ή, έστω, λιγότερο δυστυχείς. Πως η πίστη σε κάτι – ακόμα και αναληθές – τους παρηγορεί για τις δυστυχίες του βίου. Ζωτικόν ψεύδος.

Αναρωτιέμαι αν θα χρησιμοποιούσαν το ίδιο επιχείρημα για να υπερασπιστούν τις επίγειες απολυταρχίες… Ας υποθέσουμε ότι οι άνθρωποι που ζούσαν μέσα στο ψέμα του υπαρκτού σοσιαλισμού ήταν ευτυχέστεροι στην ανελευθερία τους (πράγμα που αμφισβητείται) αποτελεί αυτό δικαιολογία για να παραταθεί το ψέμα;

Αλλά πέρα από όλα αυτά, το επιχείρημα είναι έωλο: οι θρησκείες, που επανήλθαν τόσο δυναμικά τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο δεν συνέβαλαν στην ευτυχία των ανθρώπων, αλλά τους οδηγούν στον όλεθρο. Από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας μέχρι σήμερα, εκατοντάδες εκατομμύρια έχουν σκοτωθεί σε θρησκευτικές διαμάχες και πολέμους. Είναι, βεβαιωμένα, η πρώτη αιτία βίαιου θανάτου στην ιστορία. Και ο πρόξενος άφατης οδύνης σε όλο τον κόσμο – όπως αποκαλύπτει η ανάγνωση της καθημερινής μας εφημερίδας. Ο θρησκευτικός φανατισμός και φονταμενταλισμός (ναι, και ο Μπους φονταμενταλιστής είναι…) αποτελεί το πρώτο μας πρόβλημα σήμερα.

Προσωπικά, ως φιλελεύθερος άνθρωπος, δεν έχω, ούτε μπορώ να έχω, καμία αντίρρηση στο να πιστεύει ο κάθε άνθρωπος ό,τι θέλει, στο να ασκεί ελεύθερα την πίστη του, να λατρεύει όπως θέλει το Θεό του και να ζει σύμφωνα με τις εντολές της θρησκείας του. Φτάνει να μην επιβάλει την πίστη του στους άλλους, και να μην επεμβαίνει θετικά η αρνητικά στη ζωή τους.

Και επίσης ως ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος, επιφυλάσσω στον εαυτό μου το δικαίωμα να πάρω την δική μου στάση απέναντι στο (υπαρκτό) μυστήριο του κόσμου. Να μην το οριοθετήσω, να μην του δώσω αυθαίρετα όνομα και υπόσταση, να μην το υποτάξω στην λογική και την εξουσία των προπαγανδιστών. Αρνούμαι να νιώθω ενοχές για πράγματα που δεν έκανα, να δοξολογώ αντί να θρηνώ, να ικετεύω αντί να σκέπτομαι.

Ενώ έγραφα το κείμενο αυτό, φανατικοί ισλαμιστές μπήκαν σε χριστιανικό νοσοκομείο στο Πακιστάν δολοφονώντας νοσοκόμες σε ένα παρεκκλήσιο…

Πράγματι, σκέπτομαι, «τα πάντα εν σοφία εποίησεν»…

© Nίκος Δήμου Κείμενα - Φωτογραφίες: Νίκος Δήμου Design & Developed by HellasNet S.A.

---

Η εσωτερική πνευματική ζωή του ανθρώπου πλουτίζεται από τον υπερβατικό φωτισμό του Πνεύματος που δίνει η Πίστη . Η πίστη που όπως πιο πάνω αναφέρω ζυμώνεται με το λόγο και ξεπερνά τα ανθρώπινα μέτρα.

Έτσι γίνεται προσιτός στην ψυχή ο Ων (το όντως ον) με το υπερβατικό φως. Έτσι Στην ανώτατη αυτή βαθμίδα της ζωής του πνεύματος έχουμε, την ίδια ώρα απόλυτη αυτονομία και απορρόφηση από το Θεό.

Τίποτα δε γίνεται, τότε, στην αίσθηση και στη φαντασία, που να μην το θέλησε το εγώ, ή να μην το έχει εμπνεύσει η υπέρτατη δύναμη (ο θεός) , που έχει απορροφήσει μέσα του το εγώ.

Αυτή η βαθμίδα της ζωής του πνεύματος αποτελεί τη μεγάλη εισφορά του Χριστιανισμού, περιέχει την ουσία του Ευαγγελίου, της Καινής Αγγελίας, η οποία φέρνει στον άνθρωπο την καλή αλλοίωση, εκείνη που του ανοίγει το δρόμο προς τη σωτηρία.

Στο λόγο του στην Καινή Κυριακή, την Ανάσταση δηλαδή, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος οραματίζεται την αλλοίωση στην οποία καλεί ο Χριστιανισμός τον άνθρωπο και καταλήγει στην ακόλουθη αποστροφή:
«'Αλλ' εγκαινίζεσθε..... εν καινότητι ζωής πολιτεύεσθε, πασι χαλινόν επιθέντες, έξ ών ο θάνατος. Τα αρχαία παρήλθε ιδού γέγονε τα πάντα καινά. Τούτο τή εορτή καρποφόρησαν, την καλήν αλλοίωση άλλοιώθητι».

Είναι φανερό ότι ο Χριστιανισμός αρνείται να δει τον άνθρωπο κατ' άνθρωπο, να τον περιορίσει δηλαδή στα μέτρα του. 'Αρνείται να τον δει σαν κάτι το συμβεβηκός κατά την αριστοτελική ορολογία, σαν ένα επεισόδιο μέσα στη διαδρομή του κόσμου αυτού, μέσα στη φυσική αιτιοκρατία.

Ο άνθρωπος ερμηνεύεται, θεμελιώνεται, σώζεται, μόνο όταν τον δούμε κατά Θεόν, εργάτη και συνεργάτη του Θείου λόγου, όταν αναζητήσουμε μέσα του την Θείαν μοίρα, το θεϊκό του μέρος, όπως είπε κιόλας ο Πλάτων.

Αλλιώς το πρόσωπο του ανθρώπου δεν αποκτά το πλήρες νόημα του αλλιώς στέκεται, όση ενεργητικότητα κι αν αναπτύξει, δίπλα στο χείλος του μηδενός και καταποντίζεται.
Δεν μπορεί να είναι άλλη η αποκορύφωση του ανθρώπου από εκείνη που επιθυμεί το θεϊκό μερίδιο, που ο ίδιος ανακαλύπτει στο καθαρό βάθος της ψυχής του.

Ο άνθρωπος, μας είπε ο Πλάτωνας, «φυτόν ούκ εγγειον άλλα ουράνιον».

«Γήινα είναι, τα ζώα», λέει ο Μέγας. Βασίλειος, που γνωρίζει από κοντά τον Πλάτωνα, αλλά το ουράνιον φυτόν ο άνθρωπος έχει, ακριβώς γι' αυτό, άλλον προορισμό. Προορισμός του «τα άνω ζητείν..........υπέρ τα γήινα είναι τη διάνοια........έχε», λέγει στον άνθρωπο, «το πολίτευμα εν ουρανοίς».

Με όλη τη δύναμη της ψυχής και του πνεύματος οι Πατέρες της Εκκλησίας, αγωνίζονται να αφυπνίσουν τη συνείδηση του ανθρώπου, να στραφεί προς τον εαυτό της, να ανακαλύψει μέσα της το θεϊκό της μερίδιο και να το πραγματώσει.

Να πείσουν ότι ο άνθρωπος δεν ολοκληρώνεται παρά μόνο ως «Υιός του Θεού του ζώντος» μόνο τότε διώχνει μακριά του το θάνατο, το μηδέν, και, όντας κοντά στην πηγή τής Ζωής, σώζεται και ο ίδιος.

Ό Χριστιανισμός καλεί τον άνθρωπο να ρυθμίσει τη ζωή του απάνω και μέσα στη διάσταση της αιωνιότητας. Τότε το πρόσωπο του αποκτά την πλήρη ακεραιότητα, και φωτίζεται, ως τα έγκατα της η συναίσθηση της ευθύνης. Πιο λαμπρή διακήρυξη της εσωτερικής ελευθερίας του ανθρώπου από αυτήν που προσφέρει ο Χριστιανισμός δεν έχουμε.

Πρέπει όλοι αυτοί που λένε ότι ασπάζονται και αγαπούν το Χριστό να έχουν συναίσθηση και ευθύνη αυτής της διάστασης.

Με λίγα λόγια η διδασκαλία των Πατέρων, ακολουθώντας πιστά τον Λόγο του Ευαγγελίου, επιδιώκει να οργανώσει στον άνθρωπο μια συνείδηση που ξεπερνά, όχι μόνο τη φυσική, την αιτιοκρατική, άλλα και τη λογική παρουσία του.

Η ψυχή του Χριστιανού θυμάται και στοχάζεται τον Παράδεισο διαισθάνεται το ασύλληπτο, ποθεί εκείνο που δεν είδε με τα μάτια της και όχι μόνο το διαισθάνεται και το ποθεί, αλλά απάνω σ' αυτό ρυθμίζει και τη δική της πορεία.

Όταν η ψυχή αφυπνίζεται, έχει ένα αλάνθαστο σημάδι για να δείξει, ότι είπε το μεγάλο ναι, ότι αφέθηκε στην οδήγηση της πίστης, ότι οδηγό της έχει το Λόγο του θεού το σημάδι αυτό είναι η στιγμή, όπου με το εσωτερικό φως της πίστεως βλέπει η ψυχή, ότι η σοφία του κόσμου αυτού είναι μωρία.

Ας προσέξουμε όμως πότε και γιατί είναι μωρία; Είναι μωρία, όταν αποπειράται να περιορίσει τον άνθρωπο και να τον κλείσει μέσα στα μέτρα του, που όσο πλούσια, μεγάλα και ευέλικτα, και αν φαίνονται, φτωχά είναι, μπροστά στο ανεξερεύνητο βάθος προς το οποίο γαλουχημένη από την Πίστη φέρεται η ψυχή, εμπρός στο Μέγα Μυστήριο, τον Θεό.

Υπάρχει τρόπος να μην είναι μωρία η σοφία του κόσμου όταν την ώρα, που ασχολείται με το έργο της, και με τον άνθρωπο, δεν ξεχνά, ότι χρέος της είναι να αφήνει ανοιχτούς τους δρόμους για το φτέρωμα της ψυχής προς την ολοκλήρωση της.

Όταν δεν ξεχνά ότι αποτελεί ένα μέρος, όχι ολόκληρο το πρόσωπο του ανθρώπου.

Όταν η συνείδηση του πιστού φτάσει σ' αυτό το σημείο, τότε έχει επιτελέσει το μεγάλο άλμα, έγινε ή μεταστροφή του, έτοιμη είναι να δεχτεί το φως της χριστιανικής διδασκαλίας.

www.godulike.co.uk

ΚΑΘΑΡΣΗ

Φαίνεται αρκετά καθαρά από τα προηγούμενα που ανέφερα ότι στο βάθος η χριστιανική διδασκαλία επιχειρεί μια κάθαρση της ψυχής , είναι κατά τον Πλατωνικό όρο μια ψυχαγωγία, μια οδήγηση της ψυχής.

Κάθαρση και ψυχαγωγία, θέλει και ο Πλάτωνας τη φιλοσοφία. Το περιεχόμενο βέβαια κάθε φορά, είναι άλλο κοινή όμως η κατεύθυνση.
Σκοπός και τις δυο φορές είναι η έξοδος της ψυχής από το σκότος και η στροφή της προς το φως.

Μερικές παρατηρήσεις θα βοηθήσουν να συλλάβουμε καλύτερα τον περί ανθρώπου λόγο του Χριστιανισμού.

Οι Στωικοί φιλόσοφοι έβλεπαν τον κόσμο σαν ένα προκαθορισμένο ξετύλιγμα, που το προσδιορίζει ο Λόγος, ο διαχυμένος σε όλο το σύμπαν. Προκαθορισμένη είναι η πορεία του κόσμου και στα πιο ασήμαντα φαινόμενα της. Κατά τον ίδιο τρόπο απόλυτα προσδιορισμένος είναι και ο Άνθρωπος και η ζωή του. Ορισμένη η θέση που ο καθένας κατέχει μέσα στο σύμπαν.

Δουλειά του σοφού, λένε οι Στωικοί, είναι να ανακαλύπτει τη θέση που του όρισε ο λόγος μέσα στο σύμπαν, το ρόλο που του όρισε, τη μοίρα του, όπως λέμε, και να την αποδέχεται, να ζει ομολογουμένως, με εκούσια κατάφαση.

Αυτό είναι η άκρα σοφία, κατά τους Στωικούς, σοφία που στηρίζεται στην πίστη ότι ο λόγος, ο Θεός, διαποτίζει και κυβερνά τον κόσμο με τρόπο άριστο γι' αυτό ο κόσμος είναι ο άριστος δυνατός κόσμος.

Ο φαύλος. ο μη σοφός, που δεν καταφάσκει τη μοίρα, του, δεν την αποφεύγει. Τον μη σοφό τον σέρνει η μοίρα στον προδιαγεγραμμένο δρόμο του.

Ένα κομμάτι λοιπόν μέσα στο σύμπαν, αναπόσπαστα δεμένο μαζί του με ορισμένη από πριν μοίρα, είναι ο άνθρωπος.

Ούτε ο Πλάτωνας κατόρθωσε να αποφύγει, παρά τη διάκριση του κόσμου σε κόσμο νοητό και κόσμο αισθητό, παρά τον άκρο ιδεολογικό προσανατολισμό της σκέψης του, την ένταξη του ανθρώπου μέσα στη γενική κοσμολογική σύλληψη.

Στον Χριστιανισμό, αντίθετα, τον άνθρωπο δεν τον προσδιορίζει η θέση του μέσα στο κοσμικό σύστημα, αλλά, όπως στην αρχή είπα, η αναφορά του προς τον Θεό. Τέκνο του Θεού είναι, πλασμένος κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση Εκείνου. Μέσα σ' αυτό το καθ' ομοίωση κρύβεται όλη η δημιουργική ικανότητα, η ευθύνη άλλα και το μεγάλο δράμα του ανθρώπου.

Η δημιουργική ικανότητα του ανθρώπου είναι : η έφεση να ομοιάσει προς τον Θεό. Φτάνει, λέγει ο Γρηγόριος ο Νύσσης, λίγο να απομακρύνει κανείς τη σκέψη του από το σώμα, να απαλλαγεί από τη δουλεία, των παθών και της αφροσύνης.

Εραστής του θεού ο άνθρωπος από τη φύση του, με έρωτα απαθή και μακάριο, όταν κατανοήσει ότι είναι η εικόνα εκείνου, του Θεού, που πρώτος αγαπά τον άνθρωπο. Ό γαρ Θεός ημών η αγάπη εστίν, λέει και ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός.

Με άλλα λόγια ο Χριστιανισμός μας λέει : πηγαίνετε στο βάθος, όλο και περισσότερο στο βάθος της ψυχής, εκεί θα βρείτε το Θεό, διότι θα κατανοήσετε, ότι η ψυχή είναι εικόνα Εκείνου.

Σ' αυτή τη στροφή προς τα έσω, κατά την οποία η ψυχή κάνει ένοικο της το Θεό, η σκέψη των Πατέρων της Εκκλησίας παίρνει έναν υψηλό λυρικό τόνο, που συχνά θυμίζει στον αναγνώστη τον οίστρο του Πλάτωνα κάθε φορά που η σκέψη του οδεύει προς το Αγαθόν.

Δεν είναι λοιπόν στο βάθος πολύ διαφορετική η στάση τους από τη στάση των άλλων φιλοσόφων. Και έχει το μέγα κέρδος, ότι με την πίστη έρχεται σε επαφή με νέους κόσμους, ανοίγει στη σκέψη απεριόριστους ορίζοντες και, ούτε λίγο ούτε πολύ, με το να καταφάσκει και να καταξιώνει την πίστη, ολοκληρώνει την πνευματική φυσιογνωμία του ανθρώπου, που είναι λόγος, αλλά είναι και πίστη.

Πρώτοι οι Χριστιανοί κατέδειξαν ότι ή πίστη δεν είναι κάτι το άλογο, ότι αντίθετα, όπως είπαν, ο λόγος χωρίς πίστη είναι άλογος, αυτοκαταστρέφεται, πέφτοντας στον απόλυτο σκεπτικισμό, ή στο μηδενισμό.

quote:

---

Οι Πατέρες ξεκινούν βέβαια από το δόγμα, από την πίστη, , αλλά έργο τους θέτουν την κατανόηση του δόγματος, με άλλα λόγια δέχονται ενορατικά το δόγμα
Η πίστη έκπνευματώνεται.

Δεν είναι λοιπόν στο βάθος πολύ διαφορετική η στάση τους από τη στάση των άλλων φιλοσόφων. Και έχει το μέγα κέρδος, ότι με την πίστη έρχεται σε επαφή με νέους κόσμους, ανοίγει στη σκέψη απεριόριστους ορίζοντες και, ούτε λίγο ούτε πολύ, με το να καταφάσκει και να καταξιώνει την πίστη, ολοκληρώνει την πνευματική φυσιογνωμία του ανθρώπου, που είναι λόγος, αλλά είναι και πίστη.

---

ΦΙΛΙΚΑ...

Η επιστημονική έρευνα και η φιλοσοφική διερεύνηση επιτυγχάνουν το στόχο τους και αυτές, όταν από την εμπειρική γνώση, που δίνουν οι αισθήσεις, υψωθούν στη θεωρητική σύλληψη και τον έλεγχο όταν περάσουν από το ΟΤΙ, που παρέχουν οι αισθήσεις, στο ΔΙΟΤΙ που παρέχει ή θεωρητική θεώρηση, στο λόγο που ερμηνεύει το ΟΤΙ .

Έτσι η επιστήμη και η φιλοσοφία «σώζουν τα φαινόμενα», κατά την επιγραμματική έκφραση των Ιπποκράτειων τα επισκοπούν αυτά καθ' αυτά και δι' εαυτά, έξω από τις υποκειμενικές και άλλες διαθέσεις του νοούντος υποκειμένου οδηγούν λοιπόν και αυτές τον άνθρωπο να πραγματώσει τη φύση του πέρα από το κατά φύση ζην.

Αυτό ακριβώς αποτελεί το μεγαλείο του ανθρώπου. Ότι μπορεί και υψώνεται πέρα από την απλή φυσική υπόσταση, την ξεπερνά. Ποια φύση του όμως πραγματώνει με την επιστήμη;

Αυτήν πού δίνει η γνώση, τη ΛΟΓΙΚΗ του φύση.

Η λογική φύση, η γνώση γενικά, βοηθάει τον άνθρωπο να οργανώνει και την ηθική του διαγωγή, την πράξη, όταν ο λόγος έλθει και τη φωτίσει και της δώσει νόημα.

Όταν τον βοηθά να θέτει αρχές και σκοπούς, και να μεταβάλλει την ενέργεια του από απλή φυσική εκδήλωση σε έλλογη ηθική ενέργεια και πράξη.

Είναι γνωστό, ότι οι αρχαίοι πρόγονοι μας πρώτοι αυτοί ανακάλυψαν και οργάνωσαν το θεωρητικό βάδισμα του νου πρώτοι «θεώρησαν», ερεύνησαν με τους νόμους του νου τον κόσμο και τον εαυτό Γι' αυτό, όταν κατά τους πρώτους Χριστιανικούς αιώνες ήλθαν σε οξύτατο διάλογο με την ακατανόητη γι' αυτούς χριστιανική διδασκαλία, αντέταξαν στους χριστιανούς ένα επιχείρημα, που το πίστευαν ακαταμάχητο:

Ή γνώση σώζει, είπαν, τον άνθρωπο.

Φωτίζει η γνώση, άλλα όταν υπηρετεί το Αγαθόν. λέει ο Πλάτωνας

Το επιχείρημα των Ελλήνων φιλοσόφων δεν έπαψε ποτέ να ασκεί τη γοητεία του. Ιδιαίτερα μεγάλη και δυνατή στάθηκε η γοητεία του στους νεώτερους χρόνους, και μάλιστα σήμερα.

Ή πίστη σώζει, απαντούν οι χριστιανοί Πατέρες.

Ο Πλάτων κιόλας, ο μεγάλος θεωρητικός νους, (που τα πρωτεία μολαταύτα τα δίνει στο Αγαθό), έκαμε μια πολύτιμη, πλούσια σε νόημα διάκριση στην περιοχή των γνώσεων.
Διέκρινε δυο είδη γνώσεων: τις γνώσεις των πραγμάτων και των όρων που τα προσδιορίζουν από τη μια, και τη γνώση του αγαθού από την άλλη.

Οι πρώτες, λέει, δεν προσδιορίζουν τη βούληση.

Μόνο η δεύτερη την προσδιορίζει, γιατί σε τελευταία ανάλυση γνώση του Αγαθού είναι η ομολογία της συνείδησης με τον εαυτό της αυτή η ομολογία αποτελεί και κατά τον Σωκράτη το αναμφιλογώτατο Αγαθόν, εκείνο πού δεν έρχεται ποτέ σε αντίθεση με τον εαυτό του.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η γνώση φωτίζει το νου, τη συνείδηση κατά την ενέργεια της.. Πράττει όμως και το αντίθετο γιατί δεν μπορεί να βοηθήσει την αγαθή βούληση προς την επιτέλεση του καλού, άλλο τόσο μπορεί να βοηθήσει και την ορμή προς την επιτέλεση του κακού.

Είναι φανερό λοιπόν, ότι μόνη της η γνώση δεν επιτελεί το έργο του φωτισμού του ανθρώπου. Για να ασκήσει την ευεργετική της επίδραση απαραίτητη προϋπόθεση είναι να γίνει δεκτή από μια ψυχή, από μια συνείδηση που την έχει κιόλας φωτίσει η Θέα του Αγαθού, από ψυχή που έχει γνώση του απόλυτα Αγαθού, του Θεού δηλαδή.

Φωτίζει η γνώση, άλλα όταν υπηρετεί το Αγαθόν.

Έθιξες πολλά θέματα μαζί στην τοποθέτηση σου , α) φιλοσοφία – επιστήμη , β) οι φύσεις του ανθρώπου, γ) γνώση – πίστη , δ) ψυχή-συνείδηση, ε) αγαθόν.
Καταλήγοντας στο συμπέρασμα της παραδοχής της γνώσης μόνο όταν αυτή υπηρετεί το αγαθόν.

Η αποστολή της φιλοσοφίας !
Είναι να προσφέρει πολύπλευρη και ΑΔΟΓΜΑΤΙΣΤΗ προσέγγιση της αλήθειας, και προπάντων ουσιαστική κατοχύρωση της ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ.
Την πνευματική όμως αυτονομία δεν πρέπει να την εκλάβουμε ως ένα είδος διανοητικού ναρκισσισμού . ο ελεύθερος φιλοσοφικός στοχασμός δεν είναι αυτοσκοπός . αποστολή του έχει , καλλιεργώντας την τάση για αμφιβολία και για έρευνα , να προφυλάγει από τις εύκολες λύσεις του εφησυχασμού και του ΔΟΓΜΑΤΙΣΜΟΥ ,να κρατά ΑΓΡΥΠΝΕΣ τις συνειδήσεις , να εμπνέει την πίστη στις ανθρώπινες αξίες και να συμβάλει στην ΑΠΡΟΚΑΤΑΛΗΠΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΙΔΕΩΝ για των κόσμο και την Ζωή. Έτσι ο φιλοσοφικός στοχασμός βοηθεί τον άνθρωπο να γνωρίσει το κοινωνικό περιβάλλον όπου εντάσσεται , και του υποδεικνύει τρόπους για την βελτίωση της πραγματικότητας μέσα στην οποία ζει.
Και όχι να τον σώσει από κατι κατά την πίστη των πατέρων και του χριστιανισμού γενικότερα.

Συνεχίζοντας θα μου επιτρέψεις να είμαι οπαδός «του κύκλου της Βιέννης», οπότε μια πρόταση έχει νόημα αν -και μόνο αν- είναι επαληθεύσημη . δεδομένου όμως ότι η επαλήθευση μόνο με τις αισθήσεις μπορεί να γίνει , οι μόνες επαληθεύσημες προτάσεις είναι όσες αναφέρονται στα σώματα και την κίνηση τους. Επομένως το μοναδικό ειδος έγκυρης γνώσης είναι η γνώση της ΦΥΣΙΚΗΣ .η φιλοσοφία πρέπει να επιδίδετε στην ανάλυση της ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ γλώσσας σύμφωνα με τις ΛΟΓΙΚΕΣ μεθόδους. Οι αλήθειες της λογικης δεν αποφαίνονται για τα ιδια τα πράγματα : πρόκειται για ταυτολογίες , που ενώ δε σημαίνουν τιποτα , είναι ωστόσο χρήσιμες , γιατι παραμένουν και συμβάλουν στην ευχερέστερη επεξεργασία των δεδομένων της κατ` αίσθηση εμπειριας .

Κάθε σκέψη για να είναι ορθη λοιπόν πρέπει να οι υλικοί της όροι, τους οποίους ελέγχουν και εξακριβώνουν οι εφαρμοσμένες επιστήμες . έτσι όχι μόνο η μορφή αλλα και το περιεχόμενο της σκέψης βεβαιώνεται.
Η πατερικη λογικη «φιλοσοφικά» βασίζετε στην « τυπική λογική» η οποια δεν προχωράει στην αξιοποίηση και την μελέτη των ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ. Συνεπώς δεν συνάγει αποτελέσματα επιστημονικής γνώσις .
Διαφορετικά από τον μεσαίωνα κιόλας δεν θα ειχε παραστεί ανάγκη να πραγματοποιήσει η επιστήμη τις εκπληκτικές εκείνες προόδους που άλλαξαν την μορφή του κόσμου. Αυτές οι πρόοδοι οφείλονται στην υιοθέτηση της εμπειρικής έρευνας αλλα και των ειδικών μεθόδων των επιμέρους επιστημών.
Δεν μπορούμε να μιλάμε για ζωντανή σκέψη των πατέρων ,γιατι η ζωντανή σκεψη δεν διαβεβαιώνει , καμια σκεψη χωρις συζήτηση, ουτε σαν ολοκληρωτικά αληθινή ουτε σαν ολοκληρωτικά εσφαλμένη! Μια διαβεβαίωση είναι αληθινή ως προς αυτό που διαβεβαιώνει ή αρνείται ΣΧΕΤΙΚΑ και ποτε απόλυτα.
Οι πατερικη σκέψη εχει δογματικό περιεχόμενο το οποίο της δίνει περιορισμένο και στενό χαρακτήρα.

Ως εκ τούτου όση πίστη κιαν εχουν ακόμα κι αν η πηγή του Αγαθού εκπορεύεται μεσα από της σκέψεις τους , τα στενα δογματικά περιθώρια που κινούνται δεν εγγυώνται το φωτεινό της γνώσης.
Διότι η πίστη τους βασίζετε στο απόλυτο ναι ή στο απόλυτο όχι , στην διαβεβαίωση.
Στην διαβεβαίωση της σκεψης τους, η ζωντανη σκεψη αντιπαραβάλει την ΑΝΩΤΕΡΗ ΕΝΟΤΗΤΑ , ΤΟ ΞΕΠΕΡΑΣΜΑ.
Μονο ετσι η σκεψη μπορει να ανακατευτεί με την ζωη χωρίς να «χαθει», μονο ετσι δεν διστάζει να ψάξει στο πλουσιο, στο συγκεχυμένο, στο άμορφο στο πολλαπλό υλικό της ανθρώπινης ζωης.
Το αγαθόν και το πονηρών είναι σκέψεις του ανθρωπίνου νου , οι οποίες είναι και αυτές ακόμα σχετικές ανάλογα με την ψυχοκοινωνικο επίπεδο του ατόμου.
Ο ορισμός της έννοιας τους διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο από κοινωνία σε κοινωνία κτλ.
Συνεπώς δεν μπορεί η γνώση να υπόκειται σε ποιοτικά κριτήρια αγαθού και μη αγαθού. Πόσο μάλλον όταν η ιδια η ουσια του αγαθού δεν δίνατε να προσδιοριστή παρά μόνον με υποκειμενικά κριτιρια.

Η γνώση φωτίζει όταν κρατά ΑΓΡΥΠΝΕΣ τις συνειδήσεις, και της ανθρώπινες αξιες.
Ομολογία της συνείδησης είναι η εμπειρίες και τα συναισθήματα αυτά κάθε αυτά.
Αυτά καθορίζουν και την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου. Όπως και την ηθική.
Στα δομικά στοιχεία του ανθρώπου πράγματι υπάρχει και το λογικών όχι όμως ανεξάρτητο ή εκπορευόμενο από το υπέρ πέραν αλλά σαν μια ουσία εντός της ύλης
Που μόνο εντός της δίνατε να λειτουργεί . πράγματι διχως του η υλη δεν παράγει δεν επιζητεί δεν δίνει γνώση. Το λογικών όμως δεν χωρίζετε σε καλο και κακό αυτά είναι ανθρώπινες σκέψεις , προς παρηγοριά και ικανοποίηση της ανθρώπινης ματαιοδοξίας.

«Ας πάμε κατευθείαν στον κόσμο , στα πράγματα –στο περιεχόμενο .Ας απελευθερωθούμε από όλα τα δογματικά ίχνη και τις απόλυτες διαβεβαιώσεις .
Από ολες τις σκοτεινές (και όχι φωτεινές) εκλεπτύνσεις του μεσαίωνα. Ας απελευθερωθούμε από όλα τα άλυτα «προβλήματα» . ας είμαστε αποφασιστικά μοντέρνοι . αν η πραγματικότητα είναι κινουμένη ας είναι και η σκεψη κινουμένη, και ας είναι σκέψη αυτής της κίνησης.
Αν η πραγματικότητα είναι αντιφατική, η σκέψης ας είναι συνειδητή σκέψη της αντίφασης.»
[Henri Lefebvre, 1947 Paris]

ΦΙΛΙΚΑ…

Σε ευχαριστώ για την απάντηση σου.
Νομίζω ότι η ουσία της κουβέντας μας κρύβεται στην πιο κάτω τοποθέτηση σου :

quote:

---

Συνεχίζοντας θα μου επιτρέψεις να είμαι οπαδός «του κύκλου της Βιέννης», οπότε μια πρόταση έχει νόημα αν -και μόνο αν- είναι επαληθεύσημη . δεδομένου όμως ότι η επαλήθευση μόνο με τις αισθήσεις μπορεί να γίνει , οι μόνες επαληθεύσημες προτάσεις είναι όσες αναφέρονται στα σώματα και την κίνηση τους.

---

Α Ν Α Σ Τ Η Μ Ε Ν Ο Σ

quote:

---

Και να σου πω και κάτι. Ο κόσμος του αισθητικά επαληθέυσιμου είναι ο πραγματικός και πιο περιοριστικός δογματισμός. Γιατί για εμένα «φυλακίζει» τον άνθρωπο ΜΟΝΟ σε ένα μέρος της ύπαρξης του.
Άλλωστε πόσα επαληθέυσιμα της επιστήμης δεν ξανά-επαληθεύθηκαν;

Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ, είναι το πως η φιλοσοφία είναι ανοιχτή προς τα πάντα και ελέγχει τα πάντα, ενώ «πνίγεται» μέσα στη δίνη του επαληθεύσιμου??

Σε ευχαριστώ για τη συζήτηση.

---

Ο άνθρωπος όμως είναι ευτυχώς από τη φύση του ον τρεπτόν και αλλοιωτόν, όχι δηλαδή αμετακίνητος, αλλά δεκτικός αλλαγής και μεταβολής.

Επιγραμματικά λέει ο Γρηγόριος ο Νύσσης: «ίδιος δε χαρακτήρας του ανθρώπου η προς το θείον ομοίωση» . Άλλα η ομοίωση φανερώνει ενεργητική στάση της ψυχής, ενεργητική και άκρως υπεύθυνη- και επιτελείται όταν κατορθώνει ο άνθρωπος να ρυθμίζει τη ζωή του με το θέλημα του Θεού, όταν, όπως λέμε, ταυτίζει τη βούληση του με το θείο θέλημα.

Υπάρχει πάντα στον άνθρωπο η δυνατότητα να φορέσει το ένδυμα του νέου ανθρώπου, να ανακαινισθεί από την επίγνωση, ότι είναι εικόνα του θεού. Και από την πτώση λοιπόν υπάρχει οδός προς τη λύτρωση. Όπως είναι γνωστό, τούτο ακριβώς είναι το βασικό θέμα της χριστιανικής διδασκαλίας, η λύτρωση του άνθρωπου.

Αυτές είναι, πιστεύω, μερικές από τις γενικές γραμμές, τις βάσεις και τα πλαίσια μέσα στα οποία η χριστιανική διδασκαλία, η διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας, καλεί τον άνθρωπο να πραγμάτωση την ανώτερη, την πραγματική του φύση, να τη σώσει και να σωθεί.

Κυριακή είναι μυστήριο της αληθινής γνώσεως, το όποιο δεν αποκτάται μέσα στην σάρκα και το αίμα, διότι υπέρκειται των σκέψεων. Στον παρόντα αιώνα δεν υπάρχει ογδόη μέρα ούτε αληθινό Σάββατο.

Εκείνος που είπε, «έπαυσε το έργο του την εβδόμη ήμερα», εννοούσε την κατάπαυση του δρόμου της ζωής αυτής• διότι ο τάφος είναι σώμα και ανήκει στον κόσμο.

Οι έξι ήμερες στην καλλιέργεια της ζωής τελειώνονται δια της φυλάξεως των εντολών, η εβδόμη ολοκληρώνεται στον τάφο, και η ογδόη με την έξοδο από αυτόν.

Όπως οι άξιοι σ' αυτόν τον κόσμο δέχονται τα μυστήρια της Κυριακής συμβολικά, και όχι την ίδια την ήμερα σωματικά, έτσι και οι αγωνιστές δέχονται τα μυστήρια του Σαββάτου παραβολικά, και όχι το ίδιο το Σάββατο αληθινά, πού σημαίνει κατάπαυση από κάθε θλιβερό και τελεία απαλλαγή από τα ενοχλητικά.

Διότι ο Θεός μας έδωσε να ζούμε εδώ σε μυστήριο και όχι σε πραγματικότητα.

Το αληθινό και ασύγκριτο Σάββατο είναι το μνήμα που υποδεικνύει και επισημαίνει την τελεία κατάπαυση των θλίψεων από τα πάθη και από την ενέργεια πού αντιτίθεται σ' αυτήν. Όλη η ανθρωπινή υπόσταση αναπαύεται εκεί, και η ψυχή και το σώμα.

Σε έξι ήμερες ολοκλήρωσε ο Θεός την σύσταση του κόσμου τούτου και συνέστησε τα στοιχεία και συνέδεσε την σύσταση τους με αεικίνητη κίνηση για την λειτουργία τους, και δεν θα σταματήσουν τον δρόμο τους πριν από την διάλυση τους. Και από την δύναμη αυτών, των αρχεγόνων δηλαδή στοιχείων, αποτελέστηκαν τα σώματα μας. 'Αλλ' ούτε σ' αυτά έδωσε κατάπαυση της κινήσεως τους, ούτε στα δικά μας σώματα που έγιναν από αυτά έδωσε να καταπαύσουμε την εργασία. Έθεσε όμως σ' εμάς όριο της καταπαύσεως, να ακολουθήσουμε την πρώτη μας συγγένεια, δηλαδή την κατάλυση της ζωής.

Έτσι είπε στον Αδάμ• «με τον ίδρωτα του προσώπου σου θα φάγεις τον άρτο σου». Έως πότε; «Ως πού να επιστρέψεις στην γη από την οποία ελήφθης», η οποία θα σου παραγάγει αγκάθια και τριβόλια, που είναι μυστήρια της γεωργίας του βίου τούτου, όσο υπάρχει αυτός. .
Επί πέντε χιλιάδες πεντακόσια χρόνια, και περισσότερα, άφησε τον Αδάμ να μοχθεί σ' αυτήν την εργασία, διότι μέχρι τότε δεν είχε αποκαλυφθεί η οδός των αγίων, αλλά κατά τις τελευταίες ημέρες επεδήμησε και παρήγγειλε στο αυτεξούσιο μας να μεταλλάξη ίδρωτα με ίδρωτα• πάντως δεν παρήγγειλε ανάπαυση, αλλά μεταλλαγή, διότι μας λυπήθηκε για την συνεχή κακοπάθειά μας επάνω στην γη.

Αν λοιπόν παύσουμε να ιδρώνουμε σ' αυτήν, τότε αναγκαστικά θα θερίσουμε αγκάθια. Διότι η εγκατάλειψη του ίδρωτα της προσευχής σημαίνει καλλιέργεια της σωματικής γης που παράγει εκ φύσεως αγκάθια. Στην πραγματικότητα τα πάθη είναι αγκάθια που φυτρώνουν για μας από τον σπόρο μέσα στο σώμα. Όσον καιρό φέρουμε την εικόνα του Αδάμ, κατ' ανάγκη φέρουμε και τα πάθη του. Είναι αδύνατο στην γη να παύσει να παράγει βλαστούς κατά την φύση της. Τέκνο δε της φύσεως αυτής είναι η γη των δικών μας σωμάτων, όπως βεβαιώνει η μαρτυρία του Θεού «η γη από την οποία ελήφθη»• Εκείνη παράγει αγκάθια, ενώ αυτή εδώ, η λογική, πάθη.

Αν ο Κύριος ήταν για μας συμβολικός τύπος από κάθε άποψη του μυστηρίου, δηλαδή σε όλες τις λεπτομέρειες της οικονομίας του, και μέχρι της ενάτης ώρας της Παρασκευής δεν σταμάτησε το έργο και τον μόχθο του (πράγμα που είναι σύμβολο της εργασίας μας σε όλη μας την ζωή), ενώ το Σάββατο σταμάτησε στον τάφο, που είναι αυτοί που λέγουν ότι υπάρχει Σάββατο στην παρούσα ζωή, δηλαδή κατάπαυση από τα πάθη;

Το να μιλήσουμε περί της Κυριακής είναι σπουδαίο πράγμα. Το Σάββατο μας είναι η ημέρα της ταφής, όπου πραγματικά σαββατίζει η φύσις μας.

Επομένως είναι για μας ανάγκη να ξεριζώνουμε από αυτήν τα αγκάθια,
όσον καιρό αυτή υφίσταται. Από την επίπονη εργασία μας στην καλλιέργεια περιορίζονται τα αγκάθια, αν και δεν καθαρίζεται εντελώς απ' αυτά ή γη.

Και επειδή παρατηρείται το φαινόμενο κατά το όποιο από πρόσκαιρη ραθυμία ή μικρή αμέλεια τα αγκάθια πληθύνονται και καλύπτουν την επιφάνεια της γης, συμπνίγουν τον σπόρο σου και εξαφανίζουν τον κόπο σου, είναι αναγκαίο να την καθαρίζουμε καθημερινά.

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ

Θα έλεγε ίσως κανείς, ότι δεν κυριολεκτώ, αν διάλογο ονομάζω την οξύτατη πολεμική των δύο κόσμων, μια πολεμική που με τις -πολλές φάσεις της κάλυψε πέντε περίπου αιώνες.
Λογική η αντίρρηση, όχι όμως και πραγματικά σωστή καθώς παραβλέπει ότι κάθε ιστορικό φαινόμενο είναι πολυεδρικό.

Έτσι και στην περίπτωση που μας απασχολεί, την αντιθετική προβολή των ριζικά διαφορετικών θέσεων, (η γνώση σώζει - ή πίστη σώζει) ακολουθεί πάντα η εσωτερική διεργασία, η προσπάθεια για την κατανόηση και κατάκτηση του νέου, η συνθετική φάση της εργασίας.

Στο στάδιο αυτό εμφανίζεται ο διάλογος, πολύ γόνιμος, κυρίως από την πλευρά των χριστιανών, που τους επιτρέπει στην ανάπτυξη των δικών τους θέσεων, να χρησιμοποιούν άφοβα και τις μεθόδους της ελληνικής επιστήμης και πλήθος επιστημονικών αληθειών και φιλοσοφικών θέσεων της ελληνικής παιδείας.

Το σπουδαίο γεγονός, που από τον δεύτερο κιόλας αιώνα ρυθμίζει τη στάση του χριστιανικού πνεύματος, προϋποθέτει ευρύτητα, με την οποία πράγματι η πνευματική ηγεσία του χριστιανισμού αγκάλιασε την πνευματική κληρονομιά της ανθρωπότητας.

«Υπάρχουν, λέγει ο Κλήμης ο Άλεξανδρεύς τον 2ο κιόλας αιώνα, δυο Παλαιές Διαθήκες, η Βίβλος και η Ελληνική φιλοσοφία. Και μια Καινή Διαθήκη, που σαν πηγή δέχεται στην κοίτη της νερά, πού έρχονται από πολύ μακριά».

Εξετάζοντας αλλού τη σχέση της φιλοσοφίας με την πίστη σημειώνει, με τρόπο αποκαλυπτικό ότι «η πίστη μπολιάζεται επάνω στο θέατρο της φιλοσοφίας, και όταν το μπόλι είναι τέλειο, το μάτι της πίστης υποκαθιστά το μάτι του Δέντρου, μεγαλώνει μέσα στο δέντρο και το κάνει να καρποφορεί». Με αυτό το πνεύμα επιχειρείται η σύνθεση της πίστης, που στηρίζεται στη μαρτυρία, που είναι μια ιστορία που τη ζούμε, και του λόγου, που στηρίζεται σε αποδείξεις. Και καλείται τώρα ο λόγος, φωτισμένος και ο ίδιος από το φως το αληθινό, να εργαστεί για την κατανόηση της πίστεως.

Ακόμη γενναιότερο είναι το βήμα που επιτελεί, ο Ιουστίνος κατά τον 2ο αιώνα, με τη θεωρία του για τη φυσική Αποκάλυψη. Τούτη η Αποκάλυψη, λέγει, πριν από την ενσάρκωση του Χριστού, πολλούς ανθρώπους, τους φιλοσόφους, τους φώτισε με σπέρματα του Λόγου και τους έκαμε να διδάξουν «σπέρματα αληθείας». Με τα γενναία τούτα βήματα κατόρθωσε ο χριστιανισμός να ξεφύγει τον κίνδυνο, πού εγκυμονούσε ο αυστηρός, ο άκρος απομονωτισμός των πρώτων καιρών, να βρει τον τρόπο να συμφιλιωθεί με την πλούσια ελληνική πνευματική κληρονομιά, να την αφομοίωση, όσο ήταν δυνατό, και την ίδια ώρα, όχι μόνο να μην προδώσει τα δικά του μηνύματα, τη φύση του, αλλά, αντίθετα, πλούσια να τα αναπτύξει και συστηματικά να τα θεμελίωση με τα όπλα του φιλοσοφικού λόγου, διατηρώντας αλώβητη τη χριστιανική καθαρότητα τους

Δεν κουράζονται οι Πατέρες να επαναλαμβάνουν και με πολλούς τρόπους να τονίζουν, ότι δε ζητούν την αλήθεια από τον ελληνικό λόγο: «την αλήθεια», λέγουν, «μας την απεκάλυψε ο θεός. Το μόνο μας έργο είναι να την κατανοήσουμε σωστά, και σε αυτό το έργο πολύτιμος βοηθός μας μπορεί να είναι ο λόγος».

Με άλλα λόγια η φιλοσοφία είναι θεράπαινα της θεολογίας, των «περί θεού λόγων», πού μας έδωσε το στόμα του θεού αυτής της θεολογίας θεράπαινα εννοούσαν την ελληνική φιλοσοφία, τον ελληνικό λόγο.

Ή δική μας φιλοσοφία θα πει αργότερα (τον 4ο αιώνα) ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, ας φαίνεται ταπεινή, είναι «υψηλή τω κρυπτομένων» και οδηγεί στο Θεό. Μέση είναι, προσθέτει, η οδός που ακολουθεί ο χριστιανός φιλόσοφος «των μεν Ελλήνων το σχήμα και την σκηνή, ημών δε την αλήθεια και το ύψος φιλοσοφεί».

Αυτός ο διάλογος που ανέφερα στο προηγούμενο μήνυμα (ελληνικού και χριστιανικού πνεύματος) και στις δύο του πλευρές, την αντιθετική και τη συνθετική, παρουσιάζεται από πιο κοντά, γύρω σε μια θεμελιώδη κοσμολογική θέση. Πρόκειται «περί της του κόσμου αϊδιότητος», την οποίαν υποστήριξαν οι Έλληνες φιλόσοφοι, μεταξύ των οποίων ο Πλάτωνας και ο 'Αριστοτέλης. Εντελώς αντίθετη ήταν η θέση που ακολουθούσαν οι χριστιανοί.

Ο Μ. Βασίλειος παρουσίασε στις περίφημες ερμηνευτικές ομιλίες του εις την εξαήμερον με τρόπο ζωηρό, τη ριζική αντίθεση των χριστιανών προς την εθνική θέση στην οποία αντιπαραθέτει τη δημιουργία του κόσμου, όπως τη δίνει η Παλαιά Διαθήκη, αναπτύσσοντας με πλούτο σκέψεων και διδαγμάτων το συνεπτυγμένο κείμενο του πρώτου κεφαλαίου της Γενέσεως.

Ή αντίθεση αρχίζει από την πρώτη κιόλας φράση της Γενέσεως, το «εν αρχή εποίησε ο θεός τον ουρανό και την γη». Η φράση αυτή δίνει στον Βασίλειο την ευκαιρία να μνημονεύσει τις αντικρουόμενες κοσμογονίες των φιλοσόφων και να τονίσει, ότι δεν ήταν δυνατό να μην βρίσκονται στην πλάνη οι φιλόσοφοι ως προς αυτό το ζήτημα, αφού « αιτία έμφρονα προεστάναι της γενέσεως των όλων ου συνεχώρησαν», αγνόησαν τον θεό ακόμα και όταν μιλούν για θεούς, και τότε αγνοούν τον θεό, τον ποιητή των όλων.

Η δημιουργία του κόσμου δείχνει καθαρά, λέγει ο Βασίλειος, ότι δεν είναι «άναρχα τα δρώμενα», ούτε αιώνια «τα από χρόνου αρξάμενα πασά ανάγκη και εν χρόνω συντελεσθήναι». Δεν είναι λοιπόν ο κόσμος «συναίδιος τω κτίστη των όλων Θεώ», όπως υποστηρίζουν εθνικοί φιλόσοφοι.

Ο ουρανός δεν είναι «Θεός άναρχος τε και ατελεύτητος, -και της κατά μέρος οικονομίας αίτιος», όπως θέλει ο 'Αριστοτέλης, είναι δημιούργημα και αυτός, όπως η γη. Ό κόσμος είναι φθαρτός, έχει αρχή και τέλος.

Δεν ευσταθεί λοιπόν ή πλατωνική θέση, ότι ή ύλη είναι «αγέννητος». Αλλά ο Πλάτων θέλει και την ύλη, κάτι το εντελώς απροσδιόριστο, πού δεν έχει καμία ποιότητα, καμιά μορφή, κάτι το μεταξύ μη όντος και όντος.
Είναι η πρώτη ύλη για τη δημιουργία του κόσμου. Αυτή την ύλη παίρνει στα χέρια του κατά τον Τίμαιο του Πλάτωνος ο δημιουργός (ο τεχνίτης δηλαδή) Θεός και, δίνοντας της μορφή με τη σοφία του, πλάθει τον κόσμο.

Δεν περιορίζεται στην άρνηση μόνο ο Βασίλειος, αλλά προχωρεί και σε ανασκευή. Αύτη την δημιουργία, όπου ο Θεός, ένας μεγάλος βέβαια τεχνίτης, αλλά τεχνίτης, βρίσκει τα μέτρα των όντων και τα πλάθει με την «άποιον υλην», τη χαρακτηρίζει ο Βασίλειος άνθρω-πομορφική, γιατί μεταφέρει τα ανθρώπινα στο Θεό, πλάθοντας τον «κατ' εικόνα και ομοίωση» του ανθρώπου.

Ό χωρισμός, λέει, της ύλης και της μορφής (του είδους) ισχύει μόνο για μας ως δημιουργούς. Για τον άνθρωπο τεχνίτη, άλλο είναι το υποκείμενο (η ύλη) και άλλο το είδος «αί τέχναι ύστεραι των υλών». Παίρνει στα χέρια του ο γλύπτης το ακατέργαστο μάρμαρο και φτιάχνει το άγαλμα. Αυτή την ανθρώπινη ενέργεια μεταφέρει ο Πλάτωνας στον Θεό.

Άλλα με τον θεό δεν συμβαίνει το ίδιο, λέει ο Βασίλειος, Δεν είναι ο «Θεός σχημάτων ευρέτης, αλλ' αυτής της φύσεως των όντων δημιουργός». Και η φύση των όντων είναι, από την πρώτη στιγμή που «εννόησε» τα όντα, ο Θεός, ύλη και είδος μαζί, αναπόσπαστα δεμένα.

Εκθέτοντας τη χριστιανική θέση για τη δημιουργία του κόσμου ο Βασίλειος δε συζητά, όπως βλέπουμε, με την αρχαία θρησκεία, άλλα με τους Έλληνες φιλοσόφους την ελληνική φιλοσοφία αντικρούει. Γιατί η φιλοσοφία ισχυρίζεται, ότι θηρεύει την αλήθεια.

Ο Βασίλειος πιστεύει, και αυτό θέλει να αποδείξει, ότι θεματοφύλακας της αλήθειας είναι μόνο η χριστιανική διδασκαλία, αφού ο χριστιανός δέχτηκε από το ίδιο το στόμα του Θεού την αλήθεια, όλη την αλήθεια. Πέρα από τη δογματική αυτή θέση πρέπει να προσέξουμε τα ακόλουθα σπουδαία χαρακτηριστικά, που παρουσιάζει η χριστιανική κοσμολογία.

Νους και μόνο νους είναι η γενεσιουργός αιτία όλων των όντων, η ίδια «έμφρων αιτία τά απεγέννησεν» όλα δικά της πλάσματα είναι.

Αυτή η ενότητα αιτίας, που δημιούργησε και συνέχει τα πάντα, πόσο πιο αντικειμενική βάση παρέχει στο νου, για να εποπτεύσει την κτίση, το αισθάνεται κανείς μόλις θυμηθεί όχι μόνο τις τερατολογίες των αστρολόγων, που ήταν μεγάλη τότε η διάδοση τους, (υστέρα μάλιστα από την υιοθέτηση, που τους έκανε ή στωική φιλοσοφία), αλλά την ίδια την κοσμολογία του 'Αριστοτέλη, που με άλλα μέτρα και σταθμά βλέπει τον υπό «σελήνης κόσμο» και με αλλά τον «υπέρ σελήνης», μέτρα και σταθμά πού διαφέρουν ως προς μια πολύ υποκειμενική ιδέα, την ιδέα, ότι η κυκλική κίνηση αντιπροσωπεύει το τέλειο.

«Τα άστρα, γράφει ο Γαζαίος στο διάλογο του «Θεόφραστος» είναι το ωραιότερο πράγμα του ουρανού, είναι όμως θνητά. Βλέποντας τα όντα, δεν αγνοούμαι τον λόγο της ουσίας τους, τη φύση τους, μπορούμε όμως, εισδύοντας βαθιά στο θαύμα της δημιουργίας, (θαύμα στον ίδιο βαθμό, ακόμη και για το φαινόμενο ή το ον εκείνο που μας φαίνεται εντελώς ασήμαντο), μπορούμε να υψωθούμε και να δοξάσουμε τη σοφία του πλάστη από το κάλλος των αισθητών, ας προσπαθήσουμε, λέγει ο Βασίλειος, να συλλάβουμε με το νου μας «τον υπέρκαλον», «και εκ του μεγέθους των αισθητών τούτων και περιγραπτών σωμάτων» ας αναλογισθούμε «τον άπειρον και υπερμεγέθη και πάσα διάνοια εν τω πλήθει της εαυτού δυνάμεως υπερβαίνοντα».

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ

ευχαριστω.

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς θέλεις να πεις. Δυστυχώς η σύνταξη των κειμένων σου δεν βοηθά σε αυτό.
Σε αυτό το θέμα υπάρχουν επτά σελίδες όπου έχουν αναπτυχθεί και συζητηθεί πάρα πολλά θέματα.

Θεωρώ ότι εκτός από απλές και ασύνδετες μεταξύ τους προτάσεις μπορείς να φτιάξεις και παραγράφους έτσι ώστε να μπορείς να αναπτύξεις στο έπακρο τις θέσεις σου.

Με τσιτάτα όπως : «αυτοί σπούδασαν εκεί», «τι λες για αυτό», «έχεις ακούσει εκείνο», «καλό είναι να διαβάσεις αυτό» και τον εαυτό σου αδικείς και δεν δίνεις σε εμένα την ευκαιρία να σε καταλάβω και να σου απαντήσω.

Επέλεξε ένα ολόκληρο μήνυμα μου και γράψε τις απόψεις σου εμπεριστατωμένα για να μπορέσουμε να συζητήσουμε.

Με υπεραπλουστεύσεις όπως:

ιδού γαρ η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστίν. = ΓΝΩΘΕΙ Σ΄ ΕΑΥΤΟΝ = ΘΕΟΙ ΕΣΤΕ

και ποιος έκλεψε ποιον νομίζω ότι δεν μπορεί να γίνει συζήτηση.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr