Απεστάλη: 04/01/2008, 08:06:12
Καλή μου whiz, πολύ όμορφη η χθεσινή σου εμπειρία!
Όπως λες κι εσύ, στάθηκες διπλά τυχερή και για την επαφή που είχες με το γεράκι αλλά και για το ότι το γατί είναι σώο κι αβλαβές.
Γεράκι έχω δει κάποιες φορές μόνο στο εξοχικό μου στην Κρήτη, όχι στην Αθήνα. Εκεί βέβαια έχω δει αρκετά ζώα που δεν είναι κι εύκολο να τα συναντήσω εδώ όπως φίδια, σκατζόχοιρους, χελώνες, αλεπούδες, νυφίτσες κλπ.
Σχετικά με τον σεισμό και την συμπεριφορά των ζώων, θυμάμαι ότι εκείνη τη μέρα καθόμουν το πρωί στην αυλή κι έβλεπα τις γάτες της γειτονιάς και την δική μου να έχουν όντως μια αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά αλλά δεν φαντάστηκα ότι θα κάνει σεισμό. Κάτι άλλο που θυμάμαι που είναι και λίγο αστείο είναι ότι εκείνες τις στιγμές του σεισμού, μέσα σε φωνές που ακολούθησαν, συναγερμούς κι όλο τον πανικό, άκουγα κάτι κουδουνάκια να κουδουνίζουν για ώρα στον δρόμο έξω από το σπίτι. Μια γειτόνισσα που είχε κάποιες γάτες, τους είχε βάλει στο λαιμό κι από ένα κουδουνάκι. Όταν λοιπόν έγινε ο σεισμός, αυτές φυσικά έτρεχαν σαν τρελές παντού οπότε κουδούνιζαν συνέχεια!
χαιρομαι που εισαι καλα μετα απο την πτωση του ασανσερ!! Τρομακτικη εμπειρια πραγματικα. Ειναι υπεροχο το πως τα ζωα εχουν διατηρησει τα ενστικτα τους και μπορουν να μας προειδοποιησουν.
Στα μερη μου,συναντω τακτικα ζωα της φυσης.Στη θυμηση μου ερχονται αλεπουδες,διαφορα ειδη πουλιων,ασβοι,φυσικα σκαντζοχοιροι χελωνες φιδια σαμιαμιδια και πολλα ακομα.Οταν λοιπον ερθει σε καποια συζητηση με ατομα της πολης δεν με πιστευουν...Κι ομως αυτα υπαρχουν! Παρολο που μου ειναι απιστευτο ακομα το οτι αγγιζα ενα γερακι!!!!
ΘΥμαμαι ακομα σαν παιδι, στα εντονα χιονια που βγαιναμε εξω τα παιδια της γειτονιας και μαζευαμε απο τα δεντρα οσα πουλακια μουδιαζαν απο το κρυο και δεν μπορουσαν να πεταξουν,παραμενοντας κουρνιασμενα κι ακινητα σε καποιο κλαδι δεντρου. Τα μαζευαμε και τα πηγαιναμε σε εναν αλλον γειτονα που ειχε ενα τεραστιο συρματινο κλουβι τυλιγμενο με μια ζελατινη,διατηροντας τα οσο ζεστα μπορουσε και βαζοντας φαγακι και νερο.Την ανοιξη λοιπον μας φωναζε και πηγαιναμε και τα πιαναμε ενα ενα και τα ελευθεροναμαι!!!
Ως παλαβη με τα ζωα μια χρονια ειχα επιβαλει στους γονεις μου να κρατησουμε εναν σπινο ολο το χειμωνα μες το σπιτι ελευθερο!Ηταν πολυ ομορφος,αλλα δυστυχως κουτσουλουσε παντου και η μητερα μου φωναζε!Ακομα μια χρονια ειχα κρατησει ενα μικρο σκαντζοχοιρακι...την ανοιξη το ελευθερωσα φυσικα.Εκλεγα οταν χρειαστηκε να το αποχωριστω.. Αλλα σκεφτομαι ολα εκεινα τα παιδια που μεγαλωνουν στις πολεις που δεν εχουν καμια επαφη με τα ζωα και πραγματικα στενοχωριεμαι..
Φιλε Dying_Incubus,χαιρομαι που ειμαι και παλι κοντα σας!
Ποσο τυχερος αισθανεσαι αληθεια που ειχες αυτες τις εμπειριες?
Ελπιζω να μην σας κουραζω λεγοντας σας μια μικρη ακομα ιστοριουλα..
Σχετικα προσφατα ειχα ενα σκυλακι.. Αυτος ο σκυλος ηταν μεσαιου μεγεθους και απο ρατσα κατι περιεργο μιας και ηταν απο αυτα που πειραματιζονται οι Αμερικανοι για να φτιαξουν καινουργιες ρατσες.Απιστευτα καλο σκυλι και πραγματικα πανεξυπνος και υπακουος.Δεν χρειαζοταν ιδιαιτερη εκπαιδευση...μονο να το κοιτω στα ματια και να του μιλω!
Καποια στιγμη,αργα το βραδυ...τον βρηκα να εχει ανεβει σε μια πολυθρονα που βρισκοταν κατω απο ενα παραθυρο και να κοιταζει στο διπλανο σπιτι κλαιγοντας οπως οι λυκοι. Του μιλουσα και του ζητουσα να κατεβει και να ερθει κοντα μου.. Εκεινος κατευαζε τα αυτια του,με κοιτουσε λυπημενος και συνεχιζε να κλαιει.Ομολογω πως δεν του πηγαινε αυτο το κλαμα και ηταν λιγακι αστειος γιατι δεν το πολυ πετυχαινε!
Ειχα ακουσει μια ιστορια πως οταν τα σκυλια κλαινε καποιος θα πεθανει,κι ειχα προιδεαστει αρνητικα.
Ο σκυλος συνεχιζε να το κανει αυτο για κανα διμηνο... Ετσι αρχισα να τον μαλωνω γιατι θεωρησα πως απλα θα ακουσε καποιο αλλο σκυλι και θα το ειχε κανει συνηθεια.. Ενω παντα υπακουε..εκιενες τις μερες στο συγκεκριμενο θεμα,ακαθεκτος!
Ηρθε η στιγμη που ο καλος μου σταματησε να κλαιει κι απορησα. Την τριτη μερα πληροφορηθηκα τον θανατο του γιου του γειτονα μου,που το σπιτι του βρισκοταν στην κατευθυνση που κοιτουσε ο σκυλακος μου!! Το παλικαρι σκοτωθηκε απο τροχαιο και ακομα δεν μπορω να χωνεψω πως το αισθανθηκε ο σκυλος μου!
Μετα απο εναν χρονο περιπου εκανε και παλι τα ιδια,κοιταζοντας προς την αντιθετη κατευθυνση...κι εγω ανατριχιαζα καθε φορα! Ημουν πια σιγουρη πως θα πληροφορηθω κι αλλο θανατο. Οπως κι εγινε,πεθανε απο εσωτερικη αιμοραγια ενας ακομα γειτονας.
Ο καημενος ο σκυλακος μου το επανελαβε αυτο αλλη μια φορα. Μονο που κοιτουσε καθε φορα προς αλλη κατευθυνση και ειχα μπερδευτει. Τελικα διαισθανοταν τον δικο του θανατο..
Τελος παντων,αυτο που τελικα εχω βγαλει προσωπικα σαν συμπερασμα ειναι πως πρεπει να μην εγκαταλειπουμε την επαφη μας με την φυση. Εχει να μας δωσει τοσα πολλα! Μπορει να μας πονουν μερικα,μα...αν δεν πονουσαν τοτε σιγουρα δεν θα ειχαν και τοσο μεγαλη σημασια για μας!
Απεστάλη: 04/01/2008, 17:27:25
Ποσοι απο εμας εχουν πληρη γνωση για την ηλικια του μικρου τους κατοικιδιου??
Πιστευω πως ολοι ακολουθουμε τους μυθους σχετικα με το πως κυλα η ηλικια για τους μικρους μας φιλους!
Συμφωνα λοιπον με τον καλο μου κτηνιατρο, για τον σκυλο και την γατα πρεπει να υπολογιζουμε για τα δυο πρωτα τους χρονια..πως καθε χρονος ισοδυναμει με 12 δικα μας. Ετσι,αν εχουμε ενα ζωακι 2 ετων στα δικα μας χρονια αυτο ειναι 24περιπου.Καποιοι επιστημονες ισχυριζονται πως ο πρωτος χρονος ειναι 16 δικα μας ετη και πως ο δευτερος ειναι 5.Στα δυο του δηλαδη ειναι στα 21 δικα μας.
Μετα το δευτερο τους ετος καθε χρονος ισοδυναμει για 4 δικα μας.Καποιοι παλι υποστηριζουν με 5 δικα μας. Οποτε αν εχουμε ενα σκυλο ή μια γατα 10 ετων τοτε εκεινο βρισκετε στο 56ετως της ηλικιας του. Ή αν παρουμε την αλλη πλευρα στο 61 ετως της ηλικιας του.
Ελπιζω να βοηθησα ωστε να ειμαστε σε θεση να ξερουμε πως να φερθουμε και πως να φροντισουμε τον μικρο μας συντροφο!
Απεστάλη: 05/01/2008, 11:41:24
Καλή μου whiz, νιώθω τυχερός που είχα αυτές τις εμπειρίες. Μπορώ να πω ότι από παιδί έχω αρκετά καλή σχέση με τα ζώα οπότε σίγουρα μου άρεσε που μπόρεσα να τα δω στο φυσικό τους περιβάλλον ελεύθερα κι όχι πχ σε κάποιο ζωολογικό κήπο ή σε κάποιο πάρκο.
Για να είμαι ειλικρινής, κάποιες συναντήσεις με φίδια δεν ήταν κι ό,τι πιο ευχάριστο... Έχει τύχει όμως να βάλω επάνω μου φίδι που γνωρίζω ότι δεν έχει δηλητήριο κι ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία η επαφή μαζί του, με το δέρμα του κλπ.
Σχετικά μ' αυτό που λες για το σκυλάκι σου, έχω ακούσει κι εγώ ότι πολλές φορές μπορούν να διαισθανθούν τον θάνατο του ιδιοκτήτη τους ή κάποιου άλλου ανθρώπου ο οποίος πάσχει από κάποια αρρώστια, είναι ετοιμοθάνατος κλπ. Δεν είχα ακούσει όμως ότι μπορεί και να διαισθανθούν τον θάνατο κι ενός ανθρώπου ο οποίος μπορεί να πεθάνει σε κάποιο ατύχημα, όπως στο παράδειγμα που ανέφερες.
quote:Για να είμαι ειλικρινής, κάποιες συναντήσεις με φίδια δεν ήταν κι ό,τι πιο ευχάριστο... Έχει τύχει όμως να βάλω επάνω μου φίδι που γνωρίζω ότι δεν έχει δηλητήριο κι ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία η επαφή μαζί του, με το δέρμα του κλπ.
Πριν από λίγες μέρες είχα και εγώ μία "στενή επαφή" με ένα φίδι, συγκεκριμένα στο Σύνταγμα, ήταν ένας Πύθωνας γύρω στα 4 μέτρα(σχετικά μικρός), ο ιδιοκτήτης του τον έχει για να βγάζουν φωτογραφίες μαζί του οι περαστικοί, κοντοστάθηκα και μπήκα στον πειρασμό περισσότερο για να έχω την ευκαιρία της αίσθησης και της επαφής με αυτό το πλάσμα.
Την ώρα που το τοποθετούσε πάνω μου το κεφάλι του και συγκεκριμένα το στόμα του ακούμπησε στο μαγουλό μου, το βλέμμα μας διασταυρώθηκε για κλάσματα του δευτερολέπτου, αλλά δεν είδα το "παγωμένο" βλέμμα του φιδιού αλλά ένα ήρεμο βλέμμα όπως βλέπω στον σκύλο μου όταν με κοιτάζει νωχελικά.Του χάιδευα απαλά τον λαιμό τα λίγα δευτερόλεπτα που κράτησε η φωτογράφιση. Ούτε για μια στιγμή δεν ανατρίχιασα ούτε σκέφτηκα αυτό που λέμε "φίδι".
Αργότερα στο σπίτι διάβασα για τους πύθωνες ότι σαν πλάσματα όταν γίνουν "οικόσιτα" είναι απαραίτητο να σε αισθάνονται συνέχεια, να έχουν επαφή μαζί σου και το χάδι σου, αυτό τα ηρεμεί πολύ, και γίνονται άκακα και πολύ ήρεμα.Αυτό περισσότερο επιβάλεται τους πρώτους μήνες της ζωής τους.Δεν συμφωνώ πάντως ότι τέτοιου τύπου πλάσματα όπως οι πύθωνες, τα ιγκουάνα, κάποια είδη πιθήκων, κλπ, γενικά πλάσματα που δεν είναι κατά βάσην οικόσιτα ότι είναι σωστό να τα αιχμαλωτίζουμε, και να μην ζουν στο πραγματικό τους περιβάλλον, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουμε την ματαιοδοξία μας.
Απεστάλη: 06/01/2008, 08:17:12
Εγώ όταν έβαλα τον πύθωνα γύρω από το λαιμό μου, δεν έβγαλα φωτογραφία! Σαν εμπειρία ήταν σίγουρα μοναδική, μπορούσα να νιώσω το δέρμα του, την υφή του, την θερμοκρασία του κλπ. Στην αρχή ένιωσα ένα ρίγος επειδή σκέφτηκα ότι έχω να κάνω με ένα φίδι όμως όταν το κοίταζα δεν ένιωσα να "απειλούμαι". Δεν ξέρω πως να το περιγράψω, είναι μια αίσθηση που απλά την ένιωσα - ή έπεισα εγώ τον εαυτό μου να τη νιώσει - αλλά ήθελα να βιώσω όσο πιο χαλαρός μπορούσα την επαφή μου με αυτό το ζώο και φυσικά να το βοηθήσω ώστε να είναι κι αυτό ήρεμο.
Μου ακούγεται εν μέρει λογικό το να γίνονται οι πύθωνες πιο ήρεμοι κι άκακοι όταν είναι οικόσιτοι και να αποζητούν την επαφή με τον άνθρωπο που επιμελείται την φροντίδα τους. Υιοθετούν μια συμπεριφορά που είναι ανάλογη του περιβάλλοντος στο οποίο ζουν.
Το θεωρώ κι εγώ παράλογο να παίρνεις ένα κατοικίδιο - όχι μόνο φίδι, ιγκουάνα κλπ - μόνο και μόνο για να ικανοποιήσεις τη ματαιοδοξία σου. Είναι εντελώς άδικο και για το ίδιο το ζώο αλλά και σίγουρα αποτελεί μια ένδειξη για τον ίδιο σου τον εαυτό που θα πρέπει να λάβεις υπόψιν σου. Για να αναλάβεις την φροντίδα του θα πρέπει να το κάνεις με όσο πιο αγνά κίνητρα μπορείς και νιώθοντας την αγάπη σου να σε καθοδηγεί προς την φροντίδα του ζώωου και την προσοχή του.
Απεστάλη: 24/01/2008, 21:13:50
Μιά ιστορία διάσωσης σαν ... παραμύθι!
Με παραμύθι θα μπορούσε να μοιάζει η ιστορία της μικρής φώκιας Βικτώριας που την έσωσε μια γυναίκα από τη φουρτουνιασμένη θάλασσα της Τήνου. Όμως, η ιστορία της μικρής ορφανής φώκιας είναι αληθινή και θα συνεχιστεί στο σπίτι της, στο φυσικό της περιβάλλον, τη θάλασσα.
Πριν από τρεισήμισι μήνες ήταν ένα μικρό νεογέννητο φωκάκι που πάλευε με τα κύματα στη θάλασσα της Τήνου και σώθηκε όταν μια γυναίκα, η Βικτωρία Δρούγα, βούτηξε με τα ρούχα, ακούγοντας τις χαρακτηριστικές κραυγές του, και το μάζεψε.
Χάρη στη φροντίδα των ανθρώπων της ΜΟm, της Εταιρείας για τη Μελέτη και την Προστασία της Μεσογειακής Φώκιας, η Βικτόρια κατάφερε όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά είναι πλέον έτοιμη να επιστρέψει σπίτι της και μάλιστα πολύ νωρίτερα από ό,τι θα περίμεναν οι ειδικοί.
Η Βικτώρια -που πήρε το όνομά της από την κυρία που την έσωσε- ξεπέρασε τις αρχικές δυσκολίες και μεταφέρθηκε στο Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Αλοννήσου.
«Στην αρχή η Ομάδα Περίθαλψης και εθελοντών της ΜΟm τάιζαν τη μικρή φώκια με ψαροπολτό με τη διαδικασία του force feeding (τάισμα με το ζόρι), προσπαθώντας να υποκαταστήσουν τη μητέρα φώκια», εξήγησε η υπεύθυνη επικοινωνίας της Mom, Πέπη Λαγωνίκα. «Σταδιακά, προσπαθήσαμε να της μάθουμε να κολυμπάει, βάζοντάς την στην πισίνα. Αντιδρούσε και δεν ήθελε το νερό και έπρεπε να την εκπαιδεύσουμε, όπως κάνουμε με ένα μικρό μωρό», πρόσθεσε.
Αφού συνήθισε το νερό, η Βικτώρια έπρεπε να μάθει να τρώει και μόνη της. «Μετά τον ψαροπολτό, αρχίσαμε να της δίνουμε φιλετάκια ψαριού με το χέρι, αλλά στη συνέχεια έπρεπε να την εκπαιδεύσουμε για να κυνηγάει μόνη την τροφή της», ανέφερε η κ. Λαγωνίκα.
Έτσι, οι ειδικοί της ΜOm, πετούσαν στο νερό νεκρά αλιευμένα ψάρια, τα οποία η Βικτώρια επεξεργαζόταν και νόμιζε πως ήταν ένα παιχνίδι σαν εκείνα που είχε στην πισίνα της για να απασχολείται. Αφού ανακάλυψε πως τρώγονται, άρχισαν να της πετούν ζωντανά ψάρια και συγχρόνως την άφηναν αρκετές ώρες μόνη για να αγριέψει. Στο μεταξύ, την παρακολουθούσαν μέσω κάμερας. Η μικρή φώκια monachus-monachus που γεννήθηκε 15 κιλά, σήμερα έφτασε τα 50 κιλά και είναι έτοιμη να επιστρέψει το Σάββατο στη θάλασσα.
Θα τα λένε από το... τηλέφωνο.
Ωστόσο, η ομάδα της Mom και η μικρή Βικτώρια δεν θα χάσουν επαφή. Θα επικοινωνούν μέσω κινητού. Για πρώτη φορά παγκοσμίως θα τοποθετηθεί στη μικρή φώκια πομπός που θα στέλνει πληροφορίες στη MOm, με sms.
«Μέσω γραπτού μηνύματος, που θα λαμβάνουμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα, θα πληροφορούμαστε για το γεωγραφικό στίγμα της νεαρής φώκιας, το βάθος κατάδυσης, το χρόνο που περνάει μέσα και έξω από το νερό, καθώς και την ταχύτητα κολύμβησης», ανέφερε η κ. Λαγωνίκα.
Η μέθοδος αυτή, σύμφωνα πάντα με την υπεύθυνη επικοινωνίας της MOm, θεωρείται ακόμη πιο αξιόπιστη από τη μέθοδο παρακολούθησης μέσω δορυφόρου, που χρησιμοποίησε, επίσης για πρώτη φορά, η MOm το 2004, στην περίπτωση του «Δημήτρη», μιας άλλης φώκιας. Τα δεδομένα αυτά είναι πολύ σημαντικά για ερευνητικούς λόγους.
«Η νεαρή φώκια, εφοδιασμένη με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας αλλά και εμβολιασμένη για επικίνδυνους ιούς, είναι η 16η Monachus monachus που επιστρέφει υγιής στο φυσικό της περιβάλλον μετά από περίθαλψη και αποτελεί διπλή χαρά για τη MOm, καθώς αναδεικνύει ακόμα περισσότερο τις 20ετείς προσπάθειες της οργάνωσης για την επιβίωση αυτού του σπάνιου είδους», όπως υπογράμμισε η κ. Λαγωνίκα.
Η μεσογειακή φώκια είναι απειλούμενο με εξαφάνιση είδος. Από τις συνολικά 500 φώκιες Μonachus Μonachus που υπάρχουν στον κόσμο, οι μισές ζουν στην Ελλάδα, η οποία αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους βιότοπους για το είδος τους.
Το είδος αυτό της χελώνας ανήκει στα απειλούμενα με εξαφάνιση, βρίσκεται στο νότιο τμήμα του νησιού Ρότι στην Ινδονησία.Μοιάζει με συνδιασμό φιδιού και χελώνας, ζει στο γλυκό νερό και τρέφεται με ασπόνδυλα υδρόβια και μικρά ψάρια.Τον περισσότερο καιρό τον περνάει στο νερό μετακινείται στην στεριά μόνο και μόνο για να βρει περιοχή κατάλληλη για φωλιά να γεννήσει. Ο λαιμός της είναι περίπου το μισό του κελύφους.
Το χρώμα της είναι στις αποχρώσεις του καφέ. Κατά τους θερινούς μήνες το θηλυκό σκάβει τρύπες στην άμμο η στα μαλακά ιζήματα και γεννά περίπου 10 αυγά, τα περισσότερα από τα αυγά τρώγονται από αρουραίους του νερού ή σαύρες.Οι νεογέννητες χελώνες συχνά γίνονται τροφή για πουλιά η ψάρια, ενώ οι ενήλικες μπορούν να σκοτωθούν κατά την διάρκεια της μετακίνησής τους στο δρόμο από οχήματα.
Απεστάλη: 20/02/2008, 22:40:40
Διακρατική συνεργασία στην Αφρική για τη σωτηρία του ορεσείβιου γορίλα
Καμπάλα, Ουγκάντα
Οι τρεις χώρες της Κεντρικής Αφρικής όπου ζουν οι τελευταίοι ορεσείβιοι γορίλες ξεκίνησαν για πρώτη φορά κοινή προσπάθεια για τη σωτηρία του μεγάλου ανθρωποειδούς πιθήκου από την εξαφάνιση.
Μόλις δύο πληθυσμοί του ορεσείβιου γορίλα (Gorilla beringei beringei) υπάρχουν σήμερα στη φύση. Ο μεγαλύτερος από τους δύο αριθμούσε γύρω στα 380 άτομα στην απογραφή του 2003 και εντοπίζεται στα δάση της ηφαιστεαικής οροσειράς Βιρούνγκα, ανάμεσα στη Ρουάντα και την Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Ο δεύτερος πληθυσμός, με περίπου 320 γορίλες, επιζεί στο Αδιαπέραστο Δάσος Μπουίντι στην Ουγκάντα.
Οι κυβερνήσεις των τριών χωρών ξεκινούν τώρα πρόγραμμα για την προστασία του γορίλα από τη λαθροθηρία και την καταστροφή του ενδιαιτήματός του. Ο ορεσείβιος πίθηκος απειλείται επίσης από τον ιό έμπολα.
Στο πιο πρόσφατο ανησυχητικό επεισόδιο, Κονγκολέζοι αντάρτες του αντικαθεστωτικού στρατηγού Λόρεντ Νκούντα κατέλαβαν μεγάλο μέρος του εθνικού πάρκου της Βιρούνγκα και εκδίωξαν τους φύλακες που προστατεύουν τα ζώα από τους λαθροθήρες.
Τον περασμένο Ιούλιο, τέσσερις γορίλες βρέθηκαν νεκροί και δεμένοι μέσα στο εθνικό πάρκο της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό.
Όπως αναφέρει το BBC, το 10ετές πρόγραμμα που παρουσιάστηκε την Τετάρτη στην πρωτεύουσα της Ουγκάντας Κεμπάλα μεταξύ άλλων αποθαρρύνει τις τοπικές κοινότητες από το να αποψιλώνουν τις γύρω εκτάσεις.
Το σχέδιο προβλέπει ότι οι κάτοικοι θα παίρνουν μερίδιο από τα 500 δολάρια που πληρώνει κάθε τουρίστας για την άδεια εισόδου στην περιοχή των γορίλων. Τα έσοδα για τις τρεις χώρες εκτιμώνται στα τρία εκατ. δολάρια ετησίως.
Τα πρώτα τέσσερα χρόνια του προγράμματος χρηματοδοτούνται με έξι εκατ. δολάρια από την κυβέρνηση της Ολλανδίας.
Ο ορεσίβιος γορίλας είναι ένα από τα δύο υποδείδη του Ανατολικού Γορίλα (Gorilla beringei), που αριθμεί συνολικά γύρω στα 17.000 άτομα.
Το δεύτερο είδος, ο Δυτικός Γορίλας (Gorilla gorilla), χωρίζεται επίσης σε δύο υποείδη, με πληθυσμούς που αριθμούν συνολικά 100.000 άτομα.
Ο γορίλας είναι ένα από τα είδη των ανθρωποειδών πιθήκων. Υπάρχουν δύο είδη, ο ορεινός γορίλας και ο πεδινός. Είναι μεγαλύτερος από τον άνθρωπο. Το ύψος του φτάνει τα 190 εκατοστά και το βάρος του τα 250 κιλά. Εχει κοντό και χοντρό τρίχωμα.
Ο γορίλας ζει στα δάση της κεντρικής και δυτικής Αφρικής. Περπατάει στο έδαφος στηριζόμενος και στους βραχίονές του. Στα δέντρα ανεβαίνει για να βρει την τροφή του που αποτελείται από φύλλα και φρούτα. Οι γορίλες ζουν σε ομάδες των 10 - 20 ατόμων. Κάθε ομάδα έχει έναν αρσενικό για αρχηγό.
Όταν συναντηθούν δυό ομάδες , ο αρχηγός χτυπάει τις γροθιές του στο στήθος του για να δείξει ότι επιθυμεί να αποφευχθεί η σύγκρουση. Οι θηλυκιές μετά το έκτο έτος της ηλικίας τους γεννάνε κάθε 4 χρόνια ένα μικρό που θα μείνει με τους γονείς του 3 χρόνια.
πηγή:web.auth.gr
Ο ορεινός γορίλας - έγινε διάσημος από τις μελέτες της Νταϊάν Φόσεϊ και την ταινία του Ντέιβιντ Ατένμπορο(Γορίλες στην ομίχλη)
Λευκός γορίλας
Το Νοέμβρη του 2003 πέθανε και ο τελευταίος λευκός γορίλας...
Τη Δευτέρα 24-11-2003, πέθανε στο ζωολογικό κήπο της Βαρκελώνης ο μοναδικός λευκός γορίλας στον κόσμο πέθανε. Ο «Κοπίτο δε Νιέβε» ήταν 40 χρονών (περίπου 80 χρονών σε «ανθρώπινα» χρόνια), είχε βρεθεί στα δάση της Γουινέας του Ισημερινού το 1966, ζύγιζε 140 κιλά κι έτρωγε πολύ γιαούρτι.
Σύνμφωνα με την ισπανική εφημερίδα El Mundo, τις τελευταίες εβδομάδες η υγεία του γορίλα, ο οποίος έπασχε από καρκίνο του δέρματος, είχε επιδεινωθεί ραγδαία. Είχε χάσει τουλάχιστον δέκα κιλά και οι υπεύθυνοι του Ζωολογικού Κήπου τον είχαν απομακρύνει από τους υπόλοιπους γορίλες.
Ο λευκός γορίλας με τα γαλάζια μάτια είχε 21 παιδιά, από τα οποία το μοναδικό αρσενικό πέθανε τον Αύγουστο του 2003. Κανένας από τους «απογόνους» του δεν κληρονόμησε τα σπάνια χαρακτηριστικά του.
Το 1966 που είχε εντοπιστεί ο «Κοπίτο δε Νιέβε» βρισκόταν σε ηλικία δύο ετών, ζύγιζε 8,75 κιλά και είχε ύψος 54 εκατοστά. Ένας Ισπανός κυνηγός τον πούλησε στον τότε δήμαρχο της Καταλονίας έναντι του ποσού των 15.000 πεσετών.
Σημειώνεται ότι ο «Κοπίτο» άνηκε σε μια οικογένεια γορίλων που κάποτε αριθμούσε τουλάχιστον 40.000 μέλη. Οι περισσότεροι από αυτούς ζούσαν στα δάση της Γουινέας του Ισημερινού, της Γκαμπόν και του Καμερούν.
Απεστάλη: 14/03/2008, 20:23:44
Μια εκπληκτική επιχείρηση διάσωσης: Δελφίνι έσωσε δύο φάλαινες
Μια εκπληκτική επιχείρηση διάσωσης πραγματοποιήθηκε στις ακτές της Νέας Ζηλανδίας. Δύο φάλαινες είχαν παγιδευτεί στα ρηχά νερά και οι άνθρωποι προσπαθούσαν μάταια να τις απεγκλωβίσουν. Και τότε ανέλαβε τη σωτηρία τους ένα δελφίνι. Oι δύο πυγμαίοι φυσητήρες είχαν εξαντληθεί. Οι διασώστες είχαν προσπαθήσει να τις ξεκολλήσουν από την αμμούδα όπου είχαν παγιδευτεί και να τις σπρώξουν προς τα ανοικτά. Έπειτα από δύο ώρες προσπάθειας χωρίς αποτέλεσμα, κάποιοι από αυτούς σκέφτηκαν να θανατώσουν τα δύο θηλαστικά για να τα γλιτώσουν από ένα αργό και βασανιστικό τέλος. «Είχαν χάσει τον προσανατολισμό τους. Ήταν σαφές ότι δεν μπορούσαν να βρουν την έξοδο διαφυγής κι εμείς δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτε για να τις σώσουμε», δήλωσε ένας από τους διασώστες. Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε η Μόκο, όπως είχαν βαφτίσει οι ντόπιοι το ρινοδέλφινο που συχνάζει στην παραλία Μαχάια της Νέας Ζηλανδίας. Η Μόκο φάνηκε να αντιλήφθηκε τις απελπισμένες κραυγές της φάλαινας και του μικρού της και με μια κίνηση που εξέπληξε τους παρισταμένους, πλησίασε τις δύο φάλαινες, τις οδήγησε σε μια απόσταση 200 μέτρων κατά μήκος της ακτογραμμής και από εκεί στα ανοικτά της θάλασσας, αφού εντόπισε μια ελεύθερη δίοδο. Μπήκε ανάμεσά τους
«Η Μόκο πετάχτηκε μέσα από το νερό και μπήκε ανάμεσα σ΄ εμάς και τις φάλαινες», αναφέρει ένα μέλος της ομάδας διάσωσης. «Ήταν μια εκπληκτική εμπειρία. Η ωραιότερη ημέρα της ζωής μου», προσθέτει. Στην παραλία Μαχάια, στις ανατολικές ακτές της Νέας Ζηλανδίας, παγιδεύονται πολύ συχνά φάλαινες. Κάθε χρόνο καταγράφονται περίπου τριάντα περιστατικά και τις περισσότερες φορές οι διασώστες αναγκάζονται να θανατώσουν τα παγιδευμένα θηλαστικά. Κανένας σε ολόκληρη την περιοχή δεν είχε δει μέχρι εκείνη την ημέρα ένα δελφίνι να αναλαμβάνει τον ρόλο του διασώστη. Σύμφωνα με τις δικές τους μαρτυρίες, η Μόκο και οι πυγμαίοι φυσητήρες έβγαζαν ήχους σαν να επικοινωνούσαν μεταξύ τους. «Κάτι συνέβη μεταξύ τους και αυτό επέτρεψε στον Μόκο να οδηγήσει τις δύο φάλαινες στην ελευθερία», βεβαιώνει ο επικεφαλής της ομάδας. Αφού οδήγησε τις δυο φάλαινες με ασφάλεια στα ανοικτά, η Μόκο γύρισε στην παραλία για να συνεχίσει το παιχνίδι της. «Έχουν αλτρουιστική φύση»
Η ΜΟΚΟ είναι ένα είδος ατραξιόν της παραλίας. Στη Μαχάια «εγκαταστάθηκε» πιθανότατα όταν χάθηκε από το κοπάδι της. Ο επικεφαλής των διασωστών, Μάλκολμ Σμιθ, λέει ότι η ενέργειά της ήταν άλλη μια απόδειξη της φιλικής φύσης των δελφινιών. «Τα δελφίνια είναι γνωστά για τις αλτρουιστικές τους πράξεις», δηλώνει από την πλευρά του ο Άντον Βαν Χέλντεν, στέλεχος του εθνικού μουσείου της Νέας Ζηλανδίας με ειδικότητα στα θηλαστικά. «Έχουμε δει πολλές φορές δελφίνια να χτυπούν με τις μύτες τους φάλαινες για να παίξουν», προσθέτει. «Αλλά είναι η πρώτη φορά που ακούω για μια επιχείρηση διάσωσης μεταξύ δύο διαφορετικών ειδών. Και αυτό είναι εκπληκτικό».
Απεστάλη: 11/04/2008, 18:09:20
Μπορεί να μην γράφω συχνά στο συγκεκριμένο topic αλλά δεν σταματάει να είναι από τα πιο αγαπημένα μου. Βρήκα ένα ενδιαφέρον άρθρο στο pathfinder, που θα ήθελα να το μοιραστώ και με σαςΑφορά τις καλλιτεχνικές ανησυχίες των ζώων!!!Δείτε όμως και το βίντεο από το youTube αξίζει τον κόπο!
Εδώ και πολλά χρόνια, τόσο ζωολογικοί κήποι όσο και ενυδρεία σε όλη την Αμερική, ενθαρρύνουν τα ζώα να ζωγραφίζουν έτσι ώστε να καταφέρνουν να διατηρούν την ψυχική τους ισορροπία.
Η Brittany κρατά το πινέλο της με επιδεξιότητα και σιγουριά, το εναποθέτει προσεκτικά στον καμβά για να δημιουργήσει με πράσινες γραμμές και πορτοκαλί κηλίδες αυτά που δεν μπορεί να αποκαλύψει. Με περίσσεια περηφάνια, κάνει πίσω, επιθεωρεί το έργο της και στη συνέχεια τεντώνεται για να πιάσει ένα νέο πινέλο.
Η Brittany, ένας Αφρικανικός ελέφαντας, κάνει ότι μπορεί για να συμβάλει στα έξοδα διαμονής της στον ζωολογικό κήπο της περιοχής Milwaukee. Οι δημιουργίες της πωλούνται σε μαγαζάκια του ζωολογικού κήπου.
Το χορτοφάγο θηλαστικό δεν είναι το μόνο ζώο σε αιχμαλωσία που παρουσιάζει καλλιτεχνικές τάσεις. Εδώ και πολλά χρόνια, τόσο ζωολογικοί κήποι όσο και ενυδρεία σε όλη την Αμερική, ενθαρρύνουν τα ζώα να ζωγραφίζουν έτσι ώστε να καταφέρνουν να διατηρούν την ψυχική τους ισορροπία. Συνήθως όμως τα έργα αυτά φυλάσσονταν ή κατέληγαν στο κάδο των απορριμμάτων.
Παρόλα αυτά, οι αρχές της χώρας ανακάλυψαν πρόσφατα ότι οι λάτρεις των ζώων δείχνουν πρόθυμοι να πληρώσουν εκατοντάδες έως και χιλιάδες δολάρια για τις δημιουργίες αυτών των πλασμάτων. Έτσι οι ζωοφιλικές οργανώσεις σε όλη τη χώρα τώρα καλούνται να ανακαλύψουν εάν οι καλλιτεχνικές ανησυχίες των ζώων αποτελούν μια ανεκμετάλλευτη πηγή εσόδων.
«Πραγματικά δείχνει να απολαμβάνει τη ζωγραφική, της αρέσει να δημιουργεί,» αναφέρει η εκπαιδεύτρια Danielle Faucett. «Φροντίζουμε όμως να επιδίδεται στο καλλιτεχνικό της ταλέντο μόνο μια φορά το μήνα έτσι ώστε να είμαστε σίγουροι ότι η δραστηριότητα αυτή παραμένει σημαντική για το ζώο.»
Η Brittany είναι μια ανυπόμονη καλλιτέχνιδα. Καθώς πιάνει το πινέλο επιτίθεται στον καμβά με τέτοια ένταση όπως ο Ζορό με το ξίφος του και τελειώνει το έργο της μέσα σε λίγα λεπτά, ενώ η εκπαιδεύτρια της ψιθυρίζει ενθαρρυντικά λόγια.
Άλλο ένα αξιόλογο παράδειγμα της καλλιτεχνικής φύσης των ζώων αποτελεί η ελεφαντίνα Hong, 8 χρονών, η οποία έχει μάθει από τον εκπαιδευτή της να σχεδιάζει έναν ελέφαντα, τον οποίο όμως βελτιώνει καθημερινά.
Καλλιτεχνικές τάσεις
Ο κατάλογος των ζώων που μπορούν να πιάσουν το πινέλο και να δημιουργήσουν μοιάζει μάλλον ατέλειωτος. «Στους ζωολογικούς κήπους όλου του κόσμου, οι ζωγράφοι είναι χιμπατζήδες, καγκουρό, αιλουροειδή, πάντα ακόμα και ρινόκεροι,» σχολιάζει η Jackie Marks, εκπρόσωπος του Association of Zoos & Aquariums στο Silver Spring, Md.
Ένας από τους πιο επιφανείς «ζωγράφους» είναι ο Towan, ένας 40χρονος ουρακοτάγκος από τον ζωολογικό κήπο του Woodland στο Seattle. Την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, ο ζωολογικός κήπος δημοσίευσε στο eBay δυο δημιουργήματα του.
Όμως, όσο περιζήτητη και εάν έχει γίνει η δουλειά του Towan, οι υπεύθυνοι του ζωολογικού κήπου δεν μπορούν να του επιβληθούν για να παράγει μεγαλύτερο αριθμό πινάκων.
«Εάν προσπαθήσουμε να τον κάνουμε να ζωγραφίσει για δυο μέρες συνεχόμενα, τη δεύτερη μέρα δε θα το ανεχτεί. Η ζωγραφική δεν θα πρέπει να γίνει ρουτίνα για τα ζώα διαφορετικά χάνουν το ενδιαφέρον τους.»
Αυτή είναι και η μεγαλύτερη πρόκληση για τους υπεύθυνους των ζωολογικών πάρκων, οι οποίοι λένε ότι δεν πρόκειται να θυσιάσουν την πληρότητα που νιώθει κάποιο ζώο στο όνομα του κέρδους, εκτός των άλλων, κάποια ζώα μπορεί να είναι τόσο ευέξαπτα όσο και οι άνθρωποι.
«Τα θαλάσσια λιοντάρια απλά κρατούν το πινέλο με το στόμα τους και σχεδιάζουν στον καμβά, όταν όμως δε θέλουν να ζωγραφίσουν δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να τους μεταπείσει,» λέει ο Henry Kacprzyk, διευθυντής του Pittsburgh Zoo & PPG Aquarium.
«Εάν δε θέλουν να συμμετέχουν, απλά θα σε αγνοήσουν και θα φύγουν. Δεν υπάρχουν και πολλά που μπορούμε να κάνουμε για να το αποτρέψουμε. Στο κατω κάτω κολυμπούν πολύ πιο γρήγορα από εμάς.»
Η καλλιτεχνική φύση στα ζώα παρουσιάζει μια κατανομή παρόμοια με αυτή στους ανθρώπους. Όπως ακριβώς μερικοί άνθρωποι έχουν μεγαλύτερη κλίση στις τέχνες σε σχέση με κάποιους άλλους το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους ελέφαντες, τους χιμπατζήδες κ.α.
Φυσικά η ομορφιά και το ταλέντο είναι υποκειμενικά. Οι άνθρωποι που αγοράζουν πίνακες από ζώα συνήθως δεν είναι οπαδοί της τέχνης αλλά άνθρωποι που αγαπούν τα ζώα και πιστεύουν ότι τα λεφτά που θα δώσουν για ένα έργο θα χρησιμοποιηθούν για καλό σκοπό.
Παρόλα αυτά, τα έργα κάποιων ζώων έχουν ήδη κριθεί πολύτιμα, όπως αυτά ενός χιμπατζή ονόματι Congo, που δημιουργήθηκαν στις αρχές του 1950. Οι πίνακες του Congo πουλήθηκαν το 2005 σε μια δημοπρασία στο Λονδίνο για $26,352 ενώ τα έργα των Pierre Auguste Renoir και Andy Warhol παρέμειναν στα αζήτητα…
Απεστάλη: 17/04/2008, 00:30:58
Αυτό δεν είναι η καλλιτεχνική φύση του ανθρώπου, είναι η αρωστημένη του πλευρά, όχι και καλλιτέχνης αυτό το τέρας! Η τέχνη εξυψώνει τον άνθρωπο, με αυτή την πράξη δεν δημιουργεί, δεν ήταν τέχνη αυτό, αυτό ήταν κτηνωδία.Γι αυτόν τον δήθεν καλλιτέχνη το μόνο που έχω να πω είναι ότι δεν διαφέρει σε τίποτα από το άλλο τέρας, τον Κύπριο φοιτητή που έκαψε πριν από λίγο καιρό με καυτό λάδι ένα αδέσποτο σκυλάκι για να διασκεδάσει.
Απεστάλη: 04/05/2008, 12:08:39
70.000 χρόνια χωρίς ...σεξ
Μία νέα έρευνα έδειξε πως ένα θηλυκό είδος ψαριού μπορεί να επιβιώσει χωρίς σεξ μέχρι και 100.000 χρόνια.
Σίδνεϊ — Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου πιστεύουν πως το Amazon molly ενδεχομένως να χρησιμοποιεί ειδικά γενετικά κόλπα επιβίωσης, προκειμένου να μην αφανιστεί ως είδος.
Το είδος αυτό, που συναντιέται στα ποτάμια του Τέξας και του Μεξικού «χρησιμοποιεί» τα αρσενικά άλλων ειδών προκειμένου να ενεργοποιήσει της αναπαραγωγική του διαδικασία.
Οι γόνοι είναι κλώνοι της μητέρας τους και δεν κληρονομούν τίποτα απολύτως από το DNA των αρσενικών.
Τυπικά, όσα πλάσματα αναπαράγονται βάσει της αγαμικής διαδικασίας, καταλήγουν να υφίστανται βλαβερές μεταλλάξεις στα γονίδιά τους μετά από μερικές γενιές. Τα είδη αυτά εμφανίζουν εντέλει πρόβλημα στην αναπαραγωγή και συχνά απειλούνται με εξαφάνιση.
Οι επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου μελέτησαν πολύπλοκα μαθηματικά μοντέλα σε ένα εξαιρετικά δυνατό ηλεκτρονικό σύστημα προκειμένου να μελετήσουν την περίπτωση του Amazon Molly.
Υπολόγισαν τον χρόνο εξαφάνισης του είδους βάσει των πρότυπων γενετικών μεταλλάξεων σε χιλιάδες γενιές.
Σήμερα, για πρώτη φορά, είναι σε θέση να εξάγουν το συμπέρασμα ότι το Amazon Molly θα έπρεπε να έχει εξαφανιστεί εδώ και 70.000 χρόνια.
Οι επιστήμονες πιστεύουν πως το ψάρι, που κολυμπάει ακόμα στα νερά του νοτιοανατολικού Τέξας και του βορειοανατολικού Μεξικού, χρησιμοποιεί ειδικά γενετικά κόλπα επιβίωσης, που το βοηθούν να μην αφανιστεί.
Μία θεωρία είναι ότι το ψάρι ενδεχομένως να λαμβάνει κάποιες φορές τμήμα από το DNA του αρσενικού που ενεργοποιεί την αναπαραγωγική διαδικασία, προκειμένου να ανανεώσει τα γονιδιακά του αποθέματα. Τα κόλπα
Ο Δρ. Laurence Loewe, εξελικτικός βιολόγος στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου στη Σκοτία, δήλωσε: «Αυτό που αποδείξαμε είναι ότι το συγκεκριμένο ψάρι χρησιμοποιεί πραγματικά κάτι το ιδιαίτερο και θέτει σε εφαρμογή ειδικά κόλπα που το βοηθούν να επιβιώσει.
«Ίσως τελικά να κάνουν περιστασιακό σεξ με αγνώστους και έτσι να επιβιώνει το είδος, αλλά αυτή την απάντηση θα μας τη δώσουν μελλοντικές μελέτες.»
Ο Δρ. Loewe πρόσθεσε πως τα ευρήματα της έρευνας θα τους βοηθήσουν να κατανοήσουν περισσότερα πράγματα σχετικά με την λειτουργία άλλων ειδών.
«Αυτό που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μου είναι ότι μαθαίνουμε περισσότερα πράγματα για το πώς άλλα είδη χρησιμοποιούν τέτοιου είδους κόλπα. Τα ευρήματά μας έχουν μία ευρύτερη σημασία,» ανέφερε ο Δρ. Loewe.
Η μελέτη του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με την Δρ. Dunja Lamatsch του Πανεπιστημίου Wuerzburg της Γερμανίας, ενώ δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό BMC Evolutionary Biology.
Απεστάλη: 08/05/2008, 17:54:33
Ο παράξενος πλατύπους έχει και παράξενο DNA
Ο πλατύπους «μοιάζει να είναι το αποτέλεσμα εξελικτικού ατυχήματος»
Ουάσινγκτον: Ποιο είναι το ζώο που έχει ράμφος πάπιας, σώμα κάστορα, γεννά αβγά αλλά θηλάζει τα μικρά του; Είναι ο παράξενος πλατύπους της Αυστραλίας, του οποίου το γονιδίωμα διάβασαν οι επιστήμονες αναζητώντας στοιχεία για τη μετεξέλιξη των ερπετών σε πτηνά και θηλαστικά.
Ο πλατύπους, γνωστός και ως ορνιθόρυγχος (Ornithorhynchus anatinus), έχει τόσο ασυνήθιστη εμφάνιση ώστε οι Βρετανοί ζωολόγοι που εξέτασαν τα πρώτα δείγματα από την Αυστραλία, τον 18ο αιώνα, ήταν σίγουροι ότι επρόκειτο για φάρσα και έψαχναν για ραφές στη γούνα και το ράμφος.
«Σε μια πρώτη ματιά, ο πλατύπους μοιάζει να είναι το αποτέλεσμα εξελικτικού ατυχήματος» σχολίασε ο Δρ Φράνσις Κόλινς, διευθυντής του Εθνικού Ερευνητικού Ινστιτούτου Ανθρώπινου Γονιδιώματος των ΗΠΑ, το οποίο χρηματοδότησε την έρευνα.
Αν και είναι πρωτόγονο ζώο -ο τελευταίος κοινός μας πρόγονος έζησε πριν από 170 εκατ. χρόνια- ο πλατύπους κατατάσσεται στα θηλαστικά, αφού θηλάζει τα μικρά του και έχει τρίχες. Διατηρεί ωστόσο και χαρακτηριστικά των προγόνων του των ερπετών, όπως τα αβγά και το δηλητήριο που έχουν στα πόδια τους τα αρσενικά, και χαρακτηριστικά πτηνών, όπως το σκληρό ράμφος και οι νηκτικές μεμβράνες ανάμεσα στα δάχτυλα.
Τα πρωτόγονα θηλαστικά που κάνουν αβγά ονομάζονται μονοτρήματα. Εκτός από τον ορνιθόρυγχο, η ομάδα περιλαμβάνει μόνο ένα ακόμα μέλος, το οποίο λέγεται έχιδνα και μοιάζει πολ'υ με σκαντζόχοιρο.
«Αυτό που διαπιστώσαμε ήταν ότι το γονιδίωμα, όπως και το ίδιο το ζώο, είναι ένα εκπληκτικό αμάλγαμα χαρακτηριστικών από ερπετά και θηλαστικά και αρκετών χαρακτηριστικών μοναδικών στον πλατύποδα» ανέφερε η Τζένι Γκρέιβς του Εθνικού Πανεπιστημίου Αυστραλίας.
Για παράδειγμα, πλατύπους έχει 10 φυλετικά χρωμοσώματα, αντί για 2 όπως ο άνθρωπος, και τα γονίδια που ελέγχουν το φύλο είναι τα ίδια με των πτηνών.
Περισσότεροι από 100 ερευνητές σε διάφορες χώρες συμμετείχαν στον προσδιορισμό της γενετικής αλληλουχίας, που δημοσιεύεται στη δημόσια βάση δεδομένων Genbank.
πηγή:tech.pathfinder.gr
Wolf
_____________________________________ ΕΓΙΝΕ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟ ΜΗΝΥΜΑ: Αφαιρέθηκε τμήμα κώδικα διαφήμισης που είχε προστεθεί κατά λάθος λόγω του copy από τη σελίδα προέλευσης του άρθρου και που λόγω του μήκους του άλλαζε το πλάτος της παρούσας σελίδας.
Απεστάλη: 17/05/2008, 20:56:00
Καλησπέρα Φίλη Αμαλία σ'ευχαριστώ, που διόρθωσες το λάθος που έκανα στο c/p, η σελίδα μετά την αποστολή μηνύματος αργούσε ν'ανοίξει για επιστροφή στο forum και την έκλεισα, έτσι δεν τσεκάρησα αν είχα βάλει σωστά το άρθρο.
Τώρα όσο αφορά το μήνυμα για το "καταφύγιο Αραδίππου" βρίσκεται στην Κύπρο, για να πας κάποιο ζώο στη Κύπρο απ' όσο ξέρω υπάρχουν κάποιες χρονοβόρες διαδικασίες με καραντίνα 6 μηνών του ζώου για να μπει στην χώρα , δεν ξέρω αν ισχύει κάτι αντίστιχο και για την εξαγωγή του. Σε κάποιο forum διάβασα όμως ότι τα ζωάκια έχουν δωθεί και ότι έχει λήξει ευχάριστα η άσχημη αυτή ιστορία.Mακάρι πράγματι να υιοθετήθηκαν τα καημένα. Η είδηση αυτή έχει κάνει το γύρω του διαδικτύου και έχει γραφτεί σε πολλά ζωοφιλικά forums και blogs.
Απεστάλη: 17/05/2008, 22:07:17
Δηλαδή δεν θα φάμε σκυλάκι στα κάρβουνα;;; Όχι ρε... Τέλος πάντων, την επόμενη φορά...
keraynos Τα είδη των μονοτρημάτων είναι τρία. Τα δύο είναι στην Αυσταραλία και το ένα είναι στην Παπούα... Ακόμα και τα "ειδικά" θέματα των εφημερίδων γράφονται από άσχετους δημοσιογράφους. Όσο όμως προχωρά η τεχνολογία φαίνεται το πόσο κοντά είναι μερικά είδη... Τα μονοτρήματα στα πουλιά - τα πουλιά στους δεινοσαύρους - οι δεινόσαυροι στα αρχικά ερπετά... Ψοφάω να δω την συνέχεια...
Απεστάλη: 16/06/2008, 22:17:46
Χιμπατζήδες με ανθρώπινα δικαιώματα
Η διαιώνιση της ιδέας ότι τα ζώα δεν έχουν δικαίωμα στη ζωή παρά μόνο για να εξυπηρετούν τους δικούς μας σκοπούς, είναι από τους βασικούς παράγοντες για τη στέρηση των δικαιωμάτων τους. Ωστόσο όλα τα ζώα γεννιούνται με ίσα δικαιώματα στη ζωή και στη δυνατότητα ύπαρξης, όμως μέχρι που μπορεί να φτάσει αυτή η ύπαρξη;
O Matthew, ένας 26χρονος χιμπατζής, πρόκειται να παρευρεθεί σε δικαστήριο της Ευρώπης για να διεκδικήσει τα δικαιώματα του και να ταξινομηθεί ως άνθρωπος...
Πέρα από τις νομικές προκλήσεις, οι ανθρωπολόγοι αναφέρουν ότι οι χιμπατζήδες δεν είναι άνθρωποι, παρότι δεν υπάρχει ένας ξεκάθαρος ορισμός του τι σημαίνει να είναι κανείς άνθρωπος, υποστηρίζοντας ότι ένας τέτοιος ισχυρισμός θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα τεράστιο δικαστικό δράμα.
Ακτιβιστές που μάχονται για τα δικαιώματα των ζώων και η καθηγήτρια Paula Stibbe, μαζί με την οργάνωση Association Against Animal Factories αναφέρουν ότι επιθυμούν την επίσημη ονομασία του χιμπατζή ως Matthew Hiasl Pan, αλλά και την απόδοση του ανθρώπινου τίτλου.
Με αυτόν τον τρόπο, αναφέρει η Stibbe, θα μπορέσει να γίνει επίσημος κηδεμόνας του φτωχού Matthew εάν το καταφύγιο υπό πτώχευση που στεγάζεται κλείσει. (Σύμφωνα με τους νόμους της Αυστρίας, μόνοι οι άνθρωποι μπορούν να έχουν κηδεμόνες.)
Η έκκληση αυτή έφτασε έως το Ευρωπαϊκό δικαστήριο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Στρασβούργο. Πριν από αυτό προηγήθηκε μια δίκη από το ανώτατο δικαστήριο της Αυστρίας, το οποίο απέρριψε την αίτηση της κηδεμονίας του χιμπατζή.
«Η ζωή του εξαρτάται από αυτή την απόφαση,» σχολιάζει ο Eberhart Theuer, σύμβουλος ομάδας ανθρωπίνων δικαιωμάτων. «Η υπόθεση αυτή σχετίζεται με το θεμελιώδες ερώτημα: Ποιος είναι αυτός που αξίζει να έχει ανθρώπινα δικαιώματα; Ποιος είναι άνθρωπος σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων;
Για μερικούς επιστήμονες, το ερώτημα αυτό είναι κάπως επικίνδυνο καθώς η ανθρώπινη συμπεριφορά, όπως η κατασκευή εργαλείων, η οποία κάποτε θεωρείτο αποκλειστικά ανθρώπινο προνόμιο, αποδείχθηκε ότι υπάρχει και σε πολλά άλλα πρωτεύοντα. Έτσι ο χιμπατζής, ο οποίος θεωρείται ο κοντινότερος συγγενής του ανθρώπου μοιράζεται ακόμα και το 96% του γενετικού του υλικού.
Παρόλα αυτά, το θέμα είναι, όπως λένε και οι ανθρωπολόγοι, ότι οι χιμπατζήδες είναι χιμπατζήδες και όχι ανθρώποι.
«Όπως όλοι παραδέχονται, οι χιμπατζήδες παρουσιάζουν πολλές ομοιότητες με τους ανθρώπους,» σχολιάζει ο John Mitani, οικολόγος από το πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν, «όμως είναι χιμπατζήδες όχι άνθρωποι και προφανώς διαφορετικοί.» Τα χαρακτηριστικά
Το παρόν δίλημμα όμως εγείρει ένα άλλο ζήτημα που αφορά τα δικαιώματα των ζώων.
«Δεν έχουμε μια επίσημη θέση για τους χιμπατζήδες οι οποίοι κατηγοριοποιήθηκαν από τον άνθρωπο σύμφωνα με τη χρησιμότητα τους,» σχολιάζει ο Jonathan Marks από το πανεπιστήμιο της Βόρεια Καρολίνας. «Προφανώς πρόκειται για μια κατάσταση που θα πρέπει να βρεθεί μια λύση για το καλό των ζώων. Η σύγχυση αυτή ποτέ δεν έκανε καλό σε κανέναν.»
Όμως, είναι ο Matthew πραγματικά όπως εγώ και εσείς;
«Όλοι όσοι τον γνωρίζουν τον βλέπουν ως άτομο,» αναφέρει η Stibbe.
Ωστόσο ο ορισμός του ατόμου ως άνθρωπος βρίσκεται ακόμα υπό εξέλιξη.
«Το πιο περίεργο από όλα είναι ότι δεν υπάρχει κάποιο χαρακτηριστικό που θα μπορούσε να κάνει τον άνθρωπο μοναδικό,» αναφέρει η Sarah Brosnan από το πανεπιστήμιο της Τζώρτζια. Η Brosnan μελετάει την κοινωνική συμπεριφορά και ευφυΐα σε μη - ανθρώπινα πρωτεύοντα θηλαστικά.
Και για να κάνουμε τα πράγματα χειρότερα, οι χιμπατζήδες φαίνεται ότι έχουν να επιδείξουν συμπεριφορά, η οποία κάποτε αποτελούσε αποκλειστικά ανθρώπινο προνόμιο, όπως ο αλτρουισμός, η κατασκευή, η ικανότητα μάθησης και προσαρμογής.
Ο τομέας της γενετικής επίσης δεν μπορεί να δώσει μια ξεκάθαρη απάντηση. Εάν επρόκειτο να συγκρίνουμε μια σειρά νουκλεοτιδίων από το γενετικό υλικό ενός χιμπατζή με μια ανθρώπινη αλυσίδα, σχεδόν 96 ή 98 από τα νουλεοτίδια θα ήταν ταυτόσημα.
«Κανείς δεν πρόκειται να μπερδέψει ένα ανθρώπινο γονιδίωμα με αυτό ενός χιμπαζτή, όμως το ανθρώπινο γενετικό υλικό παρουσιάζει ποικιλομορφία, έτσι εξαρτάται που θα τεθούν τα όρια.» Ο διαχωρισμός
Πριν από περίπου 6 εκατομμύρια χρόνια, οι πρόγονοι του ανθρώπου και του χιμπατζή χωρίστηκαν. Οι χιμπατζήδες ακολούθησαν τον δρόμο τους και εμείς τον δικό μας.
Ο διαχωρισμός οδήγησε σε διάφορες. Για παράδειγμα, οι χιμπατζήδες καλύπτονται από πλούσιο τρίχωμα. Ο εγκέφαλος ενός χιμπατζή φτάνει το 1/3 του μεγέθους ενός μέσου ανθρώπου. Επιπλέον εμείς περπατάμε στα δυο πόδια ενώ οι χιμπατζήδες προχωρούν στα τέσσερα.
«Αυτό που φαίνεται να έγινε αρχικά είναι ότι οι πρόγονοι μας άρχισαν να περιπατάνε τις περισσότερες φορές στα δυο πόδια,» αναφέρει ο Marks.
Στο πέρασμα του χρόνου, οι πρόγονοι μας απέβαλαν το τρίχωμα τους, κάτι το οποίο μας επέτρεψε να διατηρούμε διαφορετική θερμοκρασία σώματος από του χιμπατζήδες. Τα ζώα αυτά όπως και τα περισσότερα θηλαστικά, εκπνέουν για να διατηρήσουν την θερμοκρασία του σώματος τους, οι άνθρωποι απλά ιδρώνουν...
Τα δόντια μας μπορούν να μας διηγηθούν επίσης μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Στο μακρύ μονοπάτι της εξέλιξης, οι ανθρώπινοι πρόγονοι ανέπτυξαν πολύ μικρότερους κυνόδοντες ενώ οι χιμπατζήδες διατηρούν ακόμα τα τεράστια δόντια. Δικαιώματα
Ακόμα και έτσι, η Stibbe υποστηρίζει ότι η νόμιμη οδός είναι η μόνη λύση για να εξασφαλιστεί η επιβίωση του χιμπατζή.
«Στο σπίτι του, στην ζούγκλα της Αφρικής, θα μπορούσε να φροντίσει μόνος τον εαυτό του, αλλά από τη στιγμή που μεγάλωσε και προσαρμόστηκε σε ένα ξένο περιβάλλον, αιχμαλωτισμένο, είναι ευθύνη μου να δράσω για το συμφέρον του.
Ο Marks αντικρούει τις δηλώσεις της Stibbe, λέγοντας ότι στη φύση οι χιμπατζήδες έχουν κηδεμόνες ή άλλα άτομα που τους προστατεύουν. «Είναι γελοίο, οι χιμπατζήδες είναι πολύ κοινωνικά ζώα, μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες που έχει ζήσει ο Matthew είναι ότι μεγάλωσε ξεχωριστά από άτομα του είδους του.»
Εάν ο Matthew ανακηρυχτεί άτομο, οι επιστήμονες αναμένουν ότι αυτό θα ανοίξει το κουτί της Πανδώρας.
«Σε γενικές γραμμές, δε νομίζω ότι είναι καλή ιδέα να αποδώσουμε στους χιμπατζήδες ανθρώπινα δικαιώματα, τα ζώα αυτά είναι γνωστό ότι μερικές φορές αλληλοσκοτώνονται, ποια θα ήταν η τιμωρία ενός τέτοιου δράστη;»
Και τι θα γίνει με τα υπόλοιπα ζώα, όπως τους σκύλους και τα δελφίνια; Η υπόθεση αυτή θα μπορούσε να αποτελέσει το έναυσμα για ένα σωρό άλλων περιπτώσεων που όπου θα διεκδικούνται τα ανθρώπινα προνόμια.
Απεστάλη: 09/08/2008, 12:13:37
Τι... «ψάχνουν» στα μεγάλα βάθη οι θαλάσσιες χελώνες
AFP
ΠΑΡIΣΙ. Aνακαλύφθηκε ο λόγος για τον οποίο οι θαλάσσιες χελώνες που τρέφονται και αναπαράγονται σε αβαθή ύδατα ή στη στεριά, κατά διαστήματα καταδύονται σε πολύ μεγάλα βάθη. Οπως λένε οι ερευνητές αυτές τις στιγμές είναι σε «αναγνωριστική αποστολή».
Ο Τζόναθαν Χιούτον και οι συνεργάτες του στο Πανεπιστήμιο του Σουάνσι της Βρετανίας πραγματοποίησαν σειρά πειραμάτων για να διαπιστώσουν γιατί αυτά τα θαλάσσια πλάσματα σπανίως επισκέπτονται μεγάλα θαλάσσια βάθη. Τα συμπεράσματά τους δημοσιεύουν σήμερα στην επιθεώρηση Experimental Biology.
Οι ερευνητές τοποθέτησαν σε 13 θαλάσσιες χελώνες ειδικούς αισθητήρες που κατέγραφαν την τοποθεσία, τη θερμοκρασία, το βάθος και τη διάρκεια κατάδυσης. Ολα τα δεδομένα εκπέμπονταν σε δορυφόρους, όταν αναδυόταν από τη βουτιά της η χελώνα.
Οπως αποδείχθηκε από τις 26 χιλιάδες καταδύσεις που καταγράφηκαν στον βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό, μόνο 95 –ποσοστό μικρότερο από το 0,5 %– ξεπέρασαν το βάθος των τριακοσίων μέτρων.
Ορισμένοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι τα αμφίβια που ετοιμάζονται να γεννήσουν τα αυγά τους καταδύονται σε μεγάλα βάθη, προσπαθώντας να διαφύγουν από τους κυνηγούς τους, ενώ άλλοι επιστήμονες πιστεύουν ότι με τον τρόπο αυτό προσπαθούν να δροσιστούν. Σύμφωνα με άλλη θεωρία, τα ζώα που βουτούν σε μεγάλο βάθος αναζητούν «εδέσματα».
Σίγουρα –υποστηρίζουν οι Βρετανοί επιστήμονες– μία χελώνα που θα προσπαθούσε να αποφύγει ένα μεγαλύτερο ψάρι θα προσπαθούσε να κινηθεί με μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη ταχύτητα. Ομως, όπως δείχνουν τα συλλεχθέντα στοιχεία, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Επιπροσθέτως, πριν καταδυθούν οι χελώνες περνούν πολλές ώρες στην επιφάνεια, μάλλον για να ενισχύσουν τις συγκεντρώσεις οξυγόνου στον οργανισμό τους.
Οσον αφορά τη θεωρία σύμφωνα με την οποία τα ζώα θέλουν να δροσιστούν βουτώντας, ο δρ Χιούτον επισημαίνει ότι η θερμοκρασία του νερού δεν μειώνεται ιδιαίτερα μετά τα 300 μέτρα, παραμένει σταθερή.
Κατά τη μελέτη του πανεπιστημίου του Σουάνσι μόνο η υπόθεση που αφορά την τροφή ευσταθεί, εν μέρει. Ακόμα κι αν οι χελώνες δεν καταβροχθίσουν την τροφή τους σε μεγάλο βάθος, με τις καταδύσεις τους εντοπίζουν την τροφή που πρόκειται να φάνε.
Οι θαλάσσιες χελώνες τρέφονται κατά κύριο λόγο με τσούχτρες που παραμένουν στην επιφάνεια. Τους μήνες που ταξιδεύουν από τα μέρη αναπαραγωγής στην Καραϊβική στα ψυχρότερα νερά καταναλώνουν άλλα είδη που μοιάζουν με τσούχτρες. Κατά τη διάρκεια της ημέρας δημιουργούν αποικίες σε βάθος περίπου 600 μέτρων. Λοιπόν, εξηγεί ο δρ Χιούτον, οι χελώνες καταδύονται την ημέρα για να εντοπίσουν τις αποικίες. Στη συνέχεια, περιμένουν στην επιφάνεια μέχρι να αναδυθούν οι «τσούχτρες» τη νύχτα και να τις καταβροχθίσουν. Γι’ αυτό τον λόγο παραμένουν στο ίδιο σημείο πολλές ημέρες μετά τη βουτιά τους.
Πίσω από την φαινομενικά κωμική φάτσα ενός χιμπαντζή, βρίσκεται μια διανοητική ικανότητα τεραστίως πιο περίπλοκη απ'ό,τι κι'ο πιο μεγάλος ανθρωπομορφιστής θα τολμούσε να υποθέσει.
1) Αποδείχθηκε ότι στη φύση των πιθήκων ενυπάρχουν πλήρεις οι λογικές δράσεις που υπόκεινται του γλωσσικού ενεργήματος: Ικανότητα συμβολισμού και ικανότητα μεταφοράς. Μερικές φορές μάλιστα, η δύναμη της λέξης στον πίθηκο είναι εντονώτερη από τη θέα του ίδιου του αντικειμένου.
2) Αποδείχθηκε επίσης ότι υπάρχει γλωσσοπλαστική ικανότητα: νέες λέξεις, αφηρημένες έννοιες, γενικεύσεις.
3) Αποδείχθηκε ακόμη η ικανότητα των πιθήκων να αναπαριστούν τον κόσμο, όχι μόνο λεκτικά αλλά και "ζωγραφικά".
4) Επικοινωνούν μεταξύ τους με πολλή προθυμία. Θέλουν μάλιστα γι'αυτόν τον σκοπό (απ'το πάθος για επικοινωνία) να εκμάθουν γλώσσα και σ'άλλα ζώα.
5) Αποδείχθηκε αντικειμενικά ότι υπάρχει ένας απερίγραπτος ψυχικός κόσμος: Το αίσθημα της μοναξιάς, η αγάπη για μουσική κλπ.
6) Τέλος, διανοίγεται ένα ενδεχόμενο "πολιτιστικής" εξέλιξης σ'ένα βιολογικό είδος που ζούσε μέχρι τώρα χωρίς ιστορία. Βεβαίως βρισκόμαστε μάλλον στην αρχή των σχετικών ερευνών. Το σπουδαίο όμως είναι ότι βρέθηκαν επιστήμονες που θέλησαν να ριψοκιδυνεύσουν πάνω σ'έναν ανορθόδοξο δρόμο, που μάλιστα οδηγεί τώρα σε απρόβλεπτες εξελίξεις.
Θα μπορούσε κανείς μέσα απ'αυτές τις εξελίξεις να διαβλέψει και πιο μακριά: Από την εξέλιξη στην ανέλιξη των όντων.
Έτσι, λοιπόν, ελπίζω το σχετικά μικρό αυτό μήνυμα να μπορέσει να συντελέσει στην αρετή της ανθρώπινης σεμνότητας.
ΥΓ.: Βιβλιογραφικές παρπομπές υπάρχουν, οι οποίες μπορούν να παρατεθούν σε άλλο μήνυμα, αν αυτό ζητηθεί από κάποιον συνομιλητή.
Σήμερα θα σας παραθέσω ένα κείμενο που έγραψε η Alba Spirituale (Ρώμη), για τα ζώα:
Προσευχή των ζώων
Ω Άνθρωπε , ανώτερέ μας αδελφέ , που από την ίδια σκάλα ανεβαίνεις : Είμαστε όλοι μας κόκκοι του μεγάλου Κόσμου , ποιος μεγάλος και ποιος μικρός .
Βραδύ και δύσκολο πάντα το ανέβασμα . Μη μας δυναστεύεις με σκληρότητα και με κόπους αδιάκοπους , που να μη μπορούμε ποτέ να σηκώσουμε τα κουρασμένα μάτια μας στ’αστέρια .
Είθε το αίσθημα της συγγένειας και της κοινής καταγωγής μας να σε κάνει να νοιώσεις πως κι’εμείς αισθανόμαστε την πείνα , τη δίψα , τον πόνο , τη θλίψη και τον χαμό ενός αγαπημένου όντος .
Άφησε ν’απολαμβάνουμε , καθώς και συ , τις αμέτρητες χαρές του φυσικού κόσμου , τον αέρα , τον ήλιο , τα δροσερά ρυάκια , τα λιβάδια και τα δάση .
Δος μας , σε παρακαλούμε , τέτοιες συνθήκες που να λειτουργούν τα όργανά μας . Στα γηρατειά μας επίτρεψέ μας να δρέπουμε την ανταμοιβή για την ηπιότητά μας και το ταπεινό πνεύμα υπηρεσίας που σου δείξαμε . Γλύτωσέ μας από την αγωνία του χωρισμού από εκείνους που ζήσαμε πάντα κοντά τους , και αν είμαστε κατάκοπα από τη δουλειά και την αρρώστια , δώσε μας έναν γρήγορο και ανώδυνο θάνατο , καθώς θα το ήθελες και για τον εαυτό σου και για τους προσφιλείς σου .
Πρόθυμα μοιραζόμαστε τα βάρη σου αρκεί να έχουμε την κατάλληλη τροφή και ανάπαυση κι’αυτό για να μπορούμε να ξαναγυρίσουμε κάθε πρωί στην υπηρεσία μας με ανανεωμένη ρώμη .
Μίλα μας καμιά φορά , χάριζέ μας τη συντροφιά σου , καταλαβαίνοντας ότι , για να μετέχουμε στη δική σου ζωή , στερηθήκαμε τη συντροφιά των ομοίων μας : Αλάφρωνε έτσι τον πόνο της μοναξιάς μας . Ενθάρρυνέ μας να αναπτύσσουμε τελείως τις ικανότητές μας , διεύθυνέ μας με υπομονή , για να μπορούμε ν’ανεβαίνουμε ψηλότερα στη σκάλα της Εξέλιξης , καθώς και για σένα το θέλεις .
Είθε τα ευχαριστήρια και οι ευλογίες των αμέτρητων μικρών και μεγάλων πλασμάτων της , γης , της θάλασσας και των αιθέρων , να φτερουγίζουν στα όνειρά σου και να σε υποδεχθούν την ώρα που θα πατήσεις το καινούργιο σκαλοπάτι που θα σε οδηγήσει στο ΑΓΝΩΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ .
Σου στέλνομε την προσευχή μας εν ονόματι της Ευσπλαχνίας , του Οίκτου , της Ειρήνης και της Αγάπης , της Δικαιοσύνης και της Χρηστότητας .
Απεστάλη: 15/09/2008, 22:21:40
Ο Κνουτ μεγάλωσε και δεν «πουλάει» πια
Το «χρηματιστήριο» -στον Zωολογικό Κήπο του Bερολίνου- μιας πολικής αρκούδας, που οι... μάνατζερ θα προτιμούσαν να έχει μείνει για πάντα μωρό.
Oταν οι Ρώσοι μπήκαν στο Βερολίνο, τον Απρίλιο του 1945, ο ζωολογικός κήπος της πόλης είχε ήδη κλείσει έναν αιώνα ζωής, όμως τίποτα δεν θύμιζε την αλλοτινή του αίγλη. Το μεγαλύτερο μέρος των εγκαταστάσεων είχε καταστραφεί από τους βομβαρδισμούς των Συμμάχων και τα περισσότερα ζώα είχαν σκοτωθεί. Οι γηραιότεροι κάτοικοι της περιοχής -της Κουρφίρστερνταμ- θυμούνται ακόμα έναν από τους τελευταίους ελέφαντες που σαστισμένος από τις βόμβες που έπεφταν έτρεχε ουρλιάζοντας στους δρόμους μέχρι να πέσει κι αυτός νεκρός. Σήμερα, οι πληγές του παρελθόντος δείχνουν να έχουν κλείσει οριστικά και γι' αυτό το κομμάτι της γερμανικής πρωτεύουσας...
Κυριακή μεσημέρι, οι Βερολινέζοι απολαμβάνουν μία από τις τελευταίες ηλιόλουστες μέρες του καλοκαιριού και δεν φαίνονται να ενοχλούνται από τα υψηλά ποσοστά υγρασίας που κάνουν τη ζέστη ανυπόφορη. Στην Πύλη των Ελεφάντων, μία από τις δύο εισόδους, η ουρά μπροστά στο εκδοτήριο εισιτηρίων ολοένα και μεγαλώνει. Στην «επικράτεια» του μεγαλύτερου ζωολογικού κήπου στην Ευρώπη, ο οποίος, μάλιστα, καυχιέται ότι διαθέτει και τη μεγαλύτερη ποικιλία σε είδη ζώων, μπαίνουν δεκάδες νεαροί γονείς με τα πιτσιρίκια τους, τουρίστες (Γιαπωνέζοι στην πλειονότητά τους) αλλά και ηλικιωμένα ζευγάρια για τον κυριακάτικο περίπατό τους. Μαζί τους κι εγώ, πίσω από μια μητέρα που... τη σέρνουν τα δύο κοριτσάκια της, με το σαφές πρόσταγμα: «Στον Κνουτ να πάμε, στον Κνουτ!»
Ο Κνουτ στο ψυγείο! Ως γλυκό...
Αποτελεί εδώ και δεκαετίες έναν από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς για όποιον επισκέπτεται την πόλη, όμως πέρα από τη συμβολή του στην τουριστική ανάπτυξη του Βερολίνου, αυτός ο ζωολογικός κήπος είναι μια ανθούσα επιχείρηση, με «επιδόσεις» που θα ζήλευαν αρκετές πολυεθνικές. Η μετοχή της Zoologischer Garten Berlin, της εταιρείας που διαχειρίζεται τον κήπο, κάνει θραύση τον τελευταίο ενάμιση χρόνο στο γερμανικό χρηματιστήριο, σημειώνοντας αύξηση που έχει κατά περιόδους αγγίξει το 80%. Κι όλα αυτά, χάρη στον Κνουτ! Η πρώτη πολική αρκούδα που γεννήθηκε σε καθεστώς αιχμαλωσίας στο Berlin Zoo -εδώ και τέσσερις δεκαετίες- είδε το φως της μέρας μια παγωμένη Τρίτη, τον Δεκέμβριο του 2006. Αλλά τη ζεστασιά και τη φροντίδα που χρειαζόταν για να επιβιώσει δεν την βρήκε από τη μητέρα του, η οποία τον... εγκατέλειψε· αρνήθηκε να τον θηλάσει και απέφυγε έκτοτε κάθε επαφή μαζί του. Η περιπέτειά του μόλις είχε αρχίσει!
Στους μήνες που ακολούθησαν, ο Κνουτ μεγάλωνε σαν ανθρώπινο μωρό. Οι φύλακες του κήπου τον τάιζαν με μπιμπερό (συνήθως μπροστά σε δεκάδες φωτορεπόρτερ) και ο εκπαιδευτής του, Τόμας Ντορφλάιν, του έδινε απλόχερα τα χάδια που λαχταρούσε. Οι εικόνες της μικρής λευκής χνουδωτής μπάλας έκαναν το γύρο του κόσμου. Ακόμα και οι πιο σκληρόκαρδοι λύγιζαν. Ο αριθμός των επισκεπτών άρχισε να αυξάνεται. Ο Κνουτ μπήκε στις καρτ ποστάλ και τους καταλόγους του κήπου, σε αφίσες και καταχωρίσεις στον Τύπο, έγινε στυλό, μολύβι, μπρελόκ, τσάντα, T-shirt, μαξιλάρι, DVD, μέχρι και... γλύκισμα -από την εταιρεία Haribo- το οποίο διατίθεται σε σούπερ μάρκετ και ζαχαροπλαστεία σε ολόκληρη τη χώρα αλλά και την Αυστρία.
Και, φυσικά, έγινε λούτρινος. Κουκλάκια Κνουτ σε τρία μεγέθη κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή στην αγορά. Οι τιμές τους κυμαίνονται από 20 έως 40 ευρώ και υπολογίζεται ότι 800 κατά μέσο όρο πωλούνται κάθε μέρα μόνο στη Γερμανία! Ο «λογιστικός» απολογισμός: 5 εκατομμύρια ευρώ κέρδος μέσα στον πρώτο κιόλας χρόνο. Η φωτογραφία του στο εξώφυλλο του Vanity Fair, δίπλα στον Λεονάρντο ντι Κάπριο, δεν εξέπληξε μάλλον κανένα. Η μικρή πολική αρκούδα είχε ήδη γίνει θεσμός.
Μα, γιατί μεγαλώνει;
Ο σταρ του Berlin Zoo διανύει τον δεύτερο χρόνο της ζωής του. Kαι τα προβλήματα έχουν αρχίσει να εμφανίζονται. Προς απογοήτευση όσων ήλπιζαν ότι θα παραμείνει μικρός και χαρτωμένος -μια αρκούδα... μπονζάι- ο Κνουτ έχει ήδη φτάσει τα 200 κιλά: ένα σαρκοβόρο ζώο λαίμαργο -ενδεχομένως και βουλιμικό, λένε κάποιοι ειδικοί- για το οποίο η παρουσία του ανθρώπου δείχνει να έχει αφύσικα μεγάλη σημασία. Οταν δεν βλέπει πολλούς επισκέπτες γύρω του μελαγχολεί και όταν εκείνοι που τον φροντίζουν απομακρύνονται, κλαίει σπαρακτικά.
O κτηνίατρος που τον παρακολουθεί έσπευσε μερικές εβδομάδες πριν να δηλώσει ότι όλα είναι φυσιολογικά, όμως η απόφαση να αλλάξει πόστο ο Τόμας Ντορφλάιν, ο φύλακας - άγγελός του, τον διαψεύδει. Προφανώς κρίθηκε πως η εξάρτηση του ζώου από έναν άνθρωπο οδηγούσε σε επικίνδυνα μονοπάτια. Ο ίδιος ο Ντορφλάιν αποχαιρέτησε τον Κνουτ μέσω των μίντια, φυσικά: «Κάποια στιγμή έπρεπε να χωρίσουμε. Ελπίζω σύντομα να μεταφερθεί σε έναν άλλο χώρο, παρέα με μια θηλυκιά...»
Ο προβληματισμός των μάνατζερ του Κήπου ολοένα και μεγαλώνει. Αλλωστε, ο ανταγωνισμός είναι πια σκληρός: από τον περασμένο Απρίλιο, στον ζωολογικό κήπο της Νυρεμβέργης, η πολική αρκουδίτσα Φλόκε (Χιονονιφάδα) έχει γίνει πόλος έλξης των επισκεπτών. Μέχρι να αποκτήσει το άχαρο μέγεθος της ενηλικίωσης, η ιστορία (του κέρδους) θα επαναλαμβάνεται...
Ομως, πέρα από την άκρως ενδιαφέρουσα και αναμφισβήτητα εντυπωσιακή οικονομική διάσταση του θέματος, υπάρχει και μία άλλη, εκείνη που εγείρουν οι οργανώσεις προστασίας των ζώων: πώς επηρεάζονται τα άγρια ζώα από τη «συναναστροφή» τους με τους ανθρώπους σε καθεστώς αιχμαλωσίας; Ο Κνουτ μετατράπηκε σε μια πολική αρκούδα που δείχνει να προτιμά να ζήσει σαν άνθρωπος... Κι από την άλλη, τι νόημα έχει η εμπορευματοποίηση της άγριας Φύσης, ο εγκλεισμός της σε μια «βιτρίνα», όταν -εν προκειμένω- σύμφωνα με το Αμερικανικό Γεωλογικό Ινστιτούτο, οι πολικές αρκούδες που ζουν στον αρκτικό κύκλο θα έχουν μειωθεί κατά τα δύο τρίτα, μέχρι το 2050, λόγω της τήξης των πάγων;
Γνωριζοντας τα ζωα
Απεστάλη: 04/01/2008, 08:06:12
Χικ!
