«Η γνώση είναι σχετική, μπορούμε να είμαστε Θεός, αλλά να μην γνωρίζουμε Αυτόν. Η Γνώση είναι μια κατώτερη κατάσταση. Η πτώση του Αδάμ έγινε όταν άρχισε να «γνωρίζει». Πριν από αυτό ήταν Θεός, ήταν αλήθεια, ήταν αγνότητα.

Είμαστε εμείς οι ίδιοι τα πρόσωπά μας αλλά μπορούμε να τα δούμε μόνο μέσα από το καθρέπτισμα, ποτέ αυτά τα ίδια. Είμαστε αγάπη, αλλά όταν την σκεφτόμαστε, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ένα «φάντασμα», που αποδεικνύει ότι η ύλη είναι μόνο εξωτερικευμένη σκέψη»

(…)

Η γνώση είναι περισσότερο ταξινόμηση. Όταν ανακαλύπτουμε πολλά πράγματα του ίδιου είδους τα ονομάζουμε με κάποιο όνομα και ικανοποιούμαστε, ανακαλύπτουμε «γεγονότα», ποτέ το «γιατί». Κάνουμε ένα κύκλο σε ένα ευρύτερο πεδίο του σκοταδιού και σκεφτόμαστε ότι κάναμε κάτι! Κανένα «γιατί» δεν μπορεί να απαντηθεί σε αυτόν τον κόσμο, για αυτό πρέπει να πάμε στον Θεό. Ο Γνώστης δεν μπορεί να εκφραστεί, είναι σαν ένας κόκκος αλατιού που πέφτει στον ωκεανό, με μιας συγχωνεύεται με αυτόν»

«Ο δάσκαλός μου, μου δίδαξε ότι η θρησκεία είναι μία, όλοι οι προφήτες διδάσκουν τα ίδια, αλλά μπορούν μόνο να παρουσιάσουν την αρχή μέσα από κάποια μορφή, έτσι βγάζουν την αρχή από την παλιά της μορφή και την τοποθετούν μπροστά μας σε νέα μορφή. Όταν απελευθερωθούμε από το όνομα και την μορφή, ειδικά από το σώμα, όταν δεν χρειαζόμαστε σώμα, καλό ή κακό – τότε μόνο μπορούμε να απελευθερωθούμε από τα δεσμά."

Ύλη είναι η Ψυχή εξωτερικευμένη

Η ύλη και ο εξωτερικός κόσμος δεν είναι παρά η ψυχή σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο ένα.

Η Γνώση του Απολύτου είναι Πραγμάτωση όχι θεωρία

Η Γνώση του Απολύτου δεν εξαρτάται από κανένα βιβλίο, ούτε από τίποτα άλλο, είναι το απόλυτο μέσα στον εαυτό του. Καμία μελέτη δεν θα δώσει αυτήν την γνώση, δεν είναι θεωρία, είναι πραγμάτωση. Καθαρίστε την σκόνη από τον καθρέπτη, εξαγνίστε το νου και με μιας θα γνωρίσετε ότι είστε το Βραχμάν.

Η ελευθερία διαλύει την ψευδαίσθηση

Ελευθερία είναι να χάσεις όλες τις ψευδαισθήσεις σου.

Η Μάγια είναι η Μητέρα και είναι όλη η εν δυνάμει και η εν ενεργεία ενέργεια

Η Μάγια είναι η ενέργεια του σύμπαντος, δυναμική και κινητική. Μέχρι η Μητέρα να μας απελευθερώσει, δεν μπορούμε να γίνουμε ελεύθεροι. Το σύμπαν είναι δικό μας για να το απολαύσουμε. Αλλά να μην επιθυμείτε τίποτε. Το να επιθυμείς είναι αδυναμία. Η επιθυμία μας κάνει ζητιάνους και εμείς είμαστε γιοι βασιλιάδων, όχι ζητιάνοι.

Μπορεί η θρησκεία να δικαιωθεί από την ανακαλύψεις της λογικής, μέσα από τις οποίες έχουν δικαιωθεί και οι άλλες επιστήμες; Είναι οι ίδιες μέθοδοι έρευνας, που εφαρμόζουμε στις επιστήμες και στην εξωτερική γνώση, αυτές που μπορούμε να εφαρμόσουμε και για την θρησκεία;

Κατά την γνώμη μου πρέπει να είναι έτσι, και είμαι επίσης της γνώμης ότι όσο γρηγορότερα γίνει αυτό τόσο το καλύτερο.

Εάν η θρησκεία καταστραφεί από μια τέτοια έρευνα, τότε ήταν όλο το διάστημα άχρηστη, ανάξια και δεισιδαιμονική, και όσο πιο γρήγορα εξαφανιστεί τόσο το καλύτερο. Είμαι πλήρως πεπεισμένος ότι η καταστροφή της θα ήταν το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να της συμβεί.

Όλα αυτά τα σκουπίδια πρέπει να πεταχτούν, αλλά τα ουσιώδη μέρη της θρησκείας θα αναδυθούν θριαμβευτικά μέσα από αυτήν την έρευνα.

Όχι μόνο θα γίνει επιστημονική – όσο επιστημονική είναι τουλάχιστον η φυσική ή η χημεία – αλλά θα έχει και μεγαλύτερη δύναμη, γιατί η φυσική ή η χημεία δεν έχουν καμία εσωτερική εντολή για να επικυρώσουν την αλήθεια τους, την οποία η θρησκεία έχει.

Η πρώτη αρχή της λογικής είναι ότι το μερικότερο εξηγείται από το γενικότερο, το γενικότερο από το πιο γενικό μέχρι να έρθουμε στο παγκόσμιο. Για παράδειγμα, έχουμε την ιδέα του νόμου. Εάν κάτι συμβαίνει και πιστεύουμε ότι είναι το αποτέλεσμα του τάδε και δείνα νόμου, είμαστε ικανοποιημένοι, ότι αυτή είναι μια εξήγηση για εμάς. Αυτό που εννοούμε με αυτήν την εξήγηση είναι ότι αυτό το αποτέλεσμα είναι ένα μέρος ενός γενικότερου νόμου. Όταν το μήλο έπεσε, ο Newton ενοχλήθηκε, αλλά όταν βρήκε ότι όλα τα μήλα πέφτουν λόγω της βαρύτητας, ησύχασε. Όταν βλέπω έναν άνθρωπο στον δρόμο γνωρίζω ότι είναι ένας άνθρωπος. Έτσι πήγα από το μερικό στο γενικό. Το πιο γενικό είναι η Ύπαρξη.

Η δεύτερη αρχή της λογικής είναι ότι η απόδειξη πρέπει να έρχεται από μέσα και όχι από έξω. Άρα ο Θεός δεν μπορεί να είναι εξωκοσμικός.

Υπάρχει κάτι παραπάνω. Μια δεύτερη εξήγηση της λογικής είναι ότι η εξήγηση πρέπει να έρχεται από μέσα και όχι από έξω. (…) Η τάση που θα βρείτε στην σύγχρονη σκέψη είναι με μια λέξη, είναι ότι αυτό που εννοούμε επιστήμη είναι η εξηγήσεις των πραγμάτων που συμβαίνουν στο σύμπαν. Ο χημικός δεν χρειάζεται τους δαίμονες ή τα φαντάσματα για να εξηγήσει τα πράγματα που γνωρίζει, ούτε κανένας άλλος επιστήμονας. Και αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό της επιστήμης που μπορεί να εφαρμοστεί στην θρησκεία. Σε αυτό το σημείο οι θρησκείες έχουν έλλειψη για αυτό διαλύονται σε κομμάτια.

Κάθε επιστήμη θέλει τις εξηγήσεις από μέσα, από την καθαυτή φύση των πραγμάτων, και οι θρησκείες δεν είναι ικανές να το δώσουν αυτό.

Υπάρχει μια αρχαία θεωρία μιας προσωπικής θεότητας εντελώς χωρισμένης από το σύμπαν η οποία κρατάει από πολύ παλιές εποχές. Οι ισχυρισμοί σχετικά με αυτήν την θεωρία έχουν επαναληφθεί πολλές φορές, πως είναι απαραίτητο να υπάρχει ένας θεός εντελώς χωριστός από το σύμπαν, μια εξωκοσμική θεότητα, που δημιούργησε το σύμπαν με τη θέλησή της και είναι πιστευτό από τις θρησκείες ότι είναι ο κυβερνήτης αυτού του σύμπαντος.

Ανακαλύπτουμε πέρα από όλους αυτούς τους ισχυρισμούς, τον Παντοδύναμο Θεό ως Παντελεήμων και στην ίδια στιγμή, οι ανισότητες παραμένουν στον κόσμο.

(…)

Μια γενίκευση που τελειώνει σε έναν προσωπικό Θεό δεν μπορεί να είναι παγκόσμια, γιατί, πρώτα από όλα, το να αποδεχτείς μια Προσωπική Θεότητα σημαίνει να την δεχτείς ως παντοδύναμη και Παντελεήμονα.

Αλλά αυτός ο κόσμος είναι μια μίξη, από καλό και κακό. Κόβουμε αυτό που δεν μας αρέσει και μετά αυτό που μας αρέσει το γενικεύουμε σε έναν Προσωπικό Θεό! Όταν λες ότι ένας Προσωπικός Θεός είναι αυτό και είναι εκείνο, έτσι πρέπει να λες ότι Αυτός δεν είναι αυτό και δεν είναι εκείνο.

Και πάντα θα ανακαλύπτεις ότι η ιδέα ενός Προσωπικού Θεού φέρνει μαζί της την ιδέα ενός προσωπικού διαβόλου. Έτσι καταλαβαίνουμε καθαρά ότι η ιδέα ενός Προσωπικού Θεού δεν είναι αληθινή γενίκευση και για αυτό πρέπει να πάμε πιο μακριά στον Απρόσωπο. Σε αυτό το σύμπαν υπάρχει, με όλες τις χαρές του και όλες τις δυστυχίες του, γιατί ότι υπάρχει σε αυτό έχει έρθει από το Απρόσωπο.

Τι είδους Θεός είναι αυτούς που του αποδίδουμε το κακό και τέτοια πράγματα; Η ιδέα είναι ότι το καλό και το κακό είναι διαφορετικές όψεις ή εκδηλώσεις του ίδιου πράγματος.

Η ιδέα ότι υπήρχαν δύο ήταν πολύ κακή ιδέα από την αρχή, και ήταν η αιτία για πολύ δυστυχία στον κόσμο μας – η ιδέα ότι το καλό και το κακό είναι δύο τελείως αιώνια χωριστά πράγματα. Θα ήμουν πολύ ευχαριστημένος να δω έναν άνθρωπο να μου δείχνει ένα πράγμα που να είναι καλό όλο τον χρόνο και κάτι που είναι κακό όλο τον χρόνο.

(…)

Το συμπέρασμα είναι ότι, όπως σε κάθε άλλο πράγμα, υπάρχει μια εξέλιξη στο καλό και στο κακό επίσης. Υπάρχει κάτι μέσα σε αυτήν την εξέλιξη που το αποκαλούμε σε κάποιο βαθμό, καλό και κάποιο άλλο, κακό.

(…)

Έτσι το καλό και το κακό ανήκουν στο σχετικό κόσμο των φαινομένων. Ο απρόσωπος Θεός που προτείνουμε δεν είναι ένας σχετικός Θεός, συνεπώς δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι καλός ή κακός, αλλά ότι είναι κάτι πέρα από αυτά, διότι δεν είναι ούτε καλός ούτε κακός. Το Καλό παρόλα αυτά είναι μια πιο κοντινή Του εκδήλωση, από ότι το κακό.

Η Σ.. υ.. ν.. έ.. χ.. ε.. ι.. α..
Ο Απρόσωπος Θεός και ο Προσωπικός Θεός. Πέρα από το καλό και το κακό

(…)

Αυτό το σύμπαν στις διάφορες μορφές του, δεν είναι παρά οι διάφορες αναγνώσεις του ίδιου Απρόσωπου. Όταν το διαβάζουμε με τις πέντε αισθήσεις μας τον αποκαλούμε υλικό κόσμο. Εάν υπάρχει ένα ον με πάνω από πέντε αισθήσεις, θα το διαβάσει σαν κάτι άλλο. Εάν κάποιος από εμάς έχει μια ηλεκτρική αίσθηση, θα δει το σύμπαν ως κάτι άλλο πάλι.

Υπάρχουν διάφορες μορφές αυτής της ίδιας Ενότητας, από την οποία όλες αυτές οι διάφορες ιδέες των κόσμων δεν είναι παρά διαφορετικές αναγνώσεις, και ο Προσωπικός Θεός είναι η ανώτερη ανάγνωση που μπορούμε να επιτύχουμε αυτού του Απρόσωπου από την ανθρώπινη διάνοια. Έτσι συνεπώς ο Προσωπικός Θεός είναι τόσο αληθινός όσο κι αυτή καρέκλα είναι αληθινή, τόσο όσο κι αυτός ο κόσμος είναι αληθινός, αλλά όχι περισσότερο. Δεν είναι η απόλυτη αλήθεια. Είναι σαν να λέμε, ο Προσωπικός Θεός είναι ο πιο κοντινός Απρόσωπος Θεός και συνεπώς είναι αληθινός όπως ακριβώς εγώ, ως ανθρώπινο ον, είμαι αληθινός και όχι αληθινός την ίδια στιγμή.

Δεν είναι αλήθεια ότι είμαι ότι εσείς βλέπετε ότι είμαι. Δεν είμαι το ον που νομίζετε ότι είμαι. Μπορείτε να το καταλάβετε εάν πάρετε μια φωτογραφία μου κάτω από διαφορετικούς χρωματισμούς φωτός. Έτσι είμαι αυτό που φαίνεται σε σχέση με τις αισθήσεις σας και ακόμη, αντίθετα από όλα αυτά τα γεγονότα, υπάρχει ένα αναλλοίωτο κάτι από το οποίο όλα αυτά είναι οι διαφορετικές καταστάσεις της ύπαρξης, ο απρόσωπος εγώ, από τον οποίον χιλιάδες από «εμένα» είναι διαφορετικά άτομα. Ήμουν παιδί, ήμουν νέος, γίνομαι μεγαλύτερος. Κάθε ημέρα της ζωής μου, το σώμα μου και οι σκέψεις μου αλλάζουν, αλλά παρά τις αλλαγές, το συνολικό άθροισμα αυτών συνθέτουν μια μάζα η οποία είναι μια σταθερή ποσότητα. Αυτό είναι το απρόσωπο «εμένα», από όπου διαμορφώνονται όλες εκείνες οι εκδηλώσεις, ως μέρη μου.

Παρόμοια το συνολικό άθροισμα του σύμπαντος είναι ακίνητο, αλλά κάθε τι μέσα σε αυτό το σύμπαν κινείται συνεχώς. Την ίδια στιγμή βλέπουμε ότι το σύμπαν σαν όλο είναι ακίνητο, διότι η κίνηση είναι σχετικός όρος. Εγώ κινούμαι σε σχέση με αυτήν την καρέκλα, η οποία δεν κινείται. Πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον δύο για να υπάρχει κίνηση. Εάν αυτό το σύμπαν το πάρουμε ως Όλο, δεν υπάρχει κίνηση, προς τα πού να κινηθεί εξάλλου; Έτσι το Απόλυτο είναι αμετάβλητο και ακίνητο και όλες οι κινήσεις και αλλαγές υπάρχουν μόνο στον φαινομενικό κόσμο, τον περιορισμένο. Αυτό το όλο είναι το Απρόσωπο, και μέσα στο Απρόσωπο υπάρχουν όλα αυτά τα διαφορετικά άτομα, ξεκινώντας από το μικρότερο άτομο μέχρι τον Θεό, τον Προσωπικό Θεό, τον Δημιουργό, τον Κυβερνήτη του Σύμπαντος.

Είναι η ίδια λογική όταν ένας άνθρωπος με ρωτάει γιατί το φως περνάει μέσα από το γυαλί και εγώ του απαντήσω, «Διότι είναι διαφανές». Αυτό στην πραγματικότητα δεν είναι απάντηση γιατί εγώ απλά μεταφράζω την ερώτησή του σε μια μεγαλύτερη. Η λέξη «διαφανές» σημαίνει «εκείνο μέσα από το οποίο περνάει το φως». Έτσι η ερώτηση είναι γιατί το φως περνάει μέσα από το γυαλί και εγώ του απάντησα πραγματικά «διότι περνάει μέσα από το γυαλί»

Με τον ίδιο τρόπο, γιατί υπάρχουν αυτές οι τάσεις σε ένα παιδί; Γιατί να έχει τον φόβο του θανάτου εάν δεν γνωρίζει τι είναι ο θάνατος; Εάν αυτή ήταν η πρώτη φορά που γεννήθηκε πως γνωρίζει να θηλάζει την μάνα του; Εάν η απάντηση είναι «Ω, μα αυτό είναι ένστικτο» αυτό είναι απλά η επιστροφή της ερώτησης. Εάν ένας άνθρωπος στεκόταν κι έλεγε «δεν γνωρίζω» θα ήταν σε καλύτερη θέση από τον άνθρωπο που λέει «είναι ένα ένστικτο» και όλες αυτές οι ανοησίες.

(…)

Τι με προκαλεί - εμένα που είμαι ψυχή – να γεννηθώ με έναν πατέρα που μου μετέδωσε συγκεκριμένες ποιότητες; Τι με κάνει να ξαναέρθω; Ο πατέρας, έχοντας συγκεκριμένες ποιότητες μπορεί να είναι μια αιτία δέσμευσης. Δεχόμενος ότι είμαι μια ξεχωριστή ψυχή που υπήρχε πριν και θέλει να ενσαρκωθεί – τι κάνει την ψυχή μου να μπει σε αυτό το σώμα ενός συγκεκριμένου ανθρώπου; Για να είναι ικανοποιητική η εξήγηση, πρέπει να αποδεχτούμε την κληρονομική μεταβίβαση των ενεργειών και τέτοιων πραγμάτων όπως οι προηγούμενές μας εμπειρίες. Αυτό είναι που αποκαλείται Κάρμα, ή στα Αγγλικά, ο Νόμος της Αιτιότητας.

Σε παλιότερους καιρούς οι εκκλησίες είχαν κύρος, αλλά σήμερα το έχει η επιστήμη. Και όπως ακριβώς στους παλιούς καιρούς οι άνθρωποι ποτέ δεν ερευνούσαν για τους εαυτούς τους – ποτέ δεν μελετούσαν την Βίβλο, κι έτσι οι ιερείς είχαν μια πολύ καλή ευκαιρία να διδάξουν ότι ήθελαν – έτσι ακόμη και τώρα η πλειονότητα των ανθρώπων δεν μελετούν από μόνοι τους και ταυτόχρονα νιώθουν απέραντο δέος μπρος σε κάθε τι που αποκαλείται επιστημονικό. Πρέπει να θυμάστε ότι υπάρχει ένας χειρότερος παπισμός που δεν υπήρχε ποτέ στην εκκλησία – ο αποκαλούμενος επιστημονικός παπισμός, που μας έχει επιβληθεί με τόση επιτυχία που μας υπαγορεύει με περισσότερη εξουσία από ότι ο θρησκευτικός παπισμός.

Αυτοί οι πάπες της σύγχρονης επιστήμης είναι μεγάλοι πάπες πράγματι, αλλά μερικές φορές μας ζητούν να πιστέψουμε σε πιο θαυμαστά πράγματα από ότι έκαναν οι ιερείς. Και ένα από αυτά τα θαυμαστά πράγματα είναι η θεωρία της κληρονομικής μεταβίβασης, που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω. Εάν ρωτήσω «τι εννοείς με την θεωρία της κληρονομικότητας;» θα μου το κάνουν λίγο πιο εύκολο λέγοντας «είναι μια κληρονομική μεταβίβαση». Με αυτόν τον τρόπο γίνεται όλο και πιο εύκολο και απλοϊκό που αηδιάζω και σταματώ την συζήτηση.

Τώρα μόνο ένα πράγμα βλέπουμε: παράγουμε σκέψη. Σας μιλώ αυτό το απόγευμα και αυτό παράγει σκέψη στον εγκέφαλό μου. Με αυτήν την πράξη μεταβίβασης κατανοούμε ότι οι σκέψεις μου μεταβιβάζονται στον εγκέφαλό σας και στο νου σας, και παράγουν άλλες σκέψεις. Αυτό είναι καθημερινό γεγονός.

Έτσι δεν πρέπει να βάλουμε στην άκρη την θεωρία αυτή αλλά η κύρια σκέψη πρέπει να είναι στην μεταβίβαση της σκέψης. Είναι η σκέψη που μεταβιβάζει σκέψη. Το παιδί που γεννήθηκε υπήρχε πιο πριν ως σκέψη. Όλοι υπήρχαμε πρώτα ως σκέψη και θα συνεχίζουμε να υπάρχουμε ως σκέψη.

Ο αληθινός πολιτισμός δεν σημαίνει να οδηγηθούμε στις πόλεις και να ζούμε μια ανόητη ζωή αλλά να πάμε προς τον Θεό, ελέγχοντας τις αισθήσεις κι έτσι να γίνουμε οι κυβερνήτες σε αυτό το σπίτι του Εαυτού.

Σκεφτείτε πάνω στην σκλαβιά στην οποία οδηγηθήκαμε. Κάθε όμορφη μορφή που βλέπω, κάθε ήχος που απολαμβάνω να ακούω, αμέσως με έλκει, κάθε λέξη βρισιάς που ακούω αμέσως με επηρεάζει. Κάθε ανόητος έχει μια επιρροή επάνω στο νου μου. Κάθε μικρή κίνηση αυτού του κόσμου εντυπώνεται πάνω μου. Είναι αυτή μια ζωή που αξίζει να την ζεις;

Έτσι όταν έχετε συνειδητοποιήσει την δυστυχία της φυσικής ύπαρξης – όταν έχετε πειστεί ότι μια τέτοια ζωή δεν αξίζει να την ζεις – θα έχετε κάνει το πρώτο βήμα προς την Γνάνα.

Λέμε ότι είναι η ελευθερία αυτήν που αναζητούμε και αυτή η ελευθερία είναι ο Θεός. Είναι η ίδια ευτυχία όπως σε κάθε τι άλλο, αλλά όταν ο άνθρωπος την αναζητά σε κάτι που είναι πεπερασμένο, δέχεται μόνο μια σπίθα της. Ο κλέφτης όταν κλέβει κάτι νιώθει την ίδια ευτυχία όπως ο άνθρωπος που την βρίσκει στον Θεό, αλλά ο κλέφτης παίρνει μόνο μια μικρή σπίθα μαζί με έναν σωρό δυστυχίας. Η αληθινή ευτυχία είναι Θεός. Η αγάπη είναι Θεός, η ελευθερία είναι Θεός και κάθε τι που είναι δέσμευση δεν είναι Θεός.

Ο άνθρωπος έχει ήδη την ελευθερία, αλλά πρέπει να το ανακαλύψει. Την έχει αλλά κάθε στιγμή το ξεχνάει. Αυτή η ανακάλυψη, συνειδητά ή ασυνείδητα, είναι ολόκληρη η ζωή για τον κάθε ένα. Αλλά η διαφορά μεταξύ του σοφού και του ανθρώπου που έχει άγνοια είναι ότι ο πρώτος το κάνει συνειδητά ενός ο δεύτερος ασυνείδητα. Ο καθένας αγωνίζεται για την ελευθερία – από το άτομο της χημείας μέχρι το αστέρι.

Ο άνθρωπος που έχει άγνοια ικανοποιείται εάν μπορεί να έχει ελευθερία μέσα σε ένα καθορισμένο όριο – εάν μπορεί να απαλλαχτεί από την σκλαβιά της πείνας ή της δίψας. Αλλά ο σοφός αισθάνεται ότι εκεί υπάρχει μια ισχυρότερη σκλαβιά από την οποία πρέπει να ξεφύγει.

Σύμφωνα με τους φιλοσόφους μας, η ελευθερία είναι ο σκοπός. Η γνώση δεν μπορεί να είναι σκοπός, διότι η γνώση είναι κάτι σύνθετο. Είναι μια σύνθεση από δύναμη και ελευθερία, και είναι μόνο η ελευθερία που είναι επιθυμητή. Για αυτήν είναι που αγωνίζονται οι άνθρωποι. Η κατοχή, απλά της δύναμης, δεν θα ήταν γνώση. Για παράδειγμα, ένας επιστήμονας μπορεί να στείλει ένα ηλεκτρικό σήμα σε μια μεγάλη απόσταση χιλιομέτρων, αλλά η φύση μπορεί να το κάνει σε μια απεριόριστη απόσταση. Γιατί δεν χτίζουμε αγάλματα προς τιμής της φύσης;

Δεν είναι ο νόμος που αναζητούμε αλλά το σπάσιμο του νόμου. Θέλουμε να είμαστε παράνομοι. Εάν είστε δεσμευμένοι με τον νόμο, θα είστε απλά ένα πήλινο σκεύος. Δεν είναι το ζήτημα εάν είμαστε πέρα από τον νόμο ή όχι αλλά η σκέψη ότι είμαστε πάνω από τον νόμο – πάνω σε αυτήν βασίζεται όλη η ιστορία της ανθρωπότητας.

Για παράδειγμα ένας άνθρωπος ζει σε ένα δάσος, και ποτέ δεν είχε κάποιου είδους εκπαίδευσης. Βλέπει μια πέτρα να πέφτει – ένα φυσικό φαινόμενο – και σκέφτεται ότι αυτό είναι ελευθερία. Σκέφτεται ότι αυτή η πέτρα έχει μια ψυχή και η κεντρική ιδέα είναι ότι υπάρχει ελευθερία. Αλλά όσο σύντομα γνωρίσει ότι αυτή η πέτρα πρέπει να πέσει, αυτό το αποκαλεί φύση και είναι το αποτέλεσμα μιας ξερής, μηχανικής πράξης. Εγώ μπορώ ή δεν μπορώ να πάω έξω στον δρόμο. Σε αυτό κρύβεται η δόξα μου ως άνθρωπος. Εάν είμαι σίγουρος ότι πρέπει να πάω εκεί, παραιτούμαι από τον εαυτό μου και γίνομαι μηχανή. Η φύση με όλη την άπειρή της δύναμη είναι μόνο μια μηχανή, η ελευθερία μόνο σχηματίζει την γεμάτη αισθήσεις ζωή.

Η Βεδάντα λέει ότι η ιδέα του ανθρώπου στο δάσος είναι σωστή, η άποψή του είναι σωστή αλλά η εξήγησή του είναι λάθος. Υποστηρίζει ότι αυτή η φύση είναι ελευθερία και ότι δεν κυβερνείται από νόμο. Μόνο μετά από όλη αυτήν την ανθρώπινη εμπειρία θα επιστρέψει στο να σκεφτεί πάλι το ίδιο, αλλά με μια πολύ φιλοσοφική έννοια.

Για παράδειγμα, θέλω να βγω έξω στον δρόμο. Δέχομαι την ώθηση της θέλησής μου και μετά σταματώ και ο χρόνος που μεσολαβεί μεταξύ της θέλησής μου και του να πάω στον δρόμο, δρω αμετάβλητα. Αυτή η αμεταβλητότητα της δράσης, το να δρω σταθερά είναι αυτό που αποκαλούμε νόμο. Αυτή η αμεταβλητότητα των δράσεών μου, ανακαλύπτω, ότι είναι χωρισμένη σε πολύ σύντομες περιόδους, και έτσι δεν σκέφτομαι ότι οι δράσεις μου βρίσκονται κάτω από έναν νόμο. Δρω με ελευθερία. Περπατώ για πέντε λεπτά, αλλά πριν από αυτά τα πέντε λεπτά περπατήματος, που είναι αμετάβλητα και σταθερά, υπήρχε η δράση της θέλησης, που έδωσε την ώθηση του να περπατήσω.

Συνεπώς ο άνθρωπος λέει ότι είναι ελεύθερος, επειδή όλες οι δράσεις του μπορούν να τεμαχιστούν σε μικρές περιόδους, και εάν και υπάρχει μια μονοτονία στις μικρές περιόδους, πριν από αυτές τις περιόδους δεν υπάρχει η ίδια μονοτονία και μηχανικότητα. Σε αυτήν την αντίληψη της μη-αμεταβλητότητας υπάρχει η ιδέα της ελευθερίας. Στην φύση βλέπουμε μόνο μεγάλες περιόδους αμεταβλητότητας, αλλά η αρχή και το τέλος πρέπει να είναι ελεύθερες ωθήσεις. Η ώθηση της ελευθερίας δόθηκε μόνο στην αρχή, και έτσι κυλάει, αλλά αυτός ο χρόνος της αμεταβλητότητας των δράσεων συγκρινόμενος με τον χρόνο από τις σύντομες στιγμές της θέλησής μας, είναι πολύ μεγαλύτερος. Βρίσκουμε με μια φιλοσοφική ανάλυση ότι δεν είμαστε ελεύθεροι. Αλλά θα παραμείνει αυτός ο παράγοντας, αυτή η συνείδηση ότι είμαι ελεύθερος. Το τι πρέπει να εξηγήσω είναι πως αυτή η αντίληψη έχει προέλθει.

Θα ανακαλύψουμε τότε ότι έχουμε δύο ωθήσεις μέσα μας. Η λογική μας λέει ότι όλες οι δράσεις μας είναι αιτιατές και ταυτόχρονα με κάθε ώθηση, αποδεχόμαστε την ελευθερία μας. Η λύση που μας δίνει η Βεδάντα είναι ότι υπάρχει μια ελευθερία εσωτερικά – ότι η ψυχή είναι ελεύθερη – αλλά ότι αυτές οι δράσεις της ψυχής «φιλτράρονται» και διυλίζονται μέσα από τον νου και το σώμα, που δεν είναι ελεύθερα.

Υπάρχει μια μεγάλη τάση μεταξύ των φιλελεύθερων ανθρώπων, να είναι «πολυτεχνίτες και ερημοσπίτες» - να τσιμπολογούν από εδώ και από εκεί και στο τέλος, να ανακαλύπτουν ότι δεν τους έχει μείνει τίποτε. Σε αυτή την χώρα πολλές φορές υπήρξε αυτή η ασθένεια – να ακούς διάφορα πράγματα και να μην κάνεις τίποτε.

Να μια συμβουλή από ένας από τους αρχαίους μας Μπάκτα: «Πάρε το μέλι από όλα τα λουλούδια, ανέμιξέ το με όλον τον σεβασμό, πες ναι, ναι σε όλα, αλλά μην εγκαταλείπεις την θέση σου.» Το να μην εγκαταλείπεις την δική σου θέση είναι αυτό που αποκαλείται Nishta. Δεν είναι ότι κάποιος πρέπει να μισεί, ή ακόμα και να κριτικάρει τα ιδεώδη των άλλων ανθρώπων, γνωρίζει ότι όλα είναι σωστά. Αλλά ταυτόχρονα, πρέπει να κρατηθεί από το δικό του ιδεώδες πολύ αυστηρά.

(…)

Ο κάθε ένας από εμάς έχει την δική του αίρεση, το δικό του Ishta – ο επιλεγμένος από εμάς δρόμος. Αλλά όμως αυτό το γεγονός δεν θα έπρεπε να μας κάνει να σκοτώνουμε τους άλλους ανθρώπους – μόνο να κρατηθούμε στον δικό μας δρόμο. Είναι ιερό και θα έπρεπε να μην το λέμε στα αδέρφια μας, διότι η επιλογή μας είναι ιερή, και η δική τους όμως είναι ιερή, επίσης.

(…)

Ο κίνδυνος με τους φιλελεύθερους είναι ότι είναι πολύ διαχεόμενοι και δεν έχουν ένταση. Βλέπετε ότι σε αυτήν την εποχή η θρησκεία έγινε πολύ διαχεόμενη, πολύ πλατιά. Αλλά οι ιδέες είναι τόσο πλατιές που δεν υπάρχει βάθος σε αυτές. Η θρησκεία έχει γίνει περισσότερο ένα είδος φιλανθρωπίας, σαν να είναι η θρησκεία ένα είδος πεντάλεπτης χαλάρωσης μετά από πολύωρη εργασία. Αυτός είναι ο κίνδυνος με την φιλελεύθερη σκέψη. Από την άλλη οι σεχταριστές έχουν το βάθος, την ένταση αλλά η ένταση είναι πολύ στενόμυαλη. Οι ιδέες τους είναι πολύ βαθιές αλλά χωρίς ευρύτητα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά οδηγεί και στο μίσος για κάθε τι διαφορετικό.

Αν τώρα μπορούμε να αποφύγουμε και τους δύο αυτούς κινδύνους και γίνουμε τόσο ευρείς όπως οι περισσότεροι φιλελεύθεροι και όσο βαθείς όπως οι μελαγχολικοί φανατικοί, τότε θα λύσουμε το πρόβλημα. Η ιδέα είναι πώς να τα καταφέρουμε.

Αυτό μπορεί να γίνει με την θεωρία της Nishta – γνωρίζοντας ότι όλα εκείνα τα ιδεώδη που βλέπουμε είναι καλά και αληθινά, ότι όλα αυτά είναι πολλά μέρη του ίδιου Θεού και, ταυτόχρονα, σκεφτόμενοι ότι δεν είμαστε τόσο ισχυροί ώστε να τον λατρεύουμε με όλες τις μορφές του, και για αυτό πρέπει να κρατηθούμε από ένα ιδεώδες και να κάνουμε, αυτό το ιδεώδες, ζωή μας. Όταν έχουμε καταφέρει κάνοντας αυτό, τα υπόλοιπα θα έρθουν.

Εδώ τελειώνει το πρώτο μέρος του Μπάκτι, το μορφικό, το τελετουργικό και προκαταρκτικό.

Υπήρχε κάποτε ένας φανατικός λάτρης του Σίβα και αντιπαθούσε τρομερά τον Βισνού και τους λάτρεις του. Ήταν τόσο ενάντια στον Βισνού που είχε κρεμάσει δύο κουδούνια από τα αυτιά του και όταν άκουγε το όνομα του Βισνού, κουνούσε έντονα το κεφάλι του έτσι ώστε τα κουδούνια να κάνουν θόρυβο και να μην ακούει το όνομα του Βισνού. Ο Σίβα βλέποντας αυτόν τον άνθρωπο, παρουσιάστηκε στον ύπνο του και του είπε: «Είσαι ανόητος. Είμαι ο Βισνού και είμαι ο Σίβα. Δεν είναι παρά διαφορετικά ονόματα. Δεν υπάρχουν δύο θεοί» Ο άνθρωπος όμως είπε: «Δεν ξέρω τι λες. Εγώ δεν έχω καμιά δουλειά με τον Βισνού».

Αυτός ο άνθρωπος είχε ένα άγαλμα του Σίβα και άρχισε να καίει λιβάνι μπροστά στο άγαλμα. Το άγαλμα ξαφνικά χωρίστηκε στα δύο. Το δεξί μισό παρέμεινε ο Σίβα και το αριστερό μισό έγινε Βισνού. Τότε ο άνθρωπος σηκώθηκε και βούλωσε το αριστερό ρουθούνι του αγάλματος για να μην πάει το άρωμα στο ρουθούνι του Βισνού.

Ο Σίβα τον σιχάθηκε και τον μεταμόρφωσε σε δαίμονα. Αυτός ο δαίμονας είναι γνωστός ως πατέρας όλων των φανατικών.

Αυτό είναι το επικίνδυνο με το Nishta Μπάκτι – να γίνουμε φανατικοί δαίμονες. Ο κόσμος είναι γεμάτος με τέτοιους δαίμονες. Είναι πολύ εύκολο να μισείς. Η πλειονότητα της ανθρωπότητας είναι τόσο αδύναμη έτσι ώστε για να αγαπάει κάποιον, πρέπει να μισεί άλλον. Πρέπει να πάρουν την ενέργεια από το ένα σημείο για να την τοποθετήσουν σε ένα άλλο σημείο. Ένας άνδρας αγαπάει μια γυναίκα μετά αγαπάει μιαν άλλη και για να αγαπήσει την άλλη, πρέπει να μισήσει την πρώτη. Αυτό το χαρακτηριστικό είναι σε κάθε μέρος της φύσης μας, και το ίδιο και στην θρησκεία μας. Ο κοινός, υπανάπτυκτος αδύναμος εγκέφαλος της ανθρωπότητας δεν μπορεί να αγαπήσει κάποιον χωρίς να μισήσει κάποιον άλλον. Αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γίνεται φανατισμός στην θρησκεία.

Η ανθρωπότητα γενικά σκέφτεται ότι πρέπει να περιμένεις τα πάντα από τον δάσκαλο. Πολύ λίγοι άνθρωποι κατανοούν ότι δεν είναι έτοιμοι να διδαχτούν. Στον μαθητή, είναι απαραίτητο πρώτα: ότι πρέπει να θέλει – πραγματικά να έχει ανάγκη την πνευματικότητα.

Θέλουμε τα πάντα εκτός από πνευματικότητα. Τι εννοούμε με την ανάγκη; Όπως ακριβώς την ανάγκη να φάμε. Οι πολυτέλειες δεν είναι ανάγκες, αλλά τα απαραίτητα είναι ανάγκες.

Η θρησκεία είναι ένα αναγκαίο πράγμα για πολύ λίγους και για την μεγάλη μάζα της ανθρωπότητας είναι μια πολυτέλεια. Υπάρχουν εκατοντάδες πράγματα στην ζωή χωρίς τα οποία δεν μπορούν να ζήσουν, μέχρι να μπουν σε ένα κατάστημα και να δουν ένα νέα καλλιτεχνικό «κάτι» και θέλουν να το αγοράσουν.

Το 99,9 % της ανθρωπότητας προσεγγίζει την θρησκεία με αυτόν τον τρόπο. Είναι μια από τις περιττές πολυτέλειες που έχουν στην ζωή. Δεν υπάρχει κάτι βλαπτικό σε αυτό. Ας τους αφήσουμε να έχουν όλα όσα θέλουν, αλλά κάνουν μεγάλο λάθος εάν σκέπτονται ότι θα κοροϊδέψουν τον Θεό. Αυτός δεν μπορεί να ξεγελαστεί. Αυτοί κοροϊδεύουν μόνο τον εαυτό τους και βυθίζονται σιγά, σιγά προς τα κάτω μέχρι να γίνουν κτήνη.

Εκείνοι, συνεπώς θα γίνουν πνευματικοί, οι οποίοι έχουν ανάγκη την πνευματικότητα – που αισθάνονται την αναγκαιότητα της θρησκείας, όπως ακριβώς αισθάνονται την αναγκαιότητα των ρούχων, την αναγκαιότητα της εργασίας, την αναγκαιότητα της αναπνοής.