Για τις κοσμολογίες των φιλοσόφων, που δέχονται την αϊδιότητα του κόσμου, δεν έχει ιστορικό νόημα ο κόσμος, όλες οι μεταβολές που σημειώνονται γίνονται στην επιφάνεια, ενώ το βάθος μένει αναλλοίωτο και αιώνιο.

Ή ιστορικότητα είναι μια γενναιότατη εισφορά, του χριστιανικού πνεύματος στην πνευματική κληρονομιά της ανθρωπότητας. Ο χριστιανισμός είναι ιστορική θρησκεία, ιστορικό πρόσωπο είναι ο Χριστός, για αυτό η προφορική παράδοση, που διαφυλάττει και μεταδίδει τη μαρτυρία, αποκτά τόσο μεγάλη σημασία στο χριστιανισμό. Και ο άνθρωπος έχει την ιστορία του, δημιουργία, πτώση, «καινισμός», οι τρεις μεγάλοι σταθμοί της.

Από όλους τους αντιπάλους του χριστιανικού πνεύματος ο μεγαλύτερος ήταν η ελληνική φιλοσοφία, η ίδια που στα χέρια των Πατέρων ήταν ένας πολύτιμος βοηθός για την εμβάθυνση, την ανάπτυξη και την κατανόηση του. Γιατί οι Πατέρες, με τη στερεή και φωτισμένη πίστη τους, ήξεραν να κατοχυρώσουν την πίστη με τη φιλοσοφία, χωρίς να την προδώσουν. Δύσκολο έργο.

Τα πιο αδέξια όμως χέρια γίνονταν θύματα των φιλοσοφικών θέσεων και μεθόδων και αντί να εργάζονται για την κατανόηση της πίστης, χωρίς να το καταλαβαίνουν, μετέτρεπαν τη χριστιανική θρησκεία σε μία φιλοσοφική διδασκαλία, με αμφίβολη πολλές φορές αξία κι έτσι βυθίζονταν ολότελα στο νεοπλατωνισμό, που γνώρισε τη μεγαλύτερη ανάπτυξη του τον 4ο μ. Χ. και 5ο αιώνα— και έβλεπαν με νεοπλατωνικά μάτια τη χριστιανική διδασκαλία.

Αν διέφυγε τον κίνδυνο να απορροφηθεί από το νεοπλατωνισμό ο χριστιανισμός, το οφείλει στους Πατέρες, που έργο τους έθεσαν να ερευνούν και να προβάλλουν σε όλες αυτές τις αντιδράσεις το ορθόδοξο, δηλαδή ό,τι είναι πιστή έκφραση του χριστιανικού πνεύματος.
Μια πλευρά του αγώνα αυτού αντιπροσωπεύει και το ιδιαίτερο θέμα, η εθνική θέση για την αϊδιότητα του κόσμου, την οποία με νέα επιχειρήματα παρουσίασαν τον 5ο αιώνα ο γνωστός νεοπλατωνικός φιλόσοφος, Πρόκλος, ο Αμμώνιος και άλλοι. Έτσι άναψε πάλι η συζήτηση που άρχισε ο Βασίλειος, όχι πια στην Καισαρεία, αλλά στην Γάζα της Παλαιστίνης, σημαντικό τότε κέντρο ελληνικής παιδείας και χριστιανικής κινήσεως, από τους τρεις Γαζαίους, τον Αινεία, τον φίλο του Προκόπιο και τον αδελφό του Προκόπιου, Ζαχαρία, τον κατόπιν επίσκοπο Μυτιλήνης, και τον ίδιο σχεδόν καιρό στην Κωνσταντινούπολη, το νέο μεγάλο πνευματικό κέντρο, από τον διάσημο σοφό, ένα εθνικό πού ασπάσθηκε τον Χριστιανισμό, τον Ιωάννη τον φιλόπονο ή γραμματικό.

Ό Αινείας ο Γαζαΐος έγραψε ένα ενδιαφέροντα και για τη μορφή και για το περιεχόμενο φιλοσοφικό διάλογο «τον Θεόφραστο η περί της αθανασίας της ψυχής και της αναστάσεως του σώματος», όπου βρίσκει τον τρόπο να απαντήσει σε επιχειρήματα του Πρόκλου εναντίον των χριστιανικών απόψεων για τη δημιουργία του κόσμου. Αν λέει ο Πρόκλος στους χριστιανούς, ο κόσμος γεννήθηκε μέσα στο χρόνο, τότε ο θεός σας, αφού άρχισε να δημιουργεί από μια στιγμή και πέρα, είναι δημιουργός κατά συμβεβηκός, η δημιουργικότητα δηλαδή δεν είναι μέσα στην ουσία του.

Ό θεός, άπαντα ο Αινείας, είναι η ίδια ή ενεργητικότητα δεν ήταν ποτέ αδρανής, ήταν από πάντα δημιουργός γιατί από πάντα έχει γύρω του τα νοητά όντα, πού είναι δικά του δημιουργήματα. Πληρέστερες απαντήσεις βρίσκουμε στο διάλογο «Αμμώνιος η περί της δημιουργίας του κόσμου», πού έγραψε ο Ζαχαρίας ο Γαζαίος, για να ανασκευάσει κυρίως τον μαθητή του Πρόκλου Αμμώνιο, αλλά και τον γιατρό και σοφιστή (λόγιο) Γέσιο, που υποστήριζαν την άϊδιότητα του κόσμου.

Οι νεοπλατωνικοί υποστηρίζουν, ότι ο όρος δημιουργία σημαίνει απλώς ένα δεσμό αιτιότητας. Ο κόσμος γεννιέται μόνο επειδή είναι το αποτέλεσμα μιας αιτίας είναι λοιπόν συναιώνιος με το δημιουργό του και έχει την ίδια με εκείνον αξία. Προσπάθεια του Ζαχαρία είναι να αναιρέσει και τα δύο σημεία του νεοπλατωνικού επιχειρήματος.

Ό θεός, λέει, είναι νοητός και ασώματος, αδιάφθορος και αθάνατος, «απερίγραπτος», δεν επιδέχεται δηλαδή καμιά περιγραφή, γιατί δεν έχει όρια, είναι πέραν κάθε δεσμού, κάθε σχέσης. Ήταν πάντα δημιουργός, γιατί έχει μέσα του τους δημιουργικούς λόγους όπως ο γιατρός είναι γιατρός και όταν δεν θεραπεύει άρρωστους, έτσι και ο θεός είναι δημιουργός και όταν δεν δημιουργεί άλλωστε με την πρόνοια του είναι πάντα δημιουργός, αφού πάντα συνέχει το σύμπαν . Έπειτα ο θεός, κατά τους χριστιανούς, είναι ο κατ' εξοχήν δημιουργός, γιατί ανέσυρε την ύπαρξη από το μηδέν και της έδωσε και τη μορφή που της ταίριαζε.

Ό θεός, λέει και ο Ζαχαρίας, είναι δημιουργός του όντος εκ του μηδενός, όχι τεχνίτης της μορφής για την ύλη όπως τον θέλησε ο Πλάτων. Πάντα έχει τη θέληση να δημιουργεί, δημιουργεί όμως μόνο όταν είναι για το καλό των δημιουργημάτων, όχι για λογαριασμό του, όχι για να είναι θεός, αλλά γιατί είναι αγαθός.

Ό Γέσιος έλεγε: αν είναι αλήθεια πως ό,τι γεννιέται γεννιέται μέσα στο χρόνο, τότε δεν είναι δυνατό ο ίδιος ο χρόνος να έχει γέννηση, γιατί αν δεχτούμε ότι ο χρόνος γεννήθηκε, θα επακολουθούσε, ότι ο χρόνος γεννήθηκε μέσα στο χρόνο όπερ άτοπον. Ώστε ο χρόνος δεν έχει γέννηση, όπως και ο κόσμος ο ίδιος.

Ό Ζαχαρίας απαντά στο Γέσιο, ότι δεν είναι αλήθεια πώς, ότι γεννιέται, γεννιέται μέσα στο χρόνο (υιός, άγγελοι). Έπειτα δεν είναι καθόλου αναγκαίο ο ίδιος ο χρόνος να γεννιέται μέσα στο χρόνο. Ό χρόνος γεννιέται από την αιωνιότητα, είναι παιδί της αιωνιότητας, του αιώνιου θεού, όπως ο κόσμος, η αισθητή του εικόνα.

Έλεγαν ακόμη οι νεοπλατωνικοί, για να στηρίξουν την άϊδιότητα του κόσμου: ο κόσμος είναι σαν τη σφαίρα, χωρίς αρχή και χωρίς τέλος. Για μένα και για σένα, απαντά ο Ζαχαρίας, είναι ακατάληπτη η αρχή και το τέλος της σφαίρας. Στην πραγματικότητα αρχίζει από κάπου, όπως όταν χαράσσουμε ένα κύκλο. Έτσι και ο κόσμος άρχισε από κάποια στιγμή του χρόνου.

quote:

---

Ή ιστορικότητα είναι μια γενναιότατη εισφορά, του χριστιανικού πνεύματος στην πνευματική κληρονομιά της ανθρωπότητας.

---

Για πολλούς φίλε μου ανεστημένε η «ιστορικότητα» αυτή, αποτελεί και το
Αδύναμο στοιχείο της, αλλά και αίτιο διαμόρφωσης μίας άνευ προηγούμενου ανθρωποκεντρικής αντίληψης που προσδιόρισε καταλυτικά τον υπεροπτικό έναντι της φύσης δυτικό πολιτισμό, με αποτελέσμα αυτό που τώρα ονομάζεται οικολογική καταστροφή και εσχατολικά (Χριστιανικά) μπορεί να αποδοθεί με όρους αποκάλυψης…
Μία θέση (Χριστιανική) πού έρχεται σε αντίθεση με την θεώρηση της Αρχαίας Ελλάδας, όπου είχε συλληφθεί η ιδέα της αδιάσπαστης ενότητας του μακρόκοσμου και του μικρόκοσμου, μια αντίληψη, που ξεκίνησε από τους προσωκρατικούς, και συνεχίστηκε με τους Στωικούς φιλόσοφους, όπου όλα ορατά και αόρατα, είναι οργανικά τμήματα μίας Θείας Ενότητας.

quote:

---

Από όλους τους αντιπάλους του χριστιανικού πνεύματος ο μεγαλύτερος ήταν η ελληνική φιλοσοφία, η ίδια που στα χέρια των Πατέρων ήταν ένας πολύτιμος βοηθός για την εμβάθυνση, την ανάπτυξη και την κατανόηση του. Γιατί οι Πατέρες, με τη στερεή και φωτισμένη πίστη τους, ήξεραν να κατοχυρώσουν την πίστη με τη φιλοσοφία, χωρίς να την προδώσουν. Δύσκολο έργο.
Αν διέφυγε τον κίνδυνο να απορροφηθεί από το νεοπλατωνισμό ο χριστιανισμός, το οφείλει στους Πατέρες, που έργο τους έθεσαν να ερευνούν και να προβάλλουν σε όλες αυτές τις αντιδράσεις το ορθόδοξο, δηλαδή ό,τι είναι πιστή έκφραση του χριστιανικού πνεύματος.

---

Πράγματι δύσκολο να αποδώσεις φιλοσοφικά θέματα «πίστης», διότι η φιλοσοφική σκέψη οφείλει να είναι αδογμάτιστη, αφενός και αφετέρου η φιλοσοφική σκέψη για τον πρώιμο χριστιανισμό ήταν όρος μη υπαρκτός….
Εάν δεν υπήρχαν οι Χριστιανοί πατέρες με την Ελληνική ΠΑΙΔΕΙΑ (ειδωλολατρική φιλοσοφική σκέψη δηλ), ο κόσμος που απλά δεν θα γινόταν Χριστιανικός…
Εάν βέβαια δεν υπήρχε ο Νεοπλατωνισμός δεν θα υπήρχε το αντίπαλο δέος, το οποίο έπρεπε να αντιπαρέλθουν για να προβάλουν κάτι έστω αντίστοιχα φιλοσοφικά αξιόλογο για να στηρίζουν το φιλοσοφικό πλαίσιο της νέας θρησκείας.

quote:

---

Ό θεός, άπαντα ο Αινείας, είναι η ίδια ή ενεργητικότητα δεν ήταν ποτέ αδρανής, ήταν από πάντα δημιουργός γιατί από έχει γύρω του τα νοητά όντα, πού είναι δικά του δημιουργήματα.

---

Όσον αναφορά τον Αινέα τον οποίο δεν γνωρίζω οφείλω να ομολογήσω, θα παραπέμψω απλώς στον προ - παππου μου Πλωτίνο..

quote:

---

"Η δυσκολία που παρουσιάζει στο μυαλό μας αυτή η αρχή, στο μέτρο που μπορούμε να προσεγγίσουμε τη σύλληψή της, μπορεί να εκτεθεί ως εξής: αρχίζουμε θεωρώντας έναν χώρο, έναν τόπο, κάτι σαν χάος. Μέσα σ’ αυτό τον χώρο, που τον συλλαμβάνουμε με τη φαντασία μας είτε σαν δημιουργημένο είτε σαν προϋπάρχοντα, εισάγουμε τον θεό και προχωρούμε στην εξέταση. Ερωτούμε, για παράδειγμα, από πού και πώς αυτός έρχεται να υπάρξει εκεί. Διερευνούμε την παρουσία και την ποιότητα αυτού του νεοεισαχθέντος που προβάλλεται εδώ στη μέση των πραγμάτων από κάποιο ύψος ή βάθος. Αλλά η δυσκολία εξαφανίζεται εάν καταργήσουμε κάθε χώρο προτού επιχειρήσουμε να συλλάβουμε τον θεό. Δεν πρέπει να τοποθετηθεί μέσα σε τίποτα, είτε σαν τοποθετημένος αιώνια στον εαυτό του, είτε σαν να έχει κάνει κάποια είσοδο μέσα στα πράγματα. Πρέπει να τον θεωρήσουμε σαν να υπάρχει μόνος, στην ύπαρξη εκείνη την οποία η ανάγκη της συζήτησης μας αναγκάζει να του αποδώσουμε, με τον χώρο και όλα τα υπόλοιπα σαν μεταγενέστερά του –ο χώρος τελευταίος όλων. Έτσι συλλαμβάνουμε, στο μέτρο που μπορούμε, το χωρίς τόπο. Απορρίπτουμε την έννοια κάθε περιβάλλοντος, δεν τον περιγράφουμε, σαν σε κύκλο, μέσα σε κανένα όριο, δεν του αποδίδουμε καμιά έκταση, δεν έχει καμιά ποιότητα αφού δεν έχει κανένα σχήμα, ακόμη και σχήμα νοητό, δεν κατέχει καμιά σχέση αλλά υπάρχει μέσα στον εαυτό του και για τον εαυτό του προτού υπάρξει οτιδήποτε. Πώς μπορούμε πλέον να σκεφτόμαστε εκείνο το “έτσι συνέβη να είναι”; Πώς μπορούμε να κάνουμε αυτή τη μόνη διαβεβαίωση γι’ αυτόν για τον οποίο κάθε άλλη διαβεβαίωση δεν μπορεί να είναι τίποτα περισσότερο από άρνηση; Αντιθέτως, είμαστε πιο κοντά στην αλήθεια εάν πούμε “έτσι συνέβη να μην είναι”. Τούτο τουλάχιστον περιέχει την ολοσχερή άρνηση του “συμβαίνειν” σ’αυτόν."
( Εννεάδες, VI.8, 11.15-35, )

"Πρέπει να πούμε ότι αυτό που λαμβάνει γένεση καταγόμενο από το ένα το κάνει χωρίς το ένα να κινείται, πράγματι, εάν κάτι λάμβανε γένεση μετά από την κίνηση του ενός, θα ήταν τρίτο κατά σειρά από το ένα, εφόσον θα ερχόταν μετά από την κίνηση και όχι δεύτερο. Αν υπάρχει, λοιπόν, κάτι δεύτερο μετά το ένα, πρέπει να υπάρχει με την ακινησία του ενός, χωρίς καμιά κλίση του ή εκδήλωση της βούλησής του και χωρίς καθόλου να κινηθεί. Τότε, πώς συμβαίνει η γένεσή του και τι πρέπει να σκεφτεί κατά την παραμονή του περί το ένα; Πρέπει να είναι μια έκλαμψη που προέρχεται από αυτό, ενώ το ίδιο παραμένει αμετάβλητο, σαν το λαμπρό φως του ήλιου το οποίο, θα λέγαμε, τρέχει ολόγυρά του, γεννώμενο διαρκώς από αυτόν ο οποίος παραμένει αμετάβλητος. Και όλα τα όντα, όσο εξακολουθούν να υπάρχουν, από τη δική τους ουσία και σε συνδυασμό προς την παρούσα δύναμή τους κατ’ ανάγκη παράγουν μιαν υπόσταση που τα περιβάλλει και που κατευθύνεται προς τα έξω, κάτι που μοιάζει με εικόνα των αρχετύπων από τα οποία παρήχθη. Η φωτιά παράγει τη θερμότητα η οποία προέρχεται από αυτή και το χιόνι δεν κρατάει μόνο μέσα του το ψυχρό. Αυτό το δείχνουν ιδίως όλα τα εύοσμα πράγματα, όσο υπάρχουν, κάτι αναδίδεται από αυτά ολόγυρά τους κι όποιος βρίσκεται κοντά τους απολαμβάνει την ύπαρξή τους." (Εννεάδες, V.1, 6.25-35)

---

«Ω ψυχή μου, μην ποθείς αθάνατη ζωή μονάχα επιδίωκε ό,τι μπορείς να κατορθώσεις»

Ο Χριστιανισμός είναι όντως μια ιστορική θρησκεία, ωστόσο δεν έχει μια ενιαία πορεία και παράδοση στο χρόνο, και έτσι δεν μπορεί να αποτελέσει ασφαλή οδηγό η προφορική παράδοση που το εκάστοτε δόγμα αναπτύσσει (π.χ. Προτεστάντες-Καθολικοί-Κόπτες-Ορθόδοξοι κ.α.), καθώς συχνά αυτή ακριβώς η παράδοση έχει οδηγήσει σε λυσσαλέες διαμάχες και κατακόμβες θυμάτων.

Από την άλλη, δεν είναι και λίγες οι φορές που η παράδοση αλλοιώνει το αρχικό μήνυμα, καθώς για παράδειγμα από πουθενά δεν εξάγεται το ασφαλές συμπέρασμα ότι η έννοια του αμαρτήματος μεταφέρεται στα τέκνα, κάτι που κατά κόρον ισχυρίζεται η παράδοση για το προπατορικό αμάρτημα όμως.

Έτσι, η παράδοση, δηλαδή η μεταφορά έργων και δραστηριοτήτων που παλαιότεροι από εμάς θεώρησαν και εκτίμησαν ως χρήσιμα και ορθά, περιέχει συστατικά συλλογικότητας και ηθικές αντιλήψεις που εδράζονται σε εποχές και πολιτικές καταστάσεις, που σε μεγάλο βαθμό επηρέασαν και διαμόρφωσαν την επικράτηση αυτού που σήμερα, κάπως άκριτα, αναγνωρίζουμε ως παράδοση.

Τίποτα δεν είναι στο απυρόβλητο, πόσο δε μάλλον αξίες και Λόγοι που φέρονται ως Αλήθεια, δίχως αυτό να σημαίνει ότι αναιρούμε κάθετα και αβίαστα.

ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ:
«Γιατί οι Πατέρες, με τη στερεή και φωτισμένη πίστη τους, ήξεραν να κατοχυρώσουν την πίστη με τη φιλοσοφία, χωρίς να την προδώσουν. Δύσκολο έργο.»

Πίστη και Φιλοσοφία. Συμβατές έννοιες άραγε?

Δεν θα έλεγα ότι κατοχύρωσαν οι Πατέρες του χριστιανισμού την πίστη τους με την φιλοσοφία, καθώς η κατοχύρωση θυμίζει μια εξασφάλιση από κινδύνους που αντιλαμβάνομαι ΚΑΙ φοβάμαι, αλλά πολύ περισσότερο «έντυσαν» την πίστη τους.

Αναδομώντας την διαστρωμάτωση του νοήματος πίστης & φιλοσοφίας μπορούμε να επιβεβαιώσουμε την πηγή της φιλοσοφίας, καθώς η πίστη είναι μια υπόθεση και ως εκ τούτου εύκολα ανιχνεύεται.

ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ:
«Αν διέφυγε τον κίνδυνο να απορροφηθεί από το νεοπλατωνισμό ο χριστιανισμός, το οφείλει στους Πατέρες, που έργο τους έθεσαν να ερευνούν και να προβάλλουν σε όλες αυτές τις αντιδράσεις το ορθόδοξο, δηλαδή ό,τι είναι πιστή έκφραση του χριστιανικού πνεύματος.»

Η χριστιανική θεώρηση και έκφραση, αντλεί βάσεις και επιχειρήματα από τον Ιουδαϊσμό. Και εδώ, ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΑ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΙΡΡΟΗ.

Την εποχή που αποδίδεται από την Κ.Δ. η γέννηση του Χριστού, η Παλαιστίνη ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΥΣΕ και η ελληνική παιδεία και φιλοσοφία θριάμβευε. Οι Εσσαίοι, τα κείμενα και η θεολογία των οποίων «επικίνδυνα» γειτνιάζει με την μετέπειτα σε εμάς γνωστή ως χριστιανική διδασκαλία, φαίνεται ότι ΕΝΤΟΝΑ ΕΠΗΡΕΑΣΤΗΚΑΝ από τους Πυθαγόρειους και τους Νεοπυθαγόρειους που πρώτοι είχαν οργανώσει κάποιες μορφές κοινοβιακών/ασκητικών κοινοτήτων μεταξύ των Ελλήνων, κάτι που οι ίδιοι οι Ιουδαίοι ιστορικοί αποδέχονται.

Ας μην ξεχνούμε ότι η μεγάλη συνάντηση Ιουδαϊσμού/Ελληνισμού έγινε στην πτολεμαϊκή ελληνιστική Αλεξάνδρεια, μιας και ήσαν οι δυο κυρίαρχες ομάδες. Ο καλύτερος εκπρόσωπος αυτής της συνάντησης, υπήρξε ο Φίλων ο Ιουδαίος ο Αλεξανδρινός.

Στην προσπάθεια του ο Φίλων να γιγαντώσει τον «αγώνα» κατά τον «ιμπεριαλισμό του ελληνικού πολιτισμού», κατέληξε να γίνει ένας αληθινός Ελληνιστής μεταδίδοντας μια ΙΟΥΔΑΙΚΗ ΕΚΔΟΧΗ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ.

Επάνω στη σύνθεση των Πλατωνικών του απόψεων (όντως λάτρης ο ίδιος του Πλάτωνα) οικοδομήθηκαν λίγο αργότερα τα εποικοδομήματα του Γνωστικισμού αλλά ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΤΩΝ ΠΡΩΙΜΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

Συνεπώς, η επιρροή και «δανεισμός» των Ελλήνων φιλοσόφων είναι αρκετά παλαιός ώστε να μπορεί να «διαφύγει» κάποιος Πατέρας την δράση του.

Τέλος, αυτό το οποίο αναδύθηκε μετά από πολλούς αιώνες ως Ορθοδοξία ή Καθολικισμός, είναι το αποτέλεσμα συγκεκριμένων ομάδων και απόψεων ισχυρών ατόμων και όχι κατ’ανάγκη κάποια πιστή μεταφορά της «παράδοσης».

Ο Ιησους φορουσε λευκα οπως και οι εσσαιοι και γι αυτο πολλοι λενε οτι καταγοταν απο αυτους.Αυτο ομως δεν ειναι απαραιτητα αληθες.Ειναι γεγονος ομως οτι η κοινοτητα των εσσαιων εκει θα ηταν ιδανικο μερος για τον Ιησου,ωστε να προετοιμαστει για την αργοτερα πορεια του.Ετσι λοιπον οταν ηρθαν οι 2 πρωτοι ελληνες μαθητες του αναφωνησε το περιφημο "ηρθε η ωρα να δοξαστει η Βασιλεια του Κυριου".Διοτι τους συνεδεε κοινη σκεψη.

Το εάν είναι αυτή η εικόνα η πραγματική ή όχι είναι ένα άλλο θέμα.

Ωστόσο, η εσχατολογία, ο εσχατολογικός πόλεμος, η ανάσταση και η ριζική αλλαγή του κόσμου με τον ερχομό του Σωτήρα, είναι κοινές αντιλήψεις. Οι κοινότητες των Εσσαίων διοικούνταν από 12 μέλη. Το ίδιο και η ακόλουθοι του Ιησού.

Η συσχέτιση του ονόματος των Εσσαίων με ελληνικό υπόβαθρο, παραμένει μια υπόθεση, αν και πιθανότερο είναι να έχει μια βάση η λέξη «όσιος».

Ο χριστιανισμός, χρωστάει πολλά στους Εσσαίους. Ως προς το σκέλος της φιλοσοφίας που αναπτύσσεται και προωθείται. Οι επιρροές ταυτόχρονα των Εσσαίων από ελληνικά φιλοσοφικά ρεύματα, είναι έντονες αλλά ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΠΑΡΧΗΣ ΤΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΠΟΥ ΑΠΟΔΙΔΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ ΤΟΥ.

Αυτός και ο λόγος, μεταξύ άλλων πολλών, που για έναν μεγάλο αριθμό μελετητών/ιστορικών ο χριστιανισμός αποτελεί ένα «νόθο» παιδί του ελληνισμού.

Είναι τιμή μου που «σταθερές αξίες» του εσωτερικά σαν και εσένα συμμετέχουν στο θέμα.

Θα πω λίγα λόγια πάνω στις σκέψεις σου και θα δώσω αναλυτικότερες απαντήσεις μετά από το επόμενο μήνυμα μου, όπου ολοκληρώνεται το θέμα της αϊδιότητας.

Η ανθρωποκεντρική και υπεροπτική έναντι της φύσης, αντίληψη του δυτικού πολιτισμού ήταν αποτέλεσμα του άκρατου υλισμού, της πλεονεξίας και της έλλειψης ταπεινότητας, σεβασμού και αγάπης που κυριάρχησαν στην ανάπτυξη της κοινωνίας. Το πρόβλημα που έχουν όλες οι «χριστιανικές» κοινωνίες γεμάτες με σύμβολα, και νόμους αλλά χωρίς Χριστό.

Συμφωνώ μαζί σου στο ότι μαζί με όλα αυτά η «ιστορικότητα» μπορεί να λειτούργησε στο ρόλο του θεωρητικού υπόβαθρου. Ήταν και αυτή ένα από τα εκατοντάδες θέματα που εισρεύσανε μέσα στις κοινωνίες μέσα από την παραμορφωτική έως και άθλια πολλές φορές συνουσία θρησκευτικής και πολιτικής εξουσίας και συμφερόντων. Επίσης γνωρίζεις ότι ο τρόπος που προσλαμβάνει η κοινωνική μάζα, μια φιλοσοφική ή θεολογική ή οποιαδήποτε άλλη θέση έχει να κάνει με το επίπεδο επίγνωσης αυτού του κόσμου.

Θεωρώ λίγο υπερβολική τη διαπίστωση σου ότι χωρίς τους Χριστιανούς πατέρες με την Ελληνική ΠΑΙΔΕΙΑ, ο κόσμος δεν θα γινόταν Χριστιανικός. Δεν ξέρω πως θα ήταν, αλλά η δυναμική εξάπλωσης της νέας θρησκείας ακόμα από τους αποστόλους είχε ήδη οριοθετήσει την εξάπλωση της.

Όντως ο νεοπλατωνισμός υπήρξε το αντίπαλος δέος το οποίο κατά κάποιο τρόπο έπρεπε να αντιπαρέλθουν οι Πατέρες. Αυτοί οι πατέρες που είχαν αυτή τη παιδεία την αγαπούσαν γιατί ήταν ένα κομμάτι τους. Η επαφή τους με την χριστιανική αλήθεια, όχι νοητικά ή φιλοσοφικά αλλά δια εσωτερικής αποκάλυψης άνδρωσε τη πίστη τους προς το χριστιανικό θεό. Γιατί να εγκατέλειπαν τον Νεοπλατωνισμό που καλά γνώριζαν για κάτι άγνωστο εαν δεν συγκλονίζονταν από αυτό?

Ήταν πια χριστιανοί όταν θέλησαν την εποχή της μεγάλης και αναπόφευκτης σύγκρουσης να στηρίξουν τη πίστη τους χρησιμοποιώντας αυτό το οποίο την «καταδίωκε».

Δεν πιστεύω λοιπόν ότι ήταν μια συντονισμένη προσπάθεια, ότι δηλαδή κάποιοι είπαν: «έχουμε μια καινούρια θρησκεία χωρίς φιλοσοφικό υπόβαθρο» οπότε ας «χρησιμοποιήσουμε το νεοπλατωνισμό που έχουμε διδαχθεί». Αυτό προήλθε μέσα από την αντιπαλότητα των ιδεών της εποχής.

ΜΕ ΕΚΤΙΜΗΣΗ

Αναστημενε γραφεις,

quote:

---

Θεωρώ λίγο υπερβολική τη διαπίστωση σου ότι χωρίς τους Χριστιανούς πατέρες με την Ελληνική ΠΑΙΔΕΙΑ, ο κόσμος δεν θα γινόταν Χριστιανικός. Δεν ξέρω πως θα ήταν, αλλά η δυναμική εξάπλωσης της νέας θρησκείας ακόμα από τους αποστόλους είχε ήδη οριοθετήσει την εξάπλωση της.

---

quote:

---

Δεν μου παει να γραψω σε Φιλοσοφικο Φορουμ με το αλλο μου ΝΙΚ. Το αλλο ΝΙΚ, ειναι απλα ενας αγωνας, για την ελευθερια λογου,τις επιλογες και τον σεβασμο προς τον συνανθρωπο.

Πλατωνας.

---

Edited by - ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ on 06/02/2006 15:41:56

quote:

---

Δεν κατάλαβα ??????

---

Πλάτωνας

Η προσπάθεια ανάλυσης του θέματος «πνεύμα ύλη» είναι πραγματικά πολύ δυσχερής ιδιαίτερα όσο αφορά τον πνευματικό τομέα.
Και αυτό διότι πάρα γεγονός ότι η διανόηση του ανθρώπου φτάνει πολλές φορές σε μεγάλα ύψη κατανοήσεως της Θεότητας και γενικά του πνευματικού κόσμου, εν τούτοις ο συναισθηματικός και ψυχολογικός κόσμος του ανθρώπου απέχει πάρα πολύ της πραγματικότητας και βρίσκετε πολύ μακριά από την αλήθεια.
Πράγμα το οποίο συμβαίνει διότι από την παιδική ηλικία του ανθρώπου η ζωή του είναι συνυφασμένη απόλυτα με την ύλη.

Η παχυλότητα της ύλης έχει κλείσει τους πόρους της συνειδήσεως του και δεν δύναται να συλλαμβάνει εύκολα τον κόσμο του πνεύματος. Τα αναπνευστικά όργανα της ψυχής είναι βεβηλωμένα και δυσκολεύονται να αναπνεύσουν τον αρωματισμένο και ζωογόνο αέρα του πνεύματος.
Το υλικό στοιχείο του της ζωής ,έχει κατακαλύψει ολόκληρο σχεδόν το είναι του ανθρώπου. Τα πάντα γύρω του τα διέπει η ύλη , ενώ ο άνθρωπος είναι και πνεύμα, συνίσταται από ψυχή και σώμα.
Κατά συνέπεια για να δυνηθούμε να εμφιλοχωρήσουμε μεταξύ των δύο τούτων κόσμων , οι οποίοι αποτελούν την ύπαρξη του ανθρώπου θα πρέπει πρώτα από όλα να ενισχυθούμε «εξ άνωθεν».
Φυσικά θα πρέπει να προβούμε και σε μια επισταμένη έρευνα από την οποία θα προσπαθήσουμε να εξάγουμε τα λογικότερα και θετικότερα συμπεράσματα , τα οποία θα χρησιμοποιήσουμε για την εκκαθάριση της υφιστάμενης μέσα μας εσφαλμένης αντίληψης όσο αφορά των συμφέρον του ανθρώπου.
Οι χριστιανοί για να μην χαθούνε στα πέλαγα της γνώσης, η προσπάθεια τους για την «εξ άνωθεν» βοήθεια θα πρέπει να επιζήτητε μέσω της νοερής προσευχής ,ενώ η έρευνα θα πρέπει να διεξαχθεί βάσει του γραφικού σχεδίου του Θεού, αρχίζοντας από τον Δημιουργό και καταλήγοντας στα δημιουργήματα Του.
«Το γαρ Πνεύμα πάντα ερευνά , και τα βάθη του Θεού.» Και «τα του ανθρώπου ειμή το πνεύμα του ανθρώπου το εν αυτώ;» (Α` Κορ. Β` 11 ).

Γραφικό σχέδιο Θεού

Έχουμε λοιπόν το δικαίωμα δια της χάριτος του Θεού να ερευνήσουμε τα πάντα στην δημιουργία και ειδικότερα την ζωή του Χριστού προς μίμηση. «Ερευνάτε τας γραφάς…εκείναι είσιν αι μαρτυρούσαι περί Εμού»(Ιω ε` 39)
Ο διαχωρισμός των δύο αρχικών στοιχείων της δημιουργίας , η διασαφήνιση πνεύματος και ύλης Θεού και κόσμου γίνεται από τον λόγο αυτού. «Συ κατ` αρχάς , Κύριε την γη εθεμελιώσας και έργα των χειρών Σου εισίν οι ουρανοί . αυτοί απολούνται , Συ δε διαμένεις και πάντες ως ιμάτιον παλαιωθήσονται και ωσεί περιβόλιον ελίξεις αυτούς , και αλλαγήσονται Συ δε ο αυτός ει και τα έτη Σου ουκ εκλειψονται.» ( Ψαλ. ρα 25 ).
Πάντα τα έργα των χεριών Σου , ο φυσικός κόσμος, φθείρεται, Συ μένεις άφθαρτος , τα πάντα θα παλαιωθούν ως ιμάτιο και θα τυλίξεις αυτά προς αλλαγή και για να ποιήσεις τα πάντα νέα, Συ όμως είσαι αναλλοίωτος και άφθαρτος και τα έτη Σου δεν θα εκλείψουν ποτέ.
Βλέπουμε λοιπόν ότι έχουμε αφήσει την προσωρινή ύλη να μας περιβάλει 100% ψυχή και σώμα, ενώ ο πνευματικός κόσμος του οποίου μετέχουμε σαν άνθρωποι και ο οποίος προΰπαρχε του υλικού έχει ελάχιστο μερίδιο μέσα μας σε σχέση με την φθοροποιό και αυτοφθειρόμενη ύλη που έχει πρωτεύοντα και καταλυτικό ρόλο και θέση.
«Και νυν δόξασον με συ. Πάτερ παρά σεαυτώ της δόξης η είχον προτού τον κόσμο παρά σοί».( Ιω. ιζ 5 ). Ο Κύριος μιλάει για μια δόξα την οποία είχε προτού δημιουργηθεί ο κόσμος τον οποίο βλέπουμε , ακούμε και νοούμε. Άρα δεν υπήρξε εποχή και χρόνος ούτε θα υπάρξει , κατά τον οποίο να μη υπάρχει Θεός.

Αλλά τίθεται ένα ερώτημα : υπό ποια μορφή βρισκόταν ο Θεός πριν κτιστούν τα σύμπαντα και σε ποιο σημείο του ακαθορίστου τόπου και χρόνου ;
Βλέπουμε ότι η μοναδική μορφή του Θεού πάντοτε είναι η αγάπη ο δε χρόνος και τόπος είναι το άπειρο του χώρου , στο οποίο δημιουργήθηκε το σύμπαν. Σε αυτό το άπειρο χάος βρίσκετε ο Θεός ως πνεύμα , διότι «πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας αυτόν εν πνεύματι και αληθείαν δει και προσκυνείν.» (Ιω δ 24 ) . η επιβαλλόμενη ως λογική και δίκαιη λατρεία προς τον Θεό είναι η δια του πνεύματος αλλά και των αισθήσεων .αλήθεια είναι κάθε τι το οποίο βλέπουμε ακούμε και συλλαμβάνουμε δια των αισθήσεων .

Αληθινή λατρεία

Εκείνο το οποίο δεν βλέπουμε αλλά νοούμε και πιστεύουμε βάσει των γραφικών δεδομένων είναι και αυτό αλήθεια. Επομένως η αληθινή λατρεία είναι του πνεύματος και των αισθήσεων , ολοκληρωμένος ο εσωτερικός και εξωτερικός κόσμος του ανθρώπου , θα πρέπει μάλιστα να προσφέρετε αυθόρμητα , ο άνθρωπος , διότι τότε στην λατρεία του Θεού διότι μόνο τότε ο Θεός γίνεται νοητός και αισθητός , τότε μπορεί κάποιος να πει ότι γεύεται αυτόν ως αγάπη , ειρήνη , δικαιοσύνη. Τέτοιους προσκυνητές ζητάει και ο Θεός.

Εκ την απειρώτητας του Πνεύματος του Θεού λοιπόν παράχθηκαν τα πάντα, από τον πνευματικό κόσμο ξεπήδησαν τα απειράριθμα δημιουργήματα μεταξύ των οποίων ο Θεός έπλασε ένα μικρό δημιουργηματάκι εκ λάσπης και εντός αυτού έκρυψε ένα τεμάχιο από το Πνεύμα Του. Αυτό το μίγμα από πυλό , και αυτός ο πυλός δεν είναι άλλος από τον άνθρωπο , ο οποίος δια Ιησού Χριστού κατέστη η «κορωνίδα της κτίσεως», καθότι σε κανένα άλλο από τα κτίσματα δεν τέθηκε η σφραγίδα της γνώσεως και της Θείας καθομοιώσεως.
Η εκδήλωση του Θείου σε όλη την κτίση γίνεται και αυτή δια μέσο του ανθρώπου.
Ο Θεός είναι ο πατέρας πάσης κτίσεως , και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι από τα έργα του κανένα εκ των δημιουργημάτων του δεν μπορεί να τα ποιήσει. Τα έργα του μαρτυρούν την θεία προέλευση του πνεύματος , την θεία καταγωγή της πνευματικής του υποστάσεως.

Ουδεμία σύγκριση

Ούτε μία σύγκριση μπορεί να τεθεί για την ανωτερότητα του ανθρώπου από τα ζώα.
Αν και υπάρχουν ζώα μεγαλύτερης σωματικής ισχύος από τον άνθρωπο πχ το άλογο ή ο ελέφαντας ο οποίος ζυγίζει χιλιάδες κιλά και με την προβοσκίδα του μπορεί να ξεριζώνει τεράστια δέντρα , όμως δεν έχει την διανοητική ικανότητα να την χρησιμοποιήσει ως μπουλντόζα για την διάνοιξη δρόμων και την ανοικοδόμηση πόλεων ! ή η φάλαινα που είναι ακόμα μεγαλύτερη από αυτόν και η οποία περικλείετε από τεράστιες φυσικές δυνάμεις , είναι δε και πανέξυπνο ζώο , δεν είδαμε όμως ποτέ να κτίζει υποθαλάσσιες πόλεις ή πλοία !
Ποιος είδε ποτέ ζώο να κατασκευάζει πυραύλους ή μικροτσίπ, ποιος είδε γάτα ιχθυοπώλη ; ποιος είδε ποτέ σκύλο ο οποίος είναι το πλέον νοήμον κατοικίδιο να διαλογίζεται ή να προσεύχεται ;
Ο πίθηκος έχει χέρια και πόδια , θα μπορούσε να πράττει ό,τι και ο άνθρωπος , ποιος τον είδε ποτέ να καλλιεργεί την γη ; να φυτεύει αμπέλια ή ελιές ; ποιος είδε πίθηκο σε εποχή παγετού να ανάβει φωτιά να ζεσταθεί ; ακόμα και φωτιά να βρει θα μείνει δίπλα της να ζεσταθεί αλλά δεν έχει την διανοητική ικανότητα να ρίξει ξύλα πάνω της από τον δίπλα σωρό πριν σβήσει, πράγμα που πρακτικά θα μπορούσε πολύ εύκολα!

Είναι ανεδαφικό να υποστηρίζεται ότι ο άνθρωπος δεν διαφέρει του ζώου, το ζώο έχει την μοναδικό σκοπό να υπηρετεί τον άνθρωπο στον παρόντα κόσμο .
Ο Δημιουργός ποτέ δεν «ενεφύσησε πνοή ζώσα εις τους μυκτήρας αυτού» , ούτε έδωσε εντολή σε κάποιο ζώο ώστε να την παραβεί και να γνωρίσει καλό και πονηρό να αποκτήσει νου και λογικότητα.

Αθεϊσμός

Ο υλισμός προσπαθεί να απομακρύνει την σκέψη του , όπως ο Κάιν , από το ότι υπάρχει Θεός για να μην ενοχλείτε από την συνείδηση του.
Βέβαια ο Θεός έδωσε Θεϊκή εξουσία στον άνθρωπο για να τον υπηρετούν τα πάντα και αυτός κατάντησε δούλος των πάντων, υποτελής και υπηρέτης της ύλης και των παθών του. Την εξουσία του αυτή την παραχώρησε στην ύλη , ούτως ώστε η ύλη να κυβερνά το παν γύρω από την ζωή. Θέτοντας επικεφαλής τον άρχοντα του σκότους ο οποίος κατορθώνει να μεταβάλει τον υλικό πλούτο από δώρο Θεού σε επιβλαβέστατο στοιχείο του ανθρωπίνου προορισμού.

Έτσι βλέπουμε να υπάρχει διηνεκής ανταγωνισμός μεταξύ οικογενειών κοινωνιών και μεταξύ λαών. Ο οποίος καταλήγει σε μίσος , σε εχθρότητα και πολέμους, προς χάρη του οικονομικού, του υλικού παράγοντα.
Ιδρύονται φιλοσοφικά , πολιτικά , θρησκευτικά και κοινωνικά συστήματα , με στόχο και σκοπό να στηρίξουν και να εδραιώσουν το κράτος της ύλη.

Η ύλη είναι φθαρτό δημιούργημα και μεταδίδει φθορά στους υπηκόους της , όταν δεν προηγείται το Θεϊκό στοιχείο, αλλά και από απόψεως αποδοτικότητας δεσμεύεται και περιορίζετε στο ελάχιστο ποσοστό υπό του άρχοντος αυτής , «τη γαρ ματαιότητι η κτισις υπετάγη , ουχ εκούσα , αλλά δια τον υποτάξαντα»(Ρωμ η 20 ), ώστε να μη ρέουν τα αγαθά αυτής προς εξυπηρέτηση των πραγματικών αναγκών της ανθρωπότητας.
Η ύλη έχει θάψει κάτω από τα ερείπια της ολόκληρη την πνευματική υπόσταση του ανθρώπου , είναι δέσμιος και αιχμάλωτος της ο άνθρωπος, έχει ολόκληρο το είναι του δοσμένο σε αυτήν , ζει για να τρώει και μόνο για τρώει…

Επανάσταση

Ο κόσμος του πνεύματος όμως έχει κηρύξει επανάσταση εναντίον της ύλης με αρχηγό τον Κύριο Ιησού. Το πρώτο σύνθημα αυτής της επανάστασης ειπώθηκε στην πρώτη μάχη του Κυρίου και ήταν το «ουκ επ άρτω μόνω ζησεται ο άνθρωπος , αλλ επι παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού» (Ματθ δ 4) .
40 ημέρες πάλευε με την ύλη , την οποία νίκησε κατά κράτος , δείχνοντας στον υλισμό , ότι το πνεύμα είναι ισχυρότερο της ύλης ! ότι το πνεύμα είναι η δημιουργική δύναμη από την οποία προέρχονται τα πάντα, ότι το πνεύμα ζωοποιεί και αξιοποιεί τα πάντα. Ο άνθρωπος δεν δύναται να ζήσει μόνο με ύλη αλλά με κάθε λόγο εξερχόμενο εκ του στόματος του Θεού.

Είδαμε όμως τον Κύριο να δίνει και άλλες μάχες, εν μέσο των οποίων εξέδωσε και άλλα συνθήματα : «μη ουν μεριμνήσετε εις την αύριον…αρκετόν τη ημέρα και η κακία αυτής»(Ματ ς 34). Μην κάνετε σκέψεις έλεγε παρά μόνο για το τι θα φάτε τι θα ποιήσετε τι θα ενδυθείτε , αρκετή είναι φροντίδα της ημέρας. Σε άλλο σημείο όμως λέει «επ ελπίδι οφείλει ο αροτριών αροτριάν…»( Α Κορ. θ 10 )
Μα εκείνος που καλλιεργεί του αγρούς δεν μεριμνά για την αύριον ;
Διότι ο θερισμός έρχεται έπειτα από μήνες ή η καλλιέργεια δέντρων αποσκοπεί σε πολύ πιο μακροχρόνια συγκομιδή καρπού έπειτα από χρόνια !
Δεν εννοεί λοιπόν εγκατάλειψη και αμεριμνησία για την ύλη αλλά ένα σφυροκόπημα κατά αυτής , μέχρι να καταφέρει ο άνθρωπος να την τοποθετήσει στο επίπεδο που της πρέπει, αρχομένη δηλαδή και όχι άρχουσα !!!

«Εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού , ότι ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν , ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας και ο πατηρ ημων ο ουράνιος τρέφει αυτά…καταμάθετε τα κρίνα αγρού πως αυξάνει , ου κοπιά ουδέ νήθει λέγω δε ημίν ότι ουδέ Σολομών εν πάση τη δόξη συτού περιεβάλετο ως εν τούτων.»(Ματθ ς 26-29)
Με λόγια αυτά δεν διδασκόμαστε αργία και εγκατάλειψη , αλλά είναι μια κρούση ένα χτύπημα κατά της ύλης η οποία είναι ο χειρότερος εχθρός όταν κατέχει κυριαρχικά δικαιώματα στις σκέψεις και τις ενέργειες του ανθρώπου.
Και μας εξηγεί ακόμα μια φορά τον τρόπο : «Μη ουν μεριμνήσητε λέγοντες τι θα φάγωμεν ή τι θα πιώμεν ή τι θα περιβαλώμεθα…ζητείτε δε πρώτον τη βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνη αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται ημίν.»(Ματ ς 33).
Ο άνθρωπος δηλαδή πρέπει να ψάχνει πως θα ιδρύσει μέσα του την βασιλεία του Θεού και του πνευματικού κόσμου από τον οποίο προέρχονται ΟΛΑ τα αγαθά, για να μπορέσει να τα έχει και αυτά άφθονα!

Μέσα λοιπόν από την ζωή και τους λόγους του Κύριου Ιησού ο διαχωρισμός πνεύματος ύλης είναι εννοούμενος μεν, εφαρμόσιμος δύσκολα δε ,ως προς την επίτευξη του, εσωτερικά αλλά και εξωτερικά του ανθρώπου.
Οι πραγματικοί χριστιανοί που ζουν και πιστεύουν με τους λόγους το Ιησού Χριστού οφείλουν όμως να συμμετέχουν ενεργά στον αγώνα που αυτός ξεκίνησε και κέρδισε με εφόδιο τα συνθήματα Του, και με νοερή προσευχή για να επιτευχθεί ο στόχος που δεν είναι άλλος από την υπόταξη της ύλης στο πνεύμα

Είναι κανόνας της φύσης η ύλη να υπηρετεί το πνεύμα του ανθρώπου και όχι το πνεύμα την ύλη !
Ας τοποθετήσει ο άνθρωπος σε κατώτερο επίπεδο τον υλικό κόσμο από τον πνευματικό.

Υγ. Εάν το επιτελείο του esoterica.gr θεωρεί ότι αξίζει το κόπο να φιλοξενηθεί στις σελίδες με τα άρθρα του το παραπάνω κείμενο μπορεί να το ανεβάσει ,απλά να βάλει την υπογραφή
« ο ελάχιστος όλων, Σ.Γ»

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

ΠΙΣΤΗ ΠΟΥ ΝΑ ΜΕΤΑΚΙΝΕΙ ΒΟΥΝΑ ΝΑ ΕΧΩ
ΑΓΑΠΗ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΩ
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΩ

Η αποστολική επέμβαση σου, θυμίζει αρκετά παπα, και το γράφω χαριτολογώντας, μιας και ο Αναστημένος (μα και όσοι συμμετάσχουν) όχι μόνο γνωρίζει τις υποδείξεις του Αποστόλου Παύλου,μα δίνει την εντύπωση (αν εξαιρέσουμε αλλου τις αντιδράσεις του προς τον σβαμπε), πως είναι σοβαρός στην ερευνα, και στην χριστιανική του πίστη.

Ομως αγαπητέ Ευστάθιε, διέκρινε τον διάλογο για το αληθές που γίνεται, από μια ακόμα παυλικο προσηλυτιστική πρόσφορα (Εκκλησίας) που μας προτείνεις.

Στο γράφω γιατί έπραξες και στη Χορτοφαγία, το ίδιο αμάρτημα.

Ο Παύλος τα είχε με τους φιλοσόφους, γνωρίζεις μήπως το γιατί?

Γιατί θα εξετάσουν τα λόγια από όπου και να έρχονται, όπως αυτά που γράφεις.

quote:

---

Εκ την απειρώτητας του Πνεύματος του Θεού λοιπόν παράχθηκαν τα πάντα, από τον πνευματικό κόσμο ξεπήδησαν τα απειράριθμα δημιουργήματα μεταξύ των οποίων ο Θεός έπλασε ένα μικρό δημιουργηματάκι εκ λάσπης και εντός αυτού έκρυψε ένα τεμάχιο από το Πνεύμα Του.

---

Ζητώ συγγνώμη.

Αναρωτιέμαι, βάση ΠΟΙΟΥ θεσφάτου ορίζεται τελικά το Θείο ώστε να εξάγουμε την ταμπέλα του Άθεου? Διότι, απλά περί ταμπέλας πρόκειται φίλτατε και όχι περί ουσίας.

Και εξηγούμε.

Ένθεος και οπαδός της θεογνωσίας είναι αυτός που αναζητά εναγώνια μέσα στις επιστήμες, τις θρησκείες, τη φιλοσοφία, την ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΗΤΑΣ.

ΑΘΕΟΣ αλλά και οπαδός της ΑΘΕΪΑΣ είναι εκείνος που αρκείται μακάριος στην τυφλή πίστη και άκριτη αποδοχή, ουσιαστικά υποθέτοντας, ενός παραδοσιακού Θεού-μύθου κάποιας εκ των διαφόρων θρησκειών.

Ιεροποιήσαμε λοιπόν την άγνοια για το τι συμβαίνει γύρω μας και την βαφτίσαμε «Θεό». Ανιεροποιήσαμε ταυτόχρονα την γνώση και το σπέρμα της Σοφίας, ΤΗΝ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ, και την ονομάσαμε ΑΘΕΪΑ ή και ΣΑΤΑΝΑ.

Υπάρχουν πράγματι χιλιάδες λογικές, λογικοφανείς αλλά και παράλογες φήμες, ιδέες, γνώμες γύρω από το θέμα που θέτεις.

Αυτό ήταν Ελληνικό επειδή αυτός είπε αυτό σε εκείνον........
Εκείνο έχει Ιουδαϊκή επίδραση επειδή κάποτε πέρασε από εκεί αυτός.....
Αυτό συνδέεται με το άλλο επειδή αναφέρθηκε στο τάδε κείμενο του οποίου ο συγγραφέας είχε Ελληνίδα συννυφάδα....
Ο Ιησούς ήταν Αμερικάνος επειδή φορούσε Timberland…….

Όλα μπορεί να έχουν βάσει μπορεί και τίποτα. Ο πιο ασφαλείς αλλά και δύσκολος τρόπος είναι να συγκρίνουμε για να δούμε τις ομοιότητες ή τις διαφορές τους. Να η καταγραμμένη Πατερική διδασκαλία, να και οι διάφορές φιλοσοφικές απόψεις......

Έτσι θα αποφασίσουμε για το τι πρέπει να κατηγορήσουμε τους Πατέρες......για κλέφτες, για καταστροφείς της κληρονομιάς, για χριστιανολάγνους ή για αρχαιολάγνους?
Διαφορετικά καταλήγουμε σεναριολάγνοι, επαναλαμβανόμενοι γυρολόγοι των «επιχειρημάτων» μας.......

Κατ΄ αρχήν να σε ευχαριστήσω ότι «σεβάστηκες» την πίστη μου και δεν μπήκες στο θέμα σαν «γελαστή πορδίτσα» θα ήθελα όμως να σε παρακαλέσω να ξεφύγεις λίγο από τον «φιλοσοφικό σου οίστρο» και να μην συμπεριφέρεσαι σαν γελαστή πορδίτσα.

Ακόμα και εσείς οι γελαστοί φιλόσοφοι που όλα τα γνωρίζεται ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΗΝ ΕΙΡΩΝΕΙΑ θα μπορούσατε κάποιες στιγμές να ξεπεράσετε τον «φτασμένο» εαυτό σας και να σεβαστείτε τον άλλον και την άποψη του, ειδικά όταν τόσο ευγενικά την παραθέτει, όπως ο ΕΛΑΧΙΣΤΟΣ.

Πρώτο θέμα ΝΙΚ.

Επειδή ανέφερες κάποια θέση μου προς την διαχείριση, επί του θέματος των διαγραφών των μελών που αναφέρεσαι, σε ενημερώνω ότι η άποψη της διαχείρισης να ζητά κατ΄ ιδίαν συνάντηση είναι απαράδεκτη ΟΣΟ απαράδεκτη είναι και η απαίτηση των μελών να επιστρέψουν με το ίδιο ΝΙΚ αφού διαγράφτηκαν.

Το σεβασμό προς τα νέα μέλη τον αποκτάς ΜΕ ΤΟ ΗΘΟΣ ΤΟ ΥΦΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΤΩΝ ΜΗΝΥΜΑΤΩΝ.

Δεύτερο θέμα : Κόκκινα γράμματα/ Εσσαίοι/ Νόθα παιδιά κ.λ.π

Δεν θα σου απαντήσω γιατί επικαλείσαι γραφόμενα άλλων. Εάν ΕΣΥ έχεις κανένα σοβαρό και αποδεικτέο επιχείρημα ΕΞΩ από υποθέσεις, εκτιμήσεις, θέσεις, σεναριολογίες, σεναριολαγνίες, υποθέσεις «μελετητών» είμαι έτοιμος να σε ακούσω.

Καλείσαι λοιπόν να μου αποδείξεις αφού μου εξηγήσεις τι είναι Ελληνισμός?,
1.αν οι Εσσαίοι είναι γνήσιοι εκφραστές του?
2.Αν ο Χριστός ή η Πατερική διδασκαλία είναι γνήσια έκφραση των Εσσαίων? Και
3.Αν ο Χριστιανισμός είναι νόθο παιδί των Εσσαίων, του Ελληνισμού, ή του Ιουδαϊσμού?

Διαφορετικά τις εκτιμήσεις επί υποθέσεων τις θεωρώ το λιγότερο εικασίες και το περισσότερο λάσπη. Επειδή λοιπόν η λάσπη δεν είναι αποδεκτή σε αυτό το θέμα σου προτείνω να χρησιμοποιήσεις θέματα βούρκους στο «Μύθος και Θρησκεία» που η διαχείριση αφήνει ανοικτά για αυτούς που επιδίδονται στο σπορ......

Τρίτο θέμα : -ισμοί / Θρησκεία/ παιδιά του Αναστημένου κ.λ.π

quote:

---

να το γράψεις και να το επαναλάβεις 100 φορές , και αν έχεις όπως λες ένα επίπεδο επίγνωσης, πρέπει να προσέχεις στο εξής, τα παιδιά σου (αν έχεις), μα και όποια μικρά παιδιά,....να βρίσκονται μακρόθεν Ναών, Τζαμιών και Συναφών…διαφορετικά, (αλήθεια σου λέω, εις το Όνομα του Σωτήρα σου), πέφτεις πρώτος εσύ σε αντιθέσεις, και στην παγίδα του λόγου σου.

---

quote:

---

Όλα μπορεί να έχουν βάσει μπορεί και τίποτα. Ο πιο ασφαλείς αλλά και δύσκολος τρόπος είναι να συγκρίνουμε για να δούμε τις ομοιότητες ή τις διαφορές τους. Να η καταγραμμένη Πατερική διδασκαλία, να και οι διάφορές φιλοσοφικές απόψεις......

---

Αλλος τρόπος αντίληψης..

ΤΟ 1947 στην οροσειρά Kirbet Qumran, πλάι στη Νεκρά Θάλασσα, βρέθηκε ολόκληρη βιβλιοθήκη της ιουδαϊκής μοναστικής κοινότητας που είχε τον καταυλισμό της εκεί πλησίον. Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες αρχαιολογικές ανακαλύψεις της εποχής μας. Όχι μόνο γιατί πλουτίστηκαν έτσι οι γνώσεις μας σχετικά με το ιουδαϊκό θρησκευτικό κόμμα των Εσσαίων της εποχής του Χριστού, αλλά και γιατί ορισμένες αντιλήψεις αυτής της θρησκευτικής κοινότητας μοιάζουν αρκετά προς τις χριστιανικές, με άλλα λόγια προέρχονται πιθανώς από τους Εσσαίους.

Από παλαιότερες πηγές ξέρουμε για τους Εσσαίους ό,τι γι' αυτούς παραδίδει ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος και ο Φίλωνας, Ιουδαίος φιλόσοφος στην Αλεξάνδρεια. Σχετικώς λίγα πράγματα και αυτά παραποιημένα.

Ο Ιώσηπος π.χ. αμιλλώμενος προς τις ελληνικές φιλοσοφικές σχολές, παρουσιάζει και τους Εσσαίους, μαζί με τους Σαδδουκαίους και τους Φαρισαίους, όχι ως θρησκευτικοπολιτικές παρατάξεις, όπως πράγματι ήσαν, αλλά ως φιλοσοφικές σχολές. Στην εποχή μας, ο Ed. Schure στους "Μύστες" μάς έδωσε μια εικόνα γι' αυτούς ως "μύστες" κάποιας εσωτερικής παράδοσης, ενώ ήταν κυρίως μια βαθιά έκφραση ενός θρησκευτικοπολιτικού κόμματος.

Την εκτίμηση αυτή περί των Εσσαίων επιβεβαιώνουν τα κείμενα της βιβλιοθήκης της εσσαϊκής ιερής κοινότητας στο Qumran, που ανακαλύφθηκαν τυχαία το 1947: ένα κατσίκι ξέφυγε από μικρό κοπάδι που έβοσκε στην περιοχή και χώθηκε σε τρύπα του βράχου που οδηγούσε προφανώς σε σπηλιά. Το τσοπανόπουλο έριξε πέτρες για να υποχρεώσει το κατσίκι να βγει: αντί γι' αυτό όμως άκουγε στάμνες ή κιούπια να σπάνε και πήγε το μυαλό του σε θησαυρό. Έτσι κινητοποιήθηκε η οικογένεια και η φυλή.

Στο πρώτο αυτό σπήλαιο υπήρχαν αληθινοί αρχαιολογικοί θησαυροί. Οι πρώτοι που εισέβαλαν κατέστρεψαν αρκετά, έμειναν όμως και ορισμένα κείμενα σχεδόν άθικτα. Έτσι άρχισε η περιπέτεια των χειρογράφων του Qumran. Αρχαιολογικές σχολές, υπουργεία Εξωτερικών και ΟΗΕ κινητοποιήθηκαν: άλλα δέκα σπήλαια βρέθηκαν στην ίδια περιοχή, ανακαλύφθηκαν χειρόγραφα και στα νοτιότερα της ίδιας περιοχής, μελετήθηκαν από τους ειδικούς και σήμερα είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου σε πολλές γλώσσες, ακόμα και στην ελληνική (Τα κείμενα της Νεκράς Θάλασσας, Αθήνα 1988).

Σε άλλο άρθρο μπορεί να γίνει λόγος για την ιστορία της εσσαϊκής κοινότητας, όπως βγαίνει από τα κείμενά της, να δοθεί κάποια ανάλυση των κειμένων αυτών για να εκτιμηθεί η αξία τους καθ' αυτή: σ' αυτό όμως εδώ το άρθρο λόγος θα γίνει για την πιθανή ΕΠΙΔΡΑΣΗ των χειρογράφων αυτών από θεολογική, οργανωτική και λατρευτική άποψη επί του αρχικού χριστιανισμού, δηλαδή στις συλλήψεις του, τη ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΓΛΩΣΣΑ και στην εκκλησιαστική οργάνωση.

Αυτό θα κάνουμε στη συνέχεια, αφού σημειώσουμε το εξής ενδιαφέρον: τα Ευαγγέλια αναφέρουν Φαρισαίους, Σαδδουκαίους, Ζηλωτές, Ηρωδιανούς, Μαθητές του Ιωάννη του Βαπτιστή, ΠΟΥΘΕΝΑ όμως δεν αναφέρουν Εσσαίους. Αυτό κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, γιατί οι Εσσαίοι δεν ήσαν μόνο οι πολυάριθμοι κοσμοκαλόγεροι -αγρότες στο Qumran, αλλά, όπως μας πληροφορεί το χειρόγραφο της Δαμασκού, υπήρχαν Εσσαίοι παντρεμένοι με οικογένειες και σε άλλες περιοχές της Παλαιστίνης.

Έπειτα, σήμερα, δεν υπάρχει κανείς ειδικός μελετητής των χειρογράφων που να αμφιβάλλει ότι ο Παύλος είχε επηρεαστεί από τη θεολογία της κοινότητας, πως ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, πριν γίνει χριστιανός, υπήρξε κατά πάσα πιθανότητα Εσσαίος, και πως η προς Εβραίους επιστολή γράφτηκε προς χριστιανούς που προηγουμένως ήταν Εσσαίοι.

Το ερώτημα γίνεται ακόμη οξύτερο: γιατί πουθενά στην Καινή Διαθήκη δεν αναφέρονται Εσσαίοι, ενώ οι ιδέες τους είναι σχεδόν παντού; Δεν έχουμε ακόμα ικανοποιητική απάντηση στο ερώτημα αυτό. Πιθανό είναι πως αφομοιώθηκαν μετά το 67 μ.Χ. τόσο γρήγορα με τις χριστιανικές παραφυάδες στην Παλαιστίνη, έτσι που οι μετά το 70 μ.Χ. συγγραφείς της Κ. Διαθήκης δεν τους ξεχωρίζουν από τους χριστιανούς, ενώ αναφέρουν άλλα θρησκευτικά κινήματα.

(κάτι που σημειωτέον έγινε κατά κόρον και με άλλες ιουδαϊκές δοξασίες, ιδιαιτέρως Γνωστικών ρευμάτων, που προϋπήρξαν του Ευαγγελισμού..)

Όταν εξερράγη η μεγάλη ιουδαϊκή επανάσταση το 66 μ.Χ., οι Εσσαίοι, καθώς κατέβαινε ο ρωμαϊκός στρατός από τη Συρία και περικύκλωνε τα Ιεροσόλυμα, εγκατέλειψαν τον καταυλισμό τους στο Qumran, αφού τακτοποίησαν μέσα στις γύρω σπηλιές ό,τι πολύτιμο είχαν, ιδίως τα ιερά κείμενα της κοινότητάς τους, με την ελπίδα πως, όταν περάσει η πολεμική καταιγίδα, θα επέστρεφαν στον ίδιο τόπο για να επανασυστήσουν την οργάνωσή τους. Από τα πράγματα όμως φαίνεται πως δεν επέστρεψαν ποτέ.

Άλλωστε, από τον Ηγήσιππο, χριστιανό συγγραφέα του 2ου αι. μ.Χ., μας πληροφορεί ο ιστορικός Ευσέβιος πως και οι χριστιανοί των Ιεροσολύμων, ως ειρηνιστές αυτοί, έκαναν περίπου το ίδιο. Πριν η Ιερουσαλήμ περισφιχτεί από το ρωμαϊκό κλοιό, η χριστιανική κοινότητα των Ιεροσολύμων εγκατέλειψε την πόλη και ήρθε στην Πέλλα, πέραν του Ιορδάνη. Μερικοί ερευνητές, με το άγχος της δυσκολίας του προβλήματος γιατί δεν μνημονεύονται οι Εσσαίοι στην Κ.Δ., κάνουν ένα άλμα και, τελικά τους ταυτίζουν με τους "Ζηλωτές", από τους οποίους προέρχονταν δύο από τους δώδεκα μαθητές του Ιησού. Φυσικά, δεν θίγουμε εδώ καθόλου το θέμα της σχέσης του Ιωάννη του Βαπτιστή και των Μαθητών του προς τους Εσσαίους.

Τι λοιπόν προσφέρουν τα κείμενα αυτά στην από ιστορική άποψη πληρέστερη αντίληψη του χριστιανισμού? Όσα ακολουθούν αποτελούν μια πολύ συνοπτική και αποσπασματική απάντηση στο ερώτημα αυτό:

1) Ο Εσσαϊσμός ήταν προϊόν πολιτικοθρησκευτικών αντιθέσεων μέσα στον Ιουδαϊσμό του τέλους του α' ή των αρχών του β' αιώνα προ Χριστού. Πνευματικός ηγέτης της κοινότητος, συγγραφέας ασφαλώς κάποιων από τα εσσαϊκά κείμενα, ήταν ο Διδάσκαλος της Δικαιοσύνης, ο ευσεβής ιερέας τον οποίο οι εχθροί της κοινότητας σκότωσαν πιθανότατα κατά την ημέρα του Εξιλασμού στο Qumran.

Οι Εσσαίοι όμως πίστευαν πως γρήγορα η μορφή του κόσμου αλλάζει ένας μεγάλος πόλεμος θα γίνει μεταξύ των Υιών του Φωτός εναντίον των Υιών του Σκότους (έχουμε κείμενο εσσαϊκό με αυτόν τον τίτλο), ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ «ΕΞ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ» ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ, θα έρθει Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΗ, οπότε και ο διδάσκαλος της δικαιοσύνης ΘΑ ΑΝΑΣΤΗΘΕΙ ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΗΣ, θρησκευτικός αρχηγός, ίσως Μεσσίας των Ααρών, αρχιερέας του Ισραήλ και παραπέρα, ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Για τα πολιτικά όμως πράγματα ο Θεός θα στείλει να τα ρυθμίσει τον Μεσσία του Ισραήλ, αυτόν που υπόσχονται οι Προφήτες και η μεσσιανική παράδοση του Ισραήλ.

2) Η εσσαϊκή κοινότητα στο Qumran, όχι παντού, ήταν οργανωμένη κομμουνιστικά στην παραγωγή και στην κατανάλωση. Τη διοικούσαν η ολομέλεια και συμβούλια από 12 μέλη, τη γενική όμως εποπτεία στα οικονομικά αλλά και σε πνευματικά είχε ο Mebaquer, επόπτης ή "επίσκοπος". Όλα τα κείμενα, εξάλλου, αποπνέουν την αντίθεση προς κάθε ηθική ακαθαρσία, αποστροφή προς τα πλούτη και πνεύμα αδελφοσύνης μεταξύ των μελών. (τίποτα δεν είναι τυχαίο…)

Ας σταθούμε για λίγο εδώ. Πρέπει να είναι κανείς εντελώς άσχετος για να μην αντιλαμβάνεται τα κοινά που παρουσιάζουν μεταξύ τους η εσσαϊκή και η πρώτη χριστιανική κοινότητα, όπως και τις διαφορές.

Σήμερα ξέρουμε με βεβαιότητα πως ο Ιησούς ΓΝΩΡΙΖΕ ΚΑΛΑ τον εσσαϊσμό, χωρίς να είναι ο ίδιος Εσσαίος. Είχε ο ίδιος και οι μαθητές και οπαδοί του ως προς την ιστορία την ίδια με τους Εσσαίους, εσχατολογική εικόνα για το παρόν και το μέλλον, περί εσχατολογικού πολέμου, περί αναστάσεως και ριζικής αλλαγής του κόσμου και της ανθρώπινης ζωής με τον ερχομό του Μεσσία. Ο ίδιος ο Ιησούς, οι μαθητές του και οι αρχικοί χριστιανοί στα Ιεροσόλυμα, ζούσαν ΚΟΙΝΟΚΤΗΜΟΝΙΚΑ, με αγνότητα, ομοψυχία και αποστροφή στα πλούτη.

3) Δεν είναι ίσως σύμπτωση που οι άμεσοι Μαθητές του Ιησού είναι Δώδεκα, που η ολομέλεια των χριστιανών σε συνέλευση ονομάζεται από τις Πράξεις των Αποστόλων "το πλήθος" (4,32, 6,2, 15,12, 30) ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ Qumran, και για πρώτη φορά εμφανίζεται κατά τις Πράξεις πάντοτε, γύρω στα 44-45 μ.Χ. ο Ιάκωβος, ο αδελφός του Ιησού, ως "επίσκοπος" στα Ιεροσόλυμα.

Είναι φανερό ευθύς εξαρχής στη σύγκριση των δύο μεγεθών ότι ο εσσαϊσμός ήταν προφητικό, αλλά και ιερατικό κίνημα, με μίσος προς το ιεροσολυμιτικό ιερατείο, ενώ στο χριστιανισμό μόνο ο Ιησούς και οι "ελληνιστές εξ Ιουδαίων χριστιανοί", όπως π.χ. ο Στέφανος, κοντά στην τελική καταστροφή και άλλων θεσμών, περίμεναν και την καταστροφή του Ιερού.

4) Ο Ιησούς και το κήρυγμά του δεν έχουν ιερατικό χαρακτήρα, ούτε η νομική καθαρότητα και οι αγνισμοί ενδιέφεραν τον Ιησού όπως τους Εσσαίους. Επίσης, οι Εσσαίοι περίμεναν στο τέλος να μας έρθουν δύο Μεσσίες, ένας για τα θρησκευτικά και άλλος για τα πολιτικά κι ο Δάσκαλος της Δικαιοσύνης που αναμένεται να έρθει ως πνευματικός αρχηγός του νέου κόσμου πιστεύεται πως θα έρθει επικεφαλής της τελικής ανάστασης, ενώ η χριστιανική Εκκλησία στηρίχτηκε πάνω στο σταυρό, αλλά και την άμεση ανάσταση του Ιησού -την ανάσταση του Ιησού ως πρώτο και θεμελιώδες δείγμα του νέου κόσμου που φέρνει ο Θεός από τούδε. Είναι σαφείς οι διαφορές, αλλά είναι επίσης φανερές και οι ομοιότητες ως προς τα χρησιμοποιούμενα γλωσσικά θρησκευτικά σύμβολα.

5) Κεντρική διδασκαλία στη θεολογική σκέψη του Παύλου είναι πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να δικαιωθεί, να σωθεί, από τα ίδια του τα έργα το μπορεί μόνο με την πίστη και την ελπίδα στον Θεό: "δικαιοσύνη γαρ Θεού εν αυτώ (τω ευαγγελίω) αποκαλύπτεται εκ πίστεως εις πίστιν, καθώς γέγραπται 'ο δε δίκαιος εκ πίστεως ζήσεται'". (Ρωμ., 1,17). Σε εσσαϊκό υπόμνημα στον Αββακούμ διαβάζουμε: "Οτι κανείς δεν δικαιούται με τον νόμο ενώπιον του Θεού είναι φανερό γιατί ο δίκαιος θα ζήσει διά της πίστεως. Αυτό αναφέρεται σε όσους τηρούν το νόμο στον οίκο του Ιούδα, τους οποίους ο Θεός θα γλυτώσει από την Κρίση εξ αιτίας των παθημάτων τους και της πίστεώς τους στο Διδάσκαλο της Δικαιοσύνης". Φαίνεται πολύ καθαρά Ο ΟΜΟΙΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ.

6) Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη έχουμε, στο υπόβαθρο, όλη την ηθική διαρχία των Εσσαίων του Qumran: Φως - σκοτάδι, ζωή - θάνατος, αλήθεια - ψεύδος, πνεύμα - σαρξ, πίστη - απιστία. Ο Ιωάννης γνωρίζει τη διδασκαλία των Εσσαίων. Π.χ. πως μέσα στον άνθρωπο παλεύουν δύο πνεύματα, της Αλήθειας και της Πλάνης: "Εδημιούργησε τον άνθρωπο να κυβερνάει τον κόσμο, και όρισε γι' αυτόν δύο πνεύματα για την πορεία του μέχρι τον χρόνο της επισκέψεώς του: τα πνεύματα της αλήθειας και της πλάνης. Αυτοί που γεννιώνται από την αλήθεια προέρχονται από την πηγή του φωτός, αυτοί όμως που γεννιώνται από την πλάνη προέρχονται από την πηγή του σκότους" (Εγχειρίδιο Πειθαρχίας ΙΙΙ). Αλλά και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης γράφει: "Ημείς εκ του Θεού εσμέν, ο γινώσκων τον Θεόν ακούει ημών, ος ουκ έστιν εκ του Θεού ουκ ακούει ημών. Εκ τούτου γινώσκομεν το πνεύμα της αληθείας και το πνεύμα της πλάνης" (Α'Ιωάνν:4,6).

Το θέμα είναι απέραντο. Τα παραπάνω όμως είναι αρκετά για να αντιληφθεί κανείς πως ο χριστιανισμός χρωστάει πάμπολλα πράγματα, αξίες και θεολογικές βάσεις, στους Εσσαίους του Qumran.

Ως προς τα υπόλοιπα, μια ανάγνωση Γνωστικών Ιουδαίων, θα μας δείξουνε και άλλα πολλά, αλλά και η προσεκτική ανάλυση των ελληνιστών συντακτών της Κ.Δ. μας δίνουνε το πραγματικό εύρος του Συγκρητισμού.

Άλλο εάν ορισμένοι δεν θέλουνε να το διακρίνουνε……

Τέλος, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι ίδιοι οι Εβραίοι μελετητές παραδέχονται πως οι Εσσαίοι είχανε τρομερές επιρροές από τους Πυθαγόρειους.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά και εκτεταμένα, μα θα προτιμισω όπως παντα το συντομο δρομο, μιας και η δικη μου επιγνωση, βασισμενη σε γεγονοτα και λογικη, εχει μεσα της διαγνωση, μαλιστα τετοια, ώστε να ανοιγει ο δρομος της κατανοησης.

Φιλε Αναστημενε,

1. Είναι βλέπω προσφιλές σε σένα να αποδίδεις ειρωνεία στη χαριτολογία μου, αλλά τι να γίνει, ας πάει και το παλιάμπελο λένε στα μέρη μου.

2. Απλές ερωτήσεις κάναμε στον ελάχιστο Αναστημένε, μην τυχόν και οι πήγες του *(για το θειο) ήταν περισσότερο πειστικές της φιλοσοφικής ερευνάς.

3. Για τα ΝΙΚ είναι ολακερη ιστορία. Εύχομαι μια μέρα να μην ανακαλύψουμε, πως γράφουμε σε φόρουμ που η διαχείριση, άλλα έλεγε, και άλλα πρέσβευε.

Συμφωνώ μαζι σου στο,

Το σεβασμό προς τα νέα μέλη τον αποκτάς ΜΕ ΤΟ ΗΘΟΣ ΤΟ ΥΦΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΤΩΝ ΜΗΝΥΜΑΤΩΝ.

Τότε γιατί παραπονείσαι για τον ΣΒΑΜΠΕ? Δεν νομίζω να είναι φαντασιώσεις ότι έγραψε και ανεφερα στα κοκκινα, μιας και τα ειδα/διαβασα και σε άλλες πήγες.

Επί της ΟΥΣΙΑΣ ΛΟΙΠΟΝ.

4. Οι τελευταίες ανασκαφές σε περιοχή που έζησαν οι Εσσαίοι, φέρνουν ιστορικούς και ερευνητές σε τέτοια συμπεράσματα. Ότι βρέθηκε από τα βιβλία τους, είναι οι λεγόμενοι προ Χριστού Χριστιανοί.

Γιατι προ χριστου χριστιανοι?

Είναι απλο Αναστημένε. Η διδασκαλία του χριστου που μέρος του περιέχεται αυτούσιο στα απόκρυφα Ευαγγελία (βρέθηκαν, και χρονολογούνται τον καιρό που έζησε και λίγο μετά ο Χριστός, (και όχι 250 χρόνια μετά)

Φυλάχτηκαν μάλιστα εκεί γιατί όπως διάβασες, οι ρωμαίοι επεκράτησαν σε όλη την περιοχή και έκαιγαν ότι έβρισκαν).

Τα σημεία που πρέπει όμως να σταθούμε, είναι τα έξεις

Γιατί δεν επεκράτησε ο Χριστιανισμός στους Εβραίους?
Γιατί επεκράτησε στους Έλληνες?

Α.1 Αν δεις λιγο στην εβραικη θρησκεια με Νομους και παραδωση, θα διακρυνεις μεσα.

Έκανες κακό θα στο ανταποδώσω,
σκότωσες σε σκότωσα,
όλοι είναι εχθροί, εκτός από τους εβραίους.

Α.2 Αυτοί αλληλοϋποστηρίζονται, ότι και να κανουν, χρυσάφι θα στο παρουσιάσουν *(κοίταξε τι παράγει το Χολυγκουτ, που είναι εβραϊκή αποικία). Απλη αναφορα κανω, μην με περασεις για ευραιοκηνηγο!

Α.3 Δεν υπάρχει αξιοκρατία, ουτε δημοκρατία που οι έλληνες ειχαν και διέπρεπαν εκείνο τον καιρό. Συν τοις άλλοις, (το βλέπεις στη Φιλοσοφία, μα όπου και να κοιτάξεις)

Πολύ διαδομενος τοτε ο Βιαντας…φαίνεται πως ήταν Χριστιανός πριν από τον Χριστό, κάπου το 566..ΠΧ!

λεει,

Αγάπησατε τους φίλους σας με διακριτικότητα και με τη σκέψη πως μπορούν μια μέρα να γίνουν εχθροί σας. Μισείται τους εχθρούς σας με μετριοπάθεια, γιατί μπορεί μια μέρα οι ίδιοι να γίνουν φίλοι σας. Διάλεχτε με προφύλαξη εκείνα τα πρόσωπα που θέλετε για φίλους σας, μοιράστε σε όλους ίσα την αγάπη σας, μα διακρίνατε στον καθένα την αξία του. Μιμηθητε εκείνους τους ανθρώπους των οποίων η επιλογή σας τιμά, και πειστείτε στο ότι η αρετή των φίλων σας θα συμβάλει όχι λίγο στη φήμη σας. Μην είστε γρήγοροι στο να μιλάτε, γιατί έτσι δείχνετε σημάδια τρέλας. Φροντίσατε όσο είσαστε νέοι, να αποκτήσετε φρόνηση, θα είναι η παρηγοριά σας στα γηρατειά.
Δεν μπορείτε να κάνετε καλύτερη αγορά, και αυτό είναι το μόνο πράγμα του οποίου η απόχτηση είναι βέβαιο, πως κανένας ποτέ δεν θα σας κλέψει.

Έχουν βρεθεί πολλά τέτοια κοιμενα Αναστημένε, διαφόρων φιλοσόφων, που από μόνα τους, έκαναν διαφορετικούς τους ανθρώπους.

Α.4 Αν ήσουν εσύ Χριστός, τι θα σε βοήθουσε περισσότερο, ώστε να πεις, μια μερα, το…. αγαπάτε αλλήλους?

Ο Ελληνισμός? οι Εσσαίοι? οι Εβραίοι?

Επαναστάτης ήταν ο Χριστός Αναστημένε, ένας που έβαζε βόμβες στα εβραϊκά πιστεύω, για αυτό και τον καθάρισαν

Α.5 Οι ερωτήσεις περι υλισμού που τέθηκαν, ήσαν περισσότερο για να σου δείξω, πως το πραγματικα πνευματικό υπόβαθρο του Χριστού δεν επηρέασε και τόσο αυτους που σήμερα ονομάζουμε Χριστιανούς, μιας και το βασικό μοδελλο που επεκράτησε, στον Χριστιανισμό είναι το εβραϊκό, και το αγαπάτε αλλήλους... πήγε περίπατο!

5.

quote:

---

Η παγίδα βρίσκεται στην δική σου «εκτίμηση» για τον δικό μου λόγο. Πρόσεξε την επόμενη φορά.

---

Θα ήθελα μονάχα, να αναφερθώ στο λόγο ενός σπουδαίου κατά γενική ομολογία, από ότι έχω καταλάβει, σύγχρονου θεολόγου, του π. Ρωμανίδη Ιωάννη, τον οποίο μόλις πρόσφατα «ανακάλυψα».

Θεωρώ ότι αξίζει κάποιος να διαβάσει κείμενά του, αν ενδιαφέρεται να καταλάβει τι είναι ορθοδοξία, σε τι διαφέρει από τη σχολαστική θεολογία (με την οποία συνήθως λανθασμένα την ταυτίζουμε), αλλά και ποια σχέση έχει με την φιλοσοφία.

Όντας ενθουσιασμένος από τις πρώτες μου επαφές με τη σκέψη του, δεν μπορώ να πω ότι έχω και τόσο καθαρή ματιά σε ότι τον αφορά. Γι αυτό αν, όπως πιθανολογώ είσαι περισσότερο εξοικειωμένος με το έργο του, θα με ενδιέφερε να εντάξεις κάποια σχόλια σχετικά, αν η ροή του θέματος το επιτρέψει.

Θα παραθέσω προς το παρόν μονάχα λίγα λόγια του που πιθανόν απαντούν σε κάτι που είδα να έχει γράψει κάπου πιο πάνω ο αγαπητός Πλάτωνας

quote:

---

Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά. Εσύ πιστεύεις πως φεύγοντας από εδώ, σε περιμένει κάπου (ο κύριος)…εγώ απλά σκέφτομαι, πως αν δεν γνωρίσω εδώ στην γη (ότι αποκαλείς κύριο), γιατί και καλά θα τον συναντήσω αλλού?

---

Τίποτε άλλο δεν είναι η Ορθόδοξη παράδοσις παρά αυτή η θεραπευτική αγωγή, κατά την οποία επιτελείται η κάθαρσις του νοός, η φώτισις του νοός και εν συνεχεία, αν θέλει ο Θεός, και η θέωσις του νοός και του όλου ανθρώπου».

quote:

---

Τίποτε άλλο δεν είναι η Ορθόδοξη παράδοσις παρά αυτή η θεραπευτική αγωγή, κατά την οποία επιτελείται η κάθαρσις του νοός, η φώτισις του νοός και εν συνεχεία, αν θέλει ο Θεός, και η θέωσις του νοός και του όλου ανθρώπου».

---

Y.Γ φίλε Ampere πως γίνεται να βρούμε την διδακτορική διατριβή του πάνω στο «προπατορικό αμάρτημα»

quote:

---

…(…)…Οι Εβραίοι σε ένα τέτοιο περιβάλλον όπου κυριαρχούσε η Ελληνική σκέψη και γλώσσα, προσπάθησαν να συνδυάσουν τις ελληνικές φιλοσοφικές ανησυχίες με τις Εβραϊκές θεολογικές ανησυχίες. Δημιουργήθηκε έτσι μια ενότητα, ένα περίεργο κράμα Ελληνικής και Ιουδαϊκής σκέψης, που επηρέασε όλο τον δυτικό κόσμο.
Κυριότερες εκπρόσωπος αυτής της προσπάθειας είναι ο Φίλωνας ο Ιουδαίος, από την Αλεξάνδρεια, που έζησε από το 38 - 107 μ.Χ.
Ο Φίλωνας είχε ως μητρική γλώσσα την ελληνική, και μεγάλωσε έχοντας λάβει Ελληνική παιδεία. Ταυτοχρόνως όμως ανήκε σε σημαίνουσα οικογένεια της Ιουδαϊκής κοινότητας της Αλεξάνδρειας, συνδεόμενη με την Ιουδαϊκή βασιλική οικογένεια και με φορείς της Ρωμαϊκής εξουσίας. Η εκπαίδευσή του συνεπώς ήταν μοιρασμένη ανάμεσα στις ιερές γραφές όσο και στην Ελληνική λογοτεχνία και φιλοσοφία. Έγραψε δύο σημαντικά έργα: «Περί των Ιουδαϊκών πολέμων» και «Ιουδαϊκή Αρχαιότητα».
Ο Φίλων ήταν λάτρης του Πλάτωνα, για αυτό τον λόγο ονομάζεται και ως «ο εβραίος Πλάτων».
Ήταν άριστος γνώστης της Πεντατεύχου, των έργων του Ομήρου των διδασκαλιών του Πλάτωνα, του Πυθαγόρα και των Στωικών. Ο Φίλων θεώρησε ότι η Θεότητα του εβραϊκού νόμου ήταν η βάση της αληθινής φιλοσοφίας.
Πίστευε ότι ο Ιουδαϊσμός ήταν μια παγκόσμια θρησκεία, και έτσι πολλά από τα έργα του στρέφονται στην αλληγορική ερμηνεία της Γένεσης και την ανάλυση του νόμου του Μωυσή για τους Εθνικούς.
Θεωρούσε ότι τα πρότυπα του Πλάτωνα και του Πυθαγόρα θα πρέπει να αναζητηθούν στην Πεντάτευχο (την Τορα – ο Νόμος -, τα πέντε πρώτα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, συγγραφέας των οποίων πιστεύεται πως ήταν ο Μωυσής).
Ο Θεός του Φίλωνα φαίνεται τελειότερος από κάθε τελειότητα, καλύτερος από το καλό, ανώνυμος και ακατάληπτος. Υποστήριζε πως μπορούμε να ξέρουμε μόνο πως είναι, και όχι τι είναι, μόνο το όνομα του όντος του Γιαχβέ του ταιριάζει. Ο Θεός κλείνει μέσα του όλη την τελειότητα, πρέπει να νοηθεί ως η πρώτη αιτία όλων, και να του αναγνωριστεί αδιάκοπη ενέργεια και κάθε τελειότητα στα δημιουργήματα που έχουν παραχθεί από αυτόν.
Για να συμβιβάσει ο Φίλωνας την απόλυτη αγαθότητα του Θεού με την αδικία και την κακία του κόσμου παραδέχτηκε ενδιάμεσα όντα τα οποία τα ονομάζει δυνάμεις, και τα παριστάνει από την μία ως ισότητες της Θεότητας και από την άλλη ως ιδέες ή έννοιες του Θεού, ως μέρη της γενικά κυρίαρχης στον κόσμο δύναμης και του λογικού, από την άλλη όμως και ως υπηρέτες της Θεότητας. Όλες όμως αυτές οι δυνάμεις περιέχονται στον Λόγο ο οποίος αποτελεί το κεντρικό στοιχείο της θεολογικής φιλοσοφίας του Φίλωνα. Σύμφωνα με τον Φίλωνα ο «Λόγος του Θεού» είναι το αρχέτυπο του κόσμου, πάνω από τους απεσταλμένους και τους μεσίτες του Θεού –αγγέλους και άλλες Θεότητες– και χαρακτηρίζεται σα δεύτερος Θεός ή σαν πρωτότοκος υιός του Θεού.(2) Όπως γράφει ο Φίλων:

«Κι αν ακόμα δεν θα τον ονομάζαμε Υιό του Θεού, αυτός καταλαμβάνει από τον Θεό την θέση του Πρωτότοκου, του Λόγου, που κατέχει την ηγεσία μεταξύ των αγγέλων, ως να ήταν ο ηγέτης των. Και πολλά μεγάλα ονόματα είναι δικά του, γιατί ονομάζεται η “αρχή” και το “όνομα του Θεού”, ο Λόγος του και ο Άνθρωπος κατά την εικόνα του, και ως “ο ορών”, δηλαδή Ισραήλ προσαγορεύεται».

Ο Φίλωνας περιγράφει το μυητικό μονοπάτι της αποκαλύψεως του Λόγου, όπως σε αυτόν αποκαλύφθηκε:

«Δεν αποφεύγω να συσχετίσω αυτό που μου συνέβη αναρίθμητες φορές. Συχνά όταν επιθυμούσα να καταγράψω τις φιλοσοφικές μου σκέψεις κατά το συνηθισμένο μου τρόπο και έβλεπα καθαρά αυτό που επρόκειτο να καταγραφεί, έβρισκα τη σκέψη μου βαρετή και άκαμπτη, έτσι ώστε ήμουν υποχρεωμένος να τα παρατήσω χωρίς να έχω κατορθώσει το παραμικρό και φαινόμουν να περιβάλλομαι από μάταιες φαντασιώσεις. Ταυτόχρονα θαύμαζα την ΄δύναμη της πραγματικότητας της σκέψης, μ ε την οποία αυτή ανοίγει και κλείνει η μήτρα της ανθρώπινης ψυχής. Σε άλλες περιπτώσεις θα ξεκινούσα άδειος και θα έφτανα χωρίς κανένα πρόβλημα στην ολοκλήρωση. Σκέψεις ήρθαν πετώντας σαν χιονοστιβάδες ή σαν κόκκοι καλαμποκιού, αόρατα, από τα άνω, και ήταν σαν κάποια Θεϊκή δύναμη να με καταλάμβανε και να με ενέπνευσε, έτσι που δεν ήξερα ποιος ήμουν εγώ, ή τι έλεγα ή τι έγραψα. Τότε ένα ρεύμα από ιδέες μου ΄δόθηκε σαν μία ευχάριστη διαύγεια, οξεία ενόραση, /μια απόλυτη κατανόηση του υλικού, σαν ο εσώτερος οφθαλμός να ήταν ικανός τώρα να δει τα πάντα με μεγαλύτερη διαύγεια.» (3)

Για τον Φίλωνα όπως και για τον Πλάτωνα και τον δάσκαλο του Σωκράτη, η γνώση που αποκτείται διαμέσω του ορθολογισμού και των αισθήσεων δεν οδηγούν στο Θείο, καθώς ασχολούνται με το παροδικό. Μπορεί όμως η ψυχή να ανυψωθεί πάνω από τις αισθήσεις, να απομακρυνθεί από το «Εγώ», έτσι ώστε αν εισέλθει σε μία κατάσταση πνευματικής φώτισης κατά την οποία δεν γνωρίζει πλέον ούτε σκέπτεται, νομίζει ή κρίνει, με την συνηθισμένη έννοια των λέξεων διότι έχει πλέον ταυτιστεί με το Θείο. Το Θείο αποκτάται σαν εμπειρία στην ουσία του.
Η Θεϊκή δύναμη μπορεί να νοηθεί κατά ένα μόνο μέρος. Για να εξηγήσει τα δείνα και τις ελλείψεις της πεπερασμένης ύπαρξης, προπάντων όμως το κακό που είναι σύμφυτο με την ψυχή από την ένωση της με το σώμα, πρέπει να προϋποθέσουμε και δεύτερη αρχή, και αυτή ο Φίλων την βρίσκει στην Ύλη, και την χαρακτηρίζει άλλοτε όπως ο Πλάτωνας ως ΜΗ ΟΝ και άλλοτε όπως οι Στωικοί ως «Ουσία».
Ο Φίλων επηρέασε σημαντικά τους πατέρες της εκκλησίας Κλήμη Αλεξανδρέα, Αμβρόσιο, Άγιο Αυγουστίνο, αλλά και τον εκκλησιαστικό συγγραφέα Ωριγένη. Έτσι η Εβραϊκή θρησκεία έλαβε με την επιρροή της Ελληνικής σκέψης το φιλοσοφικό εκείνο υπόβαθρο που της έλειπε.
Ο Ιουδαϊκός μυστικισμός αναπτύχθηκε κυρίως διάμεσο του τάγματος των Εσσαίων ( προέρχεται από την Εβραϊκή λέξη ew φωτιά, συνεπώς Εσσαίοι είναι «οι φωτεινοί»), οι οποίοι είχαν επίσης επηρεαστεί τόσο από τα Αιγυπτιακά μυστήρια όσο και τα Πυθαγόρεια και Ορφικά. Οι Εσσαίοι Μοναχοί του Qumran, όπως αποκαλύπτουν οι Φιλανδοί αρχαιολόγο Mina και Kenneth Lonnqist, που έκαναν έρευνες κοντά στη Νεκρά θάλασσα, είχαν άμεση σχέση με την θρησκεία (αίρεση) του Ήλιου. Δεν είναι ίσως τυχαίο εξάλλου που τηρούσαν ηλιακό ημερολόγιο (σε αντίθεση με το σεληνιακό της βίβλου)όπως και πιθανότατα έκαναν και οι Πυθαγόρειοι. Πολλοί ερευνητές των Εσσαίων, καταλήγουν στο συμπέρασμα πως οι Εσσαίοι είχαν απορρίψει τον Ιουδαϊσμό συνολικά, και θεωρούν τους Εσσαίους Πυθαγόρειους παγανιστές.
Αυτά που γνωρίζουμε από αρχαίες πηγές για τους Εσσαίους προέρχονται κυρίως από τον Φίλωνα, τον Ιουδαίο ιστορικό Ιώσηπο, και από τα κείμενα της βιβλιοθήκης της εσσαϊκής κοινότητας στο Qumran, μιας περιοχής σε μια απόσταση κάποιων χιλιομέτρων από την Ιεριχώ που ανακαλύφθηκαν το 1947. Πιο συγκεκριμένα τα κείμενα του Qumran αφορούν οχτακόσια χειρόγραφα γραμμένα στα εβραϊκά, ελληνικά και αραμαϊκά, που βρέθηκαν μέσα σε 11 σπηλιές. Τα χειρόγραφα παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον καθώς σε αυτά βρίσκονται τα αρχαιότερα γνωστά αντίγραφα της Βίβλου, αποσπάσματα απόκρυφων ευαγγελίων, αλλά και πληροφορίες για την ζωή των Εσσαίων.
Οι «σοφοί» των Εσσαίων είχαν αναλάβει να μελετούν τα ιερά βιβλία και να τα διδάσκουν στην κοινότητα. Πίστευαν πως αποτελούν τον «εκλεκτό» λαό τού Θεού και πως μόνο αυτοί θα απολαύσουν τις Θεϊκές υποσχέσεις. Πίστευαν επίσης πως ο σκοπός της ύπαρξής τους ήταν να υπηρετήσουν το Θεό, το μεσσία που θα προερχόταν από τη φυλή του Δαυίδ, μεσσίας που θα συνοδευόταν από έναν ιερέα, τον οποίον αποκαλούσαν επίσης Μεσσία.
Πίστευαν στην Ημέρα της Κρίσης, στην επάνοδο των δίκαιων στη ζωή, μια νέα ζωή που θα προσφερόταν στους εκλεκτούς.
Σύμφωνα με την πίστη τους ο Θεός είχε δημιουργήσει το σύμπαν, του οποίου ήταν ο αδιαμφισβήτητος άρχοντας, παρά τη διάχυτη παρουσία τού κακού.
Για τους Εσσαίους ένας μεγάλος πόλεμος θα γίνει μεταξύ των υιών του φωτός εναντίον των υιών του σκότους, (όπως γίνεται και στην αποκάλυψη του Ιωάννη), και θα έρθει η ανάσταση και η κρίση, οπότε και ο διδάσκαλος της δικαιοσύνης θα αναστηθεί θριαμβευτής, ως αρχιερέας του Ισραήλ και όλου του κόσμου.
Οι Εσσαϊκές κοινότητες είχαν ως κύρια ασχολία την καλλιέργεια της γης, προτιμούσαν την αγαμία, κατέκρινα την δουλεία, και φορούσαν λευκά ενδύματα σε ένδειξη εσωτερικής αγνότητας. Πίστευαν επίσης στην μετεμψύχωση τηρούσαν την χορτοφαγία την κοινοκτημοσύνη (κάτι που τηρούσε και ο Ιησούς με τους μαθητές του) και διοικούνταν από 12 μέλη συμβούλια, την γενική όμως εποπτεία είχε ο «επόπτης» ή «επίσκοπος».
Είναι άραγε επίσης σύμπτωση πως οι μαθητές του Ιησού είναι δώδεκα, όπως και το «συμβουλίο του Θεού» της Εσσαικής κοινότητας;.
Οι τρειςμαθητές του Ιησού Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης γίνεται η προνομιούχος ομάδα του Ιησού, όπως οι τρείς επικεφαλείς του Εσσαικού συμβουλίου.
Η πρώτη εμφάνιση του ενήλικου Ιησού στον κόσμο γίνεται με την βάφτιση-την καθιερωμένη εσσαική τελετουργία της αναδοχής του χρίσματος στον μυημένο. Η καθιέρωση της προσευχής προς την ανατολή του ήλιου ξεκινάει από τους Εσσαίους, τελείως αντίθετα από τις αυστηρές εντολές των προφητών πως κάθε προσευχόμενος πρέπει να κοιτάει προς την Ιερουσαλήμ. Στα κείμενα του Qumran, για πρώτη φορά εμφανίζεται γύρω στα 44-45 μ.Χ. και ένας αδελφός του Ιησού ο Ιάκωβος, ως «επίσκοπος» στα Ιεροσόλυμα.
Το περίεργο είναι πως αν και είναι κοινά αποδεκτό πως οι Εσσαίοι επηρέασαν σημαντικά τον Ιωάννη τον Βαπτιστή (Υπάρχουν ενδείξεις πως ήταν Εσσαίος), τον Παύλο, αλλά και τον Ιησού, τα Ευαγγέλια αναφέρουν Φαρισαίους, Σαδδουκαίους, Ζηλωτές, Ηρωδιανούς, Μαθητές του Ιωάννη του Βαπτιστή, πουθενά όμως δεν αναφέρονται οι Εσσαίοι.
Οι Εσσαίοι εφάρμοζαν αντίστοιχες τεχνικές με αυτές της «γιόγκα» και του διαλογισμού, κατά την διάρκεια των μυστηριακών τελετών τους. Το σύστημα που εφάρμοζαν ονομαζόταν «χεκχαλότ». Ο μυημένος με την βοήθεια επαναλαμβανόμενων επικλήσεων (μάντρα) περνούσε διαδοχικά από επτά αίθουσες, όπου λάμβαναν μέρος διάφορες συμβολικές τελετουργίες. Στην έβδομη και τελευταία αίθουσα οι μύστες αποκτούσαν υψηλότερα επίπεδα συνειδητότητας και βίωναν διάφορα οράματα. Ο Χάι Γκαόν αναφέρει σχετικά:

«Ο μυούμενος πρέπει να νηστέψει για έναν συγκεκριμένο αριθμό ημερών, πρέπει να βάλει το κεφάλι του ανάμεσα στα πόδια του ψιθυρίζοντας συνεχώς συγκεκριμένους ύμνους προς τον Θεό, με τα πρόσωπο του στραμμένο προς το έδαφος. Ως αποτέλεσμα, θα δει τα ενδότερα της ψυχής του όπως ακριβώς έβλεπε τις επτά αίθουσες καθώς προχωρούσε από την μία στην άλλη, παρατηρώντας όλα όσα υπήρχαν στην καθεμία» (4)

Οι δοκιμασίες των νέων μελών χωρίζονταν σε δύο στάδια και διαρκούσαν 3 χρόνια. Με την είσοδο τους ορκίζονταν να μεταδίδουν τα δόγματα όπως αυτοί τα διδάχτηκαν, να μην τα αποκαλύπτουν ποτέ, να μισούν τους άδικους και να βοηθούν τους δίκαιους.Οι βαθμοί των μυστηρίων ήταν οι εξής:

· Ο βαθμός του μαθητή που είχε τρεις διαβαθμίσεις, των μυημένων, των μαθητών της εσσαικής συμβολογίας και των εταίρων.
· Ο βαθμός του Διδασκάλου που είχε τέσσερις διαβαθμίσεις των φιλοσόφων, των μεγάλων λευκών διδασκάλων , του μεγάλου τέλειου δάσκαλου, και του μεγάλου λευκού ιεροφάντη.

Στην πρώτη διαβάθμιση του μαθητή διδασκόταν η «εσωτερική» διδασκαλία. Στην δεύτερη η φιλοσοφία και στην τρίτη η ιστορία.
Για να γίνει κάποιος δάσκαλος έπρεπε να είναι άγαμος. Στην πρώτη διαβάθμιση του διδασκάλου μάθαιναν φιλοσοφία. Στην δεύτερη έφταναν στην πρώτη φάση της εσωτερικής επιστήμης. Στην τρίτη έφταναν στην δεύτερη φάση της εσωτερικής επιστήμης και στην τέταρτη έφταναν στην θεουργία. Από την πρώτη διαβάθμιση του διδασκάλου λεγόταν κανείς προφήτης. Ελάχιστοι ήταν οι ικανοί που έφταναν στην δεύτερη φάση της εσωτερικής επιστήμης, και ακόμη λιγότεροι αυτοί που έφταναν στον βαθμό της θεουργίας. …(…)….

Μυστικισμός & Θείο στην Ελλάδα & στον αρχαίο κόσμο, Χλέτσος Βασίλης, εκδόσεις Γεωργιάδη 2006

---

Τον φίλο περιπατητή δεν βλέπω να συμετέχει....

«Ω ψυχή μου, μην ποθείς αθάνατη ζωή μονάχα επιδίωκε ό,τι μπορείς να κατορθώσεις»

Οφείλω να σου ομολογήσω ότι βρήκα το προβληματισμό σου και την αλληλουχία των σκέψεων σου πράγματι λογική. Όντως θα μπορούσε να συμβεί και έτσι.

Το σίγουρο είναι ότι τίποτα δεν μας οδηγεί σίγουρα σε αυτό το συμπέρασμα, έτσι ώστε να καταλήγουμε με τόση σιγουριά σε αυτό.

Με αφορμή το μήνυμα σου αναζήτησα πληροφορίες για το θέμα και πράγματι βρήκα «σεντόνια» ολόκληρα που αποδεικνύουν το ΑΝΤΙΘΕΤΟ. Επίσης σε αντιπαράθεση με την εκπομπή που ανέφερες στην Ιταλία αντίστοιχη εκπομπή παίχτηκε και στην Ελλάδα στο κανάλι «Ελληνική Βουλή» με παρουσία επιστημόνων όπου κατέληγε στο αντίθετο αποτέλεσμα.

Εάν θέλεις στοιχεία ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ μπορώ να στα στείλω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα γεμίσω το θέμα με σεντόνια αμφιβόλου ή όχι ποιότητας για να αποδείξω κάτι. Οι «εκουσίως ευκολόπιστοι» είναι φαντασιόπληκτοι.

Για αυτό στο προηγούμενο μήνυμα μου είχα γράψει με πολύ προσοχή:

Εάν ΕΣΥ έχεις κανένα σοβαρό και αποδεικτέο επιχείρημα ΕΞΩ από υποθέσεις , εκτιμήσεις, θέσεις, σεναριολογίες, σεναριολαγνίες, υποθέσεις «μελετητών» είμαι έτοιμος να σε ακούσω.

Καλείσαι λοιπόν να μου αποδείξεις αφού μου εξηγήσεις τι είναι Ελληνισμός?
1.αν οι Εσσαίοι είναι γνήσιοι εκφραστές του?
2.Αν ο Χριστός ή η Πατερική διδασκαλία είναι γνήσια έκφραση των Εσσαίων? Και
3.Αν ο Χριστιανισμός είναι νόθο παιδί των Εσσαίων, του Ελληνισμού, ή του Ιουδαϊσμού?

Διαφορετικά τις εκτιμήσεις επί υποθέσεων τις θεωρώ το λιγότερο εικασίες και το περισσότερο λάσπη. Επειδή λοιπόν η λάσπη δεν είναι αποδεκτή σε αυτό το θέμα σου προτείνω να χρησιμοποιήσεις θέματα βούρκους στο «Μύθος και Θρησκεία» που η διαχείριση αφήνει ανοικτά για αυτούς που επιδίδονται στο σπορ......

Για να γίνω πιο αναλυτικός:

Εδώ το θέμα είναι ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΤΟ ΦΟΡΟΥΜ «ΣΟΦΙΑ». Εάν θέλεις να «αποδείξεις» τις για μένα εικασίες σου σε καλώ να το κάνεις με όρους σύγκρισης απόψεων ΕΣΣΑΙΩΝ – ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΙΛΟΣΟΦΩΝ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΜΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ.

Διαφορετικά κάθε τοποθέτηση που βασίζεται στα γνωστά «επιστημονικά» πεδία μελετητών που δεν τους ξέρει η μάνα τους ή υποθετικών υποθέσεων θεωρώ ότι δεν οδηγούν πουθενά και είναι εκτός θέματος.

Έχουν γίνει πάρα πολλές τέτοιες συζητήσεις αλλού. Μπορείτε να ζητήσετε από την Αμαλία να σας ξεκλειδώσει κάποια.

Θα σου πω και κάτι τελευταίο. Και έτσι όπως τα λες να είναι τι πειράζει? Τι κακό έχει ο Ελληνισμός?
Νόθο παιδί του Ελληνισμού λες εσύ, νόθο παιδί του Ιουδαισμού ο άλλος, αίρεση του Ορφισμού ο τρίτος, παραπαίδι του Μουσουλμανισμού ο τέταρτος τελικά αυτός ο Χριστιανισμός πρέπει να είναι καλό παιδί για να τον διεκδικούν όλοι….

quote:

---

1. Είναι βλέπω προσφιλές σε σένα να αποδίδεις ειρωνεία στη χαριτολογία μου, αλλά τι να γίνει, ας πάει και το παλιάμπελο λένε στα μέρη μου.

---

Το ότι βέβαια ο καθένας μπορεί να απευθύνει ακόμα και τη μομφή του φαντασιόπληκτου σε όσους κωφεύουν μπροστά σε αναμφίβολα επιχειρήματα, είναι επίσης προφανές.

quote:

---

Βεβαίως, συζητώντας σχετικά θέματα θα πρέπει να υπάρχει και η καλή διάθεση αναζήτησης εκ μέρους των εμπλεκομένων, και εάν όχι, τότε απλά δίδονται απαντήσεις σε ευφυολογήματα και όχι στους ευφυολόγους. Όσο και εάν αυτό φαντάζονται για τους εαυτούς τους....

---

πράγμα για το οποίο φημίζεσε σβάμπε !!!

ΠΙΣΤΗ ΠΟΥ ΝΑ ΜΕΤΑΚΙΝΕΙ ΒΟΥΝΑ ΝΑ ΕΧΩ
ΑΓΑΠΗ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΩ
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΩ

Για…..πολλά «φημίζομαι» φίλτατε από διάφορους «γνωστούς» ( ), για…γνωστούς λόγους!

Ποτέ δεν έκλεισα τα αυτιά μου σε ΣΤΟΙΧΕΙΑ, αλλά όχι σε θρύλους και αναπόδεικτες «αποκαλύψεις».

Και εάν καταφέρεις να μου υποδείξεις πότε ενδεχομένως κάτι σχετικό συνέβη, τότε θα έχει και κάποιο σοβαρό υπόβαθρο το σχόλιο σου.

Κάποιοι κατηγορούν την Πατερική διδασκαλία ότι έκλεψε τη φιλοσοφία ή πασάλειψε την πίστη κ.λ.π. Καλώ λοιπόν τον καθένα, πέρα από υποθετικές, υποθέσεις, υποθέσεων να μου αποδείξει με φιλοσοφικό συγκρητισμό και όχι με φαντασιώσεις (έστω και αν προκύπτουν από αληθινά γεγονότα) περί όλων αυτών που λέει.
Αυτό ήταν το νόημα αυτών που είπα. Δεν μίλησα για γενικότερη σύγκριση.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr