1. Αν το σύμπαν έχει αρχή, (και κατ' επέκτασιν έχει αρχή κι ο χωροχρόνος),
τα πράγματα είναι απλούστερα. Τότε, χρειάζεται για την ύπαρξή του μια πρώτη
αιτία, κάτι που να του δώσει ύπαρξη από την ανυπαρξία.
Χαρακτηριστικό τού μηδενός και τής ανυπαρξίας, είναι η έλλειψη οποιουδήποτε
πράγματος, ακόμα και η έλλειψη αιτίας. Αν λοιπόν το σύμπαν "κάποτε" δεν
υπήρχε, δεν μένει παρά να δεχθούμε ότι υπάρχει κάποια πρώτη αιτία εκτός
χωροχρόνου, που να το έφερε σε ύπαρξη.

Αυτή η πρώτη αιτία, είναι αναγκαίο να μην περιορίζεται σε χώρο και χρόνο,
δηλαδή να είναι άπειρη, πανταχού και πάντοτε παρούσα, συνεπώς άναρχη,
άκτιστη και αϊδια.
Την πρώτη αυτή άναρχη, άκτιστη, άπειρη και αϊδια αιτία, ονομάζουμε Θεό.

2. Σε ένα άπειρο σύμπαν, δύο είναι οι περιπτώσεις:
α. Το ανακυκλούμενο, και
β. Το πληθωρισμικό υπερσύμπαν, με πιθανή την ύπαρξη απείρων θυγατρικών
συμπάντων, που συνεχώς γεννώνται απ' αυτό.
α. Αν το σύμπαν μας είναι ανακυκλούμενο, αν δηλαδή συνεχώς διαστέλλεται
και συστέλλεται, πάλι χρειάζεται μία αιτία για την κάθε διαστολή. Αν
δηλαδή συστέλλεται εξ' αιτίας τής βαρύτητας, τότε χρειάζεται μία τεράστια
εξωτερική δύναμη που να το κάνει να υπερνικήσει τη βαρύτητα τής τεράστιας
μάζας του, και να διασταλεί εκ νέου. Πάλι δηλαδή πρέπει να καταφύγουμε
στην πρώτη αυτή αιτία, που ονομάσαμε Θεό. Αυτή όμως η υπόθεση, έχει
αποδειχθεί πρόσφατα εσφαλμένη, καθώς οι έρευνες πρόσφατα, (2 Απριλίου 2001),
απέδωσαν το συμπέρασμα ότι το σύμπαν μας είναι ανοικτό, δηλαδή θα
διαστέλλεται για πάντα. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι δεν είναι
παλλόμενο ή ανακυκλούμενο. Συγκεκριμένα, ο Μάικλ Τέρνερ, αστρονόμος του
Πανεπιστημίου του Σικάγο δήλωσε σε σε επιστημονική σύσκεψη στα κεντρικά
γραφεία της NASA.: «Για εβδομήντα ολόκληρα χρόνια οι αστρονόμοι και οι
κοσμολόγοι πίστευαν ότι ναι μεν το σύμπαν διαστέλλεται, αλλά η ταχύτητα
διαστολής του κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον θα ελαττωθεί. Το ερώτημα
ήταν πότε. Τώρα όμως, μετά την ανακάλυψη της μεγάλης απόστασης του
υπερκαινοφανούς αστέρα 1997ff, αποδείξαμε ότι όχι μόνο το σύμπαν συνεχίζει
να διαστέλλεται, αλλά και ότι η ταχύτητά του όλο και αυξάνεται αντί να
μειώνεται».
β. Αν πάλι το σύμπαν μας είναι μία μικρή "φυσαλίδα" ενός πληθωρισμικού υπερσύμπαντος,
θα μπορούσε να είναι ένα από τα άπειρα συνεχώς γεννώμενα και εξαφανιζόμενα σύμπαντα
κάθε τύπου, που το κάθε ένα από αυτά, έχει την αιτία του σε ένα άλλο "προγονικό"
του σύμπαν, και που ίσως γίνει αιτία τής ύπαρξης ενός νέου σύμπαντος. Σε ένα
τέτοιο σύμπαν, μερικοί δεν βλέπουν το λόγο γιατί θα έπρεπε να αναζητήσουν
κάποια άλλη αιτία έξω απ' αυτό το υπερσύμπαν, αν και πάλι θα μπορούσε να
υπάρχει η άλλη αιτία που ονομάσαμε Θεό.
Και πάλι όμως, εδώ το μόνο που κατορθώνεται, είναι να περιπλακεί, και να
μετατεθεί το πρόβλημα. Και πάλι, παραμένει το ερώτημα: "Ποια η αιτία ύπαρξης
αυτού τού υπερσύμπαντος;"
Ακόμα και σ' ένα υπερσύμπαν χωρίς χρονική αρχή, είναι απαραίτητη η αρχή του
ως προς το λόγο ύπαρξης, ακόμα κι αν τα επιμέρους τμήματά του, έχουν την
αιτία τους, το ένα στο άλλο! Καθώς τα επί μέρους σύμπαντα κάπου στο χωροχρόνο
τους συνδέονται, το όλο σύστημα μπορεί και πάλι να θεωρηθεί ως ΕΝΑ υπερσύμπαν,
που ο χωροχρόνος του και η αιτιακή αλυσίδα του δημιουργούν βρόγχο. Και
φυσικά, ο λόγος ύπαρξής του θα πρέπει να αναζητηθεί πάλι έξω απ' αυτό
το σύμπλεγμα πιθανόν απείρων συμπάντων.
Καταλήγουμε λοιπόν, στο ότι κάθε τι στο σύμπαν, υπόκειται στους νόυς τού χώρου
και τού χρόνου, και συνεπώς είναι τρεπτό. Μόνο η πρώτη αιτία, δεν υπόκειται
σε κανενός είδους νόμους, συνεπώς είναι άτρεπτη, και δεν μεταβάλεται όσος
χρόνος κι αν περάσει.
Η πρώτη δημιουργός αιτία λοιπόν, είναι "άκτιστη" καθ' ότι άτρεπτη, και όλα
τα παράγωγά της, είναι "κτίσματα". Η πρώτη αιτία έξω από το χωροχρόνο είναι
ο Θεός, και όλα τα άλλα που υπόκεινται σε νόμους, είναι τα κτίσματα.

Και ποια είναι η αιτία ύπαρξης αυτής τής "πρώτης αιτίας";
Αυτό είναι το πρώτο ερώτημα που έρχεται στη σκέψη. Όμως, εδώ τα πράγματα
είναι διαφορετικά. Ας μην ξεχνάμε ότι έχουμε μιλήσει για τριών ειδών καταστάσεις:
1. Τής ανυπαρξίας, 2. τού κτιστού, και 3. τού ακτίστου.
Είπαμε ότι το χαρακτηριστικό της ανυπαρξίας ή τού μηδενός, είναι η έλειψη
οποιουδήποτε πράγματος ή αιτίας, και το χαρακτηριστικό τής κτίσης, είναι
η τρεπτότητα, και η αναγκαιότητα αιτίας ύπαρξης, μια και υπόκειται σε νόμους.
Το χαρακτηριστικό τού "ακτίστου" όμως, είναι η έλειψη μεταβολής, (μια και
δεν υπόκειται σε νόμους τού χωροχρόνου), και συνεπώς η έλειψη οποιασδήποτε
εξωτερικής αιτίας ύπαρξης.

Ενώ λοιπόν είναι χαρακτηριστικό τής κτίσης να έχει πρώτη αιτία έξω απ' αυτήν,
αντιθέτως, είναι χαρακτηριστικό τού ακτίστου να μην έχει αιτία ύπαρξης έξω
απ' αυτό, μια και ως άτρεπτο, δεν επιδέχεται εξωτερική επιρροή.
Η κατάσταση τής ανυπαρξίας, ουδέποτε υπήρξε, μια και ακόμα και χωρίς την
ύπαρξη τού σύμπαντος, υπήρξε αυτή η πρώτη αιτία που ονομάζουμε Θεό. Έτσι,
στην πραγματικότητα που ζούμε, υπάρχουν δύο ειδών "οντότητες": Οι κτιστές,
και το άκτιστο.
Μα αν το άκτιστο έχει ως "χαρακτηριστικό" του την ατρεψία, ή οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό, δεν σημαίνει αυτό ότι δεσμεύεται απ' το χαρακτηριστικό του;
Το να χαρακτηρίζει δηλαδή κάτι τη φύση τού ακτίστου, δεν σημαίνει ότι και
το άκτιστο διέπεται από νόμους;
Εδώ, ερχόμαστε για πρώτη φορά, στο ζήτημα τής θέλησης.
Ως εδώ, μιλήσαμε κυρίως για την πρώτη αιτία, ή για το άκτιστο, ως για
κάποιο άψυχο αντικείμενο, ώστε να προσεγγίσουμε την έκφραση: "ανωτέρα
δύναμη", που χρησιμοποιούν πολλοί για να αποφύγουν την παραδοχή ενός
"προσωπικού Θεού". Τώρα όμως, γίνεται αναγκαίο να μιλήσουμε για το άκτιστο,
ως για έναν προσωπικό Θεό.
Αν ο Θεός ήταν κάτι άψυχο, θα ήταν φυσικά δεσμευμένος από το οποιοδήποτε
χαρακτηριστικό τής φύσης του. Και πράγματι, οτιδήποτε δεν διαθέτει νόηση,
υπόκειται σε νόμους, και υπάρχει βάσει κάποιων νόμων και χαρακτηριστικών
τής φύσης του. Δεν σημαίνει όμως το ίδιο και με τα νοήμονα όντα. Ένα νοήμον
ον, έχει την ελευθερία βούλησης, που τα άψυχα δεν έχουν. Για παράδειγμα,
ένας κόκκος σκόνη, θα πάει όπου τον σπρώξει ο αέρας, και ένας πλανήτης,
θα κινείται συνεχώς στην προκαθορισμένη τροχιά του, από τους φυσικούς
νόμους. Ακόμα και ένας φυσικός νόμος, θα ενεργεί άβουλα, βάσει τών χαρακτηριστικών
που τον περιορίζουν. Όσο όμως πιο νοήμον είναι κάτι, τόσο μεγαλύτερο βαθμό
ελευθερίας έχει. Για παράδειγμα, μία μέδουσα, έχει μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας
επιλογής από ένα φυτό. Και ένας σκύλος, ακόμα μεγαλύτερη ελευθερία, ώσπου
φτάνουμε στον άνθρωπο, που διαθέτει τη μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων, από
όλη την επίγεια κτίση.
Ακόμα και ένας άνθρωπος όμως, υπόκειται σε περιορισμούς τής κτιστής φύσης του.
Πρέπει για παράδειγμα να φάει, να κοιμηθεί, να ακολουθήσει συγκεκριμένες κινήσεις
για να αλλάξει τη θέση του στο χώρο, και άλλα. Έτσι, ό,τι γίνεται από ανάγκη,
είναι περιοριστικό χαρακτηριστικό τής φύσης τού ανθρώπου, και ό,τι γίνεται
από τη θέλησή του, είναι προϊόν τής ελεύθερης βούλησής του.
Ο Θεός λοιπόν ως άκτιστος, και ως το μόνο απόλυτα ελεύθερο νοήμον ον, δεν
περιορίζεται ούτε από τα χαρακτηριστικά του, επειδή τα χαρακτηριστικά του
αυτά, είναι σύμφωνα με τή δική Του ελευθερία.

Είδαμε στα παραπάνω, ότι για να υπάρξει η κτίση, προϋποθέτει μια άκτιστη πρώτη
αιτία. Είδαμε επίσης, ότι η πρώτη αυτή αιτία για να μην χρειάζεται μια άλλη
πρώτη αιτία, πρέπει να μην δεσμεύεται από τίποτα έξω απ' αυτήν, ούτε ακόμα
από τα χαρακτηριστικά τού ακτίστου. Επειδή όμως και το άκτιστο έχει κάποια "χαρακτηριστικά", είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε, ότι τα
"χαρακτηριστικά" αυτά, δεν είναι δεσμευτικά τού ακτίστου, αλλά είναι
χαρακτηριστικά συμβατά με την ελεύθερη βούληση τού Θεού.
Ο μόνος τρόπος για να μην αναζητήσουμε μια άλλη πρώτη αιτία για την ύπαρξη
τού Θεού, είναι να έχει νόηση, να είναι ελεύθερο πρόσωπο.
Εάν λοιπόν υπάρχει κτίση, υπάρχει κατ' ανάγκην και η πρώτη άκτιστη αιτία.
Εφ' όσον όμως υπάρχει άκτιστο, πρέπει κατ' ανάγκην να είναι νοήμον, ώστε
να μην εξαρτάται από άλλη πρώτη αιτία!

Η νόηση στο σύμπαν, είναι η πραγματική πρώτη αιτία τής ύπαρξης. Ο Θεός υπάρχει,
και είναι αυτό που είναι επειδή το θέλει, και όχι επειδή τού το υπαγορεύει
η φύση Του! Έχουμε δηλαδή την εξής αντίθεση από εμάς: Η δική μας ύπαρξη και
νοημοσύνη, εξαρτάται από τή φύση μας. Στον άκτιστο Θεό όμως, η φύση Του
είναι έτσι σε συμφωνία με τη βούλησή Του.
Είδαμε επίσης, ότι όσο πιο νοήμον είναι ένα ον, τόσο πιο ελεύθερο είναι.
Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός, ως απόλυτα ελεύθερος, έχει την απόλυτη νόηση και
σοφία, πράγμα άλλωστε που φαίνεται και στο μεγαλείο τής δημιουργίας Του. Ο
Θεός, είναι ένα ον εντελώς ελεύθερο, το μόνο που έχει την αιτία τής ύπαρξής
του στον εαυτό Του. Δεν περιορίζεται και δεν εξαρτάται από τίποτα, ενώ ο ίδιος
μπορεί να κάνει (και κάνει) ό,τι βούλεται, με απόλυτη ελευθερία. Συνεπώς, όλοι
εμείς, και όλη η υπόλοιπη κτίση, είναι αυτή που είναι, και έτσι που είναι,
επειδή Εκείνος έτσι το θέλησε χωρίς ο ίδιος να έχει oποιαδήποτε ωφέλεια
από την κτίση.
Εάν λοιπόν ο Θεός μας έφτιαξε ως προϊόντα ανιδιοτελούς θέλησης, αυτό σημαίνει
ότι είμαστε προϊόντα τής αγάπης Του, μια και δεν είχε άλλο λόγο να μας φτιάξει,
εκτός από το να μας προσφέρει το κάθε τι που απολαμβάνουμε, ακόμα και την ίδια
μας την ύπαρξη.

3. Εκείνοι, λοιπόν, oι οποίοι είναι δυσαρεστημένοι και με σφοδρότητα υπερασπίζονται το «γράμμα», επειδή εμείς τάχα εισάγουμε κάποιον ξένο και παρείσακτο Θεό, να ξέρουν καλά ότι φοβούνται εκεί που δεν υπάρχει φόβος. Και ας γνωρίζουν σαφώς, ότι κάλυμμα της ασέβειάς τους είναι η φιλία του «γράμματος», όπως θα φανεί εντός ολίγου, όταν, όσο είναι δυνατόν, θα ανατρέψουμε τα επιχειρήματά τους. Εμείς βέβαια έχουμε τόση πίστη στη θεότητα του Πνεύματος, το οποίο λατρεύουμε, ώστε από Αυτό θ' αρχίσουμε το λόγο για το Θεό, αναφέροντας τις ίδιες εκφράσεις για την Τριάδα, έστω κι αν φανεί σε μερικούς πολύ τολμηρό. «Ήταν το φως το αληθινό, το οποίο φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο», ο Πατέρας. «Ήταν το φως το αληθινό, το οποίο φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο», ο Υιός. «Ήταν το φως το αληθινό, το οποίο φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο», ο άλλος Παράκλητος• «ήταν» και «ήταν» και «ήταν»• όμως ένα «ήταν» υπάρχει. «Φως» και «φως» και «φώς», αλλά ένα φως, ένας Θεός. Αυτό είναι εκείνο που ο Δαβίδ παλαιότερα κατανόησε, όταν έλεγε• «στο φως σου θα δούμε το φως». Και τώρα εμείς και έχουμε ιδεί και διακηρύσσουμε ότι κατανοούμε τον Υιό ως φως που προέρχεται από φως, τον Πατέρα, μέσα στο φως, του Πνεύματος. Έτσι έχουμε μια σύντομη και απλή θεολογία για την Τριάδα. Όποιος θέλει να περιφρονήσει όσα λέμε, ας τα περιφρονήσει. Κι όποιος θέλει ν' αμαρτάνει, ας αμαρτάνει• εμείς κηρύσσουμε αυτό που έχουμε καταλάβει καλά. Και αν από εδώ κάτω δεν ακουγόμαστε, σε υψηλό βουνό θ' ανεβούμε και θα φωνάξουμε. Θα «υψώσουμε» το Πνεύμα, δεν θα φοβηθούμε. Και αν φοβηθούμε, (αυτό θα γίνει) όχι την ώρα που κηρύσσουμε, αλλά όταν σιωπούμε (ησυχάζουμε).

4. Αν υπήρξε χρόνος κατά τον οποίο δεν υπήρχε ο Πατήρ, αλλο τόσο υπήρξε χρόνος που δεν υπήρχε ο Υιός. Και αν υπήρξε χρόνος που δεν υπήρχε ο Υιός, τότε υπήρξε χρόνος που δεν υπήρχε ούτε το άγιο Πνεύμα. Αν το ένα υπήρχε από την αρχή, τότε και τα τρία υπήρξαν το ίδιο. Τολμώ να πω, πως αν το ένα υποβιβάσεις, ούτε τα άλλα δύο να εξυψώσεις. Ποια άραγε ωφέλεια υπάρχει από μία ατελή θεότητα; Ακόμη περισσότερο, τι είδους θεότητα είναι αυτή, αν δεν είναι τέλεια; Κατά κάποιον τρόπο δεν υπάρχει, εάν δεν έχει την αγιότητα• και πώς θα την έχει, αν δεν έχει το Πνεύμα; Εκτός εάν υπάρχει άλλη αγιότητα εκτός από το Πνεύμα• ας μας πει κάποιος πως αυτή κατανοείται αλλιώς. Αν όμως η αγιότητα είναι το Πνεύμα, πώς τότε δεν υπήρχε από την αρχή; Σαν να ήταν καλλίτερο για τον Θεό να υπήρξε ποτέ ατελής και χωρίς το Πνεύμα. Αν δεν υπήρξε από την αρχή το Πνεύμα, τότε τοποθετείται στην ίδια κατηγορία με μένα(1), ακόμη κι αν δημιουργήθηκε λίγο πριν από μένα. Διότι ως προς το χρόνο εμείς αντιδιαστελλόμαστε από τον Θεό. Εάν τοποθετείται το Πνεύμα στην ίδια κατηγορία με μένα, πώς εμένα με θεοποιεί ή πώς με ενώνει με τη θεότητα;

5. Όμως θ' ασχοληθώ για χάρη σου λίγο περισσότερο με το θέμα αυτό. Όσα έχουν σχέση βέβαια με την αγία Τριάδα επεξηγήσαμε και προηγουμένως. Oι Σαδδουκαίοι κατ' αρχήν, νόμισαν ότι δεν υπάρχει καθόλου το άγιο Πνεύμα, ούτε βέβαια άγγελοι, ούτε ανάσταση• δεν ξέρω γιατί περιφρόνησαν εντελώς τις τόσες μαρτυρίες της Παλαιάς Διαθήκης. Από τους Έλληνες πάλι, oι περισσότεροι θεολόγοι και όσοι βρίσκονται πιο κοντά στη δική μας αλήθεια, το συνέλαβαν με τη φαντασία τους, όπως μου φαίνεται• σχετικά όμως με την ονομασία του διαφοροποιήθηκαν, καλώντας το «νου του παντός» και «θύραθεν νου» και άλλες σχετικές ονομασίες(2). Από τους δικούς μας σοφούς τώρα, άλλοι το εξέλαβαν ως ενέργεια, άλλοι ως κτίσμα, αλλοι ως Θεό και άλλοι δεν ξέρουν πιο από τα δύο αυτά, σεβόμενοι τη Γραφή, διότι, όπως ισχυρίζονται, δεν φανέρωσε καθαρά ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και γι' αυτό ούτε το σέβονται, ούτε το περιφρονούν, κρατώντας κάπως μία μέση στάση γι' αυτό, μάλλον όμως πολύ άθλια. Απ' όσους πάλι το θεώρησαν Θεό, άλλοι είναι ευσεβείς μόνο μέχρι τη σκέψη, ενώ άλλοι τολμούν να εκφράζουν την ευσέβεια και με τα χείλη. Άκουσα ακόμη άλλους σοφότερους ν' αξιολογούν τη θεότητα. Αυτοί λοιπόν, όπως και μεις, τρία ομολογούν με το νου τους ότι υπάρχουν, τόσο όμως διαχωρίζονται μεταξύ τους, ώστε το μεν ένα (δηλ. τον Πατέρα) και ως προς την ουσία και ως προς τη δύναμη να παρουσιάζουν αόριστο• το άλλο (τον Υιό), ως προς τη δύναμη, όχι όμως ως προς την ουσία• το τρίτο (το Πνεύμα) και ως προς τα δύο περιγραπτό• με άλλον τρόπο μιμούνται αυτούς που ονομάζουν «δημιουργό» και «συνεργό» και «λειτουργό» τα πρόσωπα, εκλαμβάνοντας τη σειρά των ονομάτων και διαβάθμιση των προσώπων που αντιπροσωπεύουν.
Μπορούμε να βγάλουμε, εύκολα το συμπέρασμα που λέει ότι Θεός και το Πνεύμα το Αγιο, οπότε ο χρόνος έγινε απο Αυτο ώς Θεός και εξυπηρετεί και πάλι την σοφία του Θεού...
Αυτό, αν το δούμε στον άνθρπωο, μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα
γιατί λένε ότι μερικές φορές ο άνθρωπος ζει τη μέρα του σε μια
τέλεια αρμονία, ζει ένα ποίημα ζωής και έχει εκεί έλεγχο σε όλα,
γίνεται θεός...Αλλά, το ξεχνάει..Γιατί ο χρόνος, το μεγάλο του
αυτό τέστ, τον κάνει και ασχολείται με άλλα.Δεν μπορεί να τον
ξεπεράσει ακόμη ο άνθρωπος...
Αλλά κι αυτο είναι ένα κλίκ απο την γνώση....Γιατί είναι θέμα
γνώσης το πέρασμα του χρόνου ως ιδιότητα κι όχι ως φυλακή....

Πιστεύω πως η άχρονη ή αιώνια στιγμή (που είναι ένα σημείο που δεν έχει κέντρο και περιφέρεια) είναι η αυθόρμητη φύση του πνεύματος.

Το πνεύμα το άγιο το 1χ1χ1=1 ή το 3 που είναι ένα, όταν δεν έχει εκπορευσει τίποτα από τον εαυτό του ως προς τον εαυτό του τότε μπορούμε να πούμε πως λειτουργεί μονό ένα νόμος , ο νόμος του Αγίου Απόλυτου. Όταν αυτό το Άγιο απόλυτο εκδηλώνεται, τότε μπαίνουν σε λειτουργία άλλοι νόμοι σύμφωνα με τον βαθμό της ελάττωσης από την αρχική κατάσταση ,χωρίς ποτέ αυτή η ελάττωση να απομακρύνεται από το απόλυτο!

Τότε η πρώτη ελάττωση μπορεί να έχει 3 νόμους . Αλλά παρόλα αυτά είναι κοντά στο ένα νόμο. Κάθε φορά που γίνετε μια ελάττωση προστίθενται και περισσότεροι νόμοι.

Αυτές η περιοχές ονομάζονται Ουρανοί. Και κάθε ουρανός έχει το δικό του χωρο-χρονικό σύστημα που είναι ανάλογο από τους νόμους που το κυβερνούν.

Είναι πνευματικές περιοχές με πνευματικά οντά. Αυτές οι πνευματικές οντότητες που είναι πέρα από τον ένα νόμο κρίνονται από τις πράξεις τους . Όλα είναι το Απόλυτο και όλα ξεκινάνε από αυτό τότε όλα επιστρέφουν σε αυτό.

Η διάφορα είναι αν μια συνείδηση θα επιστρέψει συνειδητά ή αν μια συνείδηση θα επιστρέψει χωρίς συνείδηση. Η κρίση είναι ένα δικό μας αποτέλεσμα.

Και η βασική διάφορα βρίσκετε στο που κατοικεί η κάθε συνείδηση. Στο Απόλυτο που ειναι αιώνιο ή σε αλλά χώρο- χρονικά συστήματα που φαίνονται πεπερασμένα λόγω των νόμων που τα κυβερνούν.

Πολύ ωραία αυτά που λες.

Έχω την αίσθηση ότι αυτό το υλικό συμπαν κάπου σταματά σαν ύλη και θα μπορούσα να το ονομάσω ένα κοσμικό κύτταρο. Μετά υπάρχει ένα υλικό κενό και μετά κάποιο άλλο κοσμικό κύτταρο και αυτό επ΄ άπειρο συγκροτώντας ένα παν-συμπαντικό ουράνιο σώμα.

Έχω την αίσθηση ότι κάθε κοσμικό κύτταρο έχει μια διάρκεια ζωής μέσα σε αυτό το παν- συμπαντικό σώμα. Ακμή και παρακμή δισεκατομμυρίων χρόνων.

Όταν τελειώνει ή γερνάει ένα τέτοιοι κύτταρο αφομοιώνεται μέσα στην πηγή της προέλευσης του. Τότε ο χρόνος για αυτό το κύτταρο φαίνεται να έχει σταματήσει.
Όμως μετρά σιωπηλά ένας σκοτεινός( με την έννοια του απρόσιτου) χρόνος με τελικό αποτέλεσμα στο μήκος του ,την γέννηση ενός νέου φανερού χρόνου αλλά και κοσμικού κυττάρου.

Αυτό που γεννά η φαντασία μου είναι μια αιώνια μηχανική επανάληψη αυτού του κοσμικού κυττάρου. Αυτό σημαίνει πως εγώ έχω γράψει αυτά που γράφω τώρα άπειρες φορές επειδή όλα έχουν ξαναγίνει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, και θα ξαναγίνουν μετά από πολλά δισεκατομμύρια χρόνια όταν αυτό το κοσμικό κύτταρο θα ξανά εκδηλωθεί με τον ίδιο μηχανικό τρόπο. Εγώ θα γράφω πάλι αυτές τις λέξεις.

Αν μπορούσα να είχα ένα μυστηριώδες μουσικό μηχάνημα που να ανοίγει μια διάσταση σε μια χώρο χρονική πύλη που ο χρόνος να ήταν σχεδόν μηδενικός, θα μπορούσα να ταξιδέψω στο παρελθών πηγαίνοντας στο μέλλων.

Θα έμπαινα τώρα σε αυτή την μηδενική διάσταση και θα έβγαινα όταν το επόμενο κοσμικό κύτταρο θα είχε διανύσει στο μήκος του χρόνου το "πριν από το τώρα" αυτού του κοσμικού κυττάρου.

Έτσι θα μπορούσα να εμφανιστώ σε ένα νεο συμπαν και θα υπήρχα δυο φορές. Μια γιατί το κοσμικό κύτταρο θα με έφτιαχνε έτσι και αλλιώς και μια γιατί μεταπήδησα από την μια δημιουργία στην άλλη.

Αλλά αυτό θα ήταν ένα πρόβλημα, επειδή από εδώ και πέρα σε κάθε κοσμικό κύτταρο θα πολλαπλάσιαζώμουν με αποτέλεσμα να μπορώ να υπάρχω πολλές φορές.

Αυτή η ανισσοροποία λύνετε μονό με τον θάνατο. «Χτυπάει η πόρτα, πάω να ανοίξω και ένας άντρας με καλυμμένο το πρόσωπο προσπαθεί να με σκοτώσει. Τρέχω έξω και μια τρελή καταδίωξη αρχίζει. Με κυνηγάνε πολλοί, δεν έχω πολλές επιλογές. Στο τέλος με περικυκλώνουν σε ένα δάσος. Εγώ σοκαρισμένος ,γονατιστός και κουρασμένος κοιτώ τα άτομα που με έχουν περικυκλώσει. Φορούν όλοι κουκούλες. Παρακαλώ να μου εξηγήσουν γιατί με κυνηγούν ,τότε με ένα νεύμα βγάζουν όλοι τις κουκούλες. Είναι όλοι εγώ. Το σοκ τρομερό. Μετά μου εξήγησαν ότι σε μερικά χρόνια από τώρα θα ανακάλυπτα το ταξίδι στο χρόνο μονό που αυτό θα είχε άσκημες συνέπειες στην κοσμική τάξη. Η λύση είναι μια, να δώσουμε τώρα ένα τέλος. Πρέπει να μείνει μονό ένας από εμάς. Και έμεινε αυτός που τώρα γράφει!»

Από την άλλη αν εγώ ή εμείς επαναλαμβανόμαστε συνεχεία σε μια αιώνια μηχανική κίνηση τότε θα μπορούσε η συνείδηση μου να χρησιμοποιεί αυτό το σώμα αλλά και αλλά από διαφορετικές εποχές για να αναπτυχθεί

Κάθε σώμα ή κάθε εγώ που έχουμε τώρα είναι απλά ένα σχολείο. Όταν η συνείδηση μου απελευθερωθεί από όλα τα σχολεία θα ενωθεί με το Απόλυτο. Τότε την επόμενη φορά( δηλ σε ένα άλλο κύκλο της δημιουργίας )την ζωή που έκανα, κάνω και που θα κάνω θα την έχει μια άλλη συνείδηση που θα μαθαίνει αυτά που εγώ μαθαίνω από αυτή την ζωή. Και σε κάθε επανάληψη μια νέα συνείδηση θα παίζει αυτό τον ρόλο. Θα κάνει την ζωή που κάνω αλλά δεν θα είναι εγώ.

Ελπίζω να σε διασκέδασα με αυτές τις νυχτερινές μου σκέψεις και φαντασιωσεις.

Να είσαι καλά

Ειρήνη απεριόριστη.

Αυτό είναι κάτι που θα το δουν πολλοί λίγοι σε σχέση με αυτούς που υπάρχουν.

Μέχρι να μάθω άμεσα, υποστηρίζω ότι δεν υπάρχει μηχανική πνευματική εξέλιξη στον άνθρωπο.

Για να υπάρχει εξέλιξη πρέπει να υπάρχει συνειδητή προσπάθεια. Αυτό τουλάχιστον είναι κάτι που το γνωρίζω. Αλλά μου δίνεις την αίσθηση ότι νομίζεις ότι μια μέρα όλοι οι άνθρωποι θα φωτιστούν .

Ο χρόνος εμφανίζετε όταν «φαίνεται» ότι εμείς θέλουμε να καλύψουμε μια απόσταση μέσα στον χώρο από το ένα σημείο στο άλλο. Αυτό θα έχει σχέση με το πώς έχουμε κατασκευάσει ότι τρέχει ο χρόνος και επίσης από την ταχύτητα που εμείς αναπτύξαμε για να καλύψουμε την απόσταση. Τον χρόνο τον μετράμε με ένα μηχάνημα που αναγκαστικά ανήκει στην 3η διάσταση.

Αυτό σημαίνει ότι είναι κάτω από την επιρροή άλλων χωροχρονικών συστημάτων που μετράνε διαφορετικα, αλλά και επηρεάζουν αλλά χωροχρονικά συστήματα.

Για αυτό όταν ταξιδεύουν δυο άνθρωποι με δυο διαστημόπλοια και με συγχρονισμένα ρολόγια μπορούν να φτάσουν καλύπτοντας διαφορετική απόσταση αλλά ίδιο τερματισμό με διάφορα στα ρολόγια τους.

Ο ένας ταξιδιώτης καθώς ταξίδευε μπορεί να έπεσε σε μια καμπύλωση ενός χωροχρονικού συστήματος με αποτέλεσμα, το ρολόι να μετράει κανονικά ενώ στην πραγματικότητα ο χωρόχρονος έχει καμπυλωθεί.

Είναι σαν να τρέχουνε δυο αυτοκίνητα σε μια ευθεία και το ένα από αυτά να έχει στην ευθεία του ένα λοφάκι αυτό το λοφάκι επηρεάζει την τελική απόσταση.

Αλλά στο παράδειγμα με τους ταξιδιώτες αυτό το λοφάκι επηρέαζε όχι μονό την απόσταση αλλά και τον χρόνο. Ενώ στο δευτερο παράδειγμα έχουμε διάφορα απόστασης αλλά τα ρολόγια παραμένουν συγχρονισμένα, στο πρωτο παράδειγμα έχουμε διάφορα απόστασης στον χρόνο, δηλαδή τα ρολόγια μετράνε διαφορετικά, σαν κάτι να επιβράδυνε την λειτουργία του ενός . Μια άγνωστη δύναμη.

Όλα αυτά γιατί κινούμαστε από το ένα σημείο στο άλλο.

Όταν όμως στην συνείδηση μας σε μια πολύ ανώτερη ας το πούμε πνευματική σφαίρα το σημείο είναι το άπειρο, το όλο, και δεν υπάρχει καμιά απόσταση για να μετρηθεί και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει σημείο αλλά το όλον, τότε ο χρόνος πρέπει να εμφανίζετε σαν ένα αιώνιο παρών.

Ότι έχει υπάρξει αλλά και η δυνατότητες στο να υπάρξουν, αυτό που υπάρχει ,αυτό που θα ύπαρξη και όλες οι δυνατότητες αυτών που θα υπάρξουν, συγχωνεύονται στο αιώνιο τώρα.

Επίσης βλέπουμε ότι εμείς είμαστε εδώ και ο θεός άλλου και ότι υπάρχει μια απόσταση που πρέπει να καλυφθεί. Από το ένα σημείο στο άλλο. Αυτό από ότι φαίνεται είναι ένα λάθος.

Η συνείδηση του ανθρώπου που δεν ανήκει στην γιηνη διάσταση πρέπει να ταξιδέψει σε μια διαδρομή που δεν υπάρχει απόσταση! Είναι μια διαδρομή χωρίς μονοπάτι.
Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να μπορέσει η συνείδηση να αποτινάξει όλα αυτά που την θολώνουν και να απο-ταυτιστεί από όλα. Αυτό είναι μια επίπονη διαδικασία κάθαρσης και αυτογνωσίας και όλα αυτά γίνονται στο τώρα. Αυτός που τα καταφέρνει ούτε έφυγε, ούτε ηρθε ούτε ποτέ κάλυψε καμιά απόσταση.

Για αυτό πιστεύω πως αν κάποιος δεν προσπαθήσει να μπει στο τώρα συνειδητά δεν πρόκειται να γίνει μηχανικά. Αυτό που συμβαίνει μηχανικά είναι ότι κάποτε όλα αυτά που λέμε δημιουργία αφομοιώνονται ξανά στην αρχική πηγή ,αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι συνείδησης αυτών που δεν προσπάθησαν θα ζήσουν την θεοση. Αυτό νομίζω ότι είναι και ο δεύτερος θάνατος που λέει ο Χριστός.

Αυτά φίλε trexagireve

Να είστε καλά

Ειρήνη απεριόριστη.

Edited by - ΕΝΑΣ ΥΠΗΡΕΤΗΣ on 19/03/2009 10:48:59

Δυστυχώς η ανθρωποτητα κοιμάται. Και δεν πρόκειται να ξυπνήσει από αυτό το όνειρο που θα γίνει εφιάλτης.Μονο μερικοί.

Ας συνεχίσουμε την φαντασίωση

Αν το ηλιακό μας σύστημα είναι ένα κοσμικό σώμα τότε έχει και μια κοσμική νοημοσύνη που κατοικεί σε αυτό το σώμα.

Αυτό πάλι είναι μέρος ενός άλλου ουράνιου σώματος πιο μεγάλου που και αυτό έχει μια νοημοσύνη πιο μεγάλη. Και ου το καθεξής.

Η νοημοσύνη αλλά και η καρδιά ή η ψυχή του ηλιακού συστήματος είναι ο ήλιος.
Όπως στο ανθρώπινο σώμα η καρδιά.

Όμως σε έναν μέρος αυτού του ουράνιου σώματος υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα. Κάποιες μονάδες αυτού του μέρους που λέγετε γη έχουν δημιουργήσει μια τεράστια αναταραχή που έχει διαταράξει την ισορροπία του ηλιακού συστήματος.

Τότε η καρδιά μέσα από την αγάπη της έστειλε μηνύματα αγάπης σε αυτές τις μονάδες που λέγονται άνθρωποι. Λίγοι ήταν αυτοί που ακούσαν και θεωρήθηκαν τρελοί.

Μετά από πολλά γηινα χρόνια που δεν είναι τίποτα μπροστά στα ηλιακά χρόνια η καρδιά αποφάσισε να κατέβει η ίδια για να μιλήσει στις μονάδες που έκαναν κακό στην αρμονία αλλά και στον εαυτό τους επειδή η καταστροφή είναι αναπόφευκτη για αυτούς που την καλλιεργούν.

Γεννήθηκε λοιπών σαν μονάδα ανάμεσα σε άλλες μονάδες. Όταν ενηλικιώθηκε άρχισε το έργο τις σωτηρίας προσπαθώντας να αλλάξει τις άλλες μονάδες έτσι ώστε να μην οδηγηθούν στην καταστροφή.

Λίγες μονάδες ήταν αυτές που ακούσαν και αφομοιωθήκαν με την καρδιά. Οι υπόλοιπες την θανάτωσαν σαν εγκληματία. Η καρδιά τότε γύρισε πίσω στον οίκο της και έστελνε από εκεί την αγάπη της. Μα η ίαση τώρα είναι θέμα χρόνου.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr