ΤΟ ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΣΥΜΠΑΝ: ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΚΥΚΛΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ.

Η πιο δημοφιλής θεωρία του τελευταίου αιώνα για τη δημιουργία και την εξέλιξη του Σύμπαντος είναι αυτή του Big Bang, της Μεγάλης Έκρηξης που αποτέλεσε την εναρκτήρια στιγμή ενός Σύμπαντος που όλο και διαστέλλεται. Από τη στιγμή αυτή - που υπολογίζεται πριν από 15 δισεκατομμύρια χρόνια - άρχισε να ξεδιπλώνεται ο Χώρος και ο Χρόνος, ξεκινώντας από μια κατάσταση άπειρης θερμοκρασίας και πυκνότητας. Έκτοτε εξελίσσεται μια συνεχόμενη διαστολή του Σύμπαντος, που οδήγησε στη δημιουργία αμέτρητων γαλαξιών και ηλιακών συστημάτων.

Οι παρατηρήσεις των τελευταίων δεκαετιών ενισχύουν την ορθότητα αυτών των παρατηρήσεων, δείχνουν όμως και κάτι επιπλέον εξαιρετικά ενδιαφέρον: μερικά δισεκατομμύρια έτη μετά την Μεγάλη Έκρηξη, το Σύμπαν κυριεύτηκε από μια μορφή "Σκοτεινής Ενέργειας" η οποία προκάλεσε την επιτάχυνση της διαστολής του.

Επιπλέον η θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης έθετε κάποια βασανιστικά και αναπάντητα ερωτήματα: Τι συνέβη στην Αρχική Μοναδικότητα (στο χρονικό σημείο "Μηδέν"); Ποια είναι η Μοίρα του Σύμπαντος; Ποιος ο ρόλος αυτής της "Σκοτεινής Ενέργειας"; Υπήρχε ο Χρόνος πριν απ' τη Μεγάλη Έκρηξη; Θα υπάρχει μετά τη Μεγάλη Σύνθλιψη;

Τώρα όμως μια νέα θεωρία απ' τους Paul Steinhardt του Princeton και Neil Turok του Cambridge, έρχεται να ξεκαθαρίσει (;) το τοπίο. Πρόκειται για τη θεωρία του ΚΥΚΛΙΚΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ. Το καταπληκτικό είναι ότι η νέα θεωρία ανατρέχει σε αρχαίες διδασκαλίες και παραδόσεις της Κοσμογέννησης και τις συνδυάζει με τη μοντέρνα Φυσική.

Με βάση τη νέα θεωρία, ο Χώρος και ο Χρόνος υπήρχαν ... από Πάντα. Το Big Bang δεν αποτελεί την Αρχή του Χρόνου, αλλά απλά μια γέφυρα με μια προϋπάρχουσα Εποχή. Γενικά το Σύμπαν διέρχεται μια ατέλειωτη ακολουθία κύκλων, έτσι ώστε κάθε κύκλος να ολοκληρώνεται με μια τεράστια σύνθλιψη, αλλά να αποτελεί παράλληλα το έναυσμα για την αρχή ενός νέου κύκλου, μιας νέας αναγέννησης κατά την οποία ξεκινάει μια νέα διαστολή.

Ανάμεσα στο τέλος ενός κύκλου (Θάνατος του Σύμπαντος) και στην αρχή ενός άλλου (νέα Ζωή ή "νέα ενσάρκωση"του Σύμπαντος) παρεμβάλλεται μια περίοδος τρισεκατομμυρίων ετών κατά την οποία το Σύμπαν αναπληρώνει - ανανεώνει την ύλη και την ακτινοβολία του για να μπορέσει να "ξαναγεννηθεί".

Αυτή η θεωρία που μας παραπέμπει τόσο έντονα στη θεωρία της μετενσάρκωσης, φαίνεται να συμφωνεί με πανάρχαιες εσωτερικές διδασκαλίες που αναφέρονται σε περιόδους εκδήλωσης του Σύμπαντος που ονομάζονται "Μανβάνταρα" και περιόδους μη-Εκδήλωσης που ονομάζονται "Πραλάγια".

Όσο για το μέλλον του Σύμπαντός μας, αυτό έχει ήδη διαμορφωθεί, καθώς ο σχηματισμός και η εξέλιξη των γαλαξιών, καθορίζονται από ανακολουθίες και ανωμαλίες που προέκυψαν κατά την τελευταία σύνθλιψή του (στον προηγούμενο κύκλο). Έτσι κάθε κύκλος προδιαγράφει την εξελικτική πορεία του επόμενου κύκλου σε μια ατέλειωτη αιτιοκρατική αλυσίδα Αιτίας - Αποτελέσματος.

Η θεωρία επίσης προβλέπει ότι η πυκνότητα και η θερμοκρασία του Σύμπαντος δεν γίνονται ποτέ άπειρες, αλλά έχουν ένα ανώτατο όριο: π.χ. 1024 βαθμούς για τη θερμοκρασία.

Στη διατύπωση της θεωρίας έρχεται να συμβάλλει και η μοντέρνα θεωρία των Υπερχορδών, η οποία υποστηρίζει την ύπαρξη 9 ή 10 διαστάσεων των Χώρου. Το Σύμπαν μας απλά είναι μια "ψευδαίσθηση" που προκύπτει απ' την αλληλεπίδραση κάποιων απ' αυτές τις διαστάσεις. Μ' αυτή τη θεώρηση, η θεωρία των Υπερχορδών, δεν δέχεται ότι το σημείο "Μηδέν" της θεωρίας του Big Bang αποτελεί την "Αρχή του Χρόνου", μιας που οι διαστάσεις αυτές προϋπήρχαν.

http://feynman.princeton.edu/%7Esteinh/cyclintro/index.html

 

Προσθέστε: Σχόλια - Παρατηρήσεις - Δικές σας απόψεις,

στην διεύθυνση arthra@esoterica.gr