Η θεωρία των Υπερχορδών
και η Θεολογία
Ο εικοστός αιώνας θεωρείται ο αιώνας των «επαναστάσεων» στο χώρο της Φυσικής.
Και όχι άδικα, καθώς η θεωρία της Σχετικότητας απ’ τη μια και η Κβαντική Φυσική
απ’ την άλλη, άλλαξαν τη εικόνα που είχαμε ως τότε για τον κόσμο. Όμως πίσω
τους άφησαν κάποια κενά που μια άλλη θεωρία, αυτή των «Υπερχορδών» ήρθε να
καλύψει … Κάποιοι ισχυρίζονται ότι τα κατάφερε μια χαρά και μάλιστα θεωρούν
ότι προσφέρει ένα κατάλληλο θεωρητικό υπόβαθρο για τη δικαίωση θεολογικών
απόψεων !!!
Η θεωρία του Υπερχορδών διατυπώθηκε στη δεκαετία του 1980 από μια σειρά επιστημόνων με πρωτεργάτη τον Ed Witten καθηγητή στο Princeton. Με βάση την θεωρία αυτή, το σύμπαν δεν αποτελείται μόνο από τέσσερις διαστάσεις (τις τρεις του χώρου και τον χρόνο), αλλά από τουλάχιστον 10 «βασικές» διαστάσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να είναι και περισσότερες: μέχρι 26 !!!
Οι επιπλέον αυτές διαστάσεις δονούνται και περιστρέφονται σαν απεριόριστες υπερ-χορδές μέσα στο σύμπαν μας, αλλά δεν μπορούν αν γίνουν αντιληπτές από όργανο μέτρησης καθώς είναι τρισεκατομμύρια φορές μικρότερες από τα μικρότερα σωματίδια της ύλης που γνωρίζουμε. Αν και μικρές όμως, η περιστροφή τους παίζει καθοριστικό ρόλο στον σχηματισμό της ύλης επιδρώντας στα απειροελάχιστα σωματίδια της ύλης.
Όταν διατυπώθηκε η θεωρία αυτή, έγινε αποδεκτή από πολλούς θεωρητικούς φυσικούς, ακόμα και από πολλά ΜΜΕ και ίσως όχι άδικα, μιας και έδινε την ευκαιρία να καλυφθεί ένα κενό που άφηναν οι δύο άλλες επικρατούσες θεωρίες που επιχειρούσαν να ερμηνεύσουν το Σύμπαν.
Απ’ τη μια, η θεωρία της Σχετικότητας είχε καταφέρει να περιγράψει τους νόμους που διέπουν τον μακρόκοσμο. Τα συμπεράσματά της είχαν επιβεβαιωθεί και πειραματικά, όπως στην περίπτωση των «μαύρων οπών», ή της αλλοίωσης της ευθύγραμμης πορείας του φωτός απ’ τα βαρυτικά πεδία. Απ’ την άλλη, η Κβαντική Φυσική, περιέγραφε με μεγάλη ακρίβεια τον μικρόκοσμο και τη συμπεριφορά των υποατομικών σωματιδίων και είχε κι αυτή πειραματικά δικαιωθεί. Όμως οι δυο αυτές δεν μπορούσαν να ενοποιηθούν σε μία! Οι νόμοι της μίας δεν έβρισκαν εφαρμογή στον χώρο της άλλης και αντίστροφα. Η – περίφημη – θεωρία των Ενοποιημένων Πεδίων που προσπαθεί να τις ενοποιήσει δεν έχει προς το παρόν διατυπωθεί με επαρκή τρόπο.
Έτσι η Θεωρία των Υπερχορδών υπήρξε η «τρίτη λύση», αυτή που έλυνε τα χέρια των θεωρητικών επιστημόνων, αν και δέχεται ακόμα την αμφισβήτηση από πολλά μέλη της επιστημονικής κοινότητας, μιας και δεν μπορεί να αποδειχθεί πειραματικά!
Φαίνεται όμως ότι οι υπερχορδές «βόλεψαν» ακόμα και θεολογικούς και θρησκευτικούς κύκλους. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, πολλοί θεολόγοι βρίσκουν σ’ αυτές τις επιπλέον διαστάσεις που προβλέπονται απ’ τη θεωρία, το επιστημονικό υπόβαθρο για να στηρίξουν την ύπαρξη ενός «πνευματικού κόσμου». Αυτός ο πνευματικός χώρος ή διάσταση, που περιγράφεται από όλες τις θρησκείες και από πολλά φιλοσοφικά συστήματα, δεν είχε μέχρι πρόσφατα επιστημονικό στήριγμα. Τώρα όμως πολλοί θεωρούν ότι, η θεωρία των Υπερχορδών, δεν κάνει τίποτα άλλο παρά αναφορά σ’ αυτές τις αόρατες διαστάσεις που συνθέτουν τον κόσμο του Πνεύματος.
Βέβαια, μιας και η πειραματική απόδειξη απουσιάζει, η θεωρία των Υπερχορδών αλλά και ο κόσμος των Πνεύματος παραμένουν θέμα πίστης, αν και όχι αδικαιολόγητα καθώς δεν λείπουν οι ενδείξεις για την ύπαρξή τους, αλλά και τα κενά στις υπόλοιπες θεωρίες που περιγράφουν έναν «αυστηρά» υλικό κόσμο.
http://www.beliefnet.com/story/96/story_9602_1.html
Στείλτε τα δικά σας σχόλια και παρατηρήσεις στο arthra@esoterica.gr