Αγαπητέ _Nekrothaftis_, δεν φαίνεται κάποια φωτογραφία στα μηνύματα σου.

Τα στοιχεία που μας έχεις παραθέσει είναι πάρα πολύ σημαντικά!
Πριν ένα χρόνο έτυχε να περάσω για λίγο από τον Αχέροντα και το Νεκρομαντείο.
Δυστυχώς το Νεκρομαντείο δεν το προλάβαμε ανοιχτό, παρόλα αυτά κάναμε μια βόλτα στις εκβολές του Αχέροντα που ήταν κοντά απ' αυτό.
Όσοι άνθρωποι πάντως έχουν επισκεφθεί τις πηγές μου έχουν αναφέρει πως είναι μια υπέροχη εμπειρία καθώς η φύση αναδεικνύει σε μεγάλο βαθμό - για μία ακόμη φορά - την ομορφιά της.
Στο Νεκρομαντείο μάλιστα, όπως λες κι εσύ, έκανε ο Οδυσσέας σπονδή στους νεκρούς για να μάθει τον τρόπο της επιστροφής του στην Ιθάκη κι εκεί συνάντησε και την ψυχή της νεκρής μητέρας του.

Ο Σίσυφος, οι Δαναΐδες είναι όντως μορφές της μυθολογίας μας όπου καταδικάστηκαν σε αιώνιο μαρτύριο στον Άδη λόγω ανόσιων πράξεων τους επί της γης.
Ο Τάνταλος - τουλάχιστον η εκδοχή που γνωρίζω εγώ - καταδικάστηκε στο μαρτύριο της αιώνιας πείνας και δίψας λόγω του ότι σκότωσε και μαγείρεψε τον γιό του, τον Πέλοπα, θέλοντας να παραπλανήσει τους Ολύμπιους σε ένα γεύμα που τους είχε προσκαλέσει.
Ο Ιξίωνας - πατέρας του πρώτου Κένταυρου - καταδικάστηκε στο μαρτύριο του να γυρίζει αιώνια σε έναν φλεγόμενο τροχό χωρίς να πεθαίνει, καθώς ήταν αθάνατος.
Μόνο που δεν θυμάμαι αν αυτός ο τροχός βρισκόταν στον Άδη.

Λίγοι άνθρωποι κατόρθωσαν να πάνε στον Άδη ζωντανοί.
Αυτοί ήταν ο Ηρακλής για να πάρει τον Κέρβερο, ο Ορφέας για να αναζητήσει την Ευρυδίκη κι ο Θησέας κι ο Πειρίθους για να κλέψουν την Περσεφόνη.
Ο Θησέας ελευθερώθηκε από τον Ηρακλή ενώ ο Πειρίθους παρέμεινε για πάντα κολλημένος σε ένα πέτρινο κάθισμα.

Η συζήτηση έχει λάβει πολύ ενδιαφέρουσα τροπή, δε νομίζετε?

In anticipation of my resurrection...

να 'μαι καλά

την φωτό μπορήτε να την δήτε και εδώ:http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B1:Trophonius.jpg

Αρχαία Εφύρα, Νεκρομαντείον Αχέροντος και Ιερό της Θεάς Περσεφόνης
Το Νεκρομαντείο ( Νεκυομαντείον )βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου κοντά στο Καναλάκι, στο χωριό Μεσοπόταμος, κοντά στο Δέλτα που σχηματίζουν οι ποταμοί Αχέρων και Κοκκυτός, μερικές εκατοντάδες μέτρα μακρύτερα από την αρχαία μυκηναϊκή αποικία Εφύρα (ή Κίχυρος). Στην αρχαία εποχή ο λόφος ήταν ένα νησάκι της λίμνης Αχερουσίας. Παρ’ ότι το τελευταίο Ιερό ήταν του 4ου αιώνος και στον Ηρόδοτο διαπιστώνουμε λειτουργία του κατά τον 8ο αιώνα, διάφορα ευρήματα Μυκηναϊκής εποχής στην Εφύρα, μας πηγαίνουν αρκετά πίσω, τουλάχιστον στον 14ο αιώνα.
Εδώ οι πρόγονοι τοποθετούσαν τις «Πύλες» του Κάτω Κόσμου που οδηγούσαν στο βασίλειο του Άδου και στο Ιερό κατέφευγαν με προσφορές χοών (σπονδών) στους νεκρούς για να επικοινωνήσουν με τις ψυχές και να πάρουν διάφορες πληροφορίες, μετά από κατάλληλη προετοιμασία στην οποία υποβάλλονταν απ΄ τους ιερείς του Μαντείου. Το Ιερό είναι τετράγωνο, με διαστάσεις 21,80 x 21,30 μ. με τριμερή διάρθρωση (τρείς διάδρομοι, τρία δωμάτια, τρείς πύλες για κάθε διάδρομο και λαβύρινθο, καθώς και τρείς διαιρέσεις του κυρίως Ιερού). Διέθετε δώματα επίγεια και υπόγεια, με την ίδια πολύπλοκη λαβυρινθοειδή διαρρύθμιση, προφανώς για να προσομοιάσει την περιπλάνηση της ψυχής στο βασίλειο του Θεού Άδου. Γύρω από το Νεκρομαντείο, το οποίο θεωρείται μοναδικό στο Μεσογειακό χώρο, υπήρχε Ιερό Άλσος της Θεάς Περσεφόνης από λεύκες και ιτιές με Ιερό στα δυτικά του Μαντείου. Εκεί έφθαναν άνθρωποι από μακριά για πολυήμερη παραμονή και προετοιμασία, προτού λάβουν χρησμό από τις ψυχές των αποθανόντων.
Το Μαντείο, γνωστό πανελληνίως από τον 5ο αιώνα, πυρπολήθηκε και καταστράφηκε από τους Ρωμαίους το έτος 167. Ο χώρος κατοικήθηκε πάλι μετά από έναν αιώνα, δίχως όμως να ξαναλειτουργήσει το Μαντείο. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, μεταξύ των σημερινών χωριών Χόϊκας και Παραμυθιάς και της θάλασσας κείτονται τα Ηλύσια Πεδία (ο Λειμών των Ασφοδέλων).
Στα τέλη του 16ου μ.χ.χ. αιώνος, από τα αρχαία υλικά κτίσθηκε στο χώρο του Ιερού η Μονή του «Αγίου Ιωάννου Προδρόμου», παλαιό μετόχι της μονής Σινά. Μικρό τμήμα του Νεκρομαντείου αποκαλύφθηκε μετά από ανασκαφές της περιόδου 1958 - 1964 ακριβώς κάτω από τη Μονή.

1350 πΧ: Ιδρυση του Αρχαίου Νεκρομαντείου Εφύρας.

Η Νεκρόπολη και τό Νεκρομαντείο της Εφύρας, είναι οικοδόμημα, με σειρά διαδρόμων και υπόγειους χώρους. Εδώ σύμφωνα με τή μυθολογία ήταν μιά από τίς Πύλες του Αδη. To Νεκρομαντείο Πρέβεζας βρίσκεται στό σημερινό χωριό Μεσοπόταμος κοντά στό Καναλάκι Πρέβεζας, δίπλα στόν Ποταμό Αχέροντα. Το Νεκρομαντείο της αρχαίας Εφύρας ήταν το πιο φημισμένο νεκρομαντείο του αρχαίου ελληνικου κόσμου. Στην αρχαιότητα ο ποταμός Αχέρων σχημάτιζε στην περιοχή αυτή την Αχερουσία λίμνη, η οποία αποξηράνθηκε μεταπολεμικά. Τα πλεονάζαντα νερά της λίμνης, ξεχύνονταν από τις δυτικές όχθες της σχημάτιζαν ξανά τον Αχέροντα που στο σημείο αυτό δεχόταν τα νερά του Κωκυτού και του Μαύρου, που ήταν παραπόταμοί του και χυνόταν στον όρμο της Αμμουδιάς, όπως και σήμερα. Σύμφωνα λοιπόν, με την περιγραφή του Ομήρου στην 10η και 11η ραψωδία της Οδύσσειας, εδώ ήταν η είσοδος στον Κάτω Κόσμο και εδώ λάτρευαν την Περσεφόνη τη χθόνια θεά. Είναι άγνωστες οι πρώτες ρίζες της λατρείας της Περσεφόνης καi του Αδη στον Αχέροντα ποταμό, όπως και η αιτία που την δημιούργησαν.

Οι ανασκαφές έδωσαν διάφορα ευρήματα της δεύτερης ή και της τρίτης χιλιετηρίδας πΧ, που αποδεικνύουν την εγκατάσταση στην περιοχή ενός ντόπιου οικισμού, της Κιχύρου, που οι κάτοικοί της λάτρευαν τη χθόνια θεά Περσεφόνη. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι τα χάσματα γης, οι σπηλιές, τα βαθιά φαράγγια (χαράδρες, Cnyons), ήταν είσοδοι που οδηγούσαν στον Κάτω Κόσμο, στο βασίλειο των νεκρών. Οι ψυχές ήταν όμοιες με σκιές, με «είδωλα καμόντων» (φάσματα νεκρών). Ελευθερωμένες οι ψυχές από το φθαρτό γήινο περίβλημα είχαν υπεράνθρωπες ιδιότητες και μπορούσαν να προϊδούν το μέλλον. Τους έλειπε όμως η συνείδηση γιατί δεν είχαν ούτε αίμα, το στοιχείο της ζωής, ούτε σάρκα και ήταν συχνά εκδικητικές, ιδίως οι ψυχές των νέων και των "βιαιοθανάτων", που έφυγαν πρόωρα και βίαια από τον κόσμο τούτο και στερήθηκαν τη χαρά της ζωης. Η επαφή των θνητών με τους νεκρούς δεν ήταν χωρίς κίνδυνο. Γι' αυτό οι χρηστηριαζόμενοι έπρεπε να προετοιμασθούν σωματικά και ψυχικά, να υποβληθούν δε καθιερωμένη δίαιτα, σε λουτρά και προσευχές και να εξευμενίσουν τις ψυχές των νεκρών με προσφορές (χοές), μέλι , γάλα, νερό και κρασί, και εδίως με αίμα από τα θυσιαζόμενα ζώα. Πίνοντας από τις χοές οι ψυχές αποκτούσαν συνείδηση εξευμενίζονταν και μπορούσαν να αποκαλύψουν το μέλλον. Αλλά και αυτοί που είχαν έρθει σε επαφή με τους νεκρούς μολύνονταν από το μίασμα του θανάτου. Οταν πλησιάζουν τους νεκρούς σιωπούν για να μη χάσουν τη φωνή τους, και φεύγοντας υποβάλλονται σε καθαρμό, όπως η Ακηστις στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη που χρειάζεται τριήμερο «αφαγνισμό» (καθαρμό) για να καθαρθεί από το μόλυσμα του θανάτου και να αποκτήσει συνείδηση.

Στην Οδύσσεια, ο Οδυσσέας καίει θειάφι για να καθαρίσει το παλάτι από το μίασμα του θανάτου, ύστερα από το φόνο των μνηστήρων. Πανάρχαιες λαϊκές διξασίες, που οι ρίζες τους χάνονται στο σκοτάδι της προιστορίας, ειχαν συνδεθεί με την πίστη ότι οι λίμνες και τα ποτάμια, που συχνά εξαφανίζονται μυστηριωδώς από τα έγκατά της, ήταν ο δρόμος που οδηγούσε στον Κάτω Κόσμο και ακολουθούσαν οι ψυχές των νέκρών. Στην πίστη αυτή πρέπει να οφείλονται η συσχέτιση του Αχέροντα και της Αχερουσίας με τους νεκρούς, όπως και η τοποθέτηση της λατρείας και τού μεκρομαντείου σε μια σπηλιά του βράχου, κοντά στη συμβολή του Κωκυτού στον Αχέροντα ποταμό, στις ΒΔ οχθες της Αχερουσίας λίμνης. Η αρχαία παράδοση αναφέρει πολλά τέτοια ιερά και μεκρομαντεία, όπως του Ποσειδώνα στο ακρωτήριο Ταίναρο, στην Κύμη της Ιταλίας, στην Ερμιόνη της Αργολίδας, στην Κορώνεια της Βοιωτίας, στην Ηρακλεια του Πόντου κ.α.

Τα ερείπια του Νεκρομαντείου της Εφύρας, οπως προαναφέρθηκε, βρίσκονται 150μ. νοτιότερα από τη συμβολή των ποταμών Αχέροντα, Κωκυτού και Βουβού. Οι ανασκαφές εδώ στην κορυφή του βράχου που βρισκόταν το παλιό μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη των αρχών του 18ου αιώνα, έφεραν στο φως το αρχαίο αυτό φημισμένο Νεκρομαντείο. Για την κατασκευή του χρειάστηκε να ισοπεδωθει ο βράχος σε μεγάλη έκταση με λατόμευση. Ενας πολυγωμικός ορθογώνιος περίβολος, διαστάσεων 62,40 * 46,30μ. με είσοδο στη βόρεια πλευρά, περιβάλλει ένα τετράγωνο κτίριο , το κυρίως ιερό, με πλευρές μήκους 22 μ. Οι εσωτερικοί τοίχοι του, με ωραία πολυγωνική τοιχοδομία έχουν υπερβολικό πάχος (3,30μ.) και σώζονται σε ύψος 3,30μ. Ψηλότερα ήταν χτισμένοι με χοντρά ψημένα τούβλα και ξυλοδεσιές και με χρήση πηλού για συμδετική ύλη.

Το κτίριο αυτό χωρίζεται σε δύο παράλληλους τοίχους σε μια κεντρική αίθουσα διαστάσεων 15 Χ 4,25 μ. και δύο πλάγια κλίτη, που χωρίζονται πάλι με ενδιάμεσους τοίχους σε τρία δωμάτια που επικοινωνούν μεταξύ τους και με το κεντρικό κλίτος. Κάτω από την κεντρική αίθουσα βρίσκεται μια ισομεγέθης υπόγεια αίθουσα λαξευμένη στο βράχο, πιθανόν στη θέση της αρχικής σπηλιάς με την προιστορική λατρεία. Είναι το σκοτεινό ανάκτορο της Περσεφόνης και του Αδη. 15 πώρινα τόξα φέρουν την οροφή του υπόγειου που αποτελεί και το δάπεδο της κύριας αίθουσας. Το κτίριο αυτό, όπως και οι τρείς συμεχόμενοι διάδρομοι, χρονολογούνται στους πρώιμους ελληνιστικούς χρόνους (τέλος 4ου, αρχές 3ου π.Χ.).

Αργότερα, στο τέλος του 3ου π.Χ. αιώνα, προστέθηκε δυτικά του αρχικού ιερού ένα συγκροτημα με μια κεντρική αυλή, γύρω από την οποία υπήρχαν δωμάτια και αποθήκες. Στην αυλή έμπαινε κανένας από τη βόρεια είσοδο. Από εκεί ο επισκέπτης περνούσε στο βόρειο διάδρομο του ιερού που είχε τρεις τοξωτές πύλες. Αριστερά του διαδρόμου υπήρχαν δύο δωμάτια και ένας λουτρώνας, που χρησίμευαν για την εγκοίμηση των προσκυνητών. Εκεί, στο αδιαπέραστο σκοτάδι, ο προσκυνητής υποβαλλόταν σε ψυχική και σωματική προετοιμασία. Ετρωγε χοιρινό κρέας, κουκιά, κριθαρένιο ψωμί, στρείδια θαλασσινά, δηλαδή τροφές που σχετίζονται με τα νεκρόδειπνα και τους νεκρούς, κι επινε γάλα, μέλι και νερό. Υποβαλλόταν σε πράξεις εξαγνισμου και μαγείας, άκουγε από τον ιερέα-οδηγό θαυμαστές διηγήσεις, προσευχές και επωδούς, ακατάληπτες δεήσεις προς τους υποχθονιους δαίμονες κι έκανε λουτρά στο παρακείμενο δωμάτιο για να καθαρθεί και να μείνει αλώβητος από την επικίνδυνη επαφή του με τα φάσματα των νεκρών. Πριν περάσει στον ανατολικό διάδρομο, έριχνε προς τα δεξιά του σ'ένα λιθοσωρό μια πέτρα αποτρόπαια, για να απομακρύνει την κακή επήρεια, κι έκανε μια συμβολική πράξη καθαρμού πλένοντας τα χέρια του σ' ένα μεγάλο πιθάρι γεμάτο με νερό (λουτήριο) που βρισκόταν αριστερά της τρίτης πύλης. Υστερα έμπαινε στο βόρειο δωμάτιο του ανατολικού διαδρόμου για την τελική προετοιμασία. Αγνωστο πόσο χρόνο παρέμεινε εκεί. Οπωσδήποτε όμως η δίαιτα θα ήταν αυστηρότερη, οι μαγικές πράξεις συχνότερες, η δοκιμασία μεγαλύτερη και η ψυχική κατάσταση περισσότερο ταραγμένη, μέσα στημ απόλυτη μόμωση και στη σιγή, Οταν τέλος έφτανε η κρίσιμη στιγμή της επικοινωνίαςμε τους νεκτούς, έμπαινε ο προσκυνητής μαζί με τον ιερέα-οδηγό στον ανατολικό διάδρομο, έχοντας μαζί του τις προοριζόμενες για τις χοές και τις θυσίες προσφορές. Στο διάδρομο θυσίαζε ένα πρόβατο μέσα σε λάκκους, που βρέθηκαν στις ανασκαφές με λείψανα ανθράκων και καμένα κόκκαλα ζώων, Υστερα περνούσε στο λαβύρινθο, ένα δαιδαλώδη διάδρονο που υπέβαλλε στον επισκέπτη την εντύπωση της περιπλανησής του στους σκοτεινούς δρόμους του Αδη. Ο λαβύρινθος είχε τρεις τοξωτές πύλες σιδηρόφρακτες, όσες και οι πύλες του Αδη, με μεγάλα σιδερένια καρφιά, πολλά από τα οποία βρέθηκαν στις ανασκαφές. Από τις πυλες αυτές σώζονται καλά η μεσαία και η τρίτη πύλη που οδηγεί στην κεντρική αίθουσα, Εκεί,στο λαβύρινθο, φαίνεται ότι προσέφερε το κριθάλευτο (τα άλφιτα), γιατί στο δάπεδο βρέθηκαν πλήθος από ευρύστομα αγγεία, κυρίως λεκάνες κατάλλληλες για τις στερεές προσφορές, και μερικά λυχνάρια. Τέλος περνώντας την τελευταία πύλη, ασφαλισμένη με μια σύγχρονη σιδερένια πόρτα που απομιμείται τις αρχαίες πύλες, έφτανε στην κεντρική αίθουσα. Εκεί έριχνε ακόμη ένα αποτρόπαιο λιθάρι, κι έχυνε σστο λίθινο δάπεδο τις χοές για τους θεούς του Κάτω Κόσμου, τον Αϊδωνέα και την Περσεφόνη, που κατοικούσαν στην υπόγεια αίθουσα. Εκεί ήταν το τέλος της πορείας του.

Σ' όλη τούτη τη διαδρομή ο οδηγός ιερέας δεν έπαυε να επικαλείται, σύμφωνα με τον Λουκιανό, τις ψυχές των νεκρών, "τη νυχτερινή Εκάτη και τη φοβερή Περσεφόνη", ανακατώνοντας μερικά βαρβαρικά και χωρίς σημασία ονόματα και λέξεις πολυσύλλαβες. Στην αίθουσα βρισκόταν το τέλος της πορείας, εκεί όπου θα εμφανίζονταν τα είδωλα των νεκρών για να επικοινωνήσουν με τους χρηστηριαζόμενους.

Η σωματική και η ψυχική δοκιμασία κατα την πολυήμερη παραμονή στα σκοτεινά δωμάτια του νεκρομαντείου, η μόνωση, οι μαγικές πράξεις, οι προσευχές και οι επικλήσεις, η περιπλάνηση στους σκοτεινούς διαδρόμους και το λαβύρινθο, η κοινή πίστη στην εμφάνιση των νεκρών δημιουργούσαν στον προσκυνητή την κατάλληλη ψυχική προδιάθεση. Σ' αυτό συνέτεινε πολύ η ειδική δίαιτα στην οποία υποβαλλόταν ο προσκυνητής.

Κατά τη διάρκεια των ανασκαφών βρέθηκαν σωροί από κουκκιά, μια μικρόσπερμη ποικιλία, όμοια μι τα αιγυπριακά φούλια και αρκετά λούπινα (λαθούρια). Τα κουκκιά αυτά έχουν τοξικές ιδιότητες κι όταν τρώγονται προκαλουν αέρια, δυσπεψία, άμβλυνση αισθήσεων που φθάνει μέχρι ζάλης και παραισθήσεων με αλλεργικά σύνδρομα (κυαμίαση). Τις ίδιες ενέργεις προκαλούν και τα λούπινα, οι αρχαίοι θέρμοι, όταν τρώγονται χλωροί (λαθυρισμός).Ετσι, με τη χαλάρωση των αισθήσεων, που που έφτανε συχνά στο βαθμό της ζάλης και της ακαταληψίας, δημιουργούνταν οι αναγκαίες προυποθέσεις για την επικοινωνία με τις ψυχές των νεκρών. Στην ανασκαφή της κεντρικής αίθουσας των ειδώλων, εκτός από πολλά άλλα ευρήματα, βρέθηκαν επίσης μια μάζα από σιδερένιους τροχους κάποιας συσκευής, ένας μεγάλος χάλκινος λέβητας και γύρω σκορπισμένοι χάλκινοι τροχοί τροχαλίας και καστανιέτες. Ανήκουν σ' ένα σύστημα μηχανής (τροχαλίας) που μπορούσε να ανεβάζει και να κατεβάζει ένα σημαντικό βάρος. Τούτο προκύπτει όχι μονάχα από τους δυνατούς τροχούς, αλλά κι από τα ανάσπαστρα, τους τροχούς δηλαδή που σφάλιζαν την τροχαλία από την παλινδρόνηση. Η φύση και η θέση του ευρήματος στο βάθος της αίθουσας,εκεί όπου εφανίζονταν τα είδωλα, μαρτυρούν ότι η μηχανή αυτή προοριζόνταν για την κάθοδο των ειδώλων από την οροφή της αίθουσας με τη βοήθεια του μεγάλου χάλκινου λέβητα. Για το σκοπό αυτό οι εξωτερικοί τοίχοι με το μεγάλο πάχος (3,30μ.) θα έκρυβαν τους μυστικούς διαδρόμους, στους οποίους μπορούσαν να κυκλοφορούν αόρατοι οι ιερείς.

Οπως σημειώσαμε, οι τοίχοι ψηλότερα ήταν χτισμένοι με τούβλα, πολλα από τα οποία βρέθηκαν στις ανασκαφές. Μεταξύ των δύο εξωτερικων επιφανείων κάθε τοίχου σχηματίζονταν μέσα στο πάχος των τοίχων, διάδρομοι πλάτους 1,50 ή 2,40 μ. Από τη θέση αυτή ή από την οροφή με τη βοήθεια της τροχαλίας κατέβαιναν κι ανέβαιναν τα σκηνοθετηνένα είδωλα των νεκρών και συνομιλούσαν με τους χρηστηριαζόμενους. Φεύγοντας ο επισκέπτης φαίνεται ότι δεν ακολούθησε τον ίδιο δρόμο, για να μην συναντήσει τους άλλους επισκέπτες που διέμεναν στα δωμάτια του βόρειου διαδρόμου ή της αυλής. Υστερα, ήταν ανάγκη να καθαρισθεί από το μίασμα των νεκρών όπως η Αλκηστις στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη.

Το ιερό πυρπολήθηκε από τους Ρωμαίους το 167 π.Χ. και εγκαταλείφθηκε οριστικά .Σύμφωνα με την αρχαία παράδοση, οι Ρωμαίοι, θέλοντας να τιμωρήσουν τους Ηπειρώτες για τη συμμαχία τους με τον Περσέα, το βασιλιά της Μακεδονίας, και να εκδικηθούν για την εκστρατεία του Πύρρου κατα της Ιταλίας (280 π.Χ.) κατέστρεψαν εκ θεμελίων 70 τειχισμένες πόλεις της κεντρικής και νότιας Ηπείρου, τις περισσότερες μολοσσικές και αιχμαλώτισαν 150.000 ανθρώπους. Τον 1ο αιώνα π.Χ. με την εγκατάσταση Ρωμαίων εποίκων στην πεδιάδα του Αχέροντα και την ίδρυση της ρωμαικής αποικίας Φωτικής, βόρεια της Παραμυθιάς, η δυτική πτέρυγα του ιερού κατοικήθηκε ξανά, όπως μαρτυρούν τα κεραμικά ευρήματα, ενίοτε με λατινικές επιγραφές, και τα δύο δωμάτια στη δυτική πλευρά της αυλής.

Η σημερινή κατάσταση του Νεκρομαντείου μοιάζει με ένα μεγαλοπρεπές ταφικό μνημείο, όμοιο με μαυσωλείο, όπως διαμορφώθηκε από το τέλος του 5ου π.Χ. αιώνα και αργότερα για την ταφή των βαρβάρων ηγεμόνων της ανατολιής (μνημείο του Μαυσώλου της Αλικαρνασσού). Πόσο συντηρητικά ήταν η παράδοση και τα νεκρικά έθιμα αποδείχνεται από το γεγονός ότι η περιγραφή της Οδύσσειας ήταν ο καλύτερος οδυγός για την ερμηνεία των δεδομένων της ανασκαφής. Τα ίδια περίπου νεκρικά έθιμα εξακολούθησαν να τελούνται και στην εποχή του Λουκιανού, 9 αιώνες αργότερα και πολλά από αυτά έπιζούν μέχρι σήμερα στις δοξασίες και τα νεκρικά έθιμα του ελληνικού λαού.

Είναι αξιοπρόσεχτη η εσωτερική τριμερής διάρθρωση του ιερού. Τρεις διάδρομοι, τρία τα δωμάτια της προετοιμασίας και επομένως τρεις οι φάσεις της μύησης, τρεις οι πύλες σε κάθε διάδρομο και στο λαβύρινθο, τρεις οι εσωτερικες διαιρέσεις του κυρίως ιερού και τρία τα δωμάτια στα δύο πλάγια κλίτη. Η τριμερής αυτή διαίρεση έχει σχέση με την παραμονή των χρηστηριαζομένων που υφίσταντο την προετοιμασία σε τρεις φάσεις, όπως και στα Καβείρια της Σαμοθράκης. Η όλη κατασκευή υπέβαλλε την ιδέα του Κάτω Κόσμου. Ο εισερχόμενος απο το βόρειο διάδρομο,για να φτάσει στην αίθουσα των ειδώλων, στρεφόταν διαρκώς προς τα δεξιά, μέσα στο βαθύ σκοτάδι του Αδη. Η αποχώρηση, όπως σημειώσαμε, γινόταν απο άλλο δρόμο. Το Νεκρομαντείο ήταν πιο εύκολο προσιτό από το μέρος της θάλασσας. Ο προσκυνητής που ερχόταν από τη νότια Ελλάδα, όταν περνούσε τα ακρωτήριο του Λευκάτα στη νότια άκρη της Λευκάδας, είχε την εντύπωση ότι βρισκόταν στη χώρα των νεκρων. Οταν έφτανε στις εκβολές του Αχέροντα ,στη χώρα των Χειμερίων, ανέπλεε, όπως και σήμερα, με ένα πλοιάριο τόν Αχέροντα, που τον περιστοίχιζαν καλαμιώνες, ιτιές και λεύκες, το Αλσος της Περσεφόνης.Υστερα αποβιβαζόταν στη βόρεια όχθη της Αχερουσίας λίμνης. Από μακριά ατένιζε με δέος τον τέφρό βράχο, στην κορυφή του οποίου υψωνόταν επιβλητικό, σκυθρωπό και περικλειστο σαν φρούριο, το ιερό του Αδη. Τέλος, ανέβαινε τον αιχμηρό λόφο του Αγίου Ιωάννη και από τη ΒΑ πύλη έμπαινε στην αυλή του ιερού, αναμένοντας την πολυήμερη δοκιμασία.

το ποτάμι αποτελείται από 6 τμήματα

Τρίτο (3ο) τμήμα του Αχέροντα («Μυθολογικό Τμήμα»)
Είναι τό πλέον ενδιαφέρον, επιβλητικό αλλά και επικίνδυνο τμήμα του Αχέροντα ποταμού. Αρχίζει από τή γέφυρα των Σερζιανών Ιωαννίνων και καταλήγει στους καταρράκτες στη γέφυρα της «Σκάλας Τζαβέλαινας» όπου αφ'ενός μέν χύνεται ο Ομηρικός ποταμός «Πυριφλεγέθων» και αφ'ετέρου υπάρχει γραφικό μονοπάτι μέσα στά δέντρα πού σε οδηγεί στό Σούλι (Σαμονίδα μέσα σε 3-4 ώρες). Δυστυχώς οι στρατιωτικοί χάρτες ονομάζουν τον παραπόταμο αυτό «Σουλιώτικο ρέμα» και είναι δυστυχώς ντροπή καθόσον πέραν του Ομήρου, ακόμα και στή λιθογραφία του I.Laurenbergio (1654) περιγράφεται ακριβώς ως Pyriphlegetone Au. Στό τμήμα αυτό του ποταμού υπάρχει αναλλαγή μορφολογίας με σημεία πού είναι γιά βάδιση και άλλα πού έχουν βάθος πάνω από 3 m. Ως εκ τούτου απαιτείται ειδικός εξοπλισμός διάσχισης (ισοθερμική στολή και σωσίβιο γιλέκο). Οι τολμηροί θα ανταμοιφθούν απολαμβάνοντας το μεγαλείο των «Πυλών του Αδη» (Πύλες Γ' και Πύλες Β') που είναι κάθετες πλάκες βράχων, ύψους τουλάχιστον 100-200 μέτρων και πλωτού πλάτους μόλις 2 μέτρων. Τα στενά αυτά πού οι αρχαίοι φοβούνταν ή αδυνατούσαν να περάσουν, προκαλούσαν πραγματικό δέος και τρόμο πιθανά λόγω πνιγμών συνανθρώπων τους. Ετσι εξηγείται κατά μια άποψη η ονομασία τους «Πύλες του Αδη». Κατά άλλη άποψη «Πύλες του Αδη» είναι πύλες του ιερού του Νεκρομαντείου, περιγραφόμενες στο σχετικό κεφάλαιο. Το συνολικό μήκος του « Μυθολογικού Τμήματος» είναι περίπου 9-10 Km και απαιτούνται 7-8 ώρες για τη διάσχισή του το καλοκαίρι.

Τέταρτο (4ο) τμήμα του Αχέροντα ποταμού («Ιστορικό Τμήμα»)
Αρχίζει στό τή στροφή του ποταμού στήν πέτρινη γέφυρα της «Σκάλας Τζαβέλαινας» και περνώντας από τις περίφημες «Πηγές του Αχέροντα» 2 Km πρίν τη Γλυκή, τελειώνει στη μεταλλική γέφυρα Belley της Γλυκής Θεσπρωτίας (καφενεία). Είναι τό πιό γνωστό ίσως τμήμα του Αχέροντα και μάλιστα τα πρώτα 1-2 χιλιόμετρά του τα έχουν βαδίσει χιλιάδες τουρίστες Ελληνες αλλά και Γερμανοί κυρίως. Εχει τουριστικό ενδιαφέρον, τόσο γιατί περιέχει τις «Πύλες του Αδη Α'», οι οποίες είναι μέν φαντασμαγορικές αλλά διαφέρουν από τίς Β και Γ ως πρός τη διάμετρο του εύρους και ως πρός την αρχιτεκτονική διαμόρφωσης. Το συνολικό μήκος του τέταρτου τμήματος είναι περίπου 6 Km.

Νεκρομαντεία υπήρχαν στην γέφυρα της Ηπείρου, στον Αχέροντα ποταμό, στο Ηράκλειο του Πόντου, στην Κύμη της Κάτω Ιταλίας, στο Ταίναρο, δίπλα στην Ιεράπολη της Φρυγίας και αλλού.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΘΕΜΑ ΜΑΣ.ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΑ ΠΟΣΤ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ,ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΠΛΟΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ(ΜΥΗΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ) ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ ΧΩΡΟ ΕΝΟΣ ΝΕΚΥΟ/ΝΕΚΡΟΜΑΝΤΕΙΟΥ,ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΝ ΤΕΛΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΤΟΥ ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΥ.ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ ΠΕΡΙΕΛΑΜΒΑΝΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ, ΝΗΣΤΕΙΕΣ ,ΣΠΟΝΔΕΣ,ΔΙΑΜΟΝΗ ΣΕ ΕΙΔΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ,ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΑΛΛΕΣ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΡΩΤΩ,ΠΟΙΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΟΛΗΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ.ΤΙ ΑΠΟΚΟΜΙΖΕΙ Ο ΜΥΗΜΕΝΟΣ ΑΠΕΧΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΡΟΦΕΣ,ΤΡΩΓΟΝΤΑΣ ΑΛΛΕΣ ΤΡΟΦΕΣ,ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΛΟΥΤΡΟ ΜΕ ΕΛΑΙΑ,ΚΑΙ ΤΟΣΑ ΑΛΛΑ?ΜΗΠΩΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ ΜΕ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΚΑΙ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ-Π.Χ.ΤΑ ΚΟΥΚΙΑ ΤΡΩΓΟΝΤΑΝ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑΝ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΙΟΓΟΝΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ,ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ?- Η ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΧΟΥΝ ΑΠΛΑ ΕΝΑΝ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ? ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ,ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΑΥΤΕΣ ΠΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΚΑΙ ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΕΣ,ΕΩΣ ΚΑΙ ΕΠΩΔΥΝΕΣ.ΜΗΠΩΣ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΗΞΕΡΑΝ ΠΟΛΥ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΣΩΜΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΟ ΥΠΟΒΑΛΛΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΒΙΟΛΟΓΙΚΗ (ΑΡΑ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ) ΜΕ ΑΠΩΤΕΡΟ ΣΚΟΠΟ...ΤΟ ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟ??

γιατι απαγορεψε ο θεοδοσιος αραγε τις λατρειες αλλων θρησκειων.
ετσι απλα χτιζω και μια εκλησια να ξεχαστει το θεμα.
ακoμα και σημερα ποιος εχει καρδια να γρεμισει το εκλησακι να ψαξει?