Είναι αυτή η μερική ασυμβατότητα του ανθρώπου με το περιβάλλον που γεννά τα ερωτήματα. Είναι και το ότι ο άνθρωπος είναι το μόνο ον που ξέρουμε να έχει υπαρξιακά ερωτήματα.

Ίσως και να μην μάθουμε ποτέ. Ίσως να μάθουμε μόλις περάσουμε την Πύλη του Θανάτου. Θα δείξει...

Καλησπέρα. Σε διαβεβαιώ πως αυτά που έγραψα στο θέμα δεν είναι φιλοσοφίες, τουλάχιστον για μένα. Ξεκίνησαν ως φιλοσοφίες, ναι, αλλά τώρα απλά έχουν επαληθευτεί βιωματικά μέσα μου.

quote:

---

Βγες από αυτόν τον κόσμο, και παρατήρησε τον απ΄έξω. Όλα είναι ακίνητα σε αυτή τη συνθήκη. Η Γη, οι πλανήτες, η κίνηση γενικότερα. Εκεί, πάνω στη Γη, βλέπεις τον Άνθρωπο. Ως σύνολο και ατομικότητες.

[..]

Δες τον άνθρωπο σαν είδος, σαν ένα, σαν να είσαι απέξω.

---

Δεν μπορούμε να βγούμε απ' αυτόν τον κόσμο. Είμαστε μέρος του, ανήκουμε σ' αυτόν και υπακούμε στους ίδιους νόμους. Λες "Βγες από αυτόν τον κόσμο, και παρατήρησε τον απ΄έξω". Καταλαβαίνω τι εννοείς, αλλά αυτό δεν γίνεται. Ακόμη κι αν το προσπαθήσω, αυτό που θα δω, θα το δω με ανθρώπινα μάτια, αυτό που θα σκεφτώ, θα το σκεφτώ με την ανθρώπινη λογική. Θέλω να πω δηλ. πως ακόμη κι αν αποσπαστείς από το σύνολο, πάλι ως παρατηρητής θα ανήκεις στο σύνολο, θα είσαι μέρος του συνόλου και η κρίση σου ή η παρατήρησή σου θα υπακούει στους ίδιους νόμους.

quote:

---

Και τώρα που δεν βρήκαμε την απάντηση, πάμε στο δεύτερο και τρίτο ερώτημα.

---

Δεν βρίσκουμε την απάντηση γιατί ακριβώς συμβαίνει αυτό που σου λέω παραπάνω. Δεν μπορώ να δω εγώ τον άνθρωπο σαν είδος, αφού ανήκω σ' αυτό το είδος. Καταλαβαίνεις το point ; Για να τον δω σαν είδος, "απ' έξω" όπως λες, θα πρέπει να αρνηθώ το είδος μου ή να μην ανήκω σ' αυτό. Να είμαι κάτι άλλο, εκτός από άνθρωπος. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει.

Εδώ, δεν μπορεί να μπει κανένας στην θέση του άλλου, θα παρατηρήσει το είδος του ; Λέμε καμιά φορά "Μπες στην θέση μου και κατάλαβέ με", ε ; Το λέμε πολύ συχνά. Και ο άλλος δεν μπορεί να μπει στην θέση του αλλουνού, που είναι και στο ίδιο είδος, φαντάσου! Πώς θα δει το είδος του, ξέχωρα από αυτό που είναι και ο ίδιος ;

quote:

---

Αυτό το εδώ, τι είναι. Που είναι; Και κυρίως γιατί υπάρχει; Από υλικής πλευράς, οι απαντήσεις μας μπορεί να ναι από εντελώς δυσοίωνες έως παράξενες. Άλλοι την ψάχνουν με διαστάσεις, άλλοι με Matrix και εικονικούς κόσμους, άλλοι με παράλληλα σύμπαντα, αλλά όλοι, πάντα, το κοιτάμε από μέσα. Και η αιτία για την ύπαρξη του χώρου, μάλλον, βρίσκεται απέξω.

---

Μα ... το κοιτάμε από μέσα ακριβώς γιατί είμαστε μέρος του. Αυτό σου λέω και παραπάνω. Στο "εδώ" βρίσκεσαι και συ. Και εγώ. Πως λοιπόν εγώ θα σου πω τι είναι το "εδώ", αφού στο "εδώ" είμαι κι εγώ ! Για να γίνει αυτό, θα πρέπει κάποιος απ' τους δυο μας, να βγει από το "εδώ", κι όχι απλώς να βγει αλλά - πρόσεξε! - να ζήσει το "εκεί" ή καλύτερα ... το "αλλού".

Κάτι άλλο που θέλω να σου πω : η φύση είναι άχρονη. Δεν έχει χρόνο. Ο χρόνος είναι ένα επινόημα του ανθρώπου. Κατανοούμε τον χρόνο μόνο μέσα από την κίνηση. Βλέπουμε π.χ τα ρολόγια μας που γυρνάνε και τον μετράμε. Βλέπουμε την εναλλαγή της ημέρας με την νύχτα ή των εποχών. Βλέπουμε εμάς τους ίδιους να αλλάζουμε, να αλλάζει το δέρμα μας, να μεγαλώνουμε. Όλα αυτά είναι κίνηση, εναλλαγή. Αν, θεωρητικά, σταματήσουν όλα, τότε δεν υπάρχει χρόνος και ούτε μπορεί να εννοηθεί ένα μέγεθος όπως ο χρόνος.

quote:

---

Γιατί καλέ μου φίλε Kangaroo, αν είμαστε εδώ, και άλλα ερωτήματα γεννιούνται, όπως το ότι γιατί έχουμε τέτοιες απορίες ενώ είμαστε αποκλειστικά μέρος αυτού που βιώνουμε, και όχι και παρατηρητές.

---

Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να είμαστε παρατηρητές του εαυτού μας. Δηλ. να παρατηρούμε τον εαυτό μας μέσα στο "εδώ". Αυτό ναι, αυτό γίνεται.

quote:

---

Και Kangaroo, γιατί είμαστε οι μόνοι που γνωρίζουμε και έχουμε τέτοιες απορίες; Γιατί είμαστε οι μόνοι που γνωρίζουμε να έχουμε απορίες γενικότερα;

---

Χα, χα! Καλά, το ότι γνωρίζουμε είναι σχετικό ... τι γνωρίζουμε ; για σκέψου λίγο ... τι πραγματικά γνωρίζουμε ; Και όταν λέω "γνωρίζουμε", εννοώ να το γνωρίζουμε πλήρως, καθολικά. Θα μου πεις γνωρίζουμε Ιατρική, ναι, γνωρίζουμε. Όμως υπάρχουν αρρώστιες ανίατες. Θέλω να πω δηλ. πως ναι γνωρίζουμε επιστήμες, αλλά δεν τα γνωρίζουμε όλα. Συνεπώς, απολύτως λογικό να έχουμε απορίες.

quote:

---

Α γεια σου. Αυτό το "εγώ", γιατί αποτελεί προνόμιο του ανθρώπου;

---

Ποιος σου είπε πως είναι προνόμιο του ανθρώπου ; Μπορεί, ας πούμε, να υπάρχει και στα άλλα ζώα ή και στα φυτά. Δεν ξέρω, αλλά εφ' όσον δεν ξέρω, δεν μπορώ να πω πως είναι προνόμιο του ανθρώπου. Το "εγώ" βρίσκεται στον άνθρωπο. Αυτό το ξέρω γιατί είμαι άνθρωπος. Τώρα .. αν το έχει και ο ελέφαντας ... πρόβλημα του ελέφαντα. Καταλαβαίνεις το σκεπτικό ;

quote:

---

Αν εμείς δεν έχουμε αντιληφθεί τις απαντήσεις, γνωρίζεις κάποιον να τις έχει αντιληφθεί να απευθυνθώ;

---

Όχι, δυστυχώς δεν γνωρίζω.

quote:

---

Τι έχει αυτός ο άνθρωπος που αντιλαμβάνεται αυτή την ατομικότητα και το εγώ, ο εγωίσταρος, που δεν έχει όλη η υπόλοιπη πλάση, και το ψάχνουμε παντού;

---

Προφανώς, έχει κάτι που ονομάζεται νόηση, νοημοσύνη. Πρόσεξε τώρα ... νοημοσύνη μπορεί να έχει και ο ελέφαντας. Υποτυπώδης νοημοσύνη, έτσι ; Ο ελέφαντας όμως, ακόμη και αν αντιληφθεί την ατομικότητά του, δεν μπορεί να την επικοινωνήσει.

quote:

---

Από που το κληρονομήσαμε το προνόμιο;

---

Σου είπα, εσύ το θεωρείς έτσι, εσύ το θεωρείς προνόμιο. Μπορεί να μην είναι.

quote:

---

Τι στο καλό είμαστε;

---

Επιμένεις στην ερώτηση βάζοντας το "είμαι". Η ερώτηση είναι "τι στο καλό μπορούμε να γίνουμε;" και η απάντηση, που μάλλον ψάχνεις - και μάλλον αυτό ψάχνει και το ίδιο το θέμα - , είναι "ναι, μπορούμε να γίνουμε θεοί" - εξαρτάται βέβαια, τι εννοεί ο καθένας μας ως Θεό.

quote:

---

Ότι στοιχείο έχουμε πάνω μας, είναι πεπερασμένο. Είμαστε φτιαγμένοι, από υλικά αυτού του πλανήτη. Επιβιώνουμε, με βάση το πως επιβιώνουν και τα υπόλοιπα ζώα. Αναπαραγόμαστε το ίδιο. Υπάρχει ένα μοτίβο. Και αν δεν υπάρχει, πιθανώς το κληρονομήσαμε από κάποιο άλλο σημείο του σύμπαντος. Τα πάντα, είναι πεπερασμένα.
Τα πάντα εκτός από ένα: Το εγώ.

---

Που το ξέρεις ; Πως είσαι τόσο σίγουρος γι' αυτό ;

Φυσικά έχουμε ημερομηνία λήξης. Δεν είμαστε αθάνατοι. Είμαστε ζωντανοί. Και οι ζωντανοί, πεθαίνουν. Έτσι είναι η φύση. Ότι είναι ζωντανό, κάποτε θα πάψει να είναι.

Αλλά πώς είσαι σίγουρος ότι το "εγώ" δεν πεθαίνει ;

quote:

---

Δεν ξέρω αν υπάρχουν εξωγήινοι. Προς το παρόν, δεν τους βλέπω πουθενά.
Ξέρω ότι αυτή τη διαφορετικότητα από τα υπόλοιπα έμβια στη Γη, από κάπου πρέπει να την τσιμπήσαμε. Αν δεν είναι από τη Γη, από που είναι; Από άλλο γαλαξία; Από άλλο κόσμο; Από ένα Θεό που το κληρονόμησε μόνο σε μας, και τώρα είμαστε μόνοι;

---

Υπάρχει η θεωρία της εξέλιξης.

Τώρα βέβαια, με πας αλλού ... με πας σε ένα βιβλίο που διάβασα παλιά, το οποίο κάπου πρέπει να το έχω δανείσει και πρέπει οπωσδήποτε να το ξαναβρώ. Αναφέρεται ακριβώς σ' αυτό το πράγμα που ρωτάς. Ακριβώς όμως ... !

"Ποτέ δεν ξέρεις με ποιον μιλάς", Berthold Brecht, "Η όπερα της πεντάρας"

Bρες και διάβασε αυτό το βιβλίο που σου λέω. Θα πάθεις πλάκα!

Αυτά που λες, είναι όλα διαπιστώσεις πάνω στο ερώτημα. Εγώ θα σε ρωτήσω κάτι άλλο : Γιατί πρέπει - σώνει και ντε - να είμαστε εδώ για(τι/κάτι) ;;; Γιατί πρέπει να έχουμε σκοπό ; Ποιος μας είπε ότι είμαστε εδώ για κάτι ; (και ρωτάμε και τρώμε τα σωθηκά μας και ψάχνουμε να το βρούμε)

quote:

---

Πάμε στο τίποτα πραγματικά, και ματαιότης ματαιοτήτων...?
Πόσο απόλυτο είναι αυτό?
Βιολογικά γνωρίζουμε τα περί αποσύνθεσης, κλπ βεβαίως. Τον κύκλο της ύλης, ανόργανα οργανικά όλο το τουρλουμπούκι και η ανακύκλωση.
Και φυσικά είμαστε αστερόσκονη, και φυσικά κάποτε όλοι μας θα γίνουμε τροφή για σκουλήκια ή στάχτη, αναλόγως την τελευταία μας επιθυμία για τα της κηδείας μας....

Όμως η υπόλοιπη άυλη κληρονομιά? Οι εγγραφές, το αποτύπωμα? Και δεν μιλάμε μόνο για αυτό που μένει στις μνήμες των άλλων.
Εκεί δεν νομίζω πάλι να ξέρουμε τι μας γίνεται, ούτε να έχουν δοθεί καρατσεκαρισμένες απαντήσεις.

---

Κατ' αρχήν, τίποτε δεν είναι αιώνιο. Ακόμη και η αθανασία, αιώνια δεν είναι. Δεν μένει για πάντα δηλ. κανένας αθάνατος δεν είναι αθάνατος για πάντα. Κάποτε πεθαίνει και ο αθάνατος. Πάμε τώρα να δούμε α) τι σημαίνει αθανασία και β) - πρόσεξε - μπορούν όλοι οι άνθρωποι να μετέχουν σ' αυτήν την κατάσταση ;

α)Τι εννοούμε όταν λέμε "αθανασία" ; Προφανώς, μια κατάσταση, η οποία ακολουθεί τον φυσικό θάνατο. Η ζωή είναι μια κατάσταση, ο θάνατος είναι μια άλλη κατάσταση, συνεπώς και η αθανασία είναι κι αυτή μια ... κατάσταση. Πώς εννοούμε τώρα αυτήν την κατάσταση ; Σίγουρα δεν είναι μια κατάσταση στην οποία το φυσικό μας σώμα εξακολουθεί να υφίσταται. Το φυσικό μας σώμα πάπαλα, έχει γίνει λίπασμα. Συνεπώς, η αθανασία αφορά όχι το φυσικό μας σώμα, αλλά ποιο ; (εδώ τώρα, πρέπει να δούμε πόσα σώματα μπορεί να έχει ένας άνθρωπος ... πόσα ;) κι όχι μόνο αυτό αλλά το σημαντικότερο : πόσα σώματα έχει καταφέρει να αναπτύξει ο άνθρωπος όταν ήταν εν ζωή. Και αυτό απαντάει εν μέρει στο β) ότι όλοι οι άνθρωποι δεν μπορούν να "γευτούν" την αθανασία γιατί πολύ απλά ... δεν έχουν αναπτύξει περισσότερο από ένα στην ζωή τους, το φυσικό σώμα, το υλικό σώμα που λέμε.

Κατ' αρχήν, ένας άνθρωπος μπορεί κάλλιστα να ζήσει υπέροχα με μόνο το υλικό του σώμα, έτσι ; Μια χαρά μπορεί να ζήσει. Άλλα αν δεν έχει αναπτύξει κάποιο άλλο σώμα, εκτός από το υλικό, τότε αυτό χάνεται λόγο φθοράς της ύλης. Συνεπώς, δεν μπορεί να "περάσει" σε μια άλλη κατάσταση παρά μόνο αυτής του "ένα μάτσο κρέας".

"Ποτέ δεν ξέρεις με ποιον μιλάς", Berthold Brecht, "Η όπερα της πεντάρας"

Τα συμπεράσματα που προκύπτουν από αυτήν την παράγραφο είναι δύο :

α) Η αθανασία είναι μια κατάσταση που έχει διαβαθμίσεις

β) Η αθανασία είναι μια κατάσταση που εξαρτάται από τον ίδιο τον άνθρωπο και την ανάπτυξή του όταν αυτός ζούσε, εξαρτάται δηλ. από την ζωή του ανθρώπου, τον βίο του.

Απαντήστε μου σε αυτό : Ο Χίτλερ είναι αθάνατος ; Έχει περάσει δηλ. στην αθανασία ;

Αυτό που δεν μας λέει είναι αν ο άνθρωπος γεννιέται με αυτά τα δύο σώματα ή αναπτύσσει το δεύτερο κατά την διάρκεια της ζωής του. Ένας άνθρωπος δεν γεννιέται με αστρικό σώμα. Μπορεί να το αναπτύξει κατά την διάρκεια της ζωής του, ναι, αλλά δεν γεννιέται με αυτό. Αυτό και μόνο είναι ειδοποιός διαφορά στο γιατί μερικοί - λίγοι - άνθρωποι περνούν σ' αυτό που λέμε "αθανασία" και μερικοί - οι περισσότεροι - όχι.

Βλέπεις λοιπόν γιατί είναι αδύνατον να δοθεί άμεση απάντηση στο ερώτημα :

quote:

---

Πάμε στο τίποτα πραγματικά, και ματαιότης ματαιοτήτων...?

---

Κάποιοι ναι, κάποιοι όχι.

quote:

---

Πόσο απόλυτο είναι αυτό?

---

Καθόλου απόλυτο. Αν ψάχνεις να βρεις απόλυτη απάντηση, απλά ματαιοπονείς.

quote:

---

Όμως η υπόλοιπη άυλη κληρονομιά? Οι εγγραφές, το αποτύπωμα? Και δεν μιλάμε μόνο για αυτό που μένει στις μνήμες των άλλων.
Εκεί δεν νομίζω πάλι να ξέρουμε τι μας γίνεται, ούτε να έχουν δοθεί καρατσεκαρισμένες απαντήσεις.

---

Αρκεί να πάρεις παραδείγματα ανθρώπων που έχουν περάσει στην αθανασία.

"Ποτέ δεν ξέρεις με ποιον μιλάς", Berthold Brecht, "Η όπερα της πεντάρας"

Γιατί αυτό είναι ένας ακρογωνιαίος λίθος.
Από το εάν ισχύει ή όχι εξαρτώνται πολλά επόμενα στάδια και αντιλήψεις.
Αυτός είναι ο κύριος λόγος.

Και δικαίως τρωγώμαστε να μάθουμε, μιας και είναι ένα από τα μεγαλύτερα Συμπαντικά και υπαρξιακά ερωτήματα
και ακόμα δεν έχουμε απάντηση.

Η αθανασία, εξ ορισμού είναι [ή θα έπρεπε να είναι] Αιώνια.
Αλλιώς τί σόι 'αθανασία' θα ήταν.

Στις μορφές της που αναφέρεσαι, το συζητάμε, αν και ξεκαθάρισα ότι θα με ενδιέφερε το πιο άμεσο και 'πεζό' κομμάτι της, και όχι οι ντεμέκ και πρόξυ αθανασίες του τύπου με θυμούνται από τα έργα μου, ή τα παιδιά και τα εγγόνια μου, κλπ,κλπ.

Κατά βάση, όταν λέμε αθανασία, αυτή που τουλάχιστον θα είχε ενδιαφέρον να ασχοληθούμε μαζί της, εάν όντως υπάρχει,
είναι εάν το σύνολο των ιδιοτήτων μας ως πρόσωπα, και κυρίως η συνείδηση/συνειδητότητα και αντίληψη/αντιληπτικότητα των καταστάσεων παραμένει ή περνάει σε κάποιας μορφής αθανασία (πχ. αστρικό σώμα? Ψυχή? Υλο-ενέργεια? Άλλη διάσταση? κ.ο.κ)
κουβαλώντας ακέραια τα χαρακτηριστικά της,
και όχι αν απλώς μας θυμούνται οι επόμενοι και κάποιοι άλλοι, από φωτογραφίες ή βιβλία της ιστορίας ή εκθέσεις τέχνης για τα πεπραγμένα μας όσο ήμασταν εν ζωή.

.
.
.
" Υπάρχει ο σωστός τρόπος, ο λάθος τρόπος, και ο ...δικός μου τρόπος! "

Για το [α] το δέχομαι , υπό προϋποθέσεις. Και κυρίως σε ακρίβεια όσον αφορά τον ορισμό της αθανασίας. Εξήγησα μερικώς και σε προηγούμενες αναρτήσεις.

Στο [β] είναι εμφανές ότι το συναρτάς με συγκεκριμένο τύπο/ορισμό αθανασίας που εννοείς.
Δεν γνωρίζουμε αν όντως υπάρχει αθανασία, και με ποια μορφή.
Πολύ δε περισσότερο, ακόμα και αν υπάρχει, δεν γνωρίζουμε αν είναι ...για όλους
ή για 'λίγους και εκλεκτούς', και ποιοι είναι αυτοί και πώς το κερδίζουν αυτό το δικαίωμα ή έπαθλο κλπ,κλπ.

Ανοίγει ο ασκός του Αιόλου βασικά, όπως καταλαβαίνεις και το ερώτημα δεν είναι μόνο ένα.

Στο παράδειγμα με τον Χίτλερ που λες,
δεν ξέρουμε αν και τι είδους αθανασίας απολαμβάνει και πού.

Αυτό που ξέρουμε είναι ότι βρίσκεται στα βιβλία της Ιστορίας και τον γνωρίζουν οι πάντες λόγω του αποτυπώματος που άφησε εν ζωή, με τα έργα, το βίο, την πολιτική και την ηγεσία του, όντας αρχηγός κράτους και πρόξενος πολέμων και εχθροπραξιών μεγάλης έκτασης που ανακάτεψαν την Ευρώπη και τον κόσμο.

Αυτό όμως είναι ιστορική καταγραφή, μνήμη και γνώση, δεν είναι η αθανασία στην οποία- τουλάχιστον εγώ- αναφέρομαι.

quote:

---

Αρκεί να πάρεις παραδείγματα ανθρώπων που έχουν περάσει στην αθανασία.

---

.
.
.
" Υπάρχει ο σωστός τρόπος, ο λάθος τρόπος, και ο ...δικός μου τρόπος! "