ΨΥΧΩΝ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ…Η έντονα ευαισθητοποιημένη ψυχή προβληματίζεται, απορεί, ανησυχεί, ενίοτε νιώθει έντονο πόνο. Ονειρεύεται και ελπίζει.
Είναι κακό αυτό?
Όχι, δεν είναι, είναι όμως…κάτι άλλο, χειρότερο…
Είναι ο φόρος, που πληρώνουν στην Ύπαρξη οι ψυχές, που πέταξαν ψηλότερα από τις άλλες, αλλά κάτι δεν υπολόγισαν καλά…
Τι συμβαίνει ?
Θα προσπαθήσω να δώσω το σχήμα, έτσι, όπως εγώ το νιώθω και καταλαβαίνω. Και να προσθέσω, ότι κατέληξα να πιστεύω σ’ αυτά τα πράγματα, ξεκινώντας στην αρχή στο παρελθόν από τελείως διαφορετικές με τις παρούσες αντιλήψεις.
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ= ΘΕΟΣ= ΑΓΑΠΗ ποιεί τα πάντα και στα πάντα δίνει ζωή. Συνεπώς ποιεί και δίνει ζωή και στον άνθρωπο.
Ο άνθρωπος χάριν της Αγάπης αναπτύσσεται, και από το ανθρωποειδές βιολογικά , μετατρέπεται σε Homo sapiens, σε Νοήμονα Άνθρωπο.
Χάριν της αγάπης έρχεται το αγαθό-η νοημοσύνη- και αρχίζει η εξέλιξη: εμφανίζονται η οργανωμένη κοινωνία, οι θεσμοί, η ηθικές, οι αρχές, οι ιδέες, οι δοξασίες, τα ιδανικά, οι πολιτισμοί. Όσο διατηρείται ο δεσμός των ανωτέρω με την αρχική πηγή: ΘΕΟ= ΑΓΑΠΗ, όλα αναπτύσσονται φυσιολογικά. Όταν ο άνθρωπος αρχίζει να ΠΡΟΣΚΟΛΛΑΤΑΙ στα αγαθά αυτά- τότε αρχίζουν τα προβλήματα. Ποια είναι τα γήινα αγαθά του ανθρώπου?
Είναι τα υλικά και τα πνευματικά αγαθά, τα οποία τα γεννά ο πολιτισμός.
Τα υλικά κατώτερα, τα εμφανή (ορατά σε όλους) αγαθά= είναι η προσωπική υγεία, η σωματική ομορφιά, η ευημερία, τα χρήματα, οι περιουσίες, γενικά το παν υλικό εξάρτημα, που μας κάνει εύκολη την ζωή.
Τα υλικά ανώτερα, τα μη ορατά( με την έννοια αν δεν τα δείξεις-δεν φαίνονται) αγαθά= είναι η οικογένεια, η κοινωνική θέση, η εξουσία,
ο αγαπημένος άνθρωπος.
Τα πνευματικά αγαθά: η πίστη, οι αρχές, οι ηθικές, οι ιδέες, τα ιδανικά, τα ταλέντα, οι ικανότητες, η νοημοσύνη, η μόρφωση, οι προσωπικές δοξασίες, οι φιλίες, ο χαρακτήρας.
Όλα αυτά τα πράγματα τρέφονται από την αρχική τους πηγή- Την Άνευ Όρων Θεϊκή Αγάπη. Όταν υπάρχει η άμεση επικοινωνία με την αρχική πηγή- όλα ανθίζουν και εξελίσσονται φυσιολογικά. Όταν εμείς αρχίζουμε την ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ σ’ αυτά, που στην ουσία είναι τοποθέτηση αυτών υπεράνω της Θεϊκής, της Άνευ Όρων Αγάπης, ο δεσμός διακόπτεται, η τροφοδοσία σταματάει, καταναλώνονται τα εναπομείναντα αποθέματα της αγάπης γι’ αυτό τα αγαθά παραμένουν ακόμη εν ζωή, όμως αρχίζει ο εκφυλισμός και η πτωτική πορεία. Πράγματα, που βλέπουμε όλοι μας καθημερινά. Τα οποία συνεχώς θα επιδεινώνονται.
Οι ψυχές, αναλόγως της βαθμίδας εξέλιξής τους (=αριθμού ενσαρκώσεών τους στην Γη), προσκολλούνται στα ανάλογα επίπεδα των γήινων αγαθών.
Έτσι, οι κατωτέρας στάθμης ψυχές προσκολλούνται στα κατώτερα εμφανή αγαθά.
Οι ενδιάμεσης στάθμης ψυχές- στα αόρατα υλικά αγαθά.
Οι ανώτερης στάθμης ψυχές- στα πνευματικά αγαθά.
Οι πλειοψηφία των ψυχών έως σήμερα ανήκει στην κατώτερη στάθμη. Είχε δίκαιο ο Αριστοτέλης: σ’ έναν καθωσπρέπει αντιστοιχούν οι εκατό …
Τώρα, ασχέτως του τύπου προσκολλήσεων- παράγεται η ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ, και τα αγαθά αυτά μας αφαιρούνται. Και αφαιρούνται διότι το παρακάνουμε-προσκολλούμαστε σ’ αυτά.
Η επιθετικότητα από την προσκόλληση στα κατώτερα αγαθά είναι έντονα βίαιη, αλλά βραχύχρονη. Ακόμη και η κατώτερη ψυχή υποσυνείδητα γνωρίζει, ότι όλα αυτά θα μείνουν εδώ και τίποτε δεν θα μεταφερθεί Επάνω.
Η επιθετικότητα από την προσκόλληση στα ενδιάμεσα αγαθά- παράγει έντονη στην αρχή, υποβόσκουσα στην συνέχεια επιθετικότητα, που μπορεί να διατηρηθεί για όλη την ζωή.
Η επιθετικότητα από την προσκόλληση στα ανώτερα αγαθά- παράγει την πιο λεπτή και την πιο αθεράπευτη επιθετικότητα. Εδώ μεσολαβεί και ο εξής παράγοντας- οι ικανότητες, τα ιδανικά, οι αρχές, οι γνώσεις- δεν καταργούνται με τον θάνατο- είναι κτήμα και περιουσία της ψυχής, τα οποία αυτή τα μεταφέρει στην επόμενη ενσάρκωσή της, που θα εκδηλωθούν ως ένστικτα, ροπές, προδιαθέσεις, ταλέντα, ικανότητες. Είναι η αληθινή περιουσία της ψυχής. Γι’ αυτό κανείς δεν πάει να δώσει την ζωή του για ένα πολυτελές αμάξι τελευταίου μοντέλου, η βίλα, η το τραπεζικό του λογαριασμό, ενώ μπορεί να πάει να σκοτωθεί για μια ιδέα, αρχή, ιδανικό. Όσο πιο πνευματικό είναι το αγαθό- τόσο μεγαλύτερη είναι η ετοιμότητα να θυσιάσεις γι’ αυτό και την ζωή σου…
Η προσκόλληση= εκδήλωση μεγαλύτερης αγάπης στο δημιούργημα απ’ ότι στον δημιουργό.
Είναι η σταδιακή έναρξη των προβλημάτων. Ένας άνθρωπος, που τον θεωρούσαμε υπόδειγμα- μας φέρθηκε στα καλά καθούμενα αισχρά. Είναι αισχρός ο άνθρωπος αυτός? Ναι, είναι. Το θέμα είναι- γιατί αυτός βρέθηκε στην ζωή μας? Και όχι ο άλλος, π.χ., ο εντάξει? Ο εντάξει δεν θα ήταν κατάλληλος να παίξει αυτόν τον ρόλο, διότι δεν θα του το επέτρεπε η ψυχή του. Αυτό μπορούσε να το κάνει ο ‘άλλος, που ήταν ο καταλληλότερος για να μας γκρεμίσει και να ποδοπατήσει την προσκόλλησή μας. Οι γενικώς ανήθικοι παίζουν τον ρόλο των νοσοκόμων της ζωής – όπως τα αρπακτικά θηλαστικά η αρπακτικά όρνια στο ζωικό βασίλειο,- αυτοί γκρεμίζουν με τον πιο άριστο τρόπο αυτό, στο οποίο εμείς προσκολληθήκαμε, δηλαδή κτίσαμε τα όνειρά μας και ζωγραφίσαμε τον κόσμο στο μυαλό μας, έτσι, όπως τον θέλαμε εμείς. Γι’ αυτό τους έχουμε μπροστά μας. Οι παλιάνθρωποι γύρω μας είναι οι φύλακες, πανέτοιμοι να αναλάβουν δράση, αν εμείς προσκολληθούμε σε κάτι, ιδίως στα πνευματικά ιδανικά. Τότε τα κτυπήματα έρχονται με τον πιο ύπουλο και απάνθρωπο τρόπο. Μόλις πραγματικά αποκολληθούμε (όταν το αποδεχτεί η Ψυχή, η αποδοχή του νοός δεν μετράει, είναι επιφανειακή, δεν πείθει τον Ουρανό, ο νους λειτουργεί με την αρχή: είπα-ξείπα) - αυτοί εξαφανίζονται ως δια μαγείας απ’ την ζωή μας. Και αυτό το σχήμα λειτουργεί δίκην αόρατου άγραφου νόμου σ’ όλα ανεξαιρέτως τα επίπεδα-θέλουμε, δεν θέλουμε.
Έτσι η αποθέωση της οικονομίας φέρνει οικονομικά προβλήματα.
Η αποθέωση του αγαπημένου ανθρώπου- φέρνει την προδοσία εκ μέρους του.
Η αποθέωση της οικογένειας φέρνει την διάλυση της οικογένειας, η κάνει προβληματική την οικογένεια.
Η αποθέωση των ιδανικών οδηγεί στην κοινωνία χωρίς ιδανικά, των αρχών- στην αναρχία, της ηθικής- στην ανηθικότητα, των τιμίων σχέσεων- στην διαταραχή και στην διακοπή των σχέσεων. Πίσω από το οποιοδήποτε αγαθό κρύβεται η πηγή, που το τρέφει- Η ΟΥΡΑΝΙΑ ΘΕΪΚΗ ΑΓΑΠΗ, την οποία εμείς την έχουμε ξεχάσει, ασχέτως αν υποστηρίζουμε για τον τύπο και τον καθωσπρεπισμό η απ΄ την κεκτημένη ταχύτητα το αντίθετο.
Ναι, πρέπει να αγαπούμε τον άνθρωπό μας δυνατά, αλλά να λέμε κάθε μέρα εκατό φορές μέσα μας: « Ναι, Θεέ μου, τον αγαπώ πολύ, αλλά Εσένα αγαπώ πολύ περισσότερο, διότι Εσύ μου τον έδωσες και αν χρειαστεί να διαλέξω μεταξύ Εσού και αυτού,- εγώ διαλέγω Εσένα!».
Τότε θα μας αφήσουν να χαρούμε και να απολαύσουμε την γήινη ευτυχία με τον αγαπημένο μας άνθρωπο. Το ίδιο ισχύει και για την φιλία, την οικογένεια, τα παιδιά, την δουλειά, στα πάντα.
Αυτό δεν πρέπει να είναι μια απλή διακήρυξη, πρέπει να γίνει η εσωτερική μας απόλυτη θρησκεία. Πρέπει να γίνει το σύμβολο Πίστεως της Ψυχής. Δεν μπορείς να είσαι πραγματικά ευτυχισμένος στην Γη, βασιζόμενος σ’ αυτήν. Πρέπει παντού και πάντα να είσαι πιστός στον Ουρανό, στην αληθινή Πατρίδα. Η Γη είναι το προσωρινό ξενοδοχείο. Και σου φέρεται ως ξενοδόχος- πότε σου δίνει δωμάτιο και πότε αρνείται να στο δώσει.
Ο Ουρανός κυβερνά την Γη και όχι η Γη τον Ουρανό. Η προσκόλληση στο γήινο αντιμετωπίζεται ως «προδοσία της Πατρίδος»- του Ουρανού και αναλόγως τιμωρείται. Δεν χρειάζεται να περιφρονούμε το γήινο. Δεν είναι σωστό να περιφρονείς αυτόν, που σε φιλοξενεί. Αυτό θα ήταν πράξη αχαριστίας. Πρέπει να την σεβόμαστε και να την τιμάμε, να χρησιμοποιούμε τα αγαθά, που μας δίνει αυτή. Αλλά αυτό δεν σημαίνει, ότι οι φιλοξενούμενοι πρέπει να συμπεριφέρονται ως κατακτητές. Προσκόλληση στο γήινο= απόπειρα κατοχής. Για κάθε γήινο δώρο, που μας κάνουν, πρέπει να ευχαριστούμε πρώτα τον Ουρανό και μετά την Γη, η οποία ότι μας χαρίζει, το χαρίζει κατόπιν αδείας του Ουρανού. Τότε δεν θα μας κλοτσάνε- απλά δεν θα χρειάζεται, θα μας αφήσουν να χαρούμε την γήινη ευτυχία όσο θα είμαστε εδώ στην ξενιτιά, διότι έχουμε αφομοιώσει καλά τους τρόπους συμπεριφοράς στον γήινο δρυμό, και τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, που λέγεται γήινη ζωή, της οποίας είμαστε απλοί επισκέπτες και για λίγες μέρες, για κάποια ψωρο 75-85 χρονάκια, για λίγες χιλιάδες μέρες μόνο…Αν μετρήσουμε τις μέρες της ζωής- θα δούμε, πως έτσι είναι, είναι μια ψυχρή, απλή, απρόσωπη και παντοδύναμη αριθμητική…
Εδώ είμαστε φιλοξενούμενοι- και πρέπει να φερόμαστε
ΩΣ ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΟΙ. Όχι ως αφέντες και κατακτητές. Αλλού είναι το πραγματικό μας Σπίτι. Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο μας κτυπούν έτσι οι από Πάνω, οι αληθινά δικοί μας, για να μας το θυμίσουν…και να μας αποκολλήσουν απ’ το προσωρινό.
Σωματικά, φυσικο-υλικά, επιφανειακά και προσωρινά- είμαστε παιδιά της Γης, τουρίστες, φιλοξενούμενοι, φέροντες πάνω μας τα γήινα ρούχα της προσαρμογής στο περιβάλλον, που βρισκόμαστε
Πραγματικά, ως αιώνιες Ψυχές, που ταξιδεύουν στο αχανές Σύμπαν- είμαστε παιδιά των Άστρων, του Ουρανού. Το αληθινό μας σώμα είναι από Φως Ουράνιον. Τα Άστρα μας ντύνουν και μας στέλνουν για λίγο εδώ.
ΓΑΙΑΣ ΠΑΙΔΕΣ ΕΣΜΕΝ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΟΥ ΑΣΤΕΡΟΕΝΤΟΣ.
Πατώ στην Γη και κοιτώ τον Ουρανό με τα Άστρα, το Σπίτι μου…που σε όλα με οδηγεί. Ακόμη και από την ξενιτιά φαίνεται πάνω απ’ τα κεφάλια μας η αληθινή Πατρίδα, ο ατελείωτος και μεγαλειώδης Ουρανός με τα αμέτρητά του Άστρα…Πόσο όμορφη είναι η πραγματική μας Πατρίδα!...
Ευχή πρώτα- να μη προσκολληθεί κανείς σε τίποτε ποτέ και μετά- παντού και πάντοτε να είναι καλά - και όντως αποκολλημένος = ανεξάρτητος- ας γεύεται στο έπακρο την γήινη ευτυχία. Σ’ αυτόν επιτρέπεται όντως να την γευτεί…να περάσει καλά στην εκδρομή.
Η έντονα ευαισθητοποιημένη ψυχή προβληματίζεται, απορεί, ανησυχεί, ενίοτε νιώθει έντονο πόνο. Ονειρεύεται και ελπίζει.
Είναι κακό αυτό?
Όχι, δεν είναι, είναι όμως…κάτι άλλο, χειρότερο…
Είναι ο φόρος, που πληρώνουν στην Ύπαρξη οι ψυχές, που πέταξαν ψηλότερα από τις άλλες, αλλά κάτι δεν υπολόγισαν καλά…
Τι συμβαίνει ?
Θα προσπαθήσω να δώσω το σχήμα, έτσι, όπως εγώ το νιώθω και καταλαβαίνω. Και να προσθέσω, ότι κατέληξα να πιστεύω σ’ αυτά τα πράγματα, ξεκινώντας στην αρχή στο παρελθόν από τελείως διαφορετικές με τις παρούσες αντιλήψεις.
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ= ΘΕΟΣ= ΑΓΑΠΗ ποιεί τα πάντα και στα πάντα δίνει ζωή. Συνεπώς ποιεί και δίνει ζωή και στον άνθρωπο.
Ο άνθρωπος χάριν της Αγάπης αναπτύσσεται, και από το ανθρωποειδές βιολογικά , μετατρέπεται σε Homo sapiens, σε Νοήμονα Άνθρωπο.
Χάριν της αγάπης έρχεται το αγαθό-η νοημοσύνη- και αρχίζει η εξέλιξη: εμφανίζονται η οργανωμένη κοινωνία, οι θεσμοί, η ηθικές, οι αρχές, οι ιδέες, οι δοξασίες, τα ιδανικά, οι πολιτισμοί. Όσο διατηρείται ο δεσμός των ανωτέρω με την αρχική πηγή: ΘΕΟ= ΑΓΑΠΗ, όλα αναπτύσσονται φυσιολογικά. Όταν ο άνθρωπος αρχίζει να ΠΡΟΣΚΟΛΛΑΤΑΙ στα αγαθά αυτά- τότε αρχίζουν τα προβλήματα. Ποια είναι τα γήινα αγαθά του ανθρώπου?
Είναι τα υλικά και τα πνευματικά αγαθά, τα οποία τα γεννά ο πολιτισμός.
Τα υλικά κατώτερα, τα εμφανή (ορατά σε όλους) αγαθά= είναι η προσωπική υγεία, η σωματική ομορφιά, η ευημερία, τα χρήματα, οι περιουσίες, γενικά το παν υλικό εξάρτημα, που μας κάνει εύκολη την ζωή.
Τα υλικά ανώτερα, τα μη ορατά( με την έννοια αν δεν τα δείξεις-δεν φαίνονται) αγαθά= είναι η οικογένεια, η κοινωνική θέση, η εξουσία,
ο αγαπημένος άνθρωπος.
Τα πνευματικά αγαθά: η πίστη, οι αρχές, οι ηθικές, οι ιδέες, τα ιδανικά, τα ταλέντα, οι ικανότητες, η νοημοσύνη, η μόρφωση, οι προσωπικές δοξασίες, οι φιλίες, ο χαρακτήρας.
Όλα αυτά τα πράγματα τρέφονται από την αρχική τους πηγή- Την Άνευ Όρων Θεϊκή Αγάπη. Όταν υπάρχει η άμεση επικοινωνία με την αρχική πηγή- όλα ανθίζουν και εξελίσσονται φυσιολογικά. Όταν εμείς αρχίζουμε την ΠΡΟΣΚΟΛΛΗΣΗ σ’ αυτά, που στην ουσία είναι τοποθέτηση αυτών υπεράνω της Θεϊκής, της Άνευ Όρων Αγάπης, ο δεσμός διακόπτεται, η τροφοδοσία σταματάει, καταναλώνονται τα εναπομείναντα αποθέματα της αγάπης γι’ αυτό τα αγαθά παραμένουν ακόμη εν ζωή, όμως αρχίζει ο εκφυλισμός και η πτωτική πορεία. Πράγματα, που βλέπουμε όλοι μας καθημερινά. Τα οποία συνεχώς θα επιδεινώνονται.
Οι ψυχές, αναλόγως της βαθμίδας εξέλιξής τους (=αριθμού ενσαρκώσεών τους στην Γη), προσκολλούνται στα ανάλογα επίπεδα των γήινων αγαθών.
Έτσι, οι κατωτέρας στάθμης ψυχές προσκολλούνται στα κατώτερα εμφανή αγαθά.
Οι ενδιάμεσης στάθμης ψυχές- στα αόρατα υλικά αγαθά.
Οι ανώτερης στάθμης ψυχές- στα πνευματικά αγαθά.
Οι πλειοψηφία των ψυχών έως σήμερα ανήκει στην κατώτερη στάθμη. Είχε δίκαιο ο Αριστοτέλης: σ’ έναν καθωσπρέπει αντιστοιχούν οι εκατό …
Τώρα, ασχέτως του τύπου προσκολλήσεων- παράγεται η ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ, και τα αγαθά αυτά μας αφαιρούνται. Και αφαιρούνται διότι το παρακάνουμε-προσκολλούμαστε σ’ αυτά.
Η επιθετικότητα από την προσκόλληση στα κατώτερα αγαθά είναι έντονα βίαιη, αλλά βραχύχρονη. Ακόμη και η κατώτερη ψυχή υποσυνείδητα γνωρίζει, ότι όλα αυτά θα μείνουν εδώ και τίποτε δεν θα μεταφερθεί Επάνω.
Η επιθετικότητα από την προσκόλληση στα ενδιάμεσα αγαθά- παράγει έντονη στην αρχή, υποβόσκουσα στην συνέχεια επιθετικότητα, που μπορεί να διατηρηθεί για όλη την ζωή.
Η επιθετικότητα από την προσκόλληση στα ανώτερα αγαθά- παράγει την πιο λεπτή και την πιο αθεράπευτη επιθετικότητα. Εδώ μεσολαβεί και ο εξής παράγοντας- οι ικανότητες, τα ιδανικά, οι αρχές, οι γνώσεις- δεν καταργούνται με τον θάνατο- είναι κτήμα και περιουσία της ψυχής, τα οποία αυτή τα μεταφέρει στην επόμενη ενσάρκωσή της, που θα εκδηλωθούν ως ένστικτα, ροπές, προδιαθέσεις, ταλέντα, ικανότητες. Είναι η αληθινή περιουσία της ψυχής. Γι’ αυτό κανείς δεν πάει να δώσει την ζωή του για ένα πολυτελές αμάξι τελευταίου μοντέλου, η βίλα, η το τραπεζικό του λογαριασμό, ενώ μπορεί να πάει να σκοτωθεί για μια ιδέα, αρχή, ιδανικό. Όσο πιο πνευματικό είναι το αγαθό- τόσο μεγαλύτερη είναι η ετοιμότητα να θυσιάσεις γι’ αυτό και την ζωή σου…
Η προσκόλληση= εκδήλωση μεγαλύτερης αγάπης στο δημιούργημα απ’ ότι στον δημιουργό.
Είναι η σταδιακή έναρξη των προβλημάτων. Ένας άνθρωπος, που τον θεωρούσαμε υπόδειγμα- μας φέρθηκε στα καλά καθούμενα αισχρά. Είναι αισχρός ο άνθρωπος αυτός? Ναι, είναι. Το θέμα είναι- γιατί αυτός βρέθηκε στην ζωή μας? Και όχι ο άλλος, π.χ., ο εντάξει? Ο εντάξει δεν θα ήταν κατάλληλος να παίξει αυτόν τον ρόλο, διότι δεν θα του το επέτρεπε η ψυχή του. Αυτό μπορούσε να το κάνει ο ‘άλλος, που ήταν ο καταλληλότερος για να μας γκρεμίσει και να ποδοπατήσει την προσκόλλησή μας. Οι γενικώς ανήθικοι παίζουν τον ρόλο των νοσοκόμων της ζωής – όπως τα αρπακτικά θηλαστικά η αρπακτικά όρνια στο ζωικό βασίλειο,- αυτοί γκρεμίζουν με τον πιο άριστο τρόπο αυτό, στο οποίο εμείς προσκολληθήκαμε, δηλαδή κτίσαμε τα όνειρά μας και ζωγραφίσαμε τον κόσμο στο μυαλό μας, έτσι, όπως τον θέλαμε εμείς. Γι’ αυτό τους έχουμε μπροστά μας. Οι παλιάνθρωποι γύρω μας είναι οι φύλακες, πανέτοιμοι να αναλάβουν δράση, αν εμείς προσκολληθούμε σε κάτι, ιδίως στα πνευματικά ιδανικά. Τότε τα κτυπήματα έρχονται με τον πιο ύπουλο και απάνθρωπο τρόπο. Μόλις πραγματικά αποκολληθούμε (όταν το αποδεχτεί η Ψυχή, η αποδοχή του νοός δεν μετράει, είναι επιφανειακή, δεν πείθει τον Ουρανό, ο νους λειτουργεί με την αρχή: είπα-ξείπα) - αυτοί εξαφανίζονται ως δια μαγείας απ’ την ζωή μας. Και αυτό το σχήμα λειτουργεί δίκην αόρατου άγραφου νόμου σ’ όλα ανεξαιρέτως τα επίπεδα-θέλουμε, δεν θέλουμε.
Έτσι η αποθέωση της οικονομίας φέρνει οικονομικά προβλήματα.
Η αποθέωση του αγαπημένου ανθρώπου- φέρνει την προδοσία εκ μέρους του.
Η αποθέωση της οικογένειας φέρνει την διάλυση της οικογένειας, η κάνει προβληματική την οικογένεια.
Η αποθέωση των ιδανικών οδηγεί στην κοινωνία χωρίς ιδανικά, των αρχών- στην αναρχία, της ηθικής- στην ανηθικότητα, των τιμίων σχέσεων- στην διαταραχή και στην διακοπή των σχέσεων. Πίσω από το οποιοδήποτε αγαθό κρύβεται η πηγή, που το τρέφει- Η ΟΥΡΑΝΙΑ ΘΕΪΚΗ ΑΓΑΠΗ, την οποία εμείς την έχουμε ξεχάσει, ασχέτως αν υποστηρίζουμε για τον τύπο και τον καθωσπρεπισμό η απ΄ την κεκτημένη ταχύτητα το αντίθετο.
Ναι, πρέπει να αγαπούμε τον άνθρωπό μας δυνατά, αλλά να λέμε κάθε μέρα εκατό φορές μέσα μας: « Ναι, Θεέ μου, τον αγαπώ πολύ, αλλά Εσένα αγαπώ πολύ περισσότερο, διότι Εσύ μου τον έδωσες και αν χρειαστεί να διαλέξω μεταξύ Εσού και αυτού,- εγώ διαλέγω Εσένα!».
Τότε θα μας αφήσουν να χαρούμε και να απολαύσουμε την γήινη ευτυχία με τον αγαπημένο μας άνθρωπο. Το ίδιο ισχύει και για την φιλία, την οικογένεια, τα παιδιά, την δουλειά, στα πάντα.
Αυτό δεν πρέπει να είναι μια απλή διακήρυξη, πρέπει να γίνει η εσωτερική μας απόλυτη θρησκεία. Πρέπει να γίνει το σύμβολο Πίστεως της Ψυχής. Δεν μπορείς να είσαι πραγματικά ευτυχισμένος στην Γη, βασιζόμενος σ’ αυτήν. Πρέπει παντού και πάντα να είσαι πιστός στον Ουρανό, στην αληθινή Πατρίδα. Η Γη είναι το προσωρινό ξενοδοχείο. Και σου φέρεται ως ξενοδόχος- πότε σου δίνει δωμάτιο και πότε αρνείται να στο δώσει.
Ο Ουρανός κυβερνά την Γη και όχι η Γη τον Ουρανό. Η προσκόλληση στο γήινο αντιμετωπίζεται ως «προδοσία της Πατρίδος»- του Ουρανού και αναλόγως τιμωρείται. Δεν χρειάζεται να περιφρονούμε το γήινο. Δεν είναι σωστό να περιφρονείς αυτόν, που σε φιλοξενεί. Αυτό θα ήταν πράξη αχαριστίας. Πρέπει να την σεβόμαστε και να την τιμάμε, να χρησιμοποιούμε τα αγαθά, που μας δίνει αυτή. Αλλά αυτό δεν σημαίνει, ότι οι φιλοξενούμενοι πρέπει να συμπεριφέρονται ως κατακτητές. Προσκόλληση στο γήινο= απόπειρα κατοχής. Για κάθε γήινο δώρο, που μας κάνουν, πρέπει να ευχαριστούμε πρώτα τον Ουρανό και μετά την Γη, η οποία ότι μας χαρίζει, το χαρίζει κατόπιν αδείας του Ουρανού. Τότε δεν θα μας κλοτσάνε- απλά δεν θα χρειάζεται, θα μας αφήσουν να χαρούμε την γήινη ευτυχία όσο θα είμαστε εδώ στην ξενιτιά, διότι έχουμε αφομοιώσει καλά τους τρόπους συμπεριφοράς στον γήινο δρυμό, και τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, που λέγεται γήινη ζωή, της οποίας είμαστε απλοί επισκέπτες και για λίγες μέρες, για κάποια ψωρο 75-85 χρονάκια, για λίγες χιλιάδες μέρες μόνο…Αν μετρήσουμε τις μέρες της ζωής- θα δούμε, πως έτσι είναι, είναι μια ψυχρή, απλή, απρόσωπη και παντοδύναμη αριθμητική…
Εδώ είμαστε φιλοξενούμενοι- και πρέπει να φερόμαστε
ΩΣ ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΟΙ. Όχι ως αφέντες και κατακτητές. Αλλού είναι το πραγματικό μας Σπίτι. Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο μας κτυπούν έτσι οι από Πάνω, οι αληθινά δικοί μας, για να μας το θυμίσουν…και να μας αποκολλήσουν απ’ το προσωρινό.
Σωματικά, φυσικο-υλικά, επιφανειακά και προσωρινά- είμαστε παιδιά της Γης, τουρίστες, φιλοξενούμενοι, φέροντες πάνω μας τα γήινα ρούχα της προσαρμογής στο περιβάλλον, που βρισκόμαστε
Πραγματικά, ως αιώνιες Ψυχές, που ταξιδεύουν στο αχανές Σύμπαν- είμαστε παιδιά των Άστρων, του Ουρανού. Το αληθινό μας σώμα είναι από Φως Ουράνιον. Τα Άστρα μας ντύνουν και μας στέλνουν για λίγο εδώ.
ΓΑΙΑΣ ΠΑΙΔΕΣ ΕΣΜΕΝ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΟΥ ΑΣΤΕΡΟΕΝΤΟΣ.
Πατώ στην Γη και κοιτώ τον Ουρανό με τα Άστρα, το Σπίτι μου…που σε όλα με οδηγεί. Ακόμη και από την ξενιτιά φαίνεται πάνω απ’ τα κεφάλια μας η αληθινή Πατρίδα, ο ατελείωτος και μεγαλειώδης Ουρανός με τα αμέτρητά του Άστρα…Πόσο όμορφη είναι η πραγματική μας Πατρίδα!...
Ευχή πρώτα- να μη προσκολληθεί κανείς σε τίποτε ποτέ και μετά- παντού και πάντοτε να είναι καλά - και όντως αποκολλημένος = ανεξάρτητος- ας γεύεται στο έπακρο την γήινη ευτυχία. Σ’ αυτόν επιτρέπεται όντως να την γευτεί…να περάσει καλά στην εκδρομή.
ΨΥΧΩΝ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ…
Topic Locked
Απεστάλη: 01/05/2006, 01:23:23
