Ευχαριστώ

Γενικότερα η αυτοπαρατήρηση και η παρατήρηση του περίγυρου είναι το "κλειδί"...
Εννοείται πως όλα αυτά γίνονται με μοναδικό σκοπό την ατομική πρόοδο και όχι για να είμαστε αρεστοί στους άλλους. Αυτό το τελευταίο είναι απόρροια και επισφράγιση του ότι έχουμε αυτοβελτιωθεί.

Τέλος το θέμα δεν είναι να πατάξεις τους "δαίμονές" σου αλλά να τους ελέγξεις.
Η εξάλειψη ισοδυναμεί με κόψιμο ενός κομματιού απ'τον εαυτό σου!
Η γνωριμία και η αποδοχή αυτών ως αναπόστατα κομμάτια σου, μπορεί να οδηγήσει στην αφομοίωση και τελικά στη χαλιναγώγησή τους.
Αυτό είναι το λάθος που κάνουν οι περισσότεροι...
Έχουν την εντύπωση (λόγω εγωϊσμού κυρίως αλλά και άγνοιας) πως ελέγχουν τους εαυτούς τους...
Ενα "κλίκ" είναι φίλε μου...
Αλλαγή οπτικής γωνίας...
Και αντιστροφή των όρων...
Ελέγχεις τον εαυτό σου ή σε ελέγχει αυτός?
Παρατήρησέ τον...θα δείς πολλά...
Φιλικά!
Ένας μπακαλίστικος ήλιος...

Υ.Γ. ετοιμάζομαι να πάρω μια μεγάλη σακούλα με ποπ κόρν, όπως ο αγαπητός Michael Design και να πάω στο πιό πάνω θέμα να παρατηρήσω τον cody30...Ορίστε:! Έφυγα...!

Ίσως να είναι αρκετές οι φορές που στην διάρκεια της ζωής μας νιώθουμε ή νομίζουμε ότι μας "καταδυναστεύουν" κάποιοι τύραννοι.
Νιώθουμε ασφυκτικά κοντά τους, νιώθουμε ότι θέλουμε να φύγουμε μακριά, να τους βρίσουμε, να τους διώξουμε από κοντά μας αλλά τελικά συνεχίζουμε να είμαστε κοντά τους.
Και το ερώτημα είναι γιατί;
Μήπως επειδή έχουμε συνηθίσει να είμαστε κοντά τους;
Μήπως επειδή είναι και σε εμάς κατά κάποιον τρόπο βολικό να έχουμε κάποιον άνθρωπο να ορίζει κάποιες εκφάνσεις της ζωής ή της καθημερινότητας μας ώστε να μην αναλάβουμε εμείς δράση και πρωτοβουλίες;
Κι αν υποθέσουμε ότι όντως κάποιος έχει μια στάση τυράννου απέναντι μας, ποιός είναι ο κύριος υπαίτιος αυτής της κατάστασης;
Ο άνθρωπος εκ φύσεως έχει την τάση να "απλώνεται" και να διευρύνει τα όρια του τόσο σε φυσικό όσο και σε νοητικό, συναισθηματικό, ψυχολογικό, γεωγραφικό κλπ πεδίο.
Οπότε μήπως εμείς - συνειδητά ή ασυνείδητα - επιτρέψαμε σε κάποιον να υπερβεί τα όρια μας και να μας "καταδυναστεύσει";

Από την άλλη, εάν εμείς είχαμε την απόλυτη ελευθερία να ορίσουμε την ζωή μας, να σταθούμε στα πόδια μας και να γίνουμε δυναμικοί κι ανεξάρτητοι, είμαστε σίγουροι ότι δεν θα επιδιώκαμε να γίνουμε οι τύραννοι ενός άλλου ανθρώπου;
Θεωρώ πως είναι σχεδόν σίγουρο το γεγονός ότι θα επιδιώκαμε να βρούμε ή θα βρίσκαμε γιατί πολύ απλά αυτή η συμπεριφορά θα μας ήταν ήδη γνωστή οπότε και θα την επαναλαμβάναμε.

Μια σκέψη επίσης που έκανα διαβάζοντας το εισαγωγικό σου μήνυμα είναι το γεγονός ότι μπορεί να μην έχουμε ανακαλύψει καν ποιός είναι ο πραγματικός μας τύραννος.
Αυτός που ορίζει τις ζωές μας, την συμπεριφορά μας, που μας κάνει να υποκύπτουμε στις επιθυμίες του, στις ενστικτώδεις σκέψεις του, στα συναισθήματα που δε μπορεί να ελέγξει.
Κι αυτόν τον τύραννο ενδεχομένως να μην τον ανακαλύψουμε ποτέ ή μπορεί να τον ανακαλύψουμε πάρα πολύ αργά γιατί δεν πάει καν το μυαλό μας ότι μας τυραννά.
Μας είναι σε μεγάλο βαθμό άγνωστος και δεν τον έχουμε κατανοήσει.
Ψάχνουμε για τυράννους στους συνανθρώπους γύρω μας, στους γονείς μας, στους συντρόφους μας, στα παιδιά και στους φίλους μας, στους προϊσταμένους και στους εργοδότες μας αλλά αυτός κρύβεται πάρα πολύ καλά.

Και το πρώτο βήμα για να τον βρούμε είναι τόσο εύκολο να γίνει, κι όμως αργεί τόσο πολύ.
Ένα απλό κοίταγμα στον καθρέφτη μας χρειάζεται...

In anticipation of my resurrection...

Συγνώμμη που σε έβαλα να αλλάζεις τίτλο με της ανορθογραφίες μου χμμμ.... Τώρα που το λες helios ο cody στο διπλανό θέμα με έχει τσιτώσει λίγο και έγραψα πράγματα που σε κανονικές συνθήκες δεν θα έγραφα .. Τέλος πάντων από μία άλλη κοσμοθεώρηση ίσως να ναι και λίγο αστείο αλλά και σίγουρα πολύ ταιριαστό με τον τίτλο αυτού του θέματος

λοιπόν λέω να έρθω μαζί σου να δούμε τι θα πει , ενώ παράλληλα θα εξασκούμαστε
αν σου έχουν μείνει ποπκορν βέβαια

(εγώ βέβαια δεν κρατιέμαι θα μιλήσω και λιγάκι)

Όσον αφορά τώρα το γνωστό ζήτημα της τυραννίας καταλαβαίνω το τέχνασμα της ανάπτυξης της παρουσίας και υπόσχομαι να το προσπαθήσω ... Τώρα για το αν μου αρέσει να γίνομαι κάτι αλλότριο όχι όμως μερικές φορές αποδίδει και με βάζει σε πειρασμό

Όπως και να χει δεν θα πρέπει όμως ο καθένας να μπορεί να ορίσει τη ζωή του?

Μπορώ να πω πως ξέρω τι σημαίνει να υπομένεις αρκετά πράγματα και δυστυχώς οι εμπειρίες μου (που δεν ήταν της τάξης των δύο ημερών )δεν ήταν ολοσδιόλου ευχάριστες ..

Θα θέσω το εξής απλό ερώτημα :
Ας πούμε ότι καταφέρνουμε να αποκτήσουμε την λεγόμενη αυτοκυριαρχία
παρόλα αυτά δεν θα συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε εκείνους εκεί έξω που δεν θα στοχεύουν μόνο στο να μας κοκκινήσουν από το θυμό αλλά και να μας επιβάλλουν τις ιδέες τους ???

Έστω ότι καταφέρνω να μείνω συνειδητοποιημένος αυτό θα λύσει το πρόβλημα ? Τι θα γίνει όταν οι τύραννοι θα συνεχίζουν να μου επιβάλλονται ? Θα το ανεχτώ ? Και αν ναι γιατί ? Με άλλα λόγια μπροστά τους κανείς πρέπει να φέρνει μηδενική αντίσταση ?

Φίλε κενο
Οι μικροί τύραννοι είναι εξαιρετικοί δάσκαλοι για το σπάσιμο της προσωπικότητας και ιδανικοί για να δεις τα εγώ. Όπως είπε και ο helios2012 το τέχνασμα του καθρέπτη είναι μια εξαιρετική εσωτερική εργασία με τον εαυτό μας.

Πιστεύω πως η λύση του προβλήματος βρίσκετε στην μέση. Αν σκεφτείς ότι είσαι σε μια θεατρική κοσμική σκηνή και ότι είσαι ένας ηθοποιός που παίζει ένα ρόλο.

Τότε χωρίς να ταυτίζεσαι με αυτό που κανείς παίξε ένα δυναμικό ρόλο έτσι ώστε να μπορέσεις να φέρεις μια αρμονική ισορροπία
χωρίς εντάσεις.

H πιο απλά. Όταν είσαι κάτω από μια στέγη η οποία πρόκειται να πέσει και να σε πλακώσει και δεν έχεις καμιά άλλη επιλογή για να φυγής από εκεί, τότε πρέπει να βάλεις καλά στηρίγματα για να την σταθεροποιήσεις!!

Μην ταυτίζεσαι ούτε με την στέγη ούτε με τα στηρίγματα. Κάνε αυτό που πρέπει για να υπάρχει ισορροπία.

Όταν κάποιος σε θίγει πρέπει να θυμάσαι ότι θίγει τα εγώ και όχι την ΟΥΣΙΑ , αυτό που πραγματικά είσαι!

Λέγονται εύκολα όλα αυτά αλλά, στην πράξη ξέρω είναι διαφορετικά.
Παρόλα αυτά εμείς συνεχίζουμε να προσπαθούμε και να βελτιωνόμαστε.

Στην τελική άκου την καρδιά σου .

Μιλώντας έξω από τα δόντια αυτό ήταν ένα χτύπημα πάνω η κάτω από την ζώνη στον μικρό τύρρανο ?

Με άλλα λόγια μπορεί να υπάρξει αντίσταση , αν αυτή συνοδεύεται από χιούμορ ή έστω μία αίσθηση καθήκοντος για την τήρηση της αρμονίας (του φόρουμ)

Πολύ καλή αναζήτηση !!!

quote:

---

Ας πούμε ότι καταφέρνουμε να αποκτήσουμε την λεγόμενη αυτοκυριαρχία
παρόλα αυτά δεν θα συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε εκείνους εκεί έξω που δεν θα στοχεύουν μόνο στο να μας κοκκινήσουν από το θυμό αλλά και να μας επιβάλλουν τις ιδέες τους ???

---

Πάντα θα συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε ανθρώπους που θα επιθυμούν να μας επιβληθούν, φίλε -Κενό-.
Το θέμα όμως είναι ότι όταν έχουμε φτάσει σε κάποιο βαθμό συνείδησης κι εξέλιξης - μια διαδικασία που είναι δυναμική και συνεχής - θα γνωρίζουμε πως να τους αντιμετωπίζουμε.
Και να μην ξεχνάμε ότι ποτέ δε μπορεί να μας επιβληθεί κάποιος αν εμείς οι ίδιοι δεν του το επιτρέψουμε.

In anticipation of my resurrection...

Και είναι σχεδόν πάντα η ίδια :

Η όλη υπόθεση με τους μικρούς τύραννους είναι αρκετά διδακτική για όποιον βιώνει μια τέτοια συναναστροφή/συγκυρία/εμπειρία - είναι βέβαια και επικίνδυνη. Αλλά, πέρα από το όφελος που μπορεί να έχεις σε θέμα δύναμης χαρακτήρα, ο "μικρός τύραννος" μπορεί απλά να είναι ένα άτομο που θέλει να φορτώσει στη σχέση σας (την οποιαδήποτε σχέση, ερωτική, επαγγελματική, οικογενειακή, κ.ο.κ.) τα "s/m απωθημένα του", τα οποία και ο ίδιος μπορεί να μην έχει καταλάβει.
Αν εσύ είσαι νορμάλ, αλλά ο άλλος "τη βρίσκει" με το να σου επιβάλλεται, κάτι πάει καταρχήν στραβά με τον "μικρό τύραννο" και δευτερευόντως (όχι πάντα, κατά τη γνώμη μου) με σένα: είτε δηλαδή αντιπροσωπεύεις τον αντίθετο ρόλο και ταιριάζεις με τον τύραννο (δηλαδή είσαι ο "τυραννευόμενος" ), είτε είσαι καλό, αγαθό και ανεκτικό άτομο και δεν μπορείς να πιστέψεις ότι υπάρχουν άτομα με μεγάλα απωθημένα που ψάχνουν θύματα για να τα φορτώσουν και να παίξουν τον ρόλο που θα δώσει στον τύραννο την ψυχολογική ενέργεια που έχει τόσο ανάγκη.

Τι θέλω να πω: ότι πολλές φορές τον τύραννο τον νικάς εάν απομακρυνθείς από αυτόν και τον αφήσεις να ψάχνει άλλα θύματα. Υπάρχουν και άνθρωποι που δεν είναι τύραννοι, αλλά μπορείς να μάθεις από αυτούς χωρίς να δοκιμάσεις με τέτοιον τρόπο την ψυχολογία σου (αναφέρομαι στο αρχικό σου μήνυμα, που έγραψες ότι πήρες κι εσύ για λίγο το ρόλο του τυράννου, αλλά δεν σε εκφράζει, απλά ψάχνεις να βρεις τρόπο για να τον νικήσεις).

Μια μάχη που ο σκοπός του θύτη είναι να αντλεί ενέργεια μόνο και μόνο επειδή βρίσκει έναν αντίπαλο/θύμα για να ασχολείται μαζί του, μπορεί ίσως να κερδηθεί εάν φύγεις από τη "μάχη". Πράγμα, που μπορεί να είναι δυσκολότερο από το να κάτσεις και να "πολεμήσεις". Στη δεύτερη περίπτωση, εάν αυτό που σε δεσμεύει και σε κάνει να κάθεσαι δεν είναι αναγκαίες εξωτερικές περιστάσεις που δεν μπορείς να ξεπεράσεις, αλλά ο ίδιος σου ο εαυτός, ανακαλύπτεις πως αυτός είναι ο τύραννος που έχεις να νικήσεις: δηλαδή τον εαυτό σου που για χ λόγους δε σε αφήνει να απομακρυνθείς.

Έχω προβληματιστεί αρκετά για το αν θα πρέπει να τον πολεμήσω ή να φανώ ανεκτικός και τελικά κατέληξα στο συμπέρασμα στο ότι θα είμαι ανεκτικός όσο οι πράξεις του δεν με βλάπτουν .

Από την στιγμή που οι πράξεις του ξεπερνούν κάποια όρια η δράση επιβάλλεται καθώς δεν υπάρχει η επιλογή της φυγής .

Σε αυτό κατέληξα διότι το να τον υπομένω μόνιμα δεν αποδεικνύει τίποτα εκτός του ότι είμαι θύμα ( η παλιότερη στρατηγική μου ήταν να υπομένω και να περιμένω να με ανακηρύξει η εκκλησία άγιο) . Βέβαια τα όρια του μάχομαι με το αντιμάχομαι είναι εξαιρετικά λεπτά και ο κίνδυνος του να γίνω εγώ ο τύρρανος μεγάλος .

Είναι όμως ένας υπολογισμένος κίνδυνος τον οποίο πρέπει κανείς να πάρει για να μην καταλήξει μίζερος από την αδυναμία του να δράσει .

Πιστεύω λοιπόν ότι τις περισσότερες φορές που κάποιος μας κάνει κάτι που μας δυσαρεστεί, αυτό συμβαίνει επειδή εμείς έχουμε δώσει τα περιθώρια για αυτό, εμείς το επιτρέψαμε κι αν το καλοσκεφτούμε μπορεί να δούμε ότι είμαστε πολύ περισσότερο θύτες απ' ότι θύματα...

In anticipation of my resurrection...

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr