ΕΓΓΡΑΦΟ 78 Η ΙΩΔΗΣ ΦΥΛΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΑΔΑΜ(Αποσπάσματα)
Η δεύτερη Εδέμ υπήρξε το λίκνο του πολιτισμού για τριάντα, σχεδόν, χιλιάδες χρόνια. Εδώ, στη Μεσοποταμία, οι Αδαμικοί λαοί αναπτύχθηκαν, στέλλοντας τους απογόνους τους στα πέρατα της γης και αργότερα, καθώς συγχωνεύθηκαν με τους Νοδίτες και τις φυλές του Σαντζίκ, έγιναν γνωστοί ως Αντίτες. Από την περιοχή αυτή ξεκίνησαν εκείνοι οι άνδρες και οι γυναίκες που εγκαινίασαν τα έργα των ιστορικών χρόνων και που σε τόσο μεγάλη κλίμακα επετάχυναν την πολιτισμική πρόοδο στην Ουράντια.
Το φύλλο αυτό παρουσιάζει την πλανητική ιστορία της ιώδους φυλής, αρχίζοντας αμέσως μετά την παράβαση του Αδάμ γύρω στο 35,000 π.Χ. και προχωρώντας μέσω της συγχώνευσής της με τους Νοδίτες και τις φυλές του Σαντζίκ, το 15,000 περίπου π.Χ. για να σχηματίσει τους λαούς των Αντιτών, ως την τελική της εξαφάνιση από την πατρίδα τους στη Μεσοποταμία, γύρω στο 2,000 π.Χ.
1. ΦΥΛΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΚΑΤΑΝΟΜΗ
Τριάντα πέντε χιλιάδες χρόνια πριν, ο κόσμος γενικά διέθετε ελάχιστη κουλτούρα. Υπήρχαν μερικά κέντρα πολιτισμού εδώ κι’ εκεί, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της Ουράντια έφθινε μέσα στην αγριότητα. Η φυλετική και πολιτισμική κατανομή είχε ως εξής:
1. Η Ιώδης φυλή – οι Αδαμίτες και οι Ανταμσοντίτες. Το μεγαλύτερο κέντρο της Αδαμικής κουλτούρας ήταν στον δεύτερο κήπο, ο οποίος βρισκόταν στο τρίγωνο των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη. Τούτο υπήρξε, πράγματι, το λίκνο του Δυτικοευρωπαϊκού και του Ινδικού πολιτισμού. Το δευτερεύον, ή βόρειο κέντρο της ιώδους φυλής ήταν η έδρα των Ανταμσονιτών, η οποία βρισκόταν ανατολικά της δυτικής ακτής της Κασπίας Θάλασσας, κοντά στα όρη Κοπέτ. Από τα δύο αυτά κέντρα ξεχύθηκε προς τις τριγύρω πεδιάδες η κουλτούρα και το ζωτικό πλάσμα που τόσο άμεσα αναζωογόνησε όλες τις φυλές.
2. Οι προ-Σουμέριοι και οι άλλοι Νοδίτες. Στη Μεσοποταμία υπήρχαν επίσης, κοντά στις εκβολές των ποταμών, κατάλοιπα του αρχαίου πολιτισμού των ημερών της Νταλαμέιτια. Καθώς περνούσαν οι χιλιετίες, αυτή η ομάδα αναμίχθηκε σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό με τους Αδαμίτες στο βορρά, αλλά ουδέποτε απώλεσαν τις Νοδιτικές τους παραδόσεις. Πολλές άλλες ομάδες Νοδιτών που είχαν εγκατασταθεί στην Ανατολή απορροφήθηκαν, γενικά, από την μετέπειτα διευρυνθείσα ιώδη φυλή.
3. Οι Αντονίτες διατήρησαν πέντε, ή έξι σχετικά αντιπροσωπευτικές αποικίες βόρεια και ανατολικά της έδρας του Άνταμσαν. Ήσαν, επίσης, διασκορπισμένοι σ’ ολόκληρο το Τουρκεστάν, ενώ μεμονωμένες νησίδες τους διατηρούνταν σ’ ολόκληρη την Ευρασία, ιδιαίτερα στις ορεινές περιοχές. Αυτοί οι πρωτόγονοι κατείχαν ακόμη τις βόρειες εκτάσεις της Ευρασιανής ηπείρου, μαζί με την Ισλανδία και τη Γροιλανδία, αλλά είχαν από καιρό εκδιωχθεί από τις πεδιάδες της Ευρώπης από τον γαλάζιο άνθρωπο, αλλά και από τις παραποτάμιες κοιλάδες της μακρινής Ασίας από την διευρυνόμενη κίτρινη φυλή.
4. Ο κόκκινος άνθρωπος κατέλαβε τις Αμερικανικές ηπείρους, έχοντας εκδιωχθεί από την Ασία πάνω από πενήντα χιλιάδες χρόνια πριν την άφιξη του Αδάμ.
5. Η κίτρινη φυλή. Οι κινεζικοί πληθυσμοί είχαν αναλάβει για καλά τον έλεγχο της ανατολικής Ασίας. Οι πλέον προηγμένες τους αποικίες βρίσκονταν στα βορειοδυτικά της σύγχρονης Κίνας, σε περιοχές που συνορεύουν με το Θιβέτ.
6. Η γαλάζια φυλή. Οι γαλάζιοι άνθρωποι ήσαν διασκορπισμένοι σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά τα μεγαλύτερα πολιτισμικά τους κέντρα βρίσκονταν στις, τότε, γόνιμες πεδιάδες της Μεσογειακής λεκάνης και στη βορειοδυτική Ευρώπη. Η απορρόφηση των Νεαντερτάλιων καθυστέρησε σε μεγάλο βαθμό τον πολιτισμό του γαλάζιου ανθρώπου, ο οποίος κατά τα λοιπά ήταν ο πλέον επιθετικός, τυχοδιωκτικός και εξερευνητικός από όλες τους εξελικτικούς λαούς της Ευρασίας.
7. Η προ-Δραβιδιανή Ινδία. Ο πολύπλοκος συνδυασμός των φυλών στην Ινδία – ο οποίος περιελάμβανε όλες τις φυλές της γης, αλλά ιδιαίτερα την πράσινη, την πορτοκαλόχρωμη και τη μαύρη – διατήρησε μια κουλτούρα ελαφρώς ανώτερη εκείνης των εκτός αυτής περιοχών.
8. Ο πολιτισμός της Σαχάρα. Τα ανώτερα στοιχεία της μαύρης φυλής είχαν τις πλέον προοδευτικές αποικίες τους στην περιοχή όπου βρίσκεται σήμερα η μεγάλη έρημος της Σαχάρα. Αυτή η μωβ-μαύρη ομάδα έφερε μεγάλο αριθμό γόνων των χαμένων πορτοκαλόχρωμων και πράσινων φυλών.
9. Η Μεσογειακή λεκάνη. Η περισσότερο επιμεμειγμένη φυλή εκτός της Ινδίας κατελάμβανε την περιοχή της σημερινής Μεσογειακής λεκάνης. Εδώ οι γαλάζιοι άνθρωποι από τον βορρά και οι κάτοικοι της Σαχάρα από τον νότο συναντήθηκαν και επιμείχθηκαν με τους Νοδίτες και τους Αδαμίτες από την Ανατολή.
Αυτή ήταν η εικόνα του κόσμου πριν την απαρχή της μεγάλης επέκτασης της ιώδους φυλής, πριν από είκοσι πέντε, περίπου, χιλιάδες χρόνια πριν. Η ελπίδα ενός μελλοντικού πολιτισμού βρίσκεται στο δεύτερο κήπο, μεταξύ των ποταμών της Μεσοποταμίας. Εδώ, στη νοτιοδυτική Ασία, υπήρξε το δυναμικό ενός μεγάλου πολιτισμού, η δυνατότητα διάδοσης στον κόσμο των ιδεών και των ιδανικών που διασώθηκαν από την εποχή της Νταλαμέιτια και τους καιρούς της Εδέμ.
Ο Αδάμ και η Εύα άφησαν πίσω τους λίγους, αλλά δυναμικούς απογόνους και οι ουράνιοι παρατηρητές στην Ουράντια περίμεναν με αγωνία να διαπιστώσουν πώς αυτοί οι απόγονοι του σφάλλοντος Υλικού Υιού και της Θυγατέρας θα απαλλάσσονταν.
2. ΟΙ ΑΔΑΜΙΤΕΣ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΗΠΟ.
Για χιλιάδες χρόνια οι γιοι του Αδάμ μοχθούσαν κοντά στους ποταμούς της Μεσοποταμίας, μελετώντας προβλήματα άρδευσης και ελέγχου των πλημμύρων στο νότο, τελειοποιώντας τις άμυνές τους στο βορρά και προσπαθώντας να διαφυλάξουν τις παραδόσεις τους για το μεγαλείο της πρώτης Εδέμ.
Ο ηρωισμός που επεδείχθη στην ηγεσία του δεύτερου κήπου συνιστά ένα από τα εκπληκτικότερα και εμπνευσμένα έπη στην ιστορία της Ουράντια. Οι μεγαλειώδεις αυτές ψυχές ουδέποτε έχασαν από τα μάτια τους τον σκοπό της Αδαμικής αποστολής και γι’ αυτό πολέμησαν με θάρρος τις επιδράσεις των γειτονικών και κατώτερων φυλών, ενώ πρόθυμα απέστειλαν τους εκλεκτούς τους γιους και θυγατέρες σ΄ ένα σταθερό ρεύμα ως αντιπροσώπους στις φυλές της γης. Μερικές φορές, η επέκταση αυτή εξαντλούσε τον πολιτισμό στην πατρίδα, ωστόσο, πάντα αυτοί οι ανώτεροι λαοί αποκαθίσταντο.
Η πολιτισμική, κοινωνική και πολιτιστική κατάσταση των Αδαμιτών ήσαν μακράν ανώτερες του γενικού επιπέδου των εξελικτικών φυλών της Ουράντια. Μόνο μεταξύ των παλαιών αποικιών του Βαν, του Άμαντον και των Ανταμσονιτών υπήρχε κάποιος, κάπως, αντίστοιχος πολιτισμός. Ο πολιτισμός, όμως, της δεύτερης Εδέμ ήταν μια τεχνητή σύνθεση – δεν είχε εξελιχθεί – και ήταν, εξ αυτού, καταδικασμένος να εκφυλισθεί, έως ότου έφθασε το φυσιολογικό εξελικτικό επίπεδο.
3. ΟΙ ΑΡΧΙΚΕΣ ΕΠΕΚΤΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΔΑΜΙΤΩΝ
Η ιώδης φυλή διατήρησε τις ειρηνικές, Εδεμικές παραδόσεις για πολλές χιλιετίες, πράγμα που εξηγεί τη μεγάλη τους καθυστέρηση στο να κάνουν κατακτητικούς πολέμους. Όταν αντιμετώπιζαν πληθυσμιακή πίεση, αντί να κάνουν πόλεμο για να εξασφαλίσουν μεγαλύτερα εδάφη, απέστελλαν τους πλεονάζοντες κατοίκους τους ως διδάσκαλους στις άλλες φυλές. Η πολιτισμική επίδραση των αρχικών αυτών μεταναστεύσεων δεν διήρκεσε, αλλά η απορρόφηση των Αδαμικών δασκάλων, των εμπόρων και των εξερευνητών υπήρξε από βιολογική άποψη αναζωογονητική για τους γειτονικούς πληθυσμούς.
Μερικοί από τους Αδαμίτες ταξίδεψαν από νωρίς δυτικά, προς την κοιλάδα του Νείλου. Άλλοι εισχώρησαν, ανατολικά, στην Ασία, αυτοί όμως ήσαν η μειονότητα. Η μαζική μετακίνηση των μετέπειτα ημερών έγινε κυρίως προς βορράν και από εκεί προς δυσμάς. Υπήρξε, κυρίως, μία σταδιακή αλλά αδιάλειπτη ώθηση προς βορράν, με το μεγαλύτερο αριθμό τους να πηγαίνει βόρεια και, κατόπιν, κάνοντας κύκλο, δυτικά, γύρω από την Κασπία Θάλασσα, στην Ευρώπη.
Είκοσι πέντε, περίπου, χιλιάδες χρόνια πριν, πολλά από τα πλέον αμιγή στοιχεία των Αδαμιτών είχαν ήδη ξεκινήσει το προς βορράν ταξίδι τους. Και καθώς εισχωρούσαν στο βορρά, έχαναν ολοένα περισσότερο την Αδαμική τους φύση, έως ότου, όταν πλέον κατέλαβαν το Τουρκεστάν, είχαν απόλυτα επιμειχθεί με τις άλλες φυλές, ιδιαίτερα με τους Νοδίτες. Ελάχιστοι από τους αμιγούς καταγωγής ιώδεις πληθυσμούς εισχώρησαν, ποτέ, σε βάθος στην Ευρώπη, ή την Ασία.
Από το 30,000, περίπου μέχρι το 10,000 π.Χ., οι φυλετικές επιμειξίες οι οποίες δημιουργούσαν τις ιστορικές περιόδους, ελάμβαναν χώρα σ’ ολόκληρη την νοτιοανατολική Ασία. Οι κάτοικοι των υψιπέδων του Τουρκεστάν ήταν ένας δυναμικός και ρωμαλέος λαός. Στα βορειοδυτικά της Ινδίας, μεγάλο μέρος της κουλτούρας των ημερών του Βαν διατηρήθηκε. Ακόμη βορειότερα από αυτές τις αποικίες είχαν διατηρηθεί οι καλύτεροι από τους πρώτους Αντονίτες. Κι’ οι δυο αυτές οι ανώτερες φυλές, που διέθεταν πολιτισμό και ποιότητα απορροφήθηκαν από τους προς βορράν μετακινούμενους Αδαμίτες. Αυτή η συγχώνευση οδήγησε στην υιοθέτηση πολλών καινούργιων απόψεων. Διευκόλυνε την πρόοδο του πολιτισμού και προώθησε σε μεγάλο βαθμό όλες τις εκφάνσεις της τέχνης, της επιστήμης και της κοινωνικής κουλτούρας.
Καθώς η περίοδος των πρώτων Αδαμικών μεταναστεύσεων τελείωνε, το 15,000 περίπου π.Χ., υπήρχαν, ήδη, περισσότεροι απόγονοι του Αδάμ στην Ευρώπη και την κεντρική Ασία από οπουδήποτε αλλού στη Μεσοποταμία. Οι Ευρωπαϊκές γαλάζιες φυλές είχαν διαβρωθεί κατά πολύ. Οι χώρες που τώρα ονομάζονται Ρωσία και Τουρκεστάν είχαν καταληφθεί ως τις νοτιότερες εσχατιές τους από ένα μεγάλο αριθμό Αδαμιτών επιμεμειγμένων με Νοδίτες, Αντονίτες, καθώς επίσης από κόκκινους και κίτρινους Σαντζίκ. Η νότια Ευρώπη και τα όρια της Μεσογείου είχαν καταληφθεί από μία μικτή φυλή Αντονιτών και λαών του Σαντζίκ – πορτοκαλόχρωμων, πράσινων και μαύρων – με ένα μικρό ποσοστό Αδαμικών γόνων. Η Μικρά Ασία και η κεντροανατολικές Ευρωπαϊκές περιοχές κατοικούνταν από φυλές στις οποίες κυριαρχούσε το στοιχείο των Αντονιτών.
Μια μικτή, έγχρωμη φυλή, αυτή περίπου την εποχή, ενισχύθηκε κατά πολύ από προσελεύσεις από την Μεσοποταμία που προχώρησαν στην Αίγυπτο και ετοιμάσθηκαν να αναλάβουν τον φθίνοντα πολιτισμό της κοιλάδας του Ευφράτη. Οι μαύροι πληθυσμοί μετακινήθηκαν μακρύτερα στην Αφρική και, όπως η κόκκινη φυλή, τελικά απομονώθηκαν.
Ο πολιτισμός της Σαχάρα είχε διαλυθεί εξ αιτίας της ξηρασίας και εκείνος της Μεσογειακής λεκάνης εξ αιτίας των πλημμύρων. Οι γαλάζιες φυλές είχαν, ως τότε, αποτύχει να αναπτύξουν μια προηγμένη κουλτούρα. Οι Αντονίτες ήσαν ακόμη διασκορπισμένοι στις Αρκτικές και τις περιοχές της κεντρικής Ασίας. Οι πράσινες και οι πορτοκαλόχρωμες φυλές είχαν εξοντωθεί εντελώς. Η μαύρη φυλή μετακινείτο στην Αφρική, για να αρχίσει εκεί τον αργό αλλά μακρόχρονο φυλετικό της εκφυλισμό.
Οι πληθυσμοί της Ινδίας είχαν μείνει στάσιμοι, με ένα μη προοδεύοντα πολιτισμό. Ο κίτρινος άνθρωπος είχε σταθεροποιήσει τις κτήσεις του στην κεντρική Ασία. Ο καφέ άνθρωπος δεν είχε αρχίσει ακόμη τον πολιτισμό του στα γειτονικά νησιά του Ειρηνικού. Αυτές οι φυλετικές κατανομές, συνδυαζόμενες με εκτεταμένες κλιματολογικές μεταβολές, ετοίμασαν το έδαφος για την έναρξη της εποχής των Αντιτών του πολιτισμού της Ουράντια. Αυτές οι πρώιμες μεταναστεύσεις διήρκεσαν για μία περίοδο δέκα χιλιάδων ετών, από το 25,000 ως το 15,000 π.Χ. Οι μετέπειτα μεταναστεύσεις των Αντιτών διήρκεσαν από το 15,000, περίπου, έως το 6,000 π.Χ.
4. ΟΙ ΑΝΤΙΤΕΣ
Οι φυλές των Αντιτών ήσαν οι αρχικές συγχωνεύσεις της αμιγούς καταγωγής ιώδους φυλής, των Νοδιτών, και των εξελικτικών λαών. Γενικά, μπορεί να θεωρηθεί ότι οι Αντίτες διέθεταν ένα κατά πολύ μεγαλύτερο, από όσο οι σύγχρονες φυλές, ποσοστό Αδαμικού αίματος. Ουσιαστικά ο όρος Αντίτες χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει τους πληθυσμούς εκείνους των οποίων η φυλετική κληρονομιά ήταν κατά το ένα όγδοο ως ένα το ένα έκτο ιώδης. Οι σύγχρονοι Ουραντιανοί, ακόμη και οι βορειότερες λευκές φυλές, περιέχουν πολύ μικρότερο από αυτό ποσοστό από το αίμα του Αδάμ.
Οι αρχικοί πληθυσμοί των Αντιτών προήλθαν από τις γειτονικές προς τη Μεσοποταμία περιοχές εδώ και περισσότερες από εικοσιπέντε χιλιάδες χρόνια και αποτελούντο από ένα κράμα Αδαμιτών και Νοδιτών. Ο δεύτερος κήπος ήταν τριγυρισμένος από ομόκεντρους κύκλους εκφυλιζόμενου ιώδους αίματος και ήταν στην περιφέρεια του φυλετικού αυτού χωνευτηρίου που δημιουργήθηκε η φυλή των Αντιτών. Αργότερα, όταν οι μεταναστεύοντες Αδαμίτες και Νοδίτες εισέβαλαν στις, τότε, γόνιμες περιοχές του Τουρκεστάν, γρήγορα αναμίχθηκαν με τους ανώτερους κατοίκους και η προκύψασα φυλετική ανάμιξη επεξέτεινε την φυλή των Αντιτών προς το βορρά.
Οι Αντίτες υπήρξαν το καλύτερο γένος που εμφανίσθηκε ποτέ σ΄ ολόκληρη την Ουράντια, μέχρι την εποχή των αμιγούς καταγωγής ιωδών λαών. Περιελάμβαναν τους περισσότερους από τους ανώτερους τύπους των διασωθέντων καταλοίπων των φυλών των Αδαμιτών και των Νοδιτών και, αργότερα, ορισμένα από τα γένη των κίτρινων, γαλάζιων και πράσινων ανθρώπων.
Αυτοί οι πρώιμοι Αντίτες δεν ήσαν Άριοι. Ήσαν προ-Άριοι. Δεν ήσαν λευκοί. Ήσαν προ-λευκοί. Δεν ήσαν ούτε Δυτικός, ούτε Ανατολικός λαός. Είναι, ωστόσο, η κληρονομιά των Αντιτών που δημιούργησε το πολυγλωσσικό κράμα των αποκαλούμενων λευκών φυλών, το οποίο γενίκευσε την ομοιογένεια, η οποία ονομάσθηκε Καυκάσια. Αυτοί οι Αντίτες ήσαν τυχοδιώκτες. Είχαν την τάση να περιπλανώνται. Μια αύξηση των γόνων του Σαντζίκ, ή των Αντονιτών έτεινε να τους σταθεροποιήσει. Αλλά παρ’ όλα αυτά, οι μετέπειτα απόγονοί τους δεν σταμάτησαν ποτέ, έως ότου περιέπλευσαν τη σφαίρα και ανεκάλυψαν την τελευταία μακρινή ήπειρο.
5. ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΤΩΝ
Για είκοσι χιλιάδες χρόνια ο πολιτισμός του δεύτερου κήπου διατηρήθηκε, αλλά αντιμετώπισε ένα σταδιακό εκφυλισμό, έως περίπου το 15,000 π.Χ., οπότε η αναγέννηση του ιερατείου των Σεθιτών και η ηγεσία του Αμοσάντ εγκαινίασαν μια λαμπρή εποχή. Τα μαζικά κύματα του πολιτισμού τα οποία αργότερα εξαπλώθηκαν σ’ ολόκληρη την Ευρασία, ακολούθησαν αμέσως τη μεγάλη αναγέννηση του Κήπου, η οποία έλαβε χώρα μετά την εκτεταμένη ένωση των Αδαμιτών με τους γειτονικούς επιμεμειγμένους Νοδίτες ώστε να δημιουργηθούν οι Αντίτες.
Αυτοί οι Αντίτες εγκαινίασαν καινούργια πρόοδο σ’ ολόκληρη την Ευρασία και τη Βόρεια Αφρική. Από τη Μεσοποταμία ως το Σινκιάνγκ η κουλτούρα των Αντιτών κυριαρχούσε και η σταθερή μετανάστευση προς την Ευρώπη αντισταθμίζετο συνεχώς από νέες αφίξεις από την Μεσοποταμία. Δεν είναι, όμως, σωστό να αναφερόμαστε στους Αντίτες σαν να ήσαν μια πραγματική φυλή στη Μεσοποταμία, έως περίπου την απαρχή των τελευταίων μεταναστεύσεων των μικτών απογόνων του Αδάμ. Ως την εποχή αυτή, ακόμη και οι φυλές του δεύτερου κήπου είχαν επιμειχθεί τόσο πολύ, ώστε δεν μπορούσαν πλέον να θεωρούνται Αδαμίτες.
Ως το 12,000 π.Χ., τα τρία τέταρτα του γένους των Αντιτών ολόκληρου του κόσμου κατοικούσαν στη Βόρεια και την Ανατολική Ευρώπη και όταν έλαβε χώρα η μετέπειτα, τελική έξοδος από τη Μεσοποταμία, το εξήντα πέντε τοις εκατό των τελευταίων αυτών κυμάτων των μεταναστών εισέβαλε στην Ευρώπη.
Οι Αντίτες όχι μόνο μετανάστευσαν στην Ευρώπη, αλλά και στη βόρεια Κίνα και την Ινδία, ενώ πολλές ομάδες προχώρησαν ως τα πέρατα της γης ως ιεραπόστολοι, δάσκαλοι και έμποροι. Συνεισέφεραν πάρα πολύ στη δημιουργία των σημερινών φυλών των πληθυσμών Σαντζίκ της Σαχάρα. Ελάχιστοι, ωστόσο, δάσκαλοι και έμποροι προχώρησαν, ποτέ, νοτιότερα στην Αφρική από τις πηγές του Νείλου. Αργότερα, επιμεμειγμένοι Αντίτες και Αιγύπτιοι ακολούθησαν τις ανατολικές αλλά και τις δυτικές ακτές της Αφρικής αρκετά κάτω από τον ισημερινό, αλλά δεν έφθασαν ως τη Μαδαγασκάρη
Αυτοί οι Αντίτες ήσαν οι αποκαλούμενοι Δραβιδιανοί και οι μετέπειτα Άριοι κατακτητές της Ινδίας. Και η παρουσία τους στην κεντρική Ασία αναβάθμισε κατά πολύ τους προγόνους των Τουρανιανών. Πολλοί από τη φυλή αυτή ταξίδεψαν στην Κίνα μέσω του Σινκιάνγκ και του Θιβέτ και προσέθεσαν πολλές θετικές ιδιότητες στα μεταγενέστερα Σινικά γένη. Από καιρό σε καιρό, μικρές ομάδες έφθαναν στην Ιαπωνία, στη Φορμόζα, τις Ανατολικές Ινδίες και τη νότια Κίνα, αν και ελάχιστες εισχώρησαν στη νότια Κίνα δια της παράκτιας οδού.
Εκατόν τριάντα δύο άτομα από τη φυλή αυτή, με ένα στόλο από μικρά σκάφη από την Ιαπωνία, έφθασαν τελικά στη νότια Αμερική και δια της επιγαμίας με τους αυτόχθονες των Άνδεων ίδρυσαν τη γενεαλογία των μετέπειτα κυβερνητών των Ίνκας. Διέσχισαν τον Ειρηνικό αργά-αργά, μένοντας στα πολλά νησιά που συναντούσαν στο δρόμο τους. Τα νησιά του συμπλέγματος της Πολυνησίας ήσαν περισσότερα αλλά και μεγαλύτερα από όσο είναι τώρα και αυτοί οι Αντίτες ναυτικοί, μαζί με τους λίγους που τους ακολούθησαν, τροποποίησαν βιολογικά τις ιθαγενείς φυλές που συναντούσαν. Πολλά ακμάζοντα κέντρα πολιτισμού αυτών των βυθισμένων, πλέον, νησιών αναπτύχθηκαν ως αποτέλεσμα της εισβολής των Αντιτών. Η Νήσος του Πάσχα υπήρξε για πάρα πολλά χρόνια θρησκευτικό και διοικητικό κέντρο μιας από τις χαμένες αυτές ομάδες. Από τους Αντίτες, όμως, που περιέπλευσαν τον Ειρηνικό του παρελθόντος, κανείς, εκτός των εκατόν τριάντα δύο δεν έφθασε ποτέ στη στεριά των Αμερικανικών ηπείρων.
Οι μεταναστευτικές κατακτήσεις των Αντιτών εξακολούθησαν ως την τελική τους διασπορά, από το 8000 ως το 6000 π.Χ. καθώς ξεχύνονταν από τη Μεσοποταμία, μείωναν συνεχώς τα βιολογικά αποθέματα της πατρίδας τους, ενώ ενίσχυαν σημαντικά τους γειτονικούς πληθυσμούς. Και σε κάθε έθνος που πήγαιναν, συνεισέφεραν το χιούμορ, την τέχνη, την ευτολμία, τη μουσική και τις κατασκευές. Ήσαν επιδέξιοι εξημερωτές των ζώων και έμπειροι γεωργοί. Εκείνη την εποχή, τουλάχιστον, η παρουσία τους συνήθως βελτίωνε τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και τα έθιμα των παλαιότερων φυλών. Και έτσι, η κουλτούρα της Μεσοποταμίας, απλώθηκε ήσυχα σ’ όλη την Ευρώπη, την Ινδία, την Κίνα, τη βόρεια Αφρική και τα Νησιά του Ειρηνικού.
6. Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΤΩΝ
Τα τρία τελευταία κύματα των Αντιτών ξεχύθηκαν από τη Μεσοποταμία μεταξύ του 8000 και του 6000 π.Χ. τα τρία μεγάλα αυτά πολιτισμικά κύματα εκδιώχθηκαν από τη Μεσοποταμία εξ αιτίας της πίεσης των ορεινών φυλών προς τα ανατολικά, αλλά και εξ αιτίας των παρενοχλήσεων των πεδινών λαών στα δυτικά. Οι κάτοικοι της κοιλάδας του Ευφράτη και της γειτονικής περιοχής έκαναν την τελική τους έξοδο προς διαφορετικές κατευθύνσεις:
Το εξήντα πέντε τοις εκατό εισέβαλε στην Ευρώπη δια της οδού της Κασπίας Θάλασσας για να κατακτήσει και να συγχωνευθεί με τις πρόσφατα εμφανισθείσες λευκές φυλές – το κράμα των γαλάζιων ανθρώπων και των πρώτων Αντιτών.
Το δέκα τοις εκατό, που περιελάμβανε μια μεγάλη ομάδα Σεθιτών ιερέων, μετακινήθηκε προς ανατολάς μέσω των υψιπέδων της Ελάμ προς το οροπέδιο του Ιράν και το Τουρκεστάν. Πολλοί από τους απογόνους τους οδηγήθηκαν αργότερα στην Ινδία με τους Άριους αδελφούς τους από τις περιοχές του βορρά.
Δέκα τοις εκατό τα ων κατοίκων της Μεσοποταμίας στράφηκαν ανατολικά κατά το προς βορρά ταξίδι τους, εισβάλλοντας στο Σιανκιάνγκ, όπου αναμίχθηκαν με τους Αντίτες-κίτρινους κατοίκους. Η πλειονότητα των ικανών απογόνων της φυλετικής αυτής ένωσης εισέβαλε αργότερα στην Κίνα και συνέβαλε πολύ στην άμεση βελτίωση του προς βορρά τμήματος της κίτρινης φυλής.
Δέκα τοις εκατό των μετακινούμενων αυτών Αντιτών προχώρησαν μέσω της Αραβίας και μπήκαν στην Αίγυπτο.
Πέντε τοις εκατό των Αντιτών, ο πολύ καλύτερος πολιτισμός της παράκτιας περιοχής κοντά στις εκβολές του Τίγρη και του Ευφράτη οι οποίοι είχαν κρατηθεί μακριά από την επιγαμία με τους ανθρώπους των κατώτερων γειτονικών φυλών, αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Η ομάδα αυτή αποτελεί τους διασωθέντες πολλών ανώτερων γόνων των Νοδιτών και των Αδαμιτών.
Οι Αντίτες είχαν εκκενώσει, σχεδόν εντελώς, την περιοχή αυτή ως το 6000 π.Χ, αν και οι απόγονοί τους, σε μεγάλο βαθμό επιμεμειγμένοι με τις γειτονικές φυλές του Σαντζίκ και τους Αντονίτες της Μικράς Ασίας, έμειναν εκεί για να πολεμήσουν τους από βορρά και ανατολή εισβολείς σε μια πολύ μεταγενέστερη περίοδο.
Η εποχή του πολιτισμού του δεύτερου κήπου τερματίσθηκε εξ αιτίας της αυξανόμενης διείσδυσης των γειτονικών, κατώτερων φυλών. Ο πολιτισμός μετακινήθηκε δυτικά, προς το Νείλο και τα νησιά της Μεσογείου, όπου συνέχισε να παλεύει και να προοδεύει για πολύ καιρό αφού η πηγή του στη Μεσοποταμία είχε εκφυλισθεί. Και η ανεξέλεγκτη αυτή συρροή κατώτερων λαών προετοίμασε το δρόμο για τη μετέπειτα κατάκτηση ολόκληρης της Μεσοποταμίας από τους από βορρά βαρβάρους, οι οποίοι εκδίωξαν τους ικανούς γόνους που είχαν απομείνει. Ακόμη και σε μεταγενέστερα χρόνια, τα πολιτισμικά κατάλοιπα δυσανασχετούσαν με την παρουσία αυτών των αδαών και άξεστων εισβολέων.
7. ΟΙ ΣΟΥΜΕΡΙΟΙ – ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΤΩΝ
Όταν η τελευταία διασπορά των Αντιτών έσπασε τη βιολογική σπονδυλική στήλη του πολιτισμού της Μεσοποταμίας, μια μικρή μειονότητα της ανώτερης αυτής φυλής παρέμεινε στην πατρίδα της κοντά στις εκβολές των ποταμών. Αυτοί ήσαν οι Σουμέριοι και ως το 6000 π.Χ. είχαν γίνει σε μεγάλο βαθμό Αντίτες στην καταγωγή, αν και ο πολιτισμός τους είχε σχεδόν αποκλειστικά το χαρακτήρα εκείνου των Νοδιτών, ενώ ήσαν προσκολλημένοι στις παραδόσεις της Νταλαμέιτια. Παρά ταύτα, οι Σουμέριοι των παράκτιων περιοχών υπήρξαν οι τελευταίοι Αντίτες στη Μεσοποταμία. Αλλά οι φυλές της Μεσοποταμίας είχαν ήδη συγχωνευθεί ως την μεταγενέστερη εκείνη εποχή, όπως αποδεικνύεται από τους τύπους των κρανίων που βρέθηκαν σε τάφους αυτής της περιόδου.
Ήταν κατά τη διάρκεια της εποχής των πλημμυρών που άκμασαν τόσο πολύ τα Σούσα. Η πρώτη και χαμηλότερα ευρισκόμενη πόλη πλημμύρισε και έτσι η δεύτερη, ή υψηλότερα ευρισκόμενη πόλη διαδέχθηκε την χαμηλότερα ευρισκόμενη ως η έδρα των ξεχωριστών τεχνουργημάτων εκείνης της εποχής. Με την μετέπειτα ελάττωση αυτών των πλημμυρών, η Ουρ έγινε το κέντρο της κεραμοποιίας. Περίπου επτά χιλιάδες χρόνια πριν η Ουρ βρισκόταν στον Περσικό Κόλπο, με τις προσχώσεις του ποταμού να έχουν ανυψώσει την ξηρά στα σημερινά της όρια. Οι αποικίες αυτές υπέφεραν λιγότερο από τις πλημμύρες, εξ αιτίας των καλύτερων έργων ελέγχου και της διεύρυνσης των εκβολών των ποταμών.
Οι φιλήσυχοι σιτοκαλλιεργητές των κοιλάδων του Τίγρη και του Ευφράτη είχαν ήδη εξαντληθεί από τις εισβολές των βαρβάρων του Τουρκεστάν και των Ιρανικών υψιπέδων. Τώρα, όμως, γινόταν μια οργανωμένη εισβολή στην κοιλάδα του Ευφράτη από την αυξανόμενη ξηρασία των ορεινών βοσκοτόπων. Και η εισβολή αυτή ήταν πολύ σοβαρότερη, επειδή οι γειτονικοί αυτοί βοσκοί και κυνηγοί είχαν στη διάθεσή τους μεγάλους αριθμούς εξημερωμένων αλόγων. Ήταν η κατοχή των αλόγων που τους έδωσε ένα τρομακτικό στρατιωτικό πλεονέκτημα έναντι των πλουσίων γειτόνων τους προς το νότο. Σε σύντομο διάστημα κατέκλυσαν ολόκληρη τη Μεσοποταμία εκδιώκοντας τα τελευταία κύματα πολιτισμού, τα οποία διασκορπίσθηκαν σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, τη δυτική Ασία και τη βόρεια Αφρική.
Οι κατακτητές αυτοί της Μεσοποταμίας είχαν στις τάξεις τους πολλούς από τους καλύτερους Αντιτικούς γόνους των μικτών βόρειων φυλών του Τουρκεστάν, οι οποίες περιελάμβαναν λίγους από τους γόνους του Άνταμσαν. Αυτές οι λιγότερο προοδευμένες αλλά περισσότερο ρωμαλέες φυλές από το βορρά αφομοίωσαν εύκολα και πρόθυμα τα κατάλοιπα του πολιτισμού της Μεσοποταμίας και εξελίχθηκαν, πλέον, στους μικρούς εκείνους πληθυσμούς που βρίσκονταν στην κοιλάδα του Ευφράτη κατά την αρχή των ιστορικών χρονικών. Γρήγορα αναβίωσαν πολλές φάσεις του σύντομου πολιτισμού της Μεσοποταμίας, υιοθετώντας τις τέχνες των φυλών της κοιλάδας και μεγάλο μέρος του πολιτισμού των Σουμερίων. Επιπλέον προσπάθησαν να κτίσουν ένα τρίτο πύργο της Βαβέλ και αργότερα υιοθέτησαν τον όρο ως εθνικό τους όνομα.
Όταν οι βάρβαροι αυτοί ιππείς από το βορρά κατέκλυσαν ολόκληρη την κοιλάδα του Ευφράτη, δεν νίκησαν τα κατάλοιπα των Αντιτών που κατοικούσαν γύρω στις εκβολές του ποταμού στον Περσικό Κόλπο. Αυτοί οι Σουμέριοι ήταν ικανοί να υπερασπισθούν τον εαυτό τους εξ αιτίας της ανώτερης ευφυΐας τους, του καλύτερου οπλισμού, και του εκτεταμένου συστήματος στρατιωτικών καναλιών, τα οποία αποτελούσαν συμπλήρωμα του αρδευτικού τους δικτύου με τις αλληλοσυνδεόμενες λίμνες. Ήταν λαός ενωμένος, επειδή είχαν την ίδια θρησκεία ως ομάδα. Ήταν εξ αυτού ικανοί να διατηρήσουν τη φυλετική και εθνική τους ακεραιότητα για πολύ μετά την διάσπαση των γειτόνων τους στα βορειοδυτικά σε απομονωμένες πόλεις-κράτη. Κανένα από τα συμπλέγματα αυτά των πόλεων δεν κατόρθωσε να νικήσει τους ενωμένους Σουμέριους.
Και οι εισβολείς από το βορρά έμαθαν γρήγορα να εμπιστεύονται και να τιμούν τους φιλήσυχους αυτούς Σουμέριους ως άξιους δασκάλους και διοικητές. Ήσαν πολύ αξιοσέβαστοι και τους ήθελαν ως δασκάλους της τέχνης και της βιομηχανίας, ως εμπορικούς διευθυντές και ως πολιτικούς κυβερνήτες όλοι οι λαοί στο βορρά και από την Αίγυπτο στη δύση ως την Ινδία στην ανατολή.
Μετά τη διάσπαση της πρώτης ομοσπονδίας των Σουμερίων, οι μετέπειτα πόλεις-κράτη κυβερνώντο από τους αποστάτες απογόνους των Σεθιτών ιερέων. Μόνον όταν αυτοί οι ιερείς κατακτούσαν τις γειτονικές πόλεις αποκαλούσαν εαυτούς βασιλείς. Οι μεταγενέστεροι βασιλείς των πόλεων απέτυχαν να δημιουργήσουν ισχυρές ομοσπονδίες πριν από την εποχή του Σαργκόν εξ αιτίας της θρησκευτικής τους αντιζηλίας. Κάθε πόλη πίστευε ότι ο τοπικός θεός της ήταν ανώτερος από όλους τους άλλους θεούς και γι’ αυτό αρνήθηκαν να τεθούν κάτω από ένα κοινό ηγέτη. Το τέλος της μακράς αυτής περιόδου της άτολμης διακυβέρνησης των πόλεων από τους ιερείς ολοκληρώθηκε από τον Σαργκόν, τον ιερέα της πόλης Κις, ο οποίος αυτοανακηρύχθηκε βασιλιάς και ξεκίνησε για την κατάκτηση ολόκλήρης της Μεσοποταμίας και των γειτονικών γαιών. Και για την ώρα, αυτό σήμανε το τέλος των πόλεων-κρατών, που τις κυβερνούσαν και τις ταλαιπωρούσαν οι ιερείς, με κάθε πόλη να έχει τον τοπικό θεό της και τις τοπικές τελετουργικές πρακτικές. Μετά τη διάσπαση της ομοσπονδίας αυτής της Κις, επακολούθησε μια μακρά περίοδος διαρκούς πολέμου ανάμεσα στις πόλεις αυτές της κοιλάδας για κυριαρχία. Και η ηγεσία πολλές φορές άλλαξε από την Σουμέρ, την Ακκάδ, την Κις, την Ερέχ, την Ουρ και τα Σούσα.
Γύρω στο 2500 π.Χ. οι Σουμέριοι υπέστησαν σοβαρές ατυχίες στα χέρια των Σουιτών και των Γουιτών του βορρά. Η Λαγκάς, η πρωτεύουσα των Σουμερίων που ήταν κτισμένη στις εκβολές του ποταμού, αλώθηκε. Η Ερέχ κράτησε για τριάντα χρόνια μετά την άλωση της Ακκάδ. Μέχρι την εποχή που ιδρύθηκε η κυβέρνηση του Χαμουραμπί, οι Σουμέριοι είχαν απορροφηθεί στις τάξεις των Σημιτών του βορρά και οι Αντίτες της Μεσοποταμίας χάθηκαν από τις σελίδες της ιστορίας. Από το 2500 ως το 2000 π.Χ. οι νομάδες βρίσκονταν σε πορεία από τον Ατλαντικό στο Ειρηνικό. Οι Νερίτες απετέλεσαν την τελική έκρηξη της Κασπιανής ομάδας των απογόνων των μικτών φυλών των Αντονιτών και των Αντιτών από τη Μεσοποταμία. Αυτό που δεν κατόρθωσαν να κάνουν οι βάρβαροι για τον αφανισμό της Μεσοποταμίας, πέτυχαν να το κάνουν οι μετέπειτα κλιματολογικές μεταβολές.
Αυτή είναι, λοιπόν, η ιστορία της ιώδους φυλής μετά την εποχή του Αδάμ και της κατάληξης της πατρίδας τους μεταξύ του Τίγρη και του Ευφράτη. Ο αρχαίος πολιτισμός τους καταστράφηκε, τελικά, εξ αιτίας της μετανάστευσης των ανώτερων πληθυσμών και την εισβολή των κατώτερων γειτόνων τους. Αλλά πολύ καιρό πριν οι βάρβαροι ιππείς καταλάβουν την κοιλάδα, μεγάλο μέρος του πολιτισμού του Κήπου είχε διασκορπιστεί στην Ασία, την Αφρική και την Ευρώπη, για να δημιουργήσουν εκεί τη μαγιά που κατέληξε στον πολιτισμό του εικοστού αιώνα της Ουράντια.
(Παρουσιάσθηκε από έναν Αρχάγγελο του Νέβαδον.)
Περισσότερα :
http://clubs.pathfinder.gr/UrantiaBook_GreekReaders
Οι "άξεστοι " και "αμόρφωτοι" Ιρακινοί
Απεστάλη: 05/04/2003, 11:19:49
