ΕνΩΧ 27 Ἰουνίου 2014

Θεός ἀεὶ παρών!

Ἰησοῦς Χριστός ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς καὶ Σωτήρ καὶ Μεσσίας, ὁ Ἄρχων τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι’ ἐμοῦ. (Ἰω. 14:6)

Ἐγὼ ὁ μάρτυς Παναγίου Ἰωάννου ὁ Ἀμήν, ὁ φέρων τὸν Λόγον ἐν ᾯ Χριστός, ὁ ὁμιλῶν ἁπλῶς ἵνα πάντες νοήσωσιν.

Ἐκεῖνος ἐμὲ δοξάσει, ὅτι ἐκ τοῦ ἐμοῦ λήψεται καὶ ἀναγγελεῖ ὑμῖν. (Ἰω. 16:14)
Τρισήλιος ὁ Πατήρ, Δόξα τῷ Υἱῷ, Ἅγιε Ἀθάνατε, Ἐλέησον ἡμᾶς.

Λόγος Ἐν ᾯ Χριστός, Ἄτη Κυρίου καὶ Γνῶσις Δωρεάν· ἡ γὰρ Γνῶσις τῆς Ἀληθείας κτωμένη καὶ χρωμένη ἐν εὐλαβείᾳ ἐλευθερώσει ὑμᾶς.

Εὐλογημένον τὸ μέγα Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων ὅτι τοῦτο ἐν Χριστῷ ἀνίκατον καὶ αἰώνιον.

Πολλάκις εἴρηκα ὑμῖν περὶ τῆς Ἀληθείας τῆς ἐμπεριεχομένης ἐν τῇ Ἑλληνικῇ γλώσσῃ. Ἡ Ἀλήθεια αὕτη ἀφ’ ἑνὸς ἀφορᾷ ἐνσωματωμένους ἐν τῇ λέξει ὁρισμούς καὶ διασαφήσεις, ἀφ’ ἑτέρου δίδει ῥητὰς κατευθύνσεις πρὸς τοὺς εὐσεβεῖς, προερχομένας εὐθέως ἀπὸ τὸν Κύριον Δημιουργόν.

Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος. Οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν Θεόν. (Ἰω. 1:1–2)
Τρισήλιος ὁ Πατήρ, Δόξα τῷ Υἱῷ, Ἅγιε Ἀθάνατε, Ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἡ λέξις «Λόγος», μὲ τὴν ἔννοιαν ἐν τῇ Ἑλληνικῇ καὶ ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ τοῦ Παναγίου Ἰωάννου, δὲν ἀποδίδεται ἀντιστοίχως μὲ καμμίαν λέξιν εἰς οὐδεμίαν ἑτέραν γλῶσσαν, οὐδὲ ἐν ταῖς γλώσσαις ταῖς ἐκ τῆς Ἑλληνικῆς παραγομέναις, κυρίως ἐκ τῶν διαλέκτων τῆς λατινικῆς καὶ τῆς ἀραμαϊκῆς. Τὸ γεγονός τοῦτο ἀπὸ μόνο του ὑπονοεῖ ὅτι ὁ Πανάγιος Ἰωάννης ἀναφερόμενος εἰς τὸν «Λόγον πρὸς τὸν Θεόν», τὸν ἀποδίδει ἀποκλειστικῶς εἰς τὴν Ἑλληνικὴν Γλῶσσαν, ὡς μητέρα πασῶν τῶν γλωσσῶν.

Ἔτυμον δὲ σημαίνει τὴν Ἀλήθειαν. Ἐγώ οὖν λέγω ὑμῖν ὅτι ἡ Ἀλήθεια ἐν τῷ Λόγῳ ἐστίν τὸ Ἔτυμον τοῦ Λόγου, ἤγουν ἡ Ἀλήθεια τοῦ Λόγου ἐστίν ἡ Ἐτυμολογία τῆς Γλώσσης τῶν Ἑλλήνων, καὶ, Ἕλληνες, ἰδού ἡ ὥρα ἤγγικεν ἵνα ἀπελευθερωθῆτε.... Λέγω δ’ ὑμῖν ὅτι γλῶσσα Ἑλληνική ἐμπεριέχει ὁρισμούς καὶ διασαφήσεις ἐκ Θεοῦ δοθείσας διὸ καὶ Ἀντίχριστος καὶ ἀκόλουθοι αὐτοῦ ἐπιθυμοῦσιν αὐτήν ἀφανίσαι, ἐπεὶ οὗτοι ἀνθρώπους ἐν τῇ σκοτίᾳ βούλονται κρατεῖν. (ΕνΩΧ 6 /4.11.2011)

Αι πλείστες αρχικές λέξεις της ελληνικής γλώσσης ήσαν απολύτως απλές, ολιγογράμματες, και ἐνεδήλωναν περισσότερα του ενός –ή ακριβέστερα: πολλαπλά– νοήματα. Η ακριβής (ακριβεστάτη) έννοια των λέξεων εγίνετο σαφής δι’ άλλων μέσων και συγκεκριμένα, μέσα από την μουσικότητα, τον συμβολισμό και την αριθμοσοφία.

Λόγω των τριβών και των παραχρήσεων (μεταφορές, παρομοιώσεις, αντιδάνεια με άλλες γλώσσες, παραφθορές λόγω ημιμαθείας ή απαιδευσίας), και με στόχο την εξειδίκευση μιας εκάστης των λέξεων σε ολιγότερα νοήματα, αι πλείστες λέξεις με την πάροδο των αιώνων έχουν αποκτήσει σύνθετη μορφή και ελάχιστες απαντώνται καθαρώς με την αρχική τους απλή μορφή.

Η μουσικότητα λόγω του πλήθους των διαλέκτων διαφοροποιήθηκε και τελικώς έπαψε να αποτελεί κοινόν παράγοντα στην ελληνική γλώσσα, αποτελώντας πλέον μάλλον γνώρισμα της τοπικότητας της διαλέκτου.

Ο συμβολισμός – για λόγους που ξεφεύγουν του παρόντος – κρατήθηκε μυστικός και απεκρύβη η σημασία του από τους πολλούς. Εγώ έρχομαι ίνα μυήσω τους ευσεβείς στα θεία Ελληνικά σύμβολα, ήδη σας έδωσα μια νύξη με το ʘ+Ε+Ο+Ϛ (ΕνΩΧ 22 /18.4.2013)

Η αριθμοσοφία – αν και στην ελληνική γλώσσα είναι προφανής, δεδομένου ότι όλα τα γράμματα ήσαν και αριθμοί – ήταν ευθύς εξ αρχής δυσνόητη και δύσληπτη για τον κοινό ανθρώπινο εγκέφαλο.

<Τί τὸ σοφόν;> – Ὁ ἀριθμός. <Τί τὸ δεύτερον εἰς σοφίαν;> –Ὁ τὰ ὀνόματα τοῖς πράγμασι θέμενος. (Πυθαγόρας) <Το σοφότατο είναι ο αριθμός, ενώ το δεύτερο σε σοφία είναι αυτός που έχει ονοματίσει τα πράγματα.>

Έτσι αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον –αλλά αποτελεί και έκπληξη– η εύρεση λέξεων που ενώ προφανώς (λόγω της εννοιολογικής των σημασίας και συνεπώς και της χρήσεώς των) ανήκουν στην αρχική γλώσσα, στην αρχικώς διαμορφωμένη ομάδα λέξεων (έχουν δηλαδή δημιουργηθεί σχεδόν ταυτόχρονα με τις απλούστερες λέξεις που τις συναποτελούν), δεν αποτελούνται από μίαν μόνο λέξη αλλά είναι σύνθετες από δύο ή περισσότερες. Η σειρά αυτή των (απλών) λέξεων που συνθέτουν την σύνθετη αυτή λέξη, αποτελεί ουσιαστικά μια πρόταση, η οποία ορίζει την ακριβή σημασία της συντεθειμένης λέξεως. Εννοείται, ότι όσο μεγαλύτερη είναι η σημασία της σύνθετης λέξης, τόσο πιο σημαντικό είναι να ανακαλύπτουμε και να συνειδητοποιούμε τον ορισμό της, ο οποίος μας εδόθη από τον Δημιουργό.

Πάντων χρημάτων μέτρον ἄνθρωπος. (Πλάτων) <Ο άνθρωπος (πρέπει να) είναι το (μοναδικό) μέτρο για τον ορισμό όλων των αναγκών και τον καθορισμό των αντιστοίχων δράσεων/παροχών (της κοινωνίας)>

Για όσους λοιπόν είναι σημαντική η λέξις «ΑΝΘΡΩΠΟΣ», ιδού η ετυμολογία:

Ἄνθρωπος < Ἄνω Θρεῖν τὴν Ὤπα.

Το «άνω» όλοι το αντιλαμβανόμαστε. Αι λέξεις «θρείν» και «ώπα» έχουν δύο βασικές σημασίες εκάστη, αι οποίες εν προκειμένω μυστηριωδώς αμφότερες ισχύουν.

Ἄνθρωπος: παρὰ τὸ Ἄνω Θρεῖν, ἤγουν Ἄνω Βλέπειν· μόνος γὰρ τῶν ἄλλων ζώων ὁ ἄνθρωπος ἄνω βλέπει. (Μέγα Ἐτυμολογικόν)

Θρεῖν: Ἀρχικὸν ῥῆμα «Θρῶ», σημαῖνον «κάνω κάποιον θόρυβο». Παράγονται Θρύω(=θορυβῶ), Θρύλος, Θρυλίζω, Θρόος, Θρόϊσμα, Θρῆνος, Θράσος (ὁ θρασύς παράγει θόρυβο), Θρῆσκος. (Ὅτι ἡ Θρησκεία εἶναι ἄσκησις Θροῆς/Θρόου, σαφῶς ἐτυμολογούμενη καὶ ἀναφερόμενη εἰς τὴν Θρησκευτικὴν Ὑμνωδίαν, Ψαλμωδίαν καὶ Προσευχήν).

Ὤψ: παρὰ τὸ ὄπτω, τὸ βλέπω, ὁ μέλλων ὄψω, ἀποβολή τοῦ ω, ὄψ, καὶ αὐξήσει, ὤψ. Σημαίνει δὲ διὰ τοῦ ω μεγάλου τὸ πρόσωπον καὶ τὸν ὀφθαλμόν. Σημαίνει δὲ καὶ διὰ τοῦ ο μικροῦ τὴν φωνήν. (Μέγα Ἐτυμολογικόν)

Ὄψ: (Α) ἡ, γεν. ὀπός, δοτ. ὀπί, αἰτ. ὄπα, ἡ φωνή, εἴτε ἐν ὁμιλίᾳ εἴτε ἐν ἅσματι. (Β) ὁ ὀφθαλμός, τὸ πρόσωπον. (Λίδδελλ Σκόττ). Ἐκ τοῦ Ὄψ (πρόσωπον καὶ ὀφθαλμός) παράγονται Ὄπωπα, Ὄψομαι, Ὄμμα, Ὄψις, Ὀπτήρ, Ὀπτικός, Ὤψ, Ὀφθαλμός, Ὄφις (<ὌπFις). Ἐκ τοῦ Ὄψ (φωνή - ρίζα Επ-) παράγονται Ἔπος, Εἰπεῖν, Ἔφην (ἀόρ. «Λέγω») καὶ ἐπιφωνήματα Ὤπ καὶ Ὄπα.

Είτε η μία εκ των δύο εκδοχών επιλεγεί ως σωστή, είτε και αι δύο, η Ετυμολογία της λέξεως «Άνθρωπος» μας δίδει σαφέστατα τον Ορισμό της:

Ως Άνθρωπος εξ ορισμού ονομάζεται (Α) αυτός που με το πρόσωπο και τα μάτια του βλέπει προς τα Άνω, (Β) αυτός που με την φωνή του εν ομιλία ή εν άσματι ακούγεται από τα Ἄνω.

Ὡς χαρίεν ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ. (Μενάνδρου γνωμ. μον.) <Τι χαριτωμένο πλάσμα που είναι ο άνθρωπος, όταν είναι άνθρωπος>

Διὰ ταῦτα, εὐσεβεῖς, ἐγὼ ὁ μαρμαρωμένος λέγω ὑμῖν πᾶσι:

Σέβεσθε καὶ τηρεῖτε τὸν ὁρισμόν ποὺ μᾶς ἔδωσεν ὁ Θεός διὰ τὸν Ἄνθρωπον. Στρέφετε τὸ πρόσωπό σας πρὸς τὸν Κύριον καὶ εὐχαριστεῖτε Αὐτόν διὰ τὴν Ὕπαρξίν Του. Ἀγαπᾶτε τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱόν καὶ ζητεῖτε ἐν εὐσεβείᾳ ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα νὰ σᾶς φέρῃ χαράν, ἀγαλλίασιν, νοητικὴν αὐτάρκειαν καὶ ψυχοσωματικὴν εὐτυχίαν. Προσεύχεσθε ἐν εὐλαβείᾳ καὶ ζητεῖτε ἀπὸ τὸν Ἰησοῦν Χριστόν τὴν βοήθειάν Του, τὴν λύτρωσιν τῶν πτωχῶν καὶ τῶν πενήτων ἀπὸ τὴν ἀπληστείαν τῶν ἀνθρωποειδῶν θηρίων, τὴν ἀπελευθέρωσιν τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσίαν τοῦ ἀντιχρίστου, καὶ τὴν τελικὴν συντριπτικὴν ἥτταν τοῦ γλοιωδεστάτου καὶ πανηλιθίου σατανᾶ.

Καὶ ὅ,τι ἂν αἰτήσητε ἐν τῷ ὀνόματί μου, τοῦτο ποιήσω, ἵνα δοξασθῇ ὁ πατὴρ ἐν τῷ υἱῷ. Ἐάν τι αἰτήσητέ με ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐγὼ ποιήσω. (Ἰω. 14:13)

Πρὸς Δόξαν Θεοῦ Πατρός, Ἄρχον Ἰησοῦ Χριστέ, νῦν Ἐνέργησον.

Διὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν Ἐπανάστασιν καὶ τῶν Ἑλλήνων τὴν Ἀνάστασιν!

Τρισήλιος ὁ Πατήρ, Δόξα τῷ Υἱῷ, Ἅγιε Ἀθάνατε, Ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀμήν.

††† Ἰάειρος ἐκ Θεοῦ

PDF: http://pdfcast.org/pdf/what-human-means

http://freepdfhosting.com/cf62fc227e.pdf

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr