Σε αυτό το topic θα δίνω κατά καιρούς στοιχεία, γνώσεις, προβληματισμούς μου για την σχέση της επιστήμης με την μεταφυσική (με παρόμοι τρόπο όπως στο topic για την "Μουσική και τον Ρυθμό"

Καλοδεχούμενα κάθε συμμετοχή και κάθε σχολιασμός. Θα μπω, όμως, σε μια εκτεταμένη συζήτηση όταν ολοκληρωθεί αυτή η σειρά.

Πρώτη μου προσφορά είναι η σχέση των πρώτων αριθμών του Πυθαγόρα με τα μυστικά της σύγχρονης φυσικής. Πολλά από αυτά τα στοιχεία δεν θα τα βρείτε στα βιβλία που κυκλοφορούν τώρα στο ελληνικό εμπόριο, παρά μόνο σε ξένες εκδόσεις. Εγώ δίνω μόνο αφορμές. Ο καθένας μπορεί να εμβαθύνει κατά βούληση.

Ας πάρω μια ανάσα και ας ξεκινήσω γιατί θα πάει μακρια η βαλίτσα

Πρώτοι αριθμοί: Η Επιστήμη μπροστά στον Πυθαγόρα

"Ο Θεός μπορεί να μην παίζει ζάρια με το σύμπαν, αλλά κάτι παράξενο συμβαίνει με τους "πρώτους" αριθμούς." P. Erdos, αναφερόμενος στην διάσημη φράση του Einstein. Από το "Homage to an Itinerant maste" από τον D. Mackenzie (Science, 275, 1997)

Στα μέσα του 19ου αιώνα ο μαθηματικός Β. Riemann έμελλε να κάνει μία μαθηματική υπόθεση που, ενώ φαίνεται να επαληθεύεται συνεχώς από τότε, ωστόσο κανείς δεν την έχει αποδείξει ακόμα. Κι ακόμα χειρότερα, η θεωρία αριθμών είναι γεμάτη από αποδείξεις που ξεκινάνε από την φράση: “αν η υπόθεση του Riemann είναι σωστή τότε…”. Αυτό σημαίνει ότι ένας μεγάλος αριθμός θεωρημάτων έχει στηριχτεί σε μία υπόθεση που δεν μπορεί ακόμα να επιλυθεί μετά από τόσο καιρό.

Η υπόθεση Riemann έχει να κάνει με αυτό που έγινε αργότερα γνωστό ως “ζήτα” συνάρτηση του Riemann. Αυτή η “ζήτα” συνάρτηση λειτουργεί έτσι ώστε όταν την τροφοδοτείς με αριθμούς από το ένα μέρος της σου εξάγει “μηδενικά”. Σε αυτήν την συνάρτηση, τα “μηδενικά” βρίσκονται όλα, σε μία γραφική παράσταση, σε μία ευθεία γραμμή. Λόγω της πολύ εξειδικευμένης μαθηματικής διατύπωσης αυτής της συνάρτησης δεν θα την εξηγήσουμε πως εξάγεται αλλά θα μιλήσουμε μόνο για τις συνέπειες της στην σύγχρονη Φυσική, στα μαθηματικά αλλά και στην φιλοσοφία. Η υπόθεση Riemann μας δείχνει ότι αν και οι “πρώτοι” αριθμοί είναι απρόβλεπτοι και τυχαίοι, επειδή δεν υπάρχει κάποια εξίσωση που να μας δείχνει πώς παράγονται, παρόλα αυτά το πλήθος τους, παραδόξως, κατανέμεται με αρμονικό τρόπο όπως μας δείχνει η “ζήτα” συνάρτηση του Riemann.

Οι “πρώτοι” αριθμοί μοιάζουν πολλοί απλοί, με την πρώτη ματιά. Είναι αυτοί οι αριθμοί όπως ο 2,3,5,7 κ.α. που είναι διαιρετοί μόνο με το 1 και τους εαυτούς τους, αν και ο 1 δεν συμπεριλαμβάνεται σε αυτούς. Οι “πρώτοι” αριθμοί είναι τα άτομα του αριθμητικού συστήματος, διότι καθένας άλλος αριθμός μπορεί να κατασκευαστεί πολλαπλασιάζοντας τους “πρώτους” μεταξύ τους. Δυστυχώς δεν υπάρχει περιοδικός πίνακας για αυτούς τους αριθμούς – αυτοί είναι τρελά απρόβλεπτοι, και το να βρεις νέους “πρώτους” αριθμούς μοιάζει περισσότερο σαν ένα είδος δοκιμής σωστού και λάθους.

Ενώ είναι δυνατόν, να προβλέψεις με μάλλον καλή ακρίβεια το πλήθος των "πρώτων" αριθμών, από την άλλη η κατανομή των "πρώτων" αριθμών σε μικρά διαστήματα δείχνει ένα είδος ενυπάρχουσας τυχαιότητας. Αυτός ο συνδυασμός της "τύχης" με την "πρόβλεψη" αποφέρει στην ίδια στιγμή τακτική διευθέτηση και ένα στοιχείο έκπληξης στην κατανομή των "πρώτων". Σύμφωνα με τον Schroeder (1984), στο ενδιαφέρον βιβλίο "Number Theory in Science and Communication", αυτά είναι βασικά συστατικά της τέχνης. Πολλοί μαθηματικοί πολύ γρήγορα θα συμφωνούσαν ότι αυτό το θέμα έχει μια ακαταμάχητη αισθητική έλξη" P. Ribenboim, "The Book of Prime Number Records, 2nd ed. (Springer-Verlag, 1989), σελ. 153

"Για μένα, το γεγονός ότι η κατανομή των "πρώτων" αριθμών μπορεί να αναπαρασταθεί με τέτοια ακρίβεια σε μια τέτοια αρμονική ανάλυση που είναι απόλυτα καταπληκτική και απίστευτα όμορφη. Μας μιλάει για μια μυστική μουσική και μια μυστική αρμονία που συντίθεται από τους πρώτους αριθμούς."
E. Bombieri από το "Prime Territory" (The Science, Sept/Oct, 1992)

Αυτό που έχει κάνει την “ζήτα” συνάρτηση του Riemann τόσο διάσημη είναι ότι συνδέει τους πρώτους αριθμούς με νέες επιστήμες όπως του Χάους και των Κβάντα

Οι ερευνητές έχουν ανακαλύψει μια βαθιά σχέση μεταξύ της υπόθεσης Riemann και του φυσικού κόσμου – μία σύνδεση η οποία όχι μόνο αποδεικνύει την υπόθεση, αλλά μας λέει, επίσης, κάτι βαθύ σχετικά με την συμπεριφορά των ατόμων, των μορίων και ακόμη και την αιθουσών συναυλιών. Ένας μαθηματικός το έχει ακολουθήσει και τον οδηγεί σε έναν πολύ παράξενο χώρο, αναζητώντας μία λύση σε έναν περίπλοκα συστρεφόμενο χώρο με άπειρες διαστάσεις.

Ο μαθηματικός Hugh Montgomery, το 1972, στο πανεπιστήμιο του Michigan, βρήκε μία φόρμουλα για να ανακαλύπτει τα διαστήματα μεταξύ των “Riemann μηδενικών”. Επισκεπτόμενος το Ινστιτούτο Μελετών στο Princeton σε ένα απογευματινό τσάι, μιλώντας με τον Φυσικό Freeman Dyson του ανέφερε αυτή του την ανακάλυψη. Ο Dyson την αναγνώρισε αμέσως. Ήταν ίδια με την φόρμουλα που δίνει τα διαστήματα μεταξύ των ενεργειακών επιπέδων στην κατηγορία των κβαντικών συστημάτων – ακριβέστερα στα κβαντικά χαοτικά συστήματα.

Η θεωρία του Χάους εφαρμόζεται σε φυσικά συστήματα τόσο ευαίσθητα ως προς τις αρχικές τους συνθήκες που είναι αδύνατον να κάνεις προβλέψεις. Στην χαοτική ατμόσφαιρα της Γης, για παράδειγμα, η μικρή δίνη που προκαλεί το πέταγμα μιας πεταλούδας μπορεί να οδηγήσει σε μια τρομερή καταιγίδα. Σχεδόν όλα τα πολύπλοκα συστήματα είναι χαοτικά.

Οι κβαντικές ερμηνείες αυτών των συστημάτων έχουν έναν “κυκεώνα” από ενεργειακά επίπεδα, διασκορπισμένα στην τύχη αλλά στην πραγματικότητα σύμφωνα με τις αποστάσεις της φόρμουλας του Montgomery.

Τι σχέση έχει πραγματικά η υπόθεση Riemann με το Κβαντικό Χάος; Η απάντηση βρίσκεται στους δύο τρόπους θεώρησης της "ζήτα" συνάρτησης. Η εξίσωση Riemann είναι μια αρχική φόρμουλα. Οι Φυσικοί νομίζουν ότι είναι η "μητέρα" όλων των τύπων του κβαντικού Χάους. Πιστεύουν ότι τα "μηδενικά" της "ζήτα" συνάρτησης μπορούν να ερμηνευτούν ως ενεργειακά επίπεδα στην κβαντική εκδοχή κάποιων κλασικών χαοτικών συστημάτων. Αν αυτοί έχουν δίκαιο τότε η υπόθεση Riemann είναι ορθή.

Υπάρχουν πολύ περισσότερα από ευχές και απλές αναλογίες πίσω από αυτήν την σκέψη. Οι μαθηματικοί έχουν συλλέξει ένα ευρύτατο φάσμα δεδομένων πάνω στα "μηδενικά" της "ζήτα" συνάρτησης. Όσο μπορούμε να γνωρίζουμε, τα δεδομένα δείχνουν την πλήρη συμφωνία με τις στατιστικές των ενεργειακών επιπέδων του κβαντικού χάους. Αυτό είναι πολύ θελκτικό για τους επιστήμονες. Οι ρίζες της εξίσωσης του Schrodinger για πραγματικά κβαντικά συστήματα είναι δύσκολο να υπολογιστούν και εξαιρετικά δύσκολο να μετρηθούν πειραματικά, έτσι πολλές από τις προβλέψεις του κβαντικού χάους είναι δύσκολο να ελεγχθούν. Αλλά τα "μηδενικά" από την "ζήτα" συνάρτηση είναι σχετικά εύκολο να προσδιορισθούν, γιατί οι ειδικοί της Θεωρίας Αριθμών μπορούν να παράγουν δεκάδες εκατομμυρίων από αυτά, κατ' απαίτηση.

Στα τέλη του 1980 ο Andrew Odlyzko, στα εργαστήρια ΑΤ&Τ, σύλλεξε μία ποικιλία από συστήματα και σύγκρινε τα ενεργειακά τους επίπεδα με τα “Riemann μηδενικά”. Ανακάλυψε, ότι στον μέσο όρο αυτών των χαοτικών συστημάτων, τα διαστήματα μεταξύ των ενεργειακών επιπέδων ταίριαζαν με τα διαστήματα του Riemann με μεγάλη ακρίβεια.

Οι πρώτοι αριθμοί είναι "μουσική" για τον Michael Berry. O Michael Berry, ένας θεωρητικός φυσικός στο πανεπιστήμιο του Bristol, είναι από τους κορυφαίους στην μελέτη του κβαντικού χάους. Και αυτό τον έκανε να εκτιμήσει πολύ την "ζήτα συνάρτηση" του Riemann.

Ο Michael Berry και ο συνεργάτης του Jonathan Keating έχουν κάνει μία υπόθεση. Σε ένα χαοτικό σύστημα, ένα αντικείμενο συνήθως κινείται απρόβλεπτα, αλλά μερικές φορές η πορεία του θα επανακυκλωθεί στο εαυτό της σε μια “περιοδική τροχιά”. Αυτοί οι δύο επιστήμονες πιστεύουν ότι το σωστό χαοτικό σύστημα θα έχει μία άπειρη συλλογή από περιοδικές τροχιές, μία για κάθε “πρώτο” αριθμό. Αυτό το σύστημα θα είχε επιπλέον ένα είδος συμμετρίας που ονομάζεται “συμπλεκτική συμμετρία”.

Οι "πρώτοι" αριθμοί μοιάζουν περισσότερο με μουσικές συγχορδίες, υποστηρίζει ο Berry. Μια συγχορδία είναι ένας συνδυασμός από νότες που παίζονται ταυτόχρονα. Κάθε νότα αποτελεί μια συγκεκριμένη συχνότητα ήχου δημιουργημένη από μια διαδικασία συντονισμού σε ένα φυσικό σύστημα, για παράδειγμα σε ένα σαξόφωνο. Οι νότες μπορούν να δημιουργήσουν μια ευρεία ποικιλία από μουσική, καθετί από Σοπέν, έως τις Spice Girls. Στην θεωρία των αριθμών, τα "μηδενικά" από την "ζήτα" συνάρτηση είναι νότες, οι "πρώτοι" αριθμοί είναι οι συγχορδίες και τα θεωρήματα είναι οι συμφωνίες.

Φυσικά οι συγχορδίες δεν απαιτείται να είναι εναρμονισμένες και σε συμφωνία, ένα πλήθος από δονήσεις δεν είναι τίποτε περισσότερο από θόρυβος. Η υπόθεση Riemann, όμως, προβάλλει μια ευχάριστη αρμονία, στις "ζήτα-μηδενικές" νότες. Ο Berry λέει ότι, η υπόθεση Riemann δηλώνει ότι οι "πρώτοι" αριθμοί έχουν μουσική μέσα τους.

Ο Berry όμως αναζητά κάτι πέρα από την αναλογία με την μουσική. Ελπίζει να βρει το πραγματικό "όργανο" πίσω από την "ζήτα" συνάρτηση. Η απάντηση που αυτός αναζητά, βρίσκεται στην κβαντομηχανική. Υπάρχουν δονήσεις στην κλασική φυσική, υποστηρίζει, αλλά η κβαντομηχανική είναι μια πλουσιότερη, με μεγαλύτερη ποικιλία, πηγή δονούμενων συστημάτων από οποιοδήποτε ταλαντωτή γνωρίζουμε.

Ο Alain Connes, ένας μαθηματικός στο Ινστιτούτο Προχωρημένων Επιστημονικών Μελετών στη Bures-sur-Yvette στην Γαλλία, έχει προχωρήσει περισσότερο. Ο Connes αποφάσισε να δημιουργήσει μία κβαντική κατάσταση χώρου αποκλειστικά από “πρώτους” αριθμούς. Αναμιγνύοντας όλους τους “πρώτους” αριθμούς κατασκεύασε έναν απειροδιάστατο χώρο που τον ονόμασε “Adeles”. Στην πρώτη διάσταση οι μετρήσεις γίνονται στην δυαδική γεωμετρία, στην δεύτερη διάσταση γίνονται στην τριαδική γεωμετρία κ.ο.κ. για να συμπεριλάβει όλους τους “πρώτους” αριθμούς. Ο Connes απέδειξε ότι αυτό το κβαντικό σύστημα που δημιούργησε με “πρώτους” αριθμούς έχει ενεργειακά επίπεδα που αντιστοιχούν σε όλα τα “Riemann μηδενικά”.

To be continued

Μία άλλη πρόσφατη έρευνα, που δείχνει τη σχέση των “πρώτων” αριθμών με την Φυσική, παρουσιάζεται σε ένα άρθρο των H.Gopalkrishna Gadiyar και R. Padma με τίτλο “Ramanujan – Fourier series, the Wiener-Klintchine formula and the distribution of prime pairs” (Physica A 269 (1999) 503-510).

Ο τύπος Wiener-Klintchine παίζει έναν σημαντικό ρόλο στη στατιστική μηχανική. Σε αυτό το άρθρο φαίνεται ότι ο συνδυασμός των “πρώτων” αριθμών σχετίζεται με την αυτό-διόρθωση και με αυτόν τον τύπο, τον Wiener-Klintchine. Είναι μία ευχάριστη έκπληξη ότι ο τύπος Wiener-Klintchine ο οποίος κανονικά εμφανίζεται σε πρακτικά προβλήματα της κίνησης Brown, της ηλεκτρικής μηχανικής και σε άλλες περιοχές της τεχνολογίας και της στατιστικής φυσικής έχει έναν ρόλο στην συμπεριφορά των πρώτων αριθμών οι οποίοι μελετώνται από τους καθαρούς μαθηματικούς.

Ο επιστήμονας Marek Wolf μελετώντας μη-γραμμικά δυναμικά συστήματα ανακάλυψε δύο παραδείγματα εμφανούς φρακταλικότητας στην κατανομή των “πρώτων” αριθμών. Αυτές οι ανακαλύψεις έγιναν πειραματικά χρησιμοποιώντας ισχυρούς υπολογιστές. Το αποτέλεσμα αυτό ήταν ενδιαφέρον γιατί μέσα από την κατανομή των “πρώτων” αριθμών παρουσιαζόταν αυτό που ονομάζεται “1/f noise” όταν οι “πρώτοι” αριθμοί συμπεριφέρονται ως “σήματα” με την σημασία της Θεωρίας Πληροφοριών.

Αυτή είναι επίσης μία ιδιότητα “αυτό-ομοιότητας” της κατανομής των “πρώτων” αριθμών, και δείχνει την φρακταλικότητά τους.
Ο “1/f noise” γνωστός επίσης και ως “flicker noise” ή ως “pink noise” είναι μία ιδιότητα σημάτων ευρείας συχνότητας φάσματος. Έχει ανιχνευθεί σε πολλά και ποικίλα διαφορετικά φυσικά συστήματα συμπεριλαμβανομένου των ηλιακών κηλίδων, των κβάζαρς, κλεψύδρας, ποταμών, DNA, γραπτών γλωσσών κ.α. Έχει γίνει αποδεκτό ότι δείχνει ένα είδος “συνεργατικού” αποτελέσματος μέσα σε μία πλατιά κλίμακα χρονικών κλιμάκων. Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι ο “1/f noise” παρουσιάζεται σε αυτό-οργανωμένα κρίσιμα συστήματα και εφόσον παρουσιάζεται και στην κατανομή των “πρώτων” αριθμών γεννιέται το εκπληκτικό ερώτημα: “Οι “πρώτοι” αριθμοί βρίσκονται σε μία αυτό-οργανωτική κρίσιμη κατάσταση; Αποτελούν την ραχοκοκαλιά ενός ζωντανού συστήματος αριθμών;

Θεώρησα πολύ χρήσιμο και διαφωτιστικό να σας παραθέσω κάποιες φράσεις από σύγχρονους επιστήμονες που βρισκόμενοι μπροστά στο μυστήριο των “πρώτων” αριθμών, εκφράζουν ένα δέος για τον μυστικισμό που περιέχει η ίδια η δομή των μαθηματικών, μέσα από τους “πρώτους” αριθμούς:

"Παρατηρώντας αυτούς τους αριθμούς, (τους "πρώτους"), κάποιος έχει την αίσθηση ότι βρίσκεται παρών σε ένα από τα ανεξήγητα μυστικά της δημιουργίας" D. Zagier (από το "The first 50 million prime numbers", The Mathematical Intelligencer 0 (1977), 7-19

"Ως αρχέτυπα αναπαράστασης του κόσμου, οι αριθμοί σχηματίζουν, με την πιο στέρεα έννοια, μέρη του εαυτού μας, σε μια τέτοια έκταση που μπορεί πολύ εύλογα να εξεταστεί εάν το αντικείμενο της μελέτης της αριθμητικής δεν είναι ο ίδιος αυτός, ο ανθρώπινος νους. Από αυτήν την παράξενη γοητευτική απορία πηγάζει το ερώτημα πως μπορούν αυτοί οι αριθμοί, που βρίσκονται τόσο βαθιά μέσα στους εαυτούς μας, να δίνουν την βάση σε τόσο αξιοθαύμαστα αινίγματα; Μεταξύ όλων αυτών των μυστηρίων, αυτό των πρώτων αριθμών είναι αναμφίβολα το πιο αρχαίο και το πιο ανθεκτικό."
G. Tenenbaum και M. Mendes France, από "The prome Numbers and their distribution" (AMS, 2000) σελ. 1.

"Το μυστήριο που συνδέεται με τους αριθμούς, η μαγεία των αριθμών, μπορεί να πηγάζει από το σημαντικό γεγονός, ότι η διάνοια, με την μορφή της σειράς των αριθμών, δημιουργεί μια άπειρη πολλαπλότητα από ευδιάκριτα άτομα. Ακόμη κι εμείς οι φωτισμένοι επιστήμονες, μπορούμε ακόμη να αισθανθούμε για παράδειγμα τον αδιαπέραστο νόμο της συμβολής των "πρώτων" αριθμών". H. Weyl από το "Philosophy of Mathematics and natural Science".

"Μπορούμε να πούμε - παραφράζοντας την διάσημη φράση του George Orwell - ότι "όλα τα μαθηματικά είναι όμορφα, αλλά μερικά είναι πιο όμορφα από τα άλλα". Αλλά το πιο όμορφο σε όλα τα μαθηματικά είναι η "ζήτα" συνάρτηση. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό". Krzysztof Maslanka, Polish cosmologist.

"Παραμένει άλυτη αλλά, αν είναι αληθινή, η υπόθεση Riemann θα μας πάει στη καρδιά αυτού που κάνει τόσους μαθηματικούς να τρέμουν: τους "πρώτους" αριθμούς. Αυτοί οι αδιαίρετοι αριθμοί είναι τα άτομα της αριθμητικής. Κάθε αριθμός μπορεί να δομηθεί με τον πολλαπλασιασμό των "πρώτων" αριθμών. Οι "πρώτοι" έχουν εντυπωσιάσει γενιές μαθηματικών και μη-μαθηματικών παρόμοια, αλλά ακόμη οι ιδιότητές τους παραμένουν βαθιά μυστηριώδεις. Οποιοσδήποτε αποδείξει ή διαψεύσει την υπόθεση Riemann θα ανακαλύψει το κλειδί για πολλά από τα μυστικά τους και για αυτό ανεβαίνει πάνω από το θεώρημα του Fermat ως το θεώρημα για του οποίου την απόδειξη, πολλοί μαθηματικοί θα πωλούσαν την ψυχή τους στον διάβολο.

Αν και η υπόθεση Riemann δεν έγινε γνωστή στον κόσμο ως το Γκράαλ των μαθηματικών, οι "πρώτοι" αριθμοί από μόνοι τους εμφανίζονται περιοδικά στους τίτλους των ειδήσεων. Αλλά για τους μαθηματικούς, τέτοια νέα είναι χωρίς μεγάλη σημασία. Οι μαθηματικοί περισσότερο αναζητούν πρότυπα, και οι "πρώτοι" αριθμοί αποτελούν αυτήν την μεγάλη πρόκληση. Όταν τους παρατηρείς σε μια λίστα τείνοντας προς το άπειρο, μοιάζουν χαοτικοί, σαν τα ζιζάνια που αναπτύσσονται σε μια έκταση από γρασίδι, το οποίο αναπαριστά όλους τους αριθμούς. Για αιώνες οι μαθηματικοί έχουν αγωνιστεί να βρουν οποιαδήποτε αρμονία και λογική μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα. Υπάρχει κάποια μουσική που μπορούμε να ακούσουμε μέσα σε αυτόν τον θόρυβο; Υπάρχει ένας γρήγορος τρόπος να εντοπίσουμε ότι ένας συγκεκριμένος αριθμός είναι "πρώτος"; Όταν έχει έναν "πρώτο" αριθμό, πόσο μακριά πρέπει να μετρήσεις μέχρι να βρεις τον επόμενο στην λίστα; Αυτά είναι τα είδη των ερωτήσεων που έχουν ταλανίσει γενιές" M. du Sautoy, "The Music of Primes", Science Spectra 11 (1998)

"Αποδεικνύοντας την υπόθεση Riemann δεν θα τελειώσει η ιστορία. Θα ανακύψει μια σειρά ερωτημάτων ακόμη πιο σκληρών και πιο βασανιστικών ερωτημάτων. Γιατί οι "πρώτοι" αριθμοί επιτυγχάνουν μια τέτοια εκλεπτυσμένη ισορροπία μεταξύ τύχης και τάξης; Και αν τα πρότυπά τους ενσωματώνουν και κωδικοποιούν την συμπεριφορά των χαοτικών συστημάτων, ποια άλλα "πολύτιμα πετράδια" θα ανακαλύψουμε όταν εισχωρήσουμε βαθύτερα στην φύση τους;

Εκείνοι που πιστεύουν ότι οι μαθηματικοί κρατούν το κλειδί για το Σύμπαν θα έπρεπε να σκεφτούν βαθύτερα ένα ερώτημα που μας επιστρέφει πίσω στους αρχαίους: Ποια μυστικά είναι κλειδωμένα μέσα στους "πρώτους" αριθμούς; E. Klarreich, "Prime Time" (New Scientist, 11/11/2000)

Νομίζω ότι τα ίδια τα λόγια, όλων αυτών των επιστημόνων, μας κάνουν να υποψιαστούμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μία μεγαλειώδη στιγμή. Σε μία στιγμή όπου η Πυθαγόρεια μεταφυσική και η πιο πρωτοποριακή επιστήμη των καιρών μας ήδη άρχισαν να πιάνονται χέρι, χέρι και να βαδίζουν μαζί, στον δρόμο της ένωσης του Μυστικισμού με τον Ορθό Λόγο.

Συνεχίζουμε την επόμενη εβδομάδα με το... επεισόδιο :

Συνεχίζουμε όπως σας υποσχεθήκαμε αυτήν την μίνι σειρά γνώσης....

“Για όλα τα σύνθετα σώματα υπάρχει ένας συγκεκριμένος αριθμός για όλα. Χωρίς αριθμό δεν μπορεί να γίνει σύσταση ή σύνθεση ή διάλυση. Οι ενότητες γεννούν τον αριθμό που τον αυξάνουν και ξανά τον δέχονται, όταν διαλύονται τα σώματα. Η ύλη είναι μία”. ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ, ΕΡΜΗΣ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ, Λόγοι, ΧΙΙ, 15.

“Εκείνοι που δεν σοκάρονται όταν για πρώτη φορά έρχονται σε επαφή με τη Κβαντική Θεωρία μάλλον δεν μπορούν να την κατανοήσουν” Niels Bohr, The Philosophical Writings of Niels Bohr, Vol. I (Woodbridge, Connecticut, Ox Bow, 1987) p.54.

Ο W. Heisenberg στο θαυμάσιο βιβλίο του “Φυσική και Φιλοσοφία” επισήμαινε ότι η ιδέα για την ύλη και για τα σωματίδια, μετά από την επιβεβαίωση της κβαντικής θεωρίας δεν θα ήταν πλέον ίδιες.

"Στα πειράματα πάνω στα ατομικά φαινόμενα, ασχολούμαστε με πράγματα και με γεγονότα, με φαινόμενα που είναι, επίσης, τελείως πραγματικά, όπως τα φαινόμενα της καθημερινής ζωής. Αλλά τα άτομα ή τα στοιχειώδη σωματίδια δεν είναι επίσης πραγματικά, σχηματίζουν έναν κόσμο από δυναμικότητες ή δυνατότητες μάλλον παρά έναν κόσμο από πράγματα ή γεγονότα" WERNER HEISENBERG - ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΔΗ(σελ. 182).

"Τα βασικά τρίγωνα (που σχηματίζουν τα κανονικά στερεά) δεν έχουν καμία διάσταση μέσα στον χώρο, μόνο όταν συναρμολογούνται για να σχηματίσουν ένα κανονικό στερεό δημιουργείται μια ενότητα ύλης. Τα πιο μικρά μέρη της ύλης δεν είναι οι βασικές οντότητες, όπως στην φιλοσοφία του Δημόκριτου, αλλά είναι τύποι (φόρμουλες). Εκεί είναι τελείως φανερό, ότι η μορφή είναι πιο σπουδαία από την ουσία που συνθέτει αυτήν την μορφή" WERNER HEISENBERG - ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΔΗ, (σελ. 59)

Στο σημείο αυτό πρέπει κανείς να αναλογιστεί την ιστορική εξέλιξη διαφόρων εννοιών στον κορμό των θετικών επιστημών. Οι αρχαίοι φιλόσοφοι έθεσαν το θέμα του προσδιορισμού του βασικού και αναλλοίωτου, στην ουσία του, συστατικού των πάντων. Προτάθηκε η ύπαρξη των "ατόμων", που δεν αποτελούσαν παρά διαφορετικές εκφάνσεις του βασικού συστατικού, με διαφορετικές ιδιότητες στο μέγεθος και τη συμπεριφορά. Στη συνέχεια, το συστατικό αυτό εντοπίστηκε, μελετήθηκε και αποδείχθηκε ότι δεν αποτελούσε το "άτομο" του Δημοκρίτου. Τα αρχικά συστατικά του ατόμου έδειξαν πως ήταν επίσης περίπλοκα συγκροτήματα ακόμα πιο μικρών, σε μέγεθος ή ισοδύναμη μάζα, σωματιδίων.

Η αναζήτηση των απλούστερων συστατικών της ύλης, η συμπεριφορά των οποίων θα μπορεί να εξηγεί τη διαφοροποίηση στη συμπεριφορά των μεγαλύτερων συστημάτων, φαίνεται πως έχει φθάσει σε ένα όριο, ωστόσο, "αν αντικατασταθούν οι έννοιες Γη, Nερό, Aέρας, Φωτιά και Aιθέρας με τις σύγχρονες αντιλήψεις για τη Στερή, την Yγρή και την Aέρια φάση των σωμάτων, την Eνέργεια και το Hλεκτρομαγνητικό Πεδίο, μπορούμε να πούμε, ότι οι αρχαίοι είχαν θέσει έναν προβληματισμό που εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα.

Tον 14ο αιώνα, ο Nικόλαος από την Ωτρεκούρτ και στον 15ο αιώνα ο Nικόλαος ο Kουζάνος αναφέρονται στη διακριτότητα της ύλης. Mαθητής του τελευταίου ήταν ο Tζιορντάνο Mπρούνο, που θεωρούσε ότι τα έσχατα στοιχεία της φύσης είναι τα ελάχιστα (minima), ή μονάδες, που πρέπει να νοηθούν σαν ζωντανά και έμψυχα. Η μεταξύ τους συνάφεια συντελείται με την ενέργεια της θεϊκής δύναμης που διαπλάθει τις άπειρες μορφές του κόσμου. O Mπρούνο κάηκε στα 1600 από την Iερά Eξέταση, όχι ακριβώς για τις παραπάνω απόψεις του, αλλά για τις συναρτημένες μ' αυτές, εσωτερικές και τολμηρές πανθεϊστικές αντιλήψεις του.

Ένα από τα συνηθισμένα λάθη που κάνουμε όταν αναφερόμαστε στην αρχαία μεταφυσική φιλοσοφία είναι ότι παρανοούμε την ιδέα που είχαν οι αρχαίοι για τον χώρο και την ύλη. Η άποψη των σημαντικότερων φιλοσόφων ήταν το ίδιο ακραία όπως και τον σημερινών επιστημόνων και σε μερικές περιπτώσεις ακόμα πιο ακραία και από την σημερινή. Στα Ερμητικά Κείμενα διαβάζουμε ότι ο Χώρος είναι μία πλάνη των αισθήσεων και ότι πραγματικά δεν υπάρχει!!!

“Όπως είναι απίθανο να είναι κάποιο πράγμα κενό, έτσι δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον χώρο σαν κάτι ξεχωριστό και μόνο του. Γιατί αν φανταστούμε ένα χώρο χωρίς το αντικείμενό του, τότε ο χώρος θα φανεί κενός. Κατά την γνώμη μου δεν υπάρχει κενό στον κόσμο. Κι αν δεν υπάρχει κενό, δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί να υπάρξει χώρος “αφ’ εαυτού” στον οποίον να προσδώσουμε, όπως στο ανθρώπινο σώμα τους προσδιορισμούς του μήκους, του πλάτους και του ύψους.” ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ, ΕΡΜΗΣ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ, Ασκληπιός, 35

Ο Πρόκλος πιστεύει το ίδιο:

“Ο γεωμετρικός χώρος είναι ένα δημιούργημα της φαντασίας, η οποία επιτρέπει στο νου να κάνει την μετάβαση από το μαθηματικό πρότυπο στο αισθητό.” Πρόκλος, Πλατωνική Θεολογία, Α’ 12γ

Ο Πλάτωνας όταν μιλάει στον "Τίμαιο" για την Ύλη, την ονομάζει “χώρα”. Τα χαρακτηριστικά που της δίνει μας κάνουν να καταλάβουμε την δυσκολία να ορίσουμε λογικά την ύπαρξη της ύλης και του χώρου. Η “Χώρα” δεν μπορεί να οριστεί αντικειμενικά, είναι εξ ορισμού αόριστη. Είναι το “εκμαγείο” πάνω στο οποίο αποτυπώνονται τα νοητά (μαθηματικά) όντα, οι ιδέες. Η ανυπαρξία θετικού ορισμού για την Χώρα-Ύλη και ο δισταγμός να μπορέσει να βρει λόγια για να την περιγράψει μας θυμίζουν πολλές φορές τους σημερινούς Φυσικούς όταν θέλουν να περιγράψουν την δομή της ύλης.

“Ο ίδιος λοιπόν λόγος δύναται να λεχθεί και για την φύση η οποία δέχεται μέσα της όλα τα σώματα. Πρέπει πάντοτε να την ονομάζουμε με το ίδιο όνομα διότι δεν χάνει ποτέ την φυσική της ιδιότητα, διότι δέχεται πάντοτε τα πάντα και ποτέ, με κανένα τρόπο και σε καμία περίπτωση, δεν έλαβε μορφή όμοια με αυτήν των πραγμάτων τα οποία εισέρχονται μέσα της, διότι αυτή, εκ φύσεως, κείται για κάθε πράγμα ως εκμαγείο το οποίο κινείται και μοιράζεται σε σχήματα από εκείνα τα οποία εισέρχονται σε αυτό, ένεκα δε αυτών φαίνεται εκάστοτε διαφορετικό. Τα δε εισερχόμενα και εξερχόμενα είναι εικόνες των αιωνίων όντων, τις οποίες αυτά τα ίδια ενετύπωσαν μέσα της, κατά τρόπο δυσέκφραστο και αξιοθαύμαστο τον οποίον κατόπιν θα εξετάσουμε.” ΠΛΑΤΩΝ, Τίμαιος 50b,c.

(…) “Αλλά δεν θα απατηθούμε εάν πούμε ότι είναι κάποιο είδος αόρατο και άμορφο, το οποίο δέχεται όλα και μετέχει του νοητού κατά τρόπο πολύ δυσεξήγητο και το οποίο είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό.” ΠΛΑΤΩΝ, Τίμαιος 51a.

(…) είδος του χώρου, ο οποίος υπάρχει πάντοτε, δεν επιδέχεται φθορά και παρέχει τόπο σε όλα όσα γεννιούνται, ο ίδιος δε δεν είναι αντιληπτός παρά με ένα είδος συλλογισμού νόθου, τον οποίον δεν συνοδεύει η αίσθηση και ο οποίος είναι δύσκολα πιστευτός.” ΠΛΑΤΩΝ, Τίμαιος 52a,b.

Στο επόμενό μας... επεισόδιο το τέλος του κεφαλαίου.

To be... continued

«Ο Λεύκιππος και ο σύντροφός του Δημόκριτος υποστηρίζουν ότι τα στοιχεία είναι το πλήρες και το κενό, αποκαλώντας τα αντίστοιχα ον και μη ον. Το ον είναι γεμάτο και στέρεο, το μη ον άδειο και αραιό. Επειδή, όπως λένε, το κενό υπάρχει όσο και το σώμα, γι΄ αυτό το μη ον υπάρχει όσο και το ον.» Αριστοτέλης, Μετ. Α 4, 985, 4.

«Ο Δημόκριτος... δίνει στον χώρο αυτά τα ονόματα - το κενό, ουδέν και το άπειρο - ενώ κάθε επιμέρους ουσία την ονομάζει δεν (δηλαδή ουδέν χωρίς το ου ), συμπαγές και ον.» Σιμπλίκιος, Περί Ουρανού 295,1.

Οι περιγραφές για τα άτομα και το κενό φαίνονται πολύ μυστηριώδεις και θα λέγαμε καθόλου υλιστικές. Πόσο υλιστικό και πραγματικό είναι π.χ. να πούμε ότι ο χώρος (που είναι το κενό της θεωρίας του) λέγεται και «ουδέν» δηλαδή «μηδέν» ορισμένο με δύο αρνήσεις «ου» και «δεν», ενώ το άτομο ονομάζεται «δεν», δηλαδή ορισμένο ως μία μόνο άρνηση;

Και πόσο περίεργο είναι ότι ο χώρος, το κενό, ορίζεται με δύο αρνήσεις όπως έτσι ορίζεται και το Ένα στον Meister Eckhart:"Το Ένα είναι μια άρνηση των αρνήσεων." Meister Eckhart (Whitall N. Perry, A treasury of Traditional Wisdom, Quinta Essentia, 1971, p. 789.)

Πάλι πόσο θετικιστικό και υλιστικό είναι να πούμε ότι το άτομο είναι το «ον» και το κενό είναι το «μη ον»; Πως ορίζεται υλιστικά το «μη ον»;

Για αυτό και ο Heisenberg μας λέει ότι ο υλισμός, όπως των ξέραμε μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα και ο οποίος ζει και βασιλεύει, ακόμα, σαν «νόθος» βασιλιάς, έχει πεθάνει.

«Η οντολογία του υλισμού βασίζεται πάνω στην ψευδαίσθηση ότι το είδος της ύπαρξης, η άμεση «πραγματικότητα» όσων μας περιβάλλουν μπορεί να συμπεραίνεται στην ατομική κλίμακα. Αυτό το συμπέρασμα είναι αδύνατον, όμως.» Werner Heisenberg, Physics and Philosophy, (New York, Harper & Row, 1971, p.95

Ο Burnet είχε καταλάβει την πλάνη που είχαμε για την δήθεν υλιστική φιλοσοφία του Δημόκριτου. Ο Burnet (L' Aurore de la Philosophie, Greque, p. 354) διετύπωσε την άποψη ότι τα πυθαγορικά "είδη" (ή ιδέες) υπήρξαν η αφετηρία των ατόμων του Λεύκιππου και του Δημόκριτου, καθώς επίσης και των πλατωνικών Ιδεών.

Έχοντα υπόψη μας ότι ο Δημόκριτος ονόμαζε τα άτομα ως μορφές («είδη» ή «ιδέες») τότε το ατομικό Κενό, που θα μπορούσαμε να το συγκρίνουμε με την χώρα-ύλη του Πλατωνικού "Τίμαιου", παρουσιάζεται σαν μια υπόσταση ανάλογη με το μη Ον, ή το "Θάτερον", του "Σοφιστή". Κυκλοφορεί δια μέσου των ατόμων, με άλλα λόγια ανάμεσα στις χωρισμένες και διασκορπισμένες μορφές του Όντος.

Η Ε.Π. Μπλαβάτσκι στο έργο της «Μυστική Δοξασία» επιβεβεβαιώνει την εσωτερική φύση των διδασκαλιών, των δήθεν, υλιστών, ατομιστών φιλοσόφων:

«Η Φύση αποστρέφεται το Κενό έλεγαν οι Περιπατητικοί οι οποίοι αν και ήταν υλιστές με τον τρόπο τους, κατανοούσαν το γιατί ο Δημόκριτος και ο δάσκαλός του Λεύκιππος δίδασκαν πως οι πρώτες αρχές όλων των πραγμάτων που περιέχονταν στο σύμπαν ήταν άτομα κι ένα κενό. Αυτό το τελευταίο σημαίνει απλώς κρυμμένη Θεότητα ή δύναμη, η οποία, πριν από την πρώτη εκδήλωση, οπότε έγινε ΘΕΛΗΣΗ - και μεταβίβασε την αρχική ώθηση σε αυτά τα άτομα - ήταν το μεγάλο Τίποτα, Άιν Σοφ ή ΟΥΔ-ΕΝ και επομένως από κάθε άποψη ήταν ένα Κενό ή Χάος”. Ε.Π.ΜΠΛΑΒΑΤΣΚΥ, Μ.Δ. ΙΙ, 61.(Εκδόσεις Πνευματικός Ήλιος)

Τότε τι είναι η ύλη; Αν η ύλη δεν είναι… υλική τότε τι είναι για την σύγχρονη Φυσική; Και ο χώρος; Υπάρχει ή όχι;

To be continued... (στο επόμενο "η θεωρία της Σχετικότητας" και η ενέργεια του Κενού)

... Συνέχεια

Η θεωρία της Σχετικότητας

Από την άποψη της γενικής σχετικότητας, η διάκριση μεταξύ ύλης και χώρου καταργείται. Όπου υπάρχει ένα σώμα με μεγάλη μάζα, εκεί θα υπάρχει αναγκαστικά κι ένα πεδίο βαρύτητας. Και αυτό το πεδίο εκδηλώνεται σαν η κυρτότητα του χώρου που περιβάλλει το σώμα αυτό. Ωστόσο δεν θα πρέπει να νομίζουμε ότι το πεδίο «γεμίζει» τον χώρο και τον υποχρεώνει να «γίνει» κυρτός. Δεν υπάρχει διάκριση ανάμεσα στις 2 έννοιες: Το πεδίο είναι ο κυρτός χώρος. Στη γενική σχετικότητα, το πεδίο βαρύτητας και η δομή ή η γεωμετρία του χώρου ταυτίζονται. Στις εξισώσεις πεδίου του Einstein εκφράζονται με την ίδια μαθηματική ποσότητα.

Ο Einstein υποστήριζε ότι είμαστε υποχρεωμένοι να δούμε την ύλη σαν σύνθεση των περιοχών του χώρου, όπου το πεδίο εμφανίζει μιαν ιδιαίτερη ένταση. Σε αυτό το νέο είδος φυσικής δεν υπάρχει θέση για το πεδίο και την ύλη. Η μόνη πραγματικότητα είναι το πεδίο.

Η ανακάλυψη πως η μάζα δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά μια μορφή ενέργειας μας υποχρέωσε να μεταβάλουμε ριζικά τις απόψεις μας ως προς τα σωματίδια. Στη σύγχρονη φυσική, η μάζα δεν συνδέεται πλέον με την υλική ουσία, και, κατά συνέπεια, τα σωματίδια δεν θεωρούνται πλέον σαν τα θεμελιώδη συστατικά της ύλης, αλλά σαν συμπυκνώσεις ενέργειας. Τα σωματίδια δεν πρέπει να απεικονίζονται σαν στατικά τρισδιάστατα αντικείμενα, σαν αναρίθμητες μικροσκοπικές μπαλίτσες ή κόκκοι άμμου, αλλά σαν τετραδιάστατες οντότητες του χωροχρόνου. Από την άποψη του χώρου μοιάζουν με αντικείμενα που διαθέτουν κάποια μάζα, ενώ από την άποψη του χρόνου μοιάζουν περισσότερο σαν εξελικτικές διαδικασίες που απαιτούν την αντίστοιχη για την πραγματοποίησή τους ενέργεια.

Η θεωρία των κβάντα απέδειξε ότι τα σωματίδια δεν είναι απομονωμένοι κόκκοι ύλης, αλλά πρότυπα πιθανοτήτων, δεσμοί ενός αδιάσπαστου κοσμικού πλέγματος. Η θεωρία του πεδίου, που μας προτείνει η σύγχρονη φυσική, μας υποχρεώνει να εγκαταλείψουμε την κλασική διάκριση ανάμεσα στο κενό και στην ύλη, μάλιστα δε από τη στιγμή που αποδείχθηκε πως τα στοιχειώδη σωματίδια μπορούν να γεννηθούν αυθόρμητα από το κενό, χωρίς την παρουσία νουκλεονίου ή άλλου ισχυρού σωματιδίου.

Το κενό δεν είναι κενό! Αντίθετα περιέχει έναν απεριόριστο αριθμό σωματιδίων που δημιουργούνται και εξαφανίζονται ασταμάτητα. Μια βουδιστική σούτρα λέγει: «Η μορφή είναι το κενό, το κενό είναι η μορφή. Το κενό δεν διαφέρει από τη μορφή, η μορφή δεν διαφέρει από το κενό. Ό,τι είναι το κενό είναι και η μορφή, ό,τι είναι η μορφή είναι και το κενό!». Το κενό είναι στην πραγματικότητα ένα ολοζώντανο κενό!

Οι περισσότεροι σύγχρονοι φυσικοί θεωρούν την ανακάλυψη του δυναμικού χαρακτήρα του κενού σαν τη σημαντικότερη στην ιστορία της επιστήμης. Το κενό έπαψε να θεωρείται σαν το παθητικό και αμέτοχο πλαίσιο της διαδραμάτισης των φυσικών φαινομένων και αναγνωρίστηκε σαν μια δυναμική κατάσταση πρωταρχικής σημασίας.

"Η θεωρία του πληθωριστικού σύμπαντος φαίνεται ότι λύνει το πρόβλημα του από που προήλθαν η ύλη και η ενέργεια: από το τίποτα και με την σκοτεινή ενέργεια του κενού, την κοσμική αντιβαρύτητα…
….Έχει δίκιο ο Ηράκλειτος, γιατί ακόμα και το κενό σφύζει από κίνηση. Έχει δίκιο και ο Παρμενίδης γιατί όντως "εν το παν" αφού όλα ξεκίνησαν από τις κβαντικές διακυμάνσεις και είναι απλές μεταμορφώσεις του υδρογόνου» Αφιέρωμα RAM "Το πληθωριστικό σύμπαν" (Σεπτέμβριος 2002, Η. Μπογδάνος, Γ. Κοπελιάδης)

Στο επόμενο: Συμμετρία: Ο Καθρέπτης της Ύπαρξης - Το σύμπαν έχει φύλο !!!

Συνεχίζουμε:

Συμμετρία: Ο Καθρέπτης της Ύπαρξης

Το σύμπαν έχει φύλο

"Γιατί κάθε ανάμιξη, για να γίνει σωστά λέει ο Σωκράτης χρειάζεται αυτά τα τρία, το "κάλλος", την "αλήθεια" και την σωστή αναλογία ("συμμετρία"). Γιατί αν διεισδύσει κάτι άσχημο δεν θα δώσει σωστή ανάμειξη, καθώς είναι αίτιο ελαττώματος και άτακτης υπερβολής, και αν ποτέ αφαιρεθεί η αλήθεια, δεν αφήνει να γίνει η ανάμιξη από γνήσια και από κυριαρχούμενα από το αληθινό Ον στοιχεία, αλλά γεμίζει το σύνολο με εικονικά στοιχεία και με το "μη ον". Αλλά και χωρίς σωστή αναλογία δεν θα υπάρξει επικοινωνία και αρμονική επαφή των στοιχείων. Χρειάζεται λοιπόν η σωστή αναλογία για την ένωση αυτών που αναμειγνύονται και την κατάλληλη επικοινωνία, η αλήθεια για την γνησιότητα, και το κάλλος για την τάξη, (Πρόκλος, Πλατωνική θεολογία, Γ, ια΄, 10-15)

"Ένα αντικείμενο υπάρχει ως μια τάση. Αν και, με μια απόλυτη έννοια, κάθε τάση αντισταθμίζεται από την αντίθετή της φάση, έτσι η ισορροπία ποτέ δεν καταστρέφεται πραγματικά, ακόμη και η συνείδηση, εκλαμβανόμενη ως μια μερική όψη, μπορεί να αντιληφθεί μόνο της μία φάση, ή μπορεί μόνο να αντιληφθεί ατελώς την αντίθετη φάση. Για αυτήν την μερική όψη της συνείδησης, η ισορροπία ποτέ δεν υπάρχει." (Merrell-Wolff, p.228)

Ξεκινώντας από τον νόμο της παγκόσμιας έλξης, επιβάλλουμε περιορισμούς πάνω στην εξίσωση για να περιγραφούν οι συγκεκριμένες συνθήκες του πειράματός μας, όπως π.χ. η πτώση ενός μήλου από το δένδρο. Η εξίσωση που χρησιμοποιούμε έχει μόνο περιορισμένη αξιοπιστία και είναι διαφορετική από την εξίσωση που χρησιμοποιούμε για την κίνηση της Σελήνης γύρω από την Γη. Παρόλα αυτά ο Newton ήταν ικανός να δει, εκείνους τους δύο νόμους να προέρχονται από τον απλό παγκόσμιο νόμο της βαρύτητας. Έτσι από την απλότητα του νόμου σπάμε την συμμετρία επιβάλλοντας διακρίσεις οι οποίες έχουν περιορισμένο σκοπό και αξία. Αλλά αν αναγνωρίζουμε τον παγκόσμιο νόμο πίσω από τις μερικότητες, η αληθινή συμμετρία δεν χάνεται..

Ενώ η πρακτική εφαρμογή αυτών των φυσικών νόμων προσποιείται ότι σπάζει την συμμετρία, ενοράσεις όπως του Newton επαναφέρουν πάλι την συμμετρία. Αυτή η πράξη συνεπώς είναι θρησκευτική (religion: επανένωση), με την βαθιά έννοια του όρου. Η όλη Φυσική είναι έτσι μια θρησκευτική αναζήτηση, επειδή ο σκοπός της είναι πάντοτε η ενοποίηση της κατανόησής μας για την Φύση, να ανακαλύψουμε την συμμετρία πίσω από την φαινομενική διαφοροποίηση.

Για παράδειγμα όταν ο Maxwell ανακάλυψε τις εξισώσεις που ενοποιούσαν τον ηλεκτρισμό με τον μαγνητισμό ανακαλύψαμε ότι αυτές οι δύο ξεχωριστές δυνάμεις ήταν τελικά ένα, στην βαθύτερη ουσία τους. Τι ίδιο με την θεωρία της σχετικότητας, ανακαλύψαμε τις εξισώσεις που ενοποιούσαν σε μια διάσταση τον χώρο και τον χρόνο που μέχρι τότε τα θεωρούσαμε δύο ξεχωριστά απόλυτα μεγέθη.

Σημαντική συμβολή στην κατανόηση της αρχής της συμμετρίας που υπάρχει στους νόμους της φύσης είχε Paul Dirac.

Ο Paul Dirac πέτυχε να διατυπώσει μαθηματικά την κβαντική θεωρία, έτσι ώστε να υπακούει στις αρχές της σχετικότητας, κυρίως όσον αφορά στη σχέση μάζας και ενέργειας. Τούτο όμως φαινόταν να απαιτεί μια απαραίτητη προϋπόθεση: ότι εκτός από το ηλεκτρόνιο έπρεπε να υπάρχει ένα άλλο σωματίδιο με την ίδια ακριβώς μάζα - αλλά με αντίθετο φορτίο!

Η θεωρητική δικαιολόγηση για την ύπαρξη του υποθετικού αυτού σωματιδίου ελάχιστους έπεισε. Εντούτοις, λίγα χρόνια μετά την πρόβλεψη του Ντιράκ, στις κοσμικές ακτίνες που βομβαρδίζουν τη Γη μας από το διάστημα ανιχνεύτηκε ένα καινούργιο σωματίδιο. Είχε την ίδια μάζα με το ηλεκτρόνιο, αλλά αναπάντεχα θετικό φορτίο. Ήταν το αντιηλεκτρόνιο, το πρώτο δηλαδή σωματίδιο αντιύλης. Εξαιτίας ακριβώς του θετικού του φορτίου ονομάστηκε ποζιτρόνιο. Η τολμηρή πρόβλεψη του Ντιράκ, είχε επαληθευτεί.

Το πρώτο όμως αυτό σωματίδιο αντιύλης δεν έμελλε να είναι το μόνο. Μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όλων των ειδών τα αντισωματίδια άρχισαν να ανακαλύπτονται με τους μεγάλους επιταχυντές που κατασκευάστηκαν για να μελετήσουν τη δομή της ύλης.

Σημαντικό βήμα ωστόσο υπήρξε η ανακάλυψη του αντιπρωτονίου, που παρήχθη για πρώτη φορά το 1955 σε βίαιες συγκρούσεις πρωτονίων. Το αντιπρωτόνιο έχει την ίδια μάζα με το πρωτόνιο αλλά, φυσικά, αρνητικό φορτίο. Η γενίκευση των εξισώσεων Ντιράκ, που είχαν εν τω μεταξύ πετύχει οι θεωρητικοί φυσικοί, προέβλεπε άλλωστε ότι κάθε σωματίδιο της ύλης, που υπήρχε στο σύμπαν ή παραγόταν τεχνητά, διέθετε και το αντισωματίδιό του. Με την ίδια πάντοτε μάζα αλλά, με φορτίο και κάποιες άλλες ηλεκτρικές ιδιότητες αντίθετες.

Έτσι, στο πρωτόνιο αντιστοιχούσε το αντιπρωτόνιο, με ίδια μάζα όπως εκείνη του νετρονίου υπήρχε και το αντινετρόνιο, το κουάρκ -συστατικό του πρωτονίου- είχε σαν ομόλογό του το αντικουάρκ. Το ένα μετά το άλλο τα αντισωματίδια δήλωναν άμεσα ή έμμεσα την παρουσία τους. Στην ύλη με δυο λόγια αντιστοιχούσε η αντιύλη !

Ο κόσμος αποκτούσε μια θαυμαστή βαθύτερη όσο και ανεξήγητη, συμμετρία. Μήπως και στην καθημερινή ζωή, στο λόγο δεν αντιστοιχεί πάντα ο αντίλογος, και στη δράση η αντίδραση! Αν όμως τα ποικίλα σωματίδια αντιύλης έχουν ήδη αυτή την ενδιαφέρουσα προϊστορία, ποιος ο λόγος για τον τόσο θόρυβο γύρω από το πρόσφατο επιστημονικό επίτευγμα; Απλούστατα οι ερευνητές κατάφεραν να δημιουργήσουν όχι ένα μεμονωμένο σωματίδιο αντιύλης, αλλά ένα ολόκληρο αντιάτομο! Συγκεκριμένα ένα αντιυδρογόνο.

Το εγχείρημα παρασκευής του αντιυδρογόνου και η ανίχνευσή του υπήρξε εξαιρετικά δύσκολη. Διότι απλούστατα τα νεογέννητα αντιυδρογόνα ζουν πολύ λίγο: μόλις κάποια εκατομμυριοστά του εκατομμυριοστού του δευτερολέπτου.!! Η επιδίωξη των επιστημόνων είναι, μελλοντικά, τα αντιάτομα να "αποθηκεύονται" για περισσότερο καιρό, ώστε να μελετηθούν με ηρεμία και ακρίβεια.

Και ενώ η επιδίωξη αυτή δεν είναι καθόλου εύκολη, το πρώτο αντιάτομο αποτελεί γεγονός. Είναι ένα βήμα προς έναν αληθινό καινούργιο κόσμο. Διότι, όπως είναι γνωστό το περιοδικό σύστημα των στοιχείων αποτελείται από 111 χημικά στοιχεία. Τώρα έχουμε το πρώτο αντιάτομο ενός καινούργιου περιοδικού συστήματος. Στην πραγματικότητα, ενός αντιπεριοδικού συστήματος!

Στο περιοδικό Nature (Νοέμβριος 2002) μαθαίνουμε, όμως, ότι ενώ έως τώρα είχαμε ακούσει για την ύπαρξη του ζεύγους «ύλης» και «αντι-ύλης», ίσως θα πρέπει σιγά – σιγά να εξοικειωνόμαστε και με την έννοια της ΣΥΜΜΕΤΡΙΚΗΣ (ΠΑΡΑΛΛΗΛΗΣ) ΥΛΗΣ (Mirror Matter).

Η «συμμετρική ύλη» είναι κατά κάποιο τρόπο η «αντανάκλαση» της φυσιολογικής ύλης, κάτι σαν μια παράλληλη σειρά μορίων ικανή (και απαραίτητη) για να υπάρχει ισορροπία στο σύμπαν.
Οι θεωρητικοί της Φυσικής έχουν αρχίσει να πειραματίζονται με το νέο είδος ύλης και μάλιστα οι Αυστραλοί Robert Foot και Saibal Mitra του Πανεπιστημίου της Μελβούρνης , εντόπισαν δείγματα «συμμετρικής ύλης» στον αστεροειδή Έρωτα.

Γενικά πάντως οι απόψεις των θεωρητικών φυσικών συγκρούονται γύρω από την συμμετρία του Σύμπαντος. Απ’ τη πλευρά είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι η αρχική συμμετρική κατάσταση του Σύμπαντος πριν την Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang), διαταράχθηκε στη συνέχεια με αποτέλεσμα να ζούμε σε «αριστερόστροφο» Σύμπαν (έτσι φαίνεται ότι να παρουσιάζεται το σύμπαν λόγω μιας προτίμησης των μορίων να διαλέξουν την «αριστερή οδό» σύμφωνα με τις πειραματικές παρατηρήσεις).

Αντίθετα μια άλλη μερίδα επιστημόνων υποστηρίζουν ότι υπάρχει μια κοσμική ισορροπία εξαιτίας αυτής της «ύλης συμμετρίας», έτσι ώστε για κάθε μόριο ύλης να υπάρχει το «συμμετρικό» του που εξισορροπεί την κατάσταση.

Μάλιστα ο καθηγητής Foot πιστεύει ότι, η θεωρία της συμμετρικής ύλης είναι κατάλληλη για την εξήγηση της ύπαρξης της Σκοτεινής Ύλης, ύλης της οποίας την ύπαρξη έχει δεχθεί και μελετά η σύγχρονη επιστήμη, αλλά που είναι αόρατη και μπορεί μόνο να ανιχνευτεί μέσω των βαρυτικών συνεπειών της στο χώρο.

Οι Foot και Mitra θεωρούν ότι η «συμμετρική ύλη» είναι η αιτία κάποιων μορφολογικών σχηματισμών που παρατηρούνται πάνω στον "Έρωτα" όπως αυτοί καταγράφηκαν από τις παρατηρήσεις του διαστημικού οχήματος
Near-Shoemaker τον Οκτώβρη του 2000.

Με βάση επίσης την «συμμετρική ύλη» εξηγούν μια περίεργη δύναμη που δέχονται τα διαστημικά οχήματα Pioneer 10 και 11 στην πορεία τους μέσα στο ηλιακό σύστημα και η οποία – αν και ανεπαίσθητη – φαίνεται να καθυστερεί την πορεία τους. Μάλιστα τη δύναμη αυτή δέχονται και τα δύο οχήματα αν και είναι σε αντίθετες ζώνες του ηλιακού συστήματος.
Άλλα φαινόμενα που ίσως εξηγούνται – κατά τους Foot και Mitra - με την ύπαρξη «συμμετρικής ύλης» είναι η μυστηριώδης έκρηξη στη Σιβηρία το 1908 καθώς και η πρόσφατη εμφάνιση πύρινων σφαιρών στον ουρανό της Ισπανίας (1994) και της Ιορδανίας (2001).

Προς το παρόν ειδικοί επιστήμονες έχουν αναλάβει την πειραματική εξέταση της θεωρίας κατά την οποία θα διεξαχθούν πειράματα και στο Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Πυρηνικής Ενέργειας (CERN).

Μάθαμε λοιπόν ότι το σύμπαν έχει φύλο και ότι ίσως κάπου εκεί πέρα να υπάρχει το ταίρι του, ένα άλλο σύμπαν αντιύλης. Πώς να μην θαυμάσει την ομορφιά αυτής της συμμετρίας, ο ίδιος ο προφήτης της;

«Μια θεωρία με μαθηματική ομορφιά είναι πιο πιθανό να είναι ορθή από μία άσχημη η οποία στηρίζει κάποια μαθηματικά δεδομένα. Ο Θεός είναι ένας μαθηματικός πολύ υψηλής τάξης και χρησιμοποίησε πολύ προχωρημένα μαθηματικά στην δόμηση του σύμπαντος.» P. Dirac, Scientific American, 1963

Για να φτάσει ένας διάσημος Φυσικός και μαθηματικός, όπως ο Dirac, να ισχυριστεί ότι μία ορθή επιστημονική θεωρία, που εξηγεί κάποια δεδομένα θα πρέπει να περνάει στην άκρη, όταν παρουσιάζεται μία άλλη λιγότερο αληθοφανής θεωρία, αλλά πιο όμορφη, τότε, η Αισθητική δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από την κβαντική Φυσική.

Υπάρχει ωστόσο μια ιδιότητα της αντιύλης που κάνει τα πράγματα ακόμα πιο ενδιαφέροντα, ή κατά κάποιο τρόπο πιο ριψοκίνδυνα. Και αυτή συνίσταται στο γεγονός ότι κάθε σύγκρουση της ύλης με την αντιύλη, ή και απλή επαφή, οδηγεί στην εξαφάνισή της. Πρόκειται για μια πραγματική εξαΰλωση, όπου ελευθερώνεται άφθονη ενέργεια υπό μορφή φωτεινής ακτινοβολίας.

Με πιο περιεκτικά λόγια, η ύλη μετατρέπεται σε φως! Εδώ πρέπει να αναφερθεί και το αντίθετο: ότι το φως -δηλαδή η ενέργειά του- συχνά μετατρέπεται σε ύλη. Είναι η λεγόμενη δίδυμη γένεση, όπου αόρατη η φωτεινή ενέργεια προκαλεί τη γένεση ενός ηλεκτρονίου και ενός ποζιτρονίου. Τα ίχνη τους φωτογραφίζονται ως παρουσίες αδιάψευστες στα εργαστήρια. Eτσι, μήτε στα αμέτρητα αστέρια του ουρανού μήτε στους πλανήτες είναι δυνατή η συνύπαρξη ύλης και αντιύλης. Το αποτέλεσμα θα ήταν τότε μια έκρηξη από τις πιο βίαιες που θα γνώριζε το σύμπαν.

Η ύπαρξη όμως μεγάλων ποσοτήτων αντιύλης στο Σύμπαν, που είναι για πάντα χωρισμένες από την ύλη, δε μπορεί να αποκλειστεί. Αυτό άλλωστε ισχυρίστηκε και ο Ντιράκ στην ομιλία του, όταν το 1933 δίκαια τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ. Με άλλα λόγια, είναι πιθανή η ύπαρξη αντιαστέρων, αντιπλανητών - ίσως αντιανθρώπων!

Δεν είναι λοιπόν τελείως αδικαιολόγητη η συμβουλή που δίνει ένας γνωστός φυσικός: Ότι αν η μοίρα το φέρει να συναντηθείτε με έναν εξωγήινο, μην του δώσετε απερίσκεπτα το χέρι. Ίσως να είναι φτιαγμένος από αντιύλη! Τότε η φιλική χειραψία θα καταλήξει σε μια κατακλυσμική έκρηξη και των δύο.

Μην... χάσετε το επόμενό μας επεισόδιο:

quote:

---

Μην... χάσετε το επόμενό μας επεισόδιο:

Ο ΒΟΥΔΔΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΟΥΑΡΚΣ

"ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ"

---

quote:

---

Την ...κοψαν τη σειρα τελικα;

---

Όχι Πασχάλη μου, απλά έγινα... ντίβα και θέλω παρακάλια

Δεν έβλεπα ενδιαφέρον και είπα να δώσω προσοχή σε άλλα topics. Αλλά αφού είδα τελικά κάποιο φως θα συνεχίσω. Έτσι κι αλλιώς το υλικό το έχω έτοιμο εδώ και καιρό.

Λοιπόν... που είχα μείνει;;; Αααα...

Συνεχίζω

Ο Βούδας και τα… Κουάρκς

Πολλοί θεωρητικοί φυσικοί στις αρχές της δεκαετίας του '60 στην προσπάθειά τους να ταξινομήσουν τον μεγάλο αριθμό υποατομικών σωματιδίων που ανακάλυψαν είτε στην κοσμική ακτινοβολία είτε στα πειράματα που έκαναν με τους επιταχυντές της εποχής εκείνης, υπέθεσαν ότι αυτά μπορούσαν να αποτελούνται από μικρότερες μονάδες της ύλης, ώστε να υπάρχει κάποια συμμετρία στη Φύση.

Έτσι, οι φυσικοί Murray Gell-Mann (Αμερικανός) και Yuvai Ne'enan (Ισραηλινός), το 1961, πρότειναν ότι κάτω από την πολυπλοκότητα της Φύσης, υπάρχει μία κρυμμένη συμμετρία, μια κρυμμένη απλότητα και έφτιαξαν δύο διαγράμματα, αρχικά, στα οποία τοποθέτησαν οκτώ μεσόνια και οκτώ βαρυόνια αντιστοίχως. Αυτά τα διαγράμματα τα ονόμασαν Eightfold Way (Οκταπλός Δρόμος) που είναι γνωστό και ως SU(3). Το όνομα αυτό λέγεται ότι το πήραν από μια αποφθεγματική ρήση του Βούδα: "Το Ευγενές Οκταπλό Μονοπάτι".

Τα αποτέλεσματα όμως αυτά μπορούν να προκύψουν μόνο όταν τα σωμάτια υπακούουν σε μια συμμετρία ταξινόμησης μοναδιαίου χαρακτήρα όπως είναι η Ομάδα SU(3) (Special Unitary 3 διαστάσεων), η οποία προτάθηκε από τον Gell-Mann.

Η ταξινόμηση όμως αυτή θυμίζει την ταξινόμηση των χημικών στοιχείων στο Περιοδικό Πίνακα με βάση τον Ατομικό αριθμό, γι΄ αυτό και η θεωρία αυτή λέγεται γεωμετρική. Και όπως ο Mendeleyev πρόβλεψε πολλά στοιχεία, άγνωστα την εποχή εκείνη που βρίσκονταν όμως σε ορισμένες θέσεις στο Π.Σ., έτσι και στο οκταπλό αυτό σχήμα υπήρχαν σωματίδια άγνωστα την εποχή εκείνη, με γνωστούς όμως κβαντικούς αριθμούς, που αργότερα ανακαλύφθηκαν επιβεβαιώνοντας το μοντέλο του Οκταπλού Δρόμου.

Έτσι όταν προτάθηκε αυτή η σχηματική ταξινόμηση, υπήρχε ένα άγνωστο σωματίδιο σε μία θέση με σπιν 3/2, φορτίο -1, παραξενιά (παραδοξότητα) -3 και μάζα ηρεμίας 1.680 MeV. Το άγνωστο, μέχρι τότε, σωματίδιο ονομάστηκε Ω-, και ανακαλύφθηκε στον επιταχυντή του Brookhaven, αργότερα, το 1964, από τον τότε Γενικό Διευθυντή του, Νίκο Σαμίου.

Ομοίως όπως ο Περιοδικός Πίνακας οδήγησε στο συμπέρασμα ότι τα άτομα έχουν δομή, έτσι και οι οικογένειες που προκύπτουν από την Ομάδα SU(3) οδηγούν στο συμπέρασμα ότι τα στοιχειώδη σωμάτια (μεσόνια, βαρυόνια) πρέπει να έχουν δομή.

Ο ρόλος δηλαδή που έπαιξε η συμμετρία SU(3) ήταν να οδηγήσει τον Gell-Mann το 1964, στην εισαγωγή της ιδέας των quarks (από μια φράση του Ιρλανδού James Joyce, "Three quarks for Mr. Mark") για να δώσει την ένοοια των πιό στοιχειωδών σωματιδίων, των έσχατων δομικών λίθων για τα αδρόνια.

Στο επόμενο "Το πληθωριστικό Σύμπαν"

"ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ"

Παρ' όλα αυτά, όλο το σύμπαν μας ίσως να προήλθε από το κενό. Αυτό υποστηρίζει μια νέα θεωρία, η πληθωριστική, η οποία κερδίζει συνεχώς έδαφος ανάμεσα στους φυσικούς. Για να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται πρέπει να ξεκινήσουμε από μια άλλη θεωρία πιο γνωστή και εδραιωμένη, σύμφωνα με την οποία το σύμπαν, ο χώρος και ο χρόνος εμφανίστηκαν ταυτόχρονα εδώ και 14 δισεκατομμύρια χρόνια με μια Μεγάλη Έκρηξη, το γνωστό Big Bang.

Απρόσμενο άθροισμα: Ύλη + βαρύτητα = Μηδενική ενέργεια !!!

Τι προκάλεσε τη Μεγάλη Έκρηξη; Σύμφωνα με την Πληθωριστική Θεωρία, τα αιτία ήταν οι ίδιες οι ιδιότητες του αρχέγονου κενού που βρισκόταν σε τόσο υψηλή θερμοκρασία, ώστε να το διέπουν εντελώς διαφορετικοί φυσικοί νόμοι. Για παράδειγμα, η βαρύτητα ήταν απωστική δύναμη, γεγονός που έκανε το πρωταρχικό κενό να διασταλεί ταχύτατα. Αυτή η φάση του πληθωρισμού διήρκεσε μόλις 10-34 δευτερόλεπτα. Ήταν όμως αρκετά ώστε το σύμπαν να αποκτήσει το μέγεθος μιας μπίλιας σαν αυτή που βλέπετε στο εξώφυλλο του τεύχους μας. Κατόπιν η διαστολή άρχισε να επιβραδύνεται, σύμφωνα με τις φάσεις που περιγράφονται από την κλασική θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης. Ωστόσο ακόμα και σήμερα ένα υπόλειμμα εκείνης της αρχικής αντιβαρύτητας συνεχίζει να ωθεί το σύμπαν να διαστέλλεται.

Οι θεωρίες των τελευταίων δεκαετιών, περί κρυμμένης συμμετρίας (gauge theories), υπερσυμμετριών, σπασιμάτων συμμετριών (spontaneous breaking of symmetry), ενοποιήσεων δυνάμεων και αλληλεπιδράσεων, κομψά μοντέλα εξισώσεων, θεωρία αλληλεπιδράσεων με εναλλαγή σωματιδίων -- κρύβουν ουσιαστικά την ουσία και το βάθος της σκέψης του Ηράκλειτου. Με λίγα λόγια οι νόμοι της φυσικής, σύμφωνα και με τον Ηράκλειτο και με τους φυσικούς, είναι συμμετρικοί, αλλά οι συμμετρικές λύσεις είναι ασταθείς. Δηλαδή ζούμε σε ένα μη συμμετρικό περιβάλλον, έτσι ώστε να μη μπορούμε να αντιληφθούμε την αρμονία της φύσης.

Ειδικά η ιδέα της κρυμμένης συμμετρίας αποδείχθηκε αξιόλογη στη φυσική, καθόσον ενοποιεί φαινόμενα που φαίνονται τελείως ασύνδετα (π.χ. η ασθενής και η ηλεκτρομαγνητική αλληλεπίδραση, η διαφορά των οποίων έγκειται στη μάζα των αντίστοιχων μποζονίων που τις μεταφέρουν). Αλήθεια, τα αποσπάσματα: (90) "Πυρός ανταμοιβή τα πάντα και πυρ απάντων..." και (30) "...Πυρ αείζωον απτόμενο μέτρα και αποσβενόμενον μέτρα" δεν προαναγγέλλουν τη θεωρία των αλληλεπιδράσεων μέσω σωματιδίων μποζονίων, φωτονίων (πυρ;).

Ας φιλοσοφήσουμε λίγο πάνω σε αυτά τα συμπεράσματα.

Στην φύση δεν υπάρχει “μείον” (-). Το “μείον”, το αρνητικό είναι αντίδραση στην δράση, στο θετικό το “συν” (+). Οι αρνητικοί αριθμοί δεν είναι διόλου διαφορετικοί από τους θετικούς αριθμούς στην ουσία αλλά στην κατεύθυνση δράσης. Αν ο άξονας “συν” (+) θεωρείται ορθός και θετικός τότε ο άξονας των “μείον”, των αρνητικών αριθμών, δηλώνει το ποσό ενέργειας που πρέπει να αποδώσει κάποιος στο περιβάλλον για να κερδίσει κάτι ανάλογο από το περιβάλλον.

Ο νόμος του Κάρμα, της Δράσης και της Αντίδρασης, προϋποθέτει το καλό και το κακό, το όφελος και την ζημιά, την προσφορά και την ζήτηση. Το “+”, (συν) δείχνει την θέληση για δράση, για κέρδος, την επιδίωξη του οφέλους. Το “-” (μείον) δείχνει την απώλεια, την ζημιά όταν αναφέρεται στο ίδιο άτομο. Το “μείον” όμως για ένα άτομο μπορεί να είναι και ένα ταυτόχρονα “συν” για ένα άλλο. Και το αντίστροφο, το “συν” για ένα άτομο μπορεί να είναι “μείον” για ένα άλλο. Αυτά δεν έχουν σταθερή υπόσταση. Υπάρχουν μόνο σχετικά.

Για παράδειγμα στην Φυσική υπάρχουν για όλα τα είδη των υπό-ατομικών σωματιδίων, τα αντί-σωματίδιά τους. Τα αντί-σωματίδια αυτά δεν είναι άλλης φύσης από τα σωματίδια αλλά απλά αντίθετου φορτίου. Το ίδιο σωματίδιο περιστρεφόμενο (κατά μία απλή έννοια) προς μία πλευρά είναι ηλεκτρόνιο, το ίδιο περιστρεφόμενο προς την αντίστροφη πλευρά είναι ποζιτρόνιο (ένα ηλεκτρόνιο με θετικό φορτίο).

Το καλό και το κακό σε συσχετισμό με το “συν” και “πλην” είναι σχετικά. Η Γη θεωρεί την απώλεια των χημικών της στοιχείων και των όντων της τα οποία οικειοποιείται ο άνθρωπος για να δομήσει το δικό του φυσικό σώμα. Αντίστοιχα αυτό το θεωρεί καλό ο άνθρωπος. Τον θάνατο του φυσικού σώματός του το θεωρεί κακό ο άνθρωπος αλλά η Γη τον θεωρεί καλό γιατί έτσι παίρνει πίσω τα στοιχεία που της είχαν αφαιρεθεί.

Στον νόμο του Κάρμα δεν υπάρχουν αρνητικά όντα και αρνητικές ποσότητες. Αν για παράδειγμα πούμε ότι ένα σύστημα έχει 5 μονάδες ενέργειας και του αφαιρούνται 8 μονάδες ενέργειας από το περιβάλλον “5 – 8 = -3”, στην ορολογία της Ζωής σημαίνει ότι δημιουργήσαμε μία σχέση ανάμεσα σε δύο σημεία, όντα, καταστάσεις όπου το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι υπάρχει οφειλή 3 μονάδες. Το περιβάλλον χρωστάει 3 μονάδες σε αυτό το συγκεκριμένο σύστημα. Έτσι ο αρνητικός αριθμός υποδηλώνει απλώς την οφειλή και όχι την μη-ύπαρξη ή το κακό.

Αυτό φαίνεται πολύ καλά στην επιστήμη των δονήσεων και των κυμάτων. Αν δύο κύματα με το ίδιο μήκος προστεθούν, διπλασιάζουν την συχνότητά τους. Αν δύο κύματα με διαφορά φάσης αντιπαρατεθούν, θα εξαφανιστούν και τα δύο. Το ίδιο συμβαίνει και με τα σωματίδια της κβαντικής φυσικής. Τα αντί-σωματίδια έχουν αντίθετη φορά από τα σωματίδια και αν συναντηθούν θα εξαφανιστούν αμοιβαία, παράγοντας φως. Αυτή η αρχή εισάγεται από την Αρχή της Συμμετρίας. Η συμμετρία μας δείχνει ότι δεν υπάρχει κάποια κίνηση χωρίς την αντί-κίνησή της. Η Αρχή της Συμμετρίας, μας αναδεικνύει την αναγκαιότητα της συνύπαρξης του καλού και του κακού, ως σχετικές ποσότητες και της αναγκαιότητας να συν-κινούνται αντί-διαμετρικά.

Η στάση ισορροπίας μας όταν είμαστε όρθιοι υφίσταται επειδή αντιδράμε στην έλξη της Γης πάνω μας με την ίδια δύναμη που αυτή δρα πάνω μας. Η έλξη προς το κέντρο της Γης είναι η “εν-έλξη” και η αντίδρασή μας είναι η “εξ-έλξη” μας. Παίζοντας με τις λέξεις θα λέγαμε ότι η πρώτη είναι η ενέλιξή μας και η δεύτερη η εξέλιξή μας. Έτσι η δράση που άσκησε η Γη πάνω στον άνθρωπο μέσω της “εν-έλξης” μας αντισταθμίζεται με την δράση της “εξ-έλξης” μας για να διατηρηθεί η αρμονία

To be continued...

quote:

---

To be continued...

---

---------------------------
ΠΙΣΤΗ ΠΟΥ ΝΑ ΜΕΤΑΚΙΝΕΙ ΒΟΥΝΑ ΝΑ ΕΧΩ
ΑΓΑΠΗ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΩ
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΩ.
---------------------------------------

quote:

---

quote:

---

To be continued...

---

maybe its time to continue thoth

---------------------------
ΠΙΣΤΗ ΠΟΥ ΝΑ ΜΕΤΑΚΙΝΕΙ ΒΟΥΝΑ ΝΑ ΕΧΩ
ΑΓΑΠΗ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΩ
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΩ.
---------------------------------------

---

Γεια σου ΕΛΑΧΙΣΤΕ.

Συγνώμη για την καθυστέρηση της απάντησης αλλά τυχαία είδα την ενεργοποίηση αυτού του θέματος

Αν και το κείμενο που έχω δημοσιεύσει εδώ, είναι ένα μικρό μέρος από αυτό που έχω πραγματικά ετοιμάσει, διστάζω να το βάλω γιατί θα πρέπει να παρακολουθώ και τη σχετική συζήτηση κι αυτό είναι πρόβλημα, αφού δεν διαθέτω χρόνο αυτή την στιγμή.

Ή θα σταθείς όρθιος ή θα σε στήνουν όρθιο.

Ενδιαφέροντα όλα, ειδικά αυτά που συνδέονται και με εσωτερισμό, όπως το τελευταίο θέμα με το κάρμα.

quote:

---

thoth

To be continued...

"ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ"

---

ειναι πολυ ενδιαφερον για να μεινει ανολοκληρωτο φιλε thoth (τωρα σε χτυπαω στο φιλοτιμο )

ου μαθειν δει τους μυστας αλλα παθειν

www.johnniebegood.gr

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr