Οχι δεν φοβάμαι.Τον έχω αντιμετωπίσει στο παρελθόν.Τον απομυθοποίησα.Μπορώ να το κάνω ξανά.Όποτε κι αν έρθει,καλοδεχούμενος είναι...
Δεν γνωρίζω ΑΝ θα ξαναέρθω.Και ακόμα και ΑΝ ξαναέρθω,πολύ πιθανόν να μη θυμάμαι αν υπήρξα ξανά.
Πάντως αν μπορούσα να επιλέξω μορφή,θα διάλεγα τον άνεμο...
Καληνύχτα ή καλημέρα...

"Ποιό το αληθινό μέγεθος της σκιάς σου;"

Ένας κυκλος ζωης και θανάτου
Τα παντα γεννιουνται, ζουν για να πεθάνουν.

Παραγκωνίσαμε τον θάνατο και τον φοβόμαστε.
Ζωή και θάνατο δε θελουμε να τα βλέπουμε σαν ένα.

Ζουμε με τέτοιο τροπο που θα λεγε κανεις οτι νομίζουμε οτι θα ζουμε για πάντα.

Δε θέλουμε καν να σκεφτόμαστε την ύστατη στιγμη.
Γιατι όμως να φοβόμαστε, αφου είναι σίγουρο οτι θα συμβει και με 100% ποσοστό επιτυχίας!

Ο φόβος του θανάτου είναι ο φόβος του εαυτού μας.
Γιατι ο θάνατος είναι ο ύστατος και απόλυτος καθρεφτης.

Το να πεθανεις ειναι πολύ απλό:
1ον: Εκπνέεις...

Αυτό ήταν!

"Memento Mori"

Σημαίνει "Θυμίσου τον Θάνατο"
Γιατί αν θυμόμαστε οτι θα πεθάνουμε, ίσως τότε θυμηθούμε ΠΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΖΕΙΣ, πως είναι η ζωή.

quote:

---

Είναι ο δάσκαλος που επισημαίνει τη σπουδαιότητα και αξία της ζωής.

---

~Γρηγόρης~
Once you were wild, don't let them tame you

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΘΑ 'ΡΘΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΄ΧΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

Ο θάνατος θα ΄ρθει, και θα ΄χει τα μάτια σου-
ο θάνατος που ΄ναι μαζί μας
απ΄το πρωί ως το βράδι, άγρυπνος,
άφωνος σαν παλιά τύψη
ή κάποιο ανόητο πάθος . Τα μάτια σου
θα ΄ναι μιά μάταιη λέξη,
μια πνιγμένη κραυγή, μια σιωπή .
Σαν κι αυτή που κάθε πρωί
βλέπεις, όταν σκύβεις μόνη σου
πάνω απ΄τον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
εκείνη τη μέρα που κι οι δυο θα μάθουμε
πως είσαι ζωή και τίποτα.

Ο θάνατος έχει ένα βλέμμα για όλους.
Ο θάνατος θα ΄ρθει, και θα ΄χει τα μάτια σου.
Θα ΄ναι σα να παρατάς ένα πάθος,
σα να βλέπεις ένα πεθαμένο πρόσωπο
ν΄αναδύεται απ΄τον καθρέφτη,
σα ν΄ακούς χείλια κλειστά να μιλούν .
Θα κατέβουμε στην άβυσσο βουβοί.

ΑΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ?ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΟΧΙ...
ΕΧΩ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ ΠΡΙΝ ΚΑΙΡΟ,ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΞΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΝΙΚΗΣΑ.
ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΦΟΒΑΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΠΕ Η ΦΙΛΗ iaira,ΤΟ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ,ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΤΟΝ ΠΟΝΟ..ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΜΕ ΗΡΕΜΙΑ ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΑ,ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΩ ΤΕΤΟΙΟ ΘΑΝΑΤΟ.
ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ,ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΝΑΙ ΟΠΩΣ ΟΛΟΙ ΜΑΣ,ΟΛΟΙ ΑΓΑΠΑΝΕ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ,ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ ΟΜΩΣ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΣΑΝ ΕΝΑ ΑΠΑΛΟ ΦΘΙΝΩΠΟΡΙΝΟ ΑΕΡΑΚΙ,ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΧΩΡΙΣ ΔΕΣΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΩ ΠΑΝΤΟΥ,ΣΤΑΜΑΤΟΝΤΑΣ ΜΟΝΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΘΑ ΘΕΛΩ ΕΓΩ....
ΕΥΓΕ ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΩΡΑΙΟΤΑΤΟ ΘΕΜΑΤΑΚΙ...

quote:

---

Γειά!
Φίλη μου,θα αναφέρω για αρχή κάτι εξαιρετικό που έχει γραφτεί από ένα μέλος των forums...δυστυχώς δε θυμάμαι ούτε το όνομα αλλά ούτε και το θέμα.Μια φράση σγκλονιστική...
Παρακαλώ λοιπόν όποιον/αν το έγραψε να δώσει το παρόν...

Ο θάνατος θα'ρθει και θα'χει τα μάτια σου.

Οχι δεν φοβάμαι.Τον έχω αντιμετωπίσει στο παρελθόν.Τον απομυθοποίησα.Μπορώ να το κάνω ξανά.Όποτε κι αν έρθει,καλοδεχούμενος είναι...
Δεν γνωρίζω ΑΝ θα ξαναέρθω.Και ακόμα και ΑΝ ξαναέρθω,πολύ πιθανόν να μη θυμάμαι αν υπήρξα ξανά.
Πάντως αν μπορούσα να επιλέξω μορφή,θα διάλεγα τον άνεμο...
Καληνύχτα ή καλημέρα...

"Ποιό το αληθινό μέγεθος της σκιάς σου;"

Edited by - Darkangel_78 on 11/12/2003 01:58:24

---

ΑΦΡΟΔΙΤΗ..[-].

ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ

quote:

---

Όχι, δε φοβάμαι το θάνατο. Είναι ο δάσκαλος που επισημαίνει τη σπουδαιότητα και αξία της ζωής.
Ούτε θα επιθυμούσα να ξαναέρθω στη Γή. Ήρθα στη Γη για κάποιο λόγο.
Για να επιτελέσω κάποιο σκοπό. Αν δε τα καταφέρω να τον ολοκληρώσω, πριν περάσω στην άχρονη διάσταση ύπαρξης (θάνατος), σημάινει πως, είτε δεν ήμουν έτοιμος, είτε δεν χρησιμοποίησα το χρόνο με σύνεση.
Επειδή ακριβώς δε γνωρίζω πότε θα περάσω στην άλλη διάσταση, φροντίζω κάθε στιγμή ύπαρξής μου σε τούτη τη διάσταση (ζωή), να είναι όσο το δυνατόν καθαρότερη γίνεται, ούτως ώστε να μη κουβαλώ κάποιο βάρος ποτέ μου.
Όταν είσαι ελεύθερος απο βάρη, ταξιδεύεις, οδεύεις καλύτερα.
Πιστεύω πως η ψυχή μου είναι "καθαρή" και είμαι περήφανος γι' αυτό.
Υπερήφανος όχι με υπεροψία αλλά, μάλλον με...χαρά για την κατάσταση του εσώτερου εαυτού μου.
Ο θάνατος δεν είναι κάτι που πρέπει να φοβάμαι αλλά κάτι που με προσγειώνει στην πραγματικότητα του πραγματικού χρόνου.
Φιλοσοφώντας σε αυτό...μπορεί αντιθέτως να θελήσω να απογειωθώ απο αυτή την αίσθηση, ώστε-όπως προείπα, να κερδίσω το στοίχημα της καθαρότητας του εαυτού μέσα στα (άγνωστα) όρια του θανάτου.

~Γρηγόρης~
Once you were wild, don't let them tame you

---

ΑΦΡΟΔΙΤΗ..[-].

quote:

---

Θα ήθελα να παραθεσω κάτι που είχα γραψει και σ' ενα άλλο topic:

Ένας κυκλος ζωης και θανάτου
Τα παντα γεννιουνται, ζουν για να πεθάνουν.

Παραγκωνίσαμε τον θάνατο και τον φοβόμαστε.
Ζωή και θάνατο δε θελουμε να τα βλέπουμε σαν ένα.

Ζουμε με τέτοιο τροπο που θα λεγε κανεις οτι νομίζουμε οτι θα ζουμε για πάντα.

Δε θέλουμε καν να σκεφτόμαστε την ύστατη στιγμη.
Γιατι όμως να φοβόμαστε, αφου είναι σίγουρο οτι θα συμβει και με 100% ποσοστό επιτυχίας!

Ο φόβος του θανάτου είναι ο φόβος του εαυτού μας.
Γιατι ο θάνατος είναι ο ύστατος και απόλυτος καθρεφτης.

Το να πεθανεις ειναι πολύ απλό:
1ον: Εκπνέεις...

Αυτό ήταν!

"Memento Mori"

Σημαίνει "Θυμίσου τον Θάνατο"
Γιατί αν θυμόμαστε οτι θα πεθάνουμε, ίσως τότε θυμηθούμε ΠΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΖΕΙΣ, πως είναι η ζωή.

---

ΑΦΡΟΔΙΤΗ..[-].

quote:

---

Πιστέυω ότι εκείνο που με φοβίζει αρκετά είναι ο τρόπος θανάτου και όχι τόσο ο Θάνατος... Στο κάτω κάτω όλοι έχουν περάσει και όλοι θα το περάσουμε...
Αν θα επιθυμούσα να ξανάρθω; ναι αλλά σε μία άλλη εποχή με συνθήκες όχι βίας και τρόμου που ζούμε τώρα...
Φιλικά...

...να είσαι καλός... ο κάθε άνθρωπος που συναντάς δίνει τη δική του σκληρή μάχη...

---

ΑΦΡΟΔΙΤΗ..[-].

quote:

---

Φιλη μου Αφροδιτη,
Θα ημουν ανειλικρινης αν ισχυριζομουν οτι δε φοβαμαι το θανατο. Η αληθεια ειναι οτι τον τρεμω..Τρεμω μην τυχον και δεν προλαβω, κι αφησω μισοτελειωμενες υποθεσεις. Τρεμω για τον πονο που θα προκαλεσω σε αυτους που μενουν πισω. Τρεμω για το αγνωστο που επερχεται του θανατου.
Ελπιζω καποια στιγμη να συμφιλιωθω με την ιδεα, οπως οταν ημουν μικρη, που σαν παιδακι εβλεπα μονο το καλο στον κοσμο, και πιστευα ακραδαντα πως κι ο "αλλος κοσμος" θα μου φερθει το ιδιο ευγενικα. Τωρα πια η ενοχη για το μηλο που δαγκωσα (καφασια ολοκληρα...!) γεννα το φοβο για το αγνωστο..
Οσο για μια επομενη ζωη πανω σε αυτον τον πλανητη...ειναι πραγματι μια πολυ ομορφη (και παρηγορη) ιδεα. Αλλα οπως ειπε και η φιλη Darkangel.... σε αυτο το εργο θα παιξω ως Αλεξανδρα μοναχα μια φορα!

ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ

---

ΑΦΡΟΔΙΤΗ..[-].

quote:

---

ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΚΙ ΕΓΩ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑΣ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΠΑΣΧΕΙ ΚΑΛΟΣΥΝΗΣ. ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΙΑΣ ΟΠΟΥ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΝΑ ΔΙΝΕΙΣ ΚΙ ΟΧΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ.
ΟΝΕΙΡΑ...

---

Τουτος ειναι ο κοσμος που θα τα γεννησει ολα αυτα...
δεν αργει...θα ξημερωσει...

Περασαν τα χρονια,
ξερω δεν θα ξαναζησω εδω μαζι "σας"...
τελευταια τουτη η ζωη σε σαρκιο,μα ειναι μεγαλειωδες το ανταμωμα καθε φορα..
η αναμνηση Του απαλυνει το αβεβαιο του αυριο
που φανερωθηκε στο πριν μου...

Ειχε τα ματια του...
αυτο με μπερδεψε...
αυτο με πηρε....
κι με αυτο με εριξε παλι εδω...
στον φαινομενικο παραδεισο...

μια υπογραφη λεει[ αν δεις τη σκια σου να φευγει μην γυρισεις...]
..δειλια ;..
..."ελλειψη" περιεργειας; ..
..γνωση;..
ειτε κοιταξεις /ειτε οχι
δεν αλλαζει κατι ,
σαν ερθει η ωρα θα βαδισεις μαζι του...
στο πυρινο τουνελ...

απο εκει επεστρεψα τουτη την υστατη φορα μου...στο εδω "σας"
...ματαια να φωναζω...

φως!

quote:

---

ναι....ειχε ερθει και ειχε τα ματια του...σηκωσα τα ματια να δω τον παντοκρατωρα και με κοιταξε κι αυτος....μαυρα εντονα και διαπεραστικα ματια με κοιταζαν απο τοσο ψηλα...
ημουν στο ναο του..
λενε πως αν ειναι να ερθει σου φανερωνεται απο πριν...
τελικα τον γνωρισα ...σαν Περσεφονη ετρεχα κοντα του αφου μακρυα του ηταν ο χρονος ατελειωτος...
μα καποτε βγηκα απο τη δυνη εκεινη που με δονουσε νεκρικα...
μιαν αναμνηση του Αδη ως.. να ξανασμιξουμε...για παντα.

Περασαν τα χρονια,
ξερω δεν θα ξαναζησω εδω μαζι "σας"...
τελευταια τουτη η ζωη σε σαρκιο,μα ειναι μεγαλειωδες το ανταμωμα καθε φορα..
η αναμνηση Του απαλυνει το αβεβαιο του αυριο
που φανερωθηκε στο πριν μου...

Ειχε τα ματια του...
αυτο με μπερδεψε...
αυτο με πηρε....
κι με αυτο με εριξε παλι εδω...
στον φαινομενικο παραδεισο...

μια υπογραφη λεει[ αν δεις τη σκια σου να φευγει μην γυρισεις...]
..δειλια ;..
..."ελλειψη" περιεργειας; ..
..γνωση;..
ειτε κοιταξεις /ειτε οχι
δεν αλλαζει κατι ,
σαν ερθει η ωρα θα βαδισεις μαζι του...
στο πυρινο τουνελ...

απο εκει επεστρεψα τουτη την υστατη φορα μου...στο εδω "σας"
...ματαια να φωναζω...

φως!

Edited by - ΑΤΜΑ on 11/12/2003 16:31:32

---

ΑΦΡΟΔΙΤΗ..[-].

"ΤΡΕΞΕ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΠΡΙΝ ΣΟΥ ΠΑΡΟΥΝ ΤΗ ΘΕΣΗ".

quote:

---

ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ......

---

ΑΦΡΟΔΙΤΗ..[-].

quote:

---

quote:

---

ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΜΟΝΟ ΟΣΟΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ......

---

ΑΥΤΟ ΘΕΛΕΙ ΑΝΑΛΥΣΗ.
ΕΚΤΟΣ ΑΝ ΤΟ ΔΕΧΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΕΧΕΙ ΛΕΧΘΕΙ, Η ΜΑΛΛΟΝ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΓΡΑΦΤΗΚΕ.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ..[-].

---

Φαίη εδώ
Δε ξέρω τι είναι ο θάνατος.
Αυτό που φοαβάμαι είναι αν κάποτε θα πάψω να είμαι δημιουργική
Μπορεί στην κατάσταση τοπυ θανάτου να υπάρχει κάτι δημιουργικό που μας διαφεύγει
Φοβάμαι λοιπόν την έλλειψη δημιουργικότητας
Αν δεν υπάρχει δημιουργία δεν υπάρχει ζωή όπβως την ξέρουμε
Αν υπάρχει θάνατος μπορεί να μου δείξει πως θα μπορούσε να γινει δημιουργικός
Μη ψυχοπλακωνεστε
Δε ξέρω το θάνατο, ξέρψω τη ζωή
Γι αυτή μιλάω
Ο θάνατος θα έρθει κάποτε...αυτο ειναι σιγουρομέχρι τότε ζω και δημιουργώ
χαιρετώ

Ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος και καθοριστικότερος φόβος του ανθρώπου. Είναι το σημείο στο οποίο τερματίζεται η ζωή, τουλάχιστον με την μορφή που την γνωρίζουμε και που σύμφωνα με αυτούς που αποδέχονται την ύπαρξη της ψυχής, η στιγμή που αποχωρίζεται αυτή από το φυσικό σώμα. Στην αρχαιότητα όπως και για όλα τα πράγματα οι άνθρωποι είχαν προσδώσει θεϊκή μορφή στην έννοια του θανάτου. Σαν θεότητα λοιπόν ο Θάνατος ήταν δίδυμος αδελφός του Ύπνου. Και πως αλλιώς θα ήταν αφού και εμείς σήμερα θεωρούμε τον ύπνο σαν ένα μικρό θάνατο. Γιατί κατά την διάρκεια του ύπνου δεν αισθανόμαστε και δεν καταλαβαίνουμε τι γίνεται. Στον Ησίοδο ο Θάνατος είναι γιος της Νύχτας και του Ερέβους και έχει αδέλφια τον Μόρο, τον Κήρα, τον Ύπνο και τα Όνειρα. Ο Θάνατος και ο Ύπνος είναι «δεινοί θεοί» που κατοικούν στον σκοτεινό Τάρταρο και ποτέ δεν τους φωτίζει ο ήλιος ούτε όταν ανεβαίνει ούτε όταν κατεβαίνει. Αλλά ενώ ο Ύπνος ταξιδεύει ειρηνικά πάνω στην θάλασσα και στην γη και είναι ευχάριστος στους ανθρώπους, ο Θάνατος αντίθετα έχει σκληρή, σιδερένια καρδιά και μισείται από τους ανθρώπους και τους αθανάτους ακόμη. Βλέπουμε λοιπόν ότι ο τρόμος και το άγνωστο το οποίο ανέκαθεν εξέφραζε ο θάνατος για τους ανθρώπους πέρασε και στον τρόπο που τον θεοποίησαν και πώς να μην γινόταν έτσι.

Η αδυναμία του ανθρώπου να εξηγήσει και να δεχτεί με την λογική την έννοια του θανάτου, δημιούργησε και τα πρώτα υπαρξιακά του ερωτήματα. Γιατί πεθαίνουμε; Πως είναι δυνατόν αυτό που είμαι και σκέφτομαι να χάνεται έτσι ξαφνικά; Πως είναι η στιγμή αυτή; Και αν υπάρχει κάτι μετά είναι καλύτερο ή χειρότερο; Πάνω σε αυτές τις υπαρξιακές αναζητήσεις στηρίχτηκαν και οι περισσότερες θρησκείες και με τον φόβο του θανάτου και της μεταθανάτιας τιμωρίας ή επιβράβευσης για τις πράξεις του καθένα από εμάς, επιβίωσαν μέσα στους αιώνες τα εκάστοτε ιερατεία και επέβαλαν την εξουσία τους. Που είναι η αλήθεια όμως και που είναι το ψέμα; Και ποια τελικά είναι η επίδραση που μπορεί να έχει στην ζωή του ανθρώπου η αποδοχή ή μη της έννοιας του θανάτου;

Από συζητήσεις που έχουν ανοιχτεί κατά καιρούς σε διάφορα περιβάλλοντα συνομιλητών, η συνηθέστερη αντίδραση όταν κάποιος αναφέρεται στον θάνατο, είναι οι άλλοι να τον αποπαίρνουν και να του ζητούν να αλλάξει συζήτηση. Φαίνεται πως οι άνθρωποι αποφεύγοντας να συζητούν γι αυτόν είναι σαν να τον ξορκίζουν. Νομίζουν ότι αν δεν μιλάνε γι αυτόν τον διώχνουν μακριά. Πάντα θέλουν να πιστεύουν ότι ο θάνατος είναι μακριά από αυτούς μα αυτή είναι η μεγαλύτερη πλάνη του ανθρώπου. Ο θάνατος είναι πάντα κοντά και μπορεί να προέλθει από χίλιες δυο αιτίες. Δεν είναι πάντα φυσικός και αναμενόμενος. Δυστυχώς οι περισσότεροι θάνατοι μόνο αναμενόμενοι δεν είναι.

Πιστεύω ότι όλοι σε στιγμές που είμαστε με τον εαυτό μας, σε στιγμές περισυλλογής, έχουμε φέρει στο μυαλό μας την στιγμή αυτή. Ειδικά όταν έρχονται στιγμές που αναλογιζόμαστε την ταχύτητα με την οποία κυλάει ο χρόνος, τις στιγμές που βλέπουμε αυτά που είναι πίσω μας και έχουμε την αίσθηση ότι ήταν μόνο μια στιγμή, εκείνες τις στιγμές αναπόφευκτα σκεφτόμαστε και την ύστατη στιγμή μας. Τότε τους περισσότερους μας διαπερνά ένα ψύχος και μια θλίψη βαθύτατη γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι είτε μας αρέσει είτε όχι θα έρθει η στιγμή που θα αντιμετωπίσουμε το τέλος μας. Οι στιγμές αυτές είναι καθοριστικές για την ζωή του κάθε ανθρώπου γιατί τον αναγκάζουν να σκεφτεί πολλά πράγματα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος, γιατί στην σκέψη του αρχίζουμε και σκεφτόμαστε σοβαρά την πορεία της ζωής μας.

Όλοι οι άνθρωποι περνάμε από διάφορα στάδια. Αυτό είναι απαραίτητο για να αποκτήσουμε διάφορες εμπειρίες και πείρα απέναντι στα προβλήματα και τις καταστάσεις της ζωής. Από εκεί και μετά ανάλογα με την πνευματική ωριμότητα αλλά και ετοιμότητα του καθενός μας έρχεται η στιγμή που νοιώθουμε την ανάγκη να ακολουθήσουμε την φωνή της ψυχής μας. Να αναζητήσουμε τον πραγματικό σκοπό και προορισμό της υπάρξεώς μας. Η σκέψη του θανάτου λοιπόν μπορεί να είναι τόσο καταλυτική στο τι πορεία θα ακολουθήσουμε, που μπορεί να μας βάλει σε καινούριες ατραπούς.

Ο θάνατος είναι αυτός που μπορεί να μας βάλει να σκεφτούμε πολύ σοβαρά περί του προορισμού μας και του σκοπού μας στην ζωή. Το να συμφιλιωθούμε με τον θάνατο πιστεύω ότι μπορεί να μας κάνει να ζήσουμε πιο δημιουργικά και απόλυτα την ζωή μας. Το να πολεμήσουμε τον φόβο που έχουμε γι αυτόν θα μας απελευθερώσει και θα μας αναπαύσει ψυχικά. Πως όμως γίνεται αυτό; Οι περισσότεροι άνθρωποι επηρεασμένοι από την κατήχηση της επικρατούσας θρησκείας δέχονται την ύπαρξη της ψυχής. Την αθανασία της. Κάποιοι και την προύπαρξή της. Από την στιγμή που ισχύει αυτό όμως, λογικά οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να φοβούνται τόσο πολύ τον θάνατο. Τότε γιατί τον φοβούνται; Γιατί μέσα τους υπάρχει η αμφιβολία. Δεν είναι σίγουροι αν πράγματι συμβαίνει αυτό. Και όλοι μέσα μας σκεφτόμαστε κάποια στιγμή. Κι αν δεν είναι έτσι; Γιατί να χαθώ; Γιατί να μην ζω πια;

Εκεί είναι που χρειαζόμαστε την εσωτερική εκπαίδευση. Η ενασχόλησή μας με την εσωτερική αναζήτηση θα μας δώσει τις πληροφορίες και την γνώση που χρειαζόμαστε. Και για να είμαστε ακριβείς δεν θα μας δώσει γνώση αλλά θα μας βοηθήσει να θυμηθούμε την προέλευσή μας και την αποστολή μας και θα καταλάβουμε ότι στην ουσία δεν υπάρχει θάνατος, αλλά απλά ένα πέρασμα από μια κατάσταση σε μια άλλη.

Βέβαια ο θάνατος μπορεί να υφίσταται και με άλλη έννοια. Εκτός από τον φυσικό θάνατο πιστεύω ότι υπάρχουν και άλλες μορφές θανάτου. Υπάρχουν μορφές θανάτου που τις επιτρέπουμε να συμβούν στον εαυτό μας και μερικές φορές αυτές οι μορφές ίσως να είναι πολύ χειρότερες και από τον φυσικό θάνατο. Κάποτε σε μια ομιλία είχα ακούσει κάτι πολύ σωστό αλλά και τόσο δυσάρεστο όταν το συνειδητοποιείς. «Οι περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουμε στα 25 και μας θάβουν στα 80». Πόση αλήθεια κρύβει αυτή η φράση, αν σκεφτούμε τι ζωή μπορεί να διάγει ένας άνθρωπος όταν από πολύ νωρίς μέσα του πεθάνουν τα συναισθήματα, η ελευθερία σκέψης, η συνείδηση, αν σκοτώσει την ψυχή του και το πνεύμα του. Και πάλι όμως για να μην συμβεί αυτό ο μόνος δρόμος είναι η εσωτερική καλλιέργεια και αναζήτηση. Μόνο έτσι θα μείνει για πάντα ζωντανός και θα αντιμετωπίσει και την στιγμή του φυσικού του θανάτου με αξιοπρέπεια και γαλήνη γιατί θα γνωρίζει τον προορισμό του και θα αποδεχτεί το κλείσιμο αυτού του κύκλου.
Φιλικά...

μα δεν κανει τιποτα...
σκεφτεται σαν ρομποτ
πρατει σαν ρομποτ
αγαπαει σαν ρομποτ
πεθαινει σαν ρομποτ...

αλλοτε φιλοσοφει,γραφει ποιηματα
φτιαχνει θεωρειες...
μα συνεχιζει ακαθεκτα να
κοιμαται...

σαν να μην γεννηθηκε ποτε του...
και φοβαται να πεθανει...
γιατι κατα βαθος ξερει οτι
τα ρομποτ οταν χαλανε
πανε για ανταλακτικα...

quote:

---

Ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος και καθοριστικότερος φόβος του ανθρώπου. Είναι το σημείο στο οποίο τερματίζεται η ζωή, τουλάχιστον με την μορφή που την γνωρίζουμε και που σύμφωνα με αυτούς που αποδέχονται την ύπαρξη της ψυχής, η στιγμή που αποχωρίζεται αυτή από το φυσικό σώμα. Στην αρχαιότητα όπως και για όλα τα πράγματα οι άνθρωποι είχαν προσδώσει θεϊκή μορφή στην έννοια του θανάτου. Σαν θεότητα λοιπόν ο Θάνατος ήταν δίδυμος αδελφός του Ύπνου. Και πως αλλιώς θα ήταν αφού και εμείς σήμερα θεωρούμε τον ύπνο σαν ένα μικρό θάνατο. Γιατί κατά την διάρκεια του ύπνου δεν αισθανόμαστε και δεν καταλαβαίνουμε τι γίνεται. Στον Ησίοδο ο Θάνατος είναι γιος της Νύχτας και του Ερέβους και έχει αδέλφια τον Μόρο, τον Κήρα, τον Ύπνο και τα Όνειρα. Ο Θάνατος και ο Ύπνος είναι «δεινοί θεοί» που κατοικούν στον σκοτεινό Τάρταρο και ποτέ δεν τους φωτίζει ο ήλιος ούτε όταν ανεβαίνει ούτε όταν κατεβαίνει. Αλλά ενώ ο Ύπνος ταξιδεύει ειρηνικά πάνω στην θάλασσα και στην γη και είναι ευχάριστος στους ανθρώπους, ο Θάνατος αντίθετα έχει σκληρή, σιδερένια καρδιά και μισείται από τους ανθρώπους και τους αθανάτους ακόμη. Βλέπουμε λοιπόν ότι ο τρόμος και το άγνωστο το οποίο ανέκαθεν εξέφραζε ο θάνατος για τους ανθρώπους πέρασε και στον τρόπο που τον θεοποίησαν και πώς να μην γινόταν έτσι.

Η αδυναμία του ανθρώπου να εξηγήσει και να δεχτεί με την λογική την έννοια του θανάτου, δημιούργησε και τα πρώτα υπαρξιακά του ερωτήματα. Γιατί πεθαίνουμε; Πως είναι δυνατόν αυτό που είμαι και σκέφτομαι να χάνεται έτσι ξαφνικά; Πως είναι η στιγμή αυτή; Και αν υπάρχει κάτι μετά είναι καλύτερο ή χειρότερο; Πάνω σε αυτές τις υπαρξιακές αναζητήσεις στηρίχτηκαν και οι περισσότερες θρησκείες και με τον φόβο του θανάτου και της μεταθανάτιας τιμωρίας ή επιβράβευσης για τις πράξεις του καθένα από εμάς, επιβίωσαν μέσα στους αιώνες τα εκάστοτε ιερατεία και επέβαλαν την εξουσία τους. Που είναι η αλήθεια όμως και που είναι το ψέμα; Και ποια τελικά είναι η επίδραση που μπορεί να έχει στην ζωή του ανθρώπου η αποδοχή ή μη της έννοιας του θανάτου;

Από συζητήσεις που έχουν ανοιχτεί κατά καιρούς σε διάφορα περιβάλλοντα συνομιλητών, η συνηθέστερη αντίδραση όταν κάποιος αναφέρεται στον θάνατο, είναι οι άλλοι να τον αποπαίρνουν και να του ζητούν να αλλάξει συζήτηση. Φαίνεται πως οι άνθρωποι αποφεύγοντας να συζητούν γι αυτόν είναι σαν να τον ξορκίζουν. Νομίζουν ότι αν δεν μιλάνε γι αυτόν τον διώχνουν μακριά. Πάντα θέλουν να πιστεύουν ότι ο θάνατος είναι μακριά από αυτούς μα αυτή είναι η μεγαλύτερη πλάνη του ανθρώπου. Ο θάνατος είναι πάντα κοντά και μπορεί να προέλθει από χίλιες δυο αιτίες. Δεν είναι πάντα φυσικός και αναμενόμενος. Δυστυχώς οι περισσότεροι θάνατοι μόνο αναμενόμενοι δεν είναι.

Πιστεύω ότι όλοι σε στιγμές που είμαστε με τον εαυτό μας, σε στιγμές περισυλλογής, έχουμε φέρει στο μυαλό μας την στιγμή αυτή. Ειδικά όταν έρχονται στιγμές που αναλογιζόμαστε την ταχύτητα με την οποία κυλάει ο χρόνος, τις στιγμές που βλέπουμε αυτά που είναι πίσω μας και έχουμε την αίσθηση ότι ήταν μόνο μια στιγμή, εκείνες τις στιγμές αναπόφευκτα σκεφτόμαστε και την ύστατη στιγμή μας. Τότε τους περισσότερους μας διαπερνά ένα ψύχος και μια θλίψη βαθύτατη γιατί αντιλαμβανόμαστε ότι είτε μας αρέσει είτε όχι θα έρθει η στιγμή που θα αντιμετωπίσουμε το τέλος μας. Οι στιγμές αυτές είναι καθοριστικές για την ζωή του κάθε ανθρώπου γιατί τον αναγκάζουν να σκεφτεί πολλά πράγματα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο θάνατος είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος, γιατί στην σκέψη του αρχίζουμε και σκεφτόμαστε σοβαρά την πορεία της ζωής μας.

Όλοι οι άνθρωποι περνάμε από διάφορα στάδια. Αυτό είναι απαραίτητο για να αποκτήσουμε διάφορες εμπειρίες και πείρα απέναντι στα προβλήματα και τις καταστάσεις της ζωής. Από εκεί και μετά ανάλογα με την πνευματική ωριμότητα αλλά και ετοιμότητα του καθενός μας έρχεται η στιγμή που νοιώθουμε την ανάγκη να ακολουθήσουμε την φωνή της ψυχής μας. Να αναζητήσουμε τον πραγματικό σκοπό και προορισμό της υπάρξεώς μας. Η σκέψη του θανάτου λοιπόν μπορεί να είναι τόσο καταλυτική στο τι πορεία θα ακολουθήσουμε, που μπορεί να μας βάλει σε καινούριες ατραπούς.

Ο θάνατος είναι αυτός που μπορεί να μας βάλει να σκεφτούμε πολύ σοβαρά περί του προορισμού μας και του σκοπού μας στην ζωή. Το να συμφιλιωθούμε με τον θάνατο πιστεύω ότι μπορεί να μας κάνει να ζήσουμε πιο δημιουργικά και απόλυτα την ζωή μας. Το να πολεμήσουμε τον φόβο που έχουμε γι αυτόν θα μας απελευθερώσει και θα μας αναπαύσει ψυχικά. Πως όμως γίνεται αυτό; Οι περισσότεροι άνθρωποι επηρεασμένοι από την κατήχηση της επικρατούσας θρησκείας δέχονται την ύπαρξη της ψυχής. Την αθανασία της. Κάποιοι και την προύπαρξή της. Από την στιγμή που ισχύει αυτό όμως, λογικά οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να φοβούνται τόσο πολύ τον θάνατο. Τότε γιατί τον φοβούνται; Γιατί μέσα τους υπάρχει η αμφιβολία. Δεν είναι σίγουροι αν πράγματι συμβαίνει αυτό. Και όλοι μέσα μας σκεφτόμαστε κάποια στιγμή. Κι αν δεν είναι έτσι; Γιατί να χαθώ; Γιατί να μην ζω πια;

Εκεί είναι που χρειαζόμαστε την εσωτερική εκπαίδευση. Η ενασχόλησή μας με την εσωτερική αναζήτηση θα μας δώσει τις πληροφορίες και την γνώση που χρειαζόμαστε. Και για να είμαστε ακριβείς δεν θα μας δώσει γνώση αλλά θα μας βοηθήσει να θυμηθούμε την προέλευσή μας και την αποστολή μας και θα καταλάβουμε ότι στην ουσία δεν υπάρχει θάνατος, αλλά απλά ένα πέρασμα από μια κατάσταση σε μια άλλη.

Βέβαια ο θάνατος μπορεί να υφίσταται και με άλλη έννοια. Εκτός από τον φυσικό θάνατο πιστεύω ότι υπάρχουν και άλλες μορφές θανάτου. Υπάρχουν μορφές θανάτου που τις επιτρέπουμε να συμβούν στον εαυτό μας και μερικές φορές αυτές οι μορφές ίσως να είναι πολύ χειρότερες και από τον φυσικό θάνατο. Κάποτε σε μια ομιλία είχα ακούσει κάτι πολύ σωστό αλλά και τόσο δυσάρεστο όταν το συνειδητοποιείς. «Οι περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουμε στα 25 και μας θάβουν στα 80». Πόση αλήθεια κρύβει αυτή η φράση, αν σκεφτούμε τι ζωή μπορεί να διάγει ένας άνθρωπος όταν από πολύ νωρίς μέσα του πεθάνουν τα συναισθήματα, η ελευθερία σκέψης, η συνείδηση, αν σκοτώσει την ψυχή του και το πνεύμα του. Και πάλι όμως για να μην συμβεί αυτό ο μόνος δρόμος είναι η εσωτερική καλλιέργεια και αναζήτηση. Μόνο έτσι θα μείνει για πάντα ζωντανός και θα αντιμετωπίσει και την στιγμή του φυσικού του θανάτου με αξιοπρέπεια και γαλήνη γιατί θα γνωρίζει τον προορισμό του και θα αποδεχτεί το κλείσιμο αυτού του κύκλου.
Φιλικά...

Oculatis Abis (Φεύγεις οξυδερκής)
Ο ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΟΥ...

---

ΑΦΡΟΔΙΤΗ..[-].

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr