Αν δέχεσαι τη θεωρία του Big Bang, ταυτόχρονα δέχεσαι ότι πριν από αυτό δεν υπάρχει ούτε χώρος, ούτε χρόνος, ούτε και κανένας από τους γνωστούς νόμους της φύσης ισχύει...Οπότε, η θεωρία από μόνη της ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ την πιθανότητα να απαντηθούν ερωτήματα που αφορούν στην υποτιθέμενη προ-Big Bang περίοδο (κάτι που όπως προείπα δεν μπορεί να οριστεί αφού δεν υπάρχει χρόνος...)

Σε παραπέμπω και σε μια παλιότερη συζήτηση που μπορεί να σε βοηθήσει :

http://www.esoterica.gr/forums/topic.asp?TOPIC_ID=1563

συμφωνω με το οτι ειναι ευκολοτερο να λεμε οτι δεν υπαρχει τιποτα επειδη ειναι ευκολο, αλλα ακριβως αυτην η σταση η οποια δημιουργειται απο το φοβο του αγνωστου δεν ειναι που μας εγκλωβιζει απο το να δουμε και να ζησουμε πραγματικα τον ΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ;

Ψαχνω για την απαντηση και περιμενω.περιμενω να ΔΩ την ΑΠΑΝΤΗΣΗ την στιγμη που θα ειναι απαραιτητο.

quote:

---

Γεια σας.

Λίγο τρελός ο τίτλος αλλά νομίζω ότι του ταιριάζει.

Μια από τις μεγαλύτερες επιστημονικές αλλά και φιλοσοφικές και μεταφυσικές κατακτήσεις της εποχής μας είναι το Θεώρημα της μη-πληρότητας του Γκέντελ.

Αντιγράφω από το βιβλίο "ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ΚΑΙ Ο ΝΟΥΣ" του Rudy Rucker, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης:

«Το καλοκαίρι του 1930, ο εικοσιτετράχρονος μαθηματικός Κουρτ Γκέντελ απέδειξε ένα περίεργο θεώρημα: τα μαθηματικά είναι ανοιχτά-ατελεύτητα. Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει κανένα οριστικό, τέλειο μαθηματικό σύστημα. Κάθε αξιωματικοποίηση των μαθηματικών τελικά θα καταλήξει σε ορισμένα απλά προβλήματα που δεν μπορεί να τα αποδείξει κατά κανένα τρόπο. Έτσι μπορούμε να ορίσουμε το θεώρημα της μη πληρότητας του Γκέντελ.

Τα πορίσματα και οι συνέπειες αυτής της απόδειξης είναι εκπληκτικά. Ο Γκέντελ είναι σαν να μας λέει με σιγουριά ότι το σύμπαν δεν είναι μία μηχανή και ότι κανείς δεν θα μάθει ποτέ το μυστικό του σύμπαντος.

Αυτό που κάνει την απόδειξη του Γκέντελ, τόσο σημαντική είναι ότι την διετύπωσε σε τέλεια ακριβή μαθηματική γλώσσα. Το να επινοήσει κάποιος μία μαθηματική απόδειξη της μη πληρότητας των μαθηματικών μοιάζει κάπως με το να κατορθώσει να σταθεί πάνω στους ώμους του. Πώς μπόρεσε ο Γκέντελ να επινοήσει μία τέτοια απόδειξη;» σελ. 172

Αυτός ο περίεργος άνθρωπος που... σκότωσε τον ορθολογισμό μέσω του... ορθολογισμού (σαν αντίστροφη ομοιοπαθητική μου φαίνεται ) είχε και άλλες περίεργες απόψεις:

«Η ψευδαίσθηση ότι ο χρόνος κυλά προέρχεται από τη σύγχυση του πραγματικού με το δεδομένο. Το πέρασμα του χρόνου γεννιέται επειδή πιστεύουμε ότι κατοικούμε διάφορες πραγματικότητες. Στην πραγματικότητα, όμως, κατοικούμε μόνο διαφορετικά δεδομένα. Υπάρχει μόνο μία πραγματικότητα» Γκέντελ, σελ. 187

«Τον ρώτησα ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να συλλάβει κανείς τη γνήσια αφηρημένη δυνατότητα. Είπε τρία πράγματα. 1) Πρώτα, πρέπει να απομονώσει τις άλλες του αισθήσεις, ξαπλώνοντας σε ένα ήσυχο μέρος. Δεν αρκεί, όμως, να εκτελέσει αυτή την περιοριστική πράξη, πρέπει και να αναζητήσει ενεργά με το νου του. 2) Είναι λάθος να επιτρέψει στην καθημερινή πραγματικότητα να καθορίσει τη δυνατότητα και να φανταστεί μόνο συνδυασμούς και μεταθέσεις υλικών αντικειμένων – ο νους μπορεί να συλλαμβάνει και άπειρα σύνολα. 3) Ο τελικός στόχος μιας τέτοιας νοητικής δραστηριότητας, αλλά και όλης της φιλοσοφίας, είναι η σύλληψη του Απόλυτου. Ο Γκέντελ ολοκλήρωσε τις παρατηρήσεις του με ένα σχόλιό του για τον Πλάτωνα: «Όταν ο Πλάτωνας μπόρεσε να συλλάβει πλήρως το Καλό, η φιλοσοφία του ολοκληρώθηκε»», σελ. 185-186

---

αυτή...που τα κατάφερε!κάνε κλικ!

Στάση αεικίνητη «εν φάτνη»
Tου Xρηστου Γιανναρα
O θάνατος μηδενίζει ή αιωνίζει (κάνει αιώνια) την ανθρώπινη ύπαρξη; Kαι τα δύο ενδεχόμενα είναι εξίσου εφιαλτικά. Nα αφανίζεται η μόνη (στο γνωστό σύμπαν) αυτοσυνείδητη υπαρκτική ετερότητα –ετερότητα ενεργητική: δημιουργική μοναδικού, ανόμοιου, ανεπανάληπτου λόγου– είναι σίγουρα ένας ανυπόφορος παραλογιασμός. Aλλά και το ενδεχόμενο να παρατείνεται ατέλειωτα στον χρόνο η αυτοσυνείδηση (με μνήμη και κρίση) ύπαρξη, μόνο πανικό προκαλεί. Mόνο νοητικά να συλλάβει κανείς την πιθανότητα να υπάρχει ύστερα από πέντε, λ.χ. δισεκατομμύρια χρόνια (όσα η ηλικία του ηλιακού μας συστήματος) και χωρίς προοπτική τέλους, ισοδυναμεί με ψηλάφηση κόλασης.
Aπό όσο ξέρω, μόνο η χριστιανική παράδοση, μέσα από το πλήθος των θρησκειών και των φιλοσοφικών συστημάτων, αναμετρήθηκε με το αγχωτικό δίλημμα: μηδενισμός ή διαιώνιση της ατομικής ύπαρξης. Tο ερώτημα συνδέθηκε, πολύ σωστά, με τον ορισμό της φύσης του χρόνου και ο προβληματισμός βασίστηκε στον μεγάλο μάστορα των ορισμών, τον Aριστοτέλη.
O χρόνος είναι συνάρτηση της κίνησης, παρατήρησε ο Aριστοτέλης: «άμα γαρ κινήσεως αισθανόμεθα και χρόνου». Eίναι, δηλαδή, μια κίνηση με προϋποθέσεις. Προϋπόθεση για να συνιστά η κίνηση χρόνο, είναι η παρουσία του ανθρώπινου νου που έχει την ικανότητα του «χρονίζειν»: μετράει την κίνηση ως επίγνωση διαδοχής προτέρου και υστέρου. Oταν η ψυχή «λάβη αίσθησιν» του «νυν» ως μέσου (ορίου) στην κινητική διαδοχή προτέρου και υστέρου, τότε έχουμε επίγνωστη χρόνου. Aν, όμως, βιώσει η ψυχή το «νυν» ως μη αριθμούμενο «εν», δίχως αίσθηση «οριστικής» μετάβασης από άλλο σε άλλο, τότε «ου δοκεί χρόνος γεγονέναι ουδείς, ότι ουδέ κίνησις». Πρέπει να αριθμηθεί η κίνηση από την ψυχή, ως διαδοχή προτέρου και υστέρου, για να έχουμε χρόνο. Eτσι καταλήγει ο Aριστοτέλης στον περίφημο ορισμό του: «τούτο γαρ έστιν ο χρόνος, αριθμός κινήσεως κατά το πρότερον και ύστερον».
Oμως, εκτός από αίσθηση της ψυχής, η μετάβαση από το πρότερον στο ύστερον είναι πάντοτε και μια κίνηση φθοροποιός. O Aριστοτέλης το πιστοποιεί, αλλά αφήνει ανερμήνευτη την πιστοποίηση. Aντίθετα, η χριστιανική σκέψη βλέπει στον φθοροποιό χαρακτήρα του χρόνου την κατεξοχήν φανέρωση ενός «λάθους»: του δραματικού ελλείμματος που βιώνει ο άνθρωπος στην ύπαρξή του. Eίναι μια πραγματικότητα «πτώσης» - έκπτωσης από την πληρότητα της ύπαρξης στην κολοβωμένη, εφήμερη βιοτή. Kαι πρέπει να ερμηνευθεί αυτή η «πτώση» η συνυφασμένη με τον χρόνο.
Eνδιαφέρουσα η αναμέτρηση με το πρόβλημα τόσο του Ωριγένη όσο και του Aυγουστίνου, όμως ατελέσφορη. Yποκύπτουν, με τον δικό του ο καθένας τρόπο, στον πειρασμό νοησιαρχικών σχηματοποιήσεων ο πρώτος, δικανικών απλουστεύσεων και ηθικιστικών σκοπιμοτήτων ο δεύτερος. Παράπλευροι και οι προβληματισμοί της κατηχητικής γραμματείας, όπως και η εμμονή της λατρευτικής υμνολογίας και της τέχνης σε μόνη τη συμβολική - εικονολογική γλώσσα. Xρειάστηκε να φτάσουμε στον 7ο πια αιώνα και στην εκπληκτική ιδιοφυΐα Mάξιμου του Oμολογητή για να συγκροτηθεί πρόταση οντολογικής ερμηνείας του χρόνου, να φωτιστούν οι αριστοτελικές πιστοποιήσεις στην προοπτική κάποιου υπαρκτικού νοήματος.
Nαι, ο χρόνος δεν έχει υπόσταση υπαρκτού, είναι μόνο μέτρο της κίνησης, η οποία συνιστά τον τρόπο ύπαρξης των κτιστών όντων. Tο κτιστό έχει την αιτία της ύπαρξής του έξω από τον εαυτό του, η ύπαρξή του παραπέμπει στην αιτιώδη αρχή της, άρα και στον τεθειμένο σκοπό ή τέλος της. Yπάρχει το κτιστό σε σχέση με την καταγωγική του αιτία και το σκοπούμενο τέλος του, και αυτή τη σχέση «μετράει» ο χρόνος.
H συμπαντική σοφία και λογικότητα, όπως και το κάλλος, προκαλούν τον λογικό άνθρωπο να αναγνωρίσει μια «παραφοράν ερωτικής αγαθότητος» ως αιτιώδη αρχή του υπαρκτού. Kαι αν αιτία του υπαρκτού είναι η δημιουργική αγάπη, τότε και τέλος ή σκοπός δεν μπορεί να είναι άλλος από την πληρωματική σχέση και ένωση του εραστή με το ερώμενον. Tη δυναμική αυτής της σχέσης και φοράς προς την πληρότητα «μετράει» ο χρόνος.
Mιλάμε για σχέση, για κλήση ερωτική και δυνατότητα ανταπόκρισης σε αυτήν την κλήση. Για θετική ή αρνητική ανταπόκριση, για θρίαμβο ελευθερίας. Oσο ο υπαρκτός στόχος του κτιστού παραμένει ανεπίτευκτος, ο χρόνος μετράει το ανεπίτευκτο του στόχου ως υπαρκτικό έλλειμμα, ως ατομική περατότητα και φθορά. Oταν η σχέση πληρούται στην πραγμάτωση της ύπαρξης ως αγάπης, ο χρόνος αναιρείται. «Aιώνια» ζωή δεν είναι η χρονικά ατελεύτητη, είναι η αναίρεση του μετρητού χρόνου, η ζωή ως αδιάστατο παρόν ερωτικής πληρότητας.
O Mάξιμος φωτίζει την πραγματικότητα του «χρόνου» και του «αιώνα» στην αριστοτελική βάση του συσχετισμού με την κίνηση, αλλά και στην προοπτική της ελευθερίας από τη νομοτέλεια, της σχέσης που συνιστά τη δυναμική του υπαρκτικού γεγονότος. «Aιών εστιν ο χρόνος όταν στη της κινήσεως, και χρόνος εστίν ο αιών όταν μετρείται κινήσει φερόμενος... Ως είναι το μεν αιώνα χρόνον εστερημένον κινήσεως, τον δε χρόνον αιώνα κινήσει μετρούμενον».
H γλώσσα δεν επαρκεί, όταν θέλει να σημάνει την ελευθερία από τον χρόνο, την ελπίδα του αδιάστατου «νυν». Δεν είναι ακινησία η είσοδος στην ερωτική πληρότητα της σχέσης. Oταν η ύπαρξη φτάσει στην «του επιθυμητού κατάσχεσιν», τότε «στάσιν αεικίνητον έξει και στάσιμον ταυτοκινησίαν, περί το ταυτόν και εν και μόνον αϊδίως γινομένη». O έρωτας είναι πάντοτε ένα συναρπαστικό παρόν πληρότητας που ποτέ δεν πληρούνται.
Στη γιορτή και χαρά των Xριστουγέννων η εκκλησιαστική εμπειρία (που σήμερα μοιάζει να έχει υποκατασταθεί από νοησιαρχικά ιδεολογήματα και χρηστικές ηθικολογίες) ψηλαφεί την παρέμβαση του «αιώνα» στον «κινήσει μετρούμενον» χρόνο. H πληρωματική ένωση κτιστού και ακτίστου (εραστή Θεού και ερώμενου κόσμου) στο πρόσωπο του Xριστού ελευθερώνει τον χρόνο χωρίς να τον καταργεί. Oλα είναι ανοιχτά στη δυναμική της σχέσης, όλα ελευθερία. Aν ζωή είναι η σχέση, όχι η ατομική επιβίωση και αν η σχέση πληρούται στον έρωτα, τότε η εφιαλτική απειλή ανυπαρξίας ή ατελεύτητης ύπαρξης «πατείται» ρεαλιστικά.

Ο Μάξιμος Ομολογητής επηρεάστηκε βαθύτατα από τα έργα του Ψευδο-Διονύσιου του Αεροπαγίτη. Κάποιος άγνωστος χρησιμοποιώντας το όνομα του μαθητή του Παύλου, κατάφερε να γράψει ένα έργο-αντίγραφο χριστιανικό του έργου του Πλατωνικού Πρόκλου (5ος αιώνας μ.Χ), Θεολογική Στοιχείωση, όπως αποδείχτηκε περίτρανα στις τελευταίες δεκαετίες.

Βέβαια ταυτόχρονα, πολλοί χριστιανοί επίσκοποι διαφωνούσαν ότι αυτό το έργο μπορεί να ήταν του Διονύσιου του Αεροπαγίτη και αργότερα αυτό το έργο έπεσε σε δυσμένεια. Αλλά κάποιοι πρόλαβαν και το χρησιμοποίησαν ως αυθεντία για να περισώσουν την ανακατωσούρα των δογμάτων.

Για τον Χρόνο και την Αιωνιότητα λέει ο Πρόκλος:

quote:

---

Για το Χρόνο και την Αιωνιότητα

52. Κάθε τι αιώνιο είναι ένα ταυτόχρονο όλο.

53. Από όλα τα αιώνια προϋπάρχει η αιωνιότητα, από όλα τα έγχρονα προϋπάρχει ο χρόνος. Σχόλιο: Το αιώνιο μετέχει κάτι, η αιωνιότητα ως κάτι που μετέχεται και η καθαυτή αιωνιότητα επειδή είναι αμέθεκτη. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Χρόνο. (σελ. 107)

54. Κάθε αιωνιότητα είναι μέτρο των αιώνων και κάθε χρόνος των έγχρονων και αυτά μόνα είναι μέσα στα όντα τα δύο μέτρα της ζωής και της κίνησης.

55. Κάθε τι που υπάρχει μέσα στον χρόνο ή υπάρχει σε ολόκληρο τον χρόνο ή η ύπαρξή του απλώνεται κάποτε σε ένα μόνο μέρος του χρόνου. Σχόλιο: (…) Η αϊδιότητα είναι διττή, άλλη αιώνια και άλλη χρονική. Η μία είναι η αϊδιότητα που στέκεται, η άλλη που γίνεται, η μια έχει συγκεντρωμένο το είναι και όλο μαζί, ενώ η άλλη έχει ξεχυθεί και απλωθεί στην παρατεταμένη διάρκεια του χρόνου, η μια ολόκληρη μέσα στον εαυτό της, η άλλη αποτελείται από μέρη που το καθένα υπάρχει χωριστά κατά το σχήμα το προηγούμενο και το επόμενο. (σελ. 109-111)

---

Οι στιγμές των εορτών, οι στιγμές των θείων αναπαραστάσεων σε κάθε θρησκεία αποσκοπούν στην υπέρβαση του χρόνου και στην μετάβαση στο Αιώνιο, όπου το Αιώνιο είναι πάνω και πέρα από την Αρχή-Μέση-Τέλος.

Αυτή η στιγμή συλλαμβάνεται μόνο από το θείο στοιχείο μέσα μας το οποίο εδρεύει στο Αιώνιο και όχι στο Έγχρονο. Εκεί είναι η διάσταση του Μύθου, που ποτέ δεν γεννήθηκε και άρα ποτέ δεν θα πεθάνει.

Αυτός είναι και ο ρόλος της κάθε θρησκείας, να κάνει τoν άνθρωπο religious (re-ligion=επανένωση), να ξαναενωθεί με αυτό που ήταν, είναι και θα είναι.

"ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ"

Ένας πιο αρμόζων χώρος είναι το Forum .-= Η ΣΟΦΙΑ =-., όπου και μεταφέρεται.

Ελπίζω να βρώ μέσα απο τη ΣΟΦΙΑ τις απαντήσεις που ψάχνω.

Ευχαριστώ για της απαντήσεις σας.Συμφωνώ με την άποψη σου Thoth για την θρησκεία. Υπάρχει ΕΝΑΣ πυρήνας της θρησκείας απο όπου ο άνθρωπος χρειάζεται να πορευτεί για να βρεί τον ΣΚΟΠΟ.
Το ερώτημα μου όμως παραμένει ποιός είναι ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗΤΑΣ, φτάνοντας στην ενεργειακή κατάσταση που χρειάζεται να φτάσει ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ;Ποιός ήταν ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗΤΑΣ, το να συνειδητοποιηθεί η ύλη και η ΕΝΩΣΗ ΥΛΗΣ-ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗΤΑΣ;

«Τι να απαντήσουμε σε εκείνους που ρωτούν τι έκανε ο Θεός πριν από την δημιουργία».
Ο Άγιος Αυγουστίνος

Ζητάς να μάθεις το μυστικό του κόσμου ΜΙΑ...Υπάρχει άραγε απάντηση..? Θα επαναλάβω κάποιες σχετικές σκέψεις μου απο παλαιότερη συζήτηση.
Τόσο η εσωτερική φιλοσοφία όσο και η σύγχρονη φυσική, υποστηρίζουν ότι η εξέλιξη και ολόκληρος ο δημιουργημένος Κόσμος είναι αποτέλεσμα μιας σειράς διαδοχικών αλλαγών που οφείλονται στην Κίνηση και τις μεταλλαγές της. Τι είναι όμως η αλλαγή; Είναι η «μετάλλαξη» μίας κατάστασης σε μία άλλη. Τι είναι Εξέλιξη; Σύμφωνα με την Μπλαβάτσκυ Εξέλιξη είναι

«Η πράξη του ξεδιπλώματος, η διαδικασία της αύξησης, ανάπτυξης, όπως η ανάπτυξη ενός άνθους από το μπουμπούκι ή ενός ζώου από το αυγό.... Τόσο ο σπόρος όσο και το μόριο πρέπει να έχουν λανθάνουσες μέσα τους τις δυνατότητες για την αναπαραγωγή και τη βαθμιαία ανάπτυξη, το ξεδίπλωμα των χιλιάδων μορφών ή φάσεων εξέλιξης, μέσα από τις οποίες το άνθος ή το ζώο πρέπει να περάσουν πριν αναπτυχθούν πλήρως. Επομένως, το μελλοντικό πλάνο... πρέπει να υπάρχει εκεί…»

Και το ερώτημα που τίθεται είναι, - εκεί- που εκεί; αφού το μετά παραπέμπει στο πριν ; Στο «τυχαίο» ; πρώτο γεγονός που γέννησε τις ικανές εκείνες συνθήκες προς δημιουργία ; Η παρατήρηση όμως του υπέροχου κόσμου μας μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το πιο πιθανό είναι ότι οι αλλαγές που συμβαίνουν δεν είναι τυχαίες αλλά φαίνεται πως εκφράζουν ένα τμήμα μίας Κοσμικής Ιδέας, με τον ίδιο τρόπο που ο καλλιτέχνης τοποθέτησε τις σταγόνες της μπογιάς στο χαρτί... Ίσως όμως τελικά να είναι και θέμα ορισμού, άλλοι ότι δεν κατανοούν το ονομάζουν θεό και άλλοι τυχαίο γεγονός ; Το σίγουρο όμως είναι ότι ο «νόμος» υπάρχει και ισχύει… Σε κάθε περίπτωση είναι ίσως καλύτερα και πιο ρομαντικά να πιστεύουμε ότι είμαστε αποτέλεσμα μίας εξέλιξης και ενός σκοπού παρά τυχαίες υπάρξεις στον χωροχρόνο…

Παραθέτω επίσης κάποιες πολύ καλές επιστημονικές ιστοσελίδες (στα Ελληνικά) που μπορείς να συμβουλευτείς σε σχέση με το big bang.

http://www.physics.ntua.gr/~eesfye/POP/articles/bigbang.html

http://www.physics4u.gr/news/2003/scnews844.html

επίσης μία θεολογική προσσεγιση του χρόνου

http://www.psyche.gr/chronos.htm

Όσονα αναφορά τον Εμπεδοκλή κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις αρχετυπο το βιβλίο ΕΜΠΕΔΟΚΛΗΣ Ο ΜΑΓΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΦΟΦΙΑΣ αν θυμάμαι καλά τον τίτλο.

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΜΠΕΔΟΚΛΗ στον κόσμο επενεργεί η κίνηση των 4 ριζωμάτων (αηρ-γη-πυρ-υδωρ) και 2 δυνάμεις η φιλοτης και το νείκος. Ο δυισμός των αιωνίων και αενάως επενεργούντων κοσμικών δυνάμεων (φ-ν )αποτελεί την βασική αρχή της φιλοσοφιας του Εμπεδοκλή. Η δημιουργία του Ενός απο τα πολλα και κατόπιν των πολλών απο το Ενα εξηγήται απο την εναλλασόμενη δράση της αγάπης και της φιλονικίας (νείκος)

"Διπλή ιστορία θα σου πω κάποτε απο τα πολλά βγήκε το ΕΝΑ και μία άλλη φορά απο το ΕΝΑ τα πολλά.."

«Άφρονες και αγνοούντες είναι και με την σκέψη τους μακριά δεν φτάνουν, αυτοί που υποθέτουν πως εκείνο που δεν υπήρχε μπορεί να υπάρξει, ή πως εντελώς να πεθάνει κάτι μπορεί , και παντελώς να εξαφανιστεί.
Αδύνατον αρχή να γίνει από την Μη ύπαρξη. Αδύνατον επίσης η ύπαρξη στο τίποτε να σβήσει, διότι εκεί όπου μία ύπαρξη οδηγείτε, εκεί θα συνεχίσει να είναι.
Ποτέ κανένα μην πιστέψετε που καθοδηγούμενος εις τα θέματα αυτά υπήρξε, ότι τα πνεύματα των ανθρώπων ζουν μόνο όσο η αποκαλούμενη ζωή κρατά.
Ότι μονάχα τότε ζούνε, όσοι απολαμβάνουν τις χαρές και τις λύπες τους, ή ότι προτού να γεννηθούν και αφού πεθάνουν, αυτοί είναι ένα τίποτα…».

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, όχι όπως νομίζουμε ότι την γνωρίζουμε αλλά όπως είναι να ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ μέσα απο την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΟΥΛΑ ΟΠΟΥ ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΕΛΕΓΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ: <ΑΡΑΣΕ ΝΑ ΠΑΨΩ ΝΑ ΠΕΤΩ ΑΙΩΝΙΑ ΣΤΟ ΟΥΡΑΝΟ,ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΝΙΩΣΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΚΑΠΟΙΟ ΒΑΡΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΕΙ
ΤΟ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΔΕΝΕΙ ΜΕ ΤΗ ΓΗ.ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΣΕ ΚΑΘΕ ΒΗΜΑ ΜΟΥ,ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΝΟΗ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ,ΝΑ ΛΕΩ ''ΤΩΡΑ'' ΤΩΡΑ ΔΑ'',ΚΑΙ ΟΧΙ ''ΑΝΕΚΑΘΕΝ''ΚΑΙ''ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ''.
ΝΑ ΚΑΘΟΜΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΙΞΩ ΧΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΧΑΙΡΕΤΟΥΝ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΕ ΕΝΑ ΚΟΥΝΗΜΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΙΟΥ.

ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΣΥΜΕΤΥΧΑΜΕ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ, ΥΠΟΚΡΙΝΟΜΑΣΤΑΝ.ΠΑΛΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΚΑΠΙΟΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ,ΥΠΟΚΡΙΝΟΜΑΣΤΑΝ ΟΤΙ ΜΑΣ ΠΟΝΑΕΙ Η
ΜΕΣΗ ΥΠΟΚΡΙΝΟΜΑΣΤΑΝ ΟΤΙ ΨΑΡΕΥΜΕ, ΥΠΟΚΡΙΝΟΜΑΣΤΑΝ ΟΤΙ ΚΑΘΟΜΑΣΤΑΝ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ,ΟΤΙ ΤΡΩΜΕ ΚΑΙ ΟΤΙ ΠΙΝΟΥΜΕ,
ΥΠΟΚΡΙΝΟΜΑΣΤΑΝ ΑΚΟΜΗ ΟΤΙ ΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΑΡΝΙ ΣΤΗ ΣΟΥΒΛΑ,ΜΙΑ ...ΖΩΗ ΥΠΟΚΡΙΝΟΜΑΣΤΑΝ.

..ΝΑ ΜΗ ΣΕ ΣΥΝΑΡΠΑΖΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΑΛΛΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΓΕΥΜΑ, Η ΚΑΜΠΥΛΗ ΕΝΟΣ ΩΡΑΙΟΥ ΛΕΜΟΥ,ΕΝΟΣ ΑΥΤΙΟΥ...
...ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΤΟ ΣΚΕΛΕΤΟ ΜΟΥ ΣΕ ΚΑΘΕ ΒΗΜΑ ΝΑ ΒΑΔΙΖΕΙ.

ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ, ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΜΑΝΤΕΨΩ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΩ ΠΑΝΤΟΤΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ,ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ''ΑΧ'' Η ''ΩΧ''
ΚΑΙ ''ΑΙ'' ΑΝΤΙ ΝΑ ΛΕΩ ''ΝΑΙ ΚΑΙ ΑΜΗΝ''.

..ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΒΓΑΖΕΙΣ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΣΟΥ ΚΑΤΩ ΑΠ΄ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΕΝΤΩΝΕΙΣ ΤΑ ΔΑΚΤΥΛΑ ΣΟΥ ΞΥΠΟΛΥΤΟΣ,ΝΑ,
ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ...>>

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ

Αγαπητή ΜΙΑ , σκέφθηκες ποτέ ότι ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΟΝ που προϋπήρξε (χωρίς να γνωρίζουμε ΑΚΟΜΗ πως)ή που ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΤΥΧΑΙΑ , μπορεί να δημιούργησε κι αυτό με τη σειρά του κάποια .... παιχνίδια;
Μπορεί να κατανόησε ότι ήταν μόνο του και ήθελε με κάτι ν'ασχοληθεί.
Ξέρω πως ίσως αρκετοί φίλοι να το θεωρήσουν πολύ προχωρημένο αυτό που λέω αλλά απλώς μια σκέψη κάνω κι εγώ.
Φαντάσου έναν ζωγράφο που φτιάχνει ένα πίνακα και αφού τον τελειώσει και τον ξανακοιτάξει τότε ...ΠΡΟΣΘΕΤΕΙ κάτι ή ΑΦΑΙΡΕΙ!!
Μόνο που στα μάτια τα δικά μας αυτό το κάτι μπορεί να είναι ένα ολόκληρο σύμπαν ή Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΡΗΞΗ!!!

ΑΝΑΛΥΩΝ

Ευχαριστώ για την απάντηση σου. Σύμφωνω με το Καμπαλιστικο κείμενο
ότι " ο Θεός επιθυμεί να δεί το θεό."
Θα το διατυπώσω κάπως διαφορετικά.

Υπήρχε η ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗΤΑ.
Στην ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗΤΑ υπήρχε η Δυαδικοτητα.
Μέσα στην Δυαδικότητα δεν Γνώριζε
η Δημιουργία την Καταστροφή,
δεν Γνώριζε το ένα στοιχείο το άλλο.

Για την Αναγνώριση Χρειάστηκε η Καταστροφή
η Καταστροφή απο την ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗΤΑ
για την Αναγκαιότητα της Καταστροφής
ώστε να άνα-γνωριστει
η Δημιουργία με την Καταστροφή
και η Ένωση τους με την
ΑΠΟΛΥΤΟ ΒΙΩΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ.

Μέσα στην Αναγνώριση κρύβεται και ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΗΤΑΣ.

ΔΕΝ συμφωνώ με την σκέψη σου γιατί στην Ενέργεια δεν υπάρχουν παιχνίδια.
Ακόμα και παιχνίδι να ήτανε, υπάρχει πάντα ΣΚΟΠΟΣ.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο στην Ενέργεια.
Σε κάθε Αλλαγή, υπάρχει και ΣΚΟΠΟΣ.

quote:

---

Κατάλαβες το ερώτημα μου και δεν ζηταω την ΑΠΑΝΤΗΣΗ αλλά χρειάζομαι ανταλλαγή ενέργειας των σκέψεων.

---

και σαν άτομο που λειτουργώ βάση των δονήσεων της καρδιάς και όχι βάση των ανασκαλεμάτων μέσα στο κεφάλι μου...θέλησα να προσφέρω αυτό που στροβιλίζεται μέσα μου-απόρροια όλων αυτών που ειπώθηκαν μέχρι τώρα.
...
Αρχικά...μη σκέφτεσαι...έπειτα...άκου τις λέξεις βαθειά μέσα σου και στροβιλίσου μαζί τους μέχρι να φτάσεις στις πηγές του χρόνου...
Ίσως νοιώσεις μια μουσικότητα δίχως εξηγήσεις να περιβάλει όλη αυτή τη δημιουργία που επρόκειται να λάβει χώρα (όχι στην επόμενη στιγμή μα σε εκατομμύρια χρόνια-όπως μου είπες όμως αλλού, δεν είσαι ο χρόνος)...
Προσπάθησε λοιπόν να γίνεις μάρτυρας αυτού του απίστευτου (για τις αισθήσεις μας) φαινομένου, της έλευσης ή γέννεσης και ύπαρξης ζωής...
Αφουγκράσου μέσα απο τους χτύπους της καρδιάς σου, τους χτύπους της κοσμικής νομοτέλειας όπως ποτέ άλλοτε δεν εκφράστηκε, όπως ποτέ άλλοτε δε μπορεί να εκφραστεί...
...Και εγέννετω ΦΩΣ...λοιπόν...
...έπειτα...άσε όλη αυτή την πλημμυρίδα δημιουργίας στο άπαν της πλάσεως να τυλίξει κάθε κύτταρο του διυστικού σου-μου-μας Νου...
Αν χτυπά στους τοίχους του μυαλού σου...είσαι σε καλό δρόμο...
Κλέιστο και άνοιξε την καρδιά...και εγέννετω ΦΩΣ και...ο σκοπός που ζητάς...ΕΙΝΑΙ να απλωθεί το ΦΩΣ, ακριβώς έτσι όπως ξεχύθηκε αρχικά...ο σκοπός ΕΙΝΑΙ να ΕΙΣΑΙ ΦΩΣ όπως αυτό σε δημιούργησε...ο σκοπός ΕΙΝΑΙ να ΕΙΣΑΙ όπως και αυτό ΕΙΝΑΙ...

Ω Μητέρα! Ο αέρας είν'εκείνο το ανάλαφρο πράγμα..
που γυρίζει μέσα στο κεφάλι σου και γίνεται πιο καθαρό όταν γελάς!

Το να φτάσουμε στην Ενεργεια του ΕΙΝΑΙ, που είναι η ενέργεια του πέμπτου στοιχείου, είναι ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

Δεν είναι όμως ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗΤΑΣ.
Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗΤΑΣ χρειάζεται να αναγνωριστεί μέσω του ΣΚΟΠΟΥ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

Μέσα απο τις "λέξεις" σου προσωπικά για να ΔΩ και να ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΩ την ΑΠΑΝΤΗΣΗ, ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΒΙΩΣΩ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΝΡΓΕΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΠΕΜΠΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ.

Μέσα στο ΕΙΝΑΙ θα ΒΙΩΝΩ την ΑΠΑΝΤΗΣΗ,
ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗΤΑΣ
γιατί
ΤΟ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΠΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ
αλλά
ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΩΜΕΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΕΚΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΟ ΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗΤΑΣ.

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Ω Μητέρα! Ο αέρας είν'εκείνο το ανάλαφρο πράγμα..
που γυρίζει μέσα στο κεφάλι σου και γίνεται πιο καθαρό όταν γελάς!

quote:

---

Όσον αναφορά τον Εμπεδοκλή κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις αρχετυπο το βιβλίο ΕΜΠΕΔΟΚΛΗΣ Ο ΜΑΓΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΦΟΦΙΑΣ αν θυμάμαι καλά τον τίτλο.

---

Δεν θυμόμουν καλά ο σωστός τίτλος είναι ΑΡΧΑΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΜΑΓΕΙΑ ο ΕΜΠΕΔΟΚΛΉΣ & Η ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΠΑΡΆΔΟΣΗ ΤΟΥ P.KINGSLEY εκδόσεις αρχετυπο

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr