Για να γίνει κατανοητή η άποψη μου θα ήθελα να παραθέσω κάποια αποσπάσματα τα οποία κατ’ αρχάς μπορεί να φανούν άσχετα, εάν όμως έχετε την υπομονή να διαβάσετε όλο το κείμενο θα φανεί, ευελπιστώ, η αναγκαιότητα τους. O μεγάλος Σούφι Shaykh, Al Ibn – ‘Arabi έγραψε και ο William Chittick μεταφράζει και σχολιάζει τις διδασκαλίες Σούφι στο βιβλίο του «The Sufi Path of Knowledge». Τα ακόλουθα είναι αποσπάσματα και του Al- 'Arabi και των παρατηρήσεων του κ. Chitticks, και δεν πρόκειται να φορτώσω το κείμενο διαφοροποιώντας τα. (Η μετάφραση από τα αγγλικά είναι δική μου, ελπίζω να είναι κατανοητή):
«Είναι ίσοι,» ρωτά το Koran, «εκείνοι που ξέρουν και εκείνοι που δεν ξέρουν;» (39:9)
«Η γνώση είναι μια θεία ιδιότητα του όλου- συμπεριλαμβανομένου, έτσι είναι η άριστη γενναιοδωρία του Θεού. ... Για το άτομο, τον αναζητητή της γνώσης, η απόκτηση της γνώσης είναι ατελείωτη, δεδομένου ότι τα αντικείμενα της γνώσης είναι ατελείωτα. Αυτό είναι το μυστικό της ανθρώπινης ευτυχίας. Η γνώση, το μέγιστο αγαθό, είναι επίσης η μέγιστη χαρά και η μέγιστη ευχαρίστηση. Η ατέρμονη τροχιά της ανθρώπινης ζωής στον επόμενο κόσμο πρέπει να εξηγηθεί από την άποψη της σταθερής αύξησής της γνώσης.
Για τους «ευτυχείς», αυτή η γνώση είναι συνολικά σύμφωνη και αρμονική με τις ψυχές τους, οι οποίες έχουν διαμορφωθεί σε αυτόν τον κόσμο μέσω της πίστης και της άσκησης, και ως εκ τούτου κάθε αύξηση της γνώσης είναι μια αύξηση της ευτυχίας. Για τους δυστυχείς, η γνώση των πραγμάτων όπως είναι πραγματικά είναι καυτά βασανιστήρια, δεδομένου ότι έρχονται σε αντίθεση με τις πεποιθήσεις και τις πρακτικές τους σε αυτόν τον κόσμο. Κάθε νέα γνώση - κάθε νέα αυτοανακάλυψη, που αναγνωρίζεται για αυτό που είναι - είναι μια νέα δυστυχία.
Η αφαίρεση των πέπλων δίνει τη γνώση της πραγματικής κατάστασης.
Και τι βλέπουμε?
«Βλέπουμε ότι ο Θεός φανερώνεται πραγματικά στις μορφές που περιλαμβάνουν το περιεχόμενο του κόσμου και των μυαλών μας. Ο Θεός "φαντάζεται" τον Εαυτό του παντού. Οπουδήποτε κοιτάξουμε, αντιλαμβανόμαστε "το όνειρό του." Ως εκ τούτου, αγαπάμε το Θεό σε όλα που αγαπάμε. Ο Θεός αποκαλύπτεται σε κάθε μορφή, καθιστώντας κατά συνέπεια απαραίτητο ότι τον αγαπάμε σε ΟΤΙ μορφή και ν’ αγαπάμε. Ως εκ τούτου, όλος ο κόσμος είναι ευγενής όσον αφορά την ουσία του. Δεν υπάρχει καμία ταξινόμηση τελειότητας σε αυτό. Μια προνύμφη και η Πρώτη διάνοια είναι το ίδιο πράγμα στην τελειότητα της ουσίας. Η ταξινόμηση στην τελειότητα γίνεται προφανής μόνο μέσα στις μορφές, οι οποίες είναι ιδιοκτησία των επιπέδων.
Το Barzakh ή «η Αναπνοή του όλου» είναι μια οντότητα που ούτε Είναι ούτε «Δεν είναι». Είναι η φαντασία: είναι Αυτός /όχι Αυτός. Σε αυτήν την ενδιάμεση σφαίρα, κάθε ιδιότητα επιστρέφει απαραιτήτως στο Θεό, ο οποίος είναι η πηγή κάθε πραγματικότητας, ακόμα και η πραγματικότητα "της μη ύπαρξης.".
Το Όλο υποβάλλεται στη διακύμανση των καταστάσεων για να καταστήσει προφανείς τις οντότητές μας, δεδομένου ότι ο αριθμός "ένα" υποβάλλεται στη διακύμανση των επιπέδων των αριθμών για να καταστήσει προφανείς τις οντότητές τους.»
Τι υποτίθεται πως πρέπει να είναι η απάντησή μας σε αυτήν την ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΗ;
«Η δικαιοσύνη τα βάζει όλα στην κατάλληλη θέση τους, ενώ η φρόνηση ενεργεί όπως είναι κατάλληλο σε κάθε κατάσταση. Η κατάλληλη δραστηριότητα είναι αδύνατη χωρίς τη διάκριση των σωστών σχέσεων. Ο "σοφός" ή "ο κάτοχος της φρόνησης" είναι αυτός που κάνει αυτό που είναι κατάλληλο για αυτά που είναι κατάλληλα όπως είναι κατάλληλος.»
Ο προφήτης είπε, "Δώσε σ’ αυτόν που έχει ένα δικαίωμα το δικαίωμά του." εδώ ο όρος μπορεί επίσης να μεταφραστεί ως "νόμιμος οφειλόμενος." Το δικαίωμα ενός προσώπου ή ενός πράγματος είναι αυτό που αξίζει βάσει της φύσης του και σύμφωνα με το νόμο.
«Το πρόσωπο που δίνει σε κάθε πράγμα την οφειλόμενη του άξια είναι όχι μόνο σοφό, αλλά και ευγενικό.
Η θεία ρίζα της ευγένειας είναι ότι ο Θεός δημιουργεί τον κόσμο προκειμένου να φανερωθούν οι ιδιότητες των ονομάτων Του, και κάθε όνομα απαιτεί συγκεκριμένες καταστάσεις. Μεταξύ αυτών των ονομάτων είναι οι "δευτεροβάθμιες αιτίες," ή τα "δημιουργημένα πράγματα" του κόσμου. Ο Θεός έχει καθιερώσει τις δευτεροβάθμιες αιτίες για έναν σκοπό, και το ευγενές άτομο δίνει στο καθένα την οφειλόμενη του άξια. Αυτό σημαίνει να αφήνεις την κάθε πραγματικότητα να πράξει την κατάλληλη λειτουργία του. Το πρόσωπο που επιθυμεί "να καταργήσει" τις δευτεροβάθμιες αιτίες εμφανίζει αγένεια προς τον Θεό.
Το θείο άτομο της ευγένειας είναι αυτός που βεβαιώνει ό,τι ο Θεός έχει βεβαιώσει στη θέση όπου ο Θεός το έχει βεβαιώσει και με τον τρόπο με τον οποίο το έχει βεβαιώσει.
Ο Θεός δεν καθιέρωσε τις δευτεροβάθμιες αιτίες ασκόπως. Θέλησε να τις υπερασπίσουμε και να στηριχθούμε επάνω τους με θεία εμπιστοσύνη. Η Θεία Φρόνηση καθιστά αυτό γνωστό... Έτσι ο θείος και ευγενικής σοφός είναι αυτός που τοποθετεί τις δευτεροβάθμιες αιτίες όπου ο Θεός τις έχει τοποθετήσει. Κανένας δεν καταργεί τις δευτεροβάθμιες αιτίες εκτός από αυτόν που είναι ανίδεος ότι ο Θεός τις έχει βάλει εκεί. Κανένας δεν βεβαιώνει τις δευτεροβάθμιες αιτίες εκτός από έναν μεγάλο παιδευμένο , ένα άτομο της ευγένειας στη γνώση του Θεού.»
Πώς μπορεί όμως κάποιος να ξέρει τι ΕΙΝΑΙ κάτι πραγματικά στη ρίζα του, και τι είναι η οφειλόμενη του άξια;
«Έρχεται για να ξέρει τη μορφή της κατάστασης μέσω της βεβαίωσης της ύπαρξής του.»
Τι σημαίνει αυτό στην πραγματικότητα; Σημαίνει ότι σε κάθε γεγονός και σχέση της ζωής μας, ανεξάρτητα από την υποκειμενική μας συμπάθεια ή αντιπάθεια, πρέπει να μάθουμε να κάνουμε αυτό που είναι "ευτυχές," ή αντικειμενικό, και να αποφεύγουμε αυτό που είναι "απαγορευμένο," ή υποκειμενικό.
Το μυαλό μας, που είναι θολωμένο από τα "πέπλα των δευτεροβάθμιων αιτιών," ή της "υλικής πραγματικότητας," συχνά δεν ξέρει τη ρίζα κάποιου πράγματος. Αντίθετα, ο λόγος μας, μας λέει συχνά ότι το πράγμα είναι ίδιο με την ουσία του. Εάν αντιμετωπίζουμε κάτι που είναι όμορφο και ευχάριστο στις αισθήσεις, μπορούμε να σκεφτούμε εσφαλμένα ότι είναι όμορφο και ευχάριστο στη ρίζα του.
Και πάλι, χρειάζεται να ρωτήσουμε: Τι σημαίνει αυτό "να δώσεις σε κάθε πράγμα αυτό που του οφείλεται;"
«Οπού και να γυρίζεις, υπάρχει το πρόσωπο του Θεού.
Όταν βλέπεις το σκοτάδι, την φρίκη της πραγματικότητας στην οποία ζούμε, βλέπεις ένα πρόσωπο του Θεού.
Στα Αραβικά, το "πρόσωπο" δηλώνει την ουσία ή την πραγματικότητά κάπου πράγματος. Όταν πει κανείς, ότι ο Θεός γυρίζει το πρόσωπό του προς κάποιον, σημαίνει ότι φανερώνει την πραγματικότητά του σε εκείνον μέσω της αυτό-κοινοποίησης του.
Εάν το μόνο πρόσωπο του Θεού που ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ να δούμε, είναι "το καλό του και το πρόσωπο της αγάπης" – τότε το άλλο θα φανερωθεί στη ζωή μας με άλλους τρόπους. Είναι λίγο σαν να είσαι "ερωτευμένος" με κάποιον που έχει ορισμένα χαρακτηριστικά που αποφασίζεις να δοκιμάσεις να τα αλλάξεις, ή να τα "ανεχθείς" (συχνά με την μερική αλλαγή δικών σου χαρακτηριστικών). ΔΕΝ ΑΓΑΠΑΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΚΕΙΝΟΝ ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ. Και το ίδιο ισχύει και στην "αγάπη στον Θεό μας." Πώς μπορούμε ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ, εάν αρνούμαστε πλήρως τη ΜΙΣΗ από την ύπαρξή του; Εάν θέτουμε εμάς ως δικαστές και κριτές προς το ποιο μέρος του κόσμου, ποιο μέρος της ύπαρξης, ποιο μέρος του ΘΕΟΥ, είναι αποδεκτό και "εντάξει"?
«Ο Θεός είναι η ρίζα όλων των "ευγενών γνωρισμάτων του χαρακτήρα" Είναι επίσης η ρίζα των “ βασικών γνωρισμάτων του χαρακτήρα.”
Έχοντας δημιουργηθεί με θεία μορφή, το άτομο αγκαλιάζει όλα τα θεία ονόματα και εμπεριέχει μέσα του τα γνωρίσματα του χαρακτήρα όλου του Θεού. Η στοιχειώδης εργασία του πνευματικού ταξιδιώτη είναι να φέρει τα ονόματα και τα γνωρίσματα του χαρακτήρα από τη λανθάνουσα κατάσταση στην επικαιρότητα στην τέλεια ισορροπία και αρμονία. Όλα τα γνωρίσματα του χαρακτήρα, και τα ευγενή και τα βασικά, που γίνονται προφανή στο άτομο βρίσκονται στην έμφυτη διάθεσή του. Ανήκουν σε εκείνον πραγματικά, όχι μεταφορικά ή ως δανεισμός. Με τον ίδιο τρόπο, ο Θεός κατέχει κάθε όνομα με το οποίο έχει ονομαστεί - συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας, που δίνει τη ζωή, και που την σκοτώνει, που παρακρατά και απονέμει, που χρησιμοποιεί, εξαπάτηση, δόλο, διακωμώδηση, απόφαση, διάταγμα, γέλιο, που χαίρεται, κατάπληξη, που λαμβάνει χαρωπά, συγχώρεση, φιλευσπλαχνία, οργή, κλπ... κλπ....»
Το να ζήσουμε σε μια κατάσταση, στη οποία αρνούμαστε το δικαίωμα των αποκαλούμενων " βασικών γνωρισμάτων του χαρακτήρα " να υπάρξουν, να τα θεωρούμε "σφάλμα" ή "σατανική αυταπάτη," είναι σαν να αρνούμαστε πλήρως τη μισή ύπαρξη, το μισό του Θεού - σαν να τον απορρίπτουμε, σαν να μην τον αγαπάμε. Αν αγαπήσουμε μόνο εκείνα τα στοιχεία του, που το περιορισμένο ανθρώπινο μυαλό μας θεωρεί "αποδεκτά" και αν "μισήσουμε" εκείνα τα στοιχεία του που δεν είναι "ευχάριστα" και επιθυμητά στη υλική μας βολή – τότε πρόκειται να αγαπήσουμε υποκειμενικά μόνο εκείνο το κομμάτι του εαυτού που είναι "αποδεκτό." Και αυτό είναι το κρίσιμο σημείο. ΝΑ ΑΠΟΔΕΧΘΟΥΜΕ τον εαυτό, με ΟΛΑ του τα στοιχεία. Αυτό ΔΕΝ σημαίνει να "επιδεικνύουμε" κάθε αρνητικό γνώρισμα του χαρακτήρα, σημαίνει ότι το αποδεχόμαστε, το αγαπάμε, και προσπαθούμε πάντα να επιλέγουμε να φανερώνουμε τα ευγενή γνωρίσματα και να διοχετεύουμε τα βασικά γνωρίσματα παραγωγικά. Για να αγαπήσουμε αντικειμενικά, όλα αυτά που ΕΙΝΑΙ, άνευ όρων, και το φως και το σκοτάδι, και να μην παρεμβαίνουμε ΠΟΤΕ στη Ελεύθερη Βούληση του άλλου να επιλέγει, να κάνει ή να είναι όπως εκείνος βλέπει ότι πρέπει, είναι ένα από τα κλειδιά, μια από τις «απλές κατανοήσεις».
Φυσικά, συγχρόνως, πρέπει να αρνηθούμε την παραβίαση της δικιάς μιας Ελεύθερης Βούλησης . Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι απαραίτητο να δρούμε "ενάντια" σε κάτι, αλλά να ενεργήσουμε μόνο "για το πεπρωμένο μας". Και εδώ, έχουμε μια άλλη ωραία παραβολή από το «Ευαγγέλιο του Sri Ramakrishna» (Η μετάφραση από τα αγγλικά είναι και πάλι δική μου, δηλαδή ερασιτεχνική)
Ο δάσκαλος λέει στους μαθητές του: Αφήστε με να σας πω μια ιστορία. Σε ένα δάσος ζούσε ένας άγιος άνθρωπος που είχε πολλούς μαθητές. Μια ημέρα τους δίδαξε πως να βλέπουν τον Θεό σε όλα τα όντα και επομένως να υποκλίνονται σε όλα.
Ένας μαθητής πήγε στο δάσος να συλλέξει ξύλο για τη θυσιαστική φωτιά. Ξαφνικά άκουσε μια κραυγή: "Φύγετε από τον δρόμο! Ένας τρελός ελέφαντας έρχεται".
Όλοι εκτός από τον μαθητή του αγίου ανθρώπου έτρεξαν να σωθούν. Σκέφτηκε ότι και ο ελέφαντας ήταν ο Θεός σε άλλη μορφή. Έτσι γιατί θα έπρεπε να τρέξει μακριά από αυτόν; Στάθηκε ακίνητος, υποκλίθηκε στο ζώο, και άρχισε να τραγουδά τους ύμνους του.
Ο mahut (χειριστής) του ελέφαντα φώναξε: "Τρέξτε μακριά! Τρέξτε μακριά!" Αλλά ο μαθητής δεν κινήθηκε.
Το ζώο τον άρπαξε με την προβοσκίδα του, τον πέταξε σε μια πλευρά, και συνέχισε τον δρόμο του. Χτυπημένος και μωλωπισμένος, ο μαθητής βρέθηκε ασυναίσθητος στο έδαφος. Ακούγοντας τι είχε συμβεί, ο δάσκαλός του και οι αδελφοί μαθητές του πήγαν και τον έφεραν στο ερημητήριο. Με τη βοήθεια κάποιων φαρμάκων επανέκτησε σύντομα. Κάποιος τον ρώτησε, "αφού ήξερες ότι ο ελέφαντας ερχόταν γιατί δεν άφησες την θέση σου;" "Μα," είπε εκείνος, "ο δάσκαλός μας, μας είπε ότι ο Θεός ο ίδιος έχει πάρει όλες αυτές τις μορφές, των ζώων καθώς επίσης και των ανθρώπων. Επομένως, σκεπτόμενος ότι ήταν μόνο ο Θεός/ελέφαντας που ερχόταν, εγώ δεν έτρεξε μακριά.".
Σε αυτό ο δάσκαλος είπε: "Ναι, παιδί μου, είναι αλήθεια ότι ο Θεός/ελέφαντας ερχόταν, αλλά ο Θεός/mahut σου απαγόρευσε να μείνεις εκεί. Δεδομένου ότι όλα είναι εκδηλώσεις του Θεού, γιατί δεν άκουσες τον Θεό στον mahut;"
Ο Θεός δημιουργεί το αγαθό και το κακό, το άσχημο και το όμορφο, το ευθύ και το στριμμένο, το ήθος και τον ανήθικο.
Τώρα, ΠΩΣ να παραδεχτούμε το ΟΛΟ? Πώς να ΑΓΑΠΑΜΕ τον ΘΕΟ με όλα του τα πολλά στοιχεία? Πώς να δίνουμε σε κάθε πράγμα αυτό που του οφείλεται?
Βιώνουμε ΟΛΑ ΑΥΤΑ? Η απάντηση είναι "και ναι και όχι."
Είναι εύκολο να γίνει η ακόλουθη λάθος σκέψη "Δεδομένου ότι υπάρχει μόνο Ένα Όν που διαπερνά όλα τα πράγματα, ο Θεός είναι παρών σε όλα, στο αγαθό και στο κακό το ίδιο. Επομένως, δεν υπάρχει καμία διαφορά μεταξύ καλού και του κακού και όλα επιτρέπονται."
Πρέπει να δούμε ότι το κακό είναι πραγματικό στο επίπεδό του και υπάρχει ακριβώς έτσι ώστε ο άνθρωπος να αντιμετωπίζει τη δυσάρεστη κατάσταση τόσο πραγματική όπως ο ίδιος - για να αναγκαστεί από τη φύση του να επιλέξει μεταξύ του ευθύ μονοπατιού που οδηγεί στην ισορροπία, την αρμονία, και την ευτυχία και τα στριμμένα μονοπάτια που οδηγούν στη δυσαναλογία, την ανισορροπία και την εξαθλίωση.
Από την άποψη του Θεού, όλα τα μονοπάτια είναι «ευθεία», αλλά αυτή είναι η άποψη του Θεού που κατανοεί όλα τα ονόματα και όλες τις δυνατότητες. Δεν είναι το άποψη του Θεού οδηγού, ο οποίος επιθυμεί την τελειότητα και την ευτυχία της ανθρωπότητας.
«Από την άποψη του Αμιγούς Είναι, δεν υπάρχει παρά το αγαθό. Αλλά μόλις λαμβάνεται η ύπαρξη υπόψη, το αγαθό αναμιγνύεται εξ ορισμού με το κακό. Τα ανθρώπινα όντα δεν είναι αμιγής, και βρίσκονται αντιμέτωπα με τις επιλογές του καλού και κακού. Τα ανθρώπινα όντα τοποθετούνται μέσα στον κόσμο σε ένα πλαίσιο άλλων υπαρχόντων πραγμάτων και αναγκάζονται να επιλέξουν το αγαθό, καλύτερο, το κακό και το χειρότερο. Αν και τα αγαθά και τα κακά όλα φανερώνουν τον Θεό ως πλήρως αγαθό. Τα κριτήρια που ιδρύονται στη σχέση από τη φύση των πραγμάτων και από τον Θεό μπορούν να θεωρηθούν ισοδύναμα όσο αφορά τα ανθρώπινα όντα. Ως εκ τούτου δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε την πραγματικότητα του καλού και του κακού στην τωρινή μας κατάστασή.
Τα ανθρώπινα όντα αναγκάζονται να διακρίνουν μεταξύ καλού και κακού σε κάθε στάδιο της ύπαρξής τους σε αυτόν τον κόσμο. Οι δευτεροβάθμιες αιτίες υποθέτουν τις ιδιότητες των ονομάτων του, και ο κόσμος είναι γεμάτος με γέννες και σκοτωμούς, συγχώρεσης και εκδίκησης, εξύψωσης και ταπεινώσεις, καθοδήγησης και παραπλανήσεις σε όλα τα είδη των επιπέδων. Σε κάθε περίπτωση όπου περιλαμβάνονται ανθρώπινα ενδιαφέροντα , το άτομο πρέπει να δει τις δευτεροβάθμιες αιτίες ως καλές ή κακές. Ως εκ τούτου, τα ανθρώπινα όντα πρέπει ΠΑΝΤΑ να χωρίσουν την άποψη του Θεού από την δική τους άποψή.»
Πολλοί με την σκέψη αυτήν μόνο, τρελαίνονται.
«Δεδομένου ότι δεν υπάρχει τίποτα εκτός του αγαθού στην ύπαρξη και όλα τα μονοπάτια οδηγούν στο Θεό, έτσι επίσης όλα τα γνωρίσματα χαρακτήρα είναι ευγενή και κανένα δεν είναι βάση. Αλλά όλα τα γνωρίσματα του χαρακτήρα είναι ευγενή μόνο στην σχέση με τις οντολογικές τους ΡΙΖΕΣ. Μόλις τα τέσσερα επίπεδα καλού και κακού λαμβάνονται υπόψη, μερικά είναι ευγενή και κάποια βάση.
Προκειμένου να κατανοηθεί η διαφορά μεταξύ ευγενούς και βάσης σε αυτό που έχει σχέση την απόλυτη ευτυχία, τα ανθρώπινα όντα έχουν ανάγκη την οξυδέρκεια.
Η οξυδέρκεια είναι ένα θείο φως που ο Θεός δίνει στο άτομο που έχει πίστη στο «μάτι της διορατικότητάς του», ακριβώς όπως το φως που ανήκει στο μάτι της όρασης. Όταν ένα άτομο έχει αυτήν την οξυδέρκεια, το σημάδι του είναι σαν το φως του ήλιου μέσω του οποίου τα αντικείμενα εμφανίζονται στην όραση. Όταν το φως του ήλιου παρουσιάζεται, η όραση διαφοροποιεί τα αντίκειμαι. Διακρίνει το μεγάλο από μικρό, τον όμορφο από τον άσχημο, το λευκό από μαύρο, το κόκκινο, το κίτρινος, την κίνηση από την ακινησία, το μακρινό από το κοντινό, και το ψιλό σημείο από το χαμηλό. Με τον ίδιο τρόπο, το φως της οξυδέρκειας μέσω της πίστης διακρίνει τον αξιέπαινο από τον αξιοκατάκριτο.
Μερικοί από τους κατόχους της οξυδέρκειας έχουν φθάσει σε ένα σημείο όπου, στη θέα του ίχνους ενός προσώπου στο έδαφος - αν και το πρόσωπο το ίδιο δεν είναι παρόν - είναι σε θέση να πουν ότι είναι ευτυχές πρόσωπο ή δυστυχές πρόσωπο.
Αυτό είναι παρόμοιο με αυτό που γίνεται από έναν ιχνηλάτη που ακολουθεί τα ίχνη. Το φως της οξυδέρκειας προέρχεται άμεσα από τον Θεό, από την πηγή, σα να λέμε. Γι’ αυτό είναι σε θέση να δει όχι μόνο τον αξιέπαινο αλλά επίσης και τον αξιοκατάκριτο. Με άλλα λόγια, το φως της οξυδέρκειας ΕΙΝΑΙ η δυνατότητα ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ.
Νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα η σκηνή στο έργο του Tennessee William «Ξαφνικά το περασμένο καλοκαίρι» όπου η κα Venable λέει:
Είδαμε τα Encantadas, αλλά στα Encantadas είδαμε κάτι που ο Melville δεν είχε περιγράψει. Είδαμε τις μεγάλες θαλάσσιες-χελώνες να βγαίνουν από τη θάλασσα για να γεννήσουν τα αυγά τους... Μία φορά το χρόνο το θηλυκό της θαλάσσιας-χελώνας βγαίνει από την θάλασσα πάνω στην καυτή άμμο ενός ηφαιστειακού νησιού για να σκάψει έναν λάκκο στην άμμο και να καταθέσει τα αυγά της εκεί. Είναι ένα χρονοβόρο και φοβερό πράγμα, η κατάθεση των αυγών στους λάκκους, και όταν το τελειώσει η εξαντλημένη θηλυκή χελώνα σέρνεται πίσω στη θάλασσα μισό-πεθαμένη. Δεν βλέπει ποτέ τους απόγονούς της, αλλά εμείς τους είδαμε. Ο Sebastian ήξερε ακριβώς πότε τα αυγά θαλασσινών-χελωνών θα εκκολάπτονταν και επιστρέψαμε εγκαίρως...
Nellieble. Encantadas, εκείνοι οι σωροί των σβησμένων ηφαιστείων, εγκαίρως για να παρακολουθήσει την εκκόλαψη των θαλασσινών -χελωνών και της απελπισμένης φυγής τους στη θάλασσα! Η στενή παραλία είχε το χρώμα του χαβιάρι, ήταν όλη σε κίνηση! Αλλά και ο ουρανός ήταν σε κίνηση... Γεμάτος με σαρκοφάγα πουλιά και τον θόρυβο των πουλιών, φρικτές άγριες κραυγές - σαρκοφάγα πουλιά... Πέρα από την στενή μαύρη αμμουδιά του Encantadas τα μόλις γεννημένα χελωνάκια σκαρφαλώνουν έξω από τους λάκκους και αρχίσουν την φυγή τους προς την θάλασσα... για να δραπετεύσουν από τα σαρκοφάγα πουλιά που κατέστησαν τον ουρανό σχεδόν τόσο μαύρο όσο η παραλία!
Και η άμμος ήταν ζωντανή, ολοζώντανη, καθώς τα νεογέννητα χελωνάκια έκαναν την εξόρμησή τους για τη θάλασσα, ενώ τα πουλιά αιωρούνταν και ορμούσαν για να επιτεθούν και αιωρούνταν και ορμούσαν για να επιτεθούν! Βουτούσαν κάτω στα νεογέννητα χελωνάκια, τις γύριζαν για να εκθέσουν το μαλακό κάτω μέρος του κελύφους τους, το ξεσκίζανε λυσσασμένα και ξερίζωναν και έτρωγαν τη σάρκα τους. Ο Sebastian υπέθεσε ότι ενδεχομένως μόνο ένα εκατοστό του ενός τοις εκατό του αριθμού τους θα δραπέτευε στη θάλασσα...
Ο γιος μου έψαχνε το Θεό, θέλω να πω, για μια σαφή εικόνα του. Ξόδεψε όλη εκείνη την καυτή Ισημερινή μέρα στη σκούνα παρατηρώντας αυτό το πράγμα στην παραλία, μέχρις ότου ήταν πολύ σκοτεινά για να δει, και όταν κατέβηκε από τα ξάρτια είπε "καλά, τώρα τον είδα," και εννοούσε τον Θεό. Και για αρκετές εβδομάδες μετά από αυτό είχε πυρετό, ήταν ξέφρενος.»
Η σκυτάλη περνά τώρα σε εσάς …
«ΚΑΛΟ» και «ΚΑΚΟ» … (Υπ)άρχουν?
Πίστευε και μη, … ερεύνα !
To «ΚΑΛΟ» και το «ΚΑΚΟ» ... υπ-άρχουν ?
Απεστάλη: 18/06/2002, 14:49:36
