Μεταφερόμαστε παλιά, πολύ παλιά πίσω στο χρόνο και για την ακρίβεια στο 9.600,χρονολογία που στην οποία διεξάγεται ένας τρομερός πόλεμος μεταξύ των Υιών του Φωτός, τους Έλληνες και των Υιών του Σκότους, τους Άτλαντες. Οι τελευταίοι ήταν κατά κάποιο τρόπο μαθητευόμενοι των Ελλήνων αρκετές χιλιετίες, και οι Έλληνες τους έλεγαν να είναι υπομονετικοί, ώστε κάποτε να αποκτήσουν κι αυτοί τα μυστικά των μυστικών αλλά και «Γνώθι Σ' Αυτόν» - εξού και το όνομα ατλαντας, που σημαίνει «αυτός που έχει υπομονή».Οι ¶τλαντες όμως ανυπομονούσαν να γίνουν κι αυτοί σαν τους Έλληνες και επαναστάτησαν (υπόψιν ότι ποτέ δεν κακοποιήθηκαν σωματικά ή ψυχικά) , θέλοντας να φτάσουν τη σοφία των Ελλήνων. Ο πόλεμος που ακολούθησε είναι κάτι ασύλληπτο για τα σημερινά ανθρώπινα δεδομένα, αφού χρησιμοποιήθηκαν υπερόπλα φτιαγμένα από τους ίδιους τους Θεούς, αν και οι τελευταίοι είχαν προειδοποιήσει τα παιδιά τους, τους Έλληνες, να μην γίνει κάτι τέτοιο. Αποτέλεσμα ; Ολόκληρη η ήπειρος μέσα σε μια νύχτα καταβυθίστηκε, μέσα σε μια τρομαχτική καταιγίδα από λάβα και θειάφι. Όσοι απ’ τους Άτλαντες σώθηκαν κατέφυγαν στα παράλια της κοντινής ηπείρου (Αμερικής) και οι Έλληνες δυτικά, προς την Αλγερία όπου και διέσωσαν την αφήγηση της καταστροφής της ηπείρου.

Pigi apo : http://homepages.pathfinder.gr/the_unknowns/html/epsilon.htm

Πριν απο ενα μηνα περιπου, ειχα διαβασει ενα αρθρο οτι αυτος ο αμερικανος που υποστηριζε οτι η Κυπρος ειναι μερος της Ατλαντιδας, θα κατεβαινε στο νησι για να το αποδειξει. Μηπως ακουσατε κατι???

Ακουσε λοιπόν Σωκράτη μια πολύ παράξενη παράδοση που όμως είναι εντελώς αληθινή, όπως τη διηγήθηκε κάποτε ο πιο σοφός από τους επτά σοφούς, ο Σόλωνας...”
Πλάτων “Τίμαιος”
Ηταν πράγματι μια παράξενη παράδοση, μια θαυμαστή ιστορία αυτή που άκουσε ο Σόλωνας από τους Αιγύπτιους ιερείς και την κατέγραψε ο Πλάτωνας στους πασίγνωστους πια διαλόγους του “Τίμαιος” και “Κριτίας”. Μια ιστορία που παρά το ότι ο Πλάτωνας ισχυρίζεται ότι είναι εντελώς αληθινή συνεχίζει να παραμένει τυλιγμένη στη χρυσόσκονη του θρύλου και του μυστηρίου. Μια ιστορία για έναν θαυμαστό λαό της αρχαιότητας και μια εκπληκτική ήπειρο : τη θρυλική Ατλαντίδα που μεγαλούργησε για αιώνες ολόκληρους, γνώρισε την οργή του προστάτη της, Θεού Ποσειδώνα και καταποντίστηκε στα βάθη του ωκεανού…

Αλλα ο Θεός των Θεών, ο Δίας που κυβερνά εύνομα, κατάλαβε ότι ενας ενάρετος λαός είχε ξεστρατήσει και θέλησε να τον τιμωρήσει για να σωφρονιστεί και να φρονιμέψει. Συγκάλεσε λοιπόν όλους τους Θεούς στα σεβάσμια ανάκτορα του, που επειδή βρίσκονται στο κέντρο του κόσμου τα βλέπουν όλα καθαρά και αφού συγκεντρώθηκαν όλοι τους είπε…”
Πλάτων “Κριτίας”
Ο μισοτελειωμένος διάλογος του Πλάτωνα, έδωσε μια ακόμα νότα “σασπένς” σ΄αυτό το ιστορικό “θρίλερ” που έμελε να αναβιώσει και να βρεθεί στο επίκεντρο της επιστημονικής έρευνας και προσοχής κυρίως από τα 1882 και μετά.. Ηταν τότε που το μέλος του Αμερικανικου Κογκρέσου , ο Ιγνάτιος Ντόνελυ από τη Μινεσσότα έγραψε το “κλασικό” πια βιβλίο του “Ατλαντίδα, ο προκατακλυσμιαίος κόσμος”, με το οποίο προσπαθούσε να ερμηνεύσει το μεγάλο αυτό γρίφο, κάνοντας τους πρώτους συσχετισμούς με μια σειρά από στοιχεία και θέτοντας ουσιαστικά σε νέα βάση το μυστηριώδες ερώτημα :Υπήρξε η Ατλαντίδα ή την “γέννησε” απλώς η φαντασία του Πλάτωνα ; Και αν υπήρξε, πού βρίσκονται σήμερα τα “λείψανα” αυτού του μεγαλειώδους πολιτισμού ;
Η “ιστορία” που παραθέτει ο Πλάτωνας κάνει σαφέστατο λόγο για μια ήπειρο πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες, το γνωστό μας Γιβλαρτάρ, ένα στοιχείο που ώθησε τους περισσότερους ερευνητές να αναζητήσουν τα ίχνη της στον Ατλαντικό ωκεανό με τους περισσότερους “πόντους” σ΄αυτό το παιχνίδι συνεχόμενων αναπάντητων γρίφων να τους “κερδίζουν” οι Αζόρες και τα νησιά Μπίμινι στον Ατλαντικό ωκεανό, σε συνδιασμό πάντα με το ακόμα πιο περίπλοκο πάζλ του Τριγώνου των Βερμούδων.

« Κι όμως ... γυρίζει. »

Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ

ΜΟΛΙΣ ΜΑΣ ΒΑΛΑΝΕ INTERNET :D:D:D:D

Υπήρξε πράγματι η μυστηριώδης ήπειρος με τον υπέροχο πολιτισμό, που βυθίστηκε πριν από 11.500 χρόνια μέσα στα νερά του Ατλαντικού ωκεανού; Είναι αλήθεια όσα θαυμαστά αναφέρει ο Πλάτων για την Ατλαντίδα; Υπήρξαν κι άλλοι πολιτισμοί σε ακόμη παλαιότερα χρόνια; Συγκλονιστικά ερωτήματα, τα οποία, χιλιάδες χρόνια τώρα, δεν έχουν πάρει ικανοποιητικές απαντήσεις. Ας προσπαθήσουμε μαζί να ρίξουμε λίγο φως σε αυτό το βαθύ μυστήριο.

Το 350 π.Χ. ο Πλάτων, ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος, δημοσιεύει δύο διάλογους, τον Τίμαιο και τον Κριτία και ο κόσμος ακούει για πρώτη φορά το όνομα της Ατλαντίδας. Η ιστορία μιας βυθισμένης ηπείρου, στα εδάφη της οποίας άνθισε ένας εκπληκτικός πολιτισμός, είναι τόσο εντυπωσιακή και προκλητική, ώστε ο Αριστοτέλης την απορρίπτει αμέσως σαν φανταστική. Άλλοι, όμως, επιφανείς πολίτες και διανοούμενοι εκείνης της εποχής, δέχονται την αυθεντικότητά της και η διαμάχη αυτή, ανάμεσα στους υποστηρικτές και τους αρνητές της Ατλαντίδας, διαρκεί μέχρι τις μέρες μας.
Τα κείμενα του Πλάτωνα πυροδοτούν τη φαντασία ολόκληρης της ανθρωπότητας και στους αιώνες που έχουν κυλήσει από τότε, χιλιάδες τολμηροί άνθρωποι έχουν προσπαθήσει να βρουν κάποιο ίχνος της χαμένης ηπείρου.
Αμέτρητα εξάλλου είναι τα βιβλία που έχουν γραφτεί για την Ατλαντίδα και είναι χαρακτηριστικό πως σε μία βιβλιοθήκη της αμερικανικής πολιτείας της Βιρτζίνια, υπάρχει μια αίθουσα της οποίας όλα τα ράφια, από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι, περιέχουν βιβλία για τη μυστηριώδη ήπειρο.
Η ίδρυση στη Δανία του πριγκιπάτου της Ατλαντίδας με πρόεδρο τον πρίγκιπα Χριστιανό, είναι ενδεικτική της απήχησης που έχει αυτός ο γοητευτικός θρύλος σε μεγάλες ομάδες ατόμων.
Είναι σαφές ότι το κύρος του ονόματος του Πλάτωνα, έδωσε ιδιαίτερο βάρος στην αφήγηση και είναι απαραίτητο να τονίσουμε πως αυτή δεν παρουσιάστηκε σαν μύθος ή αλληγορία, αλλά σαν πραγματικό ιστορικό γεγονός.
Ας δούμε όμως τα κυριότερα σημεία αυτής της εξιστόρησης.

Τίμαιος και Κριτίας

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, ο Σόλων, ο σοφός Αθηναίος νομοθέτης, επισκέφτηκε γύρω στο 600 π.Χ. την αιγυπτιακή πόλη Σαΐδα. Εκεί ήρθε σε επαφή με τους ιερείς της πόλης και ζήτησε να του δώσουν στοιχεία μέσα από τα αρχεία τους, σχετικά με την προέλευση του ελληνικού πολιτισμού. Τόνισε δε πως δεν ενδιαφερόταν για μύθους, παρά μόνο για πραγματικά ιστορικά γεγονότα. Οι Αιγύπτιοι ιερείς τον πληροφόρησαν ότι ενώ τα αρχαία γραπτά των περισσοτέρων λαών είχαν καταστραφεί από φωτιές, πλημμύρες και πολέμους, τα αρχεία της Αιγύπτου είχαν διατηρηθεί γιατί ήταν χαραγμένα επάνω σε πέτρες οι οποίες φυλάσσονταν στα υπόγεια των ναών.
Ένα από αυτά τα χρονικά είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την πόλη της Αθήνας και τους Έλληνες και αναφερόταν σε γεγονότα που διαδραματίστηκαν 9.000 χρόνια πριν από εκείνη την εποχή.
Εκείνους τους μακρινούς καιρούς, είπαν οι αιγύπτιοι ιερείς στον Σόλωνα, η Αθήνα ήταν η πιο λαμπρή πόλη και υπερτερούσε απ’ όλες τις άλλες και σε αρετή και σε σοφία. Πολλά και θαυμαστά ήταν τα κατορθώματα των Αθηναίων, αλλά το μεγαλύτερο απ’ αυτά ήταν η απόκρουση και η ήττα μιας ισχυρής στρατιωτικής δύναμης που εμφανίστηκε ξαφνικά από τη δύση και άρχισε να κατακτά το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και της Ασίας. Οι εισβολείς αυτοί είχαν έρθει από ένα νησί που βρισκόταν πέρα από τα στενά που οι γεωγράφοι της εποχής ονόμαζαν Στήλες του Ηρακλή (το σημερινό Γιβραλτάρ). Αυτό το νησί ήταν μεγαλύτερο από τη Λιβύη και την Ασία μαζί και ήταν το πέρασμα για άλλα νησιά που βρίσκονταν στον Ατλαντικό ωκεανό, καθώς και για μια ήπειρο, στην άλλη πλευρά του ωκεανού (είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι ο Πλάτων μιλάει εκείνη την εποχή για την Αμερική).
Το όνομα της χώρας των εισβολέων ήταν Ατλαντίδα και η ελληνική ονομασία της ήταν, το Νησί του Άτλαντα. Ο λαός που ζούσε σε αυτό το νησί είχε αναπτύξει ένα μεγαλειώδη πολιτισμό και είχε αποικίσει τα γύρω νησιά, καθώς και τμήματα των ηπείρων που βρίσκονταν στις δύο πλευρές του ωκεανού. Μέσα στα πλαίσια των κατακτητικών του εξορμήσεων, ο στρατός της Ατλαντίδας είχε εισβάλλει και κυριεύσει τη Βόρεια Αφρική φτάνοντας μέχρι τα σύνορα της Αιγύπτου, ενώ άλλα τμήματά του, πορευόμενα μέσω της Νότιας Ευρώπης, είχαν φτάσει έξω από τα ελληνικά σύνορα.
Ήταν φανερό πως οι εισβολείς είχαν πρόθεση να κατακτήσουν την Ελλάδα και την Αίγυπτο και να γίνουν κύριοι όλου του τότε γνωστού κόσμου. Καθώς όλες οι κατακτημένες χώρες είχαν εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια αντίστασης, έμεινε μόνο η Αθήνα για να αντιμετωπίσει αυτή την ισχυρή στρατιωτική δύναμη. Μετά από τρομακτικές συγκρούσεις και ηρωικές μάχες ο στρατός των Αθηναίων κατάφερε να επικρατήσει και απώθησε τους εισβολείς μέχρι έξω από τις Στήλες του Ηρακλή, σώζοντας τον μεσογειακό κόσμο από την σκλαβιά.
Και τότε, σε μια από αυτές τις χρονικές στιγμές που η Ιστορία κρατά την ανάσα της, ξέσπασε ένας φοβερός κατακλυσμός, συνοδευόμενος από ισχυρές σεισμικές δονήσεις και πλημμύρες. Μέσα σε μία μόνο μέρα και νύχτα χάθηκε όλος ο Αθηναϊκός στρατός και το νησί της Ατλαντίδας βυθίστηκε κάτω από τα νερά για πάντα.
Κάτω από ποιες συνθήκες, όμως, έγινε αυτή η χώρα τόσο ισχυρή και δημιούργησε ένα τόσο μεγάλο πολιτισμό; Απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα δίνει ο Πλάτων στο διάλογό του Κριτίας, στον οποίο περιγράφει με λεπτομέρειες το βασίλειο της Ατλαντίδας. Για τους ερευνητές που προσπαθούν να αποδείξουν σαν ιστορικό γεγονός την ύπαρξη της Ατλαντίδας, αυτό το κείμενο, με τις λεπτομερείς περιγραφές που περιέχει, θεωρείται εξαιρετικά σημαντικό.

Πλούτος και ευημερία

Καθώς ο Κριτίας αρχίζει την αφήγησή του για την Ατλαντίδα, κάνει γνωστό στους συνομιλητές του πως τα σχετικά χειρόγραφα του Σόλωνα βρίσκονταν στα χέρια του παππού του (του Κριτία), ο οποίος ήταν συγγενής και φίλος του μεγάλου νομοθέτη και πως «αυτά τα χειρόγραφα σώζονται ακόμη και σήμερα».
Σύμφωνα λοιπόν με αυτά τα κείμενα κάποτε οι θεοί μοίρασαν όλη τη Γη και στον Ποσειδώνα δόθηκε το νησί της Ατλαντίδας. Σε ένα λόφο, στο κέντρο του νησιού, κατοικούσε ένας από τους πρώτους ανθρώπους, ο Ευήνωρας, με τη γυναίκα του Λευκίππη. Από αυτούς γεννήθηκε η μοναχοκόρη τους Κλειτώ. Όταν έφτασε σε ηλικία γάμου ο Ποσειδώνας την έκανε ταίρι του και πλάγιασε μαζί της. Από αυτή την ένωση γεννήθηκαν πέντε ζευγάρια δίδυμα αγόρια, στα οποία ο πατέρας τους αργότερα μοίρασε σε ίσα μέρη όλο το βασίλειο.
Στο λόφο που κατοικούσε η Κλειτώ και ο οποίος βρισκόταν ακριβώς στο κέντρο του νησιού, ο Ποσειδώνας έχτισε κατοικία και για να μη μπορεί κανένας θνητός να πλησιάζει οχύρωσε το μέρος δημιουργώντας γύρω του δύο ζώνες στεριάς και τρείς ζώνες θάλασσας οι οποίες είχαν απόλυτα κυκλικό σχήμα.
Αυτή την περιοχή, που ήταν η καλύτερη του νησιού, την έδωσε ο Ποσειδώνας στον πρωτότοκο γιο του, τον Άτλαντα και τον έκανε βασιλιά όλου του νησιού. Από αυτόν ονομάστηκε και ο γύρω ωκεανός Ατλαντικός.
Οι υπόλοιποι γιοι του πήραν τα εξής ονόματα, με τη σειρά που γεννήθηκαν: Εύμηλος, Αμφήρης, Ευαίμονας, Μνησέας, Αυτόχθονας, Ελάσιππος, Μήστορας, Αζάης και Διαπρεπής.
Ο Άτλαντας απόκτησε πολλούς απογόνους και αυτοί κράτησαν την εξουσία για πολλές γενιές, γιατί ο καθένας έκανε βασιλιά τον πρωτότοκο γιο του. Όλοι αυτοί ζούσαν μέσα σε απέραντο πλούτο καθώς το νησί, αλλά και οι γύρω αποικίες, τους προμήθευαν σε μεγάλες ποσότητες ότι λαχταρούσε η καρδιά τους. Το υπέδαφος του νησιού ήταν πλούσιο σε μέταλλα και κυρίως σε ορείχαλκο, ο οποίος τότε ήταν το πιο πολύτιμο μέταλλο, εκτός από τον χρυσό. Μπορούσε ακόμη να βρει κανείς στο νησί όλα τα είδη ξυλείας σε μεγάλες ποσότητες. Υπήρχε μεγάλη ποικιλία από ήμερα και άγρια ζώα, καθώς και ένα μεγάλο κοπάδι από ελέφαντες. Για όλα αυτά τα ζώα υπήρχαν μεγάλα βοσκοτόπια με πλούσια βοσκή. Έβρισκε κανείς ακόμη, φυτά, χορταρικά, ρίζες, μυρωδικά, χλωρούς και ξηρούς καρπούς, σιτάρι και κριθάρι, όσπρια και ότι άλλο μπορεί να φυτρώνει σε μια ευλογημένη γη.

Τα Παλάτια και οι Ναοί

Στο κέντρο του νησιού, στην αρχαία μητρόπολη, εκεί που ήταν η κατοικία του Ποσειδώνα, έχτισαν οι κατοπινοί βασιλιάδες καινούρια παλάτια και καθώς ο καθένας πρόσθετε και κάτι στα έργα του προκατόχου του, τα κτίσματα αυτά με τα χρόνια έγιναν αξιοθαύμαστα για το μεγαλείο και την ομορφιά τους.
Στη συνέχεια ο Πλάτων, με το στόμα του Κριτία, περιγράφει με λεπτομέρειες τα μεγάλα τεχνικά έργα που έκαναν οι κάτοικοι της Ατλαντίδας, ώστε να μπορούν τα πλοία από τη θάλασσα να φτάνουν μέχρι το εσωτερικό του νησιού.
Στο κεντρικό τμήμα του νησιού, εκεί όπου βρισκόταν το παλάτι του εκάστοτε βασιλιά, στο σημείο που είχαν πλαγιάσει μαζί για πρώτη φορά ο Ποσειδώνας και η Κλειτώ, οι κάτοικοι της Ατλαντίδας έχτισαν ιερό ναό, αφιερωμένο στους δύο θεούς. Σε αυτό το ναό, που ήταν περιτριγυρισμένος από μία μάντρα κατασκευασμένη από χρυσό, απαγορευόταν αυστηρά στους κοινούς θνητούς να πλησιάσουν.
Υπήρχε όμως και ναός που ανήκε αποκλειστικά στον Ποσειδώνα και ο Πλάτων σημειώνει πως ήταν «βαρβαρικής τεχνοτροπίας». Αναφέρει συγκεκριμένα πως η εξωτερική του όψη ήταν ντυμένη με ασήμι, εκτός από τις γωνίες που ήταν ντυμένες με χρυσάφι. Στο εσωτερικό, η οροφή ήταν κατασκευασμένη από ελεφαντοκόκαλο, με στολίδια από χρυσάφι και μπρούντζο, ενώ οι τοίχοι, οι κολόνες και το πάτωμα ήταν σκεπασμένα με μπρούντζο. Μέσα στο ναό υπήρχε άγαλμα του Ποσειδώνα που τον παρίστανε να οδηγεί άρμα με έξι φτερωτά άλογα. Αυτό το άγαλμα ήταν τόσο ψηλό, ώστε το κεφάλι του άγγιζε την οροφή του ναού. Γύρω του δε υπήρχαν τα αγάλματα εκατό Νηρηίδων καθισμένων σε ισάριθμα δελφίνια. Έξω από το ναό ήταν στημένες οι εικόνες όλων των ανδρών και γυναικών που κατάγονταν από τους δέκα πρώτους βασιλιάδες. Υπήρχαν ακόμη δύο βρύσες, μία με ζεστό και μία με κρύο νερό, τις οποίες είχε κατασκευάσει ο Ποσειδώνας για την αγαπημένη του Κλειτώ. Αυτές οι βρύσες με τα θαυματουργά νερά τους εξυπηρετούσαν όλο το βασίλειο και γι’ αυτό το λόγο οι κάτοικοι της Ατλαντίδας είχαν κατασκευάσει δεξαμενές και λουτρά.
Στα νησιά που περικύκλωναν την ακρόπολη ήταν κατασκευασμένα γυμναστήρια για τους άντρες, καθώς και ένας μεγάλος ιππόδρομος. Γύρω από τον ιππόδρομο βρίσκονταν κατοικίες για τους σωματοφύλακες των βασιλέων.
Στη συνέχεια ο Κριτίας περιγράφει τα λιμάνια των εσωτερικών νησιών και τη διώρυγα η οποία τα ένωνε με το κεντρικό λιμάνι. Αναφέρει δε χαρακτηριστικά πως η διώρυγα και το λιμάνι ήταν γεμάτα από πλοία και εμπόρους που έφταναν εκεί από όλα τα μέρη του κόσμου και ο θόρυβος από τις φωνές και από τα εμπορεύματα που ξεφόρτωναν ήταν μεγάλος.

Η υπόλοιπη χώρα

Αρχίζοντας τη διήγησή του για τα φυσικά χαρίσματα του νησιού, ο Κριτίας λέει πως στο κέντρο του νησιού υπήρχε ένας μεγάλος επίπεδος κάμπος, ο οποίος από το νότιο μέρος του νησιού κατέβαινε ως τη θάλασσα. Γύρω από τον κάμπο υπήρχαν μεγάλα, πανέμορφα βουνά τα οποία τον προστάτευαν από τους βοριάδες. Ανάμεσα σε αυτά τα βουνά υπήρχαν πολλά και πλούσια χωριά κι ακόμη λιβάδια, ποτάμια, λίμνες και βοσκοτόπια για όλα τα ζώα, ήμερα και άγρια.
Στη συνέχεια αναφέρει πως οι κάτοικοι της Ατλαντίδας, με την πραγματοποίηση μεγάλων και δύσκολων τεχνικών έργων, είχαν αυξήσει σημαντικά την παραγωγικότητα του κάμπου. Κατάφερναν έτσι να παίρνουν δύο σοδειές το χρόνο.
Ο πληθυσμός της Ατλαντίδας ήταν αμέτρητος, ήταν όμως μοιρασμένος σε χωριά και συνοικισμούς και κάθε χωριό και συνοικισμός είχε το δικό του αρχηγό. Κάθε Περιοχή ήταν υποχρεωμένη να δίνει ένα καθορισμένο αριθμό πολεμιστών για τις ανάγκες του στρατού. Σε περίπτωση πολέμου αυτός ο αριθμός αυξανόταν σημαντικά. Υπήρχαν δέκα χιλιάδες πολεμικά άρματα και χίλια διακόσια πολεμικά πλοία.
Ο βασιλιάς της κάθε περιοχής είχε απόλυτη εξουσία επάνω στους υπηκόους του, μια και ήταν ο ίδιος νομοθέτης και κριτής. Οι σχέσεις όμως ανάμεσα στους βασιλιάδες, καθώς και η άσκηση της εξωτερικής εξουσίας, καθορίζονταν από τις διατάξεις του Ποσειδώνα, όπως όριζε ο πανάρχαιος νόμος που οι δέκα πρώτοι βασιλιάδες είχαν χαράξει πάνω σε μια μπρούντζινη στήλη, η οποία βρισκόταν μέσα στο ναό του θεού. Κάθε πέντε χρόνια περίπου, οι βασιλιάδες όλων των περιοχών μαζεύονταν στην πρωτεύουσα και εξέταζαν όλα τα ζητήματα του κράτους. Στη διάρκεια αυτών των συναντήσεων που είχαν και τελετουργικό χαρακτήρα, θυσίαζαν ταύρους στον Ποσειδώνα για να τον ευχαριστήσουν.
Οι σχέσεις μεταξύ των βασιλιάδων καθορίζονταν από νόμους οι οποίοι όριζαν ότι κανένας βασιλιάς δεν επιτρεπόταν να επιτεθεί σε άλλο βασιλιά και ότι αν σε κάποια πολιτεία ο βασιλιάς κινδύνευε να καθαιρεθεί, οι άλλοι βασιλιάδες θα έσπευδαν να τον βοηθήσουν. Σε περίπτωση πολέμου οι αποφάσεις ήταν συλλογικές, αλλά η αρχηγία ανήκε στη γενιά του Άτλαντα.
Συνεχίζοντας ο Κριτίας, λέει πως όλο το διάστημα που οι κάτοικοι της Ατλαντίδας ακολουθούσαν τους νόμους που είχε θέσει ο Ποσειδώνας, ήταν συνετοί και προόδευαν. Με το πέρασμα του καιρού όμως το θεϊκό στοιχείο υποχώρησε και ήρθαν στην επιφάνεια όλα τα ανθρώπινα ελαττώματα. Όταν η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο, ο Δίας, ο θεός των θεών, αποφάσισε να τιμωρήσει αυτό το λαό για να του βάλει μυαλό. Κάλεσε τότε όλους τους θεούς στο λαμπρό ανάκτορό του για να πάρουν αποφάσεις.
Δυστυχώς το κείμενο του Πλάτωνα τελειώνει εδώ (έχει χαθεί η συνέχεια) κι έτσι δεν ξέρουμε τι άλλο είχε γράψει ο μεγάλος φιλόσοφος για το σπουδαίο αυτό ζήτημα. Ξέρουμε πάντως πως επακολούθησε ο καταποντισμός της Ατλαντίδας.

Έγραψε την αλήθεια ο Πλάτων;

Διαβάζοντας την λεπτομερέστατη περιγραφή του έλληνα φιλόσοφου, δυσκολεύεται κανείς να πιστέψει πως το κείμενο αυτό είναι ένα «ευγενές ψέμα» όπως είπε ο άγγλος καθηγητής Τζόβετ, ο καλύτερος μεταφραστής του Πλάτωνα στη αγγλική γλώσσα.
Εξετάζοντας αντικειμενικά τα στοιχεία που περιέχονται στους δύο διάλογους του Πλάτωνα μπορούμε να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα. Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Κριτίας, γνωρίζοντας ότι ο Σωκράτης εκτιμούσε και αναζητούσε την αλήθεια, τον διαβεβαιώνει ότι η ιστορία του, «αν και φαίνεται παράξενη, είναι όμως αληθινή». Για να ενισχύσει δε, ακόμη περισσότερο, την άποψή του αναφέρει πως «την εγγυήθηκε ο Σόλωνας, ο μεγαλύτερος νομοθέτης μας, ο οποίος την διηγήθηκε στον παππού μου τον Δροπίδη». Η παράθεση όλων αυτών των λεπτομερειών από τη μεριά του Πλάτωνα, θεωρείται από τους υπέρμαχους της ύπαρξης της Ατλαντίδας, σαν ενδεικτική του γεγονότος ότι ο Κριτίας έλεγε μια ιστορία «παράξενη, αλλά αληθινή». Από την πλευρά όμως αυτών που απορρίπτουν την ύπαρξη της Ατλαντίδας, υποστηρίζεται ότι οι λεπτομέρειες αυτές είναι απλά ένα λογοτεχνικό τέχνασμα του Πλάτωνα για να αιχμαλωτίσει την προσοχή του αναγνώστη.
Κάποιοι άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι οι αιγύπτιοι ιερείς διηγήθηκαν απλώς στον Σόλωνα τις λαϊκές παραδόσεις κάποιας αρχαίας εισβολής, όπως κάποιου μυστηριώδους θαλάσσιου λαού, ο οποίος γύρω στον 13ο π.Χ. αιώνα, κατέστρεψε πρώτα τον Μυκηναϊκό πολιτισμό και στη συνέχεια επιτέθηκε με θαλάσσιες αποβάσεις στη Αίγυπτο. Βεβαίως στα μνημεία της Αιγύπτου υπάρχουν χαραγμένες πληροφορίες για τον «Θαλάσσιο λαό», αλλά αναφέρεται σαφώς ότι αυτοί οι εισβολείς αποκρούστηκαν από τον Ραμσή Γ.
Ακόμη και την εποχή του Πλάτωνα όμως, η λύση αυτού του μυστηρίου δεν ήταν και τόσο απλή υπόθεση. Ο Ηρόδοτος, αν και είχε ακούσει για ένα λαό με το όνομα Άτλαντες, οι οποίοι κατείχαν την ενδοχώρα της Λιβύης, δεν αναφέρει τίποτα στα γραπτά του για την βυθισμένη ήπειρο. Αν και ο Αριστοτέλης, όπως είδαμε, απέρριψε αυτή την ιστορία, άλλοι σοφοί της εποχής, όπως ο Κράντωρ, την αποδέχτηκαν σαν αληθινή. Μάλιστα ο Κράντωρ υποστήριζε ότι δικοί του φίλοι είχαν δει με τα μάτια τους τις δύο στήλες στις οποίες αναγράφονταν τα γεγονότα..
Μεταγενέστεροι ερευνητές και γεωγράφοι όπως ο Στράβων, ο Πλίνιος και ο Ποσειδώνιος, σε εποχές που ο γνωστός κόσμος ήταν πολύ ευρύτερος απ’ ότι στην εποχή του Πλάτωνα, απόφευγαν να υποστηρίξουν σαν αληθινή την ύπαρξη της Ατλαντίδας, χωρίς όμως να την απορρίπτουν κιόλας.
Στα χρόνια του Μεσαίωνα η υπόθεση της Ατλαντίδας ήταν ξεχασμένη, η ανακάλυψη όμως μιας νέας ηπείρου, της Αμερικής, την έφερε πάλι στην επιφάνεια. Το μεγάλο ταξίδι του Κολόμβου έδωσε σάρκα και οστά στην πιθανότητα να υπήρχε κάποτε ένα μεγάλο κομμάτι στεριάς στη μέση του Ατλαντικού ωκεανού.
Στα χρόνια της Αναγέννησης η Ατλαντίδα ήλθε πάλι στην επικαιρότητα και οι σχετικές διαμάχες συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Οι νεότερες έρευνες πάντως, βασισμένες στις σύγχρονες δυνατότητες της επιστήμης, απέχουν πολύ από το να την απορρίψουν σαν ένα «ευγενές ψέμα» και θεωρούν την ιστορία του Πλάτωνα σαν το αχνό, σκοτεινό περίγραμμα ενός από τα πιο σπουδαία συμβάντα της ιστορίας.
Είναι διαδεδομένη πλέον η πίστη τα τελευταία χρόνια, πως στο απώτατο παρελθόν, είναι πολύ πιθανόν να άνθισαν μεγάλοι πολιτισμοί στην επιφάνεια της γης, των οποίων την ύπαρξη ή αγνοούμε ή υποπτευόμαστε.
Ίσως το κείμενο του Πλάτωνα να εξωραΐζει πολλά πράγματα, ίσως να μην ήταν όλα τόσο τέλεια, προσωπική μας άποψη πάντως είναι ότι, η ιστορία της Ατλαντίδας έχει εξαιρετικά μεγάλες πιθανότητες να είναι αληθινή.
Καθώς οι έρευνες για τον εντοπισμό της συνεχίζονται σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης, ας ελπίσουμε πως κάποια μέρα θα βρεθεί ένα ατράνταχτο στοιχείο που να μας διαβεβαιώνει πως ναι, η Ατλαντίδα, η μυστηριώδης χαμένη ήπειρος, υπάρχει!

topic.asp?TOPIC_ID=1072 ---το μεγαλύτερο//κ έχει κ άλλα....

Σ’ ευχαριστώ πολύ για την διάθεση που είχες να παραθέσεις όλα αυτά τα στοιχεία.

Σε παρακαλώ, εάν έχεις τη δυνατότητα διαφώτισε με στο εξής:

Γράφεις:
Η ίδρυση στη Δανία του πριγκιπάτου της Ατλαντίδας με πρόεδρο τον πρίγκιπα Χριστιανό, είναι ενδεικτική της απήχησης που έχει αυτός ο γοητευτικός θρύλος σε μεγάλες ομάδες ατόμων.

ΠΟΤΕ ΕΓΙΝΕ ΑΥΤΟ?

Πλούτος και ευημερία
Σύμφωνα λοιπόν με αυτά τα κείμενα κάποτε οι θεοί.......... άλλο μπορεί να φυτρώνει σε μια ευλογημένη γη.

ΑΥΤΟ ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΛΙΓΑΚΙ ΜΕ «ΠΑΕΙ» ΣΕ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ.

Είναι διαδεδομένη πλέον η πίστη τα τελευταία χρόνια, πως στο απώτατο παρελθόν, είναι πολύ πιθανόν να άνθισαν μεγάλοι πολιτισμοί στην επιφάνεια της γης, των οποίων την ύπαρξη ή αγνοούμε ή υποπτευόμαστε.

ΟΣΟ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ!!!!

quote:

---

gasp!! Mα τι... [βλέπουν πάλι τα γκριζοπράσινα μάτια μου;]--έλεγε μια φίλη..
Eγώ λέω... Mα.. κανείς δεν χρησιμοποιεί πια την αναζήτηση;

topic.asp?TOPIC_ID=1072 ---το μεγαλύτερο//κ έχει κ άλλα....

---

<<Διότι η άγνοια φέρνει αλόγιστο θάρρος, ενώ η γνώση δισταγμό>>

Σίγουρα όλη η υπόθεση κινείται στην περιοχή του μύθου, αλλά υπάρχουν πολλά στοιχεία που συνηγορούν για το αντίθετο! Γιατί π.χ. ονομάζουμε Ατλαντικό τον ωκεανό?

Παραθέτω και το δεύτερο τμήμα του άρθρου, το οποίο περιέχει δυσεύρετα στοιχεία και το οποίο νομίζω έχει αρκετό ενδιαφέρον!

ΣΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΤΛΑΝΤΙΔΑΣ

Αν και καταστράφηκε πριν από 11.500 χρόνια περίπου, ο πολιτισμός της Ατλαντίδας έχει αφήσει, σύμφωνα με κάποιους σοβαρούς ερευνητές, σημαντικά ίχνη, τα οποία επιβεβαιώνουν αυτούς που υποστηρίζουν ότι η βυθισμένη ήπειρος υπήρξε πραγματικά.

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι μια φυσική καταστροφή, όσο μεγάλη κι αν είναι, μπορεί να εξαφανίσει μια ολόκληρη ήπειρο. Στην περίπτωση της Ατλαντίδας, έχει επικρατήσει μεταξύ των ερευνητών η άποψη, ότι μια σειρά μεγάλων καταστροφών, σε μια περίοδο εκατοντάδων χιλιάδων ετών, εξαφάνισε βαθμιαία τη μεγάλη ήπειρο μέχρι την τελική καταβύθισή της στον Ατλαντικό ωκεανό.
Υποστηρίζουν λοιπόν ότι η πρώτη μεγάλη καταστροφή συνέβη πριν από 800.000 χρόνια, στη διάρκεια της Μειόκαινης εποχής. Η δεύτερη, μικρότερης έντασης, πριν από 200.000 χρόνια και η τρίτη, πολύ μεγάλης έντασης, πριν από 80.000 χρόνια. Μετά από αυτήν βυθίστηκε το μεγαλύτερο μέρος της ηπείρου, με εξαίρεση ένα νησί, το οποίο ο Πλάτων ονόμαζε Ποσειδωνίς. Η τέταρτη και τελική καταστροφή, το 9.564 π.Χ. βύθισε και αυτό το νησί και μαζί του τον πολιτισμό της Ατλαντίδας.
Οι αναγνωρισμένες σήμερα πηγές, οι οποίες μπορούν να δώσουν κάποιες σοβαρές ενδείξεις για την ύπαρξη ή όχι της Ατλαντίδας, έχουν χωριστεί στις ακόλουθες πέντε κατηγορίες:
1°. Οι ενδείξεις των βυθομετρήσεων στον πυθμένα του Ατλαντικού ωκεανού.
2°. Η εξέταση της πανίδας και της χλωρίδας.
3°. Η ομοιότητα στις γλώσσες και τους εθνολογικούς τύπους.
4°. Η ομοιότητα λατρειών, πίστεων και αρχιτεκτονικής.
5°. Οι μαρτυρίες των αρχαίων συγγραφέων και οι αρχαϊκοί θρύλοι των κατακλυσμών.

Πηγή 1: Η χαρτογράφηση ολόκληρου του πυθμένα του Ατλαντικού ωκεανού από βρετανικές και αμερικανικές αποστολές, απέδειξε την ύπαρξη μιας τεράστιας υφαλορράχης με μεγάλο ύψος, στη μέση του ωκεανού, τα ψηλότερα σημεία της οποίας είναι λίγες δεκάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.
Οι έρευνες αυτές έφεραν στο φως και την ύπαρξη ηφαιστειακού υλικού το οποίο καλύπτει την υφαλορράχη, ενώ ίχνη του βρίσκονται σε όλο το πλάτος του ωκεανού, μέχρι τις ανατολικές ακτές της Αμερικής.
Είναι περισσότερο από σίγουρο ότι η περιοχή, σε μια μακρινή γεωλογική εποχή, μετρήσιμη όμως χρονικά, γνώρισε γιγαντιαία ηφαιστειακή δράση. Με βάση αυτές τις έρευνες, πολλοί επιστήμονες έχουν εκφράσει την άποψη ότι πριν από πολλές χιλιάδες χρόνια, τα Βρετανικά Νησιά αποτελούσαν μέρος μιας μεγαλύτερης νήσου ή ηπείρου, η οποία εκτεινόταν στο μεγαλύτερο μέρος του Ατλαντικού ωκεανού.
Πηγή 2: Η ύπαρξη όμοιων στοιχείων πανίδας και χλωρίδας σε ηπείρους που χωρίζονται μεταξύ τους από ωκεανό, είναι ένα μυστήριο που απασχολεί βιολόγους και βοτανολόγους. Επικρατεί η άποψη ότι κάθε είδος φυτού ή ζώου κατάγεται από ένα συγκεκριμένο μέρος της υφηλίου και από εκεί εξαπλώθηκε σιγά-σιγά και σε άλλους τόπους.
Το πρόβλημα αποκτά μια αποδεκτή λύση αν δεχθούμε ότι μεταξύ των ηπείρων υπήρξε κάποτε, σαν συνδετικός κρίκος, ένα μεγάλο κομμάτι γης ή μια άλλη ήπειρος, ώστε να διευκολυνθεί η μετανάστευση των φυτών και των ζώων.
Από ένα σημαντικό αριθμό ζώων, που ίχνη τους, από αρχαίες εποχές, βρέθηκαν σε περισσότερες από μία ηπείρους, θα αναφέρουμε κατ’ αρχήν τα απολιθώματα από καμήλες που έχουν βρεθεί στην Ινδία, την Αφρική, τη Νότια Αμερική και στο Κάνσας των ΗΠΑ. Ακόμη, από ευρήματα που ανακαλύφθηκαν στη Νεμπράσκα, εξάγεται το συμπέρασμα ότι η κοιτίδα του αλόγου ήταν η Βόρεια Αμερική. Η παρουσία αυτού του ζώου στην Ευρώπη και την Ασία, από τη λίθινη σχεδόν εποχή, μπορεί να εξηγηθεί μόνο με την ύπαρξη ξηράς ανάμεσα σε Ευρώπη και Αμερική. Κάτι παρόμοιο έχει συμβεί με τα βόδια και τα πρόβατα, ενώ λείψανα σπηλαίων λιονταριών, ίδιων με αυτά της Ευρώπης, βρέθηκαν και στη Βόρεια Αμερική.
Αν στραφούμε τώρα στο φυτικό βασίλειο, βλέπουμε ότι το μεγαλύτερο μέρος της χλωρίδας που υπήρχε στη Ευρώπη από τη Μειόκαινη εποχή, το συναντάμε και στην Αμερική αλλά και στην Αφρική. Θα πρέπει όμως να σημειώσουμε πως ένας σημαντικός αριθμός από αυτά τα φυτά, φύεται μόνο στην Ανατολική ακτή της Αμερικής και δεν το συναντάμε καθόλου από την πλευρά του Ειρηνικού ωκεανού. Είναι δηλαδή φανερό πως αυτά τα είδη της χλωρίδας ήρθαν στην αμερικανική ήπειρο από την πλευρά της Ανατολής.
Υπάρχουν ωστόσο ορισμένα είδη, όπως π.χ. η μπανάνα και το σιτάρι, για τα οποία έχουν βρεθεί αποδείξεις ότι καλλιεργούνταν από πανάρχαιες εποχές. Οι καλλιέργειες αυτές προϋποθέτουν έναν ακμάζοντα πολιτισμό, ο οποίος διέδωσε αυτές τις τεχνικές στις γειτονικές του ηπείρους και η ύπαρξη της Ατλαντίδας είναι ίσως η πιο πιθανή εξήγηση.
Πηγή 3: Ας περάσουμε τώρα στις γλώσσες και τους εθνολογικούς τύπους.
Διαβάζουμε στο βιβλίο «Γλωσσικές Οικογένειες» του Φαράρ: «Η γλώσσα των Βάσκων είναι μια μεμονωμένη γλώσσα που διατηρεί την ταυτότητά της σε μια γωνιά της Δυτικής Ευρώπης. Η δομή αυτής της γλώσσας μοιάζει μόνο με τις γλώσσες των ιθαγενών της Αμερικής και μόνο μ’ αυτές».
Το πρώτο έθνος που χρησιμοποίησε φωνητικό αλφάβητο στο ανατολικό ημισφαίριο ήταν οι Φοίνικες. Είναι αξιοσημείωτο ότι την ίδια περίπου αρχαία εποχή, συναντάμε ένα φωνητικό αλφάβητο ανάμεσα στο λαό των Μάγια που ζούσαν στην Κεντρική Αμερική. Οι παραδόσεις των Μάγια τοποθετούν την καταγωγή τους σε μια χώρα κάπου στη θάλασσα, προς την Ανατολή.
Ο Ωγκύστ λε Πλονζόν, Γαλλοαμερικανός γιατρός και συγγραφέας, που μελέτησε τους Μάγια έγραψε: «Το ένα τρίτο της γλώσσας των Μάγια είναι καθαρά ελληνικά. Ποιος έφερε τη γλώσσα του Ομήρου στην Αμερική; Ή, ποιος μετέφερε στην Ελλάδα τη γλώσσα των Μάγια; Η ελληνική είναι ένας κλάδος της σανσκριτικής. Είναι των Μάγια; Ή αυτές οι γλώσσες ήταν σύγχρονες;».
Εντύπωση ακόμη προκαλεί το γεγονός πως δεκατρία γράμματα από το αλφάβητο των Μάγια έχουν εκπληκτική ομοιότητα με τα ιερογλυφικά σημάδια του αιγυπτιακού αλφάβητου που αποδίδουν τα ίδια γράμματα. Μια ολόκληρη σειρά από τέτοιες συμπτώσεις, (τις οποίες, δυστυχώς, δεν μπορούμε να αναπτύξουμε εδώ και ίσως αποτελέσουν το θέμα ενός άρθρου σε προσεχές τεύχος) υποδηλώνουν την πιθανότητα να ήταν η Αίγυπτος, σε πανάρχαιες εποχές, μια αποικία της Ατλαντίδας.
Θα πρέπει ακόμη να αναφέρουμε πως υπάρχει μία, μη εξηγήσιμη, ομοιότητα ανάμεσα σε πολλές λέξεις της εβραϊκής γλώσσας και σε αντίστοιχες λέξεις της γλώσσας των Τσιαπενέκ, οι οποίοι είναι ένας από τους αρχαιότερους κλάδους της φυλής των Μάγια στην Κεντρική Αμερική.
Περνώντας τώρα στους εθνολογικούς τύπους, βλέπουμε ότι πολλοί απ’ αυτούς είναι κοινοί σε διαφορετικά και απομακρυσμένα μεταξύ τους, μέρη της γης.
Σε πολλά μνημεία της Κεντρικής Αμερικής ανακαλύπτουμε πρόσωπα νεγροειδούς τύπου και θα πρέπει εδώ να σημειώσουμε, πως σύμφωνα με την παράδοση, η Ατλαντίδα κατοικείτο από ερυθρές, λευκές, κίτρινες και μαύρες φυλές.
Το ιερό βιβλίο Πόπολ Βουχ αναφέρει μια πανάρχαια πατρίδα από την οποία οι λαοί της μετανάστευσαν, άλλοι προς τα ανατολικά και άλλοι προς τα δυτικά (προς την Αμερική).
Οι δολιχοκέφαλοι της Αμερικής έχουν άμεση συγγένεια με τους λαούς της Δυτικής Αφρικής, τους οποίους ο άγγλος εθνολόγος Ρόμπερτ Γκόρντον Λάθαμ, ονομάζει Αιγυπτιο-ατλαντίδες. Την ίδια μορφή κρανίου συναντάμε τόσο στα Κανάρια Νησιά έξω από τις Αφρικανικές ακτές, όσο και στα νησιά της Καραϊβικής έξω από τις Αμερικανικές ακτές.
Ένα ακόμη ανεξήγητο γεγονός είναι η πλατιά γκάμα αποχρώσεων και χαρακτηριστικών που βρίσκουμε ανάμεσα στις φυλές των Ινδιάνων της Αμερικής. Από το λευκό δέρμα με τα πυρόξανθα μαλλιά και τα γαλανά μάτια των φυλών Ντακότα, Μενομίνε και Ζούνι φτάνουμε μέχρι το μαύρο νεγροειδές χρώμα των Κάρος του Κάνσας, περνώντας από όλες τις ενδιάμεσες αποχρώσεις. Στο ίδιο θέμα έχει αναφερθεί και ο Αμερικάνος συγγραφέας Ιγνάτιος Ντόννελλυ, του οποίου το βιβλίο Ατλαντίδα: Ο προκατακλυσμιαίος κόσμος, θεωρείται η Βίβλος των οπαδών της χαμένης ηπείρου.
Πηγή 4: Όταν οι πρώτοι Ισπανοί τυχοδιώκτες αποβιβάστηκαν στις ακτές της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής και ήρθαν σε επαφή με τους λαούς αυτών των περιοχών, τίποτα δεν τους προκάλεσε μεγαλύτερη έκπληξη, όσο το γεγονός της ομοιότητας των θρησκευτικών τελετών και εμβλημάτων του Νέου Κόσμου με τα αντίστοιχα της Ευρώπης. Το πιο σεβαστό σύμβολο ήταν ο σταυρός, ο οποίος συμβόλιζε την φυσική, αλλά πιο συχνά την αιώνια ζωή.
Ταυτόσημη εξάλλου ήταν η λατρεία του ηλιακού δίσκου και του φιδιού στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Κοινές τελετές υπήρχαν εξάλλου για το βάπτισμα, την εξομολόγηση και το γάμο.
Όπως οι Αιγύπτιοι, έτσι και οι λαοί της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής, ταρίχευαν τους νεκρούς τους και λάτρευαν τον ήλιο, τη σελήνη και τους πλανήτες.
Ωστόσο εκεί που η ομοιότητα είναι πολύ μεγάλη για να θεωρηθεί απλή σύμπτωση, είναι στην περίπτωση των πυραμίδων που θεωρούνται τα αρχαιότερα ιερά κτίρια. Αν και οι περισσότερες Αμερικάνικες πυραμίδες έχουν επίπεδη κορυφή, υπάρχουν πολλές άλλες, κυρίως κοντά στο Γιουκατάν και στην Παλένκε που έχουν μυτερή κορυφή.
Είναι τόσο μεγάλες οι ομοιότητες ανάμεσα σε αυτά τα μυστηριώδη κτίσματα της Ανατολής και της Δύσης, ώστε μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι αρχιτέκτονες τους, άντλησαν τις εμπνεύσεις τους από μια κοινή πηγή. Μια σειρά κοινών χαρακτηριστικών στον τρόπο οικοδόμησης κτιρίων αλλά και στα σχέδια των πόλεων, μας προσφέρει μια ακόμα ένδειξη, αν όχι απόδειξη, ότι σε πανάρχαιους καιρούς υπήρχε επικοινωνία μεταξύ των λαών της Αμερικάνικης και της Ευρωπαϊκής, αλλά και της Αφρικανικής ηπείρου.
Πηγή 5: Τα κείμενα των αρχαίων συγγραφέων, τα οποία περιέχουν πρωταρχικές παραδόσεις του ανθρωπίνου γένους, αλλά και αρχαίοι θρύλοι για τον μεγάλο κατακλυσμό, μας προσφέρουν πολλά στοιχεία.
Ο Λατίνος συγγραφέας Κλαύδιος Αιλιανός γράφει στην ποικίλη ιστορία του πως ο έλληνας ιστορικός Θεόπομπος κατέγραψε μια συνομιλία ανάμεσα στο βασιλιά της Φρυγίας και στον Σειληνό, κατά την οποία ο τελευταίος αναφέρθηκε σε μια μεγάλη ήπειρο, πέρα από τις στήλες του Ηρακλή, η οποία ήταν μεγαλύτερη από την Ευρώπη, την Ασία και τη Λιβύη μαζί.
Ο φιλόσοφος Πρόκλος παρουσίασε αποσπάσματα από ένα κείμενο αρχαίου συγγραφέα ο οποίος έγραφε ότι οι κάτοικοι των νησιών που βρίσκονται στον Ατλαντικό ωκεανό αναφερόντουσαν στις παραδόσεις τους σε ένα μεγάλο νησί με το όνομα Ατλαντίς, το οποίο σε παλαιότερους χρόνους είχε κυριαρχήσει σε όλα τα γύρω νησιά.
Ο Ρωμαίος στρατηγός Μάρκος Κλαύδιος Μαρκέλλος αναφέρει επτά νησιά στον Ατλαντικό, των οποίων οι κάτοικοι διατηρούσαν αναμνήσεις ενός μεγαλύτερου νησιού που ονομαζόταν Ατλαντίδα.
Ο Έλληνας ιστορικός Διόδωρος ο Σικελός, ο οποίος θεωρείται γενικά έγκυρος, έγραψε ότι οι Φοίνικες ανακάλυψαν ένα μεγάλο νησί στον Ατλαντικό Ωκεανό, πέρα από τις στήλες του Ηρακλή, σε απόσταση μερικών ημερών ταξιδιού από τις ακτές της Αφρικής. Και βέβαια θα πρέπει να αναφέρουμε τον πιο σημαντικό από τους αρχαίους συγγραφείς που σχετίζονται με το θέμα, τον Πλάτωνα.
Ο Ρωμαίος ιστορικός Τιμαγένης, στο βιβλίο του Προαδαμίτες, γράφει πως στην Γαλατία ζούσαν τρεις ξεχωριστοί λαοί: οι αυτόχθονες, οι Άρειοι Γαλάτες και οι εισβολείς από το νησί της Ατλαντίδας.
Αλλά και από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού ωκεανού έχουμε αρκετές αρχαίες παραδόσεις που μας προμηθεύουν με σημαντικά στοιχεία.
Οι Τολτέκοι αλλά και οι Αζτέκοι, αναφέρουν σαν τόπο προέλευσης τους μια χώρα που ονομαζόταν Αζτλάν ή Ατλάν. Στο ιερό βιβλίο Πόπολ Βουχ διαβάζουμε για την επίσκεψη που έκαναν οι τρεις γιοι του βασιλιά Κουίντσε σε μια χώρα «στην Ανατολή, στις ακτές της θάλασσας, απ’ όπου ήρθαν οι πατέρες μας» και από τα πολλά πράγματα που έφεραν από εκεί ήταν και «ένα σύστημα γραφής».
Ένας κοινός θρύλος όλων των ινδιάνικων φυλών λέει ότι κάποτε, όλες οι φυλές ήταν μία και ζούσαν μαζί σε ένα νησί προς την Ανατολή του Ήλιου.
Και ο Κουετζαλκοάτλ, αυτή η σημαντική Μεξικάνικη θεότητα, αναφέρεται πως είχε έρθει από τη μακρινή Ανατολή.
Αναφερόμενοι τέλος στο θρύλο του μεγάλου κατακλυσμού, θα πρέπει να πούμε ότι αποτελεί μια κοινή ανάμνηση για όλους, σχεδόν, τους λαούς της γης και σχετικές αναφορές βρίσκουμε στις περισσότερες μυθολογίες.
Θα αναφέρουμε εδώ τη μετάφραση από το χειρόγραφο Τροϊάνο το οποίο βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο. Το κείμενο αυτό γράφτηκε από τους Μάγια, πριν από 3.500 χρόνια περίπου και το απόσπασμα που παραθέτουμε αναφέρεται στη φυσική καταστροφή που προκάλεσε την καταβύθιση του νησιού της Ποσειδωνίδας: «Στο έτος 6 Καν, την 11 Μουλούκ του μηνός Ζακ έγιναν τρομεροί σεισμοί, που συνέχισαν χωρίς διαλείμματα μέχρι της 13 Τσουέν. Η χώρα των χωμάτινων λόφων, η χώρα Μου θυσιάστηκε· δυο φορές ανασηκώθηκε και ξαφνικά εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια της νύκτας, και η περιοχή συνεχώς ταραζόταν από ηφαιστειακές δυνάμεις. Αυτές ανάγκασαν την ξηρά να ανυψωθεί και να βυθιστεί πολλές φορές. Τελικά, η επιφάνεια εξαφανίστηκε και δέκα χώρες κατακομματιάστηκαν και διαχωρίστηκαν. Ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τη δύναμη αυτών των γήινων αναστατώσεων, αυτές βυθίστηκαν μαζί με τα 64.000.000 κατοίκους τους, 8.060 χρόνια πριν από τη συγγραφή αυτού του βιβλίου».

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr