Ο Πέτρος Κουρόπουλος μιλάει για το ΤΑΙ - ΤΖΙ - ΣΟΥΑΝ.Ο Πέτρος Κουρόπουλος είναι κοινωνιολόγος, μεταφραστής και ασχολείται με το Τάι- Τζι- Σουάν. Σαν μεταφραστής έχει εμπλουτίσει την ελληνική βιβλιογραφία με αρκετά βιβλία για το Τάι-Τζι-Σουάν, μια μετάφραση του Τάο-Τε-Τζιγκ και άλλα ενδιαφέροντα συγγράμματα για το διαλογισμό.
Το ραντεβού μας ήταν στις 11 το πρωί. Με περίμενε χαμογελαστός και μου πρότεινε να κάτσουμε στις δύο καρέκλες που βρίσκονται στην αίθουσα.
Θέλοντας να μου προσφέρει κάτι για να σπάσει η αμηχανία, έφερε δύο μήλα να φάμε κι έτσι σιγομασουλώντας αρχίσαμε τη συζήτηση.
ΝΑ: Μπορείτε να εξηγήσετε από την εμπειρία σας πώς λειτουργεί το Τάι-Τζι σαν άσκηση κινητικού διαλογισμού;
Π.Κ.: Η υπέρβαση προς τον εαυτό μας, που είναι συνήθως το αντικείμενο του διαλογισμού, προχωρά κατά την εκτέλεση των κινήσεων Τάι-Τζι χάρη στην κατεύθυνση της προσοχής προς την αναπνοή, την αίσθηση του σώματος και της μετάθεσης του βάρους του από το ένα πόδι στο άλλο σε σιγή.
Οπως μπορούμε να παρατηρήσουμε εύκολα, η ποιότητα της αναπνοής, η άνεσή της, είναι στενά συνδεδεμένη με την κινητικότητα της συμπεριφοράς. Ο αγχώδης κινείται και αναπνέει διακεκομμένα. Με τις αργές κινήσεις του Τάι-Τζι διευρύνεται, σταθεροποιείται και εξισορροπείται η αναπνοή. Προσφέρεται έτσι η δυνατότητα στις ανώτερες σφαίρες του κεντρικού νευρικού συστήματος να συντονίζουν και να ενοποιούν πνευματικά τη συμπεριφορά με την ομαλή και αδιάκοπη αναπνοή και κινητικότητα που εγκαθίσταται στο κορμί. Δημιουργείται ενεργειακή ισορροπία με το περιβάλλον, που αντανακλά μια πληρότητα του εαυτού και προσδίδει στην παρουσία την άδεια ποιότητά του.
Η αναπνοή προσεγγίζεται πλέον, όχι σαν απλό φυσιολογικό φαινόμενο, αλλά σαν πρόσβαση στην ενότητα της ύπαρξής μας με την απέραντη φύση, ενότητα που είναι γνωστή από το γεγονός ότι η διακοπή της αναπνοής σημαίνει θάνατο.
Καλλιεργούμε λοιπόν τη διεύρυνση, την εμβάθυνση και την άνεση της αναπνοής και πλησιάζουμε ευχερέστερα τον εαυτό μας. Είναι κάτι που δε βλέπουμε συνήθως, ότι υπάρχει μια ποιότητα αναπνοής.
Αλλιώς αναπνέει ο άνθρωπος που είναι ευχαριστημένος, αλλιώς ο χτυπημένος, αλλιώς ο απελπισμένος και αλλιώς ο άνθρωπος που έχει εμπιστοσύνη. Αυτό πραγματικά έχει μεγάλη σημασία. Η αναπνοή φέρνει συνεχώς ιχνοστοιχεία και ακτινοβολία από πολύ μακριά. Μας ανανεώνει, μας αλλάζει.
Ν.Α.: Πώς γίνεται αυτό;
Π.Κ.: Οσο περισσότερο αρχίζουμε να προσέχουμε πώς δουλεύει μέσα μας το Τάι-Τζι, καταλαβαίνουμε τον τρόπο που λειτουργούμε και τι συμβαίνει μέσα μας, διότι με την παρατήρηση και την άσκηση αλλάζει ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την κυκλοφορία της ενέργειας μαζί με την αναπνοή.
Με το Τάι-Τζι-Σουάν σαν κινητικό εργαλείο, δεν κοιτάζουμε μόνο προς τα έξω αλλά βλέπουμε πώς διαλύονται σιγά-σιγά τα εμπόδια που δημιουργούνται από την καθημερινή συμπεριφορά μας. Αυτή είναι συνήθως "απερίσκεπτη" με ένα τρόπο που διακόπτει την επαφή μας με το περιβάλλον, όχι μόνο το άμεσο αλλά και το απέραντο. Ετσι δημιουργούνται διακοπές της εσωτερικής ενέργειας και κόμποι μέσα μας που καταλήγουν τελικά σε άγχος, σταματώντας ακόμα και την ανάσα. Ο αγχωμένος άνθρωπος είναι φανερό ότι δεν αναπνέει καλά. Τα σφιξίματα αυτά βαθμιαία διαλύονται και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να αναγνωρίζουμε πώς συνέβησαν τα τραύματα που μας έχουν εγκλωβίσει και μας πνίγουν. Τα αναγνωρίζουμε την ώρα που διαλύονται.
Ν.Α.: Θέλετε να πείτε ότι το Τάι-Τζι επιδρά σταδιακά στην ψυχολογική συμπεριφορά του ατόμου.
Π.Κ.: Ναι, μας οδηγεί σε μια άμεση ολική αίσθηση, όχι πια διακεκομμένη, μια ολική αίσθηση όχι μονάχα του σώματός μας αλλά και του περιβάλλοντος. Νοιώθουμε ενσωματωμένοι μέσα στο περιβάλλον και μέσα στη διαδικασία της δημιουργίας. Μπαίνουμε σ' επαφή όχι μονάχα με τη δική μας αναδημιουργία από στιγμή σε στιγμή με την αναπνοή, αλλά νοιώθουμε την αναδημιουργία και τη συγχρονικότητα που υπάρχει γύρω μας.
Ο,τι υπάρχει αναπνέει, από εμάς μέχρι τα άστρα. Λειτουργεί μια παγκόσμια συγχρονικότητα, και αυτό το γεγονός μπορεί κανείς να το ζει και η συμπεριφορά του κανονίζεται μαζί του.
Ν.Α.: Αν κατάλαβα καλά, με τη λέξη συγχρονικότητα εννοείται ότι συμβαίνει στο παρόν.
Π.Κ.: Ναι, όλα συμβαίνουν τώρα μαζί. Είναι συγχρονικός ο κόσμος των φαινομένων, όχι μονάχα των κοινωνικών αλλά και των φυσικών. Τη συγχρονικότητα αρχίζεις να τη ζεις φυσικά μέσα στην ενότητά της. Χωρίς να κάθεσαι να σκέπτεσαι τι ακριβώς είναι αυτό, το αισθάνεσαι και μπαίνεις αμέσως μέσα στην πραγματικότητα, μέσα στη ζωή. Διαφορετικά, χρειάζεται να στηριχτούμε αναλυτικά στο τι είχε γίνει πριν, πού βαδίζουμε, πού οδηγούμαστε και μπλεκόμαστε. Αρπαζόμαστε είτε από αυτά που θυμόμαστε απ' τη μνήμη είτε απ' τις προβολές προς το μέλλον, χάνοντας τη ζωντανή αναδημιουργία της στιγμής, διότι απλούστατα δεν έχουμε τρόπο να αγγίξουμε την άμεση ολική αίσθησή της.
Ν.Α.: Πώς είναι δυνατόν να διατηρήσει κανείς αυτή την αίσθηση της ολότητας, όταν περιτριγυρίζεται από τόσα ασύνδετα πράγματα;
Π.Κ.: Αισθανόμενος τον εαυτό σου, αρχίζεις να χάνεις το διαχωρισμό μέσα έξω. Ολα γίνονται ενιαία. Δεν αισθάνεσαι πια τα πράγματα διακεκομμένα και χώρια. Βλέπεις πάντοτε μορφές, κινήσεις, αλλά χάνουνε τον κατακερματισμό τους. Υπάρχει μια ενότητα που τα διαπερνά. Και αυτό το χάσαμε ήδη από αρκετό καιρό με την πρόοδο των νέων χρόνων. Η ενότητα υπήρχε σαν αίσθηση. Αυτό που δεν υπήρχε ήταν η μεγάλη ανακάλυψη της κατάκτησης του χώρου. Κατακτήσαμε το χώρο, βρήκαμε την Αμερική, γνωρίσαμε τον πλανήτη ολόκληρο, αλλά χάσαμε την αίσθησή του, την αίσθηση της ενότητας. Ενα παράδειγμα για να το καταλάβουμε αυτό βρίσκουμε στις βυζαντινές αγιογραφίες. Αν παρατηρήσουμε, θα δούμε ότι το χρυσό των φωτοστέφανων το αναμιγνύανε με όλα τα χρώματα της εικόνας. Το χρυσό ακτινοβολούσε μέσα σε όλα. Ο ουρανός ήταν χρυσός. Για το σύγχρονο άνθρωπο αυτό δε λέει τίποτα, αλλά για τους μεσαιωνικούς βυζαντινούς είχε κάποιο νόημα. Το βάζανε σε όλα, γιατί ο ουρανός διεχέετο μέσα σ' όλα τα φαινόμενα. Ενώ περιέχονταν μέσα του, τον περιείχαν επίσης και μέσα τους.
Ν.Α.: Πιστεύετε ότι ο σύγχρονος άνθρωπος μπορεί να ξαναβρεί αυτή τη χαμένη του ενότητα με το περιβάλλον;
Π.Κ.: Ετσι όπως γεννιόμαστε μέχρι μια ορισμένη ηλικία σαν παιδάκια, κρατάμε αυτή τη διάθεση της ενότητας. Αλλά μετά χρειάζεται να καλλιεργήσουμε μια εσωτερική κεντρικότητα, ώστε όλα να συσπειρώνονται πρός τον κεντρικό άξονα και πάλι να αναπέμπονται και να ξανάρχονται. Με την άσκηση ο παλμός του χώρου και της ζωής γίνεται ένα με τον παλμό της αναπνοής, της καρδιάς, του αίματος και την κυκλοφορία της ενέργειας γύρω από έναν κεντρικό άξονα. Αυτό χρειάζεται δουλειά και την προχωρεί το Τάι-Τζι. Με την αναπνοή όλα τα κύτταρα δουλεύουνε σπειροειδώς από τα άκρα προς το κεντρικό νευρικό σύστημα και τον εγκέφαλο και από τον εγκέφαλο προς τα τέσσερα άκρα. Αποκτάται μια αίσθηση αρμονίας, ενότητας, εμπιστοσύνης στη ζωή και συμμετοχής ακριβώς σ'αυτή την συγχρονικότητα της δημιουργίας, η οποία συμβαίνει κάθε στιγμή. Κι έτσι η δημιουργία, δηλαδή η Θεότης, γίνεται απτή.
Είναι κάτι το ασύλληπτο για όσους έχουν συνηθίσει να θεωρούν ότι ο Θεός είναι στο υπερπέραν, κάτι μακρινό, και οπωσδήποτε δεν είναι αισθητό. Απλά αρχίζεις και την αισθάνεσαι την ενότητα, όχι μονάχα στο σώμα σου αλλά παντού και βλέπεις ότι συμμετέχεις σ' αυτήν συνεχώς.
Ν.Α.: Πού οφείλεται το ότι δεν μπορούμε να διατηρήσουμε αυτή την αίσθηση ενότητας;
Π.Κ.: Η σκέψη μας με το να έχει μεγαλώσει από τη διακεκομμένη εμπειρία λειτουργεί διακεκομμένα. Το ίδιο συμβαίνει και με τη διακεκομμένη κυκλοφορία της ενέργειας μέσα μας, η οποία αντιμετωπίζει συνέχεια εμπόδια. Πρέπει λοιπόν να ξεπεραστούν τα εμπόδια για να αποκτήσουμε μία αβίαστη σκέψη, ολική. Με το να διαλύονται αυτοί οι κόμποι που εμποδίζουν την κυκλοφορία της ενέργειας, διαλύεται και η δικτατορία των πεποιθήσεων που ελέγχει τη συνείδηση και δεν επιτρέπει την αδέσμευτη κατεύθυνση της προσοχής μας πρός όλες τις κατευθύνσεις. Συνήθως δεν προσέχουμε παρά μονάχα αυτά που ξέρουμε. Κάτι που δεν γνωρίζουμε αναγκαστικά το παραμερίζουμε.
Με το Τάι-Τζι γίνεται κάτι άλλο. Προσέχουμε ό,τι αισθανόμαστε, είτε το γνωρίζουμε είτε όχι. Διότι είναι πλέον η αίσθηση που οδηγεί και διοχετεύει την προσοχή και όχι η σκέψη. Με την ιδεοκρατική συνείδηση εντοιχιζόμαστε και ο καθένας προσέχει άλλα πράγματα περιοριζόμενος από τις πεποιθήσεις που έχει δημιουργήσει.
Ν.Α.: Αυτό μου θυμίζει τη φράση από το θιβετανικό κείμενο "Η φωνή της Σιγής" που λέει:" Ο Νους είναι ο φονιάς του πραγματικού."
Π.Κ.: Δεν είναι το πλαίσιο του Νου. Είναι ότι ο νους είναι πραγματικά ενσφηνωμένος σε πεποιθήσεις. Αλλιώς, δουλεύει ελεύθερα μόλις βασιστεί στην αίσθηση του σώματος. Ορισμένες πεποιθήσεις επιμένουν να μας λένε "είμαι εδώ και σε οδηγώ". Δεν θα έλεγα ότι ο νους είναι ο φονιάς. Είναι η σκέψη όταν δεν αλλάζει, οι πεποιθήσεις, το άρπαγμα από ορισμένες σκέψεις, η μνήμη της παλαιάς εργασίας του νου.
Οταν τρέχει ελεύθερα η ενέργεια μέσα στο κορμί και φθάνει συνεχώς ελεύθερα στον εγκέφαλο, το μυαλό και η προσοχή κινούνται αδέσμευτα πρός κάθε κατεύθυνση και ξαναεπιστρέφουν κεντρικά χωρίς διακοπές. Δεν περιορίζονται από τις ιδέες που έχουν φτιάξει. Μόλις η προσοχή βλέπει ότι μια ιδέα δε συμπίπτει μ' αυτό που συναντά, την αλλάζει. Δημιουργεί καινούργια ιδέα. Οταν ο νους αποδεσμευτεί από τις πεποιθήσεις, βασίζεται στην ελεύθερη κινητικότητα της προσοχής. Δεν πρέπει να αρπαζόμαστε από ορισμένες εντυπώσεις, από ορισμένες ιδέες. Να 'μαστε πάντα ελεύθεροι να ανανεώνουμε τις εντυπώσεις μας. Δεχόμαστε την ανανέωση τους από την ζωή τη ίδια. Κάτι που έλεγε και ο Ηράκλειτος : " Δεν εισερχόμεθα ποτέ στον ίδιο ποταμό."
Αυτό ακριβώς! Ενας νους εν λειτουργία λειτουργεί συνεχώς με την προσοχή αδέσμευτη.
Ν.Α.: Κατά τη γνώμη σας, ποια είναι η πιο μεγάλη αρετή που αναπτύσσει κανείς με την άσκηση στο Τάι-Τζι;
Π.Κ.: Στον καθένα αυτό που θέλει. Δεν μιλάω για εκείνους που το κάνουν αποκλειστικά σαν αυτοάμυνα ή σα γυμναστική, βάζοντας και μια ορισμένη μυϊκή δύναμη. Αυτό δε συμβαδίζει με τις κατευθύνσεις που ανέφερα, δηλαδή προς μια άμεση ολική αίσθηση. Απλά γίνεται μια πιο ραφιναρισμένη γυμναστική ή πυγμαχία, αλλά χάνεται η βαθύτερη κατανόηση. Πολλοί ασκούνται μόνο επειδή με τη γροθιά του Τάι-Τσι, έστω και αδύνατος, μπορείς να καταβάλεις ένα δυνατό.
Οταν ξεκίνησα, πήγαινα για την αισθητική του άποψη. Ηταν πράγματι πολύ ωραίο. Αλλά μετά είδα ότι επιδρά και στην υγεία και στην προσοχή. Γενικά είμαι μάλλον απρόσεκτος, αλλά έχω την ελευθερία να στέλνω αδέσμευτα την προσοχή εκεί που θέλω.
Αν τώρα μας ριχνότανε κάποιος, θα έβρισκα τον τρόπο τουλάχιστον να του ξεφύγω και είναι σημαντικό αυτό, διότι κάποτε θα τα είχα τελείως χαμένα. Σου δίνει τη δυνατότητα να αντιδράς ανάλογα με την ανάγκη της στιγμής.
Πριν είχα μόνο μια κατεύθυνση στη ζωή μου. Αν τυχόν βρισκόμουν έξω από εκείνη την κατεύθυνση, αισθανόμουν χαμένος, ενώ τώρα αυτή η αποδέσμευση της προσοχής μου επιτρέπει κάθε στιγμή να στραφώ όπου είναι ανάγκη.
Αυτό δίνει μια ετοιμότητα, μια εγρήγορση που ο καθένας την κατευθύνει όπου θέλει, στη σκέψη ή στη δράση.
Ν.Α.: Απ' ό,τι ξέρουμε, το Τάι-Τζι-Σουάν στις αρχικές του μορφές είχε και δυναμικά στοιχεία. Τα έχει ακόμα;
Π.Κ.: Δεν ξέρω πώς ήταν αρχικά, αλλά υπάρχουν πολλές μορφές οι οποίες έχουν δυναμικές κινήσεις και πολύ πιθανόν να εξελίχθηκαν και να αντικαταστάθηκαν. Σήμερα πάντως υπάρχουν όλων των ειδών οι διαβαθμίσεις σ' αυτή την άσκηση.
Ν.Α.: Απ' ό,τι γνωρίζω, το Τάι-Τζι στη Κίνα ασκείται μέχρι πολύ προχωρημένες ηλικίες. Μπορείτε να μιλήσετε λίγο για τη θεραπευτική αξία του;
Π.Κ.: Ναι, βοηθά πάρα πολύ, κυρίως στους ηλικιωμένους, αλλά και σ' όλες τις ηλικίες. Με δυο λόγια, δραστηριοποιεί την κυκλοφορία της ενέργειας, αποφράσσει τους ενεργειακούς μεσημβρινούς του βελονισμού και είτε διατηρεί την υγεία σε καλή κατάσταση ή, σε περίπτωση ασθένειας, υποβοηθεί τη θεραπεία με βελονισμό.
Πολλοί το θεωρούν πανάκεια, ότι βοηθάει σε όλα, αφού επαναφέρει τη φυσιολογική ροή των πραγμάτων, αλλά πρέπει να δει ο καθένας τι αξία έχει για τον ίδιο.
Ν.Α.: Θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε με λίγα λόγια τις αρχές με τις οποίες λειτουργεί το Τάι-Τζι;
Π.Κ.: Μια αρχή είναι να έχει η κίνηση την ίδια ομαλή ταχύτητα. Να εξισορροπούμε συνεχώς τη σπονδυλική στήλη ανάμεσα στα τέσσερα άκρα. Να κρατάμε το σώμα σε μια στάση τέτοια, σαν να κρέμεται η κορυφή της κεφαλής από ψηλά. Να διατηρούμε ενωμένη την ενεργειακή μας κυκλοφορία με το βλέμμα να προσέχει το χέρι που είναι δραστήριο. Αυτά είναι τα βασικά. Τέλος, η αναπνοή έρχεται από μόνη της, την παρατηρούμε να βαθαίνει μέσα από την ισορροπημένη κίνηση και την κάθετη στάση καθώς εξισορροπούνται οι εντάσεις μας προς τα τέσσερα άκρα. Το πιο σημαντικό όμως είναι να τηρούμε σιγή.
Ν.Α.: Πιστεύετε ότι το Τάι-Τζι βοηθάει το σύγχρονο άνθρωπο να μένει ανεπηρέαστος από το αρνητικό περιβάλλον των μεγαλουπόλεων;
Π.Κ.: Μπορεί να βοηθάει θετικά, αλλά μπορεί και να σε κάνει να βλέπεις ότι η επίδραση της καθημερινότητας είναι πολύ αρνητική .Μπορεί να σου δείξει το χάος που υπάρχει μεταξύ αυτού που αισθάνεσαι και αυτού που συμβαίνει. Το θέμα είναι, αν έχεις την υπομονή και τη θέληση να αποκτήσεις τη βαθμιαία ωρίμανση που σου προσφέρει. Αν ναι, ξεπερνάς τα εμπόδια, αν όχι, τότε το αφήνεις και ασχολείσαι με κάτι άλλο, διότι αισθάνεσαι ότι δεν είναι για σένα. Δεν είναι όλοι που θέλουν τέτοιου είδους ωρίμανση. Μπορεί να είναι πολύ βαθειά.
Εχει όλα τούτα μαζί: ενώνει την αίσθηση με τη σκέψη, ενώνει την παρουσία σου με τον εαυτό σου.
Εχω την εντύπωση ότι στην Κίνα δεν παρουσιάζονται αυτά τα προβλήματα. Εκεί ξεφυτρώνει το Τάι-Τζι μέσα απ' την παράδοση. Εδώ, πολλοί απ' όσους γνωρίζω ότι ασκούν το σύστημα που κάνω, περνάνε μια περίοδο απροσδόκητης και αυθόρμητης ψυχανάλυσης, αν δεν την έχουν κάνει πριν. Αλλά δεν έχω δει Κινέζο να μου λέει κάτι τέτοιο.
Ν.Α.: Θεωρείτε δηλαδή ότι η ελληνική νοοτροπία με το μεσογειακό ταμπεραμέντο δεν ταιριάζει στο Τάι-Τζι;
Π.Κ.: Ειδικά αυτό είναι δημιούργημα των νεότερων χρόνων. Παλιότερα δεν υπήρχε. Κάτι που μας δείχνει ότι στις ρίζες μας έχουμε ακριβώς στοιχεία απ' το Τάι-Τζι είναι τα κυκλαδικά ειδώλια. Αυτό που κάνουν αυτά τα ανθρωπάκια είναι να συγκεντρώνονται στον ενεργειακό τους άξονα, όπως το δείχνει η μορφή τους. Κάτι άλλο πολύ παράξενο, από μελέτες που έχουν κάνει κάποιοι Γερμανοί στα αρχαία κείμενα, είναι πως ορισμένα φωνητικά του χορού στα αρχαία δράματα μοιάζουν να συνδέονται με τις κινήσεις του Τάι-Τζι. Δηλαδή οι εκφωνήσεις του χορού είναι τέτοιες που δημιουργούν κινήσεις, όπως εμφανίζονται σε αγγεία, αντίστοιχες με του Τάι-Τζι. Αυτό δείχνει ακριβώς ότι οι παραδόσεις των λαών έχουν κοινή πηγή κι ότι δεν είμαστε τόσο μακριά.
Ν.Α.: Δεν υπάρχει ο φόβος κάποιος που ασχολείται με το Τάι-Τζι να αποκοπεί απ' τον κοινωνικό περίγυρο και να γίνει εγωκεντρικός;
Π.Κ.: Μπορεί για ένα διάστημα να προχωρήσει σε εντατική εσωτερική εργασία, να ασχολείται μόνο με τον εαυτό του και να απομονωθεί. Είναι εντελώς προσωπικές περιπτώσεις. Ομως, πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι πολύ σημαντικό το πώς φερόμαστε στους άλλους. Ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφερόμαστε είναι καθοριστικός για την ατομική μας ωρίμανση.
Ν.Α.: Μια τέτοια απομόνωση, αν συμβεί, δεν είναι εγωιστική;
Π.Κ.: Είναι, όσο μπορεί να θεωρηθεί εγωιστικό να μελετάς εντατικά στο πανεπιστήμιο και να μη συναντάς τους φίλους σου, επειδή πρέπει να πηγαίνεις στα μαθήματα και να ετοιμάζεσαι για τις εξετάσεις.
Αφιερώνεις κάποια χρόνια μέχρι να τελειώσεις. Αν αυτό εξυπηρετεί αργότερα την κοινωνία, είναι προς κοινωνικό όφελος, αν όχι, είναι εγωιστικό.
Ν.Α.: Η πνευματική πρόοδος όμως ήταν πάντα ταυτόσημη με το ξεπέρασμα του εγωισμού. Το Τάι-Τζι πώς βοηθάει σ' αυτό;
Π.Κ.: Μου φαίνεται ότι αυτό που λέμε εγωισμός εξαρτάται απ' το άρπαγμα που έχουμε σε ορισμένες ιδέες και το Τάι-Τζι τις διαλύει σιγά-σιγά. Θα πρέπει να δεις πώς το εγώ με τον καιρό ενσωματώνει στην ατομικότητα την παγκοσμιότητα της ανταλλαγής της ενέργειας με το περιβάλλον. Δε γίνεται να κρατήσεις τίποτα.
Οπως η ανταλλαγή της αναπνοής γίνεται όλο και ευρύτερη, όσο αναπνέεις πρέπει να εκπνέεις, έτσι και όσο παίρνεις πρέπει να δίνεις.
Δεν μπορείς να κρατήσεις τον απέραντο αέρα που υπάρχει έξω και να πεις "όχι αυτός είναι δικός μου και τον συγκρατώ". Πρέπει να τον δώσεις γιατί, αν το κρατήσεις, θα σαπίσει μέσα σου. Παρόμοια βοηθάς τους άλλους με το να μοιράζεσαι αυτό που κατέχεις.
Για να το καλλιεργήσεις, πρέπει να το μεταδώσεις, να δεις πώς το δουλεύουν οι άλλοι, πώς το κρίνουν κι έτσι το αλλάζεις κι εσύ. Ολα είναι μέσα στην αλλαγή. Κατά κάποιο τρόπο ο εγωισμός μπαίνει σε παγκόσμια υπηρεσία. Οσο πάει και γίνεται διαφανέστερος, αρχίζει να αγγίζει τη δημιουργία. Δονείται από την παγκόσμια δημιουργία, οπότε παύει να είναι εγωισμός.
Ν.Α.: Συνοψίζοντας, ποια θεωρείται πως είναι η αξία του Τάι-Τζι για το σύγχρονο άνθρωπο;
Π.Κ.: Φτιάχνουμε έναν άνθρωπο παγκόσμιο για μια κοινωνία που τελικά είναι παγκόσμια. Δεν υπάρχει σήμερα, αλλά ετοιμάζεται. Χωρίς να μιλάς, χωρίς να κάνεις προπαγάνδα, χωρίς τίποτα, κάτι δημιουργείται σ' ένα επίπεδο πολύ σημαντικό, στο υπόβαθρο της συνείδησης. Με άσκηση καθαρά σωματική αλλάζεις το υπόβαθρο της συνείδησης. Ετσι μοιάζει να δουλεύει το Τάι-Τζι.
ΑΠΟ http://www.nea-acropoli.gr/publications/arthra/taitsi.htm
ΤΑΙ - ΤΖΙ - ΣΟΥΑΝ
Απεστάλη: 09/08/2002, 04:16:16
