το θέμα είναι το κενό συναίσθημα... ο τρόμος του τίποτα... ο πόνος της άδειας ψυχής... να σας εξηγήσω καλύτερα αναλυτικά!

Σε όλη μου τη ζωή είχα αυτό το «συναίσθημα». Και αυτό προηγούνταν κάθε άλλου συναισθήματος. Μου προκαλούσε θλίψη, αλλά δεν ήταν θλίψη… και ερχόταν όταν αυτά που έκανα, αυτά που ζούσα, οι άνθρωποι που συναναστρεφόμουν «δεν με γέμιζαν». Ακόμα και αν με «γέμιζαν» για αρκετή ώρα ή αρκετό καιρό, κάποια στιγμή έπαυαν να με γεμίζουν, και έτσι έμενα εντελώς κενή. Αυτό ήταν ένα μόνιμο πράγμα μέσα στην ψυχή μου που άλλοτε το ξεχνούσα και άλλοτε το ένιωθα να με πονάει… χλιαρά και βάναυσα. Και μετά ακολουθούσαν τα διάφορα αυτοκαταστροφικά συναισθήματα: θλίψη, φόβος, θυμός, απελπισία, πνίξιμο, κενό.
Ναι, κενό. Πίσω από όλα αυτά υπήρχε ένα βαθύ κενό που όποτε το θυμόμουν με φόβιζε. Ήταν αυτό που είχα ονομάσει «θλίψη», ή «κατάθλιψη». Ήταν το κενό που προσπαθούσα να γεμίσω με ποσότητες συναναστροφών, φαγητού, γνώσεων και επιτευγμάτων. Ένα κενό που ενώ προσωρινά γέμιζε, άδειαζε σχεδόν αμέσως. Και όσο το γέμιζα, τόσο ξεχείλωνε και μεγάλωνε.
Αυτό κατά καιρούς συμβαίνει ακόμα. Θα έπρεπε να είμαι ευτυχισμένη, αλλά πίσω από όλα, καραδοκεί το κενό…

Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν έρθει αντιμέτωποι με αυτό το κενό - μου το έχουν περιγράψει αρκετοί με τον ίδιο τρόπο που το νιώθω και εγώ. Έτσι, ήθελα να το συζητήσω μαζί σας, καθώς πιστεύω ότι με τη συζήτηση ίσως να βρούμε τρόπο να το αντιμετωπίσουμε μια και καλή… για το καλό ολόκληρης της ανθρωπότητας

Να προσπαθείς να το παλαίψεις θα έλεγα, γνωρίζοντας αλλά στ' αλήθεια όμως, ότι η κάθε μέρα της ζωής σου, υπάρχει η πιθανότητα να είναι και η τελευταία...ένα παράδειγμα: τι θα έκανες αν σου έλεγαν οι γιατροί ότι έχεις έναν μήνα ζωή?
Η απάντηση? (τουλάχιστον εγώ) δεν θα κοιμόμουν καν....

ελπίζω να βρεις την άκρη...

To κενό λοιπόν.....πάντα υπάρχει και είναι αυτό που μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί τελικά....

όμως η ουσία βρίσκεται στο να μην προσπαθεί κανείς να το "παλέψει"...
το κενό αυτό είναι ένας "δράκος" που τρέφεται με την ενέργεια που σπαταλάμε για να το αντιμετωπίσουμε... με την ενέργεια που ξοδεύουμε για να το αποφύγουμε...

και όσο κυνηγάμε να το εξαφανίσουμε με τρόπους που αφορούν τον εξωτερικό κόσμο τόσο αυτό θα γίνεται δυνατότερο....

γιατί δεν είναι κομμάτι του εξωτερικού κόσμου αλλά του άλλου... αυτού που κρύβεται στα βάθη της ψυχής και του νου μας...

δοκίμασε κάποτε να μην κάνεις τίποτα γι'αυτό.... άστο να σε κατακλύσει.... να γεμίσει την ύπαρξη σου και αφουγκράσου το... η θλίψη προέρχεται γιατί το κενό αυτό νιώθει την δική σου μοναξιά και θέλει να ξαναγίνει ένα μαζί σου.... είναι τα κομμάτια της ύπαρξης σου που ζητάνε επικοινωνία και κατανόηση...μοιάζει σκοτεινό γιατί δεν αφήνεις τα μάτια σου να το δουν, μοιάζει κρύο γιατί δεν αφήνεις να σε αγγίξει η ζέστη του...

όταν το αφήσεις να σε γεμίσει.... θα δεις ότι δεν είναι κενό...θα ανακαλύψεις μέσα του αστέρια και ήλιους που δεν θυμόσουν πως υπήρχαν, θάλασσες που θα σε ταξιδέψουν σε μαγικά μέρη, ανέμους που θα στροβιλίζουν την ψυχή σου σε ατέλειωτο χορό....

μην το φοβηθείς.... μην το αποφύγεις.... μην το παλέψεις...
αγάπησε το και θα σ'αγαπήσει κι αυτό... και πάνω απ'όλα δεν θα σε εγκαταλείψει πια.... και θα πρέπει να βρεις και ένα άλλο όνομα να του δίνεις.... γιατί δεν θα είναι πια κενό...

Θηλυκά
Galadriel

"I pass the test....
I will diminish,
and go into the West,
and remain
Galadriel"

τώρα διαβάζω "το μυστικό της Σαμπάλα" και λέει πόσο συμαντικό για να "γεμίζουμε" απο τη συμπαντική ενέργεια είναι να εστιαζόμαστε στο όμορφο που βλέπουμε γύρω μας, και όχι στο άσχημο... το δουλεύω.

...ξέρεις τι λένε? Beauty is in the eye of the beholder...

εκεί θα βρεις τα όμορφα που ψάχνεις....
μόλις αλλάξεις ματιά.... θα αλλάξουν όλα

σωστά Δρ. Λέκτερ?

"I pass the test....
I will diminish,
and go into the West,
and remain
Galadriel"

Συνέχισε την ποιοτική και ελεγχόμενη παρακμή και προσπάθησε να χαλιναγωγήσεις τα δύο αντικρουόμενα συναισθήματα όπως τα άλογα του Θείου Πλάτωνα....;-)
άσε την γάτα του Σρέντιγκερ να γουργουρίσει για σένα..:)

Και μην προσπαθείς να το εκβιάσεις το θέμα...θα έρθει μόνο του. Αρκεί να θυμάσαι ότι κάθε στιγμή μπορεί να είναι η τελευταία...

Υ.Γ: Συμφωνώ με τις ταινίες, τις μουσικές...τώρα όσον αφορά τις πλατείες, για να δώσω ένα παράδειγμα του πως τα πράγματα μετατρέπονται, προσπάθησε να "δείς" την παρακμή που υπάρχει στην πλατεία Κολωνακίου...:P :P

α, ναι, συμφωνώ σε αυτό... είπαμε, "μόλις αλλάξεις μάτια αλλάζουν όλα - βλ.Galadriel" και αυτό ισχύει τόσο στα θετικά όσο και στα και αρνητικά... οπότε, ακόμα και την κηφισιά αν θέλεις, παρακμειακά μπορείς να την δείς...

και φυσικά δεν σου την είπα για την άποψή σου! αφού αυτό που έγραψες ήταν άκρως κολλακευτικό

παιδιά είστε όλοι πολύ όμορφη παρέα! χαίρομαι πολύ που βρήκα το forum και σας γνωρίζω!!!

και...υπάρχουν ειδικές στιγμές, που το κενό μας αποκαλύπτεται πιό δυνατό:

μετά από μια προσπάθεια, όταν τελειώνει ακολουθεί η γιορτή και μετά...
το κενό!

μετά από τον έρωτα... το κενό!
μετά από μια δυνατή συγκίνηση... το κενό!

φαίνεται σαν το κενό να είναι τελικά συνυφασμένο με το πέρασμα
από μια κατάσταση σε μια άλλη, μέσα από μία επιτυχία -ίσως και αποτυχία; δε ξέρω-
αλλά σίγουρα προκύπτει μετά από μια έντονα συναισθηματική φόρτιση.

ή γενικότερα από το δώσιμο του εαυτού μας σε μια ψυχική κατάσταση.
μετά το ολοκληρωτικό δώσιμο, το κενό λοιπόν.

σωστά γράφει η Galadriel ότι το κενό υπάρχει
και πρέπει να το αποδεχτούμε, γιατί είναι μέσα στη φύση της δράσης.
είναι το ιλλιγιώδες σύναίσθημα που προκύπτει όταν σταματήσει μια αδρανής κίνηση, όταν κάτι αλλάζει πολικότητα.

νομίζω ότι μαζί με τη φυσική αίσθηση του κενόυ, (το φυσιολογικά αισθανούμενο κενό),
υπάρχει όμως και το κενό της ψυχής, όταν αντιλαμβάνεται τη ματαιότητα μιας δράσης:
προς τι οι σπουδές, η διασκέδαση, ο έρωτας, όταν όλα αυτά θα χαθούν κάποια στιγμή, όταν τίποτε διαρκές δε προκύπτει στη συνέχεια,
όταν όλα αυτά δεν έχουν μέσα σπόρο αιωνιότητας;

θυμάμαι από την ταινία bladerunners τη φοβερή στιγμή που το
ρομπότ πεθαίνει, μια πεπερασμένη οντότητα
με καθορισμένο χρόνο ζωής (4 χρόνια)
χωρίς δυνατότητα για συνέχεια, μνήμη, συνείδηση και αιωνιότητα...
σας γράφω τα λόγια του:

"I have seen things...
things that no human will ever see...
burning starships beyond the line of Orion,
and thunderstorms far away on the sky

but, all these memories...
will be lost in time,
like tears in rain.

time to die..."

δε μένει τίποτε!
η συνειδητοποίηση μας καίει, και δημιουργεί το κενό,
γιατί το ξέρουμε πολύ καλά αυτό!

όμως,
μήπως υπάρχουν δράσεις που κρατούν μια αιωνιότητα;
μήπως τελικά η "αθανασία" της δράσης και της συνείδησης είναι δυνατή;

νομίζω ότι το αντίδοτο για το κενό είναι η ενασχόλιση με δράσεις
τέτοιου είδους.
δράσεις που ξεπερνούν το προσωρινό και το πεπερασμένο.
επίσης σημαντικό είναι το άτομο που δρα να αφιερώνει με ανιδιοτέλεια
τη δράση του στο κοινωνικό σύνολο και όχι να δρα για προσωπική ευχαρίστιση, για φήμη, δόξα κλπ.
ο επιστήμονας, που θα ανακαλύψει το φάρμακο για τον καρκίνο,
και δε θα το κάνει ασφαλώς για να του πούνε "μπράβο μεγάλε!"
νομίζω ότι έχει ξεφύγει από το κενό.
όμοια και ο καλλιτέχνης, αλλά και ο κάθε απλός, καθημερινός άνθρωπος,
αν εστιάζει τη συνείδησή του στην υπηρεσία προς την ανθρωπότητα,
αν δρα με τη δικαιολογημένη πεποίθηση ότι οι πράξεις του είναι επιβοηθητικές για την ανθρωπότητα,
αποκλείεται να νιώσει το κενό!

αυτά είχα να πω για το κενό...
κενό δεν υπάρχει, παρά μόνο στη συνειδητοποίηση του πεπερασμένου.
στο σύμπαν, αν δεχτούμε ότι είναι άπειρο και δυναμικά εξελισσόμενο, δεν υπάρχει το κενό,
κατ' αναλογία, ούτε και σε εμάς!

ME ΕΧΕΙΣ ΚΑΛΥΨΕΙ ΠΛΗΡΩΣ "ΠΕΡΙΠΟΥ" ΤΑ ΙΔΙΑ ΘΑ ΕΛΕΓΑ ΚΑΙ ΕΓΩ
ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟ ΔΕΣΙΜΟ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΓΡΑΦΙΚΟΤΗΤΑ
ΣΧΕΔΟΝ ΤΕΛΕΙΑ!!!
ΩΡΑΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr