 Απεστάλη: 13/12/2004, 10:54:14
 Θύματα του απόρθητου ιερού του Θιβέτ
Το Θιβέτ θεωρείται από πολλούς εσωτεριστές το τελευταίο «οχυρό» του πανάρχαιου θεσμού των Μυστηρίων πάνω στη Γη. Σαν τόπος ιερός χρήζει ιδιαίτερης προστασίας. Η φύση το έχει κάνει να μοιάζει με απόρθητο φρούριο, προστατευμένο από τις πανύψηλες και αιώνια χιονισμένες βουνοκορφές των Ιμαλαΐων. Όμως οι ντόπιες παραδόσεις μιλάνε και για μια θεϊκή προστασία που απέτρεπε την είσοδο κάθε παρείσακτου. Ίσως αυτή να είναι και η – μεταφυσική – εξήγηση του μαζικού θανάτου 200 τουλάχιστον προσκυνητών που σκοτώθηκαν εδώ και χίλια χρόνια από χαλαζόπτωση πρωτοφανούς μεγέθους.
Η ιστορία αυτή ξεκινάει απ’ το 1942, όταν κοντά στην λίμνη Roopkund της περιοχής Gahrwal των Ιμαλαΐων και σε ύψος 5.000 μέτρων, ανακαλύφθηκαν 200 σκελετοί ανθρώπων, οι οποίοι είχαν υποστεί προφανώς έναν ξαφνικό και βίαιο θάνατο. Χαρακτηριστικό επίσης είναι ότι, εξαιτίας του πολικού ψύχους και των «αιώνιων» πάγων της περιοχής, κάποια πτώματα βρέθηκαν διατηρημένα σαν σε κατάψυξη, με ολόκληρα κομμάτια σάρκας, μαλλιά και νύχια πάνω τους. Η υπόθεση καλύφθηκε από μυστήριο καθώς παρέμενε άγνωστη η ταυτότητα των θυμάτων αλλά και η αιτία του θανάτου τους. Πρόσφατα το μυστήριο ανέλαβε να διαλευκάνει επιστημονική ομάδα απεσταλμένη του τηλεοπτικού καναλιού “National Geographic”. Τα ευρήματα της έρευνας ήταν αρκετά διαφωτιστικά αφήνοντας όμως έκπληκτους τους ερευνητές. Κατ’ αρχάς οι σκελετοί χρονολογήθηκαν στον 9ο αιώνα μ.Χ. και διευκρινίστηκε ότι η αιτία θανάτου ήταν κατά πάσα πιθανότητα κάποια ιδιαίτερα έντονη χαλαζόπτωση. Χαρακτηριστικό είναι ότι τα κρανία όλων των σκελετών φαίνεται να έχουν υποστεί βίαιη διάτρηση από κάποιο αμβλύ, στρογγυλό αντικείμενο στο μέγεθος μπάλας του κρίκετ που τα έπληξε με σφοδρή ταχύτητα. Στη σύγχρονη εποχή το Βιβλίο των Ρεκόρ Guinness έχει καταγράψει στα «παγκόσμια ρεκόρ» του, μια χαλαζόπτωση στο Μπαγκλαντές το 1986, όπου κάθε μπάλα χαλαζιού ζύγιζε γύρω στο ένα κιλό. Το αποτέλεσμα; 92 νεκροί. Οι επιστήμονες λοιπόν υποθέτουν ότι παρόμοιες μπάλες χαλαζιού έπεσαν πάνω στους ανθρώπους αυτούς με ταχύτητα 160 χλμ./ώρα, προκαλώντας ακαριαίο θάνατο στους άτυχους επισκέπτες. Δεν φαίνεται να υπάρχει άλλη λογική εξήγηση καθώς όλα τα κρανία φαίνεται ότι έχουν υποστεί διατρήσεις στο πάνω μέρος του κρανίου και σε κανένα άλλο οστό του σώματος. Επιπλέον κάποιοι ερευνητές αναμένουν να εντοπιστούν και άλλοι σκελετοί ταξιδιωτών που πέθαναν με παρόμοιο τρόπο, μιλώντας ακόμα και για 600 ακόμα πτώματα! Αν και δεν έχει ολοκληρωθεί η εξέταση του DNA των άτυχων οδοιπόρων, φαίνεται ότι το καραβάνι αποτελούνταν από άνδρες και γυναίκες, μάλλον προσκυνητές. Κάποιοι μάλιστα, όπως ο καθηγητής Dibyendukanti Bhattacharya του πανεπιστημίου του Δελχί υποστηρίζει ότι, πρόκειται για άτομα που ανήκαν στην ανώτερη κάστα των Ινδών Βραχμάνων που ταξίδεψαν στην περιοχή μάλλον ως προσκυνητές. Όμως το ενδιαφέρον της ιστορίας δεν σταματάει εδώ, καθώς ιδιαίτερη βαρύτητα για τους ερευνητές έχουν και οι ντόπιοι θρύλοι που θέλουν τις ιερές κορυφές των Ιμαλαΐων να αποτελούν ένα «άβατο». Ένα παραδοσιακό τραγούδι της περιοχής αναφέρει ότι μια θεά προστατεύει τον ιερό αυτό χώρο και εξακοντίζει χαλαζόμπαλες «σκληρές σαν σίδηρο» στο κεφάλι κάθε απρόσκλητου επισκέπτη που θα βεβήλωνε το άβατο της περιοχής. Παρόμοιες ιστορίες και θρύλους συναντάει κανείς σε διάφορες περιοχές της υφηλίου που «φιλοξένησαν» ιερούς τόπους λατρείας. Παντού υπάρχουν «θείοι φύλακες» που προστατεύουν το άβατο αυτών των περιοχών. Ο σύγχρονος ερευνητής θα εξηγούσε απλά αυτή τη «φρούρηση» με την ύπαρξη έντονων φυσικών φαινομένων που απέτρεπαν την εύκολη πρόσβαση σε τέτοιες περιοχές και προκαλούσαν το θάνατο των απερίσκεπτων επισκεπτών. Ίσως όμως η σύγχρονη με την παραδοσιακή άποψή δεν έρχονται σε αντίθεση, αν σκεφτεί κανείς ότι για τους αρχαίους πολιτισμούς οι δυνάμεις της Φύσης αποτελούσαν θεότητες (και αντίστροφα οι θεότητες πολλές φορές ανταποκρίνονταν σε φυσικές δυνάμεις). Το θέμα είναι πόσο «επιλεκτικές» ήταν αυτές οι θεότητες-δυνάμεις, κατά πόσον δηλαδή ένας νοήμων μηχανισμός της Φύσης (ένας θεός!) προστατεύει επιλεκτικά μια περιοχή, διαχωρίζοντας τους βέβηλους επισκέπτες απ’ αυτούς που δικαιούνται πρόσβαση σ’ έναν ιερό χώρο. Για τον σύγχρονο επιστήμονα κάτι τέτοιο μια τέτοια άποψη θα ήταν «αντι-επιστημονική»! Για τους αρχαίους όμως θα ήταν μια απόλυτη φυσιολογική παραδοχή! ΠηγήΩ, Θεέ μου, συγνώμη. Ξέρεις... ήμουν τόσο απορροφημένος να σε σκέπτομαι, που δεν πρόσεξα ότι ήσουν πάντα, εδώ, μπροστά μου.
 |
Θύματα του απόρθητου ιερού του Θιβέτ
