«Δεν γνωρίζουμε το Θεό στην ουσία του. Τον ξέρουμε μάλλον από το μεγαλείο της δημιουργίας του και από την προνοητική φροντίδα του για όλα τα πλάσματα. Γιατί μ' αυτό το μέσο, σαν να χρησιμοποιούμε καθρέφτη, αποκτούμε επίγνωση της άπειρης καλοσύνης του, της σοφίας και της δύναμής του».
Άγ. Μάξιμος ο Ομολογητής

«Καμία σκέψη μας δεν θα μπορούσε να δεχτεί το Θεό, καμία γλώσσα δε θα μπορούσε να τον προσδιορίσει. Αυτό που είναι ασώματο, αόρατο, άμορφο είναι αδύνατο να γίνει κατανοητό από τις αισθήσεις μας, αυτό που είναι αιώνιο είναι αδύνατο να μετρηθεί από το μικρό μέτρο του χρόνου. Άρα ο Θεός είναι άφατος.»
Ερμής ο Τρισμέγιστος

«Σύ που είσαι επέκεινα του Παντός, πως είναι δυνατόν να σε υμνήσει κατ’ άλλον τρόπον; Πώς να σε παινέσει, σε που είσαι υπερβατικώτερος όλων; Με τι επίθετα να σε αποκαλέσει; Διότι πράγματι με κανένα όνομα δύνασαι να χαρακτηριστείς. Αν και είσαι ανωνόμαστος, δίδεις γένεσιν είς παν ότι ο λόγος σου εξαγγέλει.
Πως θα ημπορούσε η διάνοια να σε θεωρήση; Διότι από καμμίαν νόησιν δύνασαι να γίνεις αντιληπτός. Αν και είσαι αδιανόητος, γεννάς εν τούτοις ΠΑΝ ότι το πνεύμα αντιλαμβάνεται. Ότι προφέρει ο λόγος και ότι ακόμη δεν ημπορεί να συλλάβει, σε εξαγγέλλει. Κάθε τι που το πνεύμα συλλαμβάνει, και ότι ακόμη δεν δύναται αν συλλάβει, σε δοξάζει. Όλαι αι επιθυμίαι, και όλαι αι ανατάσεις στρέφονται περί Σε.
Όλα γύρω σου ίστανται εν κατανύξει και καθένας που γνωρίζει την ένοιαν του σημείου δια του οποίου δύναται τις να σε αναγνωρίσει σε υμνεί εν σιγή. Τα πάντα προέρχονται από εσένα. Σύ από τίποτε δεν απορρέεις και δια τούτο είσαι μόνος. Όλα εν σοί παραμένουν σταθερά και τα πάντα συγκεντρούντια δια να εκτιναχθούν από εσένα. Είσαι το τέλος του παντός.
Είσαι είς, είσαι το ΠΑΝ, χωρίς να είσαι ούτε το ΕΝΑ, ούτε το ΠΑΝ.
Ω σύ, τον οποίον επικαλούνται με τόσα ονόματα, πώς να σε αποκαλέσω;
Εσο ευμενής προς εμέ, συ που είσαι επέκεινα του παντός, διότι πως είναι δυνατόν να σε υμνήσει κατ’ άλλον τρόπον;»
Ύμνος του Πρόκλου ΕΙΣ ΘΕΟΝ

«Δεν αποκάλυψε (ο κύριος) στους πολλούς αυτό που δεν ανήκε στους πολλούς, αλλά το αποκάλυψε μονάχα στους λίγους για τους οποίους έκρινε ότι ταιριάζει, σε εκείνους που ήταν ικανοί να ο συλλάβουν και να διαπλαστούν με αυτό. Γιατί ο Θεός εμπιστεύτηκε το άφατο μυστήριο του στον Λόγο, όχι στην γραπτή λέξη. Ο θεός τοποθέτησε την εκκλησία ως αποστόλους, άλλους ως προφήτες, άλλους ως ευαγγελιστές, για την τελειοποίηση των αγίων, για το έργο της ιεροσύνης, για την εποικοδόμηση του σώματος του Χριστού.»
ΚΛΗΜΗΣ Ο ΑΛΕΞΑΔΡΕΥΣ

Φρόντισε να μην αποκαλύψεις τα ιερά των ιερών, διατήρησε τα μυστήρια του κρυμμένου Θεού ώστε ο αμύητος να μη μετέχει αυτών, και στις ιερά οράματα σου μίλησε μόνο τους Αγίου.
Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης

«θα απευθύνω τους λόγους μου προς εκείνους, προς τους οποίους είναι θεμιτόν να ομιλήσω. Αλλά εις τους αμύητους, εις όλους ομαδικώς, κλείσατε τας θύ ρας… Ορφέας

«Σε αυτούς που είναι άξιοι των μυστηρίων μου, θα αποκαλύψω τα μυστήρια μου.». κατά Θωμά Ευαγγέλιο

«ΕΚΑΣ, ΕΚΑΣ ΕΣΤΕ ΒΕΒΗΛΟΙ»ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ
«τας θύρας- τας θύρας εις μυσταγωγίαν πρόσχωμεν» Χριστιανική εκκλησία

«Δεν είναι γνωστό από πού ήρθε το φως, από έξω ή από μέσα.. Ηταν λοιπόν μέσα και ωστόσο όχι μέσα. Δεν πρέπει να ερωτηθεί από πού ήρθε: δεν υπάρχει ένα «από πού», επειδή ούτε ήρθε ούτε έφυγε, αλλά εμφανίστηκε και εξαφανίστηκε. Γιαυτό δεν είναι ανάγκη να το εξαναγκάσει, αλλά πρέπει να περιμένει σιωπηλός έως ότου εμφανιστεί και να προετοιμαστεί για να το δει, όπως το βλέμμα περιμένει την ανατολή του ήλιου».
ΠΛΩΤΊΝΟΣ ΕΝΝΕΑΔΕΣ

«Δεν αποφεύγω να συσχετίσω αυτό που μου συνέβη αναρίθμητες φορές. Συχνά όταν επιθυμούσα να καταγράψω τις φιλοσοφικές μου σκέψεις κατά το συνηθισμένο μου τρόπο και έβλεπα καθαρά αυτό που επρόκειτο να καταγραφεί, έβρισκα τη σκέψη μου βαρετή και άκαμπτη, έτσι ώστε ήμουν υποχρεωμένος να τα παρατήσω χωρίς να έχω κατορθώσει το παραμικρό και φαινόμουν να περιβάλλομαι από μάταιες φαντασιώσεις. Ταυτόχρονα θαύμαζα την ΄δύναμη της πραγματικότητας της σκέψης, μ ε την οποία αυτή ανοίγει και κλείνει η μήτρα της ανθρώπινης ψυχής. Σε άλλες περιπτώσεις θα ξεκινούσα άδειος και θα έφτανα χωρίς κανένα πρόβλημα στην ολοκλήρωση. Σκέψεις ήρθαν πετώντας σαν χιονοστιβάδες ή σαν κόκκοι καλαμποκιού, αόρατα, από τα άνω, και ήταν σαν κάποια θεϊκή δύναμη να με καταλάμβανε και να με ενέπνευσε, έτσι που δεν ήξερα ποιος ήμουν εγώ, ή τι έλεγα ή τι έγραψα. Τότε ένα ρεύμα από ιδέες μου ΄δόθηκε σαν μία ευχάριστη διαύγεια, οξεία ενόραση, /μια απόλυτη κατανόηση του υλικού, σαν ο εσώτερος οφθαλμός να ήταν ικανός τώρα να δει τα πάντα με μεγαλύτερη διαύγεια.»
Ο Φίλωνας ο Ιουδαίος

«Συχνά μάρτυς μου ο Θεός, αισθάνθηκα τον Νυμφίο να με πλησιάζει και να βρίσκεται μαζί μου, όσο μπορεί να συμβεί αυτό, ύστερα εξαφανιζόταν ξανά και δεν μπορούσα να βρω εκείνο που ζητούσα».
(Ωριγένης Hom. In Cant., 1.7.)

Κι αν ακόμα δεν θα τον ονομάζαμε Υιό του Θεού, αυτό καταλαμβάνει από τον Θεό την θέση του Πρωτότοκου, του Λόγου, που κατέχει την ηγεσία μεταξύ των αγγέλων, ως να ήταν ο ηγέτης των. Και πολλά μεγάλα ονόματα είναι δικά του, γιατί ονομάζεται η “αρχή” και το “όνομα του Θεού”, ο Λόγος του και ο Άνθρωπος κατά την εικόνα του, και ως “ο ορών”, δηλαδή Ισραήλ προσαγορεύεται».
Ο Φίλωνας ο Ιουδαίος

«Κατά το παρόν λοιπόν πρέπει να έχουμε υπόψη τρία γένη, εκείνο που γεννάται, εκείνο μέσα στο οποίο αυτό γενάται και εκείνο, κατ' απομίμηση του οποίου γεννάται το γεννώμενον. Και ακριβώς το μεν δεχόμενον αρμόζει να παρομοιάσουμε με Μητέρα, εκείνο από το οποίο έρχεται η γέννηση με Πατέρα και τη μεταξύ αυτών φύση (το γεννώμενον) με Υιό»
Πλάτων Τίμαιος

«γινόμαστε κοινωνοί της θείας φύσεως αλλά η θεία φύση παραμένει εντελώς απρόσιτη»
Γρηγόριος Παλαμάς

«όν αγέννητον μήτε αρχήν έχον μήτε τελευτήν»
Θαλής ο Μιλήσιος,

«Όνομα εστί σημασία ενός των πολλών. Όθεν ανόητον εστί το νομίζειν τον Θεόν, ένα όντα και μόνον, άλλον έχει όνομα. Το γαρ Θεός τούτο σημαίνει, τον Αναρχον, τον τα πάντα ποιήσαντα διά τον άνθρωπον».
Φιλοκαλία, Αγίου Αντωνίου,ρξβ΄.

«Πρώτα απ' όλα θεωρώντας τον Θεό ζώντα, άφθαρτο και μακάριο, όπως έχει καθιερωθεί περί του Θεού να νοούμε, μην τον συσχετίζεις με οτιδήποτε, δεν ταιριάζει στην αφθαρσία και τη μακαριότητά του».
Επιστολές προς Μενοικέα

«Ο Θεός είναι το παν. Και το παν διαπερνάει και περιβάλλει τα πάντα. Αυτόν τον λόγο, τέκνο μου, προσκύνησε και λάτρευε. Και μία είναι η θρησκεία του Θεού: να μην είναι κάτι το κακό».
Λόγοι, X, 16

«'Η, δεν ξέρετε ότι το σώμα σας είναι ναός τού Αγίου Πνεύματος, που είναι μέσα σας, το οποίο έχετε από τον Θεό...;»
Α ΚΟΡ 6: 19 .

«Θα φθάσει η ψυχή όχι σε κάτι άλλο αλλά στον εαυτό της…….τα πάντα βρίσκονται μέσα μας»
VI ix 11.38

« Τα είδωλα αυτών είναι αργύριον και χρυσίον, έργα χειρών ανθρώπων. Στόμα έχουσι και δεν λαλούσι, οφθαλμούς έχουσι και δεν βλέπουσιν, ώτα έχουσι και δεν ακούουσι, μυκτήρας έχουσι και δεν ψηλαφώσι, πόδας έχουσι και δεν περιπατούσιν, ουδέ ομιλούσι δια του λάρυγγος αυτών. Όμοιοι αυτών ας γείνωσιν οι ποιούντες αυτά, Πας ο ελπίζων επ' αυτά»
Ψαλμός 115/ριε'4-8

αυτοί που λατρεύουν τα είδωλα δεν διαφέρουν σε τίποτα από αυτούς που λατρεύουν τα ντουβάρια
Hράκλειτος

Οι άγιοι φτάνουν να γίνουν κάτι που ποτέ δεν θα μπορούσε να ανήκει αποκλειστικά στην φυσική δύναμη, αφού η φύση δεν κατέχει καμία ικανότητα που θα ήταν ικανή να αποκτήσει αυτό που ξεπερνάει την φύση. Κανένα είδος θεοποίησης δεν είναι πραγματικά παράγωγο της φύσης, αφού η φύση δεν μπορεί να κατανοήσει τον Θεό.»
Πατρολογία τομος 90, 321

«Διότι αφού κάθε γνώση των όντων επιτυγχάνεται δυνάμει του νου, κι αφού μόνο μέσω του νου μπορεί να γνωσθεί ο νους, με ποια αιφνίδια ενόραση θα μπορούσε να συλληφθεί αυτό που υπερβαίνει την ουσία του νου; Σε όποιον πρέπει να εξηγήσουμε πως είναι αυτό δυνατό, σε αυτόν θα πούμε: μέσω εκείνου του εσωτερικού μας στοιχείου, το οποίο του μοιάζει. Διότι κάτι από αυτό υπάρχει μέσα μας. Εννεάδες, ΙΙΙ, 8,9

"Κι αν με την καθαρή προσευχή που ενώνει αυλα με τον Θεό τον αυλο νου έφτασες να δεις σαν σε καθρέφτη τη ζωή που θα διαδεχθεί το τέλος της εδώ ζωής σου, επειδή δέχτηκες τον αρραβώνα του Πνεύματος και Απόκτησες μέσα σου τη βασιλεία των ουρανών με όλες τις αισθήσεις και τις σκέψεις σου, κι αν το κατόρθωσες αυτό, μην ανεχθείς όμως ν᾽ απολυθείς από τη σάρκα σου χωρίς να έχεις προβλέψει τον θάνατο σου· αλλά και να προσεύχεσαι θερμά για αυτό και να ελπίζεις ότι θα το πετύχεις, κοντά στην έξοδο σου αν σε συμφέρει. Και να προετοιμάζεις τον εαυτό σου για αυτή τήν έξοδο αποβάλλοντας κάθε δειλία· ώστε να μπορέσεις να διαπεράσεις τον αέρα, να ξεφύγεις από τα πονηρά πνεύματα και να περάσεις θαρραλέα και άφοβα τις ουράνιες αψίδες, να ενωθείς με τις αγγελικές τάξεις, να προστεθείς στους εκλεκτούς και τους δίκαιους όλων των αιώνων, και να βλέπεις τον Θεό όσο αυτό είναι δυνατό. Θα χαίρεσαι τα αγαθά που χαρίζει ο Θεός και θα νοιώθεις τον Λόγο του Θεού να ακτινοβολεί τα υπερουράνια και να τον λατρεύουν με την άχραντη σάρκα Του, σε κοινή προσκύνηση μαζί με τον Πατέρα και το Πνεύμα, ολόκληρη η επουράνια στρατιά και όλοι οι άγιοι".
όσιος Θεόγνωστος , περί ιεροσύνης,75

"Αλλά αυτοί που έλαβαν μέρος σε εκείνη από τις τελετουργίες που είναι νόμιμο να την ονομάζουμε μακαριότατη, βλέπουν τη λαμπρή ωραιότητα και τη μακάρια όψη και την πραγματική θέασή τους, καθώς εν χορό με τους άλλους πανευτυχείς μύστες γίνονται ακόλουθοι του Δία ή κάποιου άλλου πάτρωνα θεού. Και τότε πανηγυρίζουμε ευδαιμονικά, καθώς βιώνουμε μία ολοκλήρωση μέσα μας και αισθανόμαστε ότι είμαστε πια απρόσβλητοι από οποιαδήποτε κακό, και βλέπουμε παντού τέλειες και καθαρές και βέβαιες εικόνες καθώς αναγορευτήκαμε πια μυημένοι και επόπτες μυστηρίων, λουσμένη σε ένα λαμπρό φως και νοιώθουμε ότι είμαστε εξαγνισμένοι και απαλλαγμένοι από τα δεσμά του σώματος, από αυτό δηλαδή το μνήμα που το περιφέρουμε κολλημένο επάνω μας σαν όστρακο"».
Πλάτων Φαίδρος

"Εάν οποιοσδήποτε άνδρας μισεί τον πλησίον του...
τότε θα κάνετε σε αυτόν, ό,τι σκέφτηκε να κάνει εκείνος στον αδελφό του...
Είναι καλύτερος ένας γείτονας, ο οποίος βρίσκεται κοντά, παρά ένας αδελφός, ο οποίος μένει μακριά...
Θα αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου".
Εβραϊκός νόμος - 5ος αιώνας π.Χ.

"Θα αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου".
Σωκράτης

"Τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου."
Ινδική φιλοσοφία